ငတ်ဖူးတယ်

 

❝ ငတ်ဖူးတယ် ❞

ကျယ်ဝန်းသော ဝန်းခြံကြီး တစ်ခု အတွင်း ၌ ကျီကျဂိုဒေါင် နှင့် အိမ်ငယ် တစ်ဆောင် ရှိ၏ ။ ကြီးထွားသော မန်ကျည်းပင်ကြီး ၃ - ၄ ပင် သည် ခြံဘေး နှင့် ခြံလယ် တွင် မားမားမတ်မတ် နှင့် အရိပ်အာဝါသ ကို ပေး ကြ၏ ။ အသက် ၁၆ နှစ် ခန့် မိန်းကလေး တစ်ယောက် သည် ဝါးလုံးရှည် တစ်ချောင်း ဖြင့် မန်ကျည်းကိုင်း အခြောက်များ ကို ထိုးကာ ထိုးကာ ချိုးယူ ၍ နေလေ၏ ။ တစ်နာရီကျော် ကြာ မှ ထမင်းအိုး တစ်လုံးချက် စာ မျှ ရ ရှာ၏ ။ ထိုသို့ ရှားပါးသည် မှာ အခြားကြောင့် မဟုတ် ။ ၁၄ - ၅ ရက် ခန့် ထင်း အလို့ငှာ မန်းကျည်းပင်များ မှ ချိုး ယူခဲ့သောကြောင့် ဖြစ်လေ၏ ။

မိန်းကလေး သည် မန်ကျည်းပင် ကိုင်းအခြောက်များ ကို မီးဖိုဆောင် အပေါက် တွင် ချ ထားခိုက် အသက် ၃၀ - ခန့် လူရွယ် တစ်ယောက် သည် လှမ်း၍ ကြည့် လေ၏ ။ ပင့်သက် တစ်ခါလောက် ရှူ ပြီးနောက် အခြေမပျက် ပြုံး ကာ

“ မြသီရေ ... တော်တော်များများ ရ ရဲ့လား ဟေ့ ”

“ ဟုတ်ကဲ့ .. ချက်လောက်ပါပြီ ” ဟု ပြန်လှန် ပြောဆိုရင်း ဆန်အိုး ကို သွား၍ နှိုက်လေ၏ ။ ဆန်မှာ တစ်ခွက် လောက် သာ ရှိ တော့ ရာ မြသီ သည် စိုးရိမ်သော မျက်နှာ နှင့် “ ကိုဌေး ရေ ... ဆန် တစ်ခွက် လောက် ရှိ တော့တယ် ” ဟု ပြောလေ၏ ။ မောင်ဌေး သည် မျက်နှာ အခြေ မပျက်ရန် အထူး ဂရုစိုက်လျက် ..

“ အို .. ဒါဖြင့် ဒီလို လုပ်ကြစို့ကွယ် ၊ ဒီ ဆန် ကို ထမင်း ချက် စားရင် နှစ်နပ် နဲ့ ကုန် သွားမယ် ၊ ဒီတော့ လက်ဖက်ရည်ပန်းကန် နဲ့ တစ်လုံး လောက် ရမန်း ကျို ပါလား ၊ အစာ လည်း ကြေ လွယ်သေး ရဲ့ ၊ အကုန် လည်း သက်သာသေး ရဲ့ ”  ဟု ပြောရာ မြသီ သည် ခေါင်း မော့ လိုက်လျှင် မျက်ရည် စို့ သည် ကို မြင်မည် စိုးသောကြောင့် “  ဟုတ်ကဲ့ .. ကောင်းသားပဲ ” ဟု ခေါင်းငုံ့ ပြောဆိုကာ ဆန်တစ်ဆုပ် သာသာ ကို သတ္တုအိုးငယ် တွင် ထည့် ကာ မီး မွှေးပြီး ကျို ၍ နေလေ၏ ။

မောင်ဌေး ကား မိမိ အဖြစ် ကို မစဉ်းစားချေ ။ စဉ်းစား မိ က ကိုယ်တိုင် လည်း စိတ် ညစ်မည် ။ ဇနီးသည် သည် လည်း စိတ် ကောင်း ရှာမည် မဟုတ် ဟု ရ ဖူးသော သီချင်းကြီးများ ကို အသံတိုး ထွက် အောင် သီဆို ၍ နေလေ၏ ။

မောင်ဌေး သည် မြသီ နှင့် လက်ထပ်ခဲ့သည်မှာ ၃ လ ခန့် မျှ ရှိ သေး၏ ။ မြသီ နှင့် လက်ထပ်စဉ် က အလုပ် လက်ရှိ ဖြစ် သောကြောင့် ကိုယ်ပိုင်ငွေများ အပြင် သူ တစ်ထူး ထံ က ချေးငှား ၍ ပင် ထည်ထည်ဝါဝါ ပြုလုပ်ခဲ့၏ ။ မြသီ ၏ မြို့ရွာ မှ ဇနီးသည် အား ခေါ်ဆောင်၍ အလုပ် ပြန်လည် လုပ်ကိုင်စဉ် ၂ - လ ခန့် အကြာ၌ အလုပ် ပြုတ် ခဲ့လေ၏ ။ အလုပ် ရှိစဉ်ကလည်း ရသော ငွေ ကို လက်ထပ်ကြွေး ဆပ် ၍ မလောက် သဖြင့် မြသီ ၏ မိဘများ ဝတ်ကြေ ဝတ်ကုန် အနည်းငယ်မျှ ထည့် ပေးလိုက်သော မြသီ ၏ လက်ဝတ်လက်စားများ ကို ပေါင်နှံ ရောင်းချ သုံးစွဲရ၏ ။ အဖိုးတန် ပစ္စည်းများ လည်း တစ်စတစ်စ ကုန် လေတော့သည် ။

နောက်ဆုံး၌ အဝတ်အစား အချို့သာ ကျန် တော့၏ ။ မောင်ဌေး သည် ထို မြို့တွင် ရှေး က ထည်ထည်ဝါဝါနှင့် လူပျိုကိုယ် အဖြစ် ထင်သလို သုံးစွဲ နေခဲ့သူ ဖြစ် သည် ။ သူ တစ်ထူး ကို မှီခို ကပ်ရင်း တောင်းရမ်းလေ့ မရှိ ။ မာန ကြီးသူ ဖြစ်ခဲ့ရာ မြသီ မှာ လည်း ဝန်ထောက်သမီး ဟု မာန တစ်လုံး နှင့် နေခဲ့ သူ ဖြစ်လေ၏ ။ မောင်ဌေး ဤမျှ ဆိုးဝါးသော အခြေအနေ သို့ ရောက်ရှိ နေသည် ဟု မိတ်ဆွေသင်္ဂဟများ သိရှိ က မည်သူမျှ ဥပေက္ခာ ထားမည် မဟုတ် ။ မောင်ဌေး ကား မိတ်ဆွေ ကို မဆိုထားဘိ ၊ မိဘဆွေမျိုးသော်မျှ အသိ မပေးချေ ။ ဘယ်ထိအောင် ငတ် နိုင်မလဲ ။ အဘယ်မျှ အငတ် ခံနိုင်ဇွဲ ရှိသနည်း ဟု စုံစမ်းသည့်အလား ဝင်းကျယ် အတွင်း အိမ်ငယ် တွင် ဖွတ်ကျော ပြာစု ၍ ခရုအဆံ ကျွတ် သည် ကိုပင် အောင့်အည်း နေရ သူ ဖြစ်လေ၏ ။

၎င်းတို့ ဇနီးမောင်နှံ နှစ်ဦး မှာ အပြင် သို့ ထွက်လျှင် အင်္ကျီ ဒိုဘီ ကျ ပိုးလုံချည်လတ်လတ် ကို ဝတ် နိုင်ကြသေးသဖြင့် အခြားသူများ မှ ရိပ်မိကြခြင်း မရှိချေ ။ သို့ရာတွင် ရမန်း ကျို သောက်ရသော အခြေ၌ ပိုက်ဆံ ကြေးနီပြား တစ်ပြား မှ မကပ်တော့ချေ ။ တစ်ပြား လည်း တစ်ပြား လောက် အဖိုး တန်သည် ကို သိ လာ၏ ။ ရှေးက တစ်ထိုင် တည်း အနှမြော မရှိ ( ၅၀၀၀၀ ) ကျပ် သုံးစွဲခဲ့ ဖူးသော မောင်ဌေး ၏ စိတ် ကို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း ဆုံးမ သကဲ့သို့ နေလေ၏ ။

ငတ်စ ၌ စိတ် ဆင်းရဲကြ၏ ။ ရက် ကြာခဲ့သော် စိတ်ခေါင်း မာ၍ တင်း နိုင်ကြသူများ ဖြစ်သည့်အတိုင်း တစ်ဦး နှင့် တစ်ဦး အချစ် နလံ ထ၍ နေ ကြလေ၏ ။ ၎င်းတို့ အိမ်ဘေး မှ နား ထောင်လျှင် တခိခိ နှင့် ရယ်မောသံများကို ကြား ရမည်ဖြစ်ပေ၏ ။ ၎င်းတို့ နေသော အိမ် မှာ ဦးကြီး တစ်ယောက် က အခမဲ့ နေထိုင်ခွင့် ပြုသဖြင့် ပဲစပါးဂိုဒေါင် ကို စောင့်ရင်း ဆိုသလို နေထိုင် ရ၍ အိမ်လခ အတွက် မပူပင်ရချေ ။ အကယ်၍ ထို အိမ် သာ မရှိပါက ဇရပ် သို့ ပြေး ရချေ ။ ခွေးသေ သို့ သေရငြား ဖြစ်မလား မသိနိုင်ချေ ။

ထိုနေ့ ညနေ မြသီ ကျို ပေးသော ဆန် တစ်ပန်းကန် သည် ဟင်းချိုသောက်ပန်းကန် နှင့် တစ်လုံး ခန့် ရရှိလေ၏ ။ နေ့ခင်း က လက်ဖက်ရည်ချို မုန့်ပဲသရေစာ အလျဉ်း မစားရသော မောင်ဌေး မှာ ပူပူလောင်လောင် နှင့် မှုတ် သောက်ရင်း တက်တက် ပြောင် တော့၏ ။ မြသီ က နောက်ထပ် ထည့် မည် ဟု ပန်းကန် ကို ဆွဲ ယူရာ မောင်ဌေး က “တော်ပြီကွယ် ... ဝ ပြီ ” ဟု ပြောလိုက်လေ၏ ။ မောင်ဌေး က အကယ် ဝ သည် မဟုတ် ၊ မြသီ အတွက် ငဲ့ကွက် ပြောဆို လိုက်ခြင်း ဖြစ်ရာ မြသီ မှာ မီးဖိုချောင် တွင် ပန်းကန်တစ်ဝက်ခန့် မျှ ရှိသော ရမန်းရည်များ ကို သောက်၍ နေရ ရှာ၏ ။ မောင်ဌေး မှာ ဟင်းခွက် ( ၉ ) ခွက် ( ၁၀ ) ခွက် နှင့် အခံ့သား စားသောက် နေထိုင်ခဲ့သော မြသီ အတွက် သက်မကြီး ရှူမိ ရှာလေ၏ ။ တစ်ဖန် ဟယ် ... ဘာလို့ စိတ် ညစ်အောင် တွေး ရသလဲ ဟု ရှေး က ရွှေထီး ဆောင်းခဲ့ဖူးသည် ကို ဖျောက်ဖျက် ၍ ပစ် လိုက်ရလေ၏ ။

ထိုနေ့ ညတွင် လင်မယား နှစ်ယောက် သည် ရယ်စရာ မောစရာ ပြော ဆိုရင်း အိပ်ပျော် သွားကြရာ နံနက် လင်း သည် နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ထင်း အတွက် အခက် ကြုံ ၍ နေလေ၏ ။ ထို မြို့ ၌ ထင်လှည်း တစ်စီး လျှင် သုံးမတ် တစ်ကျပ် ပေး ဝယ် က တစ်လ ခန့် မီး ဆိုက် ရ၏ ။ သို့ရာတွင် ထင်း မဝယ်နိုင်ကြ ။ မောင်ဌေး သည် ထို အကြောင်း ကို သိ သဖြင့် နံနက်စောစော အိပ်ရာ ထ ကာ သတင်းစာအဟောင်းများ မှ အရေးကြီးသော သတင်း နှင့် ဆောင်းပါးများ ကို ဖြတ် ယူပြီးလျှင် ...

“ ရော့ ဟေ့ .. ဒီ စက္ကူတွေ ဆိုက် ရင်လည်း ရမန်း တစ်အိုး တော့ ကျက် မှာပါပဲကွယ်” ဟု သတင်းစာအဟောင်းများ ကို ချပေးလေ၏ ။ မြသီ သည် သတင်းစာများ ဖြင့် ရမန်းအိုး ကို ကျက် စေပြီးလျှင် နံနက် ၈ နာရီ ခန့် တွင် မောင်ဌေး အား ပန်းကန် နှင့် ပေး လာလေ၏ ။ မောင်ဌေး သည် မြိန်ရေရှက်ရေ သောက်၍ နေခိုက်

“ ဗျို့ .. ဆရာတို့ ဆရာတို့ ..” ဟူသော အသံကို ကြားရာ မျက်စ ပစ်လျက် ပန်းကန် ကို အသိမ်း ခိုင်းလေ၏ ။ သို့ရာတွင် အသံရှင် မှာ မြသီ မသိမ်းခင် ရောက် လာသဖြင့် မိ၍ သွားလေ၏ ။

“ ခင်ဗျား တယ် ဂွကျတဲ့ လူ ၊ ဇောတိက နဲ့ ဂုဏ် ပြိုင်နေတုန်း ရောက်လာတယ် ” ဟု မောင်ဌေး က ရယ်မော ပြောဆိုရာ တက် လာသူမှာ ၎င်းတို့ ၏ အခြေ ပျက်သော မျက်နှာ ကို တစ်မျိုး ပြင်လျက် ပြုံးရယ် ပြီး လျှင် ..

“ မမြသီ ရေ .. ဘယ်မလဲ ရမန်းရည် ဆင်းဆင်းရဲရဲ ငတ် နေကြတာ သနားလှတယ် ၊ တို့များ ပေးစမ်းပါ ” ဟု အကယ်ပင် ၃ - ၄ ဇွန်း ကုန် အောင် သောက် လေ၏ ။

“ ဘယ့်နှယ့် ကိုမောင်စိန်း ၊ ကျွန်တော်တို့ အဖြစ် ဟာ ပျော်စရာ မကောင်းဘူးလား ၊ အလွန် တွေ့ကြုံခဲ တဲ့ ငတ်မွတ်ခြင်း အရသာ ကို ခုမှ ခံစားရတယ် ။ ကြာတော့ သိပ် ပျော်ပြီး သိပ် ရယ် ချင်တာပဲဗျာ ”

မောင်စိန်း ကား ပြုံးပြုံးကြီး ကြည့် ၍ နေလေ၏ ။ ၎င်းမှာ မောင်ဌေး ၏ ရင်းနှီးသော မိတ်ဆွေ ဖြစ်ရာ မောင်ဌေး နှင့် မြသီ တို့ ၏ ရှေးက အခြေအနေ ကိုလည်း သိခဲ့သူ ဖြစ်လေ၏ ။ ၎င်း ကိုယ်တိုင် မှာ ကုန်သည် တစ်ဦး ဖြစ်သဖြင့် မောင်ဌေး တို့ အား ထောက်ပံ့ နိုင်၏ ။ သို့ရာတွင် မောင်ဌေး သည် သူ တစ်ပါး ၏ အကူအညီ ကို ဘယ်နည်း မှ ယူမည် မဟုတ်သဖြင့် အမှတ်တမဲ့ နေခဲ့ရာ ရမန်းရည် သောက်ရသော အခြေ၌ မူ မချိအောင် ဝမ်းနည်း၍ သွားဟန် ရှိ လေ၏ ။

“ ခက်လိုက်တာ ကိုမောင်စိန်း ရယ် ၊ ဒီ အကောင် အလုပ် လည်း ပြုတ်ရော ဒီ မြို့ကလည်း ပြေး ရရော လို့ သူများ ပြော မခံချင်လို့ သာပါ ။ ဒိပြင် နေရာ သွား ရရင် အလုပ်တော့ မရှားပါဘူးဗျာ”

ထိုအခိုက် မြသီ သည် ထင်းခက်ခြောက် ရနိုးနိုးနှင့် မန်ကျည်းပင်များ ကို သွားရောက် မော် ကြည့် နေလေ၏ ။

“ ခင်ဗျား က ယောက်ျား မို့ တင်း နိုင်ဦးမယ် ၊ ဟို က ဘယ်လောက် ဆင်းရဲ ရှာမလဲဗျာ”

“ အို ... လင်မယား ချစ် သလား မေးရင် သရော ဘယ်နှစ်ခါ ခိုင်းဖူးသလဲ လို့ လူကြီးတွေ ပြော ကြတယ် မဟုတ်လားဗျ ။ သူ စိတ် မညစ်ပါဘူး ။ ပျော်ပျော်ပါးပါးပဲ နေ နိုင်ပါတယ် ”

“ မူလက ထည်ထည်ဝါဝါ နေလာပြီး အသက် က လည်း ငယ်တော့ သနားစရာ ပဲ ”

“ ဟာ ... ဒီလိုငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် ဒုက္ခကြီး တွေ့ဖူး မှ နောက် သာမည ဒုက္ခတွေ အတွက် ခံနိုင်ရည် ရှိတော့မပေါ့ ”

ထိုအတွင်း မြသီ သည် အိမ်ပေါ် သို့ ခပ်မြန်မြန် တက် ၍ လာပြီး မောင်ဌေး အား ပြုံးရယ် ကြည့်ရှု နေလေ၏ ။ မေးမည် အလုပ်

“ သူဌေးမင်းတို့ သူဌေးကတော် တို့ ရှင် ၊ ဆန်ကလေး တစ်ဆုပ် ပိုက်ဆံကလေး တစ်ပြား လောက် ပေးသနားတော် မူကြပါရှင် ” ဟု ဝင်းပေါက် မှ သူတောင်းစားမလေး တစ်ယောက် ၏ အသံကို ကြား ကြလေ၏ ။ မောင်ဌေး မှာ ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်မော ၍ နေရာ ကိုမောင်စိန်း မှာ လည်း မောင်ဌေး နှင့် အတူ ရောယောင် ရယ်မော ၍ နေရလေ၏ ။

ထို့နောက် မောင်ဌေး သည် အိမ်ပေါ် မှ ဆင်းကာ ဝင်းပေါက် သို့ သွားပြီးလျှင် “ ဟဲ့ ကောင်မကလေး ၊ နင် ရတဲ့ ဆန် နဲ့ ပိုက်ဆံ ထဲ က တို့ ကို ပေးခဲ့ပါဦး ဟယ် ” ဟု ရယ်မောကာ တောင်းဆိုရာ သူတောင်းစားမကလေး သည် လည်း နှုတ်သီး စူ လျက် ထွက်ခွာ သွားလေ၏ ။ ကိုမောင်စိန်း လည်း စိတ်ပြေလက်ပျောက် ရယ်စရာမောစရာ ပြောဆိုပြီးလျှင် ထွက်ခွာ၍ သွားလေ၏ ။

၎င်းတို့ ၏ ဆန်တစ်ခွက် ကား ရမန်း ၃ - ရက် စာ မျှ ရှိရာ ထို ၃ - ရက် က ကျော် လျှင် ရေ သောက် ၍ နေရမည် ကဲ့သို့ ဖြစ် နေလေ၏ ။ တစ်စုံတစ်ဦးမျှ ထောက်ပံ့မည့် သူ မပေါ်လာ ။ ပေါ်လာပြန်ကလည်း လက်ခံမည် မဟုတ်သောကြောင့် အကြံ အိုက်၍ နေ ကြလေ၏ ။

“ ဟေ့ .. မြသီ ရေ ဒီ ဆန် ကုန်ရင် စားဖို့ လို လိမ့်မည် ။ ဒီတော့ မင့် သားမွေးအင်္ကျီ ကို ပေါင် ရအောင်လား ၊ ရှေး က တစ်ရာ့ လေးငါးဆယ် တန် ပဲ ဟာ ။ ( ၁ဝ ) ( ၁၅ ) ကျပ် တော့ ရကောင်းပါရဲ့ကွယ် ”

“ကိုဌေး သဘောပေါ့ ။ ဘယ်သူ့ကို ခိုင်းမလဲ ”

“ ကိစ္စမရှိဘူး ...အေးမောင် ကို ခိုင်းမယ် ” ဟု မိမိတို့ ရှေးက ခိုင်းနေကျ အသက် ၂၀ - ခန့် သူငယ်တစ်ယောက် ကို သွားရောက် ခေါ်ငင်ပြီး လျှင် အပေါင်ဆိုင် သို့ လွှတ် လေ၏ ။ အပေါင်ဆိုင်ရှင်များ မှာ မောင်ဌေး ပြောလျှင် အော်ဒီမန် မပါဘဲ ငွေတစ်ရာ နှစ်ရာ ကို ထုတ်၍ ချေးမည့်သူများ ဖြစ် လေ၏ ။ သို့သော် မကြာခင် အေးမောင် သည် အထုပ် ကို ပိုက်၍ ပြန်လာခဲ့၏ ။

“ ဘယ့်နှယ်လဲဟေ့... အေးမောင် ”

“ သူတို့မှာ သိမ်းဖို့ တာဝန် ကြီးလို့ မခံ ပါရစေနဲ့တဲ့”

“ အေး.. တို့ လည်း အိမ် မှာ တာဝန် ကြီးလွန်းလို့ ခိုင်းတာပဲ ၊ မရရင် ဘယ်မှာ တတ် နိုင်ပါ့မလဲ ” ဟု ရယ်မော ပြောဆိုရင်း အထုပ် ကို လှမ်း၍ ယူလေ၏ ။ အေးမောင် လည်း ၎င်း ၏ အိမ်သို့ ပြန် သွားလေတော့၏ ။

၃ - ရက် မြောက် သော နံနက် ၌ ကား လင်မယား နှစ်ယောက် မှာ ဝမ်း ဟောင်းလောင်း အူ တကြတ်ကြုတ် နှင့် ဖြစ်၍ နေကြလေ၏ ။ ၎င်းတို့ မှာ အစားအသောက် အချိန် မမှန်လျက် မဝရေစာ စား သောက်ကြရသောကြောင့် စားသမျှ ကျေလွယ်ကျက်လွယ် လှသဖြင့် အချိန်မရွေး ဆာလောင် မွတ်သိပ် နေကြရာ ထိုနေ့နံနက် တွင် ဆန် တစ်စေ့မျှ မရှိ ရမန်း တစ်ဇွန်း မျှ မသောက်ရသောကြောင့်တည်း ။ မောင်ဌေး သည် ဆာမွတ်တိုင်း ရေ ကို ခဏဏ သောက်၍ နေရာ မြသီ မှာ မောင်ဌေး မမြင်အောင် မန်ကျည်းသီးများ ကို ကောက်ယူလျက် ဆား နှင့် တို့ကာ စား၍ နေလေ၏ ။

အချိန်ကား မွန်းလွဲ တစ်နာရီခန့် တိုင် လေ၏ ။ မုန့်ဟင်းခါးသည် အကြော်သည် တို့ သည် မောင်ဌေး တို့ အား ပြောင်လှောင်သည့် အလား အိမ်ရှေ့ က အော်ဟစ် ၍ သွားကြလေ၏ ။ ထိုအခိုက် မြသီ သည် ပြုံးရယ်လျက် လက် ထဲ က တစ်စုံတစ်ရာ ကို ကိုင် ကာ “ ကိုဌေး .. ကိုဌေး ” ဟု ခေါ်လေ၏ ။ မောင်ဌေး သည် မြသီ လက် ထဲ မှ အရာကို မြင်လေရာ မျက်လုံး ပြူး ၍ သွား လေ၏ ။

“ မြသီ .... ဒါ ဘယ်ကလဲ ” ဟု မေး၏ ။ မြသီ လည်း ငါးကျပ်တန် စက္ကူကလေး ကို ဖျာ ပေါ်သို့ ပစ် ချကာ ..

“ ငခွေး လာပေးတာ ၊ ကျွန်မ တို့ အိမ် အောက် က ကောက် ရတာတဲ့ ”

မောင်ဌေး သည် စဉ်းစား နေလေ၏ ။

“ ဟုတ်မှာပါ ၊ ရှင် က အရင်တုန်း က ငွေ ထားရင် ပစ္စလက္ခတ် ပဲ ၊ ခေါင်းအုံးအောက် ထား လို ထား ၊ စာအုပ် ကြား ညှပ် လို ညှပ် နဲ့ ”

မောင်ဌေး သည် မကျေမနပ်သေး ၊ မိတ်ဆွေ တစ်စုံတစ်ဦး က ပစ်၍ ထားလာသည် ဟု တွေးတောနေမိလေ၏ ။ ပစ်လာသူ အား စုံစမ်းပြီး ပြန်၍ ပေးမည်ဟုလည်း အောက်မေ့လေ၏ ။ ထိုအခိုက် မျက်နှာထား တင်းသော ကုလား တစ်ယောက် သည် အိမ်ဝင်း ထဲ သို့ ရောက် ရှိ လာရာ ...

“ ဟေ့ .. ဆီဗား ၊ မင့် ရေဖိုး ( ၄ ) ကျပ် မဟုတ်လား ၊ ပေး အမ်း ငါ့ ကို ငွေ ( ၁ ) ကျပ် ” ဟု ယခင် မသုံးဘဲ ထားမည် ဟု စိတ်ကူးသော ( ၅ ) ကျပ်တန်စက္ကူ ကို ပစ် ပေးလိုက်ရလေ၏ ။

၎င်းတို့မှာ နံနက်စာ တစ်နပ်လုံး လုံးဝ မစားကြရချေ ။ ကုလားအမ်းခဲ့သော ငွေ ( ၁ ) ကျပ် ဖြင့် ခေါက်ဆွဲ ဝယ်စား ကာ ( ၁ ) ကျပ်ဖိုး လုံး ကုန်မှ ဝ မည် ဖြစ်ပေ၏ ။ မောင်ဌေး သည် ကျပ်ပြား ကို ကိုင်ကာ ဈေးနား သို့ ထွက် ၍ သွားလေ၏ ။ မကြာမီ လူချည်း ပြန်လာပြီး နောက် ကလေးတစ်ယောက် သည် စက္ကူကတော့ကြီး တစ်ခု ကို ပွေ့လျက် လိုက်ပါ လာလေ၏ ။

“ ကိုဌေး ဘာတွေ ဝယ်လာတာလဲ ” ဟု မြသီက လှမ်း မေးလိုက်ရာ ...

“ အိမ် ထဲ ရောက်မှ ကြည့် ” ဟု ပြောရင်း ကလေး လက် ထဲ က အထုပ် ကို ဆီး ၍ ယူလေ၏ ။ မြသီ လည်း အထုပ် ကို ကပျာကယာ ထိပ် က ဖွင့် ကြည့်ရာ ဂျုံကြမ်းမှုန့်များ ကို တွေ့ရလေ၏ ။ မောင်ဌေး က ..

ဂျုံ သည် ဆန် ထက် အား ရှိပုံ ဂျုံမှုန့် တွင် ပါသော အာဟာရဓာတ်များ ကို ခွဲ၍ ပြောလေ၏ ။ မကြာမီပင် မောင်ဌေး ကိုယ်တိုင် ချာပါတီ လုပ် ပြ၍ မီးဖိုပေါ် မှ ပူပူနွေးနွေး ချ ယူပြီးလျှင် ဖဲ့၍ စားလေ၏ ။ ချာပါတီ နှင့် စားရန် အာလူးဟင်း စသည်တို့ လို နေ၏ ။ မြသီ လည်း ကော်ဖီ မဖေျာ်နိုင်တော့စဉ်က ကျန်ရှိနေသော သကြား ( ၅ ) ကျပ်သားခန့် ကို ထုတ်ယူခဲ့ရာ ဂျုံမှုန့် ( ၅၀ ) သား လုပ် ချာပါတီများ မှာ ခဏချင်း ကုန်၍ သွားလေတော့၏ ။

“ ကိုင်း ... မြသီ ၊ ဂျုံ ၁ - ပိဿာ နောက် ( ၂ ) ရက် အတွက် စား နိုင်သေးတယ် ။  ဘာလောက် ဟန်ကျသလဲ ” ဟု ရယ်မော ပြောဆိုလေ၏ ။ ၎င်းတို့ နှစ်ဦးကား ထိုနည်းအတိုင်း ချာပါတီ စား သည့်အခါ စား ၊ ရမန်းရည် သောက်သည့် အခါ သောက် ၊ ရေ သောက် ပြီး ဝမ်းဟောင်းလောင်း နေသည့်အခါ နေ နှင့် ( ၄ ) လ တိုင် ကြာခဲ့လေ၏ ။ လူများ မှာ ကား ဝဖြိုး ကြည်လင်လျက် ရှိ ကြလေ၏ ။ ထို အတွင်း မြသီ မှာ ပဋိသန္ဓေ ၃ - လ ခန့် ရရှိပြီး ဖြစ်လေရာ မောင်ဌေး မှာ မျက်လုံး ပြူးလျက် အတော် ငိုင်၍ သွား ရှာလေ၏ ။

ထိုသို့ ပူပင်တွေးတော နေရာမှ နံနက် ( ၈ ) နာရီခန့်တွင် စာပို့သူ သည် လက်မှတ်ထိုး ယူ ရသော စာတစ်စောင် ကို ပေး၍ သွားသဖြင့် ဖွင့် ဖောက် ဖတ်ရှုရာ မောင်ဌေး မှာ ကခုန်တော့ မလောက် ဝမ်းမြောက် သွားလေ၏ ။

“ ဘာလဲ ကိုဌေး .. ဘယ်က စာ လဲ ” ဟု မြသီ က မေး၏ ။

“ အယူခံ နိုင်တယ် ၊ အလုပ် ပြန် ဝင်ရတော့မယ် ၊ အလုပ် ဖြုတ်ထားတဲ့ လခတွေ အတွက်လည်း ရရှိမယ် ” ဟု တစ်လုံးစီ စီ၍ ပြောလေ၏ ။

      •••   •••   •••   •••

နောက် ( ၁၀ ) ရက် ခန့် ကြာသော အခါ မောင်ဌေး သည် လခစား အလုပ် ကို ပြန်၍ ရရှိလေ၏ ။ ရသမျှ ငွေကြေးကို စုဆောင်းကာ ၂ - နှစ် ခန့် အကြာတွင် ငွေ ( ၁၅ဝဝ ) ခန့် ကို ပိုက် မိလေ၏ ။

ထိုအခါ အလုပ် မှ နှုတ်ထွက်ပြီးလျှင် ရန်ကုန် ကြည့်မြင်တိုင် သို့ ပြောင်းရွှေ့လျက် ဆေးပြင်းလိပ်ရုံ တစ်ရုံ ကို စတင် ထောင်လေ၏ ။ ထို အလုပ် မှာ အလုပ် မထွက်ခင် တစ်နှစ် အတွင်း ကပင် လေ့လာခဲ့ရာ အလုပ် စ သည် နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ဆေးရွက်ဖောက်သည် မရှာရ ။ လိပ်သူ ( ၁၀ ) ယောက် အရန်သင့် ရှိလေ၏ ။ ဆေးလိပ်ခုံ မှ ကုန်ကျသော စရိတ်စက ကို နှုတ် ပြီးလျှင် ထမင်း နပ်မှန် စားရရုံမျှ ချွေတာ ကြလေ၏ ။ ပိုသော အမြတ် ဟူသမျှ ကို ကြော်ငြာဘက် တွင် အသုံး ချလေ၏ ။ အိန္ဒိယ ၊ ပီနန် ၊ စင်္ကာပူ စသည် တို့ မှ ထွက်သော သတင်းစာများ တွင် မောင်ဌေး ၏ ဆေးလိပ်ကြော်ငြာ ကို တစ်လက်မခန့် စီ အမြဲ တွေ့ ရလေ၏ ။ မြန်မာသတင်းစာ ဂျာနယ်များ ၌ လည်း ထိုနည်း အတိုင်းပင်တည်း ။

ရန်ကုန် ၊ ကွမ်းယာဆိုင် ၊ လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ၊ ဟိုတယ်များ တွင် ရွှေပြည်စိုးငှက်တံဆိပ် ဆေးလိပ်များ ကို လူတိုင်း ခဏဏ လာရောက် မေးမြန်းကြသဖြင့် ဆေးလိပ်ရောင်းသော ဆိုင်များ ' ရွှေပြည်စိုး ' တံဆိပ် ဆေးပြင်းလိပ် ကို ထား ကြလေ၏ ။ ထိုသို့ မေးမြန်းခြင်း ကား မောင်ဌေး ဉာဏ် ကစားခြင်း မျှ ပင်တည်း ။ ၎င်း ၏ မိတ်ဆွေများ နှင့် စီစဉ်ခြင်းလည်း ဖြစ် လေ၏ ။ မည်သည့် ဆိုင်မဆို လူ ကြိုက်များ ၊ လူ အမေးများ သော ပစ္စည်းများ ကို လက်ကိုင် ထား၍ ရောင်းချမြဲ ဖြစ်သဖြင့် မိတ်ဆွေတို့ က မိမိတို့ သည် ရွှေပြည်စိုး ကို အမြဲ သောက်ရှူကြောင်း ပြောကာ လှည့်လည် မေးမြန်းကြခြင်း ဖြစ်လေ၏ ။

နိုင်ငံခြား အထက်တန်းစားများ သည် တစ်ရာလျှင် ( ၅ ) ကျပ် ( ၁၀ ) မျှ ပေးရသော ဆေးပြင်းလိပ်များ ကို သောက်ရှူကြကြောင်း မောင်ဌေး သိ၏ ။ ထို့ကြောင့် မောင်ဌေး သည် ငွေအား ရှိသမျှ စုဆောင်းကာ ကြိတ်၍ ကြံစည်ခဲ့ရာ ( ၅ ) နှစ် ကြာအတွင်း ပီနန် ၊ စင်္ကာပူ ၊ အိန္ဒိယ မြို့ကြီးများ သို့ တင်ပို့ ရောင်းချနိုင်လောက်အောင် ထမြောက် လာခဲ့လေ၏ ။ ရွှေပြည်စိုး ငှက်ရုပ် နှင့် စားလုံးများ ပါသော ကုန်တင်မော်တော် လော်ရီ နှစ်စင်း သည် မီးရထားကုန်ရုံ အနီးအနား မြို့ရွာများ နှင့် သင်္ဘောဆိပ်ကြီးများ သို့ မကြာခဏ ပြေးလွှားလျက် ရှိသည် ကို မြင် ကြရလေသတည်း ။

“ အဲသလိုပဲ ဦးဘဆွေ ရဲ့ ၊ လူ ဆို တာ ငတ် ဖူး မှ ကိုယ်ရေး လုံ ပြီး အစွမ်း ကုန် ကြိုးစား ချင်ကြတာပဲ ။ အခုတော့ ငတ် ဖူးတာ ကို ပဲ ကျေးဇူး တင်ရဦးမယ် ”

◾ မဟာဆွေ

📖 ကြီးပွားရေးမဂ္ဂဇင်း
      ၁၉၃၆ - ခု
      စက်တင်ဘာ နှင့် အောက်တိုဘာ

www.facebook.com/aung.naingoo.3726613

.