❝ လာလော့ မုတ်သုန် ❞
( မောင်နေဝင်း )
( ၁ )
ကမ္ဘာလောကကြီး တစ်ခုလုံး အိပ်မောကျနေဆဲ အချိန်မျိုး ဖြစ်သော်လည်း ရန်ကုန်ဆိပ်ကမ်း တစ်ဝိုက် မှာ မူ အသက်ဝင်လှုပ်ရှား နိုးကြားလျက် ရှိနေလေပြီ ။
အနောက်တောင် ဘက်ဆီမှ တိုးဝင် တိုက်ခတ်လျက် ရှိသော လေ သည် မိုးသက်မိုးနံ့များ ကို ယူဆောင်သယ်ပိုး ကာ မအိပ်စက်နိုင်လောက်အောင် အလုပ်ရှုပ် နေဟန် တူသော ရန်ကုန်ဆိပ်ကမ်း ဆီ သို့ အမောတကော ဆိုက်ရောက်လာသည် ။ လေ သည် အေးမြနေပါသေး၏ ။ ဆောင်းတု၏ အေးမြသော အငွေ့အသက်များသည် တပေါင်း ၊ တန်ခူးလ များ ၏ ပူပြင်းခြောက်သွေ့လှသည့် နေရောင်ခြည်အောက်၌ ကြေလွင့် ပျောက်ကွယ်သွားသည်မှာ မှန်လှပါ၏ ။ သို့သော် ယခု အနောက်တောင် ဘက်ဆီ မှ တိုက်ခိုက်လာသော လေ မှာလည်း အေးမြသော အတွေ့ ကို ပေးဆဲပင်တည်း ။
အချိန် မှာ နံနက်မိုးသောက်ယံ အချိန် ဖြစ်၏ ။ မိုးသောက်ယံ ဟူသော အချိန် မှာ ကမ္ဘာလောကကြီး တစ်ခုလုံး အိပ်စက်၍ ကောင်းတုန်း အချိန်မျိုးဖြစ်၏ ။ ယခုကဲ့သို့ မိုးသက်မိုးနံ့ သင်းပျံ့သော အခါသမယမျိုးတွင် ပို၍ပင် အိပ်စက် နေကြမည်သာဖြစ်၏ ။ သို့သော် ရန်ကုန်ဆိပ်ကမ်း ကား နိုးကြားလှုပ်ရှားလျက် ရှိလေပြီ ။
နံနက် ၅ နာရီ ခွဲ သည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် မြစ်ဝကျွန်းပေါ် သွား သင်္ဘော တို့ အစီအရီ ထွက်ကြပေတော့မည် ။ ကျိုက်လတ် ၊ ဒေးဒရဲ ၊ ဖျာပုံ ၊ ဘိုကလေး ၊ လပွတ္တာ ၊ ဓနုဖြူ ၊ စသော မြို့များသို့ ထွက်ခွာသွားကြမည့် မီးသင်္ဘောများ မှ အင်ဂျင်စက် နှိုးသံတွေ ကြားရပြီး ၊ လျှပ်စစ်မီးပွင့်များ တောက်လင်းလာကြသည် ။ ယင်းသို့ လျှပ်စစ် မီးပွင့်များ တောက်လင်းလာသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ခရီးသည်များက နေရာယူကြ သည် ။ ဆိပ်ကမ်း အလုပ်သမားများ ကလည်း ကုန်ပစ္စည်း မျိုးစုံ ကို သယ်ကြပိုးကြ ၊ နေရာချကြ နှင့် အလုပ် ရှုပ်ကြလေတော့သည် ။ ရန်ကုန် နှင့် မအူပင် အကြား ရှိ ရွာစဉ် များ မှ ငါးဒိုင်များ အတွက် တင်ပို့ရမည့် ရေခဲ အချိန်ပေါင်းများစွာကို သယ်ချကြသည် ။ ငါးစည်အလွတ်များ ဆားနယ်ငါး နှင့် ရေခဲရိုက်ငါးသေတ္တာ အလွတ်များ ကိုလည်း သက်ဆိုင်ရာ သင်္ဘောများ ဆီသို့ ချပေးကြရသည် ။
ဤသို့အားဖြင့် မော်တင် ဆိပ်ကမ်း ၊ လှည်းတန်း ဆိပ်ကမ်း ၊ ဘုန်းကြီးလမ်း ဆိပ်ကမ်း တစ်ဝိုက်တွင် ညအချိန် ပင် ဖြစ်လင့်ကစား ခရီးသည်များ အလုပ်သမား များ ၊ နေ့လုပ်နေ့စား ပျံကျသမားများ ၏ လှုပ်ရှားမှု ဖြင့် အသက် ဝင်နေခြင်းဖြစ်သည် ။
“ ဟေ့ကောင် တင်ညွန့် ထကွ .. မိုးတောင် လင်းတော့မယ် ”
ဝင်းမောင် ၏ အိပ်ချင်မူးတူး အသံကြောင့် တင်ညွန့် မှာ အလန့်တကြား နိုးလာ၏ ။ စောစော က မက်နေလိုက်သော အိပ်မက်ပင်လျှင် အမျှင် ပြတ် သွားလေ၏ ။ မှန်သည် ။ ည နာရီပြန် ၂ ချက်ကျော်မှ အိပ် လိုက်သော တင်ညွန့် သည် မနိုးမီ အချိန်ကလေးမှာပင် အိပ်မက်တွေ မက်နေလေသည် ။ အိပ်မက် ထဲ မှာ သူ သည် အရက်မူး နေ၏ ။ အလုံကမ်းနား ဘက် အရောက် တွင် သစ်စက်များ ဘက်၌ ဆိုက်ကား ဆွဲရင်း ပျင်းပျင်း ရှိသည် နှင့် အရက် ဝင် သောက်သည် ။ အသောက် လွန်သွားသည့် အတွက် အတော် မူးလိုက်သည် ။ သို့ကလို မူးမူး နှင့် ပြန် လာသောအခါ အေးစိန် နှင့် ပက်ပင်း သွားတိုးနေသည် ။ အေးစိန် က အရက် မူး နေသော တင်ညွန့် ကို ကြည့်ကာ မျက်နှာ မကောင်း ... ။
အိပ်မက် ထဲ မှာ တွေ့ရသော အေးစိန် ၏ ညှိုးလျသည့် မျက်နှာ မှာ သနားဖွယ်အတိ ပြီးသော မျက်နှာမျိုး ဟု တင်ညွန့် ထင်မိလေသည် ။ အေးစိန် ၏ နားထင်တွင် ဆံစကလေး တွေ ပလူ ပျံနေ၏ ။ သွယ်လျလျ မျက်နှာ မှာ နားထင် နားရင်းများ ပို ကျနေ သလားထင်ရ၏ ။ “ အရက် မူးနေသော ငါ့ကြောင့် ” ဟု တင်ညွန့် အထင် ရောက်လေ သည် ။ အေးစိန် ကို ချော့မော့ ဖျောင်းဖျ ဖို့ အတွက် လူသူလေးပါး အတန်ငယ် ကင်းရှင်း သော ဆန်ဂိုဒေါင်နံဘေး သို့ ခေါ် အသွား ဗြုန်း ဆို ရဲသား တစ်ယောက် နှင့် သွား တိုးနေလေသည် ။ ရဲသား သည် သူတို့ နှစ်ယောက် ကို သင်္ကာမကင်း သော မျက်စိအစုံဖြင့် စူးစမ်း၏ ။ သူ့ ကိုလည်း တစ်စုံတစ်ရာ မေးခွန်း ထုတ်မည် ကဲ့သို့ အပါး သို့ ကပ်လာ၏ ။ ယင်းအခိုက် နံဘေး မှ ဝင်းမောင် က နှိုးသည့် အတွက် ထိတ်လန့်တကြား နိုး လာခြင်း ဖြစ်လေသည် ။
“ မင်း ကလည်း အလန့်တကြား ကွာ ...”
“ ဗျို့ အဘ ဘယ်နှနာရီ ထိုးသွားပြီလဲ ” ဟု ဝင်းမောင် က မလှမ်းမကမ်း ရှိ ဘော့တံတားထိပ် ရေခဲသေတ္တာ လွတ်ကြီး ပေါ် တွင် စကား ကောင်းနေသည့် ဆိပ်ကမ်း အလုပ်သမားကြီး အဘကျော် ထံသို့ လှမ်းမေးလိုက်သည် ။
“ ၅ နာရီထိုးပြီဟ ၊ ကု,လားစုတ်ရ ”
အဘကျော် က ပြန်အော်၍ ဖြေ လိုက်သည် ။ ဝင်းမောင် မှာ ကု,လားရှုံးလောက် အောင် အသားမည်းသည့် အတွက် ပေါင်းသင်းနေကျ မိတ်ဆွေအသိအကျွမ်းများ က “ ကု,လားစုတ် ” ဟု တင်စား ခေါ်ဝေါ်ခြင်း ခံရသူ ဖြစ်သည် ။
“ အဘနော် .. ခင်ဗျားကြီး စောစောစီးစီး လက်သီးစာ မိချင်တယ် ထင်တယ် ။ အလကား တစ်ညလုံး ဒီနား လာ ထိုင်ပြီး မဟုတ်တန်းတရား တွေ ပြော လူငယ်တွေ ကို ပျက်အောင်ဖျက် ၊ နောက်ပြီး သူများ သားသမီး ကို ကု,လားစုတ်လေး ဘာလေး နဲ့ ၊ ကောင်းကောင်း သတိထား ” ဟု ဝင်းမောင် က လှမ်းပြောလိုက်သော်လည်း ဖုတ်လေသည့် ငါးပိ ၊ ရှိ လေသည်ပင် ထင်ဟန်မတူဘဲ သူ နှင့် ပေါင်းသင်း ခဲ့ရသည့် မယားတွေ ၏ ဇာတ်ထုပ် ကို ပြန်ခင်းနေလေ၏ ။
သူတို့ နှစ်ယောက် သည် လှည်းတန်းဆိပ်ကမ်း ဘော့တံတား ထိပ်နားရှိ ရေနံပီပါကြီးများ အကြားတွင် အိပ်နေကြခြင်းဖြစ်၏ ။ လွန်ခဲ့သော သုံးလေးရက် လောက် က စ၍ ရေနံပီပါကြီးများ ချထားသဖြင့် ယင်းနေရာ တစ်ဝိုက်မှာ ရေနံနံ့ များ ရောပြွမ်းလျက် ရှိလေသည် ။ ညှီစို့စို့ ရေနံနံ့ နှင့် စိမ်းရွှေရွှေ သံချေးနံ့ အပြင် ဓာတ်ဆီ နံ့ ၊ ရွှံ့ပုပ်နံ့ တို့မှာ လုံးထွေးဖက်ပြိုင်လျက် ရှိလေသည် ။ အနံ့အသက်က ဆိုးဝါးရသည့် အထဲတွင် အိပ်ရသော အခိုက်အတန့်ကလေး ၌ လည်း ဆိုက်ကား ပေါ် တွင် ကိုယ်ခန္ဓာ ကို ခေါက်ကာ ကွေးကာ တွန့်လိမ်ကာ ဖြင့် ဖြစ်သလို အိပ်ရသည့် အတွက် တစ်ကိုယ်လုံး ညောင်းညာ ကိုက်ခဲနေသည် ကိုပါ သတိထားမိသည် ။
တင်ညွန့် က ကျိန်းစပ်နေသော မျက်စိနှစ်လုံးကို ပွတ်သပ်ကာ အိပ်ချင်ဇောကို မဖြေဖျောက်နိုင်သေးသည့် လေသံ နှင့် ပြောလိုက်၏ ။
“ ဖြည်းဖြည်းပဲ နှိုး တာပါပဲကွ ၊ မင်း ဘာသာ မင်း လန့် တာတော့ မတတ်နိုင်ဘူး ၊ မိုးတောင် လင်းနေပြီလား မသိဘူး ”
“ မိုးလင်းပြီလား ” ဟု တင်ညွန့် က ထပ်မေးရင်း အိပ်ရာ မှ ထလိုက်လေ၏ ။ ပြေနေသော လုံချည် ကို ပြန် ဝတ်ရင်း အဆီပြန်နေသည့် မျက်နှာ ကို ယင်းလုံချည်စ ဖြင့် သုတ် နေလေ၏ ။
“ ကဲပါကွာ ... ကု,လားစုတ်ရယ် ။ အခုမှ ၅ နာရီ ရှိပါသေးတယ် ။ ကောင်းကောင်း မီပါတယ် သွားစို့ ”
တင်ညွန့်က သို့ကလို ပြန် ဖြေလိုက်သောအခါ ဝင်းမောင် မှာ တစ်စုံတစ်ရာ ဆက်လက် ပြောဆိုခြင်း မရှိတော့ဘဲ ငြိမ် ကျသွားလေ၏ ။ သူတို့ နှစ်ယောက် သည် အနီး ရှိ ရေဘုံဘိုင် သို့ ထ သွားကာ ကမန်းကတန်း မျက်နှာ ကို ဆေး၏ ။ အာလုပ်ကျင်းရုံ မျှ ကျင်း၏ ။ နောက်ပြီး ဆိုက်ကား ကူရှင်တွေ ကို နေရာတကျ ပြုကာ ရေနံပါကြီးများ အကြားမှ ခက်ခက်ခဲခဲ လမ်းပေါ် သို့ ဆွဲ ထုတ်ကြသည် ။
ဤသို့အားဖြင့် တင်ညွန့် နှင့် ဝမ်းမောင် တည်း ဟူသော ဆိပ်ကမ်း ဆိုက်ကားသမား နှစ်ယောက် သည် တစ်နေ့တာ ၏ တစ်ဝမ်းတစ်ခါး ကို ဖြည့်တင်း ရှာဖွေရန် အလို့ငှာ ကမ်းနားလမ်း အတိုင်း အပြေးကလေး နင်းလျက် အလုံအမှတ် ( ၁ ) သစ်စက် များ ဘက်သို့ ထွက်ခွာ လာခဲ့ကြလေ၏ ။
ရန်ကုန်မြို့ ၏ အနောက်ပိုင်း တစ်ဝိုက် သည် မာကျူရီ မီးရောင်များ အောက် တွင် တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်နေဆဲသာတည်း ။
( ၂ )
“ ဒီ ညတော့ အေးစိန် ဆီတောင် မရောက်ဘူး ”
တင်ညွန့် က ဆိုက်ကား ကို ဝှီးဝှီးစမြည်အောင် နင်းရင်း လှမ်းပြောသည် ။ ဝင်းမောင် သည် တင်ညွန့် ၏ အေးစိန် အကြောင်း ကို အထူးတလည် စိတ်ဝင်းစာဟန် မတူ ၊ အဘယ့်ကြောင့် ဆိုသော် တင်ညွန့် နှင့် အေးစိန် တို့ ၏ ဇာတ်လမ်း ကို အပြည့်အစုံ သိထားပြီးသည့် အတွက် ဖြစ်၏ ။
တင်ညွန့်သည် တာတပေါ နယ်သား ဖြစ်ပြီး ဝင်းမောင် ကား ဝါးခယ်မ ဘက် မှ ရန်ကုန် သို့ တက်လာသူဖြစ်သည် ။ သူတို့သည် ရန်ကုန်ဆိပ်ကမ်း တစ်ဝိုက်တွင် ဆိုက်ကား နင်းရင်း အတူတကွ ဂိတ်ထိုး အတူတကွ ပြိုင်ဆွဲ အတူတကွ မြောက်ပန်း လှန်ရင်း ၊ အရက် သောက်ရင်း ကျွမ်းဝင်လာကြသူများ ဖြစ်၏ ။ နှစ်ယောက်စလုံး တစ်ကိုယ်ရည် တစ်ကာယ သမားများ ဖြစ်ကြသည့် အလျောက် သူတို့ တွင် နေစရာ အတည်တကျ အိမ် ဟူ၍ မရှိသော်လည်း အထူးတလည် ပူပန်ခြင်း မဖြစ် ။ သူတို့ နင်းနေသော ဆိုက်ကား သည် သူတို့ ၏ အိမ်ရာ ၊ သူတို့ ၏ လုပ်ငန်း ၊ သူတို့၏ဘုံဗိမာန် သာဖြစ်နေ၏ ။
ဆိုက်ကား နင်း စားရသော အလုပ် မှာ လည်း ရေရာလှသည့် အလုပ်မျိုးမဟုတ် ။ တစ်ခါတစ်ရံ သုံးလေးကျပ် မျှသော ငွေရဖို့အတွက် လျှာ အလျားသား ထွက်မတတ် ဆွဲ နင်းရသော်လည်း တစ်ခါတစ်ရံ ၉ ကျပ် ၁၀ ကို လွယ်လွယ်ကလေး ရတတ်သည်လည်းရှိ၏ ။ တလောကမူ ဆိုက်ကား တာယာ နှင့် ကျွတ်တွေ အပြင်ဘက် မှာ ဈေးကောင်းသည် ဆိုကာ ဆိုက်ကားတွေ ကို မော်တင်ဆိပ်ကမ်း မှာ အဒူလမြားကွမ်းယာဆိုင် တွင် အပ်ထားလျက် တာယာ နှင့် ကျွတ် ရောင်းသော ပြည်သူ့ဆိုင်များ ၌ လိုက် တိုးကာ ပြန် ရောင်းသော အလုပ်ကို လုပ်ကိုင်ကြသေးသည် ။
ထိုအချိန်က ဆိုလျှင် သူတို့ နှစ်ယောက် အတွက် မှန်းခြေ တော်တော် ကိုက်ကာ ငွေ ရွှင်ကြသေးသည် ။ တစ်နေ့လျှင် တာယာကျွတ် တစ်စုံလောက် ထုတ်ရ၍ အပြင်ဘက်၌ ပြန် လက်လှည့် ရောင်းရုံမျှဖြင့် ကိုယ့် အတွက် ၁ဝ ၊ ၁၅ ကျပ် ကျန် လေရာ ဆိုက်ကား နင်းရသည်မှာ နေ က ပူသလောက် ကျောပူ ခေါင်းပူခံရသည် သာမက ညောင်းညာ ပင်ပန်းလွန်း လှသည် ။ ဤ အလုပ် က တွက်သားကိုက်သည် ဆိုကာ ရက်အတန်ကြာမျှ လုပ် နေကြသေးသော်လည်း နောက်ဆုံးတွင် အခြေအနေ မပေးသည့် အလျောက် ဓားမဦးချ လုပ်ငန်း ဖြစ်သော ဆိုက်ကား ပေါ်သို့ ပြန်တက်ကြရသည်တော့၏ ။
“ မင်းတို့ ကလည်း ယူရင် ယူ လိုက်ကြပေါ့ကွာ ” ဟု ဝင်းမောင် က တိတ်ဆိတ်စွာ နင်း လာရာမှ လှမ်းပြောလေသည် ။
“ ဘာဖြစ်လို့လဲ ”
တင်ညွန့် က အာခြောက်နေသော အသံကွဲများဖြင့် မေးသည် ။
“ ဆိပ်ကမ်း တစ်ခုလုံးလည်း သိ နေကြပြီ ဟာ မထူးတော့ဘူး လေ ။ သူ့ လည်း လင် ရှိတာမဟုတ် ။ မင်း လည်း မယား ရှိတာ မဟုတ်ဆိုတော့ ယူ လိုက်ပေါ့ကွာ ။ ယူ လိုက်ရင် ပြီး တာပဲ မင်း အတွက်ပါ အခြေတကျ ဖြစ်သွားမှာပေါ့ ”
“ အင်း ... ဒါလည်း စဉ်းစားစရာပေါ့လေ ”
တင်ညွန့် က သို့ကလို ပြော ပြီးနောက် နှုတ်ဆိတ် သွားပြန်သည် ။ တကယ်ဆို တော့ အေးစိန် ၏ အကြောင်း မှာ သူ့ ခေါင်းထဲသို့ အပြေးအလွှား ရောက်လာခြင်းကြောင့်သာ ဖြစ်ပါလိမ့်မည် ။
အမှန်အားဖြင့် ဝင်းမောင် ပြော သလိုပင် ယူ လိုက်ဖို့သာ ကောင်းတော့ သော သူ နှင့် အေးစိန် ၏ ဇာတ်လမ်း မှာ စိတ်ဝင်စားဖွယ်ရာလည်း ဖြစ် လေသည် ။ တွေး လိုက်တိုင်း အေးစိန် အပေါ် သူ ထား ရှိသည့် သံယောဇဉ်မှာ ကြီးမား သည် ထက် ကြီးမား လာ နေသည်ကိုလည်း သဘော ပေါက်မိသည် ။
အေးစိန် သည် မုဆိုးမ ဖြစ်၏ ။ အသက် ၂၂ နှစ် သာ ရှိသေးသည် ။ ကလေး နှစ်ယောက် ကို တစ်ပြိုင်နက် တည်း အမွှာ မွေး ထားသော အေးစိန် သည် ဒပ်ဖရင်ဆေးရုံ ၏ ကုသိုလ်ဖြစ် အခန်း၌ သားသမီး မွေးရခြင်း ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်များ ကြောင့် လူးလွန့် ညည်းတွား နေစဉ် သူ့ ယောက်ျား ဖြစ်သူ မောင်ပွ မှာ ကီလီဆိပ်ကမ်း ၌ ဆန်အိတ် အတင်အချ တွင် ဆန်အိတ် ပိကာ ပွဲချင်းပြီး သေဆုံး ခဲ့ရလေသည် ။
အေးစိန် သည် မောင်ပွ နှင့် အတူ ယှဉ်တွဲလျက် ဆင်းရဲပင်ပန်းခြင်း ဒဏ် ဟူ သမျှ ကို ခါးစည်း ၍ ခံခဲ့ရသော မိန်းမသား တစ်ယောက် ဖြစ်၏ ။ စာ ဆို၍ တစ်လုံးမျှ မတတ်သော သူ တို့ လင်မယား မှာ ရန်ကုန်ဆိပ်ကမ်း နယ်မြေများတွင် ရေကြည်ရာ မြက်နုရာ ဆိုသလို လှည့်လည်ရင်း ထမ်းရွက် သယ်ပိုးရင်း အသက်မွေး လာကြသူများ ဖြစ်လေ၏ ။ တွံတေး တစ်ဖက်ကမ်း ညောင်နှစ်ပင်ရွာ မှ ထွက်လာစဉ် က မောင်ပွ သည် ရာပါသမ္ဗန် တစ်စင်း ကို ရန်ကုန် အထိ ယူလာနိုင်သေးသည့်အလျောက် ဤ ရာပါ သမ္ဗန် ကို ဆိပ်ကမ်း တွင် ထိုးဆိုက်ကာ အေးစိန် နှင့် တစ်အိုးတစ်အိမ် ထူထောင်ခဲ့သူ ဖြစ်၏ ။
မောင်ပွ ဆန်အိတ် ပိ၍ သေဆုံးကြောင်း ကို ဘဝတူ ပခုံးထမ်း ကူလီတွေ က ဖုံး ထားခဲ့ကြသည် ။ သို့မို့ကြောင့်လည်း အေးစိန် သည် စိတ် တထင့်ထင့် ရှိလှသည် နှင့် မီးနေရက် မှ မပြည့်သေးမီ ဒပ်ဖရင်ဆေးရုံ ၏ ကုသိုလ်ဖြစ် ဆေးခန်း မှ ဆင်းလာ ခဲ့မိသည် ။
သူတို့ ၏ ဂေဟာ ဖြစ်သော သမ္ဗန်သို့ သမီးလေး နှစ်ယောက်ကို ပွေ့ချီ ကာ ပြန် လာခဲ့သော အချိန်၌ကား မောင်ပွဲ အတွက် ဖန်တီး ပေးလိုက်သော ကံကြမ္မာ ၏ ဇာတ်လမ်း ကို အေးစိန် သိခွင့် ရလေတော့သည် ။ လင် တစ်ယောက် လုံး ခွေးသေ ဝက်သေ သေလေခြင်း ဟု အေးစိန် မှာ ယူကျုံးမရ ဖြစ်မိသည်မှန်၏ ။ သို့သော် အလောင်း ကို မတွေ့ရ ၊ သပိတ် ပင် မသွတ်လိုက် ရသော လင်သား အတွက် ပူဆွေး တမ်းတနေခြင်း အားဖြင့် အေးစိန် ၏ ဘဝ ၊ အေးစိန် ၏ တစ်ဝမ်းတစ်ခါး မှာ ဝ လာမည်မဟုတ် ။ သို့မို့ကြောင့် အေးစိန် သည် နေ့လယ်နေ့ခင်း သမီးကလေးများ အိပ်ချိန်တွင် ကျောက်မီးသွေး သွားရွက်ရသည် ။ ညဘက်များ ၌ သမီးကလေး နှစ်ယောက် ကို သမ္ဗန် ဝမ်းတွင်း ၌ သိပ်ကာ ခေါင်းရွက် ကုန်ချလိုက်ရသည် ။ တစ်နေ့လျှင် သူ့ အတွက် အရနိုင်ဆုံးသော ငွေကလေး နှစ်ကျပ် သုံးကျပ် ဖြင့် ဗိုက် သုံး ဗိုက် ၏ တောင့်တမှုတွေ ကို ကြိုးစား ဖြည့်တင်း နေခဲ့ရသည် ။
ယင်းသို့သော ရေဆန်လေဆန် အခိုက်အတန့် တွင် တင်ညွန့် သည် အေးစိန် ကို သွား တွေ့ရခြင်းဖြစ်၏ ။
အေးစိန် နှင့် သမီးကလေးများ အတွက် မောင်ပွ က အမွေပေးခဲ့သော သမ္ဗန်သည် လှည်းတန်း အောက် ဘောတံတား နှင့် လှည်းတန်း အထက် ဘောတံတား အကြား တွင် ထာဝစဉ် ဆိုက်ထား၏ ။ ဒီရေ တက်လျှင် သမ္ဗန် မှာ ရေပေါ် ၌ ပေါ် နေ လျက် ၊ ရေကျလျှင် နုန်းများ ပေါ်၌ တင်နေတတ်၏ ။ နှစ်တွေ လတွေ ရာသီတွေသာ ပြောင်း သော်လည်း အေးစိန် ၏ ဘဝ ၊ အေးစိန် ၏ ဂေဟာ ကား မပြောင်း ။
ထို သမ္ဗန် အနီးရှိ ဆိပ်ကမ်း ကတ္တရာလမ်း နံဘေး တွင် လာ ၍ ဂိတ်ထိုး စခန်းချသော တင်ညွန့် သည် အေးစိန် ၏ ဖြစ်အင် ကို မမြင်ချင်၍ မရ ၊ မတွေ့ချင်၍ မရ မြင်ရ တွေ့ရ၏ ။ သို့ကလို မြင်ရတွေ့ရဖန်များလာသော အခါ အေးစိန် အတွက် ကြင်နာတတ်သော သူ့ နှလုံးသားမှ အမျိုးအမည် မခွဲခြားနိုင်သည့် စကားလုံးတွေ ကို ပြော ချင်လာ၏ ။ သည်လိုနှင့်ပင် အေးစိန် ကို ကြိုက်လေရာ ၊ တွယ်တာစရာ ကို ရှာ နေသော ငယ်ရွယ်နုပျိုသေးသော အေးစိန် ကလည်း သူ့ ချစ်စကား ကြိုက်စကား တွေ ကို ငြင်းဆိုခြင်း မရှိ ။
တင်ညွန့် နှင့် အေးစိန် သည် တစ်စတစ်စ သံယောဇဉ် ငြိတွယ်လာရာ ယခု ဆိုလျှင် သမီးရည်စား မက လင်မယား လည်း မကျသော အဖြစ်မျိုး သို့ ဆိုက်ရောက် နေလေပြီ ။
“ မင်း က ယူမယ်ဆိုလည်း ဘယ်သူ ကမှ သဘောမတူ မှာ ကန့်ကွက်မှာ မဟုတ်ပါဘူး ။ မင်းတို့ နှစ်ယောက် စလုံး အတွက်လည်းကောင်း တာပဲ ။ ဒါ ငါ့ အထင်လေကွာ ။ နောက်ပြီး အခု အတိုင်း မင်း က အိပ်ချင် မှ အတူ သွား အိပ်တာမျိုး လုပ်နေတော့ အရပ် က ဝိုင်းပြောလာရင် ကောင်မလေး လည်း ရှက်မှာပေါ့ ။ မင်း စဉ်းစား ကြည့် ။ ဒါ ငါ က နှမချင်း စာလို့ပြောတာ ”
“ အေး ... ဟုတ်တယ် မင်း ပြောတာ မှန်တယ် ”
“ ဒါပေမဲ့ သေသေချာချာ လည်း စဉ်းစားဦးနော် ၊ သူ က ကလေး နှစ်ယောက် ပါမှာ ၊ နောက်ကျမှ ဒီ ဘုရား ပေးတဲ့ ကလေးတွေ ကို မင်း မလိုချင်လို့ မဖြစ်ဘူး ”
ဝင်းမောင် က ထပ် ပြောနေသည် ။ သူ ပြောသော စကားလုံးတွေ မှာ ရိုင်း သော်လည်း အမှန်တွေချည်း ဖြစ်သည့်အတွက် တင်ညွန့် မှာ အထူးအထွေ တွေးတောနေခြင်း မရှိ ။
တင်ညွန့် က တစ်စုံတစ်ရာ သော စကားကို ဆက်လက် ပြောဆိုခြင်း မပြုမီ ဝင်းမောင် ကပင် ဆက်ပြောပြန်သည် ။
“ တစ်ကိုယ်ရည် တစ်ကာယ နေတယ် ဆိုတာကတော့ ကောင်းတယ်ဟေ့ ၊ အခု ကြည့်စမ်း ၊ မင်း နဲ့ ငါ နေတာ ဆိုက်ကား နင်းချင် နင်းလိုက် ။ မနင်းချင်ရင် အိပ်နေလိုက် ။ ဘာမှ ကိစ္စမရှိဘူး ။ လွတ်လပ်တယ် ။ ဒါပေမဲ့ သိပ် လွတ်အားကြီးတော့လည်း မကောင်းဘူးကွ ၊ နောက်ပြီး ဒီ ကောင်မလေး ကို ငါ သနားလို့ ပြောတာ မင်း အတွက်လည်း အိမ်ထောင်ရက်သား ဆိုလို့ မိန်းမ နဲ့ ဘာ နဲ့ ဆိုရင် အတည်တကျ ဖြစ်သွား မလားလို့ ကျန်တာကတော့ မင်း သဘောပေါ့လေ ”
“ အေးစိန် ကတော့ သနားစရာလေးပါ ကွာ ”
“ အေး ... သနားစရာ ကောင်းတာ အမှန်ပဲ ။ ကလေး နှစ်ယောက် နဲ့ ၊ လင်သား က လည်း မရှိ အရွယ် ကလည်း ကောင်းတုန်းဆို ပျက်စီးဖို့က သိပ် မြန်တာ တစ်ဝမ်းတစ်ခါး အတွက် ဖြစ် သလို ရှာကြံ စားသောက်နေတာ ကိစ္စ မရှိဘူး ၊ တော်ကြာ ဒီ ဒုက္ခတွေ မခံနိုင်လို့ ပျက်သွားရင် ခက်မယ် ။ မင်း စဉ်းစားကြည့် လေ ။ ကြက်တွေ ဒါလောက် ပေါ နေတဲ့ အချိန်မှာ ကြက် ဖြစ်သွားရင် ဘယ့်နှယ် လုပ်မလဲ ”
ဝင်းမောင် ပြောသော စကား ကို တင်ညွန့် က တစ်လုံးတလေမျှ ပြန်လည် ပြောခြင်း မရှိသော်လည်း ခေါင်းတညိတ်ညိတ် လုပ်၍သာ ထောက်ခံနေမိလေ၏ ။
“ ကြက် ဖြစ် သွားရင် ဘယ့်နှယ့် လုပ်မလဲ ” ဟူသော ဝင်းမောင် ၏ စကားလုံးများ မှာ သူ့ ရင်တွင်း ၌ ဘောင်ခတ် လှုပ်ရှားနေလေ၏ ။
သူတို့ နှစ်ယောက် သည် အအေးဓာတ်ပါသော လေကို ဖောက်ထွင်းကာ အပြင်း နင်းလာလိုက်ကြရာ အတန်ကြာသည့် အခါ ၌ အလုံသစ်စက်ဝင်း ဆီသို့ ရောက်လာကြသည် ။ ယနေ့ မနက် သင်္ဘောဆင်းမည့် ခရီးသည်များ က အော်ဒါ ခေါ် ထားသည် မဟုတ်လော ။
“ စောင့်တောင် နေကြပြီ ၊ ကဲ ... သူတို့ မြန်မြန် တင်ပြီး သင်္ဘောဆိပ် ပြန် ပို့ကြ ဦးစို့ ” ဟု ဝင်းမောင် က လှမ်း ပြောလိုက်ရာ တင်ညွန့် က မူ “ အေး ” ဟု သာ လေးတွဲ့ စွာ ပြန် ပြောရင်း အေးစိန် ၏ ပါးပါးလျလျ မျက်နှာကလေး ကိုသာ ပြန်လည် မြင်ယောင် နေမိလေသည် ။ ရှည်လျား သော သက်ပြင်း ကိုလည်း တိတ်တခိုး ချ လိုက်မိလေသည် ။
( ၃ )
“ အဲဒီ ဆိပ် က လပွတ္တာဆိပ် ပဲ ။ ဟောဟို ညာဘက် အစွန် က ကပ်ထားတာ လပွတ္တာ သင်္ဘော ”
လှည်းတန်း အထက် ဘော့တံတား ထိပ်နားတွင် ဆိုက်ကား ထိုး ရပ်ပေးရင်း စီး လာသည့် ခရီးသည် မိန်းမကြီး နှစ်ဦးအား တင်ညွန့် က ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည် ။ အလုံသစ်စက်ဝင်း မှ တစ်ဖန် ပြန်နင်းလာရသည့် အတွက် သူ့ နဖူး ပြင်တွင် ချွေးစက် ချွေးပေါက်များ ပင် စို့သီး လာကြသည် ။ ဝင်းမောင် ၏ ဆိုက်ကား တွင် ပါလာ သည့် ခရီးသည်များ က ပြည်ဆိပ် သို့ ဆင်းကြမည် ဖြစ်သဖြင့် ပြည်သင်္ဘော ဆိုက်ကပ် ရာ ဆိပ်ခံတံတား ဆီသို့ လိုက်ပို့ရသဖြင့် လူချင်း တကွဲစီ ဖြစ်သွားကြသော်လည်း တင်ညွန့် ၏ ခရီးသည်များ ဆင်းသွား၍ မှ မကြာမီ ဝင်းမောင် သည် သူ့ ဆိုက်ကား နှင့် ပြန် ရောက်လာလေ၏ ။
“ ကီလီဘက် က ငါးဈေး မှာ သွား ဆွဲကြဦးစို့ ကွာ ။ အချိန် ရှိသေးတာပဲ ။ ဟင်းရွက်သည်တွေ လည်း ရောက် ရောပေါ့ ။ မင်း လိုက်ဦးမလား ”
“ မင်းပဲ သွားတော့ကွာ ငါ မလိုက်သေးဘူး ၊ ပုသိမ် အမြန် ဆိုက်ချိန် ကျမှ ပုသိမ်ဆိပ် ကို လာ ခဲ့မယ် ”
ဝင်းမောင် သည် လေအဟုန် ကို ဖောက်ထွင်းကာ ကီလီလမ်းဘက် သို့ နင်းထွက်သွားလေရာ လှည်းတန်းဆိပ်ကမ်း နံဘေး တွင် တင်ညွန့် တစ်ယောက် တည်း သာ ယောင်ချာချာ နှင့် ကျန်ရစ် ခဲ့လေ၏ ။
ထိုအခိုက် လေ သည် ပို၍ ပြင်းသည် ထက် ပြင်း လာ၏ ။ အနောက်တောင် ဘက် မှ တိုက်ခတ်လာသော လေ မို့ မိုးသက်ရနံ့ ကို သယ်ဆောင်လာသည် သာ မက မိုးရိပ်မိုးငွေ့ကလေး တွေ ပင် ပါလာသည် ထင်ရ၏ ။ သေးသေးမှုန်မှုန် မိုးစက်မိုးဖွဲ ကလေးများ လည်း လေပြင်း နှင့် အတူ ရောနှော လိုက်ပါလာလေ၏ ။ မုတ်သုန်လေ သည် လောကဝန်းကျင် ကို အငြိုးတကြီး လွှမ်းခြုံ တိုက်ခတ်တော့မည့် အလား ပြင်းသည်ထက် ပြင်း လာ၏ ။
“ ဟေ .. သောက်ကျိုးနည်း ၊ မိုးတောင် ပါလာပါလား ” ဟူသော အသံ “ တောင်လေ သာသဟေ့ ” ဟူသော ဆိပ်ကမ်းအလုပ်သမားများ ၏ အသံဘလံများ ကို လည်း ကြားရသည် ။
ယင်းအခိုက် မှာပင် လေ သည် ပိုလို့သာ ထန်လာ၏ ။ ကျယ်ပြောလှစွာသော ရန်ကုန်မြစ် တစ်ရိုး ရှိ ရေပြင် သည် လှိုင်းဘောင်ဘင်ခတ်လာ၏ ။ ဘော့တံတား သွပ်မိုး များ အဆောက်အဦများ နှင့် သင်္ဘောတာပတ်များ မှာ လေ ၏ တိုးဝင် ရိုက်ခတ်မှုကြောင့် ဆောက်တည်ရာ မရလောက်အောင် လှုပ်ရှားမြည်ဟည်း နေကြ၏ ။ ကမ်းနားလမ်း တစ်လျှောက် တွင် ကား လေ အဝှေ့ တွင် တက်လာသည့် မြူမှုန်တွေ စက္ကူစုတ် နှင့် အမှိုက်သရိုက်တွေ မှာ ပလူ ပျံနေကြလေ၏ ။
ထိုအခိုက် မိုး သည် ဝုန်းဝုန်းဒိုင်းဒိုင်း ရွာ ချလိုက်ပြန်သည် ။ မိုးဦးလေဦး မို့ ထင် သည် ။ လေ က ရမ်းသလို မိုး ကလည်း ကြမ်းလှပေ၏ ။ ခရီးသည် တွေ နှင့် ဆိပ်ကမ်း အလုပ်သမားတွေ မှာ နီးရာ အမိုးအကာများ အောက် သို့ ပြေးဝင် ခိုအောင်းကြလေသည် ။
တင်ညွန့်သည် ရုတ်ခြည်း ပြောင်းလဲသွားသော လောက ဓလေ့ ကို မင်သက်မိသလို ကြည့် နေမိရာက တစ်စုံတစ်ရာ ကို သတိ ရသည့် အလား သူ့ ဆိုက်ကား အား ရေနံပီပါကြီးများ အကြား သို့ ထိုးသွင်း လိုက်ပြီး နောက် မလှမ်းမကမ်း ရှိ ရေစပ် သို့ ပြေးဆင်းသွားကာ သမ္ဗန် တစ်စင်း ပေါ်သို့ လှမ်း တက်လိုက်လေ၏ ။
“ အေးစိန် ... အေးစိန် ”
တင်ညွန့် သည် ကြယ်မြင်လမြင် ဖြစ်နေသော သမ္ဗန် ခေါင်မိုး အတွင်း သို့ ခေါင်းလျှိုး ဝင်ကာ အသံပြုလိုက်၏ ။
“ ရှင် ... ကိုတင်ညွန့် လား ”
အေးစိန် ပြန် မေးသံ ကို ကြား လိုက်ရသည် ။ အေးစိန် ၏ အသံမှာ ချည့် နဲ့ အားနည်း လှ သော အသံ ဖြစ်ကြောင်း တင်ညွန့် သတိထားလိုက်မိသည် ။
“ ကလေးတွေ ရော .. စို ကုန်ပြီလား ။ နင် ရော နင် ဘာ ဖြစ်လို့လဲ ”
ကဗျာကသီ မေးရင်း တင်ညွန့် သည် အေးစိန် တို့ သားအမိ နေသည့် သမ္ဗန်ခေါင်မိုးအတွင်း သို့ ဝင်လာခဲ့ပြီး နောက် အေးစိန် အပါး တွင် ထိုင်ချလိုက်သည် ။
“ ကျွန်မ နေ မကောင်းဘူး ၊ ကလေးတွေ တော့ စိုကုန်ပြီလား မသိဘူး ကျွန်မ ထလို့ မရဘူး ”
“ ဟင် နင် ကိုယ်တွေ သိပ် ပူ ပါလား ၊ အေး စောင်လေး ခြုံထား ကလေးတွေ အတွက် ငါ လုပ်ပေးမယ် ” ဟု ဆိုကာ တင်ညွန့် က ခေါင်းရင်း ဘက် ရှိ တာလပတ် အစုတ် ကြီး ကို ဆွဲယူ လိုက်ပြီးနောက် ခြင်ထောင် အမိုး ပေါ် တွင် ဖြန့် တင်လိုက်သည် ။ အေးစိန် ၏ သမီး လူမမယ်ကလေး နှစ်ယောက် မှာမူ မုတ်သုန်လေ ထန်နေသော အပြင်လောက ၏ အဖြစ်သနစ် ကို မသိနိုင်လောက်အောင် အိပ်မောကျနေဆဲ ဖြစ်၏ ။
တင်ညွန့် သည် အေးစိန် ၏ နဖူးပြင် ကို သူ့ လက်ဖဝါးကြမ်းဖြင့် တင်၍ စမ်း ပြန် ၏ ။ အေးစိန် ၏ နဖူးပြင် မှာ ခြစ်ခြစ်တောက် ပူပြင်း နေလေသည် ။
“ မနေ့ နေ့လယ် က ကျောက်မီးသွေး သွား ရွက်ပြီး ပြန်လာတည်း က ဖျားတာ တစ်ကိုယ်လုံး ကို ရိုက် ထားသလိုပဲ ။ ထ လည်း မထ နိုင်ဘူး ”
“ ငါ .. မသိလို့ပါ ဟာ မနက် ကျတော့ ဆေး ရှာပေးမယ် ။ နေကောင်းသွားမှာပေါ့ ”
တင်ညွန့် က ပြော လိုက်သော်လည်း အေးစိန် ကား ဘာမှ ပြန်မပြောဘဲ တစ်ဖက် သို့ လှည့်နေလေ၏ ။
“ ဘာဖြစ်သလဲ အေးစိန် ...”
တင်ညွန့် က အေးစိန် ၏ ပါးပြင် ကို လက်ဖဝါး ဖြင့် ပွတ်လိုက်သောအခါ ပါးပြင် တစ်ခုလုံး စိုရွှဲ နေသည့် မျက်ရည်စ များကို စမ်းမိသည် ။
“ အေးစိန် ဘာဖြစ်သလဲ ငါ့ ကို ပြောစမ်း ၊ ငိုမနေနဲ့ ၊ ငို နေရင် ပို ခေါင်းကိုက်မယ် ။ ဖြစ်တာကိုသာ ပြော ”
သည်အခါ၌ အေးစိန် သည် တရှုတ်ရှုတ် ငိုနေပြန်၏ ။
“ မိုးကလည်း ကျလာပြီ သမ္ဗန် ကိုလည်း မိုး ရဦးမယ် ။ အလုပ် လုပ်ရတာက ဒီ ကလေးတွေ ကလည်း တစ်ဖက် နဲ့ ခက်ပါတယ် ကိုတင်ညွန့် ရယ် ” ဟု အသံတိမ်ကလေး နှင့် မပွင့်တပွင့် ပြော ရင်း ထပ်ငိုသည် ။
“ အိုကွာ ... အေးစိန် ကလည်း ငါ့ စိတ်ပိုင်းဖြတ်ပြီးပါပြီ ဟ ။ နင့် ရှေ့ရေး အတွက် မပူနဲ့ ။ ငါ တစ်ယောက်လုံး ရှိသေးတဲ့ ဥစ္စာ ။ သမ္ဗန်ခေါင်မိုး လည်း မိုး ပေးမယ် သိလား ။ ဒီမှာ ကြည့်စမ်း အေးစိန် ငါ နင့် ကို ယူမယ် ။ နင် က ပါတဲ့ သမီးကလေးတွေ ဟာလည်း ငါ့ သမီးလေး တွေ ပေါ့ ။ မဟုတ်ဘူးလား ၊ နင် ကျောက်မီးသွေး ရွက်ရတာလည်း ပင်ပန်းလှတယ် ဟာ ... ငါ ဆိုက်ကား နင်း ကျွေးပါ့မယ် ၊ တို့ သမီးလေး တွေ ကို ပါ လူတန်းစေ့အောင် တော့ ကျွေးထား နိုင်မှာပါ ။ မဟုတ်ဘူးလား ၊ ငို မနေပါနဲ့ ။ မနက်ကျရင် လူမှုဖူလုံရေး ဆေးရုံ သွား ၊ ဆိုက်ကား နဲ့ လိုက် ပို့ပေးမယ် ။ တိတ်တိတ် ... ” ဟု တင်ညွန့် ကရားရေလွှတ် သလို တတွတ်တွတ် ပြောရင်း အေးစိန် ကို အားပေး လိုက်၏ ။ ဒယ်အိုးကင်း ပမာ ပူလောင်နေသော အေးစိန် ၏ ခန္ဓာကိုယ် ကိုလည်း တယုတယ ပွေ့ဖက်ထား လိုက်မိလေ၏ ။
တင်ညွန့် နှင့် အေးစိန် တည်း ဟူသော လူသား နှစ်ဦး ၏ ရင်မှ ဖြစ်သော ကြင်နာခြင်း မေတ္တာတေး သည် ကြမ်းချင် တိုင်း ကြမ်း၍ ရမ်းချင်တိုင်း ရမ်းနေသော အပြင် လောက မှ မုတ်သုန်မိုး နှင့် မုတ်သုန်လေ တို့ကို အံတု ပြိုင်နေသည့် သဖွယ်ပင် ဖြစ်နေ၏ ။
ထိုအချိန် တွင် ရန်ကုန်ဆိပ်ကမ်း တစ်ဝိုက်သည် ပင်ပန်းနွမ်းနယ်ရအံ့သော အားခဲ ရုန်းကန်အံ့သော တစ်နေ့တာ ကို စောင့်စား ကြိုဆိုလျက် ရှိနေပြီးသား ဖြစ်ပါသတည်း ။
◾မောင်နေဝင်း
📖မြဝတီ မဂ္ဂဇင်း
မေ ၊ ၁၉၆၆
