❝ ပလေးတိုး ၏ ဂန္ထဝင် သာလိကာ ❞
မြန်မာပြည် ၏ တစ်ခုသော အရပ် ၌ တောကြီး တစ်တော ရှိသည် ။ ထို တောကြီး ၏ တစ်နေရာ တွင် အဓိကရ ညောင်ပင်ကြီး တစ်ပင် ရှိလေသည် ။ ထို ညောင်ပင် ကို အမှီပြု၍ ငှက်ပေါင်းစုံ တို့ သည် ပျော်မြူးစွာ နေထိုင်လျက် ရှိကြ၏ ။
တစ်နေ့ တွင် အဆိုပါ ညောင်ပင် သို့ သာလိကာ တစ်ကောင် ရောက် လာသည် ။ ဒေသခံ ငှက် တို့ သည် သာလိကာ ကို တစ်ခါမျှ မမြင်ဖူးကြ၍ စူးစမ်းသော အကြည့် ဖြင့် အသာ အကဲခတ် နေကြသည် ။ သာလိကာ ၏ အပြုအမူ တို့ ကလည်း တော်တော် ထူးဆန်းသည် ။ ပြောဆိုပုံ က ပင် တစ်မျိုး ။
“ အလို ၊ အလွန်တရာ နက်လှပေသော တောကြီး အတွင်း သို့ ကျွန်ုပ် ရောက်ခဲ့ပြီ ၊ ချောက်ချားဖွယ် ကောင်းလေစွ ”
သာလိကာ သည် ဟိုဟိုဒီဒီ လှမ်း ကြည့် လိုက်သည် ။ သူ နှင့် အနီး စပ်ဆုံး ငှက် တစ်ကောင် ကို တွေ့ရသော အခါ စူးစမ်း မိတ်ဖွဲ့ လိုသော သဘော နှင့် မေးမြန်း လေသည် ။
“ အသင်ကား မည်သူနည်း ”
အမေး ခံရသော ငှက် သည် အံ့အားသင့် သွားမိသည် ။ ဤ တောကြီး အတွင်း ရှိ တိရစ္ဆာန်အပေါင်း က ပင် သူ့ အား ဆက်ရက်ငှက် မှန်း သိကြသည် ။ ယခု ရောက်လာသော ငှက် က ဘာ့ကြောင့် မသိရလေ သနည်း ။ ထို့ကြောင့်ပင် -
“ ငါ လည်း မင်း လို ခြေထောက် နှစ်ချောင်း နဲ့ ၊ အတောင်ပံ နဲ့ ၊ နှုတ်သီး နဲ့ ငှက်ပေါ့ ကွ ။ မသိဘူးလား ”
“ တောင်ပံ နှုတ်သီး ပါ တိုင်း ငှက် မဖြစ်နိုင်ကြောင်း ကို မြို့၌ နေစဉ် က ပင် ကျွန်ုပ် တွေ့ကြုံခဲ့ပါသည် ။ သို့သော် သင့် ကိုယ် သင် ငှက် ဟု ဆို လျှင် လည်း ရှိပါစေတော့ ၊ သင် ၏ အမည်နာမ ကား မည်သို့ အခေါ် ရှိပါ သနည်း ”
“ ဆက်ရက် တဲ့ ”
“ အိမ်း ဟုတ်ကပြီ ၊ အသင် ၏ နာမည် ကို သိရ၍ ကျွနုပ် ဝမ်းသာ မိပါသည် ၊ ကျွန်ုပ် ၏ နာမည်ကား သာလိကာ ဖြစ်ပါသည် ၊ သင် ယခု စား နေသော အသီး ကို မည်သို့ ခေါ်ပါသနည်း ၊ ကျေးဇူးပြု၍ ပြောပြ စေလိုပါသည် ၊ မေးမြန်း စပ်စုသည် ဟု မထင်စေလိုပါ ”
“ ညောင်သီး လို့ ခေါ်ပါတယ် ”
“ ညောင်သီး ကို ကျွန်ု ပ်၏ ဘဝ တွင် တစ်ကြိမ်တစ်ခါ မျှ မစားခဲ့ရပါ ၊ စား၍ ကောင်းပါ၏လော ၊ ကျွန်ုပ် မြို့ တွင် နေခဲ့ရသည် ဖြစ်ရာ ကျွန်ုပ် ကို ကျွေးမွေး ပြုစုသည့် သခင် ကျွေးသည့် အချို အအီ ၊ အဆီ အအိမ့်များ ကို သာ အရသာ ခံတတ်ပါတော့သည် ”
ကြာတော့ ဆက်ရက် သည် စိတ် မရှည်တော့ပေ ။ ဤ သာလိကာ ဆိုသည့် ငှက် နှင့် ဆက်လက် ပြောနေပါလျှင် သည်နေ့ အဖို့ အစာ ဝ စရာ အကြောင်း မမြင် ။ ထို့ကြောင့် -
“ ညောင်သီး ကို စား ကောင်းလို့ စား နေတာတော့ မဟုတ်ဘူး ၊ ဒါပေမဲ့ ဒါမှ မစားရင် ဘာသွား စားရမလဲ ၊ ငါ့ အဖေ နဲ့ အမေ လည်း ညောင်သီး ကို စားကြတာမို့ ငါတို့ လည်း စားကြရတာပဲ ပေါ့ ၊ အရေးကြီးတာ က ညောင်သီး ကောင်း မကောင်း ထက် ငါ တို့ အသက် ရှင်ဖို့ မဟုတ်လား ”
ဆက်ရက် သည် ဤမျှသာ ပြောပြီး တခြား ကိုင်း တစ်ကိုင်း သို့ ခုန်၍ ကူး သွားကာ ညောင်သီးများ ကို စားလေတော့သည် ။ သူ့ ကို ဂရု မစိုက် သလို ပြုမူ သွားသောကြောင့် သာလိကာ သည် ဒေါပွ သွားလေသည် ။ သို့သော် ပညာရှိ အိမ် ၌ ကြီးပြင်း ခဲ့ရသော ငှက် ပီပီ အမျက် ကို အပြင် သို့ ထုတ် မပြမိရန် ထိန်းချုပ် ထား လိုက်ရသည် ။ မိမိ မကျွမ်းကျင်သော နယ်မြေ ဖြစ်သောကြောင့် ကြောက်ရွံ့သည် က လည်း တစ်ကြောင်း ဖြစ်ပါသည် ။ သို့သော် စိတ် ထဲ ကမူ “ ဒီကောင် တော်တော် ရိုင်းစိုင်းတဲ့ ကောင် ၊ ဘာမှ ယဉ်ကျေးမှု ကို နားမလည်တဲ့ ငှက် ပဲ ၊ ဧကန္တ ပညာသင်ဖို့ နေနေသာသာ မြို့ ပေါ် ကို တောင် ရောက်ဖူးမယ့် ကောင် မဟုတ်ပါဘူး ” ဟု ကြိမ်းဝါး နေမိသည် ။
ထိုစဉ် စာကလေး တစ်ကောင် သည် သာလိကာ အနီးသို့ ရောက်လာပြီး -
“ ခုနက ဆက်ရက် နဲ့ ခင်ဗျား စကား ပြောနေကြတာ ကျွန်တော် ကြားမိတယ် ၊ ခင်ဗျား ပြောတဲ့ စကားတွေ ဟာ တစ်မျိုးကြီးတွေပဲ ၊ ကျွန်တော်တို့ ပြောနေကြတာ နဲ့ လည်း မတူပါလား ”
သာလိကာ သည် တဟဲဟဲ ဖြင့် တည်တည်ခံ့ခံ့ကြီး ရယ်လိုက်ပြီး -
“ အိမ်း ၊ အသင် ငှက်ကလေး က အံ့အားသင့် နေသည်မှာ ဆန်းလှသည် မဟုတ် ၊ အသင် နားလည်အောင် ရှင်းလင်း အဓိပ္ပာယ် ဖွင့်ဆိုပြပါမည် ၊ ကျွန်ုပ် မွေးဖွား ကြီးပြင်းခဲ့ရာ ဒေသ သည် ရန်ကုန်ရွှေမြို့တော် ရှိ မဟာပညာရှိကြီး တစ်ဦး ၏ အိမ် တွင် ဖြစ်ပါသည် ”
“ ရွှေမြို့တော် ဆိုတော့ ရန်ကုန် က တစ်မြို့လုံး ရွှေတွေချည်း ပဲလား ”
သာလိကာ သည် စာကလေး အား နုံချာရန်ကော ဟူသည့် သနား ဟန် အပေါ်ကြည့် နှင့် ကြည့် လိုက်ပြီး -
“ ရွှေ ဟူ၍ တင်စားလိုက်သည် မှာ ရန်ကုန် သည် ကြီးကျယ်ခမ်းနား ၍ ချစ်ခင်နှစ်သက်ဖွယ်ကောင်းသော သဘော ကို ဂုဏ်ပြုခြင်း ဖြစ်ပါသည် ”
စာကလေး လည်း ခေါင်း ခါယမ်းပြီး -
“ အေးလေ ၊ ကျွန်တော့် အဖို့တော့ ရန်ကုန် တစ်မြို့လုံး ရွှေတွေ ဖြစ် နေလည်း မှည့်နေတဲ့ စပါး လယ် တစ်ကွက် လောက် မခင်တွယ်ပါဘူး ”
သာလိကာ သည် စကားစ ပြတ် သွားလျှင် သူ့ အကြောင်း ကို မပြော လိုက်ရဘဲ ရှိသွားမှာ စိုးရိမ်ရသော ကြောင့် -
“ ဆက်၍ ပြောပါဦးမည် ၊ ကျွန်ုပ် ကို ငယ်စဉ် က ပင် ကျွေးမွေး ပြုစုခဲ့ သော သခင် သည် မဟာ ပညာရှိကြီး တစ်ဦး ဖြစ်ပါသည် ၊ သူ သည် ကြီးကျယ်လေးနက်သော ကျမ်းကြီးများ ကို ပြုစု နေသူ ဖြစ်ပါသည် ။ မြန်မာစာ ၊ ပါဠိ ၊ ဟင်ဒီ ၊ အင်္ဂလိပ် ၊ ပြင်သစ် နှင့် လက်တင်ဘာသာများ ကို ထုံးလိုချေ ရေလိုနှောက် ကောင်းကောင်းကြီး ကျွမ်းကျင်လေ့လာ ထားပါ သည် ၊ ဤ လောက၌ သူ မသိ ၊ သူ မတတ် ဟု မရှိ သလောက်ပင် ဖြစ်ပါ သည် ။ အိမ် သို့ လာလည်ကြသော သူ့ အပေါင်းအသင်းများ သည် လည်း ပညာရှိ များသာ ဖြစ်သောကြောင့် သူတို့ ပြောကြလျှင် စာသံ ပေသံ အလွန် ပါ ၍ ကျမ်းဂန် အကိုးအကား များလှသောကြောင့် အလွန်တရာ တန်ဖိုး ရှိ လှသည် ။ သူတို့ သည် စကား ပြောကြလျှင် ပညာရှိ ပီသစေရန် အတွက် ခန့်ညားထည်ဝါစွာ စာသံ နှင့် ပြောကြသော ကြောင့် ကျွန်ုပ် သည် လည်း ဤကဲ့သို့ စာသံ နှင့် ပြောတတ် နေခြင်း ဖြစ်ပါတော့သည် ”
စာကလေး သည် ပိုမို၍ အံ့အားသင့် သွားပြီး -
“ ဒါဖြင့် ခင်ဗျား ပြောနေတာတွေ ဟာ ပညာရှိ စကားတွေပေါ့ နော် ”
သာလိကာ သည် ခေါင်း တညိတ်ညိတ် ဖြင့် -
“ မှန်လှပေ ၏ အချင်း ငှက်ကလေး ၊ ကျွန်ုပ် လည်း ပညာရှိများ ၏ အလယ် တွင် နေခဲ့ရ၍ ပညာရှိတို့ ၏ စကားများ ကို သာ ပြောတတ်ပါ၏ ၊ တခြား စကားများ ကို ပြောရန်မှာ သိမ်ငယ် နုံချာလှ၍ ကျွန်ုပ် ဝန်လေး လှပါသည် ၊ ကျွန်ုပ်တို့ ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ ပညာရှိများ သည် မည်သို့သော အခါမျှ သိမ်ဖျင်းသော အကြောင်း ကို မရေးကြပေ ၊ ကမ္ဘာ့ ဂန္ထဝင် စာပေ ကြီးများ ၏ အောက်သို့ တစ်လက်မကလေး မျှ လျှော့ပြီး မဆွေးနွေးနိုင် ကြပါ ”
“ အဲဒါတွေ ပြောမှ ပညာရှိ လို့ ခေါ်သလား ”
“ ယူသော် ရနိုင်ပါသည် ၊ ကမ္ဘာကြီး သည် အချိန် နှင့် အမျှ ပြောင်းလဲ တိုးတက် နေသော်လည်း ကျွန်ုပ် ၏ သခင် နှင့် ပညာရှိကြီးများ သည် ရှိတ်စပီးယား ၊ ချားလ်စ်ဒစ်ကင်း ၊ သောမတ်ဟာဒီ ၊ ရှယ်လီ ၊ ဘိုင်ရွန် ၊ တင်နီဆင် ၊ တော်လ်စတွိုင်း စသည့် ဂန္ထဝင် စာရေးဆရာကြီးများ ၊ ကဗျာဆရာ ကြီးများ ကိုသာ အသိအမှတ် ပြု ထားပါသည် ။ ပလေးတိုး ၊ ဆိုကရေးတီး စသည့် အတွေးအခေါ်ရှင်များ ကိုသာ ဦးတင် ကြပါသည် ။ ကျန်သူများ ကို မူ နောက်ပေါက်များ ဖြစ်၍ မဆွေးနွေး ချင်ကြပါ ၊ ကျွန်ုပ် ဆို လျှင် ထို ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးများ ၏ စကားလုံးများ ကို အလွတ် ရနေပါသည် ၊ အထူးသဖြင့် ပလေးတိုး ၏ စကားများ ကို အလွတ် ဆိုပြနိုင်၍ သခင် က အလွန် သဘောကျ ပါသည် ၊ ကျွန်ုပ် ကို ပင် ပလေးတိုး သေပြီး နောက် ဝင်စား သလော ဟု တွေးခေါ်ကြံဆ ကာ ကျမ်းစာအုပ် ထူထူကြီးများ ကို လှန်လှော ကိုးကား ခဲ့ရသည် ထိပင် ဖြစ်ခဲ့ပါသည် ။ သင် သည် ပလေးတိုး ရေး သော ဖိဒရကထာ ကို ကြားဖူးပါသလော ”
“ ပလေးတိုး ဆိုတာ ကို ခင်ဗျား ပြောမှ ကြားဖူးတာပဲ ”
သာလိကာ သည် စိတ်ပျက်ဟန် နှင့် -
“ ဒါဖြင့် လက်ခီ တို့ ၊ ခါမိဒိ တို့ လည်း ကြားဖူးမှာ မဟုတ်ပါဘူး ” ဟု ညည်းညူ လိုက်ပြီး စာကလေး ကို အပြစ် တင် လိုက်သည် ။
“ ဤသို့ဖြစ်လျှင် အသင်သည် ဤ အရွယ် သို့ ရောက်သည့်တိုင် မည်သည့် ပညာ ကို မှ မသင်ကြား မနာယူခဲ့ ဘဲ အချိန် များ ကို မည်သို့ ဖြုန်းတီး ပစ်ခဲ့ပါသနည်း ၊ မိုက်မဲလေစွ ၊ အသိပညာ မရှိသော သူ သည် အမှောင် ထဲ တွင် စမ်းတဝါးဝါး လျှောက်ရ သကဲ့သို့ တည်း ၊ အသင် မည်သည်တို့ နှင့် အချိန် ကုန်ခဲ့သနည်း ”
စာကလေး သည် ပညာ မသင်ခဲ့ ရ ၍ သူ့ ဘဝ ကို စိတ်ဆိုး ဝမ်းနည်း ရန် လို မလို ဟု ဝေခွဲ မရဟန် ဖြင့် -
“ ကျွန်တော် လား ၊ အတောင် ရှိတော့ လေ ထဲ မှာ အနှံ့ ပျံသန်းတာ ပေါ့ ၊ စားစရာ အသီးအနှံတွေ ရှာဖွေ စား ၊ အသိုက် ဆောက် ၊ ဥတွေ ဥ ၊ သားပေါက် ၊ ဒါပဲပေါ့ ၊ အခုတောင် ဟို မှာ မြင်လား ၊ အသိုက် ဆောက် နေတယ် ”
သာလိကာ သည် စာကလေး ညွှန်ပြရာ သို့ ကြည့် လိုက်ရာ ညောင်ကိုင်း တစ်ခုတွင် တွဲလွဲကျ နေသော အသိုက်ကလေး တစ်ခု ကို မြင်ရသည် ။ အပြီးမသတ်သေးသော အသိုက် ကို စာကလေး တစ်ကောင် က မြက်စ တစ်စ ဖြင့် ထုံးရက် ၍ ဆောက် နေလေသည် ။
သည်တစ်ခါ တွင် မူ သာလိကာ အံ့အားသင့် ရလေပြီ ။
“ ထို အသိုက် သည် အသင်တို့ နေရန် ဖြစ်သလော ၊ လူများ က လာ ၍ ဆောက် မပေးဘူးလား ”
“ လူတွေ က ဘာဆိုင်လို့ ဆောက်ပေးရမှာလဲ ”
“ ကျွန်ုပ် မြို့ ၌ နေခဲ့ရသည် မှာ လူတို့ ပြုလုပ်ပေးသော အိမ်လှလှလေး နှင့် ဖြစ်ပါသည် ၊ သင်တို့ ၏ ဘဝ ကား ပင်ပန်း ဆင်းရဲလှပါ တကား ”
“ သဘာဝ ရဲ့ ဒဏ်ကို ခံနိုင်ဖို့တော့ ကြံဖန်ပြီး နေရတာပဲ ၊ ဒီ တော ထဲ ရောက် လာရင်တော့ ခင်ဗျား လည်း အသိုက် တစ်ခု လို လာပြီ ၊ တော်ကြာ မိုး ရွာရင် ခင်ဗျား ဘယ်မှာ နေမလဲ ”
“ ကျွန်ုပ် ကား တစ်ခါမျှ အသိုက် မဆောက်ဖူးခဲ့ ၊ ထို့ကြောင့် မည်သို့ ဆောက်ရမည် မသိ ၊ ပလေးတိုး က လည်း မည်သို့ ဆောက်ရမည် ဟု မပြောခဲ့ပေ ၊ အသိုက် ဆောက်ရသည် မှာ သိမ်ဖျင်းသော အလုပ် ဖြစ်၍ မပြောခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပေလိမ့်မည် ”
“ ကဲ ဒါဖြင့်လည်း နေရစ်ပေတော့ ၊ ကျွန်တော် တော့ စာမ ကို သွား ကူ လိုက်ဦးမယ် ၊ အဲ တစ်ခု တော့ သတိပေး ထားခဲ့ဦးမယ် ၊ လူသံ ကြားရင် တော့ သစ်ရွက် ထူတဲ့ နေရာ ဝင် ပုန်းနေနော် ၊ လောက်လေးစာ မိသွားမယ် ”
“ လူ ဟူသည် မှာ ဤမျှ ရက်စက်လိမ့်မည် ဟု ကျွန်ုပ် မယူဆပါ ”
“ ဒါတော့ မသိဘူးလေ ၊ ကျွန်တော် တို့ ဘဝ အတွေ့အကြုံ အရ သတိပေး ရတာပဲ ၊ ခင်ဗျား သင်ခဲ့ရတဲ့ ပညာ ထဲ တော့ ဘယ်လို ပါသလဲ မသိဘူး ၊ ကဲ သွားမယ်ဗျာ ”
စာကလေး ပျံသွားသော အခါ သာလိကာ တစ်ကောင် တည်း ကျန်နေခဲ့လေသည် ။ တခြား ငှက်များ က လည်း ဆူညံစွာ စားကြ ၊ အသိုက် ဆောက်ကြ ၊ ဟိုသည် ပျံကြ နှင့် သာလိကာ ကို ဂရုစိုက် မနေကြပေ ။ သာလိကာ သည် အလုပ်ရှုပ် နေသော ငှက်များ ကို ကြည့်၍ သူတို့ အစား မောနေ မိသည် ။ ဘာ့ကြောင့် သည်လောက် လှုပ်ရှား လုပ်ကိုင် နေကြကြောင်း ကို သဘော မပေါက် ။ သူ့ ဘ ဝ၌ သည်လို မလုပ်ကိုင်ခဲ့ရပေ ။ ကျွေးသည် ကို စားလိုက် ၊ သင်ကြား သည် ကို ရွတ်ပြလိုက် ၊ လေချွန်လိုက် ၊ အိပ်လိုက် နှင့် လှောင်ချိုင့် ထဲ ၌ ကြီးပြင်းခဲ့ရသည် မဟုတ်လော ။
သာလိကာ သည် စကား ပြောဖော် မရှိ၍ အလွန် ပျင်းနေသည် ။ ဤ တောကြီး ကား အင်မတန် ခြောက်သွေ့လေစွ ။ သို့သော် မကြာလှပါ ။ ညောင်ပင် သို့ ကြက်တူရွေးမ တစ်ကောင် လာ နား လေသည် ။ ကြက်တူရွေးမ ၏ လည် တွင် ဆွဲ ထားသော ဖဲကြိုးလှလှလေး ကို မြင်သည်နှင့် ပင် သူ့ လို လူတို့ လက်မှ ထွက် ခဲ့သော ငှက် တစ်ကောင် ဖြစ်မှန်း သိ လိုက်လေ သည် ။ ထို့ပြင် ကြက်တူရွေးငှက်မ ဖြစ်သည် ကို လည်း ယခင် က မြို့ တွင် ကြက်တူရွေး တစ်ကောင် နှင့် နေခဲ့ရ ဖူး၍ သိထားသည် ။ သည်တော့ သာလိကာ က-
“ မရွှေကျေး ”
ကြက်တူရွေးမ သည် ခေါ်သံ ဘက် သို့ လှည့် လိုက်ပြီး အံ့အားသင့်ဟန် ဖြင့် -
“ ရှင် ကျွန်မ ကို သိတယ် ၊ ရှင် ဘယ်သူလဲ ဟင် ၊ ကျွန်မ ရှင့် ကို မသိပါဘူး ”
သာလိကာ က ခေါင်း ကို အသာ ယမ်း၍ ပညာရှိကြီး လေသံ ဖြင့် ပြောလိုက်သည် ။
“ ကိုယ် က သာလိကာ ပါ ၊ သိခြင်းတွေ ကို ဘာ့ကြောင့် ဘယ်လို သိတယ် ဆိုတာ ရှင်းပြရရင် ကျမ်း တစ်စောင် ဖွဲ့နေရဦးမယ် ၊ မရွှေကျေး မမှတ်မိဘူး ဆိုရင်လည်း ကိုယ် အပြစ် မတင်ပါဘူး ၊ သံသရာ ဆိုတာ ကလည်း မေ့လျော့ခြင်း ဆိုတဲ့ ဘဝမြူ လွှမ်းမြဲ ဓမ္မတာ မဟုတ်ပါလား ”
ကြက်တူရွေးမ သည် သာလိကာ ၏ ထည်ဝါသော စကားလုံး များကို ကြားရသော အခါ မည်သည် ကို ဆိုလိုမှန်း ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မသိရသည့် တိုင် အထင် ကြီး သွားလေသည် ။ ထို့ကြောင့် ဝင်းပသော မျက်နှာ ဖြင့် -
“ ရှင် ပြော လိုက်တဲ့ စကားတွေ ဟာ သိပ်ကို လေးနက်တာပဲ ၊ ဒီလို စကားမျိုးတွေ ပြောတတ်တဲ့ သူ ဟာ ဒီ တော ထဲ က တော့ ဟုတ်မယ် မထင် ပါဘူး ”
သာလိကာ က လည်း ဝမ်းသာ သွားဟန် ဖြင့်-
“ မှန်ပါတယ် မရွှေကျေး ၊ ကိုယ် က ရန်ကုန်ကပါ ” ဟု အစချီပြီး သူ့ ဘဝ ကို ပြောပြလိုက်သည် ။ မရွှေကျေး က လည်း အစ အဆုံး နား ထောင်ပြီး မှ မွန်ရည်သိမ်မွေ့ဟန် ဖြင့် သူမ ၏ ဘဝ ကို ပြောပြလေသည် ။
“ ကျွန်မ က တော့ တက္ကသိုလ် ဘွဲ့ရ စာရေးဆရာမကြီး ရဲ့ အိမ် မှာ အလှမွေး ခံရတဲ့ သူ ပါ ၊ ကျွန်မ သခင်မ ရဲ့ ဘဝ က မှ တကယ့် အနုပညာသည် ပါပဲ ၊ ကြမ်းတမ်းရိုင်းစိုင်းတာ ဘာမှ မရှိဘူး ၊ သူ့ အပေါင်းအသင်း တွေ ဆိုလည်း တိုက် နဲ့ ကား နဲ့ ၊ လူတိုင်း စန္ဒရား တီး တတ်တယ် ၊ တယော ထိုး တတ်တယ် ၊ ကဗျာ ရွတ်ပြ တတ်တယ် ၊ မဟာဂီတ ထဲ က သီချင်းတွေ တော့ သခင်မ တို့ သုံးတာနဲ့ ပဲ ဟောင်းနွမ်း ကုန်ပါပြီ ၊ ဝတ္ထု နာမည် ဆို အဲဒီ ထဲ က ကူးချ လိုက်တာပဲ ။ နဝဒေး တို့ ၊ နတ်သျှင်နောင် တို့ ရဲ့ ကဗျာ တွေ ဆို သခင်မ တို့ က အာဂုံဆောင်ထားတာ ၊ သူတို့ ပြော လိုက်ရင်လည်း တကယ့် စကားလုံး နုနုရွရွလေးတွေ ၊ တစ်ခါတလေကျတော့ လည်း အင်္ဂလိပ် စာလုံးတွေ ညှပ် ထားတဲ့ အတွေးအခေါ် လှလှလေးတွေ ၊ သိပ် အထင်ကြီးစရာ ကောင်းတာပဲ ရှင် ”
“ သခင်မ နဲ့ နေရတာ ကြာတော့ ကျွန်မ လို ကြက်တူရွေး တောင် စကားလုံး အနုအလှ အဖူးအရွလေးတွေ ရွတ်တတ်လာတယ် ၊ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မ ဟာ လှောင်ချိုင့်စံ မင်းသမီးလေး နဲ့ ဘာ ခြားနားသေးလဲ ၊ ကျွေးတာ စား ပြီးတော့ လှောင်အိမ် ထဲ မှာ ပဲ နေရတယ် ၊ ကျွန်မ လေ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပျံဝဲ သွားချင်လိုက်တာ ၊ ကံကောင်းချင်တော့ ကျွန်မ အတောင် ကို မေ့ပြီး မဖြတ်တာ နဲ့ အလစ်မှာ ထွက်ပြေး လာတာပဲ ”
သာလိကာ က လည်း သဘောတူ စွာ ဖြင့် -
“ ကိုယ့် ဘဝ နဲ့ တိုက်ဆိုင်လိုက်လေတယ်ကွယ် ၊ မင်း နဲ့ ကိုယ် ဟာ ဘဝတူ အကျိုးပေးတူချင်းပဲ ၊ တို့ နှစ်ယောက် အဖော် ပြုပြီး ကျယ်ပြောလှတဲ့ လောကကြီး အလယ် မှာ လွတ်လပ်ခြင်း ရဲ့ အရသာ ကို ပြည့်ဝစွာ ခံစားရင်း နဲ့ သစ္စာတရား ကို ရှာဖွေကြရအောင်လား ဟင် ”
“ ဟုတ်တယ် ကိုသာလိ ကာ ၊ ကြည့်စမ်းပါဦး ၊ ဒီ တောကြီး ဟာ ဘယ်လောက်များ သာယာသလဲ လို့ ၊ ကျွန်မ ဖြင့် ကဗျာ တစ်ပုဒ် တောင် ရွတ်ချင်လာပြီ ”
“ ကိုယ် နားထောင် နေပါတယ် မရွှေကျေး ”
“ မြိုင်ယံတင့်မော ၊ ရွက်ရင့်လျှောက ၊ တောလည်း မှောင်မှောင် ၊ တောင်လည်း ခွေခွေ ၊ ရေလည်း လျှမ်းလျှမ်း ၊ စမ်းလည်း စိမ့်စိမ့် ၊ ငြိမ့် ရရိမ့်တည့် ၊ မနိမ့်မမြင့် ၊ ဆင့်ရရင့်တွင် ၊ ခပ်ဖြင့်စုံကျယ် ၊ ရဂုံလယ်၌ တဲ့ ။ ဘယ်လောက် လွမ်းစရာ ကောင်းသလဲ ရှင် ရယ် ”
“ ကိုယ့် ရင် ထဲ မှာ သိမ့်ငြိမ့် ဆိမ့်အိမ့် သွားအောင်ကို စွဲငြိ သွားပါတယ် မရွှေကျေး ၊ အဲဒီ ကဗျာ က မရွှေကျေး စပ်တာလား ဟင် ”
“ မဟုတ်ပါဘူး ၊ မင်းလှရာဇာကျော်ထင် စပ်တဲ့ စန္ဒကိန္နရီပျို့ ထဲ ကပါ ”
“ မရွှေကျေး က စာပေလင်္ကာ ဘက် မှာ လည်း တော်တော် နှံ့စပ်တာပဲ နော် ”
“ ဒါတွေဟာ သခင်မ ရဲ့ ကျေးဇူးပါ ၊ သခင်မ က ဝတ္ထု ရေးတော့မယ် ဆိုရင် ပျို့တွေ ရတုတွေ လှန်လှောပြီး ကြိုက်တာ တွေ့ရင် ဝတ္ထု ထဲ ကူးရေးတော့တာပဲ ၊ သခင်မ က သိပ်ပြီးတော့ စိတ်အားငယ်တတ်တာပဲ ၊ ကျွန်မ ပျောက်တာ သိရင်တော့ သခင်မ ရင် ထဲ မှာ မိုးည ရဲ့ တိမ်တိုက် တွေ လို ညို့မှိုင်းတဲ့ သောကတွေ ဖုံး နေတော့မှာပဲ ”
ကြက်တူရွေးမ သည် ပြောရင်း နှင့် ပင် မျက်ရည် ဝဲ လာ၍ ငိုရှိုက်သံ ပါလာ လေသည် ။
“ မရွှေကျေး က မရွှေကျေး ရဲ့ သခင်မ အ ပေါ် တော်တော် သံယောဇဉ် ကြီးတယ်ပေါ့ ”
“ ကာမဘုံကရယ် လို့ ဖြစ်လာရင် သံယောဇဉ်တရား ကို ရှောင်ရှား မရပါဘူး ရှင် ရယ် ၊ အရင်းစစ် အမြစ် က တဏှာ လို့ အဘိဓမ္မာ က ဆိုတယ် မဟုတ်လား ”
“ ဟုတ်တာပေါ့ မရွှေကျေး ရယ် ၊ ကိုယ် လည်း သံယောဇဉ် ကို မပယ် ရှားနိုင်တဲ့ သူ တစ်ဦး ပါ ၊ အဲဒါကို မရွှေကျေး ဘယ်လို သဘောရသလဲ ဟင် ”
ကြက်တူရွေးမ သည် ခေါင်းကလေး ငုံ့ သွားပြီး ရှက်သွားဟန် ဖြင့် မပွင့်တပွင့်လေး ပြော လိုက်သည် ။
“ ကျွန်မ လည်း အိပ်မက် ထဲ မှာ စိတ်ကူး ယဉ်ပြီးတော့ ခရီးဖော် ရှာ ခဲ့ရတာ ကြာခဲ့ပါပြီ ရှင်ရယ် ၊ ဒါပေမဲ့ ခုတွေ့ ခုပြော ဆိုတော့ မစော လွန်းဘူးလား လို့ ”
“ နောက်ကျတာ စောတာတွေ က အဓိပ္ပာယ် မရှိလှပါဘူး ၊ အကြောင်း ကတော့ အချိန် ဆိုတာ လူတွေရဲ့ ထင်မှတ် ယုံမှားခြင်း တစ်ခု မို့ ပါ ၊ ကိုယ် ဟန် မဆောင်ချင်ပါဘူး မရွှေကျေး ရယ် ၊ ရင် မှာ အသစ် ဖြစ်လာတဲ့ သစ္စာပွင့် ကို အခွင့်သင့် အခါကောင်း စဉ် ဆင်ထိုက်သူ ခေါင်းထက် မတင်ဆက် မိလို့ ပင့်သက်ဖိုဖို အလိုမကျ နောင်တ ပိုပို နဲ့ ငိုရမှာ ကို စိုးမိတယ် ”
“ ပိုလွန်းပြီ ထင်တယ်ကွယ် ”
“ မပိုပါဘူး မရွှေကျေး ၊ ဘာတဲ့ အဲ နည်းနည်းလေး မေ့နေလို့ ၊ ဪ အင်း ဟုတ်ပြီ ။ အစက ဘယ်မှာ ၊ အဆုံးဟာ ဘယ်ဆီ မသိနိုင်ပြီ တဲ့ ။ သံသရာကြီး နဲ့ ချီပြီး အတီတေ ဘယ် ဘဝ က ဘယ်လို စတဲ့ သံယောဇဉ် ပါလို့ ... ”
ကြက်တူရွေးမ က လက်ကာ ပြ ၍ -
“ ယုံပါပြီတဲ့ ကိုသာလိကာ ရယ် ၊ ရွတ်ပြ မနေပါနဲ့တော့ ၊ အဲဒီ စာသားတွေ ပါတဲ့ ဝတ္ထု ကို သခင်မ ရဲ့ မောင်လေး အော်ပြီး ကျက်နေလို့ ကျွန်မ လည်း အလွတ် ရပြီးသားပါ ၊ ကဲ ကဲ သဇင်ခိုင် သူ ညွှတ်လို့ ယူဆွတ်ပြီး ခေါင်း မှာ ဆင်စေပါတဲ့ ရှင် ရယ် ”
“ တိတ်ကြစမ်း ဟေ့ ၊ မျက်စိ နောက်တယ် ၊ နားငြီးတယ် ”
တအား အော် လိုက်သော အသံ တစ်သံ ကြောင့် သာလိကာ နှင့် ကြက်တူရွေးမ တို့ က လှည့် ကြည့် လိုက်သည် ။ တစ်ကိုယ်လုံး အမွေးအတောင်များ နက်မှောင်၍ အကျည်းတန် လှသော ကျီး တစ်ကောင် ကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ ထို ကျီး က ပင် ဆက်၍ -
“ မြို့ ပေါ် က လူတွေ ထမင်းကြမ်းခဲ တောင် မသွန်တော့လို့ ဘာမှ မစားခဲ့ရတဲ့ အထဲ ဘာတွေ လာ ကြောင်နေကြမှန်း မသိဘူး ၊ အလကား အရည်မရ အဖတ်မရ ၊ ဘဝ နဲ့ ဟပ်စပ်လို့ လည်း မရ ၊ အဓိပ္ပာယ် မရှိတာ တွေ လာ ရွတ်နေကြတာ ဘယ်က အရူးတွေလဲကွ ဟေ ”
သာလိကာ သည် ထိတ်လန့် နေပြီ ဖြစ် သော်လည်း ချစ်ကျွမ်းဝင်စ မရွှေကျေး ၏ ရှေ့ မှာ ဖြစ်၍ ဟိတ်ဟန် ထုတ် လိုက်ပြီး -
“ ကျွန်ုပ် သည် ရန်ကုန်မြို့ မှ စာပေကဝိ ကျမ်းတတ် ပညာရှိ အိမ် ၌ နေသော သာလိကာကြီး ပလေးတိုး ပင် ဖြစ်တော့သည် ”
“ ဒီ တော ထဲ ကို ဘာကိစ္စ နဲ့ လာ တာလဲ ”
“ ကျွန်ုပ် ၏ အမျိုးအနွယ် ဖြစ်သော ငှက်များ သည် တော ထဲ တွင် မည်သို့ စားသောက်ကြသနည်းဟု လေ့လာလိုသည် က တစ်ကြောင်း တို့ ကြောင့် ရောက်လာခြင်း ဖြစ်ပါသည် ”
ကြက်တူရွေးမ သည် သာလိကာ ၏ ပြောင်းလဲ သွားသော ဟန် ကို ပီတိ ဖြစ်နေ လေသည် ။ ခုနလေးက သူမ ကို ခရာ ညုတာ နေသော သာလိကာ ၏ စကားလုံးများ သည် ယခုအခါ ခံ့ညား ထည်ဝါလှပါ တကား ။ သို့သော် ကျီး က ဘုတော လေသည် ။
“ ခုနက မင်းတို့ ပြော နေတဲ့ မဟုတ်မဟတ် စကားတွေ ကို ဝေငှပေးမယ် ဖြင့် မလိုချင်ပါဘူး ကွာ ”
ထိုစဉ်တွင် ညောင်ပင်ကြီး ၌ အစာ ရှာရာမှ ပြန်လာကြသော ငှက် များ နှင့် များ လာပေပြီ ။ ဗျိုင်းများ ၊ လင်းတများ ၊ ချိုးသိမ်း ၊ သစ်တောက်ငှက် ၊ ဒေါင်း ၊ ပျံလွှား စသည်ဖြင့် ငှက်မျိုး စုံလှပေသည် ။ ကျီးကန်း က သာလိကာ ကို စူးစမ်း စစ်ဆေး နေပေသည် ။
“ ကဲ မင်း တတ်တဲ့ ပညာတွေ က ဘာတွေလဲ ”
“ စာပေ အတွေးအခေါ် ကျမ်းစာများ ဖြစ်ပေသည် ၊ အစ ပထမဦး ဆုံး အသင်တို့ ၏ တောကျမှု ကို ပြုပြင် ပြောင်းလဲရန် လိုအပ်ပေပြီ ”
သစ်တောက်ငှက် က သာလိကာ ၏ စကား ကို ဒေါပွ သွားသည် ။ သူ ၏ နှုတ်သီးကြီး ဖြင့် သစ်ကိုင်း ကို ပေါက်ချ လိုက်ပြီး -
“ ဒါ တို့ကို စော်ကားတာပဲ ၊ တောကျတော့ ဘာဖြစ်သလဲ ၊ ကျမ်း စာကြီးတွေ က ငါ့ ကို ပိုးကောင် တစ်ကောင် ပေးမှာလား ”
“ ဒေါသ မကြီးပါ လင့် ၊ ခန္တီ - သည်းခံခြင်းသည် ၊ ပရမံ - မြတ်သော ၊ တပေါ - အကျင့်တည်း လို့ ဗုဒ္ဓဘုရား က ဟောခဲ့ပေသည် ။ သင်တို့ ကို ကျွန်ုပ် သည် ကျမ်းစာများ ရှိ အဆီအနှစ် ကို ရွတ်ဖတ် တတ်အောင် သင် ပေး လိုသည် ”
လင်းတ က မှုန်ကုပ်ကုပ် နှင့် ဝင်၍ ဘုတော လိုက်သည် ။
“ အဲဒီ ကျမ်းစာတွေ ရွတ်တတ်လို့ အစာ မဝဘူးကွ ၊ အသေကောင် တွေ့ မှ ဗိုက် ဝတာ ”
သာလိကာ သည် ကြောက်ရွံ့သွားဟန် ဖြင့် -
“ အသင်ကား ရိုင်းစိုင်းလှပါဘိ ၊ သင် ၏ ကိုယ်ကျင့်တရား ကောင်း လာစေရန် နီတိကျမ်းများ သင်ကြားပေးအံ့ ။ ပြီးတော့ ဣရု ၊ ဣန္ဒြေသဝိဘ ၊ ဝရုဏ ၊ မရုတ စသည့် မီး ၊ တိမ် ၊ နေ ၊ ကောင်းကင် ၊ လေမုန်တိုင်း များကို ပူဇော်သည့် ဂါထာများ ၊ သက္ကတဘာသာ ဖြင့် ရေးသော ဗေဒင်ကျမ်းများ ကို လေ့လာကြလော့ ”
ကျီးကန်း က ဝင်၍ စောဒက တက် လိုက်သည် ။
“ ကျုပ်တို့ အဖို့ ဒါတွေ မလိုပါဘူး ။ အစာရေစာ ပေါများဖို့ ၊ တောမီး မလောင်ဖို့ပဲ အရေးကြီးတာပဲ ။ အဲဒီ ပညာတွေ မပါဘူးလား ”
သာလိကာ က အတောင် ခါ ပြပြီး -
“ ပလေးတိုး က ထို အကြောင်းများ ကို မရေးခဲ့ပါ ၊ ထို့နောက် ကျွန်ုပ် ပြောလိုပါသေးသည် ၊ ကျွန်ုပ်တို့ က သင်တို့ အား ပညာ သင် ပေးသော ကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့ နေရန် အသိုက် တစ်ခု ဆောက်ပေးကြခြင်း ဖြင့် ပြန်လည်၍ ကျေးဇူး သိတတ်မည်ဟု ထင်ပါသည် ”
ချိုးသိမ်း က ရန်လိုသော မျက်လုံး နှင့် -
“ ကျုပ်တို့ ငှက်လောက မှာ ကိုယ် နေဖို့ အသိုက် ကိုယ့် ဘာသာ ဆောက်ကြရတယ် ၊ ဘယ်သူ့ မှ အားမကိုးကြဘူး ”
သာလိကာ သည် ဆင်ခြေ ပေးလိုက်လေသည် ။
“ ကျုပ် အနေ နှင့် တစ်သက်လုံး အတွေးအခေါ် စာပေကျမ်းဂန်များ ကို သာ သင်ကြားခဲ့ရသည် ဖြစ်ရာ အသိုက် ဆောက်တတ်ရန် အချိန် မရ ခဲ့ပါ ။ လူများ ၌ ဆိုလျှင် အိမ် ဆောက်တတ်သူ က တခြား လူများ အတွက် အိမ်ဆောက် ပေးပါသည် ၊ လေမိုး လုံခြုံသော ရွှေလှောင်အိမ် ၌ နေခဲ့ရသော ကျွန်ုပ် သည် ဘဝတူ ငှက်များ ၏ အကျိုး ကို ကြည့်၍ ဤ တော ထဲ ၌ အသင်တို့ ဆောက် ပေးသော အသိုက် ၌ နေနိုင်ရန် အလွန်ပင် သည်းခံ ၍ ရောင့်ရဲ တင်းတိမ်ရပါဦးမည် ”
ကြက်တူရွေးမ က လည်း သာလိကာ ဘက် မှ ဝင်ရောက် ပြောဆို ဆွဲဆောင် ပြန်သည် ။
“ လောက မှာ တန်ဖိုး မဖြတ်နိုင်တဲ့ ပညာ ကို ဆည်းပူးဖို့ ဒါ အခွင့်အရေး တစ်ရပ် ဖြစ်ပါတယ် ၊ လက် မလွှတ်ကြပါစေ နဲ့ ။ ပြီးတော့ ပညာ တတ် ပြီး ယဉ်ကျေး လာရင် အချင်းချင်း ဘယ်လို ဆက်ဆံရမယ် ဆိုတာ သိလာမယ် ၊ တကယ်လို့ ရှင် တို့ သာ ဂါရဝတရား ကို နားလည် ခဲ့ရင် ကျွန်မ တို့ လို ဧည့်သည်တွေ ကို ရှိတာလေး နဲ့ ကျွေးမွေးပြုစု ဧည့်ခံရမယ် ဆိုတာ သိမှာပဲ ၊ ကျွန်မ လည်း အစာ မစားရတာ တော်တော် ကြာလို့ ဝမ်း ဟာ နေပါပြီ ရှင် ၊ အဲဒါ ကျေးဇူးပြုပြီး တော့ ... ”
ကျီးကန်း က ခေါင်း ယမ်းပြီး -
“ လုံးဝ မကျွေးနိုင်ဘူး ၊ ကျုပ်တို့ ငှက် ဆိုတာတွေ ဟာ တစ်မျိုး နဲ့ တစ်မျိုး အစာ တူကြတာ မဟုတ်ဘူး ၊ ပြီးတော့ ကိုယ့် ဝမ်း အတွက် ကိုယ့် ဘာသာ ရှာဖွေ စားရတာ ထုံးစံပဲ ”
သာလိကာ က ကျီးကန်း အား -
“ အလွန်တရာ မိုက်မဲ ရိုင်းစိုင်းလေစွ ၊ သင် ၏ ပညာမဲ့မှု အား ကျွန်ုပ် သနားလိုက်ပါဘိ ၊ ရှိစေတော့ ၊ သင်တို့ အားမငယ်ကုန်လင့် ၊ သင်တို့ အတွက် အလင်းရောင် ကို ကျွန်ုပ် ယူဆောင်လာခဲ့ပြီ ၊ သင်တို့ သည် ပလေးတိုး ၏ ဂေါ့ဂျီယကထာ ကို လေ့လာဖူးကြပါ၏ လော ”
စာကလေး က ဝင်ရောက် အဖြေ ပေး လိုက်သည် ။
“ ဂေါ့ဂျီယ ဆိုတာဟာ ကောက်ညှင်းစပါးစေ့ လို မွှေးရဲ့လား ”
“ သွပ် သွပ် သွပ် ၊ သည်လို ငှက်များ အား စကြဝဠာကြီး ၏ အဆုံး အစ မရှိခြင်း သဘောတရား ကို နားလည် သဘော ပေါက် ရန် ကျွန်ုပ် မည်သို့ ပြောရမည်နည်း ”
ကျီးကန်း က တအားအား အော်ဟစ်လျက် နှင့် -
“ ပြောဖို့ ခက်ခဲလှရင် လည်း ကြိုးစားပြီး ရှင်း မနေနဲ့ပေါ့ ၊ ငှက်ဘဝ ရောက် လာရင် ငှက်လို နေနိုင်တာ အကောင်းဆုံးပဲ ၊ ကျုပ်တို့ တော ထဲ လာ နေပြီးတော့ မှ တော ကို ကဲ့ရဲ့ ရှုတ်ချမယ် ဆိုရင်တော့ အမြန်ဆုံး ထွက် သွားလိုက်ပါ ”
“ သင်ကား အလွန် ရိုင်းစိုင်းပါလား ၊ သင် ၏ တအားအား နှင့် အသံ က ပင် ကျက်သရေ ကင်းမဲ့လှသည် ၊ သာယာ နာပျော်ဖွယ် လုံးဝ မရှိ ”
ကျီးကန်း စိတ်ဆိုးခြင်း ၏ အထွတ်အထိပ် သို့ ရောက် သွားသည် ။ ထို့ကြောင့် ညောင်ကိုင်းပေါ် ၌ ခုန်ဆွ ခုန်ဆွ လုပ်ရင်း -
“ ကျီး ပါ ဆိုနေမှ အား အား မအော်လို့ သာဆန်းရဂုံဘွေ ဆိုနေရ ဦးမှာလား ဟ ၊ ဒါ ငါတို့ ကျီးမျိုး ရဲ့ ပင်ကိုသံ အစစ်ပဲ ၊ ဟောဟိုက ဒေါင်း လည်း အိုးဝေ လို့ ရင့်ကျူးတယ် ၊ စာကလေး က လည်း ကျလိ ကျလိ လို့ မြည်တယ် ၊ ဒါ ဆန်းသလား ”
သာလိကာ က မခိုးမခန့် ရယ်ပြုံးလျက် နှင့် -
“ ဤအဖြစ်ပင် သင်တို့ ၏ အထီးကျန် ခေတ် နောက်ပြန်ဆွဲမှု ကို ပြ နေပေသည် ၊ နိုင်ငံတကာ ယဉ်ကျေးမှု နှင့် ကင်းကွာရာ ရောက်နေပေသည် ”
သည်တစ်ခါ တွင် တော့ ဣန္ဒြေ ကြီးလှသော ဒေါင်း က ပင် ဆိတ် ဆိတ် မနေနိုင်ဘဲ ကြားဝင် လာသည် ။ သူ က လှပသော အစိမ်းရောင် မြီးကွက်များ ကို ဖြန့် ပြလိုက်ရင်း -
“ ဟေ့ သာလိကာ ၊ မင်း က လူတွေ ကြား သွား နေပြီး စာပေ ကျမ်း ဂန်တွေ ၊ နိုင်ငံတကာ ယဉ်ကျေးမှုတွေ ရွတ်ပြတာတော့ ဟုတ်ပါပြီ ၊ ဒါ တွေကို မင်း တကယ် တတ်မြောက်ရဲ့လား ၊ အလွတ် ရွတ်ပြနိုင်ရုံပဲလား ။ အေး ၊ ဘာပဲ ပြောပြော မင်း မှာ ပင်ကိုသံ မရှိတာတော့ အမှန်ပဲ ၊ ဒါကမှ ရှက်စရာ ကောင်းတာကွ ”
ကျီးကန်း က ထောက်ခံ လိုက်သည် ။
“ အေး ဟုတ်တယ် ၊ ငါ လည်း တောကျီး ပေ မဲ့ မြို့ ကို သွားပြီး သားငါးတစ် အလစ်သုတ်ရင်း နဲ့ အနှံ့ ရောက်တာပါပဲကွာ ၊ မင်းတို့ ပြော တဲ့ မြို့ က လူတွေ ဟာ နိုင်ငံတကာ နဲ့ ဆက်ဆံရ လို့ ထင်ပါရဲ့ ၊ နည်းမျိုးစုံ နဲ့ ညစ်ပတ် လိမ်ညာ နေကြတာတွေ အများကြီး ပဲ ၊ နိုင်ငံတကာ ယဉ်ကျေးမှု အမည်ခံပြီး တလွဲတချော်တွေ အတုခိုးတော့ ဘုရားစူးရစေ့ မြန်မာစာသား ကို အင်္ဂလိပ်သံ အလိုက် နဲ့ မတူ တူအောင် ဖျစ်ညှစ်ပြီး အော်ဆို နေတဲ့ သီချင်းတွေ က ရော နား မကလောဘူးလား ၊ ကဲ တော်ပြီ ၊ ရှည်တယ် ၊ နေစရာ မရှိရင် တို့ တော မှာ အေးအေးဆေးဆေး လာ နေပေါ့ ၊ ခုတော့ ငှက် အချင်းချင်း အပေါ် ငှက်တွင်ကျယ် လုပ်ချင်တဲ့ ကောင်တော့ ဝိုင်းပြီး ထိုးဆိတ် လွှတ်လိုက်မယ် ၊ ကဲ လာကြဟေ့ ဆက်ရက် တို့ ၊ လင်းတကြီး တို့ ”
ကြက်တူရွေးမ သည် ပျာပျာသလဲ နှင့် အထိတ်တလန့် ဖြစ်နေလေသည် ။ သာလိကာ အား ဝိုင်းလာကြသော ငှက်တို့ အား တောင်းပန်သံ ဖြင့် -
“ ကျွန်မ ပြောတာ အမှား ပါရင် ခွင့်လွှတ်ကြပါ ရှင် ၊ ကျွန်မတို့ ဟာ ငှက် အချင်းချင်းတွေ ပဲ ၊ တစ်ကောင် နဲ့ တစ်ကောင် မေတ္တာ ရှေ့ ထားပြီး သဘောထား ကြီး ကြရင် မမှားပါဘူး ရှင် ၊ ရန်သူ ပင် ဖြစ်ပေမဲ့ လက်နက် ချ ရင် ကျေအေးရတာ ထုံးစံ တစ်ခုပါ ၊ တစ်ဦး နဲ့ တစ်ဦး ရန်မလိုတာ ဟာ ငြိမ်းချမ်းရေး ရဲ့ လက္ခဏာ တစ်ခု ... ”
လင်းတ က အာခေါင်သံကြီး ဖြင့် -
“ လာပြန်ပြီလား မေတ္တာထားရေး ရွှေပြည်အေးဝါဒ ၊ နယ်ချဲ့တွေ ရဲ့ မစားရ ဝခမန်း လက်သုံး စကားလုံးတွေ ဟာ မင်းတို့ သခင်မ ဆီ ရောက် တာ တော်တော် ကြာပြီ ထင်ပါရဲ့ ၊ တို့ ကို ပျားရည် နဲ့ ဝမ်း လာ မချနဲ့ဟေ့ ၊ ဒါမျိုးတွေ က ကြားရဖန် များလွန်း လို့ ဆီသည်မ လက်သုတ် ဖြစ်နေပြီ ၊ ငါတို့ ကို မေတ္တာဝါဒ ဗန်းပြပြီး လိမ်ညာ စားဦးမယ့် ငှက်နပ်ချမ်းသာတွေ ၊ သွားပေတော့ ၊ အမြန် ဒီနေရာ က ထွက်သွား ပေတော့ ”
သာလိကာ သည် ကြောက်ရွံ့လွန်း ၍ တုန်လှုပ် နေပေပြီ ။ ထို့ကြောင့် ကြက်တူရွေးမ ဘက် လှည့်ပြီး -
“ အဘယ် မရွှေကျေး ၊ သူတို့ လက်မခံလို လျှင် လည်း ရှိစေတော့ ၊ အသေဝနာစ ဗာလနံ - လူမိုက်တို့ နှင့် ကင်းကွာခြင်းသည် မင်္ဂလာ မည်ပေ၏ ။ ထို့ပြင် အပိယေဟိ - မချစ် မနှစ်လိုအပ်သော သတ္တဝါ သင်္ခါရ တို့ နှင့် ၊ သမ္ပယောဂေါ - အတူတကွ ပေါင်းယှဉ်ရခြင်းသည် ၊ ဒုက္ခော - ဆင်းရဲ၏ တဲ့ ။ ဆင်းရဲခြင်း မှ ကျွန်ုပ်တို့ သွားကြပါစို့ ”
“ အမယ် ၊ ငါတို့ ကို များ မိုက်သလေး ဘာလေး နဲ့ စော်ကားလှ တယ် ၊ ကဲ ဝိုင်းတွယ်ကြစမ်းကွာ ” ဟု ပြောပြောဆိုဆို ကျီးကန်း က သာလိကာ ကို ထိုးဆိတ် လိုက်ရာ ၊ တခြား ငှက်များ က ပါ ကြည့် မရတာ ကြာလှပြီ ဖြစ်၍ ကြက်တူရွေးမ ကိုပါ ထိုးဆိတ်ကြလေသည် ။ ပလေးတိုး ၏ ကထာများ ရွတ် တတ်သော သာလိကာ နှင့် မဟာဂီတ ကို အာဂုံဆောင် သော ကြက်တူရွေးမ တို့ သည် ငှက်နှုတ်သီး နှင့် ထိုးဆိတ်ခြင်း အရသာ ကို အလူးအလဲ နှင့် လေ့လာ သိရှိသွားပြီး နောက် လွတ်အောင် မနည်းကြီး ထွက်ပြေး ပျံသန်း ခဲ့ရလေသည် ။
ဘေးလွတ်ကင်းရာ သစ်ပင်ကြီး တစ်ပင် သို့ ရောက်သောအခါ သာလိကာ နှင့် ကြက်တူရွေးမ တို့သည် အသက် ကို မှန်မှန် မရှူနိုင်သည် အထိ မောဟိုက် နွမ်းနယ်၍ နေလေသည် ။ ကိုယ် ပေါ် ရှိ ဒဏ်ရာများ မှ လည်း သွေးများ စီးကျ နေပေသည် ။
သာလိကာ သည် ကြက်တူရွေးမ အား -
“ ကျွန်ုပ် ၏ ချစ်လှစွာသော မရွှေကျေး ၊ စိတ်အား မငယ်လင့် ၊ ဘဝ ဟူသည် ဤသို့ပင် တစ်ခါတစ်ရံ ဆူးလွှမ်း ခရီး ကို ကြုံတတ်ရချေသည် ”
ကြက်တူရွေးမ သည် သာလိကာ အား နွမ်းလျလျ ဟန် ဖြင့် မော့် ကြည့် လိုက်ပြီး -
“ ပြေးရ လွှားရ နဲ့ ဝမ်း ထဲ က သိပ် ဟာနေတယ် ကိုသာလိကာ ရယ် ၊ ခက်တာက ဘယ်သီးနှံ ကို စား ရရင် ကောင်းမှန်း ကျွန်မ မသိတာပဲ ၊ ရှာ လည်း မရှာတတ်ဘူး ”
“ ရှာဖွေ စားရန်လည်း မလွယ်ပါ ၊ အကယ်၍ မသင့်သော အသီး စား မိလျှင် ဒုက္ခ ရောက်ပေလိမ့်မည် ၊ ဤ ရာသီ၌ မည်သည့် အသီး နှင့် သင့်ကြောင်း ကို ကျမ်း နှင့် ညှိရန် လိုအပ်လှသည် ။ ဥတုဘောဇနကျမ်း လည်း အိမ် ၌ ကျန် နေခဲ့သည် ။ ကျွန်ုပ် တို့ သည်သို့ နေရုံမှ လွဲ၍ ဘာမျှ တတ်နိုင်လိမ့်မည် မဟုတ် ”
ဝမ်း ထဲ က ဆာလောင် မွတ်သိပ်လာသော အခါ ကြက်တူရွေးမ လည်း စိတ် မရှည်ချင်တော့ ။
“ အို တော်စမ်းပါ ၊ စာသံပေသံကြီး နဲ့ တခြား လူတွေ အထင်ကြီး အောင် တမင် လုပ် ပြောမနေပါနဲ့ ။ ဒီမှာ ရှင် နဲ့ ကျွန်မ ပဲ ရှိတယ် ၊ ကဲ ကြည့်စမ်းပါဦး ၊ အစာလေး ဘာလေး စားရအောင် ”
သာလိကာ သည် ခေါင်း ကို တွင်တွင်ကုတ် နေ မိတော့သည် ။ သူ့ အဖို့ အစားအသောက် ဟူသည် လှောင်ချိုင့် ထဲ ရှိ ခွက်ကလေး ထဲ ၌ နေ့တိုင်း ရောက်နေ စမြဲ ဖြစ်၍ အစာ သည် မည်သည် မှ မည်သို့ ဖြစ် လာကြောင်း ကို မသိရှာခဲ့ပေ ။ သိရန် လည်း မကြိုးစားခဲ့ ။ သည်တော့ သာလိကာ က ကြက်တူရွေး မကို ချော့ ရတော့သည် ။
“ မကျေး ရယ် ၊ ကိုယ် အရစ္စတိုတယ် အကြောင်း ပြောမယ်လေ ”
“ တော်စမ်းပါ စိတ်ညစ်ရတဲ့ အထဲ ၊ အင်း ငါ ထွက်လာခဲ့မိတာ ကို က မှားတာပဲ ၊ အိမ် မှာ ဆို ဒီလို ဒုက္ခ ရောက်မှာ မဟုတ်ဘူး ၊ ဒီအချိန် ဆို သခင် မတော့ သဇင်နံ့လေး တွေ နဲ့ သင်းပျံ့နေတဲ့ မှန်ခန်းမ ထဲ မှာ စန္ဒရား ကို တို့ထိ နေရောပေါ့ ”
ခေတ်ပညာတတ် လူတန်းစား တို့ နှင့် နေခဲ့ရသော ကြောင့် ၎င်းတို့ နှင့် ဉာဉ်တူခဲ့ပြီ ဖြစ်သော သာလိကာ နှင့် ကြက်တူရွေးမ တို့ သည် အစ ပထမ တော့ သူတို့ကိုယ် သူတို့ အထင် ကြီးခဲ့ကြသည် ။ အိမ် မှ ထွက်ခွာ ခဲ့ စ က တော်လှန်ရေးကြီး တစ်ခု ကို အောင်မြင်ပြီး ခဲ့ သလို ဂုဏ်ယူ ခဲ့ကြ သည် ။ လှောင်ချိုင့် နှောင်ကြိုးများ မှ ကင်းလွတ်ခဲ့ပြီ ဟု အားတက် ခဲ့ကြသည် ။
သို့သော် ယခုလို ဝမ်း ဆာလောင်၍ ဘာမျှ မလုပ်တတ် မကိုင် တတ် ၊ ပြင်ပ လောကကြီး နှင့် အဆင်မပြေ ဖြစ်လာသော အခါ စိတ်ပျက် လွယ် လှသည် ။ အားငယ် လွန်းကြသည် ။ နောက်ဆုံး ၌ လှောင်ချိုင့် ကို ပင် ပြန်လည် တမ်းတ ကြလေသည် ။
ယခု သာလိကာ နှင့် ကြက်တူရွေးမ တို့ သည် လည်း သစ်ကိုင်း တစ်ကို င်း၌ ငူတူတူ ငိုင်တိုင်တိုင်လေး နားနေရုံ မှ တစ်ပါး ဘာမျှ မလုပ် တတ်ကြတော့ ။ ဝမ်း ဆာလောင်မှုဒဏ် ကို အလူးအလဲ ကြိတ်မှိတ် ခံစား နေကြရသည် ။ အချစ်တို့ ၊ သစ္စာတို့ ၊ မေတ္တာတို့ ၊ အသည်းနှလုံးတို့ ကို ပြောရန်လည်း စိတ်ကူး မရှိကြတော့ ။
သည်လိုနှင့် ည သို့ ရောက်လာသည် ။ တောကြီး တစ်ခုလုံး သည် မှောင်မည်း၍ တိတ်ဆိတ် လွန်းလှသည် ။ တိုက်ခန်း ထဲ မှ နီယွန် မီးရောင် အောက် ၌ အနေ များခဲ့သော သာလိကာ တို့ သည် အမှောင်ကြီး ထဲ ၌ ကြောက်ရွံ့စိတ်များ နှင့် ရင်တုန် နေကြရလေသည် ။
ညလယ်ခန့် တွင် မိုးကြီး သည်းထန်စွာ ရွာသွန်းချ ပြန်သည် ။ ကြောက်လန့်စဖွယ် မိုးခြိမ်းသံများ ၊ လျှပ်စီးလက်ခြင်းများ ကြောင့် ကြက်တူရွေးမ သည် ခေါင်း ပင် မဖော်ရဲတော့ ။ သာလိကာ ခမျာ လည်း အား ပေးရန် မဆိုထား နှင့် ၊ သူ ကိုယ်တိုင် ပင် စိတ်အား ငယ်လှပေပြီ ။ တစ်ကိုယ်လုံး လည်း မိုးရေတို့ နှင့် ရွှဲရွှဲစို နေလေပြီ ။ သို့သော် မည်သည့် နေရာ၌ မိုး ခိုရမှန်းလည်း သူတို့ မသိ ။ နှစ်ယောက် စလုံး ခိုက်ခိုက်တုန်အောင် ချမ်းအေးလှသည့် တိုင် ငုတ်တုတ် ခံနေရုံမှ တစ်ပါး ဘာမျှ မတတ်နိုင်ကြပေ ။
သူတို့ ၏ ဘဝ ၌ အရှည်လျားဆုံး ဟု ထင်ရသော ည သည် ကျော် လွန် သွားပြီး နောက် တစ်နေ့ နံနက်ခင်းသို့ ရောက်တော့ မှ ရင်တမမ နေရခြင်း မှ ကင်းလွတ်ပြီး စိတ်အေး ရတော့သည် ။ နေ ထွက်ပြီး စို နေသော ခန္ဓာကိုယ်များ ခြောက်သွေ့သည် အထိ စောင့် နေရသေးသည် ။ ပြီးမှ ဘယ်ဝယ် ဟု မသိနိုင်သော အရပ် သို့ နှစ်ကောင် တွဲ ၍ ပျံဝဲ ရလေသည် ။ သူတို့ သည် ယခင် က နေခဲ့ရသော အိမ်များ သို့ ပြန် ရောက်ချင်လှသော် လည်း ပြန်လမ်း ကို မမှတ်မိ ။ ရန်ကုန် သည် မည်သည့် အရပ် ၌ ရှိကြောင်း လည်း မသိလေရာ ဦးတည့်ရာ သို့ ပျံသန်းရင်း မတော်တဆ တွေ့လို တွေ့ငြား ဟူသော မျှော်လင့်ချက်ကလေး နှင့် သာ အားတင်းနေကြရ လေသည် ။
ကြာတော့ ရေ ဆာလာသည် ။ မော လည်း မော လာပြီ ။ ဟော ရှေ့ က မြေပြင် မှာ ရေအိုင်လေး တစ်အိုင် ။ ဘေး ၌ ချုံပင်လေးများ ဝိုင်းရံ ထားသည် ။ စိတ်လက် ကြည်သာ ဆိုပါက ကြက်တူရွေးမ သည် ဘာမျှ အတွေးအခေါ် မသစ်ဆန်း သည့် သစ်ရွက်ကလေး တွေ စိမ်းကြောင်း ၊ ရေကလေး က ကြည် နေကြောင်း ကို ကဗျာ ရွတ်ဦးမည် မှာ မုချ ။ ခုတော့ ရေ ဆာလွန်းလှ၍ ဟန် မဆောင်နိုင်ဘဲ ရေအိုင်ကလေး ဆီသို့ ထိုးဆင်း လိုက်သည် ။
မြေပြင် သို့ ဆင်း မိ၍ ရေအို င်သို့ ကပ် လိုက်ရာ ခြေထောက် တင်း ခနဲ အဆွဲ ခံလိုက်ရသည် ။ ငဲ့ ကြည့် လိုက်တော့ ကြိုးစကွင်းလေးများ က ခြေထော က်တွင် စွပ်မိ နေသည် ။ ရုန်းကန်၍ လည်း မရ ။
သာလိကာ ကို ကြည့် လိုက်တော့လည်း အတူတူပင် ။ သူ လည်း အားယူ၍ ပျံကြည့်သေး၏ ။ မရ ။ ညွှတ်ကွင်း က တင်းခံပြီး ဆွဲ ထား သည် ။
မကြာမီ၌ ခွေးဟောင်သံများ နှင့် အတူ လူ တစ်ယောက် ၏ လေချွန်သံ ကို ကြား လိုက်ရသည် ။
သူတို့ သည် လူ တို့ တမင် ထောင်ထားသော ညွှတ်ကွင်း ထဲ ၌ မိနေသည် ဖြစ်ကြောင်း ကို မသိရှာသော သာလိကာ သည် လူသံ ကြား၍ ဝမ်းသာ သွားသည် ။ လူ ရောက် လာလျှင် သူတို့ အား ငြိ နေသော ကြိုးများ မှ ဖြုတ်ပေးပြီး အစာ ကျွေးပေတော့မည် ဟု ထင် နေလေသည် ။
သူတို့ အနီးသို့ ခွေးများ က အရင် ရောက် လာရာ ဝိုင်း၍ ဟောင် ကြ ဟိန်းကြသည် မှာ သွေးပျက်သွားခမန်းပင် ။ ခွေး ဟောင်သံ ကြားရာ ဘက် သို့ လူ တစ်ယောက် လည်း အပြေးကလေး ရောက် လာသည် ။
သူ သည် အသား မည်းမည်း ၊ အပေါ်ပိုင်း ဗလာဟင်းလင်း ။ ပုဆိုးကြမ်း တစ်ထည် ကို သာ တိုတိုလေး ဝတ် ထားသည် ။ ခါး တွင် ဓား တစ်ချောင်း ထိုးထားသည် ။ သာလိကာ နှင့် ကြက်တူရွေး ကို မြင်သောအခါ ဝမ်းသာအားရ နှင့် ပြေးကပ် လိုက်လေသည် ။ ပြီးတော့ သာလိကာ ၏ ခြေ မှ ညွှတ်ကွင်း ကို ဖြုတ်ပေး လိုက်သည် ။
သာလိကာ သည် ထို လူ အား ကျေးဇူးတင် စကား ပြောရန် စိတ်ကူး ပြီး စကားလုံး ခံ့ခံ့ညားညား ရှာနေစဉ်၌ ပင် ဖုန်းခနဲ မြေ ပေါ် သို့ ကိုင် အပေါက် ခံလိုက်ရရာ အသံပင် မထွက်လိုက်ရဘဲ အသက် ပျောက် သွား ရရှာသည် ။ ကြက်တူရွေးမ သည် ထို အဖြစ်အပျက် ကို ကြည့်၍ သွေးပျက် သွားရှာသော ကြောင့် မေတ္တာတရား ကို ပင် မပြောနိုင်တော့ ။ တော ကအပြန် အိမ် က မိန်းမ အား မျက်နှာ လုပ်စရာ ရ၍ ဝမ်းသာ နေသော ကျေးလက် တောရွာသားကြီး သည် ကြက်တူရွေးမ ကို လည်း ကိုင်ပေါက် လိုက်ပြန် သည် ။ သူ့ သခင်မ ရေးသော အချစ် အလွမ်း ဝတ္ထုရှည်ကြီးများ ၌ ပါ သည့် ဇာတ်လိုက် မင်းသမီးလေးများ သေခါနီး ၌ အသက် အလွန် ပြင်းကြ သည် ။ တော်ရုံ နှင့် မသေဘဲ ပြောချင် သမျှ ကို လွမ်းစရာ စကားလှလှ လေးများ နှင့် ပြော ပြီးမှ သေသွားကြ စမြဲ ။ အခု သူမ မတော့ ဖုန်းခနဲ ဆို ကဗျာ မဆန်ဘဲ သေရပြီ ။
တောသားကြီး သည် ငှက်သေ နှစ်ကောင် ကို ခါးပိုက် ထဲ ထည့်၍ ရွာ သို့ ပြန်လာလေသည် ။ ပြီးတော့ ထို ငှက်သေ နှစ်ကောင် အနက် သာလိကာ သည် ပလေးတိုး ၏ ကထာများ ကို အာဂုံ ဆောင်နိုင်သည့် ကျမ်းစာပေ ဂန္ထဝင်ပညာရှိ မှန်း လည်း မသိ ။ သိရန် လည်း မလို ။
သူ သိသည်ကား သည်နေ့ ညစာ ထမင်း ကို ငှက်သားဟင်း နှင့် တဝကြီး ဟဲ လိုက်ရလျှင် ဗိုက်ကား သွားမည် ကို သာ ဖြစ်လေသည် ။
သာလိကာ တော့ သည် အချိန် ဆိုလျှင် ကောင်းကင်ဘုံ ၌ ပလေးတိုး ၊ ရှိတ်စပီးယား တို့ နှင့် ဂန္ထဝင်စကားများ ဆွေးနွေး နေပြီလား မဆို နိုင် ။
◾မာန်မြင့်
📖 မိုးဝေ မဂ္ဂဇင်း
ဩဂုတ် ၊ ၁၉၇၂
#ကိုအောင်နိုင်ဦး
.
No comments:
Post a Comment