❝ ခုန်ခုန် နှင့် မုန်မုန် ❞
( ချင်းတောင် ကင်းမောင် )
ကျွန်တော်သည် ထက်ပိုင်းကျိုးနေသော ပြောင်းပင်များကို ကြည့်ပြီး အတော်ပင် မခံမရပ်နိုင် ဖြစ်မိပါသည် ။ အပင်တွင် အဖူးများ မရှိပါ ။ မြေကြီးပေါ်တွင် ပြောင်းဖူးရိုးနှင့် ပြောင်းဖူးဖတ်များ ပြန့်ကျဲနေသည် ။ ပြောင်းပင်ငုတ်တိုများ၏ အခက်အလက်များ ကြားတွင် မည်းနက်သော ဝက်ဝံမွေး တစ်ပင်စ နှစ်ပင်စ ကပ်ကျန်ခဲ့၏ ။ အနီးအနား၌လည်း ဝက်ဝံမစင် အနည်းငယ် တွေ့ရသည် ။ မစင်ထဲတွင် သစ်အယ်စေ့များ ပါနေ၏ ။
ဤပြောင်းများမှာ သာမန်ပြောင်းများ မဟုတ်ပါ ။ သာမန်ပြောင်း ထက် နှစ်ဆခန့် ပိုထွက်သော ဂွါတီမာလာပြောင်းများဖြစ်သည် ။ ဤပြောင်းများကို စိုက်ရာ၌ ကျွန်တော့်တွင် မျှော်မှန်းချက်ရှိပါသည် ။ ကျွန်တော်တို့၏ ချင်းဒေသ မောတိုက်နယ်တွင် ရွှေ့ပြောင်းတောင်ယာစနစ်ကို ကျင့်သုံးကြရပါ၏ ။ တောင်ယာလုပ်လျှင် ယာမီးရှို့ချိန်နှင့် ကောက်သိမ်းချိန်များမှာတော့ လွန်စွာ ပျော်စရာ ကောင်းပါ၏ ။ သို့သော် ကျန်သော အချိန်များ မှာတော့ တောင်ယာ အလုပ်က ကြမ်းလွန်းသည်ဟု ကျွန်တော် ထင်သည် ။ တစ်နှစ်ပတ်လုံး မရပ်မနား လုပ်ကိုင်နေရ သော်လည်း လုပ်သလောက် အမြတ်မထွက်ချေ ။
“ ဆယ်တန်း အောင်လျက်သားနဲ့ အစိုးရအလုပ် မလုပ်ဘူး ”
ဤသို့လျှင် ကျွန်တော်၏ “ လုံနူး ” ရွာသား ဆွေမျိုးများက ကျွန်တော့်အား အပြစ်တင်ကြပါ၏ ။ သို့သော် ကျွန်တော့်တွင် ငယ်စဉ် ကတည်းက ခင်တွယ် လာခဲ့သော တောင်ယာလုပ်ငန်းကို စွန့်လွှတ်လိုစိတ် မရှိပါ ။ ဤလုပ်ငန်းကို ပို၍ တိုးတက်အောင်သာ ထွင်ပြီး လုပ်ကိုင် လိုစိတ် ရှိနေပါသည် ။ ကြီးကျယ်သည်ဟု ဆိုချင်ဆိုကြမည်လားမသိ ။ ကျွန်တော်ကတော့ လက်ဖက် ၊ သနပ်ဖက် ၊ ပိုးစာ ၊ ပန်းသီး ၊ လိမ္မော်စသော နှစ်ရှည်ခြံများကို တည်ထောင်သွားချင်ပါသည် ။ သို့သော် ကြားကာလမှာတော့ နှစ်တိုပင်များကို လက်လွှတ်၍ မဖြစ် ။ ယင်းကို လက်လွှတ်သည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ဝမ်းစာ ပြတ်ပေတော့ မည် ။ ထို့ကြောင့်ပင် ဤပြောင်းများကို ကျွန်တော် တီထွင် စိုက်ပျိုးခဲ့ဖြစ်၏ ။ ယခုတော့ ယာခင်း၏ အရှေ့ဘက် တောစပ်ရှိ ပြောင်းပင်များ မရှုမလှ ပျက်စီးရပြီ ။
“ တောက် ”
ကျွန်တော်သည် ယာတဲသို့ ချက်ချင်း ပြန်ပြေးကာ ထရံမှ နှစ်လုံးပြူးသေနတ်ကို ဖြုတ်ယူလိုက်သည် ။ ဤသေနတ်ကား မနှစ်က ကျွန်တော် ပြောင်းဆန် ရောင်း၍ ရသော ငွေကို အခြားမှ အနည်းငယ် ရှာကြံ ဖြည့်စွက်ပြီး ဝယ်ယူခဲ့သည့် သေနတ်ဖြစ်၏ ။ ကျွန်တော်သည် သေနတ်ကို ပြန်လည် တိုက်ချွတ်လိုက်သည် ။ တစ်ခုသာ လို၏ ။ ယမ်းတောင့်မှာ ယာစပ်၌ အမြဲလာရောက် နောက်ပြောင်သော မျောက်များကို ခြောက်လှန့်ရသည်နှင့် ကုန်ပြီ ။ သို့သော် ကိစ္စမရှိ ။ ယမ်းတောင့်ခွံများ ရှိသေးသည် ။ ကျွန်တော်သည် ကျည်ဆန်ဖင်ကို ပြန်သွေး၏ ။ ပြီးတော့ ယမ်းတောင့်ခွံတွင် ပြန်တပ်ကာ ယမ်းမှုန့်များ ထည့်၏ ။ ခဲလုံးများ သွပ်ကာ အဆို့များ သေချာ ပြန်ပိတ်၏ ။ ပြီးတော့ ဒါတွေကို နေလှမ်းထားလိုက်သည် ။
အစကမူ ကျွန်တော်သည် သေနတ်ထောင်ရန် စိတ်ကူးခဲ့မိ၏ ။ သို့သော် ဒါမျိုးက သေနတ်ထောင်၍ မရ ။ ဝက်ဝံဘယ်လမ်းမှ ဝင်လာမည်မှာ မသေချာ ။ ထို့ကြောင့် ကျွန်တော်သည် ထိုညတွင် လင့်စင်ထက်မှ ထိုင်စောင့်ရပါတော့သည် ။ တစ်ညလုံး အအေးမိခံ ၊ အိပ်ပျက်ခံ၍ စောင့်သော်လည်း ဝက်ဝံကတော့ ပေါ်မလာ ။ မနက်မိုးလင်း ၍ ယာစပ်ကို လှမ်းကြည့်မှ ကျွန်တော် ပို၍ ဒေါသဖြစ်ရသည် ။ ဝက်ဝံက ယာခင်း၏ အနောက်ဘက်မှ အပင်များကို စိမ်ပြေနပြေ ဖျက်သွားပြန်ပြီကော ။
သည်အကောင်ကို အဘယ်ကြောင့် ရှာမတွေ့နိုင်ရမည်နည်း ။ သစ်အယ်စေ့ စားလာသည့် အကောင် ဖြစ်ကြောင်း သူ့မစင်က ဝန်ခံပြီးဖြစ်သည် ။ ဤအနီးအနား တစ်ဝိုက်၌လည်း သစ်အယ်ပင်က သုံးလေးပင်ထက် ပို၍ မရှိ ။ ဝက်ဝံဟူသည်မှာ သစ်အယ်စေ့ အလွန် ကြိုက်၏ ။ တောဝက်နှင့် အိမ်ဝက် သည်လည်း ထိုနည်းနှင်နှင်ပင် ။ အိမ်ဝက်များသည် သစ်အယ်စေ့ကို ဘယ်လောက်ဝေးဝေး အရောက်သွား၍ ရှာစား၏ ။ ထိုသို့သွားရင်း တောကျွံ၍ ဝံပုလွေ၏ အစာ ဖြစ်ရသည် မှာလည်း မကြာခဏပင် ။ ဝံပုလွေ ဟူသည်မှာ သားကောင်းကို တွေ့လျှင် လိပ်ခေါင်းကို အလျင် နှိုက်ထုတ်တတ်မြဲဖြစ်ရာ ကံကောင်း၍ လွတ်လာသော ဝက်များပင် စအိုဝ ကုတ်ခြစ်ခံရသည့် ဒဏ်ကတော့ မလွတ်ကြ ။ စုတ်ပြဲသည့် ဒဏ်ရာများ ပါလာကြစမြဲဖြစ်၏ ။
ကျွန်တော်သည် ဘယ်ဘက်လက်မှ သေနတ်ကိုင် ၊ ညာဘက်လက်မှ ဓားတိုတစ်လက်ကိုင်၍ ချုံနွယ်များကို အသာ ထွင်ရင်း တက်လာခဲ့သည် ။ အမှန်တော့ ကျွန် တော်သည် ဝက်ဝံ၏ အသွားအလာကို အလျင် စူးစမ်းရန်သာ ထွက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်၏ ။ သို့သော် တွေ့မည့် တွေ့တော့ မမျှော်လင့်ဘဲ သွားတွေ့ရသည် ။ ကုန်းပြတ်ကို အကျော် လိုက်တွင် ထင်းရှူးပင်ကို မှီ၍ တခေါခေါ အိပ်ပျော်နေသော ဝက်ဝံကို ဘွားခနဲ သွားတွေ့မိခြင်းဖြစ်၏ ။ ဝက်ဝံတို့ ၊ ကျားတို့ကား ဤသို့သာ ည၌ အစာရှာ ထွက်ကာ နေ့လည် နေ့ခင်း၌ ဂူများ ၊ သစ်ခေါင်းများထဲတွင် တရေးတမော အိပ်တတ်ကြသည် ။ ထို့ကြောင့် ကျွန်တော်တို့၏ ဒေသတွင် တောင်ယာလုပ်ငန်းခွင်သို့ နေမြင့်မှ ရောက်လာသူအား “ ကျားကြီး ခုမှ ရောက်လာတယ် ” ဟု ခနဲ့တတ်ကြသည် ။
ကျွန်တော့်မှာ ဝက်ဝံကို တိုးရုံ သွားတိုးမိခြင်း မဟုတ် ။ သူ့ခြေထောက် ကိုပါ သွား နင်းမိလျက်သား ဖြစ်သွားသည် ။ ဝက်ဝံကြီးသည် လန့်နိုးကာ ဝုန်းခနဲ ထလာသည် ။ ကျွန်တော်လည်း လန့်လန့်ဖျပ်ဖျပ်ဖြင့် သူ့ခေါင်းကို ခုတ်လိုက်မိပါ၏ ။ ဝက်ဝံမှာ အိပ်မှုန်စုံမွှားလည်းဖြစ် ၊ ဒဏ်ရာကြောင့်လည်း ထူပူနေရာ သူ့ကို ကျော်၍ တောင် ထိပ်သို့ ပြေးတက်သွားသော ကျွန်တော့်အား မမြင်လိုက်ပါ ။ သားရဲတို့တွင် မဖျောက်နိုင်သော အကျင့် ကိုယ်စီရှိကြ၏ ။ ကျားကို ပစ်လျှင် အပေါ်သို့ တစ်တောင်ခန့် မြောက်တက် သွားသည် ။ ဝက်ဝံကို ပစ်လျှင်မူ ရန်သူကို တောင်အောက် သို့ စမ်းသွားတတ်၏ ။ ယခုလည်း ဝက်ဝံကြီးသည် တဝေါင်းဝေါင်း အော်မြည်ရင်း လက်နှစ်ဖက်ကို ဘယ်လွှဲ ညာရမ်းလုပ်ကာ အောက်ဘက်သို့ စမ်းသွားသည် ။
ကျွန်တော့်မှာ ဝက်ဝံ မမြင်၍သာ တော်တော့သည် ။ တောင်အောက်သို့ စမ်းသွားသည် ဆိုသည်မှာ ဝက်ဝံက လူကို မမြင်သည့် အခါသာ ဖြစ်သည် ။ လူကို မြင်မိလျှင်တော့ မလွယ် ။ အပေါ်သော အောက်သော နားမလည် ။ အတင်းသာ လိုက်၏ ။ သစ်ပစ်ပေါ် တက်ပြေးလျှင်ပင် လွတ်ဖို့ ခပ်ခက်ခက် ။ ပင်စည် ပြောင်ချော ဆိုမှသာ လွတ်နိုင်ဖွယ်ရှိသည် ။ အခေါက်ကြမ်းသည့် ပင်စည်ဆိုလျှင်ကား သစ်ပင်ပေါ် အထိ လိုက်လာမည်မုချ ။ စင်စစ်လည်း ဝက်ဝံ မည်သည်မှာ သစ်ပင်များပေါ်၌ အုံဖွဲ့ပြီး ဇိမ်နှင့် အိပ်တတ်သော သတ္တဝါသာတည်း ။ ကျွန်တော်တို့သည် တောင်ယာ သို့ သွားသည့် အခါတွင် တစ်ခါတစ်ရံ ဝက်ဝံက သစ်ပင်ပေါ် ၌ သစ်ကိုင်းများ တဘိုင်းဘိုင်းများမြည်အောင် ချိုးဖဲ့၍ အုံဖွဲ့သည်ကို အဝေးမှ ကြားရတတ်ပါ၏ ။
ကျွန်တော် နောက်သို့ ပြန်လှည့်ကြည့်ရာ ဝက်ဝံမှာ တောင်အောက်သို့ အတော်ဝေးသွားလေပြီ ။ သူ မှီထားသော ထင်းရှူးပင်၏ အခေါင်းထဲမှ မမျှော်လင့်ဘဲ ဝက်ဝံကလေးနှစ်ကောင် ထွက်လာသည်ကို တွေ့ရသည် ။ ကျွန်တော်ကား သားသည်မိခင်ကို ခုတ်မိချေပြီတကား ။
မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ကျွန်တော်သည် အခွင့်ကောင်းကို လက်မလွှတ် ။ ကျွန်တော်တို့ ချင်းအမျိုးသားများတွင် “ ကောင်လွီးငွန် ” (ဝါ ) “ ကျားသ,တ်သည့် ဂုဏ် ” နှင့် “ ငချန်းအေးငွန် ” ( ဝါ ) “ သစ်အယ်စားသ,တ်သည့် ဂုဏ် ” တို့ ကား လွန်စွာအဆင့်မြင့်၏ ။ ( သစ်အယ်စား ဆိုသည်မှာ သစ်အယ်စေ့စားသည့် သတ္တဝါ ဖြစ်သည် ။ တောဝက်နှင့် ဝက်ဝံ နှစ်မျိုးသာ သစ်အယ်စေ့စား၏ ။ ) “ ခူအေးငွန် ” ( ဝါ ) “ မြက်စားသတ်သူ ” ( ဥပမာ - သမင် ၊ ဒရယ် ၊ ချေငယ် ၊ စိုင် ၊ ဆတ်သတ်သူ ) တို့ကား ဂုဏ်မရှိလှချေ ။ လူတိုင်းထဲက လူဟုသာ သတ်မှတ်ခြင်း ခံရသည် ။ တောဝက် ၊ ဝက်ဝံနှင့် ကျားကို သတ်သူတို့ကား လူမှုဆက်ဆံရေး နယ်ပယ်၌ အထက်လွှာတွင် ဂုဏ်တင်ခြင်း ခံကြရ၏ ။ နတ်ပွဲ ၊ အိမ်သစ်တက်ပွဲ စသည်တို့တွင် အိမ်ဦးခန်း၌ ခုံမြင့် များဖြင့် နေရာပေးခြင်း ခံကြရ ၊ ခေါင်ဦးခေါင်ဖျား ၊ စားဦးစားဖျား တည်ခင်းခြင်း ခံကြရသည် ။ ရွာပေါ်တွင် သြဇာညောင်းကာ မည်သူကမျှ သူတို့အား မထီလေးစား မပြော ဆိုရဲချေ ။ ထို့ကြောင့် ကျွန်တော်ဆိုသည့် အညတရကောင်သည်လည်း ထိုဂုဏ်ကို အဘယ်မှာလျှင် မမက်မောဘဲ နေနိုင်ပါအံ့နည်း ။ ထို့ကြောင့် ဝက်ဝံကလေး နှစ်ကောင်ကို ဖမ်း၍ စောင်ဖြင့် ထုတ်ပြီး ထမ်းယူလာခဲ့ပါသည် ။ ကျွန်တော် အကြံကား ဤအကောင်များကို ခြံလှောင်ထားမည် ။ အသားစား ကောင်းသည့် အရွယ်ရောက်သော် နှစ်ကောင်လုံးသ,တ်၍ အောင်သေအောင်သား စားမည် ။ ကြက်သ,တ်၍ နတ်ပူဇော်ပြီး ပရိသတ်ကို အကြီးအကျယ် ကျွေးမွေး ကာ အောင်ပွဲခံမည် ။ တစ်ကောင်သ,တ်သူပင် ဂုဏ်ကြီးလျှင် နှစ်ကောင် တစ်ပြိုင်နက် သ,တ်သူကား အဘယ် ဆိုဖွယ်ရှိ တော့အံ့နည်း ။
••••• ••••• •••••
သို့သော် အခြေအနေက တစ်မျိုးဖြစ်လာသည် ။ ထိုနေ့တွင် ကျွန်တော်တို့ ရွာသို့ မူလတန်းကျောင်းအုပ် ဆရာမလေး ဒေါ်လဲ့လဲ့ခိုင် ဆိုသူ ရောက်လာ၏ ။ ကျွန်တော်တို့ ကလည်း အသစ်စက်စက် ရထားသည့် ကျောင်းကို လာဖွင့်ပေးမည့်ဆရာမ ဖြစ်သဖြင့် အထူးပင် လေးစားကြရပါ၏ ။
ရာထူးကြောင့်သာ “ ဒေါ် ” တပ်ရသည် ။ အမှန်တော့ သူ့အသက်သည် နှစ်ဆယ့်တစ်နှစ် ခန့်သာ ရှိဦးမည် ။ နောက်ပြီး သူ့ရုပ်ရည်လေးက ကျက်သရေ ရှိသည် ။ သူ၏ ကိုယ်ဟန်လေးက ပျော့ပျောင်းနွဲ့နှောင်းသည် ။ သည်တော့ သူ့ကို အဘယ်မှာလျှင် ကျွန်တော်တို့ “ ဒေါ် ” တပ်၍ ခေါ်ရက်ကြပါမည်နည်း ။ “ ဆရာမလေး ” ဟုသာ အမြတ်တနိုး ခေါ်ကြရပါ၏ ။
ဆရာမလေးသည် ကျွန်တော့် အကြောင်းကို ကြားပြီးပုံရသည် ။ သူသည် ကျွန်တော့် ဝက်ဝံကလေးနှစ်ကောင်ကို မကြည်သာသည့် မျက်နှာဖြင့် ကြည့်သည် ။ ညမှောင်ပြီဖြစ်၍ ဝက်ဝံကလေးများမှာ မီးရောင်တွင် ကလယ် ကလယ် ။
“ ရှင်ကလဲဟယ် ၊ အမေကြီး ကိုလဲ ခုတ်တယ် ၊ သူ့ကလေးတွေ ကိုလဲ ဖမ်းလာတယ် ၊ ပြီးတော့ ဒါလေးတွေကို သ,တ်ပြီး အောင်သေအောင်သား စားဦးမလို့တဲ့ ”
သူသည် ကျွန်တော့်ကို နားမလည်နိုင်သည့် မျက်နှာထားဖြင့် ကြည့်ပြီး ဤသို့ ပြောနေပါသည် ။ သူ့ အကြည့်တွင် ရွံရှာသည့် အကြည့်မျိုး ပါနေသည်ဟု ကျွန်တော် ထင်မိ၏ ။
“ ဒီညနေ ဆရာဦးဟာအောင် က တောကောင်တွေအကြောင်း ကျွန်မကို ပြောပြတယ် ၊ ဝက်ဝံမတွေရဲ့ ဘဝဟာ သိပ်သနားစရာကောင်းတာပဲတဲ့ ။ ကလေးမမွေး ခင်တော့ ဝက်ဝံထီးက သူ့ကို ချစ်လိုက်တာလေ ၊ အနား ဖြတ်သွားဖြတ်လာ လုပ်မိတဲ့ လူတောင် အသေကိုက်တယ် ဆိုပဲ ၊ ဒါပေမဲ့ ကလေးလဲ မွေးပြီးရော ဝက်ဝံထီးက သူ့ကို လှည့်တောင် မကြည့်တော့ဘူး ၊ ဝက်ဝံမကြီးဟာ ကလေးတွေကို သူ့ဘာသာ ရုန်းကန်ပြီး ပြုစုရရှာသတဲ့ ”
မှန်တော့လည်း မှန်ပါသည် ။ ဝက်ဝံထီးများသည် လွန်စွာ ရက်စက်ကြပါ၏ ။ ဤနေရာမှာတော့ အောက်ချင်းငှက်သည် ဝက်ဝံနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက် ဖြစ်သည် ။ အောက်ချင်းငှက်ဖိုသည် ငှက်မကြီး ဥခါနီးပြီ ဆိုလျှင် အသိုက်များ ကောင်းစွာ ဆောက်လုပ်ပေး၏ ။ ဥဝပ်ပြီ ဆိုလျှင်လည်း အသိုက်ထိပ်တွင် ခေါင်းတစ်လုံး ပြူသာရုံ အပေါက်ဖောက်ကာ လုံခြုံစွာ ကာရံပေးခဲ့ပြီးနောက် အပြင်သို့ အစာရှာ ထွက်သည် ။ ရလာသော အစားအစာများကို အသိုက်ထဲရှိ ငှက်မကြီးအား တယုတယ ကျွေးမွေးလေသည် ။
“ ဒီမှာ ဦးအောင်လင်း ”
ကျွန်တော့် နာမည်ကို “ ဦး ” တပ်၍ ခေါ်သံကြား သောကြောင့် ကျွန်တော် လန့်သလိုပင် ဖြစ်သွားမိ၏ ။ ကျွန်တော့်ကို ယခုထိ မည်သူကမျှ ဦးတပ်၍ မခေါ်ဖူးသေးချေ ။
“ ဟုတ်ကဲ့ ၊ ပြောပါခင်ဗျာ ”
“ ကျွန်မ တောင်းပန်ပါတယ် ဦးအောင်လင်း ၊ ဒီဝက်ဝံလေးတွေကို မသ,တ်ပါနဲ့ရှင် ၊ သူတို့ကို သ,တ်လို့ ရမယ့် ဂုဏ်ထက် သူတို့ကို ချမ်းသာပေးလို့ ရမယ့် ဂုဏ်က ပိုပြီးမြင့် မြတ်ပါလိမ့်မယ် ”
ကျွန်တော်သည် အတော်ပင် စိတ်ပျက်သွားရပါ၏ ။ ထိုည၌ ကျွန်တော် အိပ်မပျော်ပါ ။ ဆရာမလေး၏ စကားက ကျွန်တော့် နားထဲသို့ တစ်ဖန်တလဲလဲ ပြန်ဝင်လာသည် ။ သူက “ ဦးအောင်လင်း ဟာ ပညာတတ် တစ်ယောက်ပါရှင် ၊ ဒီနယ်မှာ ခေါင်းဆောင်ရမယ့်သူပါ ” တဲ့ ။ အရင်းအဖျားမရှိ ။ သူ ဘာကို ဆိုလိုပါလိမ့် ။
မည်သို့ပင်ရှိစေ ။ နောက်ဆုံးမှာတော့ ဆုံးဖြတ်ချက် တစ်ခုချလိုက်သည် ။ ကျွန်တော်သည် ဝက်ဝံကလေးနှစ် ကောင်အား အသက်ချမ်းသာပေးပါတော့မည် ။ ထို့ပြင် ဒဏ်ရာရသော ဝက်ဝံမကြီး၏ နောက်သို့ လိုက်လိုသဖြင့် တမေးတည်း လာမေးနေကြသူများအားလည်း နေရာမှန်ကို ပြောပြတော့မည် မဟုတ်ပါ ။ အစကတော့ ကျွန်တော်သည် တစ်ယောက်တည်း ဆက်လိုက်လိုသော လောဘစိတ်ဖြင့် လျှို့ဝှက်ထားခဲ့သည် ။ နောက်ပိုင်းတွင် ကျွန်တော့် စိတ်သည် တွေဝေယိမ်းယိုင်လာခဲ့၏ ။ ယခုတော့ သန့် ရှင်းသောစိတ်ဖြင့် ဆက်လက် လျှို့ဝှက်ရပေတော့မည် ။
မနက်မိုးလင်းတော့ ကျွန်တော်သည် ဝက်ဝံကလေး တစ်ကောင်ကို ပိုက်၍ ဆရာမထံ သွားသည် ။ ဆရာမလေး ဘုရားဝတ်ပြု ၊ ပုတီးစိပ်နေသည်နှင့်ကြုံ၍ နာရီဝက်ခန့် စောင့်လိုက်ရသေး၏ ။ သူ ထွက်လာတော့ ကျွန်တော်သည် ဝက်ဝံကလေးကို သူ့လက် အပ်ပြီး ...
“ ဆရာမလေး ပြောတာကို ကျွန်တော် လက်ခံပါပြီ ၊ ဝက်ဝံလေးတွေကို မသ,တ်တော့ပါဘူး ၊ ဒီအကောင်ကို ဆရာမ ယူပါ ၊ ကျွန်တော့် လက်ဆောင်ပေါ့ ဆရာမရယ် ၊ ဟို ကျန်တစ်ကောင်ကိုတော့ ကျွန်တော် မွေးသွားပါ့မယ် ”
••••• ••••• •••••
“ ခုန်ခုန် ”
တစ်နေ့ ဆရာမအိမ်သို့ သွားတော့ ထိုအသံကို ကြား၍ ကြည့်လိုက်ရာ ဝက်ဝံကလေး ခုန်ဆွခုန်ဆွ လုပ်နေသည်ကို တွေ့ရပါသည် ။
“ ဟာ ... ဆရာမ ပြောတာကို သူနားလည်တယ် ဟုတ်လား ”
ဆရာမက ရယ်လျက် ...
“ အေး ... ခုတော့ နားလည်လာသလိုပဲ ၊ အစကတော့ သူ ခုန်ဆွခုန်ဆွ လုပ်လွန်းလို့ ဒီနာမည်ပေးထားတာ ”
ကျွန်တော် သဘောကျသွားပါသည် ။
“ ဆရာမပေးတဲ့ နာမည်က တစ်မျိုး ချစ်စရာလေးပဲ ၊ ဆရာမက ဒီနာမည် ပေးရင် ကျွန်တော်ကလဲ ဟိုအကောင် ကို “ မုန်မုန် ” လို့ နာမည်ပေးမှာပေါ့ ၊ သူတို့က အမြွာ ညီအစ်ကို မဟုတ်လား ၊ သည်တော့ နာမည်ဆင်တူ မှည့်မှ ကောင်းမှာ ”
ကျွန်တော် ခုန်ခုန်ကို ဆွဲယူပွေ့ချီ၍ သူ၏ ရင်ဘတ် ဖြူဖြူကလေး ပွတ်သပ်ပေးရင်း ဤသို့ပြောလိုက်ပါသည် ။
ဆရာမလေးမှာ ကျွန်တော့် စကားကို သဘောကျ သလားမသိ ။ ရယ်နေလေသည် ။
ဆရာမလေးသည် ခုန်ခုန်အား များသောအားဖြင့် ငှက်ပျောသီး ၊ ဂေါ်ရခါးသီးနှင့် ထမင်းကို ကျွေးလေ့ရှိ ကြောင်း သိရသည် ။ ကျွန်တော်လည်း မုန်မုန်အား ထမင်းတော့ ကျွေးပါသည် ။ သို့သော် ထမင်းသိပ်မစားပါ ။ ထို့ကြောင့် ပြောင်းဖူးနှင့် ကျိတ်နုနုများကိုသာ ကျွေးပါသည် ။
ဆရာမလေးသည် ခုန်ခုန်အား သူ့ အိမ်ပေါ်မှာပင် အခန်းတစ်ခန်း သီးသန့်ပေး၍ ကောင်းမွန်စွာ ပြုစုထားပါ၏ ။ ကျွန်တော့်မှာ မုန်မုန်ကို ထိုသို့ မထားနိုင်ပါ ။ ယာတဲ ကျဉ်းသဖြင့် တဲအောက်၌သာ ခြံလှောင်ထားရပါသည် ။ ထို့ကြောင့် ကျွန်တော့် တဲသို့ ရောက်လာသူများက “ ဟေ့ကောင် ၊ မင်းဝက်က ဘယ်နှစ်ဆုပ်ရှိပြီလဲကွ ၊ နတ်တင်ဖို့ ငါ့ကို ပေးပါလား ” ဟု နောက်တတ်ကြ၏ ။ အချို့ကမူ “ မင်းက ဒါလေးမွေးထားပြီး ကြီးလာတော့ ဘယ်မှာခိုင်းမှာ လဲ ၊ ပျားဖွပ်ခိုင်းမှာလား ” ဟုလည်း စတတ်ကြပါသည် ။ ဝက်ဝံများ ပျားဖွပ်ရာတွင် လွန်စွာ ကျွမ်းကျင်ကြောင်း သူတို့ သိသောကြောင့် ဖြစ်၏ ။ ဝက်ဝံသည် သစ်ပင်အမြင့် ရှိ သစ်ခေါင်းပျားများကိုလည်း တက်၍ ဖွပ်နိုင်သည် ။ လူများကို သေအောင် တုပ်နိုင်သော မြေခေါင်းပျား ( ပျားကြီး ) များကိုလည်း တွင်းယက်၍ ဖွပ်နိုင်သည် ။ အမွေးကြမ်းတမ်း ထူထဲသော နေရာ၌ ပျားတုပ်လျှင် ခံနိုင်သည် မှန်သော်လည်း အမွေးပါးသော တင်ပါးလိုနေရာမျိုးကို တုပ်လျှင်မူ သူလည်း နာသောကြောင့် ရှေ့လက်ဖြင့် လှမ်း၍ ရိုက်သ,တ်တတ်၏ ။ ပျားကို လှမ်းရိုက်နေကျ ဖြစ်သောကြောင့် လူများက မြားဖြင့် ပစ်သည်ကိုပင် ပျားမှတ်၍ လှမ်းရိုက်ရာ မြားတံကို ရိုက်မိသဖြင့် ပိုပြီးစူးဝင်သွားတတ်သည် ။
ခုန်ခုန်နှင့် ပတ်သက်၍မူ မည်သည့် ရွာသားကမျှ ဆရာမလေးကို သွားမနောက်ရဲကြပါ ။ ဆရာမသည် မိန်းကလေးပီပီ ခုန်ခုန်ကို ညင်ညင်သာသာ ယုယုယယ ပြုစုတတ်သည် ။ ထို့ကြောင့် ခုန်ခုန်သည် များစွာသိမ်မွေ့နူးညံ့၏ ။ ဆရာမ၏ စကားကို သူနာခံသည် ။ ဆရာမက “ ခုန် ခုန် ” ဟုခေါ်လျှင် သူသည် အားရပါးရ ခုန်လေတော့သည် ။
ကျွန်တော့် မုန်မုန် မှာ သိမ်မွေ့မှုမရှိပါ ။ ရောက်လာသူတိုင်းက တုတ်ဖြင့် ထိုး ၊ ခဲဖြင့် ပစ်၍ အမျိုးမျိုး စကြသဖြင့် စိတ်တိုလာသည် ။ လူတွေကို စိမ်းစိမ်းကြည့်ကာ ရန်မူလို စိတ်များ ပြလေ့ရှိ၏ ။ အသွားအလာလည်း ညင်ညင်သာသာ မရှိ ။ ဝုန်းဝုန်းဒိုင်းဒိုင်း ပြေးလွှားကာ ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီး ပြုမူတတ်သည် ။
မည်သို့ပင်ရှိစေ ကျွန်တော့်ကိုတော့ သူချစ်၏ ။ တဲပြင်၌ ထုတ်ထားသော ခြံထဲသို့ ကျွန်တော် ဆင်းပြီဆို လျှင် သူသည် အပြေးကလေး ထွက်လာတတ်သည် ။ ကျွန်တော်က လက်ဖျစ်တစ်ချက် တီး၍ လက်နှစ်ဖက် ဆန့်တန်းပေးလိုက်လျှင် သူသည် ကျွန်တော့် ရင်ခွင်ထဲသို့ လွှားခနဲ ခုန်ဝင်လာတတ်သည် ။ ပြီးတော့ သူသည် ခေါင်းဖြင့် ကျွန်တော့် ရင်ဘတ်ကို ပွတ်သပ်လေ့ရှိသည် ။ နွဲ့ဆိုး ဆိုးခြင်းပေလား မသိ ။
••••• ••••• •••••
ဆရာမလေးသည် ခုန်ခုန်ကို ချစ်၏ ။ ထို့အတူ ခုန်ခုန်ကို ပေးသော ကျွန်တော့် အားလည်း ခင်မင်လာသည် ။
ဆရာမသည် ကျွန်တော့်အား ယခင်ကလို “ ဦး ” တပ်၍ မခေါ်တော့ပါ ။ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် ရင်းနှီးလာတော့ “ ကိုအောင်လင်း ” ဟု ခေါ်လာသည် ။ တစ်ခါတလေတွင်မူ “ အောင်လိန်း ” ဟုပင် ခေါ်လာ၏ ။ နောက် ပြီး “ ရှင် ” တို့ ဘာတို့လည်း သုံးမနေတော့ ။ မင်းနှင့်ငါ ပြောသည့်အခါ ပြောလာသည် ။ ခိုင်းစရာရှိလျှင်လည်း အားမနာ ၊ အချိန်မရွေး ခေါ်ခိုင်း၏ ။ ကျွန်တော်ဆိုသည့် ကောင်ကလည်း သူခိုင်းသမျှ ချက်ချင်း ချက်ချင်း လုပ်ပေး သည် ။ အမှန် ဝန်ခံရမည် ဆိုလျှင် ကျွန်တော်သည် သူခိုင်းတာ လုပ်ရလျှင် ဘယ်လောက်ပဲ လုပ်ပေးရပေးရ ပျော်၏ ။
တစ်ခါတလေတော့လည်း ကျွန်တော်သည် တစ်ယောက်တည်း နေရင်း အတွေးနယ်ချဲ့မိသည် ။ ဆရာမလေး ခင်မင်တာဟာ သာမန်ခင်မင်မှုပဲလား ။ သာမန်ထက်များ ပိုလေသလား ။
“ အို ... မဖြစ်နိုင်ပါဘူး ၊ အောင်လင်းရယ် ၊ မင်း ဟာ တော်တော်ကို ကိုယ်လိုရာ ဆွဲတွေးတတ်တဲ့လူပဲ ” ။ ကျွန်တော် သတိပြန်လည်လာသည့်အခါ အလျင်အမြန် ဘွာခတ်ကာ ဤသို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြန်လည် သတိပေးရပါ သည် ။ သို့သော် လုံးဝ မျှော်လင့်ချက်ကင်းသည်ဟုကား စိတ်နှလုံးဒုန်းဒုန်း မချလိုသေး ။ သူ့စိတ်ကို သိရအောင် တစ်ခုခု စမ်းလုပ်ကြည့်မည်ဟုပင် စိတ်ပိုင်းဖြတ်လိုက်မိပါ သည် ။
ကျွန်တော်တို့၏ ဒေသတွင် ယောက်ျားကလေးက မိန်းကလေးကို ခင်မင်လျှင် ဆေးတံပေး သောက်တတ် သည် ။ အစမှာတော့ မိန်းကလေးက ရှက်စနိုးဖြင့် ငြင်းပေမည် ။ သို့သော် ပြန်၍ ခင်ရိုးမှန်လျှင် တစ်ဖြည်းဖြည်းနှင့် ဆေးတံကို လက်ခံလာရမည်သာ ။ ဤသို့ဖြင့် ဆေးတံချင်း လဲသောက်သည့် အဆင့်ကိုပင် ရောက်သွားတတ်ကြ၏ ။ ကျွန်တော်တို့၏ ဒေသတွင် ဤနည်းဖြင့်သာ မြင်ရာမှ ခင် ၊ ခင်ရာမှ ကြင် ဟူသော လှေကားထစ်ကလေးများကို တက်သွားကြရပါ၏ ။ ဆေးတံကို တောက်လျှောက် အငြင်းပယ် ခံရပြီ ဆိုလျှင်တော့ မျှော်လင့်ချက်ဆုံးပြီး မြန်မြန်နောက် ဆုတ်ပေရော့ ။ ကျွန်တော်တို့ ချင်းဒေသ၌သာ မဟုတ် ။ မြန်မာများတွင်လည်း ဆေးတံဖြင့် အချစ်စမ်းသည့် ဓလေ့ ရှိခဲ့ကြောင်းကို မယ်ခွေ၏ “ ဆေးတံတို တစ်ညိုလောက် ၊ ရော့ ... သောက်တော့ပေး ၊ မယူလိုက် မိုက်လို့ထင် ၊ ယူလိုက်ပြန်က ကြိုက်လို့ထင် ၊ သောက်စေချင် ခုတင် တွင် ထောင်ခဲ့ကွယ့် ၊ ညိုနွဲ့ရဲ့လေး ” ဟူသော ကဗျာလေးက အထင်အရှား သက်သေပြလျက် ရှိပါ၏ ။
တစ်နေ့တော့ ကျွန်တော်သည် ကွန်ပစ်၍ ရလာသော ချောင်းငါးအနည်းငယ် သွားပို့ရင်း ဆရာမထံသို့ ရောက်သည် ။
ကျွန်တော်သည် ကြေးဝါကြိုးကလေးများ ပတ် ၊ ကျွဲချိုရိုးတပ်၍ ထားသော ချင်းဆေးတံလှလှကလေးကိုလည်း ပလိုင်းထဲမှ ထုတ်၍ ဆေးထည့်ပြီး ...
“ ရော့ ... ဆရာမ ၊ ဆရာမ ချင်းတောင် ရောက် တာကြာပြီ ၊ ချင်းဆေးတံ မသောက်ဖူးသေးဘူး ထင်တယ် ၊ သောက်ဖူးတယ် ရှိအောင် သောက်ကြည့်ပါဦး ” ဟု ပြော ပြောဆိုဆို မရဲတရဲ ကမ်းလိုက်ပါသည် ။ အမှန်တော့ ဆရာမလေးသည် ဆေးတံမပြောနှင့် ဆေးလိပ်ပင် သောက်သူမဟုတ်ပါ ။ ကျွန်တော်သည် ဆရာမလေး ငြင်းများ ငြင်းလေမည်လား ၊ ငြင်းရုံဆို တော်သေး၏ ။ ဆဲများ ဆဲလေ မည်လားဟု အမျိုးမျိုး တွေးပူမိပါသည် ။
ဆရာမလေးသည် ငြင်းလည်း မငြင်း ၊ ဆဲလည်း မဆဲပါ ။ ဆေးတံကို အသာတကြည် ယူလိုက်ပါ၏ ။ သို့သော် ကျွန်တော်က မီးညှိပေးမည်ဟု မီးခြစ်ကိုင်၍ အနား ကပ်သွားသောအခါ၌မူ သူက ပြုံး၍ လက်ကာပြ၏ ။ ဆရာမလေး၏ အပြုအမူ အပေါ် မည်သို့ အဓိပ္ပာယ်ကောက်ရမည်ကို ကျွန်တော် မစဉ်းစားတတ်တော့ပါ ။
“ ဆေးတံ ၊ ဆေးလိပ်သောက်တာ မကောင်းပါဘူးဟယ် ၊ ရောဂါရတတ်တယ် ”
ဆရာမလေးက ဤသို့ ပြောလိုက်သော အခါ၌မူ ကျွန်တော့်မှာ ပို၍ပင် နားထွေးသွားမိပါတော့၏ ။
••••• ••••• •••••
တစ်နှစ်ခန့် ကြာခဲ့ပြီ ။
ခုန်ခုန်နှင့် မုန်မှန်တို့၏ ခန္ဓာကိုယ်မှာ အတန်ငယ် ကြီးထွားလာသည် ။ အမွေးအမျှင်များလည်း သိသိသာသာ ကြမ်းတမ်းလာ၏ ။ အထူးသဖြင့် မုန်မုန်သည် ခြံကိုပင် မကြာခဏ တိုးလာ၏ ။ သို့သော် ခြံပွင့်သွားသည်အထိ တိုးနိုင်သော အင်အားကား သူ့တွင် မရှိသေးပါ ။
ကျွန်တော်နှင့် ယာနီးချင်း ဖြစ်သော “ ထန်းလိန်း ” ဆိုသူသည် ကျွန်တော့် တဲသို့ ရောက်လာတိုင်း ...
“ အောင်လင်းရာ ၊ မင်းဟာ မြွေပွေးခါးပိုက် ပိုက်တဲ့ ကောင်ပဲ ၊ ဒါကြီးကို မင်းက တယုတယ လုပ်နေ ၊ တစ်နေ့ မင်းကို ဒုက္ခပေးလိမ့်မယ် ၊ တောတိရစ္ဆာန်ဟာ တောနဲ့ပဲ တန်တယ် ၊ အိမ်မှာ မထားကောင်းဘူး ၊ အေး ... တစ်ခုတော့ ရှိတယ် ၊ မင်း ဒီလောက် မွေးလာပြီးမှတော့ အရှုံးမခံနဲ့ ၊ သူက စားကောင်းမယ့် အရွယ်လဲ ရောက် လာပြီပဲ ၊ သ,တ်စားလိုက်ပေါ့ကွာ ”
သူ့စကားကြားတော့ ကျွန်တော် စိတ်မကောင်း ဖြစ်မိရသည် ။ ယခုအချိန်တွင် မုန်မုန်သည် ကျွန်တော့်အား သူ့မိဘ အရင်းလို ခင်တွယ်နေပြီ ဖြစ်ပါသည် ။ ကျွန်တော် အပြင်သို့ ထွက်သွားလျှင် သူသည် ကျွန်တော့် နောက်သို့ လိုက်ချင်သောကြောင့် လူးလားခေါက်တုံ့ ပြေးလွှားကာ အပေါက်ရှာ နေတတ်၏ ။ ကျွန်တော် တခြားမှ ပြန်လာ သောအခါ၌မူ ဝမ်းသာသောကြောင့် ခေါင်းခါခါလည်ခါခါဖြင့် ခုန်ဆွခုန်ဆွ လုပ်လေ့ရှိသည် ။
တစ်နေ့နံနက်တွင် ကျွန်တော်သည် ထန်းလိန်း၏ တဲဆီမှ ဆူညံသော အသံများ ကြားရသည် ။ ကျွန်တော် တဲပြင်သို့ ထွက်ကြည့်ရာ အံ့အားသင့်သွားရ၏ ။ မုန်မုန်မှာ ထန်းလိန်း၏ တဲသို့ရောက်သွားလေပြီ ။ သူသည် ထန်းလုံး များကြားမှ တိုး၍ လွတ်သွားတာ ဖြစ်မည် ။ ထန်းလိန်းတို့ မိသားစုသည် မုန်မုန်ကို ကြောက်၍ တဲတွင်းသို့ ပြေးဝင် သွားကြ၏ ။ သို့သော် မုန်မုန်မှာ လူတွေကို ရန်ရှာပုံ မရပါ ။
ကျွန်တော် တစ်ဟုန်ထိုး ပြေးလိုက်သွား၏ ။ ကျွန် တော်ရောက်သွားချိန်တွင် မုန်မုန်သည် တဲရှေ့၌ အသင့် တွေ့ရသော ကြောင်တစ်ကောင်ကို ခုန်ဖမ်းကာ သူ့လက်သည်းများဖြင့် ဆုတ်ဖဲ့ပြီး ဖြစ်လေပြီ ။ ကြောင်သည် သူ့လက်ထဲ၌ သွေးစိမ်းရှင်ရှင် သေသွား၏ ။
ကျွန်တော်သည် ခါတိုင်းလိုပင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်သည် ။ မုန်မုန်သည် ကျွန်တော့်ကို စိုက်ကြည့်နေသည် ။ ကျွန်တော်သည် လက်ဖျစ်တစ်ချက်တီးပြီး နောက် လက်နှစ်ဖက်ကို ဆန့်တန်းပေးလိုက်သည် ။ သို့သော် လက်နှစ်ဖက်ကို ယခင်လို ပူးထား၍ မဖြစ်တော့ ။ မုန်မုန်မှာ အတန်ငယ် ကြီးလာပြီဖြစ်ရာ သူ့ကို ယခင်လို ရင်ခွင်နှင့် ခံထားရန် မဖြစ်နိုင်တော့ ။ ထိုကြောင့် လက်နှစ်ဖက်ကို ကာထားရပါ၏ ။ မုန်မုန်သည် လွှားခနဲ ခုန်လာသည် ။ သူသည် ကာထားသော လက်နှစ်ဖက်ကြားသို့ ဝင်လာကာ ကျွန်တော့်ကို တအားဖက်လိုက်၏ ။ ကျွန်တော်လည်း သူ့ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ကြီး ပြန်ဖက်လိုက်မိပါသည် ။
ထိုအခါမှ ထန်းလိန်းသည် တဲတံခါးပေါက်မှ မရဲတရဲ ပြူထွက်လာသည် ။ သူ့လက်ထဲတွင် လေးနှင့် မြား မြင်ရ၏ ။ သူသည် ကျွန်တော်နှင့် မုန်မုန်အား မြားဖြင့် ချိန်ရွယ်ကာ “ ဒီကောင် ငါပစ်ထည့်လိုက်ရ ” ဟု မြည်တွန်းတောက်တီးနေပါသည် ။ ကျွန်တော်သာ လိပ်ပြာငယ်ရ၏ ။ မုန်မုန်ကတော့ ဘာမျှမသိရှာ ။ သူ ကြောင်တစ်ကောင် သ,တ်လာနိုင်သည်ကိုပင် ဂုဏ်ယူသကဲ့သို့ ကျွန်တော့်ကို တောက်ပသော မျက်လုံးများဖြင့် မော့ကြည့်နေပါသည် ။
“ မလုပ်လိုက်ပါနဲ့ ထန်းလိန်းရာ ၊ သူ့မထိဘဲ ငါ့ထိ နေပါဦးမယ် ”
ထန်းလိန်းသည် ကျွန်တော်တို့အား ချိန်မြဲချိန်ရွယ် သော်လည်း ပစ်တော့ မပစ်ပါ ။ ကျွန်တော်သည် သူ့ကို ဂရုမစိုက်တော့ ။ မုန်မုန်ကိုသာ တဲသို့ အမြန်ဆုံး ခေါ်၍ ခြံထဲ ပြန်သွင်းရ၏ ။ နောက်တစ်ခါ ပြန်လွတ်လျှင် အလွယ်နှင့် ပြန်ဖမ်းနိုင်ရန် အတွက်လည်း သူ့လည်ပင်းတွင် သံကြိုး တစ်ခု ခွေထားလိုက်ပါသည် ။
••••• ••••• •••••
ခုန်ခုန်လည်း မည်သို့ပင် သိမ်မွေ့သည်ဟု ဆိုရစေကာမူ အတန်ကြီးလာတော့ ဇာတိပြချင်လာသည် ။ ယခုအချိန် တွင် သူလည်း အိမ်ပေါ်၌ နေခွင့် မရတော့ပါ ။ အိမ်နောက်ဖေး ခြံထဲသို့ ရောက်သွားရပါပြီ ။ သူသည် အိမ်ပေါ်သို့သာ ပြန်တက်ချင်လာ၏ ။ ခြံထဲ အပို့ခံရသည်ကို သူ နားမလည် နိုင်အောင် ဖြစ်နေသည် ။
ခုန်ခုန်သည် အနား၌ ကြက်များ ဖြတ်သွားလျှင် ရိုးတိုးရွတ ဖြစ်လာသည် ။ ဖမ်းချင်သည်မှာ လက်ယားနေ ပုံရ၏ ။ ဆရာမလေးသည် မုန်မုန်က ကြောင်တစ်ကောင် သ,တ်ကြောင်းလည်း ကြားထားခဲ့သဖြင့် မိန်းမသားဘဝ စိုးရိမ်စိတ်များ ကြီးထွားလာ၏ ။ ထို့ကြောင့် သူသည် ရှိသည့် ငွေကလေးဖြင့် စရိတ်ခံ၍ ခုန်ခုန်ကို ထင်းရှူးသေတ္တာဖြင့် ရိုက်ထည့်ကာ ရန်ကုန်တိရစ္ဆာန်ရုံသို့ ပေးပို့ လှူဒါန်းလိုက်တော့၏ ။
ငွေကြေး မတတ်နိုင်သော ကျွန်တော်မှာ မုန်မုန်ကို မည်သို့ လုပ်ရမှန်းမသိ ။ မွေးလက်စဖြင့် ဆက်၍သာ မွေးနေရသည် ။
••••• ••••• •••••
ဘာလိုလိုနှင့် ဆရာမလေး ဤရွာသို့ ရောက်သည်မှာ ယခုဆိုလျှင် နှစ်နှစ်ရှိလာပြီ ။
တစ်ခါတလေတော့ ဆရာမသည် ခုန်ခုန်ကို သတိရဟန်ရှိ၏ ။ ကျွန်တော့် မုန်မုန်ကို အလွမ်းပြေ လာကြည့် တတ်သည် ။ ထိုအချိန်တွင် မုန်မုန်မှာ အတော်ပင် ကြီး လာပါပြီ ။ သို့သော် သူနှင့် ကျွန်တော်၏ အမူအကျင့်မှာ ရှေးကအတိုင်း မပြောင်းလဲ ။ ကျွန်တော် က လက်ဖျစ်တီး၍ ခေါ်လိုက်လျှင် သူ့မျက်လုံးများ တောက်ပလာသည် ။ ခေါင်းတစ်ချက် ဆတ်၍ ဝမ်းသာကြောင်းပြသည် ။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်အား တအား ပြေးဖက်သည် ။ သူ ဖက်တာ ကြမ်းသောကြောင့် ကျွန်တော်ကလည်း အတင်း ပြန်ဖက်ကာ လှဲပစ်ရ၏ ။ ဆရာမလေးသည် မုန်မုန် နှင့် ကျွန်တော် နပမ်းလုံးတမ်း ကစားသကဲ့သို့ ဖြစ်သည်ကို မချိုမချဉ် မျက်နှာဖြင့် ကြည့်နေရာမှ ...
“ နင်ကို့ ကစားတာကလဲ ကြမ်းလွန်းပါတယ်ဟယ် ၊ မုန်မုန့်ကို အရင်ပိစိကွေး မုန်မုန်လို သဘောထားလို့ မဖြစ်တော့ဘူး ၊ နင့်ကို သူ တစ်နေ့ ဒုက္ခပေးလိမ့်မယ် ၊ သည်တော့ ငါအပြန်မှာ သူ့ကို သေတ္တာနဲ့ ရိုက်ထည့်လိုက် ၊ ငါ တိရစ္ဆာန်ရုံကို သွားလှူလိုက်မယ် ၊ ခုန်ခုန်လဲ အဖော် ရသွားအောင်ပေါ့ ၊ ဘယ့်နှယ်လဲ ၊ မကောင်းဘူးလား ”
ထိုစကားကို ကြားတော့ ကျွန်တော် ရင်လေးမိသည် ။ ဤအရွယ်ထိ ပြုစုပျိုးထောင် လာပြီးမှတော့ သူ့ကို မခွဲချင် ။ သို့သော် ဝက်ဝံကို ဆက်မွေးနေ၍ ဘာလုပ်မည်နည်း ။ နောက်ပြီး ဆရာမလေး၏ စကားကို ကျွန်တော် မငြင်းပယ်လိုပါ ။ အမှန်လည်း သူ့ဆန္ဒကို ကျွန်တော် ဘယ် သောအခါကမျှ မငြင်းပယ်ဖူးခဲ့ ။ အထူးသဖြင့် ယခုဆိုလျှင် သူနှင့် ခွဲခွာရတော့မည် ။ သူ ပြည်မသို့ ပြန်ရတော့မည် ။ သူသည် ကျွန်တော့် အပေါ်တွင် များစွာ စေတနာထားခဲ့သူ ဖြစ်သည် ။ ဗီဇကပင် သူသည် ဘုရားတရား ကြည်ညို၏ ။ စိတ်နှလုံးနူးညံ့၏ ။ သို့သော် ပြောစရာ ရှိလျှင်တော့ အား မနာတမ်း ပြောတတ်၏ ။ ယခု သူ ပြန်ရတော့မည်ဆို တော့ ကျွန်တော် စိတ်မကောင်း ။ ကျွန်တော်သာ မဟုတ် ။ သူ့ တပည့်လေးများလည်း မျက်နှာညှိုးငယ်ကြရသည် ။ ရွာထဲမှ သူ အရေးအဖတ် သင်ပေးခဲ့သော ကာလသမီး ၊ ကာလသားများကလည်း သူ့ကို တစ်နှစ်လောက်တော့ ဆက်နေပါဦးဟု တားကြ၏ ။ သို့သော် သူ့ကိုလည်း ပြန်၍ စာနာကြရမည် ။ သူ့ခမျာ အားနွဲ့သူ မိန်းမသား ဖြစ်လျက်နှင့် နှစ်နှစ်ကြီးများတောင် လာကူညီပြီးပြီပဲ ။
ကျွန်တော်သည် ဆရာမလေးပြန်လျှင် မုန်မုန်ကို ထည့်ယူ သွားနိုင်ရန် အတွက် ထင်ရှူးသေတ္တာ တစ်လုံးကို အသင့် ရိုက်ထားလိုက်သည် ။ မုန်မုန်သည် ဆရာမလေး အဖို့ ကျွန်တော်၏ ဒုတိယလက်ဆောင် ဖြစ်ရပါမည် ။ ဆရာမလေး ရောက်ရာ အရပ်မှ ကျွန်တော့်ကို မမေ့ရန်အတွက် ဖြစ်သည် ။ စင်စစ်လည်း ဆရာမလေးနှင့် ကျွန်တော် ရာသက်ပန် ခွဲရတော့မည်ဟု မယူဆမိ ။ ကျွန်တော်သည် မိမိ၏ စိုက်ခင်းကလေးကို ဂွါတီမာလာအဆင့်မှသည် ပန်းသီးလိမ္မော် အဆင့်သို့ ရောက်အောင် မြှင့်တင်တက် လှမ်းမည် ။ ပြီးတော့ ဆရာမလေးနှင့် တစ်နေ့နေ့ ၊ တစ်ချိန်ချိန် ၊ တစ်နေရာရာ၌ ...
••••• ••••• •••••
နောက်သုံးရက် ဆိုလျှင် ဆရာမလေး ပြည်မသို့ ပြန်တော့မည် ။ ဆရာမလေးသည် ထီးလင်း ဇာတိဖြစ်၏ ။ ထို့ကြောင့် ထီးလင်းမြို့ အထက်တန်းကျောင်းသို့ ပြန်ပြောင်းရမည် ဖြစ်သည် ။ သို့သော် သူ့တွင် မိဘများ မရှိတော့ ။ လောလောဆယ် နွေရာသီမှာတော့ သူသည် အစ်ကိုကြီး အမှုထမ်းရာ မြိတ်မြို့သို့သော် လည်းကောင်း ၊ အစ်ကိုလေး အမှုထမ်းရာ ရန်ကုန်မြို့သို့သော် လည်းကောင်း ခေတ္တ သွားနေမည်ဟု ဆိုပါ၏ ။ ကျွန်တော်တို့သည် ဆရာမလေး အတွက် နှုတ်ဆက်ပွဲလေး လုပ်ပေးကြပါသည် ။ ချင်းတောင်တန်းကြီးကို မှတ်မှတ်ရရ ဖြစ်သွားစေရန် အတွက်လည်း ရင့်ပေ့ဆိုသည့် ခေါင်တစ်လုံးကို ထိပ်ပေးကြပါ၏ ။ သို့သော် ကျွန်တော်တို့သာ မူးရ၏ ။ ဆရာမလေးကတော့ နှုတ်ခမ်းဆွတ်ရုံသာ ။
ထိုနေ့ညတွင် မမျှော်လင့်သော ဖြစ်ရပ်တစ်ခု ပေါ် ပေါက်လာ၏ ။ ကျွန်တော်သည် တဲနားသို့ ရှူးရှူးရှားရှားဖြင့် ဆဲဆို၍ ရောက်လာသော ထန်းလိန်း၏အသံကို ကြားသောကြောင့် တဲပြင်သို့ အလောသုံးဆယ် ထွက်လာခဲ့သည် ။ သို့သော် ကျွန်တော် နောက်ကျသွား၏ ။
“ ငါ့ဝက်ကလေးကို နင် ကိုက်ပြန်တယ်ပေါ့လေ ဟုတ်လား ၊ ဟား ... ဟား ... နှစ်ခါရှိပြီ ၊ နှစ်ခါရှိပြီ ”
ထန်းလိန်းသည် အရူးတစ်ယောက်လို ဟားတိုက် ရေရွတ်ရင်း မုန်မုန်ကို မြားဖြင့် ပစ်ပြီးလေပြီ ။ သို့သော် မြားမှာ ခပ်ပြင်းပြင်း မဟုတ်ဟု ယူဆရသည် ။ ထို့ပြင် ချိုင်းစပ်သို့ ချိန်ရွယ်ခဲ့ဟန် မတူ ၊ တင်ပါးကိုသာ သွားမှန်သည် ။ အပြင်၌ ယိုင်နဲ့နဲ့ ပေါ်နေသော မြားတံကို ကြည့်ရခြင်းအားဖြင့် မဆိုစလောက် တစ်လက်သစ်ခန့်သာ စူးဝင်မည်ဟု ခန့်မှန်းရသည် ။
အခြေအနေ ကြည့်ရသည်မှာ အလည်လွန်ရင်း ကျွန်တော့် တဲအောက်သို့ အစာရှာရောက်လာသော ဝက်ကလေးကို မုန်မုန်က ကိုက်သတ်လိုက်ဟန်ရှိသည် ။ ဝက်ကလေးကို လိုက်ရှာနေသည့် ထန်းလိန်းသည် ထိုအဖြစ်ကို လှမ်းမြင်သောကြောင့် အတင်းပြေးလာပြီး မုန်မုန်ကို ပစ်လိုက်ခြင်း ဖြစ်မည် ။
တုတ်ဖြင့်ပင် ပြောပလောက်အောင် အရိုက်မခံခဲ့ရသော မုန်မုန်အဖို့ တစ်လက်သစ်မျှ စူးဝင်သော မြားဒဏ်သည် အထိနာလှချေပြီ ။ သူသည် ခြံကို တစ်ဟုန်ထိုး ဆောင့်တိုးသည် ။ ခြံလည်း ပွင့်ထွက်သွား၏ ။ မုန်မုန်လည်း ယာခင်းကို မြားပစ်သလို ဖြတ်ပြေးကာ တောတွင်းသို့ ဝင်သွားလေသည် ။
ကျွန်တော့်မှာ ထန်းလိန်းကိုပဲ လက်စားချေရမည်လား ၊ မုန်မုန် နောက်သို့ပဲ ပြေးလိုက်ရမည်လား ။ ခဏမျှ မဝေခွဲတတ် ဖြစ်ရာမှ မုန်မုန်၏ နောက်သို့ လိုက်ဖြစ်သည် ။ သို့သော် တောစပ် တစ်ဝိုက်၌ ခြေရာထပ်အောင် ရှာပါ သော်လည်း မတွေ့ ။ မိုးသာ မကြာမီ ချုပ်လာသဖြင့် ပြန်ခဲ့ရ၏ ။ ဆရာမလေး ထံ သွား၍ ထန်းလိန်း၏ အပေါ်လက်စား ချေလိုကြောင်းပြောရာ ဆရာမသည် ကျွန်တော့်အား စူးစူးရဲရဲဖြင့် ကြည့်ရင်း ...
“ ငါ တစ်ခုပဲ မေးမယ် ၊ နင် ရှိစုမဲ့စု မွေးထားတဲ့ ဝက်ကို သူအားရှိတိုင်း မွေးထားတဲ့ ဝက်ဝံက လာကိုက်ရင် နင့်စိတ်ထဲ ဘယ်လို နေမလဲ ”
ကျွန်တော် မဖြေတတ်တော့ပါ ။
“ မုန်မုန်ကို သနားပါတယ်ဟာ ၊ နင်သူ့ကို ပြန်ဖမ်းပါ ၊ နင်ဖမ်းရင် ရမှာပါ ၊ ငါ သူ့ဒဏ်ရာကို ဆေးထည့်ပေးမယ် ၊ ပြီးတော့ တိရိစ္ဆာန်ရုံ ယူသွားမယ် ၊ သူ့ကို တောထဲ ဒီအတိုင်း ထားရင် မြားဆိပ်တက်ပြီး သေလိမ့်မယ် ”
••••• ••••• •••••
ကျွန်တော်သည် နောက်တစ်နေ့တွင် တောအနှံ့တောင်အနှံ့ မုန်မုန်ကို ရှာသော်လည်း အစအနမျှပင် မတွေ့ရတော့ပါ ။ ထိုအခိုက် ရွာသားအချို့ မုန်မုန်ကို ပစ်ဖို့ လိုက်နေကြကြောင်း ကြားရသည် ။ “ လူတွေကို အန္တရာယ် ပြုမှာစိုးလို့ ” ဟု အကြောင်းပြကြကြောင်း သိရ၏ ။ သို့သော် သူတို့၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ ထိုသို့မဟုတ်ပါ ။
မုန်မုန်ကို ကျွန်တော်သာ မတွေ့ ၊ တွေ့သူကတော့ တွေ့နေ၏ ။ ရွာထဲမှ “ ဟာရွှီး ” ဆိုသူမှာ မုန်မုန်၏ လက်ချက်ကို အတော် ခံလိုက်ရသည် ။ သူသည် ရွာသို့ ယိုင်တိယိုင်တိုင်သာ ပြန်ရောက်လာနိုင်၏ ။ သူ့ခြုံစောင်မှာ အဆွဲအကုတ် ခံရ၍ စုတ်ပြဲကုန်သည် ။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးမှာ အထုအထောင်း အဆွဲအဆောင့် ခံရ၍ နာကျင်သည် ။ သို့သော် ကံကောင်းသဖြင့် သွေးထွက်သံယိုတော့ ဖြစ်မလာပါ ။ ဪ ... မုန်မုန် ၊ သူ့ကို မုန်မုန်ဟု နာမည်မှည့်ခဲ့ခြင်းကပင် မှားလေပြီလား ။ ပညတ်သွားရာ ဓာတ်သက်ပါဟူဘိသကဲ့သို့ ယခု သူသည် မုန်ယိုသည့် ဆင်နှယ် ဖြစ်ရပါလေပြီ ။
တစ်ခုတော့ ကျွန်တော် အံ့သြရပါ၏ ။ ဝက်ဝံသည် လူကို တွေ့လျှင် မျက်ခမ်းပြဲအောင်လည်း ကုတ်ခြစ်တတ်၏ ။ ပါးရေလန်အောင်လည်း ခွာပစ်တတ်၏ ။ မေးရိုးပြုတ်အောင်လည်း ဆွဲဟတတ်၏ ။ ပွဲချင်းပြီး သေအောင်လည်း လည်မျိုကို ကိုက်ဖြတ်တတ်၏ ။ တစ်ခါကမူ “ ရှိန်းရှယ် ” ဆိုသူ တောလည် သွားရာမှ ပြန်မလာသဖြင့် ရွာသားများက ပြန်ရှာကြသည် ။ သူတို့သည် တစ်နေရာ၌ ပါးမှအရေ ခွံတစ်ခု ကျကျန်ခဲ့သည်ကိုတွေ့၍ ဆက်ရှာကြရာ မြေကြီး ပေါ်လဲကျနေသော ရှိန်းရှယ်ကို ပြန်တွေ့ကြ၏ ။ သူ၏ ပါးတစ်ဖက်မှာ အရေခွံ မရှိတော့ဘဲ အရိုးငေါငေါ ထွက်နေ သည် ။ သူသည် မလှုပ်နိုင်တော့ ။ မျက်လုံးနှစ်ဖက် ပြူးလျက်သား ရွာသားများအား စိုက်ကြည့်နေ၏ ။ ပြီးတော့ ယင်းမျက်လုံးများပင်လျှင် မကြာမီ မျက်ဖြူလန်သွားရပါသည် ။ ဝက်ဝံဟူသည်ကား လူတွေ အပေါ် ဤမျှ ရက်စက်သူတည်း ။ ( ဝက်ဝံ၏ အတိုက်အခိုက် ခံရပြီ ဆိုလျှင် မှောက်လျက် လဲပြီး သေချင်ဟန်ဆောင်မှ လွတ်သည်ဟု ဆိုကြသည် ။ ထိုသို့ လဲသည်ကိုပင် ဝက်ဝံသည် အတန်ကြာအောင် ထိုင်စောင့်နေတတ်သည် ။ ဖြုတ်ကိုက်လျှင်လည်း မလှုပ်ရ ။ ခေါင်းလှုပ်လျှင် ခေါင်းလာဟပ် ၊ ခြေလှုပ်လျှင် ခြေလာဟပ်သည် ။ အတန်ကြာအောင် ငြိမ်နေရ၏ ။ ထိုအခါ မှ ဝက်ဝံသည် တကယ် သေမသေသိရအောင် ခြေဆုံး ခေါင်းဆုံး နမ်းကြည့်ပြီးနောက် ထွက်ခွာသွားတတ်သည် ။ ) သို့ပါလျက် ယခု မုန်မုန်သည် ဟာရွှီးကို သွေးထွက်သံယို မလုပ်လိုက်ပါချေ ။ ကျွန်တော် အကြောင်းရှာ၏ ။ အဖြေ တစ်ခုသာ ရသည် ။ ဤကား အခြားမဟုတ် ။ မုန်မုန်သည် ဘဝပေး မကောင်း၍ တောပုန်းကြီး ဘဝသို့ ရောက်ရသော်လည်း ငယ်စဉ်ကတည်းက လူနှင့် ယဉ်ပါးခဲ့သူ ဖြစ်သောကြောင့် လူတွေကို အတတ်နိုင်ဆုံး သက်ညှာလိုက်ဟန် ရှိပေသည် ။ သို့သော် လူတွေကတော့ သူ့ကို ပြန်ညှာကြပါမည်လား မသိရ ။
••••• ••••• •••••
နက်ဖြန်ဆိုလျှင် ဆရာမလေး ပြန်ရတော့မည် ။ သူသည် အထုပ်ပိုးများ ပြင်ထားရုံမက အထမ်းသမားများပင် အသင့် စီစဉ်ထားပြီး ဖြစ်၏ ။ ကျွန်တော်သာ မုန်မုန်ကို ဖမ်း၍ရပါက ယနေ့ပင် သူ ညနေပိုင်း ထွက်ခွာ၍ လမ်း၌ သွားအိပ်ချင်သည်ဟု ဆိုသည် ။
ကျွန်တော်သည် လိုရမည်ရ သေနတ်ယူ၍ ထွက်လာခဲ့သည် ။ ဟာရွှီးနှင့် မုန်မုန်တို့ တွေ့ကြသော နေရာမှာ ရွာမြောက်ဘက် သုံးမိုင်ခန့်အကွာ၌ ဖြစ်သည် ။ သို့သော် ကျွန်တော်သည် ထိုနေရာတွင် မုန်မုန်ကို မတွေ့ရပါ ။ နေကလည်း တစ်ဖြည်းဖြည်းမြင့်လာပြီ ။ ကျွန်တော့် ကိုယ်၌ လည်း ချွေးများ ရွှဲလာသည် ။
ထိုအခိုက် အနောက်ဘက် တောင်ခါးပန်းဆီမှ တောတိုးသံလိုလို ကြားရသောကြောင့် နီးရာ ကျောက်ဆောင်ကွယ်မှ ချောင်းကြည့်လိုက်သည် ။ ကျွန်တော့် စိတ်ထဲမှာတော့ မုန်မုန်ကို တွေ့ပြီဟု ဝမ်းသာမိ၏ ။ မရှေးမနှောင်းမှာပင် မည်းမည်းသဏ္ဍာန်ကြီးတစ်ခု ခပ်ဝေးဝေးမှ ဖြတ်ပြေးသွားသည်ကို မြင်ရပါသည် ။ ကျွန်တော်ထင်သော မုန်မုန် မဟုတ်ပါ ။ သစ်စိမ်းခြမ်းဖြူဖြူကြီး ကိုက်ချီ ထားသလား အောက်မေ့ရအောင် အစွယ်နှစ်ဖက် ဖွေးဖွေးပေါ်နေသော တောဝက်ကြီး တစ်ကောင်သာ ဖြစ်ပါ၏ ။
မကြာမီ လူသုံးလေးယောက် သူ့နောက်သို့ လိုက်လာကြ၏ ။ ထိုအချိန်တွင် ကျွန်တော့်မှာ ကျောက်ဆောင် အကွယ်မှ ထွက်လာပြီ ဖြစ်ရာ သူတို့က ကျွန်တော့်ကို လှမ်းမြင်ကြ၏ ။
“ ဒီမှာ အစ်ကိုလေး တောဝက်တစ်ကောင် မတွေ့ လိုက်ဘူးလားဗျ ”
သူတို့သည် ကျွန်တော့်ဘက်သို့ လျှောက်လာရင်း လှမ်းမေးကြသည် ။ ထိုသူတို့မှာ ဤဒေသမှ ဟုတ်ဟန်မတူပါ ။ ဤဒေသမှာတော့ အားလုံးက ခေါင်းကို ဗိုကေညှပ် ထားကြပြီး ဖြစ်၏ ။ ယခုလာသူတွေကား သျှောင်ထုံးကြီးတွေနှင့် ဖြစ်သည် ။ လှက်လျောင်းချောင်းနယ်မှ ဖြစ်မည် ။ လှက်လျောင်းချောင်းသားများက ဗိုလ်ကေ ညှပ်ထားသော ကျွန်တော်တို့ဒေသ ( မောတိုက်နယ် ) မှ ရွာသားများကို ကြည့်ကာ “ ကျောင်းသားလေးတွေ ” ဟု ခနဲ့တတ်ကြ၏ ။
လှက်လျောင်းချောင်းနယ်သည် ကျွန်တော်တို့ ရွာမှ နှစ်ရက်ခန့် သွားမှ ရောက်သည့် ခရီးဖြစ်၏ ။ ဤသည်ကို ထောက်သော် တောဝက် နောက်သို့ သူတို့ ဘယ်နှစ်ရက် လိုက်ကြပြီ မသိ ။
“ ကျွန်တော် မြင်လိုက်ပါတယ် ၊ အဲဒီနားကပဲ ဖြတ်ပြေး သွားတယ်ခင်ဗျ ၊ ခုလောက်ဆို အရှေ့ဘက် ယာစပ်ဆီ ရောက်ရော့မယ် ”
သူတို့ထဲမှ ထိပ်ပြောင်ပြောင် နှုတ်ခမ်းမွေးကားကားနှင့် အသက်ကြီးကြီးလူက သူ့နှစ်လုံးပြူးသေနတ်ကို မြေမှာထောက်ရင်း ...
“ ဟုတ်လား ၊ ဟွီး ... ပင်ပန်းလိုက်တာဗျာ ၊ သူ့နောက် လိုက်တာ သုံးရက်ရှိပြီ ၊ ဆတ်လောက် သမင် လောက်ဆို ခုလောက် ဒုက္ခခံမလိုက်ပါဘူး ၊ တောဝက် ဆိုတော့လဲ နာမည်က အကြီးသားကိုးဗျ ၊ နောက်ပြီး ဒီကောင်က လူတစ်ယောက် အသေပက်ထားခဲ့တယ်လေ ၊ တို့ကလဲ သူ့ကို လက်ဦးအောင် ပစ်ထားပြီးသား ၊ သည်တော့ သူများလက် အရောက်မခံချင်ဘူးပေါ့ဗျာ ”
ဤတွင် ခါးချိုးသေနတ် ကိုင်ထားသော ဗလကောင်းကောင်း လူရွယ်က ဝင်၍ ...
“ ဒီကောင်ကတော့ကွာ ဟိုဘက် ယာထဲမှာလဲ လူနှစ်ယောက်နဲ့ တိုးမိပြီး နှစ်ယောက်လုံး ပက်ထားခဲ့တယ် ၊ ဒဏ်ရာက တော်တော်ကြီးတာ ၊ လက်သည် ဖြစ်နေတော့ ဒီလူတွေကိုလဲ ကျွန်တော်တို့ပဲ လျော်ကြေး ပေးရဦးမယ် ”
အခြား လူပုပု တစ်ယောက်မှာ ဝန်စည်စလွယ်ဟု ထင်သော အလေးအပင်ကို ထမ်းထားသည် ။ သူသည် ဘာမျှ ဝင် မပြောသော်လည်း ကျွန်တော့်သေနတ်ကို ကြည့်နေ၏ ။ သူ့ အကြည့်တွင် အဓိပ္ပာယ် တစ်မျိုးပါနေသည်ဟု ကျွန်တော် ထင်သည် ။ ထို့ကြောင့် ...
“ ကျွန်တော်လဲ သေနတ်တော့ ပါတယ်ခင်ဗျာ ၊ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော် ရှာနေတာက တခြား ၊ ပြေးလာတာက တလွဲဆိုတော့ ခပ်အမ်းအမ်း ဖြစ်ပြီး မပစ်လိုက်နိုင်ဘူးဗျာ ”
ဤတွင် အသက်ကြီးကြီးလူက ယဉ်ကျေးစွာ ပင် ...
“ အေးဗျာ ၊ ခုလို လမ်းညွှန်ပေးတာပဲ ကျေးဇူးတင်လှပါပြီ ၊ နောက်မှာလဲ လူအုပ်ကွဲပြီး တချို့ကျန်ခဲ့တယ်ဗျ ၊ တွေ့ရင် တဆိတ် ညွှန်ပေးလိုက်ပါဦး ”
“ ဟုတ်ကဲ့ ဦးလေး ၊ စိတ်ချပါ ”
သျှောင်ထုံးအဖွဲ့သည် ကျွန်တော့်အား လက်ပြ နှုတ်ဆက်ပြီးနောက် အရှေ့ဘက်တောင်စောင်းဆီသို့ ဆင်းသွားကြပါ၏ ။
••••• ••••• •••••
ကျွန်တော်သည် တောင်ကြောအတိုင်း မြောက်ဘက်သို့ ဆက်၍ တက်ခဲ့သည် ။ မိုင်ဝက်ခန့် တက်သော် ကုန်းထိပ် မြေညီ တစ်ခုသို့ ရောက်လာ၏ ။ ထိုတစ်ဝိုက်တွင် ကျောက်ဆောင်များ ထူထပ်သည် ။ ကျောက်ဆောင်များ၏ ကြားတွင် မြက်ပင် မရှိ ။ ပြောင်တလင်းခါနေ၏ ။ ကျွန်တော်သည် ကျောက်ဆောင်များ၏ ကြားတွင် ဖြည်းညှင်းစွာ ဖြတ် လျှောက်လာသည် ။
ဟော ... တွေ့ပါပြီ ။ မုန်မုန်သည် ကျောက်ဆောင်ငယ်တစ်ခု၏ ဘေး၌ဝပ်နေသည် ။ သူလည်း ကျွန်တော့်ကို ချက်ချင်းပင် လှမ်းမြင်၏ ။ ကျွန်တော်သည် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်သည် ။ ဘယ်လက်မှ သေနတ်ကို မြေသို့ အသာချထားသည် ။ ပြီးတော့ ညာလက်ကို ထောင်၍ လက်ဖျစ်တစ်ချက် တီးလိုက်သည် ။ ထို့နောက် လက်နှစ်ဖက်ကို ခပ်ကားကား ဆန့်တန်းပေးလိုက်၏ ။ မုန်မုန် သည် ခေါင်းကို မော့လိုက်သည် ။ သူ၏ မျက်လုံးများ ဝင်းလက်လာ၏ ။ သူသည် နေရာမှထကာ ခေါင်းကို ဆတ်ခနဲ တစ်ချက်ခါလိုက်သည် ။ ဤကား သူဝမ်းသာသည့် အခါ ပြုနေကျ အမူအရာတည်း ။ ပြီးမှ သူသည် ကျွန်တော့်ထံသို့ လွှားခနဲ ခုန်လာပါသည် ။ ကျွန်တော်ကလည်း သူ့ကို လှမ်းဖက်ရန် အသင့်ပြင်ထား၏ ။
သို့သော် ...
“ ဒိုင်း ... ”
သေနတ်သံတစ်ချက် ကြားရပြီး မုန်မုန်သည် ကျွန်တော့်ရှေ့တွင် မြေသို့ ခေါက်ခနဲ ကျသွားပါသည် ။ ဘယ်သူ ပစ်လိုက်ပါလိမ့် ။ ကျွန်တော့် ခေါင်းထဲတွင် ထန်းလိန်း၏ မျက်နှာသည် လျှပ်စီးလက်သလို ပေါ်လာသည် ။ မုန်မုန်ကို လိုက်ရှာနေသူများတွင် ထန်းလိန်းလည်း ဇွဲနပဲဖြင့် ပါဝင်နေကြောင်း ကျွန်တော် ကြားခဲ့ရ၏ ။ ကျွန်တော်သည် အသံလာရာသို့ လှမ်းကြည့်လိုက်သည် ။ ကျွန်တော့်အထင်များ ပါစင်အောင်လွဲရပြီ ။ တူမီးကိုင်ထားသည့် လူတစ်ယောက် ။ ကျောက်ဆောင် အကွယ်၌ ကိုယ်တစ်ပိုင်း ပေါ်အောင် ရပ်နေသည်ကို တွေ့ရသည် ။ သူ့ မျက်နှာမှာ ပြုံးနေသည် ။ သူသည် ထန်းလိန်း မဟုတ်ပါ ။ ကျွန်တော် မမြင်ဖူးသော လူစိမ်းဖြစ်၏ ။ သူ့ ခေါင်းမှာတော့ သျှောင်ထုံးကြီး တွေ့ရသည် ။
“ ကျုပ်ရှိလို့ပေါ့ဗျာ ၊ နို့မဟုတ်ရင် ခင်ဗျား အသေပဲ ”
ထိုလူက ဝင့်ကြွားစွာပင် လှမ်းအော်လိုက်သေးသည် ။ သူ၏ သေနတ်ပြောင်းဝ မှာတော့ ယမ်းခိုးတွေ ဝေနေဆဲရှိ၏ ။
“ ခင်ဗျား ၊ ဘယ်လို လုပ်လိုက်တာလဲ ”
ကျွန်တော် ဤမျှသာ ပြန်အော်နိုင်၏ ။ ဤလူသည် စောစောက လူအုပ်ထဲမှ ကွဲထွက်လာသူပေလောဟု တစ်ချက် စဉ်းစားလိုက်မိသည် ။ သို့သော် ကြာကြာ စဉ်းစားမနေနိုင် ။ ကျွန်တော်သည် သွေးအိုင်ထဲတွင် လဲနေသော မုန်မုန် ကို ပြေးထူရန် ပြင်လိုက်သည် ။ သို့သော် မုန်မုန်သည် ကျွန်တော့်ကို အကိုင်မခံပါ ။ ဘေးသို့ ဆတ်ခနဲ လှိမ့်ပစ် လိုက်သည် ။ ပြီးတော့ သူသည် ကျွန်တော့်အား စိန်းစိန်းကြီး ကြည့်နေ၏ ။ မုန်မုန် သည် ကျွန်တော့်အား တစ်ခါမှ ဤသို့ မကြည့်ဖူးပါ ။ သူ ဆိုချင်သည့် အဓိပ္ပာယ်ကို သူ့ မျက်လုံး၌ အထင်းသား တွေ့ရသည် ။
“ သခင့်အပေါ် ငါယုံသလောက် သခင်က သစ္စာ မရှိဘူး ၊ ငါ့ကိုတောင် ပစ်လိုက်ပါပကောလား ”
ဤသို့ ပြောနေသည့်နှယ် ကျွန်တော် ထင်ရသည် ။ ကျွန်တော် စိတ်ထိခိုက်မိ၏ ။ မဟုတ်ရကြောင်း သူ့ကို ပြော ချင်သည် ။ သို့သော် သူ ဘယ်လို နားလည်မည်နည်း ။ ထိုစဉ်မှာပင် သူလည်း ဇီဝိန်ချုပ်သွားပြီ ။
စောစောက လူစိမ်းသည် ကျွန်တော့်ထံ လျှောက်လာသည် ။ ယခုတော့ သူလည်း အခြေအနေ ရိပ်မိသွားဟန် တူ၏ ။
“ ကျွန်တော် မှားသွားပြီ ထင်တယ် ၊ ခင်ဗျားကို ခုန်အုပ်တယ် ထင်ပြီး ပစ်လိုက်တာ ”
••••• ••••• •••••
လူစိမ်းသည် ကျွန်တော့်ကို အကူအညီပေး၏ ။ သူနှင့် ကျွန်တော်သည် မုန်မုန် ကို ရွာသို့ ထမ်းလာကြသည် ။ သူ့ကိုတော့ နက်ဖြန်မှပဲ သူ့အဖော်တွေနှင့် ပြန်ဆက်ပေးရမည် ။ သူ့အဖော်တွေကလည်း ဒီညတော့ အရှေ့ဘက် တောင်ယာမှာပဲ အိပ်ကြမည့် အခြေအနေရှိသည် ။
ကျွန်တော်နှင့် အဖော်သည် ခပ်သုတ်သုတ် ပြန်လျှောက်လာခဲ့ကြသည် ။ ဆရာမလေးအား ဝက်ဝံအရှင် မအပ်နိုင်သည့် တိုင်အောင် ဝက်ဝံသားများကိုတော့ လက်ဆောင်ပေးမည်ဟု ကျွန်တော် ကြံရွယ်၏ ။
ရွာပြန်ရောက်တော့ ဆရာမလေးကို မတွေ့ရပါ ။ မုန်မုန်ကို အရှင်ပြန်ရမယ် ထင်ပြီး အကြာကြီး စောင့်နေသေးသည်ဟု ရွာသားများက ပြောကြသည် ။ သူသည် ကျွန်တော်တို့အား အမှတ်မထင် ကျော်တက်သွားသူ တစ်ယောက်ထံမှ တစ်ဆင့် သတင်းရသွားခြင်းဖြစ်၏ ။ မုန်မုန် သေပြီဟု ကြားတော့ သူက “ အသေကောင်ကို မစောင့်တော့ပါဘူး ၊ မသေစေနဲ့လို့ သေချာမှာရဲ့သားနဲ့ ” ဟု ပြောပြီး အတင်း ထွက်သွားကြောင်း သိရသည် ။ သူကပါ ကျွန်တော့်ကို အထင် လွဲသွားလေပြီ ။ ကျွန်တော့်မှာ သူ့ကို နှုတ်ပင်ဆက်ခွင့် မရလိုက်တော့ပါ ။
ထိုညတွင် ရွာသားများသည် ဝက်ဝံသား အလျှံပယ်ဖြင့် အောင်သေအောင်သားကို စားကာ ဆူညံစွာ ပျော်ပါးနေကြသည် ။ ထိုစဉ်၌ ထန်းလိန်း တစ်ယောက် လူအုပ်ထဲမှ ထွက်လာသည်ကို တွေ့ရသည် ။ သူသည် ခေါင်အနည် ထွေနေပုံရ၏ ။
“ ဟေ့ကောင် အောင်လင်း ၊ မင်း ငါ့တောင် အထင်လွဲသေးတယ်ဆို ၊ ငါ ဒီလောက် မရိုင်းပါဘူးကွာ ၊ ဟား ... ဟား ”
ကျွန်တော် ဘာမှ ပြန်မပြောနိုင်ပါ ။
ရွာသားများသည် ထုံးစံအတိုင်း ဝက်ဝံသားကို အပြန်အလှန် ခွံ့ကြ၏ ။ ကျွန်တော့်ကိုလည်း လာခွံ့ကြရာ ကျွန်တော် ငြင်းပါသည် ။ ခေါင်လာတိုက်သည်ကိုလည်း ကျွန်တော် မသောက်ဖြစ်ခဲ့ ။
••••• ••••• •••••
တစ်လခန့် အကြာတွင် ကျွန်တော်သည် မျိုးသန့်ပြောင်းများ ဝယ်ရန် ရန်ကုန်သို့ ဆင်းခဲ့သည် ။ ရန်ကုန်သို့ ရောက်ရောက်ချင်း ဆရာမလေး ပေးထားသော လှိုင်လိပ်စာ အတိုင်း သွားတွေ့၏ ။ သို့သော် တံခါးကို သော့ခတ်ထားသည်နှင့်သာ ကြုံတွေ့ရပါသည် ။ သူ့အိမ်နီးချင်းများကို မေးကြည့်တော့လည်း မသိကြောင်းသာ ပြောကြသည် ။ ကျွန်တော်သည် အိမ်ရှေ့ ဗာဒံပင်အောက်မှာ ထိုင်ရင်း အိမ်ကြီးကို ငေးမျှော်ကြည့်မိသည် ။ ကျွန်တော်သည် တိုက်နံရံဖြူဖြူပေါ်၌ ဆရာမလေး၏ မျက်နှာကို မြင်ယောင် သကဲ့သို့ ရှိလာသည် ။ ဤမျက်နှာလေး မြင်ရတော့ သူ၏ ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့သော အမူအကျင့်ကလေးများကိုလည်း ပြန်လည် သတိရလာမိပါ၏ ။ ကျွန်တော် ဖတ်ဖူးသော အင်းဝစာဆို နန်းတွင်းမိညို ၏ “ မှောင်ကိုပယ်လင်း ၊ ဆီမီးဝင်းသို့ ၊ အဆင်းငါးမည် ၊ သီလတည်လျက် ၊ ညက်ကြည်ချောထွေ ၊ သရေသုံးထပ် ၊ စောင့်ကြပ်မကွာ ၊ ရိုသေစွာသား ” အစရှိသည့် ကဗျာလေးမှာ သူနှင့် လိုက်ဖက်လှသည်ဟု ကျွန်တော် ယူဆမိပါ တော့သည် ။
ဪ ... အခုတော့ ဆရာမလေး တစ်ယောက် ဘယ်ဆီဘယ်ဝယ် ရောက်လေပြီနည်း ။
ကျွန်တော်သည် လေးလံသော ခြေလှမ်းများဖြင့် တိရစ္ဆာန်ရုံသို့ လျှောက်လာခဲ့၏ ။ ခုန်ခုန်ကို ဝက်ဝံရုံတွင် အခြားဝက်ဝံများကြား၌ တွေ့ရပါ၏ ။ သူသည် ကျွန်တော့် မြင်သော် မှတ်မိပုံရသည် ။ ချက်ချင်း ပြေးလာ၏ ။ ကျွန်တော်က “ ခုန်ခုန် ” ဟု ခေါ်သည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် သူသည် မတ်တတ်ရပ်၍ သံတိုင်များကို ဖမ်းကိုင်ကာ ခုန်ဆွခုန်ဆွ လုပ်နေပါတော့သည် ။ ဘေးမှ လူများသည် ကျွန်တော်နှင့် ခုန်ခုန်ကို အထူးအဆန်းလို ကြည့်နေကြ၏ ။
ကျွန်တော်က ငှက်ပျောသီး တစ်လုံးကို ထိုးပေးရာ ခုန်ခုန်က အခွံနွှာစား၏ ။ သူ့အနီး၌ အခြား ဝက်ဝံကလေး တစ်ကောင်က လာကြည့်သဖြင့် “ သူ့လဲ တစ်ဝက်ပေးလိုက်လေ ” ဟု ကျွန်တော်က ပြောရာ ခုန်ခုန်က အခွံသာ ပစ်ပေးလိုက်သောကြောင့် ဘေးလူများ ရယ်ကြ၏ ။
“ ဆရာမလေး အခု ဘယ်မှာလဲ ”
ကျွန်တော့်စကားကို သူ နားလည်ဟန် မတူပါ ။ ငူတူတူကြီးသာ လုပ်နေသည် ။ အမှန်တော့လည်း ဆရာမလေး ဘယ်ရောက်နေသည်ကို သူသိမည် မဟုတ် ။ ထိုမျှမက မုန်မုန့် အဖြစ်ကိုလည်း သူသိမည် မဟုတ်ပါပေ ။
☐ ချင်းတောင် ကင်းမောင်
📖ရှုမဝမဂ္ဂဇင်း
အောက်တိုဘာ ၊ ၁၉၈၄
