ကန်တော်သာမှာ

 

  ❝  ကန်တော်သာမှာ  ❞

နွေလကျောင်းပိတ်ရက် ၊ သီတင်းကျွတ်ကျောင်းပိတ်ရက် များ ရောက်တိုင်း ကိုခန့် တို့ ရွာကလေးသို့ သွားလို ရောက်လိုစိတ်များ ပေါ်ပေါက်လာတတ်သည် ။ ကျောင်းသားဘဝ လွတ်လပ်စဉ်ကဆိုလျှင် ကျောင်းရက်ရှည် ပိတ်တိုင်း ကိုခန့် တို့ ရွာသို့ ရောက် မြဲ ဖြစ်ပေသည် ။

ကိုခန့် တို့ ရွာမှာ အခြားသော တောရွာများနှင့် ဘာမျှ ထူးခြားသည် မဟုတ် ၊ သာမန် တောရွာလေးမျှသာ ဖြစ်သည် ။ သို့ရာတွင် ကျွန်တော့်အဖို့မှာကား ကိုခန့် တို့ရွာသည် ကိုခန့် တည်းဟူသော ကျွန်တော့်မိတ်ဆွေ လူပျိုကြီး ကိုခန့် ရှိနေသည့်အကြောင်းဖြင့် အခြားသောရွာများထက် ထူးခြား၍ နေသည် ။ ကိုခန့် သည် နေပူ ကျဲကျဲ ၊ သစ်ရွက်ခြောက် တရှဲရှဲ ၊ လေရူး တဝဲဝဲ ထဲမှာပင် ကျွန်တော့်အား ရွှင်မြူးကြည်နူးအောင် တတ်နိုင်သူ ဖြစ်သည် ။ ကိုခန့် နှင့် တွေ့လျှင် ကျွန်တော် ပျော်သည် ။ ရယ်မောရသည် ။ အံ့ဩရသည် ။ ကိုခန့်ကား တောသား ရိုးရိုးကြမ်းကြမ်းကြီး တစ်ယောက်ပင် ဖြစ်သော်လည်း သူ့ရုပ်သွင်ပြင်မှာ နှစ်လိုဖွယ်ရှိသည် ။ ခံ့ညားသည် ၊ ခင်မင်တတ်သည် ၊ ဟာသ ရှိသည် ။ ဤသို့ ကျွန်တော် ထင်သည် ။

ရွာထဲကလူများ လူကြီးလူငယ်မရွေး ကိုခန့်ကိုချစ်ကြသည် ။ သူ့ကို နာမည်ရင်းတစ်လုံးတည်း ခေါ်သူရှားသည် ။

မောင်ရင်ခန့် ၊ ကိုရင်ခန့် ၊ ကိုကြီးခန့် ၊ မောင်ကြီးခန့် စသည်ဖြင့် ခင်မင်မှု ၊ လေးစားမှု ပါသော အမည်များဖြင့်သာ တွင်သည် ။ သူသည် လူပျိုကြီးဖြစ်၍ ရွာကာလသားခေါင်း ဖြစ်သည် ။ အသက် သုံးဆယ်ကျော် ( ယခု လေးဆယ်ကျော် ) ဖြစ်၍ အမေအိုကြီးနှင့် နေသည် ။ တစ်ခါတစ်ခါ ကိုခန့် က “ အမေက ငါ့ကို နင်လူပျိုတဲ့ ... လည်ချည် ဆိုလို့သာ လည်ရပါတယ်ကွာ ... ၊ ငါဖြင့် မျက်စိများတောင် မှုန်ပါပြီ ” ဟု ပြော၍ ရယ်တတ်သည် ။

ရွာက ရေခပ်လမ်းတွင် ကိုခန့်နှင့်အတူ လိုက်၍ အပျိုကြည့်ရသော အချိန်များကို ကျွန်တော် သတိအရဆုံးဖြစ်သည် ။ ကိုခန့်ကို ကြီးငယ်ပျိုအို မရွေး လူချစ်လူခင် ပေါသည် ။ လမ်းမှာ တွေ့သမျှ မိန်းကလေးများကို ကိုခန့်က ရယ်စရာမောစရာပြောရင်း နောက်ပြောင်၍ သွားသည် ။ မိန်းကလေးများကလည်း သူ့ကို စိတ်မဆိုးကြ ၊ ပြန်လှန် နောက်ပြောင်ခြင်း ၊ ပြုံးစိစိ မျက်စောင်းထိုးသွားခြင်း စသော တောဓလေ့ ချစ်စဖွယ်အမူအရာများကို ပြတတ်ကြသည် ။

ကိုခန့် ကလည်း တူမတန် တူမ ၊ နှမတန် နှမ ၊ အချို့ကို ရပ်စကားပြော ၊ အချို့ကို ရိုက် မလို ရွယ် ၊ အချို့ကို ရေတောင်းသောက်နှင့် စမြဲ ဖြစ်သည် ။ ကျွန်တော်သည် ကိုခန့် ကို အားကျမိသည် ။ သူ့ဘဝသည် ပျော်စရာကောင်းလှ၏ ။ မိန်းကလေးအသိတွေ များလှ၏ ။ ပြောမနာ ဆိုမနာခင်မင်ကြ၏ ။ အင်း ... ကောင်းစွ ကောင်းစွဟု အားကျမိသည် ။

“ ဟင်း ... တော့်နော် ... လူကြီး ... ”

“ ဘာလဲဟဲ ၊ ဒီကောင်မက ... ၊ ငါ ရွာထဲ လျှောက် မောင်းတီးလိုက်ရ ၊ ကျော်ပြန်ရော့မယ် ”

“ ပြောဝံ့ ပြောစမ်း ၊ တော်နဲ့ ကျုပ်နဲ့ အတွေ့ပဲ ”

ဤသို့ မျက်စောင်း တခဲခဲနှင့် မဲ့ရွဲ့ ဘုတောသွားသော မိန်းကလေးတစ်ယောက်တော့ရှိသည် ။ သူကား ရွာအရှေ့ပိုင်းမှ ဆယ်အိမ်ခေါင်း ဦးသူတော် တူမ လှအေးဆိုသူပင်တည်း ။

ကိုခန့်ဟာ လူတိုင်းနဲ့ ခင်ပါလျက် လှအေး နှင့် ကျမှ ဘုတစ်လုံး ၊ ခွတစ်လုံး ဖြစ်ရပုံကို ကျွန်တော်က သိချင်သည် ။ ကိုခန့်ကို မေးမှပဲ သိနိုင်တော့မည် ။

“ ဘာတုံး ... ကိုကြီးခန့်ရဲ့ ၊ ဘာအကြောင်းတုံး ... ”

ကိုခန့်သည် သူ့အကြောင်းသူ စဉ်းစားမိသလို “ အဟီးဟီးဟီး .. ” ဟု ရယ်ရင်း “ မသိချင်ပါနဲ့ကွာ ” ဟု ဆိုသည် ။

မသိချင်ပါနဲ့ဆိုမှ သာပြီး သိချင်လာသော ကျွန်တော်က ...

“ ပြောစမ်းပါဦး ကိုကြီးခန့်ရာ ၊ မှတ်သားရအောင် ” ဟု ထပ်မံ အရေးဆိုလိုက်ရပြန်ပါသည် ။ ကိုခန့်လည်း သူ့ဟာသူ ပြန်စဉ်းစားမိသလို တဟီးဟီးနှင့် ရယ်နေရာမှ

“ အလကားကွာ ၊ ဟောဒီကောင်မဟာ ... ငါ ပြောမပြောချင်ပါဘူး ၊ ညောင်မြစ်တူး ပုတ်သင်ဥ ပေါ်လွန်းလို့ ” ဟု ထပ်လောင်း၍ ရင့်ကျူးနေပြန်သည် ။

“ ပြောပဲ ပြောစမ်းပါဦး ကိုကြီးခန့်ရာ ၊ ညောင်မြစ် ဘယ်လိုတူးလို့ ပုတ်သင်ဥ ဘယ်လို ပေါ်တယ်ဆိုတာ ကျွန်တော်လည်း သိပါရစေဦး ”

ကိုခန့်က မပြောသေးချေ ။ သူ့ဟာသူသာ တဟီးဟီးနှင့်ရယ်ရင်း လမ်းလျှောက်လာကြသည် ။ ကျွန်တော်ကလည်း ကြာလေ သိချင်လေ ဖြစ်သည်နှင့် အထပ်ထပ် တောင်းပန်နေသောကြောင့် “ မင်း ဒါလောက် မေးနေမှတော့ ငါထားခဲ့တဲ့ ကတိဖျက်ပြီး ပြောရသေးတာပကွာ ” ဟု ဆိုကာ သူ့ဆေးတံကြီးကို ဆေးဖြည့်ကာ စိမ်ပြေနပြေ မီးညှိလိုက်လေတော့သည် ။ ထို့နောက် ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်သား သပြေပင်ဝိုင်းနှင့် တုံးတုတ်ကလေးပေါ်သို့ ဝင်ထိုင်လိုက်ကြသည် ။

“ မနှစ်က သင်္ကြန်တွင်းကပေါ့ကွာ ”

ကိုခန့်က ဤသို့ အစပျိုးပြီး မီးသေလုမတတ်ဖြစ်နေသော သူ့ဆေးတံကြီးကို မီးပြန်ရဲလာသည်အထိ တရှူးရှူးနေသဖြင့် ကျွန်တော့်မှာ စိတ်ရှည်စွာ စောင့်ဆိုင်းနေရပေသေးသည် ။

“ အင်း ... သင်္ကြန်တွင်းဆိုတော့ တို့ရွာအလေ့လည်း မင်းသိသား မဟုတ်လား ၊ ရွာထဲမှာ လူကုန်သလောက်ပဲကွ အရှေ့ကျောင်း ၊ အနောက်ကျောင်း ၊ တောင်ကျောင်း ၊ မြောက်ကျောင်းသွား ဥပုသ်ဇရပ်တွေမှာ အေးအေးလူလူ ပုတီးစိပ်တဲ့လူက စိပ် ၊ အိပ်တဲ့လူက အိပ်နဲ့ ရွာထဲမှာ လူကုန်သလောက်ပဲကွ ၊ အဲသည်အခါမျိုးမှာ ငါတို့ကလည်း “ ကျောင်းတကာ ” ပေါ့ကွာ ဟေ ... ဟေ ...

ကျောင်းတကာ ဆိုလို့ ကျောင်းဆောက်ပြီးလှူတဲ့ဒကာ မထင်လေနဲ့ကွ ၊ ကျောင်းတကာ နှံ့အောင် လျှောက်လည် ၊ ဥပုသ်သည်ယောင်ယောင် ဘာယောင်ယောင်နဲ့ ဘုန်းကြီးတွေ ၊ ဦးပဉ္စင်းတွေနား ကပ် ၊ ကျွေးသမျှ စား ၊ နေ့လယ်ကျတော့ တော်တဲ့သစ်ပင်ရိပ် သွား ၊ ကား နေအောင် အိပ်ကြသကိုး ။

“ မနှစ်ကတော့ အမေက ရွာဦးကျောင်းသွား ဥပုသ်စောင့်တာနဲ့ ငါလည်း အမေစားဖို့ ထမင်းချက်ပြီး အမေ့ဆီ အုပ်လိုက်ပို့ရသကွ ”

“ ဘာအုပ်လဲ ကိုကြီးခန့်ရဲ့"

“ အမေ စားဖို့ပါဆိုမှ ထမင်းအုပ်ပေါ့ကွာ ၊ မင်းကလည်း ဘုရားတည်ဖို့ အုတ်ဖြင့် အမေ စားပါ့ မလား "

“ အင်း ... အင်း ဆိုပါဦး "

“ အမေ ထမင်းစားပြီး အုပ်ကြီးပေွ့ ၊ ရွာထဲပြန်ရမှာပျင်းတာနဲ့ ငါလည်း ကျောင်းမှာတင် အိပ်နေပါတော့မယ်လေလို့ အောက် မေ့ပါတယ် ၊ တကတည်း ဥပုသ်သည်တွေ စကားများကြတာနဲ့ အိပ်လို့မရဘူးကွာ ၊ ဒါနဲ့ ငါလည်း ဦးပဉ္စင်းကြီးဆီက ဖျာချောချော တစ်ချပ်တောင်းပြီး သစ်ပင်ရိပ်အေးအေးတစ်ခု သွားလေမှပဲလေလို့ အောက် မေ့ပြီး ဦးပဉ္စင်းဆီ လာခဲ့တာကိုး "

“ ဦးပဉ္စင်းကြီးကလည်း စိတ်က တိုသနဲ့ ၊ အပြောကလည်း ပက်စက် ၊ ဒါနဲ့ ငါ သွားဝတ်ချတော့ ဟဲ့ ငခန့် နင် ဥပုသ်တွေ ဘာတွေ စောင့်လို့လား ဘာလားနဲ့ နှုတ်ဆက် ၊ အာလာပသလ္လာပ ပြောပြီး ပတ်ချွဲနပ်ချွဲနဲ့ ငါက ဖျာတောင်းရောပေါ့ “

“ ဒီတော့ ဦးပဉ္စင်းကြီးက သယ် ... နင်ဥပုသ်ကလေးတစ်ရက်တလေ စောင့်ပြီး အသေလို အိပ်မလို့ပလေ ၊ မပေးဘူး ၊ နင် ပုတီးစိပ်ရမယ် ၊ အိပ်နေတာတွေ့ရင် ကြိမ်လုံးနဲ့ လှိမ့်ရိုက်ပြီးသားပဲလို့ ကြိမ်းတာနဲ့ ငါ့မှာ ခွကျနေတာပေါ့ကွ ၊ တတ်နိုင်ဘူးကွာ ၊ ဦးပဉ္စင်းကြီးတော့ ငယ်ကြောက်ဆိုတော့ ချော့ရတော့တာပ ၊ တင်ပါ့ဘုရား ၊ တပည့်တော် ပုတီးစိပ်ချင်ပါရဲ့ ၊ ပုတီးမပါလို့ ဦးပဉ္စင်း ခဏငှားပါ ဘာညာနဲ့ ချ ရသပေါ့ကွာ "

“ အစကတော့ ဦးပဉ္စင်းက သူ့ခေါင်းရင်းက ဂုဏ်တော်ပုတီးကြီးတစ်ချက် လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး ငါနဲ့မတန်သလို အင်တင်တင် လုပ်နေသေးတယ် ။ နောက်တော့ အင်း ... ငခန့် နင် တစ်နှစ်မှ တစ်ခါ ဥပုသ်စောင့်တာ တကယ်စိပ်ရင်တော့ ငှားရတာပဆိုပြီး ဖြုတ်ငှားလိုက်ရှာတယ် ၊ ငါလည်း ပုတီးဒါလောက်လိုချင်တာ မဟုတ်ပေမဲ့ ဖျာမရ အတူတူလေ ၊ ဦးပဉ္စင်း စိတ်ဆိုးတော့ မခံပါဘူးဆိုပြီး ပေးတဲ့ပုတီးကြီးယူ အသာဝတ်ချပြီး ဆင်းခဲ့ရတော့တာပဲကွာ "

“ ဒါနဲ့ ငါလည်းအကြံမရဖြစ်ပြီး ကျောင်းနဲ့ ဝေးတဲ့နေရာ လျှောက်ပြီး အရိပ်ရှာထွက်ခဲ့ရောကွ ၊ ငါ့မှာ ဒီဦးပဉ္စင်းကြီးကို ငယ်ငယ်ကတည်းက ကြောက်လာရတော့ ငါ အိပ်နေတာတွေ့ရင် တကယ်ရိုက် မှာလည်း စိုးသေးတာကွ ၊ အရိပ်ဆိုလည်း ဆိုတိုင်း မအိပ်ဝံ့သေးဘူး ၊ ဒါနဲ့ လျှောက်ရင်းလျှောက်ရင်းနဲ့ ကျောင်းအရှေ့တောင်ဘက် ရေကန်ပေါင်ပေါ် ရောက်လာရော "

“ ဒီကန်တော့ မင်းလည်းအသိသား မဟုတ်လား ၊ ကန်ပေါင်က သပြေပင်ကြီးတွေကလည်း အုပ်သနဲ့ ၊ အကိုင်းတွေကလည်း ရေထဲ ဝဲကျနေတာလေ ၊ ဘယ်လောက် ကောင်းလဲ ၊ အင်း ..... ငါတော့ ဒီကန်ပေါင်ပေါ် တစ်နေရာ အိပ်လေမှပဲလို့ စိတ်ကူးနေတုန်း ခပ်လှမ်းလှမ်းက ဝါတာတာ မြင်လိုက်သလို ထင်တာနဲ့ အိပ်ရမှာ မရဲအောင် ဖြစ်သွားသကွ ၊ နောက်တော့ ဟာ ... ရေထဲ ဝဲကျနေတဲ့ သပြေကိုင်းပေါ်တက်အိပ်ရ အကောင်းသား ၊ ဦးပဉ္စင်းလာတောင် တော်တော်နဲ့ မမြင်ရဘူးဆိုပြီး တက်လိုက်ရောကွ ၊ တကယ်နိပ် သကိုးကွ ၊ အကိုင်းတွေကလည်း ဖြာကျနေတော့ အိပ်စရာ အတော်ကောင်းတာ ”

“ အပေါ်ရောက်တော့ အကောင်းဆုံး အကိုင်းရှာ ၊ အသာမှီကြည့် ရုတ်တရက် လိမ့်မကျနိုင်မယ့် ကိုင်းမှာ ကျောကပ် ၊ အဲ ... အဲဒီတော့ အင်္ကျီအသစ်ကလေး ကြေမှာကလည်း စိုးရပြန်တော့ အသာချွတ်ပြီး အထက်ကကိုင်းပေါ် ချိတ် ၊ ပုဆိုးကလည်း ဆီစိမ်ပုဆိုး ခေါက်တောက်တောက် ပေါင်ရင်းထိအောင် လှန် ၊ လေက တဟူးဟူးနဲ့ကိုးကွ ”

“ လက်ထဲက ပုတီးက မစိပ်တစ်ချက် စိပ်တစ်ချက်ဆိုတော့ မတော်တဆ ရေထဲများ လွတ်ကျသွားရင် ဦးပဉ္စင်းကြီး ရိုက်ပြန်ချည်ရဲ့ ဆိုပြီး လည်ပင်း ကွင်းလိုက်စွပ်ထားလိုက်ကရော ပြီးတော့မှ ဇိမ်ကလေးနဲ့ မှေးခနဲ မှေးခနဲ အိပ်ချင်သလို ဖြစ်ဖြစ်လာတဲ့ အရသာကိုခံ ”

ထိုအခိုက်တွင် ခုနက တွေ့လိုက်သော ဘုကျကျ လှအေး ရေခပ်တစ်ခေါက် ပြန်ထွက်လာပြီး ကိုခန့် နှင့် ကျွန်တော်တို့ စကားပြောနေရာအနီးသို့ ရောက်လျှင် ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြစ်လျက် ကိုခန့် ကို မျက်စောင်းထိုးကာ ခပ်ဆောင့်ဆောင့် ခပ်သုတ်သုတ် သွားသဖြင့် ကိုခန့်က အတန်ကြာ စိုက်ကြည့်နေပြီး “ ကောင်မ ၊ ငါ လိုက်တွယ်လိုက်ရ မကောင်းဘူး ” ဟု ကြိမ်းကာ ရယ်နေပါသည် ။

“ ဒါနဲ့ပဲ ဆက်ပါဦး ကိုကြီးခန့်ရဲ့"

“ ငါလည်း မှေးမှေး မှေးမှေးနဲ့ အိပ်ပျော်လု ပျော်လု ဖြစ်နေတုန်းမှာကွာ ကန်ထဲ စွက် ... စွက် ... စွက် နဲ့ အသာဆင်းလာတဲ့ ရေသံ အောက်ဆီက ကြားလိုက်တော့ ငါလည်း ဘာများ ပါလိမ့်လို့ ကြည့်လိုက်တော့ လား ... လား ...  မိလှအေး ကိုးကွ ၊ ဟေ... ဟေ ”

ကိုခန့်သည် မီးအားနည်းသွားသော သူ့ဆေးတံကြီးကို ရှူးခနဲ ရှူးခနဲ ဆောင့်ဆောင့် ဖွာရင်း တဂွက်ဂွက် ဖြစ်လာသဖြင့် အိုးဝကို လက်ဝါးဖြင့်ပိတ်၍ ခါလိုက်ပြီး တရှူ နှစ်ရှူ ဖွာ ၊ မီးခိုးများ အားရပါးရ ထုတ်ပြီး ...

“ ကမြင်းမက ဘယ်သူမှ မရှိဘူးဆိုပြီး အလစ်မှာ ရေချိုးရအောင် လာတာကိုး ၊ သိလား "

ကိုခန့်က ဤသို့ပြောပြီး . ဟေဟေ ... ဟေဟေ နဲ့ ရယ်နေသဖြင့် ကျွန်တော်လည်း သူနှင့်အတူ ရော၍ ရယ်နေလိုက် မိသည် ။

“ ဒီကန်ထဲ ရေချိုးရသလား ကိုကြီးခန့်ရဲ့ ၊ ကျောင်းကကန် မဟုတ်ဘူးလား ”

“ ဘယ်ကလာ ၊ ဒီကန် လူတကာ ချိုးနေတာ ၊ အဲဒီရက်ကသာ အခါတွင်းမို့နွားကျောင်းသားတွေ မလာလို့ လူရှင်းနေတာကွ ၊ ကျောင်းကကန်လည်း မဟုတ်ပါဘူး ၊ ကျောင်းနားနီးတာ တစ်ခုပါ ”

“ အင်း ... အင်း ... ၊ ဒါနဲ့ ဆက်စမ်းပါဦး ”

“ ဒါနဲ့ ငါကလည်း အမှတ်မဲ့ သစ်ရွက်ကြားက ကြည့်လိုက်တော့ သူက ရေချိုးရအောင် လာတာပေမဲ့ ရေလဲလုံချည် ပါဟန် မတူဘူးကွ ”

“ ဟောဗျ ၊ အနော့ ... ဘယ့်နှယ် ချိုးတယ် "

“ တို့တောမှာတော့ ကိစ္စမရှိပါဘူးကွာ ၊ ရေထဲ တဖြည်းဖြည်းဆင်းရင်း ခါးကလုံချည် မ ယူသွားပြီး လူတစ်ကိုယ်လုံး ရေထဲထိုင်မိမှ လုံချည်ကို အသာနီးရာသစ်ကိုင်းပေါ်တင်ပြီး ချိုးကြတာပါပဲ "

“ နိပ်ပေ့ဗျာ ၊ အင်း ... အင်း ... ဆက်ပါဦး ”

'' သူကတော့ ဘယ်သူမှမရှိဘူးဆိုပြီး အသာဆင်းပြီး ခုနကလို. လုံချည်ကလေး ကိုင်းပေါ်တင် ၊ ရေလယ်အထိ ကူးသွားပြီး ငုပ်ချည်ပေါ်ချည် ချိုးနေပေမဲ့ ငါက သစ်ရွက်ကြားကနေပြီး ငါ့ များ မြင်သွားမလားဆိုပြီး စိုးရိမ်လိုက်တာ မပြောနဲ့တော့ကွာ ၊ ငါ့ကို အနေရအထိုင်ရ ခက်လို့ပါပဲ ။ ဒါနဲ့ ငါ့မှာ သူမမြင်ပါစေနဲ့ဆိုပြီး အသက် မရှူဘဲ နေပါမှ ပေါင်ကို ခါချဉ်က ဝင်တုပ်လိုက်သေးသကွ "

“ ဟောဗျ ... အဲဒါမှခွ "

“ အေးကွ ၊ ငါလည်း တတ်နိုင်သမျှ ငြိမ်ငြိမ်အသာကလေး ခါချဉ်ကို ပွတ်ခြေနေတုန်း ဘယ်ကဘယ်လို လက်တစ်ဖက်က ပြုတ်သွားတယ် မသိပါဘူးကွာ ၊ ဝုန်းဆို ရေထဲကျသွားတော့တာပဲဟေ့ "

“ ဟောဗျာ "

ကျွန်တော်သည် ကိုခန့်အဖြစ်ကို မျက်စိထဲ ထင်မြင်လာကာ အားရပါးရ ရယ်လိုက် မိပါသည် ။

“ ကျသွားရုံတင် ဘယ်ဟုတ်မလဲကွ ၊ ဆီစိမ်လုံချည်ကြီးက ခေါက်တောက်တောက်ကြီး ၊ ဘယ်လိုက ဘယ်လို နေရစ်တယ် မသိဘူး ၊ သပြေပင်ပေါ်မှာ ကျန်ရစ်ရှာတယ်ကွ "

ကျွန်တော်ရယ်၍ပင် အတောမသတ်နိုင် ၊ ပါးစပ်မှလည်း “ ဂျောက် ပါပဲ ကိုကြီးခန့်ရာ ကြုံမှ ကြုံရလေ " ဟု ရယ်ရင်း ပြောလိုက်ရပါသည် ။

“ ဂျောက် မှ အကြီးအကျယ် ဂျောက်ပေါ့ကွာ ၊ သူကလည်း နေရာက မရွေ့ဝံ့ ၊ ငါကလည်း ပြန်မတက်ဝံ့နဲ့ အတော့်ကို ခက်နေကြတာ "

“ ဒါနဲ့ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး တက်ကြတယ် ... "

“ အံမလေး ... ပြော မပြောချင်ပါဘူးကွာ ။ ကမြင်းမက နင် ရေထဲငုပ်နေ ၊ ငါ တက် မယ် ဆိုတော့လည်း သူ ရေထဲမှာ အကြာကြီး မငုပ်တတ်ဘူးတဲ့ကွ ၊ ငါ ငုပ်နေပါမယ် ၊ နင်တက်ပါ ဆိုပြန်တော့ သူ့လုံချည်ထားခဲ့တဲ့ သစ်ကိုင်းနဲ့ သူနဲ့ကြားထဲ ငါရောက်နေတာကိုးကွ ၊ ငါ့မှာကွာ တကတည်း ငုပ်ပါမယ်ဆိုလို့သာ ဆိုရ ၊ တယ်တော့ မငုပ်ချင်လှဘူးပေါ့ကွာ ဟီး ... ဟီး "

" အခက်ပဲနော် "

“ အေးကွ ၊ ဒါနဲ့ ငါတို့မှာ ကန်ထဲက မတက်နိုင်ဘဲ အကျပ်ရိုက်နေရတဲ့ အထဲမယ် ။ ဟို ကလေးတွေ ဘုရားပေါ် မတက်ကြနဲ့ ၊ ခုဆင်း ... လာရိုက်ရမလား ဆိုတဲ့ ဦးပဉ္စင်းကြီးရဲ့ အသံကြီး ကျောင်းဆီက ကြားလိုက်ရတော့ ပဲဟေ့ ၊ တို့ဘက် များရောက်လာရင် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ မသိဘူးကွ ၊ ဒီလိုဖြစ်နေရတဲ့အထဲမှာကွာ ...”

ကိုခန့် က သူ့ဆေးတံကို ခေါက်လိုက်ပြီး ဆေးအသစ်ဖြည့်ကာ မီးညှိရန် သူ့ဓာတ်မီးခြစ်ကို ထုတ်၍ခြစ်ပြန်သည် ။ မီးတောက် မလာသဖြင့် မီးခြစ်ကို ဖင်ဘက် မှချွတ်ကာ ပါးစပ်တွင် ငုံ၍ မှုတ်နေပြန်သည် ။ ထို့နောက် ပြန်ပိတ်ပြီး ခြစ်ရာ မီးတောက်လာသဖြင့် ဆေးတံတွင် ကပ်၍ ညှိသည် ။

“ အကျပ်ရိုက်နေတုန်းမှာ တကတည်း မိလှအေးက သူရေချိုးတာကို ငါက သစ်ပင်ပေါ်တက်ပြီး ချောင်းကြည့်တာပါရယ်လို့ စွပ်စွဲပြီး ရန်တွေ့လိုက်တာကွာကက်ကက်လန်ပါရော ၊ အရေးထဲမှာ ငါ့မလည်း ဘယ်တတ်နိုင်မတုံးကွာ ၊ မဟုတ်ပါဘူးတဲ့ မိလှအေးရယ် ၊ ဒီကန်ကို ငါက အရင်ရောက်တာပါ ၊ ငါ ပုတီးစိပ်ရအောင် ဒီသစ်ကိုင်းပေါ် ရောက်နေတာ ကြာပါပြီ ၊ နင် ရေချိုးတာကိုလည်း ငါ မကြည့်ချင်ရိုး အမှန်ပါတယ် လို့ ဣ‌ေန္ဒြရရ ပြောလည်း မရဘူးကွ ၊ ငါ့လည်ပင်းမလည်း ပုတီးကြီးက ကွင်းလိုက်စွပ်လျက်သားဆိုတော့ ကိုယ့်ဟာကိုယ်လည်း ရယ်ချင်ရဲ့ ၊ ကမြင်းမ ရန်တွေ့နေတာကိုလည်း ရှင်းရရဲ့ ၊ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ငါ့ပုဆိုးလေး အင်္ကျီလေးတွေဆီ ရောက်အောင်သွားရမလဲ ဆိုတာကို အကြံရကျပ်နဲ့ ၊ သူ့လုံချည်ကလေးဆီ သူရောက်အောင် သွားချင် သွားပါစေတော့လေလို့ ငါက ဘေးဖယ်ပေးမယ်လို့ လှုပ်လိုက်ရင်း ၊ သူက “ လူကြီးတော့နော် ... ဟင်း ” လို့ ဆိုလိုက်ရင်းနဲ့ နေရာကပဲ မရွှေ့ဝံ့ဘူးကွ ”

ထိုအခိုက်တွင် မလှအေး ရေပြည့်သဖြင့် တစ်ခေါက်ပြန်လာသည် ။ ကျွန်တော်တို့အနီးသို့ ရောက်လျှင် သူ့အကြောင်းပြောနေမှန်း သိလေသလားတော့ မသိ ။ ကျွန်တော်ကလည်း သူ့ကိုမြင်မှ ပိုပြီး ရယ်ချင်လာသည်နှင့် ဣန္ဒြေ လုပ်လို့မရ မျက်နှာတစ်ဖက်လွှဲပြီး တခွီးခွီး ဖြစ်နေစဉ်တွင် ကိုကြီးခန့် နှင့် မလှအေးတို့ အပြန်အလှန် ဘုကျနေကြလေသည် ။

“ မဟုတ်ပါဘူးဟယ် ၊ ငါတို့ တခြားဟာ ပြောနေကြတာပါ ”

“ တော် ကျိန်ထားတာ တော့် ထိမှာပဲ ၊ တော့် မြွေဆိုးကိုက် မှာပဲ ၊ တော့် မိုးကြိုးပစ်မှာပဲ သိလား ”

သနပ်ခါး ဘဲကျားရိုက်ထားသော မလှအေးလည်း ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြစ်လျက် ခြေလှမ်း မမှန်တော့အောင် ဖြစ်ရာတွင် ခလုတ်ဝင်တိုက်လိုက်ပြန်သဖြင့် ခေါင်းပေါ်က ရေအိုးလည်း ကျကွဲလေတော့သည် ။ ရေအိုးကျကွဲရာတွင် မလှအေးလည်း ချော်လဲရောထိုင် စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနှင့် ကိုကြီးခန့်အား တွေ့ရာခဲလုံး ၊ အိုးခြမ်းပဲ့တို့နှင့် ကောက်ပေါက်လုပ်ကာ ရှက်ရမ်းရမ်းလေသောကြောင့် ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်မှာ ရွာဆီသို့ သုတ်ခြေတင်ခဲ့ကြရပါသည် ။

အိမ်သို့ရောက်လျှင် ကျွန်တော်၏ မိခင်ထံမှ လူလွှတ်၍ မန္တလေးမြို့မှ ဘဘကြီး ၊ မေမေကြီး နှင့် ဒေါ်လေးတို့ ရောက်နေကြသဖြင့် မီရာရထားနှင့် ပြန်လာရန် အကြောင်းကြားသောစာကို တွေ့လိုက်ရပါသည် ။

ကိုကြီးခန့်တို့ရွာနှင့် ၅ မိုင်ခန့်ဝေးသော မီးရထားဘူတာသို့ နံနက်စောစော ရထားအမီ လှည်းနှင့် သွားမည်ဖြစ်၍ ကျွန်တော်လည်း စာဖတ်ပြီးလျှင် ပြီးချင်းပင် သွားရန် ပြင်ဆင်ရပါတော့သည် ။ ထို့နောက် ကိုကြီးခန့်ကို နှုတ်ဆက်ရင်း သူ့ကို ဘူတာအထိခေါ်ကာ ညနေက အကြောင်း ကန်ထဲက တက်ပုံကလေး မေးမည်စိတ်ကူးနှင့် သူ့ဆီ သွားခဲ့သေးသည် ။ “ နောက် များမှ ပြောကြသေးတာပေါ့ကွာ ” ဟူသော ကိုကြီးခန့်၏ ကတိနှင့်သာ မကျေနပ်ဘဲ ပြန်လာခဲ့ရသည် ။ နောင်လည်း ကိုကြီးခန့်နှင့် အေးအေးလူလူ မတွေ့ရတော့ ။ လွန်ခဲ့သောနှစ်က ကျွန်တော်တို့ဆီသို့ ကိုကြီးခန့် ကုန်ဝယ်ရင်း ရောက်လာပါသေးသည် ။ ကျွန်တော်က သူ့ကိုတွေ့လျှင် တွေ့ချင်း “ ကိုကြီးခန့် ကန်ထဲက တက်ပုံလေး ဆက်ပြောစမ်းပါဦးဗျာ ၊ သိချင်လွန်းလို့ပါ " ဟု မေးလိုက် မိသေးသည် ။ သို့ရာတွင် ကိုကြီးခန့်မှာ ကျွန်တော့်အဖေများနှင့် စကားပြောခိုက်ဖြစ်၍ ပြုံးရုံသာ ပြုံးပြီး “ မင်း မ‌ေမ့‌ေသးဘဲကိုး ၊ မှတ်လည်း မှတ်မိတဲ့ အကောင်ပဲ " ဟုသာ ပြောသွားပါသည် ။

ကျွန်တော်မှာ ကိုကြီးခန့် နှင့် မလှအေး ဘယ်လိုများကြံဖန်ပြီး ကန်ထဲက တက်ကြပါလိမ့် ဟူသော ပြဿနာရပ်ကြီး မပြေမလည်နှင့်ပင် ယနေ့တိုင် ကသိကအောက် ဖြစ်ရလျက်ရှိပါလေသည် ။ ခုနေ သေများသွားလျှင် အသေဖြောင့်ပါမည်လား မသိ ။  ။

◾ထင်လင်း

📖 ငွေတာရီ မဂ္ဂဇင်း
      ၁၉၅၅ ခုနှစ်

koaungnaingoo.blogspot.com

.