ခလောက်မြွေ

 ❝ ခလောက်မြွေ ❞

 သူ့ နာမည် က သံချောင်း တဲ့ ။ မိဘတွေက ကိုယ့် သားကလေး သံချောင်း လို မာအောင် ချာအောင် မှည့်ခဲ့ပုံ ရပါတယ် ။ ဒါပေမဲ့ သံချောင်း က ပညတ် သွားရာ ဓာတ်သက် မပါလေတော့ နာမည် ကသာ သံချောင်း ။ လူ ကတော့ ပျော့ လိုက်တာမှ ငှက်ပျောရွက် နေလောင် ထားတဲ့အတိုင်းပါပဲ ။ ဘာ တစ်ခုမှ လက်ကြောတင်းတင်း မလုပ်ချင်တဲ့ အပြင် သူ့ ကိုယ် သူ လည်း ညှာသလား မမေးနဲ့ ။ အသက်တောင် ပြင်းပြင်း မရှူဘူး ။ မောမှာ စိုးလို့ ဆိုတဲ့ လူစားမျိုး ။ ဒါပေမဲ့ သူ့ ကို အပြစ် ပြောဖို့ရာကလည်း ခက်တယ် ။ ဘာလို့လည်း ဆိုတော့ သူ က မွေးရာပါ မျက်စိ မမြင်ရှာတဲ့ သူကိုး ။ မျက်စိ နှစ်လုံး က မျက်ခွံ ထဲ ကပ် နေပြီး မျက်လုံး တောင် မဖွင့်နိုင်ရှာတဲ့ သူပါ ။

သည်တော့လည်း သူ ဘာအလုပ် မှ မလုပ်တာ အပြစ်တော့လည်း မဟုတ်ဘူး ။ သံချောင်း ကို များ ဘာ အလုပ် မှ မလုပ်တဲ့ ငပျင်း လို့ ပြောရင် သူ က -

 “  ကျုပ် က မပျင်းပါဘူးဗျာ ၊ အလုပ်ပဲ လုပ်ချင်တာပေါ့ ၊ ဒါပေသိ ကျုပ် လို မျက်မမြင် ကို ဘယ်သူကများ ဘာအလုပ် ခိုင်းမှာတုံး ” တဲ့ ။

 သံချောင်း မှာ မိဘနှစ်ပါး မရှိတော့ပါဘူး ။ သူ့ ကို ငယ်စဉ်တောင်ကျေးကတည်းက ရွာဦးကျောင်း ဆရာတော် က ကျွေးမွေးထားတာပါ ။ ဆရာတော်ကြီး ပျံတော်မူတော့လည်း သံချောင်း က ဘုန်းကြီးကျောင်းသား ဘဝ နဲ့ သည်ကျောင်း မှာ မြဲကျန်ရစ်ခဲ့ပါတယ် ။ ဘုန်းကြီးကျောင်း ဆိုတော့လည်း ဆွမ်းကျန် ကွမ်းကျန်ကလေးတွေက ပေါတယ် မဟုတ်လား ။ သံချောင်း ဘာမှမလုပ်လည်း မနက်ထမင်း ညထမင်း တော့ လက်ရှိ ဆရာတော် ကလည်း ကျွေးတာပါပဲ ။ ဟိုတုန်းကသံချောင်း ကို ဆရာတော်က ကိုရင်ကြီး ဝတ်ပေးဖူးသေးတယ် ။ ညည ထမင်း ခိုးစားတာနဲ့ပဲ ငရဲငအုံကြီး မှာစိုးတာနဲ့ လူဝတ် ပြန်လဲပေးလိုက်ရတယ် ။ သံချောင်း ကလည်း သံချောင်း ပါပဲ ။ တခြား အပြင်အလုပ် မလုပ်တာ ထားဦး ။ ကျောင်းထဲမှာ ရှိတဲ့ သူ နိုင်သမျှ ဝေယျာဝစ္စကလေးတောင် လုပ်ချင်တဲ့ကောင် မဟုတ်ဘူး ။ တံမြက်စည်းကလေး လှည်းကျင်းပေးတာမျိုး ၊ ရေကလေးဖြည့်ပေးတာမျိုး ၊ သစ်ပင်ပန်းပင်ကလေးတွေ ရေလောင်းတာမျိုး ဆိုတာလောက်တောင် လုပ်နိုင်ရက်သားနဲ့ လုပ်ချင်တာ မဟုတ်ဘူး ။

 

ဆရာတော် က တံမြက်စည်း လှည်းခိုင်းရင် တမင် ဟိုတစ်ကွက် ၊ ဒီတစ်ကွက် အမှိုက်တွေ ချန်ခဲ့တာတို့ ၊ ရေဖြည့်ခိုင်းရင် တမင် ဘေးကို သွန်လောင်းပစ်တာတို့ ၊ ဆရာတော် က ဝတ်ဖြည့်ခိုင်းရင် တံတောင် နဲ့ မနာ နာအောင် ဖိကြိတ်ပစ်လိုက်တာတို့ လုပ်တော့ ဆရာတော် ကသူ့ ကို စိတ်မချတော့ မခိုင်းတော့ဘူး ။ ဆရာတော် ကလည်း ခပ်အေးအေး နေတတ်သူပါ ။ သည်တော့ သံချောင်း က အနေ ချောင်တာပေါ့ ။ တစ်ခါတလေ ဆရာတော် က -

 “ သံချောင်း … နင် ဘုန်းကြီးကျောင်း မှာ နေပြီး သူများက လှူလိုက်တန်းလိုက် တဲ့ ဆွမ်း ကို သာမဏေ မဟုတ်ဘဲ မစားကောင်းဘူး ဟဲ့ ၊ ဆွမ်းထမင်း ၊ ဆွမ်းဟင်းကို လူ စားရင် ငရဲ ကြီးမှာပေါ့ ။ တံမြက် တလင်းလေး လှည်းလို့ ၊ ရေကလေး ခပ်လို့ ၊ ထင်းကလေး ခွဲလို့ ကျောင်းဝေယျာဝစ္စကလေး လုပ်ပြီး စား မှ အာပူ မလောင်တော့မပေါ့ ၊ နင် ငရဲကြီးမှာ မကြောက်ဘူးလား ”လို့ ဆိုလိုက်ရင် သံချောင်း က …

 

“ တပည့်တော် ငရဲကြီး မှာ ကြောက်ပါတယ် ဘုရား ၊ ကျောင်းဝေယျာဝစ္စ တပည့်တော် တတ်နိုင်သလောက် လုပ်ပါ့မယ် ဘုရား ” 

ဆရာတော် သနားလာအောင် လျှောက်တယ် ။ နှစ်ရက် သုံးရက်လောက် ဟုတ်တိပတ်တိ လုပ်နေသေးတာပဲ ။ နောက်တော့ ဒုံရင်း ဒုံရင်း ပြန် ရောက်သွားတာပါပဲ ။ တလွဲတချော်တွေ လုပ်လို့ ရေအိုး ကျ ကွဲတာမျိုး ၊ လက် ကို ဓား ထိတာမျိုးတွေ ဖြစ်လာတော့ ဆရာတော် က သူ့ ကို မခိုင်းရက်တော့ပါဘူး ။ သံချောင်း က တမင်လုပ်တာမှန်း သိပေမဲ့ သူ က မျက်မမြင်ကိုး ။ စာမတတ် ပေမတတ် နဲ့ အသိဉာဏ် က လည်း နည်း ၊ မိဘနှစ်ပါး မရှိရှာရတဲ့အထဲ သူ့ ခမျာ အမြင်အာရုံ ချို့တဲ့ရှာသူပဲလို့ ဆရာတော် ကတော့ သူ့ ကို ခွင့်လွှတ်ထားလိုက်တာပါပဲ ။ သံချောင်း ကလည်း မျက်စိ သာ မမြင်တာ ၊ အကင်း ပါးသလားတော့ မမေးနဲ့ ။ ဆရာတော် ရဲ့ အညှာ ကို သူ သိနေတာသာ ကြည့် ။ ဒါပေမဲ့ သံချောင်း က တစ်ခုတော့ အားကိုးရရဲ့ ။ အကြောင်းကြီးငယ် ကိစ္စ ရှိလို့ သူ့ ကို ရွာထဲ ရပ်ထဲ လွှတ်လို့ကတော့ ဒုန်း ပြေးတယ် ဆိုတဲ့ အထဲကပါ ။

 

“ ဟဲ့ … သံချောင်း ကိုဘတုတ် အိမ် သွားစမ်း ၊ မနက်ဖြန် ငါ တောင်ရွာက အလှူ ကြွမှာမို့လို့ ကျောင်းစောင့်ပေးပါဦးလို့ ပြောချေစမ်း ”

လို့များ ခိုင်းလိုက်ရင် သံချောင်း က ဦးဘတုတ် အိမ် တန်းနေအောင် သွားတော့တာပါ ။သူ က မျက်စိသာ မမြင်တာကိုး ။ မွေး ကတည်းက သည်ရပ် သည်ရွာ မှာ နေလာတာ ဆိုတော့ ရွာထဲ ရပ်ထဲက လူတွေ ၊ လမ်းတွေ ၊ အိမ်တွေ ကို သူ အကုန် အလွတ် ရတယ် ။ ဘယ်သူ့ အိမ် ကိုဘယ်လမ်း က သွားရမယ် ၊ ဘယ်လို ချိုးရမယ် ၊ ဘယ်လို ကွေ့ရမယ် သူ အကုန် သိတယ် ။ ဘယ်သူ့ အိမ်ထောင့်မှာ မန်ကျည်းပင်ကြီး ရှိတယ် ၊ ဘယ်လမ်းမှာ ချောက် ။ ဘယ်ကွေ့မှာ ကျင်း ၊ ဘယ်ဝိုင်း က ကျော်ရင် ကမူ ၊ သူ အကုန် သိတယ် ။ အဲသလိုများ ဆရာတော် ခိုင်းလိုက်ရင် သံချောင်း က စူဠလိပ် ရေထဲ လွှတ်တဲ့ အတိုင်းပါပဲ ။ ငေါက်ခနဲ ထသွားလိုက်တာပါ ။ ရွာထဲ ရပ်ထဲရောက်လို့ကတော့ တော်တော် နဲ့ ကျောင်း ပြန်မရောက်တော့ဘူးသာမှတ် ။ ရောက်ရာ အိမ် မှာ တွေ့ကရာ လူ နဲ့ လေ ကန်နေတော့တာပဲ ။ ဒါကြောင့်လည်း သွားချင်နေတာ ။ တစ်ခါတလေ ဆရာတော် က လူ အခေါ်ခိုင်းလို့ အဲသည်လူ က ကျောင်းကနေ တစ်ခေါက် ပြန်လာတဲ့ နောက်တောင် သံချောင်း က ကျောင်း ပြန် မရောက်တတ်သေးဘူး ။ ဆရာတော် က အခေါ် ခိုင်းတဲ့လူ ကိုပဲ သံချောင်းပြန်လာဖို့ ပြန်မှာယူရတတ်တယ် ။ သူ ပြန်လာလို့ကတော့ ရွာထဲ ရပ်ထဲ ရှိသမျှသတင်း ဆရာတော် အကုန် ပြန်ကြားရတာပဲ ။

 သံချောင်း က ကိုယ့် ရွာထဲ မပြောနဲ့ တခြားရွာ ကို လွှတ်လည်း သွားတာပဲ ။ ဘုန်းကြီးပင့် စာပို့ ခိုင်းတာတို့ ၊ ကိုယ့်ကျောင်း က သစ်သီးသစ်ဖုကလေး တခြားရွာ က ကျောင်း ကို လှူခိုင်းတာတို့ ၊ ဆရာတော်အချင်းချင်း တရားဓမ္မ ဆွေးနွေးမေးမြန်း စာလွှာ အပြန်အလှန် ပေးကြ ကမ်းကြတာတို့ ဆိုရင်လည်း သံချောင်း က အဲသည် ရွာ က ဘုန်းကြီးကျောင်း ကို တန်းနေအောင် သွားတတ်တယ် ။သွားရင်းလာရင်း နဲ့ အဲသည် ရွာ က လူတွေ နဲ့ ခင်မင်နေလိုက်တာ သံချောင်း တဲ့ ဆိုရင် တစ်နယ်လုံးက သိနေတော့တာပါ ။

 

သူ့ မှာ နေ့ရယ် ညရယ် ကလည်း မရှိတော့ ၊ ညရေးညတာ အရေးတကြီး လွှတ်လည်း သူ ကတော့ သွားတာပဲ ။ လူ ဆိုတာ မပြောနဲ့ ၊ ဘာတစ္ဆေ ဘာသရဲ မှလည်း သူ မကြောက်တတ်ဘူး ။ သည်တော့လည်း ဆရာတော် မှာ သံချောင်း မရှိလို့ မဖြစ်ပြန်ဘူးလေ ။ သည်တော့ သံချောင်း  အလုပ် လုပ်လုပ် ၊ မလုပ်လုပ် ဆရာတော် ကတော့ ကျွေးမွေးစောင့်ရှောက်ထားရတာပါပဲ ။ ကျောင်းမှာတော့ သူ က ဆက်သားကိုး ။ စာပို့သမား ကိုး ။

°°°°°   °°°°°   °°°°°

 ဘာအလုပ်မှ မလုပ်ဘူး ဆိုပေမဲ့ သံချောင်း က သူ အသုံးလိုတဲ့အခါမျိုး ဆိုရင်တော့ ရွာထဲရပ်ထဲ ကို အနှိပ်အနင်းကလေး လိုက်တတ်တယ် ။ ဒါကလည်း အမြဲတမ်း မဟုတ်ဘူး ။ ပြီးတော့ ကြုံတဲ့ သူတိုင်းကို နင်း နှိပ်ပေးတာမျိုးလည်း မဟုတ်ဘူး ။ သူ အသုံးလိုတဲ့အခါရယ် ၊ပိုက်ဆံတတ်နိုင်တဲ့ သူရယ် အဲသလို ဆုံကျမှ သူ က နင်းတာ ၊ နှိပ်တာ ။ ပိုက်ဆံ ဘယ်လောက်ပေးပေး သူ အသုံးမလိုရင် လှည့်တောင်မကြည့်ဘူး ။ သူ အသုံးဘယ်လောက် လိုလို ပိုက်ဆံ မတတ်နိုင်လို့ တစ်မူးတစ်ပဲ နဲ့ တော့ သူ က မလိုက်ဘူး ။ အနည်းဆုံး သူ လိုနေတဲ့ ငွေကလေး ရပါမှ ။ သူ အသုံးလိုတယ် ဆိုတာကလည်း ဘုရားပွဲ ကျောင်းပွဲကလေး ရှိရင် သုံးချင် စားချင်တာရယ် ၊ပုဆိုးကလေး စွပ်ကျယ်ကလေး ဝယ်ချင်တာရယ် ၊ ဗီဒီယိုရုံ သွားချင်တာရယ် သည်လောက်ပါပဲ ။

 ဗီဒီယို ဆို လို့ သံချောင်း က မျက်စိတော့ မြင်တာ မဟုတ်ပါဘူး ။ ဒါပေမဲ့ အသံ ကြားနဲ့ ဘေးက လူ ကို ဇာတ်လမ်း မေး မေးပြီး သူ က ဗီဒီယိုကြည့်တာပါ ။ တစ်ခါတလေ ရွာထဲ မှာ စကားလက်ဆုံ ကျရင် သံချောင်း က သူ ကြည့်လာတဲ့ ဇာတ်ကား အကြောင်း ပြောပြနေတတ်တယ် ။

 “ ဇာတ်ကား နာမည်တော့ မမှတ်မိတော့ပါဘူးဗျာ ၊ မင်းသမီးက ဘယ်သူ ဆိုလားပဲ ၊ မင်းသား ကတော့ နေထက်လင်း ဗျ ၊ နေထက်လင်း က ဖိုးသာဓု တဲ့ မြင်းလှည်း မောင်းတာ ၊ မင်းသမီး က သူတို့မြို့လာလည်ရင်း တွေ့ကြတာ ၊ မင်းသမီး က သူကြိုက်နေတဲ့ရုပ်ရှင်မင်းသမီး ကိုး ဗျ ၊ ဇာတ်လမ်းက သည်လို … ”

ဆိုတဲ့ပြီး နားထောင်နေတဲ့ သူတွေ ငေး ယူရလောက်အောင် လက်တွေရော ၊ ခြေတွေရော စုံလို့ ။ သံချောင်း က မျက်စိသာ မမြင်တာ ။ သူ လုပ်ပြတဲ့ အမူအရာတွေ က အဟုတ် ဆိုတော့ လူတွေက သဘောကျကြတာပေါ့ ။ ပြီးတော့ သူ ကြားလာခဲ့တဲ့ စကားလုံး ကိုလည်း မှတ်မှတ်ရရ ပြန် ပြောတတ်တယ် ။

 “ မင်းသမီး က ပြောတာ ဘာတဲ့ဗျာ ၊ အဲ … ပပ တို့လို ရုပ်ရှင်မင်းသမီး ဆိုတာ ဖိုးသာဓု တို့လို မြင်းလှည်းသမားလောက်တောင် မှ လောက မှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ကြီး ပျော်ရွှင်စရာ မကောင်းပါဘူးတဲ့ ဗျ ၊ ဟိုနေရာ သွားလည်း လူတွေနဲ့ တိုး ၊ သည်နေရာ သွားလည်း လူတွေနဲ့ ရှောင် မရနဲ့ တဲ့ ၊ နာမည်ကျော် ဖြစ်ရတာ မကောင်းပါဘူးတဲ့ ဗျ ၊ အင်း … သူပြောတာလည်း ဟုတ်မှာပဲ ၊ထက်ထက်မိုးဦး တို့ နန္ဒလှိုင် တို့ ကျုပ်တို့ရွာ လာကြည့်ပါလား ၊ ကျုပ် က ရှေ့ဆုံးက ပြေးကြည့်မှာပဲ ”

 “ နင် က ဘယ် မျက်လုံးနဲ့ ကြည့်မှာတုံး သံချောင်း ရဲ့ ”

 “ ဟောသည် မျက်လုံး နဲ့ ဗီဒီယို ကြည့်သလို ကြည့်မှာပေါ့ဗျ ” တဲ့ ။

 အဲသလို စကား ပြောနေရင်း သူ့ဘေးမှာ ကောင်မလေးတွေ ကို ဝိုင်းလို့ ။ မျက်စိ မမြင်ပေမယ့် သူ့ဘေးမှာ ကောင်မလေးတွေ ရှိတယ် ဆိုတာ သံချောင်း က သိတယ် ။  ဟိုကောင်မလေးတွေ က သူ့ ကို တစ်မေးတည်း မေးနေကြတာကိုး ။ ဒါကိုပဲ သံချောင်း ကအသားယူပြီး ဗီဒီယို ထဲ က နေထက်လင်း တို့ ၊ ဝေဠုကျော် တို့ လေသံ နဲ့ ဟန်ပန် လုပ်ပြီး သူ့ ကိုယ် သူ ဇာတ်လိုက် ထင်နေတဲ့ ကောင် ပါ ။ တစ်ခါတလေ တကယ် မဟုတ်ဘဲ ဇာတ်လမ်းဆင်ပြီး တစ္ဆေ သရဲတွေ နဲ့ သူ တွေ့တဲ့အကြောင်း ပြောချင် ပြောနေတတ်ပြန်ရော ။

 “ မနေ့ညက ဘုန်းကြီး မသိအောင် ဗီဒီယို သွား ကြည့်တာလေ ၊ ညဉ့်နက်ရောဗျ ၊ ဒါနဲ့ ကျောင်းပြန်တော့ အရှေ့ပေါက်က ဝင်ရင် ဘုန်းကြီး သိမှာ စိုးတာနဲ့ တောလမ်းက ပတ်ပြီး နောက်ပေါက် က ခိုးဝင်ရတာပေါ့ ၊ တောလမ်း ဆိုတော့ စိတ်ထဲ ခပ်ကြောက်ကြောက်ပေါ့ဗျာ ။ တစ်လမ်းလုံး ကိုယ် က သတိထားလာသမျှ ကျောင်းစည်းရိုး ရောက်တော့မှ နောက်ကနေ ဝုန်း … ဆို ”

 “ အံမယ်လေး … ”

 ကောင်မလေးတွေ က လန့်ဖျပ် အော်တော့ သူ က ကျေနပ်သွားတယ် ။ အဲသလို လန့် သွားအောင်လို့ သူက တမင် ဖြည်းဖြည်းကလေး ဆွဲပြောနေရာက ဝုန်း ဆိုပြီး အသံ မြှင့်ပစ်လိုက်တာပါ ။

 “ ဝုန်း ဆို ခြေထောက် ကို ဆွဲပါလေရောဗျ ၊ ဆွဲတော့ လက် က ကြမ်းကြမ်းကြီး ၊ စူးလိုက်တဲ့ လက်သည်းတွေ ဆိုတာများ ခြေသလုံးထဲ နစ်ဝင်သွားမလား အောက်မေ့ရတယ် ၊ ဒါနဲ့ ကျုပ် က သိလိုက်ပြီ ၊ ဒါ သရဲ ပဲ ဆိုတာ ၊ အော်လိုက်လို့ ဘုန်းကြီး နိုးသွားရင် ကျုပ် အဆော်ခံရမယ် ၊ သရဲ ကလည်း အတင်း ဆုပ်ထားတာ ရုန်းမရဘူး ၊ နောက်ဆုံးတော့ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ် ဆိုပြီး ခါးကြားလိုရမည်ရ ထိုးထားတဲ့ ဓားမ နဲ့ ပိုင်းချလိုက်ရော … ပိုင်းချလိုက်တော့ လက်ကြီး က ကျုပ် ခြေသလုံး မှာ ပြတ် ကျန်ရစ်ခဲ့တယ် ၊ သရဲ ကတော့ ပြေးပြီ ၊ ကျုပ် ကလည်း ကဲလေ ... ငါ တရားနဲ့ပဲ အနိုင်ယူပါတော့မယ် ဆိုပြီး ဗုဒ္ဓံ သရဏံ ဂစ္ဆာမိ ၊ ဓမ္မံ သရဏံ ဂစ္ဆာမိ ၊ သံဃံ သရဏံ ဂစ္ဆာမိ ကို သုံးကြိမ်သုံးခါ ရွတ်ပြီး လက်ပြတ်ကြီး သပ်ချပစ်လိုက်ရတယ် ”

 

သံချောင်း က သည်လို မဟုတ်က ဟုတ်ကတွေလည်း ပြောတတ်သူပါ ။ ဒါပေမဲ့ ရွာထဲ က သူ မို့ လာရင် အပျင်းပြေတယ် ဆိုပြီး သူ့ ကို စကားလက်ခံ ပြောကြတာပါပဲ ။ သံချောင်း ကလည်း သူ သည်လို ပြောတာဆိုတာ ကို လူတွေ သဘောကျကြတယ် လို့ သိတာပါပဲ ။ တစ်ခါတလေ သံချောင်း က သည်နား က စကား ကို ဟိုပြော ၊ ဟိုနား က စကား ကို သည်ပြန်ပြော နဲ့ စကားရောင်းစကားဝယ် လုပ်တတ်ပါသေးတယ် ။ ဒါပေမဲ့ လူတွေ က သူ ကုန်းချောသွားတာကို မသိလိုက်ကြရပါဘူး ။

 “ ပြောရဦးမယ် ၊ အင်း … ပြောတော့ မပြောချင်ပါဘူးဗျာ ၊ အဟင်း ဟင်း … မနေ့တုန်းက ကျုပ် ခင်ဗျားတို့အိမ် မှာ ဆန်မှုန့် ကူထောင်းပေးခဲ့တာလေ ၊ ကျုပ် ကတော့ စေတနာနဲ့ပါ ၊ ဪ … သူတို့ ပဲရိတ်တဲ့ သူတွေ မုန့်ကျွဲသည်း လုပ်ကျွေးမှာ ငါ ကုသိုလ်ရတာပေါ့ ဆိုပြီး မောင်းကလေး ကူ နင်းပေးခဲ့ပါတယ် ။ အဲဒါ ဒေါ်အေးမ က မြင်သွားပုံရပါတယ် ၊ မနေ့တုန်းက ခင်ဗျား တို့အိမ်က အပြန် သူ့ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ သံချောင်း တဲ့ ဗျ ၊ ခဏ လာပါဦး တဲ့ ၊ ဒါနဲ့ ကျုပ် က သွားတော့ နင် မိထိုက် တို့ အိမ်ကို မောင်းကူထောင်းပေးနေတာ ငါ မြင်ခဲ့ပါတယ်တဲ့ ၊ အဲသည် ကောင်မ က သိပ် ညွန့်တာတဲ့ ၊ နင့် ကို မျက်စိ မမြင်တဲ့သူ ဆိုပြီး အနိုင်ကျင့် ခိုင်းတာတဲ့ဗျ ၊ ကျုပ် စိတ်ထဲ မကောင်းချက်တော့ ” နဲ့ လုပ်လိုက်တော့ မမိထိုက် က ဆတ်ဆတ်ထိ မခံဘဲ ဒေါ်အေးမ ကို ချက်ချင်း သွား ရန်တွေ့တော့တာပဲ ။

 “ တော် က ကျုပ် ကို ညွန့်တယ် ပြောရအောင်က တော့် ဆီက ဆန်တစ်လမယ် ကျုပ် ချေးဖူးသလား ”

 “ ငါ့ ဆီကသာ မချေးဖူးတာပါ အေ ၊ မဖွားမိ မြင်းခြံဈေး သွားလို့ ပိုက်ဆံ မပေးဘဲ ဈေးဖိုး မှာတာ ညည်း ညွန့်တာ မဟုတ်လို့ ဘာတုံးအေ့ ”

 “ တော်ကရော … ဟင် … မိသေးကလေး ကောက်သင်း ကောက်လာတဲ့ ပဲတောင်း ထဲက ပဲကို ပြည် ခိုးခြင်ပြီး ဝယ်တာလေ ”

 “ ငါ ပြည် ခိုးခြင်တာ ထားပါဦး ၊ ညည်း က ကိုသာအိ အခင်းထဲ က မတ်ပဲတွေ ခိုး ရိတ်တာ ကျတော့ရော ”

 လက်ခုပ် တဖျန်းဖျန်း ရိုက်ရိုက်ပြီး ရန်ဖြစ်လိုက်ကြတာ ဗြောင်းဆန်လို့ ၊ ရှိသမျှ ငယ်ကျိုးငယ်နာတွေကလည်း ရွာလူကြီး စစ်တုန်းက မပေါ်ဘူး ။ အခုမှ ပေါ်ကုန်ကြတော့တာပါပဲ ။ ဒေါ်အေးမ နဲ့ မမိထိုက် တို့ ပွက်ပွက်ရိုက်နေတုန်း သံချောင်း ကတော့ မနေ့တုန်းက မောင်း ကူထောင်းထားလို့ မမိထိုက် ကျွေးထားတဲ့ မုန့်ကျွဲသည်း တစ်ပန်းကန် ကို စားလို့ ပြောင်ပြီ ။ ဒါက သူတို့အချင်းချင်း ဖြစ်ကုန်ကြတဲ့ သဘောပါ ။ တစ်ခါတလေကျတော့ သံချောင်း ပါ ဝင်ပြီး သင်္ကာ ရှင်းရတဲ့အခါလည်း ရှိသေးတယ် ။ အဲသည် အခါကျရင် သံချောင်း က -

 “ ကျုပ် ပြောတာ အဲသည်သဘော မဟုတ်ပါဘူး ၊ ခင်ဗျား က အကောက် လွဲလို့ပါ ၊ ကျုပ် ပြောတာက သည်လို … ” နဲ့ ဒေါသ ဖြစ်နေတဲ့ သူ ကို ချော့ကာမော့ကာ လုပ်ပြီး သူ က ရှောင်ထွက်တတ်တယ် ။ တစ်ခါတလေ သူ့ အပေါ် ဒေါသပုံကျလာရင်လည်း သံချောင်း က -

 

“ လုပ်ပါဗျာ … ခင်ဗျားတို့ လုပ်လည်း ခံရုံပါပဲ ၊ ကျုပ် က မျက်စိ မမြင်တဲ့ သူ ဆိုတော့ အကြားနဲ့ ပြောရတာကို ဗွေ ယူချင်တယ်ဆိုလည်း ယူကြပါဗျာ ”

ဆိုတော့ လူ တွေမှာ အခက်လေ ။ သံချောင်း က မျက်စိ မှ မမြင်တာကိုး ။ စာပေ မှ မတတ်ရှာတာ ကိုး ။ ဘယ့်နှယ် လုပ်ပါ့မတုံး ။

°°°°°   °°°°°   °°°°°

 

သံချောင်း က ရွာထဲ ရပ်ထဲ သွားရင်းလာရင်းနဲ့ ကြားလာသမျှ သတင်းတွေကို ဆရာတော် ကို ဖောက်သည်ချလေ့ ရှိပေမဲ့ သံချောင်း မပြောဘဲ ထိန်ချန်ထားတဲ့ သတင်းတစ်ခု ရှိတယ် ။ ဒါကို ဆရာတော် လည်း မသိဘူး ။ ရွာထဲက ဘယ်သူမှလည်း မသိပါဘူး ။သည်အကြောင်း သိသူက သံချောင်း နှင့် ကိုဝါသီး နှစ်ယောက်တည်း ရယ် ။ ကိုဝါသီး ဆိုတာက သံချောင်းတို့ ရွာ က အမဲပေါ် ဝက်ပေါ် လိုက်တဲ့ သူ ပါ ။ သူ ကသာ အမဲပေါ် ဝက်ပေါ် လိုက်ရတာ ၊  မိန်းမ ကတော့ ရွှေတွေကို ညွှတ်လို့ ၊ ညွှတ်ဆို ကိုဝါသီး ရဲ့ အရှိန်အဝါကလည်း သေးမှ မသေးဘဲကိုး ။

ရွာ တစ်ရွာ မှာ လူမိုက် တစ်ယောက် လောက်တော့ ရှိတတ်ကြတယ် မဟုတ်လား ။ ဟိုတုန်းကတော့ စုန်းရှိမှ ရွာ တည်ရသတဲ့ ။ သံချောင်း တို့ ရွာ ကတော့ လူမိုက် ရှိမှ ရွာတည်ရသလို ဖြစ်နေပြီ ။ ကိုယ့် ရွာ မှာ လူမိုက် မရှိရင် တစ်ရွာ က လာစော်ကားမှာ လန့် နေရသေးတာကိုး ။

 ကိုဝါသီး ကတော့ နွားသတ် ဝက်သတ်နေတဲ့ သူ ဆိုတော့ လက် က ယဉ်ပြီးသား နေမှာပေါ့ ။ သည်နယ်က ဘာပဲလုပ်လုပ် အမဲ ပေါ်ချင် ဝက် ပေါ်ချင် လို့ကတော့ ကိုဝါသီး ကို လှမ်း မှာလိုက်ရုံပဲ ။ ကိုဝါသီး ကလည်း ဘယ်ရွာက ခေါ်ခေါ် လိုက်တာပဲ ။ ဒါက သူ့ အလုပ် ကိုး ။ ရွာစဉ်ကိုးပေါက် ရောက်နေတဲ့ သူ ဆိုတော့ ရွာတကာ မှာ လူမိုက် မှန်သမျှ သူ့ မိတ်ဆွေချည်းပဲ ။ သည်တော့လည်းဝါသီး တဲ့ ဟေ့ ဆိုရင် ရွာ က မီးသေပြီးသားပါ ။ ကိုဝါသီး ကလည်း ရွာ ကို စောင့်ရှောက်ပါတယ် ။ သူ ရှိနေသမျှ ကာလပတ်လုံး ရွာမှာ နွားခိုးမှု မရှိဘူး ။ လူသတ်မှု မရှိဘူး ။ မုဒိမ်းမှု မရှိဘူး ။ ဒါကြောင့် ကိုဝါသီး ရဲ့ အရှိန်အဝါ က မသေးဘူး ။

 အဲသည် ကိုဝါသီး ကိုတော့ သံချောင်း က ကြောက်တယ် ။ ကြောက်တယ် ဆိုတာ သူက ဘာမှ လုပ်လို့တော့ မဟုတ်ပါဘူး ။ အလိုလို လန့်တာမျိုးပေါ့ ။ ကိုဝါသီး ကများ နင်းဖို့ နှိပ်ဖို့ ခေါ်ရင် သံချောင်း အရောက် ပြေးရတယ် ။ ကိုဝါသီး ကို ကြောက်တာကလည်း တစ်ကြောင်း ၊ နင်းနှိပ်ခကို မြိုးမြိုးမြက်မြက်ကလေး ပေးတတ်တာကလည်း တစ်ကြောင်းပေါ့ ။ အဲသည်နေ့ က ကိုဝါသီး ကသံချောင်း ကို နင်းပေးဖို့ လူခေါ်လွှတ်လိုက်တယ် ။ သံချောင်း လည်း ထမင်းစား ရေမိုးချိုးပြီး ရွာထဲ ထွက်ခဲ့တယ် ။ ကိုဝါသီး အိမ် က ကျောင်း နဲ့ လှမ်းပေမဲ့ သံချောင်း ကတော့ အရောက် သွားတတ်ပါတယ် ။ ဘုန်းကြီးကျောင်း က ရွာမြောက်ဖျား မှာ ၊ ကိုဝါသီး အိမ် က ရွာ တောင်ဖျား မှာ ။ တောင်ဖျား မှာတောင် ကိုဝါသီး အိမ် က ချောင်းချောက်ကြီး ကို ဖြတ်ရသေးတာ ။ ဒါပေမဲ့ သံချောင်း ကအဲသည် ချောင်းချောက်ကြီး ထဲက သဲလောက်တော့ ထည့် မတွက်ပါဘူး ။ နေ့လယ် နေပူကြီးကျက်ကျက် ရောက်လာတဲ့ သံချောင်း ကို ကိုဝါသီး က ဆီးပြီး မခိုင်းသေးဘူး ။ ရေနွေးကလေး ၊ အမြည်းကလေး နဲ့ ဧည့်ခံပါသေးတယ် ။ တစ်အောင့်လောက်နေတော့ သူ့ မိန်းမမမြဒေါ ကို …

 “ မြဒေါ … နင့် အမေအိမ် သွားချင်လို့ဆို ၊ သွားလေ ၊ ငါ အိမ် စောင့်နေလိုက်မယ် ၊ သံချောင်း အနင်းလည်း ခံချင်လို့ ”

 ကိုဝါသီး က ပြောတော့ မမြဒေါလည်း ဝမ်းသာအားရ နဲ့ သုတ်ခနဲ ရွာဘက် ထွက်သွားတော့တာပဲ ။ အဲသည်နေ့ က ကိုဝါသီး ဟာ သံချောင်း ကို ခါတိုင်းလို ၊ စဟယ် နောက်ဟယ် မလုပ်ဘဲ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ပဲ စကား ပြောတယ် ။ တစ်ခုပြီး တစ်ခု ကျွေးတယ် ။ သံချောင်း စိတ်ထဲ နည်းနည်းတော့ ထူးခြားနေတာပေါ့ ။ ပက်လက်ရော ၊ မှောက်ရက်ရော နင်းပြီးတော့ အပူ ထုတ်ပေးနေတုန်း ကိုဝါသီး က သံချောင်း ကို ပြောတယ် ။

 “ သံချောင်း… မင်း မြောက်ရွာ က ကိုဒင်ကြီး ကို သိလား ” ဆိုတော့ သံချောင်း က -

 “ လူမိုက်ဒင်ကြီးလား ” တဲ့ ။ 

“ ရှီးတဲ့မှ … သူ့ သွားပြီး လူမိုက်ဒင်ကြီး ခေါ်နေ ၊ မင်း ဇက်ပြုတ်သွားချင်လို့လား ”

နဲ့ လုပ်လိုက်တော့ သံချောင်း က ကြောက်ချင်ယောင် ဆောင်ပြလိုက်တယ် ။ သံချောင်း ကို ပြောတဲ့ ကိုဝါသီး လေသံကတောင် ဒင်ကြီး ကို ကြောက်နေတဲ့ ပုံမျိုးပေါ့ ။

 “ သူ့ အိမ် ကို မင်း သိလား ”

 “ အိမ် တော့ ကျုပ် ဘယ် သိပါ့မလဲ ”

 “ အေး … အိမ် မသိရင်လည်း ရတယ် ၊ မင်း ငါ ခိုင်းတာ လုပ်ပေးမလား ၊ မင်း ကို မုန့်ဖိုး ၅၀၀ ပေးမယ် ”

 ကိုဝါသီး က ၅၀၀ ပေးမယ် ဆိုတော့ သံချောင်း အံ့ဩသွားတယ် ။ ခါတိုင်း အနင်းခံရင် ၁၀၀ ငွေ ဆိုတာ ကိုဝါသီး မို့ ပေးနိုင်တာ မှုတ်လား ၊ အခု ၅၀၀ ပေးမယ် ဆိုတော့ တစ်ခုခုတော့ ထူးခြားနေပြီလေ ။

 “ ကျုပ် လုပ်နိုင်တာဆို လုပ်ပေးမှာပေါ့ဗျ ”

 “ မင်း ဘာမှ လုပ်စရာ မလိုဘူး ၊ ငါ ပေးလိုက်တဲ့ စာ ကို ဘယ်သူမှ မသိအောင် ပုဆိုးကြားထဲ လိပ်ထည့်သွားရုံပဲ ၊ ရွာသာညောင်ပင်ကြီးအောက်ကော မင်း သွားတတ်လား ”

 “ သင်္ချိုင်းမြောက်ဘက် က ရွာသာညောင်ပင် လား ”

 

“ အေး … ”

 “ အပျော့ပေါ့ဗျာ ”

 “ အေး … အဲသည် အပင်အောက်မှာ ဒင်ကြီး ရဲ့ သားလေး ရှိတယ် ၊ နွားကျောင်းနေတာလေ ၊ သူ့ ကို မင်း စာ ပေးခဲ့ရုံပဲ ၊ ဘယ့်နှယ့်လဲ … လုပ်ပေးမလား ”

 သည် စာကလေး ပေးရုံနဲ့ ၅၀၀ ပေးမယ် ဆိုတာကတော့ တော်တော့် ကို မတန်တာပါ ။ တစ်နေကုန် ခြေပန်းလက်ပန်းကျအောင် နင်းမှ ၁၀၀ ရတဲ့ သံချောင်း က ရွာသာညောင်ပင်ဆီ သွားပြီး စာကလေး ပေးရုံနဲ့ ၅၀၀ ဆိုတော့ …

 “ စာပေးရုံပဲဗျာ ၊ လုပ်တာပေါ့ ”

 “ စာပေးရုံတင် မကဘူး ၊ သည် စာကို ဘယ်သူမှ မမြင်အောင် ဝှက်ယူသွားရမယ် ၊ ဒင်ကြီးသား လက်ထဲ ရောက်အောင် ထည့်ရမယ် ၊ ကြားမှာ တစ်ခုခု ဖြစ်ရင်တော့ မင်း မချောင်ဘူး မှတ် ”

 “ ရပါတယ်ဗျာ ၊ ကျုပ် ခါးက ပုဆိုးလည်း ဘယ်သူမှ ဆွဲ မချွတ်ပါဘူး   ” 

“ အေး … သည်စာ ပေးတဲ့အကြောင်းကိုလည်း မင်း ဘယ်သူ့ကို မှ မပြောရဘူး ၊ ပြောရင် မင်း အသက် ဖက် နဲ့ ထုပ်ပေတော့ ”

 သည် သဘောတူညီချက်နဲ့ပဲ သံချောင်း က ကိုဝါသီး စာ ကို ယူသွားတော့တာပါ ။ သည်သတင်းက လျှို့ဝှက်ရမယ့် သတင်း ဆိုတာကို သံချောင်း သိနေသလို ကိုဝါသီး ကိုလည်း ကြောက်ရတယ် မဟုတ်လား ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သံချောင်း ကတော့ ငွေ ၅၀၀ နဲ့  ရွာ က ဈေးသည်ဒေါ်ဖွားမိ ကို ပုဆိုးကလေးတစ်ထည်နဲ့ စွပ်ကျယ်ကလေး တစ်ထည် မှာပြီးပြီ ။ တန်ဆောင်မုန်းလ ဘုရားပွဲ မတိုင်မီကလေးမှာပဲ အရှေ့တောရွာ ဓားပြတိုက်မှု ဖြစ်တယ် ။ အမှုလိုက်ကြတော့ ဒင်ကြီး ရဲ့ လက်ချက် ဆိုပြီး ဒင်ကြီး အဖမ်း ခံရတယ် ။ အဲသည်ညက ကိုဝါသီး ကတော့ ရွာ မှာ ရှိနေခဲ့တယ် ။ ဒင်ကြီး တို့ အဖမ်း ခံရတဲ့သတင်း ကြားတော့ ကိုဝါသီး က သံချောင်း ဆီ ပြေးလာတယ် ။

 “ သံချောင်း … ဟို စာကိစ္စ ဘယ်သူ့မှ မပြောနဲ့နော် ”

 သံချောင်း က မျက်စိ မမြင်ရဘဲနဲ့ ကိုဝါသီး ကို ကြည့်ပြီး ပြုံးလိုက်တယ် ။ ပြီးတော့ ခေါင်း ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ညိတ်ပြလိုက်ရင်း …

 “ ကိုဝါသီး … ကျုပ် ကို ဘုရားပွဲ သုံးဖို့ မုန့်ဖိုး ပေးဦး ” တဲ့ ။

 ကိုဝါသီး ကလည်း “ အေးပါကွာ ” ဆိုတဲ့ပြီး သံချောင်းကို ငွေ ၅၀၀ ထပ် ပေးလိုက်တယ် ။

 အဲသည် နောက်ပိုင်းတော့ သံချောင်း က အနင်းအနှိပ် လိုက်မစားတော့ပါဘူး ။ ဘုရားပွဲ ကျောင်းပွဲ ရှိလို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ် ၊ ဗီဒီယိုလေး ကြည့်ချင်လို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ် သူမို့ အသုံး လိုလာရင် ကိုဝါသီး ဆီသွား ပြီး လက် ဖြန့်ခံလိုက်ရုံပဲ ။ တစ်ခါတလေလည်း ကိုဝါသီး က သူ တောင်းသလောက် ပေးတယ် ။ တစ်ခါတလေတော့ သံချောင်း ကို ကြိမ်းမောင်းပြီး သင့်သလောက်ပဲ ပေးတယ် ။ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် သံချောင်းကတော့ ကိုဝါသီး အကြောင်း ကို ရွာထဲ လျှောက် မပြောပါဘူး ။

°°°°°   °°°°°   °°°°°

 မနေ့ တစ်နေ့ကတော့ ကိုဝါသီး ဆုံးသွားရှာတယ် ။ ညကြီး အချိန်မတော် အိမ် ပြန်လာတုန်း ချောင်းချောက်ကြီး ထဲ က မြွေ ကိုက်လိုက်လို့တဲ့ ။ ကိုဝါသီး ဆုံးသွားတယ် ဆိုတော့ ရွာ က ဟင်ခနဲတောင် ဖြစ်သွားကြသေးတယ် ။ ကိုဝါသီး ရှိနေတုန်းက သူတို့ ရွာမှာ ဘယ်သူ့ ရန်မှ မကြောက်ရဘူး မဟုတ်လား ။ လူမိုက် ဆိုပေမဲ့ ရွာအပေါ် စောင့်ရှောက်ဖော် ရတော့အားကိုးကြရတာပေါ့ ။ ရန် ကို လုံ လို့ပါ ။ အခုလို ကိုဝါသီး ဗြုန်းခနဲ ဆုံးသွားတယ် ဆိုတော့ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အားတော့ ငယ်သွားကြတာပေါ့လေ ။

 အားငယ်သွားကြတဲ့ အထဲမှာ သံချောင်း လည်း ပါတယ် ။ ကိုဝါသီး မရှိတော့ သူ့ ကို မုန့်ဖိုးပဲဖိုးလေး အချောင်ပေးမယ့် သူ က မရှိတော့ဘူးလေ ။ သည်တော့ ငွေအသုံး လိုလာရင် အနင်းအနှိပ်ကလေး လိုက်ရတော့တာပဲ ။ ဒါပေမဲ့ သံချောင်း မှာ ကိုဝါသီး သိမသွားတဲ့ အချက် တစ်ချက် ရှိသေးတယ် ။ ကိုဝါသီး သေတော့ သံချောင်း က သူ့ ထင်းရှူးသေတ္တာကလေးထဲမှာ သော့ခတ် သိမ်းထားတဲ့ စာရွက်ကလေး ကို ထုတ်ယူလိုက်တယ် ။ ပြီးတော့ ဘယ်သူမှ မသိအောင် ပုဆိုးကြားထဲ လိပ်ထည့်လာပြီး ကျောင်းအောက်က မီးဖိုကလေးထဲ ပစ် ထည့်လိုက်တယ် ။ စာရွက်ခေါက်ကလေး မီးလောင် မလောင် သူ က စမ်းကြည့်လိုက်သေးတယ် ။ စာရွက်ကလေး တစ်စမကျန် လောင်သွားတော့မှ သံချောင်းတစ်ယောက် စိတ်အေးလက်အေး ရွာ ထဲ ထွက်ခဲ့တယ် ။

 “ လာဟေ့ … သံချောင်း ”

 အရီးတင့် က လှမ်းခေါ်တော့ သံချောင်း က -

 “ ဘာကျွေးမှာလဲဗျ  ” တဲ့ ။

 ခါတိုင်းလို ပေါ့ပေါ့ပါးပါး အေးအေးဆေးဆေးပါပဲ ။ အရီးတင့် တို့ အိမ်မှာ သည်ကနေ့ မြေပဲ ဆွတ်နေကြတာ ဆိုတော့ အပျိုတွေကလည်း အုံးအုံးထ လို့ပေါ့ ။ သည်သတင်း ကို မနက်ကတည်းက သံချောင်း ရပြီးသားပါ ။ မနက်တုန်းက ဆရာတော် ကို သာကူယို လာလှူတော့ သံချောင်း က မေးလိုက်ပြီးသားလေ ။

 “ ညည်းတို့ မျှော်နေတဲ့ သံချောင်း လာပါပြီတော် ၊ ကဲ … သာကူယို အရင် သောက်လိုက်ဦး ”

 

အရီးတင့် က အပျိုတွေဘက် လှည့်ပြောရင်း သံချောင်း ကို သာကူယို တိုက်တယ် ။ သာကူယို က ပူနေလို့ သံချောင်း မှာ တစ်ဇွန်းချင်း လေမှုတ်ပြီး သောက်နေရတယ် ။

 

“ သံချောင်း … မနေ့ည က ဘာဇာတ်ကား ကြည့်ခဲ့ရတုံး ၊ ပြောပြဦး ” ဆိုတော့ သံချောင်း က

“ ကျုပ် ဗီဒီယို မကြည့်တာ ကြာပြီ  ” တဲ့ ။

 “ ဘာဖြစ်လို့တုံး သံချောင်း ရဲ့ ၊ ကိုဝါသီး ကို ကြောက်လို့လား  ” လို့ မသေးတာက မေးတော့ မမိဆွဲ က ကြားဝင်တဲ့ပြီး …

 “ ကိုဝါသီး ဆိုလို့ ပြောရဦးမယ် ၊ ကိုဝါသီး ကို ကိုက်တဲ့ မြွေက ခလောက်မြွေ တဲ့ တော့် ”

 “ ခလောက်မြွေ … ”

 သံချောင်း က သူ တစ်ခါမှ မကြားဖူးတဲ့ နာမည် မို့ ခေါင်းထောင်ပြီး နား စွင့်လိုက်တယ် ။

 “ ခလောက်မြွေ ဆိုတာ မြွေ က ခလောက် ဆွဲထားသလို မြည် လို့ လို့ အဘ က ပြောတာပဲ ၊ တို့နယ်ဘက်မှာတော့ တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးပါဘူး ၊ အံမယ်လေး … ကိုက် လိုက်ရင်တော့ ဆေးမမီဘူးတဲ့ တော် ရေ့ … ”

 “ သူ့ မိန်းမ မမြဒေါ က ပြောတော့ အဲသည် မြွေ ကို မမိလိုက်ဘူးတဲ့ ၊ ကိုဝါသီး အော်သံ ကြားလို့ သူတို့ ပြေးသွားကြတော့ မြွေ က မရှိတော့ဘူးတဲ့ ၊ ကိုဝါသီး ဆိုတာများ နှုတ်ခမ်းတွေ ပြာနှမ်းလာတော့တာတဲ့ ။ အဆိပ် ပြင်းချက်ကတော့ …  ” 

“ အဲသည် မြွေ မမိလိုက်သာ ဆိုးသာပဲ ၊ တော်ကြာ ရွာ ထဲ ခိုကပ်နေပြီး လူတွေ ကို အန္တရာယ် ပြုမှဖြင့် … ”

 “ နတ်ကတော် မသန်းစိန် က ပြောတော့ ဘာမြွေ မှ မဟုတ်ဘူးတဲ့ ၊ တိုက်မြွေ တဲ့ အေ့ ၊ ကိုဝါသီး က နွားသတ် ဝက်သတ် နဲ့ မို့ နတ် က မကြိုက်လို့ တိုက်တာလို့ ပြောသာပဲ ”

 “ ဘာမြွေပဲ ဖြစ်ဖြစ်အေ … ညဘက် အပြင် မထွက်ကြနဲ့ပေါ့အေ့ ”

 မိန်းမတွေ တစ်ယောက် တစ်ပေါက် ပြောနေကြတာကို သာကူယို သောက်ရင်း ကြားနေရတဲ့ သံချောင်း မှာတော့ လက်ဖျားခြေဖျားတွေ အေးစက်လို့ ။

°°°°°   °°°°°   °°°°°

 “ သံချောင်း … ရွာ တောင်ဖျားက ကိုလှဘော် ကို သွားခေါ်စမ်း ၊ မနက်ဖြန် သူ မြို့သွားမယ် ပြောတယ် ၊ ငါ ဘုရားပုံတော်ကလေးအတွက် မှန်ပေါင် မှာ လိုက်ချင်လို့ ”

 

ဆရာတော် က ခိုင်းတာကို သံချောင်းက ပေကပ်ကပ် လုပ်နေတယ် ။ ခါတိုင်း ရွာထဲရပ်ထဲ လွှတ်ရင် အူမြူးနေတတ်တဲ့ သံချောင်း က သည်တစ်ခါ ဖင်လေးနေတော့ ဆရာတော် က …

 

“ ဟဲ့ … သံချောင်း … ဘာဖြစ်နေတာတုံး ”

 “ တ .. တပည့်တော် … ညဘက် မသွားရဲဘူး ဘုရား ”

 “ အမယ် … နင့် မှာ နေ့ရယ် .. ညရယ် ရှိသေးသလား သံချောင်း ရဲ့ ”

 “ ရှိတာပေါ့ ဘုရား ၊ နေ့ကျ လင်းတော့ ရွာလမ်းတွေမှာ လူသူလေးပါး ရှိတာပေါ့ ဘုရား ၊ညကျ လူသွားလူလာမှ မရှိတာ ဘုရား ”

 သံချောင်း ကြေးများနေပုံ ကို ဆရာတော် က ပြုံးတယ် ။

 “ ဘာလဲ … နင် က ဝါသီး ခြောက်မှာ ကြောက်နေတာလား ၊ နာနာဘာဝ က ရွာ ထဲ မနေနိုင်ပါဘူး သံချောင်း ရဲ့ ”

 “ တင် … တင်ပါ့ဘုရား ၊ တပည့်တော် နားလည်ပါတယ် ဘုရား ၊ တပည့်တော် သရဲ မကြောက်တတ်ပါဘူး ဘုရား ”

 “ ဒါဖြင့် နင် က ဘာ ကြောက်နေတာတုံး ”

 ဆရာတော် က လေသံမာမာ နဲ့ မေးတော့ သံချောင်း လန့်ဖျပ်သွားတယ် ။ 

“ တ … တပည့်တော် ကြောက်တာ ခလောက်မြွေ ပါ ဘုရား ”

 

ကိုဝါသီး လက်ထဲ က စာ ကို ဒင်ကြီးဆီ ရောက်အောင် မပေးဘဲ နေဝံ့တဲ့ သံချောင်း က သူ တစ်ခါမှ မမြင်ဖူး ၊ မကြားဖူးတဲ့ ခလောက်မြွေ ကိုတော့ ကြောက် သတဲ့လေ ။ စာပေး စာယူ လုပ်ကြကတည်းက သည် လူ နှစ်ယောက် မတွေ့ဝံ့ကြလို့ပဲ ဆိုတာ သံချောင်း က တွက်ပြီးသား ကို ။ နေရဲတာပေါ့ ။ ခလောက်မြွေ ဆိုတာမျိုးကျတော့ သူ တွက်လို့မှ မရတာ ။ ကြောက်မယ် ဆိုရင်လည်းကြောက်မှာပေါ့လေ ၊ ဆရာတော် က …

 “ နင့် လို လူကများ … ခလောက်မြွေ ကြောက်ရသေးသလား သံချောင်းရဲ့  ” ဆိုတော့

သံချောင်း က -

 “ တင်ပါ့ဘုရား ၊ သူ က အဆိပ်ပြင်းသတဲ့ ဘုရား ” တဲ့ ။

 အဲသည်နောက်တော့ ညဘက် ဆို သံချောင်း ကို ဘယ်မှ လွှတ်လို့ မရတော့ဘူး ။ ဗီဒီယိုရုံလည်း မသွားတော့ဘူး ။ ဒါပေမဲ့ နေ့လယ်နေ့ခင်းတော့ ခါတိုင်းလို ရွာထဲရပ်ထဲ လျှောက်သွားတုန်း ၊ မဟုတ်က ဟုတ်က ဇာတ်လမ်းတွေ ဆင်ပြောတုန်း ။ လူတွေကလည်းသံချောင်း ပြောတာကို နားထောင်နေကြတုန်း ။

◾ခင်ခင်ထူး

📖 ရွှေအမြုတေမဂ္ဂဇင်း

      ၂၀၀၁ ၊ ဒီဇင်ဘာလ ။ 

www.facebook.com/aung.naingoo.3726613

.