သာဓု သာဓု သာဓု

 

❝  သာဓု သာဓု သာဓု ❞

( ၁ )

ပါဠိတွင် “ သာဓု ” ဆိုသည်မှာ “ ကောင်းလေစွ ” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရရှိပါသည် ။

“ သု - စိ - ပု - ဘာ - ဝိ - လိ - သိ - ဓာ အက္ခရာစွဲသုံး ဤရှစ်လုံးကိုသီကုံးပန်းသွင် နေ့တိုင်းဆင်လော့ ”

ဟူ၍ ရှေးစာ၌ ကျွန်တော် ဖတ်မှတ်ခဲ့ဖူးပါသည် ။ ထိုမှနေ၍ ( သု ) ပထမဆုံး အက္ခရာနှင့် ( ဓာ ) နောက်ဆုံးစာလုံး အက္ခရာကိုယူပြီး သုဓာ-သာဓု ဟု ပြောင်းပြန် ပြန်ဆိုကြသည်ဟူ၍လည်း ပညာရှင်အချို့က မိန့်ဆိုပြန်ပါသည် ။

မည်သို့ပင်ရှိစေ သာဓုသည် ကောင်းမြတ်သော နိမိတ်ကို ဆောင်သည်မှာကား သေချာပေ၏ ။

မင်္ဂလာကိစ္စ၌ဖြစ်စေ ၊ အမင်္ဂလာဖြစ်စေ အမျှပေးဝေခြင်းဆိုင်ရာ ကိစ္စ များတွင် သာဓု ... သာဓု ... သာဓု ဟူ၍ သုံးကြိမ်တိုင်တိုင် အနုမောဒနာ ပြုကြရမြဲ ဖြစ်သည်ကိုကား ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်အပေါင်းတို့ သိပြီးသား ဖြစ်ပါလိမ့်မည် ။

ကျွန်တော်သည် ဗုဒ္ဓဘာသာ၌ သက်ဝင်သူတစ်ဦး ( ဆုတောင်းခြင်း မဟုတ်ပါ ။ မြတ်စွာဘုရား၏ အဘိဓမ္မာကို ဆိုလိုပါသည်) ဖြစ်သည့်အလျောက် ထိုသာဓု ဝေါဟာရနှင့် ပတ်သက်၍ စိတ်ဝင်စားခဲ့သည်မှာ ကြာပါပြီ ။

သို့ရာတွင် ကျွန်တော် ယခုပြောလိုသည်မှာ သာဓု အကြောင်း မဟုတ် ရပါ ။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် ကျွန်တော်သည် ပါဠိဘာသာ၌ ကျွမ်းကျင်သူ တစ်ယောက် မဟုတ်သောကြောင့် ဖြစ်ပါကြောင်းဗျာ ။

ထားပါတော့ ၊ ကျွန်တော်က ပါဠိဘာသာ၌ ကျွမ်းကျင်သူ ဖြစ်ပါစေဦးတော့ ။ ဤဝတ္ထု၌ ထိုကိစ္စသည် ကျွန်တော်ပြောလိုသော အကြောင်း မပါဝင်ပါဟု ဝန်ခံရပါမည် ။ ထို့ကြောင့် ထိုပါဠိ သာဓုအကြောင်းကိုကျွန်တော် ပြောနေခြင်းမဟုတ်ဟု ဝန်ခံရခြင်း ဖြစ်ပါသည် ။

ကောင်းပါပြီ ၊ ဘယ်သာဓု အကြောင်းပါလိမ့်ဟု မေးရန် အကြောင်းရှိပါသည် ။

ကျွန်တော် သိပါသည် ။ “ ဟဲ .. ဟဲ ... မင်းအဖေရဲ့ နာမည်ကိုသုံးတာ ပြောတာ မဟုတ်လား ” ဟု ထင်ကြပါလိမ့်မည် ။

ကျွန်တော်သည် အမေရိကန်လူမျိုး ၊ အင်္ဂလိပ်စသော အနောက်တိုင်းလူမျိုး မဟုတ်ရပါ ။ မြန်မာလူမျိုး ဖြစ်သည့်အလျောက် မိမိ၏ မွေးကျွေးမိဘကို မည်သို့လျှင် သူငယ်ချင်း အချင်းချင်း ခေါ်ငင်သကဲ့သို့ ခေါ်ငင်ရပါမည်နည်း ။

“ သာဓု ” ဟု ။

ကုန်ကုန်ပြောကြကြေးဆိုလျှင် ကျွန်တော့်မှာ ဦးသာဓုဟုပင် ခေါ်ပိုင် ခေါ်နိုင်ခွင့် မရှိပါ ။

ခေါ်တော့ကော ဘာဖြစ်သနည်း ။ ဘာမျှမဖြစ်ပါ ။ စာရေးဆရာ ဟူသည်မှာ ရာထူးဌာနန္တရ ရှိသူများ မဟုတ်ပါ ။ မိမိကိုယ် မိမိ ဘွဲ့ပေးရသူများ ဖြစ်ပါသည် ။ အဲ ... ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ပေးပြီး ၊ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ထောက်ခံသော ဘွဲ့ မျိုးတော့ကား မဟုတ် ။ အများပြည်သူ စာဖတ်ဆရာ - စာပေဆရာ ( ရှဲဒိုးမပါ ) ကလည်း သတ်မှတ်ပေးရပေမည် ။ ထားပါ ။ ကျွန်တော် ပြောလိုသည်မှာ စာရေးဆရာချင်း တစ်ဦးနှင့် တစ်ဦး ခေါ်ဆိုရာ၌ အသက်ဂုဏ် ၊ ပညာဂုဏ်ကိုလိုက်ပြီး ဆရာကြီး ၊ ဆရာ ဟူ၍ ခေါ်ဝေါ် သုံးစွဲနိုင်သလို ၊ ကလောင်နာမည်ကိုပင် တိုက်ရိုက် သာဓု ၊ သော်တာဆွေ စသည်ဖြင့် ခေါ်ဝေါ်နိုင်ခွင့် ရှိပေသည် ။ သဘာဝကျသည်မှာလည်း သေချာပေသည် ။

ဆိုပါစို့ ။ စာရေးဆရာ မောင်စွမ်းရည် ၊ တပ်ကြပ် မောင်ထူး တို့အား ကျွန်တော်က ဆရာဟု ခေါ်တန်ရာသည် ။ သို့မဟုတ် ပရိသတ်တစ်ယောက်အနေဖြင့် ကလောင်အမည်ကိုသာ ခေါ်ရပေမည် ။ ဦးတပ်ကြပ် အဲ ... စဉ်းစားသာ ကြည့်ကြပေရော့ပဲ ။

ထို့ကြောင့် စာရေးဆရာချင်း ဆက်သွယ်ရာ၌ ဆရာဟူသော ဂုဏ်ပုဒ်ကို သုံးလျှင်သုံး ၊ ကလောင်အမည်ကို သုံးချင်သုံးဟု ကျွန်တော် ယူဆမိခြင်း ဖြစ်ပါသည် ။

သို့ရာတွင် -

လူတစ်ယောက်ကို စာရေးဆရာသော ဘာသော သဘောမထားဘဲ လူသားတစ်ယောက် အနေနှင့်သာ ဆက်ဆံမည်ဆိုပါမူ မြန်မာ့ယဉ်ကျေးမှု အစဉ်အလာအရ ဦး - ဒေါ် - ကို - မ စသဖြင့် အဆုံးစွန် “ ဟဲ့ကောင် ” ထိ အလိုက်အထိုက် ခေါ်ဆိုနိုင်ကြပါသည် ။

ယခု ကျွန်တော် ပြောလိုသည်မှာ ကျွန်တော်၏ ဖခင်ကို “ သာဓု ” ဟု ခေါ်၍ မဖြစ်ခြင်းအကြောင်း ဖြစ်ပါသည် ။

အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် ထိုအဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော်သည် အရေးကြီးသော အဘယ့်ကြောင့် ဖြစ်ပါသည် ။

အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် -

ကျွန်တော့် ဖခင်သည် ' အဖေ ' ဖြစ်သောကြောင့် ဖြစ်ပါသည် ။

ကျွန်တော်၏ စကားများကို ကျွန်တော် မေ့လေ့မရှိပါ ။ သူများ စကားကိုတော့ တန်ဖိုးအလိုက် သတိထား မှတ်ပါသည် ။

ကျွန်တော် အစ၌ ပြောခဲ့ပြီးပါပြီ ။ မိမိ၏ ကျွေးမွေးဖခင်ကို မည်သို့လျှင် သူငယ်ချင်းခေါ် ခေါ်ရပါ့မည်နည်းဟု ။ ကောင်းပြီ ၊ ဆရာဟု ခေါ်ရပါမည်လား ။ တစ်မျိုးကြီးပဲ ။ ကိုသာဓု ဟု ခေါ်ရအောင်ကလည်း ရွယ်တူတန်းတူ ကျနေတာပဲ ။

ထို့ကြောင့်ပင်လျှင် အဖေ့ကို သာဓု ဟု ကျွန်တော် ခေါ်ဝေါ်သုံးစွဲခွင့် မရှိကြောင်း အစဉ်ဖော်ပြခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပါသည် ။

ကျွန်တော်သည် အဖေ့ကို အဖေဟူသော ဝေါဟာရမှအပ အခြား စကားလုံးဖြင့် သုံးစွဲခေါ်ပိုင်ခွင့် မရှိပါချေ ။

ဒါဖြင့် မည်သည့် မည်သို့သော သာဓုအကြောင်းကို ပြောလိမ့်မည် ထင်ကြပါသနည်း ။

( ၂ )

စာရေးဆရာ မောင်ရွှေစွန်သည် ရုပ်ရှင်မဂ္ဂဇင်း၌ ဆရာဦးညာဏ အကြောင်းကို ရေးသားခဲ့ဖူးပါသည် ။ ဆရာကြီးသည် စာရေးဆရာ ဒါရိုက်တာ ဇာတ်ညွှန်းရေးဆရာ ဖြစ်ပါသည် ။ ပညာအရာ၌ ထက် မြက်ပြီး သဘောကောင်းသလောက် ပေကတ်ကတ် ဂျစ်ကန်ကန် အတွေးအခေါ်များ ရှိတတ်သည်ဟု ကျွန်တော်လည်း ကြားဖူးနားဝ ရှိခဲ့ပါသည် ။

တစ်နေ့တွင် မောင်ရွှေစွန်သည် သူ၏ဖခင် ပိုင်ဆိုင်သော ရုပ်ရှင်မျက် မှန် မဂ္ဂဇင်းအတွက် ဆရာကြီးထံ စာမူသွားတောင်းသော ဟူ၏ ။

ဟိုရောက်သောအခါ ထုံးစံအတိုင်း ဆရာကြီး၏အနီး၌ ပံု့ပံု့ကလေး ထိုင်ပြီး ရိုသေစွာ တောင်းခံလေသည် ။

“ အဘ စာမူလာယူတာပါ ” ဟု ပြောသတတ် ။

ဆရာကြီးသည် “ ငါ့ကို အဘလို့ ခေါ်ရသလား ” ဟူ၍ မောင်ရွှေစွန် အား ကြိမ်းမောင်းသည်ဟု ဆို၏ ။

ထိုစဉ်က မောင်ရွှေစွန်သည် အသက် ဆယ့်လေး ၊ ဆယ့်ငါး အရွယ်မျှသာ ရှိသေးသည်တဲ့ ။ ဆရာကြီးကား အဘ ခေါ်ရလောက်သော အရွယ် ရောက်နေပြီတဲ့ ။ သို့ကြောင့် ဆရာကြီး၏ စကားကြောင့် မောင်ရွှေစွန် ခမျာမှာ သူ့နဂိုအရပ်တွင် မကဘဲ ခေါင်းပါပု၍ သွားရသည်ဟု ဆိုပါသည် ။ ပထမတော့ကား သူ နားမလည်ရှာခဲ့ပါတဲ့ ။ နောက် မှ ... ။

“ ဟေ့ ... စာမူလိုချင်ရင် အလဲအလှယ် လုပ်ရမယ် ”

မောင်ရွှေစွန် နားလည်လိုက်ပြီဟု သူ့ကိုယ်သူ ထင်၏ ။ အိတ်ထဲ အသင့်ပါလာသော စာမူခကို ထုတ်ပေး၏ ။ ထိုအခါမှ ပိုဆိုးသွားသည် ။ ဆရာကြီးက သူ့ အား ဆဲလေသည်တဲ့ ။

“ ဟေ့ ... ချာတိတ် ၊ ငါလိုချင်တဲ့ အလဲအလှယ်က ဒါမဟုတ်ဘူးကွ ၊ ပိုက်ဆံဆိုတာ နေရာတကာမှာ အဆုံးအဖြတ် မပေးနိုင်ဘူး ၊ မင်း ငါ့ဆီက စာမူလိုချင်သလား ၊ အေး ... ငါလိုချင်တာ မင်းပေးရမယ် ”

“ ခင်ဗျာ ”

“ ငါလိုချင်တဲ့ အပေးအယူက တခြားမဟုတ်ဘူး ၊ ငါ့ကို ဟေ့ ... ဉာဏလို့ ခေါ်ဖို့ပဲ ၊ ဒါဆို စာမူရမယ် ”

ထိုကိစ္စနှင့် ပတ်သက်၍ ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နှင့်ပင် အချေအတင် ပြောဆိုပြီးသကာလ မောင်ရွှေစွန်သည် ဆရာကြီးအား ဟေ့ .. ဉာဏဟု မျက်စိမှိတ်ပြီး ခေါ်လိုက်ရရှာပါသည်တဲ့ ။

ထိုအခါကျကာမှ ဆရာကြီးသည် မူလ စူပုပ်နေသော သူ့မျက်နှာကို ရုတ်ခြည်းဆိုသလို ပြုံးရွှင်ကြည်သာလိုက်ပြီး -

“ အေးကွ ... ဆရာကြီး ၊ ဆရာ ဦးဉာဏ ၊ ဘဘ ဆိုသလို အခေါ်ခံနေရတာ ငြီးငွေ့လာပြီ ၊ တစ်ခါတစ်ခါတော့ အခုလို အခေါ်ခံချင်သေးတာပေါ့ ”

ဟု ပြောပြီး စာမူ ထုတ်ပေးပါသည်တဲ့ ။

လူကြီးတို့၏ သဘာဝသည် တစ်မျိုးပဲ ။

( ၃ )

စာရေးဆရာ မင်းလူသည် ကျွန်တော်၏ ညီငယ် ဖြစ်ပါသည် ။

တစ်ကြိမ်သောအခါက ကျွန်တော်နှင့် ဆရာအောင်ပြည့်တို့ တစ်ပုဒ်စီ ပူးတွဲရေးသော ' ပန်းစွယ်တော် ရွက်ကလေး ' ဝတ္ထုတစ်အုပ် ထွက်ခဲ့ပါသည် ။

ထိုဝတ္ထုစုံတွဲတွင် ကျွန်တော်နှင့် အောင်ပြည့်တို့နှစ်ဦး သဘောတူပြီး -

“ ကိုယ့်ထက် အသက်ရော ၊ ဂုဏ်ပါငယ်တဲ့လူကို အမှာစာ ရေးခိုင်းကြရအောင် ” ဟု သဘောတူ နားလည်မှု ရခဲ့ကြပါသည် ။

သို့အတွက် မင်းလူကို အမှာစာ ရေးခိုင်းကြပါသည် ။ ပထမသူက ငြင်းဆန်ပါသေးသည် ။ နောက်တော့ အစ်ကို နှင့် ဆရာကို အားနာစွာဖြင့် အမှာစာ ရေးပါတော့သည် ။ ထိုအမှာစာတွင် မင်းလူ ကျွန်တော့်ကို ဝေဖန်ပါသည် ။ သူ မှန်ပါသည် ။ စာရေးဆရာ တစ်ယောက်သည် ဝေဖန်သူကိုမှ မဟုတ် ။ စာဖတ်သူ တစ်ယောက်ကိုပင် အလေးထား နားထောင်အပ်ပေသည် ။

တကယ်တမ်းကျတော့ သူ ဝေဖန်ထားသော အချက် များကို ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်ပင် ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် အမှတ်မထားမိသော အချက်ဖြစ်နေကြောင်း ကျွန်တော် ဝန်ခံရပါသည် ။

ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်သား ။ ကျားထိုးနေသူထက် ဘေးမှကြည့်သူက ပိုမြင်ပေမည်သာ ။

သူက ဆိုသည် ။

ကျွန်တော်သည် ဝတ္ထုရေးသောအခါတွင် အတင်းပြောနေသကဲ့သို့ ဟိုခုန်သည်ခုန် ရေးတတ်သည်ဟု ။

သို့ရာတွင် အဆုံး၌ ထိုဟိုခုန်သည်ခုန်များကို ငုံခြုံမိအောင် လုပ်တတ်သည်မှာ အံ့ဩ စရာဖြစ်သည်ဟု ။

အသက်နှင့် ဂုဏ် ၊ ကြီးသည်ငယ်သည် မဟူရာပဲ ၊ သူပြောသော စကားကို နားလည်စွာဖြင့် ယခု ကျွန်တော်၏ ဟိုခုန်သည်ခုန် ပြောခဲ့သော အကြောင်းများကို အဆုံးသတ်ပါတော့မည် ။ ကျွန်တော်၏ ဝတ္ထု စပါပြီ ။

( ၄ )

ကျွန်တော်၏သား မောင်သောကြာသည် ယခု အသက် တစ်နှစ် နှင့် ငါးလရှိပါပြီ ။

သားသည် တစ်နှစ်နှင့် နှစ်လတွင် စ၍ စကားပြောပါသည် ။ သူ၏ နှုတ်မှ ပထမဆုံးစ၍ ထွက်သော စကားမှာ သူ့အဘိုးအမည် သာဓု ဖြစ်ပါကြောင်း ၊ ထိုသတင်း ကြားသောအခါ ကျွန်တော်၏ဖခင် ( သား၏ အဘိုး ) သည် အလွန်သဘောကျသဖြင့် သွားကျိုးများပေါ်အောင် ရယ်မောလေသည် ။ “ သားအချစ် မြေးအနှစ် ” ဟု မြန်မာဆိုရိုးစကား ရှိပါသည် ။

ဪ .. သာဓု ... သာဓု ... သာဓု ... ။  ။

◾ သုမောင်

📖  ရှုမဝ မဂ္ဂဇင်း

       ဩဂုတ်လ  ၊ ၁၉၈၃ ခုနှစ်

koaungnaingoo.blogspot.com

.