တိုင်းကျော်

 ❝ တိုင်းကျော် ❞ 

စာတတ် ပေတတ် အကြင်သူမြတ် တစ်ဦး သည် တိုင်းကျော် ၏ ဘဝ ကို “ ခြေ သလုံးအိမ်တိုင် ” ဟု သမုတ်ငြားအံ့ ။ တိုင်းကျော် က ထို ဂုဏ်ထူး ကို ရာသက်ပန် ရိုးမြေကျ ရင်ဝယ် ပိုက်လိမ့်မည် ။

ထိုထက် ပို၍ ပညာရှိသူ က သူ့ အား “ ဆန်ကုန်မြေလေး ” ဟု ဘွဲ့ပေး လာမည် ဆိုလျှင် တိုင်းကျော် က ယုယမြတ်နိုးစွာ ပန်ဆင်ဦးမည် ။

ခြေဦးတည့်ရာ လျှောက်၍ သွားခြင်းသည် တိုင်းကျော် ၏ အလုပ်အကိုင် ဖြစ်၏ ။ လမ်းဘေး ရှိ တစ်နေရာရာ သည် တိုင်းကျော် ၏ အိပ်ရာ ဖြစ်၏ ။ အစား နှင့် ပါးစပ် တို့ မရှောင်သာ၍ မတော်တဆ ညားမိခြင်းသည် တိုင်းကျော် ၏ အာဟာရ ဖြစ်၏ ။ သို့သော် တိုင်းကျော် သည် အခါခပ်သိမ်း ကြောင့်ကြ ကင်းရှင်းစွာ ချမ်းသာ သုခ ပီတိ သောမနဿကလေး ကို ပုဆိုးစ နှင့် ခါးရိုးကြား မှာ ညှပ်၍ ထားနိုင်ခဲ့လေသည် ။

တိုင်းကျော် ၏ ယူဆ ယုံကြည်ချက် ဝယ် ဘဝခရီး ဆိုသည်မှာ ဧရာဝတီ မြစ်ကြီး တစ်မျိုး ပင် ဖြစ်လေသည် ။ ဒီ မြစ်ကြီး ကို မောင်တိုင်းကျော် စုန် လည်း စုန်ခဲ့ဖူးပြီ ။ ဆန် လည်း ဆန်ခဲ့ဖူးပြီ ။ ရေတိမ် လည်း တွေ့ ရ၏ ။ ရေ နက် မှာ လည်း နစ်ခဲ့ဖူး၏ ။ လောင်းလှေလေး နှင့်လည်း ကူးခတ် ဖူးသည် ။ သင်္ဘော ပထမခန်း မှာ စီး ၍ လည်း စံစားဖူးပါ၏ ။ ဝဲဂယက် မှာလည်း ချာချာလည်ခဲ့ဖူး၏ ။ သို့သော် နောက်ဆုံးတွင် လှိုင်း ၊ လေ ၊ မုန်တိုင်း တို့ ပုတ်ခတ်၍ အတောမသတ် လွင့်မျော လာခဲ့ပြီး ရန်ကုန် မှာ သောင်တင် နေလေ တော့သည် ။ တိုင်းကျော် သည် ဘဝ ခရီး ဟူသော မြစ်ကြီး ကို စုန်ရင်း ၊ ဆန်ရင်း ၊ နစ်ရင်း ၊ ပေါ်ရင်း နှင့် ၃ဝ ကျော် မျှသော နှစ်ကာလ အတောအတွင်း ဝယ် လူ ပေါင်းစုံ ကို မြည်းကြည့်ဖူး လေပြီ ။ လူလိမ် ၊ လူကောက် ၊ လူဖြောင့် ၊ လူတော် ၊ လူပျင်း ၊ လူပေါ့ ၊ လူပေါင်းစုံ တို့ ကို မြည်း ကြည့်ပြီး နောက် လူ့ လောက အတွင်း မှ ဥပဒေသ တစ်ခု ကို ရမိ၏ ။ ရွှေ ရှိသော ဘုရား မှ လူ ရိုသေကြ သတည်း ။

တိုင်းကျော် ၏ ဝတ်စားတန်ဆာ ကို စာဖွဲ့မည် ဆိုလျှင် စုတ်ပြတ် ညစ်ပေသည် ဟူသော စာလုံး ထက် ပို၍ ဖွဲ့နွဲ့ ရန် မရှိ ။ ညှိုးနွမ်းခြင်း ၊ အေးစက်ခြင်း တို့သည် တိုင်းကျော် နှင့် မကွဲမကွာ ရှိနေကြသော အမူအရာများ ဖြစ် လေသည် ။ အဓိပ္ပာယ် မရှိ ရောက်ရာ ပေါက်ရာ လျှောက် သွားချင် လည်း သွား တတ်သည် ။ လွတ်လပ်ရေး ကို တိုင်းကျော် မှ သာ ပိုင်ဆိုင်သည် ။ တိုင်းကျော် ပိုင်ဆိုင်သော လွတ်လပ်ရေး မှ တကယ့် လွတ်လပ်ရေး အစစ် ။

၂ ရက် ၃ ရက် လောက် ထမင်း မစားခြင်း မှာ မူ သူ့ အဖို့ ရိုး နေပေပြီ ။ ခံ နိုင်ရည် ရှိနေလေပြီ ။ ထမင်းနပ် မမှန်ခြင်း သည် သူ့ အဖို့ ဒုက္ခ မဟုတ် ။ ဖြစ်ရိုးဖြစ်စဉ်သာ ဖြစ်၏ ။ အင်း ... လူလိမ် လူကောက် တွေ ၏ ဒဏ် ကို ပြန်လှန် သတိရ လိုက်လျှင် ထမင်း မစားရခြင်း မှာ အယား ဖျောက် သလောက် သာ ရှိ ပါကလား ။

တစ်ခါ တစ်ခါ တော့ အဖေ နှင့် အမေ ကို သတိရ မိသည် ။ အဖေ သည် ညစ်ပတ် စုတ်ပဲ့သူများ က ပညာရှိ နှိပ်စက်ခြင်း ခံရ သဖြင့် သက်ဆိုး မရှည် ၊ ငယ်ငယ် နှင့် သေရ၏ ။ အမေ မှာ လည်း တိုင်းကျော် ကို လူလားမြောက် အောင် ပြုစု ရင်း ဆင်းရဲ မွဲတေပြီး သေရသည် ။ အသေ ဆိုးသော အဖေ နှင့် အမေ ကို သတိရမိ သော အခါ ထမင်း မစားရခြင်း မှာ အယား ဖျောက် သလောက် သာ ရှိပါ ကလား ။

သို့သော် တိုင်းကျော် သည် တိုင်းကျော် မျှ သာ ဖြစ်၍ ဘာ ကောင် မှ မဟုတ် ။ လောက ၏ တရားမှု ၊ မတရားမှု တို့ ကို သူ မတွန်းလှန်နိုင် ရှာ ။ သူ့ မှာ ဘာမှလဲ မရှိ ။ ရှိ ဖို့ လည်း မလို ။ လူ့ပြည် မှာ အသက် နှင့် ကိုယ် နှင့် မြဲ နေ ဖို့ သာ လိုသည် ။ ယနေ့ ထိ အသက် နှင့် ကိုယ် နှင့် မြဲ နေအောင် ဒုက္ခ အပေါင်း ကို ကျော်နင်း လာနိုင်ခဲ့ခြင်း အတွက် တိုင်းကျော် အား ချီးကျူးရ ပေသည် ။ ချီး လည်း ချီကျူးစရာပါ ကလား ။

အမှန် က တော့ ချီးကျူးဖို့ မရှိလှပါ ။ သူ သည် ဒုက္ခ အပေါင်း ကို ကျော် နင်း လာခဲ့သည် ဟု မဆိုသာပါ ။ ကျရောက် သမျှ ဘေးဒဏ် တို့ ကို အလိုက်သင့် ခေါင်းလျှို ကာ ငုံ့ ၍ ခံခဲ့ခြင်းသာ ဖြစ်ပါသည် ။ တုံးအောက် က ဖားကလေး လို အမြဲတမ်း ပြားပြားကလေး နေနိုင်ခဲ့ သဖြင့် ကနေ့ လူ့ပြည် မှာ တိုင်းကျော် ကို တွေ့ နေရခြင်း ဖြစ်လေတော့သည် ။

တိုင်းကျော် တစ်ယောက် လူ တို့ တိုင်းပြည် သို့ ဘယ်နှစ် ၊ ဘယ်လ ၊ ဘယ်ရက် ၊ ဘယ်အချိန် တွင် ဘယ် နက္ခတ် နှင့် ယှဉ်၍ ရောက်လာသည် ကို မူ ပုရောဟိတ် ဆရာကြီးများ ၏ မှတ်တမ်းတင် မခံရလေသော ကြောင့် မသိရှိ နိုင်ပါ ။ သို့သော် လွန်ခဲ့သော တစ်နှစ်ကျော် လောက် က စတင်၍ ရန်ကုန်မြေ ကို နင်းလာခဲ့ကြောင်း ကား ကျွန်တော် တထစ်ချ ပြောရဲပေသည် ။

အကြောင်းမူ ထို တစ်နှစ်ကျော် လောက် က စ၍ ကျွန်တော်တို့ အိမ် နံဘေး ရှိ ပလက်ဖောင်း ထောင့်ကွယ် သည် တိုင်းကျော် ၏ ဘုံရိပ်သာ ၊ တိုင်းကျော် ၏ အိုးအိမ် ၊ တိုင်းကျော် ၏ ဝပ်ကျင်း ဖြစ်ခဲ့သောကြောင့် ပေတည်း ။

ကျွန်တော် စတင်၍ သတိထား မိစဉ် က နေ့ခင်း ဘက် မှာ ဆိုလျှင် တိုင်းကျော် တစ်ယောက် ပျောက်၍ ပျောက်၍ သွားလေ့ ရှိသည် ။ ညဘက် ညဘက် ရောက်မှ သူ့ ဝပ်ကျင်း သို့ ပြန်လာ တတ်သည် ။ စုတ်ပြတ် ညစ်နွမ်းသော အဝတ်အစား နှင့် မောဟိုက် ကုန်ခန်းသော အမူအရာ ကို အမြဲ မြင်တွေ့ ရသည် ။ စိတ်ကူး ရသည့် အခါ သူ့ လက်ထဲ သို့ ပိုက်ဆံ တစ်မတ် ၊ ငါးမူး လောက် ထည့် ပေး လိုက်မိ၏ ။ ထိုအခါ ကျွန်တော့် အား တစ်မတ် ၊ ငါးမူးဖိုး မက ကြာအောင် စိုက် ကြည့်ပြီး “ ကျေးဇူး တင်သဗျာ ” ဟု လေးတွဲ့တွဲ့ကြီး ပြော တတ်လေသည် ။

တစ်ခါသော် ကျွန်တော်တို့ ရပ်ကွက် အနီးဝယ် တစ်ဦးသော ဂုဏ်ရှိ ၊ ပါဝါရှိ ၊ မျက်နှာရှိ အကုန် ရှိသော သူဌေးကြီး တစ်ဦး က အပြောကျယ် လှသော မဏ္ဍပ်ကြီး တစ်ခု ထိုး၍ လာသမျှ အယုတ် အလတ် အမြတ်မရွေး စတုဒိသာ ကြီး တစ်ခု ကျွေး လေသည် ။ စတုဒိသာ ဟူသည် ဘာမျှ မရှိသော တိုင်းကျော် တို့ လို လမ်းဘေး နေ သတ္တဝါများ အတွက် နတ်ရေကန်ကြီး ဖြစ်လေ သတည်း ။

သို့သော် ငတ်ခြင်းဖြင့် အရင်း တည်၍ လူ့ပြည် တစ်ရိုး ကို ဒိုးယိုပေါက် လျှောက် ခဲ့သော တိုင်းကျော် က စတုဒိသာ ဖြစ်ဖြစ် အလှူ ဖြစ်ဖြစ် သူတို့ လို မရှိ ဆင်းရဲသားများ ကို ကျွေးမွေး လှူဒါန်းခြင်း သည် စေတနာ သက်သက် ဖြင့် လုပ်လေ့လုပ်ထ မရှိဘဲ ဘာကြောင့် ၊ ညာကြောင့် ၊ ဘာလိုလို ၊ ညာလိုလို ဟူသော နောက်ကွယ် ရည်ရွယ်ချက်များ ခပ်များများ ရှိတတ်ကြောင်း အတပ် သိ နေ ပေပြီ ။

မည်သို့ ဖြစ်စေ သတ္တဝါ တစ်ကောင် မျှ သာ ဖြစ်ရှာသော တိုင်းကျော် မှာ အစာ တွေ့ လျှင် စားရမည် ၊ အိပ်ချိန် ရောက်လျှင် အိပ်ရမည် ဟူသော သတ္တဝါ ၏ အသိလေး တစ်ခု ရှိနေသေးရကား အချိန် နှောင့်နှေး မနေဘဲ နံနက်စာ စာ ရန် စတုဒိသာ ဘက် သို့ ခြေလှမ်း သွက်သွက်ဖြင့် ထွက်ခွာ လာ ခဲ့လေတော့သည် ။

မဏ္ဍပ်ကြီး အတွင်း ၌ တိုင်းကျော် တို့ လို လမ်းဘေး နေ မင်းပရိသတ် ဖြင့် ပြည့်ကျပ်လျက် ရှိလေသည် ။ သူ သည် ဘဝတူများ ၏ အကြား သို့ ဝင် ရောက် ထိုင်လိုက်၏ ။ ရွှေပွဲလာ သူတောင်းစားများ ၊ ကု,လားအကျိုးအပဲ့များ ဘိန်းစားမင်းတြားကြီးများ တို့ သည် ‘ ဖျာကြမ်း ’ နေရာမြတ် ပေါ်ဝယ် ဒန် ပန်းကန် ထဲ သို့ ထည့် လာသော ဒန်ပေါက် မမည် ၊ ခွေးစာ မက စကောစက အမြိန်အရသာ တို့ ကို ခြေကန်၍ လွေးနေကြလေ သတည်း ။

တိုင်းကျော် ရှေ့ က ဒန်ပန်းကန် ထဲ သို့ ဆန်လုံးညို ထမင်း ကျ လာ၏ ။ နောက် ပဲဖတ် ၊ အာလူးဖတ် ၊ အမဲသား ၊ ကြက်ရိုး ၊ ဝက်ခေါက် စသည်ဖြင့် အမယ် စုံလင်လှ အနံ့ စုံလင်လှသော ဟင်းလျာ လည်း တစ်ပြိုင် ထဲ လို ကျလာ လေသည် ။ အငွေ့ က တထောင်းထောင်း ၊ စားလို့တော့ အကောင်းသား ။

ဆာနေသော တိုင်းကျော် သည် ဗိုက်ရိုက် သွတ် လေတော့သည် ။ ထမင်း ရော ၊ ဟင်း ရော ၊ တစ်ပန်းကန် ပြီး တစ်ပန်းကန် ကုန် သွား၏ ။ ၃ - ၄ ပန်းကန် ကုန်သော အခါ အိုးသူကြီး ဖြစ်ဟန် တူသူက တိုင်းကျော် ကို အလုံး အရပ် ရှိ သဖြင့် သူ့ ကို မြင်လိုက် လျှင် ပင် တိုင်းကျော် ခမျာ ပု ဝင် သွားလေ သည် ။ အဆာ လည်း မပြေသေး သဖြင့် မရဲတရဲ စား နေရလေသည် ။

အိုးသူကြီး ၏ အသား ကား မီးသွေး ကဲ့သို့ မည်းသည့် အပြင် ဝက်ဆီများ ပေကျံ နေသဖြင့် ဝင်းလက် ချောပြောင်၍ နေသေးသည် ။ မောက်သော နဖူး ၊ ပြဲဟသော ပါးစပ် ၊ ကျဉ်းမြောင်း စူးရှလှသော မျက်ပေါက် မျက်လုံးများ ၊ ကျွဲလို ကြံ့ခိုင်သော ကိုယ်လုံးကြီးများ ဖြင့် သခင် အားရ ကျွန်ပါးဝ မည့် သူမျိုး ဖြစ်ကြောင်း တိုင်းကျော် မြင်ရုံနှင့် သိလိုက်ပေသည် ။ သူ့ ကို အာရုံ ထား နေရ၍ ဝလုလု အရှိ တွင် မပြီးချင် ပြီးကာ ရေ တစ်ခွက် သောက်၍ ဝပ် ကျင်း ရှိရာသို့ ပြန်လာခဲ့ရလေတော့သည် ။

ထိုနေ့ နေခပ်မြင့်မြင့် အချိန်လောက် က စပြီး ညနေ နေစောင်း သည့် တိုင် တိုင်းကျော် တစ်ယောက် သူ့ နေရာကလေး ဝယ် နံရံ ကို ခြေကန်ရင်း နေကုန်နေခန်း အိပ် နေသည် ကို တွေ့ ရ သဖြင့် အစ ပထမ အကြောင်းရင်း မတွေးမိသော ကျွန်တော့် မှာ အဖြေ ရှာလို့ မရ ။ ပြီးမှ စတုဒိသာ က ဗိုက်ရိုက် စား လာမှန်း သတိ ရ ကာ မိမိ ဘာသာ ပြုံးမိရတော့သည် ။ ကျွန်တော့် အဖို့ ဆေးတက္ကသိုလ် နောက်ဆုံးနှစ် သင်တန်း စာမေးပွဲ ကို ဖြေဆိုရတော့မည် ဖြစ်သောကြောင့် ဘယ်မှ မသွားအားဘဲ နေ့ရော ညပါ စာကျက် နေရလေပြီ ။ ထို့ကြောင့် ဦးတိုင်းကျော်ကြီး အား မျက်ချေမပြတ် မြင်နေရခြင်း ဖြစ်ပေသည် ။ ညနေ ဘက် အိပ်ရာ မှ နိုးအလာ တွင် မျက်နှာသစ် လေ့ မရှိသော တိုင်းကျော် သည် လူးလဲ ၍ ထ၏ ။ လုံချည်ဝတ်လွှာ အဖိုးတန် ရတနာ ကို ဖုတ်ဖက်ခါ၏ ။ ထို့နောက် ညစာ အလို့ငှာ စတုဒိသာ ဆီ သို့ လှမ်းကြွ ရှာလေ သတည်း ။

မဏ္ဍပ်တွင်းဝယ် တိုင်းကျော် လို “ လူကြီးလူကောင်း ” များ အပြည့် အကြပ် ရောက်နှင့် လေပြီ ၊ စားနှင့် လေပြီ ။ သူတို့ ကို မြင်လျှင်ပင် ပို၍ ဆာ လာပြီး သူတို့ ကြား တိုးဝင်ကာ မနက် က လို ဖျာစုတ် နေရာမြတ် ပေါ်သို့ ထိုင် လိုက်၏ ။ သူ့ ရှေ့ မှ ဒန်ပန်းကန် ထဲ သို့ ထမင်း နှင့် ဟင်း ကျ အလာ ကို စောင့်ရင်း ရွှင်ပျသော နှလုံး ၊ ချိုပြုံးသော မျက်နှာ ဖြင့် ဝဲယာ သို့ လှည့်ပတ် ကာ မိတ်ဆွေ သင်္ဂဟများ ကို နှုတ်ဆက် လိုက်ရ သေးသည် ။ ဝက်ရိုး တစ်ခု ကို အားရ ပါးရ ကိုက် နေသော တရုတ် ဘိန်းစားကြီး ‘ အင်ထိုင် ’ ၊ ဆိတ်သားတုံးကြီး ကို ကုန်း၍ ဝါး နေသော ကု,လား အဖိုးကြီး ‘ ပဒယား ’  ၊ ဆိုက်ကား မောင်ကြည် ၊ ကနေ့ ညနေဘက် မှ တိုင်းကျော် အသိ မိတ်ဆွေများ နှင့် စုံစုံညီညီ တွေ့ရပေ တော့သည် ။ 

ထိုအခိုက်  ...

“ ဟေ့ကောင် ... ဘာလာ လုပ်ပြန်တာလဲ ” 

အိုးသူကြီး ၏ အသံမာကြီး ကြောင့် တိုင်းကျော် မှာ လန့်၍ သွားမိလေ သည် ။ မော့ ကြည့်လိုက် မှ မိမိ အား မေး နေကြာင်း တွေ့ရ၍ 

“ ထမင်း စားမလို့ပါ ခင်ဗျာ ” 

“ အံမာ မင်း စားပြီးသား မဟုတ်လား ”

“ မဟုတ်သေးပါဘူး  ... ခုပဲ ရောက်ပါတယ် ”

“ ငါ့ ကို များ ညာ သေးတယ် ၊ မင့် ပန်းကန် ထဲ ငါ ပဲ ထမင်းတွေ ဟင်းတွေ ထည့်ပေးတဲ့ ဟာ ” 

“ ဒါက မနက် က ပါ ခင်ဗျာ ”

“ အေး တစ်ခါ စားပြီးရင် တော်ပြီ ”

“ ဟင် ... သူများတွေ တော့ မနက် ရော ည ပါ ” 

“ သူများ ကျွေးတာ ကျွေးတာပေါ့ ကွ ” 

“ ကျွန်တော်က စတုဒိသာ ဆိုတော့ ဘယ်လို စားစား စား နိုင်တယ် ထင် လို့ပါ ” 

“ အံမာ ... မင်း တယ် လျှာရှည်တဲ့ ကောင်ပါလား ၊ မင့် ပြောရတာ လေ ကုန်တယ်ဟေ့ ၊ ဒီမယ် စတုဒိသာ ပေမဲ့ ဒိသာ ချင်တဲ့ လူ မှ ဒိသာ မယ် ၊ ကဲ သိပလား ၊ သွားကွာ သွားစမ်း ရှုပ် မနေစမ်းနဲ့ ” 

အိုးသူကြီး သည် ပြောပြောဆိုဆို သူ့ ရှေ့ မှ ပန်းကန် ကို သိမ်းယူ သွား ၏ ။ ဦးတိုင်းကျော် မဟာ အရှက်တော် ကွဲ လေပြီ တကား ။ ယခုလို အသိတွေ နှင့် ဆုံဆည်းချိန် ကျ ကာ မှ အနှင် ခံရသဖြင့် ရှက် လည်း ရှက် ၊ ဒေါသ လည်း ထွက် ကာ ခေါင်း ကို ငုံ့ပြီး ခပ်သုတ်သုတ် ပြန် လာခဲ့ရလေတော့သည် ။

ကျွန်ပါးဝ သော အိုးသူကြီး ကြောင့် တိုင်းကျော် မှာ ဒေါသ မထွက်စဖူး ထွက် ရလေပြီ ။ မနက် က စား မိသော ထမင်း အတွက်ပင် ကျေးဇူး မတင် တော့ ၊ ကျေးဇူး မတင်မိရုံ မက “ ဒိသာ ချင် မှ ဒိသာမယ် ” ဆိုသော အိုးသူကြီး ၏ စကားသံလေး သည် ပိုက်ဆံ ထား စရာ မရှိ သူတို့ ၏ မူ မမှန်သော စေတနာ ကို ဖော်ပြနေသည် ဟု တိုင်းကျော် ယုံကြည်မိ လေသည် ။

“ ဟာ ... သူဌေးမင်း က တော့ ဗျာ ၊ လှူတဲ့ တန်းတဲ့ နေရာမှာ ၂ ယောက် မရှိပါဘူး ။ နှိုင်းကောင်းမယ် သာ ဆိုရင် ဝေဿန္တရာ လက်သစ် ပါပဲ ၊ အံ့မခန်း ပါပဲ ”

“ စတုဒိသာကြီး ကျွေးထားတာ ဗျာ ၁၂ရာသီ ပါ ပဲ ၊ နည်းတဲ့ စရိတ် ၊ နည်းတဲ့ စေတနာ လား ”

“ ကုသိုလ်ဒါန နဲ့ ပတ်သက် ရင် ဒီလို သူဌေးမျိုး ကြုံဘူးပေါ င်ဗျာ ၊ ရှာမှ ရှားပါပဲ ” အစ ရှိသော အရပ် ထဲ က ပြောကြ ဆိုကြသည့် စကားသံများ ကို တိုင်းကျော် ကြားယောင်လာ မိလေသည် ။ ကြားယောင် မိ လျှင် ပင် ‘ ထွီ ’ ခနဲ တံတွေး လှည့်၍ ထွေး လိုက်မိ၏ ။

“ ရက်ရောသည် ” 

“ ကုသိုလ်ကောင်းမှု ပြုသည် ”

“ ဘာသာရေး ကိုင်းရှိုင်းသည် ” ဟူသော နာမဝိသေသန ကို ခုတုံး လုပ် ကာ ထို ပုဂ္ဂိုလ်မျိုး သည် အဘယ် မည်သော လောကီ ထွက်ရပ်လမ်း သို့ ကြွမြန်း တတ်သည် ကို တိုင်းကျော် မြင်ဖူးပေါင်း များ လှလေပြီ ။ တိုင်းကျော် သည် လူတွေ ၏ ဟန်ဆောင်မှု ၊ အပေါ်ယံ ဗန်းပြကောင်းမှု ၊ ကောင်းသတင်း ကို ငွေ နှင့် ဝယ်ပြီး ထို ကောင်းသတင်း ကို ခုတုံး လုပ် လိုက်လျှင် ...

“ ဟဲ့ မသာ ၊ အလောင်းလှလှ မသေချင်ဘူး ထင်တယ် ” စိတ် ထဲ တွင် မကျေမနပ် ဖြစ်မိ တိုင်း ဒေါတပွပွ နှင့် တွေးမိ တွေးရာ တွေး၍ တစ်လှမ်းချင်း လှမ်းလာခဲ့ရာ မှ လမ်းမ အကူး တွင် ဘတ်စကား တစ်စီး က တိုက်မိ မလို ဖြစ်သွားခြင်း ကြောင့် အလွန် ယဉ်ကျေး သိမ်မွေ့စွာ နှုတ်ခွန်း ဆက် လိုက်သည့် ဒရိုင်ဘာ ၏ အသံ ဖြစ်လေသည် ။ တိုင်းကျော်လည်း ရုတ်တရက် ဆိုသော် လန့်သွားပြီး မှ တစ်ဖန် ဒေါသ ထွက်ထွက်နှင့် လက်သီး ဆုပ် အံကြိတ်ကာ မကျေမချမ်း ကြည့်ရုံ သာ ကြည့် နိုင်ပြီး ဆက်လက် လျှောက်၍ လာခဲ့ရ၏ ။

ဒီလိုနှင့် မှောင်ရီရီကလေး တွင် တိုင်းကျော် တစ်ယောက် ကျွန်တော် တို့ အိမ် နံဘေး ရှိ သူ့နေရာ ဝပ်ကျင်းကလေး သို့ ပြန်လည် ရောက်ရှိလာ လေ သည် ။ ဒေါသ မထွက်စဖူး ထွက်၍ အဖျား တက်သည့် ပမာ တစ်ကိုယ်လုံး လည်း ဆတ်ဆတ် တုန် ၍ နေ၏ ။ ထိုအချိန်တွင် ဘယ်တုန်း က မျှ မဟောင် ခဲ့ ဖူးသော ခွေးလေမကလေး က ဆီးထည့်၍ တိုင်းကျော် ကို နှုတ်ဆက် လေ သည် ။ တိုင်းကျော် က နီးရာ ခဲ တစ်လုံး ကို ကောက်၍ ပေါက်သည့် တိုင်အောင် ရုတ်တရက် မပြေး ၊ ဟောင်၍ နေ သေး၏ ။ လည်ပင်း ကို ဆတ်ခနဲ မှန်အောင် နောက် တစ်ချက် ပေါက် မှ ထွက်ပြေး လေသည် ။

ခွေးလေမကလေး ပြေး သွားပြီး ရှေ့ဆင့် နောက်ဆင့် ပင် ကလေး ၃ - ၄ ယောက် ဝိုင်း လာကာ တိုင်းကျော် ကို အထူးအဆန်း သတ္တဝါ သဖွယ် ဝိုင်း၍ ကြည့်ကြ ပြန်၏ ။ အမှန်အားဖြင့် မူ တိုင်းကျော် ကို ဒီ ရပ်ကွက် ဒီ နေရာ မြင်ရ၍ ရိုး နေပေပြီ ။ ခုတစ်ခါ မှ ခွေး နှင့် ကလေး က ဝိုင်း ၍ ကြည့်ကြ ဟောင်ကြခြင်း ကား တိုင်းကျော် မူ ပျက်၍ ပင် ဖြစ်တန်ရာသည် ။ တိုင်းကျော် မူ ပျက်သည် ဟု ဆိုလျှင် ခိုး၍ ၊ တိုက်၍ လာခြင်းကား မဟုတ် ၊ ဒေါသအိုး ကွဲ လာခြင်းပင်တည်း ။

တိုင်းကျော် ကား စိတ် မရှည်တော့ပါ ။

ဟဲ့ ကလေးတွေ သွားသွား ... ၊ ဘာ လာလုပ်တာလဲ ဟု မျက်နှာထား နှင့် ငေါက်ရုံ မက ရိုက်မလို ၊ ပုတ်မလို လုပ်ကာ မှ ကလေးတွေ လည်း ထွက်ပြေးကြ လေသည် ။ ကလေးတွေ ထွက်ပြေး သွား၍ တုံးလုံး ပက်လက် လှဲ တော့မည် ပြုစဉ် စောစောက ဟောင် လာသော ခွေးလေမကလေး သည် ဘယ်က ဘယ်သို့ တစ်ပတ် ပြန် ကြော့လာသည် မသိ ၊ တိုင်းကျော် ကို သေသေချာ ကြည့် ကာ တဝုတ်ဝုတ် ဟောင် နေလေတော့သည် ။ တိုင်းကျော် သည် ခဲ တစ်လုံး ထပ်မံ ကောက် ယူပြီး “ တယ် ဒီ မအေ - တဲ့ ခွေးမ ၊ ကဲ ... ကဲဟာ ” ဟု ပေါက်ကာ ဒေါသအိုးကြီး စတင် ကွဲပါလေတော့ သတည်း ။

အစ ပထမ သော် ကျွန်တော် လည်း စာ ကျက် နေရာမှ တိုင်းကျော် တစ်ယောက် မဆဲစဖူး ခွေးမလေး ကို ဆဲသည် ဟု ထင်မိ၏ ။ သို့သော် ခွေးဟောင်သံ စဲ သွား၍ အတော် ကြာသည့် တိုင် တိုင်းကျော် ဆဲ နေတုန်း ဖြစ်ရာ ဘယ်တုန်းကမျှ မဆဲစဖူးသော တိုင်းကျော် အတွက် အထူးအဆန်း ဖြစ်နေ သဖြင့် နားထောင် မိ ပါတော့သည် ။

ဟုတ်၏ ၊ မှန်၏ ၊ တိုင်းကျော် တစ်ယောက် ခွေးမလေး ကို မဆဲ တော့ဘဲ အခြား သူ တစ်ဦးဦး ကို ရည်စူး၍ တစ်တစ်ခွခွ ဆဲ နေလေပြီ ။ မည်သူ့ အား နည်း ၊ အရပ်လူကြီး ဦးဘတုတ် ကို လော မဟုတ်ပါ ။ သူ ၏ ဆဲသံ ထဲ ဝယ် နာကျည်းသံ လည်း တုန်တုန်ယင်ယင် နှင့် ဖုံးလွှမ်း နေ သေး၏ ။ နောက်ကြောင်းပြန် ၍ ဆဲနေခြင်း ဖြစ်ပေသည် ။ သူ့ အဖေ ကို မတရား နှိပ်စက်သ,တ်ဖြတ်ခဲ့ကြသူများ ဟု ဆဲ၏ ။ ကျွန်တော် ပင်လျှင် စာအုပ် ကို ပိတ်၍ ထထည့်ပြီး ကြည့်မိရာ တိုက်နံရံ ကို မှီ၍ စိမ်ပြေ နပြေ ဆဲ နေသော တိုင်းကျော် ကို တွေ့ ရ၏ ။ ပါးစပ်ကသာ ဆဲ နေသော်လည်း ကိုယ်လက် တို့ ဖြင့် ရန် မူ မည့် အရိပ်အရောင် မပါ ပါ ။

ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ဆဲလိုက် ၊ လေသံ ကို နှိမ့်၍ ဆဲလိုက် နှင့် သူ ငယ်စဉ်က စ၍ သိခဲ့ရသော မတရားမှုများ ၊ မတရားသော လူယုတ်မာများ ကို တိုင်းကျော် ဆဲ နေခြင်း ဖြစ်ပေသည် ။ ကျွန်တော် လည်း တိုင်းကျော် ၏ ဆဲဆိုမှု သည် တရားနည်းလမ်း ကျ၏ ဟု ထင်မိ သွားသည် ။ ထို့နောက် စာ ကြည့်စားပွဲ ပြန် လာကာ စာ ကို ဆက်လက်၍ ကြည့်ရသည် ။ 

တိုင်းကျော် ကား ဆဲ၍ ကောင်းတုန်း ။

ကျွန်တော့် မှာ လည်း စာ ထဲ စိတ် က တစ်ဝက် ရောက် လိုက် တိုင်းကျော် ထံ တစ်ဝက် ရောက် သွားလိုက် နှင့် ဖြစ်နေ၏ ။ ရေဒီယို တစ်လုံး ဖွင့်ထား သည့် ပမာ တိုင်းကျော် ခမျာ ရာဇဝင် နှင့် ချီ၍ ဆဲ နေလေ တော့သည် ။ သူ့ အမေ ဆင်းရဲပလဲ ဘဝ တွင် မဟားတရား လုပ်ခဲ့သူများ အကြောင်း လည်း ပါ၏ ။ အခြား ကျွန်တော် မကြားဖူးသော နာမည် တွေ လည်း ပါ သေးသည် ။ 

အချိန်ကား တရွေ့ရွေ့ နှင့် ညဉ့်နက် လာလေပြီ ။ တိုင်းကျော် ကား ဆဲ၍ ကောင်းတုန်း ။ လည်ပတ်ရာ မှ ပြန် လာသော ကာလသား ၃ - ၄ ယောက် တို့ သည် တိုင်းကျော် ကို ဝိုင်း၍ ကြည့်ကြ၏ ။ တိုင်းကျော် ကား သူတို့ ကို ဂရုမစိုက် ၊ အစီအစဉ် အရ ဆက်လက် ဆဲ နေလေသည် ။ ကျွန်တော် သည် ဒီကောင်တွေ ဘာများ လုပ်ကြမလို့လဲ ဟု လှမ်း၍ ကြည့်မိ၏ ။ တစ်ယောက် က “ လာပါကွာ စိတ် မနှံဘူးနဲ့ တူတယ် ” ဟု လက်တို့ ခေါ် သဖြင့် ကျန်လူများ လည်း ထွက်ခွာ သွားကြလေသည် ။

တိုင်းကျော် ကား အရှိန်ရရ ဆဲ၍ ကောင်းတုန်း ။

ကျွန်တော် သည် ည နာရီပြန် တစ်ချက်ခွဲ တွင် နံနက် ၄ နာရီ နှိုးစက် ထားပြီး အိပ်ရာ ဝင်၏ ။ ကျွန်တော် အိပ်ရာ ဝင်သည့် တိုင် တိုင်းကျော် မှာ တိုး တိုးသက်သာ ဆဲနေတုန်း ဖြစ်လေသည် ။ ဒါလောက် ဆဲ လှတာ ကျွန်တော် အိပ်ပျော် နေတုန်း ရဲသား တစ်ယောက် ယောက် က ဖမ်းသွားမှာ ပဲ ဟု ယူဆ ယုံကြည်မိ၏ ။ ဖမ်း သွားလည်း ကျွန်တော် ဘာမျှ မကာကွယ်နိုင် ။ စဉ်းစား ရင်း အိပ်ပျော် သွားပြီး နံနက် ၄ နာရီ ဝယ် နာရီနှိုးစက် က နှိုး၍ ကျွန်တော် နိုးလာ လေသည် ။ အိပ်ရာ မှ နိုးနိုးချင်း ပထမဦးဆုံး ကြက်တွန်သံ နှင့် ကျီးအာသံ ကို မကြားရ ၊ တိုင်းကျော် ၏ မင်္ဂလာ အဖြာဖြာ နှင့် ပြည့်စုံသော ဆဲသံ ကို ကြား ရပါလေသည် ။

ယခု ထိ မအိပ် မနေ ဆဲနေနိုင် သေးသည် ကို လည်း အံ့သြမိ၏ ။ ထို့နောက် မျက်နှာ သစ်ပြီး စာအုပ် ဖွင့်၍ စာ ကျက်မိရာ စိတ် မှာ စာအုပ် ထဲ တစ်ဝက် ၊ တိုင်းကျော် ဆီ တစ်ဝက် ရောက် နေပြန်သည် ။ တိုင်းကျော် ၏ ဆဲသံ ၊ ဆိုသံ တို့ ကို နားထောင်ရင်း ဗဟုသုတ ပင် ရလာ၏ ။ နောက်ကြောင်း ချီ၍ ရာဇဝင် ပြန် လှန်သော ညစ်ပတ် ယုတ်မာသူများ ၏ ဇာတ်ကြောင်း ကို စီကာ စဉ်ကာ ဆဲ နေသောကြောင့် ဖြစ်လေသည် ။

နံနက်စောစော ပဲပြုတ်သည်များ ၏ အသံ သည် တိုင်းကျော် ၏ ဆဲသံ ကို မဖုံးလွှမ်းနိုင် ။ နေထွက် တစ်ပြူ တွင် နား မခံသာနိုင်ဟန် တူသော ရပ်ကွက် လူထု သည် တုတ် ၊ ဓား ကိုယ်စီ ဆွဲ၍ တိုင်းကျော် အနီး သို့ ဝိုင်း လာကြလေသည် ။ တိုင်းကျော် က သူတို့ ကို ဂရုမစိုက် အရှိန်ရရ ဆဲ နေတုန်းပင် ။

သို့သော် ကျွန်တော် မနေနိုင်တော့ပါ ။ သူတို့ တွေ ဝိုင်း ရိုက်ကြ လျှင် ခွေးလေ တစ်ကောင် ကို ဝိုင်းရိုက် သလို အသေတောင် ဖြောင့်အောင် သေနိုင် မည် မဟုတ် ။ ထို့ကြောင့် လူအုပ်ကြီး ရှေ့ သွား၍ ခါးထောက် ကာ ကျားကျားယားယား ရပ်ရင်း

“ ဒီမယ် ၊ ဒီမယ် နေကြပါဦး ... ၊ ခင်ဗျားတို့ သူ့ ကို ရိုက်လို့ ဘာများ အမြတ်ထွက် မှာလဲ ၊ ဘယ်လောက်များ အရသာ ရှိမှာလဲ ၊ ခွေးလေ တစ်ကောင် ရိုက် သလို နေမှာပဲ မဟုတ်လား ၊ သူ လမ်းဘေး မှာ ငတ်ပြတ် နေ တုန်းက ခင်ဗျားတို့ အိတ် ထဲ က ဘယ်သူ ပိုက်ဆံ တစ်မတ် ထုတ် ပေးဖို့ စိတ်ကူး မိကြရဲ့လား ၊ စေတနာ တစ်မတ်ဖိုး မရှိတဲ့ လူ တစ်ယောက် ကို ဒေါသ လည်း တစ်မတ်ဖိုး မှ မထွက်ချင်ကြပါနဲ့ ဗျာ ၊ ပြီးတော့ သူ ဆဲတာ က ခင်ဗျား တို့ ကျွန်တော်တို့ ကို မဟုတ်ပါဘူး ၊ သူ နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ လူတွေ ၊ သူ့ ကို နှိပ် စက်တဲ့ လူတွေ ကို ဆဲ တာပဲ ၊ နောက်ပြီး သူ့ အဖို့ ရာ ဆဲ ရုံ ထက် ဘာမှလဲ မတတ်နိုင် ၊ ဘာမှလဲ ကိုယ်ထိ လက်ရောက် မလုပ်နိုင်ဘူးဆိုတာ ကျွန်တော် ပြောရဲပါတယ် ”

ဤနေရာ ၌ စကား ညှပ်၍ ပြောလိုသည် ကား ရပ်ကွက် လူထု နှင့် ကျွန်တော် ၏ အကြောင်း ဖြစ်၏ ။ ကျွန်တော် သည် ကစားခုန်စား ဝါသနာ ပါသည့် အလျောက် စက်သူဌေး ဦးစံဖြိုး ၏ ကပ်ဖလားကြီး ၃ နှစ် တိတိ ကျွန်တော် တို့ အရပ် က ဆက်လက် သိမ်းပိုက် ထားနိုင်အောင် ဘောလုံးသင်း ကို ဦးဆောင် ဖွဲ့စည်း ကာ ကြိုးပမ်းထားခဲ့ ဖူး သဖြင့် ရပ်ထဲ ရွာထဲ တွင် အနည်း အကျဉ်း မျက်နှာ ပွင့် လျက် ရှိပေသည် ။ ယခုလည်း သာမန် အရပ်သား တစ်ယောက် အနေ နှင့် ဆိုလျှင် ကျွန်တော့် စကား ကို ဖင်ကြား ညှပ်ကြမည် မဟုတ်သော် လည်း ထို ကျေးဇူးကလေးများ ကြောင့် တိုင်းကျော် ကို ချမ်းသာ ပေး လိုက်ကြလေသည် ။

“ ဒီတော့ဗျာ သူ့ ဆဲသံ ကို ရေဒီယို က သီချင်း လို သဘောထား လိုက်ရင် ပြီးတာပါပဲ ၊ သူ ဆဲတာတွေ က လည်း အမှန်တွေ ပဲ မဟုတ်လား ” 

ထွက် သွားသော လူအုပ်ကြီး အား ကျွန်တော် က နောက်ဆက်တွဲ ပြော လိုက်ချေသေးသည် ။

တိုင်းကျော် ကား အရှိန်မပျက် လွတ်လပ်စွာ ဆဲ နေလေတော့သည် ။ ကျွန်တော် လည်း စာကြည့် စားပွဲ သို့ ပြန်၍ စာ ကျက်ရ ပြန်၏ ။ တိုင်းကျော် ၏ ဆဲသံ ကို ရေဒီယို လို တဖြည်းဖြည်း သဘောထား နိုင်လာ လေပြီ ။

မှတ်မိသမျှ ထိုနေ့ တစ်နေ့လုံး တစ်ညလုံး တိုင်းကျော် ဆဲ နေခြင်း ဖြစ်၏ ။ သူ့ အနား သို့ လည်း ဘယ်သူမျှ ကပ်သည် ကို မမြင်ရတော့ လွတ်လွတ် လပ်လပ် ဆဲ နိုင်လေပြီ ။ အဆက်မပြတ် ဆဲ နိုင်သည် ကို ကျွန်တော် အံ့သြမိ ၏ ။ ထမင်း မစား ရေ မသောက်ဘဲ ဆဲ၍ နေနိုင်ခြင်း မှာ စိတ်တိုင်းကျ ဆဲရ သဖြင့် သာ အစာရေစာ မလိုတော့ ဘဲ နေခြင်း ဖြစ်ဟန် တူပေသည် ။

ထိုနေ့ ည အဖို့ ည တစ်နာရီခွဲ တွင် ခါတိုင်း လို ပင် ၄ နာရီ နှိုးစက် ထား၍ တိုင်းကျော် ဆဲ သံ နာခံရင်း အိပ်ရာ ဝင် ခဲ့၏ ။

နံနက် ၄ နာရီ အိပ်ရာ က နှိုးသော အခါ တိုင်းကျော် မှာ ဆဲ နေတုန်း ဖြစ် လေတော့သည် ။ ယခုအခါ တွင် မူ သူသည် နောက်ကြောင်း ကို ပြန်၍ ဆဲ ခြင်း မဟုတ်တော့ဘဲ ခု ကာလ လူများ ( ဝါ ) လူညစ်ပတ်များ ကို ရည်စူး၍ ဆဲစ ပြု လာ၏ ။ တိုးတိုး တစ်ခါ ကျယ်ချီ တစ်လှည့် နှင့် ဆဲ မှ ဆဲနိုင်ပလေ ဟု အံ့သြမိ ရသည် ။ အသံ လည်း မဝင် မအက် ၊ ပကတိ ကြည်လင်သော အဆိုကျော် ၏ သီချင်းသံ လို နားဝင်ပီယံ ဖြစ်အောင် ဆဲတတ်ပေစွ ။

နေ အတော် မြင့်သော အခါ ရဲသား တစ်ယောက် ပေါက် လာပြီး တိုင်းကျော် အား ငုံ့ကြည့်၏ ။ တိုင်းကျော် က မမှု ၊ ဆဲမြဲတိုင်း ဆဲ နေလေသည် ။ ကျွန်တော့် မှာ ထိတ်ထိတ်ပျာပျာ ဖြစ်သွား၍ ဖမ်းများ သွားလေမလား ဟု ကာကွယ်ရန် အလို့ငှာ အနား သို့ သွားကပ်၏ ။ ရဲသားကြီး သည် အတော်ကြာ စူးစိုက် ကြည့်ပြီး နောက် “ အင်း ရောဂါ က အဆန်းပဲဗျ ” ဟု ခေါင်းယမ်းရင်း မှတ်ချက် ချ ကာ ထွက်ခွာ သွား မှ ကျွန်တော် သက်ပြင်း ချ နိုင်သည် ။

ထိုနေ့ တစ်နေ့ လုံး လည်း တိုင်းကျော် မှာ အရှိန် ရရ ဆဲ၍ နေလေသေး သည် ။ သူ ဆဲသော သူများ ထဲ တွင် သူ့ အား တိုက် မလို လုပ်သော ဘတ်စကား များ အကြောင်း လည်း ပါလာ၏ ။ လမ်းဘေး နေရာ မှ အလစ် အလစ် ဝင် နှိုက် သော ခါးပိုက်နှိုက်များ အကြောင်း လည်း ပါလာ၏ ။ ကျွန်တော် သော် မှ လန့်သွား မိသေးသည် ။ အကြောင်းမူ တစ်ကြိမ် က မိုးတွေ သဲကြီးမဲကြီး ရွာ နေချိန် တွင် သူ နှင့် လမ်း မှာ ဆုံမိကြရာ ထီး ကို အကြော့သား ဆောင်း လာ သော ကျွန်တော် က သူ့ အား ထီး လောကွတ် ဆောင်း မပေးမိဘဲ ရှောင်သွား ခဲ့ဖူး၏ ။ ထို့ကြောင့် သူ ဆဲသော စာရင်း ထဲ တွင် ကျွန်တော်များ ပါ လာလေမည်လား ဟု ရင် တထင့်ထင့် နားစွင့် မိ ရသေးသည် ။

တော်ပါသေး၏ ။ ကံကောင်း ထောက်မ သဖြင့် ကျွန်တော် ၏ နာမည် မပါလာ ပါ ပေ ။ ညဦးပိုင်း တွင် အရပ် လူကြီး ၃ - ၄ ဦး သူ့ အနား လာသည် ကို မြင်ရ၏ ။ ကြာကြာတော့ မနေကြပေ ၊ နေရဲဟန် မတူ ။ ထိုနေ့ ည တစ်နာရီ ကျွန်တော် အိပ်ရာ ဝင် သော အခါ တွင် လည်း တိုင်းကျော် ကား ဆဲတုန်း ရှိ လေသည် ။

နောက် တစ်နေ့ နံနက် မိုး လင်းသောအခါ မျှော်လင့်သည့် အတိုင်း တိုင်းကျော် ၏ ဆဲသံ ကို ကြားရ ပြန်၏ ။ ကဗျာဆန်ဆန် ဆို ရသော် မိုးသောက် အရုဏ် သည် တိုင်းကျော် ၏ ဆဲဆိုသော တေးဂီတ ဖြင့် ဖွင့်လှစ်လာသည် မှာ ၃ ကြိမ် မြောက် ခဲ့လေပြီ ။

ထမင်း မစား ရေ မသောက်ဘဲ ဆဲ၍ နေနိုင်ခြင်း ကို ကျွန်တော် အံ့သြမိသည် ။ တစ်ခု ခု သွား၍ ကျွေးမှပဲ ဟု အောက်မေ့ မိ၏ ။ သို့သော် ကျွန်တော် ကျွေး လည်း မစား မှာ က သေချာ၏ ။ သူ့ အဖို့ ဆဲ နေခြင်းဖြင့် အစာ ဝ၍ နေသည် မဟုတ်လော ။

ထိုနေ့ နေ့လယ် ဘက် တွင် လည်း တစ်နေ့လုံး ပင် တိုင်းကျော် ဆဲ လေ သေးသည် ။ သို့သော် ကျွန်တော် သတိ တစ်ခု ပြုမိသည် ကား အနည်းငယ် အသံ ဝင်၍ သွားခြင်း ဖြစ်၏ ။ သူ့ ကို နားထောင် ရင်း စာ ကျက်ရသည် ကို ပင် ပို၍ ကျက်လို့ ရ သလိုလို ကျွန်တော် ထင် မိသေးသည် ။ ဆဲလေသော မောင်တိုင်းကျော် မော မမောတော့ မပြောတတ် ။ စာ ကြည့်ရလွန်း သဖြင့် ညောင်း ညာစ ပြု လာသော ကျွန်တော့် မှာ ညနေဘက် တွင် ဘောလုံးကွင်း သို့ ထွက် လာပြီး ဘောလုံးကစား လေ့ကျင့် ရသည် ။ အညောင်းအညာ ပြေလောက် အောင် ကစားပြီး ညနေ မိုးချုပ် လမ်းမီးများ လင်းလာမှ အိမ် ပြန် လာခဲ့၏ ။

လမ်း တွင်း သို့ ရောက်သော အခါ တိုင်းကျော် ၏ ဆဲသံ က ကျွန်တော့် ကို ဆီးကြို နှုတ်ဆက်လေသည် ။ ဆဲ လည်း ဆဲ နိုင်သော မောင်တိုင်းကျော် ပေတကား ... ။

ကျွန်တော် တို့ အိမ် နား သို့ ရောက်သော အခါ ကျွန်တော့် ခေါင်း မြွေ ပေါက် သလို အထိတ်တလန့် ဖြစ်သွားရ၏ ။ အမှန်မှာ လမ်း ထဲ ဝင်စက ကျွန်တော် ကြား လိုက်မိသော တိုင်းကျော် ဆဲ သံမှာ တိုင်းကျော် ၏ ဆဲဆိုသံ အစစ် မဟုတ် ။ ကျွန်တော် ၏ စိတ် ထဲ သို့ စွဲဝင် နေသော ပဲ့တင် မျှ သာ ဖြစ်၏ ။ မိမိ အိမ် နား တွင် အလှူ တစ်ခု ပြုလုပ်၍ ပွဲ တစ်ခြိမ့်ခြိမ့် ခံကာ အလှူ ပြီးသွား သော အခါ လည်း ဆိုင်းသံ ဗုံသံ ကြားယောင် ဖြစ်နေတတ်သည် မဟုတ်လော ။

ယခုလည်း တိုင်းကျော် မဆဲနိုင် တော့ပြီ ။ မဆဲနိုင် ရုံ သာ မဟုတ် ၊ ဘာ စကားမျှ မပြောနိုင်တော့ပါ ။ သူ ၏ အလောင်း ကို မြူနီစီပယ် အလုပ် သမား ၂ ယောက် က ဆေးရုံကား ပေါ်သို့ တင် နေသည်ကို တွေ့ ရ၏ ။ ရပ်ကွက် ထဲ က လူ တစ်ဦး ကို မေး ကြည့်ရာ လွန်ခဲ့သော တစ်နာရီ လောက် က ပင် အဆဲ ရပ် သွား၍ ကြည့်သည် တွင် အသက် မရှိတော့၍ ဆေးရုံကား ခေါ် လိုက်ရ ကြောင်း သိရ၏ ။

ဆေးရုံကား မောင်းထွက် သွားသော အခါ ကျွန်တော် လည်း စိတ် လေးလေး နှင့် ပင် အိမ် ပြန် ရေးချိုး ထမင်း စားပြီး စာကြည့်စားပွဲ မှာ ထိုင်၍ စာအုပ် ဖွင့် စာ ဖတ်၏ ။

တိုင်းကျော် ၏ ဆဲသံ သည် ကျွန်တော် ၏ ရင် ထဲ ဝယ် ပဲ့တင် ပြန်၍ နေလေ သေးသည် ။ သူ့ အဖို့ ဤ တစ်နည်း သာ လျှင် တစ်သက်လုံး ငုံ့ခံခဲ့ ရ သမျှ စုပေါင်း အုံကြွ ပွင့်ကွဲခြင်း ဖြစ်ပေသည် ။ နောက်ဆုံး အုံကြွ ပွင့်ကွဲ ရင်း အသက် ပါ တစ်ပါ တည်း ပါ သွားခြင်း ဖြစ်ပေသည် ။

ဪ ... တိုင်းကျော် တစ်ယောက် ဤမျှလောက် လူယုတ်မာများ ပေါ လှသော ကျွန်တော်တို့ လူ့ပြည် ကို နောက် တစ်ခေါက် လာမှ လာရဲပါဦး မလား ။  ။

◾အောင်စိုး

📖 မြဝတီ မဂ္ဂဇင်း

      မေ လ ၊ ၁၉၅ဝ ခု

#ကိုအောင်နိုင်ဦး

.