❝ ဆိုးပေ ❞
အခန်း ( ၁ )
“ ပညတ် မှာ ဓာတ်သက် ပါတယ် ဆိုတာ အင်မတန် မှန်တဲ့ စကားပါပဲနော်" ဟု မဥ သည် အိမ်နောက်ဖေး ခြံစောင့်ရင်း၌ ယောက်ျားပျို တစ်ယောက် နှင့် စကား ပြောစဉ် ထုတ်ဖော်၍ ပြောလိုက်လေ၏ ။ ထိုအခါသည် ည ( ၁၀ ) နာရီခန့် အချိန် ဖြစ်၍ မိုးဦးကျ အခါမို့ ပထဝီမြေကြီး ကို ရင်ဆိုင်ပြုကာ ကြီးလှစွာ သော မျက်မာန် နှင့် ရန်စဖို့ကြံစည်၍ နေဟန်ရှိသော ကောင်းကင် မှာ ဒေါသ နှင့် ညှိပြီး တအိုအို နေသောကြောင့် ဆန်းတက်စ လ ကလေးမှာ တိမ်လှိုင်းများ အထဲတွင် ငုတ်ချည်ပေါ်ချည် ဖြစ်၍ နေသဖြင့် ကောင်းစွာမှ မသာနိုင်ဘဲ တစ်ချက်တစ်ချက် မျှသာ မီးယပ်သည် ၏ မျက်နှာ လို ဖြူရော်ရော် ဖြစ်ကာ ပေါ်လာပြီးလျှင် တွန့်တိုငြိုငြင် ၊ မကြည်မရွှင်သောအရောင် ကို လွှတ်ရှာလေ၏ ။
အနောက်တောင်ထောင့် ဘက် မှ ရက်ရက်ရောရော မမြင်နိုင်သော ဒီရေကြောပမာ စီးတက်၍ လာသော လေသည်ကား မဥ နှင့် ယောက်ျားပျိုကလေး မှီ၍ နေသော ခရေပင် ကို ဝင်ရောက် တိုးဝှေ့လျက် ။ မမြင်နိုင်သော လက်မောင်းများ နှင့် ဖက်ရမ်းလိုက်လေရာ အကိုင်းများ သွက်သွက်ခါပြီးလျှင် ရေမှုန်များ သည် ခရေပန်းများ နှင့် အတူ ရောယှက်ကာ လွင့်စဉ် ကျလာကြလေ၏ ။ ၄င်း ခရေပန်း တို့ သည် ကား နှစ်ယောက်သော မိန်းမပျို နှင့် ယောက်ျားပျို ၏ အပေါ်၌ ငြိမ်သက်စွာ နားကြပြီးလျှင် အချစ် ၏ စကားများ ကို ငြိမ်သက်စွာ နားထောင်၍ နေကြဟန် ရှိလေ၏ ။
“ မဥ ရဲ့ နက်နက်နဲနဲ ခက်ခဲတဲ့ အဘိဓမ္မာတွေ ကို မသုံးပါနဲ့ ၊ ကျုပ် နား မလည်လို့ပါ ၊ ကျုပ် နားလည်တဲ့ မွန် ၊ မြန်မာ စကား ကို အသားပါပါ ပြောစမ်းပါ ။ ပညတ် မှာ ဓာတ်သက်ပါတယ် ဆိုတာ ဓာတ်စာ ကို ပြောတာလား ၊ ဓာတ်စာ ဖြစ်ရင် မီးယပ် အတွက် လား ၊ ဒူလာ အတွက် လား " ဟု ဆိုးပေ က ပြန်၍ ပြောရင်း ခရေပင် ကို ဓားမြှောင်ဦး နှင့် ထိုးစိုက်ကာ ကလိ၍ နေလေ၏ ။
ဥ ။ ။ “ ယောက်ျားများ ကို ဘယ်သူက ရှာရှာဖွေဖွေ ဒီ မြေကြီးပေါ်ကို ပို့လိုက်ပါလိမ့်မလဲ ။ လက်မနေနိုင် ခြေနေနိုင် နဲ့ ၊ ဘယ်တော့မှ ဂနာမငြိမ်ဘူး ၊ ဒီ သစ်ပင် က ရှင့် ကို ဘယ်လိုများ နာနာကြည်းကြည်း လုပ်လို့ ဓားမြှောင် နဲ့ ကလိရ နေရတာလဲ ၊ ကျွန်မ ပြောတာကို သေသေချာချာ ရှင် မစဉ်းစားလို့ နားမလည် တာပေါ့ ၊ ရှင့် နာမည် နဲ့ ရှင့် အကျင့် နဲ့ မလိုက်ဘူးလား ”
ဆိုးပေ ။ ။ “ အော်အော် ဒီလိုလား နားလည်ပါပြီ ခင်ဗျား ၊ နားလည်ပါပြီ ၊ ကျုပ် ဘာဆိုးလို့လဲ ”
ဥ ။ ။ “ ဘာဆိုးသလဲ ၊ ဆိုးတာ ကျွန်မ မှ ဘာပြောတတ်မလဲ မကြာခဏ အမှု ဖြစ်တယ် ၊ ရိုက်သမျှ နှက်သမျှ ပွဲထဲမှာ ဆူသမျှတွေဟာ ရှင့် လက်ချက်တွေ ဆိုတာ တစ်ရပ်လုံး သိနေတာပဲ ”
ဆိုးပေ ။ ။ “ ဒီလောက်တောင်လဲ မဟုတ်ပါဘူး မဥ ရယ် ၊ ကျုပ် ဟာ နာမည်ကြီးသလောက် ဆိုးတာလဲ မဟုတ်ပါ ။ ပုစွန်ဆိတ် ခေါင်း လို ဖြစ်နေတာပါ ၊ ဒီသတင်း တွေကို မဥ ယုံသလား ၊ မြင်ရတာနဲ့ကြားရတာ ဘယ်ဟာကို သာပြီး ယုံသလဲ"
ဥ ။ ။ “ မြင်ရတာကို သာပြီး ယုံတာပေါ့ ”
ဆိုးပေ ။ ။"ဒီလိုဖြင့် တကယ့် လူဆိုး နဲ့ တူသလား ”
ဆိုးပေ ။ ။ “ မတူပါဘူး ရှင့် ၊ သူတော်ကောင်း ကလေးပါ ၊ အင်မတန် သိမ်မွေ့တဲ့ ယောက်ျားကလေး ပါပဲ ”
ဆိုးပေ သည် ဓားမြှောင် ကို ခါးထဲသို့ ပြန်၍ စိုက်ပြီးလျှင် မဥ ၏ လက်နှစ်ဖက်ကို ကိုင်ဆွဲကာ ...
"ကိုင်း ... မဥ တောင်တောင်မြောက်မြောက် နဲ့ စကားတွေ များ မနေနဲ့တော့ ၊ မကြာမီ မိုးများတောင် ရွာလာပါတော့မယ် ၊ ကျုပ် ခေါ်ရာကို တကယ် လိုက်မယ် မဟုတ်လား ”
ဥ ။ ။ “ ဘယ်တော့လဲ ”
ပေ ။ ။ “ မြန်မြန်လိုက်ရင် မြန်မြန်ပေါင်းရတာပေါ့ ။ နှေးနှေးလိုက်ရင် နှေးနှေးပေါင်းရတာပေါ့ ၊ အခုည လိုက်ရင် အခုည ပေါင်းရမှာပဲ ၊ မင်း နဲ့ ကျုပ် နဲ့ နှစ်ယောက် ၊ သာဘိုးတို့ တဲ ကိုရောက်ရင် ဘယ်လောက်ပင် မိုးတွေ သဲပေမယ့် ကိစ္စမရှိပါ ။ ဘယ်လောက်ပင် လေတွေတိုက်ပေမယ့် မကြောက်ပါ ၊ မိုးမမြင် လေမမြင် ဆိုတာ ၊ မင်း နဲ့ ကျုပ် နဲ့ ညားကြပြီး ၊ အားရမယ့် နိမိတ် ကို ဆောင်တဲ့ စကားပေါ့ မဥ ရဲ့ ။ မင်း အခုည မလိုက်ရင် ကျုပ် ဟာ မိုးတွေ ၊ လေတွေ ထဲမှာ တစ်ယောက်တည်း ပြန်သွားရပါတော့မယ် ။ မင်း အတွက် ဘယ်လောက် ကြိုးစားပြီး လာရတယ် ဆိုတာ စဉ်းစားပါ ၊ မင်း မပါဘဲ မိုးစိုစို နဲ့ ပြန်ရမှာ ဖြစ်ရင် ၊ အိမ်ကို ရောက်ရင် တစ်ယောက်တည်း စိတ်ရော ကိုယ်ရော ခိုက်ခိုက် တုန်အောင် ချမ်းပြီး နေတော့မှာပါပဲ မဥ ရဲ့ ၊ ဒီအတွက် မင်း ကို ဖြင့် ယနေ့ည အမိအရ ကြံတော့မယ် လို့ စိတ် ကို တင်းပြီး လာခဲ့တာပါ ၊ ကျုပ် စောင့်ရတာလဲ ကြာလှပါပြီ ၊ အခုတော့ မင်း မိဘများ က ကျုပ် ကို လူဆိုးရယ် လို့ မပေးစားချင်ကြောင်း အတိအလင်း ဖွင့်ပြောမှုဖြင့် ကျုပ် လဲ မင်းကို ရအောင် အတိအလင်း အတင်း ကြံရတော့မှာပဲ ၊ လိုက်မယ် မလိုက်ဘူး ဆိုတာကိုသာ ပြောပါတော့ မဥ ”
ဟုပြောကာ သိမ်းပွေ့ယူပိုက် ၊ အသည်းခိုက်အောင် ကတိုက်ကရိုက် ဖျစ်ညှစ်၍ ထားလေ၏ ။
ဥ ။ ။ “ အံမယ်လေး တော် ၊ တကယ်ဘဲ နာ လိုက် တာ ၊ ကျွန်မ နံရိုးတွေ ကျိုးကုန်ပါပြီ ၊ အားသန်တိုင်း ဒီလို ဖျစ်ညှစ်ရသလား ၊ သေရောပေါ့ ကိုဆိုးပေ ရဲ့ လွှတ်ပါဦး ”
ဆိုး ။ ။ “ လိုက်မယ် မလိုက်ဘူး ဆိုတာကိုသာ ပြောပါ ။ မလိုက်ဘူးလား ”
ဥ ။ ။ “ ကျွန်မ စဉ်းစားပါရစေဦး ကိုဆိုးပေ ရဲ့ ၊ ဒီလောက်တောင် မြန်လို့ မတော်ပါဘူး ”
ဆိုး ။ ။ “ လင်မယား ယူတဲ့ နေရာမှာ နှေးသည် ၊ မြန်သည် မရှိပါဘူး ၊ အရွယ်ရောက်လာတာ မူလပါ ၊ မင်း ကျုပ် ကို အမှန် ချစ်တယ် ဆိုတာ မငြင်းနိုင်ပါဘူး ၊ မင်း နဲ့ ကျုပ် ချစ်တာသာ မူလပါ ၊ ကြာကြာဆိုင်း ရင် ကြာရုံပဲ ရှိပါလိမ့်မယ် ၊ ပဒုမ္မာ ကြာငုံဟာ အာ တာ နဲ့ တစ်ပြိုင်တည်း ၊ ရနံ့ ကို လေမှာလွှဲပြီး အချိန် ကို မဆွဲဘဲ ပန်းဝတ် ကို ကြဲပါတယ် ၊ ဟောဒီ မင်း ရင်ခွင်မှာ ရှိတဲ့ အချစ် လို့ ခေါ်ရတဲ့ ၊ ပန်းတကာ့ ထိပ်တင်ဟာ ရနံ့တွေ ဖြာတာလို ၊ ကျုပ် အမှန် သိပါရက်ပါနဲ့ တမင်သက်သက် အပျက်ပျက်နဲ့ ရက် ကြာအောင်နေရမှာ ဖြစ်ရင် ၊ ပန်းပွင့် ကြက်သရေ ကို
ထိန်ဝှက်ရာ ရောက်ပါလိမ့်မယ် ၊ ပွင့်ချိန်တန်လို့ မပွင့်ရတဲ့ နှင်းပန်းငုံ စွင့်စွင့်ဟာ အတွင်းမှာ ပိုးစားပြီး ပန်းဆီပန်းဝတ်တွေ ဟာ ခမ်းခြောက်ယိုယွင်း ပျက်စီးခြင်းကို ရောက်တတ်ပါတယ် ။ ဟောဒီ ကျုပ် ရင်ခွင်မှာ ရှိတဲ့ ရတနာနှင်းပန်း ပန်းပွင့်ကလေးဟာ ခု ပွင့်ချိန် တန်ပါပြီ ၊ ဘယ်အတွက် တမင်ငုံပြီး လုံးလုံးကြီးဖူးရန် နေပါသလဲ မဥရဲ့ ” ဟုပြောကာ သိမ်မွေ့သော လက်ဖြင့် ယုယရှာလေရာ မဥ သည် စကား ပြန်၍ မပြောနိုင်ဘဲ ပျော့ပျောင်းသော လည်တိုင် သည် ခွေယိုင်ကာ အသာ စောင်းလျက် ၊ ဆိုးပေ ၏ ပခုံး ထက်တွင် ငြိမ်သက်စွာ တင်၍ နေလေ၏ ။
ထိုအခါ နှစ်ယောက်စလုံး ဆိတ်ငြိမ်စွာ စကားကို မပြောကြဘဲ အတန်ကြာစွာ နေကြလေ၏ ။ ထိုနောက် မဥ က “ မတော်ပါဘူး ကိုဆိုးပေ ၊ အခုည ရှင် နဲ့ လိုက်ပြီး ပြေးမှဖြင့် နက်ဖြန်ခါ ကျရင် တစ်ရပ်လုံး မေးငေါ့ကာ အရှက်တကွဲ အကျိုးနည်း ဖြစ်အောင် ပြောကြတော့မှာ တွေး၍ ကျွန်မ ကြောက်လှပါတယ် ။ ကျွန်မ ဟာ ဒီ ရွာမှာ ထင်ရှားတဲ့ သူကြီးသမီး ပါ ၊ အမျိုးဂုဏ် အဆွေဂုဏ် ကို မငဲ့ရာ ရောက်ပါလိမ့်မယ် ၊ ဒီအတွက် သည်းခံပြီး တဖြည်းဖြည်း မှ နေရာကျအောင် ကြံစေချင်တာပါပဲ ”
ဆိုး ။ ။ “ တဖြည်းဖြည်း .. တဖြည်းဖြည်း နဲ့ အေးတယ်လို့ မရှိဘဲ မျက်နှာမွဲ နဲ့ စောင့်ဆိုင်းရတာ ၊ ရက်လတွေ ကြာလှပြီ ၊ မဥ အခုသာ လိုက်ရင်လိုက်ပါ ၊ မလိုက်ရင် မင်း ကို ဒီဘဝ မှာ မခေါ်ဘဲ ဟိုဘဝ ကို ရောက်အောင် ခေါ်ရပါလိမ့် မယ် ” ဟု ပြောကာ ခါး မှ ဓားမြှောင် ကို ပြန်၍ နှုတ်ကာ မဥ ကို သာ၍ တင်းစွာပွေ့ယူပြီး လက်တစ်ဖက်နှင့် ဓားမြှောင် ကို မဥ ၏ မျက်နှာအနီး တွင် ကပ်ကာ ကိုင်ဆောင်၍ ပြလေ၏ ။ ထိုအခါ မဥ သည် ကြောက်အား နှင့် ရုန်းလေရာ အားခြင်းမမျှရုံးပြန်၍ မရဘဲနေလေ၏ ။
ထိုအခါ ဆိုးပေ က .. “ မရုန်းနဲ့ မဥ ၊ ရုန်းပေမယ့် အလကားပဲ ၊ မင်း မလိုက်ဘူး လိုက်မယ် ကို သာ ပြောပါ ၊ ဟောဒီ ဓားမြှောင် ဟာ မင်းမိဘများ မလိုက်နိုင်တဲ့ ဘဝ ကို မြန်မြန်ကြီး ရောက်အောင် နိုင်တဲ့ ဓားစကြာဖြစ်ပါတယ် ” ဟု မဥ ၏ မျက်နှာကို သေချာစွာ ကပ်၍ ကြည့်ပြီး မီးရောင်တောက်သော မျက်လုံးများမှာ မျက်တောင် မခပ်ဘဲနေလေရာ မဥ သည် ဆိုးပေ တကယ် ပြောကြောင်း ကို ကောင်းစွာသိလျက် “ သေခြင်းသည် ကွေကွင်း ခြင်းဖြစ်၏ ၊ ရှင်ခြင်းသည် ပေါင်းသင်းခြင်းဖြစ်၏ ၊ သေပြီးနောက် မြေ အောက်သို့ ရောက်ရမည် ၊ မသေလျှင် လင် အောက်သာ ရောက်ဖို့ရှိသည် ၊ တုံးအောက် ကို ဝင်လျှင် တုံးပိလို့ သေမည် ။ လင်သား အောက်ကို ကြို့လျှင် လင်သားပိ၍ မသေ ၊ ချီးမွမ်းရင် ခုနစ်ရက် ၊ ကဲ့ရဲ့ရင် ခုနစ်ရက် ၊ မသေမီ ပေါင်းကြရတာ ၊ မပေါင်းဘဲ နေသောကြောင့် သေမင်း က ရက် ပိုပေးမည် မဟုတ် ၊ ရက်တွက် လိုလဲ ဖြည့်မည် မဟုတ် ၊ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် လိုက်ပါတော့မည် ” ဟု သဘောပိုက်ကာ မောင်ဆိုးပေ ၏ မျက်နှာကို စိုက်ကာ ကြည့်ပြီး ခေါင်း ညိတ်လိုက်လေ၏ ။
အခန်း( ၂ )
နက်ဖြန် မိုးသောက်သောအခါ ရွာတစ်ရွာလုံး ၌ တီးတိုး စကား ပြောကြလေ၏ ။ မုဆိုးမ တစ်ခုလပ် တို့ သည် အမယ်ကြီးများ နှင့် ဝိုင်းတွဲကာ မဥ နှင့် ဆိုးပေ အကြောင်းကို ပြောကြလေ၏ ။ အပျိုကလေးများ သည် တစ်အိမ်တက်ဆင်း ကိုဆိုးပေကြီး နဲ့ မဥ ထွက်ပြေးသည့်အကြောင်း ကိုပင် ပြောကြလေ၏ ။ မဥ ၏ မိခင် သည်ကား ဆန့်ငင်ဆန့်ငင် နှင့် တက်၍ နေလေ၏ ။ အိမ်နီးပါးချင်းတို့ သည် ကွမ်းရွက်များ နှင့် နှာနှပ်ကြလေရာ သတိရ လတ်သော် ကြမ်းခင်း၍ ထားသည့်ပမာ ။ ရင်ပတ်၌ ကျိုးတိုးကျဲတဲ ရှိသော နံရိုးများကို ပိန်ကြုံသောလက်ချောင်းများ နှင့် တဖျောင်းဖျောင်း တီးခတ်လေ၏ ။ ထိုအကြောင်း ကို ဆိုးပေ ၏ မိဘ စပါးကုန်သည် လင်မယားတို့ ကြားကြသောအခါ မိခင် က “ သယ် ငါ့သား ကို သူတို့က မရာမတန် ထင် ရတန်သလား ” ဟု ဒေါသ အမျက် ချောင်းချောင်း ထွက်ပြီးလျှင် သားဂုဏ် ရောက်ကာ ထဘီ ကို စွန်တောင် ဆွဲပြီး ဝဲပျံ၍ သွားလေ၏ ။ သူကြီး အိမ်ရှေ့သို့ ရောက်သောအခါ သားဂုဏ် ကို ဖော်ကာ ရန် တွေ့လေရာ နှစ်ဖက်စလုံး ဆူပွက်၍ ထကြလေ၏ ။ ရွာတစ်ရွာလုံး မှာလည်း ဆပ်ကပ်ပွဲ ရောက်သည် ထက် ပျော်စရာ ကောင်းသော ရန်ပွဲ ကို ကြည့်ကြရသောကြောင့် စိုစိုပြည်ပြည် ဖြစ်ကာ တပျော်တပါးကြီး နေကြလေ၏ ။
၄င်းနောက် ကလေးနှစ်ယောက် ကို လိုက်လံရှာဖွေ၍ စုံစမ်းမေးမြန်းကြလေရာ တနင်္ဂနွေ တစ်ပတ်လောက် ကြာသောအခါ သာဘိုး ၏ တဲ ၌ တွေ့ကြရလေ၏ ။ ထိုအခါ တစ်ဖန် မိန်းမကလေး မှာ ဆံပင်ဖားလျားချလျက် ကပိုကရိုလိုက်ပါ၍ လာရလေ၏ ။ ယောက်ျားကလေး မှာ သျှောင်ကို တစောင်းထုံး လျက် လူစုထဲတွင် ရော၍ လိုက်ပါလေ၏ ။ အကြောင်းမူကား လိုက်လံ ရှာဖွေသူတို့သည် အတော်ပင် များကြလေ၏ ။ ဆံပင်ဖားလျား နှင့် မိန်းမကလေး မှာ သန်းခေါင်ထက် ညဉ့်မနက် ဟု သဘောပိုက်
ကာ ရဲတင်းသော မျက်နှာနှင့် ခပ်စူစုခပ်ဆောင့်ဆောင့် လူစု ရှေ့တွင် မည်သူနှင့်မျှ စကားမပြောဘဲ လိုက်ပါ၍ လာလေရာ ယောက်ျားပျို မောင်ဆိုးပေ မှာ မူ ပြုံးကာရယ်ကာ ပြောဆိုကာ နှင့် ဆေးပေါ့လိပ်ကို တခါခါ ဖွာလျက်ပါလာလေ၏ ။ ရွာ သို့ ရောက် ကြပြီးနောက် လူကြီးချင်း နှီးနှောစေ့စပ်ကြရာ သဘောချင်း မမျှ ကြသဖြင့်
ယောက်ျားကလေး နှင့် မိန်းမကလေး သည် အသီး အသီး မိမိတို့ ၏ အိမ်သို့ ပြန်၍ နေကြလေ၏ ။
မောင်ဆိုးပေ သည်ကား အတင်း ပြန်၍ ခိုးမည် ။ သူကြီးအိမ် ကို အနုကြမ်း စီးမည် ။ အိမ်နောက်ဖေး က ကောက်ရိုးပုံ ကို မီး နှင့် ရှို့မည် ။ သူကြီး မွေးထားသော မြင်း ကို ပြန်ပေး လုပ်မည် ။ မဥ ကို အတင်း ဆွဲ၍ ခေါ်ပြီး လှည်းပေါ်မှာ တင်၍ မောင်းမည် စသည်ဖြင့် ကြိမ်းမောင်းကာ ဓားမြှောင်တစ်လက် နှင့် ရွာရိုး ကို နေ့ရောညရောလျှောက်လျက် ။ ကာလသားအပေါင်းအဖော် တို့ နှင့်
ညအခါများတွင် တေးသံကလေး ပစ်ခါ နေလေ၏ ။ နေ့အခါများ၌ သူကြီး အိမ် နှင့် မျက်စောင်းထိုး အိမ် တစ် အိမ် ၌ ထိုင်ကာ မဥ ကိုသာ စောင့်မျှော်ကာ ကြည့်၍ နေသောကြောင့် မဥ ၏ မိဘ များသည် များစွာ စိတ်လက်မချနိုင်ဘဲ တထိတ်ထိတ် နှင့် နေကြရ လေ၏ ။ သို့သော်လည်း သူကြီး သည် စိတ်အား မငယ်ဘဲ သည်
အကောင် ကို ငါ အဘယ်ပုံ ကြံပြီး ထောင် ကို ချရပါမလဲ ဟူသော အကြံ ကိုသာ ကြံစည်ကာ နေလေ၏ ။
ည တစ်ည၌ ဆိုးပေ သည် အဖော်များနှင့် လည်ပတ်ပြီး နောက် အဖော် အသီးအသီးတို့ မိမိတို့ အိမ်များကို ဝင်ကြသော အခါ မိမိ မှာ တစ်ကိုယ်တည်း အိမ် ကို ပြန်ရလေ၏ ။ ထိုကဲ့သို့ ပြန်ရာ လမ်းသည် အတော် မှောင်သောကြောင့် အချိန်လည်း ညဉ့်နက်သည် နှင့် မဥ ၏ အိမ်ရှေ့သို့ ရောက်သောအခါ ဖော်ကွာဝေး သီချင်း ကို စ၍ ဆိုလေ၏ ။ တေးအဆုံး ၌ နောက် က ခြေသံ လိုလို ကြားရသောကြောင့် ထိတ်ခနဲ ဖြစ်ပြီးလျှင် ဓားမြှောင် ကို ခါးမှ ထုတ်ကာ တွေဝေ၍ ရပ်ပြီးလျှင် နောက်သို့ လှည့်၍ ကြည့်နေ လေ၏ ။ ယင်းကဲ့သို့ ကြည့်လေရာ တစ်စုံတစ်ရာ ကိုမျှ မမြင်ရသောကြောင့် အကာလ ညအခါ နာနာဘာဝ တစ္ဆေများ ခြောက်လှန့်ကစားလေသလား ဟု တွေးထင်လျက် လေ ထဲသို့ ဓား နှင့် တစ်ချက် ၊ နှစ်ချက် ဝင့်ပြီးလျှင် ဣတိပိသော စသည် တို့ကို ရွတ် ဆိုလျက် လျှောက်သွားလေ၏ ။
သို့ လျှောက်သွားရာ၌ပင် ကြက်သီးတွေ ဖျန်းခနဲထပြီး မိမိနောက်နား၌ အသံလိုလို ကြားရပြန်သောကြောင့် တစ်ဖန် ထိတ်လန့်ကာ ဓား ကို ကိုင်လျက် နောက်သို့ ချာခနဲလှည့်ပြီး ကြည့်နေလေ၏ ။ ထိုကဲ့သို့ ကြည့်နေခိုက်တွင် မနီးမဝေး အိမ် တစ်အိမ် မှ “ “ ဗြန်းဗြန်းဒိုင်းဒိုင်း ” လှုပ်ရှားသော အသံနှင့် “ သူခိုး သူခိုး ” ဟူသော အသံ ကို ကြားရလေရာ ဆိုးပေ သည် တွေဝေငေးမော ကာ သူခိုး ပြေးလွှားလာသည် ကို မြင်လေမလားဟု ကြည့်ရှုနေလေ၏ ။ ထိုခဏခြင်းတွင် မှောင်ရိပ်ထဲမှ တုတ်များကို ကိုင်၍ ထွက်လာသော လူ တစ်စုသည် “ ဖမ်းဟဲ့... ဖမ်းဟဲ့ ” မပြေးနဲ့ သူခိုး ၊ အသေပစ်လိုက်မယ် ၊ နှစ်ဖက်ချွန် နဲ့ ပေါက်လိုက်မယ် ” စသည်ဖြင့် ပြေးရင်း ဆိုးပေ ရှိရာသို့ အတင်း ပြေးလာကြပြီးလျှင် ဆိုးပေ ၏ ခေါင်းကို တုတ် နှင့် ရိုက်လေရာ ဆိုးပေ သည် မြေပေါ်သို့ ထိုး၍ လဲသွားလေ၏ ။ သတိရသော အခါ ခိုးရာပါ ပစ္စည်းများ နှင့်တကွ ဆိုးပေ သည် တစ်ခုသော အိမ်သို့ ရောက်၍ နေလေ၏ ။ ဆိုးပေ သည် ဤ ခိုးဝှက်မှု နှင့် မိမိ တစ်စုံတစ်ရာ မပတ်သက်သော်လည်း မိမိမှာ တစ်ယောက်တည်း ဖြစ်၍ သူခိုး. . .သူခိုး ဟု အော်သံကြားပြီးနောက် ပစ္စည်း နှင့်
တကွ လမ်း မှာ မိသည်ဟု ထွက်ဆိုသော သက်သေတွေ အတော်များ သဖြင့် ငြင်းဆန်ခုခံခြင်းငှာ မစွမ်းနိုင်ဖြစ်လေသတည်း ။ သို့သော်လည်း အကြံ သည် သူကြီး နှင့်တကွ မိမိ ကို မုန်းထား သော သူတို့၏ အကြံဖြစ်ကြောင်းကို ကောင်းစွာ သိလေ၏ ။
ထိုနောက် လက်ပြန်ကြိုး ၊ ခါးကြိုးများ နှင့် သူကြီးအိမ် သို့ ပို့ဆောင်ကြလေရာ သူကြီးအိမ် သို့ ရောက်သောအခါ အိမ်ရှေ့၌
တုတ် ၊ ဓားလက်နက် ၊ မီးတုတ် ၊ မီးတိုင် လေး ၊ လှံ ၊ ပေါက်တူး တို့ကို ကိုင်ကာ ဓားပြ ကို လက်ရဖမ်းခဲ့ကြရသော ဟန်ပန်မျိုး နှင့် စုရုံးဆူညံ၍ နေကြသော သူတို့၏ ရှေ့တွင် မြေပေါ်၌ ထိုင်၍
နေရလေ၏ ။ မဥ သည် သူခိုးတစ်ကောင် မိလာသည်ဟု ကြားရသောအခါ အိပ် ရာမှ ပျောသီးဖျာယာ ထ၍ ကြည့်လေရာ မီးရောင်
အောက်၌ အထင်းသားပေါ်၍နေသူ ရှေ့ကြိုး ၊ နောက်ကြိုးများ နှင့် တရားခံ ကို မြင်ရသဖြင့် မူးမိုက်ကာ မတ်တတ်က လဲတော့ မလို ဖြစ်သွားပြီးနောက် “ အမယ်လေး ကိုဆိုးပေရဲ့ ” ဟု
အော်ကာ အိမ်အောက်ဆင့် မှ ခုန်၍ ချပြီး အတင်း ပြေးကာ ဆိုးပေ ကို ဝင်၍ ဖက်လေ၏ ။ “ ကိုဆိုးပေ ရှင် သူခိုးမဟုတ်ဘူး ဆိုတာကို
ကျွန်မ သိပါတယ် ၊ ရှင့် ကို မတရား ကြံကြတာပါ ပဲ ” ဟု ငိုရှိုက်ကာ ပြောလေ၏ ။ ဆိုးပေ သည်ကား တစ်စုံ တစ်ရာကိုမျှ ပြန်၍ မပြောဘဲ လက်ပြန်ကြိုးများ တုပ်ထား သောကြောင့် ပွေ့ဖက်ခြင်းကိုလည်း မပြုနိုင်သဖြင့် ခံ့ညားရဲရင့် သော မျက်လုံးများ နှင့် မဥ ကိုကြည့်ကာ “ မဥ တစ်ကမ္ဘာလုံး က ကျုပ်ကို အဘယ်လိုပင် စွပ်စွဲစေကာမူ ကိစ္စမရှိပါ ၊ မင်း စွပ်စွဲမှာကိုသာ စိုးပါတယ် ၊ ကျုပ်ကို မတရား ကြံစည်ကြကြောင်း ကို မဥ သိရင်တော်ပါပြီ ၊ မဥ တကယ် ကျုပ် သူခိုး မဟုတ်ဘူး ဆိုတာကို ယုံကြည်ရဲ့လား ” ဟု မေးလေ၏ ။
ဥ ။ ။ ယုံကြည်ပါတယ် ကိုဆိုးပေ ရဲ့ ၊ ရှင် ဆိုးတဲ့နေရာမှာ ဆိုးပေမယ့် သူခိုး မဟုတ်ကြောင်းကို ကျွန်မ ကောင်းကောင်း ယုံကြည်ပါတယ် ” ဟု ပြောခိုက် သူကြီးကတော် သည် ထဘီကို စွန်ထောင်ဆွဲကာ ရွှေလင်းတမင်း ပျံဝဲသည့် ပမာ အိမ်
အောက်ထပ်မှ မြေပေါ်သို့ လွှားခုန်ကာချပြီး မဥ ၏ ဆံပင် ကို ကိုင်ကာ မြေ၌ တရွတ်တိုက်၍ ဆွဲခေါ်လေ၏ ။ ထိုနောက် ဆိုးပေ ကို ချက်ချင်း ဂါတ်သို့ပို့ဖို့ရန် သူကြီးက အမိန့်ပေးလေရာ ဂါတ်သို့ ယူဆောင်ကြလေရာ မဥ သည် အိမ်ပေါ်က ခုန်၍ ဆင်းမည် ဟု တကဲကဲ ရုန်းရင်းဆန်ခတ် ပြု၍နေသောကြောင့် အိမ်နီးပါးချင်း မိန်းမများ နှင့် အတူ မိခင် သည် အတင်း ဆွဲကိုင်၍ ထားရ လေ၏ ။ မဥ မှာမူ ( ၃၇ ) မင်း နတ်ဝင်၍ ပူးသလို တစ်ကိုယ်လုံး ဆတ်ဆတ်တုန်၍ နေလေ၏ ။ မောင်ဆိုးပေ သည်ကား အဖြစ်အပျက်ကို လှည့်ပြန်ကာကြည့်ရင်း ဝေး၍ သွားပြီလျှင် ကွင်းထဲ၌ ပျောက်သွားလေရာ မီးရောင်များနှင့် မထင်မရှားသော အခြားလူတို့ ၏ သဏ္ဌာန်များကိုသာ တွေ့ရလေ၏ ။ ဂါတ် မှ တစ်ဆင့် ရုံးသို့ ရောက်သောအခါ ရက်ပေါင်း များမကြာမီ ထောင်ဒဏ် သုံးနှစ် အပြစ် ပေးခြင်းကို ခံရလေ၏ ။
အခန်း ( ၃ )
“ မေမေ့သားကြီး မသောက်မစားနဲ့နော် ၊ မင်းနားခစား
ကမ်းနားသစ်ပင် တဲ့ ၊ ရာဇဝတ်ဘက်မှာ အမှုထမ်းရတဲ့ လူများဟာ အင်မတန်ကြီး ရှောင်ကြဉ်နိုင်မှ တော်တယ် မေမေ့သား ရဲ့ ၊ မင်း မှာ ဖခင် လဲ အားကိုးစရာ မရှိ ၊ ဘိုးဘွား လဲ မရှိ ၊ သေဆုံးကုန်ကြပြီ ၊ အခု ကိုယ်ဒူးကိုယ်ချွန် ဆိုသလို ကြိုးစားလာလိုက်တာ မေမေ့ သား အသက် ( ၂၀ ) မျှရှိသော်လဲ ဆပ်အင်စပက်တော် ဖြစ်နေ
ပြီ ၊ နောင် ကြီးမြင့်ဖို့ လမ်းအခွင့်တွေ အင်မတန် ရှိပါသေးတယ် ၊ လူပေါင်းသူပေါင်း ကို သတိထားပါ ၊ ဒီ ပုသိမ်မြို့ ဟာ သူတစ်ပါး မြို့လဲ ဖြစ်တယ် ၊ မေမေ ဟာ သား လုပ်စာကို စားချင်လို့ မင်း နောက်ကို လိုက်နေတာ မဟုတ်ပါဘူး ၊ မေမေ စိတ် မချနိုင်လွန်းလို့ လိုက်နေရတာပါ ၊ မေမေ့ မှာ သား မှ တစ်ပါး ဘယ်သူ့ကိုမှ အားကိုးဖို့ မရှိပါဘူး ” ဟု ယူနီဖောင်း ၊ ခေါင်းပေါင်းနီ ၊ ရဲစင်းပုဆိုး ကို ဝတ်ဆင်ကာ ထိုင်၍နေသော ယောက်ျားပျိုကလေး ၏ ဦးခေါင်း ကို ကိုင်ကာ ဒေါ်ဥ သည် ပြောဆိုရင်းနှင့် ယောက်ျားပျို ၏ မျက်နှာကို ကြည့်ရင်း ကွေကွင်းသူ လင်သည် ဦးဆိုးပေ ကို သတိရပြီး ဦးဆိုးပေ နှင့် နဖူးရေဒူးရေ လွန်စွာ တူသော သားကို ကြည့်ရှု၍ မဝနိုင်အောင် ရှိလေ၏ ။
၄င်း သားအမိ တို့ သည် တစ်ရပ်တစ်ရွာ မှ ပုသိမ်မြို့သို့ ပြောင်းရွှေ့၍ လာသူများ ဖြစ်ကြလေ၏ ။
ဆပ်အင်စပက်တော်မောင်ကွန်း ။ ။ “ စိတ်သာချပါ မေမေ ရယ် ၊ ကျွန်တော် သည်လောက် မမိုက်ပါဘူး ၊ ကျွန်တော့် အစွမ်းနဲ့ ကျွန်တော် အခုလို ဖြစ်လာနိုင်ရင် နောင် သည်ထက် ကြီးမြင့်ဖို့ရာ ရှိပါတယ် ၊ အခုတစ်လော ပုသိမ်နယ် ထဲမှာ မကြာခဏ တိုက်ခိုက်နေတဲ့ ဓားပြများ ကို မိမယ် ဆိုရင် ကျွန်တော် ငယ်ပေမယ့် အင်စပက်တော်ကြီး တစ်ယောက် ဖြစ်နိုင်ပါတယ် မေမေ ရဲ့ ၊ ကျွန်တော့် အတွက် မပူပါနဲ့ ၊ နက်ဖြန်ကာ ကျွန်တော် ပတ္တရောင်တပ် တစ်တပ် နဲ့ လိုက်ရပါလိမ့်မယ် ” ဟု ပြောလေ၏ ။
ဥ ။ ။ “ လိုက်မှပေါ့ သား ရဲ့ ၊ သူ့ ဆန်စား ရဲမှတဲ့ ၊ ကြောက်ရင်လွဲ ၊ ရဲ ရင် မင်း ဖြစ်သတဲ့ ။ မေမေ သူများ မိခင်လို စိတ်ပျော့တဲ့ မိန်းမ မဟုတ်ပါဘူး ၊ သို့သော်လဲ သတိတမာန် ဉာဏ်မြေကတုတ် တဲ့ သားရဲ့ ၊ မောင် လဲ အလိမ္မာသားကပဲ ၊ မေမေ အထူး ပြောစရာ မရှိပါဘူး ” ဟု ပူပန်သော စိတ် ကို အရိပ်အမြွက်မျှ မပေါ်ရအောင် ချုပ်တည်းကာ ပြောရှာလေ၏ ။
ထိုနောက် ခဏကလေး ဆက်လက် စကားပြောကြပြီး လျှင် မောင်ကွန်း သည် မိမိ ၏ အလုပ်တာဝန် ရှိရာသို့ သွားလေ၏ ။ နောက်တစ်နေ့ ၌ မောင်ကွန်း သည် မိခင် ကို နှုတ်ဆက်ပြီးလျှင် ပုသိမ်မြို့ နှင့် အတန်ကလေး ဝေးသော ချောင်းကြို မြောင်းကြား ကျေးရွာတစ်ရွာ သို့ ဓားပြများ လာရောက် တိုက်ခိုက်မည် သတင်း ရသောကြောင့် နောက်ပါ ပန်ချာပီများ ၊ ပုလိပ်များနှင့် ထွက်သွားလေ၏ ။
ထိုအခါသည် နတ်တော် ၊ ပြာသိုလ အခါဖြစ်၍ ဓားပြများ ထ၍ ကောင်းသောအခါ ဖြစ်လေ၏ ။ ဆပ်အင်စပက်တော် မောင်ကွန်း သည် မိမိတို့ မှန်းထား၍ လာသော ရွာအနီးသို့ မွန်းလွဲ အချိန် ဆိုက်ရောက်၍ လာသောအခါ ရွာအဝင် ၌ တစ်ဦးတည်း လွတ်လပ်စွာ တည်ရှိသော အိမ် တစ်အိမ် ကို မြင်ကြရသဖြင့် ရွာထဲသို့ မဝင်ဘဲ စစ်ဘာရီ ကုလားများ ကို တောတစ်ခု၌ ပုန်းအောင်း၍ နေစေပြီးနောက် မိမိ နှင့် အတူ ပုလိပ်သားများ မှာ ခရီးသွားဧည့်သည် ဟန်ဆောင်၍ ထို အိမ် သို့ ဝင်ရောက်ကြ လေ၏ ။
အိမ် သို့ ဝင်ရောက်သောအခါ အသက် ( ၁၈ ) နှစ်ခန့် ရှိသော အလွန်တရာ လှသော မိန်းမပျိုကလေး တစ်ယောက်ကို တွေ့ရလေ၏ ။ ၄င်း မိန်းမပျိုကလေးသည် ဧည့်သည်များကို မြင်ရသောအခါ ရှက်ကြောက်သော အမူအရာနှင့် “ ဘာအလို ရှိပါသလဲ ရှင် ” ဟု သာယာသောအသံ နှင့် မေးလေ၏ ။ မောင်ကွန်း သည် အလွန်တရာ မြို့ ဆန်၍ ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့ လှပ ဖြူစင် ရှုတိုင်းယဉ်သော အိမ်သူမကလေး ၏ မျက်နှာကို စိုက်ကာ ကြည့်ရင်း ရုတ်တရက် စကားပြန်၍ မပြောနိုင်အောင် ရှိနေပြီးမှ
“ ကျုပ်တို့ ပုသိမ်မြို့ ကပါ ၊ စပါးပွဲစားများ ဖြစ်ပါတယ် ။ ယနေ့တော့ လုပ်ငန်းကိစ္စလဲ ပြီးတာနဲ့ တခြားအဖော်တစ်ယောက် ၊နှစ်ယောက်တို့ ကို စောင့်ရင်းဆိုတာလို ခေတ္တ တည်းခိုဖို့ ဝင်လာတာပဲ ၊ မင်း ဒီအိမ် ရှင် သမီး ပဲလား ”
မိန်းမပျို ။ ။ “ မှန်ပါတယ် ၊ ကျွန်မ အရီး ကို ခေါ်လိုက် ပါရစေဦး ” ဟု ပြောပြီး နောက်ဘေးသို့ ထွက်သွားလေ၏ ။
၄င်း ထွက်သွားသည် အခိုက်တွင် အိမ် ၏ အခြေအနေကို ကြည့်လိုက်သောအခါ ကြက်သံ ၊ ဘဲသံတွေ ကို ကြားသဖြင့် “ ဒီအိမ်မှာ ထားပုံ ၊ သိုပုံကတော့ မြန်မာအိမ်နဲ့ တူပါရဲ့ ၊ ဒီကြက်တွေ ၊ ဘဲတွေကတော့ ကရင်အိမ် ၊ တရုတ်အိမ် လို မှတ်ထင်လောက်အောင် ဖြစ်၍နေတာပဲ ” ဟု စိတ်ထဲ၌ တွေးတောကာ မောင်ကွန်း နှင့် အဖော်များ တစ်ယောက် နှင့် တစ်ယောက် စကား ပြောနေကြရာ တစ်ယောက်သော ပုလိပ်သားက “ “ ဝမ်းဘဲမွှေးတွေ ၊ ကြက်မွှေးတွေ အနှံ့အပြား ငှက်ပျောဖူးပုလင်းကြီးတွေကလဲ တောင်ပစ်ထား မြောက်ပစ်ထားနဲ့ ၊ ဒီ အိမ်ရှင်ဟာ မြန်မာ ဖြစ်ပေ
မယ့် တော်တော် တေပေပြီး သောက်သောက်စားစား နေတဲ့ လူ နဲ့ တူတယ် ၊ သူငယ်မကလေး မျက်နှာကတော့ အင်မတန်ဝမ်းနည်းပုံ ရတာပဲ ၊ ဘယ်လို လူလဲ ဆိုတာကို တွေ့ရရင် သိရမှာပဲ ” ဟု ပြောလေ၏ ။
ထိုအခိုက်တွင် အသက် ( ၅၀ ) ကျော်ကျော်ခန့် ရှိသော မိန်းမကြီး တစ်ယောက် နှင့် မိန်းမပျိုကလေး သည် ၄င်းတို့ထံ သို့ ရောက်လာပြီးလျှင် နှစ်ယောက်စလုံး ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ဧည့်ခံစကား ပြောဆိုရာ မိန်းမကြီး နှင့် မိန်းမပျို မှာ အထူးစိတ်လက်ရွှင်လန်းကြသကဲ့သို့ မှတ်ထင်ရလေ၏ ။ မောင်ကွန်း သည် ဟောင်းနွမ်းသော အိမ် ၊ သွေးခြောက်သော နေရာ ၊ မသာမယာသော အခြေ
အနေ တို့ကို ကြည့်ရှုကာ ဤလှပသော မိန်းမပျိုကလေး သည် ဤနေရာနှင့် အနည်းငယ်မျှ မအပ်စပ်ပါ တကား ။ အဘယ်ပုံနေရှာ
ပါလိမ့် မလဲ စသည်ဖြင့် တွေးတောကာ သနားလေ၏ ။ အလွန်တရာ စိတ်လက်ဆင်းရဲရှာမှာ တကား ၊ သနားရာက ချစ်စ ပြုလေရာ
မျက်လုံးချင်း မကြာခဏ ဆိုင်မိကြလျက် အပြက်အပြက် နှင့် အချစ်သွေး တက်ပြီးလျှင် နှစ်ယောက်စလုံး တို့ ၏ ရင်ဝမှာ လှိုင်းဂယက်ဖြာ၍ လာလေ၏ ။ ထိုနောက် ဆက်လက်၍ စကား
ပြောကြရာ သူငယ်မကလေး ၏ အမည် မှာ မချစ် ဖြစ်ကြောင်း ၊ ၄င်း ၏ အရီးမှာ မချစ် မိခင် ၏ အစ်မ ဖြစ်ကြောင်း ၊ မချစ် မှာ
ဖခင် အရင်း မရှိ ၊ ပထွေး သာ ရှိ၍ ယခုမှာ ပထွေး နှင့် အတူ နေရကြောင်း ၊ သည်အတွက် စိတ်ချရအောင် အရီး က လာ၍ စောင့်ရှောက်နေရကြောင်း ၊ ပထွေး မှာ မူ အလွန်တရာ ခရီးလမ်း များ၍ အိမ်ကို တစ်ခါတစ်ခါသာ လာကြောင်း စသည် အကြောင်းများကို သိရသောအခါ မချစ် ၏ အခြေအနေ သည် မိမိ ထင်မြင်သည်ထက် ပိုမို၍ပင် သနားစရာ ဖြစ်ကြောင်းကို သိရသောအခါ ဤ သူငယ်မ
ကလေး ကို မူလ သနားသည်ထက် ပိုမို သနားရှာလာလေ၏ ။
ထိုနောက် စကားလက်ဆုံကျကြသောကြောင့် အဖော်
ပုလိပ်သား နောက်ပါတို့သည် မိမိတို့ ဆရာ၏ အကဲကို သိကြလျက် တစ်ယောက် ကို တစ်ယောက် လက်ကုတ်ပြီး တော်ရာသို့ ရှောင်ရှား၍ အနီးအနားရှိ ချောင်းကမ်းပါးသို့ ရှောင်သွားကြလေ၏ ။ မောင်ကွန်း မှာမူ စကား ပြောရန် အတန်ကြာသောအခါ
ဤ ပျင်းရိဖွယ်သော နေရာကို မိမိ ၏ စိတ်၌ နတ်ဘုံနန်းကဲ့သို့ မှတ်ထင်မိလေ၏ ။ မချစ် ၏ ရူပါရုံသည် မြင်ရသမျှသော အရာဟူသမျှတို့ကို ထူးခြားသော အဆင်းဖြင့် ချက်သကဲ့သို့ မှတ်ထင်
လေရာ အချိန်သည် လွန်မှန်း မသိ လွန်သွားလေလျှင် မနည်းကြီး နေစောင်း၍ သွားလေ၏ ။
ထိုအခါ ပုလိပ်သားများလည်း ပြန်၍ ရောက်ကြလေရာ နေချို သဖြင့် “ အေးအေး လျှောက်ကြစို့ရဲ့ ” ဟု ပြောကြသောကြောင့် မောင်ကွန်း သည် စကားပြော၍ မှ မဝသေးမီ နှုတ်ဆက်၍ ထွက်ခဲ့ရလေ၏ ။ သို့ထွက်ခဲ့ရာ၌ နောက်သို့ တစ်ချက် နှစ်
ချက်လှည့်ပြန်ကာ ကြည့်မိလေရာ မိမိ ကို မျှော်ကာကြည့်ရင်း တိုင်ကို မှီ၍ နေရစ်ရှာသော မချစ် ကို မြင်ရသောကြောင့် ပြုံးလျက် “ သွားတော့မည်” ဟု လက်ပြလေရာ မချစ် က ဝမ်းနည်း
သော မျက်နှာနှင့် ခေါင်းညိတ်လိုက်လေ၏ ။
မောင်ကွန်းသည် ထို အိမ်မှ ထွက်လာပြီးနောက် တောထဲ
၌ ချောင်း၍ နေပြီးလျှင် ရွာသို့ တိုက်ရန် လာမည်ဟု သတင်းရရှိသော နေရာမှ စောင့်နေရာ ည ( ၁၀ ) နာရီ အချိန် ကျသောအခါ
တီးတိုးစကား ပြောကြသော လူသံ ၊ ခြေသံများ ကို ကြားရလေ၏ ။ တစ်ခါတည်း ဆီး၍ ပစ်ခတ်လေလျှင် ဓားပြများ အနက် နှစ်ယောက် ၊ သုံးယောက် သာ ကျန်ရစ်၍ ကြွင်းသော ဓားပြ တို့သည် ပြေးကြလေရာ လိုက်လံ ပစ်ခတ်ကြလေ၏ ။ ထိုနောက် လဲ၍ နေသော ဓားပြများကို ကြည့်ကြလေရာ အချို့မှာ ခြေလက် ကို ထိမှန်၍ နေကြလေ၏ ။ အချို့မှာ ပခုံး ကို ထိမှန်သည်ကို
သိရှိရလေ၏ ။ မောင်ကွန်း သည် ၄င်းတို့ကို ဖမ်းဆီးပြီးလျှင် ၊ စခန်းတစ်ခုသော နေရာ၌ ၄င်းတို့ကို သေချာစွာ ကြည့်ရှုစစ်ဆေး မေးမြန်းလေရာ ရွှေဆိုး ဟု ခေါ်သော ဓားပြကြီး ကို မြင်ရလေလျှင်
အခြားသော ဓားပြများ ထက် ပိုမို သနားသကဲ့သို့ ဖြစ်သော မိမိ ၏ ရှေ့၌ ပတ်ကာ ရှိခိုး၍ နေသည်ကိုပင် မကြည့်နိုင်ဘဲ “ ဆရာကြီး ရှိမခိုးပါနဲ့ ၊ ခင်ဗျား ချမ်းသာသလို နေထိုင်ပါ ” ဟု ပြောမိလေ၏ ။
ထိုနောက် ၄င်းတို့ကို ယူဆောင်ပြီးလျှင် ညတွင်းချင်း ပုသိမ် သို့ သွားလေရာ ဂါတ်တဲသို့ မရောက်မီ မောင်ကွန်း သည် မိမိ
ချမ်းချမ်းသာသာ ဓားပြများကို မိ၍လာကြောင်း မိခင် အား ပြလိုသဖြင့် ဂါတ်တဲသို့ သွားရာ လမ်း နှင့် ကြုံ၍နေသော မိခင် ၏ အိမ် ကို ခေတ္တဝင်ပြီး တံခါးကို တီးခေါက်ကာ နှိုးလေ၏ ။ မိခင်
သည် တံခါးကို ဖွင့်၍ ကြည့်လေရာ မိမိ ၏ သား ဖြစ်သူကို တွေ့ရှိ ရသဖြင့် “ ဪ ... မေ့မေ့သား ချမ်းချမ်းသာသာ ပြန်လာ မှ ကို ” ဟု ပြောကာ သား ၏ မျက်နှာကို ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ကြည့်လေ၏ ။ မောင်ကွန်း က “ ဓားပြများလဲ ပါလာတယ် ” ဟု ပြောလေရာ မိခင် သည် မိမိ ၏ သား ဖမ်း၍လာသော ဓားပြများကို ကြည့်လိုသဖြင့် “ ဪ ... ဓားပြများလဲ ပါလာသလား ” ဟု ပြောကာ အိမ်ရှေ့၌ စု၍ ရပ်နေသူ ၊ ပုလိပ်သားများ ရှိရာသို့ ဆင်း၍ သွားလေ၏ ။ မောင်ကွန်း သည်ကား လက်နှိပ်ဓာတ်မီး နှင့် ဓားပြများ ၏ မျက်နှာကို ဒေါ်ဥ သည် သေချာစွာကြည့်လျက် “ ဓားပြရုပ်ရည်ကတော့ သူလို ငါလိုပါပဲကလားကွယ် ” ဟု ပြောလေ၏ ။ နောက်ဆုံး ဓားပြကြီး တစ်ယောက် မျက်နှာ ကို ဓာတ်မီး နှင့် ထိုး၍ ကြည့်လေရာ မဥ သည် တွေဝေငေးမော၍
နေလေ၏ ။ ဓားပြကြီး ရွှေဆိုး သည်ကား ပေါင်၌ ထိသော ဒဏ်ရာမှ သွေးတွေ လွန်စွာကျသဖြင့် ရှုံ့မဲ့ကာ နေသော်လည်း ဒေါ်ဥ သည် ငယ်ငယ်က သိဖူးသော သဏ္ဌာန်ကို မမေ့နိုင်ဘဲ မြင်လျှင်
မြင်ခြင်း သိရှိ ရိပ်မိလေ၏ ။ ရွှေဆိုး သည်ကား မဥ ၏ မျက်နှာကို မကြည့်ဘဲ နေလေ၏ ။ မောင်ကွန်း သည် ဓာတ်မီး ကို ရုပ်သိမ်းကာ တခြားတစ်ယောက် ၏ မျက်နှာကို ထိုး၍ ကြည့်မည်ပြုလေရာ ဒေါ်ဥ က မောင်ကွန်း လက်ကို ကိုင်ကာ ရွှေဆိုး ၏ မျက်နှာဘက်သို့ ဓာတ်မီးကို တည့်၍ ပေးပြီး မောင်ကွန်း ၏ လက်မောင်း
ကို လက်နှစ်ဖက် ကိုင်ကာ “ အမယ်လေး သားရဲ့ ၊ မင်း ဘာကို လုပ်ခဲ့သလဲ ” ဟု များစွာ လှုပ်ရှားသော အသံ နှင့် ပြောလေရာ မောင်ကွန်း သည် ထိတ်လန့်ခြင်းဖြစ်ကာ မိခင် ၏ မျက်နှာ ကို ဓာတ်မီး နှင့် ထိုး၍ ကြည့်လေ၏ ။ ထိုအခါ ရွှေဆိုး သည် မဥ ၏
မျက်နှာ ကို စိုက်၍ကြည့်ပြီး မျက်လုံးများပြူးကာ ဝေဒနာ ကို မေ့ပြီး “ အမယ်လေး မဥ ရဲ့ ၊ မဥ ရဲ့ ကျုပ် ဖြစ်ပုံကို မြင်ဝံ့သေးရဲ့လားကွယ့် ” ဟုပြောကာ လက်နှစ်ဖက်ကို ဆန့်ပြီး မတ်တတ်မှ လဲ၍ သွားတော့မလို ဖြစ်လေရာ မဥ သည် ပြေး၍ ပွေ့ဖက်ကာ
“ ကိုဆိုးပေ ၊ ကိုဆိုးပေ ” ဟု နှစ်ခွန်းမျှသာ ခေါ်နိုင်ရှာလေ၏ ။
မဥ သည် မြေပေါ်၌ အခွေသားမှီ၍ နေလေ၏ ။ ထိုအခါ မောင်ကွန်း သည် အံ့အားသင့်လျက် ဓာတ်မီး နှင့် ထိုးကာ ငုံ့၍ကြည့်လေ
ရာ ဓားပြရွှေဆိုး ၏ မျက်နှာကို သိမ်မွေ့သော လက်ဖြင့်ကိုင်ကာ ပွတ်သပ်ယုယလျက် မျက်ရည်စက်လက် နှင့် နေသော မိခင် ကို လည်းကောင်း ၊ စကား မပြောနိုင်ဘဲ ဖုတ်လှိုက်ဖုတ်လှိုက်နှင့်
အသက်ရှူကာ မဥ ၏ မျက်နှာကို ကြည့်၍နေသော ဖခင် ကို လည်းကောင်း မြင်ရလျက် ဓာတ်မီး ကို ကိုင်၍ ထားသော လက်များ သည်
လျှောပြီးလျှင် ဓာတ်မီးသည် အောက်သို့ ကျသွားလေ၏ ။ ထိုနောက် “ အမယ်လေး မေမေ ရဲ့ ၊ ကျွန်တော် မှားပါပေပကော ” ဟု ပြောကာ ဖခင် နှင့် မိခင် ကို သိမ်း၍ ဖက်လေ၏ ။
အနီးရှိ ဓားပြများ နှင့် ပုလိပ်သားများလည်း အံ့အားသင့်
လျက် ဝိုင်းအုံ၍သာ ကြည့်၍ နေကြရလေ၏ ။ အတန်ကြာသောအခါ မောင်ကွန်း က “ ကိုင်း မေမေ လွန်ကုန်ကြပြီ ၊ ဘယ်နည်းနဲ့မှ တတ်နိုင်တဲ့နည်းလမ်း ရှိတော့မှာ မဟုတ်ဘူး ၊ ကျွန်တော် တာဝန်ကုန်အောင် ဆောင်ရွက်ရတော့မယ် ၊ မေမေ အိမ် ကိုသာ
ပြန်ပါတော့ ” ဟု ပြောကာ မိခင် ကို တွဲ ထူလေ၏ ။ ဓားပြဆိုးပေ လည်း အားယူကာ မြေပေါ်မှ ထလေ၏ ။ မောင်ကွန်း သည် မိခင် ကို အိမ်သို့ တွဲ၍ပို့ရင်း ထပ်မံတွေ့ရဖို့ရန် စီမံ အားထုတ်ပါမည်ဟု ကတိထားလေ၏ ။ မိခင် သည် ကား မလိုက်
ချင် လိုက်ချင် နှင့် မိမိ ၏ ယောက်ျား ကို ပြန်ကာကြည့်ရင်း “ ကိုဆိုးပေ သွားပေဦးတော့ ၊ ကံဆိုးမ သားကြီး ရဲ့ ၊ ကျွန်မ တွေ့အောင်ကြံပါမယ် ၊ ဘာကိုမှ အားမငယ်ပါနဲ့ ၊ ကျွန်မတို့ ကြံနိုင်သမျှ ကြံစည်ပါ့ မယ် ၊ အခု ရှင့် ကို သေနတ်နဲ့ ပစ်ပြီး ဖမ်းလာတာဟာ ရှင့် သား အရင်းပါပဲ ” ဟု ပြောပြီး အိမ်သို့ ပြန်လာခဲ့လေ၏ ။ မောင်ကွန်း သည် ဓားပြများ ထံ ပြန်ပြီးလျှင် ခိုင်လုံသည် ။ မခိုင်လုံ ကို စစ်ဆေးစေ၏ ။ ဖခင်၏ ရှေ့သို့ရောက်သောအခါ မိမိ ကို စိုက်ကာကြည့်လျက် မတ်မတ်ရပ်၍ နေကာ သား ကို ရိုသေသော်လည်း ချည်နှောင်ထားသော လက်ထိတ်များ ကို မခတ်ဘဲ မနေမူ၍ သေချာစွာ စစ်ဆေးလေ၏ ။ ဖခင် သည်ကား
စစ်ဆေးခြင်း ကို ခံလိုက် ၊ မျက်ရည်ပြည့်သော မျက်လုံးများမှာ သား ၏ မျက်နှာပေါ်၌သာ စိုက်ကာကြည့်နေလေ၏ ။ ၄င်းနောက် ဂါတ် သို့ သွားကြလေ၏ ။
နောက် နှစ်ရက် ကြာသောအခါ နံနက်ခင်းအချိန် မောင်ကွန်း သည် မိခင် ထံသို့ ပြေး၍လာပြီးလျှင် “ ဖေဖေ ကို ဝင်ပြီး ကြည့်ရတော့မယ် မေမေ ၊ အခွင့် ရပြီ ၊ သို့သော်လဲ ဖေဖေ ဒဏ်ရာ မသက်သာဘူးလို့ ကြားရတယ် ၊ ဘယ်လို နေသလဲ မသိဘူး ” ဟု ညှိုးငယ်စွာ ပြောလာပြီးနောက် သားအမိ နှစ်ယောက် ထောင် သွားကြလေ၏ ။ ထောင်ထဲ သို့ ရောက်သောအခါ ဆေးရုံ ၌ ခုတင်ပေါ်တွင် သွေး မရှိသောမျက်နှာ နှင့် ပက်လက်လဲနေသော သူ ကို မြင်ရသောအခါ မဥ မှာ ရင်ထဲကို မီးစကြီး ထိုး၍ သွင်းလိုက်သလို ဖြစ်သွားလေ၏ ။ မကြာမီ
အပါးသို့ ရောက်သွားသောအခါ မဥ သည် ခုတင်ကို မှီ၍ ထိုင်လေ၏ ။ လူမမာ အကျဉ်းသမားသည် ကား မဥ နှင့် မောင်ကွန်း ကို တစ်လှည့်စီ ကြည့်မိ၏ ။
“ ကျုပ် အဖေ ကွယ့်နော် ၊ သို့သော်လဲ မသေမီ ကျုပ် သား ကိုတွေ့ရတာ ၊ အားရပါပြီ ၊ သား နှင့် မယား ကို ကြည့်ပြီး သေရတာဟာ သေခြင်း ၏ ဒုက္ခကို များများကြီး
သက်သာရာရစေဖို့ ဖြစ်တာပါပဲ ၊ ကျုပ် အပြစ်တွေကို အခွင့်လွှတ်ပါ ၊ ကျုပ် ဖြင့် မင်း နဲ့ ဒီလောက်ပဲ ရေစက် ဆုံခဲ့တာကိုး ၊ ကျုပ် သွားရတော့မယ် ၊ ကျုပ် ကိုယ်ထဲမှာ သွေး မရှိဘူး ၊ ခြေ လက်တွေ
လေး ကုန်ပြီ ၊ မဥ ... မဥ ” ဟု ညည်းပြီး အပါး၌ ရပ်နေ သော မောင်ကွန်း ကို စိုက်ကာကြည့်လေရာ မောင်ကွန်း သည် အနီး၌ မှီ၍ထိုင်ပြီး နား အနားကို ကပ်ကာ “ ဖေဖေ ၊ ကျွန်တော် မသိလို့ ယခုလို ဖြစ်ရတာပါပဲ ” ဟု ပြောလေ၏ ။ ထိုအခါ အရောင်အဆင်း မရှိသော မျက်လုံးမှာ ခိုးမှင်တွေ ဆင်၍ လာသလို သာ၍ မှေးမှိန်လျက် ။ ပါးစပ် က လှုပ်ကာ “ ဖေဖေ က မကောင်းဘဲကိုး ။ မင်း အမေ ကိုသာ ဖေဖေ့ အစား ပြုစုရစ်ခါနေတော့ ” ဟု
ပြောခိုက်တွင် လက်တစ်ဖက် ကို မောင်ကွန်း သည် အုပ်ကိုင်လေ၏ ။ လက်တစ်ဖက်ကို မဥ အုပ်ကိုင်လေ၏ ။ ထိုနောက် လူနာ ၏ မျက်လုံးများ သည် လည်ပြီးလျှင် တစ်ချက်နှစ်ချက်မျှ မေးပြီး
နောက် ကိုယ်လက်များပြီး ငြိမ်သက်ခြင်း အဖြစ်သို့ ရောက်သွားလေ၏ ။ သားအမိနှစ်ယောက် တို့လည်း အလောင်း ကို ဖက်ကာ မနားနိုင်အောင် ရှိနေကြလေ၏ ။
အခန်း ( ၄ )
နောက် တစ်လလောက် ကြာသောအခါ မောင်ကွန်း သည်
ရွာတစ်ရွာ မှ အပြန် မချစ် ၏ အိမ်သို့ ဝင်လေ၏ ။ သွေ့ခြောက်ငြီးငွေ့ဖွယ်သော အိမ် ကို အဝေးမှမြင်ရုံမျှနှင့် အားတက်ကာ သာယာလှစွာသော ဘုံဗိမာန်သို့ ချဉ်းကပ်၍ လာသကဲ့သို့ ဘယ်အခါမျှ မပျောက်ပျက်သော ဝမ်းနည်းသူ မချစ် ၏ မျက်နှာကလေးကို မြင်ရတော့မှာပဲဟု စိတ်ထဲတွင် မျှော်လင့်ကာ အိမ်အပါးသို့ ရောက်လာလေရာ အိမ် ၌ တစ်စုံတစ်ရာမျှသော အသံ
ကိုမျှ မကြားရသဖြင့် အားငယ်၍ သွားလေ၏ ။ အိမ်ရှေ့သို့ ရောက်သောအခါ သွေ့ခြောက်သော အိမ်မှာ သုသာန်ဇရပ် ကဲ့သို့ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့မြင်ရလေ၏ ။ အကြောင်းမူကား မည်သူ
တစ်ယောက်မျှ မရှိ ။ ဟောင်းလောင်းကြီး ဖြစ်၍နေလေ၏ ။ ထိုအခါ
မောင်ကွန်း မှာ အားရှိသမျှ ဆုတ်ယုတ်ပြီး မောပန်း၍
လာသောကြောင့် အိမ်ရှေ့၌ ထိုင်ကာ မချစ် ဘယ်ကိုများ ရောက်ရှာပါလိမ့်မလဲ ။ စသည်ဖြင့် တွေးတော၍ နေလေရာ အိမ်ပေါ်၌ လျှောက်၍ နေသော ဆက်ရက်နှစ်ကောင် တို့သည် အချင်းချင်း မာဂဓ ဘာသာဖြင့် ပြောဆိုနေသော စကားများကို ရပ်ကြပြီးလျှင် မိမိ ကို ကြည့်ကာ “ ဒီ ဧည့်သည် ဘာလုပ်လာပါလိမ့်မလဲ ” ဟု တွေးသကဲ့သို့ ကြည့်၍ နေကြလေ၏ ။ မောင်ကွန်း
သည် အိမ်ပေါ်သို့ တက်၍ ကြည့်လေရာ တစ်ခုသော ထရံအကြား၌ ညှပ်၍ထားသော သိုးမွေးစကလေး နှင့် ဖော့ပန်းကလေး တစ်ခု ၊ ဆံညှပ်ကလေးတစ်ချောင်း ၊ ဇာလက်ကိုင်ပဝါ တစ်ပိုင်းစုတ်ကလေး ကို တွေ့မြင်ရလေရာ ၄င်းတို့ကို ယူရန်
ကြည့်လေ၏ ။ ပန်း နှင့် ပဝါ ၄င်းပြင် သိုးမွေး ကို နမ်း၍ ကြည့်လိုက်သောအခါ သင်းပျံ့မွှေးကြိုင်သော ကညာတို့ ၏ ရနံ့ကို ရှိသဖြင့်
သည်ဟာ ချစ်ချစ် ၏ အနံ့အသက် ပဲ ဟု စိတ်ထဲမှာ စွဲပိုက်ကာ လှိုက်ဖို၍ သွားလေ၏ ။ “ အရင်တစ်ခေါက် ရောက်လာတုန်းက ငါ ဒီနေရာမှာ ထိုင်တယ် ၊ ချစ်ချစ် က ဟောဒီနေရာမှာ ထိုင်တာ
ကပ် ၊ တကယ်တည်းဗျာ ၊ ဘယ်ကိုများ ရောက်သွားကြရှာပါလိမ့်မလဲ ” ဟု တွေးရင်း ဝမ်းနည်းကာ အိမ်ပေါ် မှ တဖြည်းဖြည်းဆင်း၍ အချိန် မရှိသောကြောင့် နောက်တစ်ခါမှ လာပြီး သေသေချာချာစုံစမ်းမေးမြန်း ရှာဖွေမည်ဟု စိတ် အကြံပြုကာ ပြန်၍ လာခဲ့လေ၏ ။
နောက်တစ်နေ့၌ ရန်ကုန် ကို သွားရမည်ဟူသော အမိန့်
ကို ရရှိလေရာ မောင်ကွန်း သည် ချစ်ချစ် ကို ထပ်မံ၍ ရှာခွင့် မရဘဲ မိခင် ကို ပုသိမ် မှာ ထားခဲ့၍ ရန်ကုန် သို့ ထွက်လာခဲ့လေ၏ ။ ရန်ကုန်မြို့ သို့ ရောက်ပြီးနောက် မိမိ လုပ်ကိုင်ရန် တာဝန်များ ပြီးစီးသောအခါ ညနေချမ်းအချိန် ဘုရားကြီး သို့ တောင်
ဘက်စောင်းတန်းမှ တက်သွားပြီးလျှင် ပန်းဖရောင်းတိုင်များ ကို ဝယ်ပြီးနောက် အရှေ့ဘက် သို့ လှည့်သွားလေရာ မြောက်ဘက် လှည့်၍ လာသူ မိန်းမပျို တစ်ယောက်နှင့် မျက်နှာချင်း
ဆိုင်မိလေလျှင် နှစ်ယောက်စလုံး အံ့အားသင့်၍ နေကြလေ၏ ။ မိနစ်အနည်းငယ် ကြာသောအခါ မိန်းမပျို ၏ မျက်နှာသည် ညိုလျက် ။ မောင်ကွန်း ၏ မျက်နှာကို ကြည့်ရာမှ လွှဲဖယ်ပြီး အရှေ့
စောင်းတန်းဘက် သို့ ကွေ့၍ ဆင်းလေရာ မောင်ကွန်း က
“ ချစ်ချစ် ... ချစ်ချစ် ” ဟု လိုက်၍ခေါ်သော်လည်း ပြန်၍မျှ မကြည့်ဘဲ အောက်သို့သာ ဆင်း၍သွားလေ၏ ။ ထိုအခါ မောင်ကွန်း သည် လွန်စွာအံ့အားသင့်လျက် ဘယ်အတွက် သင်း ငါ့ ကိုမှ
စကားမျှ မပြောပါတကား ။ ငါ စကား ပြောခွင့် ရအောင် လိုက်မည် ။ ဘယ်နည်းဘယ်ပုံ သင်း ရောက်၍ လာပါသလဲ စသည်ဖြင့် တွေးပြီး
အတင်း လိုက်လေရာ ဘုရားခြေရင်း သို့ ရောက်သောအခါ ချစ်ချစ် သည် နောက်သို့ လှည့်ပြီး “ ရှင် ဘာပြုလို့ ကျွန်မ နောက်ကို လိုက်ရသလဲ ” ဟု မျက်နှာထား၍ ပြောလေ၏ ။
ကွန်း ။ ။ “ အရင်က တစ်ခါ တွေ့ဖူးပြီး စကားပြောလို့မှ မဝသေးမီ ကိစ္စရှိလို့ ထွက်ပြီး လာခဲ့ရပါတယ် ၊ ဒီကတည်းက မင်း မျက်နှာကို ချည်း အမြဲ မြင်ပြီးနေလွန်းလို့ ၊ တစ်နေ့က ငါ ထပ်ပြီး မင်းတို့ ရွာကို သွားပါသေးတယ် ၊ မင်း ကို မတွေ့ရတာနဲ့
အင်မတန် စိတ် မကောင်း ဖြစ်ပြီးလာရာမှာ အခု သူတော်ကောင်းနတ်များ မလို့ မင်း ကို ကြံကြံစီစီ လာပြီး တွေ့ရတာပါပဲ ၊ မင်း ဘာပြုလို့ အသိ မလုပ် နှုတ် မဆက်ဘဲ အခုလို မျက်နှာလွှဲရတာလဲ ချစ်ချစ်ရဲ့ ”
ချစ်ချစ် သည် ဣန္ဒြေကြီးလှစွာသော မျက်နှာနှင့် သစ်
ပင် တစ်ပင် အနီးသို့ ကပ်မှီကာ နီမြန်းသော နှုတ်ခမ်းကလေးများကိုစူလျက် ပျော့ပျောင်းသော မိမိ၏ လက်ချောင်း ကလေးများကို ချိုးဖဲ့ရန်ကြံစည်သကဲ့သို့ လက်များသည် မငြိမ်မသက်ပဲနေပြီးမှ “ ကျွန်မသွားတော့မယ် ၊ ရှင့် ကို ကျွန်မ မသိဘူး ” ဟု ပြောလေ၏ ။
ကွန်း ။ ။ “ ချစ်ချစ် ရဲ့ မင်း က မသိဟန် အခုမှ မဆောင်ပါနဲ့ ၊ မင်း နဲ့ ကျုပ် နဲ့ ဟာ အမှတ်တရ သိခဲ့ပါတယ် ၊ ကျုပ် နှလုံးမှာ ထင်ပြီနေတဲ့ ၊ မင်း ဓာတ်ပုံဟာ ဘယ်တော့မှ မပျောက်နိုင်ပါဘူး ၊ ကျုပ် မှာ ဘာများ အပြစ်ရှိလို့ သိပြီးမှ မုန်းရတာလဲ ”
ချစ်ချစ် သည် စကား မပြောချင်သော အမူအရာနှင့် တစ်ချက်တစ်ချက် မောင်ကွန်း ၏ မျက်နှာကို မောက်မာစွာ မော်၍ ကြည့်ပြီး “ ရှင် ကျွန်မ ပထွေး ကို သတ်တဲ့လူ ၊ ရှင့် ကို ကျွန်မ ဘယ်နှယ် လုပ်ပြီး စကား ပြောရမလဲ ၊ ကျွန်မ ပထွေး ဟာ ကျွန်မ ကို သမီး အရင်းလို ကြည့်ရှုထားပါတယ် ၊ ကျွန်မ ပထွေး ကို ရှင် သတ်ပြီး ကတည်းက ကျွန်မတို့ တူအရီးမှာ အားကိုးရာ မရဘဲ ရန်ကုန် ကို လာပြီး ဆင်းဆင်းရဲရဲ ဆေးလိပ် လိပ်ပြီး စားနေရတယ် ၊ ရှင် ကျွန်မ ပထွေး ကို လဲ သတ်တယ် ၊ ကျွန်မ အိမ်မှာ လာ တည်းပြီး အရိပ်ခိုခို အခက်ချိုးချိုး လုပ်သွားတာကို ကျွန်မ မေ့နိုင်ပါမလား ၊ ဒီအတွက် ရှင့် ကို ကျွန်မ စကား မပြောချင်ဘူး ” ဟု ပြောကာ သွားတော့မည်ပြုလေရာ မောင်ကွန်း က ၄င်း ၏ ရှေ့၌ တည့်မတ်စွာသွား၍ရပ်ပြီး “ ချစ်ချစ် မင်း ဘာကို ပြောနေတာလဲ ၊ ကျုပ် နားမလည်ပါလား ” ဟု ပြောလေ၍ ချစ်ချစ် သည် သာ၍ သေချာစွာ ပြောပြလေရာ ကိုဆိုးပေ သည် ချစ်ချစ် ပထွေး ဖြစ်ကြောင်းကို သိရလျက် မောင်ကွန်း သည် လွန်စွာ အံ့အားသင့်ပြီးလျှင် “ မိုးကြိုးကို ပြစ်ရပါစေရဲ့ ၊ ချစ်ချစ် ရယ် ၊ ကျုပ် ဘာကိုမှ မသိပါဘူး ၊ တာဝန်အတိုင်း လုပ်လာပါ ၊ မင်း ပထွေး မှန်းကိုလဲ ကျုပ် မသိပါဘူး ၊ ကျုပ် အတွက် ယခုလို ဆင်းရဲဒုက္ခ ဖြစ်ရတယ် ဆိုတာ အတိုင်းထက် အလွန် ဝမ်းနည်းတာပါပဲ ” ဟု ပြောပြီး ချစ်ချစ် ၏ အပါးသို့ တိုး၍ ကပ်ကာ “ ချစ်ချစ် ကျုပ် ပြောမယ့် စကားကို သေချာစွာနားထောင်စမ်းပါ ၊ အင်မတန် ထူးဆန်းတဲ့ အကြောင်း တစ်ခု ရှိပါတယ် ” ဟု ပြောလေရာ ချစ်ချစ် သည် မျက်တောင်မခတ်ဘဲ မောင်ကွန်း ၏ မျက်နှာ ကြည့်၍ နေလေ၏ ။ ထိုအခါ မောင်ကွန်း က “ မင်း မှာ ပထွေး မျှသာ ဆုံး ပါတယ် ၊ ကျုပ် မှာ ဖအေ အရင်း ဆုံး ပါတယ် ” ဟု ပြော လေ၏ ။
ချစ်ချစ် ။ ။ “ ရှင့် ဖအေ ၊ သူ့ ဘာသာ သေတာ ၊ ကျွန်မ နဲ့ ဘာ ဆိုင်သလဲ ၊ ကျွန်မ ပထွေး မှာ ရှင် သတ် လို့ သေတာပါ ”
ကွန်း ။ ။ “ မဟုတ်ပါဘူး ချစ်ချစ် ရဲ့ ၊ မင်း ပထွေး ဟာ ကျုပ် အဖေ အရင်းပါပဲ ” ဟု ပြောလေရာ ချစ်ချစ် မှာ မျက်လုံး ပြူးလျက် ပါးစပ် ဟ၍ နေလေ၏ ။ ထိုအခါ မောင်ကွန်း က အကျိုးအကြောင်း ကို အကုန်အစင် ပြောပြလေရာ ချစ်ချစ် သည် အံ့သြ၍ မကုန်နိုင်ဘဲ စိတ်ပြေရုံမျှမက မောင်ကွန်း နှင့် တွေ့ရခြင်း၌ သဘောကျပြီး မောင်ကွန်း က သွားတော့မည် ပြုလေရာ ချစ်ချစ် သည် လက်ညှိုး ကို ကိုက်ကာ မောင်ကွန်း ကို မျက်စောင်း ထိုးကြည့်ပြီး “ ရှင် ကျွန်မတို့ အိမ်ကို မလိုက်တော့ဘူးပေါ့လေ ” ဟု ငေါ့ ၍ ပြောလေ၏ ။
ကွန်း ။ ။ “ မင်း ကမှ မခေါ်ဘဲကိုး ကွယ့် ”
ချစ် ။ ။ “ တယ်ပြီး စည်းကမ်းကြီး နေတာပေါ့ လေ ။ အခေါ်ကို စောင့်နေတာလား ၊ ကောင်းပါပြီ အင်စပက်တော်မင်း ရဲ့ ၊ အိမ် ကို ကြွပါဦး ”
ကွန်း ။ ။ “ အမိန့် ကို အမြဲ နာခံရမယ့် လူ ပါ ချစ်ချစ် ရဲ့ ” ဟု ပြောပြီး နှစ်ယောက်သား ဗဟန်း သို့ သွားကြလေ၏ ။
နောက် တစ်လလောက် ကြာသောအခါ မောင်ကွန်း သည် အလုပ် မှ ခွင့်ခံပြီးလျှင် မိခင် နှင့် အတူ ရန်ကုန် သို့လ ာရောက်ပြီး ချစ်ချစ် ကို တောင်းရမ်းကာ ခမ်းနားသော မင်္ဂလာပွဲ ကို ကျင်းပရလေ၏ ။
◾ ပီမိုးနင်း
ဒဂုံမဂ္ဂဇင်း ၊ အတွဲ ၁ ၊ အမှတ် ၄ ၊ ( ဒီဇင်ဘာ ၁၉၂၀ ) တွင် ဖော်ပြခဲ့သည် ။ တွေ့ရှိသမျှ ပီမိုးနင်း ၏ ဝတ္ထုတိုများ တွင် အစောဆုံး တွေ့ ရ ၍ ပထမဆုံး လက်ရာ ဖြစ်ဟန် တူသည် ။ ပီမိုးနင်းဝတ္ထုတိုများ ( ၃ ) ၊ မူဝံစာအုပ်တိုက် ( စက်တင်ဘာ ၊ ၂၀၀၇ ) တွင် ဖော်ပြပြီး ဖြစ်သော်လည်း ပထမဆုံးလက်ရာ ဖြစ်သဖြင့် ပြန်လည် ဖော်ပြလိုက်ရပါသည် ။
📖 ဝတ္ထုတို ၁၀၀
www.facebook.com/aung.naingoo.3726613
.
No comments:
Post a Comment