နုပျိုလာသော အဘွားအို

 ❝ နုပျိုလာသော အဘွားအို ❞   

မရွှေကျော့ ကို ကျုပ် ပစ်ထားခဲ့တာ ၅ နှစ် ကျော်ပြီ ။

ဟုတ်တယ် ။ သူတို့ သားအမိကို ကျုပ် ဘာစကား တစ်ခွန်းမှ မပြောဘဲ အိမ်ပေါ်က

ဆင်းလာတာ တကယ့်ကို ၅ နှစ်ကျော်ခဲ့ပါပြီ ။

မရွှေကျော့ အပေါ် ကျုပ် တစ်ကိုယ်ကောင်း ဆန်ခဲ့ပါတယ် ။

တကယ်ဆိုရင် ကြုံလာတဲ့ ဘဝအခက်အခဲမှန်သမျှ မရွှေကျော့ နဲ့အတူ လက်တွဲပြီး

ရုန်းကန်သင့်တာပေါ့ ။ ထုထောင်းလာတဲ့ လောကဓံကို အတူ ခါးစည်းခံသင့်တာပေါ့ ။

ဒါပေမဲ့ …

ကျုပ် အားလုံးကို လက်မြှောက်ပြီး အရှုံးပေးပြီး လွတ်ရာကျွတ်ရာကို ပြေးထွက်ခဲ့မိပါတယ် ။

ဒါပေမဲ့ဗျာ …

မရွှေကျော့ ကို ကျုပ် တစ်ရက်ကလေးမှ မမေ့ခဲ့ပါဘူး ။

ရင်ထဲမှာ နာနာကျင်ကျင်နဲ့ အမြဲလွမ်းဆွတ်နေခဲ့တာပါ ။

ကျုပ်ရဲ့ ရင်ကျပ်ပန်းနာ ရောဂါသည်းလို့ သေကောင်ပေါင်းလဲ ဖြစ်ခဲ့တုန်းကဆိုရင်

ဆရာတော် မကြားအေင် “ မရွှေကျော့ရေ … ကျုပ်အဖြစ်ကို မြင်လှည့်ပါဦး ” လို့ ဖွင့်ဟတမ်းတရင်း

မျက်ရည်ပေါက်ပေါက်ကျ ငိုကြွေးခဲ့ဖူးပါတယ် ။

ဒီဘဝမှာတော့ ကျုပ် မရွှေကျော့ ကို ပြန်မတွေ့နိုင်တော့ဘူးလို့ စိတ်ထဲ မှတ်ယူထားပြီး

ကြေကွဲမဆုံး ဖြစ်ခဲ့ရတယ် ။

အင်း … ဒါပေမဲ့ ဆရာတော်ရဲ့ မေတ္တာစေတနာက စူးရှလှသလို လူသူမနီး

တောမှီဆရာတော်ဘုရားရဲ့ တိုင်းရင်းဆေးပညာ တန်ခိုးဟာလည်း ထက်မြက်လှပါတယ် ။

ဆရာတော်နဲ့ တွေ့ပြီး ရက်ပိုင်းအတွင်း ရောဂါသက်သာတယ် ။ တစ်လ လောက်ကြာတော့

သိသိသာသာ လျော့ပါးသွားပြီး ၊ သုံးလ မရောက်ခင် ရောဂါဟာ ယူပစ်သလို

ရှင်းရှင်းပျောက်ခဲ့ပါတယ် ။

ဆရာတော်ဘုရား ဟာ ကျုပ်ရဲ့ အသက်သခင် ကျေးဇူးရှင်ပါ ။ ဒါကြောင့်လည်း တောထဲမှာ

တစ်ပါးတည်း သီတင်းသုံးနေတဲ့ ဆရာတော့်အနားက တစ်ဖဝါးမှမခွာဘဲ ကျုပ် နေခဲ့တာပေါ့ ။

အသက်ရလာပြီ ဖြစ်တဲ့ ဆရာတော်ကို တစ်သက်လုံး ဝတ်ကြီးဝတ်ငယ် ပြုစုတော့မယ်လို့ ကျုပ်

ဆုံးဖြတ်ခဲ့တယ် ။

ဆရာတော့်အနား နေရတာ ကျုပ် စိတ်လည်းသက်သာတယ် ။ ဆရာတော် ပြတဲ့

တရားကိုနာ ၊ ဆရာတော်ချီးမြှင့်တဲ့ တိုင်းရင်းဆေးပညာကို သင်ယူပြီး နေလိုက်တာ ၄

နှစ် ဆိုတဲ့ အချိန်ဟာ ကုန်မှန်း မသိ ကုန်သွားပါတယ် ။

ဆရာတော်ဟာ ကျုပ် လက်ပေါ်မှာပဲ ခန္ဓာဝန် ချသွားခဲ့ပါတယ် ။ ဆရာတော် မရှိတော့

ဆရာတော်ရဲ့ တဲကျောင်းလေးထဲမှာ ကျုပ်တစ်ယောက်တည်း အထီးကျန် ဖြစ်ရပြန်ပါတယ် ။

မရွှေကျော့ ကိုတော့ ကျုပ် သိပ်အောက်မေ့တာပဲ ။ ဒါပေမဲ့ အိမ်တော့ ပြန်ချင်စိတ် မရှိခဲ့ဘူး ။

ဆရာတော် ထံက ရခဲ့တဲ့ ဆေးပညာ အမွေနဲ့ ကျုပ် ရွာဘက် ထွက်ပြီး ဆေးလေးဘာလေး ကုတာ

အဆင်ပြေတယ် ။ ကျုပ် ကုပေးလို့ ရွာနီးချုပ်စပ်က ပန်းနာရောဂါသည် နှစ်ဦး ၊ သုံးဦး ရောဂါ

ရှင်းရှင်းပျောက်သွားတယ် ။

တစ်နေ့မှာ မြို့က လူဝဝကြီးတစ်ယောက် တပည့်နှစ်ယောက် နဲ့ ကျုပ်ဆီ တကူးတက

ရောက်လာတယ် ။ သူလည်း ပန်းနာရင်ကျပ် သမားပဲ ။ ဆရာတော် သင်ပြပေးတဲ့အတိုင်း ကျုပ်လည်း

သစ်ဥသစ်ဖုတွေ ခက်ခက်ခဲခဲ ရှာပြီး အစွမ်းကုန် တတ်သမျှ မှတ်သမျှ ကုပေးလိုက်တာ အဲဒီ လူရဲ့

ရောဂါလည်း တစ်ခါတည်း ယူပစ်သလို ပျောက်သွားပါလေရော ။ သမားလည်း စုံပြီ ၊ ဆေးလည်း

စုံပြီ ၊ ဒါပေမဲ့ ရောဂါမပျောက်ဘဲ အနှစ် ၂၀ လုံးလုံး ဝေဒနာခံစားခဲ့ရပါတယ် ဆိုတဲ့ လူဝကြီးဟာ

ကျေးဇူးတင်လွန်းလို့ဆိုပြီး ကျုပ်ကို ထိုင်ရှိခိုးရုံမက ကျုပ် ဘယ်တုန်းကမှ မမြင်ဖူးခဲ့တဲ့ ၊ မကိုင်ဖူးခဲ့တဲ့

ငွေတွေ အထပ်လိုက် ထုတ်ပေးပါတော့တယ်ဗျာ ။ ဒါလောက် များတဲ့ ငွေတွေကို ကြည့်ပြီး ကျုပ်

တုန်တုန်လှုပ်လှုပ် ချောက်ချောက်ချားချားကြီးကို ဖြစ်သွားခဲ့တယ် ။

ကျုပ် မရွှေကျော့ ကို ချက်ချင်း သတိရလိုက်တယ် ။ ဒီ ငွေတွေကို မရွှေကျော့ လက်ထဲ

အပ်ပေးလိုက်ချင်တယ် ။ ကျုပ်တို့ မိသားစု ဒီငွေတွေနဲ့ ရင်းနှီးစားသောက်လို့ ရပြီ ။ ကျုပ်လည်း

နေကောင်းပြီမို့ အလုပ်လည်း ကောင်းကောင်း လုပ်နိုင်ပြီ ။ မရွှေကျော့ ပင်ပန်းထားသမျှ

တစ်လှည့် အနားပေးလို့ ရပြီ ။ သားသမီးတွေရဲ့ ပြဿနာကို ကျုပ်ဖြေရှင်းမယ် ။ ငယ်ဘဝကလို

မရွှေကျော့ သီချင်းတအေးအေးနဲ့ ပြန်နေနိုင်အောင် ကျုပ် ကြိုးစားမယ်… ။

မရွှေကျော့ရေ… ။

နှစ်ပေါင်းများစွာ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ သီချင်းသံလေးကို နားထောင်ဖို့ ကျုပ် ညည်းဆီကို

ပြန်လာခဲ့ပါပြီကွယ် ။

xxxxx   xxxxx   xxxxx

တကယ်တော့ ကျုပ် မရွှေကျော့ ကို အသံကောင်း လို့ ယူခဲ့တာပါ ။

ဟုတ်တယ် အသံ ကောင်းလို့ ။ မရွှေကျော့ က သီချင်းဆို သိပ်ကောင်းတာ ။ အသံက

ကြည်ပြီး အေးနေလိုက်ပုံများ နားထဲက တော်တော်နဲ့ မထွက်နိုင်တဲ့အထိ ။ ပိုပြောတာ မဟုတ်ဘူး ။

လွန်ခဲ့တဲ့ အနှစ် ၃၀ ကျော်လောက်ကပေါ့ ။

အဲဒီတုန်းက ကျုပ် က အသက် ၂၂ နှစ် ။ မရွှေကျော့ က ( ၁၈ ) ( ၁၉ ) လောက် ရှိဦးမယ်

ထင်တယ် ။ ကျုပ်က အညာက ( ၁၀ ) တန်း အောင်ပြီး ၊ ရန်ကုန် ဆင်းလာတဲ့ အချိန် ။

ဦးလေး အဆက်အသွယ် နဲ့ ရုံးတစ်ရုံးမှာ အောက်တန်းစာရေး အလုပ်ရတယ် ။ တစ်ဖက်ကလည်း

လုပ်သားကောလိပ် တက်လို့ပေါ့လေ ။

မရွှေကျော့ က ဦးလေး ခြံနဲ့ ကပ်လျက် အိမ်က ။ သူ ကလည်း ပြောရရင် ကျုပ်လို ပါပဲ ။ မိဘမဲ့

တစ်ကောင်ကြွက် ၊ အဒေါ် အိမ်မှာ ကပ်နေရတဲ့ သူ ။ သူ့ အဒေါ်ရဲ့ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းက

 ရှောက်သီးဆေးပြား တို့ ၊ ရှောက်ချိုဝိုင်း တို့ လုပ်တဲ့ လုပ်ငန်း ။ သူတို့ခြံထဲမှာ ရှောက်သီးဆားစိမ်တဲ့

စဉ့်အိုးကြီးတွေ ၊ ရှောက်ပြားလှန်းတဲ့ လင့်စင်ကြီးတွေ နဲ့ ရှုပ်ယှက်ကို ခတ်လို့ ။

သူတို့ အလုပ်ကလည်း မလွယ်ပါဘူး ။ ရှောက်သီးတွေ လှီးရတာ ၊ ဆားစိမ်ရတာနဲ့ ၊

နေလှန်းရတာနဲ့ ၊ အထုပ် ထုပ်ရတာနဲ့ ဘယ်တော့မှ မအားရ မနားရပါဘူး ။ မရွှေကျော့ခမျာ

အလုပ်သမ လေး ငါးယောက်လောက်နဲ့ ဇယ်ဆက်သလို လုပ်နေရတယ် ။ ပြီးတော့

အိမ်အလုပ်ဖြစ်တဲ့ ချက်တာ ပြုတ်တာ လျှော်တာ ဖွပ်တာလည်း သူ့အလုပ်ပဲ ။

သူ့ အဒေါ်ရဲ့ သမီးတွေ ကတော့ ပေါ်ကြော့ ။ ကောလိပ်ကျောင်းသူတွေမို့လို့ စာကျက်

ပျက်မစိုးလို့ အိမ်အလုပ် မခိုင်းဘူးတဲ့ ။ မရွှေကျော့ခမျာမှာတော့ အလုပ် ဘယ်လောက်များများ

ညည်းညူတယ် မရှိရှာပါဘူး ။ သီချင်းလေး တအေးအေးနဲ့ အလုပ်နဲ့လက်နဲ့ မပြတ်လုပ်နေတာပဲ

ကျုပ် မြင်တယ် ။

ကျုပ် နေရတဲ့ ထပ်ခိုးပေါ်က ကြည့်ရင် မရွှေကျော့ အလုပ်လုပ်နေတာကို

ကောင်းကောင်း မြင်ရတယ် ။ သူ သီချင်း ဆိုရင်လည်း ကောင်းကောင်း ကြားရတယ် ။ သူက

အလုပ်များလေ ၊ သီချင်းဆိုလေပဲဗျ ။ အံ့ရော ။

“ အဟုတ်ကို ချောရဲ့လားလို့ မှန်တာကို ပြောရှင် ၊ တကယ့်ကို ချောရဲ့လားလို့ မှန်တာကို

ပြောရှင့် ၊ ရိုးရိုးလေးနဲ့ မပြုမပြင် ၊ ကျွန်မကတော့ နဂိုယဉ် ”

သူ မကြာခဏ ဆိုတဲ့ သီချင်းပါ ။

“ ဟုတ်ပါတယ် မရွှေကျော့ ရယ် ၊ ညည်းက မပြုမပြင်ပေမယ့် နဂိုယဉ် လှပါပေတယ် ” လို့

အဲဒီ သီချင်းကို ကြားရတိုင်း ကျုပ်စိတ်ထဲ အမြဲရေရွတ်နေခဲ့မိပါတယ် ။

တိုတို ပြောရစေတော့ဗျာ ။ ကျုပ်ဦးလေးအိမ် ရောက်ပြီး တစ်နှစ်လောက်မှာ သူနဲ့

သမီးရည်းစား ဖြစ်သွားပါတယ် ။ သမီးရည်းစား ဖြစ်လို့မှ ဘာမှ မကြာဘူး ။ သူ့ အဒေါ်က သိသွားပြီး

ကျုပ် နဲ့ သဘောမတူနိုင်လို့ တူမ ကို အဆက်ဖြတ်ခိုင်းသတဲ့ ။ သူတို့ အနေနဲ့ ခိုင်းချင်သလို

ခိုင်းလို့ ရတဲ့ ဒီ တူမကို သူများ လက်ထဲ ဘယ် အပါခံနိုင်မလဲလေ ။ နောက်ပြီး ကျုပ်လို လူကို

အထင်မကြီးတာလည်း ပါတာပေါ့ ။

တစ်နေ့ သူ နဲ့ ကျုပ် နဲ့ ခြံထောင့်မှာ စကားရပ် ပြောနေတုန်း သူ့ အဒေါ် မြင်သွားတယ် ။

ဒါကိုဗျာ ၊ တူမ ကို ပါးရိုက် ဆုံးမသတဲ့ ။ ပါး အရိုက်ခံရပြီးနောက် တစ်နေ့မှာပဲ မရွှေကျော့လည်း

အဝတ်တစ်ထည် ကိုယ်တစ်ခုနဲ့ ကျုပ် နောက်ကို လိုက်ခဲ့တာပဲ ဆိုပါတော့ ။

ကျုပ်တို့ နှစ်ယောက် ခြေဗလာ လက်ဗလာ နဲ့ ဘဝ ကို စခဲ့ကြတယ် ။ အညာ က အိမ်ဝိုင်း ကို

အစ်မတို့ဆီက အမ်းယူလိုက်တဲ့ ငွေကလေးနဲ့ ရန်ကုန် ဆင်ခြေဖုံးမှာ သစ်သားအိမ်လေး တစ်လုံး

ဝယ်လိုက်တယ် ။ ၁၂၆ ကျပ်ဆိုတဲ့ လစာ ဝင်ငွေလေးနဲ့ ဖြစ်အောင်ရပ်တည်တယ် ။ ငါးမူးဖိုး ဝယ်ရင်

၁၀ ခု ရတဲ့ ဗယာကြော်ကို ဟင်းအဖြစ်နဲ့ ထမင်းမြိန်ခဲ့တဲ့နေ့တွေဟာ ကျုပ်တို့ ဘဝမှာ အပျော်ရွှင်ဆုံး

မေ့မရနိုင်ဆုံး နေ့တွေပါပဲ ။ ကျုပ်တို့အိမ်မှာ ဆိုရင်လည်း မရွှေကျော့ ရဲ့ သီချင်းသံလေးနဲ့ အလွန့်ကို

ကျက်သရေရှိခဲ့တဲ့ အချိန်တွေပေါ့ ။

“ တူနှစ်ကိုယ် တဲအိုပျက်မှာနေရ ၊ ရွှေဘုံပေါ်မှာစံရ ၊ ချစ်တာ ချစ်တာ ပဓာနလို့ ဆိုချင်တယ်

မောင်ရယ် ၊ ချစ်တာ ချစ်တာ ပဓာနလို့ ဆိုချင်ပါတယ် မောင်ရယ် …”

ကျုပ်တို့ အိမ်ထောင်ဦးဟာ သိပ်ပျော်စရာ ကောင်းခဲ့ပါတယ် ။

ကျန်းမာရေး ဗဟုသုတ မရှိတဲ့ ကျုပ်တို့ နှစ်ယောက်ဟာ စောစောစီးစီးပဲ ကလေး

ယူလိုက်မိတယ် ။ လက်ထဲ ဘာမှ စုစုဆောင်းဆောင်း မရှိခင် ၊ ကလေးတာဝန် ပိုလာတော့ ကျုပ်တို့

အတော်ကလေး ကသီလင်တ ဖြစ်ရတယ် ။ ပိုဆိုးတာက ကလေးက မကျန်းမာဘူး ၊ ချူချာတယ် ။

သူ့ မွေးပြီးကတည်းက အိမ် နဲ့ ကလေးဆေးရုံ အမြဲ ကူးနေရတယ် ။

အဲဒီကလေး တစ်နှစ် ကျော်ကျော်မှာ နောက်သားတစ်ယောက် ကျုပ်တို့ ဘဝထဲ

ရောက်လာပြန်တယ် ။ ဒုတိယ သားက သားဦး လို မချူချာပေမယ့် ဗြောင်းဆန်အောင် ဆော့တယ် ။

လမ်းလျှောက်တတ်စအရွယ်မှာ အိမ်လှေကားပေါ်က ပြုတ်ကျလို့ ဆေးရုံတက် ချုပ်ရတာချည်း

နှစ်ခါ ။ သူ့ ခေါင်းမှာဆို ဒဏ်ရာ ချည်းပဲ ။

တတိယကလေး ကတော့ မိန်းကလေး ။ စိတ်ကြီးလိုက်တာလည်း မပြောပါနဲ့တော့ ။

အလိုမကျလို့များ ငိုရင် နှုတ်ခမ်းပြာပြီး တက်တဲ့အထိ ငိုတယ် ။ မရွှေကျော့ ခမျာ

ကလေးသုံးယောက် နဲ့ ပင်ပန်းရှာတယ်လေ ။ မဖြီးနိုင် ၊ မလိမ်းနိုင် ၊ သူ အင်မတန်ဝါသနာပါတဲ့

သီချင်းလေးတောင် မညည်းနိုင်တဲ့အထိပါပဲ ။

ကလေးတွေ ကျောင်းထားတဲ့ အရွယ် ရောက်တော့ သူတို့ကျောင်းစရိတ်လေး ကာဖို့

မရွှေကျော့ က အိမ်မှာ ဆိုင်ကလေး ဖွင့်တယ် ။ သူ့အမေ မသေခင်က ပေးခဲ့တဲ့ ပုလဲနားကပ်လေး

ချွတ်ရောင်းပြီး အရင်းအနှီး လုပ်သတဲ့ ။ အိမ်ဆိုင်ဆိုပေမဲ့ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် မဟုတ်ပါဘူး ။

မုန့်လေး ပဲလေး ဆေးလိပ်လေး တိုလီမိုလီ ရောင်းတာပါ ။

ဘွဲ့ မရလိုက်လို့ စာရေးကြီး ဘဝက မတက်နိုင်တဲ့ ကျုပ် အနေနဲ့လည်း သူတို့ မိသားစုကို

ပြည့်စုံလုံလောက်အောင် ဘယ် ထောက်ပံ့နိုင်မှာလဲ ။ တစ်လ တစ်လ အကြွေးနဲ့

လုံးချာပတ်ချာလည်ရင်း အသက်တွေ ကြီးလာတာပဲ အဖတ်တင်တယ် ။

ငယ်ငယ် က ဉာဏ်ကောင်းပြီး စာတော်တဲ့ သားအကြီး ဖိုးထောင်ဟာ ၁၀ တန်း

တဘုန်းဘုန်း ကျတယ် ။ စာမေးပွဲကျတော့ ဖိုးထောင် စိတ်လေတယ် ။ ကျူရှင်ကောင်းကောင်း

ထားမပေးနိုင်တဲ့ မိဘ ကို မကျေနပ်ဘူး ။ အဲဒီ မကျေနပ်စိတ် နဲ့ အရပ်ထဲ လည်ပြီး လူတကာနဲ့

ရန်ဖြစ်တယ် ။ စီခနဲဟေ့ဆို ဖိုးထောင် ပဲ ။ ဖိုးထောင် ကြောင့် ရုံးရောက် ဂါတ်ရောက်ရတာ

 အကြိမ်ကြိမ် ။

သူ ပြောသလို ကျူရှင်ကောင်းကောင်း ထားမပေးနိုင်တဲ့အတွက် အဖေ တစ်ယောက် အနေနဲ့

စိတ်ထိခိုက်တယ် ။ ဘွဲ့ မရခဲ့တဲ့ ကျုပ်ဟာ ကျုပ် သား ကို ဘွဲ့ရပညာတတ်ကြီး တစ်ယောက်

သိပ် ဖြစ်စေချင်တာပေါ့ ။ သား ကျူရှင်ခ အတွက် ဆိုပြီး ထပြီး ကုန်ထမ်းချင်စိတ်တောင်

ပေါက်မိတယ် ။

ဒါပေမဲ့ အဲဒီ အချိန်မှာ ကျုပ် ဘဝက စိတ်သွားတိုင်း ကိုယ် မပါတော့ဘူးလေ ။

ငယ်ငယ်တုန်းက အခံ ရှိခဲ့တဲ့ ရင်ကျပ်ပန်းနာရောဂါ ပြန်ပေါ်လာတယ် ။ ကုန်ထမ်းဖို့ နေနေသာသာ

လမ်းလေး နည်းနည်းပါးပါး ပိုလျှောက်မိရင်တောင် မောမဆုံးဘူး ။ ခွင့် ခဏခဏ ယူရလွန်းလို့ ရုံးက

အရာရှိ ကလည်း ငြိုငြင်လှပြီ ။

ဒုတိယသား ကျတော့ မိုက်တယ် ။ ဘယ်လိုက ဘယ်လို ဖြစ်သလဲ မသိဘူး ။ ဆေးစွဲတယ် ။

အိမ်ဆိုင်ကလေးက ပိုက်ဆံ ပျောက်တယ် ပျောက်တယ်နဲ့ ပထမ မရိပ်မိဘူး ။ တစ်နေ့

 သူများ အိမ်ကြိုအိမ်ကြား ၊ နောက်ဖေးလမ်းကြားမှာ ဆေးထိုးအပ် တန်းလန်းနဲ့ သေနေတာ

တွေ့ရတော့မှ ကိုယ့်သား ဘိန်းစား ဖြစ်မှန်း သိလိုက်ရတယ် ။ ပိုဆိုးတာက ဖိုးအောင် ဟာ ဆေးကို

ကိုယ်တိုင် သုံးစွဲရုံမက လက်လီဖြန့်တဲ့ အလုပ်ကိုလည်း လုပ်သတဲ့ ။ ဘုရား … ဘုရား … ။

အဲဒီ သား ဆုံးတော့ မရွှေကျော့လည်း ပိန်ပြီး အိုစာသွားလိုက်တာလေ ၊ အရင်ရုပ်

တစ်စက် မှ မရှိတော့တဲ့ အထိပါပဲ ။ အသက် ၄၀ ကျော် ရှိဦးမယ် ။ ဆံပင်တွေက တစ်ခေါင်းလုံး

ဖြူလို့ ။ ပါးရေတွေတောင် တွန့်လို့ ။ သူက အဲဒီ သားကို အချစ်ဆုံး မဟုတ်လား ။

အငယ်ဆုံးသမီး မိကောက် အရွယ်ရောက်လာတယ် ။ ဒီသမီးက တစ်ဘာသာ ။

ကျုပ်နဲ့လည်း မတူဘူး ။ မရွှေကျော့ နဲ့လည်း မတူဘူးတဲ့ ။ အသားလေး ဖြူပြီး မျက်ခုံး မျက်လုံး

နှာတံက မဂိုကုလားမလေး ကျနေတာပဲ ။ သိပ်လှတာ ။ သူ့အမေ ဆီက သီချင်းဆို ကောင်းတဲ့

အမွေလေး ရလိုက်ပါရဲ့ ။

သူက စာထဲ စိတ်မဝင်စားဘူး ။ ကျောင်းနေချင်စိတ်လည်း မရှိဘူး ။ ရှစ်တန်း နှစ်ခါကျတော့

ကျောင်းထွက်ပြီး စားသောက်ဆိုင် တစ်ခုမှာ စားပွဲထိုး လုပ်တယ် ။ ကျုပ် သဘော မတူလှပေမယ့်

မျက်စိမှိတ်ပြီး လွှတ်ထားရတော့တယ် ။ အသက် ၁၈ နှစ် အရွယ် သမီးလေး ၊ ယောက်ျားတကာ ကို

အရက်ငှဲ့ပေးပြီး ထိကပါး ရိကပါး လုပ်တာ ခံရတဲ့ ဘဝမျိုး ဘယ် အဖေ က ခငွ့်ပြုချင်မှာလဲ ။ ကျုပ်

ရင်နာလိုက်တာလေ ။

ဒါပေမဲ့ ကျုပ် ဘာမှ မတတ်နိုင်ခဲ့ဘူး ။ ဘာကြောင့်လဲ ဆိုတော့ ကျုပ်ဟာ ကျန်းမာရေး

အခြေအနေကြောင့် အလုပ်က ထွက်ခဲ့ရပြီး ။ သားအကြီးက လူငယ်ချင်း ရန်ဖြစ်ပြီး လူသေမှုနဲ့

ထောင်ကျနေပြီ ။ ဒီသမီး လုပ်စာ မစား ၊ ဘာနဲ့ စားမလဲ ။

ကျုပ် ရောဂါ ပိုသည်းလာတယ် ။ မရွှေကျော့ က ကျုပ် ကို ပြုစုရတာ တစ်ဖက် ၊

သားကြီးဖိုးထောင် ဆီ ထောင်ဝင်စာ သွားတွေ့ရတာ တစ်ဖက် နဲ့ မအားရဘူး ။ သမီး က

အဖေ့ ဆေးဖိုး အတွက် အလုပ်ပိုလုပ်ပါတယ် ဆိုပြီး အိမ်ပြန်တာ ပိုပို နောက်ကျလာတယ် ။

သူ့ အမေ ကိုလည်း ငွေတွေ ခါတိုင်းထက် ပိုအပ်ပါရဲ့ ။ သူ ကိုယ်တိုင်လည်း ပြောင်ပြောင်ရောင်ရောင်

ဖြစ်လာတာတော့ အမှန် ။ သမီး အပြောက သူ စားပွဲထိုး အလုပ် မလုပ်ရတော့ဘူးတဲ့ ။ ဆိုင်ရှင် က

သူ့ကို သီချင်းပဲ ဆိုခိုင်းသတဲ့ ။ သီချင်း ဆိုတဲ့အတွက် လစာလည်း ပိုရပြီး ၊ ဆုကြေးတွေလည်း

မနည်းဘူး ရသတဲ့ ။

ဒါပေမဲ့ဗျာ … မိဘ ကို လုပ်ကျွေးတဲ့သမီး ရဲ့ ဂုဏ်သတင်း က လုံးဝမမွှေးခဲ့ပါဘူး ။ အရပ်ထဲမှာ

ပြောကြဆိုကြ လူတကာ နားက လျှံမှ ကျုပ်က ကြားခဲ့ရတာပါ ။

ကျုပ် ရှက်ဒေါသ နဲ့ သမီး ကို စစ်မေး မေးတော့ … ။ သမီး ဖြေတဲ့အဖြေ က “ သမီး ဒီအလုပ်ကို

မလုပ်ချင်ပါဘူး ၊ ဒါပေမဲ့ အဖေ က မိသားစု ကို ထမင်းဝအောင် ကျွေးနိုင်လို့လား ၊ လူနဲ့ သူနဲ့ တူအောင်

ထားနိုင်လို့လား ” တဲ့ လေ ။

ကျုပ် ကို အလဲထိုးတဲ့ စကားလုံးတွေ ။

ကျုပ် သမီး ကို ဘယ်လို တုံ့ပြန်လိုက်ပြီး ၊ ကျုပ်လည်း ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်း မသိတော့ဘူး ။

ကျုပ် သတိပြန်ရလာတော့ သမီး က ကြမ်းပေါ်မှာ လဲကျနေတယ် ။ အဲဒါနဲ့ ကျုပ် တစ်ခု

ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ် ။ ကျုပ် အားလုံးကို စွန့်ခွာသွားတော့မယ် ။ အရှုံးပေးတော့မယ်လို့ ။

မရွှေကျော့ တစ်ယောက် ငိုရလွန်းလို့ မောပြီး နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်သွားတဲ့အချိန်မှာ

သူ့ မျက်နှာ နွမ်းနွမ်းလေးကို နောက်ဆုံး အနေနဲ့ တစ်ချက် ကြည့်ပြီး အိမ်က အပြီးထွက်ခဲ့တာပါပဲဗျာ ။

ခြေဦးတည့်ရာ လျှောက်သွားရင်း ဆရာတော်တစ်ပါး နဲ့ တွေ့ပြီး ဆရာတော်က

သူ့ ကျောင်းပေါ် ကယ်ဆယ်ထားလို့ ကျုပ် အသက်ရှင်ခွင့် ရခဲ့တာပေါ့ ။

အဲဒါ အိမ်က ထွက်လာခဲ့တဲ့ အဖြစ်အပျက် ။

အခုတော့ … ကျုပ် အိမ်ပြန်ဖို့ ဖြစ်လာရပြန်ပြီ ။

xxxxx   xxxxx   xxxxx

အိမ်နားကို နီးလာလေလေ ကျုပ် ရင်ခုန်ရလေပဲ ။ မရွှေကျော့ တစ်ယောက်

ရှိမှ ရှိသေးရဲ့လား ။ ရှိရင်လည်း ကျန်းကော ကျန်းမာရဲ့လား ။

သူတို့ သားအမိတစ်တွေ ဘယ်လိုများ နေထိုင်စားသောက်ကြသလဲ ။

သမီးမိကောက် ကကော စားသောက်ဆိုင်မှာ အလုပ်လုပ်တုန်းပဲလား ။ မရွှေကျော့ ကကော

စားစရာ တောင်းရွက်ပြီး ထောင်ဝင်စာ သွားတွေ့တုန်းပဲလား ။ ကျောက်ထုတဲ့နေရာ အထိ

လိုက်ရတုန်းပဲလား ။

တွေးကြည့်ရုံနဲ့ ရင်ထဲ မွန်းကျပ်လိုက်တာ ။

တခြား ရပ်ကွက်နဲ့ စာရင် ကျုပ်တို့ရပ်ကွက် က သိပ် အပြောင်းအလဲ မရှိဘူး ။

မြေနီလမ်းတွေကတော့ ကတ္တရာခင်းလမ်း ဖြစ်လာတယ် ။ လမ်းထိပ်က အဘဖြူ တို့

အိမ်အိုကြီး ကတော့ မရှိတော့ဘူး ။ သူ့နေရာမှာ တော်တော် အထပ်များတဲ့ တိုက်ကြီးတစ်တိုက်

ဖြစ်နေတယ် ။

လမ်းထဲက လူတွေ ကျုပ်ကို မမှတ်မိကြဘူး ။ အသိထဲက တစ်ယောက် နှစ်ယောက်

ကျုပ်ကို ကြည့်ပြီး မထူးခြားသလို ဖြတ်ကျော်သွားတယ် ။ အေးလေ ဘယ် မှတ်မိပါ့မလဲ ။

ကျုပ်ကလည်း မုတ်ဆိတ်ပါးသိုင်းမွှေး နဲ့ သျှောင်ထုံးထုံး ခေါင်းပေါင်းထားတဲ့ ပုံစံတစ်မျိုး

ဖြစ်နေတာကိုး ။

ကျုပ် အိမ်နဲ့ မျက်စောင်းထိုးလောက်မှာ ကွမ်းယာဆိုင် အသစ်တစ်ဆိုင် တွေ့တယ် ။ ကျုပ်က

ကွမ်းယာတစ်ယာ မှာစားရင်း အိမ်ကို အကဲခတ် ကြည့်လိုက်တယ် ။

ကျုပ် အိမ်က အရင်နဲ့တော့ သိပ်မကွာပါဘူး ။ မျက်နှာစာမှာ အရင်ထက် ပိုစုံလင်တဲ့

အိမ်ဆိုင်လေးတစ်ဆိုင် ဖြစ်လာတာ တစ်ခုပဲ ။ ကြက်သွန် ၊ အာလူး ၊ ပဲ ၊ မီးသွေးစတဲ့ မီးဖိုချောင်သုံး

ပစ္စည်းအစုံအလင်နဲ့ ကုန်စုံဆိုင်လေးတစ်ဆိုင် ။ ပလတ်စတစ်ရောင်စုံနဲ့ ထုပ်ထားတဲ့

စားစရာထုပ်ကလေးတွေကို တိုးလိုးတွဲလောင်း ချိတ်လို့ ။

သြော် … ဈေးထိုင်ရောင်းနေတာ သမီး မိကောက် ပဲ ။ အရင်လို နှုတ်ခမ်းနီ ၊ ပါးနီဆိုးပြီး

ခေတ်ဆန်ဆန် အဝတ်အစားတွေနဲ့ မဟုတ်တော့ပါလား ။ သနပ်ခါး ပါးကွက်ကျားနဲ့

ဘီးကျော်ပတ် နဲ့ ။ သမီးကြည့်ရတာ အတော်လေး ရင့်ကျက်ပြီး တည်ငြိမ်လာသလိုပဲ ။

စက်ဘီးတစ်စီးနဲ့ ဆိုင်အနောက်ဘက် ဝင်လာတာ ဘယ်က သူငယ်ပါလိမ့် ။

စက်ဘီးနောက်ခုံမှာ တင်ထားတဲ့ ကြိမ်ခြင်းကြီးကို ချပြီး သမီးနား ယူသွားတယ် ။ သမီးညွှန်ပြတဲ့

နေရာမှာ ပစ္စည်းတွေ သွန်ချတယ် ။ သြော် … ကြက်သွန်ဖြူတွေ ၊ ပြီးတော့ သူက

သမီးဈေးရောင်းနေတဲ့ အနား ဝင်ထိုင်တယ် ။ သမီး က သူ့ အင်္ကျီအိတ်ကပ်ထဲက ပိုက်ဆံတွေကို

ပိုင်စိုးပိုင်နင်း နှိုက်ယူပြီး ရေတွက်ကြည့်နေတယ် ။ အဲဒီ သူငယ် က သမီး နဲ့ ဘယ်လို

ပတ်သက်နေပါလိမ့် ။ ကောင်လေး ကြည့်ရတာတော့ မွန်မွန်ရည်ရည် ရိုးရိုးသားသားလေးပဲ ။

မရွှေကျော့ ကော …

မရွှေကျော့ ဘယ်ရောက်နေပါလိမ့် ။

အရိပ်အယောင်တောင် မတွေ့ပါလား ။

မပြောကောင်း မဆိုကောင်း ၊ မရွှေကျော့ သာ မရှိခဲ့ရင်တော့ ၊ ကျုပ် ရင်ကွဲရ ချည်ရဲ့ဗျာ ။

ကွမ်းယာဖိုး ချေပြီး ကျုပ် အိမ်နားကို ခပ်ဖြည်းဖြည်း ချဉ်းကပ်သွားပါတယ် ။ သမီး ကတော့

သူ့ ဝယ်သူတွေနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေလို့ ကျုပ် ကို မမြင်ဘူး ။ အိမ်တံစက်မြိတ်မှာ ကျုပ်

အသာ ရပ်နေမိတယ် ။ သမီးအနား ကပ်ထိုင်နေတဲ့ သူငယ်ကတော့ ကျုပ်ကို စူးစမ်းသလို

ကြည့်နေတယ် ။ အဲဒီအချိန်မှာ အိမ်ထဲက ထွက်လာတဲ့ သီချင်းသံကို ရုတ်ခနဲ ကျုပ်

ကြားလိုက်ရတာပဲဗျို့ ။

“ ချစ်ပင်ပျိုးလို့ ချစ်မိုးတွေစွေစွေ ၊ ချစ်ရေစင် ပက်ခါဖြန်းလို့ ချစ်ပန်းပွင့် ကာနေ ”

ကျုပ် ရင်ထဲ ဒိန်းခနဲ ဖြစ်သွားတယ် ။

မရွှေကျော့ အသံ ကြားလိုက်ရလို့ ကျုပ် ဝမ်းသာလိုက်တာဗျာ ။ ဝမ်းသာလိုက်တာ ။

မရွှေကျော့ သီချင်း မဆိုနိုင်ရှာတော့ဘူးလို့ အောက်မေ့နေတာ ။ ခုတော့ ဆိုနိုင်ရှာသားပဲ ။

မရွှေကျော့ ရေ ကျုပ် ရင်ထဲ ဘယ်လိုဖြစ်မှန်း မသိဘူး ။

“ မေတ္တာတွေ အသင်္ချေ အသင်္ချာ ကမ္ဘာမြေဆုံးစေတော့ မမုန်းနိုင်ဘူး ချစ်သူရေ ”

ကျုပ် လက်ထဲက ဝန်စည်စလှယ် နဲ့ အထုပ်တွေကို ဘုတ်ခနဲ ပစ်ချပြီး ၊ ကျုပ် အိမ်ခန်းထဲကို

ပြေးဝင်သွားမိတယ် ။ အခန်းထဲမှာ မရွှေကျော့ ကို ကျုပ် လှမ်းမြင်ရပါပြီ ။ သူ ဘာလုပ်နေပါလိမ့် ။

သြော် … သူ … သူ အဝတ်ပုခက်လေးကို လွှဲရင်း သီချင်းဆိုနေတာကိုး … ။ သူ့ မျက်နှာက

ပြုံးလို့ကြည်လို့ ၊ ပုခက်ထဲက ကလေးလေးကလည်း ပုံ့ပုံ့ ဖြူဖြူနဲ့ ချစ်စရာလေးပါလား ။ ဒါ … ဒါ

ဘယ်သူ့ ကလေးပါလိမ့် ။

“ အဖေ …”

မရွှေကျော့ ကို တစ်လှည့် ၊ ကလေးကို တစ်လှည့် ကြည့်ရင်း အသက်ရှူ မှားမတတ်

ဖြစ်နေမိတဲ့ ကျုပ်ကို အလန့်တကြား ခေါ်လိုက်တဲ့သူက သားကြီးဖိုးထောင် ။ မရွှေကျော့ဟာ

ကလေးမျက်နှာကို ငေးကြည့်နေရာက ဆတ်ခနဲ မော့လာပြီး ကျုပ်ကို တွေ့တော့ …

“ ဟင် …”

မရွှေကျော့ ကြက်သေ သေနေလိုက်တာ အကြာကြီး ။

နောက်တော့ သမီး မိကောက် အိမ်ထဲ ဝင်လာပြီး ကျုပ် မှန်းလည်း သိရော ၊ အို … သားအမိ

သားအဖတွေ တစ်ယောက် တစ်ယောက် ဖက်ငိုလိုက်ကြတာ ။ ကျွက်ကျွက်ကို ညံသွားတာပဲဗျာ ။

“ အမလေး ကိုလှဒင် ရယ် ၊ ရှင် ပြန်လာသေးတယ်နော် ”

“ အဖေ သမီး မမိုက်တော့ပါဘူး ၊ အဖေ စိတ်ထိခိုက်အောင် ပြောမိတဲ့အတွက် သမီး

တောင်းပန်ပါတယ် ”

“ အဖေ … ထောင်က ထွက်ထွက်ချင်း ၊ အဖေ ရိုက်တာ ခံချင်လွန်းလို့ ၊ ကျွန်တော့်ကို

ရိုက်စမ်းပါ အဖေရယ် ၊ ရိုက်စမ်းပါ ”

ကျုပ် လည်း အားရပါးရ ငိုချလိုက်မှပဲ ရင်ထဲ ပေါ့ပါးသက်သာသွားတယ် ။

ပုခက်ထဲ တဝါးဝါး ငိုနေတဲ့ ကလေးကို မရွှေကျော့ ကောက်ချီပြီး ၊ မိကောက် ရင်ခွင်ထဲ

ထည့်ပေးတယ် ။ မိကောက် က အင်္ကျီလှန် နို့တိုက်တော့မှ ကလေးလည်း အငိုတိတ်သွားတယ် ။

သြော် … ကျုပ် တောင် မြေးကလေး ရနေပြီကိုး ။

တစ်ညနေလုံး ကျုပ်တို့ သားအမိတစ်တွေ စကားပြောလို့ မကုန်ဘူး ။ အဲဒီ ညစာလောက်

မြိန်တဲ့ ထမင်းလည်း မရှိတော့ဘူး ။ သမက်ကလေး ကဆို အိမ်မှာ ဟင်းတွေ ရှိနေလို့ အတန်တန်

တားနေတဲ့ကြားက ဇွတ်ပဲ ။ စက်ဘီးလေးနဲ့ ညဈေးဘက် သွားပြီး ခေါက်ဆွဲကြော်တွေ ၊

အစိမ်းကြော်တွေ ၊ အခေါက်ကင်တွေ ဝယ်လာပြီး ကျွေးသဗျ ။ ရင်ထဲမှာ အတော့ကို

ကြည်နူးဝမ်းသာ ဖြစ်ရတယ် ။ ကျုပ်တို့ မိသားစုရဲ့ အနာဂတ်ဟာ အကျည်းမတန်တော့ဘူးလို့

ဆိုရမှာပေါ့ မဟုတ်လား ။

တစ်ညလုံးလည်း ကလေးမြှူလိုက် ၊ စကားပြောလိုက် နဲ့ အချိန်ကုန်လို့ ကုန်သွားမှန်းတောင်

မသိတော့ဘူး ။ ညဉ့်နက်လာတော့ သမီး က ကျုပ်အတွက် ဘုရားစင်ရှေ့မှာ အိပ်ရာ ပြင်ပေးတယ် ။

ဖိုးထောင် အိပ်ရာနဲ့ ယှဉ်လျက်ပေါ့ ။ အရင် ကျုပ် နဲ့ မရွှေကျော့ အိပ်ခဲ့တဲ့ အခန်းကိုတော့

အိမ်ထောင်ရှင် သမီး က အပိုင်စီးလိုက်ပြီလေ ။

အသီးသီး အိပ်ရာဝင်တော့ …

“ ကိုလှဒင် ရယ် ကျွန် မလည်း ရှင် သိတဲ့အတိုင်း သီချင်း မဆိုဖြစ်တာ

အတော် ကြာခဲ့တာနော် ၊ ဟောဒီ မြေးကလေး ရလာမှ ကလေး ချော့ရင်း ပုခက်လွှဲရင်း

သီချင်း ပြန်ဆိုဖြစ်တာ မေ့နေတဲ့ သီချင်းတွေတောင် ပြန်ရလာတယ်တော့ ၊ ကျုပ် စိတ်ထဲ

မြေး ရလာမှ ပြန်ငယ်သွားသလိုပဲ ” တဲ့ ။

နို့ဝနေပြီဖြစ်တဲ့ မြေးလေး ကို ချီပြီး မရွှေကျော့ က ပြောတယ် ။ ပြီးတော့ …

“ ကဲ ကဲ စိတ်ချလက်ချ အိပ်တော့ ကိုလှဒင် ၊ ကျွန်မလည်း ကလေးသိပ်ရင်း အိပ်တော့မယ် ၊

ဒီ ကလေးက ၆ လသား ကတည်းက ကျွန်မ နဲ့ အိပ်ခဲ့တာ …”

ပြောပြောဆိုဆို နဲ့ သူ့ ခြေရင်းခန်းထဲ ဝင်သွားပါတယ် ။

တအောင့်နေတော့ တကျွတ်ကျွတ် ကလေးချော့သံနဲ့အတူ မရွှေကျော့ဆီက သီချင်းသံ

ခပ်တိုးတိုး ကို ကြားရတော့တယ် ။

“ ချစ်ပင်ပျိုးလို့ ချစ်မိုးတွေစွေစွေ …”

မရွှေကျော့ ပြန်ငယ်သွားတဲ့ အတွက် ကျုပ် ဝမ်းသာလိုက်တာ ဗျာ ။

◾မနှင်းဖွေး

📖 မဟေသီမဂ္ဂဇင်း ၊

      ၁၉၈၉ ၊ မေလ ။

koaungnaingoo.blogspot.com

.