ထမီကလေး တစ်ထည်

 

❝ ထမီကလေး တစ်ထည် ❞

နံနက်ခင်း လေပြည် သည် အေးမြညင်သာစွာ တိုက်ခိုက်နေသည် ။ မီးဖိုမှ မီးညွန့် များ သည် ရဲရဲနီကာ ဟုန်းဟုန်းတောက်လျက် ရှိ၏ ။ မိဒိုး သည် ထမင်းအိုး ကို မနိုင်တနိုင့် မ ကာ မီးဖိုပေါ် တင်လိုက်၏ ။ ကျပ်ခိုးမှိုင်း များဖြင့် ညစ်ပေနေသော အိုးဖုံး ကို ဆန်ဆေးရည်ဖြင့် ဆေးပြီး ဖုံးလိုက်သည် ။ ညနေ အတွက် ချန်ထားသော ဆန် ကို ပုဆိုး နှင့် ပြန် ထုပ်၏ ။ ရေအိုးနား မှ မန်ကျည်းရွက်ထုပ် ကို သွားယူကာ ကြမ်းပေါ် ဖင်ချ အထိုင်လိုက် ဗြိ ခနဲ မြည်ကာ ထဘီ ပြဲသွားပြီ ကို မိဒိုး သိလိုက်၏ ။ ကပျာကယာ ထကာ ထဘီ ကို လှည့် ကြည့်လိုက်တော့ တစ်ထွာခန့် သာသာရှိ အစုတ်ကြီး ။

သွားပါပြီ ၊ ကုန်ပါပြီ ။

သည် ထဘီ က အမေ ထားခဲ့သော ထဘီ သုံးထည် အနက်က နောက်ဆုံး ထဘီ ။ မိဒိုး ထဘီ ကို အသာ လှည့်ဝတ်ကာ ဖြည်းညင်းစွာ ထိုင်ချပြီးမှ မန်ကျည်းရွက် သင် ၏ ။ နောက်နေ့ မှ အရီးလေးတို့ အိမ် က အပ် နှင့် အပ်ချည် ငှားပြီး သီ ရမည် ။

မန်ကျည်းရွက် တွေ က တမြန်နေ့ ကတည်း က ခူးထားသည်မို့ နည်းနည်း နွမ်းနေကြပြီ ။ မနက်ဖြန် အတွက် မန်ကျည်းရွက် ကို ပြန် ထုပ်ထားလိုက်၏ ။ အိမ်ရှေ့တွင် ကစားနေကြသော မိဒိုး ၏ အောက် အငယ်မ သုံးယောက် က မီးဖိုချောင် ဆီသို့ တကြည့် တည်း ကြည့် နေကြသည် ။ မန်ကျည်းရွက် အိုး ထဲ သို့ ငါးပိထုပ် ထဲ မှ လက်ကျန် ငါးပိ နည်းနည်း ကို ပစ် ထည့်လိုက်၏ ။ ဆီပုလင်း ကို လောင်းချသော် လည်း ကျ လာသည် မှာ တစ်စက် နှစ်စက် ။ မိဒိုး က ပုလင်း ဖင် ကို လက် နှင့် ရိုက်ချ၏ ။ ဒီနေ့ညနေ အဖေ့ ဆီ က ပိုက်ဆံ ရ မှ မနက်ဖြန် အတွက် အားလုံး ဝယ်ရမည် ။

မန်ကျည်းရွက် ဟင်းအိုး တပွက်ပွက် ဆူချိန်တွင် အိမ် ရှေ့မှ ဆွမ်းတော်ဗျို့ ဟူသော အသံ ကို ကြားရ၏ ။ ထုံးစံ အတိုင်း မိဒိုး က ကန်တော့ ဆွမ်း ဟု သွက်လက် စွာ အော်လိုက်သည် ။ ဘုန်းကြီးကျောင်းသား အေးမောင် က ဆွမ်းဗျပ် ကို ရွက်ထားရင်းက မိဒိုး ကို မျက်စောင်း ထိုးလေသည် ။

  "  ထမင်း စားမယ် လာကြဟေ့  " 

မိဒိုး ခေါ်သံ အဆုံးတွင် အငယ် သုံးယောက် အပြေး အလွှား လာကြသည် ။

ထမင်းရည် နီရဲရဲ တစ်ဇလုံ နှင့် မန်ကျုည်းရွက်ဟင်း ကို အလယ် ထားလျက် ခေါင်း မဖော် အောင် စားကြ၏ ။ ဆံပင်နီနီ နှင့် ခေါင်းလေးလုံး သည် မြစ်ဆိပ်တွင် ရေငုပ် ကြ လွန်းသဖြင့် ဆီ နှင့် မတွေ့ရသော ဆံပင်များ မှာ နီရဲ နေကြသည် ။

  "  သမီး ရော့ ဟေ့ ပိုက်ဆံ  " 

အဖေ က ပခုံးပေါ်မှ တက်နှစ်ချောင်း ကို တဲ ခေါင်းပန်း တွင် ထောင်ပြီးသည် နှင့် မိဒိုး ကို ပိုက်ဆံ ပေး၏ ။ ကျပ်တန် ငါးရွက် ။ အဖေ့ မျက်နှာမှ ချွေးသီးချွေးပေါက်များ ကို မိဒိုး ငေးကြည့်နေရင်း  " အဖေ ငှင်ငှားခ သုံးကျပ် ပေးပြီးပြီနော်  "   ဟု အလောသုံး ဆယ်မေးလိုက်၏ ။ အဖေ က မိဒိုး ကို ကြည့်၍ ပြုံး၏ ။

  "  ပေးပြီးပါပြီ သမီးရဲ့ ၊ ဟူး ဒီနေ့ မစားသာဘူးဟေ့ ရေနီ ကျပြီး ရေ သိပ် စီးနေတယ်  " 

မိဒိုး က အဖေ ပြောသမျှကိုသာ ခေါင်းညိတ်နေရင်း ငွေငါးကျပ် နှင့် ဈေးဝယ်ရန် တွက် ဆန်တစ်ပြည် က လေးကျပ် ။ ဒါနဲ့ကိုပဲ လေးကျပ် ရှိနေပြီ ။ အသင်းဘုတ်အုပ် နဲ့ ထုတ်ရင် နှစ်ကျပ် ဆယ်ပြား ပဲ ကျတာ ။ အမေ ဆုံးတုန်း က ငါးဆယ် နှင့် ပေါင်ထား သော အသင်းဘုတ်အုပ် ကို ခုထိ မရွေးနိုင်သေးတာ နာတာပဲ ။ ထားပါလေ ။ ဆီ နှစ်ကျပ်ခွဲသား က ပြားရှစ်ဆယ် ။ ပြားနှစ်ဆယ် ပဲ ကျန်တော့သည် ။ မန်ကျည်းရွက် ချက်ဖို့် ငါးပိ က မဝယ်လို့ မဖြစ် ။ တစ်မတ်ဖိုး ကိုတောင်မှ ရွာလယ် ဈေးသည် ဒေါ် ကြီးမှင် က သိပ် ရောင်းချင် တာ မဟုတ် ။ ပြားနှစ်ဆယ်ဖိုး ရောင်းပါ့မလား ဟု မိဒိုး ပူပန်မိ၏ ။

  "  ဟဲ့ မိဒိုး ... မီးဖိုပေါ် က အိုး ဝေကျနေပြီ ၊ ဘာ အိုး လဲ  " 

  "  ရပါတယ် အဖေ ရဲ့ ၊ အဝေရာရွက် ပြုတ်ထားတာပါ ၊ ဒီနေ့ည အဝေရာ သုပ် နဲ့ မန်ကျည်းရွက် ဟင်း  " 

မီးဖိုပေါ် က အိုး ကို မိဒိုး သွား ဖွင့်လိုက်သည် ။ စိမ်းဝါဝါ အရည်များက ပွက်ပွက် ဆူနေကြသည် ။ အဝေရာရွက် တစ်ခက် ကို ဆတ် ခနဲ ဆိတ် ကြည့်လိုက် ၏ ။ မနူးသေးပေ ။ မီးဆွပေးလိုက်ပြီး ပိုက်ဆံ ကို ထည့်သိမ်း လိုက်၏ ။

  "  ဟေ့ ... ငါ က ခြောက်ဆင့် ရောက်ပြီနော် ၊ ခြောက်ဆင့် ခုန်ရမှာ  " 

ဖန်ခုန်တမ်း ကစားနေသော နေရာမှ အလတ်မ ၏ အသံစူးစူး က ဝမ်းသာအားရ ထွက်ပေါ်လာသည် ။

သူ့ ညီမ သုံးယောက် ဖန်ခုန်တမ်း ကစားနေသည်ကို ကြည့် ရင်း မိဒိုး ရုတ်တရက် ကစားချင် စိတ် ပေါ်လာသည် ။ မိဒိုး မကစားရတာ ကြာလှပြီ ။ အမေ ရှိတုန်းက ဆို ရွာလယ်ပိုင်း ထိတောင် သွား ကစားရ၏ ။ မြစ်ဆိပ်သောင်ပြင် ပေါ်တွင်လည်း သူငယ်ချင်းများ နှင့် ဘိုအိမ် မဆောက်ရသည်မှာလည်း ကြာပြီ ။

မိဒိုး သည် ထဘီ ကို ခပ်တင်းတင်း ပြင်ဝတ်ပြီး တဲရှေ့သို့ ပြေးသွားလျက် အလတ်မ ခုန်မည် ပြုနေသော ခြောက်ဆင့် ကို လွှားခနဲ ခုန်ကျော်လိုက်၏ ။ ပါးစပ် ကလည်း ငါ ခုန်တာ တွေ့လားဟေ့ ဟု ဝမ်းသာအားရ အော်၏ ။ အလတ်မ နှုတ်ခမ်း စူ၏ ။

  "  ငါ ခုန်နေတာ ဘာလုပ် နင် ဝင်ခုန်တာလဲ ၊ သွားမပါဘူး  " 

  "  အိုး ... ပါမှာပေါ့ ၊ နင် မခုန်နိုင်တိုင်း ..... နင် က အီးဘောသော  " 

မိဒိုး က သူ့ ညီမ ကို စ၏ ။

အလတ်မ ပိုပြီး စိတ်ဆိုးလာ၏ ။

  "  နင် နော် နင် ၊ အပျို က အပျို လို နေပါလား ၊ အပျို  ဆိုတာ ကလေးတွေ ထဲ မပါရဘူး သွား  " 

  "  ဘာ ... ကြည့်စမ်း ၊ ဘာ အပျို လဲ ... ငါ လဲ ကလေးပဲ   " 

ကလေးစိတ် တစ်ဝက် နှင့် မိဒိုး ပြန် အော်၏ ။

  "   အမယ် ... နင် ကလေး ဆိုရင် နင် ဘာပြုလို့ ရေချိုးတုန်း က အဖေ့ ရေလဲ နဲ့ ချိုးလဲ ၊ ငါတို့ လို ချိုး ပါလား ကဲ   " 

မိဒိုး ရှက်သွား၏ ။ အဖေ့ ဆီ ကို မလုံမလဲ လှမ်းကြည့်ရင်း ရှက်ရှက် နှင့် အလတ်မ ခေါင်းကို   "  ဒေါက်  "   ခနဲ နေအောင် ခေါက် ပစ်လိုက်လေသည် ။

ooooo   ooooo   ooooo

မန်ကျည်းရွက် ခူးတိုင်း မိဒိုး ကောက်လာသော မန်ကျည်းကိုင်းများ နှင့် ဆူးစည်း လုပ်နေသော အဖေ့ ဘေး တွင် မိဒိုး တို့ ညီမတစ်တွေ ဝိုင်းနေကြလေသည် ။ အဖေ က အကိုင်းအခက် ရှုပ်သော မန်ကျည်းကိုင်းများ ကို စု၍ အရင်း မှ ကြိုးဖြင့် တင်းနေအောင် ချည်သည် ။

  "  ပြီးပြီလား အဖေ ၊ မြစ်ထဲကို အခု သွား ချရအောင်နော် အဖေ  " 

အငယ်ဆုံးမ က စိတ်အားထက်သန်စွာ ပြောသည် ။ မိဒိုး တို့ တစ်ရွာလုံး လိုလို ဆူးစည်း ချလေ့ရှိ၏ ။ မန်ကျည်းကိုင်း နှင့် လုပ်သော ဆူးစည်း မှာ ငါး သိပ် မပါသော် လည်း နှစ်ရက် တစ်ခါ ၊ သုံးရက် တစ်ခါ ဖော်လျှင် တစ်ချက်စာ လောက်တော့ ရတတ်လေသည် ။ ဆူးစည်း ကို ရေတိမ် တိမ် တွင်ချရ၏ ။ ရေတိမ်တွင် သွားနေ တတ်သော ငါးသေးလေးများ မှာ မန်ကျည်းကိုင်း ရှုပ်ရှုပ်တွင်ဝင် တိုးမိပြီး မထွက်နိုင် ကြတော့ပေ ။ တချို့ နည်းနည်း တတ် နိုင်သူများက ကြိုးတန်း အရှည်ကြီးဖြင့် မျှားတန်း တန်းကြလေသည် ။

ဆူးစည်း ကို ထမ်းလျက် သွားသော အဖေ့ နောက်မှ မိဒိုး တို့ ခုန်ပေါက် လိုက်လာကြ ၏ ။ အဖေ က ရေတိမ် တိမ် တွင် ဆူးစည်း ကို မြုပ်အောင် ချပြီး စိုက်ထားသော ဝါးလုံးတိုင် ချည်နေ၏ ။ အငယ် သုံးယောက်လုံး ရေထဲတွင် တဝုန်းဝုန်း ကူးနေ ကြပြီ ။ အလတ်မ က သဲကြမ်းများ နှင့် ချေး တွန်းရင်း မိဒိုး ကို လှမ်း ပြောင်ပြနေ၏ ။ ညီမ က အငယ်နှစ်ယောက် က ရေထဲတွင် ငုပ်လိုက် ဖော်လိုက် နှင့် ကူးခတ်နေကြ၏ ။ မိဒိုး သည် လက်မောင်း ပိန်ပိန်လေး ပေါ်သို့ မကြာခဏ လျှောကျနေသော ရှင်မီးအင်္ကျီ ပေါ် ဆွဲဆွဲ တင်ရင်း ဟိုတုန်းကလို အဝတ်အစား များကို အမြန် ချွတ်ကာ ရေထဲ ပြေးဆင်းချင်စိတ် ပေါ်လာသည် ။ အဖေ က ဝါးလုံးတိုင် မြဲအောင် အုတ်ခဲကျိုး နှင့် ထုနေရင်း လှမ်းပြောသည် ။

" ဟဲ့ ... မိဒိုး ၊ ရေချိုး မှာ ချိုးလေ ၊ ဘာ လုပ်နေတာလဲ "

မိဒိုး သည် အဖေ ဝတ်ထားသော ရေလဲပုဆိုး ကို မသိမသာ ကြည့်ရင်း ခပ်တိုးတိုး ပြန်ပြောလိုက်သည် ။

" တော်ပြီ အဖေ ... ဒီနေ့ ရေ မချိုးတော့ဘူး "

ooooo   ooooo   ooooo

အေးစိမ့်စွာ တိုက်ခတ်လာသော လေ၏ အထိအတွေ့ကြောင့် မိဒိုး ဖျတ်ခနဲ လန့်နိုးလာခဲ့သည် ။ မိဒိုး ကိုယ်ပေါ် တွင် စောင် မရှိတော့ပေ ။ အငယ်သုံးယောက် သည် စောင် ကို သူတို့ ဘက် ဆွဲယူသွားပြီး ပူးကပ် ခြုံကာ အိပ်ပျော် နေကြသည် ။ မိုး လင်းတော့မည် ။ အလင်းရောင် မှုန်ပျပျကို မြင် နေရပြီ ၊ မိဒိုး က ထဘီကို အသာ ဆွဲခြုံကာ မျက်လုံးများကို ပြန် မှိတ်လိုက်သည် ။ ဗိုက်ထဲတွင် ဟာနေသည် ။ ဗိုက်ဆာ သည် ဆိုကာမှ သည်နေ့ မနက် ဟင်းချက်စရာ မရှိ ။ မန်ကျည်းရွက် ဖြစ်ဖြစ် ၊ အဝေရာရွက် ဖြစ်ဖြစ် သွားခူး ရလိမ့်မည် ။

ငါးပိ နည်းနည်း ရှိသေးသည် ။ ငါးပိ နည်းနည်း ကို သည်နေ့ အတွက် ခွဲ ချန်လိုက်သဖြင့် မနေ့ ညက မန်ကျည်းရွက်ဟင်း မှာ ချဉ်လိုက်သည်မှ စုတ်စုတ်လန် နေသည် ။ အငယ်ဆုံးမက မျက်နှာ ရှုံ့မဲ့မဲ့ နှင့် " အဖေ ဆူးစည်း သွားမဖော်သေးဘူးလား " ဟု ထမင်းစား မပြီးမချင်း တတွတ်တွတ် မေးလေသည် ။ မိဒိုး သည် အိပ်ရာ မှ ကပျာကယာ ခုန်ထလိုက်သည် ။ ဟုတ်သားပဲ ။ ဆူးစည်း ချထားတာ ဒီနေ့ဆို နှစ်ရက် တောင် ရှိသွားပြီ ။ မိဒိုး သည် တဲအောက် ကို ခုန် ဆင်းလိုက်၏ ။ အဖေ့ ကို ကြည့်တော့ အိပ်မောကျနေ တုန်းပင် ။

မိဒိုး သည် မြစ်ဆိပ် သို့ ခပ်သွက်သွက် လျှောက်ခဲ့၏ ။ မြစ်ပြင် ကို ဖြတ်တိုက်လာသော အရုဏ်ဦး လေက အေးမြလှသည် ။ မိဒိုး ထဘီ ကို ဆွဲ ခြုံလိုက်သည် ။ မြစ်ဆိပ် တွင် မည်သူမျှ မရှိသေးပေ ။ မိဒိုး တို့ ဆူးစည်း မှာ တခြား ဆူးစည်းများ နှင့် အတော်လေး လှမ်းလေသည် ။ သို့သော် မိဒိုး သည် ဆူးစည်း ဖော်ဖို့ကိုသာ စိတ်စော နေသဖြင့် ကြောက်ရကောင်းမှန်း မသိပေ ။ ထဘီ ကို ခပ်တိုတို ပြင်ဝတ်ပြီး မိဒိုး ရေထဲသို့ ဆင်းလိုက်သည် ။ ဆူးစည်း ကို အသာ မပြီး ကုန်းပေါ်သို့ ချသည် ။ ကျလာပါစေ ငါးတွေ အများကြီး အများကြီ ။ မိဒိုး သည် စိတ်အား ထက်သန်စွာ ဆူးစည်း ကို လှုပ်ခါလိုက်၏ ။ မိဒိုး မျက်နှာ ရှုံ့မဲ့သွား၏ ။ ငါး က တစ်ကောင်တစ်မြီး မှ ကျ မလာပေ ။ ဘာလို့ပါလိမ့် ။ ရေနီ ကျနေလို့လား ။ မိဒိုး  စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြင့် ဆူးစည်း ကို ရေထဲ ပြန်ချပြီး နီရဲသော မြစ်ပြင် ကို လှမ်း ကြည့်လိုက်၏ ။ အလို ။ မိဒိုး မျက်လုံးများ ဝင်းလက်သွား၏ ။ ရေနက်ပိုင်းတွင် တန်းထားသော မျှားတန်း တစ်နေရာသည် လှုပ်ရှား ယိမ်းထိုးနေ ပေသည် ။

ထောင်ထားသော ငါးအရှင် က သေလောက်ပြီ ။  ရှင် နေလျှင်လည်း ဒါလောက် မလှုပ်ယမ်းနိုင် ။ ဟုတ်ပြီ ။ ငါးကြီးတစ်ကောင် မိနေတာပဲ ဖြစ်ရမည် ။ မိဒိုး ဘာကိုမှ စဉ်းစား မနေတော့ ။ ရေထဲသို့ အမြန် ဆင်းရင်း မျှားတန်းဆီသို့ ကူး သွားလိုက်သည် ။ မိဒိုး သည် လှုပ်နေသော နေရာတွင် ကိုယ် ကို အသာ ဖော့ထားရင်း ကြိုး ကို မ ကြည့်လိုက်သည် ။ မိဒိုး ထင်သည့် အတိုင်းပင် ၊ ငါးပတ်ကြီး ။ နည်းတဲ့ အကောင်ကြီး မဟုတ် ။ ဝမ်းသာ လိုက်သည် မှာ ပြောစရာ မရှိ ။ မည်သူ့ မျှားတန်းပဲ ဖြစ်ဖြစ် ဖြုတ်မည် ။

မိဒိုး သည် ခြေထောက် နှစ်ချောင်း ကို အားပြုကာ ရေ ကို ယက်၍ ယက်၍ ကိုယ် ဖော့ရင်း လက် နှစ်ဖက်လုံးဖြင့် ငါး ကို ဖြုတ်လေ သည် ။ ငါးပတ်ကြီး ကား တဖြန်းဖြန်း ရုန်းကန်နေပေသည် ။ ဖြုတ် ရသည်မှာ မိဒိုး ထင်သလောက် မလွယ် ။ အမှန်မှာ မျှားတန်း ဖော်လျှင် လှေပေါ်မှ နေ၍ အေးအေးဆေးဆေး ဖော်လေ့ ရှိကြသည် ။

ရေစီး သည် မိဒိုး အောက်ပိုင်း ကို အရှိန်ဖြင့် တွန်းထိုးနေပေသည် ။ ရေစီးထဲတွင် ပါသွား မလို ဖြစ်နေသည် ။ ခြေထောက်နှစ်ဖက် ကိုသာ အဆက်မပြတ် ကူးယက်ရင်း ငါး ကိုသာ မဲ ဖြုတ်သည် ။ ခုနေများ မျှားတန်း ဖော်တဲ့ လူ ရောက်လာမှဖြင့် ဟူသော အတွေးဖြင့် ဇောချွေးများပင် ပြန်လာသည် ။ အားစိုက် ကာ မိဒိုး ဆက်ဖြုတ် ပြန်သည် ။ ငါးပတ်ကြီး မော၍ နည်းနည်း အငြိမ်တွင် တအား ဆောင့်ဆွဲပစ်လိုက် သည် ။ ရပြီ ။ ငါးပတ်ကြီး ကို မလွတ်စေရန် လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် တင်းကျပ်စွာ ဆုပ်ရင်း ကမ်းစပ်သို့ ခြေထောက်ဖြင့်သာ အမြန် ကူးသည် ။ ဝမ်းသာလိုက်သည် မှာ မိဒိုး တုန်ယင်၍တောင် နေသည် ။ မိဒိုး ကုန်းပေါ်သို့ အမြန် ပြေးတက်လိုက်သည် ။

" အို ... အမယ်လေး "

မိဒိုး အလန့်တကြား အော်ရင်း မြေကြီးပေါ်တွင် ထိုင်ချလိုက်မိ၏ ။ မိဒိုး ကိုယ်ပေါ်မှ ထဘီလေး မရှိတော့ ပြီ ။ ရေစီးနှင့် အတူ မျောပါသွားခဲ့ပြီ ။ ဇောနှင့် ငါး ကိုသာ မဲ ဖြုတ်နေသည် မို့ မိဒိုး ထဘီ ကျွတ်ကျသွားမှန်း ကိုပင် မသိနိုင်တော့ ။ မိဒိုး တစ်ကိုယ်လုံး ရှက်စိတ်ဖြင့် တုန်ယင်လာ၏ ။ သွားပြီ ။ အမေ ထားခဲ့သော မိဒိုး ၏ တစ်ထည် တည်းသော ထဘီလေး ။ မျက်ရည်တွေ ဝဲလာ၏ ။ အိမ် ကို မည်သို့ ပြန်ရမည်နည်း ။ မိုးလင်း စ ပြု နေပြီ ။ လူတွေ နိုးနေကြပြီ ။

ရွာလယ် လမ်းမကြီး ကို မိဒိုး ဘယ်လို ဖြတ် ပြန်ရပါမလဲ ။ မြေကြီးပေါ်တွင် ငါးပတ်ကြီးသည် ပါးဟက်ကြီး ကို ဟလျက် အသက် ရှူနေ၏ ။ မြစ်ညာဆီ မှ ငှက် အချို့ စုန်ဆင်းလာကြ ပြီ ။ မကြာမီ လူတွေ လာကြတော့မည် ။ ဘာ လုပ်ရမလဲ ။ ဘာလုပ်ရမလဲ ။ အိမ် ကို ဘယ်လို ပြန်ရပါ့မလဲ ဟု တွေးရင်း ရုတ်တရက် ဗိုက်ထဲက ဆာလောင်လာပြန်သည် ။ မိဒိုး သည် ငါးပတ်ကြီး ကို ဆတ်ခနဲ ကောက်ယူလိုက်၏ ။ အံကို တင်းတင်းကြိတ်ကာ မျက်စိ ကို စုံမှိတ်ပြီး တအားကုန် ပြေးလေသည် ။ ရွာလယ်လမ်းမသို့ ရောက်တော့မည် ။ ဘုရားရေ ။ လူတွေ ထွက်လာ နေကြပြီ ။ ရှက်စရာ ကောင်းလိုက် တဲ့ ဖြစ်ခြင်း ။ မိဒိုး တအား ပြေးရင်း မျက်ရည်များ စီးကျလာ၏ ။

" အို ... ဟဲ့ ... မိဒိုး "

" ဟဲ့ ကောင်မလေး ဘာဖြစ်လာ ..."

လူတွေ ၏ အံ့ဩကြီးစွာ အော်လိုက်သော အသံများ ကို မိဒိုး မကြားပေ ။ အံကို တင်းတင်းကြိတ်ထား သော မိဒိုး သည် မျက်ရည်များ စီးကျလျက် ငါးပတ်ကြီး ကို တင်းကျပ်စွာ ဆုပ်ရင်း အိမ် ဆီ သို့ တအား ပြေးနေ ပေသည် ။

◾  နုနုရည် ( အင်းဝ )

📖  ပေဖူးလွှာ မဂ္ဂဇင်း
       ၁၉၈၄ ခု ၊ မတ်လ

www.facebook.com/aung.naingoo.3726613

.