အစာအိမ်ရောဂါ

 

❝ အစာအိမ်ရောဂါ ❞

ယခုတစ်ခေါက် ရွာကို ပြန်ရောက်သည့် နေ့မှာပဲ ဆွေမျိုးထဲက အသုဘ တစ်ခုနဲ့ တိုးနေသည် ။ ရွာလယ် လမ်းဆုံလမ်းခွမှာ မြို့ကားကြီး ရပ်ပေး၍ ကားပေါ်မှ ခုန်ချလိုက်ချိန်မှာပင် မျက်နှာသုတ်ပဝါ အဖြူ ကို ဦးခေါင်း ပေါ်မှာ ခေါက်တင်ပြီး လမ်းလျှောက်လာသော ကျွန်တော့် အဒေါ် ကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ ကျွန်တော် လာမယ် ဆိုတာကို မသိ၍ ကျွန်တော့် ကို လာ ကြိုတာ မဖြစ်နိုင်သဖြင့် ဒေါ်လေး ဘယ်ကို သွားမလို့လဲ ဟု နှုတ်ဆက် လိုက်ပါသည် ။ မမျှော်လင့်ဘဲ တွေ့လိုက်ရ၍ အံ့သြဝမ်းသာသည့် မျက်နှာဖြင့် ကျွန်တော့် ကို ကြည့်နေပါသည် ။

“  ဟဲ့ .. ငစိုး ပါလား ... လာမယ်ဆိုတာ အကြောင်းမကြား ဘာမကြားနဲ့  ... နင့် ဦးကြီး ဦးအောင်တင် ဆုံးပြီ ၊ ဒီနေ့ အသုဘ ချမယ် ၊ ငါ အခု အသုဘ သွား ပို့မလို့ "

“ ဟင် "

ကျွန်တော့် ပါးစပ် က ဟင်ခနဲ အသံ ထွက်သွားသည် ။ ဆုံးပြီဆိုသည့် ဦးအောင်တင် ၏ အမေ နှင့် ကျွန်တော့် ဘွားတို့ ညီအစ်မ တစ်ဝမ်းကွဲ တော်သည် ။ သို့ဖြစ်၍ ဒေါ်လေး နှင့် ဦးအောင်တင် တို့ မောင်နှမ နှစ်ဝမ်းကွဲ ဖြစ်မည် ။ ကျွန်တော် နှင့် ဆိုပါမူ တူဝရီး သုံးဝမ်းကွဲ ခန့် တော်ပေလိမ့်မည် ။

ဦးကြီး အောင်တင် သည် ကျွန်တော်တို့ ရွာ မှာ ဩဇာတိက္ကမ ရှိသူ ဖြစ်၍ ကျွန်တော်တို့ မိသားစု အပါအဝင် တစ်ရွာလုံး က အတင်းအဓမ္မ ဆွေမျိုးတော်ခြင်း ခံရသူ ဖြစ်သည် ။ ဆစတကခေတ် ၊ ပပကခေတ် မှ စ၍ ကျေးရွာသမဝါယမခေတ် တိုင်အောင် ဥက္ကဌ တာဝန် ကို ထမ်းဆောင်ခဲ့သူ ဖြစ်၍ ရပ်သူ ရွာသားတိုင်း က အလေးထားနေရ သူလည်း ဖြစ်သည် ။

ဒီနေ့ အသုဘ ချမည် ဆိုတော့ ရပ်ရွာထုံးစံအတိုင်း ခေါင်းပိတ် ပြီး ဖြစ်၍ အလောင်း ကို မြင်ခွင့် မရတော့ သော်လည်း အသုဘပို့ မှီလိုက် လို့ တော်ပါသေးရဲ့ ဟု တွေးမိပြီး ဒေါ်လေး နှင့်အတူ အသုဘ ပို့ရန် လိုက် သွားပါသည် ။ ခရီးရောက် မဆိုက် ကြုံကြိုက်ခြင်းဖြစ်၍ ခရီးသွား ပုံစံဖြင့်ပင် အသုဘ ပို့ရန် လိုက်သွားရတော့သည် ။ ခရီးဆောင် လွယ်အိတ် ။ ဆွဲအိတ်တွေက တိုးလို့ တွဲလောင်း ၊ ဂျင်းဘောင်းဘီ နဲ့ ကင်မရာ နဲ့ နေကာမျက်မှန် နဲ့ ဆိုတော့ ကျွန်တော့် ကို မသိသူများက ကျေးရွာ သမဥက္ကဌကြီး ၏ ဈာပန သတင်းယူရန် လာသော သတင်းထောက် ဟု ထင်သွားနိုင်ဖွယ် ရှိသည် ။

ဒေါ်လေး နှင့် ကျွန်တော် တို့ အသုဘ အိမ်ရှေ့သို့ ရောက်သွားသော အချိန်မှာပင် ကွယ်လွန်သူ ၏ မိသားစု အပါအဝင် အတင်းအဓမ္မ ဆွေမျိုး တော်ထားကြသူတို့ ၏ စုပေါင်း ငိုကြွေးသံကြီး နှင့် အတူ ကြေးစည် နှက်သံ တစ်ချက် ထွက်ပေါ်လာသည် ။ အသုဘ ချတော့မည် ဆိုသည့် အချက်ပေး သင်္ကေတ ဖြစ်သည် ။ တတိယ ကြေးစည် နှက်သံ နှင့် အတူ ခေါင်းတလား တင်ထားသည့် ဝါးထမ်းစင် ကို ကောက်ထမ်း ကြပြီး အလောင်း အိမ် မှ စ ထွက်လေသည် ။ ဒေါ်လေး နှင့် ကျွန်တော်တို့ လည်း ကျေးရွာ သမဝါယမ ဥက္ကဌကြီး ၏ ဆွေမျိုး စာရင်းဝင်များဖြစ်၍ အလောင်းထမ်းသူ တို့၏ နောက်မှ ကပ်ပြီး လိုက်ပါခွင့် ရသူများ ကြားတွင် ရောဝင် လိုက်ပါခဲ့ကြသည် ။ ကျွန်တော့် ကို မသိသူ ရွာခံသား အချို့က အခွင့်အရေးသမား ထင်ပြီး မနာလိုသည့် မျက်လုံးများဖြင့် ကြည့်ကြသည် ။ ဒေသထုံးစံ အရ မျက်နှာကြီး အသုဘ မို့ ဆိုင်း နဲ့ ဗုံ နဲ့ ချသည် ဆိုသော်လည်း နှဲ မပါ  ၊ လင်ကွင်း မပါဘဲ ပတ်မကြီး တစ်လုံးတည်း ကိုသာ အဆက်မပြတ် တီးနေ သဖြင့် ( ဒိန်းဒိန်းဗေဗေထီ ) ဟုသာ သံမှန် ထွက်နေသည် ။ ( အဖေရေ .. စာရင်း ကွာနေတဲ့ ငွေငါးရာ ကို သမီး စိုက် လျှော်လိုက်ပါ့မယ် အဖေ ရဲ့ .. ဟဲ့ .. ဟဲ့ .. ဟဲ့ ဟီး ဟီး ) ဟု အော်ငိုလိုက်သော သမဆိုင် စာရေးမ ( ကျွန်တော့် နှမ လေးဝမ်းကွဲ ) ၏ ငိုချင်း ချသံကြီး နဲ့ စည်းဝါး မကိုက် ဖြစ်နေသည် ။ ရန်ကုန် က တချို့ အသုဘတွေ လို လေမှုတ်ကိရိယာ ဘင်ခရာ အစုံအလင် ဖြင့် ( လဝန်းလေးနဲ့ တူတယ် မေ့ကိုလားကွယ် ... အသည်းစွဲ နေပါသတဲ့ သူ ညာတယ် ) မလုပ်နိုင်သဖြင့် အသုဘ ပို့ရတာ ဖီလင် မလာ ဖြစ်နေသည် ။

ကျွန်တော် က ရန်ကုန် မှာ နေသော်လည်း ရွာက လာကြသည့် ကုန်သည်ပွဲစား ၊ ဘုရားဖူးဧည့်သည် ၊ ဆေးကု လူနာများမှ တစ်ဆင့် ရပ်သတင်း ရွာသတင်း တွေကို ကြားနေခဲ့ရသည် ။ ဦးကြီး အောင်တင် တို့ မိသားစုတွေ စားဝတ်နေရေး ပြေလည်ပြီး အိမ်ကြီး ရခိုင် နှင့် တင့်တင့်တယ်တယ် ဖြစ်နေကြပြီ ဟူ၍ လည်းကောင်း ၊ ည တစ်ည လူခြေ တိတ်ချိန်မှာ အိမ် ကို ခဲပေါက်ခံ ရသည် ဟူ၍ လည်းကောင်း ၊ အမူးသမားတစ်ယောက် က အိမ်ရှေ့က လာဆဲခြင်း ခံရသည် ဟူ၍ လည်းကောင်း ၊ ကျေးရွာ ကောင်စီ ညှိနှိုင်း အစည်းအဝေး မှ အပြန်မှာ အမည်မသိသူ တစ်ဦး က အမှောင်ရိပ် မှ ချောင်းရိုက်တာ ခံရသည် ဟူ၍ လည်းကောင်း ၊ အဆိုးအကောင်း အကျိုးအကြောင်း အစုံအလင်ကို ကြားသိခဲ့ရသည် ။

၁၉၇၅ - ခုနှစ် လောက်ကဟု ထင်ပါသည် ။ ကျွန်တော် ရွာ ကို တစ်ခေါက် ရောက်ခဲ့သေးသည် ။ မြို့ကားကြီး က သမဆိုင်ရှေ့မှာ ရပ်ပေး၍ ကားပေါ်က ဆင်းလိုက်ပါသည် ။ သမဆိုင်ရှေ့ က ကုက္ကိုပင် မှာ မညီမညာရေးပြီး ကပ်ထားသည့် ကြော်ငြာ စာရွက် တစ်ရွက်ကို တွေ့ရသည် ။ ( သကြား တစ်ဆယ်သား မဲပေါက်ထားကြသူများ ယနေ့ နောက်ဆုံး ထားပြီး ထုတ်ယူကြပါ ) ဟူ၍ ဖြစ်သည် ။ မဲပေါက်ထားသူများ ဖြစ်ဟန်တူသည့် အမျိုးသမီးများ နှင့် ကလေးများ ကုန်ဝယ် စာအုပ်ကလေးတွေ ကိုယ်စီ ကိုင်ပြီး သမဆိုင် ရှေ့မှာ တန်းစီ နေကြသည် ။ ကုန်ဝယ်စာအုပ် မပါသည့် အဘွားအို တစ်ဦးကမူ သတ္တုချိုင့်ကလေး တစ်လုံးကို ကိုင်ပြီး ကုက္ကိုပင် ခြေရင်း မှာ ထိုင်နေသည် ။ အသက် ခုနှစ်ဆယ် ခန့် ရှိပြီဖြစ်သည့် ထို ဘွားအို သည် ကျွန်တော့် ကို မမှတ်မိသော်လည်း ကျွန်တော် က ဘွားအို ကို မှတ်မိနေသေးသည် ။ ရွာ အရှေ့ပိုင်းက ရခိုင် လက်သမားကြီး ဦးအောင်မြသာ ၏ ဇနီး အဘောင်ချေ ဖြစ်သည် ။ ဤ အဘွားအို ကို ရွာသူရွာသားတွေက အဘောင်ချေ ( ရခိုင် လို အဘွားလေး ) ဟု ခေါ်ကြခြင်း ဖြစ်သည် ။ အဘွားအို သည် မျှော်လင့်ချက် တစ်ခုဖြင့် သမဆိုင် အတွင်းသို့ ငေးမော ကြည့်ရှုနေသည် ။ မကြာမီ အတွင်းမှာပင် သမဆိုင် ထဲ မှ ဦးကြီး ဦးအောင်တင် ထွက်လာတာ ကို တွေ့ရသည် ။ အဘွားအို သည် ထိုင်ရာမှ အားယူထပြီး ဦးကြီး အောင်တင်ကို ရှိခိုး ဦးတင် မတတ် တောင်းပန်စကားတစ်ခုကို ပြောလေသည် ။

“ အိမ် က အဘိုးကြီး အစာအိမ် ရောဂါကြောင့် ထမင်း မစားနိုင်လို့ပါ မောင်အောင်တင် ရယ် ... နွားနို့လေး နဲ့ ရောပြီး တိုက်ချင်လို့ တစ်ဆယ်သား လောက် ရောင်းပါကွယ် ...”

“ မရောင်းနိုင်ပါဘူး ဆိုနေ ... ဒီဘွားကြီး တော်တော် အပြောရ ခက်နေပါလား ... ဟေ့ကောင် မောင်နီ မဲ မပေါက်တဲ့သူ ဘယ်သူ့ကို မှ မရောင်းနဲ့နော် ... ”

ဦးကြီးအောင်တင် သည် မဲ မပေါက်သည့် အဘွားအို ကို သကြား တစ်ဆယ်သား မရောင်းနိုင်ကြောင်း ကြိမ်းမောင်း ပြောဆိုရုံသာမက ဆိုင်ထဲက သကြား ချိန်နေသူကိုပါ လှမ်းအော်ပြီး အမိန့် ပေးလိုက်သေးသည် ။ ရန်ကုန် က လာသော ကျွန်တော့် ကို ဆိုင်ရှေ့မှာ ရပ်နေတာ မြင်တွေ့သွားသောအခါ ( နင် ဘာလာလုပ်တာလဲ ) ဟု ဝတ်ကျေတန်းကျေ နှုတ်ဆက်ပြီး သူ့ အိမ်ဘက်သို့ ဆက်လျှောက်သွားလေသည် ။ ရန်ကုန် မှာ နေသည့် တူသား တစ်ယောက် ကိုပင် သိပ် အမှုမထားသည့် ပုံမျိုး ပြသွားလေသည် ။ သကြား တစ်ဆယ်သား မျှ ဝယ်ချင်ရှာသည့် အဘွားအို ခမျာမှာတော့ ကျောခိုင်း ထွက်သွားသည့် ဦးကြီးအောင်တင် ၏ နောက်ကျော ကို ကြည့်ပြီး ရပ် ကျန်နေခဲ့ ရပါတော့သည် ။

သမဆိုင် ပတ်ဝန်းကျင် က ကြားရသည့် သတင်းစကားအရ သိရသည်မှာ ကျေးရွာ ခွဲတမ်းအရ သကြား တစ်အိတ် ရောက်လာသည် ဟု ဆိုသည် ။ သကြား တစ်ပိဿာ ကို သမဆိုင် ရောင်းဈေး တစ်ဆယ်ကျပ် သာ ဖြစ်သည် ။ မှောင်ခိုက နှစ်ဆယ့်ငါးကျပ် ပေးပြီး ဆိုင်ရှေ့မှာပင် ထိုင်ဝယ်နေသည် ။ ကျွန်တော် ဘာမှ စဉ်းစားမနေတော် သကြား တစ်ဆယ်သား ကို နှစ်ကျပ်ပြားငါးဆယ် ပေးဝယ်ပြီး အ‌ဘောင်ချေ ၏သတ္တုချိုင့်လေး ထဲသို့ ထည့်ပေးလိုက်ပါသည် ။ ကျွန်တော် ဘယ်သူ့ သား ဘယ်သူဘယ်ဝါ ဆိုတာ သိသွားသောအခါ အဘောင်ချေ သည် ကျွန်တော့် လက် ကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး သာဓု အကြိမ်ကြိမ် ခေါ်နေပါသည် ။

အဲဒီနှစ် က နောက်ဆက်တွဲ ကြားရသည့် ဦးကြီး အောင်တင် ၏ သတင်းတစ်ခု မှာ... လယ်ယာ စိုက်ပျိုးရေး အတွက် မြို့နယ်မှ ချပေးသည့် ဓာတ်မြေသြဇာအိတ် တချို့ ကို မှောင်ခို ထုတ်ရောင်းပြီး တချို့ တစ်ဝက် ကိုသာ လယ်သမားများ သို့ ဦးရာလူ စနစ်ဖြင့် ရောင်းချသည်ဟု သိရသည် ။ ဓာတ်မြေသြဇာ မရလိုက်သည့် လယ်သမားတစ်ဦး က အရက်မူးမူး ဖြင့် ဦးကြီးအောင်တင် ကို ချဲလင်း ခေါ်သည် ။ အမူးသမား ကို ရှေ့တန်းရဲကင်း စခန်းက လာဖမ်းပြီး ယာယီ အချုပ်မှာ တစ်ည သိပ်ထားလိုက်သည် ဟု သတင်းစကား ကြားသိရသည် ။ ဦးကြီး နှင့် နီးနီးကပ်ကပ် မနေရ၍ ဦးကြီး ၏ အကြောင်းစုံ ၊ သတင်းစုံကို အကုန်အစင် မသိရသဖြင့် သိသမျှ ကြားသမျှ တွေကိုသာ သူ့ အသုဘ လိုက်ပို့ရင်း အမှတ်ရနေမိခြင်း ဖြစ်သည် ။

ရွာအပြင် သုဿန်သို့ ရောက်သောအခါ ဦးအောင်တင် ၏ အလောင်း ကို ရွာမျက်နှာဖုံး ၊ ဘုရား ဒါယကာ ကျောင်းဒါယကာကြီးများ မြှုပ်နှံထားရာ အုတ်ဂူတွေ အနီးမှာ အသာအယာ ချလိုက်ကြသည် ။ အလောင်း မြေမြှုပ်တော့မည် ဖြစ်၍ ဒေသ ထုံးစံအရ သက်ဆိုင်သူတို့က သေသူ နှင့် ပတ်သက်သည့် လွမ်းမောဖွယ်ရာလေးများကို ထုတ်ဖော် ပြောဆိုပြီး ပြောငို ငိုကြသည် ။ ( ကိုအောင်တင်ရေ... လက်တိုဂျင် ဆယ်ဘူး ကို ကျွန်မ ဘယ်လို ခွဲတမ်း ချရမလဲတော့ ဟော့ ဟော့ ) ဟူ၍ လည်းကောင်း ၊ ( တာဝန်ကျေ စပါး ရောင်းသူ လယ်သမားဦးကြီးတွေ ကို ဒေါင်းခေါင်းလိမ်းဆီ အပ်ချည်လုံး တွေ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ရောင်းပေးမယ်လို့ ထပြောပါဦး အဖေ ရဲ့ ဟဲ့ ဟဲ့ ... ) ဟူ၍ လည်းကောင်း ၊ ပြောငိုကြရာ ကြားရသူတို့ မျက်ရည် မဆည်နိုင်အောင် ဖြစ်ကြရသည် ။

ကွယ်လွန်သူ ၏ မိသားစု နှင့် ဆွေတွေမျိုးတွေ အားရအောင်  ၊ ငိုပြီးကြသည့် အခါမှာတော့ ညောင်မုတ်ဆိတ်ပင်ကြီး တစ်ပင်အနီးက သူကြီးဦးရွှေဆိုင် ၏ အုတ်ဂူအနီးမှာ အသင့် တူးထားသည့် တွင်းသို့ ချ၍ မြေဖို့ လိုက်ကြပြီး အန္တိမဈာပန ဖြင့် သူ့ ဘဝဇာတ် ကို သိမ်းလိုက်ကြပါတော့သည် ။

သုဿန် မှ အပြန်တွင် ဦးကြီး အောင်တင် ၏ အကြောင်း တချို့ကို ဒေါ်လေး က ပြောပြသည် ။ သမ စာရင်း မှာ ငွေ ကွာနေတာကိုမြို့နယ် က မသိသေး ဟု ဆိုသည် ။ နေထိုင်မကောင်း ဖြစ်လာတော့ ဆေးဖိုးဝါးခ လို၍ သမ ငွေ ကို အကြိမ်ကြိမ် ဆွဲသုံးရာမှ ပြန် မထည့်နိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်ဟု ဆိုပါသည် ။

“ ဦးကြီး က ဘာ ရောဂါနဲ့ ဆုံးတာလဲ ဒေါ်လေး ရဲ့”

“ အစာအိမ် ရောဂါတဲ့ ကွယ်... မစားနိုင် မသောက်နိုင် နဲ့ တချောင်ချောင် ဖြစ်နေတာ တစ်နှစ်လောက် ရှိပြီ "

“ အော်... အစာအိမ် ရောဂါပဲကိုး”

ကျွန်တော့် ပါးစပ်က အော်... ဟု အသံ ထွက်သွားသော်လည်း ကျွန်တော် မအံ့သြမိပါ ။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် ယခု ဆယ်စုနှစ်တွေ အတွင်းမှာ အစာအိမ် ရောဂါတွေ အဖြစ် များကြပြီး အသေအပျောက်နှုန်း တွေ တိုးပွားလာနေ၍ ဖြစ်ပါသည် ။

◾အဏ္ဏဝါစိုးမိုး

📖 ရွှေအမြုတေ မဂ္ဂဇင်း
      ဇန်နဝါရီလ ၊ ၁၉၉၄ ခုနှစ်

www.facebook.com/aung.naingoo.3726613

.