မှော်ဆရာ၏ ဖဲပညာ

 ❝ မှော်ဆရာ၏ ဖဲပညာ ❞

ကျွန်တော်တို့ရွာမှ ကိုလှဆွေမှာ ကုန်သည်ဖြစ်သည် ။ သူလိုချင်သော နွားအမျိုးအစားရှိသည်ဆို၍ ပုသိမ်ကြီးဘက်သို့ သွားသည် ။

မန္တလေးထမင်းဆိုင်မှာ ထမင်းစားပြီး ဆေးပေါ့လိပ်တစ်လိပ်ဖွာ၍ ထွက်လာသည် ။

“ နောင်ကြီး .. မီးတစ်တို့လောက် ”

အသက် လေးဆယ်ခန့် လူတစ်ယောက် ဆေးလိပ်မီးတောင်း၍ မီးပါသောဆေးလိပ်ကို ဦးလှဆွေ လှမ်းပေးသည် ။

လူငယ်က ဆေးလိပ်ချင်မီး တို့နေစဉ် အသက် ( ၅၀ ) ခန့် လူတစ်ဦးရောက်လာသည် ။

“ ဒီမှာ •• လုံမလေးတွေ ရှိလား ”

“ ရှိတာပေါ့ ။ မိန်းကလေးတွေအများကြီး ”

ဆေးလိပ်တောင်းသူက ဖြေသည် ။

“ မဟုတ်ဘူး ပျော်ဖို့လို့ လုံမလေးပြောတာ ”

“ ဟာ အရေးထဲမှ သူ့နေရာနဲ့သူ ရှိမှာပေါ့ဗျာ "

“ နေရာသိရင် လိုက်ပြပါ ၊ သုံးထောင်ပေးမယ် ... လက်ဖက်ခြောက် လာရောင်းတာ .. ပျော်ချင်ပါးချင်လို့ ”

လူကြီးပြောပုံမှာ ရှမ်းသံဝဲဝဲဖြစ်သည် ။ ပုံကလည်း ရှမ်းပုံ ။ လက်ထဲမှာ ငွေအိတ်နှင့်တူသောလွယ်အိတ်ကိုဆွဲလျက် -  

“ သုံးထောင်တော့ နည်းတယ်ဗျာ ။ ရှစ်ထောင်ပေး ။ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက် တစ်ယောက် လေးထောင်စီပေါ့ ”

ဆေးလိပ်မီးတောင်းသူကပင် ပြောသည် ။

“ သူက မင်းနဲ့ အသိလား "

“ ဟာ ကျွန်တော့် ဦးလေးဗျ "

“ ဟုတ်လား ”

ရှမ်းကြီးက ဦးလှဆွေကို လှမ်းမေးသည် ။

ဦးလှဆွေက ငွေလေးထောင်အချောင်ရချင်၍ -

“ ဟုတ်ပါတယ် ” ဟု ပြောလိုက်သည် ။

“ ဒါဆိုရင် ပေးမယ်ကွာ ရှစ်ထောင် ၊ လိုက်ပို့ပေးပါ "

“ လာ ဦးလေး ... လိုက်ပို့လိုက်ရအောင် "

ဦးလှဆွေ လိုက်သွားသည် ။ ရှမ်းကြီးက နောက်ဘက် ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ ပါသည် ။

“ ဦးလေးရေ နေရင်းထိုင်ရင်း ကျွန်တော်တို့ လေးထောင်စီတော့ရဦးမယ် ၊ အဲ့ဒီမိန်းမတွေ ရှိတဲ့အိမ် ကျွန်တော်သိတယ် ၊ သိပ်မဝေးဘူး ၊ ဆေးလိပ်မီးပေးတဲ့ကျေးဇူးနဲ့ ဦးလေးပါရအောင် ငါးထောင်ပိုတောင်းလိုက်တာ ရှမ်းကြီးက ရက်ရောတယ် "

ဦးလှဆွေမှာ သူ့အတွက်ပါ တောင်းပေးသူကို ကျေးဇူးတင်လိုက်မိသည် ။ ကိုယ်က ထိုအိမ်မျိုးကို သိပ် သိတာမဟုတ်ဘဲနဲ့ အဖော်လိုက်ပြီး အချောင်  လေးထောင်ရတော့မည် ။

လမ်းကြိုလမ်းကြား တစ်လမ်းဝင် တစ်လမ်းထွက်နှင့် တော်တော် သွားရသည် ။

ဘယ်ရပ်ကွက် ဘယ်နေရာရောက်နေမှန်းပင် ဦးလှဆွေ မသိ ။

နောက်ဆုံးမှာ အိမ်တစ်အိမ်ရောက်သည် ။ တံခါးပိတ် သော့ခတ်ထားသည် ။

“ ဟာ ဒီကောင်မလေးတွေ ဘယ်များ သွားနေလဲ မသိဘူး ။ ကျွန်တော် သွားရှာလိုက်ဦးမယ် ။ ဒီအိမ်ပဲဗျ ၊ ဒီမှာ စောင့်နေဦး ”

ရှမ်းကြီးက ခေါင်းညိတ်သည် ။ အသက် ( ၄၀ ) ခန့်လူ ထွက်သွားသည် ။

“ လုံမလေး ရှိပါ့မလား "

“ ရှိပါတယ် ”

ဦးလှဆွေက အာမဝန်တာခံနေသည် ။

“ ဖဲကစားတတ်လား ''

ရှမ်းကြီးက ဦးလှဆွေကိုမေးသည် ။

“ နည်းနည်းပါးပါးတော့ ကစားတတ်ပါတယ် ၊ ဒါ‌ေပမဲ့ မကစားပါဘူး "

ဦးလှဆွေက အမှန်အတိုင်းပြောခြင်းဖြစ်သည် ။

“ ဟာ ကျွန်တော်ကတော့ ဝါသနာပါတယ် ကျွဲယှဉ်းလုံး ၊ နွား ယှဉ်းလုံး လောင်းကစားတာပဲ "

ဦးလှဆွေ ရယ်လိုက်သည် ။

“ သူသွားရှာတာ တွေ့ပါ့မလား ”

ရှမ်းကြီးက ဦးလှဆွေကိုပေးသည် ။

“ တွေ့မှာပါ "

ရှမ်းကြီးက သူဖဲကစားသည့် အကြောင်းများ ဆက်ပြောသည် ။

ခဏအကြာတွင် လုံမလေးသွားရှာသူ ပြန်လာသည် ။ လက်ထဲမှာ သော့တစ်ချောင်း ပါလာသည် ။

“ တွေ့ခဲ့တယ် ၊ ရေတိုင်မှာ ရေချိုး အဝတ်လျှော်လုပ်နေတယ် ။ ခဏ ကြာမယ်တဲ့ ၊ အိမ်ထဲကစောင့်ပါတဲ့ "

တံခါးသော့ဖွင့်ပြီး အိမ်လေးထဲမှာ ဝင်ထိုင်ကြသည် ။

“ ဖဲထုတ်ရှိရင် ကောင်းမှာပဲ ၊ လုံမလေးစောင့်ရင်း အပျင်းပြေ ကစားရတာပေါ့ "

“ သူတို့က အပျင်းပြေ ကစားတတ်တာပဲ ရှိချင်ရှိမှာပေါ့ ။ ဘယ်နားထားလဲမှ မသိတာ "

ခေါ်လာသူက ပြောသည် ။

“ အပေါ့သွားချင်တယ် အိမ်သာရှိလား "

“ ဟိုရှေ့ဘက်နား သွားလိုက် "

ရှမ်းကြီး အိမ်လေးထဲမှ ထွက်သွားသည် ။

လမ်းပြသူက ဖဲထုတ်လိုက်ရှာသည် ။

“ ဟော ဒီမှာ ၊ တွေ့ပြီ "

အိမ်တံခါး ပေါင်ပေါ်မှာ ဖဲထုပ်ကိုရှာ၍ ရသည် ။

“ ဖဲထုပ်တော့ တွေ့ပြီ ဦးလေးရေ ၊ ရှမ်းကြီးကတော့ ငွေတော်တော်များများ ပါပုံရတယ် ။ အပေါ့သွားတာတောင် သူ့အိတ်ကို မထားခဲ့ဘူး ။ ဟင်း ... ဟင်း အပျင်းပြေ ကစားရင်းနဲ့ ရှမ်းကြီးဆီကရသလောက် ချူယူရမှာပဲ ဦးလေးရှေ့ကရိုက် ၊ကျွန်တော်နောက်ကနေ လဲပေးမယ် ၊ ရှမ်းကြီးလူအကြီး ဘာမှသိတာမဟုတ်ဘူး ”

ဦးလှဆွေမှာ သွားရင်းလာရင်း လေးထောင်ထက် ပိုရဦးမည်ကို လောဘတက်လာသည် ။

ခဏကြာတော့ ရှမ်းကြီးပြန်ရောက်လာသည် ။

“ ဒီမယ် ဖဲထုတ်တော့တွေ့တယ်.. အပျင်းပြေ ကစားမလား "

လမ်းပြက မေးသည် ။

“ အား ကောင်းတယ် ကစားမယ် "

ရှမ်းကြီးက ထိုင်သည် ။

“ ကျွန်တော့်ဦးလေးနဲ့ ခင်ဗျားနဲ့သက်တူရွယ်တူချင်း ကစားကြ ကျွန်တော် နောက်က ကြည့်မယ် "

“ ကောင်းတယ် ၊ နိုင်အောင်ကစား ၊ ဒီအိတ်ထဲမှာငွေတွေ အများကြီး ပါတယ် ။ ကြိုက်သလောက်ကစားရတယ် "

လမ်းပြက ဦးလှဆွေ၏ ခါးကို နောက် မှ အသာတို့လိုက်သည် ။ ဦးလှဆွေ ရှေ့မှ ထိုင်လိုက်သည် ။

“ ဘာ ကစားမလဲ ” ရှမ်းကြီးကမေးသည် ။

“ သုံးချပ် ကိုးမီးပေါ့ ။ ဟုတ်တယ်မို့လား ဦးလေး "

နောက် မှလူက အဖြေပေးရင်း ဦးလှဆွေကို မေးသည် ။ 

ဦးလှဆွေ ခေါင်းညိတ်ပြသည် ။ သုံးချပ်ကိုးမီးမှာ သူကစားတတ်သောနည်းဖြစ်၍ အဆင်ပြေသည် ။

“ ကျွန်တော် ဒိုင်ကိုင်မယ် ။ ခင်ဗျားကြိုက်သလောက်ထိုး "

ရှမ်းကြီးက ဖဲထုပ်ကိုကုလားဖန်ထိုးပြီး ဦးလှဆွေကို အချိုးခိုင်သည် ။

ဦးလှဆွေ ချိုးပေးလိုက်သည် ။ ရှမ်းကြီးက သုံးချပ်စီဝေသည် ။ ဦးလှဆွေက ငါးရာထိုးသည် ။ နောက် မှလူက တစ်ထောင်ထိုးသည် ။

ဦးလှဆွေက ငါးပေါက် ရှမ်းကြီးက နှစ်ပေါက် ။

ဦးလှဆွေတို့ စားရသည် ။

နောက်တစ်ကြိမ်တွင် ဦးလှဆွေလက်ရဲလာသည် ။ တစ်ထောင် ထိုးသည် ။ နောက် မှလူက နှစ်ထောင်ထိုးသည် ။

ဦးလှဆွေက ခြောက်ပေါက် ရှမ်းကြီးက ဘူကျနေသည် ။ ဦးလှဆွေတို့ ဆက်တိုက် စားရသည် ။

ရှမ်းကြီးမှာ သူ့ဖဲကိုသာ မကျေနပ်ကြည့် ကြည့်နေ၍ နောက် မှလူက ဖဲသုံးချပ်ကို အပုံထဲသို့ မထည့်ဘဲ ခိုးယူထားလိုက်သည် ။

နောက်တစ်ကြိမ် ရှမ်းကြီးက ဝေပြန်သည် ။

ဦးလှဆွေ၏ ဖဲမှာ နှစ်ပေါက်သာရှိသည် ။ သို့သော် နောက် မှလူက ခိုးထားသော ဖဲချပ်များနှင့် အလဲအလှယ်လုပ်၍ ကိုးပေါက်ဖြစ်သွားသည် ။

ဦးလှဆွေကို ပြပြီး ဖဲသုံးချပ်ကို ပြန်မှောက်ထားလိုက်သည် ။ ပိုသောဖဲများကို နောက် မှလူက ဦးလှဆွေ၏ ပေါင်အောက်ကို ထိုးသွင်းပြီး ဝှက်ထားလိုက်သည် ။

ရှမ်းကြီး ဘာမျှမသိ ၊ သူများကိုလည်း မကြည့် ၊ သူ့လက်ထဲမှ ဖဲနှစ်ချပ်ကိုသာ အသေအချာ ပွတ်ကြည့်နေသည် ။ အောက် မှ မကြည့်ရသေးသော ဖဲတစ်ချပ် ကျန်သေးသည် ။

“ ကဲ ထိုးကြလေ ဖဲကြည့်ပြီးပြီလား "

“ မကြည့်ရသေးဘူး ”

နောက် မှ လူကဖြေသည် ။

“ မကြည့်ရသေးရင် ကြိုက်သလောက် ထိုး ။ ကျွန်တော်လည်း တစ်ချပ် မကြည့်ရသေးဘူး ”

“ ငါးထောင် ထိုးမယ် ၊ ရမလား "

နောက်က လူက မေးသည် ။

“ ငါးထောင် မကဘူး ၊ ငါးသောင်းတစ်သိန်း ကြိုက်သလောက်ထိုး ”

ရှမ်းကြီးက သူ့အိတ်ထဲမှ တစ်ထောင်တန် အထပ်လိုက် အထုပ်ကြီးကို ထုတ်ယူလိုက်သည် ။

“ ဟောဒီမှာ ငါးသိန်းရှိတယ် ။ ကြိုက်သလောက်ထိုး ခင်ဗျားတို့ နိုင်ရင် တစ်ခါတည်းနဲ့ အကုန်ယူသွား "

“ ကောင်းပြီ ။ ဒါဆိုရင် ထိုးမယ် "

နောက် မှလူက ငွေတစ်သောင်းနှင့်အတူ သူ့လည်ပင်းမှ ဆွဲကြိုးကိုပါ ဖြုတ်ထိုးသည် ။

" ဒါ သုံးသိန်းတန်တယ် "

ဟုလည်း ပြောပြီး ဦးလှဆွေကို ခါးကုတ်လိုက်သည် ။

“ ဦးလေး ထိုးဗျ ။ ကျွန်တော်တို့ နိုင်ရင် တစ်ဝက်စီ ခွဲယူမယ် "

ဦးလှဆွေ ရင်ခုန်သံတွေ မြန်လာသည် ။

ကိုယ့်ဖဲက ဂဏန်းဖြစ်တာ သေချာနေပြီ ။ သူ့ဖဲမှာ တစ်ချပ်မကြည့်ရသေး ။ ကိုယ်က နိုင်ဖို့ သေချာနေသည် ။ အလွန်ဆုံးကိုး တိုက်ရုံသာ ရှိမည် ။

ရှမ်းကြီးပုံ ကြည့်ရသည်မှာ အူတူတူ အတတဖြစ်၍ ဖဲလဲထားသည်ကို  မသိဘဲ အတင်းထိုးခိုင်းနေသည် ။ နိုင်၍ တစ်ယောက်တစ်ဝက်စီ ခွဲယူလျှင် နှစ်သိန်းငါးသောင်း အချောင် ရမည် ။

နွားတစ်ကောင်သာမက နွားနှစ်ကောင် ဝယ်၍ရမည် ။

ဦးလှဆွေ လောဘတက်လာသည် ။

နွားဝယ်ရန် ယူလာသော အိတ်ထဲမှ ငွေနှစ်သိန်းကို ထုတ်ယူ၍ ထိုးလိုက်သည် ။

“ ဒါပေါ့ ဦးလေးရ ”

နောက် မှလူက အားပေးသည် ။

“ ဘယ်လောက်လဲ "

ရှမ်းကြီးက မေးသည် ။

“ နှစ်သိန်း "

ဦးလှဆွေက ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ပြောသည် ။

“ ကောင်းပြီ ၊ သူက သုံးသိန်း ခင်ဗျားက နှစ်သိန်း ၊ ခင်ဗျားတို့ နိုင်ရင် ငါးသိန်းထုပ်ကို ယူသွား….”

ရှမ်းကြီးက သူ့ပိုက်ဆံထုပ်ကို ပုတ်ပြသည် ။

ဦးလှဆွေ မြန်မြန်ကိစ္စပြတ်ပြီး ပိုက်ဆံကို မြန်မြန်ယူ မြန်မြန်ပြန်ချင်လှပြီ ။ ရွာရောက်ရင် ရွာမှလူများကို ဝမ်းသာအားရ ပြန်ပြောပြချင်သည် ။

" ခင်ဗျား သေချာတယ်နော် ”

ရှမ်းကြီးက ဦးလှဆွေကို ထပ်မေးနေသေးသည် ။

“ သေချာပါတယ် "

ဦးလှဆွေက အခိုင်အမာ ဖြေသည် ။

“ ခင်ဗျားရှံုးမှ ဘာဘာညာညာ မပြောနဲ့နော် "

“ မပြောပါဘူး ”

ဦးလှဆွေ ပြုံးလိုက်သည် ။

ကိုယ့်ဖဲက ကိုးဖြစ်နေတာ သူမသိပေမယ့် ကိုယ်က သိနေသည် ။

“ ကဲ ဒါဖြင့် စိမ်ပြီ ၊ ခင်ဗျား ဖဲကို ကြည့်လိုက် ... ”

ဦးလှဆွေက မသိသောဟန်နှင့် ဖဲသုံးချပ်ကို ရိုက်ပြီး လှန်လိုက်သည် ။

“ ဟာ ဦးလေး ကိုးဗျ ပွပြီ "

နောက် မှလူက ဝမ်းသာအားရ အော်လိုက်သည် ။

ဦးလှဆွေက ဖဲသုံးချပ်ကို ရှမ်းကြီးမြင်အောင် ပြသည် ။

ရှမ်းကြီး မျက်နှာပျက်သွားသည် ။

“ခင်ဗျား ဖဲကြည့်လေ ”

နောက် မှလူက ရှမ်းကြီးကိုပြောသည် ။

ရှမ်းကြီးက ကျန်သောသူ့ဖဲ တစ်ချပ်ကို မကြည့်ရဲသေ း ။

“ ကျွန်တော်တို့ နိုင်ရင် ခင်ဗျား ငါးသိန်း ယူမှာနော် "

နောက် မှလူက သေချာအောင် ထပ်မေးသည် ။

“ ယူပေါ့ ၊ သွေးမနည်းပါဘူး ဒီလောက်ငွေများ ကျွဲ ရှင်းလုံး ၊ နွားရှင်းလုံးတောင် ရှုံးဖူးသေးတယ် "

“ ဒါဖြင့် ခင်ဗျားဖဲကို ကြည့် "

ရှမ်းကြီးက ကျန်နေသောတစ်ချပ်ကို ကောက်ယူပြီး လက်ဝါးပေါ်မှာ ရိုက်လှန်လိုက်သည် ။

ကုလားဖဲ ဖြစ်သည် ။

“ နိုင်တယ်ကွ ”

ရှမ်းကြီးက ဘေးဖယ်ထားသော ကြည့်ပြီးသား ဖဲနှစ်ချပ်ကို လှန်ပြလိုက်သည် ။

ကုလားသုံးကောင် ဖြစ်သည် ။

“ ဟာ သွားပါပြီ "

ဦးလှဆွေ မျက်လုံးများ ပြာသွားသည် ။

အမြင့်ဆုံးဖြစ်သည်ဟု စိတ်ချထားသာ ကိုးကို ကုလားသုံးကောင်ဖြင့် အနိုင်ရသွားသည် ။

ရှမ်းကြီးက ဦးလှဆွေ၏ ပိုက်ဆံထုပ်နဲ့တကွ နောက်လူ၏ ရွှေဆွဲကြိုးကိုပါ သိမ်းယူသွားသည် ။

“ ကိစ္စမရှိဘူး ဦးလေး ကျွန်တော်တို့ ပြန်နိုင်မှာပါ "

နောက် မှလူက ကိုးပေါက်ကျသော ဖဲသုံးချပ်ကို အပုံထဲ ပြန်မထည့်ပဲ

ဦးလှဆွေ၏ ပေါင်အောက်သို့ ထိုးသွင်းလိုက်သည် ။ ရှမ်းကြီးမြင်သွားသည် ။

“ ခင်ဗျား ဘာလုပ်တာလဲ ပေါင်အောက် မှာပြစမ်း "

ရှမ်းကြီးက ဦးလှဆွေအား ပေါင်ကို ကြွခိုင်းသည် ။

ဖဲချပ် ခြောက်ချပ် ထွက်လာသည် ။

“ ဟင် ၊ ခင်ဗျားတို့ ဖဲခိုးတယ် ၊ ကျပ်တစ်ယောက်တည်းဆိုပြီး စမ်းသပ်သလား ၊ ဒီမှာကြည့် ”

ဖောင်း .. ဖောင်း … ဖောင်း ... ဖောင်း ...

ရှမ်းကြီးက သူ့လည်ပင်းကို သူ့လက်သီးဖြင့် အချက်ပေါင်းများစွာ ထိုးပြသည် ။

“ ဟာ မလုပ်ပါနဲ့ဆရာကြီး ကျွန်တော်တို့ မှားပါတယ် ။ ကျွန်တော်တို့ တောင်းပန်ပါတယ် "

နောက် မှလူက ကြောက်ကြောက်လန့်လန့် တောင်းပန်နေသည် ။

ဦးလှဆွေမှာ ပိုက်ဆံနှစ်သိန်း ဆုံးရှုံးသွားသည်ကို ပူလောင်နေ၍ ကြောက်ရမှန်းလည်း မသိ ။ တောင်းပန်ရမှန်းလည်းမသိ စိတ်သောကကြီးစွာ ရောက်နေသည် ။

“ ငါက ရှမ်းဆရာကြီးကွ ငါ့မှာ သိုင်းတပည့် ငါးဆယ်လောက် ရှိတယ် ။ ငါ့ကို လာစမ်းရင်သေသွားမယ် ၊တစ်ယောက်တည်းပေမဲ့ ဘယ်သူ့မှ မကြောက်ဘူးကွ "

“ ဆရာကြီးခင်ဗျား ၊ ကျွန်တော်တို့ အမိုက်အမဲတွေ ဗွေမယူပါနဲ့ ။ ခွင့်လွှတ်ပါခင်ဗျာ တောင်းပန်ပါတယ် "

နောက် မှလူက ရှမ်းဆရာကြီးကို ထိုင်ကန်တော့နေသည် ။

“ ဦးလေး ကန်တော့တောင်းပန်လိုက် ” ဟူ၍ ဦးလှဆွေကိုလည်း ခပ်တိုးတိုး ပြောသည် ။

“ ခင်ဗျားက ကျုပ်ကို နိုင်မယ်ထင်လို့လား "

ဖောင်း ဖောင်းဖောင်း ဖောင်း

ရှမ်းကြီးက သူ့လည်ပင်းကို လက်သီးနှင့် ထိုးပြန်သည် ။

“ ခွင့်လွှတ်ပါ ဆရာကြီး ၊ ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ် ၊ ဦးလေးက ရှိခိုးတောင်းပန်လိုက်ပါ "

“ ကောင်းပြီ ၊ ဒီတစ်ကြိမ်တစ်ခါတော့ ခင်ဗျားတို့တောင်းပန်းလို့ ခွင့်လွှတ်လိုက် မယ် ၊ နောက်တစ်ခါဆိုရင် ခွင့်မလွှတ်ဘူး ၊ ကျွန်တော်က ဖဲမှာအောင်ထားတဲ့လူဗျ ၊ ခင်ဗျားတို့ ကျွန်တော့်ကို ဘယ်လို ညစ်ညစ် မနိုင်ဘူး ၊ ခင်ဗျားတို့ အခု ရှုံးပေးမယ့် နောက်ကို တစ်သက်လုံးနိုင်အောင် ကျုပ်က ဖဲမှော် လုပ်ပေးလိုက် မယ်၊ မင်းသွား ၊ မီးခြစ်ဘူးခွံ တစ်ခုနဲ့ မီးသွေးခဲ တစ်ခဲရှာချေ "

ရှမ်းကြီးက နောက် မှ လူကိုခိုင်းသည် ။

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာကြီး "

အသက်လေးဆယ်ခန့် သန်သန်မာမာ လူက ရှမ်းအဘိုးကြီးကို သိပ် ကြောက်နေကြောင်း ဦးလှဆွေသတိထားမိသည် ။ သူပါ ကြောက်လာသည် ။

နောက် မှလူက မီးဖိုဘက်သို့ထွက်သွားပြီး ခဏသာကြာသည် ။ မီးခြစ်ဘူးခွံ တစ်ခုနှင့် မီးသွေးခဲ တစ်ခဲယူလာပြီး ရှမ်းကြီးကိုပေးသည် ။

ရှမ်းကြီးက မီးခြစ်ဘူးခွံကို ဦးလှဆွေ၏ နောက်ကျောဘက် မှာ မီးသွေးခဲနှင့် ဝလုံးတစ်လုံး ရေးလိုက်သည် ။

“ ခင်ဗျားလက်ကို တန်းလိုက် လက်ဖြန့်ထား "

ဦးလှဆွေက ရှမ်းကြီးခိုင်းသည့်အတိုင်း လုပ်သည် ။

ရှမ်းကြီးက မီးခြစ်ဘူးခွံ၏ လက်ဝါးပေါ်မှာ ဝလုံးပါသည့်ဘက်ကို အောက် ထား၍ တင်လိုက်သည် ။

သူ့အင်္ကျီအိတ်ထဲမှ လက်ကိုင်ပဝါအဖြူကိုထုတ်၍ ဦးလှဆွေ၏ လက်ဖျံပေါ်မှာ အုပ်ထားလိုက်သည် ။

ပြီးတော့ ဉုံခံ၍ တတွတ်တွတ်မန်းမှုတ်နေသည် ။

ခဏအကြာတွင် မန်းမှုတ်ပြီးသည်နှင့် လက်ကိုင်ပဝါကို ဖယ်လိုက်သည် ။

ဦးလှဆွေ အံ့ဩ မဆုံးဖြစ်နေသည် ။

သူ့လက်ဖျံပေါ်မှာ မီးသွေးဖြင့်ရေးထားသော ဝလုံးလေး တစ်လုံးတွေ့ရသည် ။

“ ခင်ဗျား ဖဲမှော်အောင်သွားပြီး ကျွဲရှဉ်းလုံး ၊ နွားရှဉ်းလုံး ဖဲရိုက်စားတော့ ၊ ဘယ်သူ ဘယ်လောက်ညစ်ညစ် ခင်ဗျားကို မနိုင်တော့ဘူး ”

ဦးလှဆွေမှာ ငွေနှစ်သိန်းအရှံုးကာမိအောင် ဖဲရိုက်ရတော့ မည်ဟု စဉ်းစားနေမိသည် ။

“ ကျွန်တော့်ကိုလဲ လုပ်ပေးပါဦး ဆရာကြီး "

နောက် မှလူက တောင်းဆိုနေပြန်သည် ။

ဆရာကြီးက သူ့လက်ထဲသို့ မီးခြစ်ဘူးခွံပြောင်းထည့်ပြီး လက်ဖျံမှာ လက်ကိုင်ပဝါအုပ်၍ ဖဲမှော်သွင်းပေးသည် ။ သူလည်း ဖဲမှော်အောင်သွားပြန်သည် ။

“ မင်းသွား ရေတစ်ခွက် ခပ်ချေ "

ရှမ်းဆရာကြီးအမိန့်အရ လမ်းပြလုပ်သူက သောက်ရေအိုးစင်မှ ရေတစ်ခွက် ခပ်ယူလာသည် ။

“ မင်းတို့ နှစ်ယောက် ရေခွက်ကိုင် ငါပြောတဲ့အတိုင်း လိုက်ဆို "

ဦးလှဆွေနှင့် လမ်းပြသူက ရေခွက်ကို အတူကိုင်ရသည် ။

ရှမ်းကြီး ရှေ့က တိုင်ပေးသည်ကို နောက် မှလိုက်ဆိုကြရသည် ။

“ ကျွန်တော်တို့ဟာ ကိုယ်ဆန္ဒနဲ့ကိုယ် ဖဲကစားပြီး ရှုံးတာဖြစ်ပါတယ် ။ ဒီအကြောင်းကို ဘယ်သူ့မှ ပြန်မပြောပါဘူး ပြောတာနဲ့ တစ်ပြိုင်နက် ဒွါရ ကိုးပေါက် မှ အပ်ကိုးစင်း ထွက်ပြီး သေပါစေသား ”

သစ္စာဆိုပြီးသည်နှင့် ဦးလှဆွေနှင့် လမ်းပြလုပ်သူတို့ ရေတစ်ခွက်ကို တစ်ဝက်စီ သောက်ကြသည် ။

“ခင်ဗျားတို့ ကျုပ်ကိုယီးတီးယားတား ထင်မနေနဲ့ ။ ကျုပ်က မှော်ပညာရှင် ၊ အခု ခင်ဗျားတို့ သစ္စာရေသောက်ပြီးပြီ ၊ တစ်ယောက်ယောက်ကို ပြန်ပြောတာနဲ့ ခင်ဗျားတို့ ဒွါရကိုးပေါက်က အပ်ကိုးစင်းထွက်ပြီး အသေဆိုးနဲ့ သေမှာပဲ ၊ သေမှာမကြောက်ရင် ပြောကြ "

“ မပြောရဲပါဘူး ဆရာကြီးကြောက်ပါတယ် ဆရာကြီးကိုလဲ ယုံပါတယ် "

“ ကောင်းပြီ ရော့ ဒါ ခင်ဗျားတို့ကို ကျွန်တော် ပြောထားတဲ့အတိုင်း လုံမလေး အိမ်ခေါ်လာတဲ့အတွက် လေးထောင်စီယူ ၊ ခင်ဗျားတို့ လုံမလေးကလဲ ခုထိ မလာဘူး ၊ ကျုပ်လဲ ဒီနေ့ညနေပြန်ရမှာ ခင်ဗျားတို့ လုံမလေးကို မစောင့်နိုင်တော့ဘူး "

ရှမ်းကြီး အိမ်ကလေးမှ ပြန်ထွက်သွားပါသည် ။

ဦးလှဆွေတို့ တူဝရီးနှစ်ယောက်လည်း အိမ်ကလေးထဲမှ ပြန်ထွက်လာခဲ့ကြသည် ။

ဦးလှဆွေ ရွာရောက်သည်နှင့် အိပ်ရာထဲမှ မထတော့ပါ ။

နွားလည်းမပါ ၊ ငွေလည်း ပြန်မပါ၍ သူ့မိန်းမက သံသယဖြစ်နေသည် ။

မေး၍လည်း မရ ၊ ဦးလှဆွေ ဘာမှပြန်မပြောရဲ ၊ ဒွါရကိုးပေါက် မှ အပ်ကိုးစင်း ထွက်သေမှာကို ကြောက်နေသည် ။

နောက်တော့ သူ့မိန်းမကတစ်ဆင့် ဆွေမျိုးသားချင်းနှင့် ရင်းနှီးသူများ သိကုန်သည် ။ အတင်းအကျပ် မေးကြသည် ။

ဦးလှဆွေက ဘာမျှမပြော ၊ သုံးရက်ကျော်၍ လေးရက်ရောက်မှ ဦးလှဆွေ အတွေးတစ်ခုကို စဉ်းစားမိသည် ။

“ ပြန်ပြောလျှင် ဒွါရကိုးပေါက် မှ အပ်ကိုးစင်းထွက်သေရန် ” သစ္စာ ဆိုခြင်းဖြစ်သည်ကို စာရေးပြလျှင်ရမည်ဟု စဉ်းစားမိခြင်းဖြစ်သည် ။

စာရွက်တစ်ရွက်တွင် စာရေးပြသည် ။

ထိုသို့ စာရေးနေရင်းမှာပင် ခဏရပ်ထားရသေးသည် ။ မျက်စိက ယားလာသလိုလို ၊ ဗိုက်ထဲက နာလာသလိုလို ခံစားရ၍ အပ်ကိုးစင်းထွက်လာမှာကို ကြောက်နေသည် ။

နောက် မှ သေချင်လည်း သေစေတော့ဟု ဆုံးဖြတ်ပြီး စာကိုပြီးအောင် ဆက်ရေး၍ အားလုံးသိအောင် ပြလိုက်သည် ။

“ ဟာ ဒီကောင် လူလိမ်လူညာတွေနဲ့တွေ့ပြီး အလိမ်ခံလိုက်ပြီ "

စာဖတ်ပြီးသည်နှင့် စဉ်းစားဉာဏ်ရှိသူများ နားလည်သွားကြသည် ။

ထိုအခါမှ ဦးလှဆွေခင်ဗျာ အလိမ်အညာခံရသည်ကို သိသွားတော့သည် ။

ဦးလှဆွေ မသိ၍ အလိမ်အညာခံခဲ့ရသည် ။ ငွေနှစ်သိန်းလည်း ဆုံးသည် ။ ရွာထဲမှာလည်းအရှက်တကွဲ ဖြစ်သည် ။

ဦးလှဆွေ အလိမ်ခံရသည့်နည်းကိုသိပြီး သူများ အလိမ်အညာခံခြင်းမှ လွတ်မြောက်ကြပါစေ ။

အကယ်၍ ဤနည်းမျိုးဖြင့် အလိမ်အညာ ခံရလျှင်လည်း ကူညီပါရစေ ၁၉၉ ကို ဖုန်းဆက်၍ မည်သည့်နေရာ မည်သည့်အိမ်မှာဆိုသည်ကို ပြသပြီး အကူအညီတောင်းနိုင်ပါကြောင်းသတင်းစကား လက်ဆောင်ပါး

အပ်ပါသည် ။

( မှတ်ချက် ။ ။ ရှမ်းဆရာကြီးဆိုသူမှာ ရှမ်းတိုင်းရင်းသားအစစ်မဟုတ်ပါ ရှမ်းဆရာကြီး အယောင်ဆောင်ထားသော လူလိမ်လူညာသာဖြစ်ပါ

သည် ။ )

  ◾ လယ်တွင်းသားစောချစ်

  📖 လိမ်ညာဘေးမှ ကင်းဝေးပါစေ

https://koaungnaingoo.blogspot.com

.