❝ ပေါစိန် ဆိုတဲ့ သူငယ်ချင်း တစ်ယောက် ❞
ကျွန်ုပ် နှင့် သူငယ်ချင်း ခြောက်ယောက် သည် ကံဘဲ့ ရှိ နန်းကြာညို အရက်ဆိုင် တွင် ညနေ ( ၆ ) နာရီ အရောက် ချိန်းဆို ထားကြလေ၏ ။
သူငယ်ချင်း ငါးယောက် မှာ ရန်ကုန် တစ်မြို့တည်း တွင် နေကြသောကြောင့် မကြာခဏ တွေ့ဆုံ ဖြစ်ကြ လေ၏ ။ “ ပေါစိန် ” ဆိုသော သူငယ်ချ င်း တစ်ဦး သာ လျှင် နယ် သို့ ရောက် နေ သောကြောင့် နှစ်ပေါင်း အတန် ကြာ မတွေ့ဖြစ်ဘဲ ရှိ လေ၏ ။
' ပေါစိန့် ' မှာ အမည်ရင်း မဟုတ် ပေ ။ သူ ၏ အမည် မှာ ‘ မြမောင် ’ ဖြစ်၏ ။ သူ သည် ဆယ်တန်း ကို စိန်ပေါလ်ကျောင်း မှ အောင် လာ သူ ဖြစ်၏ ။ ကျွန်ုပ်တို့ ငါးဦး မှာ မူ အစိုးရ အထက်တန်းကျောင်း မှ အောင်လာကြသူများ ဖြစ်၏ ။ ထို့ကြောင့် “ စိန်ပေါလ် ... စိန်ပေါ လ် ” ဟု ခေါ်ရာ မှ အစ ‘ ပေါ စိန် ’ ဖြစ်သွားလေ တော့၏ ။
သူငယ်ချင်း ငါးဦး စလုံး ဘွဲ့ ရကြ၏ ။ ကျွန်ုပ် တစ်ဦး တည်း သာ လျှင် ဆယ်တန်း မအောင်ဘဲ ကျန်ခဲ့ သူ ဖြစ်၏ ။ ကျွန်ုပ် သည် စာရေးဆရာ ဖြစ် လာ၏ ။ ‘ တာမွေ မှ လျှာရှည် ’ သည် ရဲ အရာရှိ ဖြစ် လာ၏ ။ ‘ ကျောက်မြောင်း မှ ခြောက်စောင်း ’ သည် တိရစ္ဆာန်ရုံ တွင် လူကြီး တစ်ဦး ဖြစ်လာ၏ ။ စိန်ပေါ မှ ‘ ပေါစိန် ’ သည် စေတုတ္တရာမြို့ ၏ မြို့ပိုင် ဖြစ်လာ၏ ။ ‘ တိုက်ကြီး မှ ဗိုက်ကြီး ’ မှာ ကောက်ပဲသီးနှံရုံး မှ အရာရှိကလေး ဖြစ် လာ၏ ။ ‘ တောင်ကြီး မှ မောင်ဖြီး ’ မှာ မှောင်ခိုကုန်သည်ကြီး ဖြစ် လာ၏ ။
ပေါစိန် မှ အပ ကျွန်ုပ် တို့ ငါးယောက် စလုံး သည် ရန်ကုန်မြို့ တွင် ရှိ နေသော ကြောင့် မကြာခဏ ဆုံတွေ့ ကြ လေ၏ ။ သုံး ရက် ခန့် က ပေါစိန် တစ်ယောက် ရန်ကုန် သို့ ရုံး ကိစ္စ ဖြင့် ရောက် လာ၏ ။ ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ် တို့ သူငယ်ချင်း ခြောက်ဦး သည် ပြန်လည် တွေ့ဆုံသော အထိမ်းအမှတ် အဖြစ် ‘ နန်းကြာ ညို ’ တွင် သူရမေရိယ သိက္ခာပုဒ် ကို ကျူးလွန် ရန် ချိန်းဆို ထားကြ လေ၏ ။
ကျွန်ုပ် နှင့် လျှာရှည် သည် ဆိုင် သို့ အရင် ရောက်ကြ သဖြင့် စားပွဲ ခုနှစ်လုံး ကို ဆက်ကာ ကုလားထိုင် ( ၆) လုံး ပတ်ဝိုင်း ထား လိုက် လေ၏ ။ ထို့နောက် လျှာရှည် က ဘီယာများ ၊ ဆော်ဒါများ ၊ ဝီစကီများ ၊ ရေခွက်များ ၊ ဆေးလိပ်ဘူးများ အသင့် မှာ ယူ ၍ စောင့်စား နေကြ လေ၏ ။
ထိုအချိန် မှာ ပင် လျှာရှည် က ကျွန်ုပ် အား ...
“ တို့ အားလုံး က အရက် သောက် ကြ မှာ ၊ မင်း က အရက် မသောက်တဲ့ သူ ဆိုတော့ ဘယ်လို လုပ်မလဲ ” ဟု မေး လေ၏ ။
“ မခက်ပါဘူး .... လျှာရှည် ရာ ၊ မင်း တို့ က အရက် သောက်ကြ ၊ ငါ က လိမ္မော်ရည် သောက် မယ် ၊ သူငယ်ချင်းတွေ တွေ့ ဖို့ က အဓိက မဟုတ်လား ကွ ၊ အရက် သောက်ခြင်း ၊ မသောက်ခြင်း က အဓိကမဟုတ်ပါဘူး ” ဟု ကျွန်ုပ် က ပြော လိုက် လျှင် လျှာရှည် က မခိုးမခန့် ပြုံး လေ၏ ။ သူငယ်ချင်း ခြောက်ယောက် ထဲ တွင် ကျွန်ုပ် သည် အရက် မသောက်သူ ဖြစ်၏ ။
အဘယ့်ကြောင့် ဆိုသော် ကျွန်ုပ် သည် စာရေးဆရာ တစ်ဦး ဖြစ် သည့် အပြင် အထက် ဂိုဏ်းဆရာ တစ်ဦး လည်း ဖြစ်သော ကြောင့် အရက် ကို သစ္စာ ဆို၍ ရှောင်ထား ရ၏ ။ ဤသည် အကြောင်း ပြု ၍ သူငယ်ချင်းများ က ကျွန်ုပ် အား ဘိုးဘိုးအောင် ပြီး လျှင် ထွက်ရပ်ပေါက်မည့် ‘ ဘိုးဘိုး လောင် ’ ဟု ခေါ်ကြ လေ၏ ။ တစ်ခါတစ်ရံ တွင် ‘ ကိုလောင် ကြီး ’ ဟု ခေါ်ကြ၏ ။
နေမှာ အတော် စောင်း လာပြီ ဖြစ် သဖြင့် နန်းကြာညို အရက်ဆိုင် ထဲ တွင် အနည်းငယ် မှောင် ၍ လာပြီ ဖြစ်၏ ။ ထို့ကြောင့် ဆိုင် မှ စားပွဲထိုးများ သည် မီးချောင်းများ ကို လျှောက် ၍ ဖွင့် နေ ကြ၏ ။
ထိုအချိန်မှာ ပင် ဘောင်းဘီ ပွပွကြီး ကို ဝတ်လျက် ဖိနပ်ရှည်ကြီး ကို စီး ထား ကာ အရပ် မြင့် လျက် ခါး ကိုင်း သော နှာခေါင်း ချွန်ချွန် ၊ ဆံပင် နီနီ ဖြင့် အင်္ဂလိပ်ကပြား ပုံ ပေါက်သော အသက် ( ၆၀ )ခန့် ရှိ အဘိုးကြီး တစ်ဦး သည် ဆိုင် အတွင်း သို့ ဝင် လာ လေ၏ ။ ထို့နောက် ကျွန်ုပ် ၏ စားပွဲ နှင့် အနီးကပ်ဆုံး စားပွဲ တွင် ဝင် ၍ ထိုင်ကာ ရေငတ်ပြေ သောက်သော ‘ လက်ရုံးတံဆိပ် ’ ပေးလ်အေး ဘီယာ တစ်လုံး ကို မှာ လိုက်လေ၏ ။
အဘိုးကြီး နှင့် ကျွန်ုပ် သည် မျက်နှာချင်း ဆိုင် မိ သွား၏ ။ အဘိုးကြီး က သူ ၏ ဘီယာခွက် ကို ကိုင်မြှောက် ၍ ပြရင်း ‘ သောက်ပါဦးလား ’ ဟူသော သဘော ဖြင့် လောကွတ် ပြု လေ၏ ။
ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ် က လက် ကို ကာ ၍ ပြ ရင်း ...
“ နိုးသင့်ခခ် ... ” ဟု ပြန်၍ ပြောလိုက် လေ၏ ။
ထိုအခါ အဘိုးကြီး က ...
“ အောင်မယ်လေး ... အင်္ဂလိပ် ယောက်ဖ နဲ့ လာပြီး တွေ့နေရ သေး တယ် ၊ မြန်မာ လို ပြောစမ်း ပါ ငါ့ လူ ရာ ၊ ကပြားတွေ လည်း မြန်မာပြည် မှာ မရှိတော့ပါဘူး ။ အင်္ဂလိပ် လို ဟိုညှပ် ၊ ဒီ ညှပ် ပြော တဲ့ အကျင့်တွေ ပြင်ကြပါစို့ လား ၊ ကျုပ်တို့ တိုင်းပြည် က လည်း လွတ်လပ်ရေး ရတာ ကြာမင့်ပဲ ၊ ကာလံဒေသံ ... အဂ္ဂဓနံ ... တဲ့ တူမောင် ရဲ့ ၊ အချိန်ကာလ နဲ့ မကိုက်ညီတာတွေ လည်း မလုပ် သင့်ဘူးကွယ့် ” ဟု ပြော လေ၏ ။
ကျွန်ုပ် လည်း အံ့အား သင့် ၍ သွား၏ ။ မြန်မာစကား ကို ပီပီသသ ၊ နှိုက်နှိုက်ချွတ်ချွတ် ပြော နေ သော အင်္ဂလိပ် မျက်နှာ နှင့် လူကြီး အား ကြည့် ၍ ...
“ အန်ကယ် က ကပြား နော် ” ဟု မေး လိုက်လေ၏ ။
“ လုပ်ပြန်ပြီ ... လုပ်ပြန်ပြီ ၊ ဘယ်ကသာ အန်ကယ် ရ မှာ လဲ ၊ ကျုပ် ... အန် လည်း မအန် သေး ဘူး ၊ ငါ့ လူ က လည်း မကယ်ရ သေးပါဘူး ၊ ဦးလေး လို့ အားရပါးရ ခေါ်လိုက်စမ်းပါ ကွယ် ၊ ပြီးတော့ ... ကပြား ဟုတ်လား .... က လည်း မကဘူး ၊ ပြား လည်း မပြားဘူး ကိုယ့်လူ ရေ ၊ ကျုပ် အဖေ လည်း အင်္ဂလိပ် ပဲ ၊ ကျုပ် ရဲ့ မွေးသမိခင် လည်း အင်္ဂလိပ်မကြီး ပါ ပဲ ၊ ဘယ်နှယ့် ကပြား ဖြစ်ရမှာလဲ ... ဒါပေမဲ့ မွေးတာ က တော့ မြန်မာပြည် ၊ ချောက်မြို့ ၊ ဘီအိုစီဆေးရုံ မှာ မွေး တာ ဗျို့ ၊ အဲဒီတော့ မြန်မာပြည် သား ပေါ့ ၊ အဲဒီ မြန်မာပြည်သား အကျွန်ုပ် သတို့သား ကို မည်တွင် သညာ ခေါ်စရာ ကား ‘ ပီဟင်နရီ ’ ၊ အာယု တစ်ရာ့နှစ်ဆယ် ရှည် စေသော်ဝ်တဲ့ ငါ့ လူ ရေ ” ဟု ရယ်ရွှန်းဖတ်ရွှန်း ဖြင့် မြန်မာဓလေ့ထုံးတမ်း ဇာတာ အခေါ် ကို ပါ ပြောပြ လိုက်ရာ လွန်စွာ ရယ်ဖွယ် ကောင်း လေ တော့၏ ။ သို့ရာတွင် ကျွန်ုပ် က ဣန္ဒြေ ဆောင်နိုင် သေး၏ ။ တာမွေ က လျှာရှည် မှာ မူ တခစ်ခစ် ရယ် နေ လေ၏ ။
“ တူမောင် ကို ပြောရဦးမယ် ၊ ကျုပ် ရဲ့ အမည် က ‘ ပီဟင်နရီ ’ ဒါပေမဲ့ ဟောဒီ နဖူး က ကြက်ခြေခတ် ဒဏ်ရာကြီး ကို အကြောင်း ပြု ပြီး ‘ မစ္စတာခရော့ စ် ’ လို့ ခေါ်ကြတယ် ။ အဲဒါကတော့ ‘ အနွတ္တသညာ ’ ပေါ့ ငါ့လူ ရာ ” ဟု ထို အဘိုးကြီး က ပြော လိုက်လျှင် ...
ကျွန်ုပ်တို့ နှစ်ဦး သည် ထို အဘိုးကြီး ၏ နဖူး ကို ဝင်လာ စဉ် က ပင် ဂရု မထား မိ သော်လည်း ယခု အခါ ၌ ပို၍ စူးစူးစိုက်စိုက် ဂရုထား မိလေ၏ ။
၎င်း ၏ နဖူး ပေါ် တွင် ကြောက်မက်ဖွယ်ရာ နက်ရှိုင်း ကြီးမား သော ကြက်ခြေခတ် အမာရွတ် ကို တွေ့ရ လေ တော့၏ ။
ထိုအခါ လျှာရှည် က ...
“ ဟုတ်ပါ ရဲ့ ၊ အဲဒီ ကြက်ခြေခတ် ဒဏ်ရာကြီး က ... ဘယ်လို ဖြစ်တာတုန်း ” ဟု မေး လေ တော့၏ ။
“ အိုင်အေတန်း ရောက်တဲ့ အခါ မှာ ‘ သိန်းမောင် ’ ဆိုတဲ့ သူငယ်ချင်း နဲ့ လောင်းကြေး စားကြေး အရက် ပြိုင် ပြီး သောက်ကြတာ ... ဆက်ပြီး မသောက်နိုင် တဲ့ လူ ရဲ့ နဖူး ကို မောင်းချဓား နဲ့ လှီးဖြတ် ကြေး လို့ လုပ်ကြတာ ... ကျုပ် က ရှုံးသွားတယ် ။ အဲဒီမှာ သိန်းမောင် က တိုက်မောင်းချ ဓားကြီး ထုတ် ပြီး ကျုပ် နဖူး ကို လှီး ခဲ့တာ ... ဆေးရုံ တောင် တက် ရတယ် ။ သူရသတ္တိ အရင်း ပြုပြီး ရ ခဲ့တဲ့ အမှတ်အသား ပေါ့ ၊ မှန်ကြည့် လို့ ဒီ အမာရွတ် ကို တွေ့တိုင်း ၊ ‘ ငါ ဟာ ယောက်ျား ပီသတယ် ’ စိတ်ကြီး ဝင် ခွင့် ရခဲ့တယ် မောင်တို့ ရေ ” ဟု မစ္စတာ ခရော့စ်ကြီး က ပြောလိုက်
ရာ ...
လျှာရှည် နှင့် ကျွန်ုပ် မှာ သဘောကျ လွန်း ၍ လက်ခုပ် တဖြောင်းဖြောင်း တီး လိုက် လေ၏ ။
ထိုအချိန် မှာ ပင် မော်တော်ကား တစ်စီး ဆိုင်ရှေ့ တွင် လာ၍ ရပ် ပြီး လျှင် ကား ပေါ် မှ ကျွန်ုပ် ၏ သူငယ်ချင်း လေးယောက် ဆင်း ကာ ဆိုင်တွင်း သို့ ဝင် လာချိန် နှင့် တိုက်ဆိုင်လျက် ရှိလေ တော့၏ ။
ထို့ကြောင့် ခြောက်စောင်း က ... “ လူ မစုံသေးဘဲ နှစ်ယောက် ထဲ အခမ်းအနား စ နေပြီလား ” ဟုပြော လိုက်လေ၏ ။
ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ် က ..
“ မစသေးပါဘူး ခြောက်စောင်း ရယ် ။ ဟောဒီ အန်ကယ်ကြီး ပြောတာ ကို သဘောကျ လို့ လက်ခုပ် တီးတာပါ ” ဟု ပြော လိုက်လေ၏ ။ သူငယ်ချင်း အသီးသီး လည်း ကု,လားထိုင် အသီးသီး တွင် ဝင်၍ ထိုင်ကြ လေ၏ ။ ထိုအခါ ကျွန်ုပ် က သူငယ်ချင်းများ နှင့် မစ္စတာ ခရော့စ်ကြီး အား မိတ်ဆက် ပေး လိုက်လေ၏ ။ ထိုသို့ မိတ်ဆက် ပေးပြီး လျှင် မစ္စတာခရော့စ် ၏ နဖူး ကို ဝိုင်း ကြည့်ကြ လေ၏ ။ ပေါစိန် မှာ မူ မျက်တောင် မခတ်ဘဲ စိုက် ၍ ကြည့်နေ လေ၏ ။
ထိုသို့ ကြည့်ပြီး နောက် ...
“ ကျောင်းသား ဘဝ ကတည်း က နဖူး မှာ ဒဏ်ရာ ရကြေး လောင်း ပြီး အရက် သောက်တယ် ဆိုတော့ တော်တော် သောက်နိုင်လို့ ပေါ့ ” ဟု တီးခေါက် သကဲ့သို့ မေး လိုက်လေ၏ ။
ထိုအခါ မစ္စတာခရော့စ် က ..
“ ဒီလိုပါ ငါ့ တူ ရယ် ၊ အရက် သောက်ခြင်း ဟာ မကောင်းဘူး လို့ အတိုင်းတိုင်း ၊ အပြည်ပြည် က
ပညာရှိတွေ က ဆုံးဖြတ်ကြ ပါ တယ် ။ အဲဒီလို မကောင်းတဲ့ အလုပ် ကို လုပ်မိတဲ့ နောက် မှာ တော့ မစို့မပို့ မလုပ်တော့ဘူး ။ နည်းနည်း လေး ဖိဖိစီးစီး ထိထိရောက်ရောက် လုပ်တဲ့ သဘောပါပဲ ။ တစ်တက်စား လည်း ကြက်သွန် ၊ နှစ်တက်စား လည်း ကြက်သွန် မဟုတ်လား ... မောင်ရင်တို့ ရေ
” ဟု ပြော လိုက်ရာ ...
ပေါစိန် က မခိုးမခန့် ပြုံး လျှက် ...
“ အန်ကယ် ... ရမ် နှစ်ပုလင်း သောက်နိုင်သလား ” ဟု မေး လိုက် လျှင် ...
မစ္စတာခရော့စ်ကြီး က ...
“ လူ ကို ရေနံဆီသံပုံး ကို မေးသလို မမေးစမ်းပါနဲ့ ၊ ရေနံဆီ သံပုံး ဆို ရင်တော့ ဘယ်နှပုလင်း ဆန့်သလဲ လို့ မေးခွင့် ရှိပါတယ် ... လူ ကျတော့ ဒီလို မမေးသင့် ဘူးလေ ... ကိုယ် ကြိုက်တဲ့ ပစ္စည်း များ ဆိုရင် အများကြီး သောက်နိုင် တာ ပေါ့ ။ လောင်းကြေးစားကြေး ဆိုရင် တော့ သောက်နိုင်တာ ထက် ပိုပြီး နည်းနည်းလေး ကြိုးစားပြီး သောက် မှာ ပေါ့ ။ အပို စကား တွေ ပြောတာ နား ကလော ဖို့ ကောင်းပါတယ် ... တူမောင် ရယ် ။ တူမောင် နဲ့ ဦး နဲ့ မြင်မြင် ချင်း ဆောက် နဲ့ ထွင်း ဆိုသလို မဖြစ်ရ လေအောင် ပြိုင်ပွဲလေး လုပ် လိုက်ကြရအောင် ” ဟု မထိတထိလေး စိန်ခေါ် လိုက်ရာ ပေါစိန် မှာ လွန်စွာ မခံချင်စိတ် ကြီးမားသူ ဖြစ်သည့် အလျောက် ...
“ စိန်ခေါ် ရင်တော့ ... တိမ် ပေါ် အထိပဲ လူကြီးမင်း ရေ ၊ ကျွန်တော် က လည်း အတော် သောက် နိုင်တာနော် ။ ဘာကြေး လောင်းမလဲ ၊ လုပ် လိုက် လေ ” ဟု ပြော လိုက်လေတော့၏ ။
ထိုအခါ အဘိုးကြီး က ...
“ရှုံးတဲ့ လူ ရဲ့ နဖူး ပေါ် မှာ ဓားမြှောင် နဲ့ ကြက်ခြေခတ် ထွင်း ကြေး မကောင်းဘူးလား ။ ကျုပ် ရှုံး ရင် ကျုပ် နဖူးပေါ် မှာ ဒပ်ဘယ်လ် ခရော့စ် ဖြစ်သွားမယ် ။ ဘယ်လောက် ကြည့်ရ ဆိုး သွား မလဲ ၊ ဟဲ ... ဟဲ ၊ ဒါပေမဲ့ ကျုပ် က မောင်ရင့် ရဲ့ စိန်ခေါ်မှု ကို လက်ခံပါတယ် ” ဟု ပြောလိုက် ရာ ...
ပေါစိန်ကြီး သည် ရှူးရှူးရှားရှား ဖြစ်သွား လေ တော့၏ ။ သို့ရာတွင် ကျွန်ုပ် တို့ သူငယ်ချင်းများ က နှစ်ဖက်စလုံး ကို တောင်းပန် ၍ ထို ပြိုင်ပွဲ မပြုလုပ်ရန် ပြောကြ လေ၏ ။
သို့ရာတွင် အဘိုးကြီး က ....
“ ရပါတယ် ၊ ရပါတယ် ... ကျေနပ် မှ လောင်းတာပေါ့ ။ ဒါပေမဲ့ မောင်ရင် တို့ ရဲ့ သူငယ်ချင်း ကို မရဲဘဲ နဲ့ ကျွဲပြဲ မစီး ဖို့ တော့ ကြိုပြီး ပြောပေးပါ ။ ပြီး တော့ ကိုယ့် ကိုယ် ကိုယ် လည်း ပြန် ကြည့်ဦး ။ ခတ်ကျွဲ မှန်ရင် ချိုရာ ရှိ ရတယ် ။ ချို ရာ မရှိဘဲ ခတ်ကျွဲ လို့ တော့ မကြွားနဲ့ ။ ပြီးတော့ ပြော လိုက်ဦးမယ် ။ အသည်း မကောင်းဘဲ နဲ့ ပွဲ မတောင်းရဘူး ” ဟု ပြော လိုက်လျှင် ပေါစိန် သည် မခံချင်စိတ်များ ငယ်ထိတ် သို့ ရောက်လာသော ကြောင့် ‘ ဝုန်း ’ ခနဲ ထ လိုက်လေ၏ ။ ထို့နောက် ကျွန်ုပ် တို့ ဘက် လှည့်ကာ ...
“ သူငယ်ချင်းတို့ မတားကြနဲ့ ကွာ ။ ဒီ အဘိုးကြီး ပြော တာ ငါ မခံနိုင်ဘူး ။ လောင်းမယ် ” ဟု ပြောရာ ...
အဘိုးကြီး က ပြုံး လျက် ...
“ မင်းတို့ အထဲ မှာ ဒီကောင် ဟာ မြန်မာ အစစ်ကွ ။ သွေး ကောင်းတယ် ။ ဒီလို သွေး ကောင်း တဲ့ ယောက်ျား နဲ့ ငါ့ သမီး နဲ့ တောင် ပေးစား လိုက်ချင်တယ် ” ဟု ပြော ၍ ရမ် တစ်လုံး စီ မှာ ပြီး လျှင် မိမိ ဖန်ခွက် အတွင်း သို့ မိမိ ငှဲ့ ကာ တစ်ခွက် ပြီး တစ်ခွက် မော့ကြလေ၏ ။
ပေါစိန်ကြီး သည် ရမ်တစ်လုံး ကုန်ခါ နီး တွင် အတော် မူး နေပြီ ဖြစ်၏ ။ မစ္စတာ ခရော့စ်ကြီး မှာ မူ ရမ် တစ်လုံး ကုန် ၍ နောက် တစ်လုံးမှာ သည့် အချိန် အထိ မူး သည့် အရိပ်အယောင် မတွေ့ရ သေးပေ ။
ပေါစိန် သည် ပုလင်း အတွင်း မှ လက်ကျန် အရက်များ ကို ဖန်ခွက် အတွင်း သို့ ငှဲ့ ၍ ထည့်လိုက် လေ၏ ။
ထိုအခါ အဘိုးကြီး က ...
“ ဟုတ်ပြီ မောင်ပေါစိန် ၊ ကြိုးစားလိုက် ၊ ကြိုးစား လိုက် ” ဟု အားပေး လေ၏ ။
ပေါစိန် လည်း ဖန်ခွက် ကို ကောက်၍ မော့ချ လိုက်၏ ။
ထိုအခါ မစ္စတာခရော့စ်ကြီး က လက်ခုပ် တီး ပေး၏ ။ ပြီးလျှင် ၎င်း သည် အသစ် ရောက် လာသော ပုလင်း ကို ဖွင့် ၍ ဖန်ခွက် အတွင်း သို့ အရက် အပြည့် လောင်း ထည့် လိုက် လေ၏ ။
ထိုအချိန် မှာ ပင် ဆိုင် တွင်း သို့ လူ ငါးဦး ခန့် ပြေးဝင် လာ၏ ။ ထို ငါးဦး ထဲ တွင် ရဲအရာရှိ တစ်ဦး လည်း ပါ လာ၏ ။ ကျွန်ုပ်တို့ နှင့် ရွယ်တူ သော မိန်းကလေး တစ်ဦး လည်း ပါ လာ၏ ။ မိန်းကလေး က သူ ၏ အနီး မှ လူ အား ...
“ ဒေါက်တာ ... ဟိုမှာ ဟိုမှာ လူနာ ကို တွေ့ပြီ ” ဟု ပြော လေ၏ ။
လူငယ် တစ်ဦး က လည်း ပြေးလာ ပြီး လျှင် အဘိုးကြီး ရှေ့ မှ အရက် ဖန်ခွက် ကို ယူ၍ နံရံဘက် သို့ လှမ်း ၍ သွန်ပစ် လိုက် လေ၏ ။ ပြီးနောက် ကျွန်ုပ်တို့ ကို တောင်းပန် လေ၏ ။
“ စိတ် မရှိပါနဲ့ ဗျာ ။ ဒါ ကျွန်တော့် အဖေ ပါ ။ အရက် သောက် လွန်း လို့ စိတ်ရောဂါ ဆေးခန်း ရောက် နေတာပါ ။ ဟောဒါက ကျွန်တော့် ဦးလေး စိတ်ရောဂါကု ဆရာဝန်ကြီး ပါ ။ သူ့ ဆေးခန်း မှာ တင် ထားတာပါ ။ ဒီ အစ်မ က သူ့ ကို စောင့်ရှောက် ရတဲ့ နာ့စ် ပါ ။
အဖေ ဟာ အရက် သောက်ရင် သွေး ဆိုးတယ် ။ ကောင်းကောင်း မသောက်ဘူး ၊ တွေ့ တဲ့ လူ နဲ့ ပြိုင်ပြီး သောက်တယ် ။ သူ့ လောက် မသောက်နိုင်ဘူး ဆို ရင် အဲဒီ လူ ရဲ့ နဖူး ကို ဓားမြှောင် နဲ့ ကြက်ခြေခတ်ကြီး ခတ် ပစ် လေ့ ရှိတယ် ။ သူ့ မှာ လည်း ဓားမြောင် အမြဲတမ်း ပါတယ် ” ဟု ပြောလိုက် ပြီး လျှင် အဘိုးကြီး ၏ အိတ် အတွင်း မှ ဓားမြှောင် ကို နှိုက် ၍ စားပွဲ ပေါ် သို့ ပစ်တင် ကာ အားလုံး ကို ပြ လိုက် လေ၏ ။
ဓားမြှောင် မှာ အသွား ( ၆ ) လက်မ ခန့် ရှိ၏ ။ ကျွန်ုပ် လည်း ကောက်ယူ ၍ ကြည့် လိုက်ရာ လွန်စွာ ချွန်၍ လွန်စွာ ထက် ကြောင်း တွေ့ ရ လေ၏ ။ အဘိုးကြီး သည် သူ ၏ သား က အတင်း ဆွဲနေ သဖြင့် ထိုင်ရာ မှ ထ လိုက် သော်လည်း စားပွဲ ပေါ် မှ အရက် ပုလင်း ကို လှမ်း ၍ ယူ ပြီး လျှင် တရမန်းကြမ်း မော့ ချ လိုက် လေ၏ ။ ထို ပုလင်း မှာ အရက် တစ်ဝက် ကျော် ခန့် ကျန် သေး၏ ။ ပြီးလျှင် ပုလင်း ကို ပြန်ချ ၍ နှုတ်ခမ်း ကို သုတ် ကာ ကျွန်ုပ်တို့ ဘက် လှည့်ပြီး လျှင် ...
“ ဂွတ်ဒ်အီးဗီးနင်း ၊ အဆုံးမသတ် နိုင်တဲ့ ယမကာ ညနေခင်း ပဲ မောင်တို့ ရေ ... ” ဟု နှုတ်ဆက် လက်ပြ ကာ လိုက်ပါ သွား ရ ရှာလေ၏ ။
အဘိုးကြီး ထွက်သွားသည် နှင့် ပေါစိန်ကြီး အား ကြည့် လိုက်ရာ စားပွဲ ပေါ် တွင် မှောက် လျက် မူးယစ် မေ့မျော သွားပြီ ဖြစ်၏ ။
ထို့ကြောင့် လျှာရှည် က
“ ဟိုဘက် က အချိန်မီ ရောက် လာ လို့ ပေါ့ကွာ ။ ရောက် မလာရင် ပေါစိန် ရှုံးပြီ ။ ဟို အဘိုးကြီး က နောက်ထပ် တစ်ပုလင်း နီးနီး မော့ ချ သွား သေးတယ် ။ ဘာမှ မဖြစ်ဘူး ။ ဒီမှာ ပေါစိန် က မသောက်နိုင်ဘူး ။ ဘာမှ လည်း မသိတော့ဘူး ။ ရှုံးပြီ ... ရှုံးပြီ ... ရှုံး ရင် နဖူး မှာ ကြက်ခြေခတ် ဖြစ်သွားမှာ နော် ၊ ကံသီ ပေ လို့ပေါ့ ” ဟု ပြောဆို လိုက်ချိန် ၌ ပင် ကျွန်ုပ်တို့ သည် ပေါစိန်ကြီး ၏ ခန္ဓာကိုယ် အတ္တဘော ကို ဝိုင်းဝန်း ၍ မ ကာ ကား ပေါ် သို့ တက်ကြရ လေတော့၏ ။
ထိုနေ့ ညနေက ကျွန်ုပ် အားလုံး အရက် မသောက်ဖြစ်ကြပါ ။
သဗ်ဗသေတ်တာ ကမ်မဿကာ
◾မင်းသိင်္ခ
📖 ဖတ်စရာ ဝတ္ထုတိုများ
#ကိုအောင်နိုင်ဦး
.
No comments:
Post a Comment