❝ တပည့် အိမ် ❞
“ ဒါ ခြံနံပါတ် ( ၅ ) ဟုတ်ပါတယ် နော် ”
“ ဟုတ်ပါတယ် ”
“ ဒီ ခြံ က ဟောဒီ ကြော်ငြာကလေး ... ”
“ အာ ဟုတ်ပါတယ် ... ဟုတ်ပါတယ် ။ အဲဒါ လာ လျှောက်တာ ဆိုရင် အထဲ လာပါ ”
ပြောပြောဆိုဆို နဲ့ အထဲ ကို ပြန် ဝင် သွားလို့ သူ့ နောက် ကို လိုက်ခဲ့ရတယ် ။ ဝင်ဝင်ချင်း အခန်း ဧည့်ခန်း ကို ဖြတ်ပြီး နောက်ထပ် အခန်း သုံးခန်း ကို ဖြတ် သွားရသေးတယ် ။ မှောင်လိုက် လင်းလိုက် ၊ ကျဉ်းလိုက် ကျယ်လိုက် ဖြစ်ပြီး မှ အခန်း တစ်ခန်း ထဲ ရောက်တယ် ။ အခန်း ဝန်းကျင် ကို ခပ်မြန်မြန်ပဲ ဝေ့ ကြည့် လိုက်တယ် ။
သိပ်မကျဉ်း သိပ်မကျယ် ...
ဧည့်ခန်းလည်း မဟုတ် ...
ရုံးခန်းလည်း မဟုတ် ...
စာကြည့်ခန်း ၊ ထမင်းစားခန်းလည်း မဟုတ် ... ။
အိပ်ခန်း ၊ ပစ္စည်းထားခန်း အဲဒါမျိုးတွေလည်း မဟုတ် ... ။
စားပွဲ ရှိတယ် ။ ထိုင်ခုံ သုံးခုံ ရှိတယ် ။
ခပ်နိမ့်နိမ့် ထွန်းထားတဲ့ မီးစလောင်း တစ်ခု စားပွဲဝန်းကျင် ကို ခပ်အုပ်အုပ် လင်း နေတယ် ။
ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက် စလုံး ထိုင် လိုက်ကြတယ် ။
သူ က ကျုပ် ကို ထိုင် ပါလို့ မပြောပါ ။ သူ လည်း မထိုင်ပါ ။ ကျုပ် ဟာ ကျုပ် ထိုင် ပစ်လိုက်တယ် ။
သူ က ဘာမှ စ မပြောပါ ။
ခဏပဲ စောင့်ပြီး ကျုပ် ကပဲ စ ပြော လိုက်တယ် ။
အလုပ် ခေါ်တဲ့ ကြော်ငြာ ကို ပြရင်း -
“ ဒီကိစ္စ အတွက်ပါပဲ ”
“ ဟုတ်ကဲ့ ”
“ ဒီ ထဲ မှာ ဘယ်လို အလုပ် ဆိုတာ မပါဘဲ ဆရာ တစ်ယောက် လိုချင်တယ် ၊ လခကောင်းကောင်း ပေးမယ် ပဲပါတယ် ။ အဲဒါ ... ”
“ ခင်ဗျား ကောင်းကောင်း မရှင်းဘူးပေါ့ ”
“ ဟုတ်ပါတယ် ”
“ ဒါဖြင့် ဘာလို့ လာ တွေ့တာလဲ ”
“ မရှင်းပေမယ့် အလုပ်တော့ လိုချင်တယ်လေ ”
“ ဘာပြုလို့လဲ ”
“ အလုပ် မရှိဘူးလေ ။ အလုပ် မရှိလို့ပေါ့ ”
“ လခရော ကျေနပ်ရဲ့လား ”
“ ဒီထဲမှာ စစချင်း တစ်လ ၁၂၀ဝိ/- ပေးမယ် လို့ ပါ ပါတယ် ။ အဲဒါကိုတော့ ကျေနပ်ပါတယ် ”
“ ခင်ဗျား ကို အိမ်သာ ဆေးခိုင်း ရင်လည်း အဲဒီ လခ နဲ့ လုပ် မှာပဲလား ”
“ ဟာ ... အဲလိုတော့ ဘယ် လုပ်နိုင်မလဲ ။ ဒါကြောင့် ဘာ အလုပ် လဲ လို့ သိချင် နေတာပေါ့ ”
“ ဆရာ အလုပ်လေ ”
“ ဟုတ်ပြီဗျာ ... ဘာ ဆရာလဲ ။ ဘယ်သူ့ ကို သင်ပြပေးရမှာလဲ ။ အဲဒါလေး ”
“ ခင်ဗျား သင်ပြပေးရမှာကတော့ ကျုပ် ပဲဗျ ။ ကျုပ် နာမည် ရန်နိုင် ပါ ”
ကျုပ်တို့ နှစ်ယောက် ခပ်တည်တည် နဲ့ လက်ဆွဲ နှုတ်ဆက် လိုက်ကြတယ် ။
“ ဟုတ်ပြီဗျာ ၊ ခင်ဗျား က ဘာ သင်ချင်တာလဲ ။ ခင်ဗျား ကို ဘာ သင် ပေးရမှာလဲ ”
“ ကျုပ် က အကုန် သင်ချင်တယ် ”
“ ဗျာ ”
“ ခင်ဗျား တော်တော် ကြောင် သွားမယ် ထင်တယ် ။ ဘာတွေပဲ ဖြစ်ဖြစ် ကျုပ် သင်ချင်တယ် ။ အိပ်နည်း ၊ စားနည်း ၊ လမ်းလျှောက်နည်း ၊ စကားပြောနည်း ၊ အိမ်ထောင်ပြုနည်း ၊ ဘာဘာညာညာ ပေါ့ဗျာ ။ အဲဒီထဲမှာ ဂီတတွေ ၊ ပန်းချီ ၊ ပန်းပု ဘာညာ ဆက်ဆံရေးတွေ ဘာတွေ အဲဒါတွေ လည်း ပါ မှာ ပေါ့ ”
“ ခင်ဗျား အဲဒါတွေ အရင် က မတတ်ဘူးလား ”
“ အင်း ... ခု ကျုပ် အသက် ( ၅၀ ) နီးပါး ဖြစ်နေပြီ ။ ဒီလိုပဲ နေ လာခဲ့တာ ။ သေသေချာချာ စဉ်းစား ကြည့် မှ ကျုပ် ဘာမှ ကောင်းကောင်း မတတ်ဘူး ဖြစ်နေတယ် ”
“ ခင်ဗျား ကို ဘယ်သူက ပြောလို့လဲ ”
“ ဟင့်အင်း ၊ ကျုပ် ဟာ ကျုပ် ကို သိ လာတာပါ ။ တကယ်တမ်း ကျတော့ ကျုပ် က တော်တော် ချာ တာပဲ ”
“ ကျုပ် လည်း အဲဒါတွေကို တတ်သလား ၊ မတတ်ဘူးလား ကျုပ် ကိုယ် ကျုပ် မသေချာဘူး ။ ခင်ဗျား ပြောတာ ဘယ်လိုလဲ ဆိုတာ ကို လည်း ကျုပ် သိပ် သဘော မပေါက်ဘူး ။ ဥပမာ ခု ခင်ဗျား စကား ပြော နေတာ ဟုတ်နေသားပဲ ”
“ ဟုတ်ရဲ့လားဗျာ ”
“ ဟုတ်ပါတယ် ၊ ကျုပ် နားလည်နေသားပဲ ”
“ ဒါပေမယ့် ခင်ဗျား စောစောလေးကတင်ပဲ ကသိကအောက် တော်တော် ဖြစ်နေတယ် မဟုတ်လား ”
“ ဪ ... ဟုတ်ပြီ ၊ ဟုတ်တယ် ၊ ခင်ဗျား ကြော်ငြာ ကို ဖတ် ကတည်း က ကသိကအောက် ဖြစ်နေတာပဲ ။ ဟုတ်တယ် ၊ ခြံဝ ရောက်တော့လည်း ဖြစ်တာပဲ ။ ခင်ဗျား နဲ့ တွေ့ တော့လည်း ဖြစ်တာပဲ ။ ခင်ဗျား နဲ့ စကား ပြော ရတာရော အိမ်ထဲ ဝင်ရလာရတာရော ခုလို ထိုင်ပြီး ပြောရတာရော အကုန် ကသိကအောက်တွေချည်းပဲ ။ ဟုတ်တယ် ... ဟုတ်တယ် ”
“ အဲဒီလို မဖြစ်အောင် ခင်ဗျား ကျုပ် ကို သင် မပေးနိုင်ဘူးလား ”
“ အင်း ... အကုန်တော့ မပြောတတ်ဘူး ။ ကျုပ် ထင်တယ် ။ ခင်ဗျား ထက် တော့ ကျုပ် က ပို သိလိမ့်မယ် ထင် တယ် ”
“ ဖြစ်နိုင်ပါတယ် ၊ ကျုပ် နဲ့ ဆက်ဆံရင်း ကျုပ် ဟာ ဘယ်လို နေရာတွေမှာ တစ်ဖက်သား ကို ကသိ ကအောက် ဖြစ်အောင် လုပ်တတ်တယ် ဆိုတာ ခင်ဗျား သိ လာမှာပဲ ။ သိ လာရင် ခင်ဗျား ကိုယ်တိုင် ကသိ ကအောက် ဖြစ်နေ ခံစားနေရတဲ့ အတွက် ခင်ဗျား အဲလို မဖြစ်သင့်ကြောင်း ကျုပ် ထက် ပိုပြီး သဘောပေါက် နားလည်မယ် ။ အဲဒီ အခါမှာ ခင်ဗျား ကျုပ် ကို သင်လို့ ရမယ် ။ ဟုတ်တယ် မဟုတ်လား ”
“ ဒါပေမယ့် ကျုပ် အဟုတ် ဆရာ လုပ်ချင်တာက ဓာတုဗေဒ ဗျ ”
“ ဘယ် အဆင့် ထိ သင်ဖူးလဲ ”
“ များများစားစားတော့ မဟုတ်ပါဘူး ။ သိပ္ပံဘွဲ့ ရရုံ လောက်ပါပဲ ။ နောက် ဘာသာတွေကတော့ ပါ တာပေါ့ဗျ ။ ရူပဗေဒ တို့ ၊ သင်္ချာအခြေခံ တို့ ၊ အင်္ဂလိပ်စာ နည်းနည်းပါးပါး တို့ ၊ မြန်မာစာ နည်းနည်းပါးပါး တို့ ”
“ ရတယ် ... ရတယ် ။ ဒါလောက်ဆို အများကြီး အိုကေ ပါတယ် ။ ခင်ဗျား မှာ ဆွေမျိုးသားချင်း ဘယ် လောက်လောက် ရှိလဲ ။ တစ်ဝမ်းကွဲ နှစ်ဝမ်းကွဲ လောက်ထိ ထည့် တွက်ပေါ့ဗျာ ”
“ အင်း ... နေဦး ၊ ဆိုတော့ အင်း ... လေးငါးခြောက်ဆယ် တော့ ရှိမှာပေါ့ ”
“ ကောင်းတယ်ဗျာ ၊ ဆွေမျိုးအင်အား လည်း မသေးပါဘူး ။ ဒါဆို မိတ်ဆွေအပေါင်းအသင်း ရော ဘယ် လောက်လောက် ရှိမယ် ထင်သလဲ ။ အကြမ်းဖျင်းပေါ့ ဗျာ ... ခန့်မှန်းခြေ လောက်ပေါ့ ”
“ အင်း ... အရင်းအနှီးဆုံး ညီလို အစ်ကို လို ပေါင်းတာ ထဲ က သိပ် မရှိဘူး ဗျ ။ လေးငါး ဆယ်ယောက် လောက်ပေါ့ ။ နောက် ဝမ်းကွဲညီအစ်ကို မောင်နှမလောက် ထိ ဆက်ဆံရေး ရှိတာက သုံးလေး ဆယ် ပေါ့ဗျာ ။ ကျန်တဲ့ အသိတွေ ကတော့ တော်တော် များ ပါတယ် ။ ဘာပြုလို့လဲ ဆိုတော့ ကျွန်တော် က ပျော်ပျော် နေတတ် တယ်ဗျ ။ အနုပညာတွေ ဘာတွေလည်း တော်တော် လိုက်စားတယ် ။ အဲဒီတော့ လူသိ များ တယ် ”
“ ကောင်းတယ်ဗျာ ၊ ကျုပ် ကလည်း အဲဒီ အနုပညာ ဆိုတာ တွေလည်း သင်ချင်ပါတယ် ”
“ ဟုတ်ပြီ ၊ ကျုပ် က ဘယ်တော့ စ သင် ရမှာလဲ ”
အဲဒီ အချိန်မှာ သူ တစ်စုံတစ်ခု ကို နားစွင့်ပါတယ် ။
ကျုပ် လည်း နားစွင့်ပါတယ် ။ ဘာမှ မကြားရပါ ။ ဒါပေမယ့် သူ ကတော့ နေရာက ထပြီး ထွက်သွား ပါတယ် ။
ကျုပ် ကို ခဏစောင့်ပါ ၊ ဘယ်သူ လာနေလို့ ၊ ဘာ ဖြစ်နေလို့ ဘာညာ စသဖြင့် ပြော မသွားပါ ။ ဒီအတိုင်းပဲ ထထွက် သွားတာ ဖြစ်ပါတယ် ။ ခဏနော် ဆိုတဲ့ သဘော လက်ဟန်ခြေဟန် နဲ့ တောင် ပြော မသွားပါ ။ တစ်ခုတည်း ရှိတဲ့ တံခါး ကို ဖွင့်ပြီး ထွက်သွားတာလည်း တော်တော် ကြမ်းတယ် ။ ပြန်ပိတ်တော့ လည်း အသံ အတော် မြည်သွားတယ် ။ တံခါး အပိတ်လိုက် မှာ ကျုပ် လန့်ပြီး တုန် သွားသေးတယ် ။ ပတ်ဝန်းကျင် အခန်းတွင်း မှာ ဘာပစ္စည်း မှ သိပ် မရှိလို့ အပျင်းပြေ ကြည့် စရာ သိပ် မရှိဘူး ။
ကျုပ် နာရီ ကို ကြည့် လိုက် ၊ အဝတ်အစား မသေမသပ် ဖြစ်တာကို ပြင်လိုက် ၊ မသက်မသာ ဖြစ်နေတဲ့ ကိုယ်နေ ကိုယ်ထား ကို ပြင်လိုက် နဲ့ မိနစ် နှစ်ဆယ်လောက် ကုန်သွားတယ် ။ အဲဒီ အတောအတွင်း မှာ ကျုပ် နှစ်ခါ သုံးခါလောက် ထပီး မတ်တတ် ရပ် ဖြစ်သေးတယ် လို့ ထင်တယ် ။ လမ်း လည်း နည်းနည်း လျှောက်မိ တယ် ။
အဲဒီ ဦးရန်နိုင် လည်း ပြန် ပေါ်မလာ ၊ ဘာသံမှ လည်း မကြားရ ။
ကျုပ် အခန်းထောင့် က သပ်သပ်ရပ်ရပ် သေတ္တာတစ်လုံး ကို မြင် မိလာတယ် ။ ဘာ ရည်ရွယ်ချက် မှ မရှိဘဲ အဲဒီ ကို ရောက် သွားတယ် ။ ဘာမှ ရေရေရာရာ ရည်ရွယ်ချက် မရှိဘဲ အဲဒီ သေတ္တာအဖုံး ကို ဖွင့်ကြည့် မိတယ် ။ အဲဒီ သေတ္တာအဖုံး က တစ်ဖက် မှာ လက်ယှက် ရှိတာ မဟုတ်ဘူး ။ အဖုံး စနစ် မှာ လည်း “ အံ ” သဘော မပါဘူး ။ သည်အတိုင်း တင်ပြီး ဖုံး ထားတာပဲ ။ ကျုပ် မ လိုက်တော့ ပေါ့ရွှတ်ရွှတ် နဲ့ မြောက် တက် ပါလာ လို့ ကျုပ် လန့်ပြီး လက် က လွတ်ကျသွားတယ် ။ သေတ္တာ အဖုံး ဟာ သေတ္တာ နဲ့ နံရံ အကြား က ကတ်သီးကတ် သတ် နေရာ ကျဉ်းလေး ထဲ ကျသွားတယ် ။ အသံ လည်း အတော် မြည် သွားတယ် ။
ကျုပ် လည်း တုန် သွားတယ် ။ သေတ္တာ ဖုံး ကို ပြန် ကောက် ဖို့ ကြိုးစားရင်း သေတ္တာ ထဲ ကို ကြည့်မိ တယ် ။ ပိုးစ အပြာနုရောင် ခပ်ဟောင်းဟောင်း တစ်ခု ကို သပ်သပ်ရပ်ရပ် မခေါက်ဘဲ ဒီ အတိုင်း လုံးထွေးပြီး ပစ် ထည့်ထား တာပဲ ။ သေတ္တာဖုံး ကို ချောင်ကြား ထဲ က ဆွဲ ထုတ်ဖို့လုပ်တော့ ထင် သလောက် မလွယ်တာ ကို တွေ့ ရတယ် ။ ဒါနဲ့ မျက်လုံး က သေတ္တာ ထဲ ပြန် ရောက်သွားတယ် ။ ပိုးစအပြာ က လှုပ် လာတယ် ။ ကျုပ် လန့်ပြီး ခုန်ထမိတယ် ။ ဟုတ်တယ် ။ ပိုးစ က သူ့ အလိုလို လှုပ် လာတာ အမှန်ပဲ ။
ကျုပ် မျက်လုံးပြူးပြီး ကြည့် နေတုန်းမှာပဲ ပိုးစအပြာနု အောက် က မြွေ တစ်ကောင် ရဲ့ ခေါင်း ခပ် တုတ် တုတ် ၊ ခပ်တိုတို ထွက် လာတယ် ။ ကျုပ် တစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သီး ဖြန်းဖြန်း ထ သွားတယ် ။
ကယ်ပါ ၊ ယူပါ ၊ လာပါ အဲလိုမျိုးတော့ မအော်မိပါဘူး ။
နောက် ကို နှစ်လှမ်း လောက် ဆုတ် လိုက်မိတာတော့ အမှန်ပဲ ။
မြွေ ကလည်း သေတ္တာ ထဲ က ထွက် လာတယ် ။
မြွေ ဆိုတာ ကျားသစ် လို ၊ ကြောင် လို ၊ ကြွက် လို မြန်မြန် ထက်ထက် လှုပ်ရှားနိုင်တာ မဟုတ်ပါဘူး ။
ကျုပ် နားစွင့်တယ် ။ ဦးရန်နိုင် ပြန်လာတဲ့ အသံလည်း မကြားရပါဘူး ။ ဒုက္ခပဲ ၊ မြွေ က လည်း ထွက် လာပြီ ။ သိပ်တော့ ပြဿနာ မရှိပါဘူး ။ သူ လိုက် ကိုက် နိုင်တာမှ မဟုတ်ဘဲ ။
ဒါပေမယ့် သိတယ် မဟုတ်လား ။ မြွေ ဆိုတာကို ကျုပ် က ရွံကြောက်ကြီး ဆိုတော့ ... ။
ကျုပ် တံခါးဆီ ကို သွားပြီး တံခါးဘု ကို လှည့် လိုက်တယ် ။ ဖွင့် မရ ။ သော့ ခတ် ထားတာပဲ ။ ဒါမှမဟုတ် သော့ ခတ် သလို ဖြစ်သွားတာပဲ ။ ကျုပ် တံခါး ကို တဒုန်းဒုန်း ထု ကြည့်တယ် ။ ဘယ်သူ မှ ကြားဟန် မတူ ။ အပြင် က ဘာသံ မှ မကြားရဘူး ။ တံခါးပွင့် လာဖို့ ဆိုတော့ ဝေး ။ ကျုပ် တံခါး ကို သုံးလေးချက် လောက် ပိတ် ကန် ပစ်လိုက်တယ် ။
လှည့် ကြည့်လိုက်တော့ မြွေ က သေတ္တာ အပြင်ဘက်ကို လုံးလုံးလျားလျား ရောက် နေပြီ ။ ကျုပ် မြွေ ကို ကြည့်လိုက် ၊ တံခါးကို ကြည့်လိုက် လုပ်နေသေးတယ် ။
ပြီးတော့မှ စားပွဲခုံ ပေါ် တက်ပြီး မတ်တတ် ရပ် နေလိုက်တယ် ။ မြွေ ကတော့ တံခါးဆီ ကို ဖြည်းဖြည်းပဲ သွားနေတယ် ။
အဲဒီ အချိန်မှာ တံခါး ပွင့်လာပြီး ကိုရန်နိုင် ဝင် လာတယ် ။ ကျုပ် ကို မော့ ကြည့်တယ် ။ ကျုပ် က မြွေ ကို ကြည့်လိုက်တယ် ။ သူ လည်း မြွေ ကို မြင်သွားတယ် ။ ဘာမှ မပြောဘဲ မြွေ ကို ကောက် ယူလိုက်တယ် ။ မြွေ က သူ့ လက် ကို ဖျတ်ခနဲ လှည့် ကိုက်တယ် ။ အဲဒီ အချိန်မှာတော့ ကိုရန်နိုင် ဆိုတဲ့ လူ က သိပ် လျင်တယ် ။ မြွေ ကို ဖျတ်ခနဲ လက်ပြောင်း ကိုင်လိုက်တယ် ။ ပြီးတော့မှ မြွေ ကို ဘယ်ပြန် ညာပြန် ပါး ရိုက်ပစ်လိုက်တယ် ။ မြွေ ဟာ တစ်ခါတည်း စိတ်ပျက်ပြီး ညှိုး ကျသွားတယ် ။ အဲဒီတော့မှ သေတ္တာ ထဲ ကို ပြန်ပြီး ပစ်သွင်းလိုက်တယ် ။ မြွေ ဟာ လျှောခနဲ နေအောင် ပိုးစအပြာနု အောက်ကို ဝင်ပြီး ပျောက် သွားတယ် ။
“ ခင်ဗျား တော်တော် လန့်သွားတယ် ထင်တယ် ”
“ သိပ် မလန့်ပါဘူး ။ ရွံကြောက်ကြီး မို့ ဒီပေါ် တက် ရပ်နေတာပါ ”
ကျုပ် ပြန် ဆင်းလာတော့ သူ က ပြုံးနေတယ် ။
ကျုပ် ကုလားထိုင် ကို နေရာ ပြင်လိုက်တော့ အသံ တော်တော်ပြင်း ပြီး ကြမ်းသွားတယ် ။
“ အဲဒီတော့ ဘယ်လို ဆက် လုပ်ကြမလဲ ”
“ ဘာကိုလဲ ”
“ ကျုပ် ဆရာ လုပ်ဖို့ ကိစ္စလေ ”
“ ဘယ်လိုလဲ ”
“ ကျုပ် က ဓာတုဗေဒ ကို အဓိက ထားပြီး ကျန်တဲ့ ဘာသာရပ်တွေကို အခြေအနေ ကြည့်ပြီး ... ”
“ နေစမ်းပါဦး ၊ ဘယ်တော့ စ သင်မှာလဲ ”
“ မနက်ဖြန်လေ ၊ မနက်ဖြန်ပဲ စ လိုက်ရအောင်လား ”
“ ဘုံး ” ၊ “ ဒိုင်း ” ဆိုတဲ့ အသံကြီး ရုတ်တရက် ထွက်သွားတယ် ။ ကိုရန်နိုင် က စားပွဲကို လက်ဝါးနဲ့ ရိုက် ချလိုက်တယ် ။
ကျုပ် လည်း တစ်လက်မ လောက် မြောက် တက်သွားတယ် ။ စိတ် ထဲ မှာ ပေါ့လေ ။
“ ဘာ မနက်ဖြန် လဲ ”
“ ဘာပြုလို့လဲ ”
“ ဒီမှာ သေသေချာချာ မှတ်ထား ၊ ဘယ်နေ့ ဘယ်ရက် စ သင်ရမယ် ဆိုတာ ကျုပ် ပြောမှာ ။ ကျုပ် ဆုံးဖြတ် မယ် ။ နားလည်လား ”
“ ကျုပ် က ဆရာ လုပ်ရမှာဆို ”
“ ဘာ ဆရာလဲ ၊ နွားဂွေး သင်း တဲ့ ဆရာလား ။ ဒီမှာ ခင်ဗျား ဟာ ဆရာ တော့ ဆရာ ပဲ ။ ဒါပေမယ့် ကျုပ် က လခ ပေး ရမှာ ။ နားလည်လား ”
“ ဘာပဲ ပြောပြော ဓာတုဗေဒ ကို ခင်ဗျား သင်မယ် ဆိုရင်တော့ ကျုပ် က ... ”
“ ဒီမယ် ၊ ဓာတုဗေဒ ကို ခင်ဗျား သင် ပေးရမှာပဲ ။ မှန်တယ် ။ ဒါပေမယ့် ဘာ က စ သင်ရမယ် ဆိုတာ ကျုပ် က ပြောမှာ ။ ဘယ်လို သင်ရမယ် ဆိုတာလည်း ကျုပ် က ပြောမယ် ။ ဒါပဲ ”
“ ဒီပြင် ဘာသာတွေရော ”
“ ဘာကိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် ၊ ဘယ် ဘာသာ ကို ပဲ သင်သင် ကျုပ် ပြောမယ် ။ ဘာ ကို သင် ရမယ် ၊ ဘယ်လို သင် ရမယ် ဆိုတာ ကျုပ် ပဲ ပြောမယ် ။ ဒါပဲ ”
“ ခင်ဗျား ဟာ ဘာမှ မတတ်ဘူး ဆိုတာ အမှန်ပဲ ”
“ ဟာ ... ဒုက္ခပါပဲ ၊ မတတ်ပါဘူး ဆို နေမှ ”
“ ခင်ဗျား ဘယ်လောက် ညံ့ သလဲ ဆိုတော့ သင် လို့ တောင် ရတော့မယ် မထင်ဘူး ။ စိတ် တော့ မရှိနဲ့နော် ”
“ ခင်ဗျား တော်တော် စိတ်ပျက်သွားပြီ ထင်တယ် ။ မပျက်ပါနဲ့ ဗျာ ၊ ကျုပ် က စို့စို့ပို့ပို့ ပေးမှာပါ ”
“ ဘယ်လောက် ထိ ပေး မှာလဲ ”
“ ဘယ်လောက် ထိ လိုချင်တာလဲ ”
“ တစ်လ တစ်သောင်းလောက်တော့ အနည်းဆုံး ဖြစ်ရလိမ့်မယ် ”
“ နှစ်သောင်း ပေး မယ်ဗျာ ”
“ ဒါဖြင့် ဘယ်တော့လောက် စပြီး အလုပ် ဆင်း ရမှာလဲ ”
“ ပြောမယ်လေ ၊ အဲဒါကိုတော့ ကျုပ် ပြော မှာပေါ့ ”
“ ဘယ်တော့လောက်လဲ ”
“ ခင်ဗျား တော်တော် ခက်ပါလား ။ ပြောပါမယ် လို့ ဆိုနေမှ ၊ မနက်ဖြန် လည်း တစ်ခေါက် လာခဲ့ ”
“ အလုပ် စ မယ့် ရက် ကို ပြောမှာလား ”
“ သေတော့ မသေချာဘူး ”
“ ဟုတ်ပြီ ၊ ကျုပ် သွားတော့မယ် ”
လင်းလိုက် မှောင်လိုက် ၊ လမ်းကြား ကနေ ပတ်ပြီး ဘာခန်းတွေ မှန်း မသိတဲ့ အခန်း သုံးလေးခန်း ကို ဖြတ် ၊ အိမ်ပြင် ထွက်ခဲ့တယ် ။ ဒီ အိမ် ကို နောက် ဘယ်တော့မှ ပြန် မလာဖို့ ဆုံးဖြတ်ပြီးသားပါ ။
◾ ဝင်းဖေ
📖 ရေကြည်ရေသန့် ဝတ္ထုတိုများ
www.facebook.com/aung.naingoo.3726613
.
No comments:
Post a Comment