လိပ်ပြာ

❝ လိပ်ပြာ ❞

နေရောင်နုနုလေး တောင် မှ ဖြာ ကျနေပြီ ။

ည က သူ ကောင်းကောင်း အိပ် မပျော်ဘူး ။ ကြက်အိပ် ကြက်နိုး နဲ့ ဒီလို အိပ် မပျော်တဲ့ ညတွေ ၊ ကလေး တစ်ယောက် လို နေ့ နဲ့ ည နဲ့ မှားခဲ့တဲ့ ရက်တွေ မနည်းတော့ဘူး ။ လ နဲ့ ချီ နေပြီ ။

အိပ်ရာ က နိုးနိုးချင်း ဝေဒနာကြီး ကို ခံစားနေရတာမို့ မလှုပ်မယှက် ဘဲ အသာ ငြိမ်ငြိမ်လေး နေ လိုက်ချင်တယ် ။ ဒါပေမဲ့ အိပ်ရာ နဲ့ ထိ နေတဲ့အသားတွေ က ကျိန်းစပ်ထုံကျဉ်လှပြီ ။ အကြောအခြင်တွေ က ကွန်ကရစ် လောင်းထားသလို  မာတောင့် ကိုက်ခဲလှပြီ ။ မြေမာမာ ထဲ မှာ တွင်းသေးသေးလေး တူးပြီး ခန္ဓာကိုယ် ကို ဇွတ်ဖိသိပ် မြှုပ် ထည့်ထားသလိုပဲ ။ လက်ရှိ အိပ် နေတဲ့ ပုံစံ ကနေ နည်းနည်းလေး စောင်းဖို့ သူ ကြိုးစား နေမိတယ် ။

ဖြည်းဖြည်းချင်း မှ တကယ့် ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ။ ဒီလိုလေး ရွှေ့ နိုင်ဖို့ ဘယ်နှစ်မိနစ် အား စိုက်ရမယ် လို့ သူ မသိဘူး ။ ရွေ့ ကော ရွေ့ ရဲ့လား ။ မျက်လုံး က တင် ရွေ့ သွားတာလား ။ ခေါင်း တင် စောင်း သွားတာလား ။ ဝဖိုင့် တဲ့ ခန္ဓာကိုယ် ကို စောင်း ဖို့ ကြိုးစားရင်း နဲ့ နဖူး မှာ ချွေး စို့လာတယ် ။

ခြင်ထောင် ထဲ မှာ ဘယ်အချိန် က ဝင် နေမှန်း မသိတဲ့ ခြင်တွေ က သွေး တွေ ဝ ပြီး မပျံနိုင်ကြဘူး ။ လက်ညှိုးလေး နဲ့ အသာ ဖိလိုက် ၊ လက်ခလယ် နဲ့ အသာ တောက် လိုက်ရုံ နဲ့ ခေါင်း တစ်ခြား ၊ ဗိုက် တစ်ခြား ဖြစ်ပြီး သေသွားမယ့် ခြင်တွေ ကို စိတ် ထဲ ကနေ လိုက် သတ်နေမိတယ် ။

ညဦး က တော်တော် အိုက်တယ် ။ ဒါပေမဲ့ အခုလို မနက်စောစော ကျတော့ အေး ပြန်ရော ။ အိမ်သားတွေ က သူ့ နံ ဘေး က ပြတင်းပေါက် ကို ပိတ် ပစ်ခဲ့ကြတယ် ။ နောက်ဘက် မျက်နှာပြုပြတင်းတစ်ချပ် ပဲ ဖွင့် ထားခဲ့တယ် ။ အဲဒီ ပြတင်း က လေ သိပ် ဝင်လေ့ မရှိဘူး ။ အအေး မိ မှာ စိုးလို့ ပိတ် ထားခဲ့တာပါ လို့ ဆိုပေမဲ့ သူ့ ကို မပြုစုချင်ကြလို့ အပြုရ သက်သာအောင် လှောင် ပိတ် ခဲ့တာလို့ သူ ထင်နေမိတယ် ။ ထင် နေတာ မဟုတ်ပါဘူး ။ သူ သိ ကို သိ နေတာပါ ။

သူ့ဘမိန်းမ ၊ သူ့ သမီး ၊ သမက် ၊ ယောက်ဖ ၊ တူမ နဲ့ တူ တွေ သူ့ အပေါ် တစ်ချိန် က မှီခို နေကြသူတွေ ၊ သူ့ အရိပ် ထဲ က လူတွေ ၊ သူ ကြည့်ရှု စောင်မ ခဲ့တဲ့သူ ၊ တကယ့် အရေးရယ် အကြောင်းရယ် ကြုံ လာတော့ ရေရှည် သူ့ အနား မှာ မနေနိုင် ကြတော့ဘူး ။ အရင် စိတ် နဲ့ အရင် ကိုယ် သာ ဆိုရင် ကျေးဇူးကန်း တွေ ၊ ဟဲ့ ကျေးဇူးကန်း တွေ ၊ ကျေးဇူးစွပ်တဲ့ ဟာတွေ လို့ တန်းစီ ပြီး ဆဲမိ ၊ ငေါက်မိ ၊ အော်မိ တော့မှာပဲ ။ သူတို့ ကျတော့ ပြတင်းတံခါးတွေ ဖွင့်ပြီး လေ တဖြူးဖြူး နဲ့ စည်းစိမ် ရှိရှိ အိပ်စက် နေကြမှာ ကို သူ မြင်ယောင်ပြီး မနာလို တဲ့ စိတ် ၊ မကျေနပ်တဲ့ စိတ် ပေါ်လာတယ် ။

မျက်နှာချင်းဆိုင် အိမ် က မှန်ပြတင်း ပေါ် ကို နေရောင် ကျ နေတယ် ။ ဒီ ပြတင်းမှန် ကနေ ပြန် လာတဲ့ အလင်းရောင် က ရှားရှားပါးပါး ဖွင့် ထားတဲ့ ပြတင်း ကနေ ဝင် လာပြီး သူ့ မျက်စိ ကို စူး စေတယ် ။ ဒီလို ဖြစ်နေတာ ကို မကြိုက်ဘူး ။ လူ မှ နေမကောင်း လို့ ခံစားနေရတဲ့ အထဲ ဒီ မှန်ပြတင်း က ရောင်ပြန် က တစ်မှောင့် ။ မျက်စိ ကို လာ စူးနေတယ် ။ မျက်စိ ဖွင့် ထားချင်လို့ မရဘူး ။ ဒါနဲ့ သူ တစ်ဖက် ကို စောင်း ဖို့ ကြိုးစား နေမိပြန်တယ် ။

လင်းထိန် နေတဲ့ အလင်းရောင် ၊ စူး နေတဲ့ ပြတင်းမှန် ရောင်ပြန် ကို သူ မကြည့်ချင်ဘူး ။ မုန်းတယ် ။ ဒီလို မုန်းတီးနေရာ ကနေ မျက်နှာချင်းဆိုင်အိမ် က မှန်ပြတင်း ကို ရိုက်ခွဲပစ်ချင်လာတယ် ။ တကယ်တော့ သူ မကျေနပ် နေတာ ၊ ဒေါသ ဖြစ် နေတဲ့ အထဲ မှာ မျက်နှာချင်းဆိုင် အိမ် က အိမ်ရှင် လည်း ပါတယ် ။

အမှန်တော့ သူတို့ နှစ်ယောက်ဟာ တစ်ချိန် က နှစ်အိမ့် တစ်အိမ် လို ဝင်ထွက်သွားလာခဲ့ ဖူးကြတယ် ။ သူ က သိပ် သွားလေ့ မရှိပေမဲ့ သူ့ မိန်းမ က အသွား များတယ် ။ ဆွမ်းကျွေး ရှိတဲ့အခါ ၊ ဘုရားကိုးဆူ ကပ်တဲ့ အခါမျိုးမှာ သူ တစ်ခါတလေ ရောက် တတ်တယ် ။ အလုပ်များလို့ မသွားနိုင်တဲ့ဘအခါမျိုး မှာ သံဃာပွဲထက် မညံ့တဲ့ စားစရာ ၊ သောက်စရာတွေ အိမ် ကို လင်ပန်းကြီးငယ် နဲ့ အပို့ လွှတ်နေကျ ။

“ ဘယ် သွားမလို့လဲ အစ်ကိုကြီး ။ ဟာ ... အတော်ပဲ ကျွန်တော် လည်း အဲဒီ ဘက် သွားမလို့ ။ လာပါ ။ ကားပေါ် တက်ပါ အစ်ကိုကြီး ရဲ့ ။ နောင်အရေးကြီး လို့ အစ်ကိုကြီး ရဲ့ ကား အဆင် မပြေရင် ဒီ ကား ကို အချိန်မရွေး ယူ သုံးပါဗျာ ” ဆိုတာ အဲဒီ လူ ရဲ့ ကိုယ်ပိုင် ဓာတ်ပြား ပေါ့ ။

သူ့ မိန်းမ က မျက်နှာချင်းဆိုင် အိမ် ကို ဝင်ထွက် သွားလာရင်း သူ မင်တံ ထိပ်ကနေ သူ့ ရဲ့နာမည် အတိုကောက် တွေ ကို အမြန် ရေးခြစ် ပေးရင်း အဲဒီ လူ ဟာ ပါဝါမီတာ ၊ တယ်လီဖုန်း နဲ့ မြေကွက်တွေ ၊ မော်တော်ကားတွေ ပိုင်ဆိုင်တဲ့ လူ ဖြစ်မှန်း မသိ ဖြစ်လာတယ် ။

အခုတော့ ဒီ လူ ပေါ် မလာတော့ဘူး ။ အဲဒီ လူ ကို ကျေးဇူးကန်း စာရင်း ထဲ ထည့် ရင် သူ့ မိန်းမ က ဘာ ပြောမယ် မသိ ။

တုန်တုန်ယင်ယင် နဲ့ ကြိုးစားပြီး တစ်ဖက် ကို စောင်းနေမိတယ် ။ တဖြည်းဖြည်း မှ တကယ့်တဖြည်းဖြည်းချင်း ။ မနေ့က သောက် ထားတဲ့ ဆီးဆေး ကြောင့် ဆီး က သွားချင် လှပြီ ။ ကြိုးစားနေရင်း နဲ့ မေးစေ့ က ထိုးထိုးထောင်ထောင် မုတ်ဆိတ်မွေး နီကြောင်ကြားတွေ က လက်မောင်းအိုး ကို လာ ထိုး နေလိုက်သေးတယ် ။ နေကောင်း ရင် တော့ အရက် ကောင်းကောင်း ကို ဇိမ် ဆွဲပြီး သောက်ချင် စိတ် က ခေါင်း ထဲ မှာ ဖျတ်ခနဲ ပေါ် လာပြန်တယ် ။

ခြေသံ တရှပ်ရှပ် ကို သူကြားတယ် ။ ဒါ ဘယ်သူ့ ခြေသံ ပါလိမ့် ။ သူ့ တူမ ရဲ့ခြေသံ ဖြစ်ဖို့ များတယ် ။ အသံ ပြုပြီး ခေါ် လိုက် ချင်တယ် ။ လူ ခေါ်ခေါင်းလောင်း ဘုသီးလေး ရှိရာ ကို လက် က လှမ်းနေတာ ကြာလှပြီ ။ ခြေသံရှင် က လှေကား အတိုင်း မှန်မှန် တက် လာနေပြီ ။

သူ့ ဆီ လာတာလည်း ဖြစ်နိုင်တယ် ။ ဒါမှမဟုတ် ဘုရား သောက်တော်ရေ လာ လဲတာလည်း ဖြစ်နိုင်တယ် ။ သူ နိုး နေတာ တွေ့ ရင်တော့ ခြင်ထောင်ကို ပင့် တင်ပြီး ဆီး သွားဖို့ ကိစ္စ အတွက် လည်ပင်းရှည် ပလတ်စတစ်အိုး ကလေး ယူ ပေးလိမ့်မယ် ။ ပြီးတော့ ည က ဘဘ အိပ်ရဲ့လားလို့ မေးလိမ့်မယ် ။

သူ့ မှာ သမက် ရှိတယ် ။ တူ နှစ်ယောက် ရှိတယ် ။ သူ အလုပ် သွင်းပေးထားတဲ့ လူတွေ ပေါ့ ။ သမက် ကတော့ သူ့ လိုပဲ အလုပ် သိပ် များတဲ့ လူ ဆိုတော့ ထားပါတော့ ။ တူ နှစ်ယောက် ကတော့ ဝေဒနာ ဖြစ်ခါစ က သာ အခုတော့ သူ့ အနား သိပ် မကပ်ချင်ကြတော့ဘူး ။

ခုတင်ခေါင်းရင်း ဘုရားစင်ရှေ့ က ခြေသံ လုံအောင် နင်းပြီး သွား နေတဲ့ ခြေသံရှင် ဟာ သူ့ တူမ ပဲ ။

ဟေ့ .. ဘုရားပန်း တို့ ၊ သောက်တော်ရေ တို့ နောက် မှ ကပ် ဟေ့ ။ လာ ဒီကို မြန်မြန်လာ ။ ငါ နိုးနေပြီ ။ ဒီမှာ ဒုက္ခ ဖြစ်လှပြီ ။ ကျွတ် ... ကျွတ် ... ကျွတ် ။ သေးအိုး မြန်မြန် ယူလိုက်စမ်း ။

အော် ပြောလို့ ရရင် အကျယ်ကြီး အော် လိုက်ချင်တယ် ။ တကယ်တော့ ရွဲ့ နေတဲ့ သူ့ပါးစပ် က လေသံ သဲ့သဲ့တောင် ထွက် မလာဘူး ။ မုတ်ဆိတ်မွေးတွေ ကတော့ လက်မောင်းအိုး ကို စူး နေတုန်းပဲ ။

ခြင်ထောင် ထဲ ကနေ ကြိုးစားပြီး သူ့ ရဲ့ခန္ဓာကိုယ် ကို စောင်း ဖို့ အား ထုတ်နေတယ် ။ သူ နည်းနည်းပါးပါး လှုပ်ရှား ပြ နိုင်ရင် တူမ က သတိ ထားမိတန် ကောင်းပါ ရဲ့  ။ တူမလေး ဒီဘက် လှည့် ကြည့်ပါစေ ။ သူ့ ကို လှမ်း ကြည့်နေပါစေ ။ လက် ကို ရွှေ့ဖို့ သူ အားထုတ် နေတယ် ။

ခါတိုင်းလည်း သူ ဒီ အချိန် နိုးနေကျ ။ တူမ ကလည်း တစ်ချက် လာ ကြည့်နေကျ ။ ဒီမနက် ဆီးကြော က တင်း လွန်း မက တင်း လွန်းပြီး ဆီးအိမ်ကြီး ပေါက်ကွဲ မတတ် ဖြစ် နေကာမှ တူမ က သူ့ ဆီရောက် မလာဘူး ။

သူ ဒေါသ ဖြစ်လာတယ် ။

ဝမ်းလည်း နည်းလာတယ် ။

ဒေါသ ဖြစ်ရတာ ၊ ဝမ်း နည်းရတာ တစ်နေ့ ကို ဘယ်နှစ်ကြိမ် မှန်း မသိတော့ဘူး ။ နာရီ နဲ့ အမျှတောင် မကတော့ဘူး ။ နဖူး မှာ ချွေးတွေ ပို စို့ လာတယ် ။

ဆရာဝန် က စိတ်ညစ်စရာ ၊ စိတ်ဓာတ်ကျစရာတွေ မတွေးဖို့ ၊ ဒေါသ မကြီးဖို့ ၊ ဝမ်းမနည်းဖို့ အတန်တန် မှာလိုက်တယ် ။ ဒီ အမှာစကား တင် မကဘူး ဆရာဝန် က အားပေးစကားတွေ လည်း ပြောလိုက်သေးတယ် ။

ဆရာဝန် ကို ကြည့်ရင်း သူ့ စိတ်ထဲ မှာ ဝတ်ကျေဝတ်ကုန် အောက်မေး လှုပ်နေတဲ့ ဘောင်းဘီရှည်ဝတ် တစ်ယောက် လို မြင် လာတယ် ။ ဆရာဝန် ရဲ့ အားပေး စကား က ရင်ထဲ က လာတဲ့ စကားတွေ ဟုတ် မဟုတ် သံသယ စိတ် ဝင်နေမိတယ် ။

ပျောက်သွားမှာပါ ။ သက်သာလာပြီပဲ ။

ပျောက်သွားမှာပါ ၊ သက်သာလာပြီပဲ ... တွေ ထပ်နေတယ် ။ အားပေးစကားတွေ ပြောနေရင်း ဆရာဝန် မှာ စကားလုံး ခေါင်းပါး လာနေပြီ လို့ သူ တွေးနေမိတယ် ။

အရက် အတူ သောက်ဖော် တစ်ဦး ကတော့ တရား မှတ် နေပါလား ။ ဝေဒနာ တစ်ဝက် သက်သာသွားမယ် လို့ တရား လာ ပြနေတယ် ။ သူရယ်လည်း ရယ်ချင် ၊ ဒေါသ လည်း ဖြစ်တယ် ။ အေး ... မင်းကိုယ်တိုင် ဒီလို ဝေဒနာခံစား ရတော့ မှ တရား မှတ် နေလို့ ပြန် ပြောနိုင်ရင် ပြော လိုက်ချင်တယ် ။ အဲဒီ မိတ်ဆွေ ကတော့ သူ့ ရဲ့ မျက်လုံးတွေ ကို အဓိပ္ပာယ် အဖွင့် မှားပြီး ခေါင်းတညိတ်ညိတ် လုပ် နေလေရဲ့ ။ တကယ့် သူတော်စင် ၊ မိတ်ကောင်းဆွေမွန် တစ်ယောက် ရဲ့ ဟန်ပန် အပြည့် နဲ့ ။ သူ့ စိတ်ထဲကတော့ အဲဒီ လူ ကို ခွေး ငေါက် သလို ငေါက်ပစ် မောင်းထုတ်ပြီးခဲ့ပြီ ။

ခေါင်းရင်း ဆီ က ခြေသံ တရှပ်ရှပ် ကြား နေရတုန်းပါပဲ ။ တူမ က သူ့ ဆီ ရောက် မလာဘူး ။ အတတ်နိုင်ဆုံး အောင့် ထား ရာ က ဆီးအိမ် က တင်းလွန်း မက တင်း ၊ နာလွန်း မက နာလာပြီး ခြေသံရှင် သူ့ ဆီ လာတယ် အထင်နဲ့ စိတ် အလျှော့လိုက်မှာ ... လက်ဆောင် ရထားတဲ့ မလေးရှား ပုဆိုး ရော ၊ ဘယ်သူ လာကန်တော့ထားမှန်း မသိတဲ့ ပခုက္ကူ ချည်စောင် ပါ ရွှဲနစ် သွားတော့တယ် ။ သူ့ ရဲ့ခါး အောက်ပိုင်း တစ်ပိုင်းလုံး ပူနွေး သွားတယ်လေ ။

တစ်ချိန် ချိန် မှာ တစ်ယောက် ယောက် တော့ တက်ပြီး သူ့ ကို လာ ကြည့်လိမ့်မယ် ။ ဘယ်သူ ဖြစ်မလဲ ။ မိန်းမ လား ၊ နှမ လား ၊ တူတွေ ဖြစ်မလား ။ သမက် တော့ သိပ် မဖြစ်နိုင်ဘူး ။ ယောက်ဖ က ဝေဒနာခံစားနေရတာ ကို မကြည့်ရက်ဘူး ဆိုတဲ့ စကားလုံး ကို အကာအကွယ် ယူပြီး သူ့ အနား မလာတာ အတော် ကြာ နေပြီ ။

ဘယ်သူပဲ ဖြစ်ဖြစ် သူ့ အဖို့တော့ တယ် မထူးလှဘူး ။

ဪ ... ဘကြီး တောင် နိုး နေမှ ကိုး ။ အစ်ကိုကြီး နိုး နေပြီလား ။ ဘာ စားချင်သတုန်း ဘကြီး .. ။ ဒီလို စကား တွေ ပဲ ကြား ရမလား ၊ ဒါမှမဟုတ် သူ မကြားချင်တဲ့ စကားလုံးတွေ ပဲ ကြား ရလေမလား ။

ဆီးအိမ် တင်းနေတာက ပေါ့ပါးသွားပေမဲ့ စိတ် ထဲ မှာ ပိုပြီးလေးလံ တင်းကျပ်လာမိတယ် ။

သေးစို နေတဲ့ အဝတ်တွေ လဲ တဲ့ အခါ နဲ့ အောက် က ခင်းတဲ့ ဖျာ တို့ ၊ ဖယောင်းပုဆိုးတို့ ကို လဲကြတဲ့ အခါ သူ့ ကို မ ကြ ၊ ရွှေ့ ကြ လိမ့်ဦးမယ် ။ အဲဒီအခါ မှာ အိပ်ရာပူ လောင် ထားတဲ့ အနာတွေ ကို ဆွဲ ဖြဲသလို ဖြစ်ပြီး နာ ဦးတော့မှာ ။ ဒီ အနာတွေ က တစ်နေ့ တစ်ခြား အနာ မကျက်တဲ့ အပြင် အနာဝတွေ ကျယ်ကျယ် လာလိုက်တာ ဂုံညင်းဒိုး လောက် အရွယ် က အငယ်ဆုံး ပဲ ။

အိပ်ရာပူ အနာတွေ နာ တာထက် မ , မချင်ဘဲ မ ကြရတဲ့ အိမ်သားတွေ ၊ မရွှေ့ချင် ရွှေ့ချင် နဲ့ ရွှေ့ ကြရမယ့် အိမ်သားတွေ ရဲ့ မျက်နှာ ကို သူ မကြည့်ချင်ဘူး ။ ဆောင့်ဆောင့်အောင့်အောင့်နဲ့ မ,ကြ ၊ ရွှေ့ကြမှာ လေလား ။ ဘယ် က ရောက်လာမှန်း မသိတဲ့ မျက်ရည်တွေ ခေါင်းအုံးစွပ် ကို စွန်း သွားတယ် ။

တစ်ချိန်က သူ ကောင်းမှု ပြုခဲ့တဲ့ သူ ပဲ ဖြစ်ဖြစ် ၊ သူ့ သမက် ရဲ့ အရှိန်အစော် ကြောင့် ပဲဖြစ်ဖြစ် ၊ ဒါမှမဟုတ် ဆွေမကင်းမျိုးမကင်း လို့ ပဲ ဖြစ်ဖြစ် သူ့ ကို လူမမာ လာ လာမေးကြတယ် ။ မေးကြလိမ့်ဦးမယ်လို့ ထင်တယ် ။ မေးတဲ့ လူတွေ က တကယ့် ကို သနားတဲ့မျက်လုံးတွေ ရော ၊ တာဝန်အရ ၊ အခြေအနေအရ ကြင်နာနေရတဲ့ မျက်လုံးတွေ ရော ပါတယ် ။ အနား မှာ လာ ထိုင်ကြတဲ့ သူ က ထိုင်တော့ ထိုင်မယ် ခဏပဲ ။

မလွှဲမရှောင်သာ နည်းနည်း ပိုပြီး ကြာကြာ ထိုင်မိတဲ့ လူ က မကြာခင်မှာ လက်ကိုင်ပဝါ နဲ့ နှာခေါင်း ကို ပိတ်လိမ့်မယ် ။ လက်ကိုင်ပဝါ မပါ တဲ့ လူ က လက်ညှိုး ၊ လက်ခလယ် တို့ နဲ့ နှာခေါင်းပေါက် ကို ပိတ်ထားရင်း တစ်ဖက် ကို မျက်နှာ လှည့် နေလိမ့်မယ် ။ အိပ်ရာပူလောင် တဲ့ အနာတွေ ကရော ၊ သူ့ သင်ဖြူးကြီး ကရော အမြဲ ထွက်နေတဲ့ အနံ့ ကို ဘယ်သူ မှ ကြာကြာ မခံနိုင်ဘူး ။

အဲဒီအခါ မယောင်မလည် နဲ့ အသာ ထ ပြီး နောက်ကျောဘက် မှာ ပွင့် နေတဲ့ ပြတင်းပေါက် ဆီ ထ သွားလိမ့်မယ် ။ အောက် က လမ်းပေါ် မှာ လူသွားလူလာ ရှင်း မရှင်း ငုံ့ ကြည့်ပြီး ရှင်းတာ နဲ့ တစ်ပြိုင်နက် ပါးစပ် ထဲ မှာစုထားတဲ့ တံတွေး ကို ပစ်ခနဲ အမြန် ထွေး ပစ်လိုက်လိမ့်မယ် ။ ဆွေမျိုး အရင်း အကျက် ၊ တပည့် အစိမ်း အမှည့် နဲ့ အားနာတတ်မှု အပေါ် လိုက်ပြီး ပစ် ဆိုတဲ့ အသံ က အတိုးအကျယ် ရှိနေမယ် ။

ပြီးရင် နံရံတွေ နဲ့ တိုင်တွေ မှာ ချိတ် ထားတဲ့ ဂုဏ်ပြုလွှာတွေ ၊ မှတ်တမ်းတွေ ၊ ဓာတ်ပုံတွေ ကို အချိန် ဆွဲ ပြီး ကြည့် နေလိမ့်မယ် ။ မလွှဲမရှောင်သာ လို့ အနား ပြန် ထိုင် ရရင်တော့ လက်ကိုင်ပဝါ ကိုင် မထားတဲ့ လက် တစ်ဖက် က ခေါင်း ကို ခဏ ခဏ ကုတ် နေမှာ သေချာတယ် ။

သူ့ နဖူး မှာ ချွေးစ တွေ တော်တော်များများ ရှိ နေရာ ပြန် တိတ်ပြီး ချွေးစေးတွေလောက် ပဲ ကျန်ရစ်တယ် ။

သူ ဆေးရုံ ကို ပြန် တက်ရရင် ကောင်းမလား ။

ဆေးရုံ မှာ တော့ တာဝန်ကျ တဲ့ ဆရာမ က ဆေး ကို အချိန်မှန်မှန် လာ တိုက်ကြတယ် ။ ဆရာဝန် ကလည်း လက် တစ်ကမ်း မှာ တင် ရှိ နေတယ် ။ လူမမာ လာ မေးတဲ့ သူတွေကလည်း သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေး ဝတ်စား လာတတ်ကြတယ် ။ သူ့ အိမ်သူ အိမ်သားတွေ ကိုပဲ ဆေးရုံ မှာ နဲ့ အိမ် မှာ ၊ သူ့ အပေါ် ပြုစုဆက်ဆံကြတာ ချင်း မတူဘူးလို့ သူ ထင် နေမိတယ် ။ ဆေးရုံ ပေါ် မှာ ပိုပြီး ကြင်နာကြသလိုပဲ ။ သူ ကလည်း ဝေဒနာ ကို ရုတ်တရက် ကောက်ရသလို စပြီး ခံစားရခါစ အချိန် မဟုတ်လား ။

ကိုသန်းနိုင် ရဲ့ ယောက္ခမကြီးတုန်း ကလည်း ဒီလိုပဲ ဖြစ်တာ မြောက်ပြင် က အကြောပြင်ဆရာလေး နဲ့ ကုတာ အခု ဆိုရင် အကောင်း နီးနီး ပဲ ။ အရက် နဲ့ ဝက်သား တော့ လုံးဝ မတို့ လေ နဲ့ တော့ ။

ကြေးနန်းရုံး က ဒေါ်မော်လီ ရဲ့ အမေကြီး တုန်း က တော့ တိုင်းရင်း နည်း ရော ၊ တရုတ်အပ်စိုက်ရော အစုံ လုပ်တာ ဖြစ်ခါစ က ကိုယ့် ဆံပင် ကိုယ် ဘယ် ဖြီးနိုင်လို့လဲ…. ။

ငှက်ဖျားရောဂါ နဲ့ တက် နေတဲ့ လူနာ က လည်း ကုထုံး တစ်မျိုး ဝေငှ သလို ၊ အသည်းရောင် နေတဲ့ လူ ကို လာ စောင့် တဲ့ လူနာစောင့် ကလည်း ကြားဖူးနားဝ ကုထုံး ပေးတတ် တယ် ။

သမီး ကတော့ လူမမာ လာ မေးတဲ့ ဧည့်သည် ကို သူ့ ရဲ့ ဝေဒနာ နဲ့ ပတ်သက်ပြီး ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင် ကို မမောနိုင် ၊ မပန်းနိုင် … ပြော ပြတတ်တယ် ။ လူမမာ လာ မေးတတ်တဲ့ လူ ရဲ့ ဂုဏ်ရှိန်ဥစ္စာစည်းစိမ် အပေါ်လိုက်လို့ ဝေဒနာ ဖြစ်စဉ်ကို ပြော ရာမှာ လိုတိုး ပိုလျှော့ ပြောနေတာ ကို ကြား နိုင်တယ်ပေ ။

ဒီလို ပြောနေရင်း သမီး က လေသံ ကို တိုး ပစ်လိုက်တတ်တယ် ။ သူ မကြားရအောင် လို့ လား  ၊ နံဘေး က ဆေးရုံဝန်ထမ်းတွေ ၊ သူနာပြုတွေ မကြားရအောင်လို့ လားတော့ မသိ ။ သမီး ရဲ့မျက်လုံးတွေ က သူ့ ကို ကြည့်လိုက် ၊ သူနာပြုတွေ အခန်း ဘက် ကြည့်လိုက် ၊ ဗီရိုအပုလေး ပေါ်က ဆေးပုလင်းတွေ ကို လည်း လက်ညှိုး ထိုး ပြလိုက်သေးတယ် ။ ပိုက်ဆံအိတ် ကို လည်း ပုတ် ပြတတ်ပြီး လက်ငါးချောင်း ကို စုချည် ၊ ကားချည် လည်း လုပ် ပြတတ်တယ် ။

သူ့ ကို ငါးလ ပဲ နေ ရတော့မယ်လို့ ဆရာဝန် က ပြောလိုက်ပြီ လား ၊ သမားတော်ကြီး ကို ကန်တော့ရတဲ့ လက်ငါးချောင်း လား ၊ ဆေးဖိုးချည်းပဲ တစ်နေ့ ငါးဆယ် ကုန်တယ် လို့ ဆိုချင်တာ လား ။

နေ့စဉ် နေ့စဉ် ကြားရဖန် များတော့ မျက်စိ ကို အသာလေး မှေးစင်းပြီး ဂေါက် ရိုက်ဖော်တွေ အကြောင်း စဉ်းစားနေလိုက်တယ် ။

တစ်နေ့တော့ သူ့ ခုတင် နဲ့ တစ်ခုတင် ခြား က လူမမာ ကို စောင် နဲ့ ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး လွှမ်း လိုက်တာ ကို သူ မြင်နေ ရတယ် ။ မိန်းမ တစ်ယောက် က ကျိတ်ပြီး ငို လို့ ။ တော်တော် ကြာ တော့ ခြေသလုံးလောက်အထိ ရှည်တဲ့ ဘောင်းဘီဝတ် ဆေးရုံ အလုပ်သမား က ထမ်းစင် ကပ် ပေါ် ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း မ,တင် လိုက်တာ ကို လည်း သူ မြင်နေရတယ် ။ သူ မျက်စိ မှိတ်ထားဖို့ မေ့ နေတယ်လေ ။

အကြမ်းခံ ပစ္စည်း တစ်ခု ကို ဆိုင် တစ်ဆိုင် ကနေ တစ်ခြား ဆိုင် တစ်ဆိုင် ကို သွား ပို့ကြသလို ဆိုးဆိုးဆတ်ဆတ် မ,လိုက်တာ ရော ၊ ခုံဖိနပ် သံ တခွပ်ခွပ် မြည်သံ ကိုပါ ကြားလိုက်ရတယ် ။ ဆေးရုံ က အမြန် ဆင်း ပြေးချင်စိတ် ပေါက်လာတယ်လေ ။ တရှုံ့ရှုံ့နဲ့ ကျိတ် ငိုရင်း အလုပ်သမား နှစ်ယောက် ရဲ့ နောက် က လိုက်သွား တဲ့ မိန်းမ ရဲ့အသက် က မနှိုင်းကောင်း နှိုင်းကောင်း သူ့ မိန်းမ ရဲ့အသက် လောက် ပဲ ရှိလိမ့်ဦးမယ် ။

ဆေးရုံ ပေါ် မှာ နေ ရတဲ့ရက်တွေ ရှည်လျား လှပြီ ။ ရောက်စ တုန်းက နဲ့ ဘာမှ မထူးဘူး ။ ပက်လက် ထား ရင် ပက်လက် ပဲ သူ နေရတယ် ။ တစ်ယောက် ယောက် က တစ် ဖက် ကို စောင်း ပေးခဲ့ရင် အဲဒီလို စောင်းလျက်ကြီး ပဲ ။ ကြာ လာတော့ မနက်ပိုင်းကြမ်း တိုက်လာတဲ့ ဆေးရုံ က အလုပ်သမတွေ ရဲ့ ခုံဖိနပ်သံ နဲ့ ထမ်းစင်ကပ် ကို မ,မ လာတဲ့ အလုပ်သမားတွေ ရဲ ခုံဖိနပ်သံတွေ ကိုတောင် သူ ခွဲခြားနိုင် လု နီးနီး ရှိ လာပြီ ။

ဒုတိယ ခုံဖိနပ်သံတွေ ကို ကြားရတဲ့ အခါတိုင်း သူ ကြောက် နေမိတယ် ။ ကြောက်နေရာ က ရွံမုန်း လာမိတယ် ။ ဒါပေမဲ့ သေသေချာချာ စဉ်းစားကြည့်ရင်း ခုံဖိနပ်သံတွေ ကြား နေရတာ ကို သူ ကျေနပ်နေတယ် ။ နားဝင် ချို လာတယ် ။ ခုံဖိနပ်သံတခွပ်ခွပ် က သေသွားတဲ့ လူတစ်ယောက် ရဲ့ အလောင်း ကို လာ သယ်ကြတာပဲ ။ ခုံဖိနပ်သံ ကို ကြား နေရသမျှ သူ့ အလှည့် မဟုတ်သေးဘူး ။ သူ့ အလှည့် မရောက်သေးတာ သေချာတယ် ။

ဆရာဝန် က အိပ်ရာပူလောင် ထား တဲ့ အနာတွေ ကိုလည်း ဂရုစိုက်ဖို့ ပြောသံ ကြားတော့ သူ့ မှာ ထိတ်လန့်စရာ တစ်ခု ပို လာပြန်ရော ။ ဒီ အနာတွေ ကနေ မေးခိုင်ရောဂါပိုး ဝင် လာပြီး ... ၊ တွေးရင်း ကျော ထဲ က စိမ့် တက်လာတယ် ။

ဆေးရုံ ပေါ် မှာ ရက်တွေ သာ ကြာ လာတာ သူ့ အခြေအနေ က ဘာမှ ထူး မလာဘူး ။ ပက်လက် - ပက်လက် ပဲ ။ အိပ်ရာပူလောင် တဲ့ အနာတွေ ဂရုစိုက်ပြီး ဖန်ရေ ဆေးပေးတာပဲ ရှိ တော့တယ် ။ ဆရာဝန်ကြီး က မတည့်တာ ရှိဘူး ၊ စားနိုင်လို့ ကတော့ ကျွေးသာကျွေးပါ လို့ ပြောလိုက်သံ ကြား ရတယ် ။ ဆေးရုံ ရက်တွေ ကြာလာတော့ လူနာ လည်း ငြီးငွေ့နေမယ် ၊ လူနာရှင်တွေလည်း ပင်ပန်းလှပြီ ၊ အိမ် မှာပဲ အနားယူပါစေ ၊ နောက် တစ်လနေတော့ တစ်ခေါက် ပြန်လာ ပြလှည့် လို့ ပြော လိုက်သေးတယ် ။

ဆေးရုံ မှာ လ နဲ့ ချီ ပြီး ရက်ရှည်တက် နေသူအဖို့ မင်္ဂလာ ရှိတဲ့ စကားတွေ ပေါ့ ။ သူ့ ရဲ့သားချင်းတွေ က ဆရာဝန်ကြီး ရဲ့ စကား ကို ခေါင်းတညိတ်ညိတ် လုပ်နေကြတဲ့ အချိန် ၊ သူ က ခေါင်းရမ်း နေမိတယ် ။ အားငယ်ဘလာမိတယ် ။ ကြောက်တာ လည်း ပါတယ် ။ ဆရာဝန်တွေ က လက်လျှော့ လိုက်တာ လား ၊ သူ အရင် က စိတ်ကူးနေတဲ့ ပုစွန်တွေ ၊ ငါးဥတွေ ၊ ကြက်ဥတွေ ပျောက်ကုန်တယ် ။ သူ စိတ်ချမ်းသာအောင် ပြောလို က် တဲ့ ဆရာဝန်ကြီး ရဲ့ နှုတ်ဆက် စကားတွေ လို့ သူ ယုံနေတယ် ။

စာကလေး တစ်ကောင် လှစ်ခနဲ ဝင် လာပြီးတော့ ခြေ ရင်း က စားပွဲ တစ်လုံး ပေါ် မှာ နားနေတယ် ။ ဟိုကြည့် ဒီကြည့် နဲ့ သူ စားလို့ ရတဲ့ အစာ ဘာ ရှိမလဲလို့ ရှာ နေတယ် ။ စားပွဲပေါ် မှာ ရှိတဲ့ ကက်ဆက် ပေါ် ခုန် တက်လိုက်တယ်  ။ စာကလေးတွေ ဒီလိုပဲ ဝင်လာ နေကျ ။ တစ်ခါတလေ စာမ လေးပါ အဖော် ခေါ် ခေါ်လာတယ် ။ ပင့်ကူလေးတွေ လို သူ တို့ စားစရာ တစ်ခုခု တွေ့ရင် ချက်ချင်း စားပစ်လိုက်ကြတယ် ။

အခု စာကလေး နား နေတဲ့ ကက်ဆက် က လွန်ခဲ့တဲ့ ခုနစ်နှစ် လောက် က ခေတ်စားတဲ့ ပုံ စံ  ၊ အဲဒီ အချိန် ပေါ်ဦးပေါ် ဖျားမှာ ဘယ်သူ လာ ကန်တော့သွားမှန်း သူ မမှတ်မိတော့ဘူး ။ သူ့ ဇနီး ကတော့ မှတ်မိ ချင်မှတ်မိလိမ့်မယ် ။ သူတို့ ပဲ အဖွင့် များကြတဲ့ ကက်ဆက် ။ အခုတော့ တော်တော့် ကို ပွန်း ပဲ့ ဟောင်းအိုနေပြီ ။ ထွက်လာတဲ့အသံတွေ ကလည်း ပင်ကို သံ ပျောက်ပြီး အက်ကွဲနေတယ် ။

အိမ်သားတွေ က တီဗွီရှေ့ မှာ အယ်လ်ခွန်းရီ တို့ ၊ ခိုင်ဝါ တို့ ၊ လဲ့ယဉ်မြင့် တို့ ကို ကြည့်နေကြချိန်မှာ သူ က ကြာနီကန်ဆရာတော် ရဲ့ တရားတော်ကို နာချင်သည် ဖြစ်စေ ၊ မနာချင်သည် ဖြစ်စေ နာ နေရတယ် ။ ဒီ တရား ကို နာရပေါင်း များ လှပြီ ။ အလွတ် ရဖို့တောင်  ကောင်းနေပြီ ။ ဒါပေမဲ့ သူ့ အဖို့ အမြဲတမ်း အသစ် လိုလို ဖြစ်နေတယ် ။

စာကလေး ခေါင်းလေး ဘယ်ညာ လှည့်ရင်း သူ့ အစာ ကို ရှာ နေတယ် ။ စာကလေး ကို ကြည့်ရင်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပျံချင်ရာ ပျံနိုင်တဲ့ ဘဝ ကို အားကျ နေမိတယ် ။ စာကလေး မှ မဟုတ်ဘူး ၊ သူ့ အနားမှာ ရှိတဲ့ ပင့်ကူလေး ၊ အိမ်မြှောင်လေး တွေ ၊ နောက်ဖေးအိုး နား လာ တတ်တဲ့ ပိုးဟပ် တွေ ၊ အကောင် တွေ အားလုံး ကို သူ ကြည့် ပြီး အား ကျနေမိတယ် ။ တစ်ဆက်တည်း ပဲ သူ သွားချင်ရာ မသွားနိုင် တဲ့ သူ့ အဖြစ်အပျက် ကို တွေးပြီး ဝမ်းနည်းလာတယ် ။ သူ့ ကို အမျိုးအဆွေတွေ က ဂရု မစိုက်ကြဘူး ။ မစောင့်ရှောက်ကြဘူး လို့ တွေးပြီး ဝမ်းနည်း လာတယ် ။

တရား ကို နာချင်သည် ဖြစ်စေ ၊ မနာချင်သည် ဖြစ်စေ ကက်ဆက် ထဲ ကို တရားခွေ ထည့်ပြီး ဖွင့် ပေးခဲ့တာ သူ့ ကို ဂရုစိုက် စောင့်ရှောက်ကြတာလား ။ နီးလာပြီ ၊ တရားသဘော ကို ရှု လို့ ဆိုချင်ကြတာလား ။

သူ ကတော့ နောက် ဆုံး ရ ထားတဲ့ ကျွဲဆည်ကန် က မြေကွက်လေး မှာ နှစ်ထပ်တိုက်ကလေး တစ်လုံး ကိုယ်တိုင် ကြီးကြပ်ပြီး ဆောက် လိုက်ချင်သေးတယ် ။ ဘယ်သူ့ ကို မှ သူ မယုံဘူး ။ ကိုယ်တိုင် ပဲ ကြီးကြပ် ချင်တယ်  ။ လက်သမားတွေ က သံ တွေ ကို သူတို့ ထမင်းဘူး ထဲ မှာ ထည့်ပြီး အိမ် ကို ပြန်တဲ့ အခါ ယူ တတ်သလို ဘိလပ်မြေအိ တ် ခွံ ကလည်း ဈေး တော်တော်ရတယ် ။ အဲဒီ တိုက်ကလေး မှာ ဘုရားခန်း ကိုဘတော့ လေအေးစက် တပ် ထားမယ် ။ နှစ်ထပ်တိုက် ကလေး ဆောက်ပြီး ရင်တော့ တရား အလုပ် ကို ပဲ အား ထုတ် တော့ မ ယ်  ။ အေးအေးဆေးဆေး သူ နေချင်ပြီ ။

သူ့ ဆီ က ငွေခုနစ်သောင်းလောက် ခဏ လှည့်ပါ ဆိုတဲ့ နှမ အငယ်ဆုံး က လည်း ပေါ် မလာဘူး ။ သူ့ သတင်း မကြားလို့ မလာတာ တော့ မဖြစ်နိုင်ဘူး ။ ငွေခုနစ်သောင်း ကို အပိုင် စီးချင်လို့လား ။ သူ ကျန်းမာ စဉ် က ဒီအကြောင်း ကို သူ့ မိန်းမ ကို အသိ မပေးခဲ့ဖြစ်တာ မှား သွားပြီလား ။ အခု ပါးစပ် က မပြောနိုင်လို့ စာ ရေးပြီး ပြချင်ဦးတော့ သူ့ လက် က မလှုပ်နိုင်တော့ဘူး ။ သူ့ နှမ အကြောင်း တွေးမိ ရင် သူ ဒေါသ ဖြစ် ဖြစ်လာတတ်တယ် ။

ရွှဲ နေတဲ့ အောက်ပိုင်းကြောင့် တစိမ့်စိမ့် ချမ်းစပြုလာပြီ ။ ခြင်ကျားတွေ က ခြင်ထောင် အပြင် ကနေ တဝီဝီနဲ့ အထဲ ဝင် ဖို့ ကြိုးစား နေကြတယ် ။ ဒီ ခြင်တွေ ကို တော့ သူ မကျေနပ်ဘူး ။ နေ့ခင်း ကြောင်တောင် ဗြောင် အနိုင်ကျင့် သွေးစုပ်တတ် တဲ့ ခြင်ကျားတွေ ပျံ နေရင်း လေထဲ တင် မိတ် လိုက်နေကြသေးတယ် ။

တစ်ယောက် ယောက် တော့ အမြန် လာစေချင်လှပြီ ။ သူ့ ဇနီး ၊ သူ့ တူမ မှ မဟုတ် နှုတ်စ ၊ လျှာစ ကြမ်းတဲ့ တူ ထဲက ပဲ ဖြစ်ဖြစ် တစ်ယောက် ယောက်တော့ အမြန် လာစေချင် လှပြီ ။ သူ တစ်ဖက် ကို စောင်း ချင်လှပြီ ။ အောက်ပိုင်းက စို နေတဲ့ ပုဆိုးတွေ ၊ စောင်တွေ ၊ အိပ်ရာခင်းတွေ ကို လဲပစ်ပြီး နွေးနွေးထွေးထွေး နေချင်တယ် ။

ည တုန်း က ပါးစပ် က ယိုစီးပြီး အင်္ကျီကော်လံ တစ်ဝိုက် စိုရွှဲနေတဲ့ အာပုပ်ရည်တွေ ကြောင့်လားမသိ ယင်မည်းမည်း တစ်ချို့ လည်း ခြင်ထောင် ပေါ် မှာ လာ နား နေကြတယ် ။

အိမ်သားတွေ ကတော့ အိပ်ပျော်တဲ့ လူ က အိပ် နေကြတုန်းပဲ ။ သူ က တစ်ယောက် ယောက် အမြန် လာ စေချင်နေပြီ ။ နိုး နေတဲ့ တူ တစ်ယောက်က တစ်ဖက် စောင်း ပြီး ဇိမ် နဲ့  ပြန် နှပ် နေလိုက်တယ် ။

သူ ကတော့ ချမ်းစ ပြုလာပြီ ။ တစ်ယောက် ယောက် အမြန် လာစေချင်လှ ပြီ ။ သူ့ မိန်းမ က မျက်နှာ သစ်ပြီး တာနဲ့ ကိုယ်လက် သု တ် သင်ရအောင် ရေအိမ် ဝင် ရင်း အငှားဆိုင် က ငှားထားတဲ့ မဂ္ဂဇင်းတစ်အုပ် ကို  ဖတ် နေတယ် ။ ကြွေကမုတ် ပေါ် မှာ ဇိမ်ကျကျ ထိုင် ဖတ်ရင်း တွင်းရိုးမျိုးဆက် ထဲ က သူဌေးသမီးလေး ဖြစ်နေရှာတယ် ။

သူ ကတော့ တစ်ဖက် ကို စောင်းချ လိုက် ချင်နေပြီ ။ အကြောတွေ တောင့်တင်းပြီး တစ်ကိုယ်လုံး နာကျင်လှပြီ ။ တစ်ယောက် ယောက် အမြန်လာ စေချင်လှပြီ ။

တူမ လုပ်သူ ကတော့ မီးဖို ထဲ မှာ တစ်အိမ်လုံး အတွက် မနက်စာ စား ရအောင် စီစဉ်နေတုန်း ။

သူ က တစ်ယောက် ယောက် လာ စေချင်လှပြီ ။ သူ့ ရဲ့အိပ်ရာပူ အနာတွေ က လည်း တစစ်စစ်နဲ့ ကိုက် နေပြီ ။ ချမ်း လည်း ချမ်း လှပြီ ။ အိပ်ရာ ခေါင်းရင်း မှာ ရှိတဲ့ လူခေါ် ခေါင်းလောင်းလေး ကို နှိပ်ဖို့ သူ့ ခန္ဓာကိုယ် ကို တစ်ဖက် စောင်း ဖို့ ကြိုးစား နေတာ ကြာလှပြီ ။ တစ်ယောက် ယောက် တော့ အမြန် လာစေချင်တယ် ။

ဗြုန်း ဆို လှေကားထစ် ဆီ က ခပ်ဖွဖွ ခြေသံ တစ်ချက် ကြား လိုက်ရတယ် ။ ဘယ်သူ ဖြစ်မလဲ ၊ လာတော့ လာနေပြီ ။ ဘယ်သူ့ ခြေသံ လဲ ။

ဒီ ခြေသံ ကို သူ တစ်ခါ မှ မကြားဖူးဘူး ။

သူ့ အနာတွေ ထဲ မှာ မေးခိုင်ပိုးများ ဝင် ရော့သလား ။ ဒီ ပိုးမျိုး ဝင် ရင် အနာတွေ က ဒီလိုပဲ နာ သလား ။

ခြေသံ တစ်ချက် ထပ် ကြားရတယ် ။ ဒီ ခြေသံမျိုး သူ တစ်ခါ မှ မကြားဖူးဘူး ။

ဘယ်သူ့ ခြေသံပါလိမ့် ... ။ ခြေသံ နောက် တစ်ချက် ထပ် ကြားရတယ် ... ။

◾ ညီပု‌လေး

📖 မြန်မာဝတ္ထုတို ၁၉၈၉ - ၂၀၀၀

www.facebook.com/aung.naingoo.3726613

.