❝ ကိုကို့ အမေ ❞
( ဒဂုန်ခင်ခင်လေး )
“ ငါသေချင် သေပါစေတော့ ။ တစ်နည်းနည်းနဲ့ သေရင် အေးတာပါပဲ ” ဟု စိတ်ကို ဒုန်းဒုန်းချပြီး ဖြစ်လိုရာဖြစ် ဟု ဇွတ်နှစ်၍ လာခဲ့သော်လည်း မိမိအား စားတော့မလို မျိုတော့မည့်အလား ရုတ်တရက်အားဖြင့် နှိပ်စက်လိုသည့် မျက်နှာနီနီကြီးတွေနှင့် ဝိုင်းကာကြည့်နေကြသော သင်္ဘောသားများနှင့် ကပ္ပတိန်တို့ကို ရင်ဆိုင်တွေ့ရသည့်အခါ၌ ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်သော မျက်နှာထား ၊ ကျားရှေ့ရောက်သော ယုန် ၊ သူပုန်မှုနှင့်အဖမ်းခံရသော ရွာသားပမာ မျက်နှာကို အောက်ချလျက် မိမိအတွက် အဘယ်ကဲ့သို့ ရက် စက်စွာ စီရင်ချက်ချလေမည်နည်းဟု ကပ္ပတိန်ကြီး၏ စကားသံကို နာခံ၍နေရသူကား ရုပ်ရည်သနားကမားနှင့် ဘလွင် ဆိုသူ မြန်မာအမျိုးသားကလေးတစ်ယောက် ဖြစ်လေသတည်း ။
စိမ်းလဲ့ညိုပြာသော ရေပြင်ကျယ် ၊ လှိုင်းလေထန်လှ သော သမုဒ္ဒရာ ရေပင်လယ်တွင် မာန်ဖီမောက်ကြားလျက် ကြီးမားလှသော လှိုင်းတံပိုးကြီးများမှာ တစ်ခုထက်တစ်ခု သာအောင် နင်လားငါလား အကြီးပြိုင်ပြီးလျှင် နိုင်သူက ဘေးချင်းဝင်၍ တိုက်လိုက်သည့်အခါ ဖြာခနဲ ၊ ဖြာခနဲ ရေပန်းရေမြှုပ်တို့ ဖြစ်ပေါ်လျက် တစ်ခဲနက်သော သဲသဲရုတ် ရုတ်အသံတို့ဖြင့် တစ်ရံမစဲ အမြဲဆူပူလျက်ရှိပေသော အပြောကျယ်စွာ အဏ္ဏဝါရေတစ်ရိုးဝယ် မီးခိုးတွေတလူလူ ၊ စက်ခုတ်သံတွေကလည်း တဆူဆူ ။ တစ်ခါတစ်ရံလည်း ဥဩသံတုဖြင့် ကုန်တွေကို လောဘတကြီး သယ်ယူကာ မြန်မာပြည် ရန်ကုန်ဆိပ်ကမ်းမှ ထွက်ခွာလာခဲ့သော ပင်လယ်ကူးကုန်သင်္ဘောကြီးသည်ကား ဘလွင် တည်း ဟူသော အပူကောင်ကို ယူဆောင်သယ်ပိုး၍ တိတ်တခိုး လက်သင့်ခံလာသူတစ်ဦး ဖြစ်လေ၏ ။ Store Room ခေါ် ကုန်စည် ပစ္စည်းများ ထားရာ မည်းမှောင်သော အခန်းတွင်း၌ လျှို့ဝှက်ပုန်းကွယ်ကာ လိုက်လာခဲ့သော ဘလွင်သည် သင်္ဘောကြီး ပင်လယ်ဝသို့ ရောက်လျှင်ပင် အတွင်းတွင် ငြိမ်ငြိမ်မနေနိုင်တော့ဘဲ တရွရွ လှုပ်ရှားကာ အပြင်သို့ထွက်လာရန် ကြံစည်၍နေမိလေ၏ ။
ငါ့ကိုယ်ငါ ဘယ်အရပ်သို့ရောက်လို့ ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ဘယ်ကဲ့သို့ သေရမည်မသိ ၊ ငါ့ကိုယ်ငါလည်း သေစာရင်း သွင်းပြီး လိုက်လာခြင်းဖြစ်သဖြင့် ဤပင်လယ်ဝမှ ကောင်းစွာမြင်နိုင်သေးသော ရွှေတိဂုံစေတီတော်ကြီးအား ရှိခိုး ကန်တော့၍ သွားလိုသောစိတ်ဆန္ဒသည် ဘလွင်အား အမှောင်ခန်းတွင် ကောင်းစွာမနေနိုင်ဘဲ တရွရွလှုပ်ရှားသည့်တိုင်အောင် တိုက်တွန်းနှိုးဆော်၍နေလေ၏ ။
သို့သော် မိမိ အပြင်သို့ ထွက်လျှင်ပင် သင်္ဘောသားတွေမြင်က ဝိုင်း၍ဖမ်းဆီးမည်ကို အထူးရွံ့ သဖြင့် ဒူးတုန် ကာ နေလေသတည်း ။ သို့နှင့်နောက်ဆုံးတွင် စေတီတော် ကြီးအား မျက်ဝါးထင်ထင် ဖူးချင်သည့်ဆန္ဒက ကြောက် စိတ်ကိုဖယ်ရှား၍ အားတစ်မျိုးတက်ကာ “ ဟာ ဘာပဲဖြစ် ဖြစ် ” ဟု ဇွတ်နှစ်၍ ထွက်လာပြီးလျှင် ကြည်လင်သဒ္ဓါ ၊ ပီတိအဖြာဖြာနှင့် ဦးနှိမ်ကာ ဝပ်တွား၍ ဘုရားတည်း ဟူသော အာရုံကို ဆယ်စုံသောလက်ချောင်းဖြင့် ကောင်းကောင်းကြီး ကန်တော့ရင်း ရွှေလျှံတွေ တဝင်းဝင်းနှင့် နေမင်း ၏ ရောင်ခြည်တွင် ပြောင်တစ်ချည်လက်တစ်ခါ စိမ်းပြာသော သစ်ပင်အုပ်တို့၏အကြားမှ မြင့်မားစွာထိုးတက်နေသည့် ရွှေသားတောင်ထွတ်ကြီးပမာ မဟာဗုဒ္ဓ ၊ ပရမေ လေးစုံ ၊ ဓာတ်ပေါင်းလှုံသည့် ရွှေတိဂုံစေတီတော်မြတ်ကြီးအား ဖူးမြော်၍မဝ ၊ အားမရဘဲ အာရုံခံတန်ဆောင်းထဲများ ရောက်နေဘိအလား ကြောက်ရွံ့ စိုးရိမ်စိတ်များပင် ပျောက်၍ နေလေရကား နောက်ဆုံး၌ ပြန်မည်ဟု အထတွင်မှ မိမိအား ဝိုင်း၍ထားသော သင်္ဘောသားများကို တွေ့မြင်ရခြင်းဖြစ်လေတော့သတည်း ။
အကြီးအမှူးပြုသူ ကပ္ပတိန်ကြီးသည် ခန့်ညား၍ ရွံ့ဖွယ်လိလိရှိသော မျက်နှာနီကြီးဖြင့် ငယ်သားများအား ၎င်းတို့ဘာသာစကားဖြင့် သင်္ဘောခိုးစီးတဲ့အကောင် အတွက် ' ဖယ်ရာမင်း ' မီးထိုးသမားအခန်းကို ခေါ်သွားပြီး အလုပ်ပေးလိုက် ” ဟု အမိန့်ပေးလိုက်သည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် ခွေးသေကောင် လင်းတဆွဲသလို ဝိုင်းအုံဆွဲခေါ်သွားကြလေသတည်း ။ ဘလွင်သည် မသေဘဲနှင့် အဝီစိငရဲသို့ အရှင်လတ်လတ် ရောက်လာသည့်အလား ၊ ရဲရဲတောက်လောင်သည့် မီးကျီတိုက်တွင် မီးထိုးသမားအလုပ်ဖြင့် ငွေ မထိုး လာဘ်မတင်ရဘဲ အေးအေးကလေး ဝင်ရလေ၏ ။
မီး၏ အရှိန်ကလည်း များစွာပူပြင်းသည်တစ်ကြောင်း ၊ လူသစ်ဖြစ်၍ အစမရှိသောကြောင့် ခံနိုင်ရည်မရှိ သည့်ပြင် ဘလွင်သည် ခွန်အားဗလ ကောင်းသော သန်မာထွားကျိုင်းသည့်လူတစ်ယောက် ဖြစ်သော်လည်း ဂျုံကိုဝါး၍ အာလူးကို စားရသောလူမျိုးလောက် ခွန်အားသန်စွမ်း ကြမ်းတမ်းခက်တရော်မရှိ ။ ပကတိအားဖြင့် သလေးစပါးကို စား၍ ဥတုရာသီ ညီမျှသော မြန်မာတိုင်းဖွား အမျိုးကောင်းသား ဖြစ်ရကား များမကြာမီပင် မီးပူရှိန်၏ ဒဏ်ကို မခံမရပ်နိုင်ရကား အသည်းနှလုံးတို့ သွေ့ခြောက်ပူပြင်းကာ မတ်တတ်မှ လဲပြိုကျသွားသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် ခြေနှစ်ချောင်းကို ကိုင်ဆွဲကာ အပြင်သို့ထုတ်ယူသွားကြလေတော့ သတည်း ။
••• ••• ••• •••
ဘလွင်သည် ဖတ်နေသောစာရွက်ကို ဆုပ်ချေကာ မီးတောက်သော မျက်လုံးဖြင့် မိမိရှေ့တွင် ရပ်နေသော ဒေါ် ကြင်ကို စားတော့ဝါးတော့မလိုကြည့်ကာ ...
“ ဒီဟာ သူကိုယ်တိုင် ပေးလိုက်တာအမှန်ပဲလား ”
“ ဟုတ်တယ် သူကိုယ်တိုင်ရေးတာပဲ ။ ဒေါ်ဒေါ် မြန်မြန်သွားပေးလိုက်ပါ ဆိုလို့ လာခဲ့တယ် ”
“ သူဘာပြောသေးသလဲ ”
“ ဘာမှအထွေအထူး မပြောဘူး ”
“ ဒေါ်ဒေါ် ဘာမှမသိဘူးလား ”
“ ဘာမှမသိဘူး ၊ မင်းဒီနေ့ တော်တော် အစစ်အဆေးများနေပါလား ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ ”
“ ဒေါ်ဒေါ် မသိတာ အမှန်ပဲနော် ”
“ ဪ ခက်ပါပြီ ၊ ငါဘာမှ မသိရပါလားကွယ် ။ မင်းတို့နှစ်ယောက်ကြားမှာ ငါ စာပို့သမား လုပ်ရုံလုပ်နေတာပဲ ။ မြတင်ကလည်း ဘာမှ မမှာလိုက်ဘူး ။ မင်းမျက်နှာက စိတ်ဆိုးနေပုံကြီးနဲ့ ။ မင်းတို့ဟာကလည်း မညားခင်က စကားအခြေအတင်နှင့် စာရေးပြီး ရန်ဖြစ်နေကြပြီထင်တယ် ။ ငါ့ကိုလည်း နည်းနည်းပါးပါးပြောကြပါဦး ။ အခု မင်းတို့ဟာ စိတ်ဆိုးနေကြတာလားကွဲ့ ”
“ ဟုတ်တယ် စိတ်ဆိုးကြတယ်ပဲ ဆိုပါတော့ ။ သို့ သော် ကျွန်တော်က မဆိုးဘူး ၊ သူကစပြီးဆိုးတယ် ။ ဒေါ် ဒေါ် ဒီစာကို ဖတ်ကြည့်ပါလား ”
ဒေါ်ကြင် သည် ကြေမွနေသော စာရွက်ကိုဖြန့်၍ ဖတ်ခါ အကျိုးအကြောင်းသိရသည့်အလား ဝမ်းနည်းသော မျက်နှာထားဖြင့် “ အင်း - ဒီလိုကိုး ” ဟုဆိုကာ ခေါင်းကို ညိတ်၍ နေလေ၏ ။ စာတွင်ပါရှိသော အကြောင်း သည် ဘလွင်၏ ရည်းစားမြတင်၏ အချစ်ကို ရုပ်သိမ်းလိုက်သည့်အကြောင်း ၊ ဘလွင်အားလည်း မိမိအပေါ်တွင် ထားခဲ့သော ချစ်မေတ္တာများကို ရုပ်သိမ်းစေလိုကြောင်း တောင်းပန်လိုက်သည့်အပြင် မကြာခင် မိဘများက သူဌေး သားတစ်ယောက်နှင့် ပေးစားတော့မည့်အတွက် မိမိက သဘောတူလိုက်ရကြောင်းများနှင့်တကွ ရန်ကုန်မြို့ ပြည် လမ်း ပွဲစားကြီး ဦးကြွေသမီး မမြတင်နှင့် မြို့ပတ်လမ်း မြေပိုင်ရှင် သူဌေးဦးနွယ်သား မောင်ဘဦး တို့အား ရှေ့လာ မည့် လဆန်း ၁၂ ရက်နေ့တွင် ဂျူဗလီဟော၌ လက်ထပ်ထိမ်းမြားမင်္ဂလာ ပြုလုပ်မည့်အကြောင်း သတင်းစာမှ ကြော်ငြာပိုင်းအပြတ်ကလေးတစ်ခု ဖြစ်လေ၏ ။
“ ဒီအကြောင်း ဒေါ်ဒေါ် ခုမှပဲ သိတယ်ကွယ် ။ မြတင် ကလည်း ဘာမှမပြောပြဘူး ”
“ မြတင် သစ္စာမရှိဘူးဒေါ်ဒေါ် ၊ ကျွန်တော် ဘယ်လောက်ဒုက္ခဖြစ်လိမ့်မယ်ဆိုတာ သူမတွေးမိဘူးထင်တယ် ။ ဒါနဲ့ သူ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ပဲလား ။ စိတ်ညစ်တဲ့အမူအရာများ မတွေ့ရဘူးလား ”
“ ဟာ ဒေါ်ဒေါ်မြင်ရတာတော့ သိပ်ပျော်နေတဲ့ပုံပဲ ။ တစ်စက်မှ မျက်နှာမညှိုးဘူး ။ ဘာလုပ်စရာလဲကွယ် ၊ သူမှ သစ္စာမရှိတဲ့နောက် ... ”
“ ကျွန်တော် သူ့ကို တွေ့ချင်သေးတယ် ”
“ သွားပြီ ၊ မရှိဘူး ”
“ ဘယ်ကိုလဲ ၊ ဘယ်သွားသလဲ ”
“ မန္တလေးကို သွားမယ်တဲ့ ။ သွားခါနီး ကားပေါ်က စာပေးသွားတယ် ။ လက်မထပ်ခင် နှစ်ရက်လောက်ကျမှ ပြန်လာမတဲ့ ”
မသင်္ကကာသောမျက်နှာနှင့် “ ဒေါ်ဒေါ် ဘာမှမသိဘူး ဆို ၊ ခုတော့ .... ”
“ အေးလေ ဒေါ်ဒေါ် အထင်ပြောတာ ၊ နောက် ၁၃ ရက် ၁၄ ရက်ရှိမှ ပြန်လာမယ်ပြောလို့ ”
ဘလွင်၏ မျက်နှာသည် စကားပြောရင်း ခက်ထန် သောမျက်နှာမှ ဝမ်းနည်းညှိုးငယ်သော မျက်နှာသို့ တဖြည်းဖြည်း ပြောင်းလဲ၍ လာကာ နောက်ဆုံး၌ကား ရင်တွင်း ၊ နှလုံးတွင်း၌ မည်မျှပြင်းထန်လေသည်မသိ ။ မျက်နှာတွင် မူကား သွေးတစ်စက်မျှ မရှိတော့ဘဲ လူသေကဲ့သို့ ဖြူဖတ်ဖြူရော် ဖြစ်၍ လာလေသတည်း ၊ ထိုအတွင်း၌ ဆူညံစွာ “ ဘာလဲ ” ခေါင်းလောင်းထိုးလှုပ်သော အသံနှင့်တကွ ကစားနေသော ကျောင်းသားကလေးသူငယ်တို့ အော်ကာ ခေါ်ကာ ပြေးကြသည်ကိုပင် မကြားယောင်သကဲ့သို့ တုံဏှိဘာဝေ ဆိတ်ငြိမ်စွာ နေလေလျှင် ဒေါ်ကြင်လည်း ပခုံးကို ပုတ်၍ “ ကဲ မောင်ဘလွင် ကျောင်းတက်ပြီ သွားသွား ၊ ဒေါ်ဒေါ်လည်း ပြန်မယ် ”
ဘလွင် သည်ကား တစ်စုံတစ်ခု နက်နဲစွာတွေး၍နေ ရာမှ ဆုံးဖြတ်ချက် ချသည့်အလား သက်ပြင်းရှူကာ “ အို ကိစ္စမရှိဘူးဒေါ်ဒေါ် ။ ကျွန်တော် အချစ်ဆုံးအမြတ်နိုးဆုံးထားတဲ့ မြတင် တောင် သစ္စာဖောက်ပြီး ဆုံးရှုံးရသေးတာ ပဲ ။ ဒီ ၇ တန်းဆိုတဲ့ အင်္ဂလိပ်စာလေး တစ်ပဲဖိုး လောက်ကို ဘာလို့ ခင်တွယ်နေရဦးမှာလဲ ။ ရောက်ချင်ရာရောက် ကျွန်တော်သွားတော့မယ် ” ဟု ပြောကာ ကျောင်းပေါ်က စာအုပ်များကိုပင် မယူတော့သည့်ပြင် ဒေါ်ကြင်နောက်ထပ် ပြောသော စကားများကိုလည်း နားမထောင်ဘဲ တရှူးထိုး ထွက်၍လာခဲ့လေသည် ။
မျက်စိတွေ ပြာ၍ ကမ္ဘာကြီးချာချာလည်နေပြီ ဟု အ ထင်ရောက်နေသူ ဘလွင် သည် အစဉ်တစိုက် ထွက်၍လာခဲ့ ရာ မကြာမီ မြစ်ဆိပ်ကမ်းနား ဘောတံတားတစ်ခုပေါ်သို့ ရောက်လာလေလျှင် နွေးခနဲမြင်ရသော ရေပြင်ကို ကြည့်ပြီး လူမသိခင် အပူစခန်းဇာတ်ကို စခန်းသိမ်းပြီးဖြစ်လေအောင် မောင်စည်သူ တို့လို့ မိမိ၏ ခန္ဓာအိမ်ကို ရေစိမ်လိုက်ချင်ပါ သော်လည်း မောင်စည်သူ မှာမူကား မခင်ရီပါ၏ ။ မိမိတွင် မူကား မြတင်မပါ၍ ဟာတာတာနေမည်စိုးသဖြင့် တစ်မျိုး စိတ်ကူးကာ ဘောတံတားပေါ်တွင် မှိုင်ကာ ထိုင်ရှာပြန်လေသတည်း ။
“ မြတင် မြတင် တယ်ဆိုးပါကလား ၊ တယ်ရက်စက်ပါကလား ” ဟု တဖျစ်တောက်တောက် မြည်ကာ မကြည်သာသည့် နှလုံးကြောင့် အလုံးစုံလောကကြီးအတွင်းရှိ မြင်လေသမျှအရာတို့ကို အမင်္ဂလာအနိဋ္ဌာ တွေချည်းဟု မှတ်ထင်လျက် မမြင်လို ၊ မကြည့်လို တရိရိ ၊ တဖိုဖို ငိုချင်သလို ကတစ်မျိုး ၊ စိတ်ဆိုးကာ သုန်မှုန်၍ နှစ်စုံသောလက်သီးဖြင့် အပြီးတိုင်ထိုးကြိတ် ချေမွပစ်လိုက်ချင်သလိုလို ဖြစ်ရသော စိတ်များကတစ်ဖုံ ၊ အာဠာဝက ဘီလူးအကြမ်းကဲ့သို့ အ ထူးသရမ်းကာ တွေ့မြင်ရာ လူတစ်သိုက်ကို အစိမ်းလိုက် ဝါး၍ စားလိုသောစိတ်များကလည်း ရံခါရံခါ ပေါ်ပေါက် လာပြီးလျှင် တစ်ခါတစ်ရံတွင်လည်း ဝမ်းနည်းသော စိတ်မျိုးဖြင့် မိမိကိုယ်ကို မိမိ ထိုးကြိတ်သ,တ်ဖြတ်ကာ မရဏ သေလမ်းသို့ ကိုယ့်အလောင်းကိုယ်ထမ်း၍ ပို့လိုက်ချင်သလိုလို ၊ ရံဖန်ရံခါတွင်လည်း သတိသမ္ပဇဉ်နှင့် တရားဓမ္မကို အတန်မြင်၍ သံအသွင်မာကျောကြမ်းကြုတ်နေသော စိတ် ယုတ်များကို တရားနှင့် ဖြေချင်လျက် လောကုတ္တရာလမ်း ကိုလိုက်ကာ သင်္ကန်းဝါဝါကြီးစီးပြီး ဘုန်းကြီးလုပ်၍ ပစ်လိုက်ချင်သလိုလို စသည်ဖြင့် ထိုထိုဤဤ မတည်မငြိမ် နှလုံးအိမ်သွေး မမှန်ဘဲ ဖောက်ဖောက်ပြန်ပြန် ဖြစ်၍နေလေ သတည်း ။
နေသည်ကား အနောက်ဘက်သို့ တဖြည်းဖြည်း နိမ့်ကျ၍ သွားလေ၏ ။ ဘောတံတားတွင် ကု,လားတရုတ် ဗိုလ်ကပြားမှ စ၍ အထီး ၊ အမ စုံတွဲကာ အချို့ အတွဲတွင်လည်း ငချွတ်ကလေးများပါလာရောက်လေညှင်းခံကြ သူတွေ များပြား၍ လာလေ၏ ။ ၎င်းတို့အတွင်းမှ ဂရုပြု တတ်သူအချို့ကလည်း ဘလွင် ၏ မှိုင်ပုံတော်ကို မြင်ရလျှင် သင်္ကာမကင်းသောစိတ်မျိုးနှင့် တိတ်တခိုး တစ်ခါ တစ်ခါ ကြည့်ပြီး မာလက်ကုတ် ဖို့ ကြံနေသလားဟု အချင်းချင်း တီးတိုးပြောဆိုမိကြလေ၏ ။
ဘလွင်သည်ကား ချစ်ဒေါသဝေဒနာ ပြင်းထန်လျက် ရှိရကား ပါးစပ်မှ တလှုပ်လှုပ် တရွရွလှုပ်ရှားကာ ဂါထာမန္တရားများကို ရွတ်ဖယ်သရဇ္ဈယ်သည့် အလား အိတ်ထဲတွင် အမြဲဆောင်၍ထားသော မြတင်၏ ခေါင်းဓာတ်ပုံကလေးကို ကြည့်ကြည့်ပြီး မချိတရိမျက်နှာ မောဟိုက်လှိုက်လှဲစွာသော တိုးတိုးသာသာ အသံများဖြင့် “ ဪ မြတင် မြတင် နင် အင်မတန်ရက်စက်လှပါကလား မြတင်ရယ် ။ ပရိယာယ်အများအပြား မျက်နှာထား ကလေး ချိုချိုနဲ့ ကိုကိုရဲ့ သစ္စာတည်ပါစေနော် ။ တော်တော်ကြာ တင်တင့်ကိုပစ်ပြီး အသစ်တွေနောက် တကောက်ကောက် လိုက်နေဦးမှာလား ။ သူများကတော့ ချစ်မိတဲ့ နောက် ဖောက်ပြန်ဖို့စိတ်မထားပါဘူး ။ ဘုရားစူးကျိန်ရဦး မှာလား ။ သိကြားမင်း လူယောင်ဖန်၍ မြူဆောင်ဉာဏ်နှင့် မေတ္တာသွေးပြီး ချစ်ပါလေး ၊ ကြိုက်ပါလားလို့ ဦးဆယ် ကြိမ်တင်ပြီး အသံဝင်အောင်ပြောပြော တင်တင်သဘော ဖြင့် မယိမ်းမယိုင် မဖောက်မပြောဘဲ ကျောက်သားသံတိုင် တမျှ ခိုင်ခိုင်မာမာကြီးနေလို့ ပြလိုက်ပါမယ်တဲ့ ။ ဟဲ့ မိမြ တင်ရဲ့ ။ ခုတော့ နင့်စကားတွေ နင်သတိရသေးရဲ့ လား အပလီအိုးမကြီးရဲ့ ။ တော်ပါပေရဲ့ မြတင်ရယ် ။ ငါ့အပေါ် မှာ အသည်းစွဲချစ်ပါတယ်လို့ ဝန်ခံခဲ့တဲ့ နင့်မေတ္တာသံမဏိတုံးကြီးဟာ အရည်ပျော်ဖယောင်းခဲလို အသားမည်းမည်း သရဲနဲ့အတူတူ ငါးခူန့်ခွဲမရတဲ့ ပုပုကွကွ အဆက်အလက် မကျတဲ့ ( နေ ) ဆိုတဲ့ ပီယလျှိုဆေး နှင့် အမြဲနူးတတ်တဲ့ ဘဦး ဆိုတဲ့ “ ငနဲ ” ကို သွားရည်တရွှဲရွှဲကျအောင် နင်က မက်လို့ ထားခဲ့တဲ့သစ္စာနဲ့ မေတ္တာဖျက်ပြီး ကလိန်းကလက်နှင့် တစ်ဖက်သတ် စက်ပုန်းခုတ်သွားပေါ့လေ ။ ဒီက ငနဲမှာတော့ ပါးစပ်ကြီးဟ ကျန်ရစ်ခဲ့ရပြီ မိမြတင်ရဲ့ ။ အင်း - လောကကြီးဆိုပေတဲ့ ရှေးသမ္ပတ္တီခေတ်ဆီကတော့ ဒီလို မဟုတ်ပါဘူး ။ ခုလို ဝိပ္ပတ္တိဆုတ်ကပ်အခါကြီးမှာသာ အ လွန်ကရာဆိုးဝါးပြီး သူယုတ်မာတွေ ထွန်းကားနေတဲ့ အတွက် သစ္စာတရားကြီးဟာလည်း ပျက်စီးဆုံးပါးခြင်းကြီး ပျက်စီးဆုံးပါးကုန်တော့တာပဲ ။ အင်မတန်ဖြစ်တောင့်ဖြစ်ခဲ သံသရာရေစက်ကြောင့် တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး စွဲစွဲမြဲမြဲ ထားကြ တဲ့ ချစ်မေတ္တာများဟာလည်း စွဲလှပြီ မြဲလှပြီရယ်လို့ စိတ် မချသာပါပဲကလား ၊ စင်စစ်အားဖြင့် ချစ်လှပါတယ် ၊ ခင်လှ ပါတယ် ။ မမြင်ရရင် ရင်ကအလုံးကြီးဟာ ဗြုန်းခနဲဆို့ဆို့ ပြီး ပျို့ချင်သလိုလို ၊ အန်ချင်သလိုလို ၊ ငိုချင်သလိုလို ၊ ရယ်ချင်သလိုလို ဖြစ်ဖြစ်နေပါတယ် ။ မျက်တောင်ကလေး တစ် လှစ်ခြားရုံမျှနဲ့ ဟို အာတိတ်သမုဒ္ဒရာကြီးခြားပြီး ကမ္ဘာ့ ဝင်ရိုးအစွန်းရောက်သွား -
“ ဟေ့ မောင်ဘလွင် ဘာလုပ်နေတာလဲ ၊ ရူးလာသလားကွ ”
ဟု တစ်စုံတစ်ယောက်က ကျောကိုပုတ်၍ ပြောလိုက်မှ ဗြုန်းခနဲသတိရပြီး လှည့်ကြည့်လိုက်သောအခါ မိမိ၏ သူငယ်ချင်းဟောင်းတစ်ယောက် ဖြစ်၍ -
“ အို လှမောင် လား ၊ မင်း ဘယ်ပျောက်နေသလဲလို့ ”
“ ဘယ်မှ မပျောက်ဘူး ၊ ငါ ဒီတံတားမှာ “ တာလီစာရေး ” လုပ်နေတယ် ”
“ အို ဟုတ်လား ဝမ်းသာသကွယ် ။ နို့ မင်းဒီကို ဘာလာလုပ်သလဲ ”
“ သင်္ဘောမနက် ၆ နာရီ ထွက်မယ်ကွဲ့ ။ ဒါကြောင့် “ နိုက်ဂျူတီ ” ဆင်းလာခဲ့တယ် ။ လာလေကွယ် ။ သင်္ဘောပေါ် ကျမှ စကား ပြောရအောင် ။ ငါ့ အလုပ်ချိန် နီးနေပြီ ”
ဘလွင်လည်း လှမောင် နောက်သို့ လိုက်သွားလေ၏ ။ လှမောင်သည် သင်္ဘောပေါ်သို့ရောက်လျှင် ဘလွင် နှင့် စကားအနည်းငယ် ပြောပြီးနောက် မိမိအလုပ်ကို စလေ ၏ ။ ကုန်တင်သောကူလီများ ရှုပ်ယှက်ခတ်၍ နေလေ၏ ။ ဘလွင်လည်း ထိုင်၍ တွေးကာလျက် တစ်စုံတစ်ခုကြံစည်စိတ်ကူး၍ နေလေ၏ ။ အတန်ကြာလျှင် -
“ ဟေ့ လှမောင် ငါပြန်မယ်ကွယ် ။ နောက်တော့ တွေ့ကြသေးတာပေါ့ ”
ဟု ပြောဆိုနှုတ်ဆက်ကာ လှမောင်အနားမှ ထွက်ခွာလာခဲ့လေ၏ ။ လှမောင်လည်း ၊အလုပ်ဝတ္တရားတစ်ဖက် ဖြစ်၍ ဘလွင်အား “ အေးအေး သွားတော့ ” ဟုသာ ပြောလိုက်နိုင်၍ လိုက်ပို့ရန်ရှိသော်လည်းကောင်း ၊ မျက်စိတစ်ဆုံး ရှုမျှော်၍ သော်လည်းကောင်း ၊ မကြည့်နိုင်တော့ချေ ။
ထို့နောက် ည ၁၂ နာရီ ထိုး၍ မိမိအလှည့် ကုန်လျှင် လှမောင် အိမ်သို့ပြန်သော်လည်း ဘလွင် သည်ကား သင်္ဘော ပေါ်တွင် ကျန်ရစ်ပြီးနောက် ' စတိုရုံး ' ထဲ မှာပင် ပုန်းအောင်းလျက် နံနက်သင်္ဘောကြီး အထွက်မှာ တစ်ခါတည်း ပါလာခဲ့ခြင်း ဖြစ်လေသတည်း ။
ယင်းသို့ အကြောင်းအရာစုကား ဘလွင် နစ်မြောသွားစဉ် ထင်လာမြင်လာသည့် အိပ်မက် မဟုတ် ၊ အကယ် တမူ ဖြစ်ပျက်တွေ့ကြုံခဲ့ရသော အတ္ထုပ္ပတ္တိများ ဖြစ်လေ၏ ။
••• ••• ••• •••
ရေအေးဖြင့် ဖျန်းပက်၍ သော်လည်းကောင်း ၊ လေ အေးတိုက်ခတ်သဖြင့်လည်းကောင်း တလွင်မှာ အနည်းငယ် သက်သာသတိရ၍ လာပြန်လျှင် တစ်ဖန်အလုပ်ခန်းသို့ပင် ပြန်ရလေ၏ ။ သို့နှင့်လည်း မီးပူရှိန်ကို တာရှည် မခံနိုင်ဘဲ ရှိပြန်လေ၏ ။ ယင်းသို့အားဖြင့် လဲချည်ထချည် နှင့်ပင် ရက်အတော်အတန်ညောင်း၍ လာခဲ့ပြီးနောက် တရုတ်ပြည်ရှန်ဟိုင်းမြို့သို့ သင်္ဘောဆိုက်ကပ်သည့်နေ့သို့ ရောက်ခဲ့လေသတည်း ။ ကပ္ပတိန်မျက်နှာနီကြီးသည် ဘလွင်အား ထိုနေ့အဖို့ခေါ်ယူကာ စကားပြောလေ၏ ။ အကျိုးအကြောင်း အနည်းငယ်မေးမြန်းလိုက်လျှင်ပင် ဘလွင် လည်း အင်္ဂလိပ်ဘာသာဖြင့် လျင်မြန်ဖျတ်လတ်စွာ ဖြေဆို ပြောပြနိုင်သဖြင့် အနည်းငယ်သနားစိတ်ပေါက်၍ လာသည့်အလား ရှေးကလို တင်းမာခက်ထန်သော မျက်နှာထားမှ တစ်ပက်မျှလျှော့ကာ အလယ်အလတ်မျက်နှာထားထက် နှစ်အောင်စလောက်သာ ပိုမိုတင်းမာသောအမူအရာဖြင့် မင်းကို ယခုမြို့တွင် ချထားခဲ့ရလိမ့်မည် ။ သို့သော ပို့ကော်မရှင်နား ရေဝန်ရုံးတွင် အပ်ထားခဲ့လျှင် မင်း ကို သင်္ဘောခိုးစီးတဲ့ အတွက် အချုပ်နှင့် အလုပ်လုပ်ရန် ခိုင်းလိမ့်မည် ။ သို့အတွက် မင်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် သွားဖို့ရာကို သွားဖို့ ငါအခွင့်ပြုလိုက်မည် ။ သို့သော် ဒီမြို့မှာ တစ်စုံတစ်ခုကြောင့် အစစ်အမေးအမြန်း ခံရလျှင် သင်္ဘောနှင့် ပါလာတဲ့အကြောင်း မပြောဘူးလို့ ကတိထားရလိမ့် မည် ” ဟု တည်တည်ကြီး ခန့်ညားစွာပြောလေရာ ဘလွင် မှာ အချုပ်အချယ်ခံရသည်ထက် လွတ်လပ်စွာသွားလာ နေထိုင်ရသည်က သက်သာရာရလိမ့်ဦးမည်ဟု တွေးကာ ကပ္ပတိန်ကို ကတိခံလျက် ရှန်ဟိုင်းမြို့ပေါ်သို့ တက်ခဲ့ရလေတော့သတည်း ။
ဒိန်းတလိန်းနတ် ဖမ်း၍ လာခဲ့သော ဘလွင်သည် သင်္ဘောမှဆင်းလာခဲ့ပြီးနောက် ဟိုရောက်ဒီရောက်နှင့် တောင်မသိ ၊ မြောက်မသိ ဟိုကြည့်ဒီကြည့်ဖြင့်သာ တစ်ရွာ ရပ်ခြား တိုင်းတစ်ပါးတွင် သောင်ပြင်လွှတ်သော ခွေးပမာ ဘယ်သို့ဘယ်ညာဟု မရည်စူးဘဲ ခြေဦးတည့်ရာသို့သာ အစဉ်တစိုက် လျှောက်လာခဲ့ရာ ဆာလောင်မွတ်သိပ်ခြင်း ပြင်းလှသဖြင့်လည်း နုံးခွေပင်ပန်း၍ နွမ်းလျပူလောင်သော ဝမ်းကိုပြည့်တင်းစိမ့်သောငှာ ရေကိုပင် နတ်သုဒ္ဓါထင်မှတ် သုံးဆောင်၍ တယောင်လည်လည်နှင့်ပင် ရှေ့သို့ဆက် လက်ကာ သွား၍နေရလေတော့၏ ။
ထိုအချိန်အခါသည်ကား ကျယ်ဝန်းကြီးမား လူနေများသည့် တရုတ်တို့စံရာ ဂန္ဓာလရာဇ်တည်း ဟူသော ဦးတည်ဘွားတို့ ပြည်ကြီးတွင် ဆူပူတုန်လှုပ်လျက် အိမ်ကြက် ချင်း ခွပ်နေကြသည့်အလား အမျိုးသားချင်း စိတ်ဝမ်းကွဲ ပြားကြပြီးနောက် မြောက်ပိုင်းနှင့် တောင်ပိုင်း ခြားနားလျက် စစ်နှစ်ဘက် ယှဉ်ပြိုင်တိုက်ခိုက်လျက်ရှိရကား မြို့သူမြို့ သားတို့မှာ ကျီးလန့်စာစား ဆိုသလို သောကတွေ တဖိုဖိုနှင့် ထိုထိုဤဤ အလီလီတွေးတော ထိတ်လန့်ကာ မျက်လုံးကို ဖွင့် နားကို စွင့်လျက် ချက်ခနဲ ဆိုလျှင် ဓားနှင့်လှံကို အမြန် ကိုင်မိရမလို ဖြစ်နေရကား ဘလွင်မှာ အသွားအလာရ လွန်စွာကျပ်လျက် ဘယ်အိမ်ပေါက်ကို ရပ်၍မှလည်း ထမင်းတစ်နပ်ကျွေးမည့်သူ မရှိသည့်ပြင် မိမိကိုပင် ရန်သူပမာ မှတ်ထင်ကြသဖြင့် မှိန်းလက်နက်နှင့် လှံတံတို့ ဘေးကို ရွံ့သဖြင့် ဒူးတွန့်၍ နောက်သို့ ဆုတ်ခဲ့ရသည်သာ များလှသောကြောင့် ဒုက္ခရေကြော ၊ ဒုက္ခပင်လယ်တွင် အတွယ်မရှိဘဲ မျောရသောလှေငယ်ပမာ ဘလွင် ခမျာမှာ မြတင် ကိုသာ အပြစ်ဖို့လျက် ဒင်း ရှို့လိုက်တဲ့ ဒုက္ခမီးကဖြင့် တညီးညီး တပြောင်ပြောင်တောက်လောင်လို့ မဆုံးနိုင်ပါကလား ။ မြဒင် ဒင်းကတော့ လင်နေပြီး အေးအေးဆေးဆေး ပျော် ပျော်ရွှင်ရွှင်နှင့် အင်မတန်ကြည်လင်နေမှာပဲ ။ ငါ့အသည်းမှာဖြင့် ကမ္ဘာစွဲအောင် နာလိုက်ပါရဲ့ ။ တော်တော် ဒီနေ့ကစပြီး မြသော တင်သော ဘယ်အကောင်မကိုမှ စိတ်မစောတော့ဘူး ။ ဒင်းသို့သော မိန်းမသားကတောင် စိမ်းကားရက်စက်သေးတာပဲ ။ ငါ ဘာကြောင့် စွဲလမ်းပြီးစိတ်ပင်ပန်းခံနေရမှာလဲ ။ ကဲ ဒီနေ့ကစပြီး ငါ့အပူဇာတ်လမ်းကို ဒီတွင်ပဲ ဖြတ်လိုက်တော့မယ် ။ ကြီးကျယ်တဲ့ ဒီတရုတ်ပြည်ကြီးမှာလည်း မနေချင် ၊ အရင်စနစ်မျိုးနှင့် တွေ့ကရာ သင်္ဘော တစင်းစင်းကို ခိုးစီးလိုက်သွားလျှင်ဘယ်ကမ်းဆိုက်ဆိုက် ၊ ဘယ်သောင်တင်တင် ၊ လွင့်ချင်ရာ လွင့်နေရတာက အေးပါသေးရဲ့ ဟု တွေးပြီးသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက်ပင် စိတ်ဆွဲငင်ရာသို့ ချာခနဲလှည့်ကာ အရူးပမာ သင်္ဘောဆိပ် ကမ်းခြေသို့ ခပ်တွေတွေ လျှောက်လာခဲ့ပြန်လေတော့သတည်း ။
••• ••• ••• •••
တစ်ခါသေဖူးသဖြင့် ပျဉ်ဖိုး ၊ ခေါင်းဖိုး မေးမြန်းစုံစမ်းရန် မလိုသော ဘလွင်သည် ဤတစ်ကြိမ်တွင်ကား မိမိက ပင် ရှေးဦးစွာသွား၍ ကပ္ပတိန်ရှေ့မှောက်တွင် အပြစ်ရှိသော မိမိကိုယ် ကို မိမိပင် ဖမ်း၍ အပ်လေရာ ကပ္ပတိန်မှာ ဘလွင် ၏ မျက်နှာကို မြင်ရုံနှင့် သနားသလိုလို ရှိသည့်ပြင် ပြောရေးဆိုစကလေးရှိသည်ကတစ်ကြောင်း ဘိလပ်သူနှင့် လက်မထပ်မီ မြန်မာပြည်သို့ အလုပ်နှင့် ခေတ္တလာရောက်ဖူး စဉ်က မြန်မာမိန်းကလေးတစ်ဦးနှင့် ခေတ္တနဖူးစာ ဆုံခဲ့ဖူး သည်လည်း တစ်ချက်ကြောင့် မြန်မာကို အတော်လောတန် ခင်မင်တတ်ရကား ဘလွင်အား အပြစ်တော် မတင်ဘဲ အချစ်တော်များဝင်လျက် အဖြစ်အပျက်များကို မေးမြန်းစုံစမ်းလေလျှင် ဘလွင်သည် နမောတဿ မခံဘဲ မြတင်နှင့် ချစ်ကြိုက်ခဲ့သည်က အစပြုလျက် တရုတ်ပြည်ကို ရောက်လာခဲ့ခြင်းတည်းဟူသော နိဌိတံ အထိ လုံးစေ့ ၊ ပတ်စေ့ ပြန်လှန်ပြောပြလေရာ ကပ္ပတိန်မှာ စုပ်သတ်လျက် “ မင်း ယခု လို ရည်းစားအတွက်နဲ့ စိတ်ရူးပေါက်ပြီး ထွက်သွားလျှင် ဘာအကျိုးရှိသလဲ ။ အများကြီးဒုက္ခရောက်ခဲ့တယ် မဟုတ် လား ။ မင်း ပညာကို ဆက်လက်သင်နေရင် တစ်နေ့မှာ လူကြီးလူကောင်းတစ်ယောက်ဖြစ်လာရင် မင်းရည်းစားလို မိန်းမတွေ အများကြီးရနိုင်မယ် ။ ယခု မင်းအသက် ငယ်ငယ်ကလေးရှိသေးတယ် ။ အချိန်တွေကို အားကြီးနှမြောဖို့ ကောင်းတယ် ။ ယခု ကျွန်ုပ် သင်္ဘောမှာ ပါလာတယ် ။ နောက် ဘယ်ကိုသွားမလဲ ”
“ ကျွန်တော် ဘယ်ကို သွားမယ်လို့ မရည်ရွယ်ဘူး ။ ရောက်တဲ့ အရပ်ကို သွားဖို့ပါပဲ ”
“ အို မင်းအများကြီး မိုက်တယ် ။ ကောင်းကောင်းဒုက္ခ ရောက်မယ် ။ ကောင်းပြီ ကျွန်ုပ် အများကြီးသနားတယ် ။ ကျွန်ုပ် စကားကို နားထောင်ရင် ကျွန်ုပ် ကောင်းကောင်း လခ ရအောင် ၊ လူကြီးလူကောင်း တစ်ယောက် ဖြစ်လာအောင် လုပ်ပေးမယ် ။ ကျွန်ုပ်ဆီမှာ ကောင်းကောင်း နေမလား ”
ဘလွင် ၏ မျက်လုံးများသည် တောက်ပြောင်ကြည်လင်၍ လာလေ၏ ။ ကပ္ပတိန်သည် ထိုစကားများကို သူတို့ ဘာသာစကားဖြင့် ပြောလေရာ ဘလွင် လည်း ၎င်းနည်းတူ “ အများကြီး ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ခင်ဗျာ ။ ကျွန်တော် နေ ပါ့မယ် ” ဟု ရိုသေကျိုးနွံသော အမူအရာဖြင့် ပြောလေ၏ ။
ကပ္ပတိန်သည် ( Bibby Line ) ကုမ္ပဏီ၏ ပင်လယ်ကူးလူစီးသင်္ဘောကြီးမှ ဖြစ်လေရာ ထိုသင်္ဘောကြီး၌ ဘာမဆို သူ့ဩဇာသာလျှင် ပဓာနဖြစ်ရကား ဘလွင် ကို ကယ်ဆယ်ကြည့်ရှုခြင်း၌ အနည်းငယ်မျှ ဝန်လေးခြင်းမရှိ သဖြင့် အမိ နှင့်ကွဲရာမှ ပြန်လည်တွေ့ဆုံရသော နွားငယ် ပမာ ဘလွင် မှာ စိတ်နှလုံး ကြည်လင်ပျော်ရွှင်ခွင့်အနည်းငယ် ရရှာလေသတည်း ။ ထို့နောက် နှစ် အတော်ကြာအောင်ပင် ဘလွင် မှာ မြုပ်ကွယ်၍ နေခဲ့လေသတည်း ။
••• ••• ••• •••
“ အာယား - ဘေဘီကို ကော်ဖီပေးပြီးပလား ၊ ၄ နာရီ ထိုးတော့မယ် ။ အိပ်ပျော်နေရင် နှိုးလိုက်တော့ ။ အေးကြည် ကော ဒီမှာ မာလီပန်းတွေ ယူလာပြီ ။ ဘုရားပန်း လဲလိုက် စားပွဲပေါ်က ပန်းအိုးတွေထဲ နည်းနည်းစိုက်လိုက် ။ ဟောဒီ ဟင်းရွက်စုံတွေလည်း ချိုချိုချက်ပါဦး ။ ဦးဖုံး ဆီ ယူသွား ။ သကြားလုံးအဝယ်သွားတဲ့ ဒရိုင်ဘာလည်း ခုတောင်မှ ပြန်မလာသေးဘူးထင်တယ် ။ ဓာတ်ဆီတွေ အချောင်ထုတ် နေသလားမသိဘူး ” စသည်ဖြင့် ကြည်လင်သာယာသော အသံကလေးဖြင့် သြဇာပေးကာ စီမံခန့်ခွဲနေသူကား ချာချယ်လမ်းရှိ ကြီးမားကျယ်ပြန့်သော ခြံကြီးအလယ်တွင် တင့်တယ်ဖွယ်ရာစွာ ဆောက်လုပ်ထားသော အိမ်ကြီး၏ အရှင်သခင်မကလေးတစ်ဦး၏ အသံနှင့်ပင် တူလေသတည်း ။
အာယားသည် ခြင်ထောင်ကို မကြည့်ပြီး အိပ်ရာတွင် ဘေဘီ မရှိသဖြင့် ထိတ်လန့်၍ သွားလေ၏ ။ ထို့နောက် ဟိုအခန်း - ဒီအခန်း လိုက်၍ ရှာသော်လည်း မတွေ့ လျှင် သခင်မ သိမည် စိုးသဖြင့် အေးကြည် ကို တိုးတိုးကလေး လက်တို့၍ ပြလေ၏ ။ အေးကြည်၏ မျက်လုံးသည် ဇီးကွက်လို ကျယ်၍သွားလေ၏ ။ ထို့နောက် နှစ်ယောက်သား ခြံထဲသို့ဆင်းကာ ဟိုဟိုဒီဒီ လှည့်လည်ရှာဖွေကြလေသတည်း ။
“ ဘေဘီ ” အခေါ် ခံသူ “ ငတိ ” သည်ကား များစွာ ငယ်လှတော့သည် မဟုတ်ချေ ။ သုံးနှစ်ကျော် လေးနှစ်နီးပါး မျှရှိ၍ ခြံစည်းရိုးနားတွင် မျက်နှာကို လက်မောင်းနှင့် ပွတ်ကာ မျက်ရည်စိုရွှဲနှင့် ငိုပွဲဆင်၍နေလေသတည်း ။
ထိုခြံနှင့် ကပ်လျက်ရှိသော တစ်ဖက်ခြံရှိ အိမ်ဝင်းအ တွင်း၌ကား မစ္စတာလွိုက်သည် ပက်လက်ကြိမ်ကုလား ထိုင်တွင် လှန်ကာ သတင်းစာဖတ်လျက် ရှိလေ၏ ။ အမွေး စုတ်ဖွားနှင့် ဂုတ်ကျားထက်ပို၍ လှသော ခွေးကလေးသည် ဘောလုံးကလေးတစ်လုံးကို ကိုက်ချီလျက် သခင်၏ လက်ပေါ်သို့ ပြေးတက်လာလေ၏ ။ မစ္စတာလွိုက်သည် သတင်းစာကို ချပြီး ဝှိုက်ကီကို မချီလိုက်ရာ ပါးစပ်တွင် ကိုက်လျက်ပါလာသော ဘောလုံးကလေးကို မြင်သဖြင့် “ ဟဲ့ ဝှိုက်ကီ ဒါ နင်ဘယ်က ယူခဲ့သလဲ ” ဟု အံ့သြစွာ မေးပြီးလျှင် ခြံအနီးတွင် ငိုယိုလျက်ရှိသော ကလေးငယ်ကို မြင်၍ ဝှိုက်ကီ ကို ပွေ့ချီရင်း ကလေးအနီးသို့ ရောက်လာလေ၏ ။
“ နာ့ဘောရုံးပေး - နာ့ဘော့ရုံးပေး ” ဟု ခွေးကို လက်ညှိုးထိုးကာ ငိုနေလျက်ရှိသော ကလေးအား ရယ်မောကာ “ အို မင့် ဘောလုံးလား ဝှိုက်ကီ ဘာပြုလို့ သူ့ဟာ လုလာသလဲ ” ဟု ဆိုကာ ခွေးပါးစပ်က ဘောလုံးကို ကလေး အားပေးလျက် ချော့မော့ကာ အငိုတိတ်စေ၍ ပွေ့ချီခဲ့ပြီးလျှင် မိမိအိမ်သို့ ခေါ်လာပြီးနောက် ချော့ကလက်နှင့် ဘီစကွတ်များကို ကျွေးလေရာ ကလေးလည်း စိတ်ပြေကာ ပြုံးရွှင်၍လာလေ၏ ။
“ မင့်နာမည် ဘယ်သူလဲ ”
“ နော့နာမည် တိုတို တဲ့ ”
“ မင်း ဘယ်သူ့ သားလဲ ”
“ မေမေ့တား ”
“ ဘယ်မှာနေသလဲ ”
“ ဟိုဘက်မှာ ” ဟု အိမ်ကိုလက်ညှိုးထိုး၍ ပြလေသည် ။
“ မင့်ဖေဖေ ဘာလုပ်သလဲ ”
“ တိုတို့ဘေဘေ ဘိရပ်မှာတဲ့ ”
ရယ်မောလျက် “ ဪ ဒါဖြင့် ဗိုလ်ကြီးပေါ့ ”
“ ဟင့်အင်း တိုတို တိဘူး ၊ ပြန်တော့မယ် ” ဟု ဆိုကာ ပြောရင်းပင် မစ္စတာလွိုက်၏ လက်ပေါ်မှရုန်း၍ ဆင်းကာ ပြေးမည်ပြု၍ “ ကဲ ကဲ သွားတော့ နောက်ကိုလည်း ပျင်းရင်လာလည်နော် ။ ချော့ကလက်တွေ အများကြီးပေးဦးမယ် ” ကိုကို လည်း “ အင်း ” ဟုပြောကာ ပြေး၍လာခဲ့ပြီး နောက် ခြံထဲတွင် လျှောက်ရှာနေသော အေးကြည်တို့နှင့် တွေ့၍ “ ဟော ဟိုမှာ ကိုကိုရယ် ၊ ကြည့်စမ်း ဘယ်သွားသလဲ ၊ တို့များ ရှာလိုက်ရတာ ” ဟု အေးကြည်က ပြောကာ ပွေ့ချီ၍ အိမ်ပေါ်သို့ တက်သွားပြီးလျှင် “ ဟောဒီမှာ မမ ကိုကိုရယ်လေ အောက်ဆင်းပြီးဆော့နေတယ် ရိုက်ပါမမ သူအင်မတန် လမ်းသလားနေတယ် ”
“ မေမေရိုက်နဲ့နော် ။ တိုတိုလယ်ဘူး ၊ တုတို့လကား လိမ်ကျောတာ ။ နော့ဘောရုံးလေး ဟိုအိမ်က ခွေးကလေး ယူတွားလို့ လိုက်တောင်းတာ ။ ဟိုဟို အိမိက ဗိုလ်ကြီးကတောင် ချော့ကလက်တွေ တို့တို့ ပေးလိုက်တယ် ”
“ အင်း မင်းကလေး အတော့်ကို လူလည်ဖြစ်နေပါကလား ။ ဟိုဘက်က ဗိုလ်တွေနဲ့တောင် မိတ်ဆွေဖြစ်လာပါပကော ” ဟုဆိုကာ ကိုကို့အမေသည် ကိုကို့အား ပွေ့ချီ နမ်းရှုပ်လျက် သားကလေးအား ပြုံးရွှင်စွာအရိပ်ကြည့်၍ နေလေသတည်း ။
ထိုနေ့မှစ၍ ကိုကိုသည် ညနေတိုင်း မကြာခဏ ပျောက်၍ သွားလေ၏ ။ ပျောက်တိုင်းပင် လိုက်ရှာသောအ ခါ မစ္စတာလွိုက်နှင့် အတူကစား၍ နေသည်ကိုသာ တွေ့ ခဲ့ကြလေသတည်း ။ သို့ကြောင့် အခါများသော် ရိုး၍နေပြီ ဖြစ်၍ မရှာတော့ချေ ။ ကိုကို့အမေလည်း ဟိုဘက်ခြံက ဗိုလ်တွေ မိမိသားကလေးကို ချစ်၍နေသည်ဟု ယုံကြည် စိတ်ချကာ ဘာမျှ စိုးရိမ်ခြင်းမရှိတော့ဘဲ နေလေ၏ ။
တစ်နေ့သောအခါတွင် ကိုကိုသည် မစ္စတာလွိုက်တို့ ခြံဘက်သို့ ကူး၍ မိမိ၏ ကစားဖော်မိတ်ဆွေများဖြစ်ကြကုန်သော မစ္စတာလွိုက် ၊ ဝှိုက်ကီ စသော သူငယ်ချင်းများနှင့် ဘောလုံးပစ်တမ်း ကစား၍ နေကြလေ၏ ။ ထိုအချိန်ကား ညနေ ၅ နာရီခန့်ရှိ၏ ။ ကိုကို့အမေလည်း ခြံထဲသို့ဆင်းကာ ပန်းပင်များကို ကြည့်ရှုကာ မာလီကု,လားကို ပြုပြင် စေခိုင်း၍နေလေ၏ ။
များမကြာမီ ဟိုဘက်ခြံဆီမှ ကိုကို၏ ပြင်းထန်စွာ ငိုလိုက်သော အသံကို ကြား၍ အူယားဖားယား ခြံစည်းရိုး အပေါက်နားသို့ ပြေး၍သွားလေရာ ကိုကိုအား ပွေ့ချီယူလာသော မစ္စတာလွိုက် နှင့် ရင်ဆိုင်တွေ့သဖြင့် ၎င်းက ကလေးကို လှမ်းပေးရင်း “ ဘောလုံးပြေးဖမ်းရင်း အားလွန်ပြီး လဲသွားလို့ တယ်တော့ မနာပါဘူးခင်ဗျာ ။ ဒူးကလေး နည်းနည်းပွန်းသွားရုံပဲ ရှိပါတယ် ” ဟု အားနာသော ပြုံးရယ်ခြင်းဖြင့် ရယ်ပြောပြောရင်းပင် ကိုကို့အမေ၏ မျက်နှာကို သေသေချာချာ မြင်ရသောအခါ မစ္စတာလွိုက် ၏ ရင်ထဲတွင် ဒိန်းခနဲဖြစ်ပြီးလျှင် “ ဟင် ” ဟု ဆိုကာ မျက်နှာပျက်ပျက်နှင့် ချာခနဲလှည့်၍ ထွက်သွားလေတော့သတည်း ။
ကိုကိုအမေ သည်ကား မည်သူ့ကိုမှ သေချာစွာ မကြည့်အားဘဲ သားကလေး လဲသည်ကို မနည်းကြီး ပူ၍ နေသောကြောင့် “ ဟုတ်ကဲ့ရှင် ၊ ဒီကလေး အင်မတန်ဆော့ တယ် ” ဟု ပြောပြောဆိုဆိုပင် အာယား ကို ခေါ်ကာ အိမ်ပေါ်သို့တက်လာကြပြီးမှ “ ခုတင်က ဗိုလ်ကလည်း ဗမာလို အပြော လည်လိုက်တာ မွှတ်နေတာပဲ ” ဟု သာမန်မျှသာ တွေးလိုက်မိလေ၏ ။
••• ••• ••• •••
ဥပါဒါ စွဲရမက်ကယ်က သည်းပွက်ပွက်ဆူလျှံ စဲမပျက် ပူပန်သည် ၊ သူရကန် တစ်နွှဲ ၊ မနောဓာတ်မငြိမ်းနိုင်တယ် ကိန်းပိုင်ပိုင် ပြောဖို့မဆုံး ၊ တစ်မိနစ် တစ်ဗီဇနာမှာ တစ်ခရာမပြီး ။ ရတနာတစ်ကုံးကြောင့် တစ်ဘုန်းဖြင့် မှိုင်ခွေ ၊ ဖြေပါသော် ကြိတ်မရနိုင်ဘု ၊ စိတ္တဇမီးတောက်ဆူဝေ ။ စက္ခုက ဇလာရေမှာ ဖြာနှစ်ပွေ စိမ့်စမ်းသို့ နှိမ့်ဝှမ်းသည့် ပါးမို့နှစ်ပြင်ဆီ သွားဖို့ပြင်ပြီ ၊ ထားပျိုကြောင့် ရွှင်မကြည်သည် သာလီစက်ခန်းကလေး ။
ခေါင်းအုံးကြီးကို ပွေ့ဖက်ကာ အထက်ပါတေးထပ် ကဲ့သို့ အဆွေးဇာတ်ထုပ်ကြီးကို ခင်းကျင်းပြသလျက် လင်းကြက်တွေ ဆော်ညာ၍ တကျော်ကျော်လွန်ကြသည့်တိုင်အောင် မျက်လုံးမှာ တကြောင်ကြောင်နှင့် တောင်တောင်မြောက်မြောက် စဉ်းစားဆိုညည်းလျက် တစ် ကိုယ်တည်း အပူမိပြီး လူမသိအောင် ကျွမ်းလောင်ဆွေး မြေ့လျက် မဲ့ခွက်ခွက်မျက်နှာဖြင့် မသက်မသာ ရှိနေသူကား မစ္စတာလွိုက် ပင် ဖြစ်လေသတည်း ။
ဗိုလ်ဝတ်ဗိုလ်စား ဘောင်းဘီကြီး ကားရားနှင့် ယောက်ျားရင့်မာကြီး တစ်ယောက်လုံးကိုပင် ဘုံးဘုံးလဲစေ၍ ရေနစ်တာနဲ့လည်း မတူ ၊ မီးပူလောင်တာနှင့်လည်း မမျှ ၊ ဓားပြတိုက်ခံရသည်နှင့်လည်း မဆိုင် ၊ ကပိုင်တောင်ပြုံး မောင်အုန်းတို့အိမ်နားက ဂုတ်ကျားမကြီး အသားဆွဲလို့ သွေးရဲရဲ အသားနီလန်ပြီး အဆီပြန်သလို အခံရခက်ပုံမျိုး လည်းမဟုတ် ၊ တိုတိုတုတ်တုတ်နှင့် အချုပ်ကိုရေးရမူ အပူ နှင့်အဆွေး အတွင်းရေးကို အပထား၍ မျက်နှာပေးအနေအထားမှာပင်လည်း ဒေဝါလီခံရသော သူဌေး ၊ ကြွေးပူသော စက်ပိုင် ၊ လက်ကိုင်ပြုတ်သော ဖဲသမား ၊ သားသေဆဲမိခင် ၊ လင်သေဆဲမုဆိုးမ ၊ ဓားရိုက်တဲ့ချစ်တီး ၊ မီးလောင်တဲ့ အိမ်ရှင် ၊ စက်တိုင်တက်မည့်ရာဇဝတ်သား စသည်တို့ထက် အဆပေါင်းများစွာ ပူပင်လှသော မျက်နှာထား ဖြစ်ရကား ညနေအေးက ကလေးအမေကို မြင်ရသည်တွင်မှ အစပြု၍ ကောက်ရသလို ရုတ်တရက် ပေါ်လာသည့် ဝက်ရူးနာမျိုး နှင့် အလားတူခံစားရသည့် ဝေဒနာမျိုးဖြစ်လေသတည်း ။
မစ္စတာလွိုက်သည် သိုက်စာကျသဖြင့် ထိုခြံသို့ လာရောက် ငှားရမ်းနေထိုင်သည် မဟုတ် ။ ကိုယ်၏ ပင်ပန်းခြင်း ဒုက္ခ ၊ စိတ်၏ ဆင်းရဲခြင်းဒုက္ခများကို ခေတ္တရပ်နား၍ ခပ်အားအားကလေး နေလိုသော ဆန္ဒကြောင့် ( Bibb Line ) ကုမ္ပဏီ ပင်လယ်ကူးသင်္ဘောကြီးတစ်စင်း၌ စက်ဆရာ အလုပ်မှ ခဏတစ်ဖြုတ် ဆိုသလို အခွင့် ယူကာ ထိုနေရာသို့ ဒေသစာကြွပြီး နေရှာရသော ဘလွင် ပင်ဖြစ်လေတော့သတည်း ။
ဘလွင် သည် အတန်တန်သော ဒုက္ခမျိုးကို အတိုးနှင့် ခံစားခဲ့ရပြီးနောက် ကပ္ပတိန်တစ်ယောက်၏ ထောက်မခြင်းဖြင့် အမေရိကန်ပြည် နယူးယောက်မြို့ ၌ အင်ဂျင်နီယာကျောင်းတွင် ဝင်ရောက်သင်ကြား၍ အောင်မြင်သည့်အခါ အဆိုပါသင်္ဘောမှာ စက်ဆရာရာထူးကို ချီးကျူးပေးအပ်ခြင်း ခံခဲ့ရလေ၏ ။
ကိုကို့အမေ နှင့် မတွေ့ရမီ အခါ၌ မစ္စတာလွိုက် အဖြစ် မှာ ပျော်ရွှင်သော အသင့်အတင့် နေသာထိုင်သာရှိသော်လည်း ကိုကို့အမေ ကို မြင်ပြီးသည့်နောက် ဖောက်ဖောက်ပြန်ပြန်နှင့် ဟန်မလုပ်နိုင်တော့ဘဲ တုံးခနဲ လဲကာ မစ္စတာလွိုက် ဘဝသစ်မှ ဘလွင် တည်း ဟူသော ဘဝဟောင်းသို့ ပြန်ပြောင်း သက်ဝင်လာပြီးလျှင် ယခင် ဝတ်၍ နေသော ဘောင်းဘီများပင် ယားယံလာသကဲ့သို့ မှတ်ထင်မိလေသတည်း ။
“ အင်း ... မြတင် မြတင် ဒင်း ဟာ ဧကန္တ မြတင် ပါပဲ ။ အရင် ကတော့ စိုစိုပျိုပျို ၊ ယခုလို ကလေးတစ်ယောက် အမေဘဝ ရောက်ပြန်တော့လည်း သေးသေးသွယ်သွယ် ယဉ်စစ ။ တစ်မျိုးတစ်ဖုံ ပြုပြင်ထားသလို ကြည့်လို့လှနေလိုက်တာ ။ သစ္စာဖျက်မ မမြတင် ရယ် နင်တယ်တော်ပါကလား ။ သူဌေးကတော်ကြီး ရဲ့ ။ နှစ်ပေါင်းအတော်ကြာအောင် နင့် စိတ်တွေ ဖျောက်ပြီး မေ့မေ့ပျောက်ပျောက် ဆို သလို နေခဲ့ရသော်လည်း ယခုလိုနှင့် မျက်နှာကို ဗြုန်းခနဲ တွေ့ရတော့ မေ့နေတဲ့ အချစ်ငုတ်ဟာ ရုတ်တရက်ဆူပြီး ပူရပြန်ပါပကော ။ ငါ့ဒုက္ခတွေ အတောမသတ်နိုင်စရာ နင့် သားကလေး ကိုကိုပါ အဆစ်ပါထည့်ပြီး ချစ်စရာကလေး တစ်ခုလုပ်ပြီး အဟုတ်ကြီးခင်တွယ်နေလိုက်ရပြန်သေး တယ် ။ ဟယ် .... ဒုက္ခ ဒုက္ခ ” စသည်ဖြင့် ညည်းတွားရင်းပင် အရုဏ်ကျင်း၍ အလင်းသို့ရောက်ခဲ့လေသတည်း ။
ညဉ့်က မျက်လုံးတကြောင်ကြောင်နှင့် အသည်း နှလုံးကို မီးလောင်ခဲ့သဖြင့် နောက်နေ့တွင်လည်း အောက် မေ့သလိုလို ၊ လွမ်းဆွတ်သလိုလို ရင်ထဲတွင် တဖိုဖိုနှင့် ငိုမလို ၊ ရယ်မလို ကြီးတိကြောင်တောင်နှင့်ပင် အိပ်ရာထက်တွင် လဲလျောင်း၍ ဇာတ်ဟောင်းကို ပြန်လှန်တွေးတော ရင်း ဆွေးကြောကြီးတင်းသဖြင့် မျက်လုံးတွင်းက မျက်ရည်စကို ထွက်မကျရန် အတန်တန် တားဆီး၍နေစဉ် ကိုကို ပြေးဝင်လာပြီး -
“ အန်ကယ် .... အန်ကယ် ဘာဖြစ်လို့လဲ ၊ နေတောင်းဘူးလား ” ဟု မေးမြန်းကာ ခုတင်ပေါ်သို့ မမီတမီနှင့် ကုန်း၍ အားယူကာ တက်လာလေ၏ ။
“ အန်ကယ် နေတောင်းဘူးလား တိုတို့နာလေး ပျောက်ပွားဘီ အန်ကယ် ။ ဘာချစ်တာလဲဟင် ” စသဖြင့် ထပ်မနား မေးနေသောအခါ ဘလွင်သည် ကလေးကို ကြည့်ပြီး မချိပြုံးလျက် မုန်းရမှာလည်း အခက် ၊ ဆက် ပြီးလည်း ချစ် မနေလို ဘာကိုမှ မသိရှာသော ကလေးငယ် အားလည်း သနားနှင့် “ အလကားပါကွယ် ၊ အန်ကယ်နေ ကောင်းပါတယ် ”
“ ဒါဖြင့်လာပါ ၊ တိုတိုနဲ့ ကစားရအောင် ဝှိုက်ကီလေး စောင့်နေတယ် ”
“ ဟင့်အင်း ကနေ့ အန်ကယ် မကစားချင်ဘူးကွယ် ။ လာ မင့် ကို စကား နည်းနည်း ပြောမယ် ” ဟု ဆိုကာ ကိုကို အား ပွေ့ယူကာ အနီးသို့ ကပ်ပြီးလျှင် -
“ မင်း ဖေဖေ ဘယ်မှာလဲ ”
“ နော်တိဘူး ဘိရပ် မှာလို့ ကျောတယ် ”
“ မင်း မမှတ်မိဘူးလား ၊ ဘယ်တုန်းက ဘိလပ်ကို သွားသလဲ ”
“ နော်တိပါဘူး ဆိုနေ ”
“ အေးလေမို့ အိမ်မှာ မင်းဖေဖေ ဓာတ်ပုံ မရှိဘူးလား ”
“ ရှိတယ် မေမေ နေ့တိုင်းနေ့တိုင်း ကြည့်ကြည့်နေတယ် ”
“ ဒါဖြူ မင့် ဖေဖေ ဓာတ်ပုံ သွား ယူပြစမ်းပါ ။ ဘယ် လောက်များ လှလွန်းလို့ မင်း မေမေက ကြည့်ရတာလဲ ”
“ အန်ကယ် ကြည့်မလား ၊ နော် ပွားယူခဲ့မယ် ” ဟု ဆိုကာ ကိုကိုသည် ဒိုင်းဒိုင်းဒိုင်းဒိုင်းနှင့် ပြေးဆင်းသွားပြီး တစ်ခဏကြာလျှင် ပြန်တက်လာခဲ့လေ၏ ။
“ ရော့ အန်ကယ် မေမေလည်း ဓာတ်ပုံကြည့် နိုနေတယ် ။ နော် အတင်း လုယူလာခဲ့တယ် ” ဟု အားရပါးရ ပြောကာ ပေးလေ၏ ။ ဘလွင်သည် ဓာတ်ပုံကို ကြည့်ပြီး အံ့သြ၍ နေလေ၏ ။ အကြောင်းမူကား ထိုပုံကား မိမိ ပုံ ဖြစ်၏ ။ မြတင် နှင့်ချစ်ကြိုက်စဉ်က မိမိ ပေးဖူးသော ဓာတ်ပုံ ဖြစ်လေသတည်း ။
“ ဒီပုံဟာ မင်း ဖေဖေ ပုံ အဟုတ်ပဲလား ”
“ ဟုတ်တယ် နော့ကို မေမေ က ဒါ မင့် ဖေဖေ ပုံပဲလို့ ကြောတယ် ” ဘလွင်သည် ပြုံး၍ ဪ မြတင် မြတင် ငါ့ကို မမေ့သေးပါကလားဟု တွေးကာ တစ်မျိုး အားတက် မိလေ၏ ။ သို့နှင့်လည်း ကလေးအဖေသည်ကား မိမိ မဟုတ် ဘဦးပင် ဖြစ်မည်ဟု အတတ်သိသည့်အလား အားငယ်စွာဖြင့် မြတင် အဘယ်မျှပင် မိမိအား မမေ့သော် ငြားလည်း မိမိ နှင့် မြတင် တို့ စပ်ကြား၌ မဟာသမုဒ္ဒရာကြီး ခြား၍များနေလေပြီတကား ။ ကိုကို၏ စကားအလာကို ထောက်သဖြင့် ယခုအခါ မြတင် တို့ အိမ်၌ မြတင် ၏ ယောက်ျား မရှိ အရပ်တစ်ပါးသို့ သွား၍နေဟန်လက္ခဏာ ထင်ရှား၍ နေကြောင်းကို သိရလေ၏ ။
ထို့ကြောင့် မြတင် ကို တစ်နေ့သ၌ တွေ့ဆုံ၍ မိမိအ ပေါ်တွင် သစ္စာဖျက်သိမ်း၍ စိမ်းကားရက်စက်ပုံကို အကြောင်းပြန်၍ ပက်ပက်စက်စက် ရန်တွေ့ဦးမည်ဟုကြံကာ မုန်းနေသော စိတ်ထဲတွင် မြတင် က မိမိကို ယနေ့တိုင် မမေ့နိုင် သူ့ ဓာတ်ပုံ တကိုင်ကိုင် ငိုမလို တမှိုင်မှိုင် စသော သီချင်းကို တစ်မဟုတ်ချင်း စပ်ဆိုဘိ အလား သနားသလိုလို ရှိလာပြန်သောကြောင့် မကြည့်ချင်မြင်ချင်ရက်သာ ရှေးက ပုံလိုမဟုတ်တယ် မြရယ် ၊ မုန်း - ချစ် သနားဟူသော သီချင်း ပမာ တစ်ခါတစ်ရံတွင် ကြာမဆန်တဲ့ သဘောမျိုးနှင့် ရိုးရိုး တော့ တွေ့လိုက်ရဦးမည်ဟု တွေးတောကြံဆမိလေသ တည်း ။
ထို့နောက် စိတ်ပြေလက်ပျောက် ခြံတွင်းသို့ လျှောက် ရန် ကိုကိုနှင့် နှစ်ယောက် ဆင်းခဲ့ကြလေ၏ ။
••• ••• ••• •••
ဘယ်တစ်နေ့ရယ်မှ ၊ ကွယ်မမေ့ပါတဲ့ မယ့်ဖြစ်ပုံ ၊ လူ ကြုံလျှင် လွှာပုံသချင်ရဲ့ မောင်စံရာ ဘယ်ဌာနမှာလို့ ပြော ပအစုံ ၊ ရွှေအမ္ဗ မာန်ဟုန်တွေက သူထန်ပြင်း ၊ ငွေ့ငွေ့ငယ် ဆူ ၊ မေ့အပူ ကူကညှင်းရော့သလား ။ အကြောင်းခံ ကောင်း ပန်လို့လည်းရတယ် ၊ တင်းမာန်လျှော့ကင်း ။
ကိုးခွင်သော ရပ်ဌာနတွင် တိမ်နဘန် အုပ်ဆိုင်း၍ အံ့ မှိုင်းမှောင်လျက် အာကာတိမ်နန်းဝယ် လျှပ်ပန်းတွေ ကစား၍ အားကြီးအင်ကြီး ဖိဖိစီးစီး မိုးကြီးရွာသွန်းပြီး နောက် သစ်ပင်ကြီး ၊ သစ်ကိုင်းကြီး ဝေဝေဆာဆာ ဥယျာဉ်ပန်းမန်နှင့်တကွ သာသာယာယာ ညိုညိုဆိုင်းဆိုင်း အုံ့မှိုင်းဝေဆာသည့် ခြံကြီးအလယ်တွင် လေပြေသိမ်း၍ နွဲ့ယိမ်းယိုင်နဲ့ သစ်ကိုင်းသစ်ရွက်သံတွေက တရှဲရှဲ မိုးသေးကလေးက တဖွဲဖွဲ ကျေးငှက်သံကလေးများက တချွဲချွဲ ။ နားထဲတွင် စိမ့်၍ သွားလောက်အောင် သာယာ ကြည်လင်၍ တစ်ချက်တစ်ချက် ငိုသံပါကလေး ဝင်လာ အောင် အထက်ပါ လေးဆစ်ကလေးကို အတွေးနှင့်နှစ်နှစ် ကာကာ သီဆိုလျက် တီးကွက်လှလှ ၊ စည်းချက်ကျကျ နှင့် တရွရွနှိပ်လိုက်သော ပီယာနိုအသံတို့မှာ အိမ်အောက်ထပ်ခန်းတွင်ထိုင်ကာ စောင့်စားနေသည့် ကိုဧည့်သည်အား စိတ်နှလုံးကို တုန်လှုပ်ချောက်ချား၍ အသည်းနှလုံးတွေ တစ်ပြုံလုံးကိုလည်း ဆွဲကိုင်ဖျစ်ညှစ်ထားသလို များစွာ အနေခက် ၊ အခံခက် ၊ အသက်ရှူမမှန် မျက်ဖြူလန်၍ နေစေလေတော့သတည်း ။
“ မမ အောက်မှာ ဧည့်သည်တစ်ယောက် လာနေတယ် ”
“ ဘယ်ကလည်း ညည်း မသိဘူးလား ”
“ မသိဘူးမမ ၊ ဟောဒီ ကတ်ကလေး ပေးလိုက်တာပဲ ”
ကိုကို့အမေ ခေါ် မြတင်သ ည် “ ကတ် ” ကလေးကို ဖတ်ကြည့်လိုက်လျှင် “ ဘလွင် - အင်ဂျင်နီယာ ” ဟု တွေ့ရ သည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် အသက်ဝင်လာသည့်ပမာ ကဗျာကယာ မှန်တင်ခုံရှေ့သို့ပြေးပြီး နဖူးဆံရင်ကလေး ၊ မှုန်နံ့သာကို ထုံစွာသလျက် သော်ကခက်ကလေး ဆံထုံးဘေး ကွင်ထိုး ၊ နှင်းဆီရိုးကလေးနှင့် မျက်ခုံးဆွဲ ၊ ပိုးညွန့်အင်္ကျီ ကလေးကို အလျင်အမြန်လ် ။ အင်မတန်လည်း ကြာမည် စိုးသဖြင့် အပြောထဘီကို ကပျာကသီဝတ်ပြီး ကျွတ်ကျတော့ မလိုနေသော စိန်တစ်လုံးနားကပ်ကို အသာလှည့်ရင်း ကနွဲ့ကလျနှင့် အောက်ကို ဆင်းခဲ့လျှင် ပက်ပင်းပါတွေ့ရသော ငယ်ချစ်ဟောင်း ဘလွင် ၏ ဟဒယရွှင်သော မျက်နှာထားနှင့် ရိုးသားစွာ “ သူဌေးကတော် မာပါရဲ့လား ခင်ဗျာ ၊ ကျွန်တော် မတွေ့ရတာကြာလို့ .. ”
ဘလွင် ၏ မျက်နှာထားနှင့် စကားကို ကြားရလျှင် မြတင် သည် ရုတ်တရက်သော် အံ့သြဝမ်းနည်း၍သွားပြီးမှ တစ်ဖန် တစ်စုံတစ်ခုကို သတိရသည့်အလား မျက်နှာထား ပြုံးရွှင်ကြည်လင်၍ လာပြီးလျှင် “ အို ကိုကိုလွင် ရှင် ဘယ်က လာလို့ ဘယ်ကို ရောက်နေသလဲ ၊ ပျောက်နေတယ်လို့ ကြားရလို့ မြ တို့ ဖြင့် .. ”
ဝမ်းနည်းသည့် မျက်နှာဖြင့် “ ဪ မြတို့ဖြင့် ပျော် ပျော်ရွှင်ရွှင်နှင့် အင်မတန်စိတ်ချမ်းသာကြမှာပဲနော် ”
“ ဟုတ်ကဲ့ ကိုကိုလွင် မချစ်လို့ ပစ်သွားလေတော့ အလိုက်အထိုက် စိတ်ကို ဖြေပြီးနေနိုင်အောင် နေမဟဲ့ လို့ ကြိုးစားရတော့တာပေါ့ရှင် ”
“ ဦးရင် ပြီးရောဆိုတဲ့ စကားအတိုင်း ပြောအားရှိပေတာပေါ့ သူဌေးကတော် ။ ကျွန်တော့်ကို မုန်းပြီး ဖြုန်းခနဲ ဖြတ်စာ ပေးလိုက် ကတည်းက အကြီးအကျယ် စိတ်ရူး ပေါက်ပြီး ထင်ရာ လျှောက်ပြေးရတာပါ ”
“ အလို ဘယ်သူက ဖြတ်စာ ပေးသလဲ ။ မြ တို့လည်း အကျိုးအကြောင်း မသိရပါကလား ” ဟု အံ့သြစွာပြောသဖြင့် ဘလွင် သည် ဒေါ်ကြင် လာ၍ ပေးသော ဟောင်းနွမ်းနေသည့် စာကလေးများကို ထုတ်၍ ပြလေ၏ ။
“ ဟင်း ဒီဟာ မြ မရေးရပါကလား ။ မြ ရေးလိုက်တဲ့ စာက ဘဦး နှင့် လက်ထပ်ဖို့ ကြော်ငြာသော်လည်း ဘာမှ မစိုးရိမ်ဖို့ အကြံဉာဏ် ပေးတဲ့ စာပါ ။ ဒီ စာဟာ ဒေါ်ကြင် နဲ့ ဖေဖေ တို့ ဆင်တဲ့ ဉာဏ်ပဲ ”
“ ဘယ်သူ့ ဉာဏ်ပဲ ဖြစ်ဖြစ် စိတ်သာ မူလပါ သူဌေးကတော်ရယ် ။ ခုလိုအခါကျမှ ဒီစကားတွေ ပြောသော်လည်း အကျိုးမရှိပါဘူး ။ ကျွန်တော့်မှာလည်း ဒီစကားမျိုး ပြောတဲ့ အတွက် အပြစ်မကင်းသဖြင့် နောက် ဆက်မပြောပါရစေနဲ့တော့ ။ ကျန်းကျန်းမာမာ ချမ်းချမ်းသာသာတွေ့ရတာ ဝမ်းသာလှပါပြီ သူဌေးကတော် ”
“ ရှင် ကျွန်မကို သူဌေးကတော် ၊ သူဌေးကတော်နဲ့ မခေါ်နဲ့နော် ”
“ ဂုဏ်အလျောက် ခေါ်ရခြင်းဖြစ်ပါတယ်ခင်ဗျာ ၊ သူ ဌေးကတော် မကြိုက်ဘူးဆိုရင်လည်း နောက်မခေါ် ... ”
“ ကြည့်စမ်း ကိုကိုလွင် နော် ၊ မခေါ်နဲ့ဆိုရင် မခေါ်နဲ့ ရှင် ။ မြ သူဌေးကတော်လည်း မဟုတ်ဘူး ။ ဘာကတော်မှ မဟုတ်ဘူး ” ဟု ဆောင့်ဆောင့်ကာ ပြောလေ၏ ။
“ ကျွန်တော့်ကို ကွယ်နေစရာမလိုပါဘူးခင်ဗျာ ၊ နို့ ကလေးအဖေ ဘယ် ... ”
“ အို တယ်ခက်ပါကလား ၊ မြ အပျိုပါ ရှင့် ။ လင်လည်း မရှိ ၊ သားလည်း မရှိပါဘူး ”
ရယ်မောလျက် “ ကျွန်တော် မမြတင် ရဲ့ သားကလေး ကိုကို နဲ့ သိနေတာ ကြာပါပြီ ”
“ ဒါ ... မြရဲ့ အစ်မ က မွေးတဲ့ တူကလေး ရှင့် ၊ အဖေအမေ ငယ်ငယ်က သေဆုံးလို့ မြ ကိုပဲ အမေ ထင်နေတယ် ။ မြ လည်း သနားလို့ အမေ လို့ ပြောထားတယ် ”
ဘလွင် ၏ မျက်လုံးသည် ဝင်းထိန်၍ လာလေ၏ ။ ပါးစောင် က ရွှေသွားလည်း ဝင်းခနဲ ပေါ်လာလေ၏ ။ စိတ်တွင်ကား အိုင်ယာလန်ထီ ပထမပေါက်သော သံကြိုးရသလို တဖိုဖိုနှင့် ခုန်ဆွခုန်ဆွ ဖြစ်၍ သွားလေ၏ ။
ထိုအခါကျမှ မြတင် သည် နှုတ်ခမ်းကို စူကာ ငို တော့မည့်ပုံပမာဖြင့် “ သူများကတော့ နေရာတကျ ရှိပါစေ တော့လို့ မမရင် နဲ့ တိုင်ပင်ပြီး ကြံလိုက်ရတာ ။ ပြီးတော့ သူ က ဘယ်ထွက်သွားလိုက်မှန်း မသိဘူး ”
ဘလွင်သည် မချိုမချဉ်မျက်နှာနှင့် မြတင် ၏ ဆိုဖာသို့ ပြောင်းရွှေ့ ထိုင်ပြီး “ ပြောစမ်းပါဦး မြရယ် ၊ မင်း ဘယ်ပုံခြယ်လှယ်ခဲ့သလဲ ၊ လွန်တဲ့ရက်တွေ ကိုယ့် အပြစ်ပဲ ဆိုပါတော့ ”
“ ဟင်း ခုမှ ကိုယ့်အပြစ်ပါ ကိုး ။ နားထောင်ပါ ၊ ပြောပါမယ် ။ မြ အစ်မကြီး မမြရင် ဟာ မြ ကို အင်မတန်ချစ်တယ် ၊ မြ ကိုကို နဲ့ ကွဲပြီး ဘဦး ကို လက်ထပ်ရမယ် ဆိုတော့ တစ်နေ့ တစ်နေ့ ငိုငိုပြီးနေတဲ့ပြင် သူ့ကို ယူရရင် မြ ကိုယ် ကို မြ သ,တ်သေမယ်လို့ ကြံနေတာကို မမရင် သိတယ် ။ ဒီတော့ ညီမလေးကို သနားပြီး ဖေဖေတို့ စကားလည်း နားမထောင်ရာ မကျအောင် ညီမလေး အလိုလည်းပြည့်အောင် သူက ဘဦး ကို အရုပ်ဆိုးကြီး ဖြစ်လို့ သိပ် မုန်းနေတာဖြစ်သော်လည်း လက်ထပ်ဖို့ ပွဲထုတ်တော့ ခေါင်းကို ဇာအုပ်ပြီး မမရင် က ညီမလေး လုပ် ထွက်မယ်လို့ အကြံပေးပြီး စိတ်အေးအောင် မြ ကို တားတယ် ။ မြ နဲ့ မမရင်ဟာ နှနှစ်သာ ကွာတယ် ရုပ်ရည်အလုံးအဖန်လည်း တူလို့ သူတို့ မသိကြဘူး ၊ လက်ထပ်ပြီးမှ မြ တို့က ဖွင့်ပြောလို့ သိတယ် ။ မမရင် ဟာ မြ ကို သနားပြီး အသက်ကို ကယ်ဆယ်လိုတာနဲ့ ဘဦး ကို မချစ်ဘဲနဲ့ ယူရပြီး ကိုကိုလေး ကို မျက်နှာမြင်လို့ မီးတွင်းမှာ ဆုံးရှာတယ် ။ သူ ဆုံးပြီးလို့ ဘာမှ မကြာသေးဘူး ၊ ဘဦး ဟာ အရက်တွေ ခါတိုင်းထက် သိပ်သောက်ပြီး ကားတစ်စီးနဲ့ ဟိုလျှောက်လည် ၊ ဒီလျှောက်လည် ညဉ့်နက်သန်းခေါင်မှ ပြန်ပြန်လာလေ့ ရှိတယ် ။ မြ ဖေဖေ ကလည်း မမရင် ဆုံးလို့ စိတ်မကောင်းဖြစ်နေတဲ့အခါ ဘဦး က သွေးဆောင်လို့ မြင်းတွေ ဘာတွေ လောင်း ၊ ကလပ်တွေ တက် နဲ့ နေလိုက် တာ တစ်နေ့တော့ ဖေဖေ နဲ့ ဘဦး ဟာ ကလပ်က ပြန်လာ ကြတော့ ဘဦး ဟာ လူမှန်းမသိအောင် အရက်တွေ မူးလာတာနဲ့ သူ့ကား သူ နိုင်အောင် မမောင်းနိုင်ဘဲ အင်္ဂလိပ် သင်္ချိုင်းနားမှာ ဘတ်စ်ကားတစ်စီး နဲ့ အတင်း ဝင်တိုက်လိုက်တာ ဘဦး တော့ ပွဲချင်းပြီး သေသွားတယ် ။ ဖေဖေတော့ ဆေးရုံမှာ နှစ်ရက်သုံးရက် နေမှ ဆုံးတယ် ။ ဒီကတည်းက မြ တစ်ယောက်တည်း ဒီကလေး အုပ်ချုပ်ပြီး လူကြီး လုပ်နေရတာပဲ ။ မမရင် ဟာ မြ အတွက်နဲ့ သေတာပဲလို့ မြင်တယ် ။ ဒါကြောင့် သူ့ သားကလေးကို မြ သားကလေးပဲလို့ အမြဲ သဘောထားပြီး ချစ်နေရတော့တာပဲ ” ဟု ဇာတ်ရင်းကို ပြန်ပြောသည်တွင်မှ ဘလွင်မှာ “ ဟင်း ” ခနဲနေအောင် အသက်ရှူပြီး “ နို့ ဒီက လူရဲ့ အပူဇာတ်ကလေးများလည်း တစ်ဆိတ်လောက် နားဆင်တော်မူပါ ။ ကြားချင်တော်မူပါစ ကိုကို့ အမေခင်ဗျား ”
“ ရှင်က ဘာလဲ ပြောင်ပြောင်ပျက်ပျက်နှင့် ။ ကဲ ကိုကိုလွင့် ဇာတ်ကွက်ကို ခပ်သွက်သွက် ပြောစမ်းပါဦး ” ဟု ဆိုသဖြင့် ဘလွင် လည်း ဒေါ်ကြင် စာ လာပေးသည်မှ စပြီး သင်္ဘော တွင် ပါသွားပုံ ၊ ဒုက္ခအမျိုးမျိုး ရောက်ခဲ့ရပုံမှ စ၍ နောက်ဆုံး ကိုကို နှင့် တွေ့ပြီး တစ်နေ့တော့ မြတင် ကို မြင်ရပုံစသည်များကို ပြန်လှန်ပြောကြားနေစဉ် ကိုကို ဝင်လာပြီးလျှင် ဘာမှမပြော အလျင်စလို ပြန်ထွက်သွားပြီး လက်က ဓာတ်ပုံကလေးကို ယူလာကာ ဘလွင်အနီးမှာ ရပ်လျက် ဓာတ်ပုံ တစ်လှည့် ၊ ဘလွင်၏ မျက်နှာကို တစ်လှည့် ကြည့်နေပြီးနောက် ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာနှင့် ကပျာကယာ ဘလွင် ကို ဖက်ပြီး “ ဖေဖေ ဖေဖေ ဒါ ဖေဖေနော် ” ဟု ပြောကာ ပေါင်ပေါ် ကို အားယူကာ တက်လေ၏ ။ ဘလွင် နှင့် မြတင်တို့လည်း အစကပင် ကလေး၏ ထူးခြားသော အမူအရာ ၊ ဆိတ်ငြိမ်စွာ ကြည့်နေကြပြီးနောက် ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်မောကာ ဘလွင် က -
“ အေး ဟုတ်တယ် ၊ ဟုတ်တယ် ဖေဖေ့သားကြီး ။ မင့် မေမေ နဲ့ ဖေဖေ မွေးတဲ့ သားကြီး ” ဟု ပြောရင်း ကိုကို့ အား ပွေ့ကာ နမ်းရှုပ်လိုက်ရာ မြတင်သည် ဘလွင် အား ရွဲခပ်ကောင်းကောင်း နှင့် ကြာတစ်စောင်း ခုတ်ပြီး အမူလုပ်၍ သွားလေ၏ ။
ကိုကို သည် ဘလွင် လက်ပေါ်မှတစ်ဖန် အတင်း ရုန်းကန်၍ ဆင်းပြန်လေ၏ ။ “ သား ဖေဖေ့ အပေါ် ငြိမ် ငြိမ်နေစမ်းပါ ၊ ဘယ်သွားဦးမလို့လဲ ”
“ နေဦး ဖေဖေ ၊ နော့ အန်ကယ်ဆီ ပွားမလို့ ။ အန်ကယ် က ဖေဖေ့ ကို ခဏခဏမေးမေးနေတယ် ။ နော့ အန်ကယ် ပွားခေါ်မလို့ ” ဟုဆိုသဖြင့် “ ကဲ ဒါဖြင့်နေဦး ၊ ဖေဖေ ပါ မင့် အန်ကယ် ဆီ လိုက်ခဲ့မယ် ” ဟုပြုံးရွှင်ကာ ပြောပြီး ထွက်သွားကြလေရာ တစ်ခဏမျှ ကြာလျှင် မစ္စတာလွိုက် သည် ကိုကို အား ပွေ့ချီကာ ရောက်လာပြီးလျှင် မြတင် အနားတွင် ထိုင်လိုက်ရာ ကိုကို က မြတင် ဆီ ကဗျာကယာ ပြေးပြီး “ မေမေ ဖေဖေ ကလည်း အန်ကယ် ၊ အန်ကယ် ကလည်း ဖေဖေ နော်နော် ” အားရပါးရ ရယ်မောကာပြောရင်း ပါးစပ်တွင်းသို့ ချော့ကလက်တွေ နင်း၍ သိပ်လိုက်လေ သတည်း ။
⎕ ဒဂုန်ခင်ခင်လေး
📖ဒဂုန်မဂ္ဂဇင်း
အမှတ် - ၁၄၅
၁၉၃၂ ၊ စက်တင်ဘာ
