ခရီးသည်

 ❝ ခရီးသည် ❞

ကြက်ဦး တွန်ခဲ့ပြီ ။ ရွာကလေး ကား မလုံ့တလုံ ခြုံစောင်ကလေး နှင့် ကွေး ၍ အိပ်ပျော် လျက်ပင် ရှိသေး၏ ။

လူကလေးတို့ မိသားစု သုံးယောက် သည် ရွာ တံခါးဝ တွင် နှုတ်ဆက်လျက် ရှိကြ၏ ။ 

“ လူကလေး ကောင်းကောင်း သွားနော် ။ အ မေတို့ စိတ်ချပါရစေ ။ ငါ့ သား အရက် မသောက်နဲ့  ၊ ဖဲ မရိုက်နဲ့  ၊ မကောင်းတဲ့ လူတွေ နဲ့ မပေါင်းနဲ့  ။ ကောင်းကောင်း နေနော် ” ဟူသော မိခင်ကြီး ၏ မှာ စကား သည် မြူနှင်းများ အကြား မှ ထွက်ပေါ်လာ၏ ။ အဖ မူ ကား ဘာမျှ မပြော ။ မြူနှင်းတဝေဝေ ထဲ တွင် သား ၏ မျက်နှာ ကို သာ ငေးစိုက် ကြည့်နေ၏ ။

လူကလေး သည်  အမိ ပေးလိုက်သော ဆေး ပေါ့လိပ် ငါးလိပ် ၊ ကောက်ညှင်း ငါးဆိုင်း ၊ ကြံ သကာ တစ်ခဲ ကို ဘေးမှ လွယ်အိတ် ထဲတွင် ထည့် ၍ လွယ်ထား၏ ။ အဖ ပေးလိုက်သော ငွေ သုံးဆယ် မူ ကား အတွင်း အိတ်ကပ် ထဲ တွင် သေချာစွာ ပါရှိ၏ ။ 

“ လူကလေး ကောင်းကောင်း သွားနော် ။ ငါ့ သား ကလေး သွားပေတော့ ... သွားပေတော့ ”   ဟု နှုတ်ဆက်လိုက်သော မိခင် ၏ စကားသံ များ သည် မြူနှင်းများ အကြားမှ ဖောက်လျက် နောက်မှ လိုက်လာသည် ဟု ထင်ရ၏ ။

လူကလေး သည် သန်မာတောင့်တင်း သစ်လွင်သော ခြေများ ဖြင့် ပေတစ်ရာ ကို လျှောက် ခဲ့၏ ။ တစ်လှမ်း ထက် တစ်လှမ်း ရွာ မှ ဝေးခဲ့၏ ။ လမ်းဘေးရေမြောင်း နှုတ်ခမ်း ရှိ မြက်ဖုတ် များ အပေါ်သို့ နှင်းပေါက်ကြီးများ တ ပေါက်ပေါက် ကျသံ ကို ကြားရ၏ ။ အတန်ကြာ လျှင် ဆို့ဆိုင်းနေသော မြူနှင်းများ အကြားမှ နေရောင်ခြည်ကလေး ထိုးလာ၏ ။ ရိတ်ပြီးစ လယ်တောရိုး ဖြတ်များမှ ငှက်ကလေး တစ်ကောင်သည် ထ၍ ပျံကာ လူကလေးအား ' သွား တော့ ... သွားတော့ ' ဟု နှုတ်ဆက်လိုက် သလို လို ကောင်းကင် မှ ကြွေးကြော်လျက် ရှိ၏ ။

လူကလေး ၏ ခြေလှမ်းများ ကား မှန်လျက် ရှိ၏ ။ တောင့်တင်းလှ၏ ။ သန်စွမ်းလှ၏ ။ တစ် လှမ်းထက် တစ်လှမ်း ရှေ့သို့ တိုးခဲ့၏ ။ တစ်ကြိမ်နှစ်ကြိမ် ရွာကလေးဆီ သို့ ပြန် ကြည့်ကာ ရွာ မှ နှုတ်ဆက်လိုက်သော သူများ ကို ပြန်လည် လွမ်းဆွတ် သလိုလို ဖြစ်မိ၏ ။ သို့သော် လူက လေး သည် ရှေ့သို့သာ သွားမြဲ သွားလျက်ရှိ၏ ။

အရှေ့မှ နေလုံး ကောင်းကောင်း ထွက်ခဲ့ပြီ  ။ မြူနှင်းများ ရှင်း၍ လောကဓာတ်ကြီး သည် ကြည်လင် လျက်ရှိ၏ ။ လက်ဝဲလက်ယာလမ်း ဘေးနှစ်ဖက်အတန် ဝေးတွင် သရက်ပင်များ ဝိုင်းရံ အုပ်ဆိုင်းထားသော ရွာကလေး များကို မြင်ရ၏ ။ လူကလေး သည် နောက်သို့ ပြန်ကြည့်မိ၏ ။ သို့သော် မိမိဇာတိ ရွာကလေး ကို မ မြင်ရတော့ပြီ ။ ဝေးခဲ့လေပြီ ။ လမ်းတွင် အဖော် တစ်ယောက် နှစ်ယောက် တွေ့ရ၏ ။ သို့သော် မကြာလှ ။ ခဏနှင့် ပင် လမ်းခွဲသွားကြ၏ ။

လူကလေး သည် တစ်လှမ်း ထက် တစ်လှမ်း ခရီး ရောက်လာသလောက် နေ သည် လည်း တစ်ဆင့် ထက် တစ်ဆင့် မြင့်သည် ထက် မြင့် လျက် ရင့်လာ၏ ။ အတန်ကြာလျှင် ချွေး များ ပြန်လျက် မောသလိုလို ရှိလာ၏ ။ သို့သော် မရပ်မနား ဆက်လက် လာခဲ့ရာ ဆွမ်းခံ ဝင်ချိန်လောက်တွင် လမ်းဘေး၌ ထိုးထားသော တဲကလေး တစ်တဲ သို့ ရောက်လာ၏ ။

တဲပေါ်တွင် မိန်းမပျိုကလေး တစ်ယောက် ထိုင် နေ၏ ။ မိန်းမပျိုကလေး သည် လူကလေး အား နှုတ်ဆက် သလိုလို ကြည့်၍ ပြုံး ၏ ။ 

“ တစ်ဆိတ်ကလေး ဒီ တဲ မှာ နားပါရစေ အမိရယ် ” ဟု ဆိုရာ “ နားပါ ၊ နားပါ ”ဟု ပြန်ပြော၏

လူကလေး သည် အိုးသစ်ကလေး နှင့် တည် ထားသော ရေအိုးစင် ကို ကြည့်၏ ။

“ အမိရယ် ရေကလေး တစ်ခွက် သောက်ပါ ရစေ ”   ဟု ခွင့် တောင်း၏ ။

“ သောက်သာ သောက်ပါ ၊ ခွင့်တောင်းစရာ မလိုပါဘူး ။ ကျွန်မလည်း ခရီးသွားပါပဲ ” ဟု ဆို၏ ။

လူကလေး သည် မွှေးကြိုင်သော အုန်းမှုတ်သစ် ကလေး နှင့် ကြည်လဲ့ စိမ့်အေးသော ရေ တစ်ခွက် ကို သောက် လိုက်သဖြင့် အမော ပြေ သွား၏ ။

“ အမိရယ် ဘယ်ခရီး သွားမလို့လဲ ”   

“ ကျွန်မ ရှေ့ကို သွားမလို့ ပါ ”   

“ ဘယ်ထိအောင် သွားရမှာလဲ ”   

“ လမ်းဆုံး နေဝင် ညို့ညို့မှိုင်းမှိုင်းကြီး အထိ ”

“ အဖော် ပါသလား ”   

“ မပါပါဘူး” 

“ ကောင်းပြီ ။ ကျုပ် လည်း ဒီ ခရီးကို သွားရ မှာ ပဲ ။ အတူတူ သွားကြစို့ ။ လိုက်ခဲ့ပေတော့ ”  

မိန်းမပျိုကလေး သည် လူကလေး ၏ မျက် နှာကို ကြည့်၍ စဉ်းစားနေ၏ ။ မျက်လုံးများ သ ည် ဤ လူအား ခရီးသွားဖော် ပြု၍ ယုံကြည်အားကိုး ရပါမည်လား ဟု မေးမြန်း နေသလို  လို ရှိ၏ ။ အတန်ကြာမှ နှတ်ခမ်းကလေး သည် ပြုံး လာ၏ ။

“ ကောင်းပါပြီ ၊ ကျွန်မ အတူတူ လိုက်ခဲ့မယ်” 

“ မင့် မှာ ဘာ စားစရာ ပါသလဲ ”   

“ ကျွန်မ မှာ မနက် က ချက်ထားတဲ့ ထမင်းကလေး နဲ့ ငါးပိကင်ကလေး တစ်ကောင်ပါတယ် ”

“ အေး .. ငါ့ မှာလည်း အဖေတို့ အမေတို့ ပေးလိုက်တဲ့ ကောက်ညှင်းဆိုင်း နဲ့ ကြံသကာ ပါတယ် ။ အတူတူ စားပြီး သွားကြစို့ ”

စားသောက်ပြီး၍ ထွက်ခဲ့ကြ၏ ။ နေမွန်း တည့် ၍ ပူပြင်းလှပြီ ။ တစ်ခါတစ်ရံ သစ်ပင်ရိပ် များ အောက်တွင် လျှောက်ခဲ့ရ၏ ။ တစ်ခါတစ်ရံလည်း နေပူကျဲကျဲတွင် ပြာပူ ကဲ့သို့ ပူလှသော လမ်း ကို နင်း၍ လျှောက်ခဲ့ရ၏ ။ သို့သော် ရယ်စရာကလေး ၊ ငိုစရာကလေးများ နှစ်ယောက်သား ပျော် ပျော်ပါးပါး လာခဲ့ကြ၏ ။

မိန်းမပျိုကလေး ၏ နဖူးဆံစတွင် ချွေးဥကလေးများ စီစပြုလာ၏ ။ လူကလေး သည် သ နား ကြင်နာစွာဖြင့် စောင်ကလေး နှင့် မိုး ပေး ၏ ။ အတန်ကြာလျှင် မိန်းမပျို ကလေးသည် မလှမ်းနိုင် လှမ်းနိုင် ခြေကလေးများ ခွေယိုင် လာသဖြင့် လူကလေး သည် သန်စွမ်းသော လက်မောင်း ကို ဆန့်တန်းပေးကာ မှီတွဲ လိုက်လာစေ၍ ညောင်ပင်ကြီးတစ်ပင်သို့ ရောက်အောင် ဆောင်လာခဲ့လေ၏ ။ ညောင်ပင်ဝန်းကြီး ၏ အရိပ်ကား နေပြောက် မထိုး အေးမြလှ၏ ။ အခါလည် သား အရွယ် သူငယ်ကလေး တစ် ယောက်သည် တစ်ကိုယ်တည်း ကစား နေသည် ကို တွေ့ရ၏ ။ သူငယ်ကလေး ကို မြင် လျှင် မိန်းမပျိုကလေး ၏ မျက်နှာ သည်  ရွှင်လန်းလာလျက် “ ချစ်စရာ ကောင်းလိုက်တာ ”  ဆိုကာ ကောက်၍ ချီလေ၏ ။

“ နင် ဘယ်ကလဲ ၊ နင့်အမေကော ၊ ဘယ်သူ့ သား လဲ ”  မေးသော်လည်း ကလေး သည် မ ပြောတတ် ။ ပြုံးကာ ရယ်ကာ အသံကလေး တသာသာ နှင့် လူကလေး လက်သို့ တစ်မျိုး ၊ မိန်းမပျိုကလေး လက်သို့ တစ်ဖုံ ခုန်ကာ ကူးကား နှင့် မြူး၍ နေရှာလေ၏ ။ 

“ ဒီကလေး ကို ကျွန်မတို့ ခေါ် သွားရအောင် ”   

“  ခရီး အဝေးကြီး ကွယ် ။ တို့ ချီ သွားနိုင်ပါ့မ လား ”   

“ အို ... ကျွန်မ ချီပါ့မယ် ”  

ညောင်ပင်ရိပ်တွင် ကလေး ကို ချီကာ ချော့ ကာ နှင့် အတော် ပျော်၍ နေကြ၏ ။ ရှေ့သို့ဆ က်၍ သွားကြဦးမည်ကိုပင် မေ့နေကြ၏ ။ 

“ ဟေ့ ... နေကလေး စောင်းပြီ ၊ သွားကြဦးစို့ရဲ့ ”  ဟု ဆိုကာ လူကလေး သည် မိန်းမပျိုက လေး လက် မှ ကလေး ကို ယူ၍ ပခုံး ပေါ် သို့ တင်ပြီးလျှင် ခရီး ထွက်ခဲ့ကြပြန်လေ၏ ။

တစ်လမ်းလုံး အလွန် ပျော်ကြ၏ ။ ကလေး  ကို တစ်ယောက် တစ်လှည့် ချီခဲ့ပိုးခဲ့ကြ၏ ။ ညနေ လေးနာရီခွဲ လောက် သို့ ရောက်သောအခါ တံတားအိုကလေး တစ်ခု နှင့် လမ်းခွဲ ကလေး တစ်ခု ကို ရောက် လာကြ၏ ။ ရွှင်ပြုံးနေသော မိန်းမပျိုကလေး ၏ မျက်နှာ သည် လမ်းခွဲ ကလေး ကို ကြည့်လိုက် ၊ လူကလေး နှင့် ကလေးငယ် ကို ကြည့်လိုက်ဖြစ်နေပြီး နောက် မျက်နှာ ကလေး အို လာကာ သက်မ ချ လိုက်လေ၏ ။

“ ဟိုဘက်က ထန်းပင်အုန်းပင် ကလေးတွေ တနွဲ့နွဲ့နဲ့ ရွာကလေးဟာ ကျွန်မတို့  ရွာကလေး ပဲ ။ ကျွန်မ ဒီက လမ်း ခွဲပြီး သွားခဲ့တော့မယ် ” 

လူကလေး မှာ အံ့အား သင့်နေလေ၏ ။

“ ဪ ... ဘယ်ကို သွားရမှာ လဲ ။ ပထမ တော့ လမ်းဆုံး အထိ အတူတူ သွားမယ်ဆို ”   

“ ဟုတ်တယ် ။ နို့ပေမဲ့ ကျွန်မတို့ ရွာကလေး ရောက်နေပြီ ။ ဆက်လိုက်လို့ မဖြစ်တော့ဘူး ”  

“ ဒါဖြင့် မင်း ခွဲသွားရင် ရှေ့လျှောက်လို့ ငါ တစ်ယောက်တည်း သွားရတော့မှာ ပေါ့ ”  

“ တစ်ယောက်တည်း မဟုတ်ပါဘူး ။ ကလေး ကိုပါ ရှင် နဲ့ အတူတူ ခေါ်သွားလေ ”  

“ အေးလေ ၊ မင်းတို့ ရွာ ရောက်ပြီပဲ ၊ သွားရ မှာ ဖြင့် သွားပေတော့ ”   

“ သွားတော့မယ်နော် ”  

လူကလေး မှာ မျက်ရည်တွေ ဝိုင်း လာလေ ၏ ။ လယ်ကန်သင်း ကလေးပေါ် မှ လက် ကလေး တပြပြနှင့် သွားပြီ ၊ သွားရှာလေပြီ ။ လမ်းတစ်လျှောက်လုံး ပျော်ပျော်ပါးပါး အေးအတူ ပူအမျှ လာခဲ့ကြရာမှ ဤတွင် ခွဲကြရ လေ၏ ။ လူကလေး သည် တံတားအိုကလေး မှ မခွဲနိုင် မခွာရက် တသက်သက် ဖြစ်နေဘိ၏ ။ သို့သော် မနေသာ ၊ မိမိ သွားရမည့် ခရီးလမ်း တာ က ကျန်သေး၏ ။ ဆက်လက် သွားရချေ ဦး တော့မည် ။ ကလေး ကို ပခုံးပေါ် ပစ် တင်ပြီးလျှင် တစ် ယောက်တည်း ထွက်ခဲ့လေ၏ ။ တံတားအိုကလေး ကို မကြာမကြာ ပြန် ကြည့်မိ၏ ။ သို့သော် မိမိ အဖော် မိန်းမပျိုကလေးကိုကား မမြင်ရတော့ပြီ ။

အနောက်သို့ နေကလေး စောင်းခဲ့၏ ။ ဆောင်းဦးလေကလေး တညင်းညင်း တိုက်သွင်းလျက် ။ အအေးဓာတ် ကလေးများ ပေါ်စ ပြု၏ ။

ရှေ့ တွင် ဇရပ်ပျက် ကလေး တစ်ခု ကို တွေ့ ရ၏ ။ လူကလေးမှာ နံနက် မိဘ ရွာမှ ထွက်လာစဉ် ကဲ့သို့ မဟုတ် ။ ခရီး ကလည်း ပန်း ၊ အဖော် ကလေး နှင့် လည်း ခွဲ ခဲ့ရ၏ ။ သူငယ်ကလေး ကို ပခုံး တွင် တင်၍ လည်း ထမ်း ခဲ့ရသောကြောင့် နွမ်းရိခဲ့လေပြီ ။ ဇရပ်ပျက် ကလေး ထဲ တွင် အဘိုးအို တစ်ယောက် နှင့် တွေ့၏ ။

“ ဪ ... ငါ့မြေး မော လာပြီ မှတ်တယ် ။ ဘယ်က လာလို့ ဘယ်ကို သွားမှာ လဲကွဲ့ ” 

“ ကျွန်တော် အမေတို့  ရွာ က လာခဲ့ပါတယ် ။ ရှေ့က ညိညို လမ်း ဆုံး ရောက်အောင် သွားမ လို့ ပါ ” 

 

“ အေး အဘိုး လည်း အဲဒီကိုပဲ သွား မလို့ ပဲ ။ မော လွန်းလို့ နားနေရတယ် ။ ဒီတစ်ညတော့ ဒီမှာ ပဲ အိပ် ရတော့မယ် ။ ခြေ တွေ ကလည်း မ သန်တော့ ရှေ့လျှောက် သွားနိုင် ဦးမလား မပြောတတ်ဘူး ကွဲ့ ”   

“ ကျွန်တော် တော့ မမှောင်ခင်ဘဲ ရောက်အောင် သွားမယ် ”   

“ အေး ... သွားနိုင်လည်း သွားတာပေါ့ကွယ်  ။ လောကကြီး ဟာ ဒီလိုပဲ ကွဲ့ ၊ အရင် သွားပေမဲ့ နောက် မှ ရောက်တဲ့ လူ များလည်း ရှိတယ် ။ နောက် သွားပေမဲ့ အရင် ရောက်သူများ လည်း ရှိတယ် ။ ကံတရားပေါ့ကွယ် အေး ... အေး ... သွားပေတော့ ”   

“ ဘကြီး နေလည်း စောင်းပြီး ၊ ခုပဲ သွားမှ ရ တော့မယ် ။ ဒီ ကလေး ကို ဘကြီး ဆီမှာ ပဲ ထား ခဲ့ပါရစေ ”   

“ ဟဲ့ ... ကလေး က နေ မတဲ့ လား ”   

“ နေပါတယ် ။ ကျွန်တော် လည်း သူ့ ကို လမ်း က ကောက်ပြီး ချီလာခဲ့တာပဲ ”  

“ အေး ... မင်း ခေါ် မသွားနိုင်လည်း ထားခဲ့ တာပေါ့ကွယ် ”  

နေကလေး ဝင်လုပြီ ။ မြူနှင်းတို့ သည် အ ရပ်လေး မျက်နှာမှ ဝိုင်းအုံဆိုင်း ဆို့လာ၏ ။ လူ ကလေး ၏ ခြေလှမ်းများ သည် ရှေ့သို့ မှန်မှန် ကြီး လှမ်းလျက် ရှိ၏ ။ ယခုမူကား တစ်ယောက် တည်း ဖြစ်၍ နေ့လယ် ကလောက် မသာယာတော့ချေ ။ လူကလေး စိတ် သည် နွမ်းလျက် ရှိ၏ ။ ကိုယ် လည်း ပန်းလျ လှ၏ ။ မှောင် တော့မည် ။ အမှောင် သည် လူကလေး အား လေးမျက်နှာမှ ဝိုင်းအုံလျက် တဖြည်းဖြည်း နီးသည် ထက် နီးလာ ။ လူကလေးကား သွားလျက်ပင် ရှိ၏ ။

◾ ဇေယျ

မှတ်ချက် ။  ။ ဤဝတ္ထု ကို ၁၉၄၇ ခုနှစ် က စာပေဒေသာ မဂ္ဂဇင်း အမှတ် ( ၈ ) မှာ ပထမဆုံး အကြိမ်ဖော်ပြခဲ့တာဖြစ်ပြီး ၁၉၆၈ ခုနှစ် က ဆရာမ Anne Marie Esche ( မနှင်းဆီ ) က ဂျာမန်ဘာသာ သို့ ပြန်ဆိုခဲ့ဖူးပါတယ် ။

📖  ရွှေအမြုတေရုပ်စုံမဂ္ဂဇင်း 

       အမှတ် ၁၂၈ ၊ ဇူလိုင်လ ၊ ၂ဝဝဝ ပြည့်နှစ် 

www.facebook.com/aung.naingoo.3726613

.