ဆင်းရဲခြင်း သည် တရားခံ

 

❝ ဆင်းရဲခြင်း သည် တရားခံ ❞

( ၁ )

“ မိုးမခ ” ဘက် ဆီ သို့ ကိုလှဆောင် တစ်ယောက် ထွက်ခွာသွားသည်မှာ နှစ်လ နီးပါးမျှ ကြာခဲ့ပြီ ဖြစ်သည် ။ ကိုလှဆောင် သည် မိုးမခ ဘက်တွင် ရှိသော အင်း လုပ်နေသည့် ဆွေမျိုးသားချင်းများ ထံ ၌ သူရင်းငှား အလုပ် လုပ်ရန် ထွက်ခွာသွားခြင်း မျှ သာ ဖြစ်ပေသည် ။

လင်သား ဖြစ်သော ကိုလှဆောင် မရှိစဉ် ကာလအတွင်း မအေးငြိမ်း သည် မိမိ ကိုယ် မိမိ အပြစ် တင်၍ မဆုံးနိုင်အောင် ၊ ဝမ်းနည်း၍ မပြီးနိုင်အောင် ဖြစ်ခဲ့ရလေသည် ။ ရန်ကုန် ကဲ့သို့သော မြို့ကြီးပြကြီး ၌ ကလေးသုံးယောက် ၏ တာဝန် ကို ထမ်းဆောင်ရင်း ကျန်ရစ်ခဲ့သည့် မအေးငြိမ်း ၏ ဘဝမှာ အေးခြင်း ၊ ငြိမ်းချမ်းခြင်း မရှိသော ဘဝ သာ ဖြစ်ပေသည် ။

အဘယ့်ကြောင့် ဆိုသော် မအေးငြိမ်း သည် ကလေးသုံးယောက် နှင့် သူ ၏ တစ်ဝမ်းတခါး အတွက် ဖြစ်သလို ရှာကြံ အသက်မွေး နေရခြင်းကြောင့် ဖြစ်သည် ။ လွန်ခဲ့သည့် ၁၀ နှစ် ကျော်ကျော် လောက်က ရန်ကုန်မြို့ကြီး သို့ ပြောင်းရွှေ့ခိုလှုံ လာ စက စ၍ ကျရာ အလုပ် ၊ ရရာ အလုပ် ကို သိမ်းကျုံးလုပ်ကိုင်ခဲ့သည် သာ ဖြစ်ပေသည် ။ သို့ရာတွင် သူတို့ ၏ ဘဝမှာ ပိုလို့သာ ကြမ်းတမ်းခက်ထန်လာသည် ။ ပိုလို့သာ အခက်အခဲ တွေ ဝန်းရံ လာသည် ။

ယခုမူ ရန်ကုန်မြို့အစွန်ရှိ ငမိုးရိပ်ချောင်း ကမ်းပါး၌ နေထိုင်၍ မဖြစ်နိုင်တော့လောက်အောင် အခြေအနေ ကျပ်တည်း ဆိုးဝါးလာသည် ။ ထို့ကြောင့်လည်း ကိုလှဆောင် သည် မိုးမခ ဘက် တွင် အတန်ငယ် ချောင်ချောင်လည်လည် ရှိနေသည် ဆိုသော သားချင်းများ ဆီ သို့ အလုပ်အကိုင်ကလေးများ ရလို ရငြား ထွက်ခွာသွားခြင်း ဖြစ်လေသည် ။

ကိုလှဆောင် ထွက်ခွာသွားသည် မှာ နှစ်လ နီးပါး ကြာလာသည့် အတွက် မအေးငြိမ်း နှင့် သား ယောက်ျားကလေး သုံးယောက် တို့၏ နေရေး ၊ စားရေး မှာ ပိုလို့သာ ကျပ်တည်း လာတော့သည် ။ သို့မို့ကြောင့်လည်း မအေးငြိမ်း သည် တစ်သက် နှင့် တစ်ကိုယ် မပြုဘူးသော အမှု ကို ပြုမူမိခဲ့၏ ။ ယခု အသက်အရွယ် ထိ မကြံစည်ဘူး သော အပြစ် ကို ကျူးလွန်မိခဲ့၏ ။ ယင်းသည်ကား မိန်းကလေး တစ်ဦး ၏ နားဆွဲ ကို အတင်း အဓမ္မ ဖြုတ် မိခြင်း ပေတည်း ။

ညောင်တန်း သင်္ဘောဆိပ် ၏ လူစည်ကားသော ကမ်းနဖူးတွင် ၈ နှစ် အရွယ် မရှိ တရှိ မိန်းကလေး တစ်ဦး ၏ နားဆွဲကလေး ကို မအေးငြိမ်း က အဓမ္မ ဖြုတ်ယူဖို့ ကြိုးစားခဲ့သည် ။ သို့ရာတွင် ဤ အလုပ်မျိုး ၊ ဤ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်း ပညာမျိုး ၌ ကျင့်သား မရှိသော မအေးငြိမ်း ကို အနီးအပါးမှ လူများ က လက်ပူးလက်ကြပ် ဝိုင်းအုံဖမ်းဆီး ရမိလိုက်ကြ၏ ။

အမှန်စင်စစ်အားဖြင့် ထမင်း နှင့် အစာရေစာ ကို တမ်းတနေကြပြီ ဖြစ်သော သားကလေးများ နှင့် မိမိ ၏ ဟာနေသော ဝမ်းဗိုက် တို့ ကို ဖြည့်တင်းရန် အတွက် မအေးငြိမ်း သည် ကြံရာမရသည့် အဆုံး၌ ဤ မကောင်းမှု ကို ကျူးလွန်လိုက်ခြင်း မျှသာ ဖြစ်လေသည် ။

သူ သည် ရူးသွပ်နေသူ တစ်ဦး မဟုတ်သည့် အတွက် မိမိ ဘာ လုပ်မိသည် ကို ကောင်းစွာ သဘောပေါက် နားလည်သော မိန်းမသား တစ်ဦး ဖြစ်၏ ။ ရိုးသားသော အလုပ် ကို လုပ်ရသလောက် လူမွေးလူတောင် မပြောင်စေကာမူ ထာဝစဉ် မညည်းမညူ လုပ်လေ့ ရှိသော လင်သား ဖြစ်သူ ကိုလှဆောင် သာ သိသွားပါက အသည်းကွဲမတတ် ရင်ကွဲပက်လက် ဖြစ်လိမ့်မည်ဟုလည်း ခန့်မှန်းမိသူဖြစ်၏ ။ အသက်အရွယ် အားဖြင့် ၈ နှစ် မျှပင် မရှိသေးသော မိမိ ရင်သွေး နှင့် ရွယ်တူ တန်းတူလောက် ရှိသည့် မိန်းကလေး တစ်ဦး ထံ မှ သူ ပိုင်သည့် ပစ္စည်းဥစ္စာ ကို မတရားသော နည်းဖြင့် လုယက်ယူငင်ရန် ကြိုးပမ်းခြင်းမှာ တရား မဲ့လွန်းလှသည် ။ ရှက်ကြောက်စရာ ကောင်းလွန်းလှသည် ဟု တွေးတတ်သော အသိကလေးတော့ ရှိပေသေးသည့် မအေးငြိမ်း လည်း ဖြစ်၏ ။

ဤ အလုပ်မျိုးမှာ တရားဥပဒေ က တားမြစ်ထားသော အလုပ်မျိုး ဖြစ်ကြောင်း ကို ယေဘုယျ သဘောအားဖြင့် လည်း သိပေ၏ ။ ထို့ထက် ပို၍ လက်ပူးလက်ကြပ် ဖမ်းဆီးရမိသည့် အခါမျိုး၌ အမျက်ဒေါသ ထွက်နေသူတို့ ၏ ဝိုင်းဝန်းရိုက်ပုတ်ခြင်းစသော တရားမဝင် သည့် အပြစ်ဒဏ် နှင့် ဘေးအန္တရာယ်များ ခံရနိုင်သည် ကို ပါ စဉ်းစားထားမိသူ ဖြစ်ပေ၏ ။ အချုပ် ဆိုရသော် ငယ်စဉ်တောင်ကျေး ကလေးဘဝ က စ၍ ကိုယ့်ဒူးကိုယ်ချွန် လယ်ယာကိုင်းကျွန်း လုပ်ကိုင်စားသောက်ကာ တစ်ဝမ်းတခါး အတွက် အသက်မွေး ခဲ့သည့် မိမိ ၏ ဘဝကို မသန့်ရှင်းသော အသွင် သို့ ပြောင်း ပစ်ရတော့မှာပါကလား ဟု လည်း ဝမ်းပမ်းတစ်နဲ တွေးမိသူ ဖြစ်ချေသည် ။

သို့သော် ထွေပြားမြားမြောင်လှသည့် အတွေးများ ၊ သံသယ နှင့် စိုးရိမ်မှုများ အကြားမှပင် မအေးငြိမ်း သည် ယင်း မကောင်းမှု ကို ကျူးလွန်မိခဲ့သည် သာတည်း ။

( ၂ )

ရုံးခန်း မှာ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လျက် ရှိသည် ။ တရားသူကြီး ထိုင်မည့် ကုလားထိုင် နှင့် စားပွဲ ရှေ့မှ နေ၍ အနီရောင် ပိတ်ဖြင့် ကာထားလေရာ မှိုင်းသော ရုံးခန်း ၏ အရောင် နှ င့် အနီရောင် တို့ ပေါင်းစပ်လျက် ရုံးခန်း မှာ ပို၍ ဟိတ်ဟန်ကြီးမား နေသလား ဟု ထင်ရလေ၏ ။

ရုံးခန်း ၏ တစ်ခုသော နံရံထောင့် ၌ ကား အရောင်အဆင်း ဟူ၍ လုံးလုံး မရှိသည့် သစ်သားဘီရို တစ်လုံး ကို ချထားလေ၏ ။ ထို ဘေးတွင် ဖုန်မှုန့်များ ပေရေနေသည့် ဖိုင်တွဲ အချို့ တင်ထားသော စင်ကလေး တစ်ခု ကိုလည်း တွေ့ရသည် ။ ဝက်ခြံကလေး အတွင်း၌ ချထားသော ခုံတန်းလျား အပြင် ရုံးခန်း ၏ နောက်ဘက် နံရံနား၌လည်း ခုံတန်းရှည် တစ်ခုကို ချထားပေရာ လာရောက် နားထောင်သူများ နှင့် တရားခံများ အတွက် ထိုင်စရာ နေရာများပင် ဖြစ်ပေသည် ။

တရားသူကြီး ထိုင်ရာ စင်မြင့်ကလေး ၏ ရှေ့တွင် ကပ်လျက်သား စားပွဲကြီး တစ်ခု နှင့် ကုလားထိုင် ၄ လုံး ကို ချထားပေး၏ ။ ဤနေရာမှာ ဝတ်လုံတော်များ နှင့် ရှေ့နေများ အတွက် ဖြစ်သည် ။ ကျွန်တော် သည် ထိုနေရာရှိ ကုလားထိုင် တစ်လုံးတွင် ဝင် ထိုင်နေမိလိုက်ပါသည် ။ မအေးငြိမ်း ၏ ခင်ပွန်းသည် ကိုလှဆောင် မှာ သူ့ ဇနီး ၏ သတင်း ကို ကြားရသည့် အတွက် “ မိုးမခ ” ဘက် မှ ကမန်းကတန်း ပြန်လာခဲ့ပြီးနောက် ယခင် က သိဖူးကျွမ်းဖူး ဖြစ်သော ကျွန်တော့် အား အကူအညီပေးပါရန် မေတ္တာရပ်ခံ ခဲ့လေ၏ ။

လွန်ခဲ့သော တစ်နှစ်ခန့် က ကိုလှဆောင် သည် သူ့ မိတ်ဆွေ တစ်ဦး ၏ မြေမှု အတွက် ကျွန်တော့် အား လာရောက် ငှားရမ်းရာတွင် ပါဝင်ခဲ့ပြီး ထို မြေမှု ကို ကျွန်တော် လိုက်ပါဆောင်ရွက်သဖြင့် အနိုင် ရရှိခဲ့ဖူးပေ၏ ။ ထိုအချိန်က စ၍ ကိုလှဆောင် က ကျွန်တော့် အား သိသလို ကျွန်တော် ကလည်း ကိုလှဆောင် အား မှတ်မိနေခြင်း ဖြစ်ပေသည် ။

ယခုတစ်ခေါက် ကိုလှဆောင် က ကျွန်တော့် အား လာရောက်၍ အကူအညီ တောင်းခံရာတွင်မူ အလွန်တရာ ညှိုးနွမ်းချုံးကျနေသော သူ့ အဖြစ် ကို ကျွန်တော် သတိ ထားမိပါသည် ။ သူ ၏ မိန်းမ ဖြစ်သူ မအေးငြိမ်း ကျူးလွန်ခဲ့သော အမှု ကို လုံးစေ့ပတ်စေ့ ၎င်း က ပြောပြသည် ။ လျှို့ဝှက်ထိန်ချန်ခြင်း ဟူ၍ လုံးဝ မရှိဘဲ “ ကျွန်တော် ရှက်လည်း ရှက်ပါရဲ့ ခင်ဗျာ ” ဟု အစချီကာ ဖြစ်ပုံကို ပြောပြသွားလေ၏ ။

ယနေ့တော့ မအေးငြိမ်း အား ရုံးထုတ်လာကြပေပြီ ။ သူတို့ လင်မယား နှစ်ယောက် သည် အနောက်ဘက် နံရံနားတွင် ကျနေသော ခုံတန်းလျားပေါ်၌ ညှိုးညှိုးငယ်ငယ် နှင့် ထိုင်နေကြပေ၏ ။ တရားလို ဖြစ်သူများနှင့် သက်ဆိုင်ရာ အမှုလိုက် ရဲအရာရှိ ပင် ရောက်ရှိလာလေပြီ ။

တရားသူကြီး မရောက်လာမီ အချိန်ပိုင်းကလေး၌ ကျွန်တော် သည် မအေးငြိမ်း နှင့် ပတ်သသက်နေသော အမှု တစ်ခုလုံးကို ခြုံ၍ စဉ်းစားနေမိပါသည် ။ အမှန်စင်စစ်အားဖြင့် အမှုသွား အမှုလာ ကို လေ့လာရုံမျှဖြင့် မအေးငြိမ်း မှာ ဤ ပြစ်မှုမှ ပြေးမလွတ်အောင် ပေါ်လွင်ထင်ရှားလျက် ရှိနေပြီ ဟု ကျွန်တော် တွေးမိပါသည် ။

ကလေးမကလေး ၏ နားဆွဲ ကို ဖြုတ်ယူရန် ကြိုးပမ်းသည်မှာ မှန်ပေ၏ ။ ဘေးနား က လူများ ဝိုင်းဖမ်းကြသည်မှာလည်း မှန်ပေ၏ ။ ကာယကံရှင် ကလေးမကလေး နှင့် သက်သေများ ကလည်း မအေးငြိမ်း ပါ ဟု အတပ် လူ ဆွဲပြထားသည် သာမက မအေးငြိမ်း ကိုယ်တိုင် က သက်ဆိုင်ရာ ရဲဌာန တွင် ဖြောင့်ချက် ပေးပြီး ဖြစ်၏ ။

ဤသို့ဆိုလျှင် အမှု မှာ ရှင်းနေပေပြီ ။ ကျွန်တော် ကဲ့သို့သော သာမန် ရှေ့နေ ရှေ့ရပ်တစ်ဦး ကို ငှားရမ်းလောက်အောင် အရေးပါလှသော အမှု မဟုတ်စေကာမူ ကိုလှဆောင် သည် စိုးရိမ်သောက ကြီးစွာဖြင့် ကျွန်တော့် အား အကူအညီ တောင်းခံခဲ့သည့် အတွက် ရုံး သို့ လိုက်လာခဲ့ခြင်း မျှသာ ဖြစ်ပေရာ အမှု စစ်ပုံကို ထိုင်၍ ကြည့်ရန်သာ ရှိပါတော့သည် ။

အတွေး ကောင်းနေခိုက်မှာပင် တရားသူကြီး သည် စင်မြင့်ပေါ်သို့ တက်လာကာ ၎င်း ၏ ကုလားထိုင်မြင့်ကြီး ၌ ထိုင်ချလိုက်လေ၏ ။ သူ ၏ ရုပ်လက္ခဏာ မှာ နှုတ်ခမ်းထူထူ ၊ အသားညိုညို နှင့် အညာအရပ် မှ လာသူ အညာသားကြီး တစ်ဦး နှင့် တူလှပေသည် ။ တရားခံ ၏ အမည်ကို ခေါ်သော တရားသူကြီး ၏ အသံမှာ အခန်း အတွင်း ဟိန်းလျက် ရှိလေ၏ ။

“ မအေးငြိမ်း ... ဟုတ်လား ”

“ ဟုတ် .. ဟုတ်ကဲ့ ”

မအေးငြိမ်း ၏ အသံမှာ ယဲ့ယဲ့မျှသာ ပေါ်ထွက်လာသည် ။ နံဘေးမှ ဝိုင်းကြည့်နေသူများ ကို သာမက တရားသူကြီး နှင့် ကျွန်တော့် အပြင် သက်ဆိုင်ရာ ရုံးအမှုထမ်းများ ကို ပါ ရှက်နေဟန် တူပေသည် ။

ကိုလှဆောင် ကား ခုံတန်းလျား ပေါ် ၌ အသက် ကင်းမဲ့နေသူ ပမာ မလှုပ်မယှက် ထိုင်နေဆဲပင်တည်း ။

“ ဖအေ နာမည် ဦးဘိုးခ ၊ အမေ ဒေါ်ငွေဆင် ဟုတ်ရဲ့လား ”

“ ဟုတ်ကဲ့ ”

တရားသူကြီး သည် ထုံးစံအတိုင်း အမှုတွဲ ၌ ဖော်ပြထားသော တရားခံ ၏ အမည်နာမ မိဘအမည်နာမ နှင့် နေရပ်လိပ်စာ တို့ ကို မှန် မမှန် စစ်ဆေးနေလေ၏ ။

“ ကဲ ... အဲဒီတော့ မအေးငြိမ်း က ကလေးမကလေး ရဲ့ နားဆွဲ ကို အတင်းအဓမ္မ ဖြုတ်ဖို့ ကြံစည်တယ် လို့ ဆိုတယ် တိုတိုပေါ့ ဟုတ်ရင် ဟုတ်တယ် လို့ သာ ပြော ”

အမှန်စင်စစ် အားဖြင့် မအေးငြိမ်း အား တရားသူကြီး က စစ်မေးသည့် အခါ၌ အဘယ်ပုံ ဖြေကြားရမည် ကို ကျွန်တော် က ပြောပြပြီး ဖြစ်သည် ။ ရာဇသတ်ကြီးပုဒ်မ ( ၃၇၉ ) ကို မအေးငြိမ်း ကျူးလွန်မိပြီးဖြစ်သည် ဟု ကျွန်တော် ကိုယ်တိုင် ကလည်း ယူဆလျက် ရှိသည့် အတွက် တရားသူကြီး ၏ ထောက်ထားညှာတာမှု အပေါ်၌သာ မအေးငြိမ်း ၏ ကံကြမ္မာ တည်နေလေပြီ ဟုလည်း တွက်ဆ ထားခဲ့သည် ။

မအေးငြိမ်း သည် တရားသူကြီး ၏ အမေးများ ကို မဖြေသေးဘဲ ကျွန်တော် ၏ မျက်နှာ ဆီသို့ လည်းကောင်း ၊ တရားသူကြီး ဆီသို့ လည်းကောင်း မျက်စိသူငယ် နှင့်သာ ကြည့်နေလေ၏ ။

“ ဟုတ်ကဲ့ ”

တရားသူကြီး က မအေးငြိမ်း ၏ အဖြေ ကို ရပြီး နောက် ကျွန်တော့် အား တစ်ချက်မျှ လှမ်းကြည့်ကာ ကျူးလွန်သော ပုဒ်မ နှင့် အပြစ်ပေး ပုဒ်မများ ကို ထုံးစံအတိုင်း လျှောက် ဖတ်နေလေသည် ။

ထို့နောက် မောပန်းသွားဟန် နှင့် ဥပဒေစာအုပ်တွေ ကို ပိတ်ကာ ခေတ္တမျှ ငေးငိုင် နေပြန်သည် ။ ကျွန်တော် ကား အမှုသည် မအေးငြိမ်း အတွက် တရားဝင် ငှားထားခြင်း ခံရသော ကိုယ်စားလှယ် လွှဲ ခန့်အပ်ထားခြင်းခံရသော ရှေ့နေ တစ်ဦး မဟုတ်ပါ ။ ကိုလှဆောင် ၏ တောင်းပန်မှု အရ သိကျွမ်းဖူးသူ တစ်ဦးတစ်ယောက် အားရှိစေရန် အတွက် နှင့် အကြံဉာဏ် ပေးနိုင်ရန် အတွက် လောက်သာ ဤ ရုံးပေါ်သို့ ပါလာသူ တစ်ဦး ဖြစ်သည့် အတိုင်း ထိုင်ကြည့်ကာသာ နေရပေသည် ။

“ သိပ်မိုက်တဲ့ သူငယ်မ ပဲ ” ဟု တရားသူကြီး က ကြိမ်းမောင်း ဆူပူလေသည် ။ တရားသူကြီး ၏ အသံမှာ တိတ်ဆိတ်နေသော အခန်း အပြင်ဘက် အထိ လျှံထွက် သွားလောက်အောင် “ ဟိန်း ” သွားလေရာ မအေးငြိမ်း မှာ ရှက်လွန်း ၍ ထင်ပါသည် ။ မျက်နှာ ကို အောက် ငုံ့လျက် ညိုမှိုင်းသော ကြမ်းပြင် ကိုသာ စူးစိုက်၍ ကြည့်နေ၏ ။

“ တခြား မင်း လို ကလေးများတဲ့ မိန်းမတွေ အများကြီးပဲ ၊ သူတို့ ဒီလိုပဲ လုပ်ကြသလား ဟင် ”

မအေးငြိမ်း က ဘာမျှ ပြန် မပြောချေ ။

“ အဲဒါ မင်း ယောက်ျား နဲ့ အပေါင်းအသင်း မိတ်ဆွေတွေ မျက်နှာ ထောက်လို့ ငါ ညှာညှာတာတာ အမိန့် ချမယ် ကြားလား ၊ နို့မို့ရင် မင်း ကို အများကြီး နောင် ကြဉ်အောင် အပြစ် ပေးဖို့ကောင်းတယ် ”

တရားသူကြီး ၏ အသံကြောင့် အပေါက်ဝဘက်တွင် လူများ စုပြုလာကြ သည် ။ သူတို့ သည် ဝက်ခြံအတွင်း ရောက်နေသော မအေငြိမ်း အား ဖမ်းမိလာသည့် တိရစ္ဆာန် တစ်ကောင် ကို တွေ့ရသလို ဝိုင်းကြည့်နေကြလေ၏ ။

မအေးငြိမ်း ကို ကျွန်တော် မသိမသာ လှမ်းကြည့်မိသည် ။ အသက် ရှူပုံ မမှန်သဖြင့် ရင်မှာ နိမ့်ချည် မြင့်ချည် ဖြစ်နေသည် ။ နွမ်းကြေနေသော အဝတ်အစားများ နှင့် မျက်နှာမှာ ပိုလို့သာ ဖျော့တော့ နွမ်းလျ လာသည် ဟု ကျွန်တော် ထင်ပါသည် ။

“ တစ်ထောင်တန် အာမခံ နှစ်ယောက် နဲ့ တစ်နှစ် အတွင်း ကောင်းစွာ နေ ”

တရားသူကြီး ၏ စီရင်ချက် မှာ ဤမျှသာ ဖြစ်လေသည် ။ မအေးငြိမ်း ကား မလှုပ်မယှက် ရှိနေဆဲပင်တည်း ။

ကျွန်တော် သည် တရားသူကြီး ၏ စီရင်ချက် အပြစ်ပေးချက် နှင့် ပတ်သက်၍ မည်သို့မျှ ပြောရန် ဆန္ဒ မရှိ ၊ ပြောပိုင်ခွင့်လည်း ကျွန်တော့် တွင် မရှိ ၊ သင့်တင့်မျှတသော သက်ညှာမှု ဖြင့် မအေးငြိမ်းအပေါ် အပြစ်ပေးခြင်း ဖြစ်သည် ဟု လည်း ယူဆပေသည် ။ သို့ရာတွင် တရားခံ အပေါ် သတ်မှတ်ချက် နှင့် ပတ်သက်၍ကား တရားသူကြီး နှင့် ကျွန်တော့် သဘောထားမှာ ကွဲလွဲ ခြားနားကြပေသည် ။ တရားသူကြီး က မအေးငြိမ်း ကို တရားခံ ဟု ခေါ်ကာ အပြစ် ပေးလိုက်လေသည် ။ တရားခံ သည် မအေးငြိမ်း မဟုတ် ၊ ဆင်းရဲခြင်း ပတ်ဝန်းကျင်သာ ဖြစ်သည် ဟု ကျွန်တော် က ယူဆပေသည် ။

မအေးငြိမ်း သာ တရားခံ လော ၊ ဆင်းရဲခြင်း သာ တရားခံလော ဟု မေးခွန်းပုစ္ဆာ ထုတ်ကာ အဖြေ ရှာနေခိုက် မျက်ရည်ဖြိုင်ဖြိုင် ကျဆင်းနေသော မအေးငြိမ်း သည် အသက် ကင်းမဲ့နေသလို ဖြစ်နေသော သူ့ ယောက်ျား ၏ နံဘေးတွင် သံပတ် မကုန်သေးသည့် စက်ရုပ် ပမာ တိတ်ဆိတ်စွာ သွား၍ ထိုင် ချလိုက်သည်ကိုသာ တွေ့မြင်နေရပေ သတည်း ။

◾မောင်နေဝင်း

📖 ငွေတာရီ မဂ္ဂဇင်း
      မေလ  ၊ ၁၉၉၆ ခုနှစ်

www.facebook.com/aung.naingoo.3726613

.