ရယ်သံများ

 

❝ ရယ်သံများ ❞

ကြည်ပြာ သည် ကျွန်တော့် ဘဝ ၏ ဟန်သစ် ၊ ရင်ခုန်သံ ၊ အိပ် မက်ဖူး ၊ ရင်ခုန်ပွင့် ၊ ပုံရိပ် ၊ ကော်လံ ၊ သရဖူ ၊ အပျိုမ ၊ ဖက်ရှင် ဖြစ်သည် ။ သို့မဟုတ် ကျွန်တော် ၏ ဒုတိယဝိညာဉ် ၊ ပန်းပွင့်များ ကို အပိုင်စား ရသည့် ဖလော်ရာ နတ်သမီး ၏ ဥယျာဉ်တော် ထဲ မှ ပထမဦးဆုံး ပန်း ပွင့် ။ ဒါမှမဟုတ်လျှင် ကြည်ပြာ သည် ကျွန်တော် ၏ နံရိုးတစ်ချောင်း ၊ ဧဝ ၏ ပြောင်းထားသော နာမ ၊ ဘယ်တော့မှ ရေးဖွဲ့ ဆုံးတော့မည့် မ ဟုတ်သည့် ခေတ်ပေါ် မဟာမော်ကွန်း ကဗျာရှည် တစ်ပုဒ် သာလျှင် ဖြစ်လေသည် ။

ကြည်ပြာ သည် မီးတောက်ငယ်လေး တစ်ခု လို ပါးလှပ်နွဲ့လျ သည် ။ လမင်းနံဘေးမှာ မျောလွင့်နေသည့် ညတိမ်တိုက် တစ်ခုလို  ၊ အပြောင်းအလဲ မြန်သည် ။ မြွေတစ်ကောင် လို ကြောက်မက်ဖွယ်ရာ အဆိပ်နှင့် မဝနိုင်သော နွဲ့ ပြောင်းမှု ရှိသည် ။ ညမိုး လို ဒေါသကြီး တတ်ပြီး တစ်ခါတစ်ရံ ဆောင်ဦးနံနက် နှင်းမှုန်ကလေး လို နူးညံ့နေ တတ်ပြန်သည် ။ 

ခုဆိုလျှင် ကြည်ပြာ နှင့် ကျွန်တော် သည် စိတ်ဆိုးစိတ်ကောက်ပွဲ များစွာ ၊ ထင်မှတ်မထားသော ရုတ်တရက်ပေါင်း များစွာ နားလည် ခွင့်လွှတ်ရပေါင်း များစွာ ကို ဖြတ်သန်းခဲ့ရဖူးပြီ ။ ဟိုတုန်းကတော့ ကြည်ပြာ ထံမှ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ ကို ရလျှင် ကျွန်တော့် ဘဝ ပြီးပြည့်စုံပြီ ဟု ထင်ခဲ့ဖူး၏ ။ ခု ဒီလို မဟုတ်တော့ “ ချစ်သည် ” ဆိုသည့် စကား အသိ ကလေး နှင့် ကျွန်တော် မကျေနပ်နိုင် ။ သံယောဇဉ် ရှိပါသည်ဆိုသည့် သတ်မှတ်ချက်ကလေး နှင့် ကျွန်တော် မတင်းတိမ်နိုင် ။ ခွင့်လွှတ်နား လည်ခြင်း ဆိုသည့် ဖြစ်ရပ်ကလေးများ နှင့် ကျွန်တော့်မှာ မလုံလောက် နိုင် ။ တစ်စတစ်စ ကျွန်တော် လောဘ ကြီးလာသည် ။ သို့မဟုတ် သဘာဝ ကျချင်လာသည် ။

ကြည်ပြာ မျက်ဝန်းညိုညိုများ သည် ကျွန်တော့် ကို တွေ့သည့် အခါ ပလွေသံ မှာ မြွေ ကို က ခိုင်းတတ်သည့် အလမ္မာယ်ဆရာ ၏ မျက်ဝန်းမျိုး ၊ ဆပ်ကပ် ထဲ က ကျားတွေ ကို မီးကွင်းထဲ ခုန်ဝင်ခိုင်းသည့် ကြာပွတ်ကိုင် မိန်းမပျိုကလေး ၏ မျက်ဝန်းမျိုး ၊ ကလေး ဆွဲသည့် အရုပ် ကို ကြည့်သည့် လူကြီး တစ်ယောက် ၏ မျက်ဝန်းမျိုး သာလျှင် ဖြစ်သည် ။

ထိုအချက် ကို ကျွန်တော် မကျေနပ်နိုင် ။ ထိုအချက်များ ၏ နောက်ကွယ်မှ ခံစားချက်သည် ကြည်ပြာ က ကျွန်တော့် ကို မချစ်လို့ ဆိုသည့် အချစ် ကြီးတတ်သူ တို့၏ ခြောက်လှန့် ခံနေရမြဲ တစ္ဆေ က ကျွန်တော့် ကို အမြဲ ခြောက်လှန့်လျက်ရှိ၏ ။

ကျွန်တော် က ကြည်ပြာ ကို မတွေ့ရလျှင် မနေနိုင် ၊ ကြည်ပြာ နှင့် မတွေ့ရသော တွေ့ခွင့် မရသော ရက်များ သည် နေဝင်ဖို့ အတော် ခဲယဉ်း လွန်းသည် ။ ကျွန်တော့် ရင် သည် ဟာလျက် ရှိကာ ကျွန်တော့် သွေးများ သည် ဟိုဟိုဒီဒီ ဘယ်လို စီးဆင်းရမယ်ဆိုတာ မသိ ဖြစ်နေသလို တုံ့ဆိုင်း နေတတ်၏ ။ သို့သော် ကြည်ပြာ ကတော့ ထိုနေ့ရက်များ အတွက် ဘယ်လိုမှ ဖြစ်ပုံ မပေါ် ။ ဘာမှ ခံစားရပုံ မပေါ် ။ သက်သောင့် ဆတ်သာ အေးအေးလူလူ ပင် ရှိသည် ။ 

တွေ့ရသည့် ရက်များ ကျတော့လည်း ကျွန်တော် က တစိမ့်စိမ့် ငေး မောကာ ကြည်နူးရင်ခုန် ကျေနပ်ရသလောက် ကြည်ပြာ က မသိ ကျိုးကျွန် ရှိလွန်းသည်ဟု ကျွန်တော် ထင်သည် ။ ဒီလိုနှင့်ပင် ကြည်ပြာ သည် ကျွန်တော် ချစ်ရသလောက် ကျွန်တော့် ကို မချစ် ဟု စိတ်ထဲတွင်နေမိသည် ။ ကြည်ပြာ သည် ကျွန်တော် နှင့် ပတ်သက်လျှင် အရာရာ ဆွေးအေးလွန်းသည် ။ ဥပေက္ခာ ထားလွန်းသည် ။

ကြည်ပြာ ဟာ ငါ ချစ်သလို မှ ငါ့ ကို ချစ်ရဲ့လား ။

ကျွန်တော် လေးဆယ့်ခုနစ် အမြန်ကားလေး ကို တွယ်စီးရင်းက ကြည်ပြာ အကြောင်းကို စဉ်းစားနေခြင်း ဖြစ်၏ ။ ဗိုလ်တထောင်တက္ကသိုလ် ကျောင်းသားများ ၏ ဒုက္ခအတိုင်း ကျွန်တော် လေးဆယ့် ခုနှစ် ကားလေးကို တာမွေ မှ ပြောင်းကာ တွယ်စီးရသည် ။ အမေ က လက်ကြော မတင်းဘူး ဟု မကြာခဏ အပြောခံရသော ကျွန်တော့် လက်ကြောများသည် တင်းရလွန်း သဖြင့် ပြတ်ထွက်တော့မလား ထင် ရ၏ ။ ဒီကြားထဲ ကျွန်တော့် ခြေထောက် ကို တွယ်သူ တစ်ယောက် က နင်းထားသေးသည် ။

ကျောက်မြောင်းဈေး ရောက်တော့ တွယ်စီးသူ က ခြောက်ယောက် ဖြစ်လာသဖြင့် ကျွန်တော့် အတွေး ကို ရပ်ကာ အဆင်ပြေဖို့ ခန္ဓာ ကိုယ် ကို အထဲ ထိုးသွင်းရသည် ။ ကျွန်တော့် ခန္ဓာကိုယ် ကို တွယ်စီးသူ များ ထံတွင် ဖေးမ ထားရ၏ ။ မနက် က မိုးရွာ ထားသဖြင့် ကား မှတ်တိုင်တွင် ထီးထုတ်ဆောင်းထားသောကြောင့် ကျွန်တော့် ချိုင်း ကြားတွင် ထီးတစ်လက် လွယ်အိတ်တစ်လုံးဖြင့် ရှုပ်ယှက်ခတ်ကာ နေ သည် ။ သီတာလမ်း မှတ်တိုင် တွင် ညာဘက်နံဘေး မှ ထိုင်လာသူကျောင်းသူတစ်ဦး က ဗရုတ်သုတ်ခ ဖြစ်နေသော ကျွန်တော့် ကို “ ထီးပေး ထားပါလား ” ဟု ပြောကာ ကူညီရှာသည် ။ သို့ဖြင့် ကျွန်တော့် လက်နှစ် ဖက်စလုံးသည် အတွင်း သံတန်းများ ကို ကိုင်နိုင်ကာ အသက်ရှူ ချောင် သွားခဲ့သည် ။ ကားလေး က မှတ်တိုင်တွေမှာ မရပ်တော့ဘဲ မှန်မှန် ပြေး နေသည် ။

စိန်ပေါလ်မှတ်တိုင် ရောက်တော့ ဗိုလ်တထောင် သမီးပျိုများ သည် လေးဆယ့်ခုနှစ် နောက် တဖုတ်ဖုတ် ပြေး လိုက်ကာ အလုအယက် တက်ကြ ရှာ၏ ။ ဆင်း သူ နှစ်ယောက် ဖြစ်ကာ တက် သူ က သုံးယောက် ဖြစ်သည် ။ ကားလေး က အရှိန်ဖြင့် မောင်းထွက်တော့ ထိုင်ခုံမှာ မထိုင် ရသေးသည့် မိန်းကလေးများ အလေးချိန် က တွယ်စီးသူများထံ ရောက် လာသည် ။ တွယ်စီးသည့် ကျောင်းသားများ က “ ဟေး ” ဟု ကျား ညာသံ ပေးကာ တောင့်ခံရ၏ ။

ဒီလိုနှင့် နောက်ဆုံးခုံ မှာ ကောင်မလေး နှစ်ယောက် ထပ်ထိုင် ရသည် ။ အတွင်းသို့ တိုးဝင်ကာ တွယ်ထားသော ကျွန်တော့် အောက် ပုဆိုးစသည် မပြေမလည် ထပ် ထိုင်ရသော ကောင်မလေး နှစ်ယောက် ၏ ဖိနပ် အောက် ရောက်နေသည် ဆိုတာကို ကျွန်တော် မသိခဲ့ ။

ဗဟိုရုံး မရောက်ခင် ကား ကွေ့သောအခါ တွယ်စီးသူ အားလုံး ယိမ်းနွဲ့ ကာ ဟန်ချက် ကို ထိန်း ရသည် ။ ထိုစဉ်မှာပင် ကောင်မလေး ခြေထောက် အောက် ရောက် နေသော ကျွန်တော့် ပုဆိုး ကို ဆွဲ ချွတ်လိုက် သလို ဖြစ်သွားကာ ... ။

ခပ်တင်းတင်း ထိုးထည့်ထားခဲ့သော ခါးပုံစ သည် အတွင်းမှ ရုန်းကန်ထွက်လာသည် ကို ကျွန်တော် ခံစား သိရှိလိုက်ရသည် ။ ကံကောင်းသည် မှာ ကား က ပြန်လည် တည့်မတ်သွားသဖြင့် ခါးပုံစံ က အား နှင့် ဆက် မထွက်လာတော့သော်လည်း တဖြည်းဖြည်း ပြေ ကာ လာနေ၏ ။ 

“ ကျွတ်ပြီ ... ကျွတ်နေပြီ ၊ ကျွန်တော့် ပုဆိုး ကျွတ် နေပြီဗျ ”

လက်များ ကို ကျွန်တော် ချွတ်၍ မရ ၊ လက် ချွတ်၍ ပုဆိုး ကိုင် လျှင် အားလုံး ပြုတ်ကျတော့မည် ။ ပြီးတော့ ကျွန်တော် က အောက်ခံ ဘောင်းဘီလည်း ဝတ်တတ်သူ မဟုတ် ၊ ကျွန်တော် အသည်းထိတ်စွာ ကျုံး အော်ရသည် ။

“ ပုဆိုး .... ပုဆိုး ကျွတ်နေပြီ ၊ ပုဆိုး ကျွတ် ... ”

တစ်ယောက် နှင့် တစ်ယောက် ပေါင်ပေါ် ထပ် ထိုင်နေသည့် ကျောင်းသူ နှစ်ယောက် ရှေ့တွင် ကျွန်တော့် ပုဆိုးခါးပုံစ က ရုပ်ရှင် အနေှး ရိုက်ချက်အတိုင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြေကျလာနေသည်ကို ထို မိန်းကလေးက ငေးကြောင်ကာ ကြည့်နေခဲ့သည် ။ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ ဖြစ်နေ သည် ။ 

“ ပုဆိုး ... ပုဆိုး ခင်ဗျား ရှေ့က ကျွန်တော့် ပုဆိုး ကျွတ်နေပြီ လုပ်ပါဦးဗျ ၊ ခင်ဗျား ရှေ့ က ”

ကျွန်တော် ၏ ငယ်သံ ပါအောင် အော်သံ ကြောင့် ကောင်မလေး က အသိ ဝင်လာကာ သူမ ပေါင်ပေါ် တင်ထားသည့် Arrow File အနက်ကြီး ကို ကောက် ကိုင်ပြီး ကျွန်တော့် ခါးစပ် ကို ကမန်းကတန်း လှမ်း ထိုးလိုက်လေသည် ။ တစ်စတစ်စ ပြေကျနေသော ခါးပုံစသည် သူမ File နှင့် ကျွန်တော့် ခါး အကြားတွင် ညပ် ကာ ရပ်သွားသည် ။

“ ထိုးထားနော် ဖိထား မလွတ်စေနဲ့ ”

ကျွန်တော် ညာသံ ပေးကာ အော် ရပြန်သည် ။ ကောင်မလေး က လက်နှစ်ဖက် နှင့် ဖိုင် ကို အား ရှိသမျှ ထိုးထားကာ မျက်နှာ ကို ဘေး သို့ လွှဲထား၏ ။ ကျွန်တော် ကလည်း ခါး ကို အတင်း ကော့ကာ Arrow File နှင့် ခါးပုံစ ကို ညှပ် ထားရလေသည် ။ မိုးတွေ အုံ့ ကာ အေးစိမ့်နေ သည့် မနက်ခင်းတွင် ကျွန်တော့် တစ်ကိုယ်လုံး ချွေးတွေ ရွှဲနေ၏ ။ ဖြတ်ထိုးဉာဏ် ကောင်းသော ထိုမိန်းကလေး ကိုလည်း ကျေးဇူး တင်ရ၏ ။

“ ထိုးထားတယ် ၊ ရှင် မခွာနဲ့နော် ... ဖိထား ဖိထား ”

သူမ က ထိတ်လန့်တကြား ပြန် အော်သည် ။ ကားထဲ မှ ဝါးခနဲ ရယ်သံတွေ ထွက်လာ၏ ။ ဗိုလ်တထောင်ဘုရားမှတ်တိုင် ရောက်တော့ တွယ်စီးသူတွေ တဖြုတ်ဖြုတ် ခုန်ချသည် အထိ Arow File နှင့် ကျွန်တော့် ခါး က တန်းလန်း ၊ ကောင်မလေး က တစ်ဖက်ကို မျက်နှာလွှဲ လျက် နှုတ်ခမ်းများ ကို ကိုက်ထား၏ ။

ကား ရပ်တော့ ရယ်သံတွေ ဝါးခနဲ ထွက်လာပြန်သည် ။ File အောက်မှ ပြေထွက်နေပြီ ဖြစ်သော ပုဆိုး ကို ကမန်းကတန်း ဆုပ်ကိုင် ကာ ကျွန်တော် ရှက်စိတ်ဖြင့် ထွက် လာခဲ့သည် ။ ကောင်မလေး ကို လည်း “ ကျေးဇူး ” မပြော မိတော့ ။ ရှက်စိတ်သည် တစ်ကိုယ်လုံး မွှန်ထူလျက် ရှိ၏ ။

ကျောင်းဝ ရောက်မှ သတိရသည် “ ထီး ” သွားပြီ ကျွန်တော့် ထီး ကို ပြန် မယူခဲ့ရ ။ ဘယ်သူ့ကို ပေးခဲ့သည် ဆိုတာလည်း မမှတ်မိတော့ ။ ကျွန်တော် ခေါင်းငိုက်စိုက် ကျသွားခဲ့သည် ။ ရှိစေတော့ ။ အမေ ၏ ဆူပူခြင်း ကို ခံရတော့မည် ။ ထို ထီး သည် သုံးချောင်း မြောက် ပျောက်သော ထီး ဖြစ်သည် ။ သို့သော် ဘာ တတ်နိုင်ဦးမည်လဲ ။

လက်တွေ့ ဆင်းပြီးချိန် ရောက်တော့ ကြည်ပြာ အပါအဝင် ကျွန်တော်တို့ သူငယ်ချင်းများ ငြိမ်းချမ်းရိပ်မွန်ကင်တင်း ထဲ တွင် ထိုင် လျက်ရှိ ကြသည် ။ ပုဆိုးကျွတ်ခြင်း ၏ အခြား တစ်ဖက်မှာ ကြေမွသွား သော ထီး တစ်စင်း ၏ အကြောင်းကို ကြည်ပြာ တို့ ကို ပြောပြ မနေတော့ ၊ ပြောရင်လည်း သူငယ်ချင်းများ က ရယ်ကြဦးမယ် ။ ကြည်ပြာ က မျက်စောင်း ထိုးကာ ဟိန်းဦးဟောက်ဦးမည် ။ ရှိစေတော့ ။ ဒီလို အဆင် မပြေ ကြုံတွေ့ရသည့် ရယ်စရာများကြောင့် ကြည်ပြာ သည် ကျွန်တော့် ကို အထင်သေးပြီး မချစ်တာ ဟု ကျွန်တော် သိသည် ။ 

ကျွန်တော်က ဘယ်တော့ ငေးငေး ငေး၍ မဝနိုင်သော ကြည်ပြာ မျက်နှာပေါ်မှ အရေးအကြောင်းကလေးတွေ ကို လေ့လာ နေခဲ့သည် ။ ကြည်ပြာ က လွင်မာ နှင့် ဗေဒင်ဆရာ အကြောင်း စကား ကောင်းနေ ၏ ။ ကျွန်တော့်ကို လုံးဝ ဂရုမစိုက် ။ ချိုကျ လက်ဖက်ရည် အရသာ ၊ ကြည်ပြာ ၏ စကားသံ မှန်မှန် နှင့် မျက်ဝန်းညိုညို တို့ဖြင့် ကျွန်တော် က အဆင်ပြေလျက် ရှိသည် ။

“ ဟေ့ကောင် ၊ ရဲကြီး ဟိုမှာ မင်း ကို ကောင်မလေး သုံးယောက် ခေါ် နေတယ် ” 

လွင်ဦး စကား ဆုံးတော့ တစ်ဝိုင်းလုံး လှည့်ကာ ကြည့် ကြသည် ။ ငွေသွင်းဌာနရှေ့ လှေကားသုံးထစ် မှာ ကောင်မလေး သုံးယောက် က

စပ်ဖြီးဖြီး မျက်နှာများနှင့် ကျွန်တော့်ကို လှည့်ကြည့်ပြီး လက်ယပ် ခေါ်သည် ။ပထမ ကျွန်တော် ကြောင်နေသည် ။ ကောင်မလေး တစ်ယောက် က ထီး ကို မြှောက်ကာ ပြသည် ။

အနားရောက်တော့ ကောင်မလေး က ထီး ကို ကမ်းပေးကာ တခွီးခွီး ရယ်သည် ။ 

“ နောက်ကို ပုဆိုးခိုင်ခိုင် ဝတ်နော် သိလား ”

ကျွန်တော် ဘာ ပြောရမှန်း မသိတော့ ၊ အဖော် ပါလာသည့် ကောင်မလေးတွေ ကလည်း ဇာတ်လမ်း ကို သိပြီးပုံရသည် ။ တစ်ယောက် နှင့် တစ်ယောက် ကြည့်ကာ ရယ် ကြပြန်၏ ။

“ အေးဗျာ ၊ ကျွန်တော် လည်း ရှက်ရှက် နဲ့ ထွက်လာခဲ့တာ ဘာ ကိုမှ သတိ မရနိုင်တော့ဘူး ၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဗျာ ”

“ ရပါတယ် ၊ မီးငယ် က လှမ်းခေါ်သေးတယ် ၊ ဒါပေမဲ့ သိလား မျိုးရဲ့  ၊ ဟား ... ဟား ... ဟား ”

ကောင်မလေး သုံးယောက် က တစ်ယောက် နှင့် တစ်ယောက် ရိုက် ကာ ရယ် ကြပြန်သည် ။ ကျွန်တော် လည်း ထီး ကို ကိုင်ကာ အရှက် ပြေ လိုက်ရယ်ရ၏ ။

“ တကယ်ပါဗျာ ၊ ခင်ဗျား ကို ကျွန်တော် က မမှတ်မိတော့ဘူးဗျ ။ ပျောက်ပြီပဲ တွက်ထားတာ ”

“ မီးငယ် တို့ က ရှင့် ကို သိပါတယ် ၊ မကြည်ပြာ ရည်းစား မဟုတ်လား ၊ ခဏခဏ ရယ်စရာ ဖြစ်တယ်လေ ... ”

“ ဪ ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ပါတယ် ၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဗျာ ၊ လက်ဖက်ရည် သောက်ပါဦးလား ”

“ ကျေးဇူးတင်ရင် နောင် ပုဆိုးခိုင်ခိုင် ဝတ် သိလား သွားမယ် ”

ကောင်မလေးတွေ က ရယ်ရယ်မောမောထွက်သွားကြသည် ။ ဝိုင်း ကို ပြန်ရောက်တော့ စကားသံသည် တိတ်ဆိတ်လျက် ရှိ၏ ။ ကြည်ပြာ့  မျက်နှာ က ကြောက်မက်ဖွယ်ရာ ကောင်းလောက်အောင် မာထန် လျက်ရှိ၏ ။ ရုတ်တရက် ကျွန်တော် နားမလည် ။ မနက်က အကြောင်း ကို ပြန်တွေးကာ မျက်နှာက ပြုံးစစ ဖြစ်ချင်နေ၏ ။ လွင်ဦး က ပေါင် ကို ကုတ် သည် ။ မိုးမိုး က နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ကာ ကြည့်ပြာ ကို မေးဆတ် ပြသည် ။ ကျွန်တော် လှမ်းကြည့်တော့ ကြည်ပြာ က တည်ထားသော မျက်နှာကို မဲ့ရွဲ့ကာ ဆတ်ခနဲ တစ်ဖက်သို့ လွှဲသွားသည် ။ ကြည်ပြာ အထင် လွဲသွားပြီ ထင်သည် ။ 

“ မဟုတ်ပါဘူး ၊ မနက်က ဟာ ငါ ကားစီး လာတုန်း ”

ကျွန်တော့် စကားက မဆုံးသေး ၊ ကြည်ပြာ က ဖျတ်ခန်လွယ် အိတ် ကို လွယ်ကာ ဝိုင်း မှ ထသွားသည် ။ ကျွန်တော် အံ့သြကာ ကြောင် နေ၏ ။ လွင်မာ က “ ကြည်ပြာ စိတ်ဆိုးသွားပြီ ” ဟု အလန့်တကြား အော်သည် ။

“ ကားစီးလာတုန်းဟာ ငါ က တွယ်စီးရတာ ဟ ၊ အဲဒါ ”

“ သွား ... သွား ငါတို့ ကို ရှင်းပြ မနေနဲ့ ၊ ကြည်ပြာ နောက်ကို မြန်မြန် လိုက် ၊ ဟိုကလည်း ဒေါသ ကြီးကြီးနဲ့ နင် ကလည်း နင် ပဲ ”

ကြည်ပြာ သည် ရှေ့မှ လှေကားထစ်များ ကို အတင်းခုန်ကျော်ကာ တက်သွားသည် ။ ကျွန်တော်လည်း “ ကြည်ပြာ ” “ ကြည်ပြာ ” ခေါ်သံများ နှင့် တရကြမ်းလိုက်ရ၏ ။

“ နင် ငါ့နောက် မလိုက်နဲ့နော် ရဲဝင်း ”

“ ဟာ မဟုတ်ပါဘူး ဟ ၊ ငါ ရှင်းပြတာ နားထောင်ပါဦး ၊ သူ က ငါ့ ကျေးဇူးရှင်တွေပါ ၊ ငါ့ ထီး ကို ... ”

“ အို ဘာမှ လာ မပြောနဲ့ ၊ ကျေးဇူးရှင် ဆို တစ်ခါတည်း လိုက် , သွား ၊ သိလား ”

“ ဒေါသ မကြီးစမ်းပါနဲ့ ကြည်ပြာ ရယ် ၊ ငါ့ စကား ကိုသာ ဆုံး အောင် နားထောင်ပေးစမ်းပါ ၊ ပြီးရင် နင် ပြောချင်တာ ပြော ဟာ ”

“ သွား ၊ နင် သွားနော် ရဲဝင်း ၊ ငါ ဘာမှ မကြားချင်ဘူး ၊ ငါ့ ရှေ့တောင် ဒီလောက် ဖြစ်နေတာ ၊ နင် ဘာ အသုံးကျသလဲ ၊ ဘာသစ္စာ ရှိသလဲ ”

အော်ရင်းဟစ်ရင်း နှင့်ပင် ကြည်ပြာ က အတန်းထဲ ဝင်ထိုင် သည် ။ သူ့ ခုံတန်းထဲ ကျွန်တော့်  ကို ဝင် ထိုင်ခွင့်မပေး ။

“ နင် ပြန်နော် ရဲဝင်း ၊ ငါ သိပ် ဒေါသ ထွက်နေတယ် ။ ဘာစကား သံမှလည်း မကြားချင်ဘူး ”

နှုတ်ခမ်းတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်ပြီး မျက်ရည် ချက်ချင်း ဝိုင်း တက်လာသော ကြည်ပြာ ကို ငေး ကာ ကျွန်တော် အံ့သြထိတ်လန့်သွား မိသည် ။ ဘယ်လို ဖြစ်သွားရတာလဲ ။ ကြည်ပြာ ဘာကြောင့် ဒီလောက် ဝမ်းနည်းတကြီး ဖြစ်သွားရတာလဲ ။ နင် သွားတော့နော် ငါ့ ရှေ့က သွား ဟု ထပ် အော်ပြောသော စကားသံတွင် ငိုသံ က ရောယှက်ချင်နေ၏ ။ ကြည်ပြာ့ နှုတ်ခမ်း နှင့် နှာခေါင်းများ နီ လာကာ မျက်ရည် မကျအောင်  ၊ မျက်တောင် ကို ခတ်ရင်း မျက်နှာ ကို တခြားဖက် လှည့်သည် ။ 

“ ကြည်ပြာ ရယ် ငါ့ ကို ရှင်းပြခွင့်လေးတော့ ပေးပါဟာ ၊ နင် ဘာကြောင့် ဒီလောက် စိတ်ဆိုးနေရတာလဲ ၊ ဟိုလေ ငါ က ”

“ နင် သွားဆို သွားနော် ၊ ငါ ဒေါသ ဖြစ်လာပြီ ”

ကြည်ပြာ့ ခုံအစွန်းတွင် ကျွန်တော် တွေတွေကြီး ရပ် နေမိသည် ။ ဘာတွေ ဘယ်လို ဖြစ်သွားသည်ကို မစဉ်းစားတတ်တော့ ။ စကတည်းက ပြောပြ မထားလိုက်မိတာ မှားတာပဲ ။ ဒီကောင်မတွေ ထီး ပြန်လာမ ပေးရင်လည်း ကောင်း မှာပဲ ။ ခုတော့ ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ ။ ကြည်ပြာ ကို ဘယ်လို ချော့ရမယ် ဆိုတာ ကျွန်တော် မစဉ်းစားတတ်တော့ ။ 

သူငယ်ချင်းများ က အတန်းထဲ လိုက် ဝင်လာပြီး ငြိမ်ငြိမ်တောင့်တောင့်ကြီး ဖြစ်နေသော ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက် ကို ကြည့်ကာ စကား တိုးတိုး ပြောနေကြသည် ။ အတန်းထဲက အခြားသူငယ်ချင်းတွေ က လည်း ပြဿနာ နှင့် အော်ဟစ်နေကြသော ၊ ငြိမ်ကျသွားသော ကျွန် တော်တို့ ကို စူးစမ်းသလို ကြည့် နေကြလေသည် ။ 

“ ကဲ ကြည်ပြာ ၊ ရဲဝင်း ကို ပြောခွင့် ပေးလိုက် ၊ နင် မှန်မှန် ပြော နော် ၊ အဲဒီ ကောင်မလေးတွေကို ငါ သိတယ် ။ Chemistry က မီးငယ်ငယ် တဲ့ ၊ နင် လိမ်ဖို့တော့ လုံးဝ မစဉ်းစားနဲ့ ၊ ငါတို့ ပြန်မေးမှာ ၊ ကြည်ပြာ ကလည်း နားထောင်ပေးလိုက် ဟုတ်လား ”

လွင်မာ့ စကား ဆုံးတော့ အတန်း ငြိမ်ကျသွားသည်ဟု ကျွန်တော် ထင်သည် ။ ကြည်ပြာ ကလည်း ငြိမ်နေ၏ ။ ကျွန်တော့် ကို တော့ လုံးဝ မကြည့် ။

“ ဒီလိုဟာ ...ငါ က မနက်က မိုးရွာတော့ ထီး ထုတ်ဆောင်းတယ် ၊ တာမွေ ရောက်တော့ လေးဆယ့်ခုနှစ် ပြောင်း စီးတယ်ဟာ နေရာ မရဘူး ။ တွယ် စီးရတာ ၊ အဲဒါ ထီး နဲ့ကိုးရိုးကားရား ၊ ဖြစ်နေတော့ ငါ့ ထီး ကို ... အဲဒါ ကားလည်း ကွေ့ရော ငါ က သိသိချင်း ကျွတ်ပြီ လုံချည် ကျွတ်ပြီလို့ အော်တာပေါ့ ”

နံဘေးမှာ နားထောင်သည့် အတန်းထဲ ပရိသတ် က ဝါးခနဲ ရယ်လိုက်ကြသည် ။ မိုးမိုး ၊ လွင်မာ တို့ က တစ်ဖက် လှည့်ကာ ခိုး ရယ် သည် ။

“ ကံကောင်းတာ က လုံချည် ခါးပုံစ က slow motion ကျွတ် တာဟာ ၊ ဟို ကောင်မလေးကလည်း ကြောင်ပြီး ကြည့်နေတာ ၊ ခါးပုံစ က တော်တော် ပြေလာနေပြီ ၊ ငါ က လက် လည်း လွှတ်မရ ကုန်း အော်ရ တာပေါ့ ၊ ကျွတ်နေပြီ ၊ ပုဆိုး ကျွတ်နေပြီလို့ ”

ဝါးခနဲ ရယ်သံတွေ ထွက်လာပြန်သည် ။ လွင်ဦး နှင့် အောင်နိုင်စိုး ကလည်း တဟားဟား အော် ရယ်ကြသည် ။ ရှက်လွန်းသဖြင့် ကျွန်တော် သေချင်သည် ။ သို့သော် ရပ်ထားလို့လည်း မရ ၊ ရှင်းအောင်တော့ ပြောရတော့မည် ။ ကြည်ပြာ က နှုတ်ခမ်း ကို ကိုက်ထားရင်းက ကျွန်တော့် ကို လှစ်ခနဲ ခိုး ကြည့်သည် ။ ရယ်လိုက်ပါတော့ ကြည်ပြာ ရယ် ၊ ငါ့ ကို နားလည်တယ် ဆိုရင် စိတ်ဆိုး ပြေပြီ ဆိုရင် ရယ်လိုက်ပါ တော့ ။

“ အဲဒီတော့ ဘာ ဖြစ်သလဲ ၊ ဆက် ပြောလေဟာ ”

နောက် က ပွဲတောင်းလျက် ရှိသည် ။ ဪ ... သနားညှာ တာမှုလည်း မရှိပါလား ။ ကျွန်တော် ခေါင်းငိုက်စိုက် ချကာ ဆက်ရ သည် ။ ရှက်ရွံ့အားငယ်မှုသည် ရင်ထဲမှာ တုန်ခါ၍ နေ၏ ။

“ အဲဒီကောင်မလေး က ဖြတ်ထိုးဉာဏ် ကောင်းပါတယ် ။ သူ့ Arow File နဲ့ ငါ့ ခါးစပ် ကို ... ”

ဝါးခနဲ ရယ်သံတွေ ထွက်လာပြန်သည် ။ ကြည်ပြာ က လှစ်ခနဲ ပြုံးသည် ။ ကျွန်တော့် ကို မျက်စောင်း ဒိုင်းခနဲ လှမ်း ထိုးသည် ။ ကျွန် တော် ရင်တွေဘာတွေ ပြန် ခုန်လာသည် ။ 

“ ပုဆိုး က တော်တော် ကျွတ်နေပြီလား ”

ဘယ်သူ့ အသံမှန်းတော့ မသိ နှိပ်စက်လှချည်လား ။

“ ဟုတ်တယ် ၊ သူ့ ဖိုင်ပေါ် မှာ ပုံနေပြီ ”

ရယ်သံမျိုးစုံ ဝေါခနဲ ထွက်လာပြန်သည် ။

“ အဲဒီ ဖိုင်ကြီး မပါရင် ဘယ်နှယ့် လုပ်မလဲ ”

“ မသိဘူး ၊ သူ ရော ကျွန်တော် ပါ ဒုက္ခ ရောက်မှာပဲ ။ သူ လည်း စားသာမယ် မထင်ဘူး ”

ရယ်သံတွေ တဟားဟား ထွက်လာသည် ။ တော်တော် နဲ့ မရပ် တော့ ။ ရှိပါစေတော့လေ ။ ရယ်သံများ သည် ပျော့ကျ သွားလိုက် ပြန်လည် မြင့်တက်လာလိုက် နှင့် ကျွန်တော့် ပတ်ဝန်းကျင်တွင် တုန်ခါလျက် ရှိ၏ ။ လွင်ဦး ရယ်သံ တဟားဟား မိုးမိုး ရယ်သံ တခစ်ခစ် ၊ သုံးခါရယ် ခဏရပ် သုံးခါ ပြန် ရယ်လေ့ ရှိသော ကေသီ ၏ ရယ်သံ ၊ မမထွေး ၊ ခင်မေဦး ၊ သက်သက်ကျော် ၊ နန္ဒာမြင့် ၊ ဥမ္မာလှ နောက် ကျွန်တော် မသိသူများ ၏ ရယ်သံများ ။ မျိုးစုံသော ရယ်သံများကြားတွင် အသံ ပါးပါးနွဲ့လျ၍ အဖျားတွင် ရှိုက်သံနုနုကလေးများ ဖြင့် ရယ်သံ တစ်တွဲ နှစ်တွဲ ကို လှမ်း ချိတ်ထားတတ်သော ကြည်ပြာ ၏ ရယ်သံ ပါ မလာ သေး ။ ရယ် လိုက်ပါတော့ ကြည်ပြာ ရယ် ၊ ရယ် ချလိုက်ပါတော့ ။

ဝမ်းနည်းမှုသည် ကျွန်တော့်လ ည်မြို့တွင် တင်းတောင့်၍လာ နေသည် ။ ကျွန်တော် ခေါင်း ကို ငုံ့ချထားသော ကြည်ပြာ ရယ်သံတွေကို စောင့် နေမိ၏ ။ မော့ ၍လည်း မကြည့်ရဲ ရယ် လိုက်ပါတော့ ကြည်ပြာရယ် ၊ ငါ့ ရဲ့ ကံဆိုးမှုကို အား မနာဘဲ လှောင် ရယ်သာ ရယ် ချလိုက် ဝါတော့ ။

ဗိုက်ကြော ကပ်သူတွေကလည်း ကပ် ၊ ပါးစောင် ညောင်းသဖြင့် ပါး ကို ဖိသူတွေ ဖိ ၊ အရယ် သန်လှသော ဥမ္မာလှ ဆိုလျှင် မျက်ရည်တွေ ဘာတွေပါ ထွက်လာသည် ။ ကြည်ပြာ ရယ်သံ ကို လုံးဝ မကြားရ ၊ ကျွန်တော် ကြေကွဲသွားသည် ။ ကြည်ပြာ ဟာ ဘာကိုမှ မကြေနိုင်တော့ဘူးလား ၊ ဝမ်းနည်းတကြီး မော့ကြည့် မိသောအခါ ညှိုးငယ်စိတ် မကောင်းသော မျက်ဝန်းဝေဝေများဖြင့် ကျွန်တော့် ကို စိုက်ကြည့် နေသော ကြည်ပြာ ကို အံ့သြဖွယ်ရာ တွေ့လိုက်ရသည် ။ ကျွန်တော်တို့ မျက်ဝန်းချင်း ပြန် မခွာကြ ၊ စူးစိုက်ကြည့်နေမိကြသည် ။ ကျွန်တော့် မျက်ဝန်းများ ၏ တောင်းပန်တိုးလျှိုမှု ကို ကြည်ပြာ သိပါစေတော့ ။

ထိုစဉ် အေးစက်ကာ ချွေးစေးတွေပျံနေသော စာရေးစားပွဲခုံ ပေါ်က ကျွန်တော့် လက် ကို ကြည်ပြာက ဆုပ်ကိုင်ကာ ဖျစ်ညှစ်လိုက် သည် ။ အုံခဲ မွန်းကျပ်နေသော ကျွန်တော့် ခံစားမှုသည် ရင် အစပ်မှ ဖျတ်ခနဲ ဆွဲ ဖွင့်ခံလိုက်ရသလို ဖြစ်သွားကာ နှလုံးသား တစ်ခုလုံး အေးစက်သွားလေသည် ။ 

“ ကြည်ပြာ နင် ... နင် ... ”

ကြည်ပြာ ကျွန်တော့် လက်များ ကို အားထပ်ထည့် ဖျစ်ညှစ် လိုက်ကာ ခေါင်းကို ငုံ့ ချသွားသည် ။ ကျွန်တော် လည်း ဝမ်းသာအားရ ပြန်လည် ဖျစ်ညှစ် ထားမိ၏ ။ နွေးထွေးသည့် အရသာ သည် လက် ချောင်းများမှ တစ်ဆင့် ကျွန်တော့် နှလုံးသားထံ အရှိန်ဖြင့် စီးဆင်းကာ လာနေသည် ။ တစ်ကောင် နှင့် တစ်ကောင် မျို ချနေကြသည့် မြွေနှစ်ကောင် နှယ် စားပွဲပေါ်မှာ ကျွန်တော် တို့ လက် နှစ်ချောင်း သည် တင်းကျပ်စေးထန်းကာ လာလေသည် ။

“ ဖြစ်ရလေ ရဲဝင်း ရယ် ၊ နင့် မှာ ရယ်စရာတွေ မကုန်သေးဘူး လား ၊ ဖြစ်လိုက်ရင်လည်း အံဝင်ခွင်ကျ ချည်းပဲ ။ ဟုတ်မှာပါ ၊ သွား မမေးတော့ပါဘူး ။ ဒါကြောင့် ဟိုကောင်မလေးတွေ ကလည်း ရယ်နေ ကြတာနေမှာပေါ့  ။ ဟေ့ ကြည်ပြာ ခွင့်လွှတ်လိုက် ၊ ရဲဝင်း ကို ရယ်သံ တွေနဲ့ ပတ်သက်ရင် ခွင့်လွှတ်လိုက်စမ်းပါ ဟာ ”

ခေါင်းငုံ့ချကာ ငြိမ်သက်နေသော ကြည်ပြာ ပခုံး ကို ကိုင်ကာ လွင်မာ က ပြောသည် ။ ကြည်ပြာ က ခေါင်းကို မော့ကာ ကျွန်တော့် ကို နားလည် ကြည့် ကြည့်သည် ။ သူမ ကျွန်တော့် ကို နားလည်သွားပြီ ဆို တာ ကျွန်တော် သိလောက်သည် နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ကြည်ပြာ သည် သူ့ မျက်နှာ ကို ပြောင်းလိုက်သည် ။ ဪ ... မိန်းကလေးတွေ ဟာ နားလည်သွားသည့် တိုင်အောင် အနိုင် ရမှုကိုလည်း ယူတတ်ပါသေး ကလား ။

“ အိုး ... ဘာလို့ သွား မမေးရမှာလဲ ၊ လွင်မာ သွား မေးပေး ၊ | ရဲဝင်း နင် ငါ့ အကြောင်း သိတယ်နော် ၊ နင့် ကို ငါ ဘယ်လို ချစ်ရသလဲ ဆိုတာ နင် သိတယ် ၊ နင် သစ္စာများ ဖောက်လို့ကတော့လား ၊ နင် က သိပ် ပျော်နေတယ်ပေါ့ ဟုတ်လား ၊ လုံးဝ ကြည့်လို့ကို မရဘူး ။ နင့် ကို ငါ လုံးဝ မယုံဘူး သိလား ။ ငါ့ ကို မချစ်တော့ရင် ကြို ပြော ၊ ငါ့ ရင်ကွဲ ရင် ကွဲသွားပစေ ၊ ဒါပေမဲ့ နင် ရှုပ်ဖို့တော့ လုံးဝမစဉ်းစားနဲ့ ၊ ငါ ဘယ်သူ့ ကိုမှ အားနာ မှာ မဟုတ်ဘူး ”

မနာလို ဝန်တိုခြင်း ခံရသူတို့ ရလေ့ ရှိကြသော ကြည်နူးပီတိ ဖြစ်မှု သည် ကျွန်တော့် သွေးကြောသေးသေးကလေးတွေအထဲ တိုးဝှေ့လျက် ရှိကြသည် ။ ကြည့်စမ်း ကြည်ပြာ ကလည်း ကျွန်တော့် ကို ချစ်တာပါပဲ ။ သူ့ရင် ကွဲရင် ကွဲပေ့စေ ... တဲ့ ။ 

“ ကြည်ပြာ ရယ် ငါ နင့် ကို အရမ်း ချစ်တာပါ ဟာ ။ ငါ ပြောမပြ တတ်တော့ဘူး ဟ ၊ အားလုံးပဲ ၊ အားလုံးပဲ ၊ အခုရော နောင်ရောပဲ ”

“ လဲသေလိုက် ”

ထို “ လဲသေလိုက် ” ၏ နောက်တွင် ကြည်ပြာ ၏ နှလုံးသား သည် ရင်ခုန်ကောင်းတုန်း ပူပူနွေးနွေးကြီး ဆိုတာကို ကျွန်တော် သိခဲ့ရသည် ။ ထိုနေ့မှ စ၍ ကျွန်တော် နှင့် ကြည်ပြာ ကြုံခဲ့ရသော ရယ်စရာ ( သို့ ) ကံဆိုးမှုများ သည် အတန်းထဲတွင် ပျံ့နှံ့သွား၏ ။ အတန်းထဲ မှ တစ်ဆင့် အခြား မေဂျာများ ထံ ရောက်သွား၏ ။ ကြည်ပြာ ကိုယ်တိုင် လည်း ထို ရယ်စရာကိစ္စများ ကို အတည်ပြုပေးရ ၊ ပြန်လည် ပြောပြရ သဖြင့် လက်မလည်အောင် ရှိသည်ဟု ကျွန်တော့် ကို ပြောပြသည် ။ ကျွန်တော် နှင့် ကြည်ပြာ ကို တွေ့ချင်လို့ ခေါ် မိတ်ဆက်ကြသည့် လူ တွေ များလာသည် ။ ဧရိယာ ကျဉ်းသော ဗိုလ်တထောင်တက္ကသိုလ် တွင် ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက် အကြောင်းသည် တစ်ပတ်အတွင်း ပျံ့နှံ့သွား တာ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက် တွဲ လာလျှင် ဇာတ်လမ်း သိပြီးသွား သည့် ကောင်မလေးများက ကြည့်ကာ တခွီးခွီး ရယ်တတ်ကြသည် ။ “ ဘာတွေ ထပ်ဖြစ်သေးသလဲ ” ဟု မေးတတ်ကြသည် ။

နောက်ဆုံး မြန်မာစာဆရာမ ဒေါ်သိဂီထက် ၊ ဒေါ်မြင့်မြင့်လဘ် တို့ ထိပင် ကျွန်တော်တို့ ဇာတ်လမ်းတွေ ရောက်သွား၏ ။ ဆရာမ များ နားနေခန်းမှာ တဝါးဝါး တဟားဟား ဆိုပဲ ။

အခုတော့ ကျွန်တော် နှင့် ပတ်သက်၍ ပတ်ဝန်းကျင် မှ ကြည်ပြာ့ အပေါ် အာရုံစိုက်လာရခြင်း ဆိုသည့် အရေးပါမှု ကို ကြည်ပြာ ရရှိ သွားပြီ ဖြစ်လေသည် ။ ထိုအချက် သည် ချစ်သူများ အတွက် တော်တော်ကို အရေးပါသည် ဟု ကျွန်တော် ထင်သည် ။ ထိုအချက်သည် အချစ် ကို ပိုမို စေးထန်းနိုင်စေသည် ။ ပိုမို ယုံကြည်လာစေနိုင်သည် ။

အခုတော့ ကြည်ပြာ သည် ကျွန်တော့် ကို မနာလိုလိုက်ရတာ အမော ၊ စိတ် မချလိုက်ရတာ ခဏခဏ ဖြစ်၍ လာသည် ။

ရယ်သံများ သည် ကျွန်တော့် ကို သနားကရုဏာ ကို ပေးသည် ။ ရယ်သံများ သည် ကျွန်တော် က ကြည်ပြာ ကို ဘယ်လောက် ချစ်ပါသည် ဆိုတာကို ပြပေးခဲ့သည် ။

ကျွန်တော် ၏ အရပ် ငါးပေ နောက်တွင် ကံဆိုးမှုများ သည် တသီတတန်းကြီး လိုက်ပါနေကြသည် ။ သို့သော် ထို ကံဆိုးမှု ၏ အဖျားစွန်းတွင် ရယ်သံများက တိတ်တဆိတ် ခြေရာဖျောက်ကာ ကျွန် တော့်ကို ကူညီဖို့ အဆင်သင့် ဖြစ်နေတတ်ပြန်သည် ။ 

အရပ် ငါးပေ သာသာ ရှိသော ကျွန်တော် ၏ နှလုံးသားပေါ် သို့ ကံဆိုးမှုများ သည် တည့်တည့် စိုက်ကျလာကာ ဖောက်ထွက်သွား ခဲ့သော်လည်း ထိုနေရာတွင် ရယ်သံများ က ဝင်ရောက် ဖြည့်သိပ်ပေးခဲ့ ၏ ။ ကံဆိုးမှုများ ဖြင့် ကျွန်တော့် နှလုံးသား သည် ဆန်ခါပေါက် ဖြစ်သွား စေဦးတော့ ရယ်သံများ နှင့် ကျွန်တော့် နှလုံးသား သည် ကျန်းမာစွာ ခုန် နေပေလိမ့်မည် ။ ချစ်ရပါသော ... မကြည်ပြာ ။

ဒီလိုနှင့် ကျွန်တော့် ဘဝ သည် အရပ် ငါးပေ ၊ ကံဆိုးမှု ၊ ရယ်သံ များ နှင့် မကြည်ပြာ ဖြစ်လာခဲ့လေသည် ။ 

◾    နီကိုရဲ

📖   မကြည်ပြာ

ဒီ ဝတ္ထု ရဲ့ ရှေ့ အပိုင်း‌တွေ ဖြစ်တဲ့

( ၁ ) ငါးကျပ်တန် တစ်ရွက် ဆိုတဲ့ ဝတ္ထု ကို ဖတ်ချင်ရင် အောက်က လင့်ခ် မှာ ကြည့်နိုင်ပါတယ် ။

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=2944111332523705&id=100007746011567

( ၂ ) ပုရွက်ဆိတ် ငါးကောင် ဆိုတဲ့ ဝတ္ထု ကို ဖတ်ချင်ရင် အောက်က လင့်ခ် မှာ ကြည့်နိုင်ပါတယ် ။

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=2993167370951434&id=100007746011567

( ၃ ) ဒေဝူးကား ဆိုတဲ့ ဝတ္ထု ကို ဖတ်ချင်ရင် အောက်က လင့်ခ် မှာ ကြည့်နိုင်ပါတယ် ။

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=3044054399196064&id=100007746011567

( ၄ ) စာရေးနည်း ဆိုတဲ့ ဝတ္ထု ကို ဖတ်ချင်ရင် အောက်က လင့်ခ် မှာ ကြည့်နိုင်ပါတယ် ။

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=3055520008049503&id=100007746011567

www.facebook.com/aung.naingoo.3726613

.