ကောက်စိုက်မ မြခင်

 

🌾ကောက်စိုက်မ မြခင်

◾ထွဏ်းလူအောင် ( သဲကုန်း )

မြခင် ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်း ခုန်နေသည် ။ ဒူးတွေ တဆတ် ဆတ် တုန် နေသည် ။ ပြတ်ကျ နေသော အိမ်မြှောင်အမြီးပြတ် ကဲ့သို့ တစ်ဖျပ်ဖျပ် ခါနေသည့် လက် နှစ်ဖက် လည်း နတ်ကျ သလို ... ။

ပြိုင်ဘက်တွေ ကို ကြောက်နေမိသည် တော့ မဟုတ် ။ စိတ် ကို ထိန်း နေလျက် က ဘယ်လို ဖြစ်ရသည် မသိ ။ နား ထဲ ကပင် လေ ထွက် နေ သလိုလို ... ။ ပါတီ ယူနစ်ဥက္ကဋ္ဌ ပြောနေသည့် မိန့်ခွန်း စကားတွေ လည်း နား ထဲသို့ မဝင် တစ်ချက် ဝင် တစ်ချက် ။

“ မမြခင် ... စိုက်တဲ့ အခါ ကျရင် ဘာကိုမှ ကြောက် နေစရာ မလိုဘူးနော် ။ စိတ် လဲ မစော နဲ့ သိလား ၊ ခါတိုင်း စိုက် သလို သာ စိုက်ချ ”

ကပ်လျက် ဘယ်ဘက် ကန်သင်း ဆီမှ အသံ ခပ်အုပ်အုပ် ထွက်လာ သဖြင့် ခေါင်းငဲ့ ကြည့် လိုက်သည် ။

ဒေါ်နွဲ့နွဲ့အေး ။

မြခင်တို့ မြို့နယ် လမ်းစဉ်လူငယ် တွဲဖက် အတွင်းရေးမှူး ဖြစ်သည် ။ မြခင် က ပြုံး၍ ခေါင်း တစ်ချက် ညိတ် ပြ လိုက်သည် ။ ပြုံးပြသည့် နှုတ်ခမ်း သည် ပင် ဆိုင်းတွတွ ကြီး ဖြစ်နေသည် ဟု မြခင် ထင်၏ ။ ခေါင်း ပြန် ငုံ့ နေလိုက်သည် ။ ဥက္ကဋ္ဌကြီး ၏ မိန့်ခွန်းသံ က အသံချဲ့စက် အော်လံဝ မှ မြခင် နား ထဲ သို့ ကြည်ကြည်လင်လင် ဝင် လာပြန်သည် ။

“ ကျွန်တော်တို့ နိုင်ငံ ဟာ စိုက်ပျိုးရေးနိုင်ငံ ဖြစ်တဲ့ အတွက် လယ်ယာကဏ္ဍ က ဆန်စပါးစိုက်ပျိုးရေး ကို အားသွန်ခွန်စိုက် လုပ်ဆောင်တယ် ဆိုတဲ့ နေရာမှာ နိုင်ငံ တော်အစိုးရ က အဘက်ဘက် က နေပြီး ပံ့ပိုး ပေးနေသလို တောင်သူလယ်သမားတွေ ဘက် ကလဲ အားကြိုးမာန်တက် ကြိုးစားကြဖို့ လိုပါတယ် ၊ ဒါကြောင့်လဲ ခု ပါဝင် ယှဉ်ပြိုင်ကြမယ့် ကောက်စိုက် သူရဲကောင်း တပ်ဖွဲ့တွေ နည်းတူ လယ်ယာ လုပ်ငန်းခွင် ထဲ က လုပ်ငန်းတိုင်း မှာလဲ လုပ်ငန်းအလိုက် တကယ် အလုပ် လုပ်တဲ့ လယ်သမား သူရဲကောင်းတွေ ပေါ်ထွန်းလာအောင် ဖော်ထုတ်ပေးဖို့ လိုအပ်ပါတယ် ၊ ဒါကြောင့်လဲ ... ”

အချို့ စကားလုံးများ သည် မြခင် နှင့် ရင်းနှီးလှသည် မဟုတ်သော်လည်း တိုင်းပြည်တာဝန် ကို စွမ်းစွမ်းတမံ လုပ်ဆောင် ပေးနေကြသူတွေ စာရင်း မှာ သူ လည်း အပါအဝင် ဖြစ်ကြောင်းတော့ နားလည် လိုက်မိသည် ။ အားတက် သလို ရှိလာသည် ။ သို့သော်လည်း ခြေသလုံး တစ်ပတ်ရစ် မျှ ရှိသော တမန်းမြေ ညက်ညက် အောက်မှ ခြေမ  နှင့် ခြေညှိုး ကို အဘယ် အကြောင်း ကြောင့် တစ်ခု နှင့် တစ်ခု ပွတ်နေမိပါလိမ့် ။ ဒူး အထိ တင် ဝတ် ထားသော တက်ထရွန် ထဘီ အသစ်စက်စက် ခေါက်ရိုး သည် လေ မတိုက်ပါဘဲ အဘယ့်ကြောင့် တဖျပ်ဖျပ် ခတ်နေရပါသနည်း ။

ခြေမ နှင့် ခြေညှိုး ကို ငြိမ်ငြိမ် ထားလိုက်သည် ။ ဒူး ဆစ် ပေါ် တွင် ထိုးထိုးထောင်ထောင် ဖြစ်နေသည့် ထဘီ ခေါက်ရိုး ကို မသိမသာ သပ်ချ လိုက်သည် ။ ဒူး ကို စမ်းမိ၏ ။ တုန်နေဆဲ ။

အောက်နှုတ်ခမ်း ကို အပေါ်သွား ဖြင့် ကိုက်၍ မြခင် သတ္တိ မွေး လိုက်သည် ။ သို့သော် သိပ် မရချင် ။

ကြောက်စရာ ရှိ၍ ကြောက် နေမိသည် ဆိုလျှင် တော့ထား ။ ယခု ဘာမျှ ကြောက်စရာ ရှာ မတွေ့ဘဲ ကြောက်နေမိသည် က ဒုက္ခ ။ ငါ့ နှယ်နော် ... ဟု မြခင် သည် ကိုယ့် ကိုယ် ကိုယ် မကျေနပ် ။

ဟီး နေအောင် ထိုး ထားသည့် မဏ္ဍပ်ကြီး ကို ကြောက်နေမိတာလား ၊ အိုးစည်ဝိုင်း ဒိုးပတ်ဝိုင်း တွေ နှင့် မြေညွှတ်ခမန်း အားပေးကြမည့် လူထုကြီး ကို လား ၊ အဖွင့် မိန့်ခွန်း ပြောနေသည့် နယ်ခံ ပါတီယူနစ် ဥက္ကဋ္ဌကြီး ကို လား ။ ကု,လားထိုင်တွေ နှင့် ထိုင် နေကြသည့် တောက်တောက်ပြောင်ပြောင် ရှိလှသော အရာရှိ ၊ အရာခံ လူကြီးတွေ ကို လား ၊ စစ်ဗိုလ်အဝတ်အစားများ ဝတ်ထားသည့် တပ်မတော် အရာရှိကြီးငယ်တွေ ကို လား ... ။

မြခင် ကိုယ့် ကိုယ် ကိုယ် မေးကြည့်မိတော့လည်း တစ်ခု မျှမဟုတ် ။ ဒါတွေ အားလုံးထဲ မှာ ကြောက်စရာ ရှာ မရ ။

ယခင် က ဆိုလျှင် ဖြင့် မြခင် ကြောက်မည်လား ၊ အဘယ့်ကြောင့်ဆို သည်လို လူကြီးသူကြီးတွေ နှင့် မျက်နှာချင်း မျှ ဆိုင်ဖူးသည် မဟုတ်ခဲ့ ။ ဘယ်သူက ဘာမှန်း လည်း သိသည် မဟုတ်ခဲ့ ။ သိသည် ထားဦး ဆက်ဆက်နွယ်နွယ် ရှိဖူးသည် မဟုတ်သော မြခင် လို တောသူမ အ,အ ကြောက်တတ်ခဲ့သည် ဆိုလျှင် အပြစ် မဆိုသာ ။

ယခုတော့ သည် ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးတွေ ကိုယ်နှိုက် က မြခင် တို့ကို အယ်လဲဝမ်းသာ မိတ်ဟောင်းဆွေဟောင်းတွေ နှင့် တွေ့ရသလို ကြိုကြိုဆိုဆို ဂရုတစိုက် ။ အစားအနေ ၊ လိုလေသေး မရှိစေရ ။

သည်လိုဖြင့် လမ်းစဉ်လူငယ် အလံတွေ ၊ တောင်သူလယ်သမား အစည်းအရုံးအလံတွေ ၊ နိုင်ငံတော် အလံတွေ တလူလူ လွှင့်နေသည့် မဏ္ဍပ်ကြီး ကို ကြောက်နေမိ တာလား ဆိုတော့လည်း မဟုတ်တန်ရာ ... ။

မြခင် တို့ မြို့နယ် မှ ကားကြီးနှစ်စီး ထိုးဆိုက်လာ သည်နှင့် ရင်ဘတ် မှာ တံဆိပ်အဝိုင်းတွေ ထိုးထားသည့် အမျိုးသား အမျိုးသမီး ဆယ်ယောက် လောက် ထွက်ကြို ကြသည်မှာ ပျာပျာသလဲ ။ ပြုံးလို့ ဖော်ရွေလို့ ။ နယ်ခံ ပါတီ ကော်မတီတွေ ၊ ပြည်သူ့ကောင်စီ အဖွဲ့ဝင်တွေ ဆိုတာ ဂရုစိုက် လိုက်ကြသည်မှာ မြခင် ဖြင့် အားနာ ယူရသည် ။

သည်လို ဆိုတော့ မြခင် တစ်ယောက် ဒူးတုန်ရင်ခုန် ဖြစ်နေရသည် က အဖြေ ရှာ မရ ။ ထိုသို့ ဂရုစိုက်ကြ သည်ကိုပင် ဝမ်းသာ လွန်း၍ ခုန်နေမိသည့် ရင်ပေလား တော့ မြခင် မဝေခွဲတတ် ။ တစ်ခုတော့ ရှိသည် ။ မြခင် တစ်သက် နှင့် တစ်ကိုယ် တွင် လူကြီး ၊ သူကြီး တွေ က သည်လို ဖက်လဲတကင်း ဝမ်းသာအားရ အရေးတယူ ပြု သည်မျိုးတော့ မခံစားခဲ့ရဖူးချေ ။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မြခင် အားတင်း လိုက်သည် ။ ခေါင်းငုံ့ ထား သဖြင့် မြင်နေရသော လည်စည်း အနီရောင် တောက်တောက် က စိတ် ကို တည်ငြိမ်နိုင်ဖို့ အားပေးနေ သလို ခံစားလာရသည် ။

လက်ခုပ်သံများ ကွင်းလုံး လျှံသွား၏ ။

မြခင် ခေါင်းမော့ ကြည့် လိုက်သောအခါ ဥက္ကဋ္ဌ ၏ မိန့်ခွန်း ပြီးသွားပြီ ဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်ရ သော်လည်း သူများ တွေ လို လက်ခုပ် မတီး ဖြစ်လိုက် ၊ ကြောင်ကြည့် နေလိုက်မိ သည် ။

“ ခုချိန်မှ စပြီး မြို့နယ် ခြောက်မြို့နယ် ကောက်စိုက် ပြိုင်ပွဲကြီး စတင်ပါတော့မယ် ”

အသံချဲ့စက် မှ ကြေညာသံ ထွက်လာပြီးသည် နှင့် အိုးစည်ဒိုးပတ်ဝိုင်းများ ပြန်လည် အသံမြည်စ ပြုလာသည် ။ ကောက်စိုက် စည်းကြပ်ဒိုင်များ က မြခင် တို့ ကို နေရာ သတ်မှတ် ပေးသည် ။

တစ်မြို့နယ် ရှစ်ယောက် ပါဝင် ယှဉ်ပြိုင်ရ သဖြင့် ခြောက်မြို့နယ် ဆိုတော့ ပျော်စရာကြီး ။ စုစုပေါင်း လေး ဆယ့်ရှစ်ယောက် ။ တူညီဝတ်စုံတွေ က လည်း အဖွဲ့လိုက် တစ်ရောင်စီ ။ လည်စည်း အရောင်ချင်း ကတော့ ညီတူ ဖြစ် ၏ ။ အနီရောင် တောက်တောက်တွေ ချည်း ။

မြခင် တို့ အားလုံး မြို့နယ် က ထဘီအပြာရင့် ၊ အင်္ကျီမိုးပြာ ။

ငန်းထိပ် တွင် ရပ်လိုက်မိ သည်နှင့် မြခင် က ထဘီ ကို စောစော က ထက် တိုအောင် ဝတ်လိုက် သောကြောင့် ဒူး အပေါ် နား ရောက်သွားသည် ။ ဒေါ်နွဲ့နွဲ့အေး က ကန်သင်း ပေါ် မှနေ၍ “ မမြခင် ရယ် ၊ ထဘီ က တိုလှချည့် ” ဟု ပြောသံ ကို မြခင် မကြားလိုက်တော့ ။

ထဘီတိုတို ဝတ်ရသည့် အကြောင်း က နှစ်ကြောင်း ရှိသည် ။ ပထမ အကြောင်း က ထဘီ တို မှ တမန်း ထဲ မှာ လှုပ်လို့ ရှားလို့ ကောင်းသည် ။ လွတ်လပ်သည် ။ ဒုတိယ အကြောင်း က တက်ထရွန်ထဘီ အသစ်စက်စက် ကို မဝတ်ရက်သောကြောင့်တည်း ။

အသံချဲ့စက် မှ ဒိုင်ချုပ် ၏ အချက်ပေးသံ ပေါ်ထွက် လာသည် နှင့် မြခင် ခါးကိုင်း လိုက်သည် ။

ဘယ်ဘက် လက် မှ ဖျဉ်ပေးသော ပျိုးဖတ် ကို ညာ လက်ဖြင့် ယူရသည် မှာ လွယ်လွယ်လေး ဆိုသော်လည်း သိပ် အပေါက်အလမ်း မတည့်ချင် ။ ပျိုးပင် အဖျားလေးတွေ ဖျပ်ဖျပ်ခါ နေသည်ကို မြခင် သိသည် ။ တမန်း အိအိ ထဲ ဝင် သည့် လက် က တုံ့ဆိုင်းဆိုင်း ဖြစ်နေသည် ကို မြခင် သတိ ထား မိသည် ။ ထိန်း မရ ။

မြခင် တောက် တစ်ချက် ခေါက်လိုက်မိတော့သည် ။ ဟုတ်သည် ။ သည်လောက်ကြီး ဖြစ်လာ မှ တော့ မကောင်းတော့ ။

“ မြခင် စိတ်အေးအေး ထား စိုက် ၊ ဘာ ကြောက် နေတာလဲ ”

ဘယ်သူ အော်လိုက်သည့် အသံရယ် မသဲကွဲသော် လည်း ထို အသံသည် အိုးစည်ဒိုးပတ်သံတွေ တဆူဆူ ကြား မှ မြခင် နား ထဲ သို့ တိုးဝင် လာသည် ။ ကိုယ့် အဖြစ် ကို ဘေး က ကြည့်နေသူတွေ ပင် သိကုန်ကြပါပြီကော ။

မြခင် ခါး ပြန် မတ် လိုက်သည် ။ ဘေး သို့ လည်း တစ် ချက် ဝေ့ ကြည့်လိုက်မိသေးသည် ။ မည်သူမျှ သူ့ လို ခါးပြန် မတ်သူ မရှိ ။ မှန်သည် ။ စိုက်မည် ဟု မကြံရသေး ခင် ခါးပြန် မတ်သည့် နောက် သည် ကောက်စိုက်မ အသုံးကျတော့မည် မဟုတ် ။

သို့သော် မြခင် ခါး ပြန် မတ်လိုက်သည် က အခြား မဟုတ် ။ လေ ကို တဝကြီး ရှူထုတ် ပစ်လိုက်သည် ။ အောက်နှုတ်ခမ်း ကို အပေါ်သွားဖြင့် ကိုက်၍ အံတင်းတင်း ကြိတ် လိုက်သည် ။

“ မမြခင် ဘာဖြစ်လို့လဲ ”

ဒေါ်နွဲ့နွဲ့အေး သည် ရှေ့ ကန်သင်း ပေါ်သို့ အပြေး ရောက်လာ၏ ။ မြခင် က ခေါင်းခါ ပြလိုက်ပြီး ခါး ပြန်ကိုင်း လိုက်သည် ။

“ သူများတွေ တောင် ငါ့ ထက် မနည်း ကျောသွားပါ ရော့လား ”

မြခင် စိတ် ထဲ မခံချင်စိတ် အစ ထောင်လာသည် ။

ဒူးဆစ်နည်းနည်း ပို ခိုင်လာသည် ထင်၏ ။ ဘယ်ဘက် လက်ချောင်းလေးများ ထဲတွင် ဆုပ်ထားသော ပျိုး ဖတ် ကို ဖျဉ်ပေးသည့် လက်မ သည် လည်း အားသစ် ဝင် လာသလို ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ တောက်ထုတ်နိုင်လာသည် ။ ညာလက် က အလိုက်သင့် ဆွဲ ကာ တမန်း အိအိ ထဲ သို့ တစ်ဖတ်ချင်း ထိုးနှစ် လိုက်သည် ။ တမန်းရည်နံ့ က နှာခေါင်း ဝ သို့ ဝေ့တက်လာ၏ ။

ဆူဆူညံညံ နိုင်လှသော အိုးစည်ဒိုးပတ်သံများ နားထဲ တွင် တဖြည်းဖြည်း တိုးသွားသည် ထင်၏ ။ နောက် ... ပျိုးဖတ် တစ်ခု ကို ထိုးနှစ်လိုက်ပြီး ဘယ်ခြေ ကို နုတ်၍ ညာခြေ ရွှေ့သည် ။ နောက် ပျိုးဖတ် တစ်ခု ...

နောက် တစ်ခု ...

နောက် တစ်ခု ...

မြခင် လက်မှန် စ ပြုလာပြီ ။

အမှန်မူ မြခင် တို့ ကောက်စိုက်ပြီဟေ့ ဆိုလျှင် သည်လို ပြိုင်ပွဲမျိုး မှာသာ မဟုတ် ။ ဘယ်နေရာ ကိုစိုက်စိုက် သည်အတိုင်း တမန်း ညက်ညက် မညက်ညက် ၊ မိုးရွာရွာ နေပူပူ ခါးကုန်း လိုက်ဟေ့ ဆိုသည်နှင့် ပြန် မတ်ခဲပါဘိခြင်း ။ ဘေးဘေးဘီဘီ လည်း ကြည့်ခဲပါဘိခြင်း ။

သည့်ပြင် ကောက်စိုက်မတွေ လို သီချင်းလေး ဟစ် လိုက် ၊ ပျိုးထမ်းသည့် ကာလသား ကို ရိလိုက် ၊ ကန်သင်း လမ်းပေါ် မှ ဖြတ်သန်း သည့် လူကို လှမ်း နောက်လိုက် လုပ် တတ်သူ မဟုတ် ။ သူများ ငန်း မပိတ်မီ သူ အရင် ပိတ်မြဲ ။

ထို့ကြောင့်ပင် ခပ်ပျင်းပျင်း ခပ်ဖျင်းဖျင်း ကောက်စိုက်မ တို့ က “ မိမြခင် ရယ် ၊ နင့်လုပ်စာ နင် မစားရဘဲ ဖြစ် သွားလိမ့်မနော ” ဟု ပြောကြသည် ။ သည်လောက် လုပ် မှတော့ သေရောပေါ့ အဓိပ္ပာယ် ။ အချို့က လည်း “ သူဌေး မဖြစ်ပါဘူး မြခင်ရယ် ” ဟု ဆိုကြသေးသည် ။

ရှိစေ ၊ သူဌေး မဖြစ်တာ ဖြစ်တာ ထက် ထမင်း စားရဖို့ ပင် ခပ်ခက်ခက် မှန်း မြခင်ကိုယ် မြခင် အသိဆုံး ၊ ကိုယ့် ဘဝ ကိုယ် မသိဘဲ ရှိပါမည်လား ။ ပြောကြသည့် ကောင်မတွေ ကရော ဘာ ထူးလို့တုန်း ။ ကန်သင်း တက် ငွေချေ ဆို သည့် အတိုင်း နေ မှောင်၍ ငန်း ပိတ်ကာ ကန်သင်း ပေါ် တက်သည် နှင့် လယ်ရှင် က ချေသော ငွေလေး ရှစ်ကျပ် ကို ဆုပ်တဲ့ပြီး ရွာ ထဲ က ကုန်စုံဆိုင်ကလေး ပြေးလို့ ဆီ တစ်ကျပ်ဖိုး ၊ ရေနံဆီ သုံးမတ်ဖိုး စသည် ဖြင့် ဝယ်ရသည့် အထဲ သည်ကောင်မတွေ လည်း အပါ ။

“ ကောက်စိုက်ခလေး ရတုန်း ကြွေးလေးမြီလေး လဲ ဆပ်ဖို့စိတ်ကူး ထည့်ကြဦး ” ဟု အပြော ခံရသူတွေထဲ သူတို့လည်း နံပါတ် တစ် ။ ကိုယ် လည်း နံပါတ် တစ် ။ ဒါနှင့်များ အလုပ် လုပ်တော့ ဖင်လှည့် ခေါင်းလှည့် ။

မြခင် တို့ က သည်လို မဟုတ် ။ တမန်း ထဲ ဆင်းလိုက် ပြီဟေ့ ဆိုသည် နှင့် ထဘီတိုတို ပေါင်လည်  လောက် ဝတ် ကာ ဒေါင်းတင် မောင်းတင် ၊ အိမ် ကျမှ မထနိုင် လျှင် လည်း နေရော့ ။ ဖျတ်ကယ် ဖျတ်ကယ် နှင့် စိုက်ချ လိုက်သည်ပဲ ။

စိုက်စ ရက်တွေ ဆို လှုပ်တောင် မလှုပ်ချင် ။ ဒါက လည်း ကောက်စိုက်မတိုင်း ကန်သင်း ပေါ် တက်လာပြီ ဆို ကုန်းကုန်းကွကွ နှင့် ။ လမ်းတောင် ကောင်းကောင်း မလျှောက်ချင် ။ တရေးများ နိုးမှဖြင့် ကိုက်လိုက်ခဲလိုက် သည် မှာ အမယ်လေး တ ရသည် ။

သို့သော်လည်း အုန်းမောင်း ခေါက်သည်နှင့် ကျိုးကျိုးကျွတ်ကျွတ် စုပ်သပ်ရင်း တဖျဉ်းဖျဉ်း နာနေသည့် ကျော နှင့် ခြေသလုံး ကို နှိပ်ကာ အိပ်ရာ မှ ထရသည် ။ ထမင်းအိုး တည် ၊ ငါးပိလေး စလောင်း ကပ် ကင် ။ ဆီလေး မျှင်မျှင် ဆမ်းပြီး ထမင်းကြမ်း အတွက် စီစဉ်ရသေး၏ ။

မိဘ လက်ထဲ နေနိုင် သေးသည့် အပျိုမတို့ အတွက် တော့ မထောင်းတာလှ ၊ မြခင် တို့လို့ တစ်အိုး တစ်အိမ် ထူကြပြီ ဆိုတော့ ကိုယ် မှ မထလို့ မဖြစ် ။

မြခင် ၏ သား နှင့် သမီး ဘုစုခရု သုံးယောက် က လည်း ဆော့ဖော် စားဖော် လောက်သာ ရကြသေးသည် ။ အိမ် က လင်တော်မောင် ကိုသာလှ ခမျာ က လည်း အိမ် မှာ နေနိုင်သည် မဟုတ် ။ လယ် မရှိ ၊ နွား မရှိ ဆိုတော့ သူများ လယ် မှာ စာရင်းငှား လုပ်ရသည် ။ လယ်ပိုင် က တစ်မိုင် သာသာ ဝေးသည့် ခွေးတောက်ချောင်းရွာ က ။ သည်တော့ လယ်ပိုင် အိမ် မှာ လယ် မပြီး မချင်း နေရသည် ။ အိမ် အလုပ် မှန်သမျှ က မြခင့် တာဝန်ချည်း ။

ဒါပေသည့် မြခင် ဘယ်တော့မျှ မညည်း ။ ရွာ ထဲ တွင် ရသမျှ အလုပ် ကောက်စိုက် ၊ ကောက်ရိတ် ၊ စပါးလှေ့ ၊ ကြိတ်ထိုး ၊ ဆန်ဖွပ် ၊ မောင်းထောင်း မြခင် အကုန် လုပ် သည် ။ လုပ်သမျှ အလုပ်တိုင်း တွင် လည်း မြခင် တို့ က နာမည် တစ်လုံး နှင့် သေသပ်သည် ။ မြန်သည် ။ စေတနာ ပါသည် ။ ထို့ကြောင့် မြခင် တို့ ရွာ က ကောက်စိုက်စည်း ခေါင်းတွေ ဆို မြခင် ကို သူ့ ထက် ငါ အရ လုမြဲ ။ မြခင် ပါ လျှင် အလုပ် တွင် သည် ကိုး ။

မြခင် ၏ ကောက်စိုက် စွမ်းရည် က တစ်အုပ်စုလုံး တွင် နာမည်ကြီး ။ ထို့ကြောင့်ပင် မနှစ်က မြို့နယ် ထွန်တုံးပိတ် ကောက်စိုက်ပြိုင်ပွဲ တွင် မြခင်တို့ အုပ်စု ပြည်သူ့ ကောင်စီဥက္ကဋ္ဌ က ဝင် ပြိုင်ခိုင်း သဖြင့် မြခင် ဝင်ပြိုင်သည် ။ ပထမ ၊ ပထမ မှ ပွတ်ကာသီကာ ပထမ မဟုတ် ။ မြခင် ငန်းပိတ် ၍ ကန်သင်း ပေါ် ထိုင်နေပြီး ဆယ်မိနစ် လောက် ကြာမှ ဒုတိယ ရသူ ငန်း ပိတ်သည် ။ စိုက်သား စိုက်နား ကျတော့လည်း မြခင် စိုက်သည် က ပန်းစည်းလေး တွေ စီချထား သလို ။ သို့နှင့် သည်နှစ် ...

“ မြခင် ဟေ့ မြခင် ကွ ၊ မြခင် ...”

မြခင် နာမည် ကွင်းလုံး ညံလာသည် ။ ဒူး နှစ်ဖက် ကို ဆုံလည် ထားကာ ရွှေ့ကာ နှင့် မြခင် စိုက်နေပုံ ကို မြင်ရသူ တိုင်း အားမပေးဘဲ မနေနိုင် ။

“ လာစမ်း ၊ သိကြားမင်း ဆင်းစိုက်စမ်း ၊ ဘာရမလဲ ကွ ၊ မြခင် တဲ့ ဟေ့ ၊ မြခင် နဲ့ ယှဉ်လို့ကတော့ မာတလိနတ် ခွေးယောင် ဆောင် ပြတာတောင် နားရွက် နည်းနည်းကုပ် သေး ဆိုတာမျိုးလို ဖြစ်သွားမယ် ”

အားပေးသံ အဆုံး ၌ တသောသော ရယ်သံ ကိုပါ မြခင် ကြားလိုက်ရသည် ။ ရယ်စရာ တော့ အတော် ပြောတဲ့ လူကြီး ။ သည် အသံ ကို မြခင် မသိဘဲ နေပါမည်လား ။ မြခင် တို့ ခွေရဲအုပ်စု ပြည်သူ့ ကောင်စီ ဥက္ကဋ္ဌ ဦးမြတ်စံ အသံ ။

သည်ကတည်း က မြခင် မော့် ကြည့်စရာ မလိုဘဲ နားလည် လိုက်သည် ။ သည့်ပြင် ကောက်စိုက်မတွေ ထက် သူ မည်မျှ ကျောခဲ့ပြီ ဖြစ်ကြောင်း သဘော ပေါက်ပြီ ။

သို့သော် မြခင် တို့ က တက်ထောင်တတ်သည့် လူစားမျိုး မဟုတ် ။ လက် က ပိုသွက်သည် ။ အားမာန် ပို တက်လာသည် ။ စောစောက ဒူးတုန် ရင်တုန် လက်တွေ တုန်တာတွေ ဘယ် ပြေးကုန်ပြီ မသိတော့ ။ မြခင် စိုက်နေပုံ က အငြိမ့်သမလေး တစ်ယောက် စိတ်ပါလက်ပါ နှင့် ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး က နေ သလိုလို ။

တမန်း ထဲ နစ်နေသည့် ခြေထောက် ၏ အထိအတွေ့ က ကန်သင်း နား ကပ်လာပြီ ဖြစ်ကြောင်း သိနေရ သည် ။ လက် ကို အားကုန် နှင်ပစ်လိုက်သည် ။

“ အို ... ဘာတဲ့တုန်း ၊ စိန်စတင်း လက်သံထက် တောင် သွက်လှပါလား ၊ ငါ့ တူမ ရဲ့ ”

ဦးမြတ်စံ အသံကုန် ဟစ် နေသည် ။ လက်ခုပ်သံတွေ ဆူညံ သွား၏ ။

မြခင် ခါး ဆန့်လိုက်သည် ။ ဒေါ်နွဲ့နွဲ့အေး က ကန်သင်းလမ်း အတိုင်း ပြေးလာသည် ။ သူ စီးနေကျ ဖိနပ် ဖြူဖြူလေး ပင် မပါ ။ မ,ထားသည့် ထဘီ အောက်မှ ခြေသလုံး ဝင်းဝင်းလေး ရွှံ့တွေ အစင်စင် နှင့် ။ လက် တစ်ဖက် က လည်း လက်ကိုင်ပဝါလေး ဝှေ့လို့ ။

မြခင် လေ ... ကြက်သီးဖုတွေ ထသွားတဲ့ အထိ ။

ဒေါ်နွဲ့နွဲ့အေး က မြခင် ၏ ချွေးအရွဲရွဲ ပခုံးကို အားရပါးရ ဖက်လျက် မဏ္ဍပ် ဆီ ခေါ်သွားသည် ။ အခြား ကောက်စိုက်မတွေ က မူ စိုက်ကြတုန်း ။

မြခင် တို့ မဏ္ဍပ် နား ရောက်သည့် အခါ မဏ္ဍပ် ထဲ မှာ လက်ခုပ်သံတွေ တစ်ဖြောင်းဖြောင်း နှင့် ထပ်၍ ဂုဏ်ပြု ချီးကျူး လိုက်ကြပြန်သည် ။ နယ်ခံ ပါတီယူနစ် ကော်မတီဝင် အစ်မကြီး က စပါကလင် ဘိလပ်ရည်ပုလင်း ကို ကိုယ်တိုင် ဖွင့်လျက် ယူ လာပြီး မြခင် ကို တယုတယ ပေးသည် ။

“ တကယ့်ကို တော်တဲ့ ငါ့ ညီမရယ် ၊ ကြည့်စမ်း အားလုံး အပြတ်အသ,တ်ပဲ ”

မြခင် လက်မောင်း ကို ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ် လျက် ဝမ်း သာအားရ ချီးကျူး နေပြန်သေးသည်မို့ မြခင် မနေတတ် ။ ပြုံးရ မလို ၊ ရယ်ရ မလိုဖြင့် ရှက် နေမိသည် ။

“ ငါ့ ညီမ တို့ လို လယ်သူမတွေ တို့နိုင်ငံ က လယ်ယာခွင်တွေမှာ အများကြီး လိုအပ်နေတာပဲ ညီမ ရဲ့ ၊ လုပ်ရည်ကိုင်ရည် ထက်မြက်တဲ့ လယ်သမားတွေဟာ တို့ နိုင်ငံ ရဲ့ ဘက်စုံ စိုက်ပျိုးရေး မှာ ပဓာန ကျတဲ့ အင်အားပဲကွ ”

မြခင် တစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သီးဖုတွေ ထ လာပြန် သည် ။ ရှိန်းခနဲ ဖိန်းခနဲ လည်း ခံစား လိုက်ရသည် ။ ပြုံးထား သည့် မြခင် ၏ နှုတ်ခမ်းလေးတွေ လှုပ်ခတ် နေကြ၏ ။ ဝမ်းသာခြင်း ။

ကောက်စိုက်ပြိုင်ပွဲ မှာ ပထမရခြင်း အတွက် ဝမ်းသာ သည် ဆိုသည် ထက် တာဝန်ရှိ ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးများ ၏ ဂရုတစိုက် ရှိခြင်း အပေါ် ဝမ်းသာသည် ဆိုက ပို၍ မှန်မည် ထင်သည် ။ အကြောင်းမှာ သည် ပွဲ တွင် လည်း ပထမ ရမှာပါ ဟု ကိုယ့် ကိုယ် ကိုယ် ယုံကြည် ထားပြီး ဖြစ်သည့် အပြင် ဤသို့ ဂရုစိုက်ခြင်းမျိုး ကို မတွေ့ကြုံဖူးသောကြောင့်လည်း ဖြစ်၏ ။

ပြိုင်ပွဲ ပြီးဆုံးသွားပြီ ။ အဖွဲ့လိုက်ပြိုင်ပွဲ အတွက် အမှတ် တွေ ပေါင်း နေကြတုန်း မဏ္ဍပ် ထဲမှ ခေတ်ပေါ်တီးဝိုင်း က ဂုဏ်ပြုတေးများကို သီဆိုတီးမှုတ် နေကြသည် ။

“ ဟေ့ ... တို့ခေတ်ရောက်ပြီ ... လယ်သမား လုပ်အားတွေ ကိုယ်စီ ... နှင်တံ ကို အသာ မ လို့ ... လာကြဟေ့ ၊ လယ်ကွင်းပြင် ဆီ ...  ”

စိတ်ပါလက်ပါ နှင့် တက်တက်ကြွကြွ ဆိုနေသည့် အဆိုတော် ၏ အသံသည် မြခင် ၏ အသည်းနှလုံး ကို ထိခတ် နေ၏ ။

ဘယ်တုန်းကမှ လူရာသူရာ မဝင်ခဲ့သည့် မြခင် တို့ အရေးတယူ ဂရုစိုက် ခံနေရသည် ကိုများ သွားလေသူ မိဘနှစ်ပါး မြင်စေချင်စမ်းပါဘိတော့ ဟု တွေးရင်း မျက်ရည် ပင် ဝိုင်းလာမိသည် ။

“ ခု အချိန်မှ စပြီး ဆုပေးပွဲ အခမ်းအနား ကို စတင်ပါ တော့မယ် ”

အသံချဲ့စက် မှ ကြေညာသံ ထွက်လာသည် ။ တီးဝိုင်း ရပ်သွား၏ ။ အိုးစည်ဒိုးပတ်ဝိုင်းတွေ လည်း တိတ် သွားသည် ။ မဏ္ဍပ် ထဲ မှာ လူတွေ မဆံ့ ။ အပြင်ဘက် မှာ ပင် တိုးတိုးဝှေ့ဝှေ့ ။

“ ပထမဦးစွာ တစ်ယောက်ချင်း ဆုများ ကို ချီးမြှင့် မှာ ဖြစ်ပါတယ် ။ ဆုရသူ စာရင်းကို ကြေညာပါ့မယ် ခင်ဗျား ၊ တစ်ယောက်ချင်း ပြိုင်ပွဲ မှာ ပထမ ... မမြခင် ”

လက်ခုပ်သံတွေ ဆူညံ သွားသည် ။ နောက် စကား လုံးတွေကိုပင် မကြားလိုက်ရ ။ သည်တစ်ခါ တော့ မြခင် ရင်မခုန် ၊ ရင်ထဲ မှာ လှိုက်နေသည် ။ တစ်ခုခု က လည် ချောင်းဝ မှာ ဆို့နေသည် ထင်၏ ။ နှာခေါင်း ထဲမှာ စူးခနဲ ရှသွားကာ နှာရည် ကျလာသည် ။ ပါး ကို စမ်း ကြည့်လိုက် မိသည် ။

မျက်ရည်တွေနှင့်ပါလား ... ။

“ ကျွန်မ တက် မယူချင်ဘူး အစ်မ ရယ် ”

အနား မှ ဒေါ်နွဲ့နွဲ့အေး ကို ပြောရင်း မျက်ရည်သုတ် ပစ်လိုက်ရသည် ။

“ ဘာ ကြောက်စရာရှိတုန်း ညီမ ရဲ့ ၊ ကိုယ် ရတဲ့ဆု ကိုယ် တက် ယူတာပဲ ”

“ ကျွန်မ မရှက်ပါဘူး အစ်မရယ် ၊ ကြောက်လဲ မကြောက်ပါဘူး ၊ သိပ် ဝမ်းသာလွန်းလို့ပါ ...  ”

ဒေါ်နွဲ့နွဲ့အေး ကတော့ ဘယ်လို သဘောပေါက်မည် မသိ သော်လည်း ထို စကားကို ကောင်းစွာ သဘောပေါက် နိုင်သူ မှာ မြခင် တစ်ယောက် သာ ရှိမည် ထင်သည် ။

“ ပထမဆု ရတဲ့ ကောက်စိုက်သူရဲကောင်း မမြခင် ဆုယူရန် ကြွပါခင်ဗျား ”

လက်ခုပ်သံတွေ က ဆူညံ လွန်းသည် ။ ဒေါ်နွဲ့နွဲ့အေး က မြခင် လက်မောင်း ကို ကိုင်၍ မတ်တတ် ရပ်စေသည် ။

“ ခေါင်း ညွတ်ပြီး လက် နှစ်ဖက် နဲ့ ယူနော် ညီမ ၊
သွား ... မကြောက်နဲ့ ... ”

ဒေါ်နွဲ့နွဲ့အေး က ဖေးဖေးလေး တွန်းလွှတ် သဖြင့် မြခင် သည် ဆုပေးစင် ရှိရာသို့ လျှောက် နေသည် ။ လက်ခုပ်သံများ က မိုးပြိုဘနန်း ။

မြခင် လက် သို့ ဆု လှမ်းလိုက်သည် နှင့် ရိုက်လိုက် သည့် ဓာတ်ပုံတွေ က တဖျပ်ဖျပ် တလင်းလင်း တစ်လက်လက် ။

ရင် ထဲ က လှုပ်ခတ်မှု ကို အနိုင်နိုင် ထိန်းရင်း ထိုင်ခုံ ရှိရာသို့ ပြန်လျှောက် လာခဲ့သည် ။ လက်ခုပ်သံများ က မြခင် ထိုင်ပြီးသည် ထိ မစဲသေး ။

ထိုင်ခုံ တွင် ထိုင်သားတကျ ရှိတော့မှ ဆုများ ကို ကြည့်မိရသည် ။ မြို့နယ် အလိုက် ပြိုင်ပွဲပေမို့ ပေးသည့် ဆု မြခင် ရသော ပထမဆု အတွက် ခြင်ထောင်ဇာ က နှစ်အုပ် ၊ မျက်နှာသုတ်ပဝါကြီး က တစ်ထည် ၊ ရှီတင်ပွင့်ရိုက်ထဘီ က တစ်စ ၊ ရွှေဝါဆပ်ပြာ က ငါးထောင့် ။

ခြင်ထောင်ဇာအုပ် ကို မြင် ကတည်း က မြခင် ပို ပျော်သွားသည် ။ သည့်အပြင် ဟာတွေ မရချင် နေပါစေ ခြင်ထောင်ဇာအုပ် ရသည် ကို က နတ်မတာပဲ ဟု မြခင် တွေး လိုက်မိသည် ။ အကြောင်း ကား ...

ဘုရားစူး လွတ် ပြောရမည် ဆိုလျှင်တော့ မြခင် တို့ မိသားဖသား ငါးယောက် သည် ခြင်ထောင် နှင့် အိပ်ရပါ သည် ဟု ပြောရမည် ဖြစ်သော်လည်း စင်စစ်မူ မြခင် ခြင်ထောင် ဖြင့် မအိပ်ဖူးခဲ့ ။

အဘယ်ကြောင့် ဆိုသော် မြခင် တို့ မိသားစု အိပ်ရ သော ခြင်ထောင် သည် “ နွားခြင်ထောင် ” ဖြစ်သော ကြောင့်တည်း ။

မြခင် တို့ အရပ် တွင် နွား ကို ခြင်ထောင် ထောင်ပေး ရသည် ။ သို့သော် နွားတိုင်း ကို ထောင်ပေးသည် တော့ မဟုတ် ၊ တစ်ကောင် ကို တစ်သောင်းကျော် လောက်တန် သည့် နွားနင်း နွားပြေးလို နွားမျိုး ၊ ပြိုင်နွား ၊ မြေတွေ လယ်တွေ အတော်များများ ပိုင်သူများ မှ သာ မွေးနိုင်သည့် နွားမျိုး ။ ထိုနွားမျိုး ကို ‘ သ ’ ထားရ သဖြင့် ခြင်ထောင် ဖြင့် သိပ်ရသည် ။ ထို ခြင်ထောင်မျိုး မြခင်တို့ ၌ ရှိ၏ ။

ထို ခြင်ထောင် လုပ်ပုံလုပ်နည်း ကို မြခင် ယောက်ျား ကိုသာလှ မြင်ဖူး၏ ။ သူ သူရင်းငှား လုပ်သော လယ်ပိုင်ရှင် အိမ် မှ နွားနှစ်ကောင်ကို တစ်ကောင် တစ်လုံး ထောင်ပေး ထားသည် ကို ကိုသာလှ မြင်ဖူး၏ ။ ဂုန်နီဖျင်ပါးပါး ကို ဂုန် နီကြိုး ဖြင့် သီချုပ် ထားသည့် ခြင်ထောင် ဖြစ်သည် ။

ထို ခြင်ထောင် ကို တု၍ ကိုသာလှ ချုပ်သော အခါ သူ့ လယ်ပိုင်ရှင် ကဲ့သို့ ကု,လားဆိုင် မှ ဂုန်နီဖျင်ပါး ကို မဝယ် နိုင် ။ ဆန် ထည့် သည့် အိတ် ၊ စပါး ထည့် သည့် အိတ် အဟောင်းတွေ ကို လယ်ပိုင်အိမ် မှ တောင်း၍ ဖျက်ချုပ် ရသည် ။

မချုပ်လို့ ကလည်း မိုးတွင်း အခါ ဆို ည မအိပ်နိုင် ။ မြခင်တို့ အရပ် က နေ ဝင်ပြီ ဆိုသည်နှင့် ဖွဲ နှင့် ဆုပ်၍ ပက်သည် ကဲ့သို့ ကိုက်တတ်သည့် ခြင် တို့ ၏ အသံ က လှည်းတပ်ကြီး မောင်းလာ သလို တဝီဝီ တညောင်ညောင် ။ အသံတွေ က ဆူညံ နေတတ်သည် ။ သည်တော့လည်း ဂုန်နီဖျင်အိတ် ခြင်ထောင် ထဲ တွင် တစ်ပြုံလုံး ဝင်၍ ခြင်လွတ် ရာ ကြံရသည် ။

ခြင် တော့ လုံပါ၏ ။ သို့သော် လုံလွန်း သဖြင့် ဒုက္ခ ၊ ဂုန်နီဖျင် က ပူပူ ၊ ရာသီဥတု က အိုက်စပ်စပ် ၊ အိတ် က အဟောင်းတွေ ဆိုတော့လည်း အနံ့အစော် က မကောင်း ။ မွှန် သလိုလို ၊ အောက်စော် နံ သလိုလို ။ သည်အထဲ မှာ တစ်ဦးဦး ကသာ လေပုန်းကလေး မြူး လိုက်ပြီ ဆိုလျှင်တော့ နှာခေါင်း ဒုက္ခ ၊ စိတ် ဒုက္ခ ။ သို့သော်လည်း အပြင် ထွက် အိပ် လို့ မဖြစ် ။ ခြင်တွေ က ကိုက်ချီ သွားနိုင်သည် ။

လေ တဖြူးဖြူး ဝင်နိုင်သည့် ဇာခြင်ထောင် သန့် သန့်လေး ထဲ မိသားဖသားလေး တစ်စုတစ်ဝေး အိပ်လိုက်ရ လျှင် ...

မြခင် ရင် ထဲ မှာ အပျော်ဆုံး ပြုံး လိုက်မိသည် ။

ဆုရသည့် ခြင်ထောင်ဇာအုပ် အသစ် မှ အသစ်နံ့ သင်းသင်းလေး ကို တရှိုက်မက်မက် နမ်း ကြည့်လိုက်မိသည် ။

“ မွှေးလိုက်တာ ”

oooooooooo

မပြေးရုံ တမည် လျှောက်လာခဲ့မိ သော်လည်း မြခင် မမော နိုင် ။ ရွာ သို့ ဝင်သည် နှင့် ခြေလှမ်း က ပို သွက် လာသည် ။ အိမ် သို့ အမြန်ဆုံး ပြန် ရောက်ချင်နေသည် ။ ခြင်ထောင်ဇာ ကို များ ကိုသာလှ မြင်လျှင် အဘယ်မျှ ဝမ်းသာ လိုက်လေ မည်နည်း ... ။

“ ဟဲ့ ... မြခင်မ ၊ ဘာတွေတုံးဟဲ့ ၊ တစ်ပွေ့ တစ်ပိုက်ကြီးနဲ့ ”

ရွာထိပ် ဝင်ရုံရှိသေး ။ အမေးအမြန်းတွေ က ထူပါဘိ ။ သည့်ပြင် အချိန် ဆိုလျှင်ဖြင့် တစ်ဝကြီး ထိုင်၍ ကြွားပစ်လိုက် ချင်သပေါ့ ။ ဘယ်လို ဘယ်လို သွား၍ ဘယ်လို ဘယ်လို စိုက် ၊ ဘယ်လို ဘယ်လို အရေးတယူ ပြုကြသည့် အကြောင်း ပြောလိုက်ရလျှင် တစ်နေကုန် သွားနိုင်သည် ။ သို့သော် မြခင် ရင်ထဲ မှာ ကိုသာလှ ။ ကိုသာလှ ကို သာ ပထမဦးဆုံး ပြ၍ ပထမဆုံး ပြောပြလိုက် ချင်သည် ။

“ ကောက်စိုက်ပြိုင်ပွဲ က ဆုရလာတာတွေပါ အရီးလေး ရယ် ... ”

တိုတိုနှင့် ဖြတ်၍ ခြေလှမ်း ဆက်ပြင်သည် ။

သည်လိုလောက် နှင့်တော့ အရီးလေး ဒွေးဖြူတို့ က မပြီး ။ အတင်း ဆွဲ ထားသည် ။

“ ဟဲ့ ... နေစမ်းပါဦးဟဲ့ ၊ ဘာတွေများ ရလာတာ တုန်း ၊ အမယ်လေး ၊ အများကြီးပါလား ၊ နင့် ဟာက တယ် ဟုတ်ပါလား ၊ ဟေ့ ”

ပါးစပ် က လည်း ပြော ၊ လက် က လည်း ခြင်ထောင် ဇာအုပ် ဆွဲလိုက် ၊ ထမီစ ဆွဲလိုက် ၊ မျက်နှာသုတ်ပဝါ ဆွဲ လိုက် ။

“ ညည်းတော့ ပွပြီဟေ့ ၊ ရောင်းစားပစ် ၊ ရောင်းစားပစ် ၊ ခြင်ထောင်ဇာ နှစ်အုပ် ဆို နည်းဘူး ဟဲ့ ၊ ဆီဖိုး ၊ ဆန်ဖိုး လေး ရတာပေါ့ ၊ ထဘီလေး တော့ ထသွား လာသွား ဝတ် ဖို့ ထား ၊ ဆပ်ပြာတွေ ၊ မျက်နှာသုတ်စောင်တွေ ကရော ဘာ လုပ်ဖို့လဲအေ ၊ ရောင်းသာ ပစ် ၊ ထဘီစလေး က အသွေး ကျလိုက်တာဟယ် ”

အရီးလေး ဒွေးဖြူ တို့ ကတော့ သည် အတိုင်း ။ ထဘီစ ကို ဖြန့်၍ ထောင်၍ ကပ်၍ ကြည့်နေသေးသည် ။ မြခင် သိပ် စိတ် မရှည်ချင်လှ ။ မကောင်းတတ် ၍ ဆက် ရပ် နေရသည် ။ တစ်ဖက် ခြံဝ မှ နောက် တစ်ယောက် ထွက် လာပြန်၏ ။

“ ဘာတွေတုံးဟ ၊ ဆုတွေ ဘာတွေ နဲ့ လဲ ပြောသံ ကြားတယ် ။ ကောက်စိုက်ပြိုင်ပွဲ က ဆုရသလား မြခင် ... ”

ဦးလေး ကိုရွှေဒေါင်းကြီး ထွက်လာပြန်ပြီ မို့ မြခင် ကပျာကယာ ပွဲသိမ်းရ တော့သည် ။ အရီးလေး ဒွေးဖြူ လက် မှ ထဘီစ ကို မသိမသာ ပြန်ဆွဲ ယူရင်း လုံးထွေးပိုက် လိုက်သည် ။

“ ဟုတ်ပါ့တော် ၊ မြခင် ရလာတဲ့ ဆုတွေ မနည်းဘူး ၊ ခြင်ထောင်ဇာတွေ ရော ၊ ထဘီတွေ ရော ၊ မျက်နှာသုတ် စောင်တွေ ရော ၊ အောတိုက် အောတိုက် ”

အရီးလေးဒွေးဖြူ က အာဘောင်အာရင်း ဖြင့် လှမ်း အော် ပြောနေသည် ။ ဦးလေး ကိုရွှေဒေါင်းကြီး လျှောက် လာနေ၏ ။ မြခင် ခြေလှမ်း ပြင်ရတော့သည် ။ ရပ် နေ၍ မဖြစ် ။ အရီးလေး ဒွေးဖြူ ၏ ပါးစပ် ကို သိသည် ။ သည် ပါးစပ် က ‘ ဗျိုး ’ ဟစ်သည် ထက် ခရီး ပေါက်၏ ။ ကြာလျှင် တစ်ရွာလုံး ထွက်လာသည် နှင့် အိမ်ပြန် ရောက်တော့ မဟုတ် ။

မရှိစဖူး ... မရစဖူး ရလာသည် ဆိုတော့ မကြွားချင်ဘဲ ရှိပါမည်လား ။ မြခင် တို့ ကြွားပစ်လိုက်ချင်သပေါ့ ။ သို့သော် နံပါတ်တစ် သည် အိမ် က ကိုသာလှ ။ ကိုသာလှ သည် ဘဝ တစ်ခု အတွင်း က နာအတူ စံဖက် ။

“ သွားမယ် ဦးလေးဒေါင်း ရေ ၊ အိမ် က လူ မျှော် နေဦးမယ် ”

စကား ဖြတ်သည် ။ ခြေလှမ်း စသည် ။ ဦးလေးဒေါင်း တော့ ဘာတွေ ပြော ကျန်ခဲ့လေမည် မသိတော့ ။

“ ကိုရင်ရေ ... ကိုရင် ... ”

တဇောင်းလက်ပတ်ပင်လေးတွေ ကျဲတိကျဲတောက် စိုက်ထားသည့် ခြံစည်းရိုး ကို လွန်သည်နှင့် မြခင် အသံကုန် ဟစ် လိုက်သည် ။ ကလေး နှစ်ယောက် ပထမဆုံး ပြေးထွက် လာကြသည် ။ လူပေါ် ဖက် တက် ၊ ပစ္စည်းတွေ ခုန်ဆွဲ နှင့် မနည်း တား ယူရသည် ။ ကိုသာလှ က ဝါးယောက်မ ကို ကိုင် လျက် တဲမီးဖိုးဝ သို့ ထွက်ရပ်သည် ။ မြခင် လက် ထဲမှ အထုပ်တွေကို မြင်သည် နှင့် ပြုံးစစ ။

မြခင် က တဲဝါးကြမ်းခင်း ပေါ်သို့ ခပ်ပစ်ပစ် ထိုင်ချ လိုက်သဖြင့် ဆင့်ဝါးလုံး ဝါးကြမ်းခင်း ထိသံ ဂျုံးဂျုံး မြည်သွားသည် ။

“ ဖြည်းဖြည်း လုပ်ပါဟ ၊ ကလေး အိပ်နေတာ နိုးသွား
ပါ့မယ် ”

“ နိုးနိုး တော် ၊ နိုးရင် နို့တိုက်တာပေါ့ ”

မြခင် က နို့စို့ကလေး အိပ်နေရာ သို့ လှမ်း ကြည့် ရင်း ပြောသည် ။

ကလေး ကို မမြင်ရ ။ ညိုမည်းမည်းကြီး နှင့် အိတွဲတွဲ ပုံကျ နေသော ဂုန်နီအိတ် ခြင်ထောင်ကြီး ကို သာ မြင်ရ ၏ ။ ထို ခြင်ထောင်ကြီး ကို မြခင် မဲ့ ပြလိုက်သည် ။ နင် နေနှင့်ဦး ။

“ ကြည့်စမ်း ကိုရင် ၊ ဒီမှာ ဒါကို ချုပ်မယ် ၊ ဘယ်လောက် ကောင်း လိုက်တဲ့ ခြင်ထောင်ဇာ လဲ လို့ ၊ ခြောက်လွှား လေ ကိုရင် ရဲ့ ၊ ခြောက်လွှားတဲ့ ၊ သိလား ၊ ဟော့ဒီ ထဘီ နဲ့ ဟော့ဒီ မျက်နှာသုတ်စောင် ကို ရောင်း လိုက်ရင် ချုပ်ခ ဖြစ်ရောပေါ့ ၊ အမြန်ဆုံး ချုပ်ရမယ် ၊ ဒါမှ ဟောဟို ငရဲခန်းကြီး ထဲ မှာ အိပ် ရတဲ့ ဝဋ် က ၊ အလိုလေး ဟဲ့ .... ဟဲ့ ... သမီး ရဲ့ ၊ ဪ ... ဒုက္ခပါပဲ ၊ ပေးစမ်း ... ပေးစမ်း ၊ အဲဒါ မုန့် မဟုတ်ဘူး ဟဲ့ ၊ ဆပ်ပြာခဲ ဆပ်ပြာခဲ ၊ သေတော့မှာပါပဲ ... ပေး ... ”

ခြင်ထောင်ဇာ ကို ဖြန့်ကာ ဖြန့်ကာ နှင့် ပြနေတုန်း အနားမှ နို့ညှာသမီး က ရွှေဝါဆပ်ပြာတောင့် ကို ကောက် ဝါး နေ သောကြောင့် အတင်း လုနေရသေးသည် ။

ကလေးတွေ အတွက် မုန့်ပဲသွားရေစာ မှ ပါ မလာမိ ခဲ့ခြင်း ကို စိတ် မကောင်း ဖြစ်မိ သော်လည်း ခြင်ထောင်ဇာ ပီတိ က လွှမ်းမိုး သွား ပြန်သည် ။

“ တော်သလင်း ၊ သီတင်းကျွတ် အိုက်စပ်စပ် မှာ ဇာခြင်ထောင်လေး နဲ့ ကျုပ်တို့ သားအမိ သားအဖတွေ အိပ်ပစ် လိုက်ရရင် ဇိမ်ပဲနော် ကိုရင် ”

ကိုသာလှ က ပင်ကို က လူအေး မို့ ပြုံးပြုံးကြီး သာ ကြည့်နေ သော်လည်း ကိုသာလှ ရင်ထဲ တွင် မည်သို့ခံစား နေရမည်ကို မြခင် ပင် မကြည့်ဘဲ သိသည် ။ သို့သော် ...

“ ဘယ်လိုလဲတော့ သဘော မကျဘူးလား ကိုရင် ရဲ့ ”

“ ကောင်းတာပေါ့ မြခင် ရယ် ၊ နင်ကလဲ ”

လင်မယား နှစ်ယောက် ပြိုင်တူ ရယ်ချလိုက်သည် ။ အနားတွင် ထိုင်နေသည့် ကလေး နှစ်ယောက် လည်း အဖေ အမေ မျက်နှာ ကိုကြည့်၍ အလိုလို ပြုံး နေကြသည် ။ နို့ညှာမလေး ၏ ပြုံးနေသော နှုတ်ခမ်းထောင့် တစ်ဖက် တွင် ကပ် နေသည့် ဆပ်ပြာအမှုန့်လေး ကို မြခင် က တယုတယ သုတ်ပေး လိုက်ရသည် ။

◾ထွဏ်းလူအောင် ( သဲကုန်း )

📖 စာပေလုပ်သားမဂ္ဂဇင်း
      မေ ၊ ၁၉၈၄