❝ အများထဲ က တစ်ယောက် အကြောင်း ❞
“ ဖေဖေ့ ရုံးခန်း ထဲ မှာ မိန်းမ တစ်ယောက် တွေ့ခဲ့တယ် ”
ဟု သားလတ် က ပြောတော့ သမီးကြီး က ဝတ္ထု အဖတ် ပင် မပျက်ချေ ။ သမီးငယ် ကမူ သူ့ ဘိုမရုပ်ကလေး ကို အင်္ကျီလှလှ ပြောင်းလဲ ဝတ်ဆင်ပေးရင်း “ အဲဒါ ဘာဖြစ်လဲ ” ဟုပြောသည် ။ သူတို့ ၏ ဖခင်သည် စီးပွားရေး အရ အလွန် အောင်မြင်နေသော ကုမ္ပဏီ တစ်ခု ၏ ပိုင်ရှင် ဖြစ်သည် ။ ထို့ကြောင့် ဖေဖေ့ ရုံးခန်း တွင် သွားကြ ၊ လာကြ ၊ ဝင်ကြ ၊ ထွက်ကြ နှင့် လူ စဲသည် ဟူ၍ မရှိလှ ။ ထိုကဲ့သို့သော ရုံးခန်း တွင် မိန်းမ တစ်ယောက် မက တစ်ဒါဇင် ပင် တွေ့ ဦးတော့ ဆန်းကျယ်သည့် ကိစ္စ မဟုတ်ပေ ။
“ အမျိုးသမီးပုံစံ က အပူစား အပြင်းစား ဟဲ့ သိရဲ့လား ”
အသက် တစ်ဆယ့်ငါးနှစ် ရှိပြီ ဖြစ်သော သားလတ် သည် အမျိုးသမီး ကို အတော်လေး စိတ်ဝင်စားတတ်နေပြီ ဖြစ်သည် ။ မိန်းမတို့ ၏ အလှအမျိုးမျိုး သဘာဝအမျိုးမျိုး ကို လည်း ကောင်းစွာ အကဲဖမ်း တတ်နေပြီ ဖြစ်လေသည် ။
“ နာမည် က ခိုင်နွဲ့ခိုင် တဲ့ ”
“ နာမည် က လှတယ် ဟ ၊ လူရော လှ လား ”
“ လှ မလှတော့ မသိဘူး ၊ ငါတို့ အဖေ ကတော့ သွားကြီး ကို ဖြီး လို့ ”
“ ဟဲ့ .... သားလတ် နင် ကလဲ ”
သမီးကြီး က လက် ထဲ မှ မဂ္ဂဇင်း ကို ပိတ်ပြီး သားလတ် ကို လှမ်း ဟန့်သည် ။
“ နင် ဖေဖေ့ ကို အဲဒီလို မပြောနဲ့လေ ”
သူတို့ ဖေဖေ သည် အချို့သော ယောက်ျားလေးများ လို ရှုပ်တတ် ပွေတတ် ၊ အပျော် လိုက် တတ်သူမဟုတ် ။ မိသားစု ကို အလေး ထားပြီး ကိုယ်ကျင့်တရား ကောင်းသူ ဖြစ်သည် ။ ဖေဖေ ၏ ပညာ ၊ ဖေဖေ ၏ ပစ္စည်းဥစ္စာ ၊ ဖေဖေ ၏ ကိုယ်ကျင့်တရား တို့ အတွက် သူတို့ အစဉ်အမြဲ ဂုဏ် ယူခဲ့ကြရသည် မဟုတ်ပါလား ။
“ သူ က ပဲလှောင် သလိုလို ၊ သစ်ရောင်း သလိုလို ၊ ဆေး ကိုယ်စားလှယ် လိုလို နဲ့ ကုမ္ပဏီတွေ ထဲ ထိုးဖောက် ဝင် နေတာတဲ့ ”
“ နင့် ကို ဘယ်သူ ပြောလဲ ”
“ ဦးတင်စိန် ပြောတာ ”
ဦးတင်စိန် သည် ဖေဖေတို့ ကုမ္ပဏီ မှ ကား မောင်း နေသူ ဖြစ်သည် ။ ချက်ချက်ချာချာ ရှိကာ ၊ လူရည် လည်း လည်သဖြင့် ဖေဖေ ၏ လက်ရုံးတစ်ဖက် လို အားကိုးရသော သူ ဖြစ်သည် ။
“ သူ က သူ့ ကိုယ် သူ အကျအန ပြင်ဆင်ပြီး သေချာ ၊ ရေရာ ၊ အနေကြာတဲ့ စင်းလုံးချော ငါးရံ့ကြီး တစ်ကောင်လောက် ကို ဖမ်းဖို့ ကြံနေတာတဲ့ ”
“ ဦးစိန်တင် ပြောတာပဲလား ”
သမီးငယ် က ဘိုမရုပ်ကလေး ကို ကုလားထိုင် ပေါ် ပစ် ချလိုက်သည် ။ မကျေမနပ် ပြောနေသော သူ့ အစ်ကို အား မျက်လုံးလေး အဝိုင်းသား နှင့် စူးစမ်းသလို လှမ်း ကြည့်နေသည် ။
“ အေးပေါ့ ၊ သတိလည်း ထားဦး ၊ မင်း အဖေ လည်း ငါးရံ့ကြီး ဖြစ်ပြီး ကွန် ပစ် ခံနေရဦးမယ် တဲ့ ”
“ သေလိုက်ပါလား ”
“ ဒီခေတ် က သူဌေးသား လိုချင်တာ မဟုတ်ဘူး ။ သူဌေး ကို မှ တတ်ချိုင်တဲ့ ခေတ် ဟဲ့ ၊ သူဌေး ဆိုတော့ တိုက်ရော ၊ ခြံရော ၊ ပစ္စည်းဥစ္စာရော ၊ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရော ၊ အေတီအမ်ကတ်ရော အကုန် အဆင့်သင့်ပဲ ။ ရယ်ဒီမိတ်ကြီး တဲ့ ”
စန္ဒရား ခုံ ပေါ်တွင် ထောင် ထားသော သူတို့ အဖေ ဓာတ်ပုံ ကို သမီးကြီး က အလန့်တကြား လှမ်း ကြည့်မိသည် ။ ဓာတ်ပုံ ထဲ မှ ဖေဖေ သည် ဂေါက်သီးတုတ် ကို မြေ မှာ ထောက်၍ ဟန်ပါပါ ရပ်ရင်း ပြုံးရယ်နေသည် ။ အသက် ငါးဆယ် နား နီးပြီ ဖြစ်သော်လည်း ခန္ဓာကိုယ် တွင် အဆီပို အသားပို များ မရှိသေးပေ ။ ဖေဖေ သည် စကား ကို ဝေဝေဆောဆာ မပြောတတ် ။ သို့သော် ချိုသာရွှင်ပြသော အပြုံး ကို ပိုင်ဆိုင်သည် ။ သူတစ်ပါး ပြောသမျှ ကို အပြုံးသဲ့ သဲ့ နှင့် စိတ်ဝင်တစား နားထောင် တတ်သည် ။
“ ဖေဖေ က ရယ်ဒီမိတ်ကြီး တဲ့ လား ။ စင်းလုံးချော ငါးရံ့ကြီး တဲ့ လား ဟုတ်လား ”
သမီးကြီး က ထို စကား ကို တအံ့တဩ ထပ်၍ ရေရွတ်မိသည် ။ ထို ငါးရံ့ချောကြီး ကို မြုံးတွေ ထောင် ပိုက်တွေ အုပ်ပြီးတော့များ ဖမ်းလိုက် လျှင် ဘုရား .... ဘုရား ။ သမီးကြီး ၏ ရင် ထဲတွင် ပူပူဆာဆာကြီး ဖြစ်သွားသည် ။
“ ဒါပေမဲ့ မိန်းမ နဲ့ ၊ သား နဲ့သမီး နဲ့ လာ ပြစ်မှားရင် ကာမေသုမိစ္ဆစာရကံ ထိုက် သွားမှာပေါ့ဟဲ့ ၊ မသိကြဘူးလား ”
သမီးကြီး က အလောတကြီး ပြောတော့ သားလတ် က မိန်းမတွေ အကြောင်း သူ သာလျှင် အသိဆုံး ဟူသော မျက်နှာထား နှင့် ခပ်လှောင်လှောင် ရယ် လေသည် ။
“ မကြီး ကလည်း ဗျာ ... ။ အခုကာလ က မင်းတုန်းမင်း လက်ထက် မဟုတ်တော့ဘူးလေ ၊ မြန်မာပြည်ကြီး ပြောင်းလဲနေပြီ ။ ၁၉၉၈ - ခုနှစ် မှာ အချို့မိန်းမတွေ က ငါးပါးသီလ ဆိုတာ ချို နဲ့ လားလို့ မေး နေကြပြီ အစ်မ ရဲ့ ”
“ သေလိုက်ပါလား ”
သမီးငယ် ကတော့ သူ့လက်သုံး စကား ကိုပင် ထပ် ပြောသည် ။ ဆိုဖာကုလားထိုင် ပေါ် တွင် တစောင်းလေး လဲ ကျနေသော သူ့ အရုပ်ကလေး ကို ငေးကြည့်ရင်း ' ခိုင်နွဲ့ခိုင် ' ဟူသော အမျိုးသမီး ကို ပုံဖော် ကြည့်နေမိသည် ။ မည်မျှ ချော မည်မျှ လှ၍ မည်မျှ ဆွဲဆောင်အား ကောင်းလေမည်နည်း ၊ သူ မမှန်းတတ် ၊ သူ့ အစ်ကို ကမူ ' ငါတို့ အဖေကတော့ သွားကြီး ကို ဖြီးလို့ ' ဟု ပြောသည် ။
“ ဖေဖက အမြဲ ပြုံးနေတာပဲ ဟာ ။ ဘယ်သူ့ ကို မဆို ပြုံးပြုံးပဲ ဆက်ဆံတတ်တာပဲ ဟာ ။ကိုကို ကလည်း သူ့ ကျ မှ သွားကြီး ဖြီးနေတာ မဟုတ်ပါဘူး နော ”
အဖေ ချစ်သော သမီး ပီပီ အဖေ့ ဘက် မှ ရှေ့နေ လိုက်သည် ။ သမီးကြီး ကတော့ သားလတ် သည် မိန်းမတို့ အပြုံး ကို အကဲ ဖမ်းနိုင်သလို ယောက်ျားတို့ ၏ မျက်လုံး ကို လည်း ခွဲခြား ဝေဖန်တတ်နေပြီ ဖြစ်ကြောင်း သတိ ထားမိသည် ။ ဖေဖေ့ ရုံးခန်း ထဲ လာတတ်သော မိန်းမပေါင်း များစွာ ထဲ မှ ယခု တစ်ယောက် တည်း ကို သာ မကျေမနပ် ဖြစ်ဖူးခြင်း မို့ ၊ ဖြစ်စရာ အကြောင်းတော့ ရှိလိမ့်မည် ဟုတွေးရင်း မေမေ့ ကို သတိ ရသည် ။ မေမေ .... သူတို့ ၏ မေမေ သာ ထို အမျိုးသမီး ကို တွေ့လျှင် ဘယ်လို မှတ်ချက် ချမည် မသိ ။
“ မေမေ နဲ့ တိုင်ပြောမယ် ”
သမီးငယ် က လည်း အခုမှ သတိရ သွားသလို ခပ်တိုးတိုး အော်သည် ။ သူ့ မျက်နှာ ဖောင်းဖောင်းလေး က ရှုံ့တွတွလေး ဖြစ်နေသည်မို့ ရယ်စရာ ကောင်း နေသည် ။
“ ဘယ်လို တိုင်မှာလဲ ။ဖေဖေ့ ရုံးခန်း ထဲ မှာ မိန်းမတစ်ယောက် တွေ့ခဲ့လို့ ဆိုရင် မေမေ က ရယ် မှာပေါ့ ”
“ ဒါဆို ဘာ လုပ်ရမလဲ ”
“ ဘာမှ လုပ်လို့ မရဘူး ။ အသာ စောင့် ကြည့်နေရုံပေါ့ ၊ ငါတို့ ကတော့ ဖေဖေ့ ဆီ အကြောင်း ရှာပြီး ခဏ ခဏ သွား ၊ အဲဒီ မိန်းမ လာ ... မလာ အကဲခတ်ပေါ့ ”
“ တော်ကြာ ရုံး မလာတော့ဘဲ အပြင် မှာ ချိန်း နေရင်ရော ”
“ အဲဒီလိုတော့ ချိန်းမယ် မထင်ပါဘူးဟာ ”
“ ကိုကို ပဲ ပြောတယ် ။ တချို့ မိန်းမတွေက ငါးပါးသီလ ဆိုတာ ချို နဲ့ လား ဆို ”
သမီးငယ် က သူ့ အစ်ကို ၏ စကား ကို ပင် ပြန် သုံးသည် ။ သားလတ် က သူ့ ညီမ ကို စိုက် ကြည့်ရင်း မျက်မှောင်ကြုံ့နေသည် ။ ဒါမျိုးက ဖြစ်တတ်သည် ။အင်မတန် ကို ဖြစ်တတ်သည် ။ပထမ အလုပ်ကိစ္စ နှင့် ရုံးခန်း မှာ တွေ့ ၊ ထို့နောက် ခင်မင်ရင်းနှီးသောကြောင့် စားသောက်ဆိုင် တွင် တွေ့ ၊ ထိုမှ တစ်ဆင့် ကား မပါလာသော သူ့ ကို ဖေဖေ က ပြန် လိုက်ပို့ ၊ သူ က အိမ်တွင်း သို့ ဖိတ်ခေါ် ... ၊ ထို့နောက် .... ထို့နောက် ... ..... ။
“ နင်တို့ ကလည်း ဟာ ၊ ဖေဖေ့ ကိုများ အလကား ယောက်ျား အောက်မေ့လို့ အထင် သေး နေကြတာလား ၊ သူ ဆွဲဆောင်တယ် ဆိုဦးတော့ ဖေဖေ က ပါ မလား ဟ ။ ဖေဖေ ဘယ်လောက် တည်တည်ကြည်ကြည် နေတတ်သလဲ ဆိုတာလဲ သိသားနဲ့ ”
သမီးကြီး က နေရာ မှ ထကာ မှန်ပြတင်း ဆီ သို့ လျှောက်သွားသည် ။ ပန်းခြံ ထဲ ကဲ ကြည့်လိုက်တော့ သစ်ခွပန်းစင်နား တွင် ပန်းအိုးတစ်လုံး နှင့် အလုပ် ရှုပ်နေသော မေမေ့ ကို တွေ့ရသည် ။ မေမေ က သူ့မိသားစု နှင့် သူ့ ပန်းပင်ကလေးများ မှ လွဲ၍ ဘာကို မှ စိတ်ဝင်စားသူ မဟုတ်ပေ ။ ဖေဖေ့ ကို အကြွင်းမဲ့ ချစ်ခင်သလို ဖေဖေ ၏ မေတ္တာ ကိုလည်း ရာနှုန်းပြည့် ယုံကြည်ထားသူ ဖြစ်သည် ။ သူတို့ အားလုံး ၏ ရင်ထဲမှ ဖေဖေ ၏ ပုံရိပ်သည် ရိုးသားသည် ၊ ကြိုးစားသည် ၊ တည်ကြည်သည် ။ စံပြ လင်ယောက်ျား တစ်ဦး ဖြစ် သလို ၊ စံပြ ဖခင်တစ်ဦး လည်း ဖြစ်လေသည် ။
“ ဖေဖေ က ခဏခဏ ပြောတယ်လေ ၊ အိမ်ထောင် တစ်ခု မှာတစ်ယောက် ရဲ့ ဂုဏ်သတင်း ဟာ တစ်ယောက် ကို ဟပ် တယ်တဲ့ ။ မိသားစု အတွက် သူ အမြဲ ဂုဏ်ယူ နေချင်တယ် တဲ့ ။ သူ့ အတွက်လည်း မိသားစု မှာ ဘယ်တော့မှ ဂုဏ် မငယ်စေရဘူး တဲ့ ”
“ ဟုတ်သားပဲ ”
သမီးကြီး က အစဖော်ပေး မှ ဖေဖေ ပြောနေကျ စကား ကို သူတို့ သတိရသည် ။ ဟုတ်သားပဲ ၊ သူတို့ မေ့နေသည် ။ ဖေဖေ သည် သူများ ဆွဲဆောင်လေတိုင်း ငိုက်ခနဲ ပါမည့် ယောက်ျားတစ်ယောက် မဟုတ် ။ သားလတ် နှင့် သမီးငယ် သည် သက်ပြင်း ကို ပြိုင်တူ ချကာ တစ်ယောက် နှင့် တစ်ယောက် ကြည့်၍ ရယ် လိုက်ကြသည် ။
“ သူ့ အပေါ်မှာ ငါတို့တွေ အထင် သေးလာအောင် အရိုသေ တန်လာ အောင် သူ့ အတွက် ငါတို့တွေ မျက်နှာ ငယ်အောင် ဘယ်တော့မှ လုပ်မှာ မဟုတ်ပါဘူးဟာ ။ ဖေဖေ က ပညာ ရှိ ပါ ”
သမီးကြီး ၏ စကား က ယုံကြည်စိတ်ချမှု အပြည့်နှင့် အား ပါလှသည် ။ ထို့ကြောင့် ပညာရှိ ဟူသည် ကား တစ်ခါတစ်ရံ သတိ ဖြစ်ခဲကြောင်း ကို ပင် ဆက်၍ မတွေးမိကြတော့ပေ ။
••• ••• ••• •••
နောက် သုံးလေးရက်လောက် နေတော့ သတိဖြစ်ခဲသွားသော ပညာရှိ သူတို့ ဖေဖေ နှင့် ပက်ပင်း တိုးခဲ့ကြရသည် ။
သူတို့ မောင်နှမသုံးယောက် မြရိပ်ညိုဟိုတယ် တွင် ရေသွားကူးကြတော့ ရေကူးကန်နား ပိတောက်ပင်များသည် ဝါ၍ဝင်းနေကြောင်းတွေ့ရသည် ။ အတန်ငယ် ညနေစောင်းပြီမို့ ပိတောက်ပွင့်ဖတ်ကလေးများက လည်း တသဲသဲကြွေနေရာ ပင်ခြေတွင် ပိတောက်ပန်းတွေ ခင်းထားသလို ဝင်းပြီးအိနေသည် ။ သမီးငယ် က “ ပန်းမွေ့ယာကြီး ဟေ့ ၊ ပန်းခင်းတဲ့လမ်း ဟေ့ ” ဟု အော်ဟစ်ရင်း ပန်းကြိုက်သော မေမေ ကို သတိရသည် ။ “ မေမေ လာ ကြိုရင် သိပ် ကောင်းမှာ ” ဟု တမ်းတမိစဉ် တကယ်ပင် မေမေ ရောက်လာ၍ ဝမ်းသာသွားသည် ။
“ ဖေဖေ က အလုပ် ကိစ္စ ရှိလို့ နောက်ကျမယ် တဲ့ ၊ မေမေ တစ်ယောက် တည်း ပျင်းနေတာနဲ့ ၊ သမီးတို့ ကို လာ ကြိုတာ ... ”
“ ဟာ ... ဟ ... ဒီလိုဆို ရေကူး ပြီးရင် ဆိုင် မှာ လိုက်ပြီး ကျွေး မယ်ပေါ့ ၊ ဟုတ်လား မေမေ ”
သားလတ် က ဝမ်းသာအားရ အော်သည် ။ သူတို့ မေမေ သည် ပိုက်ဆံ နှမျောတတ်သော်လည်း သူတို့ အလိုကို တစ်လျှင် တစ်ခါ လောက်တော့ လိုက်လျော တတ်သည် ။ သူတို့ မောင်နှမ သုံးယောက် ခေါင်းချင်းဆိုင်ကြပြီး နောက်တော့ ယုဇနဟိုတယ် တွင် ဘူဖေး သွားစားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြသည် ။ မေမေ စောင့်နေသဖြင့် ခါတိုင်းလို အကြာကြီး ရေ စိမ် မနေကြတော့ဘဲ တက်ခဲ့ ကြသည် ။ ဟိုတယ် ရောက်သည် အထိ သူတို့ သုံးယောက်သား စကားတွေ ဖောင်အောင် ပြောပြီး ပျော်နေခဲ့ကြသေးသည် ။ ဟိုတယ် ရောက် မှသာ ....
ခန်းမ က သိပ် မကျယ်သော်လည်း သူတို့ သည် ဖေဖေ့ ကို ချက်ချင်း မတွေ့ခဲ့ကြပေ ။ ဆိုင် ထဲ မှ ထွက်သွားသော နာမည်ကြီး စူပါမော်ဒယ်လ် တစ်ဦး ကို တွေ့လိုက်ရသောကြောင့်ဖြစ်သည် ။ မော်ဒယ်ဂဲ ကို အသေအချာ လိုက်ကြည့်ရင်း အသား ညိုသည် ၊ အရိုး ပိန်သည် နှင့် ဝေဖန်နေကြသောကြောင့် ဖြစ်သည် ။ မေမေ က စားပွဲ တစ်လုံး တွင် နေရာ ယူရင်း သူတို့ ကို “ လာကြလေကွယ် ” ဟု လှမ်း ခေါ်မှ တဝုန်းဝုန်း နှင့် လျှောက် သွားကြသည် ။ သားလတ် က “ နင်တို့ အကြိုက် ရန်အောင် တို့ ၊ လွင်မိုး တို့ ၊ ဒွေး တို့ လည်း ရောက်ချင် ရောက် နေမှာ ” ဟု ပြောရင်း ခန်းမတွင်း ရှိ လူများကို လွှမ်းခြုံပြီး ကြည့် လိုက်မိသည် ။
“ ဘုရားရေ ”
ရန်အောင် ကို လည်း မမြင် ၊ လွင်မိုး ကို လည်း မတွေ့ ၊ ဒွေး လည်း မရှိ တကယ် ရှိနေသည် က သူတို့ ၏ ဖေဖေ သာ ဖြစ်သည် ။ ဟို ထောင့်စွန်းက စားပွဲလေး တွင် “ ခိုင်နွဲ့ခိုင် ” ဟူသော အမျိုးသမီး နှင့် နှစ်ယောက်တည်း အတူ ထိုင် နေသော ဖေဖေ့ ကို ဒိုင်းခနဲ တွေ့ လိုက်ရတော့ သားလတ် ၏ မျက်လုံးများ ပင် ပြာချင်ချင် ဖြစ်သွားသည် ။ ဖေဖေ က ဘာ ပြောသည် မသိ ။ အမျိုးသမီး က ခေါင်းကလေး ငုံ့ကာ ခပ်နွဲ့နွဲ့ ရယ်မောရင်း ဖေဖေ့ လက်မောင်း ကို လက်သီးဆုပ် နှင့် လှမ်း ထုသည် ။
“ မေမေ ”
သားလတ် က မေမေ့ ကို ချက်ချင်း သတိရ သွားကာ စိတ်ပူ သွားသည် ။ ထိုသို့သော မြင်ကွင်း ကို မေမေ့ အား မမြင်စေချင် ။ မေမေ့ ကို စိုးရိမ်တကြီး လှမ်း ကြည့်လိုက်တော့ ကျောခိုင်းလျက် အနေအထား တွင် ထိုင် နေသည် ကို တွေ့ရသည် ။ “ တော်ပါသေးရဲ့ ၊ မေမေ တော့ မတွေ့သေးဘူး ” ဟု တွေးကာ ပင့်သက်ကလေး မသိမသာ ရှိုက်လိုက်မိသည် ။
“ ဟေ့ .... ဟိုမှာ ”
ထိုစဉ် သမီးကြီး က သားလတ် အင်္ကျီစ ကို အားကိုးတကြီး လှမ်းဆွဲသည် ။ သားလတ် က “ သိတယ် ဟ ” ဟု ခပ်ကျိတ်ကျိတ် ပြန် အော်မိစဉ် အမျိုးသမီး က ဖေဖေ့ လက်ခုံ ကို လှမ်း ၍ ဆိတ် သည် ကို မြင် လိုက်ရပြန် သည် ။
“ မေမေ ထိုင်နေလေ ၊ မေမေ့ အတွက် သား တို့ ယူခဲ့မယ်နော် ”
“ ရော့ .... မေမေ ၊ သမီးတို့ စားစရာ သွားယူတုန်း ဒီ မဂ္ဂဇင်းလေး ဖတ်နေ ”
သမီးကြီး က သူ့ လက်ထဲမှ ဖက်ရှင်မဂ္ဂဇင်း ကို ထိုး ပေးသည် ။ မဂ္ဂဇင်း ဖတ် နေလျှင် ဘေးဘီ ကို ကြည့်ဖြစ်လိမ့်မည် မဟုတ် ဟူသော အတွေး နှင့် ဖြစ်လေသည် ။ အကြီးနှစ်ယောက် က ပျာယီးပျာယာ ဖြစ်နေချိန်တွင် သမီးငယ် က ငြိမ်သက် နေသည် ။ ယခုအချိန် ထိ သူတို့ကို မမြင်သေးသော ဖခင် ဖြစ်သူ အား မင်တက်မိသလို ငေးကြည့်နေရင်း ငိုမဲ့မဲ့လေး ဖြစ်နေသည် ။
“ သမီးလေး ”
မေမေ က ငြင်သာစွာ ခေါ်သည် ။ မေ့မေ မျက်လုံး တွင် လည်း မျက်ရည်ကြည်တွေ မသိမသာ ရစ်ဝဲနေသည် ။
“ သမီး အဲဒီလို ကြည့် မနေနဲ့လေ ”
သားလတ် က “ ဘုရားရေ ။ ဒါဆို မေမေ က ငါတို့ အရင် တွေ့ထားတာပေါ့ ” ဟု ထိတ်လန့်တကြား တွေး လိုက်မိသည် ။
“ သမီး ၊ အဲဒီလို ကြည့် မနေနဲ့ ။ ဖေဖေ ရှက် သွားမှာပေ့ါ ။ အားလုံးပဲ မမြင်ချင်ယောင် ဆောင် နေကြ ။ မေမေ ပြောတာ နားလည်တယ် မဟုတ်လား ”
မေ့မေ့ အသံလေး က အတန်ငယ် တုန်ရီနေသော်လည်း ပြတ်ပြတ်သားသား ရှိသည် ။ သူတို့ သုံးယောက် အတွက် ၌ မူ နားဝ ဗုံး တစ်လုံး ကပ်ပြီး ကွဲသွား သလိုပင် ။ ဘာဆိုဘာမှ ပြန် မပြောနိုင်ကြ ၊ ရွှင်ရွှင်ကလေး ပြုံးရန် ကြိုးစားနေသော မေ့မေ့ ကို အငိုင်သား ကြည့် နေမိကြသည် ။
“ သွားကြလေ ။တစ်ယောက် နဲ့ တစ်ယောက် စကား ပြောရင်း ရယ်ရယ်မောမော သွားကြ ။ ဖေဖေ့ ဘက် ကို လုံးဝ မကြည့်မိစေနဲ့ ”
မေမေ က အမိန့်ပေးသော အသံ နှင့် ထပ် ပြောသည် ။ ထို့နောက် သူ့ လက် ထဲ မှ မဂ္ဂဇင်း ကို ဟိုလှန်ဒီလှန် နှင့် စိတ်ဝင်တစား ဖတ်နေလေသည် ။
မေမေ သည် အခြေအနေ ကို လျင်မြန်စွာ သဘောပေါက်ပြီး လျင်မြန်စွာ ထိန်းသိမ်းနေကြောင်း သူတို့ အားလုံး သိ လိုက်ကြသည် ။ ထို့ကြောင့် မေမေ့ စကား ကို သူတို့ သုံးယောက်လုံး ကောင်းစွာ နားထောင်ခဲ့ကြသည် ။ အခါတိုင်းလိုပင် ပျော်ရွှင်တက်ကြွနေသော မျက်နှာထားမျိုး ကို ကြိုးစားပြီး သရုပ်ဆောင် ခဲ့ကြသည် ။ စားချင့်စဖွယ် ပြင်ဆင်ထားသော စားသောက်ဖွယ်ရာများ ကိုပန်းကန် ထဲ ကောက် ထည့်ရင်း တစ်ဦး နှင့် တစ်ဦး နောက်ပြောင် ကျီစယ် ကာ ပြုံးကြ ရယ်ကြသည် ။ သမီးငယ်လေး ၏ အသံ က လိုအပ်သည် ထက် အတန်ငယ် ပို ကျယ်နေ၍ လက်ကုတ် သတိပေးရသည် မှ အပ သူတို့ အားလုံး အောင်မြင်စွာ သရုပ်ဆောင် နိုင်ခဲ့ကြသည် ။
စားပွဲ ကို ပြန် ရောက်ခါနီး မသိမသာ ခိုးကြည့်တော့ ဖေဖေ့ ကို မတွေ့ရတော့ ။ တစ်ဦး တည်း ငေါင်စင်းစင်း ကျန်ရစ်သော အမျိုးသမီး ကတော့ ကျေနပ်ပုံ မရ ။ သူတို့ ဘက် ကို မသိမသာ လှမ်းကြည့်ရင်း သူ့ ပန်းကန် ထဲ မှ အသားလုံးများ ကို စိတ် မပါ့တပါ စား နေသည် ။
စားပွဲ ဆီ သို့ သူတို့ ပြန် ရောက်ပြီး လက်ထဲ မှ အစားအသောက် ပန်းကန်ပြားများ ကို ချသည် အထိ မေမေ က သူ့ လက် ထဲ မှ မဂ္ဂဇင်း စာအုပ် ကို အမူအရာ ကောင်းကောင်း နှင့် စိတ်ဝင်တစား ဖတ် နေဆဲ ဖြစ်လေသည် ။
“ ဖေဖေ ပြန်သွားပြီ မေမေ ။ မရှိတော့ဘူး ”
သမီးကြီး က ခပ်တိုးတိုး ကပ်ပြောသော အခါမှ ခေါင်း ကို မသိမသာ မော့ ကာ သက်ပြင်းရှည် ကို ရှိုက်၍ ရှုသည် ။ သူ့ ကို ကြင်ကြင်နာနာ စိုက် ကြည့် နေကြသော သားသမီး သုံးဦး ကို ပြန်လည် ငေးကြည့်ရင်း နာနာ ကျင်ကျင် ပြုံးပြလေသည် ။
••• ••• ••• •••
“ သားတို့ သမီးတို့ မှတ်ထားဖို့ က မေမေ တို့ အားလုံး ဟာ ဖေဖေ့ ကို ရိုသေတယ် ။ လေးစားတယ် ၊ ချစ်လည်းချစ် ကြောက်လည်း ကြောက်ကြရတယ် ။ အခုလို အရိုသေတန်စရာ ၊ အချစ်လျော့စရာအဖြစ်မျိုးနဲ့ ပက်ပင်း တိုးရတယ် ဆိုရင် ဖေဖေ ရှက် မှာပေါ့ ”
မေမေ က အစားအသောက် ကို တို့ကာ ပင့်ကာ စားနေရင်း ခပ်တိုးတိုး ပြောသည် ။
“ သမီး သာ ဆိုရင် ဖေဖေ နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် စားပွဲမှာ ရွေး ထိုင်ပြီးတော့ စေ့စေ့ ကြည့်ပြီး ပြုံး ပြလိုက်မှာ ”
“ အဲဒါဆို ဖေဖေ ပို ရှက် သွားမှာပေါ့ ”
မည်သူက မည်မျှ ဆွဲဆောင်ပါစေ ။ သူ ၏ ဖေဖေ သည် ဆင်ဆင်ခြင်ခြင် နေနိုင်ခဲ့လိမ့်မည် ဟု ယုံကြည်စိတ်ချထားမိသဖြင့် သမီးကြီး က ဝမ်းနည်းပမ်းနည်း နှင့် ဒေါသ ဖြစ် ချင်နေသည် ။
“ ဒီမှာ မေမေ ပြောမယ် ၊ သမီးတို့ သားတို့ တစ်သက်လုံး အမြဲ မှတ်ထား ဘယ်သူ့ကို မှ ဘယ်တော့ မှ ရှက်အောင် မလုပ်မိကြစေနဲ့ ။ လူ တစ်ယောက် ဟာ မှားမှားမှန်မှန် ရှက် လာရင် ရမ်း လာတတ်တယ် ။ ရှက်ရမ်း ရမ်းပြီ ဆိုရင်လည်း အခြေအနေ ကို လွယ်လွယ် နဲ့ မထိန်းနိုင်တော့ဘူး ”
မေမေ က သူ့ ပန်းကန် ထဲ မှ ပုစွန်ထုပ် ကို သမီးငယ်လေး ၏ ပန်းကန် ထဲ သို့ လှမ်း ၍ ထည့် ပေးလိုက်သည် ။
“ မေမေ စိတ်မဆိုးဘူးလား ဟင် ”
သမီးကြီး ၏ အမေး ကို မေမေ က ပြန် မဖြေပေ ။ စားပွဲပေါ် ကျသွားသော ငရုတ်ဆီ တစ်စက် ကို တစ်ရှုးစက္ကူ နှင့် သုတ်ရင်း ၊ မကြားသလိုလို လုပ်နေသည် ။ ထို့နောက် မှ “ သူ ပြောတော့ အလုပ်ကိစ္စ ရှိလို့ နောက်ကျမှာ တဲ့ ” ဟု ခပ်တိုးတိုး ပြောသည် ။ မေမေ့ အသံ က အတန်ငယ် တုန်ရီသွားသော်လည်း မျက်နှာ ကတော့ အပြုံး မပျက်လှပေ ။
“ ဒိပြင် မိန်းမတစ်ယောက် နဲ့ ညစာ အတူ စားရုံလောက် နဲ့ တော့ သိပ် စိတ် မဆိုးပါနဲ့ မေမေ ရယ် ၊ ဒါဟာ ဘာမှ မဖြစ်လောက်ပါဘူး ။ အိမ်ထောင်ရေး ဖောက်ပြန်တာလည်း မဟုတ်ပါဘူး ”
သားလတ် က ဖေဖေ့ ဘက် မှ ရှေ့နေ လိုက်သည် ။ မိန်းမ နှင့် ပတ်သက်၍ နာမည် အစွန်းအထင်း တစ်ခါ မှ မရှိဖူးသော ဖေဖေ့ ကို ရုတ်တရက် သနားသလို ဖြစ် သွားသည် ။ မေမေ့ လက် ထဲ တွင် နိုင်ဖဲ တစ်ချပ် ကို ကိုင်ထားပြီမို့ ဖေဖေ တော့ ခံရတော့မည် ဟု စိုးရိမ်စိတ် ဝင်သွားသည် ။ မေမေ က သား ကို လှမ်း ကြည့်ရင်း ရင်ထဲ မှ အတွေး ကို ချက်ချင်းပင် ထိုးဖောက် ၍ မြင်လိုက် ဟန် ရှိသည် ။
“ မစိုးရိမ်ပါနဲ့ သား ရယ် ။ တကယ့် ကို အိမ်ထောင်ရေး ဖောက်ပြန်တယ် ဆိုရင်လည်း မေမေ က တစ်စုံတစ်ခုသော အတိုင်းအတာ အထိ တော့ သည်းခံမှာပေါ့ ။ ခွင့် လွှတ်နိုင်တာ မလွှတ်နိုင်တာတော့ တစ်ပိုင်း ပေါ့ ”
ပန်းကန် ထဲ တွင် စားစရာ ကုန်သွားသဖြင့် သမီးငယ် က တစ်ခေါက် ထပ်ယူရန် ထွက် သွားသည် ။ မေမေ့ ပန်းကန် ထဲ တွင်တော့ အရာ မယွင်းလှသေးပေ ။
“ ဘာရယ် မေမေ ။ခွင့်မလွှတ်နိုင်ဦးတော့ သည်းခံမယ်ပေါ့ ဟုတ်လား ”
“ အင်း ”
“ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဟင် ”
“ နံပတ်တစ် အချက်က ဒါဟာ မြန်မာပြည် မို့လို့ ပေါ့ ။ နံပတ်နှစ် အချက် ကတော့ မေမေ ဟာ အမေ တစ်ယောက် ဖြစ်နေလို့ ပေါ့ ”
အခန်း ထဲ မှ တစ်ဦးတည်း ထွက်ခွာသွားသော ခိုင်နွဲ့ခိုင် ကို မေမေ က မသိမသာ လှမ်း ကြည့်သည် ။ ခွာ ချွန်ချွန် ဖိနပ်မြင့်မြင့် ကိုလှပစွာ စီးပြီး တင်ပါး ကို ရမ်းပြီး လျှောက်သွားပုံ မှာ မိန်းမချင်း အတွက် ပင် ငေး၍ ကြည့် ချင်စရာ ဖြစ်နေသည် ။
“ အနောက်နိုင်ငံတွေ မှာ တော့ လင်မယား ကွဲတယ် ဆိုတာ မဆန်းပါဘူးလေ ။ ထမင်း စားသလို ၊ ရေ သောက်သလို ၊ စိတ် အလို လိုက်ပြီး လွယ်လွယ် လုပ်နေကြတာ ။ မေမေ တို့ ဆီမှာက ဒါမျိုး ကို လူမှုရေး အရ ကို သိပ်ပြီး လက် မခံဘူး ။ အိမ်ထောင် ပြု တာ ကို ဘုရား တည်တာ ၊ ဆေးမင်ကြောင် ထိုးတာ နဲ့ ကို ခိုင်းနှိုင်းပြီး ပြောထားတာ ကို ကြည့် ပါလား ။ မှား သွားတယ် ဆိုပြီး ဘွာ ခတ်လို့ ရတဲ့ ကိစ္စမျိုး မှ မဟုတ်တာ ကွယ် ”
“ လင် နဲ့ မယား လျှာ နဲ့ သွား ဆို မေမေ ရ ”
“ ဟုတ်တယ်လေ သား ရဲ့ ။ ဒါကြောင့်လည်း ခဏခဏ ကိုက် မိကြတာပေါ့ ၊ ဒါပေမဲ့ ကိုက်မိ တိုင်းသာ ကွဲ ရမယ်ဆိုရင် မြန်မာပြည် မှာ လည်း လင်ကွာ မယားကွာ တွေ ပြည့်လျှံနေမှာပေါ့ ” မေမေ က တိုးတိုးလေး ရယ်သည် ။
“ မေမေ တို့ ဆီ မှာက ချမ်းသာတဲ့ သူ ဖြစ်ဖြစ် ၊ ဆင်းရဲတဲ့ သူ ဖြစ်ဖြစ် တစ်ခုလပ် .... တစ်လင်ကွာ ဆိုတဲ့ နာမည် ကို ကြောက် တယ်လေ ။ဒီတော့ တစ်ယောက် ရဲ့ အမှား ကို တစ်ယောက် က တတ်နိုင်သမျှ သည်းခံမျိုသိပ် တတ်ကြတယ် ။ တည်မိတဲ့ အသိုက်အမြုံ ကို မပျက်စီးရအောင် မပြိုကွဲရအောင် ထိန်းသိမ်း တတ်ကြတယ် ။ ဒါဟာ မေမေ တို့ ရဲ့ ရိုးရာ အစဉ်အလာ ကောင်းပဲ ”
“ ကဲ - နံပတ်နှစ် အချက် ”
သမီးကြီး က ထောက်ပေးသည် ။သူ သာ အိမ်ထောင် ကျ၍ သူ့ ယောက်ျား ဖောက် ပြန်လျှင် ဘယ်လို လုပ်ရမည်နည်း ဟု တွေးရင်း ချွေး ပြန်ချင်လာသည် ။
“ အင်း နံပတ်နှစ် အချက်ကတော့ ” မေမေ က မသိမသာ ပြုံးသည် ။
“ မိန်းမ တစ်ယောက် ကို သဘာဝတရား က ပေးထားတဲ့ အကြီးမားဆုံး တာဝန် ဟာ ဘာလဲ သိလား ”
မေမေ က မေး သော်လည်း သမီးကြီး က ငြိမ်နေသည် ။ သားလတ် က ကြားထဲ မှ ဝင်ပြီး “ ကလေး မွေးဖို့ ” ဟု ဖြေလိုက်ချင်သော်လည်း သူ့ အစ်မ ၏ မျက်စောင်း ကို ကြောက်၍ မဖြေရဲချေ ။ သို့သော် မေမေ က သူ နဲ့ တစ်ထပ်တည်း ပြော၍ ကျေနပ်သွားသည် ။
“ မိန်းမတွေ ဟာ ဘယ်လောက် ပဲ ပညာ တော် ပါစေ ၊ အစွမ်း ကောင်းပါစေ ၊ ထူးချွန်ပါစေ ၊ သူ့ရဲ့ ပထမ မူလ သဘာဝ တရား က ပေးထားတဲ့ တာဝန် ကတော့ လူသားမျိုးဆက်သစ်တွေ မွေးဖွား ပေးဖို့ပဲ ။ အဲဒီ မျိုးဆက်သစ်တွေ ကို လူလားမြောက်အောင် ထိန်းသိမ်း စောင့်ရှောက် ပေးဖို့ပဲ ”
“ အဖေ ကလည်း ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက် ရမှာပေါ့ မေမေရ ၊ အမိ ရော အဖ ရော လိုတယ်လေ ”
သမီးငယ် က စောဒက တက်သည် ။ မေမေ က ခေါင်း ညိတ်သည် ။
“ ဟုတ်တယ် ။ အမိ ရော အဖ ရော လိုတာပေါ့ ။ သားသမီးတွေ ကို ကိုယ်ရော စိတ်ပါ ကျန်းမာ သန်စွမ်းအောင် ၊ လူလား မြောက်အောင် လုပ်ဖို့ ကျွေးမွေးပြုစုဖို့ က အမေ တစ်ယောက် တည်း မနိုင်တော့ဘူးလေ ၊ အဖေ့ အကူအညီလည်း အများကြီး လိုတာပေါ့ ၊ ဒါကြောင့်မို့လို့ သားသမီး ကို တကယ် ချစ်မြတ်နိုးတဲ့ အမေတိုင်း ဟာ သူတို့ သားသမီးတွေ ကို ဖခင် ရင်း နဲ့ ပဲ မကွဲမကွာ အမြဲ ထားရှိဖို့ ကြိုးစားကြတယ်လေ ။ သားတွေ သမီးတွေ ပွားစီးလာတဲ့ အိမ်ထောင်ရေး ဟာ သံယောဇဉ်ကြိုးတွေ အထပ်ထပ် ပတ် လာသလို ခွင့်လွှတ်ရတာ ၊ သည်းခံရတာ ၊ နာကျင်ရတာတွေ လည်း အများကြီး ရှိနေတတ်တာပဲ ”
“ သားသမီးတွေ အတွက် သည်းခံခြင်းတရား ကို နှလုံးသား နဲ့ ရင်းထား တဲ့ အမေ တွေ ဟာ ရေတွက်လို့ တောင် ရမှာ မဟုတ်ပါဘူး ။ အရင်တုန်းကလည်း အများကြီး ၊ အခုလည်း အများကြီး ၊ နောက်နောင်လည်း အများကြီး ရှိနေဦးမှာပါ ”
စကားဝိုင်း သည် ရုတ်တရက် တိတ်ဆိတ်သွားသည် ။ မေမေ သည် ဘာမှ ဆက် မပြောတော့ဘဲ သမီးငယ် ယူလာပေးသော ရေခဲမုန့် ကို တိတ် ဆိတ်စွာ စားနေသည် ။ ရေခဲမုန့် က ချိုပြီး အေး နေသည် ။ မွှေး နေသည် ။ သို့သော် မေမေ့ ရင်ထဲတွင်တော့ ပူပြီး နွေး နေသည် ။
••• ••• ••• •••
သူတို့တွေ အိမ်ပြန် ရောက်တော့ ရုပ်မြင်သံကြား မှ ပြည်တွင်းသတင်း ပင် လာ နေချေပြီ ။ ဖေဖေ အိမ်ပြန် ရောက်နေပြီ ဟု ကြီးကြီးဒေါ်စောမြ က ဆီး ပြောတော့ သူတို့ အားလုံး အံ့ဩ သွားကြသည် ။
စာကြည့်ခန်းထဲ ကဲ ကြည့်တော့ အပေါက် ဝ ကို ကျော ပေးပြီး ရပ်နေသော ဖေဖေ့ ကို တွေ့ရသည် ။ ဗီရိုထဲ မှ စာအုပ်များ ကို ထုတ်လိုက် သွင်းလိုက်နှင့် အလုပ် ရှုပ်နေသည် ။ သူတို့ အားလုံး ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမည် မသိဘဲဖြစ်နေစဉ် မေမေ က မသိမသာ သက်ပြင်းလေး ရှိုက်သည် ။ ထို့နောက် ချိုသာစွာ ပြုံးလိုက်သည် ။
“ ဟော .... အဖေကြီး ၊ အလုပ်ကိစ္စ ရှိတယ်ဆို ၊ ဘာလို့ အစောကြီး ပြန် လာတာလဲ ”
“ အေးကွာ ”
ဖေဖေ က လှည့် မကြည့်ဘဲ ခပ်ပျော့ပျော့ ပြန် ပြောသည် ။ သူ့ လက် ထဲ မှ စာအုပ်များ ကို ဗီရို ထဲ သို့ ပြန် ထည့် လိုက်ပြန်သည် ။
“ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဟင် .... နေ မကောင်းလို့လား ”
“ ဟုတ်ပါရဲ့ကွယ် ၊ ရာသီဥတု ကလည်း ပူပြင်းလိုက်တာ ၊ ခေါင်းကိုက်ချင်စရာကြီး ။ ဒီနှစ် နွေ ကို ခါတိုင်းနဲ့ မတူဘူး ။ ပိုပြီး ပူတယ် ။ အိုဇုန်းလွှာ ပေါက် လို့လား .... မလေးရှား က တောမီး ကြောင့်လား ... သမုဒ္ဒရာ ထဲက ရေပူစီးကြောင်းကြီး ကြောင့်လား .... တစ်ခုခုတော့ တစ်ခုခုပဲ ”
စကားရော ၊ ဖောရော ပြောရင်း မေမေ ကအခန်း ထဲ ဝင်သွားသည် ။ ဘာဆို ဘာမှ ဖြစ် မထားသလို မေမေ့ အမူအရာ က သက်တောင့်သက်သာ ရှိ နေသည် ။
“ အေးကွာ .... ခေါင်းထဲ မှာ အုံပြီး ကိုက်ခဲနေတာ နဲ့ ”
မေမေ့ ကို မရဲတရဲ လှမ်း ကြည့်နေသော ဖေဖေ့ မျက်နှာ ကို တွေ့တော့ သူတို့ မောင်နှမ သုံးယောက်လုံး သနား သွားကြသည် ။ ဖေဖေ့ မျက်နှာ ဒီလောက် ပျက်ယွင်းနေတာ ယခင် က သူတို့တွေ တစ်ခါမျှ မမြင်ဖူးခဲ့ကြပေ ။
“ ဒါနဲ့ ဘာလို့ စာအုပ်တွေ ဖတ်နေတာလဲ ။ နား လိုက်ပါလား အဖေကြီး ရယ် ၊ သမီးကြီး ရယ် .... ဖေဖေ့ ကို သံပုရာရည်လေး ဖျော်ပေးပါလား ”
မေမေ့ အသံ က စည်ပင်ဝေဆာနေသည် ။အပေါက်ဝ တွင် ကြောင်အအ ရပ်နေသော သားသမီးများ ကို မျက်ရိပ် ပြ၍ လှမ်း ခေါ်သည် ။
“ သားတို့ က ယုဇန မှာ ဘူဖေး သွားစားနေတာ ဖေဖေ ရ ”
“ သမီး တော့ ပုစွန်တုပ်ကြီး လေးကောင် တောင် စား လာတယ် ဖေဖေ ရေ ... ဖေဖေ့ ကို သတိ ရလိုက်တာ လွန်ရော ”
သားလတ် နှင့် သမီးငယ် က အခန်း ထဲ လှမ်း ဝင်လာသည် ။ ဖေဖေ ထိုင်ရန် ပက်လက်ကုလားထိုင် ကို သားလတ် က သွား ယူနေစဉ်တွင် သမီးငယ် က သူ့ လက် ထဲ မှ သံပုရာချိုချဉ်လေး ကို အခွံ ခွာပြီး ဖေဖေ့ ပါးစပ် ထဲ ခွံပေးသည် ။
“ ဖေဖေ အဲ့ဒီ နား ရောက်တော့ သား တို့ ကို တွေ့လိုက်သလိုလို ထင်မိ သား ”
ဖေဖေ က သူတို့ ကို မသိမသာအကဲခတ် နေသည် ။
“ ဟင် ဖေဖေ ကလည်း ဘာလို့ မခေါ်တာလဲ ”
“ ဖေဖေ့ ခေါင်း ထဲ မှာ တအား အုံနေတာနဲ့ အိမ် ပြန်လာတာ ။ ကိုယ့် အိမ် မှာ ကိုယ် နား နေတာ အကောင်းဆုံး မဟုတ်လား ”
“ ဟုတ်တာပေါ့ ” သားလတ် က ခေါင်းညိတ်သည် ။
' ကိုယ့် အိမ် မှာ ကိုယ် နားနေတာ အကောင်းဆုံး ' ဟူသော ဖေဖေ့ စကား ကြောင့် ရင် ထဲ တွင် မြူး ပြီး ပျော်သွားသည် ။
“ အဖေကြီး ထမင်း မစားရသေးရင် ပြင် လိုက်မယ်လေ ”
“ တော်ပါပြီကွာ ၊ ရင် ထဲ လည်း ပြည့် နေတယ် ၊ အိပ်ခါနီး ကျမှ ကော်ဖီလေးတစ်ခွက် ပေးနော် ”
ဖေဖေ့ မျက်နှာ တဖြည်းဖြည်း ကြည်လင်လာသည် ။ သိသိသာသာ စိတ်သက်သာပြီး ပေါ့ပါးသွားသော အရိပ်အယောင် ကို တွေ့ ရသည် ။ သံပုရာချိုချဉ်လေး ကို တမြုံ့မြုံ့ဝါးရင်း ပက်လက်ကုလားထိုင် တွင် ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်သည် ။ မေမေ ပေးသော ဆေးမြစ်စုံ ရှုဆေးလေး ကို မျှင်း၍ ရှုရှိုက် နေသည် ။ သမီးငယ် က ဖေဖေ့ ခြေထောက် ကို ဆွဲ ပြီး နှိပ်တော့ ဖေဖေ က ရယ်ရင်း ရုန်းသည် ။
“ အမေကြီး ရေ ... ခင်ဗျား သမီး ကျုပ် ကို မနှိပ်ဘဲ ဆိတ် နေပြီ ” ဟု လှမ်း အော် သည် ။
နာရီပိုင်း အတွင်း မှာ ပင် .... သူတို့ အိမ်လေးသည် နဂို အတိုင်း ပြန်လည် သက်ဝင် လှုပ်ရှားပြီး နွေးထွေး လာသည် ။ သားလတ် ၏ ကျီစယ်သံ ၊ သမီးငယ် ၏ တိုင်တောသံ ၊ သမီးကြီး ၏ ရယ်သံ တို့ ဖြင့် စီစီညံညံ ဖြစ်လာသည် ။
“ ခုနတုန်းက ဖေဖေ့ တစ်ခေါင်းလုံး အုံပြီး ခဲ နေတာပဲ ။ နေရတာ ဆိုးလိုက်တာ ၊ အခု သမီး တို့ သား တို့ ရဲ့ စကား ပြောသံတွေ ရယ်သံတွေ ကြားရတော့ အလိုလို သက်သာ လာတယ် ”
“ ဒီလိုဆို သမီးတို့ က ဖေဖေ့ အတွက် ဆေး ပေါ့နော် ”
သမီးငယ် ၏ အပြော ကို ဖေဖေ က ခေါင်းညိတ် ထောက်ခံသည် ။ ခေတ္တခဏ ပျောက်ဆုံးသွားသော အပြုံးချိုချို ကို ဖေဖေ့ မျက်နှာ ပေါ်တွင် ပြန်လည် တွေ့ရှိ လာရသည် ။
“ ဟုတ်တယ် သားတို့ သမီးတို့ ဟာ ဖေဖေ့ အတွက် ဆေးပဲ ။ ဖေဖေ ဆေးစား မမှားအောင် အမြဲ သတိ ရှိရမယ် ”
ဖေဖေ က သမီးငယ်လေး ၏ ဆံပင်ပျော့ပျော့လေးများ ကို လှမ်း ဖွကာ သူ့ အဓိပ္ပါယ် နှင့် သူ ပြောသည် ။ အားလုံး နားလည် လိုက်ကြသော်လည်း မသိသလို နေ လိုက်ကြသည် ။ ဝမ်းသာကြည်နူးမှုကြောင့် တော့ ရင် တဖျတ်ဖျတ် ခုန် နေမိကြလေသည် ။
••• ••• ••• •••
လ သာ သော ည ဖြစ်သည် ။ ရွှန်းမြသော လရောင် သည် ခြံ ထဲ သို့ ဖြာ ကျနေသည် ။ မြတ်လေးပန်းရနံ့ က လေ ထဲ တွင် လွင့်ပျံနေသည် ။ လသာဆောင် တွင် တစ်ဦးတည်း ရပ်နေသော မေမေ့ ဆီသို့ သမီးကြီး ရောက်လာသည် ။ “ အိပ်ဆေး သောက်မလား မေမေ ” ဟု တိုးတိုးလေး မေးသည် ။
“ မသောက်ပါဘူး သမီး ရယ် ။ ခဏနေရင် ဘုရားခန်း ဝင်ပြီး တရား ထိုင် မှာပါ ”
မေမေ က အေးဆေးစွာ ဖြေသည် ။ သမီးကြီး သည် မေမေ နှင့်အတူ ရပ်ရင်း လပြည့်ဝန်း ကို မော် ကြည့်သည် ။
“ ဖေဖေ တော့ စိတ်ချမ်းသာ လက်ချမ်းသာ အိပ်ပျော်သွားပြီ နော် ”
“ အင်း ”
“ သမီး တို့ အောင်မြင်တယ် နော် မေမေ ”
“ အင်း ”
မွှေးပျံ့နေသော လေကို သမီး က ရှိုက်၍ ရှုလိုက်သည် ။ သူ့ ရင် ထဲ တွင် အားအင်တွေ ပြည့် လာသလို ခံစားရသည် ။
“ သမီး တို့ ဖေဖေ ဟာ သမီး တို့ ဆီ ကို ရာခိုင်နှုန်းပြည့် ပြန် ရောက်လာပြီ နော် မေမေ ။ အဲဒါ မေမေ တော် လို့ ”
“ မဟုတ်ပါဘူး သမီး ရယ် ။ ဖေဖေ တော် တာပါ ။ သားတို့ သမီးတို့ မြင် လိုက်တဲ့ ခဏ မှာ သူ့ ကိုယ် သူ ချက်ချင်း ပြန်ပြီး ထိန်းသိမ်း တည့်မတ်နိုင်ခဲ့တာပဲ ။ ဖေဖေ့ လို ယောက်ျား ရှားပါတယ် ”
“ မေမေ့ လို မိန်းမ လည်း ရှားတာပဲ ”
“ မရှားပါဘူးကွယ် ။ တည်ဆောက်မိတဲ့ အသိုက်အမြုံလေး ကို ချမ်းမြေ့သာယာအောင် ၊ မယိုင်မလဲ မပြိုကွဲရအောင် နည်းမျိုးစုံနဲ့ ကြိုးစားပြီး ကျားကန် နေကြရတဲ့ မိန်းမတွေ ဟာ ဒီကမ္ဘာ ၊ ဒီလောကကြီး မှာ အများကြီး ပါ ၊ သူတို့ နဲ့ ယှဉ်ရင် မေမေ က ဘာမှ ဖြစ်လောက်မယ် မထင်ပါဘူး ”
မေမေ က တိုးတိုးလေး ပြောသည် ။ အေးမြ မွှေးပျံ့သော လေ ကို ရှိုက်၍ ရှူ ရင်း လပြည့်ဝန်း ကို မော် ၍ ကြည့်မိသည် ။ ထို့နောက် ခုအချိန် မှာ သူ့ လိုပင် လပြည့်ဝန်း ကို မော် ကြည့်နေသော မိန်းမတွေ ဘယ်နှဦးများ ရှိနေမလဲ ဟု တွေး နေမိသည် ။
“ ဖေဖေ ရဲ့သိက္ခာ နဲ့ မာနတရား ကို မထိခိုက် ၊ မပွန်းရှအောင် မေမေ ဟန်ဆောင် နိုင်ခဲ့တယ်လေ ”
အနည်းငယ် အေးနေသော မေမေ့ လက်ဖဝါးလေးများ ကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ရင်း သမီး က ကျေးဇူးတင်စွာ ပြောသည် ။ မေမေ က ဘာမှ ပြန် မပြော ။ သဲ့သဲ့ကလေး ပြုံးရင်း ငြိမ် နေသည် ။ ထိခဲ့ခိုက်ခဲ့ ပွန်းရှခဲ့ရသော သူ ၏ နှလုံးသား ကို မူ ရင် ထဲ သို့ အတင်း ဖိ၍ ထည့်ကာ သိုဝှက်ထား လိုက်လေသည် ။
◾ မစန္ဒာ
📖 မြန်မာ့အမျိုးသမီးကြေးမုံ
၁၉၉၈ ခုနှစ် ၊ ဇွန်လ
www.facebook.com/aung.naingoo.3726613
.
No comments:
Post a Comment