❝ ဆောင်းနှောင်းရွက်ကျင် ❞
၁ ။
ဆောင်းနှောင်း သစ်ရွက်တို့ သည် ဝါရွှေသော အရောင် သို့ ပြောင်းကြ လေသည် ။ ထို့နောက် လေ အဝှေ့ မှာ ရင့်ရော်သော သစ်ရွက်တို့ မြေ ပေါ် သို့ ကြွေဆင်း ကြသည် ။ အမေနှင်း မှာ အဘခိုင် ဆုံးပြီး ကတည်း က အထီးတည်း ပင် ရှိခဲ့သည် ။ ဆောင်းနှောင်း လေရူးကလေး ဝှေ့၍ ချမ်းအေး လာပြီ ဆိုလျှင် အမေနှင်း ရင် မှာ ကျဉ်ခနဲ စစ်ခနဲ ကိုက်ခဲ လာရမြဲ ဖြစ်သည် ။
ကိုခိုင်မင်း သာ ရှိခဲ့လျှင် မြေ ပေါ် မှာ ကြွေကျသော သစ်ရွက်တို့ ကို လှည်းကျင်း ကာ ၊ ဗာဒံပင်အိုများ ၏ ခြေရင်း ၌ အမှိုက် တို့ ကို စုပုံ မီးရှို့ ဖြစ်ကြပေလိမ့်မည် ။ မီးဖိုကလေး ၏ အနွေးဓာတ် ဘေး မှာ ထိုင်ရင်း ရှေးဟောင်း နှောင်းဖြစ်တွေ ပြော ဖြစ်ကြမည် ။ သူတို့ မှာ တော့ ပြောစရာတွေ မရေမတွက် နိုင်အောင် ရှိခဲ့ကြသည် ။ ဆောင်း ၏ နှင်းငွေ့နှင်းရည် ဖြင့် စိုစွတ်သော ရော်ရွက် တို့ ကြောင့် မီးခိုး အူ လျှင် အမေနှင်း ချောင်း တဟွတ်ဟွတ် ဆိုး တော့သည် ။
“ မနှင်း နှယ် ညည်း ညှော်လှသယ် ”
သစ်ရွက်မှိုက်များ ကို တံမြက်စည်းရိုးဖြင့် မီးတောက် ညီအောင် ထိုးဆွ ကာ သူ့ အဘွားအို ထံ သို့ မီးခိုးများ မလာစေရန် ကာကွယ်သည် ။ အမေနှင်း ကတော့ မှုန်ရီမှုန်ဝါး မျက်လုံးများ ဖြင့် မီးတောက် နီကြင်ကြင် ထဲ မှ ခြောက်သွေ့ မွဲရော်ကာ လွင့်ကြွေ လိမ်ကောက် သွားသော အရွက်များ ကို ငေး နေသည် ။
“ ကိုခိုင်မင်း ရဲ့ တော့် တူကလေးများ လည်း ပေါ်မလာ ပြန်ဘူး ”
“ အေးကွယ် ၊ လုပ်ခင်း ကိုင်ခင်း အတန် ဟန်ကြ ထင်ရဲ့ ”
အဘခိုင် ပြော လည်း ပြောစရာ ပင် ။ အဘခိုင် တူကလေး မောင်ပန်းလှ ( ခုတော့ အသက် လေးဆယ် ကျော် လို့ ငါးဆယ် တွင်း မှာပါ ) က ကျပ်တည်း ကျဉ်းမြောင်း မှ ၊ လုပ်ခင်း ကိုင်ခင်း အဆင် မပြေပါ မှ လူအို လူမင်းတွေ ကို သတိ ရ တတ်သည် ။
“ အမေနှင်း ရဲ့ ကျွန်တော့် မြေကလေး အပေါင် ဆုံးတော့ မှာ မို့ ရွေး ပေးစမ်းပါဦး ၊ ကျွန်တော့် သမီးလေး အလှူ သွားစရာ ရှိလို့ ကြိုး တစ်ကုံး လောက် ငှားပါဦး ” ဆိုကာ ပေါက်ချ လာတတ် သည် ။ အမေနှင်း ကတော့ ဆွေမျိုးသားချင်း နည်းပါးသူ ပီပီ သည် တူကလေး ကို ခင်တွယ်သည် ။ မြေးကလေးများ အလည် လာ လျှင် လည်း ပေါက်ပေါက်ဆုပ် ၊ မုန့်သြဇာ ချ ကျွေးရသည် မှာ အမော ။ အင်း ... ခုတော့ ဖိုးခိုင်မင်း မရှိမှ သူတို့ ချူချာ လို့ ဖြူခါ ပြာခါ လဲကျပေါ့ ။
အမေနှင်း ဗာဒံပင်အိုကြီး နှစ်ပင် အောက် မှာ ရွက်ခြောက် တွေ ကို ဒန့်ကျွဲတံမြက်စည်း ဖြင့် တဖြည်းဖြည်း လှည်း ထုတ် ရင်း အတွေးတွေ စီ နေသည် ။ သူ့ ဘေး မှာ တော့ ကြောင်ကလေး နတ်မှောင် က တညောင်ညောင် အော် နေသည် ။
“ ဪ သူ့ ခမျာ ဆာ ရှာပေါ့ လေ ။ ငါ့ မလည်း တမေ့ တမော ”
အမေနှင်း က အမှိုက်လှည်းခြင်း ကို လက်စ သိမ်း ကာ ကြောင်နက်ကလေး ကို ယုယစွာ ပွေ့သည် ။ လေရူး တစ်ချက် ဝှေ့ လိုက်ရာ သစ်ရွက် တို့ ရုတ်ရုတ်သဲသဲ လွင့်သည် ။
“ ရော် ကမြင်းမ လေနှယ် ”
လေ ကို ကျိန်ဆဲသည် ။ ကြောင်ကလေး နက်မှောင် မှာ သူ မွေးမထားဘဲ သံယောဇဉ် တွယ် နေရသော ကြောင့် ဖြစ် သည် ။ ဖိုးခိုင်မင်း ရှိစဉ် ကတော့ သူ သည် သတ္တဝါတွေ သည်းညည်းခံ ခဲသည် ။ ခွေး မွေး ဖို့ ဝါသနာ ပါသော ဖိုးခိုင်မင်း က သင်္ဘောခွေး ၊ ချင်းခွေး ၊ အင်းခွေး စုံအောင် ယူလာလေ သမျှ ... ။
“ ပြန်ပေး လိုက်စမ်းပါ တော် ၊ ဘယ့်နှယ် အိမ် ခေါ်လာ ပြန်ပြီ ”
တဆူဆူ တပူပူ လုပ် တတ်သည် ။ ခုတော့ မောင်ပန်းလှ တို့ လင်မယား အစာ ဝဝ ကျွေး မထား လို့ မျက်ခမ်းကလေး ပေမှေး နှင့် မွေးရာပါ ဒုက္ခိတ ကြောင်ပိန်လေး တစ်ကောင် သူ့ အိမ် ပေါ်သို့ မခေါ်မပင့် ချေဘဲ ရောက် လာခဲ့သည် ။ ငါးကလေး ၊ သားကလေး ပင် ကိုယ့် တစ်ကိုယ် မစားရက် လို့ ချွေတာ သာ ရှိမည် နက်မှောင်ကလေး တော့ ကျွေး ရသည် ပင် ။
နက်မှောင်ပေမှေး က ခေါင်းကလေး ထောင်ပြီး အမေအို လက် ထဲ က ဆင်း ပြေးလေသည် ။ ထို့နောက် အမေနှင်း ၏ အိုးမည်း ခွက်မည်းကလေးများ ဗုံ စီ သလို စီထားရာ မီးဖိုချောင် ကလေး ထဲ မှ ပိုးဟပ်များ ကို လိုက် ဖမ်းပြီး စားသည် ။
“ ဟဲ့ကောင် အနှံ့ စပ်ကရာ စား လို့ နင် ပိန် နေသာဟဲ့ ”
အမေနှင်း က ကြုံးဝါးရင်း သူ့ ကြောင်ကလေး လည်ပင်း မှ ချူသံကလေး ကို ခေါင်း တညိတ်ညိတ် နားထောင် ကာ -
“ ပူစီ ... မီမီ ... မီမီ ... လာလာ ”
ငါးကျပ်တင် ပေါက်စကလေး တစ်ကောင် ဖြတ်ကာ ကျွေးသည် ။ မီးဖို ထောင့် မှ သစ်သား ငရုတ်ဆုံကြီး ကို သယ်ကာ သူ့ အတွက် ငါးကျပ်တင် တစ်ကောင် ကို အရိုးသင်ပြီး ထောင်း သည် ။ တစ်ဖက် က ထောင်း ရင်း လက် တစ်ဖက် က ကျပ်ခိုးစင် နိမ့်နိမ့် ပေါ် မှ ကြက်သွန်တောင်း ကို လှမ်း ဆွဲသည် ။ ကြက်သွန် များ က ပြန့်ကျဲ မှောက်ကျ ကုန် သည် ။
ကြက်သွန်တွေ က အတက် အစို့တွေ ထွက်ပြီ ။ မနှစ် က မောင်ပန်းလှ တို့ လင် မယား ကြက်သွန်ခင်း စိုက် လို့ တစ်တောင်း ပေး ထားတာပေါ့ ။ ကြက်သွန် အူပွ တစ်လုံး ကို ဓား ခပ်တုံးတုံး ဖြင့် အခွံ သင်သည် ။ ကြက်သွန် သင် နေစဉ် နက်မှောင် မောင်မင်းကြီးသား က နှုတ်ခမ်းပါးနား သပ်ကာ ကျောဆန့် လာရာက အမေနှင်း ဆုံ ထဲ မှ ငါးဖတ် တစ်စ ကို နှိုက်ဖို့ ကြိုးစားသည် ။ အမေနှင်း က ဓား အမြီး ဖျားကလေး နှင့် မရိုက်ရက် ရိုက်ရက် ရွယ်ရင်း
“ ဟင်းနော် ... ဟင်းနော် ၊ မင်းကြီးဘုရား က မျိုလို့ စားလို့ မဝနိုင်ပေဘူးနှော ... ”
ကြောင် က ညောင်ခနဲ မြည်သည် ။ အမေနှင်း ခြေဖမိုး ကို ပွတ်သပ်ကာ တအီအီ လုပ်သည် ။ သည်လို ချွဲ ပြ လိုက်တော့ တင်းထားသော မာန်ကလေး လျှောကျ သွားကာ -
“ ဟဲ့ ငါ့ သား ဝပြီလား ဟဲ့ ၊ ငနက်ကြီး ရဲ့ ”
ငါးအမြီး ကို ဖဲ့ကာ ကျွေး လေသည် ။
ooooo ooooo ooooo
၂ ။
နေခြည် တဝင်းဝင်း လင်း လာလျှင် အရှေ့ဘက် တောအုပ် ၌ သစ်ပင်တို့ ၏ အနားစွန်း ဝယ် နေခြည် ၏ ရောင်လျှံ ဖြင့် တဝင်းဝင်း တလျှံလျှံ တောက်ပ လာသည် ။ အမေနှင်း ၏ အိမ်ခန်း ထဲ သို့ နွေးသော နေခြည်ပေါက်များ ပြောက်ကျိ ပြောက်ကျား ခုန်ဝင် လာသည် ။ မနက်ခင်း ၏ လင်းကျင်း သန့်ရှင်းမှု နှင့်အတူ ဆိပ်ဖလူးပင် နှင့် ကရမက်ပန်းချုံ မှ ပန်းနံ့ တို့ သန့်ခနဲ ဝင် လာသည် ။ မေတ္တာပို့ ၊ ပုတီးစိပ်ပြီး မနက်ခင်း ဝမ်းမီး ကို ထမင်းရည် ဖြည့်တင်း ပြီးသော အမေနှင်း သည် ပြတင်းတံခါးများ ကို လိုက်လံ ဖွင့်လေသည် ။ အမေနှင်း ၏ နှလုံးသား တွင် လည်း ပေါ့ပါးလျက် ဟောင်းမြင်း သော ကြိမ်ခြင်းဝိုင်းဝိုင်းကလေး ကို ဆွဲ ကာ ဈေး သွားဖို့ ပြင်သည် ။
“ မမယ်သင် တို့ မထားမြင့် တို့ ၊ ဟဲ့ ဈေး လိုက်ကြဦးမလား”
အိမ်ရှေ့ ဝင်းခြံ အနီး မှာ ထူထပ်စွာ ပွင့် နေသော ကရမက် နွယ်ပင်မှ အခက်တို့ ကို လှမ်း ချိုးကာ အိမ်နီးချင်းများ ကို ခေါ်ငင် နေသည် ။
“ သွားနှင့် အရီး ရေ ၊ သွားနှင့် ”
အရီး မှာ မသွားနိုင်သေးပါ ။ ပန်းရနံ့များ က အေးသော ဆောင်းလေ ထဲ တွင် သင်းကြိုင်ပျံ့မွှေး နေသည် ။ ပန်း အခက်အခက် အဆုပ်ဆုပ် နှင့် ပန်းချုံကြီး မှာ နှင်းပွင့်ဖြူတွေ သီးနေ သည့်နှယ် ။ ခိုင်မာသော နွယ်များ က ဆီးချုံ ကို ယှက်ဖြန့် အုပ်မိုး ကာ ပန်းထီး ဖြန့်ကြက် သလို နွယ်တွေ တခွေခွေ ။ ပန်းခိုင် အသွယ်သွယ် နွယ်ကျ နေသည် ။ သည်ပန်း ရနံ့ ကား အမေနှင်း ယနေ့ တိုင် မြတ်နိုးစွာ လိမ်းကျံဆဲ ဖြစ်သော ကရမက် သနပ်ခါး ၏ ရနံ့မျိုး ဖြစ်သည် ။ ရင်ထဲ လှိုက်အောင် တသင်းသင်း ရှိုက်ငင် မွှေး သည် ။
ကိုခိုင်မင်း ရှိစဉ် က ပေါ့ ။ သည် ကရမက်ပင်ကလေး ကို တယုတယ ရှာကြံ တောင်း လာပြီး အိမ်ရှေ့ ဝင်းခြံနား မှာ ပျိုးပေး သည် ။ ပန်းပင်ပေါက်ကလေး သွား တောင်း ရင်း ဘုန်းကြီး လူထွက် ကိုစံခ အိမ် က ခွေးကြီး ကိုက် လွှတ် လိုက် သမို့လား ။ သင်း ခြေထောက် မှာ ခွေး စွယ်ရာကြီး နက်ရှိုင်းလျက် သွေးခြင်း ခြင်း နီရဲလျက် ။ သို့ပေတဲ့ သင်း က အပြုံး မပျက် ။
“ နည်းနည်းလေးသာပ ၊ အစွယ် နဲ့ ခြစ်သာပါ ။ ကျားစွယ် သွေး လိမ်းရင် ပျောက် မှာ ပဲ ”
အမေနှင်း မတော့ ဘုန်းကြီး ဦးရေဝတ ရေမန်း လည်း တိုက် ရ ၊ အညှော် မဝင် အောင် အုပ်ဆေး လိမ်းပေးရ နှင့် ပူပင်ခဲ့ရ သည် ။
“ ရှင်နှင်း ရ ဒီ အပင်မျိုး က တစ်ရုံကြီး ပွားမှာ ပ ။ မင်း မြေးတွေ တဝကြီး ပန် ပေရော့ ”
အင်း သင်း ရော ငါ ရော ရယ်လိုက်ကြရတာလေ ။ ဂျပန် သ,တ်တာ က တစ်ယောက် ၊ ကုန်ဝယ်ရင်း လှေမှောက်တာ က အငယ်ကောင် ၊ စစ်တွင်း က ငါ့ သား နှစ်ယောက်လုံး ဆုံးခဲ့ပါရော့ လား ။ သည် ကတည်း က ငါ့ မှာ ကလေးသားမြေး မရှိ ။ သင်း မို့ ပြောရက်ပေသည် ။
“ ဘွားလေး ပန်း တစ်မတ်ဖိုး ပေးပါ ဘွားလေး ”
တံချူကလေး ကို လက် တစ်ဖက် က ကိုင်ရင်း ပန်းများ နှင့် ပီတိ ဖြစ်နေသော အဘွား ၏ ပါးခွက်ခွက်ကြီး ချိုင့်ဝင် သွားအောင် ပြုံးလိုက်ပုံ က ကလေးမငယ် က နားမလည် သလို တွင်တွင် ခေါ်နေသည် ။
“ ဟဲ့ အို ကြည်ကြည်တင်လေး ပါလား ။ အေး အေး အဘွား ခူးလိုက်ဦးမယ် ”
အဘွား က ကလေးမ အတွက် ပန်းများ ကို ခူးပေး ရင်း မျက်ရည် စို့ ချင်လာသည် ။
“ အင်း သင်း ကတော့ ငါ့ တစ်သက်စာ စားရော့ စိုက်ပေး သွားတာပဲ ”
ပန်းရနံ့ က သင်းပျံ့နေသည် ။ ဆယ့်နှစ်နှစ် သမီးကလေး က တော့ အမေနှင်း ၏ တုန်ချည့် တုန်ချည့် လှုပ်ရှားကာ တံချူ ဖြင့် တစမ်းစမ်း ပန်းခူး နေသော လက်များ ကို အားမလို အားမရ မော့ ကြည့်နေသည် ။
ooooo ooooo ooooo
၃ ။
နေ မွန်းတည့် လှပြီ ။ သည် ကနေ့ တော့ ဆွမ်း မီဖို့ မလွယ် တော့ ။ ဆွမ်းခံ ပြန်ချိန် လည်း တန်ပါပြီ ။ ပန်း ရောင်းပြီး ဈေးဝယ် ပြန်ခဲ့သော အမေနှင်း ၏ ခြင်းအိုကလေး ထဲ တွင် အကောင်းဆုံး အစားအစာများ ပါ ပါသည် ။ နက်မှောင် အတွက် ငါးစိုငါးစိမ်း ကလေးများ ရယ်ပါ ။
ကြက်တွေ က စည်းရိုး မလုံသော သူ့ ခြံ ထဲ သို့ တိုးဝင် ကာ မြေစမ်း ခရမ်းပျိုး စိုက်ထားသော သစ္စာပန်းပင်ကလေးများ ကို ဆိတ်ဆွ ကြသည် ။ နှီးရေပုံးစုတ် ထဲ မှာ ပျိုး ထားသော ဒန်းကြီး ပင်ပေါက်ကလေးများ နှင့် သလဲပင်ပေါက်ကလေးများ ကို လည်း ဆိတ်ဖဲ့ စား ကြသည် ။
အမေနှင်း မှာ လက် ထဲ က ခြင်းကလေး ကို အိမ် အောက် ကွပ်ပျစ် မှာ တင်ကာ ခေါင်း ပေါ် မှ ပဝါ ကို ပင် မဖြုတ်နိုင် သေးဘဲ
“ ရွှေ ... ရွေး... ”
ကြက် ခြောက်ရပါသည် ။ လူ အိုတော့ ကြက် က မလေး ပါ ။ ကြက် သားအမိ သားအဖ တစ်သိုက် သည် လည် တညိတ်ညိတ် ခေါင်း တခါခါ နှင့် ကလွတ်ကလွတ် မြည်ကာ အစာ ရှာ နေကြဆဲ ဖြစ်ပါသည် ။ အမေနှင်း က ခဲလုံးသေးသေးလေးများ နှင့် ပေါက် မှ ခြေဦးတည့်ရာ ပြေး ကြသည် ။ ခြေနာ နေသော ကြက်ပေါက်စကလေး တစ်ကောင် မှာ အမေ နှင့် အဖေ ကို မမီဘဲ တကျည်ကျည် အော်ကာ ကျန်ခဲ့သည် ။ နက်မှောင် က မီးဖိုချောင် ပြာပုံမှာ ကွေး ရာ က ပြေး ထွက် လာပြီး ကြက်ကလေး နောက် က လိုက်သည် ။ ကြက်ကလေး က စူးစူးဝါး အော်သည် ။ နက်မှောင် မာန်ဖီ နေစဉ် အမေနှင်း က နက်မှောင် ကို ပွေ့ချီ လိုက် ရသည် ။
“ အင်း သင်းကလေး လည်း ငါ့ လိုပဲ ထော့နင်းထော့နင်း နဲ့ သေမင်း နဲ့ တွေ့ဖို့ ကျန်ခဲ့ သလိုပဲ ။ သွားပါစေ သား ရယ် ”
ooooo ooooo ooooo
၄ ။
“ မောင်ပန်းလှ တို့ လင်မယား က တော့ ဒီ အိမ်ကြီး ကို ရောင်းပြီး သူတို့ နဲ့ လာ နေဖို့ ခေါ်ပါတယ် ။ ကျုပ် မှာ က မရောင်း ရက် လို့သာ အငှား ထားဖို့ ကြံရသာ ။ လူလေးတို့ မိန်းကလေး တို့ ကြည့်ကြပါ ၊ လသာဆောင် နဲ့ အတွင်းခန်းတွေ က လည်း အကျယ်ကြီး ပါ ပဲ ။ အပေါ်ထပ် ၊ အောက်ထပ် ကိုယ်လုံးပေါ် မှန်ကြီး လည်း နှစ်စုံတောင် ရှိပါတယ် ။ အင်း ... ဖိုးခိုင်မင်း ရှိစဉ် ကတည်း က ဒီ မှန်ကြီးတွေ ဘုန်းကြီးကျောင်း လှူကြ မလို့ မလှူဖြစ်သေးလို့ဘဲ ။ ဘုရားစင် က ဘုရား က လည်း ဒက္ခိဏ သာခါရုပ်ပွားတော် ပါ ၊ တစ်မြို့လုံး မီးကြီး နှစ်ခါ လောင် သာ တောင် ကွင်း ခဲ့ပါတယ် ။ ကျုပ် လည်း တစ်ကိုယ်ရေ တစ်ကာယ သမား ၊ အေးအေး နေတယ် ။ လူကလေးတို့ ၊ မိန်းကလေးတို့ လည်း ဒီ ကလေး သုံးယောက် မဟုတ်လား ။ အခန်းတွေ က အကျယ်ကြီး ပါ ။ စိတ် ချမ်းသာ သလို သာ နေကြပေရော့ ။ ကျုပ် က တော့ မီးဖိုနား က အဖီကလေး ထဲ မှာ နေမယ် ။ လောလောဆယ် တော့ တစ်မီးဖိုတည်း အတူ ချက်ကြတာပေါ့ ”
မြို့သိမ်မြို့ငယ်ကလေး သို့ ရာထူးတိုး ပြီး ပြောင်းရွှေ့ လာရသည့် အရာရှိငယ်ကလေး သည် ကြုံလှီသော အဘွားအို နှင့် မလိုက်အောင် ကြီးမား ခံ့ထည်သော ဝါးကပ်မိုး ၊ ထရံ ကာ ၊ ပျဉ်ခင်း ၊ အဖီသွပ်တန်းချ အိမ်ကြီး ကို အားရ ကျေနပ်စွာ ကြည့်သည် ။ ဇနီးသည်ကလေး ကတော့ အိမ်ပေါ် မှာ တဒုန်း ဒုန်း ပြေးလွှား ဆော့ကစား နေကြသည့် ကလေးများ ကို ထိန်း ရင်း
“ အမေရယ် ရှစ်ဆယ် ဆိုတာ တော့ လျှော့ပါ ။ သမီးတို့ လည်း သူ့ တစ်ယောက် လုပ်စာ နဲ့ ဒီ ကလေးတွေ နဲ့ စားရတာ ဆိုတော့ ”
ချွဲသံကလေး ဖြင့် တောင်းပန်သည် ။ စိတ် ထဲ မှာ တော့ တစ်ရာ မက တန်သည် ဟု လက်ခံ ယုံကြည်ပြီး ဖြစ်သည် ။
အမေနှင်း ပါးပြင် မှာ တင်း သွားသည် ။ နေခြည်ဝင်းဝင်း က သူ့ နားပေါက်ကျယ်ကြီးများ မှ တွဲကျ နေသော တစ်ဖက်ပိတ် နားတောင်း အစုံ ကို ရွှေရည် ဝင်းစေသည် ။ သို့သော် သူ့ မှာ ရင် ထဲ က မချိလှ ။ ဟိုစဉ်က လင်စုံ မယားဖက် ၊ တပည့်တွေ တပန်းတွေ တစ်လှေကြီး နှင့် စားသောက် ဝိုင်းဖွဲ့ ရာ အိမ်ကြီး ပေါ် မှာ သူစိမ်း ပြင်ပြင်တွေ တင် ရဦးမည် ။ ဈေး စကား ပြောနေ ရသေးသည် ဆိုတော့ ရင် ထဲ မှာ အနင့်သား ။ သို့သော် သူ့ မှာ ပန်းကလေး ရောင်း လိုက် ၊ ရာသီ ပေါ် အသီးအနှံကလေး ဖလှယ် လိုက် နှင့် လူပေး သူပေး စား နေရသည့် ဘဝ ၊ ရှိခဲ့ သမျှ လည်း လှူတာ ရော ၊ ဆေးဖိုးဝါးခ ရော ၊ အလိမ် ခံရတာ ရော ကုန်သလောက် ရှိခဲ့ပြီ မို့ ရွှေနားတောင်း တဝင်းဝင်း နှင့် မငြင်းသာ တော့ ။ လေသံ ပျော့ကလေး နှင့် -
“ အင်း ... သာ ဆို လည်း ခုနှစ်ဆယ် တော့ ထားပေါ့ သမီး တို့ ရယ် ၊ အမေ့ မလည်း လှူရေးတန်းရေး နဲ့ ”
“ ဟုတ်ပါတယ်ကွာ ၊ မင်း ကလည်း ပေးလိုက်ပါ ”
“ ကဲ ညနေကျ တစ်ခါတည်း ပြောင်းလာမယ်နော အမေ ”
အမေနှင်း က ခေါင်း ကို လေးလေး ညိတ်သည် ။ ကလေး တစ်ယောက် က ပြတင်းပေါက် မှ နေပြီး ဆိပ်ဖလူးကိုင်း ကို လှမ်း ဆွဲသည် ။
သူ့ အဖေ က “ ဟေ့ကောင် သေတော့မှာပဲ ” အော်ကာ ပြေး သွား သည် ။ အမေနှင်း က ဘုရား တ , သည် ။
ooooo ooooo ooooo
၅ ။
ရွက်ခြောက်ရွက်အို တို့ကို လှည်းကြ ကျင်းကြသံများ ကြား နေရသည် ။ သစ်ရွက်များ အသံ က တဂျွမ်းဂျွမ်း မြည်သည် ။ ကလေး အဖေ က တံမြက်စည်း လှည်းရင်း သီချင်းတစ်ပုဒ် ဆိုသည် ။ သားများ က လိုက် ဆိုကြသည် ။ ထို သီချင်းသံ ကို အမေနှင်း နား လည်ပါ ။
ထို့နောက် ညှော်နံ့ စူးစူးရှရှ နှာခေါင်း ထဲ သို့ တိုးဝင် လာ သည် ။ ကြက်သွန်ဖြူ ဆီသတ် သော ညှော်နံ့ ဖြစ်သည် ။ အမေ နှင်း က ချောင်း တဟွတ်ဟွတ် ဆိုးသည် ။ ခြင်ထောင်ကလေး ထဲ သို့ ကပျာကယာ ဝင်သည် ။
“ ဟဲ့ကြောင် ကြောင်စုတ် ၊ ငါ့ ငါးကြော်တွေ ခိုးစားပြန်ပြီ ”
မီးဖို ထဲ မှ ကြုံးဝါးသံ ၊ ရိုက်နှက်သံ ၊ ကြောင် တစ်ကောင် ၏ နာနာကြည်းကြည်း အော်သံများ ထွက်ပေါ် လာသည် ။ အမေနှင်း စိတ် မှာ ထောင်းခနဲ ဖြစ်သွားကာ “ အုပ်ဆိုင်း မှ မထားတာ ခိုးစား တာ တောင် နည်းသေး ” ဟု တွေး လိုက်သည် ။ နက်မှောင် က ထုပ်တန်း မှ ဝုန်းခနဲ ခုန်ဆင်း လာပြီး အမေနှင်း ခြင်ထောင် ဘေး မှာ တညောင်ညောင် မြည်သည် ။ အမေနှင်း က နက်မှောင် အမြီး ကို ဆွဲကာ ခြင်ထောင် ထဲ သို့ သွင်းသည် ။ ခြင်ထောင် ဖွင့်စဉ် လေအပင့် မှာ သစ်ရွက် ညှော်နံ့ က ကြက်သွန် ဖြူ ညှော်နံ့ နှင့် အတူ လုံးခနဲ ခဲခနဲ တူးတူးခါးခါးကြီး ဝင်လာသည် ။ ကြောင် က တအင်အင် ညည်း ကာ အဘွား ကိုယ်ငွေ့ လှုံသည် ။
အမေနှင်း က နက်မှောင် ကို စမ်း ကာ -
“ သား သား ကို နှိပ်စက်ကြ ပြန်ပလား ”
ကြောင် က နားမလည် သော်လည်း တအင်အင် မြည်ကာ တိုင်တန်း နေသည် ။ အမေနှင်း က နက်မှောင် ကျောပြင် ကို ပွတ်သပ်ရင်း မီး လောင် ၍ အမွေးစား သွားသော အနာရွတ် ကို စမ်းသပ် ကာ -
“ သင်းတို့ ငရဲ လားမယ့် ဟာတွေပါ သား ရယ် ။ အကုသိုလ် များလိုက်ကြတာ ”
ပြီးခဲ့သည့် တစ်ရက် နှစ်ရက် က နက်မှောင် မီးဖိုဘေး မှာ ခွေ နေစဉ် အလတ်ကောင် က မီးစ နှင့် ကောက် ထိုး သဖြင့် သည် ဒဏ်ရာ ရ ခဲ့သည် ။ အမေနှင်း မျက်ရည် ကျ ရသည် ။ အမေနှင်း ကိုယ်တိုင် အားကိုးရာ မဲ့ မှ တော့ သူ့ ကြောင် မှာ လည်း သည်လို ဖြစ်ရမပေါ့ ။ တရား နှင့် ဖြေသည် ။
“ အိမ်ကြီး ရောင်းပြီး မောင်ပန်းလှ တို့ လင်မယား ဆီ သွား နေလည်း သင်းတို့ က ပိုက်ဆံကလေး လက် ထဲ ရှိတုန်း ကြည်ဖြူ ကြမှာပဲ ။ အင်း ... ဒီ အိမ်ကြီး ငှား တာတောင် သင်းတို့ မတိုင်ပင် ကောင်းလားလို့ တဖျစ်ဖျစ် ။ ငါ က ခုလို ပြောရင် ငါ့ ကို ပဲ ဝိုင်း အပြစ်တင် ကြမှာ ။ သူ့ မယား မိရွှေ က လည်း စွာစွာ နဲ့ ။ ဪ ကိုခိုင်မင်း ရေ ၊ ရှင် မရှိလို့ သာ နှော ကျေးဇူးရှင်ကြီး ရဲ့ ”
မျက်ရည် မကျတော့ သော်လည်း တမ်း တ မိသည် ။ နက်မှောင် က တညောင်ညောင် တကျည်ကျည် လုပ်လာပြန် သည် ။ လူအိုနံ့ ၊ ဆေးလိပ်နံ့ နှင့် မွန်းပိတ် နေသော ခြင်ထောင်အိုကြီး ထဲ မှာ နေလိုဟန် မရှိပါ ။ အမေနှင်း လက် ကို ကိုက်သည် ။
“ သင်းကလည်း လေ ... ”
အမေနှင်း က ခြင်ထောင် ကို ဖွင့် ကာ ကြောင် ကို ထုတ် သည် ။ မီးခိုးများ က အပေါ်ဆင့် ဝါးကပ် ထဲ မှ လုံးခနဲ ဝင် လာ သည် ။
“ ရော် အိမ် ကို မီးတင်ရှို့တော့မယ် ထင်ရဲ့”
ညှော်နံ့ ကို ဂရုမပြုနိုင်ဘဲ ထ , ထိုင်သည် ။ ချောင်း တဟွတ်ဟွတ် ဆိုးသည် ။ သစ်ရွက်တို့ တဖျစ်ဖျစ် မြည်သံ ကြားရသည် ။
“ အဖေကြီးတို့ ပြီးရင် လာကြတော့ ၊ ထမင်းစားမယ် ”
“ ခဏနေဦး ဟေ့ အမှိုက် မကုန်သေးလို့ ”
ခါတိုင်း တော့ အမှိုက် ရှင်းသည့် အလုပ် ကို အမေနှင်း ကိုယ်တိုင် လုပ်ခဲ့သည် ။ ခုတော့ အမြင် မတော် လို့ ထင့် ၊ ကလေး အဖေ အခွန်ဦးစီးမှူးလေး က -
“ ကျွန်တော်တို့ လှည်း ပါ့မယ်ဗျာ ” ဟု ဆိုသည် ။
အမေနှင်း ကိုယ်တိုင် အပူ ပြန်လိုက် ၊ အချမ်း ပေါ်လိုက် နှင့် ကိုယ်တွင်းဓာတ်တွေ ဖောက်ပြန် နေချိန် မို့ သင်းတို့ ကို ခွင့်ပြု လိုက်ရသည် ။
“ အင်း ... သင်းမိန်းမ ကလည်း ထမင်းစား အတင်း ခေါ် ၊ မီးတန်းလန်း နဲ့ ထ သွား ရင်တော့ အမှိုက်တွေ ကလည်း ကြွပ်ရွ လို့ ဖိုးခိုင်မင်း ဆောက် သွားတဲ့ အိမ်ကြီး ပေါ် မီးပွား ကျ ရင်တော့ ဘုရား ဘုရား ”
အမေနှင်း က တောင်ဝှေး ကို အားပြု ကာ လှေကား မှ ဆင်း သည် ။ မပြုံးချင်ဘဲ ပါးချိုင့်ခွက် အောင် ပြုံး လိုက်ပြီး -
“ ဟဲ့ သားအဖ တစ်တွေ မပြီးကြသေးဘူးလား ”
သူ့ အမေး ကို ကြားကြဟန် မတူ ။ ကလေးများ သည် မီးဖို ဘေး မှာ ဝိုင်း ထိုင်ကာ မီးစများ ကို ထိုး ဆွ ကစား နေကြသည် ။ စိမ်းဝါပြာလဲ့ နီရွှေသော မီးတောက် ထဲ မှာ ပျော်စရာ ကမ္ဘာကလေး တစ်ခု ရှိသည့် နှယ် ။ မီးပွားမီးစများ က လေရူး အဝှေ့ မှာ တဖျစ်ဖျစ် တဖြောက်ဖြောက် မြည်ကာ ဝဲပျံ ကြသည် ။ ကလေး အဖေ က ရေတွင်း မှာ ရေ ငင် နေသည် ။
အမေနှင်း က မီးဖိုနား သို့ သွား ကာ
“ ဟဲ့ ဟဲ့ မဆော့ကြနဲ့ ”
နက်မှောင် က သူ့ ခြေထောက် တို့ ကို ဝှေ့လျက် တညောင်ညောင် မြည် ပြန်သည် ။ အမှတ်တမဲ့ မို့ လဲ မလို ဖြစ်သွားကာ -
“ ဟဲ့ ပလုတ်တုတ် ”
ယောင် လိုက်သည် ။ ကလေးများ က အမေနှင်း ကို ကြည့် ကာ ရယ် လိုက် ကြသည် ။ နီရဲသော မီးပွားကလေးများ တဖျပ် ဖျပ် လွန့်လူးပြီး ရွက်အို ဘဝ ကို အဆုံးသတ် သွား ကြသည် ။ ညနေ ၏ နီရဲသော ကောင်းကင် တိမ်တိုက်များ သည် နေရောင် ကို ပွေ့ပိုက်လျက် မည်းမှောင်သော အိမ်ကြီး ပေါ် ၌ လှပစွာ ကွန့်မြူး နေကြသည် ။
ကလေးငယ် တစ်ယောက် က ဗာဒံပင်အို ပေါ် မှ ရွက်ခြောက် နီကြင်ကြင် ကို ကောက် ကာ မီး ထဲ သို့ ပစ် ထည့် လိုက် သည် ။ နီရဲ ငြိမ်းသေစ မီး ထဲ တွင် ရွက်အိုကလေး သည် ခဏမျှ တည်ငြိမ် နေသေးသည် ။ ပြီးတော့ တဖျစ်ဖျစ် မြည်ကာ တွန့်လိမ် လာသည် ။ နောက်တော့ မည်းမှောင် လောင်ကျွမ်း သွားသည် ။ လေရူး တစ်ချက် ဝှေ့ လိုက်သော အခါ မီး အမှုန်အစကလေး များ မြေ ပေါ် သို့ လွင့်စဉ် သွားပြီး ပြာစကလေးများ အဖြစ် ဘဝ ပြောင်း ကြသည် ။
အမေနှင်း က ငြိမ်းသေ သွားသော မီးပွားမီးစကလေးများ ကို စိုက် ကြည့် နေစဉ် ကြောင်ကလေး နက်မှောင် က တအင်အင် မြည် လေသည် ။ ။
◾ခင်မြဇင်
📖 ရှုမဝ မဂ္ဂဇင်း
ဖေဖော်ဝါရီလ ၊ ၁၉၈၃ ခုနှစ်
#ကိုအောင်နိုင်ဦး
.
No comments:
Post a Comment