❝ ပန်းများ မမွှေးသော မြေ ❞
အခန်း (၁)
“ ပျိုလေးတို့ ငန်းဦး
ယုန် ကူးလို့ ပြေး ။
ကြည့်လိုက်ကြဟေ
တောင်ခြေ မှာ ရွှေယုန်နက်ကယ်
ထိပ်ကွက်နဲ့ လေး ”
စန္ဒရားသံ မှန်မှန် ပေါ်ထွက် လာ သည် နှင့် အမျှ ကလေး များ ၏ အသံ ညီညီ မှာ လည်း သာယာလှပါဘိတောင်း ။ သီချင်း မှာ ကောက်စိုက်ဗုံကြီးသံ ဖြစ် သော်လည်း ဗုံ မပါ နှဲ ဗလာ နှင့် ပင် နားထောင် ကောင်းလှ၏ ။ သီချင်း ၏ အဓိပ္ပာယ် ကို မူ ကလေးများ သဘော ပေါက် ကြမည် မဟုတ်ပေ ။ သို့ရာတွင် သူတို့ အရွယ် နှင့် ညီညာအောင် ဆို တတ် သည် က ပင် ချီးကျူး စရာပင် ။
သီချင်း လို ဟန် နှင့် ဆိုရသည် ဖြစ် ရာ သီချင်း အဆုံး ၌ ထိပ်ပေါ် တွင် လက် နှင့် ဝိုင်း ကွက်ပြကြရင်း မိမိ တို့ ဆိုင်ရာ ဆရာ ၊ ဆရာမများ ကို လှမ်း ကြည့် ကြသည် ။ သူတို့ အရွယ် ကလေးများ မှာ အသိအမှတ် ပြုခြင်း ကို ခံယူ လိုကြ၏ ။ မျက်နှာများ သည် နံ့သာများ လိမ်း ထား၍ ဖွေးဖြူနုနယ် နေ ကြသည် ။ အပြစ်အနာ ကင်း သဖြင့် ကြည်လင် နေသည် ။ သူတို့ ၏ မျက်နှာများ သည် သဘာဝ အလျောက် ချစ်စဖွယ် တင့်တယ် လှပကြ၏ ။ ဤ အရွယ်၌ စိတ်ညစ် စိတ်ဆွေး ကင်း ရှင်းကြ၏ ။ လူ တစ်ယောက် ၏ အတင့်တယ်ဆုံး အချိန် သည် အပြစ် ကင်းစင်သော ကလေးငယ် ဘဝ သာ တည်း ။
အစိမ်းစင်း စကတ် ခေါ် ဂါဝန်ပြတ် သို့မဟုတ် ဂါဝန် ၊ ဘောင်းဘီ ၊ အပေါ်အင်္ကျီ ဖြူဖြူများ သည် သူတို့ မျက်နှာနုနု လေးများ နှင့် လိုက်ဖက် လှ၏ ။ ပညာရေးတက္ကသိုလ် တွင် ပညာရေးဝိဇ္ဇာတန်း ၌ ကလေးသူငယ် တိုးတက်ဖွံ့ဖြိုးရေး ဘာသာရပ် ကို ရွေးချယ် သင်ယူ နိုင်၏ ။ ဤ ဘာသာ ကို သင် ယူပါက သူငယ်တန်းကလေးများ ၏ အသိဉာဏ် ကို လေ့ လာ စမ်းသပ်ကြရသည် ဖြစ်၍ လူ တစ်ဦး လျှင် ကလေး တစ်ယောက် စီ ရွေး ကြရသည် ။ ကလေးများ မှာ ဆရာဖြစ်သင် လေ့ကျင့်ရေးကျောင်း မှ ဖြစ်ကြ၏ ။
ကလေးများ က လည်း မိမိ တို့ ဆရာ ၊ ဆရာမများ ၏ အလေးယူမှု ကို ခံယူ လိုကြ၏ ။ စန္ဒရား တီး နေသော ဆရာမ ၏ လက်သံ ကို နားထောင်၍ သီချင်း အမျိုးမျိုး ပြောင်း ဆို ပြီး ဟန်ပန် အမျိုးမျိုး လုပ် ပြနေကြရသော် လည်း မျက်လုံးများ က မူ မိမိတို့ အား စမ်းသပ် လေ့လာသည့် ဆရာများ ထံ သို့ သာ ရောက် နေကြသည် ။ သူတို့ ဘဝ သည် မိုးဆမ်းပန်းနှယ် လန်း နေကြလေတကား ။
••• ••• ••• •••
“ ပဲပဲ ကို ရည်းစားစာ ပေးလို့ တဲ့ ”
ကျွန်မ သည် ကြား ရ ချက် ကြောင့် ပင့်သက် ရှိုက် လိုက်မိသည် ။
“ ဟဲ့ ဘယ်သူ က ဘာဖြစ်လို့လဲ ဟင် ပေါက်စ ”
“ ပဲပဲ ကို ကျောင်း က ကောင်လေး က စာ ပေးလို့ တဲ့ ၊ ဒါနဲ့ ငို ပြီး ပြန် လာတယ် ”
“ ဟယ် .. ကြံကြံဖန်ဖန် ရယ် ”
ဤမျှသာ ကျွန်မ ပြော နိုင်၏ ။ အိမ် သို့ ပင် မရောက် သေး ဝင်းခြံဂိတ် သို့ သာ ရောက် သေး၏ ။ ကြားရချက် က မသက်သာလှချေ ။ ကျောင်း တွင် ကြားခဲ့ရသော “ ရွှေယုန် နက်ကယ် ၊ ထိပ်ကွက်နဲ့လေး ” ဆိုသည့် အသံ ထိပ် ပေါ် သို့ လက် နှင့် ဝိုင်းကွက် ပြသော ဟန်ပန်များ သည် မျက်စိ ၊ နား ထဲ မှ ပျောက် ထွက် ကုန်ကြပြီး အိမ် သို့ သာ အမြန် သုတ်ခြေ တင်ရ၏ ။
“ ကြီးကြီး ဘယ်လို ဖြစ် တာလဲဟင် ”
“ မပြောချင်ပါဘူး မိုးမိုး ရယ် ၊ ငါ့ မြေး နှယ် ကြံဖန် အဖြစ် ဆိုး ရတယ်ကွယ် ”
"ဘာဖြစ်လို့လဲ ကြီးကြီး ရဲ့ ၊ ပဲပဲ ကို စာ ပေးတယ် ဆို ၊ ဘာက အဖြစ် ဆိုးရပြန်တာလဲ ”
“ အဲဒါ အဖြစ် ဆိုးတာပေါ့ မမိုး ရဲ့ ၊ ဘယ့်နဲ့ကွယ် ပဲပဲ က ခုမှ ရှစ်နှစ် ရှိသေးတာ ၊ ဒီ အရွယ် က ရည်းစား စာ အပေး ခံ ရတယ် ဆိုတော့ လူ ကြားလို့ ကောင်း ရဲ့လား ”
ကလေးမ ၏ အဘွား က ရင်ဘတ်စည်တီး ပြောလေ တော့သည် ။ ဟုတ်လည်း ဟုတ်ပါ၏ ။ ပဲပဲ ဆို သူ မှာ ခုမှ တစ်တန်း ရောက် သေး သော ရှစ်နှစ် မျှ ရှိသေး သူ သာ ဖြစ်၏ ။ ကျောင်း တွင် လှဌေးမြင့် ဟု မှည့် ထား သော် လည်း အိမ် ၌ မူ ငယ်မည် ပဲပဲ သာ တွင် နေသည် ။
“ သူတို့ ကျောင်း လွှတ်တော့ သူ က ဂျစ်တူး နဲ့ ပြန်လာ သတဲ့ ၊ အဲဒါ ဟိုဘက် နား က သံချောင်း က ပဲပဲ နင့် ကို ငါ ချစ်တယ် ၊ ဒီ စာ ယူ သွားပါ ဆိုပြီး စာခေါက် တစ်ခု လိုက်ပေး တယ်တဲ့ ၊ သူ က လည်း ကြောက်ကြောက် နဲ့ ဂျစ်တူး နား အတင်း တိုး တော့ ကောင်လေး က သူ့ လွယ်အိတ် ထဲ အ တင်း ထည့် ပေး လိုက်ပြီး ပြန် ပြေးတယ်တဲ့ ကွယ် ၊ သူငယ်ချင်း တွေ က ဝိုင်း စ တော့ ပဲပဲ က ရှက်ရှက် နဲ့ ပြန် လာ တာပေါ့ ၊ ငါ့ နှယ်နော် ခေတ်ကြီး က ဒန့်ကျွဲပင် ပုခက် ဆင် တဲ့ ခေတ် ကို ကျော် ပြီး မြေဇာပင် ပုခက် ဆင် ရမယ် ထင်ရဲ့ ”
“ ကြီးကြီး က လည်း တိုးတိုး ပြောပါ ၊ ကလေးတွေ ဝိုင်း ကြည့် နေကြတယ် ၊ ရှက် စရာကြီး ”
“ မရှက်နိုင်တော့ဘူး မမိုး ရေ ၊ ကလေး အားလုံး က ကျောင်း ထဲ က သိ လာကြတာပါ ”
ကျွန်မ က စိုးရိမ်တကြီး တား သော်လည်း မရပေ ။ အသံကျယ်ကျယ် ဖြင့်သာ ဆက် ပြော နေ၏ ။ ကလေးပရိသတ် က လည်း မနည်းပေ ။ အိမ်ရှေ့ခန်း တွင် ပြည့် နေ၏ ။ ကလေးများ သည် ထစ်ခနဲ ဆိုလျှင် စုရုံးကြ ၊ သိနှင့်ကြ တော့ ၏ ။ ဘာကိစ္စ မဆို တရုန်းရုန်း လုပ် လိုက်ကြ ရ မှ အိပ်ပျော် စားဝင် စိတ်ရွှင် ကြသည် ။
ကျွန်မ သည် ကလေး ချင်း စာ ပေးမှု ကို ဆန်းစစ်မိ၏ ။ ကျွန်မ နှင့် မဆိုင် သော် လည်း ကျွန်မ စိတ် ဝင်စားသော ကလေးငယ်များ အကြောင်း ဖြစ် နေသဖြင့် ကိုယ့် ထမင်း ကိုယ် စားပြီး အချိန်ပို အလုပ် လုပ် လိုက်မိသည် ။ ပဲပဲ သည် ခုမှ ရှစ်နှစ် ရှိသေး၏ ။ သူ့ ကို စာ ပေး သည့် သံချောင်း ဆို သူ ကလေး ကာလသား ကလေး မှာလည်း ဆယ့်နှစ်နှစ် ခန့်သာ ရှိ သေးသည့် သုံးတန်း ကျောင်းသား ဖြစ်၏ ။
ပဲပဲ က ဖြူဖြူသွက်သွက် ဖြစ် သဖြင့် ချစ်စရာ ကောင်း ၏ ။ စကား ပင် မပီတတ်သေးပေ ။ စကား တော့ အလွန် သွက် လေသည် ။ မနက် မိုးလင်းသည် နှင့် ရေချိုးပြီး သနပ်ခါး ဖွေးဖွေး လူး ထားတော့၏ ။ သူ့ သနပ်ခါး ညီ လှ၍ ကျွန်မ က အစ်မ ဖြစ်သူ ကို ပင် သူ့ ထံ တပည့် ခံရန် အကြံ ပေးဖူးသေး၏ ။ အဘယ်ကြောင့် ဆိုသော် ကျွန်မ အစ်မ သည် ခုထိ သနပ်ခါး ညီညီ မလူးတတ် သေးသော ကြောင့် ဖြစ်သည် ။
သည် ကလေးမ မှ ကြံကြံဖန်ဖန် ပင် ။ ကလေး တစ်ယောက် ၏ အကူအညီ ကြောင့် သံချောင်း ဆိုသူ ကာလသား ကလေး ကို မြင် တွေ့ လိုက်ရသည် ။ ကုလားကပြား ပင် ။ မျက်နှာချွန်ချွန် ဘဲမြီးဆံပင် နှင့် သူ့ ကိုယ် သူ တော့ ဇာတ်လိုက် ဟု ယူဆ နေပုံ ရသည် ။ ပဲပဲ က လည်း နောက်နေ့များ တွင် ကျောင်း မသွားတော့ ဟု ငြင်း လေ၏ ။ သူ့ ခမျာ ရှက် ရှာပေမည် ။ အရွယ်ပင် ငယ် သော် လည်း သူ လည်း မိန်းမ သား သာ ဖြစ်၍ သည် ကိစ္စမျိုး တွင် ရှက် ရှာပေလိမ့်မည် ။
“ မတတ်နိုင်ဘူး မမိုး ရေ ၊ ကြီးကြီး ကိုယ်တိုင် လိုက် ပို့ ပြီး ဆရာမ ကို သေသေချာချာ တိုင် ခဲ့ရတယ် ”
“ ကောင်လေး ကို ရော ရိုက် သေးလား ”
“ ရိုက်တာပေါ့ ၊ ဒါပေမဲ့ ကြီးကြီး က မရိုက်ပါနဲ့ လို့ တောင်းပန် လိုက်တယ် ၊ နား ဝင် အောင် ဆုံးမပေါ့ကွယ် ၊ ဒီ အရွယ် က အတုမြင် အတတ်သင် တဲ့ အရွယ် ဆိုတော့ တုတ် နဲ့ ခြောက် လို့ မကြောက်တော့ဘူး ၊ ပြော သာ ပြော ရတယ် ၊ ဒီ အရွယ် နဲ့ ဆို ဒီလို ပြုမူတာ အဖြစ် ရိုင်းလွန်းတယ်"
ကြီးကြီး သည် မျက်နှာ ပျက်ပျက် နှင့် သက်ပြင်း ချ လေ၏ ။ ကျွန်မ က မူ စိတ် ပျက်ပျက် နှင့် အတွေး နက် လာ သည် ။ ဒန့်ကျွဲပင် ပုခက် ဆင် မည် မှာ တော့ သေချာလှ၏ ။ ကလေးရွယ် ပင် ဖြစ်ပါလျက် သူများတကာ ကဗျာလေး စာလေး ရွတ် ၍ ပျော်ရွှင် နေချိန် တွင် ရည်းစားစာ တစ်ညိုတစ်ထွာ နှင့် ဘာကြောင့် ရွှင်မြူး နေကြပါသနည်း ။ နို့နံ့ မပျောက် သေးသည့် အရွယ် အချင်းချင်း မောင်နှမ စိတ် မထားနိုင်ဘဲ အဘယ်ကြောင့် စိတ်ရိုင်း မွေးမြူ ရ ပါ သနည်း ။
“ လှလှဌေး ရေ .. ပဲပဲ တို့ ဘာ ဖြစ်သေးလဲ ”
ကလေးများ ကျောင်း မှ ပြန် လာချိန် ကျွန်မ သည် အောက်ထပ် ရှိ သတင်း ပို့သူ ကလေး တစ်ယောက် အား စပ်စု လိုက်သည် ။
"သံချောင်း အမေ လိုက် လာတယ် ၊ သူ့ သား အရိုက် ခံ ရတာ ကြားလို့ တဲ့ ၊ ဆရာ ကို တော့ ဘာမျှ မပြောဘဲ ဌေးဌေး တို့ ကြားအောင် တော့ ပြော သွားတယ် ၊ ဒီ အရွယ် ပဲ မသိ လို့ ပေါ့တဲ့ ၊ ဒါများ အပြစ် ယူ စရာလားတဲ့ ”
“ ဟဲ မသိလို့တဲ့လား ”
“ ဟုတ်တယ်အစ်မ ”
သည်လို ပြောဆို တတ်သော မိခင် မှ သည်လို သား မျိုး မွေးဖွားလာသည် မှာ သိပ်တော့ အံ့သြစရာ မရှိပေ ။ မိခင် ကိုယ်တိုင် ကပင် သား အား ဆုံးမ ရမှန်း မသိသေး လျှင် သည် ကလေး အတွက် မှောင် အတိ ပင် ။ “ မသိလို့ ကျူးလွန်တာပေါ့ ” ဟူသော ဆင်ခြေမျိုး သည် မိခင် မပီသသော အမေများ ၏ အသုံးအနှုန်း သာ ။ မိခင် ကိုယ်တိုင် က အသိဉာဏ် နတ္တိ ဖြစ် နေချိန် တွင် သား မှာ မည်သည့် နည်း နှင့် မျှ မလိမ်မာ နိုင် ။ မျိုးစေ့ မမှန် က အပွင့် မသန် ခြင်း သာ ဖြစ် ရမည်ပင် ။
••• ••• ••• •••
“ မခင်စန်းရီ ရယ် ၊ ပေါက်စ ကို နား ချုပ် ပေးလိုက်ပါ ၊ မိန်းကလေး တန် မဲ့ နား ပြတ် နေတာ ဘယ် ကောင်းပါ့မလဲ ”
“ နင်တို့ က လည်း ပူပူပင်ပင် ဟယ် ”
“ မဟုတ်သေးဘူးလေ သူ အရွယ် ရောက် ရင် ရှက်ရှာ မှာပေါ့ ”
“ ဒါက တို့ ပူစရာ မဟုတ်ဘူး ၊ သူ့ လင် ပူလိမ့်မယ် ”
“ မခင်စန်းရီ ကလည်း လေ တာဝန်မဲ့ စကား သိပ် ပြော တာပဲ ”
ဝမ်း နှင့်လွယ် မွေးရသော အမေ က မပူသော်လည်း အမြင် မတော် သည့် ကျွန်မတို့ ညီအစ်မ က ကိုယ့် ထမင်း ကိုယ် စားပြီး သူများ သားသမီး ကိစ္စ ကို ဝင်၍ ပူပင် နေမိသည် ။ အိမ်နီးချင်း ဖြစ် လာပြန်တော့လည်း သံယောဇဉ် နှင့် စေတနာ ၊ ကရုဏာများ ပေါ်ပေါက် လာရပြန်သည် ။ ပေါက်စ ဆိုသည့် ကလေးမ ၏ အမည် မှာ ခင်ခင်စန်း ဖြစ်၏ ။ ငယ်မည် “ ပေါက်စ ” ဖြင့် ပင် အပျိုပေါက် အရွယ် ရောက်သည် အထိ နှုတ် ကျိုး နေကြပေပြီ ။ အမေ ကိုယ်တိုင် က ပြုပြင် ခေါ်ခြင်း မပြု သော အခါ ကျွန်မတို့ မှာ သူ့ နည်းတူ ခေါ် နေမိ၏ ။
ပေါက်စ ငယ်ငယ် က နားပေါက် ရှိသည့် နား လှလှ နှင့် ပင် နား ကို မီးတွင်း ထဲ က ပင် ဖောက် ထားသဖြင့် အပေါက် တွင် လျှို ထားသော ကြိုးစ ကလေးမှာ လည်း လှုပ်ရှားသော အရွယ် တွင် ရှုပ် နေ၏ ။ ထိုအခါ ကလေး က လက် နှင့် ဆွဲ ၊ ကြိုးစ က မိရာနှင့် ငြိ ဖြစ်လာရာက အနာ ဖြစ် လာသည် ။ ဤ အထိ အမေ ဖြစ်သူ မှာ ဂရု မပြု လေ သော အခါ နားပေါက် မှ စ၍ အနာ ဖြစ်ပြီး နား အောက်ပိုင်းများ ပြတ် ကျ ကုန်တော့ သည် ။ ဤအခါ၌ မူ ဖြစ်ပြီးသော အနာလို ပြန် မပြင်နိုင်တော့ သောကြောင့် မပူပင်ပြန်ပေ ။ သမီး ဖြစ် သဖြင့် အချိန် တန် လျှင် အိမ်ထောင်သည် ယောက်ျား က တာဝန် ယူ လိမ့်မည် ဟု ဆိုသည် ။
မခင်စန်းရီ မှာ အသက် ဆယ့်ခြောက်နှစ် က အိမ် ထောင် ပြုသဖြင့် အသက် သုံးဆယ့်နှစ်နှစ် တွင် သားကြီး မှာ ဆယ့်ငါးနှစ် ရှိပေပြီ ။ အားလုံးပေါင်း သားသမီး ရှစ်ယောက် ဖြစ်သဖြင့် တစ်ယောက် စီ ကို ဂရု မပြုနိုင်သည် မှာ လည်း မှန် ပေသည် ။ သို့ရာတွင် သမီး အတွက် တာဝန် ကို မခန့်မှန်းနိုင် သေးသည့် လင်ယောက်ျား အား တာဝန် ပေး ထားခြင်း က မူ တာဝန် မဲ့ လွန်းရာ ကျသည် ။ ထို့ကြောင့် လင်မယူ ၊ သား မမွေး သေးသော ကျွန်မ အစ်မ က ပူပူပင်ပင် တာဝန် ယူ၍ ကလေးမ ကို ဂန္ဒီဆေးရုံ သို့ ခေါ် သွားပြီး နား ချုပ် ပေးလိုက်ရ သည် ။ ကျွန်မ အစ်မ မှာ သူများ ကလေး နေ မကောင်း လျှင် တစ်မြို့လုံး ဆေး လိုက် ဝယ်ပေးတတ်၏ ။ မခင်စန်းရီ သမီး နို့ညှာကလေး မှာ မွေး ကတည်း က ဖိထောင်းသော ရောဂါ အမျိုးမျိုး ကြောင့် အသက် သုံးနှစ် ရှိပြီ ဖြစ်သော်လည်း လမ်း မလျှောက် နိုင်သေး ပေ ။
သွားဖုံး မှ လည်း သွေး ထွက် တတ်သဖြင့် ကျွန်မ အစ်မ သည် သူ့ ဘာသာ မဂ္ဂဇင်း ထဲ ၌ ဆေးညွှန်း ရှာပြီး “ ဗိုက်တာ ဇုံ ” ဝယ် ပေးလေသည် ။ မခင်စန်းရီ က မူ သူ့ ယောက်ျား အတွက် သာ နေ့စဉ် အရက်ဖိုး ထုတ် ပေးလေသည် ။ ကလေး အ တွက် ဆေး ဝယ် ရန် ပိုက်ဆံ ကို မူ မရှိ ဟု ဆိုလေသည် ။ သူ့ အယူအဆ မှာ အိပ်ရာထဲ လဲ မှ ဆေး လိုသည် ဆို၏ ။
သူ့ သမီးများ မှာ ခင်ခင်စန်း ၊ စန်းစန်းဌေး ၊ လှလှဌေး ဟူသော အမည်များ ရှိလင့် ကစား ပေါက်စ ၊ ဂျစ်တူး စသည် များ ဖြင့် ခေါ် ၏ ။ သည့် အပြင် ခြေထောက် ၌ ဝဲအနာရွတ် များ ရှိသောကြောင့် ပေါက်စ ကို “ ဝဲထူ ” ဟူ၍ လည်းကောင်း ၊ သွား ခေါ သော ဂျစ်တူး ကို “ ထော်လန် ” ဟူ၍ လည်းကောင်း ၊ ညှက်သော လှလှဌေး ကို “ ညှက်စိ ” ဟူ၍ လည်းကောင်း ထပ်ဆင့် ကင်ပွန်း တပ် ထားသေးသဖြင့် အကြား မတော် သော ကျွန်မ တို့ လာ တောင်းပန်၍ ပြုပြင် ခေါ်စေရ၏ ။
မခင်စန်းရီ တို့ မိသားစု မှာ ကျွန်မ တို့ အောက်ထပ် အခန်း ၌ နေ ကြသဖြင့် အိမ်နား ပတ်ဝန်းကျင် သတင်း ကို သူ တို့ ထံ မှ တစ်ဆင့် ကြား သိရ၏ ။ သတင်းထောက် မိသားစု ပါပေ ။
“ ခွေးမ တစ်ယောက် ငါးယောက် မြောက် ယောက်ျား ယူ ပြန်သည် ”
“ မလှရီ တစ်ယောက် ယောက်ျား လွှဲ ယူလိုက်ရသည် ”
စသည် .. စသည် တို့ကို သူတို့ ထံမှ သိ ရ၏ ။
“ ဟဲ့ - ပေါက်စ ခွေးမ ရဲ့ အရင် ယောက်ျား ရော ”
“ ဘာဖြစ်လို့လဲ မသိဘူး ကွဲ သွားလို့ ၊ ခုတော့ သူတို့ အိမ် ကို လာ လာနေတဲ့ ပုလိပ် နဲ့ ယူ လိုက်တာပဲ ”
“ သူ့ ခမျာ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ ကွယ် ၊ အိမ်ထောင် အဆက်ဆက် ပြောင်း ရတာ မကောင်းပါဘူး ၊ အိမ်ထောင် ပျက် ဖူးရင် အိမ်ထောင် အသစ် ထူ ဖို့ ပိုပြီး စဉ်းစားရတယ် ၊ အပျို ဘဝ မှာ အိမ်ထောင် ပျက် ဖို့ ကြုံ ခဲပေမဲ့ တစ်ခုလပ် ဘဝ မှ အိမ်ထောင် ထပ် ပျက်ဖို့ ပို လွယ်တယ် ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆိုတော့ တစ်ခုလပ် ဆိုရင် ပမာ မခန့် ဘဲ အလွယ် သဘော ဆက်ဆံချင်တဲ့ လူ ပို များ လာလို့ပဲ ၊ အင်း နော် ... မိန်းမ ဘဝ များ “ ဖက် ” သက်သက် ပဲ ၊ အပျို ဘဝ တုန်း ကလည်း လင်ကုန် မရှုံး အောင် စဉ်းစား ရတယ် ၊ အကြောင်း မသင့် လို့ အိမ်ထောင် ပျက် ပြန် ရင်လည်း မိအေး နှစ်ခါ နာ မဖြစ် အောင် ဆင်ခြင် ရ ပြန်ရောပဲ ”
“ အေး - ဒါကြောင့် နင် တို့ အပျိုကြီး ဖြစ်တာပဲ ၊ မိုး ပြို မှာ တွေး ကြောက် နေတဲ့ တစ်တီတူးမ,တွေ ၊ အပျိုကြီးခွန် ကောက် ရင် နင်တို့ အရင်ဆုံး ပေးရမယ် ”
ကျွန်မ သည် အိမ်ထောင်ရေး ကို အပျက် ရှုထောင့် မှ ဝေဖန် သော အခါ မခင်စန်းရီ သည် ည က သူ့ ယောက်ျား အရက်မူးမူး နှင့်ကန် ထားသော ခါး မှ ဒဏ်ရာ ကို မေ့ပြီး ကျွန်မ အား နောက် လေသည် ။ သူက ကျွန်မတို့ ကို အဝတ်အစား ဖြုန်းတီးရကျိုး မနပ်ဟု ဆိုလေ့ရှိသည် ။ တစ်နည်း ဆို သော် “ ရှိုး ” ပြရကျိုး မနပ် ဟု ဆိုခြင်းပင် ။
“ ခင်စန်းရီ .. ခွေးမ ဒီလို ဖြစ်တာ သူ့ အဖေ တာဝန် ရှိ တာပေါ့ နော် ”
“ ဟဲ့ - နင်က ဘာ ပူပြန်တာလဲ ၊ သူ့ အဖေ က သူ့ အမေ သေ ကတည်း က သမီး နဲ့ ရွယ်တူ နောက် မိန်းမ ထပ်ယူ ပြီး သားသမီးတွေ ကို မေ့ နေတာပဲ ဟာ ”
“ အင်းလေ .. မိဘ က တာဝန် ပျက် မှ တော့ သားသမီး တွေ ပရမ်းပတာ ဖြစ် ရတော့တာပေါ့ ”
“ နင် က ခုမှ အဆန်း လုပ် နေတယ် ၊ နင် မသိ လို့ သာ အကြော် ရောင်း တဲ့ မခင်ကြည် ရဲ့ သမီး မလှရီလေး တောင် လင် လွှဲ ယူ လိုက်ရပြီ ”
“ ဘယ့်နဲ့ .. ဘယ့်နဲ့ လွှဲ ယူ လိုက်ရတယ် ၊ ကျွန်မတို့ တန်းလျား က လည်း ဖြစ် လိုက်မှဖြင့် စံ ပဲ ”
“ နင်တို့ က ကျောင်း စာအုပ် ထဲ သာ စိတ် ဝင်စားနေ တော့ ဘယ် သိ ပါ့မလဲ ”
ကျွန်မ သည် စာ ဖတ်၍ ခေါင်း ရှုပ်လာလျှင် ခေါင်း ရှင်း လိုသောသဘော နှင့် ထွေရာလေးပါး ပြောရင်း သတင်း စုံ ရ တတ်၏ ။ ထိုအခါမှ ပတ်ဝန်းကျင် တွင် အမှုတစ်ရာပွေ နေ ကြောင်း သိရ၏ ။ မလှရီ ဆို သူ မှာ အဖေ မရှိချေ ။ သူ့ အမေ က မောင် အရွယ် နောက် ယောက်ျား ကို ထပ် ယူပြီး အကြော် ရောင်း ကျွေးသူ ဖြစ်၏ ။ လင် ကို ပြုစုတတ်သော်လည်း သမီး ကို ဂရု ပြု တတ်သူ မဟုတ်ပေ ။ ကျွန်မ တို့ တန်းလျား နှင့် မျက် စောင်းထိုး တွင် အလုပ်ကုမ္ပဏီ တစ်ခု ဖွင့်ထားသော သက် သာချောင်ချိရေးဆိုင် ၌ ခေါက်ဆွဲသုတ် ရောင်းရင်း ထို ဆိုင် မှ အရောင်းစာရေး တစ်ဦး နှင့် ကြိုက် နေမှန်း ကို သာ သိ ထားရ ၏ ။ ဤသည် မှာ ကျွန်မ သိထားသော မလှရီ ၏ ဇာတ်လမ်း ပင် ။
“ လွန်ခဲ့တဲ့ သောကြာနေ့ ည က မလှရီ ရည်းစား က ခိုးမယ် လို့ ချိန်း ထားရော ၊ အဲဒီနေ့ ည မှာ အမျိုးသား က လည်း ညဘက် ဂိုဒေါင်စောင့် တာဝန် ကျတော့ အခက်ပေါ့ ၊ မလှရီ က လည်း ချိန်း ထားရာ မှာ စောင့် နေမှာ ကိုး ၊ ဒီတော့ ည လည်း ရောက် ရော သူ့ သူငယ်ချင်း ကို အခေါ် ခိုင်းတယ် ၊ သူ့ အစား လေ ၊ သူ ကတော့ မနက် တာဝန် ပြီး မှ ထွက် နိုင်မှာ ၊ ဒီလိုနဲ့ သူ့ သူငယ်ချင်း က မလှရီ ကို ခိုးသွားတော့ မနက် လည်း လင်း ရော အမျိုးသား က မလှရီ ကို မယူနိုင်ပါဘူး ဆို တော့တာပါပဲ ”
“ သူ က မယူနိုင်ရင် ဘာလို့ ခိုးမယ်လို့ ချိန်း ရတာလဲ ။ ဟင် .. သူ မထွက်နိုင်တာတောင် လူစား လွှတ် ခိုး ခိုင်းပြီးတော့ မှ မယူနိုင် ဘူးတဲ့ လား ”
“ အဲဒီ လူစား လွှတ်တဲ့ ကိစ္စ က ပြဿနာ ပေါ်တာပဲ ”
“ ဘယ်လိုကြောင့်လဲ ဟင် ”
ကျွန်မ သည် နှစ်ပွင့်တစ်ခိုင် ဇာတ်လမ်း ကို စိတ်ဝင် စား လာသည့် အလျောက် အလောတကြီး မေး လိုက်သည် ။
“ ပထမတော့ မလှရီ စောင့် နေမှာ စိုး လို့ ခိုး ခိုင်းပေမဲ့ တစ်ညလုံး သူ့ သူငယ်ချင်း နဲ့ အတူ ရှိမယ့် မလှရီ ကို မလိုချင်တော့ဘူး လို့ နောက် မှ ဖြစ် သွားတာပဲ ၊ အစား ခိုး ရတဲ့ လူ က လည်း မိန်းမ ရှိ ပြန်တော့ အခက်ပေါ့ ၊ နောက်ဆုံး အလုပ် ထဲ မှာ ပြန်ပြီး အထက် ကို ပေါက်တော့ လူကြီးတွေ က ခေါ် ရှင်း ပေး ရတယ် ၊ ဒါပေမဲ့ မလှရီ အမျိုးသား က မယူနိုင်ဘူး လို့ ပဲ ငြင်း နေတာမို့ နောက်ဆုံးတော့ အစား ခိုး ပေးတဲ့ လူ က ပဲ မယားကြီး ကို ကွာပြီး မလှရီ ကို ယူ လိုက်ရတော့တယ် ၊ နို့မို့ ရင် ကောင်မလေး မှာ အခက်ပဲ ”
“ ခုတော့ရော မခက်တော့ ဘူး တဲ့ လား ၊ ကြိုက် တော့ တစ်ယောက် ၊ ယူ တော့ တစ်ယောက် ၊ ဒီအထဲ အိမ်ထောင် တစ်ခု ကို ဖြို ခွဲရတာ ဘယ်လောက် စိတ် မချမ်းသာစရာ ကောင်း သလဲ ၊ ဒီ လူ ကလည်း သူ့ မိန်းမ ကို စိတ် ပြတ်မတဲ့ လား ၊ ကောင်မလေး မှာ ခုနေ နောက် ဆုတ်ရင် နာမည် ပဲ ပျက် မှာ ၊ နောက်ကျ လို့ ဒီလူ က မယားကြီး နဲ့ ပြန် ဆက် မှ နောက် ဆုတ်ရင် အခြေအနေ ပို ဆိုး မှာ ”
“ နင် က လည်း ဟယ် ခုဟာ က လင်ကောင် ပေါ် အောင် ယူ ရတာပေါ့ ၊ ဒီ အထိ တွေးရင် နင် တို့ အပျိုကြီးခွန် ဆောင် နေရမှာပေါ့ မမိုး ရဲ့”
မခင်စန်းရီ သည် သူ့ သဘာဝ အတိုင်း သတင်း စကား အဆုံး၌ ရယ်စရာ နောက်ရွှတ်ရွတ် သော လိုက်လေ၏ ။ ကျွန်မ မှာ မသော နိုင်ပေ ။ သူများ ကိစ္စ အတွက် မပူပင် ချစ်လျက် နှင့် မိန်းကလေး တစ်ယောက် ၏ ရှေ့ရေး အတွက် ရင် မော နေမိသည် ။
“ လင်ကောင် ပေါ်ရန် ” ဟူသော အယူအဆ ကြောင့် ကွဲ သတင်း ကွာ သတင်း ပေါများ နေခြင်း ပင် ။ မိန်းကလေး များ သည် အများ အား ဖြင့် ဒူး နှင့်မျက်ရည် သုတ် ကြရ မှ လင် ကံ ဆိုး လေခြင်းဟု ငို ကြသည် ။ မဖြစ်မီ က မူ အစ်ကို ယောက်ျားသားများ နှင့် ပြိုင် မိုက်ရဲသော သတ္တိရှင်များ ဖြစ် ကြ၏ ။ မိုက်မိုက်မဲမဲ ဆူးပုံ နင်း ၍ ဆူး စူး မှ ကံ ကို ရိုးမယ်ဖွဲ့ အပြစ် ပုံ ချ တတ်၏ ။ တကယ် ဆို မူ ကျား ရဲရာ ကြမ္မာ မရိုး သာပေ ။
အိမ်နီးချင်းများ ၏ သတင်း ကို ကြား ရတိုင်း ရင် မော လှ၏ ။ သို့ရာတွင် တစ်ယောက် တည်း မနေဘဲ ပတ်ဝန်းကျင် ၌ နေ ရသေး သဖြင့် ကိုယ့် သတင်း သူ ကြား သူ့ သတင်း ကိုယ် ကြား နေကြရ၏ ။ အလုပ်သမားတန်းလျား မှာ နေရသ ဖြင့် တန်းလျား ဇာတ်လမ်းများ ကို မျက်စိ နှင့် မြင် နား နှင့် ကြား နေရပေသည် ။ သို့ရာတွင် အိမ် သတင်း ကြောင့် မည် မျှပင် စိတ် မချမ်းသာရလင့်ကစား ကျောင်း ရောက် ၍ စိတ် ကလေးများ ကို လေ့လာချိန် ရောက်လျှင်မူ ရွှင်မြူးရစမြဲ ပင် ။
“ သမီးရေ .. မော်တော်ကားတွေ မီးစိမ်း ပြ ရင် သွား ရ တယ်နော် ၊ မီးစိမ်းရောင် နဲ့ မြက်တွေ အရောင် တူ သလား ”
“ တူတယ် တီချာ ”
“ ဒီလိုဆို မြက်တွေ က ဘာ အရောင်လဲ ”
“ အစိမ်းရောင် ”
“ ဟုတ်တယ် သမီး က တော်တော် တတ် တာပဲ ၊ ကဲ ဒီ အနားတွေ မှာ မြက် နဲ့ အရောင် တူ တဲ့ အစိမ်းရောင် ပစ္စည်း တွေ ကို ရှာ နော် ၊ ပြီးတော့ တီချာ့ ကို ပြောပြ ”
စကားပင် မပီတတ် သေး သော်လည်း “ တီချာ ” ဟု အသံကြည်ကြည် ဖြင့် ခေါ် တတ်သော ကလေးများ နှင့် တွေ့ လျှင် စိတ် ကြည်နူး ချမ်းသာ ရသည် ။ “ ဝါဆို ဝါခေါင် ရေတွေ ကြီး လို့ သပြေသီးမှည့် ကောက်စို့ကွယ် ” ဟူသော သံပြိုင် တေး ကို ကြား ရလျှင် သာယာငြိမ့်ညောင်းရသည် ။
စက်တန်းဂိတ် သို့ ရောက်လျှင် သီချင်းသံ ဆူညံ နေပြန် သည် ။ ထို့ကြောင့် ဝင်း ထဲ သို့ တိုက်ရိုက် မဝင်သေးဘဲ ဝင်း ရှေ့ မြောင်းဘေး ရှိ သစ်ပင်ကလေးများ နှင့် အလုပ် ရှုပ်နေ သော ဂျစ်တူး ကို သတင်း မေး မိသည် ။
“ ဟိုဘက် က အမိ ဆိုတဲ့ အစ်မ မနက်ဖြန် မင်္ဂလာ ဆောင် မှာမို့ ဒီနေ့ ကတည်း က ပြင်ဆင် နေကြတာပါ ”
“ ဟဲ့ ... ဘယ်က အမိ လဲ ”
“ အစ်မ ကလည်း လေ ၊ အရင် က ဂါဝန်ပြာပြာ နဲ့ ကျောင်း သွား နေတာလေ ”
“ ဪ ... ခုတစ်လော ကျောင်း မသွားတော့ လို့ တစ်နေ့ က နင့် အဒေါ် တောင် သူ့ အမေ ကို မေး သတဲ့ ၊ ကောင်မလေး လား ”
“ ဟုတ်တယ် အစ်မ ၊ အဲဒါ မနက်ဖြန် သူ မင်္ဂလာ ဆောင် တော့မယ် ၊ လူကြီး က သူတို့ အိမ် မှာ ထမင်း လခ ပေး စား တဲ့ လူ ပဲ ၊ အိမ် က ပေးစားတာ တဲ့ အစ်မ ”
“ အေး .. အေး ... ငါ သိပြီ ၊ ဒါနဲ့ နင်တို့ ဒီမှာ ဘာ လုပ်နေ တာလဲ ”
“ ပန်းလေးတွေ လှ လို့ လိုက် ခူး နေတာပါ ၊ ဒီမှာ ကြည့် ပါလား အစ်မ ၊ ပန်း အဝါ လေးတွေ က လှ တယ်နော် ၊ အစ်မ ယူ မလားဟင် ”
ဂျစ်တူး က ခူးပြီးသား ပန်း လေးငါးပွင့် ကို လှမ်း ပေး သဖြင့် ကျွန်မ လည်း အမှတ်တမဲ့ ယူ ထားလိုက်သည် ။ ခြေလှမ်း က အိမ် သို့ လှမ်း နေသော်လည်း မျက်လုံး က မနက်ဖြန် မင်္ဂလာ ဆောင်မည့် မင်္ဂလာ နေ အိမ် သို့ ကြည့်မိ၏ ။ အမိ ဆို သူ မိန်းကလေး မှာ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် ပင် ။ ဂါဝန်ပြာပြာကလေး နှင့် ကျောင်း သွား နေလေ့ ရှိ၏ ။ ကျောင်း သွား သည် ကို မတွေ့ ရသည် မှာ တစ်လ မျှ သာ ရှိ ဦးမည် ။ ခု အိမ်ထောင်သည် ဖြစ် တော့မည် ။ အသက် မှာ လည်း ဆယ့်လေးငါးနှစ် ခန့် သာ ရှိ ဦးမည် ။ သူ က ပင် ယောက်ျား ယူ ချင်၍လား ၊ အိမ် က ပင် လူကောင်း တွေ့ တုန်း နေရာ ချ ထား လို၍လား ။
ဘာကြောင့်ပဲ ဖြစ်ဖြစ် သည် အရွယ် ၌ မူ အိမ်ထောင် မပြုသင့်သေးပေ ။ အိမ် တွင် ထမင်း လခပေး စား သူ ဖြစ်ပါက နီးစပ် နိုင်ပေလိမ့်မည် ။ ဒါကြောင့် အခြေအနေ အရ ပေးစား ရခြင်း လည်း ဖြစ်နိုင်၏ ။ တကယ်မူ သားသမီးများ မဖြစ် သင့် သည့်ကိစ္စ မဖြစ် ရ အောင် ကြိုတင် ဆင်ခြင် ထိန်းသိမ်းရ မည့် တာဝန် မှာ သမီးရှင် မိဘများ အဖို့ အကြီးလေးဆုံး ဖြစ် ၏ ။ နီးစပ် ၍ မှားယွင်း တတ် လျှင် သမီးပျို ရှိ ပါ က သူစိမ်းတရံဆံ ကို လက် မခံသင့်ပေ ။ သမီးလေး မှာ ငယ်ပင် ငယ်သော်လည်း အမှား က မူ လူ မရွေး ၊ အရွယ် မရွေး ဖမ်း စား တတ်၏ ။
မိဘ က ကြည်ဖြူ ၍ ပေးစားရခြင်း ဆိုပါ က လည်း အတော်ပင် အလျင် လို လွန်းသော မိဘ ပင် ၊ အရွယ် မမြောက် သေး သည့် နုနုငယ်ငယ် သမီး ကို ကျောင်းစာ ကြား မှ ဆွဲ ထုတ်ပြီး အိမ်မှုကိစ္စများ တွင် နှစ်သွင်း ပုံချခြင်း သက်သက် သာ ဖြစ်သည် ။ အိမ်ထောင် ပြုပါက သားသမီးများ ကို မည်သို့ ထိန်းသိမ်းသင့်သည်များ နား မလည်သေးပါ က အိမ်ထောင် ပြုခြင်းမှာ အပြစ် သက်သက် သာ ဖြစ်၏ ။ ကိုယ့် မှာ လည်း တာဝန် ပို ၊ သားသမီး မှာ လည်း သွန်သင်မှု မရဘဲ အကွပ်မဲ့ ကြမ်း သာ ဖြစ် ရပေတော့မည် ။ သားသမီး ရလာ လျှင် “ ကျွေး ” ဖို့ ထက် “ မွေး ” ဖို့ ခက် လှလေစွ ။
“ နောက် လည်း အလိုက်အထိုက် ပေါ့ ”
“ နတ် ထွင်းတဲ့ ခံတွင်း ပဲ ”
“ သူ့ ဆန် ရှိ လို့ လာတာ လာ ပါစေ ” စသည် .. စသည် များဖြင့် ကျွေးမှု ကို သာ မိဘ တာဝန် ဟု ယူဆ နေကြသော မိဘများ မှ ပေါက်ဖွား လာ ပါက အရွယ် မတိုင်မီ ရည်းစား စာ ပေး တတ်မည် ၊ အိမ်ထောင်မှု ပွေ ပေမည် ။ ပညာ ပေးရ မည့် မိဘ က ချွတ်ယွင်းနေပါက သားသမီး မှာ မည်သည့် နည်း နှင့် မျှ မလိမ်မာ နိုင်ချေ ။ အရွယ်ငယ်ငယ် နှင့် အိမ်ထောင်မှု ကို နား မလည်သေး ဘဲ လင်ယူ သားမွေး သော “ အမိ ” ၏ ကလေးများ ပေါက်ဖွား ကြီးပြင်း လာ ပါ က ပဲပဲ ကို စာ ပေးသော သံချောင်း ကဲ့သို့ ကလေးဆိုးများ ပေါ်ပေါက် လာ ရမည်ပင် ။
မနက်ဖြန် သဘက် မိခင် ဖြစ် မည့် အမိ ၊ ထို့နောက် သံချောင်း၊ ခွေးမ ၊ မလှရီ စသော သူများ သည် အဆက်အစပ် ရှိ ပေသည် ။ ကျွန်မ လည်း စိတ် မောမော နှင့် လက်ဝယ် ကိုင် ထားသော ပန်း ကို နမ်း လိုက်မိသည် ။ မမွှေး သဖြင့် ကြည့် လိုက်မှ ကျောင်း က ကျွန်မ ရ လာသော ပန်းမဟုတ်ဘဲ စက် ဝင်း ရှေ့ ၌ ဂျစ်တူး ပေး လိုက်သော “ အလေ့ကျပန်း ” ဝါဝါ ကလေးများ ဖြစ်နေမှန်း သိသည် ။ စက်တန်း ရှေ့ တွင် အလေ့ ကျ ပန်းပင်များ မှာ အများအပြား ပင်။ ပန်းကလေးများ မှာ လည်း ဝါဝါပြာပြာကလေးများ ဖြစ်၍ ချစ်စရာကလေးများ ၊ သို့ရာတွင် မမွှေးချေ ။
ကျောင်း မှ ရလာသော ပန်း မှာ ကျွန်မ လေ့လာ ရသော ကလေးမ အေးအေး ခူး ပေး လိုက်သည့် ကျောင်းဘေး ဥယျာဉ်တွင်း ရှိ ပန်းချုံ မှ “ စံပယ်ပန်း” ဖြူဖြူများ ပင် ။ ကား အဆင်း အတက် တွင် ကျ ကျန် ရစ် ခဲ့ပေသည်။ သို့ကြောင့် အိမ် သို့ ရောက်သော် အေးအေး ပေး လိုက်သော “ စံပယ်ပန်း ” အစား ဂျစ်တူး ပေး လိုက်သော အလေ့ကျပန်း သာ ရှိ နေရ ခြင်း ဖြစ်၏။
မည်သို့ပင် ဖြစ်စေ ပန်းကလေးများ ကို ကျွန်မ ချစ် သည် ချည်းပင် ။
အိမ် လှေကား သို့ ရောက်လျှင် မင်္ဂလာ အိမ် မှ သီချင်း သံ ပျံ့လွင့် လာသည် ။
“ ပန်း ဥပမာ ပေးရသော် ... သြဇာ မြေဆွေး .. ဓာတ်ပေး မှားလျှင် ပန်းများ မပွင့် ၊ ပန်းများ မလှ ၊ ပန်းများ မမွေးတော့ .. သည်သို့ သာပေ ... ။
◾ မမြခက်
📖 ငွေတာရီမဂ္ဂဇင်း
၁၉၆၅ ၊ ဖေဖော်ဝါရီ ၊
#ကိုအောင်နိုင်ဦး
.
No comments:
Post a Comment