နေညိုလျှင် မေပျိုနွမ်းတယ်

 

  ❝ နေညိုလျှင် မေပျိုနွမ်းတယ်  ❞

မင်းသမီးကြီး ခင်သန်းနုနှင့် ရုပ်ရှင်ဇာတ်ကား လေးငါးကားမျှသာ တွဲဖက် ရိုက်ကူးဖူးသော်လည်း ကျွန်တော်နှင့် မောင်နှမလို ခင်မင်ခဲ့ကြပါသည် ။ ကျွန်တော်ကား ပေါ့ပေါ့ ပါးပါး ပေါပေါလောလော ဆက်ဆံတတ်သောကြောင့် လားတော့မသိ ။ ကျွန်တော်နှင့် တွဲဖက်ဖူးသူ သရုပ်ဆောင်များ ကျွန်တော့်ကို ခင်မင်သွားတတ်သည်ချည်းသာ ။

စတွေ့စ ဇာတ်ကားများမှာတော့ကျွန်တော်၏ ပွင့်လင်းသော ၀သီကြောင့် ကျွန်တော့်ကို ခပ်ချဉ်ချဉ် ဖြစ်တတ်ကြပါသည် ။ နောက်တော့လည်း ထို “ ချဉ်ဖတ် ” သည်ပင် ငါးပိရည်ကောင်းကောင်းနှင့် တွေ့သွားသလို ကျွန်တော့်ကို အချစ်ပိုသွားတတ်ကြပါသည် ။ ( ရိုးရိုးပြောတာပါ )

အစ်မကြီး ခင်သန်းနုလည်း ၎င်းအတိုင်းပါပဲ ။ ပထမဆုံး သူနှင့်တွဲဖက်ရသည့်ဇာတ်ကား ' မမ ' ( ငြိမ်းကျော်၏ ဝတ္ထု ) ရိုက်ကူးကြတော့ မိတ္ထီလာခရိုင် ၊ ဝမ်းတွင်းမြို့ရှိ တောင်ကတုံးလေးတစ်ခုပေါ်က ထုံးဖြူဖြူ စေတီလေးအနီးမှာ ။ နေကလည်း ပူပါဘိသနဲ့ ။ ဇာတ်ဝင်ခန်းက ချစ်သူနှစ်ဦး ဘုရားဖူးရင်း ရှေ့ရေးတွေ တိုင်ပင်ကြခန်း ။ ဤတွင် ကျွန်တော်က သူ့ကို “ မမ ” ၊ “ မမ ” ၊ “ မမ ”  ဟုတမင်တကာ တွတ်ထိုးရသည့် ဒိုင်ယာလော့ ( ခ် ) ပါဝင်သည် ။ ( ပ ၊ ဖ ၊ ဗ ၊ ဘ ၊ မ ဟူသော ကြာသပတေးနံ စကားလုံးများသည် ပါးစပ်ပိတ်ပြီးမှ လေလုံးကို ထုတ်ရသောကြောင့် အရှိန်ပြင်းပါသည် ) ထိုအခါ ကျွန်တော် သောက်ထားသော အရက်နံ့သည် မင်းသမီးထံသို့ အလုံးလိုက် အလုံးလိုက် ထိမှန်သွားပုံရပါ၏ ။

ထိုအခါ သူက ...

“ ဟိုး.. ဟိုး ပြန်ရိုက် မယ် ”

“ ဘာပြုလို့တုန်း "

“ မင်းသား ပါးစပ်က အရက်နံ့ရလို့ ဖီလင်မလာဘူး "

ထိုစဉ်က ကျွန်တော်သည် တက်သစ်စ မင်းသား ဖြစ်ပါသည် ။ အသက်ကလည်း ( ၂၀ ) ကျော်မျှသာ ရှိသေးသည် ။ ဟိုးတစ်ပတ် ( မေဂျာနယ် ) မှာ ရေးခဲ့ဖူးသလို အနံ့အသက်ကိုလည်း အလွန်ဂရုထားချိန်ပါ ။ ထို့ကြောင့် အနာပေါ် တုတ်ကျသလို ဆတ်ဆတ်ခါသွားမိ၏ ။ သူက ထိုစဉ် ခုနှယ်ခါ မေသန်းနုတို့ အနေလောက် ။ ပြီးတော့သူက အိမ်ထောင်သည် ။ အရွယ်ရင့် ။

ကျွန်တော်လည်း အရှိုက်ကိုထိုးသည့် စကားလုံးကို ပြန်၍ လွှတ်ပြောလိုက်ရာ “ မရိုက်တော့ဘူး ” ဟု စိတ်ဆိုးပြီးတောင်ခါးပန်း ဇရပ်ကလေးဆီ ဆင်းသွားပါတော့၏ ။ နေကလည်းပူ အရိပ်ကလည်းမရှိ ၊ စက်သမားလေးများလည်း ထမင်းဆာလှပြီ ။ ဒါရိုက်တာကလည်း စိတ်လျော့ခိုင်းသည် ။မင်းသားကြီး မြင့်နိုင် ( သူက မမနှင့် အိမ်ကသဘောတူသူ သူဌေးသား ) ခမျာမှာလည်းအနောက်တိုင်းဝတ်စုံကြီးဖြင့် ချွေးတဒီးဒီးကျနေရှာပြီ ။

နောက်ဆုံး သူ ( ခင်သန်းနု ) ၏ မိတ်ကပ်သေတ္တာထဲမှ အကောင်းဆုံး ၊ အကောင်းစား ရေမွှေးပုလင်းလေးထုတ် ၊ ပါးစပ်နှင့် မျက်နှာကိုဆွတ်ဖျန်း ၊ ( မရိုသေ့စကား တစ်ကိုယ်လုံး ခြေထောက်ပါမကျန် ရေမွှေးဆွတ် ) ပြီး တောင်ခါးပန်းဆီ ဆင်းလာခဲ့တော့၏ ။

ဟိုဘက် လှည့်ထိုင်နေသော မမနုအား ကျွန်တော်က နောက်နားကပ်ပြီး “ မမ ” “ မမ ” “ မမ ” ဟု ကျီစယ်သံပြုသောအခါ ...
“ ခွေးလေး ခုမှ ” ဟု ဆိုလျက် သူနှင့် ကျွန်တော် လက်တွဲပြီး ရိုက်ကွင်းဆီ ပြန်လာခဲ့ကြပါတော့သည် ။ ( အစ်မကြီးရေ ရေမွှေးကိစ္စ ခုမှဖွင့်ပြောတာ ခွင့်လွှတ်ပါ )

ထိုမှ နောက်ပိုင်း ဒေါ်ခင်သန်းနုသည် ကျွန်တော့်အပေါ် မောင်နှမလို ခင်မင်သွားပါတော့၏ ။ နောင်သော် “ မောင်လေး ” “ ကောင်လေး ” ဟုပင် မခေါ်တော့ဘဲ “ ကိုဗလကြီး ” ဟုပင် တရင်းတနှီး သုံးနှုန်းလာပါတော့သည် ။

°°°°°°°  °°°°°°°  °°°°°°  °°°°°°

“ နောက်ဆုံးပိတ် အိတ်နှင့်လွယ် ” ဆိုရမလားမသိ ။ သူနှင့် ကျွန်တော် နောက်ဆုံး တွဲဖက်သရုပ်ဆောင်ခြင်းအဖြစ် ( ၁၉၈၉ ) တွင် “ ခုနစ်စဉ်အလွမ်း ” ဇာတ်ကားရိုက်ကူးဖြစ်၏ ။ ၀တ္ထုမင်းလူ ၊ ဒါရိုက်တာ မောင်ဝဏ္ဏ ၊   မင်းသားသုမောင် ၊ ဇာတ်ပို့ မောင်ရူပ ၊ ဇာတ်လမ်းမှတ်တမ်း အာယု ( မောင် ) ကိုလည်း ရှားပါးစွာ ထိုတစ်ကားတည်းမှာပဲ ညီအစ်ကိုငါးယောက် ဆုံဖြစ်ဖူးသလို ၊ မောင်ဝဏ္ဏ ၊ ကျွန်တော် နှင့် ခင်သန်းနု တို့ အကယ်ဒမီ ရကြသည် ။ ( ၁၉၉၁ )

ဤတွင်လည်း ကျွန်တော်နှင့် ဒေါ်ခင်သန်းနုတို့ ပြဿနာတစ်ခု တက်ရပြန်ပါသည် ။ သူသည် ရိုက်ကွင်းပေါ်သို့ နောက်ကျမှ ရောက်လာပြီး စောစောစီးစီး ရိုက်ကွင်းမှ ပြန်ရန် ဟန်ပြင်တတ်ခြင်း ဖြစ်သည် ။ သူနှင့် ကျွန်တော်က ရင်းနှီးပြီးသားမို့ မ ‌ေထာင်းသာလှသော်လည်း မောင်ဝဏ္ဏ ခမျာမှာ ခင်သန်းနု နှင့် ပထမဆုံးအကြိမ်နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ တွေ့ရခြင်းဖြစ်သည် ။ မင်းသမီးများ၏ အထောကို မောင်ဝဏ္ဏသိသော်လည်း ခင်သန်းနု အထာကို‌ေတာ့ကျွန်တော်လောက် သိမည်မဟုက်ပါ ။ ပြီးတော့ ရိုးရိုးပြောကြကြေး ။ ထိုကာလတွင် ကျွန်တော်သည် ဟိုယခင် ' မမ ' ရိုက်ကူးစဉ်က သူ့အရွယ် သူ့အနေအထားမှာ ရောက်နေပြီး သူက အရွယ်လွန်စပြုနေပါပြီ ။ ထို့ကြောင့် ရိုက်ကွင်းမှာ သူ့ကို စောင့်ရသည့် အလုပ် ၊ သူ စောစောပြန်သွားမည့် အဖြစ်တို့ကို ကျွန်တော် မခံမရပ်နိုင်ပါ ။
ကျွန်တော်ကလည်း ကလေးဆန်စွာ မာနတက်နေကြောင်း ဝန်ခံပါ၏ ။ ထို့ကြောင့် ရိုက်ကွင်းပေါ်မှ ညနေလေးနာရီလောက် ( ရိုက်ကူးကောင်းနေစဉ် ) သူ ပြန်သွား
လေတိုင်း “ ဒီမိန်းမ သိပ်အလိုမလိုက်နဲ့ဗျာ ” ဟု ကျွန်တော်က မောင်ဝဏ္ဏကို ရင့်ရင့်သီးသီးပင် ပြောမိပါသည် ။ မောင်ဝဏ္ဏကတော့ ထုံးစံအတိုင်း သွားကလေး ဖြီးပြီး “ နေပါစေကွာ ” ဟု သာဆိုပါ၏ ။ ထိုအကျိတ်အခဲသည် ကျွန်တော့်ရင်ထဲ တနံု့နံု့ဖြစ်နေပါသည် ။ ပြီးတော့ ထိုဇာတ်ကား ရိုက်ကူးစဉ်က ကျွန်တော်က အရက် မသောက်သဖြင့် နှုတ်ဆွံ့နေတာလည်း ဖြစ်နိုင်ပါသည် ။

တစ်နေ့သော် တွဲဖက် မင်းသားကြီး ဇော်လင်းနှင့် ထိုးကြိတ် ၊ကျွန်တော် ထွက်ပြေး ၊ ဇော်လင်းက သေနတ်နှင့်ပစ် ၊ ပေသုံးဆယ်လောက် မြင့်သော တောင်ကမူလေးပေါ်မှ သေနတ်မှန် ပြုတ်ကျ ။ ထိုအခန်းရိုက်ကူးတော့ မောင်ဝဏ္ဏ ခွင့်ပြုချက်ယူပြီး ကျွန်တော် အရက်နည်းနည်း ရဲဆေးတင်သောက်ရပါသည် ။ ( အရက်
မသောက်သော ဦးဇော်လင်းကိုယ်တိုင် ဝယ်တိုက်ခဲ့တာ မှတ်မိနေ၏ ။ )

သည်လိုနှင့် ညပိုင်း ကျွန်တော်နှင့် ခင်သန်းနတို့ ဇာတ်ဝင်ခန်းဆက်သော် ကျွန်တော် အရှိန်မသေသေးပါ ။ သူက ညခန်းများကျတော့လည်းညဉ့်နက်သန်းခေါင်တိုင် စိတ်ရှည်လက်ရှည် ရိုက်ပေးပြန်ပါသည် ။ ကျွန်တော်လည်း ညနေက အရှိန်လေးနှင့် နှုတ်ရဲလျှာရဲ ဖြစ်နေလေရာ ... သူ ရိုက်ကွင်းမှ စောစော ပြန်သွားတတ်သည့် ကိစ္စကို ပွင့်လင်းစွာပင် ပြောဆိုမိပါတော့သည် ။ အားမနာပါ ။

ထိုအခါကျမှ ဒေါ်ခင်သန်းနုက ကိုသုမောင် ခေါင်းကို အသာအယာ ပုတ်လျက် စကားဆိုပါသည် ။

“ ဪ .. ကိုဗလကြီးက ယောက်ျားသားဆိုတော့ မိန်းမသူတွေရဲ့ သဘာဝကို ဘယ်နားလည်ပါ့မလဲ ။ ကိုယ့်မောင်နှမ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ချင်း ပြောပြထားမယ်မှတ်ထားကွယ့် ။ မိန်းမဆိုတာ အသက်လေးဆယ်ကျော်ရင် ညနေပိုင်းနေစောင်းတာနဲ့ကိုယ်ရောစိတ်ပါ ကျဆင်းတတ်တယ် ။ တစ်ကိုယ်လုံး အကြောအခြင်တွေ လျော့ပါးကုန်ကြတယ် ။ အဲဒီအချိန်မှာ ရုပ်ရှင်ရိုက်ရင် ကြည့်မကောင်းဘူး ။တင်းတင်းရင်းရင်း မရှိဘူး ။ အိုက်တင်လည်း ကျတယ် ။ ဒါကြောင့် မနု စောစောပြန်တာပါ ။ အဲ .. ခုလို ညပိုင်းမျိုးကျတော့ ပြန်ပြီးလန်းဆန်းလာပြန်ရော ။ ကိုဗလကြီးတို့ ဘယ်လောက်ရိုက် မလဲ ။ မိုးအလင်းရိုက် မနု ရိုက်ပေးပါ့မယ် "

သူ့စကားဆုံးသောအခါ ကျွန်တော် စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားရပေါ့ ။ သူ့ကွယ်ရာမှာ အပြစ်ဆိုမိသည်များကိုလည်း နောင်တရသွား၏ ။ အားနာသွား၏ ။ အမျိုးသမီး သရုပ်ဆောင်တို့၏ ဘဝကိုလည်း နားလည်သွား၏ ။

ခုနှယ်ခါ ဤစာစုကို ရေးနေချိန်တွင်မူကား လေးဆယ်ကျော်အရွယ်လွန် အမျိုးသမီးများ အားလုံးကို စာနာမိနေလေသည် ။ အထူးသဖြင့် ရုပ်ရည်အလှအပကိုယ်ကာယဖြင့် လုပ်ကိုင် စားသောက်ရသော အနုပညာရှင်များသည် မိမိ၏ အလုပ်ကို မိမိ သတိကြီးစွာထား၍ လေးစားကြရမည်ဟု အလေးအနက် ထားမိပါသည် ။

   ◾ သုမောင်

[ သတင်းဂျာနယ် ၊ အတွဲ ၂ ၊ အမှတ် ၁၀ ။
နိုဝင်ဘာ ၃ ရက် ၊ ၁၉၉၉ ခုနှစ် ]