မောင်စိန်၀င်း ( ပုတီးကုန်း )

 ❝   မောင်စိန်ဝင်း ( ပုတီးကုန်း )  ❞ 

ပုတီးကုန်းမှ မောင်စိန်ဝင်းဆိုသော ကောင်လေးသည် ပုတီးကုန်းတွင် ကျောင်းနေရာမှ ကြို့ပင်ကောက်ကျောင်းသို့ ရောက်လာသည် ။ ပုတီးကုန်းမှ ကြို့ပင်ကောက်သို့ ယာယီ ရွေ့လာသော မောင်စိန်ဝင်းသည် ကြို့ပင်ကောက်တွင် ရှိနှင့်နေသော ကိုတင်ဦး ( ကဗျာဆရာ မောင်လွမ်းဝေ ) နှင့် မိတ်ဆွေဖြစ်ကြသည် ။

“ ကိုတင်ဦး ... ကျွန်တော်ရေးထားတဲ့ ကဗျာလေးတွေ ဖတ်ကြည့်စမ်းပါ "

မောင်စိန်ဝင်းက ကဗျာရေး ဝါသနာပါသည် ။ တစ်ချိန်တစ်ခါတွင် ကဗျာဆရာ ဖြစ်ရန် ကြိုးစားအားသစ် နေသူဖြစ်သည် ။ သူရေးထားသော ကဗျာများကို ကဗျာဆရာ ဖြစ်နှင့်ပြီးသော မောင်လွမ်းဝေကို ပြသည် ။ ထိုစဉ်က မောင်လွမ်းဝေက ဂုရုကွေးတို့နှင့် ခေတ်ပြိုင်ကဗျာဆရာ ရှုမဝ သွေးသောက် မဂ္ဂဇင်း များတွင် ကဗျာရေးနေပြီ ။

“ မဆိုးဘူး မောင်စိန်ဝင်းဆက်ရေးကွာ မင်းမှာ လက်စလက်န့်ရှိတယ် ၊ ဖြစ်ကို ဖြစ်ရမယ် "

ကိုတင်ဦး ( မောင်လွမ်းဝေ ) က အားပေးတော့ မောင်စိန်ဝင်းလေးပျော်သွားသည် ။ ကြို့ပင်ကောက်မှာက သက်နိုင် ( ကြို့ပင်ကောက် ) ဆိုသော ကဗျာဆရာလည်း ရှိနှင့်နေပြီ ။ မောင်စိန်ဝင်းလေးအတွက် ပို၍ ကံကောင်းထောက် မသည်ကား ကြို့ပင်ကောက် အ.ထ. က မှ အထက်တန်းပြဆရာ ဦးရွှေမှိုင်း ကိုယ်တိုင်က ( ရွှေငယ်မှိုင်း ) အမည်ဖြင့် ကဗျာဆရာ ဖြစ်နှင့်နေခြင်းပင်တည်း ။ ရွှေငယ်မှိုင်းမှသည် မောင်လွမ်းဝေတို့ ၊ သက်နိုင်တို့ ဆင့်ပွားဖြစ်ထွန်းလာရသလို မောင်လွမ်းဝေတို့ သက်နိုင်တို့မှ မောင်စိန်ဝင်း ဆင့်ပွားဖြစ်ထွန်းလာတော့မည် ။ ကဗျာဆရာ ဖြစ်ချင်သော မောင်စိန်ဝင်းတစ်ယောက် ကဗျာစာပေနှင့်ပတ်သက်၍ ရေခံမြေခံ ဘူမိနက်သန် မှန်လှသော ကြို့ပင်ကောက်တွင် ကျောင်းပြောင်းနေခဲ့မိခြင်းမှာ ကံကောင်းပေစွ ။

ပုတီးကုန်းတွင်သာ ဆက်နေခဲ့ပါကကဗျာဆရာ ဖြစ်ချင်မှဖြစ်မည် ။ ဖြစ်သည့်တိုင် ကာလတာရှည် ကြာလိမ့်ဦးမည် ။ ကြို့ပင်ကောက်ကဲ့သို့ အဆင်ပြေနိုင်ဖို့ မလွယ် ။ မောင်လွမ်းဝေ နှင့် ဂုရုကွေးက ခေတ်ပြိုင်ရေးဖော်များ ပီပီ အလွန်ခင်မင် ရင်းနှီးသည် ။ မည်မျှ ရင်းနှီးသနည်းဆိုသော် ကောင်းတိုင်ပင် ဆိုးတိုင်ပင်ဆိုးတူကောင်းဖက် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ရင်းနှီးကြသည် ။

“ ဟေ့ လူကြီး ကိုယ့်ကောင်လေး တစ်ယောက် ကဗျာတွေ ရေးနေတယ် ။ ကဗျာလေးတွေ ကောင်းတယ် ။ ယူခဲ့ရမလား "

ထိုစဉ်က ဂုရုကွေးက မဂ္ဂဇင်းတစ်စောင်တွင် ကဗျာအယ်ဒီတာ ။ ကဗျာရေးနည်း ဆောင်းပါးတွေ ရေးနေသည် ။ ကဗျာပွဲခင်းသာကဏ္ဍပင် မဖွင့်ရသေး ။ ထိုမဂ္ဂဇင်း၏ ဦးရဲလွင်နှင့် တာဝန်ခံအယ်ဒီတာ ရွှေလင်းသက်ဝေတို့၏ အကြံပေးချက်အရ ကဗျာအယ်ဒီတာ ဝင်လုပ်စ ပူပူနွေးနွေးသာ ရှိသေးသည် ။

“ ယူခဲ့လေဗျာ ခင်ဗျားကောင်းတယ်ဆိုရင်ကျွန်တော်စိတ်ချတယ် ။ ယူသာယူခဲ့... ကျွန်တော်ကလည်း မဂ္ဂဇင်းအတွက် ကဗျာကောင်းလေးတွေမျှော်နေတာ အတော်ပဲ... "

မောင်စိန်ဝင်းသည် ရေးစကပင် ကဗျာလေးတွေ လှသည် ။ ကဗျာကို ပီပီပြင်ပြင်နှင့် ရင်ထဲရှိအောင် ‌ေရးနိုင်သည် ။ ဤသို့ဖြင့် မောင်စိန်ဝင်း ( ပုတီးကုန်း ) တစ်ယောက် ယင်းမဂ္ဂဇင်း၏ လက်ရွေးစင် ကဗျာဆရာ တစ်ယောက်ဖြစ်လာသည် ။

နဂိုသူများမှာ နကိုင်းထွက်လွယ်သည် ။ နဂိုရှိမှ နကိုင်းထွက်သည်ဟု ရှေးလူကြီးများ ဆိုရိုးပြုခဲ့သည် မဟုတ်ပါလော ။ ဤနည်းဖြင့် မောင်စိန်ဝင်းနှင့် ဂုရုကွေးတို့ ခင်မင်ရင်းနှီးခဲ့ကြသည် ။ ကဗျာရှင်နှင့် ကဗျာအယ်ဒီတာ ရင်းနှီးပုံမျိုးထက် ကဗျာဆရာချင်း ရင်းနှီးသလို အချိန်တိုတိုအတွင်း ခင်မင်ရင်းနှီးသွားကြသည် ။

မောင်စိန်ဝင်းလေးသည် တဖြည်းဖြည်းနှင့် မောင်စိန်ဝင်းလတ် ဖြစ်လာသည် ။လူပျိုပေါက်စမှ လူပျိုပီပီပြင်ပြင် ဖြစ်လာသည် ။ ကြို့ပင်ကောက်ကျောင်းမှ ဆယ်တန်းအောင်ပြီး စက် မှုတက္ကသိုလ်သို့ ရောက်လာသည် ။ စက် မှုတက္ကသိုလ်ကျောင်းသား ဘဝတွင် ကဗျာလုံးချင်းစာအုပ်ကလေးများ ထုတ်၍ ကဗျာဆရာ ဖြစ်နေပြီ ။ သောကခြေရာ ကဗျာများမှာ စက် မှုကျောင်းသားဘဝမှ မောင်စိန်ဝင်း ထုတ်ခဲ့သော ကဗျာစာအုပ် ဖြစ်သည် ။ ကိုယ့်ငွေနှင့်ကိုယ်စိုက်ထုတ်ပြီး ကျောင်းတွေမှာ ရောင်းကာ ရောင်းရငွေကို ပျော်ပျော်ပါးပါး လက်ဖက်ရည်သောက်ပစ်ကြသည် ။ ထိုစဉ်က စီးပွားရေးအရအရှုံးအမြတ် မတွက်ကြ ။ ရေးချင်သည် ။ ရေးသည် ။ ထုတ်သည် ။ ရောင်းသည် ။ ကျေနပ်ပြီ.. ဒါပါပဲ ။

“ ဂုရုကြီး ... အားတယ်မဟုတ်လား... ”

တစ်နေ့၌ ဂုရုကွေး နေထိုင်ရာ တောင်ဥက္ကလာပ အိမ်ကလေးသို့ မောင်စိန်ဝင်းနှင့် ရေးဖော်တစ်စု ရောက်လာသည် ။ ထိုအုပ်စုထဲတွင် တစ်နေ့သောအခါ ( နွမ်ဂျာသိုင်း ) ဖြစ်လာမည့် ကောင်လေးတစ်ယောက်လည်း ပါလာသည် ။

“ စာရေးနေတဲ့ အလုပ်ကလွဲလို့ ဘာအလုပ်မှ မရှိတာ မင်းသိသားပဲ ။ ငါအမြဲတမ်း အားနေတယ် ။ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ ။ မင်းအတွက် မိန်းမခိုးပေးရမလား ။ ဒါမျိုးတွေလည်း ရတယ်နော် .. ငါခိုးပေးလို့ ရသွားတဲ့ အတွဲတွေ ကလေးတောင် ရနေပြီ "

ဂုရုကွေး၏ ဟာသကို ဒီကောင်တွေ အုပ်စု ပွဲကျသွားသည် ။ သူနှင့်ပါလာသော ငတိတချို့မှာ ခုကတည်းက ရယ်ရနေပြီဟု ဂုရုကွေးကို စိတ်ချသွားပုံရသည် ။

“ ကဲ...ငါ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ.. ပြော.."

“ စာပေ ဟောပြောပွဲ ဖိတ်ချင်လို့... ”

“ ဟိုက်... ရှာလပတ်ရည်... ဒါလေးများ ပြောနေရသေးတယ် အခုလိုက်ခဲ့ ရမှာလား  "

“ မဟုတ်သေးဘူး .. ဒီလို ဒီလို... ပြဿနာလေးတွေ နည်းနည်းရှိတယ် "

“ မင်းတို့ဟာ ဟောတောင်မ ‌ေဟာ ရသေးဘူး . .ပြဿနာက ရှိနေပြီလား ”

မောင်စိန်ဝင်းက အဖြစ်မှန်ကို ရင်းနှီး ပွင့်လင်းစွာ ရှင်းပြသည် ။ သူတို့၏ လက်ရှိ ပါမောက္ခချုပ် ဒေါက်တာ ( ... ) က စာပေ ဟောပြောပွဲ မလုပ်ချင် ။ကျောင်းသားတွေ ပူဆာသောကြောင့်သာ ခွင့်မပြုချင် ပြုချင်ဖြင့် ခွင့်ပြုခြင်းဖြစ်သည် ။

စက် မှု ကျောင်းသားတွေက ကြိုက်သည့် စာရေးဆရာ တစ်ယောက်ဖိတ် ၊ စက် မှု ကျောင်းသူတွေက ကြိုက်သည့်စာရေးဆရာမ တစ်ယောက်ဖိတ်... ဆရာ တစ်ယောက် ၊ ဆရာမ တစ်ယောက် နှစ်ယောက်ဟောရမည် ။

" သိတဲ့အတိုင်း ကျွန်တော်တို့ အုပ်စုက ကွေးကြီး ပရိသတ်မို့ ကြွေးကြီးကို ဆန္ဒပြုကြတယ် ။ ကောင်မလေးတွေကတော့ ယုဝတီခင်စိန်လှိုင်တဲ့ ။ အဲဒါ ပြဿနာက ပါမောက္ခချုပ်က မြန်မာစာနယ်ဇင်းတွေ မဖတ်ဘူး ။ အင်္ဂလိပ်စာအုပ်တွေပဲ ဖတ်တယ်.. ။

“ အီကြာကွေးဆိုတော့ သူဘာပြောသလဲ... ”

“ သူသိတာ အီကြာကွေးကို မုန့်ပဲသိတယ် ။ ကွေးကြီးနာမည်ကျွန်တော်တို့က ဆန္ဒပြုတော့ မင်းတို့ဟာ ကြံကြံဖန်ဖန် လူစင်စစ်က မုန့်နာမည်နဲ့ စာရေးဆရာပါလား … ဘာတွေ ဟောမှာလဲ... ငါ့ကျောင်းမှာရှုပ်ရှုပ်ယှက်ယှက်တွေ ဟောလို့ မဖြစ်ဘူးနော်တဲ့ ... ကျွန်တော်တို့က ကျွန်တော်တို့ ဆရာကြီးဟောတာ ရယ်စရာဟာသတွေ ဟောမှာပါလို့ အာမခံမှအင်တင်တင်နဲ့ ခွင့်ပြုတယ် ။ ဆိုလိုတာက ကွေးကြီးကို ကျွန်တော်တို့က အထင်ကြီးလို့ ဖိတ်ပေမယ့်ပါမောက္ခချုပ်က လုံးဝ အထင်မကြီး ဘူး ။ အဲဒါ ကြိုသိထားဖို့ ပြောထားတာ... ”

ဟိုက်ရှာလပတ်ရည်... လုံးဝ အထင်မကြီးဘူး ဆိုပါလား... ကောင်းဟောင်းဟောင်းလေစွ ။

“ အထင် စမောတယ်ပေါ့ကွာ... အဲဒါ ကောင်းပါတယ်... အထင်ကြီးပြီး ကြီးသလို ဖြစ်မလာလို့အထင်သေးခံရတာထက် စာရင် စောစောကတည်းကအထင်သေးခံရတာ ပိုကောင်းတယ်....”

သို့ဖြင့် စက် မှုတက္ကသိုလ်တွင် ဂုရုကွေး ဟောဖြစ်သွား သည် ။ ထိုစဉ်က ယုဝတီခင်စိန်လှိုင်မှာ လုံးချင်းတွေ အဆက် မပြတ် ရေးကာ ထိုဝတ္ထုတွေကို  ရုပ်ရှင်တွေ တစ်ကားပြီးတစ်ကား ရိုက်ရသဖြင့် စူပါ ဖြစ်နေသော ၊ အလွန်စန်း တက်‌ေန‌ သော ကာလဖြစ်သည် ။

ဂုရုကွေးကား အားလုံး သိကြသည့်အတိုင်း မဂ္ဂဇင်းများတွင် ဟိုစပ်စပ် ၊ ဒီစပ်စပ် မဖြစ်ညစ်ကျယ် လျှောက်နေသောစာရေးဆရာသာဖြစ်သည် ။ စူပါစာရေးဆရာမဟုတ် စပ်စပ် စပ်စပ် စာရေးဆရာ ၊မဖြစ်ညစ်ကျယ် ဟာသ ဆရာ ။

ပါမောက္ခချုပ်က ဝတ္တရားအရ ဧည့်ခံရသော်လည်း ဂုရုကွေးအပေါ်၌ ဟက်ဟက်ပက်ပက် မရှိကြောင်း သတိထားမိသည် ။ လက်ဖက်ရည် သုံးဆောင်ပါဆရာ ။ ဒါပဲပြောပြီး ခင်စိန်လှိုင်နှင့် စကားပြောနေသည် ။ ဂုရုကွေးဘက်သို့ ပြန်လှည့်မလာတော့ ။

ထိုဟောပြောပွဲကား မရည်ရွယ်ဘဲ ပြိုင်ပွဲဆန်နေသည် ။ ကျောင်းသူများက သူတို့ဆန္ဒပြုထားသော ခင်စိန်လှိုင်ကို သာစေချင်သည် ။ မောင်စိန်ဝင်းတို့က သူတို့ဆန္ဒပြုထားသော ဂုရုကွေးကို သာစေချင်သည် ။ ခင်စိန်လှိုင်က ထိုပွဲသို့ သူ့သားငယ်လေးကို ခေါ်လာသည် ။ ကလေးက ချစ်စရာ ဘောင်းဘီရှည်လေး ဝတ်ထားသည် ။

“ စက် မှု ကျောင်းသူများမျှော်လင့် စောင့်စားနေကြတဲ့ နာမည်ကျော် စာရေးဆရာမကြီး ယုဝတီခင်စိန်လှိုင်က ခင်စိန်လှိုင် နှင့်တိုင်းရင်းသား သရုပ်ဖော်ဝတ္ထုများအကြောင်း ဟောပြောပါတော့မယ် ”

စက် မှုတက္ကသိုလ် ခန်းမကြီးတွင် လက်ခုပ်သံများ ဟိန်းထွက်သွားသည် ။မိန်းကလေးများ၏ လက်ခုပ်သံက အကျယ်ဆုံး ၊ အများဆုံး ၊ အမြည်ဆုံးဖြစ်သည် ။ ခင်စိန်လှိုင်နှင့် ဂုရုကွေးတို့မှာ ပွဲပေါင်းများစွာ အတူတွဲလျှက် ဟောလာကြသော ဟောဖော်ဟောဖက် များ ဖြစ်သည် ။ စက် မှုပွဲတွင်ကား ခင်စိန်လှိုင် အထူးကြိုးစားဟောပါသည် ။ အလွန်ကောင်းမွန်၍ မှတ်သားစရာလည်း များပါသည် ။

ထူးခြားချက်ကား ကရင်လူမျိုးဘဝ သရုပ်ဖော် ဝတ္ထုများအကြောင်းပြောပြီး ကရင်သီချင်းဆိုသည် ။ ရှမ်းလူမျိုးဘဝ သရုပ်ဖော်ဝတ္ထု အကြောင်းပြောပြီး ရှမ်းသီချင်းဆိုသည် ။ အလားတူပင် ကချင် ၊ ချင်း ၊ မွန် ၊ ရခိုင် ဘဝသရုပ်ဖော် ဝတ္ထုတွေအကြောင်း ဆက်ဟောပြီး ၊သက်ဆိုင်ရာသီချင်းများကို ဆိုပြသည် ။ အလုံးစုံသွားသောအခါ တိုင်းရင်းသား စည်းလုံးညီညွတ်ရေး သီချင်းကို ဆိုသည် ။ မြန်မာသီချင်း ဖြစ်သည် ။

“ သားရေ.. စင်ပေါ် ခဏကြွခဲ့ပါဦးကွယ် ”

ကလေးငယ်ကို လှမ်းခေါ်သည် ။ ကလေးငယ်က ဘောင်းဘီရှည်ထဲတွင် အသင့်ထည့်လာသော ဘာဂျာထုတ်၍ မှုတ်ပေးသည် ။ မိခင်ကသီချင်းဆို သားငယ်က ဘာဂျာဖြင့် အထောက်အကူပေး ။ အဆင်ပြေလှသည် ။ ြမိ ု င်ဆိုင်လှသည်။ ဟာမိုနီ ဖြစ်လှသည် ။ ကျောင်းသူများ၏ လက်ခုပ်သံများ အတောမသတ် ညံသွားသည် ။ တချို့ကျောင်းသူများမတ်တတ်ရပ်၍ လက်ခုပ်တီးကြသည် ။

မည်သို့ပင် ဖြစ်စေ ။ နှစ်ယောက်တည်း နွှဲရသော တူးမင်းရှိုးတွင် ခင်စိန်လှိုင်က အမှတ်ပေါင်းများစွာဖြင့် ဂုရုကွေးရှေ့ရောက်သွားသည် ။ ထိုပွဲတစ်ပွဲလုံး သူ့ပွဲဖြစ်သွားကြောင်း ထင်ရှားသည် ။

မောင်စိန်ဝင်းတို့ အုပ်စု မျက်နှာလေးတွေ အငယ်သား ဖြစ်နေသည် ။အတ္ထုပ္ပတ္တိ ဖတ်နေချိန်အထိ ဂုရုကွေး ဘယ်ကစ၍ ဘယ်လိုဝင်ရမှန်း စဉ်းစားမရသေး ။ ဆရာအီကြာကွေး ဟောပြော ကြွပါဆိုတော့မှ ခေါင်းထဲတွင် လင်းခနဲ ဖြစ်သွားသည် ။ မိုက်ကရိုဖုန်းရှိရာသို့ လျှောက်လာစဉ် ကျောင်းသား ပရိသတ်၏ လက်ခုပ်သံများ ညံသွားသည် ။ ကျောင်းသူပရိသတ်က လက်ခုပ်မတီးကြ ။

“ ဆရာမကြီးက သီချင်းတွေဆိုသွားတော့ ကျွန်တော်လည်း သီချင်းဆိုဖို့ အကြံရလာတယ် ။ ဟောပြောချက်ကို သီချင်းနဲ့ စဖွင့်ရမယ် ။ ကျွန်တော်ဆိုမယ့် သီချင်းက နိုင်ငံရေးခေါင်းဆောင်ကြီး တစ်ဦးကို ဂုဏ်ပြုထားတဲ့ ( အရှေ့ဆီက အနီ ) ဆိုတဲ့ သီချင်းပါပဲ... တရုတ်လိုဆိုပါ့မယ် ”

ဤသို့လျှင် ပဏာမခံပြီးနောက် ထိုစဉ်က ရန်ကုန်တွင် ရုံတင်နေသော အာရာဒါးနားကုလားကားမှ

“ ပွတ်တေလား ... မတ်စကားနား ပြားမေလား ... ဒီဝါးနား .. လိအာ.. ကျဲလိအာ ကို ကျဲလိအာ.. ကျဲလိအာ... ”

ကုလားသီချင်းကို ကုလားသံနှင့်အပီ ဆိုပြီး အဲဒါ တရုတ်သီချင်းပါပဲ ဟုနောက်လိုက်ရာ ခန်းမတစ်ခုလုံး ရယ်သံများ အတောမသတ် ဖြစ်သွားသည် ။ ပါမောက္ခချုပ် ရယ်သံကိုပါ နောက်ဘက် မှ ကြားရသည် ။

“ အေးကွ... ကွေးကွေးကြီး.. ဒါမှ တို့ကွေးကြီး... ”

တော်တော်နှင့် ပြန်မငြိမ်သော ရယ်သံများကြားတွင် မောင်စိန်ဝင်း၏ အော်သံကို ကြားရသည် ။ ထို့နောက်ကား ... ဂုရုကွေး၏ ထုံးစံအတိုင်း ၊အားကြိုးမာန်တက်အပြတ်အသတ်ကြဲရာ ပွဲစမှ ပွဲဆံုး ရယ်သံ တအုန်းအုန်းဖြင့် စည်စည်ညံသွားသည် ။

“ဆရာ့ကို ကျွန်တော် ဒါလောက်ရယ်ရမယ် မထင်ဘူး……. ကျွန်တော်ရော ကျောင်းသားတွေပါ အလွန်ပျော်ရ၊ အလွန်ရယ်ရပါတယ်။ နောက်ကို ကျွန်တော့်ကျောင်းကို နှစ်တိုင်း လာလာဟောပေးပါဆရာ...”

ပါမောက္ခချုပ်၏ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ဖိတ်ခေါ်သောစကား...။ မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ အီကြာကွေးဆိုသော သတ္တဝါမှာ မုန့်အီကြာကွေးလိုပင် စားကောင်းဝါးကောင်း နှင့် အရသာရှိလှကြောင်း ပါမောက္ခချုပ် သိသွားလေပြီ။

မောင်စိန်ဝင်းနှင့် အပေါင်းပါ ကဗျာအုပ်စု မြောက်ကြွမြောက်ကြွ ဖြစ်နေကြသည်။ ဂုရုကွေးကို ကျောင်းကင်တင်းသို့ ခေါ်သွားပြီး စားစား ကြိုက်ရာစားဟု တစ်ဝကျွေးကြသည်။

°°°°°   °°°°°°°   °°°°°°°   °°°

ကဗျာနှင့် စကားပြေမှာ မတူပေ ။ နှစ်မျိုးစလုံး သူ့နည်းသူ့ဟန်ဖြင့် ခက်ကြသည်ချည်း။ ကဗျာကောင်း တစ်ပုဒ်ရဖို့အားစိုက်ကြိုးစားရသည် ။

ကဗျာဆရာကောင်း ဖြစ်ဖို့မလွယ် ။ထို့အတူ စကားပြောကောင်းသော စာရေးဆရာကောင်း ဖြစ်ဖို့လည်း မလွယ် ။ ကဗျာဆရာသည်များသောအားဖြင့်

ကဗျာဆရာသာ ဖြစ်၍ စာရေးဆရာဖြစ်မလာ ။ စာရေးဆရာသည်လည်း စာရေးဆရာသာ ဖြစ်၍ ကဗျာဆရာ ဖြစ်မလာ ။

မောင်စိန်ဝင်းက ထူးခြားသူ ဖြစ်သည် ။

ပထမဆုံး သူစဖြစ်တာက ကဗျာဆရာ ၊ ကဗျာတွေ ရေးနေရာမှ စကား‌ေြပကိုပါ တွဲရေးလာသည် ။ ကဗျာတွင် အောင်မြင်သလို စကားပြေတွင်လည်း အောင်မြင်သည် ။ မောင်စိန်ဝင်းသည်ကဗျာဆရာသာမက စာရေးဆရာပါ ဖြစ်လာသည် ။

စာရေးခြင်းနှင့် စကားပြောခြင်း ( ဟောပြောခြင်း ) တို့မှာလည်း တစ်ဘာသာဖြစ်သည် ။ စာရေးကောင်းတိုင်း ၊ ကဗျာရေးကောင်းတိုင်း စကားပြော မကောင်းတတ်ကြ ။ စကားပြောကောင်းတိုင်းလည်း စာရေးကောင်း ၊ ကဗျာရေးကောင်း မဖြစ်ကြ ။ စာရေးရော ၊ အပြောပါ စွယ်စုံရသူ ဟူ၍ အတော် ရှားသည် ။

မောင်စိန်ဝင်းကား စာရေးကောင်းရုံသာမကအပြောအဟောလည်း ကောင်းသည် ။

စက် မှုတက္ကသိုလ်တွင် ကျွန်တော့်ကို ဟောဖို့ လာဖိတ်သော မောင်စိန်ဝင်းနှင့်နောက်ပိုင်း မောင်စိန်ဝင်းတို့ အံ့ဩစရာကောင်းအောင် လုံးဝ ကွဲပြားခြားနားသွားသည် ။ ကျွန်တော့်ကို လာဖိတ်တုန်းက ကဗျာဆရာ ပေါက်စ ၊ စက် မှုတက္ကသိုလ်မှ ကဗျာဝါသနာရှင်များစုစည်း၍ ကဗျာစာအုပ်ကလေးများ ထုတ်နေစ ၊ ဝတ္ထုတိုလေးတွေ စမ်းသပ်ရေးသားနေစ ... ။

ကျွန်တော်နှင့် နှစ်အနည်းငယ်ကွဲကွာနေသော ကာလအတွင်း မောင်စိန်ဝင်း တစ်ယောက် တစ်ရိပ်ရိပ် တက်လာသည် ။ ကဗျာဆရာ မောင်စိန်ဝင်း ၊ စာရေးဆရာ မောင်စိန်ဝင်း၊ ထိုမှ.. ကဗျာဆရာ ဝတ္ထုတွင်ပါ စူပါမောင်စိန်ဝင်း .. ။ စာဖတ်ပရိသတ် အသည်းစွဲ ဖြစ်လာသော မောင်စိန်ဝင်း ။

“ မင်းနာမည်နောက်... ပုတီးကုန်းကြီး ဖြုတ်လိုက်စမ်းပါကွာ... မောင်စိန်ဝင်းသက်သက်ပဲ လုပ်စမ်းပါ "

ကလောင်နာမည်နှင့် ပတ်သက်ပြီးကျွန်တော်က ဝေဖန်တော့ မောင်စိန်ဝင်းက ပြုံးထေ့ထေ့ လုပ်၍... ကိုယ့်မြို့ ကိုယ် ဂုဏ်ယူတာပဲ ဂုရုကြီးလည်း တစ်ချိန်က ဓနုဖြူ ကျော်ထွန်း လုပ်ခဲ့တယ် မဟုတ်လား ။ နောက် မှ အီကြာကွေး ဆိုပြီး ကလောင်ထပ်ခွဲတာပဲ.. "

"အေး... မင်းလည်း မောင်စိန်ဝင်း ( ပုတီးကုန်း ) နဲ့ အတည်အခန့်တွေ ရေးရာကနေ နံပြားဆိုပြီး ဟာသ ဖို့ကောင်းတယ် ”

သည်တော့ မောင်စိန်ဝင်း တဟားဟားရယ်သည် ။ ကျွန်တော့် ဦးနှောက်က အနုအလှ ၊ သမုဒယတွေပဲ ထွက်တယ် ။ ဂုရုကြီး ဦးနှောက်လို သွတ်သွတ်သွတ်တွေ ဟိုက်ရှာလပတ်ရည်တွေ မထွက်ဘူး ဟုပြောသည် ။ ကိုယ့်ကို ဟောပြောပွဲလာဖိတ်သော လူငယ်တစ်ယောက် လျှမ်းလျှမ်းတောက်အောင်မြင်သောအခါ ဝမ်းသာရသည် ။ ထို့ထက် အတူတွဲ၍ ဟောပြော

ရသောအခါမျိုး၌ ဝမ်းသာရသည် ။ မောင်စိန်ဝင်းသည် အရေးအသားတွင်သာ

ကြိုးစားသည် မဟုတ် ။ အဟောအပြောတွင်လည်း ပရိသတ် သည်းခြေခိုက်

အောင် ကြိုးစားသည် ။

မောင်စိန်ဝင်းနှင့် ကျွန်တော် မြန်မာပြည်အနှံ့အပြားလှည့်၍ ပွဲပေါင်းများစွာ ဟောခဲ့သည့်အနက် မမေ့နိုင်သော အမှတ်တရ ဖြစ်ရသော ပွဲအချို့ရှိသည် ။ ( ဥပမာ ) ပျဉ်းမနား စာပေဟောပြောပွဲ ။ သည်ပွဲက မောင်စိန်ဝင်းနှင့် ကျွန်တော်သာမက ချစ်ဦးညိုလည်းပါသည် ။ သုံးယောက်ပေါင်းလောင်းကျော်သည့်ပွဲ ။ မြတ်ခိုင်က တစ်နေရာက ကူးလာပြီး ဟောဖို့ ရှိသည် ။ သူအချိန်မီရောက် မလာ ။ ရောက်လာပါက ထိုနှစ်ပျဉ်းမနားပွဲသည် လေးယောက်ပေါင်းလောင်းကျော်ပွဲ ဖြစ်မှာသေချာသည် ။

“ ရန်ကုန်မှာ မီးသွေးမော်တော် ၊ မီးသွေးကားတွေ ခုတစ်လော အဝင်ကြဲနေလို့ မီးသွေးဈေး နည်းနည်းမြောက်သွားတယ် ”

ကျွန်တော့်မှာ စာရေးရင်း တစ်ဖက် မှ မမာမကျန်း ဖြစ်နေသော အဒေါ် အပျိုကြီးကိုပါ ချက်ပြုတ်ကျွေးမွေးနေရသည် ။ ဝတ်ကြီးဝတ်ငယ်ပြုစုနေရသည် ။ စာရေးချိန် ၊ မြို့ထဲထွက်ချိန်တွင်စာရေးဆရာ ၊ ဈေးသွားချိန် ၊ ချက်ပြုတ်ချိန် ၊ လျှော်ဖွပ်ချိန်တွင် အိမ်ရှင်မ ၊ စာပေဟောပြောပွဲတွေ လိုက်ဟောချိန်တွင် စာဟောဆရာ ၊ လူတစ်ကိုယ်တည်းက အသွင်မတူသော ဘဝသုံးမျိုးကို ဒလက်လည်သလို လည်နေရသော ကာလ ၊ အလုပ်အမျိုးမျိုးကို ဇယ်ဆက်သလို လုပ်နေရသောအချိန် ၊ အိမ်မှာ ဆန်ကုန်လျှင် ကိုယ်ပဲပူရသည် ။ ဆီကုန်လျှင်လည်း ကိုယ်ပဲယူရသည် ။ ထင်းကုန်နေလျှင်လည်း ကိုယ်ပဲ ပူရသည် ။ အမျိုးစုံကို ရင်ဝယ်ပိုက်၍ တစ်ယောက်တည်း ပျဉ်းမနားသို့ ထွက် မလာခင်မှာ အိမ်တွင် မီးသွေးကုန်လုလု ဖြစ်နေသည် ။ အချို့ ကို အစောင့်ထားခဲ့သော တပည့်လေးအား မီးသွေးတစ်ပိဿာ ၊ နှစ်ပိဿာ လိုသလို ဝယ်ချက်ဖို့ ပိုက်ဆံပေးထားခဲ့ရသည် ။

“ ရန်ကုန်မှာ မီးသွေးမြောက်နေတော့ ဂုရုကြီး ဘာလုပ်ချင်လို့လဲ "

“ ဒီလိုကွ ၊ ဒီပျဉ်းမနားမှာ မီးသွေးဈေးငါစုံစမ်းကြည့်တာ ရန်ကုန်နဲ့ ဘာမှ မဆိုင်ဘူး ။ အတော်သက်သာတာပဲ "

“ ရန်ကုန်မှာက သယ်ယူပို့ဆောင်တဲ့ စရိတ်ခ ရှိတယ်လေ... ဘယ်ပစ္စည်းမဆို အဝင်နည်းရင် ဈေးမြောက် မှာပဲ ”

“ အဲဒီမြောက်တဲ့ဈေးကို ငါက လိုက် မမီတာ ခက်နေတယ် ။ အပြန်မှာ မီးသွေး တစ်အိတ်လောက် ဝယ်သွားရကောင်းမလားလို့ ငါစဉ်းစားကြည့်တယ်..."

မီးသွေးဆိုသည်နှင့် တီကိုဆားနှင့် တို့သလို မောင်စိန်ဝင်း တွန့်သွားသည် ။

“ မီးသွေးလောက် မည်းတာ မီးသွေးလောက်ပေရေတာ အမှုန်အမွှားကျတာ မီးသွေးပဲရှိတယ် ။ အပ်ပါးနဲ့ ပြန်ရမှာ ခင်ဗျားမီးသွေးအိတ်ကို အပ်ပါးက ဘယ်အတင်ခံမယ် "

“ လပ်ဂိတ်တွဲက တင်မယ်ကွာ ရတာပဲ ”

“ ဒါလောက်လည်း ပင်ပမ်းခံမနေပါနဲ့ ဂုရုကြီး မီးသွေးတစ်အိတ်မဟုတ်ဘူး ။ နှစ်အိတ် ။ ရန်ကုန်ရောက်ရင် ကျွန်တော် ဝယ်ကန်တော့မယ် ။ မီးသွေးသယ်ဖို့ စိတ်ကူးကြီး ဖျောက်လိုက်ပါတော့.. ”

သူက ဖျောက်လိုက်ပါဆိုမှ ကျွန်တော့်တွင် ဖျောက် မရဘဲ အိမ်တွင် ဖင်ကပ်သာသာကျန်ခဲ့သော မီးသွေးအိတ်ကို မြင်ယောင်နေသည် ။ ပျဉ်းမနားမြို့လယ်က ဓမ္မာရုံတွင် စာပေဆွေးနွေးပွဲလုပ်သည် ။ ဆွေးနွေးပွဲတွင် သူတို့‌ေြပာသော စာပေအကြောင်းထက် ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲက မီးသွေးအကြောင်းက လွှမ်းမိုးကြီး စိုးနေသည် ။

စာပေအကြောင်းဆွေးနွေးဘဲ မီးသွေးအကြောင်း ဆွေးနွေးလျှင် မည်မျှ ကောင်းချေမည်နည်း ။

“ ကိုနှင်းခိုင် ... ခဏဗျာ.. ပြောစရာရှိတယ်... ”

စာပေဆွေးနွေးပွဲ ကျွန်တော့်အလှည့်အပြီးတွင် ပရိသတ်ထဲမှ မောင်နှင်းခိုင်ကို ဓမ္မာရုံအဝသို့ ခေါ်ထုတ်ခဲ့ရသည် ။ မောင်နှင်းခိုင်နှင့် ကျွန်တော်က ကဗျာဆရာ ဘ၀ ကတည်းက အလွန်ရင်းနှီးကြသော သူငယ်ချင်းတွေ ဖြစ်သည် ။ သူ့ဇနီး စမ်းသီတာ ( ကလော ) ကလည်း ကျွန်တော်နှင့် ရင်းနှီးနေတာ ကြာပါပြီ ။ မောင်နှင်းခိုင် နှင့် အိမ်ထောင်မကျခင် ကလောတွင်နေစဉ်က ကျွန်တော်၏ ကဗျာများကို နှစ်သက်သော သူ့သူငယ်ချင်းမ တစ်ယောက်က စမ်းသီတာတို့အိမ်တွင် ထမင်းကျွေးခဲ့ဖူးသည် ။

“ပြော ဂုရုကြီး ကျွန်တော် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ ”

မောင်နှင်းခိုင်က တီတိုး‌ေမးသဖြင့်ကျွန်တော်ကလည်း တီးတိုးပင် ဖြစ်ရပ်အကျဉ်းချုပ်ကို ပြောပြသည် ။

“ စိတ်ချ ဒါ့အတွက် မပူနဲ့ သပ်သပ်ရပ်ရပ် သားသားနားနားလေးဖြစ်အောင်ကျွန်တော် ဖန်တီးပေးမယ်... "

သို့နှယ် ကတိပေးပြီး မောင်နှင်းခိုင် ဓမ္မာရုံပေါ်မှ ဆင်းသွားသည် ။ ဆွေးနွေးပွဲရှိရာသို့ ကျွန်တော်ပြန်လာတော့ မောင်စိန်ဝင်းက

“ ခင်ဗျားတို့ နှစ်ယောက် ဘာတွေ တိုင်ပင်နေတာလဲ... တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ့ ၊ ဒီက မြင်ရတယ်နော်... ”

“ မင်းနဲ့ မဆိုင်ပါဘူးကွာ.. ချစ်ဦးညိုနဲ့လည်း မဆိုင်ပါဘူး ။ ငါ့ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ ကိစ္စအတွက်ပါ "

ညနေစောင်းတွင် မောင်နှင်းခိုင်နှင့် စမ်းသီတာတို့ကျွန်တော်တို့ တည်းခိုရာသို့ လာ၍ ကျွန်တော့်ကို လက်ဆောင် ပစ္စည်းတစ်ခုပေးသည် ။ ပြာနုရောင် မြွေရေခွံလက်ဆွဲအိတ် တစ်လုံး ၊ အိတ်က အသစ်ကလေး ၊ ဆွဲပိတ်ထား  သောဇစ်ကကြေးဝါရောင်ပြောင်ပြောင်...

ရေဆင်းဟောပြောပွဲတွင် မြတ်ခိုင်ရောက်လာသဖြင့် သူပါ ဝင်ဟောသည် ။ ပျဉ်းမနားသကြားစက်ပွဲနှင့် မြို့မပွဲတွင် ကျွန်တော်တို့ သုံးယောက်တည်း ဟောကြရသည် ။ ရထားကို လိုက်ပို့တော့ မောင်နှင်းခိုင်က သူ့လက်ဆောင် အပြာရောင် အိတ်ကလေးကို ဆွဲပြီး တွဲပေါ်အထိပို့ပေးသည် ။ ကျွန်တော်နှင့် မောင်စိန်ဝင်း ဘေးချင်းကပ်ယှဉ်ထိုင်မည့် ထိုင်ခုံနှစ်လုံးပေါ်မှပစ္စည်းတင်သော စင်ပေါ်တွင် အိတ်ကလေးကို တင်ပေးသည် ။

“ ကိုင်း... ရထားထွက်တော့မယ်... ။ နောက်နှစ်လည်း လာခဲ့ဦး "

“ အဆင်ပြေရင် လာခဲ့မယ် သူငယ်ချင်း ”

ရထားထွက်လာပြီး မကြာခင်ပြဿနာစသည် ။ ရထားအလှုပ်တွင် မောင်စိန်ဝင်း လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်လာသည် ။

" ဘာဖြစ်တာလဲကွ .. ပွင့်ကောင်းငံပြာရည်မခပ်မိလို့လား ”

“ မဟုတ်ဘူး ဂုရုကြီး... ခေါင်းပေါ်ကို ဘာတွေလဲ မသိဘူး ။ တဖွားဖွားကျနေတယ် ... "

“ ရထားက ဖုံတွေ ဖြစ်မှာပေါ့ ”

“ ဘယ်က ဖုံရမှာလဲ .. ဒါအထက်တန်းတွဲ ၊ အပ်ပါးသီးသန့်တွဲ ၊ ခင်ဗျားအိတ်ကို ကျွန်တော် မသင်္ကာဘူး ။ ချပြီး ဖွင့်ရှာရမယ် ”

“ မလုပ်ပါနဲ့ကွာ .. အထဲမှာ ဘိန်းလည်းမပါဘူး ။ မောင်နှင်းခိုင်နဲ့ မစမ်းသီတာ လက်ဆောင်ပေးလိုက်တာပါ ။ မုန့်ပဲသရေစာ တစ်ခုခု ဖြစ်ပါလိမ့်မယ် .. "

" ဟော.. ဟော.. ပြောရင်းဆိုရင်း ထပ်ကျလာပြန်ပြီ ။ မလိုချင်ဘူး ။ရှာမှ ဖြစ်တော့မယ် ... "

အတန်တန် တားနေသည့်ကြားမှ မောင်စိန်ဝင်း အိတ်ကို ဆွဲချပြီး ဇစ်ကို ဖွင့်ကြည့်သည် ။ အတွင်းမှာ အဝတ်အစားလည်း မဟုတ် ၊ မုန့်ပဲသရေစာလည်းမဟုတ် ၊ သူ လုံးဝထင်မထားတာကို တွေ့ရသဖြင့်

“ ဟိုက် ရှာလပတ်ရည် ဂုရုကြီးကတော့ တကယ့်ကို စံနမူနာပါပဲ ဒါကြောင့် ခေါင်းပေါ်ကို တဖွားဖွား ကျတာကိုး .. ”

ဘေးက ခရီးသည်တွေ မမြင်ခင် ဇစ်ကို ကမန်းကတန်း ဆွဲစေ့ပြီးစင်ပေါ် ပြန်တင်သည် ။ ပြီးနောက် စိတ်မသက် မသာသံဖြင့် ညည်းသည် ။

“ မီးသွေးများ ပင်ပန်းခံပြီး ရန်ကုန်အထိ သယ်ရတယ်လို့ ။ ကျွန်တော်ကတော့ အိမ်ရောက်တာနဲ့ ခေါင်းလျှော်ပစ်ရတော့မှာပဲ... ”

“ ငါက ခေါင်းတုံးဆံတောက်ဆိုတော့ လျှော်စရာ မလိုဘူး ။ အေးအေးဆေးဆေးပဲ. . ။ ခေါင်းက ရေလောင်းချိုးလိုက်တာနဲ့ ပြီးတယ် ”

ကျွန်တော်၏ ဘ၀ အခြေအနေကို သိနေသော မောင်စိန်ဝင်းက ပျဉ်းမနားကမီးသွေးကို ရန်ကုန်ရောက်အောင် ကြံဖန်သယ်သော ကျွန်တော့်ကို အပြစ်မတင်တော့ဘဲ တဟားဟားတဝါးဝါး ရယ်နေသည် ။

“ နွမ်ဂျာပါတဲ့ ပွဲတစ်ပွဲကျရင် အဲဒီအကြောင်း ထည့်ဟောဗျာ ။ ပရိသတ်က ကျိန်းသေ ပွဲကျမယ် ...”

နွမ်ဂျာသိုင်းက စက် မှုတက္ကသိုလ်တွင် ခင်မင်ရင်းနှီးခဲ့သည် ။ ဒီငနဲကလည်း ခေသူမဟုတ် ၊ အဟောကောင်း အပြောကောင်း ၊ ပွဲထိန်းကောင်း ၊ ပရိသတ် တဝါးဝါး ပွဲကျအောင် ဟောတတ်သည် ။ အချစ်ဝတ္ထုစာနု ၊ စာနွဲ့တွေ ရေးသော စာရေးဆရာက ဟာသကို ပီပြင်အောင်ပြောတတ်သူ ဟူ၍ သူတစ်ယောက်ပဲ ကျွန်တော်တွေ့ဖူးသည် ။

ပြောတတ်ပေမပေါ့ ။ နွမ်ဂျာသိုင်းဖြစ်မလာမီ တစ်ခြားကလောင် အမည်တစ်မျိုးဖြင့် ဆရာသော်တာဆွေ အဟိတွင် ဟာသ ဝတ္ထုတိုတွေ ရေးခဲ့သည် မဟုတ်ပါလား ... ။

အီကြာကွေး

သောကြာစာစောင်

အမှတ် ( ၄၃၇ ) ၊ ဒီဇင်ဘာလ ၊ ၁၉၉၉ ခုနှစ်

အမှတ် ( ၄၃၈ ) ၊ ဖေဖော်ဝါရီလ ၊ ၂၀၀၀ ပြည့်နှစ်