❝ လန့် ဖျား ❞
ဟံသာဝတီ အဝိုင်း ကို ကား ကွေ့ လိုက် မှ ငိုက်မျဉ်းနေရာက လန့် နိုး လာသည် ။ မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်ခုံ တွင် အင်းစိန် ကတည်း က လိုက် လာခဲ့သော လင်မယား နှစ်ယောက် မရှိတော့ ။
ငယ်နုသော မျက်နှာလေးများ နှင့် သမီးရည်းစားနှစ် ယောက် က နေရာစား ယူပြီးကြပြီ ။ လှည်းတန်း ( သို့မဟုတ် ) စိုက်ပျိုး ရေးမှတ်တိုင် မှ တက်လာခဲ့ကြဟန် တူသည် ။
“ နောက်ဆိုရင် ကလပ်စ် မလစ် တော့ဘူး နော် ”
“ အိုကွာ ... တစ်ခါတလေ ပဲ ဟာ ”
“ တစ်ခါတလေ တစ်ခါတလေ နဲ့ ဟိုနေ့က အနာတမီ လက်ချာ လည်း လွတ် ပြီးပြီ ၊ သူ သိပ် ကို ကဲတယ် ။ ဟွန်း ... ”
ကျွန်တော် ဘေး မှ အဒေါ်ကြီးက မျက်စောင်း တစ်ချက် ထိုး လိုက်ရင်း တစ်ဖက် သို့ လှည့် သွားသည် ။
ကျွန်တော် ကတော့ အိပ်ချင်ယောင် ပဲ ဆက် ဆောင်လိုက်ပါသည် ။
ထို့နောက် ကောင်လေး ၏ ညောင်နာနာ အသံလေး က ပေါ် လာ၏ ။
“ မကြင်ဝါ တို့ ဆီ က တောင်း ပြီး ကူး လိုက်ပါလား မီး ရယ် ”
“ အမယ်လေး ရှစ်တန်း ကတည်း က ပြိုင်ဘက် တွေ ။ ဝေး ပါသေးတယ် ကို ရယ် ။ သူတို့ ကလား …. မီး ကို စာအုပ် ငှားမှာ ”
“ အခုထိ ပြိုင် နေကြတုန်းပဲလားကွာ ၊ ကလေးတွေ လည်း မဟုတ်တော့ဘဲ နဲ့ ”
"ဟင်း .... ဟင်း ။ ဆယ်တန်း ရောက်တော့ အခေါ် အပြော ကို မရှိကြတော့ ဘူးလေ ။ ဆယ်တန်း ရောက် တော့လည်း ဖိုက်ဒီ ချင်း အတူတူ ပေမယ့် သူ က နှစ်မှတ် လောက် ပိုများ သွားတာကိုပဲ အခုထိ ကြွား လို့ မဆုံးသေး ဘူး ။ ဟွန့် ၊ အဲဒီ တုန်း က သူတို့ ဝိုင်းကျူရှင် က အရမ်း တိုး သွားလို့ပါ ”
အသံ မထွက်သော သက်ပြင်းကြီး တစ်ချက် ကို ကျွန်တော် ကြိတ် ၍ ချမိသည် ။ ကျူရှင် တက် ချင်၍ နားပူနားဆာ လုပ်နေသော သားတော် မောင် သုံးတန်း ကျောင်းသားကြီး ကို သတိ ရမိသည် ။
“ ဟုတ်တယ် ။ ကို လည်း သူတို့ ဝိုင်း က ရတာ လေးတွေ နဲ့ ”
“ ဟွန်း ၊ ဒါတောင် ကို က ဖိုးဒီ ပဲ ထွက် တယ် ။ သိပ်ကို သိပ်ကို မုန်း ဖို့ ကောင်း တာပဲ ။ ခါတည်းမှပဲ ”
ကျွန်တော့် ဘေးမှ အဘွားကြီး က ချောင်း တစ်ချက် ဟန့် သည် ။
“ မီး ရယ် ၊ အချိန်တန်လို့ ဆရာဝန် ဖြစ်ရင် ပြီး ရောပေါ့ကွာ ”
“ အင်း ၊ ကို ကတော့ အမြဲ ခပ်ပေါ့ပေါ့ပဲ နော် ။ ဖိုင်နယ် မှာ တော့ အမှတ်ကောင်း ရ မှ ဖြစ်မယ်နော် ။ ဒါမှ ဘွဲ့ လွန် ဆက် ရမှာ ”
“ ဒုက္ခပါပဲကွာ ၊ ဟုတ်လှိုင် တို့ အုပ်စု ကလည်း ဒါပဲ ပြော နေကြတာပဲ ။ အင်း မူကြို ကတည်း က လူ နဲ့ ကို မတူ တော့ဘူး ။ စာကျက် တဲ့ စက်ရုပ် လို ပဲ ဖြစ်နေပြီ ”
“ အဲသလို လူဖျင်း စကားမျိုး မပြောနဲ့ ။ မီး မကြိုက်ဘူး ။ ဒီမှာ ကို ။ အနည်းဆုံး ဘွဲ့ နှစ်ခု လောက် မှ မရရင် အပေါစား ဖြစ် မှာ ပေါ့ ။ ဘာလဲ ကို က ဆေးတစ်လုံး ငါးကျပ် နဲ့ သာကေတ မှာ ဆေးခန်း သွား ဖွင့် မလို့လား ။ ရေရေ လည်လည် တုံး တယ်ကွာ ”
မြတ်စွာ ဘုရား ။ ညောင်ပင်ဝန်း မောင်းထောင် သား ကျွန်တော် ခေါင်း ကိုက် ချင်သလို ဖြစ် လာ၏ ။ အဘွားကြီး က ကားပြတင်း ဝ မှ ခေါင်း ထုတ် လျက် တံထွေး ထွေးသည် ။
ထိုစဉ် သက်ပြင်း ချသံ နှင့် အတူ အမျိုး သားငယ် က အယူခံ ဝင်၏ ။
“ ဟင်း ၊ အချိန် တွေ ရှိပါသေးတယ် ကွာ ”
“ အဲဒါ ငတုံးတွေ ပြောတဲ့ စကား ။ ဒယ်ဒီ ဆိုရင် မီး တို့ အတွက် မဂိုလမ်း မှာ ဆေးခန်း တောင် ရှာ နေပြီ ။ ကိုယ့် ပုံစံ နဲ့ ဆိုရင် ဟွန်း ... ဥက္ကလာ နဲ့ သာကေတ ပဲ ရောက်လိမ့်မယ် ”
“ ဟာ ဒါ ကတော့ လွန်လွန်းပါတယ် ကွာ ။ ကျောင်း ပြီး ဖို့ အဝေးကြီး ကျန် ပါသေးတယ် ”
“ အို ကို ကလည်း ကြိုတင် ပြင်ဆင်မှု ပေါ့ ”
မှန်၏ ။ ကျွန်တော် လည်း ကြိုတင် ပြင်ဆင်ရတော့မည် ။
ယနေ့မှ စ၍ ကျန်းမာရေး ကို အထူး ဂရုစိုက်ရတော့မည် ။
“ ဥုံ ၊ အာရောဂျံ ၊ ပရမံ လာဘံ ၊ အနိစ္စ ၊ ဒုက္ခံ ၊ အနတ္တံ ”
◾မင်းသစ်
📖 မဟေသီမဂ္ဂဇင်း
၁၉၈၆ ၊ ဇွန် လ
www.facebook.com/aung.naingoo.3726613
.
No comments:
Post a Comment