ကောက်ရိတ်ချိန်

 

❝ ကောက်ရိတ်ချိန် ❞

စိန်အု သည် တံစဉ် ကို လွှဲကာ လွှဲကာ လျှင် မိမိ ငန်းအတွင်း ရှိ စပါးပင် ဝါဝါဝင်းများ ကို ရိတ်လျက် ရှိနေ၏ ။ ကောက်လှိုင်း ကိုး ပုံ ရရှိပြီ ။ အခြားသော ငန်းများ တွင် စပါးရိတ်ရင်း စိတ်ရှိတိုင်း အော်ဟစ်လျက် “ စိန်ရောင်ခြည် ” “ အောင်ပင်လယ် ” “ ဗိုက်ပေါ် အလံကြီးထူ ” စသော ကာလပေါ် ဖြစ်ကတတ်ဆန်း သီချင်းများ ကို မမောမပန်း သီဆိုနေကြသည့် ရာရှိန် ၊ လှညို ၊ မယ်ရှိ ၊ မယ်မေ ၊ မငွေဆော့ တို့ကား ပျော်ရွှင်ကြပါပေသည် ။ စိန်အု ကား သီချင်း လည်း မဆို ၊ သီချင်းသံများ ကိုလည်း မကြားနိုင်ဘဲ မိမိ အလုပ် တွင်သာ စိတ်ဝင်စားနေဟန် ရှိတော့၏ ။

“ ဟေ့ .. ရှင်စိန်အု ရဲ့ ၊ အခုလို သီချင်း မဆိုနိုင်ရအောင် ညည်း မှာတော့ ဆယ်လင် ပေါ်လေသလား ”

ဟု မငွေသော့ က အော်ကာ နောက်၏ ။

သို့သော် စိန်အု ကား ဂရုမစိုက် ။ စိန်အု ၏ စိတ် သည် ယမန်နှစ် က ကောက်ရိတ်ချိန် ကိုသာ သတိရလျက် နေလေသည် ။ ကံဆိုးသူ မိမိ ၏ ငယ်ချစ် မောင်ကံထွန်း ကို သာ သတိရလျက် နေလေသည် ။ မောင်ကံထွန်း ကား သေ လေပြီ ။ ယမန်နှစ် က ယခုလို ကောက်ရိတ်ချိန်တွင် မောင်ကံထွန်း မှာ မြွေဟောက် အကိုက် ခံရသည် ။ ဆေး မမီ ၊ ဗိန္ဒောဆရာ ကိုစံကြူး အလာ နှောင်း၍ လား မသိ ၊ မောင်ကံထွန်း ကား သုံးနာရီ အတွင်း ဇီဝိန် ချုပ်သည် ။ 

ယနေ့နံနက် စိန်အု လယ်တော သို့ ဆင်းလာရာ လမ်းတွင် ဘုရား ငုတ်တိုကလေး ကို ဖြတ်၍ လာရ၏ ။ ထိုကြောင့် စိန်အု သည် ကံထွန်း ကို မလွမ်းဘဲ ၊ သတိမရဘဲ မနေနိုင်တော့ပြီ ။ ဤ ဘုရားငုတ်တိုကလေး ၏ ညာဘက် ရှိ နဘူးချုံပုတ်ကလေး သည်ကား ခါတိုင်း ကဲ့သို့ပင် လန်းလျက် ရှိပေ၏ ။ ဤ ချုံပုတ်ကလေး ကား ကံထွန်း နှင့် စိန်အု တို့ ၏ ပျော်စံရာ နတ်ဘုံနတ်နန်း ပေ တည်း ။ ဤ နဘူးချုံပုတ်ကလေး အတွင်းဝယ် ကံထွန်း သည် စိန်အု အား ချစ် လေ၏ ။ စိန်အု သည် လည်း ကံထွန်း ကို ပြန် ချစ်၏ ။ အနာဂတ် နောင်ရေး ကို နှစ်ဦး လည်ယှက်ကာ ဆွေးနွေးလေ့ ရှိကြ၏ ။

ကိုကံထွန်း ကား လေးလေးဆေးဆေး စကား ပြောတတ် ရှာ၏ ။ စံရွှင်း နှင့် သာဗြေ့ တို့လို မြောက်ဘက် ရွှေဘို သို့ သွား၍ ဝင်ငွေများများ ရမည့် အလုပ် အကိုင် ကို ရှာဖွေကာ ကြိုးစား လိုလေသည် ။ တစ်လ လျှင် လေးကျပ် သာ ရသော စာရင်းငှား အလုပ် ကို အလို မရှိချေ ။ မိမိ သည် အနုညာတ လူစား မဟုတ်ကြောင်းကို စိန်အု ၏ ဆွေမျိုးတို့အား ကောင်းကောင်းကြီး သိစေချင်သော သမာဓိ စိတ်နှလုံး ရှိ၏ ။ အောက်မေ့သည် ၊ သတိရသည် ၊ တလည်လည် စိန်အု လွမ်းလှသည် ။ “ အို ... စိန်အု ရယ် ... မွေးရင်လည်း ငါ့ ကလေး ပေါ့ ကွ ၊ မင်း ရဲ့ ကလေး ပေါ့ကွ ၊ ဘယ်သူ့ ကို ဂရုစိုက်ရမှာလဲ ၊ လာပါ ” စိန်အု ကြား ယောင်ယောင် ။ 

ထိုအခိုက်တွင် ခပ်လှမ်းလှမ်း မှ လှညို သည် သီချင်းတစ်ပုဒ် ကို ဖွဲ့ ဖွဲ့ နွဲ့နွဲ့ ဆွဲကာ ဆိုလိုက်၏ ။ ထို သီချင်းမှာ ဇာတ်ဆရာကြီး ဦးစိန်ကတုံး ကွယ်လွန် ချိန် က သူ၏ ဇာတ်အဖွဲ့ဝင်များ သီဆိုသော ဧယင်ကျူးသံ ဖြစ်၏ ။ လှညို က စိန်အု အား စောင်းချိတ်ခြင်း ကား မဟုတ် ။ ဆို၍ ကောင်းသဖြင့် သူ့ ဟာ သူ အမှတ်မဲ့ သီဆိုလိုက်ခြင်း ဖြစ်၏ ။

“ တပည့်များနဲ့ ရွက်ထည်ရုံကို
ဘယ့်နှယ်ပုံ ထားခဲ့လေတယ် ၊ ထားခဲ့လေတယ် ။
အို ... ရှင်သေမင်းရယ်က
ကိုယ်ချင်းလေ .. ချင်းလေ .. စာဘူးကွယ် .. ”

စိန်အု မချုပ်တည်းနိုင်ရှာတော့ ။ စိန်အု ဣန္ဒြေ မဆည်နိုင်တော့ရှာ ။ ငုံ့ ၍ ကောက်ရိတ်ရင်းလျှင် စိန်အု ၏ မျက်ရည်ပူ တို့ သည် နဖူးမှ ချွေးလုံးများ နှင့် ရောယှက်ကာ နွားခြေရာခွက် နှင့် ပပ်ကြားအက် ရွှံ့မြေများ ပေါ် သို့ တ ပေါက်ပေါက် တစက်စက် ကျဆင်းကုန်လေသတည်း ။

◾   ညိုမြ

📖   ဂန္ထလောက
        ဇန်နဝါရီ  ၊ ၁၉၃၆

www.facebook.com/aung.naingoo.3726613

.