မှားယွင်းသွားကြောင်းပါ ခင်ဗျာ

 

❝ မှားယွင်းသွားကြောင်းပါ ခင်ဗျာ  ❞

[ ၁ ]

စိတ်ညစ်ညစ် ရှိတာ နဲ့ ရွာဦးကျောင်း က စာချကိုယ်တော်လေး ဆီ သွား ၊ ဟိုစကား ဒီစကား ပြောရတာပေါ့ ။ စကား ထဲ စိတ် ရောက်နေလို့ ထင်ပါ့ ၊ အိမ် က မိန်းမ မိဗိန်မ တို့ ၊ သားသမီးတို့ ကို သတိ မရဖြစ်ဘူး ။ စောစောက ဒေါပွ နေတာလေးတွေ ပျောက် သွားပါရဲ့ ။ တွဲရေးခွဲရေး နောက်ကြောင်းပြန် ကိစ္စတွေထဲ ၊ ကိုးဆယ့်တစ်ဌာန ထဲ မှာ စကားတွေ နစ် သွားတာ နဲ့ အိမ် ကို သဘောမတွေ့တာ ဘယ် ရောက်မှန်း မသိတော့ဘူး ။ ညနေ နေစောင်း တော့ မှ ကျောင်း က ပြန် လာရင်း အိမ် ကို မပြန်ချင်သေးဘူး ။ အိမ် ရောက်ရင် မကျေနပ်တဲ့ စကား ပြန် စမိဦးမယ် ။ ဒါနဲ့ ရှေ့က ခြံထဲ လှမ်းကြည့်တော့ အိမ်ရှေ့မှာ စံပယ်ပင် ရေ လောင်းနေတဲ့ ဘကြီးဦးကြာဖူး ကို တွေ့ရော ။ ဘကြီးဦးကြာဖူး က စည်းရိုးကြခတ်တွေ ကြားကနေ “ ဟကောင် ၊ ခုနလေးတောင် မင်း တို့ အိမ် ငါ ရောက်သေး ရဲ့ ၊ မင်း မရှိလို့ ခဏတစ်ဖြုတ် ထိုင်ပြီး ပြန်လာခဲ့ရတယ် ၊ လာလေကွာ ၊ ပန်းပင်တွေ ရေလောင်း လို့ ပြီးပါပြီ ” တဲ့ ။

ဒါနဲ့ အိမ် မပြန်ချင်သေးတာ နဲ့ ခြံ ထဲ စွေ့ခနဲ ဝင်ဖြစ်သွားရော ။

°°°°°   °°°°°   °°°°°

[ ၂ ]

သံဆုံလေး ထဲ ကို ကွမ်းရွက် ၊ ကွမ်းသီးစုံ အကုန် ထည့် ထောင်းပြီး အတော် ညက်တော့ မှ ပါးစပ် ထဲ ပက်သွင်းရင်း မြုံ့နေ တဲ့ ဘကြီး ဦးကြာဖူး က ...

“ မင်း မိန်းမ ကရော ၊ ကလေးတွေ ကရော ပြောပါတယ် ၊ မင်း စိတ် ဆိုးလို့ အပြင် သွားတာတဲ့ ၊ ဘာဖြစ်ကြတာတုန်း ၊ မင်းတို့ ဟာ တကျက်ကျက် နဲ့ ”

“ ပြောမရ ဆိုမရ တာ များလွန်းတော့ ကျုပ် လဲ စိတ် ထွက် လာတာနဲ့ ထ ဆဲပစ်တာ ဘကြီးကိုကြာဖူး ရ ”

“ မင်းနှယ် ... ငှက်ရိုးနှယ် ကွာ ၊ စိတ် ကို လျှော့လဟ ၊ စိတ် ဆိုတာ လျှော့ရတဲ့ ပစ္စည်း ငါ့လူ ရ ”

“ လျှော့ပါသော်ကောဗျာ ၊ ဟို ... ဆယ့်လေးငါးနှစ် နဲ့ ခုစိတ် နဲ့ ကွာပါရဲ့  ၊ ပြောမရ ဆိုမရ တာက တစ်ကြောင်း ၊ တစ်ဖက်က ပရိယေသန ရှာရဖွေရတာက တစ်ခက် ၊ မနှစ် ကလဲ စပါး က အထွက် မကောင်း ၊ မိုး က ခေါင် ၊ ပိုး က ကျ ၊ ချစ်တီးကြွေး က ထပ် တက် ၊ တိုင်းရေးပြည်ရေး က ခပ်လှုပ်လှုပ် ၊ ဟိုပူ ဒီပင်ရ နဲ့ ၊ ပြောစကား နား မထောင် ၊ ကိုယ် ဖြစ်စေချင် သလို မနာခံတော့ သင်းတို့ ကို စိတ်ဆိုးသပေါ့ ဗျာ ”

ဘကြီးဦးကြာဖူး က ကွမ်းမှုန့်မြုံ့ ရင်း စွေစောင်းစောင်း ကြည့်တယ်လေ ။ ခေါင်းတဆတ်ဆတ် ညိတ်ပြီး “ အင်း  ” တဲ့ ၊ ရင်ခေါင်းသံ နဲ့ သံရှည် ဆွဲပြီး ...

“ ငါ့ မှာ သား ငါးယောက် ၊ သမီး ငါးယောက် ၊ အခု မြေး ဆယ့်တစ်ယောက် ၊ ငါ က မင်း ထက် စိတ်ကြီးချင်တောင် ကြီးမယ် ၊ စကား က နောက် ၊ လက် က အရင် ၊ ဒါ ဆို ဒါ ၊ ဘူးဆို ဖရုံမသီး နဲ့ ၊ ငါ့ တုန်းက ငါ့ မိဘ တွေ ပုံသွင်းသလို ငါ လဲ ပုံသွင်းတာပဲ ၊ ထင် သလောက် မရခဲ့ဘူး ငှက်ရိုး ၊ ဒေါသူပုန် ပေါ့ ကွာ ၊ လောကဓာတ်ကျောင်း ထား ပေးတာ ပျင်းတယ် ပြောတဲ့ သူ က ပြော ၊ ကျောင်း က ထွက်ပြေး ၊ ရှာရ ဖွေရ ၊ စုံစမ်းရ ၊ အဲဒီတုန်း လင် နောက် ထ လိုက်တဲ့ သူ က လိုက် ၊ မင်းတို့ အရီး ဒါလောက် မျက်ကြော သေ ရ ကောင်းလား ဆိုပြီး ဆဲဆို ကြိမ်းမောင်း ၊ မှတ်မယ် ၊ သင်ခန်းစာ ယူမယ် ထင်လား ၊ လူ ကုန် ၊ ပြဿနာ ကုန် မှ မီးတစ်ဆက် ငြိမ်းတာ မထင်နဲ့ ၊ လာပြန်ပြီ ၊ မြေးအကြီးဆုံး က ကျောင်း ပြေးတယ် ဆိုလား ၊ သူ့ အဖေ နဲ့ ငါ့ သမီး နဲ့ လင်မယား စကားများကြရော ၊ မပြီးတာ ငါ ပြောပြတာ ”

လေအေးအေး နှင့် ဖွဲ့ဖွဲ့နွဲ့နွဲ့ ပြောတတ် သူ လို့ ဘကြီးဦးကြာဖူး ကို ခေါ်ဝေါ် ထိုက်ပါပေတယ် ။ အခုလည်း အေးအေးပဲ ။ အသံ ချိုချို နဲ့ ၊ အသံ သာသာ နဲ့ နားထောင်လို့ ကောင်းပါတယ် ။ တရားဓမ္မ စကားလုံး သာ မပါတာ ၊ တရားသံဝေဂ သဘောက ပါ ပြီးသား ။ ဘကြီးဦးကြာဖူး နဲ့ ကျုပ် နဲ့ မတူတာတွေ အများကြီးရယ် ။ ကျုပ် က အိမ် က ဟာမကြီး နဲ့ ဟာတွေကို ရွှေပေါ်မြတင်ထားတာ ။ အရီး က ကိုယ်တိုင် ကောက် စိုက်ရတယ် ။ ဗိန်မ က လယ်ထဲ ကို ထမင်း ပို့ တောင် မလာစေရဘူး ။ အိမ် မှာ ထမင်းဟင်း ချက် ရုံပဲ ။ အဝတ် လျှော်ရင် အငှားဒိုဘီမ ကို အပ် ။ သူ့ တာဝန် က သားသမီးတွေ ရဲ့ ကျန်းမာရေး ၊ ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေး ၊ လောကဓာတ် ကျောင်း မှာ အတန်း မှန်မှန် အောင်ရေး ။ ကျုပ် က စီးပွား ဖိရှာတယ် ။ တစ်နေ့ တစ်နေ့ လယ်ထဲ ချောင်းထဲ မှာ ၊ နွေလသီတင်း မှာ နားမယ် မထင် နဲ့ ။ လယ်တစ်ပယ် တစ်ဧက နှစ်တိုင်း တိုးချဲ့ရလို့ ပြင်ရဆင်ရ ။ လယ်ထဲ ကိုယ်တိုင် ဆင်း ၊ နွား နဲ့ ဖက် ကျုံးရုန်း ။ သူရင်းငှား နဲ့ ကောက်စိုက်သမ တို့ ကို လယ်ကူလီ နဲ့ ချည်း မျက်နှာ လွှဲ ထားကျင့် က မရှိ ။ ဒီတော့ တစ်ခါတလေ ဖျားပြီ ဆိုရင် ကိုင် ရိုက်ထားသလား ၊ မောင်းဆုံထဲ ထည့် ထောင်းထားသလား ထင်ရတယ် ။ ကျုပ် ခေါင်းထဲမှာက ကိန်းဂဏန်းတွေ ပဲ ရှိတယ် ။ ပိုင်စေ့ ၊ ပြားစေ့ ၊ မူးစေ့ ၊ မတ်စေ့ ၊ ငါးမူးပြား ၊ ကျပ်ပြား ၊ ရွှေဒင်္ဂါး ၊ မြင်းစီးလှံထိုး နဲ့ ဆံမြိတ်ထုံးချည်း မြင်တယ်လို့ တောင် အပေါင်းအသင်းတွေ က နောက်ကြ ပြောင်ကြတယ် ။ ရွှေဒင်္ဂါးပြား ရဲ့ ခေါင်းပန်း ပုံတွေလေ ။ ဆံမြိတ် နောက် ကို ချည်း လိုက်တယ် လို့ ဆိုလည်း ဆိုကြပေါ့ ။ စားဝတ်နေရေး ၊ တိုးတက်ကြီးပွားရေး က မြင်းစီးလှံထိုး မှ ၊ ဆံမြိတ်ထုံး မိန်းမချော အဝိုင်းလေးတွေ ရှိမှကိုး ။ ဒီတော့ သားသမီးတွေ နဲ့ ကင်းကွာရ ကောင်းလား ပြောချင် ပြောပေါ့ ဗျာ ။ ကျုပ် က မိန်းမ ကို ယုံကြည်ပြီးသားပဲ ၊ သူ့ တာဝန်ပါ တဲ့ ။ ကလေးတွေ ကြောင့် ရှာရဖွေရ နောက်ဆံ မငင်စေရပါဘူး တဲ့ ။ သူ့ ပဋိညာဉ် ပဲ ။ ကျုပ် ယုံတာပေါ့  ။ ယုံမိတာ စမှားပြီ ။ မှားမှန်းသိတော့ နောက်ကျပြီ ။ အဲဒီ နှစ် က ကျုပ် လယ် အထွက် ကောင်း ၊ စပါးဈေး ကောင်း ၊ တိုင်းပြည်ကလဲ အေး လို့ ။ ဒါနဲ့ နှစ်ဆောင်ပြိုင် အိမ်ကြီး ဆောက်ရော ၊ ဆောက်နေတုန်းပဲ သမီးအကြီးမ က ဆိုင်းမဆင့် ဗုံမဆင့် နဲ့ လင် နောက် ထ လိုက်ရော ။ ကျုပ် က သဘာဝတရား သိပါရဲ့ ။ “ လောကတံထွာ လူတို့ရွာ ၊ ဘာသာဓလေ့ သိကောင်းပေ့ ” ဆိုတဲ့ စကားနဲ့ အညီပါ ။ လောကဓာတ် ကျောင်း က အောင်လို့ ရန်ကုန် တက္ကသိုလ်ကျောင်းတိုက်ကြီး ကို ပို့ထားတုန်း ထ လိုက်သွားတာ ။ စိတ် က ဆိုးလို့ သူရိယသတင်းစာ ထဲ မှာ သမီး အဖြစ်က စွန့်လွှတ်ကြောင်း ကြော်ငြာ ပစ်ထည့်လိုက်ရော ၊ အဲ ... ဒါပေတဲ့ မွေးဖွားခါနီး ဗိုက်တကားကား နဲ့ ဗိန်မ က တစ်ဖက်လှည့် နဲ့ ခေါ် လာတယ်လေ ။ ကျုပ် အိမ် က မီးနေခန်း ဖြစ်သွားရော .. ။

ဗိန်မ က သားသမီး ချစ်တာ ခွေးသားအုပ်မ ၊ ကြက်သားအုပ်မ ချစ်သလို ချစ်တာ ။ ကျုပ် က သားသမီးတွေ ကို ဘယ်သူ က ဘာ ဖြစ်ရမယ် ဆိုတဲ့ အမြော်အမြင် စိတ် နဲ့ ။ သူ က ချွေးခံအိတ် ထဲ က မူးစေ့ ၊ ဒင်္ဂါးပြား တွေ ထုတ် ထုတ်ပြီး ရော့ အင့် ၊ ရော့ အင့် လုပ်နေ ရရင် မိဘမေတ္တာ ထင် နေတာ ။ သားသမီး ပြောသမျှ အကုန် ယုံ တာချည်း ။ နံနက် ဈေးသွား ၊ ဈေးခြင်းတောင်း ဆွဲပြန်လာ ၊ ချက် ပေါ့ ။ သားသမီးတွေ နဲ့ ဝိုင်းဖွဲ့ စား ၊ ဟုတ်ပေ့ ပဲ ။ ကျုပ် ကျတော့ လယ်တောထဲ ကို ထမင်းပို့ နောက်ကျ လို နောက်ကျ ။ နံနက် ထမင်းလေး စားပြီး လယ်ထဲ ဆင်းရခါနီး ထမင်းမစားရ ၊ စားတော်ပဲပြုတ် သည် ခေါ် မထားဖြစ်တာနဲ့  .. ။

ကျုပ် ကိုယ် ကို ငွေ ရှာပေးတဲ့ နွား ၊ ငွေ ရှာတဲ့ စက် နဲ့ နှိုင်းပြီး တန်သရွေ့ ဂရုစိုက်ဖော် ရပါလို့ အတန်တန် ပြောဖူးတယ် ။ လယ်တော ထဲ ဆင်းခိုင်းမယ့် နွား ကို အစာရေစာ မမှန် ၊ မှက် ခြင်ယင် မကာကွယ်ရင် ပိန်ချုံး ချည့်နဲ့မယ် ။ ခိုင်းအား မကောင်းရင် အလုပ် မတွင်ကျယ်ဘူး ။ ကြာကြာ မခိုင်းရဘူး ၊ ငွေ လုပ်တဲ့ စက် ဆိုရင်လည်း အင်ဂျင်ဝိုင် ၊ ဓာတ်ဆီ ၊ ရေနံဆီ ၊ ရေ ထည့် တန် ထည့် ။ ဒီလို ဂရုစိုက်တာမျိုး ရှိဖို့ ပြောလည်း အလကားပါ ။ ပြောရလွန်းလို့ လျှာ ရှည်တဲ့ ဗြဟ္မာမင်းတွေ တောင် ကျုပ် ကို ဆလံ သ သွားပါပြီ... ။

“ ဒီလောက် ပြောရလွန်းတော့ ဟုံ သွားပြီ ၊ ဘာမှ မမှတ်မိတော့ဘူး တဲ့ ၊ ဗိန်မ စကား ၊ သင်း စကား လေ ။ ပြောလွန်းတဲ့ ကျုပ် ပဲ အပြစ် တောင် ဖြစ်အောင် လီဆယ် တာ လေ ။ မပြောဘဲ နေခဲ့တုန်းကတော့ ရော .. ။

“ ပြောမှ သိမှာပေါ့ ၊ နဖူးမှာ ကျောက်သင်ပုန်းရှိတာမှ မဟုတ်ဘဲ ” တဲ့ ... ။

ဒါနဲ့ အိမ်မှာ သား ခြောက်ယောက် ၊ သမီးခြောက်ယောက် က တစ် ပြဿနာပြီး တစ် ပြဿနာ ။ ရည်းစားစာ ခိုး ရေးတာ ကျုပ် တွေ့လို တွေ့ရ ။ ည ခုနစ်နာရီ ဘုရား ရှိခိုးရမယ် ဆိုတဲ့ ကျုပ် ရဲ့ မဟာဒါန် သံမဏိ စည်းကမ်းဥပဒေသကြီး ကလည်း ပျော့စိပျော့စိ ဖြစ်လာပြီ ။ ဗိန်မ က ဘာမဆို စိတ်လိုစိတ်ရ ဘုရား ရှိခိုးမယ် ဆိုရင်လည်း ရှိခိုး နေပြန်ရော ။ တစ်ခါတလေ ပျက်တာများ လ နဲ့ နှစ် နဲ့ ၊ ဘုရားရှင် ကိုယ်တော်မြတ်ကြီး သာ သက်တော်ထင်ရှား ရှိရင် “ ဟဲ့ ... ဒါယိကာမ ၊ သင်ကား မည်သူနည်း  ” လို့ မမှတ်မိနိုင်တဲ့ အထိ စိမ်း ခဲ့တာ ... ။

ကျုပ် နဲ့ ယူခါစ က စာပေ ပရိယတ္တိ ဖတ်တယ် ။ မြန်မာ့အလင်း မဂ္ဂဇင်း တို့ ၊ သူရိယသတင်းစာ ၊ သံတော်ဆင့်သတင်းစာ ၊ ဟံသာဝတီမဂ္ဂဇင်း တို့ ဖတ်တယ် ။ နံပတ်တစ်ရာ့နှစ်ဆယ် ပြဇာတ်ဘုတ်အုပ် တွေ ၊ တရားစာ တွေ ဖတ် သဗျ ။ အထင် ကြီးစရာ ကြီးရယ် ။ ကျုပ် နဲ့ ရလို့ သုံးနှစ်သုံးမိုးလည်း နေရော ၊ ပျင်းကြော ထူ လာတာ ဗိုက်ခေါက် နဲ့ အမျှပါပဲ ။

ဇာတ်ပွဲ လက်ကမ်းစာရွက် တို့ ၊ ဆေးအညွှန်းစာရွက် တို့ လောက်တောင် ကြည့်ဖော် မရသလောက် ... ။

သားသမီးတွေ ကို တိုးတက်ထွန်းကားစေချင် တဲ့ စေတနာ မေတ္တာ နဲ့ ချစ်တာ မှ မဟုတ်ဘဲ လို့ ကျုပ် ဖြင့် ထင်လာတယ် ။ ကလေးတွေ က ပြောရ ဆိုရ ကျပ် ကျပ်လာတယ် ။ ကျုပ် က ကောင်းတယ် ဆိုတဲ့ ဟာ ဆိုရင် ကောင်းတယ် မထင်ဘူး ။ ကျုပ် စကား မအောင်တော့ သလိုလို ဖြစ် လာတော့ စိတ် လဲ ပျက် ၊ ဒေါ လဲ ပွလာတာပေါ့ ၊ ကြာပြီ... ။

“ ဒါတော့ ဒါပေါ့ ဘကြီးရာ ၊ အိမ် မှာ က အကြိုက်ချင်းမ တူကြတာ က တစ်နေ့ ထက်တစ်နေ့ ပိုပို သိသာလာတယ် ၊ ဥပမာဗျာ .. အဖိုးတန် သက္ကလတ်အင်္ကျီ ကို ရိုးကုမ္ပဏီ က ကျုပ် ဝယ်ပေးတယ် ၊ မဝတ်ချင်ကြဘူး ၊ ကော်လံတိုတို ပခုံးချပ်ချပ် ၊ ဆင်းရဲသားတွေ ဝတ်တာမျိုး မှ သဘော ကျတယ် ၊ ဈေး ကတော့ ဘလေဇာကုတ် ထက် ကြီးပါရဲ့ ။ အကြိုက် က တစ်မျိုးစီ ၊ ဓာတ်ပြားသီချင်း က အစ သူတို့ က ခေတ်ဆန်း တီးလုံးမှ ၊ ဗောက်ပြား မှ ၊ ခက်သားကသား ”

“ အလတ်ကောင် က ကုန်သည် လုပ် ချင်တယ်ဆို ”

ကျုပ် က ဘကြီး ကို ခေါင်းညိတ်ရင်း ..

“ ဂုဏ်သရေ ရှိတဲ့ အရာရှိ အရာခံ ဖြစ်စေချင်လို့ ကျုပ် ပဲ ကျုံးရုန်း ရှာပေးနေတာပေါ့  ၊ ဒါကြောင့် အတန်းကျောင်း ထားတာပေါ့ ”

“ သူတို့ က အတန်းကျောင်း ဆိုလဲ အင်္ဂလိပ်ကျောင်း စစ်စစ် မှာ ပဲ တက်ချင်တယ် ဆိုလားပဲ ”

“ ဒါတော့ မဖြစ်ဘူး ဘကြီး ၊ ဘိုဆံတောက် နဲ့ ရိုးရာ မဟုတ်တာတော့ အားမပေးဘူးဗျာ ”

“ မင်း မလဲ ဟိုလူ ဟိုလို ဖြစ်စေချင် ၊ ဒီလူ ဒီလို ဖြစ်စေချင်နဲ့ မိသားစု သောက တယ်လဲ များတာပဲ ငှက်ရိုး ”

“ သူတို့ အတွက် ပါ ဘကြီး ရဲ့ ”

“ သူတို့ အတွက် ဆိုပေတဲ့ ကုန်ကူးသန်းရောင်းဝယ် တာကို ဝါသနာ ပါတဲ့ ကောင် ကို မင်း က ကျောင်း ပဲ နေရမယ် ဆိုပြီး အတင်း ပြန်ထားတော့ သူ့ အလို ကိုယ့်အလို ကဏ္ဍကောစ ဖြစ်ကုန်ရော ”

“ ကောင်းတာ စီစဉ်ပေးတာပဲ ဘကြီး ရာ ”

“ မင်း လို ငါ ကြုံခဲ့  ၊ တွေ့ခဲ့ဖူးတာပဲ ငှက်ရိုး ၊ ကိုယ် ပြုပြင်စီရင်သလို ဖြစ်ချင်မှ ဖြစ်တာ ”

“ အဲဒီ စကား ကို လက်ခံဖို့ ကျုပ် မှာ အတော် အခက်သားဗျ ”

ဘကြီးဦးကြာဖူး က တစ်ချက် ရယ်၏ ။ ထို့နောက်

“ ငါ အသက် ခြောက်ဆယ် အထိ မင်း အခုပြောတာမျိုး ပြောခဲ့သေးတယ် ၊ ခြောက်ဆယ် စွန်း စ မှာ ပဲ ဖြစ်ချင်သလို ဖြစ်ချင် မှ ဖြစ်တာလို့ သိလာတာ ဟ ၊ ညှပ်ပုံ နဲ့ ဒင်္ဂါးပြား ပုံသွင်း သလို လူတိုင်း ကို ၊ အိမ်ထောင်တိုင်း ကို ရကို ရ ရစေ့မယ်ပေါ့ ၊ ရွှေငွေသစ်သား လို ၊ ရွံ့ လို ဟာ ကို တော့ ဆောက် ဖြတ် ၊ ရွှေပေါ် ထိုး ၊ လှီးဖြတ် ဖဲ့ ရတာပေါ့ ငှက်ရိုး ၊ လူ ကျတော့ ခက်သား ကွ ၊ ဘီအေအုပ်ပေါင်း တဲ့ ၊ တိုက်ပုံ တဲ့ ၊ တွေ့လား ခေတ် က ၊ လက် ရှည် ကနေ လက် စက တဲ့ ၊ ဇာဘော်လီ မှာ ဇာနားဇာတွန့် တဲ့ ၊ အမျိုးသမီးဝတ်အသင်း တဲ့ ၊ သခင်မ တဲ့ ၊ ဘုရင်ခံ နဲ့ အတွင်းဝန်ရုံး ကို ဝိုင်းဟယ် ပြုဟယ် တဲ့ ၊ မျက်စိအောက်တွင် ခု တစ်မျိုး တော်ကြာ တစ်မျိုး ၊ စကြာမင်း တဲ့ ၊ စကြာမင်း အလိုမရှိ တဲ့ ၊ ဘာ တတ်နိုင်မှာလဲ ကွာ ၊ စဉ်းစားနော် ... စဉ်းစား ... ”

“ ကျုပ် ကတော့ ကျုပ် စိတ်တိုင်းကျ ရအောင် ကို ပြုပြင်ယူမယ် ဘကြီး ရာ ”

“ အားလုံးကို ကိုယ် က သဘောမတွေ့ ၊ အားလုံးကလဲ ကိုယ့် ကို သဘောမတွေ့ ဖြစ်လာမယ် ၊ တော်ကြာ ရွာ အရှေ့ပိုင်းက ဟို .. အဘိုးကြီး လို ဖြစ်လာဦးမယ် ၊ တစ်ရွာလုံး နဲ့ မတည့်တဲ့ ဘဝ ရောက် ရော ”

“ ကျုပ် က အဲသလိုတော့ အားလုံး ကို အလိုမကျ လျှောက် ဖြစ်နေတာမျိုးတော့ မဟုတ်ဘူးဗျာ ၊ ဗိန်မ နဲ့ ကလေးတွေ ကို ကျုပ် ဖြစ်စေချင်တဲ့ ၊ ကောင်းတဲ့ ၊ တော်တဲ့ ဟာမျိုးတွေ ဖြစ်စေချင်တာပါ ”

ကွမ်းမှုန့်တွေ ကို မြုံ့လျက် နှင့် နေရင်း ခဏ တွေနေပြီးမှ ...

“ ကိုယ် ဖြစ်စေချင်သလို ဆိုတာလဲ တစ်ကဏ္ဍပေါ့ကွာ ၊ သူ ဖြစ်စေချင်သလို ဆိုတာလဲ မင်း နှလုံးသွင်းပေါ့ ၊ ငါ သိသမျှတော့ လောကကြီးကို ကျေနပ်လို့ သေသွားတဲ့ သူ အတော် ရှားမယ် ၊ ကိုယ့် ကိုယ် နဲ့ ကိုယ့် စိတ် တောင် အစေး မကပ်တာ ရှိသေးတာပဲ ၊ ခုနေ ငါ့ မှာ က သွား မရှိ ၊ ကြက်ရိုး ကို ခြွမ်းခြွမ်း ကိုက်စားချင်တာ က စိတ် ၊ ခက်ကရော ၊ မင်း က ချက်ကျွေးတာ ကြက်ရိုး ၊ သူတို့ မှာ က သွား မရှိရင် ခက် ရော ”

“ ကံ ဆိုတာ ကမ္မ အလုပ် ၊ လုပ်ရင် ဖြစ်ပါတယ်ဗျာ ”

“ လုပ်တိုင်း မဖြစ်တတ်ပါကလား ဆိုတာ ငါ့အသက် ခြောက်ဆယ် ကမှ သိလာတာ ၊ ကိုယ်တွေ့  ငှက်ရိုး ၊ မင်း အသက်ခြောက်ဆယ် ဆို အင်း ... ငါ ရှစ်ဆယ့်ရှစ် ၊ ရှိကောင်းရှိပါရဲ့  ၊ သူငယ် မပြန်သေးလို့ ရှိနေ သေးရင် မင်း အခုမှ ငါးဆယ် သာသာလေး ၊ မင်း အဲဒီတော့ ငါ့ လာပြော ၊ မင်း ဖြစ်ချင်သမျှ ဖြစ် မဖြစ် ၊ မင်း ရအောင် ဖန်တီးတာတွေ ဖြစ် မဖြစ် ၊ မကောင်းဘူးလား ”

ကျုပ် က ကိုယ့် ကိုယ် ကို ယုံကြည်မှု အပြည့်အဝ နဲ့ပဲ ။ ဘာလို့ မဖြစ်ရမှာလဲ ။ အိမ် က ဟာတွေမှာ မြင်တဲ့ မျက်လုံး ၊ ကြားတဲ့ နား အပြည့်အစုံ ရှိထားကြတာပဲ ။ ထမင်း နဲ့ မစင် နဲ့ မှားယွင်း စားတာမျိုး ရှိမှ မရှိကြတာ ။ သူတို့ မှာ အဆိုးအကောင်း ခွဲခြားနိုင်နေတာပဲ ။ ဈေးသွား ၊ ကျောင်းသွား ဆော့ကစားပြီး အိမ်မှား ၊ ရွာမှား ပြန်တဲ့ အထိ မှတ်ဉာဏ်ချွတ်ယွင်းနေတာ မှ မဟုတ်ဘဲ ။ အကောင်းဆုံး ၊ အဖိုးတန်ဆုံးတွေ လိုချင် ၊ ရချင် ခံစားချင် တဲ့ ဟာတွေပဲ ။ ပြောရင် ရ ရမယ် ။ ဆုံးမ ရင် လိုက် ကို လိုက်နာရမယ် ။ ခိုင်းရင် လုပ်ရမယ် ။ ညွှန်ပြရင် နာခံရမယ် ။ တားမြစ်ရင် နာယူရမယ် ။ သင်ရင် တတ်ရမယ် ။ မကောင်းမြစ်တာ အစချီတဲ့ ကျုပ် ဝတ္တရားတွေ မပျက်သရွေ့ သူ တို့ ဝတ္တရား ကျေပွန်ရမယ် ။ လင့်ဝတ္တရား ကျေတဲ့အတွက် မယားဝတ္တရား ကျေပွန်ရမယ် ။ ဘာလို့ မဖြစ်ရမှာလဲ ။ ဖြစ်ကို ဖြစ်ရမယ် ။ တစ်ဆံခြည် တစ်သဝေမတိမ်း မလျော့စေရ .. ။

°°°°°   °°°°°    °°°°°

[ ၃ ]

ကနေ့ ကျုပ် ငှက်ရိုး အသက် ခြောက်ဆယ် တင်းတင်း ပြည့်ခဲ့ပြီ ။

ကန်တော့ဖွယ် ပစ္စည်းတွေ ကို ထမ်းပြီး ဘကြီးဦးကြာဖူး တို့ အိမ် ဘက် ထွက်ခဲ့တယ် ။ ဦးချပြီးတော့မှ တစ်ချိန်က ကျုပ် တစ်ယူသန်ပြီး ဇွတ် ခေါင်းမာရင်း ပြောဆိုခဲ့တဲ့ စကားတွေ မှားပါကြောင်း တောင်းပန် ရမယ် လေဗျာ... ။

အင်း ... ကျုပ် လို လူတွေ အများကြီး ရှိဦးမှာပါ ။

◾ ငြိမ်းကျော်

📖 ကလျာမဂ္ဂဇင်း
      ၁၉၉၂ ခုနှစ် ၊ ဧပြီလ

www.facebook.com/aung.naingoo.3726613

.