ပရုပ်ဆီနှင့် တူသော မိန်းမ

 

❝ ပရုပ်ဆီ နှင့် တူသော မိန်းမ ❞

တစ်နေ့သ၌ ကျွန်ုပ်သည် မိတ်ဆွေတစ်ဦး၏ ညွှန်ပြမှုကြောင့် တရားထိုင်ရန်အလို့ငှာ လွန်စွာချမ်းအေးသော တောင်ကုန်းမြို့ ကလေးတစ်မြို့ဆီသို့ မီးရထားဖြင့် ခရီးထွက်ခဲ့လေ၏ ။ ကျွန်ုပ်၏ နံဘေးထိုင်ခုံ၌မူ အဘိုးကြီးတစ်ဦး လာရောက်ထိုင်လေ၏ ။ သူ့၌ ပစ္စည်းပစ္စယဟူ၍ မယ်မယ်ရရ မပါရှိပေ ။ လွန်စွာကြီးမားသော လွယ်အိတ်ကြီးတစ်လုံးနှင့် လွန်စွာကြီးမားသော တောင်ဝှေးကြီး တစ်ချောင်းသာ ပါလေ၏ ။ ထိုအဘိုးကြီးသည် အသားအလွန်ဖြူ၏ ။ ထို့အပြင်လွန်စွာရှည်လျား၍ ဖြူဖွေးလျက်ရှိကုန်သော မုတ်ဆိတ်တို့သည်လည်း ရှိ၏ ။

တိုက်ပုံအင်္ကျီနှင့်တူသော အင်္ကျီပွကြီး ၊ ရှမ်းဘောင်းဘီကဲ့သို့သော ဘောင်းဘီပွကြီးကိုလည်း ဝတ်ဆင်ထား၏ ။ ထိုအဝတ်အစားတို့ကြောင့် မြန်မာအဘိုးအိုတစ်ဦး မဟုတ်ကြောင်း သိသာနိုင်၏ ။ ကျွန်ုပ်သည် ထိုင်ခုံ၌ ထိုင်မိသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် လွယ်အိတ်တွင်းမှ တရားထိုင်နည်း စာအုပ်ကို ထုတ်၍ ဖတ်ရှုနေလေ၏ ။ မုတ်ဆိတ်ဖြူ အဘိုးကြီးမှာမူ ကျွန်ုပ်၏နံဘေး၌ လာ၍ထိုင်နေသည့် အချိန်မှစ၍ ၎င်း၏ တောင်ဝှေးကို ပစ္စည်းတင်သော စင်ပေါ်သို့တင်ခြင်း ၊ လွယ်အိတ်တွင်းမှ ပစ္စည်းများကို ထုတ်ခြင်း ၊ ပြီးလျှင်ပြန်ထည့်ခြင်းစသော သက်ကြီးရွယ်အိုတို့၏ အငြိမ်မနေတတ်သော အကျင့်ကို ပြလေတော့၏ ။ ထို့နောက် မုတ်ဆိတ်ဖြူအဘိုးကြီးသည် သူ၏ လွယ်အိတ်အတွင်းမှ မုန့်ထုပ်ကိုထုတ်၍ မုန့်တစ်ခုကို နှိုက်ယူစားသောက်လေ၏ ။ ကျွန်ုပ်သည် စာဖတ်နေရာမှ ၎င်း၏မုန့်ကိုလှမ်း၍ ကြည့်လိုက်လေ၏ ။ မုန့်မှာ ဓားလှီးမုန့်ဖြစ်၏ ။

မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးသည် ဓားလှီးမုန့်ကို စားပြီးနောက် ရေဘူးကို ထုတ်၍ ရေသောက်ပြန်၏ ။ ရေသောက်ပြီးသောအခါ၌ ဆေးတံကလေးကိုထုတ်၍ ဆေးအိုး၌ ဆေးဖြည့်ကာ ဆေးတံဖွာရင်း ငြိမ်၍သွားလေတော့၏ ။ ထိုအချိန်ထိ ရထားမှာ တုတ်တုတ်မျှ မလှုပ်သေး ။ ခရီးသည်များမှာမူ တက်လိုက်ဆင်းလိုက် ပစ္စည်းများကို ခုံအောက် ထိုးသူထိုး ၊ တန်းပေါ်တင်သူတင် နှုတ်ဆက်သူနှုတ်ဆက် စသည်ဖြင့် ပွက်လောရိုက်လျက် ရှိလေတော့၏ ။

ထို့နောက်တွင်ကား ခရီးသည်အားလုံးလိုလို နေသားတကျ ဖြစ်သွားသောကြောင့် ငြိမ်၍သွားလေတော့၏ ။ လိုက်ပို့သူအချို့နှင့် ခရီးသည်အချို့သည် ဟိုတစ်စု သည်တစ်စုဆိုသလို စင်္ကြံလမ်းပေါ်၌ စကားပြောလျက် ရှိကြ၏ ။ ကျွန်ုပ်တို့၏ ပြတင်းပေါက်၌မူ တစ်ဘက်ခုံမှ ခရီးသည် လာရောက်၍ ကိုယ်တစ်ပိုင်းကို ပြတင်းပေါက်အပြင်ဘက်သို့ထုတ်ကာ ကုန်းတိကုန်းကွ အနေအထားဖြင့် ၎င်းအားလိုက်ပို့သော ပလက်ဖောင်းပေါ်မှလူအား မှာတမ်းရှည်ကြီး တစ်ခုကို မှာကြားနေလေ၏ ။ ထိုမှာတမ်းထဲတွင် အမ်ဒီအိမ်သို့ ပို့ရန်ပစ္စည်းများ အကြောင်းလည်း ပါ၏ ။ ထိုပစ္စည်းများနှင့်အတူ သာကေတမှ အနှိပ်သည်ကြီး တစ်ဦးလည်းပါ၏ ။ အမ်ဒီကြီး၏ ကတော်မှာသော သစ်ခွပန်းအကြောင်းလည်းပါ၏ ။ အောက်မှလိုက်ပို့သူက ဟုတ်ကဲ့ ၊ ဟုတ်ကဲ့ဟုသာ ပြန်၍ပြောနေသံကိုလည်း ကြားရ၏ ။ နိုင်ငံခြားသို့ထွက် မည့် သူ၏သားအတွက် ပါတ်စ်ပို့ကိစ္စ မည်သူ့ထံသို့ ပြောထားကြောင်း ၊ ထိုကိစ္စအတွက် အဆင်ပြေမပြေ သွားရောက်မေးမြန်းရန်လည်းပါ၏ ။ အောက် မှလူက ဟုတ်ကဲ ၊ ဟုတ်ကဲ့ဟု ပြန်၍ ဖြေသံကိုလည်း ကျွန်ုပ်ကြားရ၏ ။

ထို့နောက် အိမ်၌ တပ်ဆင်ထားသော လေအေးစက် မှာ ကောင်းစွာ မအေးတော့ဘဲ ရေများယိုကျနေခြင်း သာလျှင်အဖတ်တင်ကြောင်းလည်း ပါ၏ ။ ထို့ကြောင့် ရုံးမှလေအေးစက် များကို ပြင်လေ့ရှိသူအားခေါ်၍ လက်ဖက်ရည်လေး ဘာလေးတိုက်ခါ ပြင်ခိုင်းထားဖို့လည်း ပါ၏ ။ အောက် မှလူကလည်း ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့ဟု ပြန်၍ ဖြေနေလေသည် ။ ထို့အပြင် ၎င်း၏ ရုံးခန်းအတွင်းရှိ ၊ ဗီရိုအတွင်းမှ နှစ်သစ်ကူးတွင် သုံးရန် ရောက်ရှိနေပြီဖြစ်သော ဒိုင်ယာရီစာအုပ်များနှင့် ပြက္ခဒိန် များကိုပို့ရမည့် စာရင်းများလည်းပါ၏ ။ ထိုစာရင်းများထဲတွင် ရုံးက လူတွေတောင်းမည် မပေးနဲ့ဟုလည်းပါ၏ ။ အောက်ကလူကလည်း ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့ ဟု ပြန်၍ဖြေလေ၏ ။ ထို့နောက် မှ ကားကို ယူသွားပြီး ရေဆေးခြင်း ၊ ဆီထိုးခြင်းများ ပြုလုပ်ပြီး ဂိုထောင်အတွင်း၌ ထည့်သိမ်းထားရန် မှာကြားလိုက်လေ၏ ။ ထိုအခါ အောက် မှ လူကလည်း ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့ ဟု ခေါင်းတညိတ်ညိတ်ဖြင့် ပြောကာ ပြန်သွားလေတော့၏ ။

ထိုအခါ၌ ထိုခရီးသည်သည် နောက်သို့ဆုတ်လိုက်ရာ ကျွန်ုပ်၏ ခြေထောက်ကို နင်းမိလေတော့၏ ။ ခြေထောက်အဖျားကို နင်းမိသောကြောင့် ကျွန်ုပ်မှာ အတော်ကလေး နာကျင်သွားသည်ဖြစ်ရာ “ အား ” ဟု အော်လိုက်မိလေ၏ ၊ ထိုအခါထိုသူက “ ဆောရီး ၊ ဆောရီး ” ဟုပြောပြီး ၎င်း၏ ထိုင်ခုံဆီသို့ပြန်သွားလေ၏ ။ ကျွန်ုပ်သည် ကျွန်ုပ်၏ နံဘေးမှ မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးကို လှမ်းကြည့်လိုက်၏ ။ မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးသည် ၎င်း၏ ခြေထောက် နှစ်ခုစလုံးကို ခုံပေါ်သို့ တင်၍ထားကြောင်း တွေ့ရလေ၏ ။ မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးသည် ကျွန်ုပ်အား ပြုံးပြလိုက်လေ၏ ။

“ ဒီလူမျိုးတွေက ဘာမှမမြင်တော့ဘူး ၊ ဒါကြောင့် ကျုပ်က ခြေထောက်ကို နဂိုကတည်းက ခုံပေါ်တင်ထားတာ ။ ကိုယ့်လူက သဘောမပေါက်တော့ အနင်းခံရတာပေါ့လေ ။ ကိုယ့်လူဖတ်တဲ့ စာအုပ်ထဲမှာ ခြေထောက်ကိုနင်းမိရင် ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတဲ့နည်းများ ပါသေးသလား ” ဟု မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးက ပြောလိုက်လေတော့၏ ။ ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်က ..

“ ကျုပ်ဖတ်နေတာ ရှေးဦးသူနာပြုစာအုပ် မဟုတ်ဘူး ၊ ဒါတွေ ဘယ်ပါမလဲ ” ဟု ပြန်၍ပြောလိုက်လေ၏ ။ ထိုအခါ မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးက သူ၏ လွယ်အိတ်အတွင်းမှ ပရုပ်ဆီပုလင်းကို ထုတ်ကာ ကျွန်ုပ်အား လှမ်းပေးရင်း ...

“ နည်းနည်း ပွတ်ထားလိုက် ” ဟု ပြောလေ၏ ။ ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်လည်း အနင်းခံရသော ခြေထောက်ကို ပရုပ်ဆီပွတ်မည်ဟု ခုံပေါ်သို့ တင်လိုက်ပြီး ကြည့်လိုက်ရာ သွေးခြည်များဥသွားကြောင်း တွေ့ရလေတော့၏ ။ ထိုအခါ မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးက ...

“ သွေးခြည်ဥသွားပြီ ထင်တယ် ၊ အရိုးအက်မသွားတာဘဲ ကံကောင်းတယ်မှတ် ။ ဒီလူက တော်တော်စားတဲ့လူနဲ့ တူတယ် ၊ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကြီးက နည်းတာမဟုတ်ဘူး ။ အနင်းခံရတာချင်း တူပေမယ့် သိပ်ပြီးမစားတဲ့လူနင်းတာနဲ့ စားတဲ့လူနင်းတာ ကွာတယ်ငါ့လူ ။ သိပ်ပြီးစားတဲ့သူနင်းရင် ပိုပြီးအီတယ်ကွယ် ” ဟု ပြောလိုက်လေ၏ ။ ကျွန်ုပ်သည် ပရုပ်ဆီပုလင်းကိုဖွင့်၍ ပရုပ်ဆီအနည်းငယ်ကို ကော်ကာ နင်းမိသော နေရာသို့ ပွတ်လိုက်လေ၏ ။ ပရုပ်ဆီမှာ အတော်ကလေး ကောင်း၏ ။ ထို့ကြောင့်ပွတ်လိုက်သည်နှင့် ပွတ်လိုက်သောနေရာမှာ ပူနွေး၍ သွားသောကြောင့် အနာသည် သက်သာသွားလေ၏ ။

“ အတော်ကောင်းတဲ့ ပရုပ်ဆီပဲ ” ဟု ကျွန်ုပ်က ပြောလိုက်လေ၏ ။

“ ဘယ်လောက်ပဲကောင်းကောင်း ရောဂါပျောက်တဲ့ ပရုပ်ဆီဆိုတာ ဒီကမ္ဘာမှာ မပေါ်သေးဘူးကွ ။ ပရုပ်ဆီဆိုတာ နည်းနည်းပါးပါး ထိမိခိုက် မိရင်ပွတ်လိုက် ၊ လိမ်းလိုက်တာနဲ့ ပူခနဲနွေးခနဲဖြစ်ပြီး သက်သာသလို ရှိပေမယ့် ဘယ်ရောဂါကိုမှ ပျောက်ကင်းအောင် မစွမ်းဆောင်နိုင်ဘူး ၊ ရောဂါလဲ မပျောက်ဘူး ၊ လူတွေလဲသုံးနေတဲ့ ဆေးတစ်မျိုးကို ပြောပါဆို၍ ပရုပ်ဆီကိုပဲ ပြောရမယ် ။ ဒါကြောင့် ငါတို့ ရှေးဟောင်း အဘိုး အဘွား တရုတ်လူမျိုးတွေက ခဏပန်းကောင်းပြီး ရေရှည်မကောင်းတဲ့လူကို စိတ်ဆိုးလို့ ဆဲရင် “ ပရုပ်ဆီ ” လို့ ဆဲလေ့ ရှိတယ် ။ အဆဲခံရတဲ့လူက သိပ်ပြီးနာတယ် ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ပရုပ်ဆီကလဲ မရှိရင် မဖြစ်ဘူးကွ ။ နှာလေးဘာလေးမွန်ရင် နှာခေါင်းမှာ ပွတ်ရတယ် ၊ ခေါင်းလေးဘာလေး ကိုက်တဲ့အခါ နားထင်မှာ ပွတ်ရတယ် ၊ ချောင်းလေးဘာလေးဆိုရင် လည်ပင်းမှာ ပွတ်ရတယ် ၊ အသက်ရှူ ကျပ်ချင်သလိုလို ဖြစ်ရင် လက်ထဲမှာ ပွတ်ပြီး ရှူရတယ် ၊ ချွေးငုပ်နေရင် ရေနွေးပူပူထဲခတ်ပြီး သောက်ရတဲ့အခါမျိုးလဲ ရှိသေးတယ် ။ အခု ကိုယ့်လူလက်ထဲမှာ ရောက်နေတဲ့ ပရုပ်ဆီက ရှေးခေတ်က ပေါ်ဖူးတဲ့ ကျားဘမ်းပရုပ်ဆီကွယ့် ” ဟု မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးက ပြောလိုက်လေ၏ ။ ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်လည်း ပုလင်းကို သေချာစွာ ကြည့်လိုက်လေ၏ ။ ပုလင်းမှာ မတ်စေ့ပုံသဏ္ဌာန် ထောင့်ကလေးများပါ၏ ။ အရောင်မှာ နီညိုရောင် ဖြစ်၏ ။ နဖာချေး၏ အရောင်နှင့်တူ၏ ။

ရှေးတုန်းကတော့ ကျားကြီးတစ်ကောင် အဝတ်ကြီးပတ်ပြီး ခေါင်းကိုက်နေတဲ့ ပုံနဲ့ “ ကိုက်လိုက်တဲ့ခေါင်း ၊ ကောင်းလိုက်တဲ့ ဘမ်း ” ဆိုပြီး ကြော်ညာခဲ့တဲ့ ကျားဘမ်းပရုပ်ဆီပေါ့ ။ ဘယ်လိုလူမျိုးတွေက ဘယ်လို သိမ်းထားတယ် မဆိုနိုင်ပါဘူး ။ အခါအခါမှာ နှစ်ပေါင်း ငါးဆယ်လောက် ပျောက်သွားတဲ့ ပရုပ်ဆီ ၊ ဟိုနားဒီနားမှာ တစ် ပုလင်းစ ၊ နှစ်ပုလင်းစ ဝယ်လို့ရနေပြီ ။ ပုလင်းကြီးနဲ့ တစ်မျိုးထုတ်တယ် ၊ ပုလင်းသေးနဲ့ တစ်မျိုးထုတ်တယ် ၊ သံဘူးကလေးနဲ့လဲတစ်မျိုးထုတ်တယ် ” ဟု မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးက ပြောပြလေ၏ ။

“ အတော်ကောင်းပါတယ် ။ အခု မပူတော့ဘူး ၊ အေးသလို ဖြစ်လာပြန်ပြီ ” ဟု ကျွန်ုပ်က ကျွန်ုပ်၏ ခြေထောက်ကို ညွှန်ပြရင်း ပြောလိုက်လေ၏ ။

“ ဟုတ်တယ် ၊ ပူတစ်ခါ ၊ အေးတစ်လှည့်ပဲ ကိုယ့်လူရေ ။ ဒါကြောင့် ကျုပ်တို့ အဘိုးအဘွားတွေက ခုတစ်မျိုး ၊ တော်တော်ကြာ တစ်မျိုး လုပ်တတ်သူတွေကို “ ပရုပ်ဆီ ” လို့ ဆဲလေ့ရှိတယ် ။ အဆဲခံရတဲ့လူက သိပ်ပြီး နာတာကွ ၊ ဒါပေမယ့် ငါကတော့ ပရုပ်ဆီကို သဘောကျတယ် ။ ပရုပ်ဆီက မိတ်ဆွေတိုးစေတယ်ကွယ့် ။ ကျိုက်ထီးရိုးတောင် တက်တုန်းက ပရုပ်ဆီကို အကြောင်းပြုပြီး မိတ်ဆွေကောင်း တစ်ယောက် ရခဲ့တယ် ။ ရွှေစက်တော်ကို သွားတုန်းကလဲ ပရုပ်ဆီကို အကြောင်းပြုပြီး မိန်းမကြီးတစ်ယောက်နဲ့ ငါနဲ့ မိတ်ဆွေဖြစ်ရတယ် ။

ဟော ... ကြည့်စမ်း ၊ မင်းနဲ့ ငါနဲ့ မိတ်ဆွေ ဖြစ်ရပြန်ပြီ ။ မင်း ဘာအလုပ် လုပ်စားတဲ့လူဆိုတာတော့ ငါ အတတ်မပြောနိုင်ဘူး ။ အသည်းငယ်တဲ့လူဆိုတာတော့ ငါပြောနိုင်တယ် ။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ခြေထောက်ကို နင်းမိတုန်းက အော်လိုက်တဲ့ အသံဟာ အသည်းကောင်းတဲ့လူဆိုရင် အမြောက် မှန်မှ အဲဒီလောက် အော်မှာကွ ” ဟု ပြောလိုက်ရာ ကျွန်ုပ်သည် ၎င်း၏ စကားကို သဘောကျသောကြောင့် ပြုံးလိုက်လေ၏ ။ ထို့နောက် မှ ကျွန်ုပ်က ...

“ အော်တာတစ်ခုတည်းကို ကြည့်ပြီး ကျုပ်ကို အသည်းငယ်တယ်လို့ အတတ်ပြောတာတော့ နည်းနည်းလွန်တယ်ထင်တယ် ” ဟု ပြန်၍ ပြောလိုက်ရာ မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးက ...

“ အော်တာတစ်ခုတည်းနဲ့ ပြောတာမဟုတ်ဘူး ၊ နာရင် အော်တာဟာ သဘာဝပါပဲ ။ ဒါပေမယ့် ကိုယ်ဒီလောက် နာနေပြီပဲ ၊ နင်းတဲ့လူကို ဆောင့်ပြီး တွန်းလိုက်ပါလား ။ ကိုယ့်လူ ဒီလိုလဲ မတွန်းခဲ့ဘူး ။ ဘာကြောင့် မတွန်းလဲဆိုတော့ ဟိုလူပြောတဲ့စကားတွေကို ကိုယ့်လူ ကြားလိုက်တာကိုး ။ ဒီတော့ ကိုယ့်လူရဲ့ မသိစိတ်မှာ ဟိုလူကို အတော်ကြီးကျယ်တဲ့ လူကြီးအဖြစ် အမှတ်ပေးထားလိမ့်မယ် ။ အဲဒါကြောင့် မတွန်းဝံ့တာ ။ စုတ်စုတ်ပြတ်ပြတ် လူတစ်ယောက်သာ ကိုယ့်လူကို နင်းမိစမ်း ၊ ကိုယ့်လူ ဒီလိုအော်ရုံအော်မှာ မဟုတ်ဘူး ။ အခုတော့ ဟိုလူက ဆောရီး ၊ ဆောရီးဆိုတာနဲ့ ကိုယ့်လူ ကျေနပ်လိုက်တယ် ” ဟု ပြောပြန်လေ၏ ။ ကျွန်ုပ်မှာ တစ်စုံတစ်ရာ ပြန်၍ပြောဆိုခြင်း မပြုဘဲ ပြုံးလိုက်လေ၏ ။

ထို့နောက် ကျွန်ုပ်က ...

“ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ခင်ဗျားပရုပ်ဆီကို အကြောင်းပြုပြီး ခင်ဗျားကိုတော့ ကျေးဇူးတင်ရမှာပဲ ” ဟု ပြောလိုက်ရာ မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးက ...

“ ဟိုတုန်းက မိန်းမပျိုလေး တစ်ယောက်နဲ့ သူ့အမေဟာ ကျိုက်ထီးရိုး တက်လာတယ် ။ “ ရွှေရင်ဆို့ ” အတက်လဲရောက်ရော အမေလုပ်တဲ့လူဟာခြေသလုံးကြွက်သားတွေ တက်ပါလေရော ။ အဲဒီတော့ မိန်းမပျိုလေးလဲ အခက်ကြုံနေတယ် ။ အဲဒီအခါမှာ ဘုရားဖူးလမ်းကြုံ လူငယ်တစ်ဦးက ပရုပ်ဆီပုလင်း ထုတ်ပေးလိုက်တယ် ။ အဘွားကြီးက အဲဒီ ပရုပ်ဆီလဲ လိမ်းရော ဝေဒနာက သက်သာခွင့် ရသွားတယ် ၊ အဲဒါကနေ အကြောင်းပြုပြီး မိန်းမပျိုကလေးနဲ့ လူငယ်ကလေးဟာ ရင်းနှီးသွားတယ် ။ နောက်ဆုံးမှာ ချစ်ကြိုက်ပြီး ညားသွားကြတယ် ဆိုပါတော့ကွယ် ။ အဲဒီလို ဝတ္ထုသွားမျိုးတွေ ရှေးတုန်းကထုတ်တဲ့ ဒီဇူဇာသက်စောင့် မဂ္ဂဇင်းမှာ အများကြီးပါဖူးတယ် ။ မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့တော့ ပြောလို့ မရဘူး ။ ပရုပ်ဆီတစ်ပုလင်း ကို အကြောင်းပြုပြီး မိန်းမရချင်လဲ ရသွားနိုင်တယ် ။ တကယ်လို့ ကိုယ့်လူဟာ ဒီအရွယ်ထိအောင် အမြီးမပေါက်သေးဘူး ဆိုရင်တော့ ပရုပ်ဆီကောင်းကောင်း တစ်ပုလင်းလောက်ဝယ်ပြီးဆောင်ထား သင့်တယ် ” ဟု ပြောလိုက်လေ၏ ။ ကျွန်ုပ်သည် ပြန်၍ မပြောဘဲ ပြုံးလိုက်လေ၏ ။

အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ကျွန်ုပ်၌ အိမ်ထောင်ရှိ၏ ။ ကျွန်ုပ် ရရှိထားသော မိန်းမသည်ပင်လျှင် ပရုပ်ဆီကို အကြောင်းပြု၍ ရရှိထားသောကြောင့် ဖြစ်၏ ။ ကျွန်ုပ်၏ မိန်းမသည် ပရုပ်ဆီကို အလွန်ကြိုက်၏ ။ မည်သို့ဖြစ်သည် မသိ ။ ကျွန်ုပ်၏ မိန်းမသည် အိပ်ရာဝင်သည်နှင့် တစ်ပြိုက်နက် ပရုပ်ဆီပုလင်းကို ဖွင့်ကာ သူ၏ ကိုယ်ခန္ဓာနေရာအနှံ့အပြားသို့ ပွတ်လေတော့၏ ။ ကျွန်ုပ်မှာ ခြင်ထောင်တွင်းသို့ ဝင်သည့်အခါတိုင်း၌ ပရုပ်ဆီဂိုဒေါင်တွင်းသို့ ဝင်သကဲ့သို့ ခံစားရမိလေ၏ ။ ဤကိစ္စကို အကြောင်းပြု၍ အိမ်ထောင်ကျခါစက မကြာခဏ ရန်ဖြစ်ရလေ၏ ။ သို့ရာတွင် မည်သို့ ဖြစ်လေသည်မသိ ။

နောင်အခါများ၌ ပရုပ်ဆီနံ့ မရလျှင်ပင် ကျွန်ုပ်သည် တစ်ခုခုလိုနေသကဲ့သို့ ခံစားရပြီးလျှင် အိပ်၍ မပျော်သကဲ့သို့ ရှိလေတော့၏ ။

ထို့အပြင် ကျွန်ုပ်၏ ဇနီးသည် လွန်စွာ နားပူနားဆာနိုင်၏ ။ ပြဿနာမရှိလျှင် ပြဿနာ ရှာ၏ ။ ထို့ကြောင့် မကြာခဏဆိုသလို ..

“ နင်ဟာ ပရုပ်ဆီလိုပဲ ။ အလွန်ကို ပူစပ်ပူလောင်နိုင်တဲ့ မိန်းမပဲ ” ဟု ပြောရလေ၏ ။ ထိုအခါမျိုး၌လည်း ကျွန်ုပ်၏ မိန်းမသည် ငြိမ်၍ မနေတတ် ။

“ ပရုပ်ဆီနဲ့တူတဲ့ မိန်းမနဲ့ မပေါင်းချင်ရင် မပေါင်းနဲ့ ။ ရေခဲတုံးလို မိန်းမရှာပြီး ပေါင်းပေတော့ ၊ ရှင့်လိုလူမျိုးကို ဘယ်မိန်းမမှ ကျွန်မလို သည်းညည်းခံပြီး ပေါင်းမှာ မဟုတ်ဘူး ” ဟု ပြန်၍ ရန်တွေ့တတ်လေ၏ ။

ထို့ပြင် ကျွန်ုပ်၏ မိန်းမမှာ နတ်ကို လွန်စွာ ယုံသူဖြစ်၏ ။ ၎င်းယုံသော နတ်များမှာလည်း ဝက်သားကြောက်သော နတ်များ ဖြစ်၏ ။ တစ်နေ့တွင် ကျွန်ုပ်၏ မိတ်ဆွေတစ်ဦးသည် ကျွန်ုပ်ထံသို့ လာရောက်၍ ယနေ့ခေတ် အသုံးပြုနေသော ပရုပ်ဆီတော်တော်များများနှင့် ဆပ်ပြာတို့မှာ ဝက်ဆီကို သုံးထားကြောင်း ပြောဖူးလေ၏ ။ ကျွန်ုပ်သည် ထိုသူ၏ စကားကို အယုံအကြည် မရှိပါ ။ သို့သော် ကျွန်ုပ်၏ ဇနီးကို ထိုအကြောင်းကို ပြောပြလေ၏ ။ ထိုအခါ ကျွန်ုပ်၏ ဇနီးသည် ပရုပ်ဆီနှင့် နတ်အကြားတွင် ဝေခွဲမရ ဖြစ်ရလေတော့၏ ။ ငယ်စဉ်ကပင် ပေါင်းခဲ့သော ပရုပ်ဆီကို ပေါင်းရမည်လော ၊ ကြီးမှ ပေါင်းရသောနတ်ကို ပေါင်းရမည်လောဟု ဗျာများရလေတော့၏ ။ သို့ရာတွင် ခေါင်းကိုက်သောအခါ နတ်သည် မည်သို့မျှ မတတ်နိုင် ၊ ပရုပ်ဆီကသာ တတ်နိုင်၏ ။ ထိုအခါ နတ်သည် တန်ခိုးမရှိ ၊ ပရုပ်ဆီကသာ တန်ခိုးရှိ၏ ။ ကိုယ်လက်ကိုက်ခဲသောအခါ၌လည်း သူ၏ နတ်များသည် ပျောက်ကင်းအောင် မစွမ်းဆောင်နိုင်ကြ ၊ ပရုပ်ဆီကသာ စွမ်းဆောင်နိုင်၏ ။ စေ့စေ့ပေါက်ပေါက် တွေးကြည့်သောအခါ၌ သူကိုးကွယ်သော နတ်များသည် သူအသုံးပြုသော ပရုပ်ဆီလောက်ပင် တန်ခိုးမကြီးကြောင်း သဘောပေါက်လာလေတော့၏ ။

မည်သို့ သဘောပေါက်သော်လည်း အစွဲအလမ်းဟူသည်ကား စွန့်လွှတ်ရန် ခက်ခဲ၏ ။ အစွဲအလမ်းတစ်ခု ရှိပြီဆိုလျှင် စွန့်လွှတ်ရန်အတွက် ပတ်ဝန်းကျင်လို၏ ။ သတ္တိလို၏ ။ အရည်အချင်းများစွာ လို၏ ။ ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်၏ ဇနီးသည် နတ်ကိုလည်း မစွန့်ရဲ ။ ပရုပ်ဆီကိုလည်း မသုံးဘဲ မနေနိုင် ၊ ထို့ကြောင့် ပရုပ်ဆီသုံးခါနီး၌ ..

“ ကိုယ်တော်တို့ ပရုပ်ဆီထဲမှာ အမဲဆီတွေပါရင် ခွင့်လွှတ်ပါ ” ဟု တောင်းပန်တိုးလျှိုးသော အလေ့တစ်ခု ပေါ်ပေါက်လေတော့၏ ။

နောင်တွင် တောင်းပန်တိုးလျှိုးသော စကားမပြောဘဲ ပရုပ်ဆီပုလင်းကို ဖွင့်ခါ အပေါ်သို့ မြှောက်လေတော့၏ ။ ထိုအပြုအမူကိုမြင်သော တောမှ အဒေါ်ကြီးတစ်ဦးက ...

“ စားစရာသောက်စရာဆိုရင်တော့ အဘိုးကို အဒေါ်တို့ဆီမှာလဲ မြှောက်တဲ့အလေ့အထ ရှိပါတယ် ၊ ပရုပ်ဆီကိုတော့ မမြှောက်ပါဘူး ၊ မိန်းကလေးရယ် ” ဟု ပြောလေ၏ ။

ထိုအချိန်မှာပင် ရထားထွက်ရန် ဥဩဆွဲလေ၏ ။ ထိုဥဩဆွဲသံ၏ မရှေးမနှောင်း၌ပင် မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်ခုံသို့ မိန်းမတစ်ဦးရောက်လာပြီး ထိုင်လေ၏ ။ ထိုမိန်းမမှာ အသက် ( ၃၀ ) ကျော် အရွယ်ခန့် ရှိ၏ ။ ထိုမိန်းမအား အဒေါ်ကြီးတစ်ဦးက လိုက်ပို့၏ ။ ထိုမိန်းမသည် ပြတင်းပေါက် မှ နေ၍ လိုက်ပို့သော အဒေါ်ကြီးအား

“ ဒေါ်သိန်းရယ် ၊ ကမန်းကတန်းထွက်လာခဲ့တာ ပရုပ်ဆီတောင် ပါမလာဘူး ။ ကျွန်မက ခရီးသွားရင် ခေါင်းကိုက်တတ်တယ် ။ အခုလဲ မနက်အစောကြီး ရေချိုးတာ ခေါင်းထဲမှာ အုံတုန်တုန်နဲ့ ” ဟု ပြောစဉ်၌ပင် ရထားသည် ဘီးလိမ့်စ ပြု၏ ။ ထိုမိန်းမလည်း လိုက်ပို့သော အဒေါ်ကြီးအား လက်ပြပြီး ကိုယ်ကိုမတ်ကာ ဣန္ဒြေ ရရ ထိုင်နေ၏ ။ ထိုသို့ ထိုင်လိုက်စဉ်တွင် ကျွန်ုပ်၏ လက်ထဲမှာ ပရုပ်ဆီပုလင်းကို မြင်တွေ့သွားလေ၏ ။ ထိုအခါ ကျွန်ုပ်က ၎င်းအား လှမ်း၍ ပေးရင်း ...

“ ခေါင်းကိုက်ရင် နဲနဲပွတ်ထားလိုက်ပါလား ကျားဘမ်းပရုပ်ဆီ အစစ်ကလေး ”ဟု ပြောပြီး ပေးလိုက်ရာ ထိုမိန်းမလည်း အငန်းမရ လှမ်းယူရင်း ...

“ ကျေးဇူးတင်လိုက်တာရှင် ” ဟု ပြောရင်း ပရုပ်ဆီကို အားရပါးရ ကော်ကာ နားထင်ကို ပွတ်၏ ။ ဇက်ကို ပွတ်၏ ။ ထို့ပြင် လက်ထဲတွင် ပွတ်၍လည်း အားရပါးရ ရှူလေ၏ ။ ထိုသို့ ရှူလိုက်ပြီး ...

“ ကျေးဇူးတင်လိုက်တာရှင် ” ဟု ပြောကာ ပရုပ်ဆီပုလင်းကို ပြန်၍ မပေးဘဲ ကိုင်မြဲကိုင်ထားလေ၏ ။ ထို့နောက် အိမ်သာဘက်သို့ ထသွားလေ၏ ။ ထိုအခါ မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးက ကျွန်ုပ်အား ...

“ ကိုယ့်လူက ကိုယ့်ပစ္စည်းလဲ မဟုတ်ဘဲနဲ့ ဟိုကတောင် မတောင်းသေးဘူး ။ ဘာဖြစ်လို့ လောကွတ်သွားလုပ်နေရတာတုန်း ” ဟု ပြောလေတော့၏ ။ ထိုအခါ ကျွန်ုပ်က ...

“ သူ့ခမျာ ၊ ခေါင်းကိုက်နေရှာတယ်ဗျာ ” ပြောလိုက်လေ၏ ။

“ သူ ခေါင်းကိုက်နေကြောင်း ကိုယ့်လူက ဘယ့်နှယ်လုပ် သိသတုန်း ” ဟု မေးလေ၏ ။

“ စောစောက ဟိုမိန်းမကြီးကို ပြောလိုက်တာ ကြားတယ်လေ ” ဟု ကျွန်ုပ်က ပြန်၍ ပြောလျှင် မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးက ...

“ အဲဒီလိုကြားတာနဲ့ဘဲ သူခေါင်းကိုက်တယ်ဆိုတာ တကယ်ယုံလိုက်ရောလား ကိုယ့်လူရဲ့ ၊ မိန်းမတွေဆိုတာ သူတို့ပြောတာနဲ့ သူတို့ဖြစ်တာ တခြားစီ ဖြစ်နေတတ်တယ် ။ အဲဒါကြောင့် သူတို့ စကားကို မယုံရင် အကောင်းဆုံးပဲ ကိုယ့်လူ ၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လေ ကျုပ်ရဲ့ ပရုပ်ဆီဘူးလေး မဆုံးရင် တော်ပါပြီ ” ဟု ပြောလေတော့၏ ။

ထို့ကြောင့် ထိုမိန်းမထံမှ ပရုပ်ဆီ ပုလင်း ပြန်ရရှိရေးမှာ ကျွန်ုပ်အတွက် တာဝန်တစ်ခု ဖြစ်နေလေတော့၏ ။ ထိုအချိန်၌ ထိုမိန်းမသည် အိမ်သာမှ ပြန်လာလေတော့၏ ။ ထို့နောက် ကျွန်ုပ်အား ပရုပ်ဆီပုလင်းကို ပြန်၍ပေး၏ ။ ကျွန်ုပ်လည်း မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးထံသို့ ထို ပရုပ်ဆီပုလင်းကို ပြန်၍ ပေးလိုက်လေတော့၏ ။ ထိုအခါ ထိုမိန်းမက ...

“ အစ်ကိုကြီး ပရုပ်ဆီပုလင်းကလဲ ရထားတစ်စင်းလုံး လိုက်ပြီး ငှားနေတော့တာပဲလား ” ဟု မေးလိုက်လေ၏ ။ ထိုအခါ မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးက ကျွန်ုပ်ဘက်သို့ လှည့်၍ မျက်လုံးပြူးပြလိုက်လေ၏ ။

ဤသို့နှင့်ပင် ကျွန်ုပ်သည် မျက်နှာချင်းဆိုင်မှ မိန်းမနှင့်ပါ စတင် ခင်မင်သွားလေတော့၏ ။ မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးသည် ပရုပ်ဆီ အနည်းငယ်ကို ဇက်ပိုး၌ အနည်းငယ် ပွတ်၍ ပုလင်းကို လွယ်အိတ်ထဲသို့ ထည့်ကာ အိမ်သာဘက်သို့ ထွက်သွားလေတော့၏ ။ ထိုအခါ၌ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှ မိန်းမက ကျွန်ုပ်အား ...

“ မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးနဲ့ အဘိုးကြီးက ရှင့်ပရုပ်ဆီဘူးကို သူ့ လွယ်အိတ်ထဲထည့်လိုက်ပြီ ၊ နောက်တော့ မေ့ပြီး သူနဲ့ ပါသွားလိမ့်မယ် ” ဟု သတိပေးလေ၏ ။ ထိုအခါ ကျွန်ုပ်က ...

“ အဲဒီပရုပ်ဆီဟာ မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးဟာ ” ဟု ပြောလိုက် မှပင် မိန်းကလေးလည်း သဘောကျ၍ တခစ်ခစ် ရယ်လေ၏ ။ ထိုသို့ ရယ်ပြီးနောက် ...

“ ကျွန်မကလဲ မဆီမဆိုင် အကုသိုလ်တွေ များနေလိုက်တာ ” ဟု ပြောလေ၏ ။ မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးလည်း ပြန်လည်ရောက် ရှိလာပြီး နေရာ၌ ထိုင်လေ၏ ။ ထို့နောက် မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးနှင့် ကျွန်ုပ်တို့စကားစမြည် ပြောကြလေ၏ ။ ကျွန်ုပ်သည် မိတ်ဆွေတစ်ဦး၏ ညွှန်ပြမှုကြောင့် တရားထိုင်ရန် အလို့ငှာ တောင်ပေါ်မြို့လေး တစ်မြို့ဆီသို့ သွားခြင်းဖြစ်ကြောင်း ပြောလေ၏ ။ ထိုအချိန်၌ပင် ရထားသည် ဘူတာတစ်ခု၌ ရပ်ရန် စက်ရှိန်ကို လျှော့လိုက်လေ၏ ။

မိန်းကလေးက ..

“ ဘာ ဘူတာလဲ ” ဟု ကျွန်ုပ်အား မေးလေ၏ ။ ကျွန်ုပ်ကလည်း မသိသောကြောင့် မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးအား ...

“ ဘာ ဘူတာလဲ ” ဟု ထပ်၍ မေးလေ၏ ။

ထိုအခါ မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးက

“ ကိုယ့်လူဖတ်နေတဲ့ စာအုပ်ထဲမှာ ကြည့်လို့ မရဘူးလား ” ဟု ပြန်၍ မေးလေ၏ ။

“ ကျုပ်ဖတ်နေတဲ့ စာအုပ်က ဘူတာခရီးစဉ် စာအုပ်မှ မဟုတ်ဘဲဗျ ” ဟု ပြောလိုက်ရာ မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးက ...

“ အခုရပ်တာ ပဲခူးဘူတာ ”ဟု ပြောလေ၏ ။ ထိုအခါကျမှပင် ကျွန်ုပ်လည်း ရထားအနီးသို့ လာရောက်ရောင်းချသော ဈေးသည်များထံမှ တစ်စုံတစ်ခုသော စားစရာ သောက်စရာများကို ဝယ်ရန်အတွက် ကြည့်ရှုလေ၏ ။ ထို့နောက် ကြက်ဥနှင့် ကြော်ထားသော ပေါင်မုန့်တစ်ခုကို ဝယ်လိုက်လေ၏ ။ ကျွန်ုပ်၏ ရှေ့မှ မိန်းမကလည်း ပုစွန်ကြော်တစ်ခုကို ဝယ်လိုက်လေ၏ ။ မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးကမူ ငှက်ပျောသီးတစ်ဖီးကို ဝယ်လိုက်လေ၏ ။ ရထားထွက်သောအခါ ကျွန်ုပ်သည် ပေါင်မုန့်ကြော်ကို စားကြည့်၏ ။ ပေါင်မုန့်ကြော်မှာ အကျန်ကို နွှေးထားသောကြောင့် စား၍ မကောင်းဘဲ ရှိလေ၏ ။ ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်သည် ပေါင်မုန့်ကြော်ကို လွှင့်ပစ်လိုက်၏ ။ မိန်းကလေး၏ ပုစွန်ကြော်မှာလည်း အကျန်ပင် ဖြစ်၏ ။ မိန်းကလေးသည် ကျိတ်မှိတ်၍ စားသော်လည်း နောက်ဆုံး၌ လွှင့်ပစ်လိုက်ရလေတော့၏ ။ မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးမှာမူ ငှက်ပျောသီးတစ်လုံးကို အခွံနွှာကာ စားနေပြီ ဖြစ်၏ ။ ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်က ...

“ ဘယ်လိုလဲ ကောင်းရဲ့လား ” ဟု မေးလိုက်ရာ မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးက ...

“ ကောင်းပါ့ဗျာ ” ဟု ပြန်၍ ပြောလေ၏ ။

“ ကျုပ်ဝယ်တဲ့ ပေါင်မုန့်ကြော်ကြီးက အကျန်ကို ပြန်‌ေနွှးထားတာဗျာ ၊ ဒါကြောင့် လုံးဝကို စားလို့မရဘူး ” ဟု ပြောလိုက်လေ၏ ။

“ လူလုပ်တဲ့ပစ္စည်းနဲ့ သဘာဝပစ္စည်း ကွာတယ် ၊ တကယ်လို့ လိမ်စရာရှိရင် လူလုပ်တဲ့ပစ္စည်းမှ လိမ်လို့ လွယ်တယ် ။ သဘာဝပစ္စည်းမှာ မလွယ်ဘူး ၊ အဲဒါကြောင့် မသေချာတဲ့နေရာမှာ ဝယ်ပြု စားသောက် မယ်ဆိုရင် သဘာဝအစားအသောက်ကို ဝယ်ပြီး စား ၊ ကျုပ်ဟာ အမြဲလိုလို ခရီးသွားနေသူတစ်ဦးပဲ ၊ ဒါပေမယ့် ထမင်းသုပ် အသိုးတို့ ၊ ဘာလီရည်အတုတို့ ၊ ဆေးသကြားဖျော်ထားတဲ့ လက်ဖက်ရည်တို့ တစ်ခါမှ မဝယ်မိဖူးဘူး ၊ ကျွန်ုပ် ဝယ်စားရင် ငှက်ပျော်သီးတို့ ၊ သင်္ဘောသီးတို့ အဲဒါမျိုးပဲဝယ်စားတာ ၊ ဒါနဲ့ နေစမ်းပါဦး ၊ ကိုယ့်လူ ဖတ်နေတဲ့ စာအုပ်ထဲမှာ ဒီအချိန်မျိုး ပေါင်မုန့်ကြော် ဝယ်စားရင် အကျန်နဲ့ မိနေမယ်ဆိုတာ မပါဘူးလား ” ဟု မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးက မေးလိုက်လေ၏ ။ ထိုအခါ ကျွန်ုပ်က ...

“ တောက်တီးတောက်တဲ့ဗျာ ။ ကျပ် ဖတ်နေတဲ့ စာအုပ်က မုန့်ဝယ်စားနည်း စာအုပ်မှ မဟုတ်ဘဲ ” ဟု ပြန်ပြောလိုက်လေ၏ ။ ဤသို့နှင့်ပင် ကျွန်ုပ်တို့ သုံးဦးသားသည် ရင်းနှီးသိကျွမ်းကြပြီးနောက် တောင်ပေါ်မြို့ကလေးဆီသို့ ရောက်လာကြလေတော့၏ ။ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှ မိန်းကလေးမှာမူ တောင်ပေါ်မြို့ကလေးမှ ၎င်း၏ အစ်မထံသို့ သွားရောက်လည်ပတ်ခြင်းဖြစ်ကြောင်း သိရလေ၏ ။ ကျွန်ုပ် တရားထိုင်မည်ဖြစ်ကြောင်း သိရသောကြောင့် ပဲငပိကြော်များ ၊ မုန့်ညှင်းချဉ်များ လှူဒါန်းပါရစေဟု ခွင့်တောင်းကာ ကျွန်ုပ်ထံ လာရောက်၍ လှူဒါန်းလေ၏ ။ ကျွန်ုပ်သည် မိတ်ဆွေညွှန်ပြသော ဆရာနှင့် တွေ့ဆုံကာ ( ၄၅ ) ရက် တိုင်တိုင် တရားထိုင်လေတော့၏ ။ ( ၄၅ ) ရက်ပြည့်သောအခါ၌ ပြန်ခဲ့လေတော့၏ ။ ကျွန်ုပ်ပြန်မည့်နေ့တွင် မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်ခုံမှ မိန်းကလေးလည်း ထိုမြို့မှ ပြန်ခဲ့လေ၏ ။

ဘူတာတွင် တွေ့သဖြင့် လက် မှတ်ကို အတူယူကြရာ ထိုင်ခုံချင်း အတူကျလေတော့၏ ။ လမ်းတွင် ကျွန်ုပ်က ခေါင်းကိုက်သည် ဆိုသောကြောင့် သူက ပရုပ်ဆီပုလင်းကလေးကို ထုတ်ပေး၏ ။ ဘူတာ တစ်ခုသို့ ရောက်၍ မုန့်ဝယ်ခါနီး၌ သူကပင် ကျွန်ုပ်အား ...

“ ဒီတစ်ခါဝယ်ရင် သဘာဝပဲ ဝယ်နော် ” ဟု သတိပေးသဖြင့် ကျွန်ုပ်လည်း ငှက်ပျောသီး ၊ သင်္ဘောသီး ၊ လိမ္မော်သီးတို့ကို ဝယ်ယူလေ၏ ။ ထို့နောက် နှစ်ယောက်သား ပျော်ရွှင်စွာ စားသောက်ကြလေတော့၏ ။

ဤသို့နှင့်ပင် သူနှင့် ကျွန်ုပ်သည် ရင်းနှီးသွားကြလေတော့၏ ။ ရင်းနှီးသည်ဆိုခြင်းထက် နီးစပ်သွားကြသည်ဆိုလျှင် ပို၍ မှန်ပေလိမ့်မည် ။ ရန်ကုန်သို့ ရောက်သောအခါ၌လည်း ကျွန်ုပ်၏ ရုံးသို့ မကြာခဏ သူက လာ၏ ။ ကျွန်ုပ်ကလည်း သူ၏ ရုံးသို့ မကြာခဏ သွား၏ ။ ထို့နောက်တွင်ကား သူက ကျွန်ုပ်အား မောင် ဟု ခေါ်လာ၏ ။ ကျွန်ုပ်ကလည်း သူ့အား ခင် ဟု ခေါ်ဖြစ်လာလေတော့၏ ။ ကျွန်ုပ်၏ မိန်းမကြီး မသိအောင် ကျွန်ုပ်သည် ခင့်ထံသို့ ရောက်ရှိခဲ့လေ၏ ။ ကျွန်ုပ်မှာ လူပျိုမဟုတ် ၊ အိမ်ထောင်နှင့် ဖြစ်၏ ။ ထို့အတူ ခင့်မှာလည်း အပျိုမဟုတ် ၊ တစ်ခုလပ်မကလေး ဖြစ်၏ ။ ကျွန်ုပ်တို့နှစ်ဦး၏ အချစ်ရေးသည် ကြာလေလေ ခိုင်မြဲလေလေ ဖြစ်လာလေတော့၏ ။ တစ်ဦးကိုတစ်ဦး မမြင်ရလျှင် မနေနိုင်အောင် ဖြစ်လာကြ၏ ။ ထိုအဖြစ်မှာ ပရုပ်ဆီတစ်ပုလင်းမှ စခဲ့ခြင်းဖြစ်ကြောင်းကိုလည်း ကျွန်ုပ်မှာ မကြာခဏ သတိရမိလေ၏ ။

ကျွန်ုပ်တို့၏ ဖူးစာမှာ ပရုပ်ဆီဖူးစာဟုပင် ဆိုနိုင်လေ၏ ။ တစ်ညတွင် ကျွန်ုပ်သည် ခင့်ထံသို့ သွားလေ၏ ။ ထို့နောက် ခင်၏ အခန်းတံခါးကို ခေါက်လိုက်လေ၏ ။ အတွင်းမှ ခင်က ...

“ ဘယ်သူလဲ ” ဟု မေးလေ၏ ။ ကျွန်ုပ်က ... “ မောင် ” ဟု ပြန်၍ ဖြေသော်လည်း ခင်သည် တံခါးဖွင့် မပေးပေ ။ ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်က ...

“ မောင်လေကွာ တံခါးဖွင့်လေကွာ ” ဟု ဆိုသော်လည်း တံခါးမဖွင့်ပေးပေ ၊ ကျွန်ုပ်သည် နှစ်နာရီနီးပါး တံခါးအပြင်ဘက်၌ ရပ်နေရ၏ ။ နောက်ဆုံးတွင် လက်လျှော့၍ ပြန်ခဲ့ရလေ၏ ။ လမ်းထိပ်သို့ ရောက်သောအခါ၌ အတွေးတစ်ခု ပေါ်လာ၏ ။ ထို့ကြောင့် ခင့်ထံသို့ ပြန်လာပြီး တံခါးကို ခေါက်ပြန်၏ ။ အတွင်းမှ ခင်က ...

“ ဘယ်သူလဲ ” ဟု မေးပြန်၏ ။ ကျွန်ုပ်က မောင်ဟု မဖြေတော့ဘဲ ...

“ ခင်ပါ ” ဟု ဖြေလိုက်လေ၏ ။

ထိုအခါ အတွင်းမှ ခင်သည် တံခါးဆီသို့ အူလားဖားလျားပြေးလာပြီးလျှင် တံခါးကို ကပျာကယာ ဖွင့်လေ၏ ။ ထို့နောက် ကျွန်ုပ်၏ လည်တိုင်ကို သိုင်းဖက်လိုက်လေတော့၏ ။ ပြီးလျှင် ...

“ မောင်က သိပ်ပြီး သဘောပေါက်လွယ်တာပဲ ၊ ခင်လေ တစ်ခု စဉ်းစားနေတာ ၊ မောင်ရယ် ၊ ခင်ရယ်ဆိုပြီး နှစ်မျိုးနှစ်စား ရှိနေသမျှ တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦး သပ်သပ်စီ ဖြစ်နေမယ် ၊ တစ်ပေါင်းတည်း တစ်စည်းတည်း မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ စဉ်းစားနေတာ ၊ ဒါကြောင့် ခင့် အဖို့တော့ မောင်ဆိုတာ မရှိဘူး ၊ ခင်ပဲ ရှိရမယ် ၊ ခင်ဟာလဲ ခင်ပဲ ။ မောင်ဟာလဲ ခင်ပဲ ဖြစ်နေရမယ် ၊ အဲဒါကို မောင် သဘောပေါက်တယ်နော် ” ဟု ပြောလိုက်ရာ ကျွန်ုပ်လဲ ...

“ ဒီလောကကြီးမှာ မောင်မရှိတော့ဘူးလေ ၊ ခင်ပဲ ရှိတော့တယ် ”

ဟု ပြောလိုက်ရာ ခင်သည် သဘောကျလွန်း၍ တခစ်ခစ် ရယ်ကာ ကျွန်ုပ်အား အကြိမ်ပေါင်းများစွာ နမ်းရှုံ့လေ၏ ။

အထက်ပါ အဖြစ်အပျက် များသည် နှစ်ပေါင်းအတန်ကြာခဲ့ပြီဖြစ်၏ ။ ကျွန်ုပ်လည်း အိမ်မှ ဇနီးနှင့် ခင်တို့၏ အကြားတွင် ကောင်းစွာ နေတတ်လာပြီဖြစ်၏ ။ အိမ်က ဇနီးလည်း ပြောမရသည့် အဆုံး၌ ကျွန်ုပ်အား လက်လျှော့လိုက်ရပြီ ဖြစ်၏ ။ ကျွန်ုပ်သည် ခင့်ထံသို့ ဗြောင်သွားခွင့် ရလာပြီ ဖြစ်၏ ။

တစ်နေ့တွင် ကျွန်ုပ်သည် ခင့်ထံသို့ သွားခဲ့၏ ။ တံခါးကို ခေါက်လိုက်၏ ၊ အတွင်းမှ ခင်က ...

“ ဘယ်သူလဲ ” ဟု မေးလိုက်၏ ။ ကျွန်ုပ်က ...

“ ခင်ပါ ” ဟု ဖြေလိုက်၏ ။ သို့ရာတွင် တံခါးမဖွင့်ဘဲ ရှိပြန်လေတော့၏ ။ ထိုအခါ၌ ကျွန်ုပ်သည် တံခါး အပြင်ဘက်တွင် တစ်နာရီခွဲခန့် ရပ်စောင့်နေပြီးနောက် ပြန်ထွက်ခဲ့လေ၏ ။ သို့ရာတွင် ရိုးရိုးမထွက်ခဲ့ဘဲ အပြင်မှ ကလန့်ထိုးခဲ့လေ၏ ။ ထို့နောက် မျက်စောင်းထိုးရှိ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်သို့ဝင်ကာ အိမ်ခန်းကို မမှိတ်သော မျက်စိနှင့် ကြည့်နေခဲ့လေ၏ ။ အတော်အတန်ကြာသောအခါ၌ ခင်၏ အခန်း၌ ကပ်လျက်အခန်းမှ မိန်းမကြီးသည် ကျွန်ုပ်ထိုးခဲ့သော ကလန့်ကို ဖြုတ်ပေးနေကြောင်း တွေ့ရလေ၏ ။ ကျွန်ုပ်သည် စိတ်ဝင်စားစွာဖြင့် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တွင်းမှ မုန့်ထည့်ထားသော မုန့်ဘီရိုကို ကွယ်ကာ ကြည့်နေလေ၏ ။ အချိန်မှာ ည ( ၉ ) နာရီထိုးနေပြီ ဖြစ်၏ ။ ဤညမှာ တနင်္လာနေ့ည ဖြစ်သောကြောင့် ခင့်ထံသို့ လာလေ့မရှိဘဲ ဘုရားသို့ တက်ကာ ဘုရားပေါ်တွင် အိပ်လေ့ရှိသော ညမျိုး ဖြစ်၏ ။

များမကြာမီ၌ပင် တံခါးကလန့်ကို ဖြုတ်ပေးသော မိန်းမကြီးသည် သူ၏ အခန်းသို့ ပြန်သွားကာ တံခါးကို ပိတ်လိုက်လေ၏ ။ ထိုအခါ၌ ကျွန်ုပ်၏ ခင်သည် ဝဲယာသို့ စေ့စေ့စပ်စပ် ကြည့်ရှုလိုက်၏ ။ ထိုသို့ ကြည့်ပြီး များမကြာမီ၌ပင် သူ၏ အခန်းတွင်းမှ ယောက်ျားတစ်ဦး ထွက်လာလေ၏ ။ ထိုသူမှာ ကိုယ်ခန္ဓာ အလွန် ကြီးမားကြောင်းလည်း ကျွန်ုပ် သတိပြုမိ၏ ။ ကျွန်ုပ်သည် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်အတွင်းမှ ပြေးထွက်ကာ ထိုသူ၏ ဂုတ်ကို ဖမ်းဆွဲလိုက်လေ၏ ။ ထိုသူကို ကျွန်ုပ် ကောင်းစွာ မှတ်မိ၏ ။ ထိုသူသည် တစ်ခါက ရထားပေါ်တွင် ကျွန်ုပ်၏ခြေထောက်ကို နင်းသွားဖူးသောသူ ဖြစ်၏ ။ ထိုသူသည် ကြောက်လန့်တကြားနှင့် ရုန်းကာ ကျွန်ုပ်၏ ခြေထောက်ကို နင်းကာ ထွက်ပြေးလေတော့၏ ။

ကျွန်ုပ်က ခင့်အား ...

“ နင် မိန်းမယုတ်ပဲ ။ ဟိုကောင်ကြီးဟာ နင့်လင်ငယ် မဟုတ်လား ” ဟု ကျွန်ုပ်က ပြောရာ ခင်သည် ကျွန်ုပ်၏စကားကို အလေးအနက် မထားဘဲ မြေကြီးပေါ်တွင် တစ်စုံတစ်ခုကို ရှာဖွေနေ၏ ။ ထို့နောက်တွင် တွေ့ရှိသွားကာ ကောက်ယူလိုက်လေ၏ ။ ကောက်ယူလိုက်သော အရာမှာ ပရုပ်ဆီပုလင်းကလေးပင် ဖြစ်တော့၏ ။

“ နင်ဟာ ပရုပ်ဆီလို မိန်းမမျိုးပဲ ” ဟု ပြောလိုက်ရာ ခင်က ...

“ အဲဒီတော့ ရှင်က မပေါင်းချင်ဘူးပေါ့ ။ မပေါင်းချင်ရင် ဂျောင်းပေတော့ ” ဟု ပြောလေ၏ ။

ကျွန်ုပ်သည် သူ၏ ပါးကို လှမ်း၍ ရိုက်လိုက်၏ ။ ထို့နောက် ထွက်လာခဲ့လေတော့၏ ။ ထိုအချိန်ကစ၍ ကျွန်ုပ်၏ စိတ်များ ဂနာမငြိမ် ဖြစ်လာ၏ ။ ထိုအခါ ကျွန်ုပ်၏ မိတ်ဆွေကောင်းတစ်ဦးက တောင်ပေါ်မြို့ကလေးတစ်မြို့တွင် တရားပြသော ဆရာတစ်ဦးရှိကြောင်း ၊ တရားသွား၍ ထိုင်သင့်ကြောင့် ပြောပြန်လေ၏ ။ ထို့နောက် ထိုတောင်ပေါ်မှ ဆရာထုတ်ထားသော တရားစာအုပ် ကလေးတစ်အုပ်ကိုလည်း လက်ဆောင် ပေးလိုက်လေ၏ ။ ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်သည် တောင်ပေါ်မြို့ကလေးသို့ သွားရန်အတွက် ဘူတာရုံသို့ ထွက်ခဲ့လေ၏ ။ ထို့နောက် ရထားပေါ်သို့ တက်ကာ ကျွန်ုပ်၏ ထိုင်ခုံ၌ ထိုင်လိုက်လေ၏ ။ ခရီးသည်များသည် တက်သူ တက် ၊ ဆင်းသူဆင်း ပြုနေကြလေ၏ ။ ခရီးသည်အချို့နှင့် လိုက်ပို့သူအချို့သည် စင်္ကြံလမ်းပေါ်တွင် စကားပြောနေကြလေ၏ ။ ကျွန်ုပ်သည် လက်ဆောင်ရထားသော တရားစာအုပ်ကို ထုတ်၍ ဖတ်ရှုနေလေ၏ ။ ထိုအချိန်မှာပင် ကျွန်ုပ်၏ နံဘေးသို့တစ်စုံတစ်ယောက် လာ၍ ထိုင်၏ ။ ကျွန်ုပ်သည် ထိုသူ့ကို လှည့်၍ ကြည့်လိုက်လေ၏ ။ ထိုသူမှာ နှစ်ပေါင်းများစွာက ဤအတိုင်း ဆုံခဲ့ဖူးသော မုတ်ဆိတ်ဖြူ အဘိုးကြီး ဖြစ်၏ ။ မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးလည်း ကျွန်ုပ်ကို ကောင်းစွာ မှတ်မိသွားလေ၏ ။ ထိုအခိုက် မှာပင် အခြားသောမှ တစ်စုံတစ်ယောက်သည် ကျွန်ုပ်တို့ ပြတင်းပေါက်သို့ လာရောက်ကာ ၎င်းကို လိုက်ပို့သူနှင့် စကားပြောလေတော့၏ ။ ၎င်းပြောသော စကားထဲတွင် အမ်ဒီကြီးထံသို့ ပို့ရန်ပစ္စည်းများ စာရင်းလည်း ပါ၏ ။ ထိုစာရင်းထဲတွင် ဗွီဒီယိုအခွေများ၏ အမည်များလည်း ပါ၏ ။ အမ်ဒီကတော်ကြီး မှာထားသော ခွေးမျိုးကောင်း တစ်ကောင်၏ အကြောင်းလည်း ပါ၏ ။ ၎င်း၏ အိမ်မှ ရေခဲသေတ္တာ ပျက်နေသည်ကို ရုံးမှ ခိုင်းနေကျလူကို ခေါ်၍ ပြင်ခိုင်းရန်လည်း ပါ၏ ။ ထို့နောက် ဓာတ်ဆီကို နေ့စဉ်မှန်မှန် ထုတ်၍ ထားရန်လည်း ပါ၏ ။ ထိုသူသည် အလုံးစုံမှာပြီး သောအခါ၌ လိုက်ပို့သူ ပြန်သွား၏ ။ ထိုသူက နောက်သို့ ဆုတ်လိုက်ရာ ကျွန်ုပ်၏ ခြေထောက်ကို နင်းမိလေ၏ ။ ထိုအခါ ကျွန်ုပ်သည် ထိုသူအား ဆောင့်၍ တွန်းလိုက်၏ ။ ထိုသူက “ ဆောရီး ၊ ဆောရီး ” ဟု ပြော၏ ။ သို့ရာတွင် ကျွန်ုပ်က...

“ ဒီမှာ ကိုယ့်လူ ၊ ကိုယ့်လူခြေထောက်ကို ဆောင့်နင်းပြီး ဆောရီး ဆောရီးလို့ ( ၁၅ ) ခါ ပြောမယ် ၊ ကျေနပ်မလား ” ဟု ပြောလိုက်ရာ ထိုသူသည် ကျွန်ုပ်၏ ခြေထောက်ကို ကိုင်ကာ အနူးအညွတ် တောင်းပန်သွားလေ၏ ။ ကျွန်ုပ်သည် နင်းမိသော ခြေထောက်ကို ခုံပေါ်သို့ တင်၍ ကြည့်လိုက်ရာ ခြေဖျားကလေးများ သွေးခြည်ဥသွားကြောင်း တွေ့ရလေ၏ ။ ထိုအခါ မုတ်ဆိတ်ဖြူ အဘိုးကြီးက သူ၏ လွယ်အိတ်အတွင်းမှ ပရုပ်ဆီပုလင်းလေးကို ထုတ်ကာ ကျွန်ုပ်အား ပေးလိုက်လေ၏ ။ ကျွန်ုပ်သည် မယူဝံ့ မယူရဲ ဖြစ်နေလေ၏ ။ သို့ရာတွင် ခြေထောက်က နာလွန်းသဖြင့် ပရုပ်ဆီပုလင်းကို ယူကာ ဒဏ်ရာပေါ်တွင် ပရုပ်ဆီကို သုတ်လိမ်းလိုက်လေ၏ ။ ထို့နောက် မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးအား ယခင်က ဤနေရာ၌ ဤသို့တွေ့ကြုံရပုံမှအစ နောက်ဆုံး ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည့် အတွေ့အကြုံအထိ ပြောပြလိုက်လေတော့၏ ။ ထိုအချိန်၌ မျက်နှာချင်းဆိုင်ခုံသို့ မိန်းမတစ်ဦး ရောက်လာလေ၏ ။ ထိုမိန်းမသည် သူ့အား လိုက်ပို့သော မိန်းမကြီးအား အိမ်၌ ပရုပ်ဆီပုလင်း ကျန်ခဲ့ကြောင်းကို ပြောပြလေ၏ ။ ထို့ပြင် ခေါင်းကိုက်နေကြောင်းကိုလည်း ပြောလေ၏ ။ ထိုအချိန်မှာပင် ရထားသည် ဥဩဆွဲ၍ စတင်ထွက်ခွာနေပြီ ဖြစ်၏ ။

မျက်နှာချင်းဆိုင်မှ မိန်းမသည် ကျွန်ုပ်၏ လက်ထဲမှ ပရုပ်ဆီပုလင်းကို လှမ်း၍ ကြည့်လိုက်လေ၏ ။ ကျွန်ုပ်သည် ပရုပ်ဆီပုလင်းကို အဖုံးပိတ်လိုက်ပြီးနောက် မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီး၏ လက်သို့ ပြန်၍ ပေးလိုက်လေ၏ ။ ထိုသို့ ပေးလိုက်ရင်း ...

“ ပရုပ်ဆီကောင်း သိပ်ပြီး ရှားတယ် ၊ လူတွေ့တိုင်း လျှောက်ပြီး ဝေမနေနဲ့ ”

ဟု ကျွန်ုပ်က ပြောလိုက်လေ၏ ။ ထိုအခါ မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးက ....

“ ကိုယ့်လူ တရားထိုင်ဖို့ သွားဦးမှာ မဟုတ်လား ၊ မသွားနဲ့ ကိုယ့်လူ အပိုပဲ ။ ကိုယ့်လူတရားရမှာ မဟုတ်ဘူး ။ ကိုယ့်လူရင်ထဲမှာ အတေးအမှတ်တွေ ရှိနေတယ် ။ ကိုယ့်လူရဲ့ စိတ်ဟာ အတေးအမှတ်တွေရဲ့ လှောင်အိမ်ထဲမှာ မိနေတယ် ၊ စိတ်ဆိုတာက တိမ်ကလေးလိုလွင့်ပြီး စမ်းရေကလေးကို စီးနေမှ ကောင်းတာ ၊ အဲဒီလို လွတ်လွတ်လပ်လပ်လေး ရှိနေမှ လွတ်မြောက် မှုနဲ့ပိုပြီး နီးစပ်လိမ့်မယ် ထင်တယ် ။ အခုအခါမှာတော့ ကိုယ့်လူဟာ ဒီလို မဟုတ်ဘူး ။ ပရုပ်ဆီကို မုန်းနေပြီ ။ ပြီးတော့ ပရုပ်ဆီနဲ့တူတဲ့ မိန်းမကိုလည်း မုန်းနေပြီ ။ အမှန်က လောကကြီးဆိုတာ အကြောင်းမဲ့ မောက် မာသူတွေ ၊ လောဘအတွက် ယောက်ယက်ခတ်နေတဲ့သူတွေ ၊ ရမ္မက်ထူပြောတဲ့သူတွေ ၊ လျှပ်ပေါ်လော်လီတဲ့သူတွေ ၊ ပရုပ်ဆီနဲ့တူတဲ့ မိန်းမတွေလည်း ရှိမှ ပြည့်စုံမှာပေါ့ကွာ ။ ပြီးတော့ မောက် မာသူတွေ ၊ လောဘတွေ ၊ ရမ္မက်တွေ ၊ လော်လီဖောက်ပြားမှုတွေ ၊ ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားဝါမှုတွေကြောင့် အသက်ဝင် လှုပ်ရှားနေတာ မဟုတ်လား ၊ အဲဒီအရာတွေကို ဖယ်လိုက်ရင် လောကကြီးဟာ ဆိတ်ဆိတ်ငြိမ်နေတဲ့ တုံဏိဘောကြီးအဖြစ်ကို  ရောက်သွားမှာပေါ့ ” ဟု ပြောလိုက်လေ၏ ။

ကျွန်ုပ်သည် မည်သို့ဖြစ်သည် မသိ ၊ မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီး၏ စကားကို ကောင်းစွာ နားလည်သွား၏ ။ ထို့ကြောင့် ရင်ထဲတွင် ပေါ့သွား၏ ။

“ ကျုပ် ပဲခူးဘူတာမှာ ဆင်းပြီး ပြန်တော့မယ် ” ဟု ကျွန်ုပ်က ပြောလိုက်ရာ မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးက သူ၏ ပရုပ်ဆီပုလင်းလေးအား ကျွန်ုပ်ကို လက်ဆောင်အဖြစ် ပေးလိုက်လေ၏ ။ ကျွန်ုပ်သည် ကျွန်ုပ်၏ အိမ်သို့ ပြန်လာခဲ့လေတော့၏ ။ ခင် ( သို့မဟုတ် ) ပရုပ်ဆီနှင့်တူသော မိန်းမထံသို့လည်း မည်သည့်အခါမျှ မသွားတော့ပေ ။ သို့ရာတွင် ကျွန်ုပ်သည် ထိုမိန်းမအား မုန်းတီးခြင်း မရှိပါ ။ ထို့အတူ ချစ်ခြင်းလည်း မရှိပါ ။ ကျွန်ုပ်သည် ချစ်ခြင်း ၊ မုန်းခြင်းမှ လွတ်မြောက်သွားသည်ဟု ဆိုနိုင်၏ ။ ထိုမိန်းမအပေါ်၌သာ မဟုတ် ၊ အရာရာတိုင်း၌ ချစ်ခြင်း ၊ မုန်းခြင်း၏ မျဉ်းကြောင်းများကို ကျော်ဖြတ်လာနိုင်ပြီ ဖြစ်၏ ။ ထို့ကြောင့် မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးထံမှ ရခဲ့သော ပရုပ်ဆီပုလင်းလေးအား ဘုရားစင်ပေါ်သို့ အမြတ်တနိုး တင်ထားလိုက်လေတော့သတည်း ။

◾ မှတ်ချက်

ဤဝတ္ထု၌ပါသော ကျွန်ုပ်ဆိုသည်မှာ စာရေးသူ မဟုတ် ။ ထို့အတူ မည်သူ တစ်စုံတစ်ယောက် မျှလည်း မဟုတ်ပါ ။
တစ်ဖန် ထိုကျွန်ုပ်သည် ...
စာရေးသူကိုယ်တိုင်လည်း ဖြစ်နေ၏ ။

အခြားသော တစ်စုံတစ်ယောက်လည်း ဖြစ်နေပြန်၏ ။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် ကျွန်ုပ်နှင့် အခြားသူဟူသော စည်းကြောင်းသည် အသက်အရွယ်ကြီးရင့်လာသည်နှင့်အမျှ ထိုစည်းကြောင်းသည်လည်း မှိန်သည်ထက် မှိန်၍ သွားသောကြောင့် ဖြစ်၏ ။

စာရေးသူ

◾ မင်းသိင်္ခ

koaungnaingoo.blogspot.com


.