နစ်ကီ ရဲ့ ရိပ်သာ

 

နစ်ကီ ရဲ့ ရိပ်သာ

[ ကလေးတွေ တစ်အုပ်ကြီး ကို ဈေးဝယ် ခေါ်သွားပြီး စားသောက်ဆိုင် မှာ ကျွေးမွေး နေတော့ ချစ်စဖွယ်ကလေးငယ်တွေ ထဲ က တစ်ယောက် လောက် ကို မွေးစားချင်လို့ ရမလား လို့ အမျိုးသမီး တစ်ယောက် က မေးပါ သတဲ့ ။ ကလေးတွေ ကို ပြုစု စောင့်ရှောက် နေတဲ့ အေဗစ် က ‘ စိတ်ချ ၊မွေးလို့ရတယ် ’ ဖြေတော့ အမျိုး သမီး ရဲ့ မျက်နှာ က ပြုံး သွားတယ် ။ ကလေးတွေ အားလုံး ဟာ HIV ပိုး စွဲကပ်နေတယ် ပြောလိုက်တော့ ပစောက် ကို စောက်ထိုး မှောက် လိုက် သလို ပြုံး နေတဲ့ မျက်နှာ ရှုံ့မဲ့ သွား သတဲ့ ။

HIV/AIDS ကြောင့် သေဆုံးရတဲ့ မိဘ နှစ်ပါးလုံး က ချန်ပစ် ထားခဲ့တဲ့ မိဘမဲ့ လူမမယ် ကလေးငယ်တွေ ၊ မွေးဖွား ကတည်း က HIV ရောဂါပိုး စွဲကပ် လျက် ပါလာတဲ့ အပြစ်မဲ့ ကလေးတွေ ကမ္ဘာ တစ်ဝှမ်းလုံး မှာ များစွာ ရှိပါတယ် ။

ယိုးဒယားနိုင်ငံ ချင်းမိုင်မြို့ မှာ တော့ သည်လို ကလေးငယ်တွေ ကို ပြုစု စောင့်ရှောက် ပေး နေတဲ့ ရိပ်သာ တစ်ခု ရှိတယ် ။ ကနေဒါ သာသနာပြု အမျိုးသမီး မစ္စက် အေဗစ်ရီဒေါက် ထူဆောင် ထားတာပါ ။ ( ယခု အသက် ၁၂ နှစ် အရွယ် ) HIV စွဲကပ် ခံရတဲ့ ကလေးငယ် နစ်ကီ ကို အကြောင်းပြုပြီး ဖြစ်ပေါ်လာတာမို့ Nikki's Place, AGAPE Home လို့ အမည် ပေးထားတယ် ။ AGAPE ဆိုတာ ဂရိ ဘာသာစကား ၊ အကြွင်းမဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ လို့ အဓိပ္ပာယ် ရတယ် ။ ၁၉၉၆ ခုနှစ် က စတဲ့ ရိပ်သာ မှာ ယခုအခါ ကလေးငယ်ပေါင်း ၁၈၂ ယောက် ရှိပါတယ် ။

ရိပ်သာ မှာ ကလေးတွေ အတွက် သီးခြား စာသင်ကျောင်း ဖွင့်ထား တယ် ။ စာသင်ခန်း နံရံ ပေါ်မှာ တော့ HIV/AIDS ကလေးငယ်တွေ ရေးဆွဲ ထား တဲ့ ပန်းချီကားတွေ ရှိတယ် ။ ကျောင်းရှေ့ မျက်ခင်းပြင် မှာ ကလေးငယ် တွေ တပျော်တပါး ဆော့ကစား နေတယ် ။ ကလေးတွေ ရဲ့ ရယ်မောသံတွေ ဝေစည်လို့ ။ နစ်ကီ ရဲ့ ရိပ်သာ ကို အင်ဒိုချိုင်းနားဒေသ ငါးနိုင်ငံ ( ကမ္ဘောဒီးယား ၊ ဗီယက်နမ် ၊ မြန်မာ ၊ လာအို ၊ ယိုးဒယား ) စာနယ်ဇင်းသမားတွေ သွားပြီး လေ့လာ ကြတယ် ။ သည် အဖွဲ့ ထဲ မှာ ကျွန်တော် လည်း ပါခွင့် ရခဲ့တယ် ။

လှိုင်းတွန့် ဆံပင်ညိုညို ၊ တီရှပ်အနက် နဲ့ သွက်လက် ထက်မြက်ပုံ ရှိတဲ့ မစ္စက် အေဗစ်ရီဒေါက် က ရှင်းလင်း ပြောပြတာတွေ ထဲ က အချို့ကို ကောက်နှုတ် ပြီး ဆီလျော်အောင် ဘာသာပြန်ဆို တင်ပြ လိုက်ပါတယ် ။ ]

••••• ••••• •••••

AIDS ကြောင့် သေလုမျောပါး ဖြစ်နေတဲ့ ကလေး ငါးယောက် ကို ယိုးဒယားအစိုးရ မိဘမဲ့ကလေး ဂေဟာ ဒုတိယထပ် မှာ ကျွန်မ တွေ့ ရတယ် ။

နှစ်နှစ်သမီး ကလေး တစ်ယောက် ၊ နှာခေါင်း က သွေးတွေ စီးကျနေ တယ် ။ AIDS ရဲ့ ဒဏ်ရာဒဏ်ချက် နဲ့ ဝမ်းလည်း လျှော နေတယ် ။ အသည်း နဲ့ သရက်ရွက် ကြီး နေလို့ ဗိုက်ကလေး ပူလို့ ၊ ခြေဆံလက်ဆံ က လည်း အရိုး အပြိုင်း ပြိုင်း နဲ့ ။ အရေပြား မှာ လည်း အနာတွေ ။

သူ ဟာ နစ်ကီ ပါပဲ ။ သူ့ ကို ( ယိုးဒယား အမည် ) ဂျရဝီ လို့ ခေါ်တယ် ။ နစ်ကီ ဟာ အသား ညိုပေမယ့် အဲသည်တုန်း က သူ့ အသားအရေ က အဝါရောင် ။ သူ့ ပုံ က ကင်ဆာ ဝေဒနာသည် နဲ့ တူနေတယ် ။ ပိန်တယ် ၊ အားနည်းတယ် ။ သူ့ ကို ပွေ့ချီပြီး ကျွန်မ ပေါင် ပေါ်တင် လိုက်တော့ နစ်ကီ နဲ့ ကျွန်မတို့ နှလုံးခုန်သံချင်း ထပ်တူ ဖြစ်နေတာ တွေ့ ရတယ် ။

အဲသည် အချိန်ပိုင်းလေး ကို ကျွန်မ ဘယ်တော့မှ မမေ့နိုင်ပါဘူး ။ သူတို့ ကလေးတွေ ဟာ လူသားချင်း ထိတွေ့ ယုယမှု လိုအပ်နေတယ် လို့ ကျွန်မ ခံစား သိလိုက်တယ် ။ သူနာပြု ဆရာမတွေ က လက်အိတ်တွေ စွပ်ပြီး မှ ကလေးတွေ ကို ကိုင် ကြတာလေ ။

ကျွန်မ အိမ် မှာ သားသမီး လေးယောက် ရှိပါတယ် ။ နစ်ကီလေး ကို ကျွန်မ အိမ် ခေါ်သွား ချင်တယ် ။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ နဲ့ ကြင်နာယုယမှု မရရှာတဲ့ မိဘမဲ့ ကလေးတွေ အတွက် ရိပ်သာ တစ်ခု ကျွန်မ ဖွင့်ချင်တယ် ။ ဒါကြောင့် ဘုရားသခင် ကို တိုင်တည်ပြီး “ နစ်ကီလေး ကို ကျွန်မ အတွက် သန္ဓေမျိုးစေ့ အဖြစ် ပေးသနားတော်မူပါ ၊ ကျွန်မ မိဘမဲ့ကလေးတွေ အတွက် ရိပ်သာ တစ်ခု ဖွင့်ဖို့ ကတိ ပေးပါ တယ် ” လို့ ပန်ကြားပါတယ် ။

နစ်ကီ ကို မွေးစားခွင့် ပေးဖို့ အစိုးရ မိဘမဲ့ဂေဟာ က ညွှန်ကြားရေးမှူး ကို ကျွန် မတွေ့တယ် ။ AIDS ရောဂါ ရဲ့ ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်တွေ နဲ့ အသက် သိပ် ရှည်တော့မှာ မဟုတ်တော့တဲ့ ကလေး တစ်ယောက် ကို မွေးစားခွင့် လာ တောင်း တဲ့ ကျွန်မ ကို ရူးနေပြီလို့ ညွှန်ကြားရေးမှူး က ထင်ပုံရတယ် ။ သူ့ အဖြေ ကတော့ ခပ်ပြတ်ပြတ်ပဲ ။ ခွင့်မပြုနိုင်ဘူး ။

ကျွန်မ က ထပ်ခါထပ်ခါ ခွင့်တောင်း တော့ အေဗစ် ၊ မင်း က ကိုယ် မဖြေနိုင်တဲ့ မေးခွန်းတွေ ပဲ လာ မေးနေတယ် လို့ ညွှန်ကြားရေးမှူး က ပြန် ပြောတယ် ။ နောက်ဆုံး မှာ တော့ ကျွန်မ မိသားစုဝင်တွေ နဲ့ အတူ ဓာတ်ပုံ ရိုက်ဖို့ အတွက် တစ်ရက်တာ နစ်ကီ ကို အိမ်ခေါ် သွားခွင့် ပေးပါတယ် ။ ဓာတ်ပုံ ရိုက် ပြီးရင် မွေးစားခွင့် အတွက် ကော်မတီ ကို ဓာတ်ပုံ တင်ပြပြီး ခွင့်တောင်း ပေးပါမယ် လို့ ဒါရိုက်တာ က ပြောတယ် ။

ကျွန်မတို့ တစ်နေကုန် ဓာတ်ပုံတွေ ရိုက်ကြတာပေါ့ ။ ညနေစောင်း တော့ နစ်ကီ ရဲ့ ဓာတ်ပုံတွေ ကို ယူပြီး ဂေဟာ ကို ကျွန်မ ပြန် သွားတယ် ။ နစ်ကီ ကို တော့ အိမ် မှာ ပဲ ထားရစ်ခဲ့တာပေါ့ ။ ပြန် မပို့ဘူး ။ အဲဒီ ကတည်း က နစ်ကီလေး ကို ကျွန်မတို့ နဲ့ အတူ ရှိနေခဲ့တာပါ ။

ရက် နည်းနည်း ကြာတော့ ညွှန်ကြားရေးမှူး က မမျှော်လင့်တဲ့ သတင်း ကို ဖုန်းဆက်ပြီး ပြောတယ် ။ ကော်မတီ က ကျွန်မတို့ ကို နစ်ကီလေး ခေါ် ထားခွင့် ပေးသတဲ့ ။ ညွှန်ကြားရေးမှူး က သူ့ ကို မွေးစားတာ လို့ တော့ မပြောပါနဲ့ AIDS ရှိတဲ့ ကလေး တစ်ယောက် ကို မွေးစားဖို့ ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်တဲ့ ကိစ္စပါ လို့ ညွှန်ကြားရေး မှူး က ဆက် ပြောတယ် ။

၁၉၉၆ ခု မေလ ၃ ရက်နေ့ က ချင်းမိုင် Nikki's place, AGAPE Home ကို ကျွန်မ ဖွင့်လှစ်နိုင်ခဲ့ပါတယ် ။

( မစ္စက် အေဗစ်ရီဒေါက် ပြော နေခိုက် ခန်းမ ပြတင်းဝ မှာ ၁၂ နှစ် အရွယ် နစ်ကီ ရဲ့ ပြုံးချိုတဲ့ မျက်နှာလေး ပြူထွက် လာတယ် ။ အဲဒါ နစ်ကီ ပဲ လို့ အေဗစ် က ညွှန်ပြတယ် ၊ အသား ညိုညို ၊ ပိုနီတေးလ် ဆံပင်ပုံစံ နဲ့ ပန်းနုရောင်တီရှပ် ကို ဝတ် ထားတဲ့ ချစ်စရာ ကလေးငယ် တစ်ယောက် ပါ ။ နစ်ကီ ရေ လာပါဦး လို့ အေဗစ် က လက် ဝှေ့ရမ်း ပြီး လှမ်းခေါ်တယ် ။ စီဒီပလေယာ နားထောင်ရင်း နစ်ကီ က ပြတင်းပေါက် ကို ကျော်လွှားပြီး ခန်းမ ထဲ ဝင်တယ် ။ အေဗစ် ကို ပွတ်သီးပွတ်သပ် လုပ်နေ တယ် ။ )

ကျွန်မ ကလေးတွေ ကို ချစ်တယ် ။ သူတို့ အားလုံး ဟာ လူသားချင်း ထိတွေ့ ယုယမှု ကို လိုလား နေကြတယ် ။ ဘယ်မှာ မှ သူတို့ မရခဲ့ဖူးကြတဲ့ ချစ်ခြင်း မေတ္တာ ကို ကျွန်မ ပေးတယ် ။ သူတို့ ကို ကိုင်တွယ်ရာ မှာ ဘယ်တော့ မှ ကျွန်မ လက်အိတ် မသုံးဘူး ။ ကလေးတွေ ဆီ က ကျွန်မ ကို HIV ကူးစက် ခံရမှာ ကို ကျွန်မ မကြောက်ပါဘူး ။

ကလေးတွေ ဟာ AIDS ကြောင့် သေကြရမှာပါ ။ အသေအချာပါ ။ အခု ဆိုရင် ကလေး ၅၉ ယောက် ဆုံးပါးခဲ့ပြီ ။ ဒီမှာ ကလေးတွေ ကွယ်လွန် ကြရတဲ့ အခါ ဘယ်သူမှ အထီးကျန် မသေဆုံး ကြရဘူး ။ အထီးကျန် သေဆုံးရခြင်း ဟာ ဘယ်လောက်များ မနှစ်မြို့စရာ ကောင်းလိုက်ပါသလဲ ။ လူတိုင်း ဟာ ချစ်ခြင်း မေတ္တာ နဲ့ ယုယကြင်နာမှု လိုကြတာ ချည်းပါပဲ ။ အထူးသဖြင့် ဘဝ ရဲ့ နောက်ဆုံး အချိန် ကာလလေး အခိုက်အတန့် မှာပေါ့ ။

HIV positive မိခင်တွေ အတွက် လည်း ယူနစ် တစ်ခု ကို ကျွန်မ ဖွင့် ထားတယ် ။ သူတို့ ဘဝ ရဲ့ နောက်ဆုံး အချိန် ကို သူတို့ ကလေးတွေ နဲ့ အတူ ကုန်ဆုံးခွင့် ရကြတယ် ။

ကလေးတွေ ဟာ ဒီမှာ မိဘမဲ့ကလေးတွေ မဟုတ်ဘူး ။ AGAPE Home မှာ သူတို့ တစ်ခါ ပြန်ပြီး မွေးဖွားခဲ့ကြတယ် ။ သူတို့ ကို ဘဝ ရဲ့ တန်ဖိုး ကျွန်မ ပေးတယ် ။ ဒီ ရောက်လာတဲ့ ကလေးတွေ ရဲ့ ကျန်းမာရေး ဟာ ပတ်ဝန်းကျင် အနေအထား ကြောင့် ပို ကောင်း လာတယ် ။ ကလေးတွေ ကို သုံးလ တစ်ကြိမ် သွေး စစ်တယ် ။ ကျန်းမာရေး စစ်ဆေး ပေးတယ် ။ အများစု က သိသိသာသာ တိုးတက် လာတယ် ။ သူတို့ မှာ စွဲကပ်နေတဲ့ ရောဂါတွေ က တန့်ရပ် သွားတယ် ။ ဒါဟာ ချစ်ခြင်း မေတ္တာ ကို ခံယူရလို့ ပဲ ဆိုပြီး ကျွန်မ ယုံကြည်တယ် ။ ဘဝ တန်ဖိုး ကို ကျွန်မ အလေးအနက် သိပ် ထားတယ် ။ ဒီမှာ ဘယ်သူ့ ကို မှ သီးသန့်ခွဲခြား မထားဘူး ။

ဒါပေမယ့် ကျွန်မ ကြောင့် အခြား လူတွေ စိတ် အနှောက်အယှက် မဖြစ်စေရဘူး ။ HIV ဟာ ရေ က တစ်ဆင့် ကူးစက်နိုင်တယ် လို့ အချို့ လူတွေ က ထင် တယ် ။ ကျွန်မတို့ ရိပ်သာ မှာ ရေ ကို ကိုယ်ပိုင် ရီဆိုင်ကယ်လ် စနစ် နဲ့ သုံးတယ် ။ ကိုယ့် ဆီ က ရေ အိမ်နီးချင်း တွေ ဆီ မစီးဆင်း စေရဘူး ။ အားလုံး စိတ်အေးချမ်း စေဖို့ အကောင်းဆုံး ဖြစ်အောင် ကျွန်မတို့ လုပ်နေပါတယ် ။

ကလေးတွေ ကို ကိုယ်ထိ လက်ရောက် ထိတွေ့ ဆက်ဆံမှု က သိပ် အရေးကြီးပါတယ် ။ ရွာ ထဲ မှာ လည်း ( HIV စွဲကပ် နေတဲ့ ကလေးတွေ ရှိတယ် ။ သူတို့ ကို HIV ပိုး ဒုက္ခ ပေးတာ တန့်နှေးစေတဲ့ ) ARV ဆေးပေးထားတယ် ။ ဒါပေမယ့် အခြေအနေ က ဆိုးပြီး ရင်းဆိုး လာနေတာ တွေ့ရတယ် ။ သူတို့ ခမျာ ဂရုတစိုက် ပြုစုယုယမှု မခံရရှာဘူး ။ တကယ်တော့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ သာ အကောင်းဆုံး ဆေးဝါး ပါ ။

⎕ ကျော်ရင်မြင့်

📖 ဘဝဇာတ်ခုံ

.