❝ သစ္စာအရောင် မသိသူ ❞
( ၁ )
ည လယ် ရောက် မှ လျှပ်စီး တွေ လက် ၊ မိုးကြိုး တွေ ထစ် ပြီး ရုတ်တရက် မိုး က သဲသဲမဲမဲ ရွာ ချ လိုက်သည် ။
ဘကြီးမိုး သည် ကင်းတဲ ကဲလား နှစ်ခု ကို ချ လိုက်သည် ။ သန်းမောင် က တော့ ကင်းတဲ ပေါ် မှာ မူးမူး နဲ့ စန့်စန့်ကြီး အိပ်ပျော် နေသည် ။ လျှပ်စစ်မီး က လည်း ပျက် သွားသည် ။
သည်တော့ ရပ်ကွက်လေး မှာ မှောင် နှင့် မည်းမည်း ဖြစ် သွားသည် ။ ရှေ့ ကဲလား ကို ချမည် အလုပ် မသီတာ ကို သွား သတိရ မိသည် ။ ကင်းတဲ ဘေးက ကွပ်ပျစ် ပေါ် မှာ တော့ မရှိ ။ ခပ်လှမ်းလှမ်း က ဗာဒံပင် အောက် ကြည့် လိုက်တော့ မှောင် နေ၍ ဘာမှ မမြင်ရ ။
မသီတာ ဆိုတာ က စိတ်ဝေဒနာရှင်မလေး ။ ဒီ မင်္ဂလာရပ်ကွက်လေး ကို ရောက် လာသည် မှာ တစ်လ ကျော်ကျော် လောက် ပဲ ရှိမည် ။ အသက် ၂၀ နဲ့ ၃၀ အတွင်း ရှိမည် ။ ပိန်ပိန်ပါးပါး ၊ ဖြူဖြူသန့်သန့် ၊ အရပ်မြင့်မြင့်လေး ဖြစ်သည် ။ ရောက်ခါစ က တောင်ကြည့် မြောက်ကြည့် နဲ့ ထိတ်လန့် နေပုံ ရသည် ။ မျက်လုံးတွေ က လည် နေသည် ။ ကားသံ ၊ ဆိုင်ကယ်သံ ကြား လျှင် တုန်လှုပ် သွားသည် ။ ဗာဒံပင် ပင်စည် နောက် ဖြစ်စေ ၊ ကွပ်ပျစ် အောက် ဖြစ်စေ ၊ တွေ့ရာ အကွယ် တစ်ခု ခု မှာ ဝင် ပုန်း နေတတ်သည် ။
ဘယ် က လာသည် မသိ ။ ကြောက်တတ်သည် မှ လွဲ၍ အေး သည် ။ အခြား စိတ်ဝေဒနာရှင်တွေ လို နှုတ် က လည်း မကြမ်း ၊ လက် က လည်း မသရမ်းပေ ။ ဘယ်သူ့ ကို မှ လည်း ဒုက္ခ မပေးပေ ။ ဒါကြောင့် သူမ ကို ‘ သီတာ ’ လို့ ခေါ်ကြသည် ။ သနားကြသည် ။ စားစရာလေးတွေ ပေးကြသည် ။ အထူးသဖြင့် ဒေါ်တင်တင်ကြီး က သီတာ ကို ပို စောင့်ရှောက်သည် ။ ထမင်းချိန်တန် ထမင်း ၊ မုန့်ချိန် တန် မုန့် ကျွေးသည် ။ ဒီတော့ မသီတာ က ဒေါ်တင်တင်ကြီး တိုက်ရှေ့ က ဗာဒံပင် အောက် မှာ အနေများသည် ။ တစ်ခါတစ်ရံ ကင်းတဲ နား က ကွပ်ပျစ် မှာနေသည် ။ ဒေါ်တင်တင်ကြီး က ဖျာ နဲ့ ခေါင်းအုံး ၊ စောင်ဟောင်းလေးတွေ ကို မသီတာ အတွက် ထုတ် ပေးထားသည် ။ ဗာဒံပင်နဲ့ ကင်းတဲ က ဝါး ဆယ်ပြန် လောက် ပဲ ဝေး မည် ။
ဘကြီးမိုး က လည်း မသီတာ ကို မုန့်ပဲသရေစာများ ကျွေးမွေး တတ်ပါသည် ။
“ ဆရာကတော် ရယ် … မသီတာလေး က သနားပါတယ် … တိုက် ထဲ ခေါ် ထား ပါလား ”
ဘကြီးမိုး က ဆရာကတော် ဒေါ်တင်တင်ကြီး ကို တိုက်တွန်း ဖူးသည် ။
“ မဖြစ်ပါဘူး ကိုမိုး ရယ် … ဗေဒင် က ဒီနှစ် အတွင်း အိမ် ထဲ လူ အဝင် မခံနဲ့ တဲ့ … အပူမီးတွေ့ တတ် တယ် လို့ ဟော ထားတယ် … ဒါကြောင့် မြနှင်းလေး တောင် တော ပြန် လွှတ် ထားရတယ် ”
ဆရာကတော့် စကား ကြောင့် ဆရာ့ အကြောင်း ကို အတွင်း သိ ဖြစ် ခဲ့သော ဘကြီးမိုး တစ်ယောက် ရင် ထဲ မှာ ကျိတ်ပြုံး မိသည် ။
ဒေါ်တင်တင်ကြီး ၏ ခင်ပွန်း ဦးတိုင်းကျော် သည် ဘကြီးမိုး ၏ ဆရာရင်း ဖြစ် ခဲ့သည် ။ ကျေးဇူးတွေ ဆပ် မကုန်နိုင် အောင် ရှိခဲ့သည် ။ ဆရာဦးတိုင်းကျော် သည် ဌာနဆိုင်ရာ အရာရှိကြီး ဖြစ်သည် ။ အငြိမ်းစား ယူ ထားသည် ။
မသီတာ သည် ဗာဒံပင် အောက် တွင် အနေ များသည် ။ တစ်ခါတစ်ရံ မှ သာ ကင်းတဲ နား က ကွပ်ပျစ် ပေါ် တွင် လာ ထိုင်တတ်သည် ။
မိုး ရွာ တော့ မသီတာလေး ခမျာ ဘယ်လို အိပ်မလဲ ဟု တွေး လိုက်မိသည် ။ ဆရာကတော် ရှိ လျှင် အိမ် ထဲ ခေါ် သိပ် မှာ သေချာသည် ။ ဆရာကတော် က ဆရာကန်တော့ပွဲ အတွက် တောင်ကြီးမြို့ ကို သွား နေသည် ။
ဘကြီးမိုး သည် ထီး နဲ့ ဓာတ်မီး ကို ယူ ကာ ကင်းတဲ ပေါ် က ဆင်း လိုက်သည် ။
“ ဘကြီးမိုး ဘယ်လဲ ”
သန်းမောင် က ခေါင်း ထောင်ပြီး အိပ်ချင်မူးတူး နဲ့ မေးသည် ။
“ သီတာလေး ဆီပါကွာ ”
ဘကြီးမိုး က တိုတိုပဲ ပြောပြီး ဗာဒံပင် ဘက် ထွက် ခဲ့သည် ။ ဗာဒံပင် အောက် ကို လက်နှိပ်ဓာတ်မီး နှင့် ထိုး ကြည့်တော့ ဖျာလေး သာ မိုးရေ တွေရွှဲနစ် နေသည် ။ မသီတာ ကို မတွေ့ အနီးအနားများ သွား ပြီး မိုး ခို လေသလား ဟု တွေးပြီး လိုက် ရှာသည် ။ မတွေ့ ။ အိမ်တွေ ဆီ မျှော် ကြည့် ပြန်သည် ။ မှောင် နဲ့ မည်းမည်း ဘာမျှ မမြင်ရပေ ။ စိတ် ပူသွားသည် ။ ဗာဒံပင် အောက် ပြန် ရောက်လာသည် ။ ဆရာဦးတိုင်းကျော် တိုက် ဆီ မျက်စိ ရောက် သွားသည် ။ တိုက် အောက် တွင် မီးရောင်လေး တွေ့ ရသည် ။
ဘကြီးမိုး တွေခနဲ ဖြစ် သွားသည် ။ တိုက်ကြီး ဆီ ငေးကြည့် နေ မိသည် ။ ဆရာကတော် မရှိ ။ ဆရာ က ရော မူး နေပြီလား ။ လျှပ်စီးတွေ ဝင်းခနဲ လက်နေသည် ။ မိုးကြိုးတွေ က ထစ်ပြီး ပစ်နေသည် ။ မိုး က သဲသဲမဲမဲ ရွာ ချ နေသည် ။
ဘကြီးမိုး မျက်စိ မှိတ် လိုက်သည် ။ သက်ပြင်း ရှည် ချ လိုက်မိသည် ။ လေးလံသော ခြေလှမ်းများ နဲ့ ကင်းတဲလေး ဆီ ပြန် သွားခဲ့သည် ။
“ ဘကြီးမိုး က လည်း မိုးကြိုးတွေ ပစ် လို့ ကြောက် ရတဲ့ အထဲ ကြာ လိုက်တာဗျာ … သီတာ့ ကို တွေ့ခဲ့လား ” လို့ ကိုသန်းမောင် က ဆီး ပြီး အပြစ် တင်သံ နဲ့ မေးသည် ။
••••• ••••• ••••• •••••
( ၂ )
ဘကြီးမိုး နာမည် ရင်း က ဦးတင်မိုး ပါ ။ ယခင် က ဌာနဆိုင်ရာ တစ်ခု တွင် ယာဉ်မောင်း ဖြစ်သည် ။ အသောက်အစား ၊ အပျော်အပါး ကင်း ပြီး အလုပ် ကြိုးစားသူ ၊ ရိုးသားမှု နဲ့ တိုင်းဦးစီးမှူး အဆက်ဆက် လက်သုံး ဖြစ်ခဲ့သည် ။ ဆရာ ဦးတိုင်းကျော် ကျ တော့ ပို၍ တပည့်ရင်း ဖြစ်ခဲ့သည် ။
ဆရာဦးတိုင်းကျော် က ဝဝဖိုင့်ဖိုင့် ၊ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း ဖြစ်သည် ။ ပျော်ပျော်ပါးပါး နေတတ်သည် ။ ရုံး အားရက် တွင် ဂေါက်သီး ကစား တတ်သည် ။ မန္တလေးတောင် ဂေါက်ကွင်း ၊ ရေတံခွန်တောင် ဂေါက်ကွင်း သာမက ပြင်ဦးလွင် ထိ တက်ပြီး လည်း ဂေါက်ကစား တတ်သည် ။ အပေါင်းအသင်းတွေ နဲ့ အဖျော်ယမကာလေး ဟဲပြီး ပျော်တတ်သည် ။
ဆရာကတော် ဒေါ်တင်တင်ကြီးက တောင်ကြီးတက္ကသိုလ် တွင် ပါမောက္ခ အဖြစ် တာဝန် ထမ်း နေသည် ။ ဆရာ့ သား က ဂျပန် မှာ ၊ ဆရာ့ သမီး ဆရာဝန် က ရန်ကုန် မှာ ၊ ဒီတော့ ဆရာ က လွတ်လပ် နေ သည် ။ ဆရာ့ ရဲ့သွားရေး သောက်ရေး ကို ဦးတင်မိုး က တာဝန် ယူ ရသည် ။ ဆရာ့ ရဲ့ စားရေး နှင့် အိမ်သန့်ရှင်းရေး ကို တော့ ဦးတင်မိုး ဇနီး ဒေါ်နု က တာဝန် ယူ ပေး ရသည် ။
တစ်ခါတစ်ရံ သီချင်း ကြိုက် သော ဆရာ့ ကို ကာရာအိုကေဆိုင်တွေ ပို့ ရသလို ၊ အကြော တက် သည့် အခါ အနှိပ်ခန်းတွေ ပို့ ရတတ်သည် ။ ထိုအခါများ တွင် ဆရာ က … “ ကိုမိုး … နှုတ်လုံ နော် ” ဟု သတိ ပေးတတ်သည် ။
ဦးတင်မိုး က လည်း …
“ စိတ်ချပါဆရာ … တင်မိုး က ဆရာ့ အပေါ် အမြဲ သစ္စာ ရှိပါတယ် ” ဟု ဖြေ တတ်သည် ။
ဦးတင်မိုး သက်ပြည့်ပင်စင် ယူ တော့ ဦးတိုင်းကျော် က …
“ ကိုတင်မိုး … ခင်ဗျား ပင်စင် ယူပြီးရင် ဘယ်မှာ နေမှာလဲ … ကိုယ့်ရပ် ကိုယ့်မြို့ ပြန် မှာလား ” ဟု မေးသည် ။
ဦးတင်မိုး တွင် ကိုယ်ပိုင် အိမ် မရှိ ။ လုပ်သက် တစ်လျှောက် တိုင်းရုံး ထဲ က ဝန်ထမ်းအိမ်ရာ မှာ ပဲ နေခဲ့သည် ။ သားသမီး သုံးယောက် ရှိသည် ။ အားလုံး အိမ်ထောင်သည်တွေ ။ သားကြီး မိသားစု က မြို့သစ် မှာ အိမ်ငှား နေသည် ။ သမီး က တော့ ယောက္ခမ အိမ် လိုက် နေသည် ။ သားငယ်တို့ က တော့ ဦးတင်မိုး တို့ နဲ့ ပဲ နေသည် ။
“ ကျွန်တော် က ရွှေဘို က ပါ … မြို့က ထွက်လာတာ အနှစ် လေးဆယ် ကျော် ပြီ ဆို တော့ ဇာတိ နဲ့ လည်း စိမ်း နေပါပြီ … သားသမီးတွေ က မန္တလေး မှာ အခြေ ကျ နေပြီ ဆိုတော့ ပင်စင် ယူ ပြီးရင် မြို့သစ် ဘက် အိမ်ငှား နေမလို့ စိတ်ကူး ထားတယ် ဆရာ … ”
“ ကျွန်တော် … မြို့ အရှေ့ဘက် က မင်္ဂလာရပ်ကွက် မှာ ဝင်းကျယ်ကျယ် ဝယ်ပြီး တိုက်ဆောက် ထားတယ် ၊ ကိုမိုး အသိ ပဲ လေ … ကျွန်တော် က ပင်စင် ရ ဖို့ ငါးနှစ် လောက် ကျန်သေးတယ် … ဒီကြားထဲ ရာထူး တိုး ပြောင်း စရာလည်း ရှိတယ် … ဒါကြောင့် ကိုတင်မိုး တို့ မိသားစု ကျွန်တော့် တိုက် ကို စောင့် ပေးရင်း နေ ကြလေ ”
ဆရာ့ စကား ကြောင့် ရေငတ်တုန်း ရေတွင်း ထဲ ကျသလို ဖြစ်သွားရသည် ။ “ ကျေးဇူးပါဆရာ ” လို့ အခါခါ ပြော မိသည် ။ ပင်စင် ယူပြီးသော အခါ မင်္ဂလာရပ်ကွက် က ဆရာ့ တိုက်ကို ပြောင်း လာကြသည် ။
မင်္ဂလာရပ်ကွက် က မန္တလေး အရှေ့ဘက် မြို့ဆင်ခြေဖုံး ဖြစ်သည် ။ ဆရာ့ လို အရာရှိကြီးတွေ က ပင်စင် ယူ ပြီးရင် အေးအေးဆေးဆေး နေရန်အတွက် လမ်းမကျယ် ပေါ် တွင် ဝင်းကျယ်ကြီးတွေ ဝယ် ကာ တိုက် ဆောက် ထား ကြသည် ။ အလယ်အလတ် ဝန်ထမ်း ၊ ကုန်သည်ပွဲစား နှင့် လက်လုပ်လက်စားများ သည် အသင့်အတင့် မြေ ဝယ်ကာ အိမ် ဆောက် နေကြသည် ။
ဆရာ့ ဝင်း က ကျယ်သည် ။ သရက်ပင် က အပင် သုံးဆယ် ကျော် သည် ။ ဦးတင်မိုး က မြေ ကို ပြုပြင်ပြီး စားစရာ အပင်လေးတွေ စိုက်သည် ။ ဟင်းစားအတွက် မပူရ ။ ဆရာ့ ဆီ ပို့တော့ “ ကျွန်တော် က ရောင်း စားရမှာလား ” ဆိုပြီး ရယ်သည် ။ သည်တော့ အိမ်နီးချင်းတွေ ကို ပေးသင့် သူ ပေး ၊ ရောင်းသင့် သူ ရောင်း နှင့် အဆင် ပြေနေသည် ။
တိုက် က ကျယ်တော့ သားကြီး မိသားစု နှင့် သမီးမိသားစု ပါ လာ နေကြသည် ။ သားတွေ ၊ သမီးတွေ ၊ သမက်တွေ ၊ ချွေးမတွေ ၊ မြေးတွေ နှင့် ပျော်စရာ ကောင်း လှသည် ။
အနေ ကြာ လာတော့ ရပ်ကွက်လေး နှင့် အသား ကျ လာသည် ။ ရပ်ကွက် သာရေး ၊ နာရေးလုပ်ငန်းများ တွင် ဦးတင်မိုး ရှေ့တန်း က ပါ လာသည် ။ ရပ်ကွက် ဓမ္မာရုံလေး ဆောက် တော့ လည်း ဦးတင်မိုး က အားကြိုးမာန်တက် ဆောင်ရွက်သည် ။ အသောက်အစား ၊ အပျော်အပါး ကင်းသော ဦးတင်မိုး ကို ရပ်ကွက် က ခင်တွယ် ကြသည် ။ အားကိုး ကြသည် ။ ကြည်ညို ကြသည် ။ ‘ ဘကြီးမိုး ’ ဟု လေးလေးစားစား ခေါ်ဝေါ်ကြသည် ။
ဆရာဦးတိုင်းကျော် ပင်စင် ယူပြီး တော့ ပြောင်း လာကြသည် ။ ပြောင်းလာသည် ဆိုသော်လည်း ဆရာ နှင့် ဆရာကတော် တို့ သာ ဖြစ်သည် ။ အိမ်ဖော်မလေး တစ်ယောက် ပါသည် ။
ဦးတိုင်းကျော် က ဘကြီးမိုး တို့ အတွက် ဝင်း အနောက်ဘက်ထောင့် က ပေ ၄၀ x ၃၀ မြေ ကို ပေးသည် ။ ၃ ပင် ၂ ခန်း ထရံကာ ၊ သွပ်မိုး ၊ ဒူးတုပ် အိမ်လေး လည်း ဆောက် ပေးသည် ။ အဖီလေးတွေ ချ လိုက်တော့ မိသားစု အားလုံး အတွက် နေလောက် ထိုင်လောက် ရှိပါသည် ။
ဘကြီးမိုး က ဆရာ့ ဝင်း ထဲ က သစ်ပင်များ ကို နေ့စဉ် ရေလောင်း ပေါင်းသင်ပေးသည် ။ သားသမီးတွေ က လည်း အားသည့် အချိန် ကူလုပ် ပေးသည် ။ ဒေါ်နု က လည်း ဆရာကတော် လက်တို လက်တောင်း ခိုင်း သမျှ လုပ်ပေးသည် ။
မနှစ် က ဒေါ်နု ဆုံးသည် ။ ဘကြီးမိုး တရား နှင့် ဖြေ သော်လည်း မပြေ ။ စိတ် လေ နေသလို ၊ ဟိုသွား ဒီသွား ဖြစ်နေသည် ။ ထို့ကြောင့် ဆရာ က အလုပ် တစ်ခုခု လုပ်ဖို့ပြောသည် ။ အဆင် ပြေချင်တော့ ကင်းတဲ မှာ အလုပ် ရသည် ။ ကင်းတဲ က ဆရာ့ တိုက် နှင့် မျက်စောင်းထိုး လမ်းဆုံ မှာ ရှိသည် ။
••••• ••••• ••••• •••••
( ၃ )
နောက် နှစ်လ ခန့် ကြာတော့ မင်္ဂလာရပ်ကွက်လေး တွင် ရတနာပုံ FC ဘောလုံးအသင်း ဗိုလ်စွဲ သည့် သတင်း နှင့် အပြိုင် လူအများ စိတ်ဝင်စား သည့် သတင်း တစ်ခု ပေါ်လာသည် ။
မသီတာကလေး ကိုယ်ဝန် ရှိ နေပြီ ဆို သော သတင်း ပင် ဖြစ်သည် ။ ဒေါ်တင်တင်ကြီး သည် နေ့တိုင်း မြင် နေရသော မသီတာ ကို သနား ပြီး ဆေး ကုရန် အတွက် ဆရာဝန် ဆီ ခေါ်သွားရာ မှ မသီတာ တွင် ကိုယ်ဝန် ရှိ နေကြောင်း သိရသည် ။ သတင်း က ချက်ချင်း ပျံ့နှံ့သွားသည် ။ ကြားရသူ အပေါင်း မယုံချင် ။ ကိုယ်တိုင် ပြေး ကြည့် ကြမှ ဗိုက်လေး ပေါ်တွင် ဘူးသီးလတ်လတ်လေး တစ်ခြမ်း ကပ် ထားသလို မြင် ရလို့ အံ့သြ ကုန်ကြသည် ။
မသီတာ ကို သနားကြသလို ၊ ယုတ်မာသွား သူ ကို လည်း ရွံမုန်း ကြသည် ။ အာကြမ်းသူများ က ကိုင် တုတ်ကြသည် ။ ရပ်ကွက်လူကြီး လည်း မနေသာ ။ ကင်းတဲ စောင့်များ ဖြစ် သည့် ဘကြီးမိုး နှင့် သန်းမောင် ကို ခေါ် မေးသည် ။
နှစ်ယောက်ဘစလုံး က “ မသိပါဘူး ” ဟု ပဲ ဖြေသည် ။
သို့ပေမယ့် ရပ်ကွက် က လက်မခံပေ ။
“ ဒင်းတို့ … ကင်းတဲ နား မှာ နေတာ ဒင်းတို့ သိရမယ် … မသိရင် ဒင်းတို့ပေါ့ ” ဟု တွေးကြသည် ။ ပြောကြသည် ။ အထူးသဖြင့် သန်းမောင် ကို ထင် နေကြသည် ။
ကင်းတဲ နား ဖြတ်သွားလျှင် …
“ သေချင်းဆိုးတွေ … နှမချင်း သမီး ချင်း မစာနာတဲ့ လူ့တိရစ္ဆာန်တွေ … ၊ အမှန်တရား ပေါ် လို့ ရှိ ရင် အမှုန့် ဖြစ်ေအာင် တစ်ရပ်ကွက်လုံး က ဝိုင်းကြိတ် ပစ်မယ် … ဟွန်း ” ဆိုပြီး စောင်းပြော သွား တတ်ကြသည် ။
ကင်းတဲ ဘက် လှည့်ပြီး “ ထွီ … ထွမ် ” လုပ် သွားတာက လူတိုင်း နီးပါး ပါ ။
“ ဟေ့ … ကောင်မတွေ ၊ စကား ကြည့် ပြောကြနော် … သန်းမောင် က မဟုတ်ရင် မခံဘူး … အသက်ချင်း လဲ ပစ် မယ် … ဘာ မှတ်သလဲ ”
သန်းမောင် က လှမ်း ကြိမ်း သည် ။ ဘကြီးမိုး က …
“ မင်း ကလဲ ကွာ … မသိလို့ ပြော ကြတာပါ ” ဟု လေသံ နဲ့ ပြော သည် ။
“ ဘာဗျ … ခင်ဗျား က ဟုတ်လို့ငြိမ် နေပေမယ့် ကျုပ် က မဟုတ်လို့ ငြိမ် မခံနိုင်ဘူး ”
သန်းမောင် က ပြောပြောဆိုဆို ကင်းတဲ ပေါ် က ဆင်း ကာ အရက်ဆိုင် ဘက် ထွက် သွား သည် ။
အရက် မူး တော့ မိုး တစ်ည က ဘကြီးမိုး မသီတာ ရှိ ရာ ဗာဒံပင် အောက် သွား သည့် အကြောင်း ပိုပိုသာသာ ရှင်း ပြနေသည် ။
အားလုံး ပါးစပ် အဟောင်းသား ဖြစ် ကုန်ကြသည် ။ မယုံချင်ကြပါ ။ နောက် မှ …
“ အေး လေ … ဇနီး ဆုံးတာ တစ်နှစ် ကျော် တော့ သူ လည်း လေ လောကီသားပေ မို့ … ဟင်း ဟင်း … ဘကြီးမိုး ခမျာ ကြီး မှ တစ်ခါတော့ မိုက် ရှာပေမပေါ့ ” ဟု အမူးသမားများ က မှတ်ချက် ချ ကြသည် ။
••••• ••••• ••••• •••••
( ၄ )
အမူးသမား စကား က ပို၍ ကား ကာ တစ်ရပ်ကွက်လုံး ဟိုးလေး ကျော် သွားသည် ။ ဘကြီးမိုး ကို မျက်နှာချင်း ဆိုင် တွေ့လျှင် ဘီလူးသဘက် တွေ့ သလို ရှောင် ကြသည် ။ အမနာပ စကားတွေ နှင့် စောင်းမြောင်း ကြသည် ။ သားတွေ ၊ သမီးတွေ က လည်း မျက်နှာ မကြည် ၊ စကား မပြော ရှောင် နေကြသည် ။
ရပ်ကွက်လူကြီး က လည်း ခေါ်ပြီး မေး ပြန်သည် ။
“ သန်းမောင် ပြော တာ ဟုတ်လား ”
“ မဟုတ်ပါဘူး ”
“ ဒါဆို ဘယ်သူလဲ ”
“ မသိပါဘူး ”
“ မညာ နဲ့ နော် … တိုးတက်နေတဲ့ ခေတ်ကြီး မှာ သွေး စစ်ကြည့် ရင် အဖြေ က ပေါ် မှာ ”
ရပ်ကွက်လူကြီး က ခေတ်ပညာ တတ် ပီပီ သွေးတိုး စမ်းမေးသည် ။ ဘကြီးမိုး ခေါင်း ငိုက်စိုက် ဖြစ်သွားသည် ။ စဉ်းစားသည် ။
“ ကျွန်တော် မဟုတ်ရင်ရော ”
“ သန်းမောင် ကို စစ်မယ် ”
“ သန်းမောင် မဟုတ်ရင်ရော ”
“ ဒါဆို အနီးအနား က ယောက်ျား မှန်သမျှ စစ်မယ် … မဟုတ်သေးရင် တစ်ရပ်ကွက် လုံး ကျုပ် အပါအဝင် ယောက်ျား မှန်သမျှ စစ်မယ် … ဒါမှ အမှန်တရား ပေါ် မှာ … ရပ်ကွက် သိက္ခာ မကျ မှာ ”
ရပ်ကွက်လူကြီး က စိတ် ဆုံးဖြတ် ထား သည့် အလား ။ ရဲရဲတင်းတင်း မာမာထန်ထန် ပြောသည် ။
ဘကြီးမိုး က ခေါင်းကြီး ငုံ့ပြီး စဉ်းစား နေသည် ။
“ စဉ်းးစားပါ … သုံးရက် အချိန် ပေးမယ် … ကျုပ် က တော့ ဥပဒေ အရ လုပ် ရမှာပဲ ”
ဘကြီးမိုး ခေါင်းငိုက် စိုက် ချပြီး လူကြီး အိမ် က ထွက်ခဲ့သည် ။ ခြေဦး က ဆရာ့ အိမ် ဘက် ရောက် သွားသည် ။ ဆရာကတော် ကို ပဲ တွေ့ ရသည် ။ မျက်နှာ က မကြည် ။ ဆရာ က ဆရာ့ သမီး ရှိရာ ရန်ကုန် ကို သွား နေသည် ။ ဆရာကတော် က သူ့ ကို အရင်က လို ဟက်ဟက်ပက်ပက် စကား မပြော ။
ဘကြီးမိုး ခေါင်း ငိုက်စိုက် ချပြီး အိမ် ပြန်ခဲ့သည် ။ အိမ် တွင် သား နှင့် သမီး မိသားစုများ ကို မတွေ့ရပေ ။ သူတို့ ပစ္စည်းတွေ လည်း မရှိတော့ ။ ဘကြီးမိုး ရင်ထဲ လှိုက်ဖိုကာ ငိုချင်သလို ဖြစ်သွားသည် ။
“ အဖေ မဟုတ်ပါဘူးကွယ် ” ဟု ကုန်းပြီး အော် ဟစ် လိုက် ချင်သည် ။ ၃ ရက် အတွင်း အဖြေ ပေး ရတော့မည် ။ ဘယ်လို အဖြေ ပေး ရမလဲ ။ အိမ်ပေါက်ဝ တွင် ငူငူကြီး ထိုင် နေမိသည် ။ ဘယ်လောက် ကြာသည် မသိ ။ နောက်ဆုံး တော့ သူ့ အပေါ် ကောင်းခဲ့သည့် ဆရာ့ အပေါ် သစ္စာ ရှိ ရမည် ။ ဆရာ့ အတွက် ပေးဆပ် သွားတော့မည် ဟု စိတ် ဆုံးဖြတ် လိုက်သည် ။ သည်တော့ စိတ် က ပေါ့ သွားသည် ။
ဘကြီးမိုး သည် အရက်ဆိုင် ဘက် ထွက် ခဲ့သည် ။ လူတွေ က မျက်နှာ အမျိုးမျိုး နှင့် ကြည့် နေကြသည် ။
ဘကြီးမိုး အရက်ဆိုင် ထဲ ဝင် သွားတော့ အရက် သောက် နေသူတွေ က အံ့သြစွာ နှင့် ဝိုင်းကြည့် နေကြသည် ။ တီးတိုး စကား ပြော ကြသည် ။ မျက်နှာလည်း ပူ ၊ ရင် လည်း ဆူ သွားသည် ။ စိတ် ကို တင်းပြီး နီးရာစားပွဲ မှာ ဝင် ထိုင် လိုက်သည် ။
“ ဟေ့ … အရက်ပေး ”
အသံ က တုန်ရီ နေသည် ။ အရက် သောက်သူတွေ က ကွက်ကြည့် ကွက်ကြည့် ကြည့် နေကြသည် ။ ဘယ်သူ မှ မခေါ် မပြောကြ ။ သည် အရက်သမား အားလုံး သည် ရပ်ကွက်ထဲ က ပါ ။ ဘကြီးမိုး နှင့် သာရေးနာရေး မှာ တွေ့နေ သူတွေ ၊ ဘကြီးမိုး ကို လေးစားကြ သူ တွေ ၊ ဘကြီးမိုး က အမြဲ ဆုံးမ စကား ပြော ရသည့် သူ တွေ ပါ ။
အခုတော့ …
“ ဒုန်း ”
“ ဟေ့ … ငါ မှာ တဲ့ အရက် မရသေးဘူးလားကွ ”
စားပွဲ ကို လက်သီး နှင့် ထုပြီး အော် ပြော လိုက်သည် ။ သောက် နေသူ တွေ ခေါင်းပြိုင်တူ လှည့် ကြည့်ကြသည် ။ တစ်စားပွဲ တည်း မှာ သောက် နေ သူ နှစ်ယောက် က စားပွဲပြောင်း သွားကြသည် ။ စိတ် ထဲမှာ စပ်ဖျဉ်းဖျဉ်း ဖြစ် သွားသည် ။
ဆိုင်ရှင် က အရက် တစ်လုံး နှင့် ပလတ်စတစ်ခွက် တစ်လုံး ချပေးသည် ။ ရေဘူး ချပေးသည် ။ အမြည်း အတွက် မြေပဲဆားလှော် နဲ့ နှမ်းဖတ်ချဉ် ပန်းကန် လာ ချ ပေးသည် ။
“ ဟေ့ … ဒါ … ငါ မမှာဘူးကွ … ”
အမြည်းပန်းကန်တွေ တွန်း လိုက်သည် ။ ပုလင်း ထဲ က အရက် ကို ပလတ်စတစ်ခွက် ထဲ အပြည့်အလျှံ ထည့် လိုက်သည် ။ အရက်ခွက် ကို တစ်ရှိန် ထိုး ကောက် မော့လိုက်သည် ။
“ အား … ဖွီး … ထွီ … ”
ရင် ထဲ မှာ မီးစ နှင့် အထိုး ခံ ရသလို ပူသွားသည် ။ အရက်များ ကို အမြန် ပြန် ထွေး လိုက်ရသည် ။
“ ဟား ဟား ဟား ဟား ”
ဘကြီးမိုး အဖြစ် ကို ကြည့် ပြီး အရက်သမားများ က ရယ်ကြသည် ။
“ ဒုန်း ”
“ ဘာ ရယ်တာလဲကွ ”
စားပွဲ ကို လက်သီး နဲ့ ထုပြီး ဟောက် လိုက်သည် ။ ရယ် သူ တွေ ချက်ချင်း အသံ တိတ် သွားကြသည် ။ ဆိုင် ထဲ ဝင် လာသော သန်းမောင် က မြင်သွားသည် ။ ဆိုင် ထဲ တွင် ဘကြီးမိုး ကို တွေ့ ရ၍ အံ့သြ သွားသည် ။ စားပွဲ မှာ ဝင် ထိုင် လိုက်သည် ။ ဘကြီးမိုး ကို မျက်လုံး ကျွတ် မတတ် ကြည့်မိသည် ။
“ ဘာ ကြည့် တာလဲ ”
“ အံ့သြလို့ ”
“ ဒါ အံ့သြစရာလား … အံ့သြစရာတွေ ကို မင်းတို့ ကြား ပြီးပြီလေ … နောက် သုံးရက် ဆို ရင် ဒါထက် ပို အံ့သြစရာတွေ မင်းတို့ ကြား ရဦးမယ် … ကဲ ထားပါ … မင်း အရက် သောက် မှာ မဟုတ်လား … ငါ နဲ့ အတူတူ သောက် ”
ဘကြီးမိုး က ပလတ်စတစ် ခွက် ထဲ အရက် ထပ် ငှဲ့ ထဲ့ပြီး မော့သောက် ဖို့ လုပ်သည် ။ သန်းမောင် က လက် နှင့် ဆွဲယူထားလိုက်သည် ။
“ ဟာ … ဘကြီးမိုး က လည်း ဒီလောက် မကြမ်းနဲ့လေ … မြန်မြန် ရှောဘရားသား ဖြစ် သွားမှာပေါ့ ”
သန်းမောင် က အရက်ခွက် ကို ယူ ပြီး ရေ နဲ့ စပ် ပေးသည် ။ ဘကြီးမိုး ယူ သောက်သည် ။
“ ဖြည်းဖြည်း သောက် … ”
“ ထွီ … ”
သောက် ရသည် မှာ အဝင် မဆိုး ၊ နောက် တစ်ခွက် သောက်တော့ စိတ်တွေ လျော့နည်း သွားသည် ။ နောက် ခွက်တွေ ကျတော့ စကား တွေ ပြောချင် လာသည် ။
“ လာ ဘကြီးမိုး … လေးဖက် မထောင် ခင် အိမ် ပြန် ကြရအောင် … ”
သန်းမောင် က ဘကြီးမိုး ကို အတင်း တွဲ ပြီး အိမ် ပြန် ပို့သည် ။ ဘကြီးမိုး က မပြန်ချင်သေး ။ မူး လဲသည် အထိ သောက် ချင်သေးသည် ။ အရက် တွေ ဝယ် လာသည် ။ အိမ် ရောက်တော့ ဆက် သောက် ကြသည် ။
“ ဟေ့ကောင် … ငါ့ ကို ကတိ တစ်ခု ပေး မလား ”
“ ဘာ ကတိလဲ … အရက်သမား ဆို တာ အလကား နေရင်း ကတိ မပေးနိုင်ဘူး … ဟဲ … ဟဲ … ”
“ မင်း ကို … ငါ ဒီ နေ့ အရက် အဝ တိုက် ထားတာလေ ”
“ ဟား … ဟုတ်တယ် … ၊ ကျေးဇူးရှင်ကြီး … ကတိ ပေးတယ် … ၊ ပြော … ဘာကိစ္စလဲ ”
“ ငါ့ ဘဝ နဲ့ ဆိုင်တဲ့ ကိစ္စပါ ကွ … ငါ့ ကို ငါ့ သားသမီးတွေ က ပစ်သွား ကြပြီ … နောက်ပြီး ရပ်ကွက် က လည်း ရွံရှာ မုန်းတီးကြတော့မယ် … ဒီတော့ လောကကြီး ထဲ မှာ တစ်ယောက် ယောက် က တော့ ငါ့ အကြောင်း ကို သိ ပြီး ရှိ နေစေချင်တယ် … ဒါမှ ငါ ခံရလည်း ငါ့ စိတ် ဖြေသာမယ် … မင်း ကို ပြော ပြချင်တယ် … ဒါပေမဲ့ ဘယ်သူ့ မှ မင်း မပြောရဘူး … ငါ ထောင် ကျ သွားလည်း မပြောရဘူး … ထောင် က လွတ် လာ လည်း မပြောရဘူး ”
“ အိုကေ ”
“ မင်း … ပေါ့ပေါ့တန်တန် မပြောနဲ့ … လာ အရက်ခွက် ကိုင် … သစ္စာ ဆို ”
ဘကြီးမိုး က အရက်ခွက် တစ်ခွက် ကို သန်းမောင် အား ပေး လိုက်သည် ။ သန်းမောင် အရက်ခွက် ကို ကိုင် မြှောက် လိုက်သည် ။
“ ကျုပ် သည် ဘကြီးမိုး နဲ့ ပြောတဲ့ အကြောင်းအရာ ကို ဘယ်သူ့ မှ မပြောပါဘူး လို့ သစ္စာ ဆိုပါတယ် … ပြော မိ ပါ က အရက်သစ္စာ စူးပါစေသား ”
သန်းမောင် က သစ္စာ ဆို သည် ။ ဘကြီးမိုး က ကျေနပ် သွားပြီး မိုး တစ်ည က အဖြစ်အပျက် ကို ပြော ပြသည် ။
“ ဒါ … ဆို … ”
“ ဟေ့ကောင် … မင်း သစ္စာ ဆို ထားတယ်လေ ”
နောက်တော့ သန်းမောင် က တရှုံ့ရှုံ့ နှင့် ငို သည် ။ ဘကြီးမိုး က တော့ တခေါခေါ နဲ့ အိပ်ပျော်သွားသည် ။
••••• ••••• ••••• •••••
( ၅ )
နောက် ရက် လည်း ဘကြီးမိုး အိမ် တွင် ဘကြီးမိုး နှင့် သန်းမောင် နေ့ရော ညပါ အရက် အတူတူ သောက် ကြသည် ။
ဘကြီးမိုး က သူ ပြောသည့် ကိစ္စ အား ဘယ်သူ့ မှ မပြောဖို့ အကြိမ်ကြိမ် သတိ ပေးသည် ။
“ စိတ်ချပါ … ” ဟု သန်းမောင် က အကြိမ်ကြိမ် ပြောသည် ။
၃ ရက် မြောက် နေ့ တွင် သန်းမောင် နိုး တော့ ဘကြီးမိုး မှာ ကြမ်းပြင် ပေါ် တွင် ခွေခွေလေး အသက် ပျောက် နေပြီ ။
“ ဟင် ”
သန်းမောင် အိမ် ပေါ် က ဆင်း ပြေးသည် ။
“ ဘကြီးမိုး ေ-သ ပြီ … ဘကြီးမိုး ေ-သ ပြီ ”
ကြောက်အားလန့်အား နဲ့ ပြေးရင်း အော် သွားသည် ။
ဘကြီးမိုး အိမ် လူတွေ ဝိုင်းအုံ လာကြသည် ။ မျက်နှာ မှာ တော့ ကြေကွဲမှုတွေ မတွေ့ရ ။ ကြည့် ပြီး ပြန် သွားကြသည် ။ ရပ်ကွက်လူကြီး က ပဲ နာရေး ကို စီစဉ် ပေးရသည် ။ သားသမီးတွေ ကို လိုက် ရှာပြီး ခေါ် ပေး ရသည် ။
ဘကြီးမိုး ဈာပန သည် သွေ့ခြောက်ခြောက် နဲ့ ပြီးဆုံး သွား လေသည် ။
••••• ••••• ••••• •••••
( ၆ )
လူ အကြောင်း ေ-သသွား မှ ပြောကောင်းကြလေသလား မသိပေ ။ ဘကြီးမိုး ၏ အကြောင်း ကို မြောင်းပုပ် ပေါ် လေ တိုက် သလို တလှိုင်လှိုင် ပြော နေကြသည် ။
ဦးတိုင်းကျော် ရန်ကုန် က ရောက် လာတော့ တပည့် အကြောင်း ကို ကြား ရသည် ။ မယုံ ။
သန်းမောင် က လည်း “ မဟုတ်သည့် အကြောင်း ” ပြောချင်သည် မှာ ပါးစပ် က ယား နေသည် ။ သစ္စာ ဆို ထားလို့သာ ။
လူ တွေ က တော့ ဘကြီးမိုး ၏ မကောင်းသတင်းတွေ ကို မြိန်ရေ ရှက်ရေ ပြော နေကြသည် ။ သီတာ့ ကို တော့ ပိုပြီး ကရုဏာ ပြုကြသည် ။
တစ်ရက် တွင် မင်္ဂလာရပ်ကွက် တွင် အံ့သြစရာ ကိစ္စ တစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာသည် ။ ဘယ်သူ မှ တွေး မထားသည့် ကိစ္စ ။
ရေဦးမြို့ က ကိုခင်မောင်ဦး ဆိုသူ သည် ရပ်ကွက်လူကြီး အိမ် ရောက် လာသည် ။ မသီတာ ကို လိုက် ကြည့်သည် ။ “ ဖြစ် မှ ဖြစ်ရလေ စန်းစန်းမြ ရယ် ” ဆိုပြီး ဖက် ငိုသည် ။ မသီတာ က တော့ ရုန်း နေသည် ။
သူ့ မိန်းမ စန်းစန်းမြ ဆေးခန်း ကို ကိုယ်ဝန်ဆောင် သွား အပ်ရင်း စီး သွားသည့် ဆိုက်ကား ကို ကား တစ်စီး က ဝင် တိုက်ပြီး ထွက်ပြေး သွားသည် ။ ဆိုက်ကားသမား မှာ သွေး အလိမ်းလိမ်း ဖြင့် ဆေးရုံ သို့ ပို့လိုက် ကြသည် ။
ဆိုက်ကား ပေါ် က လွင့်စင် သွား သော စန်းစန်းမြ သည် ဒဏ်ရာ မရ သော် လည်း သွေးရူးသွေးတန်း နှင့် ထွက်ပြေး သွားသည် ။ ဘယ်မှ ရှာ လို့ မရ လူပျောက် တိုင်ထားပြီး လိုက် ရှာနေသည် ။
မန္တလေး မှာ ဆို ၍ လိုက်ရှာသည် ။ အခုလို သူ့ မိန်းမ ကို စောင့်ရှောက် ထား သည့် အတွက် ကျေးဇူး တင်ပါကြောင်း ပြော ပြီး မသီတာ ခေါ် စန်းစန်းမြ ကို ပြန် ခေါ်သွားသည် ။
အားလုံး ပါးစပ် အဟောင်းသား ဖြစ် ကျန်ရစ် ခဲ့ကြသည် ။
“ ဘကြီးမိုး က တကယ့် သူတော်ကောင်းကြီးပါ အေ … ဘာကြောင့်များ သူ မဟုတ်တဲ့ ကိစ္စ ဖြေရှင်း မပြပဲ ဖုံးကွယ် ချင်ရတာလဲ ” ဟု ပြောစရာ ၊ တွေးစရာတွေ ဖြစ် ကုန်ကြသည် ။
သန်းမောင် က အရက် မူး တိုင်း “ ဘကြီးမိုး မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ ငါ တစ်ယောက် ပဲ သိတာကွ … ဘယ်သူ့ မှ မပြောပါဘူး လို့ သစ္စာ ဆိုထားလို့ မပြောတာကွ ” နှင့် ငိုသံကြီး နှင့် ပြော ရှာသည် ။
ဒေါ်တင်တင်ကြီး လည်း စိတ် မကောင်း ဖြစ်ရသည် ။ မိမိ ပယောဂ မကင်း ။ ပညာ တတ် ဖြစ် ပါလျက် “ ကိုယ်ဝန် ဘယ်နှလ ရှိပြီလဲ ” ဆိုသည့် မေးခွန်း ကို ဆက် မမေးပဲ ဆရာဝန် က “ ဟင် … ဒီ ကောင်မလေး မှာ ကိုယ်ဝန် နဲ့ ပါလား ” ဆိုတာ နှင့် အံ့သြ ထိတ်လန့် သွားသည် ။ ရပ်ကွက် ထဲ ကို ချ ပြခဲ့သည် ။ ရပ်ကွက် က ယိုးစွပ်တာတွေ ကို ယုံခဲ့သည် ။ မိမိ မစေ့စပ် မသေချာမှု အတွက် လူ တစ်ယောက် ဘဝ နိဂုံး စော ခဲ့ရသည် ဟု တွေး မိတိုင်း စိတ် မကောင်း ဖြစ် ရတော့မည် ။
စိတ် မကောင်း အဖြစ်ရဆုံး က ဦးတိုင်းကျော် ဖြစ်သည် ။ သန်းမောင် ပြော ပြလို့ မိုး တစ်ည က မသီတာ ကို ဦးတိုင်းကျော် တိုက် ထဲ ခေါ် သည် ဟု ဘကြီးမိုး ထင် နေသည် ။ ထို့ကြောင့် သူ့ ဆရာ ၏ ကြီးမြတ်သည့် ဂုဏ်သိက္ခာ ကို သူ့ သေးမွှားသည့် ဂုဏ်သိက္ခာ နှင့် လဲ ဖို့ ဆုံးဖြတ် ထားသည် ။
တကယ်တော့ ထို နေ့ ညနေစောင်း ကတည်း က ဒေါ်တင်တင်ကြီး က ပြန် ရောက်နေသည် ။ မိုး မိနေသော သီတာ ကို ဒေါ်တင်တင်ကြီး က ပဲ တိုက် ထဲ ခေါ် သိပ်သည် ။
“ ဖြစ်ရလေ ကိုမိုး ရယ် … ”
ရိုးသား ၍ သစ္စာ ရှိ ရန်သာ သိ ၍ သစ္စာ အရောင် မခွဲခြား တတ်သော တပည့် ဖြစ်သူ ဘကြီးမိုး ကို ဦးတိုင်းကျော် အဖို့ မိုး တွေ ရွာ တိုင်း အမြဲ သတိ ရ နေမည် မှာ သေချာပေသည် ။
◾မင်းတင်ထွဏ်း
📖 ရွှေအမြုတေ မဂ္ဂဇင်း
ဧပြီလ ၂၀၁၀ ။
#ကိုအောင်နိုင်ဦး
.
No comments:
Post a Comment