❝ ကားပျက်၍ ခြေကျင်လျောက်ခဲ့သောဗိုလ်ချုပ် ❞
အတိတ်ကို ဇာတ်ကြောင်း ပြန်ရသော် ၁၉၄၆ ခုနှစ်စက်တင်ဘာလ ၂၅ ရက် ကြာသပတေးနေ့မှ ပြန်လည်စတင်ရမည် ဖြစ်ပါသည် ။
ထိုနေ့သည် မြန်မာ့လွတ်လပ်ရေး သမိုင်းမှ အရေးပါသော မှတ်တိုင်တစ်ခု လည်းဖြစ်ပါသည် ။အကြောင်းမူကား လန်ဒန်မြို့ရှိ ဗြိတိသျှအစိုးရ၏ ညွှန်ကြားချက်အရ ရန်ကုန်မှ အင်္ဂလိပ်ဘုရင်ခံက ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းအား အုပ်ချုပ်ရေးအာဏာ လွှဲပြောင်းပေးအပ်ခဲ့သောနေ့ ဖြစ်သောကြောင့်ပင်တည်း ။တစ်နည်းအားဖြင့် ( ၂၆ - ၉ - ၄၆ ) နေ့သည် ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းအုပ်ချုပ်ရေး အာဏာရရှိကာ ဝန်ကြီးများအဖွဲ့ ( ကက်ဘိနက် ) ခေါင်းဆောင် ဖြစ်လာသည့်နေ့ပင်ဖြစ်ပါသည် ။
ထိုနေ့နံနက် ရန်ကုန်မြို့ အလုံလမ်းရှိ အင်္ဂလိပ်ဘုရင်ခံအိမ်တော် ( ယနေ့ပြည်သူ့လွှတ်တော် တည်ရာ )သို့ သွား၍ ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းသည် အစိုးရအဖွဲ့ခေါင်းဆောင်တာဝန်ကို လက် မှတ်ရေးထိုးရယူပြီးနောက် ဗဟန်း ၊ တာဝါလိန်းလမ်းရှိ သူ၏နေအိမ် ( ယခု ဗိုလ်ချုပ်ပြတိုက် )သို့ ပြန်ရောက်ရောက်ခြင်း ကျွန်တော့်အားခေါ်၍ အရေးကြီးစကားပြောခဲ့ပါသည် ။
“ ဟေ့ကောင်... ဒီနေ့ကစပြီး ငါ ဟာအစိုးရအဖွဲ့( ကက်ဘိနက် )အဖြစ် ခေါင်းဆောင်ဖြစ်လာပြီး မင်းကလည်း ငါ့ရဲ ပီအေ ( အပါးတော်မြဲ ) အဖြစ် တစ်ရက်နှစ်ရက်အတွင်း တရားဝင် ပြန်တမ်းထွက်လာလိမ့်မယ် ။ ဒီတော့ ငါတို့မှာအဆောင်အယောင် အခွင့်အရေးတွေ ရလာလိမ့်မယ် ။ အာဏာရလာတယ် ဆိုရင်ပဲ ငါတို့ကိုချဉ်းကပ် အကူအညီတောင်းတာတွေ လာလိမ့်မယ် ။ ငါ့ရဲ့ ဆွေမျိုးတွေ ၊ မိန်းမ ဘက်က အမျိုးတွေ ၊ ပြီးတော့ မင်းနဲ့ပတ်သက်တဲ့အပေါင်းအသင်းတွေ အားလုံး ဘယ်သူ့ကိုမှ မတရား အခွင့်အရေး မပေးရဘူး ။ သူတို့ အကူအညီတောင်းတာကို လုပ်မပေးရဘူး ။ မင်းတို့ ငါတို့ ကလည်း ဘယ်သူ့ဆီကမှ အကူအညီ မယူရဘူး ။ အခွင့်အရေးမယူရဘူး ”
ဤသို့လျှင် ဗိုလ်ချုပ်သည် ကျွန်တော့်အား တိကျပြတ်သားစွာပြောခဲ့ရာတစ်နည်းအားဖြင့် သူ၏ သဘောထားဆန္ဒနှင့်လမ်းညွှန်ပေးလိုက်ခြင်းပင်ဖြစ်သည်ဟု ဆိုရပါမည် ။
“ ဘယ်သူ့ဆီကမှ အကူအညီမယူရဘူး ၊အခွင့်အရေးမယူရဘူး ” ဟူသော ဗိုလ်ချုပ်စကား၏ အဆုံးသတ်ပုံကို ကျွန်တော်သည် ယနေ့ထိ မမေ့နိုင်ပါ ။ မမေ့နိုင်အောင်လည်း ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းသည် သူအမိန့်ပေးညွှန်ကြားသလို ၊ သူကိုယ်တိုင်လည်း လိုက်နာကျင့်သုံးခဲ့ကြောင်း ကိုယ်တွေ့ဖြစ်ရပ်တစ်ခု ကြုံတွေ့ခဲ့ရပါသည် ။
ယင်းသို့ ကြုံတွေ့ခဲ့ရပုံက ဤသို့ ပါတည်း ။ ထိုအချိန်က “ ဘုရင်ခံ၏ အမှုဆောင်ကောင်စီ ” ဟုခေါ်သော အစိုးရအဖွဲ့ခေါင်းဆောင် ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်း ဝန်ကြီးအဖြစ် စီးခဲ့သောမော်တော်ယဉ်မှာ အင်္ဂလန်ပြည်လုပ် “ ဂူစလီ ” အမျိုးအစား အနက်ရောင် ဆလွန်းကား အမှတ် အာအေ / ၂၈၇၄ ဖြစ်ပါသည် ။
ဗိုလ်ချုပ်အိမ်တွင် ထိုကားတစ်စီးမှလွဲ၍ အခြားမော်တော်ကား မရှိပါ ။ ဗိုလ်ချုပ်မှာ အစိုးရအဖွဲ့ တာဝန်အပြင် နိုင်ငံရေးအဖွဲ့အစည်း ( ဖဆပလအဖွဲ့ချုပ် ) ၏ ဥက္ကဋ္ဌအဖြစ်လည်း အလွန်အလုပ်များလေရာ သူလှုပ်ရှားသွားလာရာ၌ အထက်ဖော်ပြပါမော်တော်ကားနှင့်ပင် သွားလာရသောကြောင့် ဗိုလ်ချုပ်ကတော် ဒေါ်ခင်ကြည် နှင့် သားသမီးများအနေဖြင့် မော်တော်ကားစီးခွင့် သိပ်မရကြရှာပါချေ ။ ရံဖန်ရံခါ ရုံးပိတ်ရက် တနင်္ဂနွေနေ့ဘက်တွင် ဗိုလ်ချုပ်က ဇနီးနှင့်ကလေးများပါ ခေါ်ပြီး ကန်တော်ကြီးတစ်ပတ် ကားလျှောက်သည့်အခါလောက်တွင်သာ စီးခွင့်ရကြပါသည် ။
“ ဗိုလ်ကြီး... ကားဘာဖြစ်တယ်မသိဘူး ။ စက်နှိုးလို့မရဘူး ။ ကျွန်တော်လည်း တတ်သလောက် မှတ်သလောက် အမျိုးမျိုးကြိုးစားပြင်ကြည့်တာပဲ ။ ဘယ်လိုမှ နှိုးလို့ မရဖြစ်နေတယ် ”
“ ဟေ့••••• ဟုတ်လား ၊ မင်းသေသေချာချာ လုပ်ကြည့်ပြီးပြီလား ”
ကျွန်တော်က ဤသို့ ပြန်မေးလိုက်ခြင်းမှာ ရဲဘော်ကျော်စိန်သည် ကားမောင်း တတ်ရုံမက စက်ပြင်ပညာပါ အသင့်အတင့်တတ်ထားသူဖြစ်၍ မေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်ပါသည် ။
“ ဟုတ်ကဲ့.....ကျွန်တော် အစွမ်းကုန် ကြိုးစားကြည့်ပြီးပါပြီ ။ လုံးဝ စက်နှိုးလို့ မရဘူး ”
ရဲဘော်ကျော်စိန်က ပြန်ပြောချိန်တွင် ကျွန်တော်သညလက်ပတ်နာရီကို ကြည့်လိုက်ရာ နံနက် ၉ နာရီခွဲကျော်နေပြီဖြစ်ကြောင်းတွေ့ရသဖြင့် မျက်လုံး ပြူးသွားမိပါသည် ။ ထိုနေ့နံနက် ၁၀ နာရီတွင် အတွင်းဝန်ရုံး၌ ဗိုလ်ချုပ်က ဝန်ကြီးအဖွဲ့ အရေးပေါ်အစည်းအဝေးခေါ်ထားသဖြင့် ကျွန်တော်တို့ ရုံးသို့ ၁၀ နာရီ အရောက်သွားရန် အရေးကြီးသောကြောင့် စိုးရိမ်ခြင်းဖြစ်ပါသည် ။
ထို့ကြောင့် ကျွန်တော်လည်း ချက်ခြင်းပင် ဗိုလ်ချုပ်အားအကျိုးအကြောင်း သတင်းပို့မှ ဖြစ်ချေတော့မည်ဟု ဆုံးဖြတ်လျက် ဗိုလ်ချုပ်ရှိရာ အိမ်အောက်ထပ်ဧည့်ခန်းသို့ ခပ်သုတ်သုတ် သွားလိုက်ပါသည် ။
ဗိုလ်ချုပ်သည် ကျွန်တော့်ကိုမြင်လျင် သူ့အား ရုံးသွားရန် လာခေါ်ပြီဟု ယူဆဟန်ဖြင့် “ ဘာလဲဟေ့... ငါတို့သွားကြတော့မလား ” ဟု မေးရင်း ထိုင်ရာမှ ထလိုက်ပါသည် ။
ဒီတော့မှ ကျွန်တော်လည်း မော်တော်ကားအခြေအ ကို ပြောပြ လိုက်ရပါသည် ။
“ ဗိုလ်ချုပ် .... ရုံးသွားလို့မဖြစ်သေးဘူး ။ ဒီနေ့မော်တော်ကား ပျက်နေတယ် ။ ရဲဘော်ကျော်စိန် အမျိုးမျိုးကြိုးစားပြီး နှိုးကြည့်တာပဲ ။ ဒါပေမဲ့ ဘယ်လိုမှ စက်နှိုးလို့ မရဘူး ။ ကျွန်တော်တို့ ကားတွေပြုပြင်ဖို့ တာဝန်ယူတဲ့ ကုန်းလမ်းပို့ဆောင်ရေးဌာန ဝပ်ရှော့ကိုပို့ပြီး ပြင်မှဖြစ်မယ် ”
“ ဟုတ်လား•••• ကားက လုံးဝမောင်းလို့ မရဘူးလားကွ ”
“ ဟုတ်ကဲ့ လုံးဝစက်နှိုးလို့ မရဘူးဖြစ်နေတယ် ။ ရုံးမှာလည်း ဗိုလ်ချုပ်ခေါ်ထားတဲ့အစည်းအဝေးက ၁၀နာရီ စဖို့ ရှိတယ် ။ အခု ၉ နာရီခွဲကျော်နေပြီ ။ ဒါကြောင့် ကျွန်တော်တို့ ရုံးကို အချိန်မီသွားနိုင်အောင်တစ်ယောက်ယောက်စီက မော်တော်ကားတစ်စီး ဖုန်းဆက်တောင်းလိုက် မယ် ” ပြောပြောဆိုဆို ကျွန်တော်
သည် အိမ်ပေါ်ထပ်တက်သည့်လှေကားရင်းရှိ တယ်လီဖုန်းဆီကို လျှောက်သွားစဉ် ဗိုလ်ချုပ်က လှမ်းခေါ်လိုက်ပါသည် ။
သည် အိမ်ပေါ်ထပ်တက်သည့်လှေကားရင်းရှိ တယ်လီဖုန်းဆီကို လျှောက်သွားစဉ် ဗိုလ်ချုပ်က လှမ်းခေါ်လိုက်ပါသည် ။
“ ဟေ့ကောင်....မင်းက တယ်လီဖုန်းဆက်ပြီးမော်တော်ကား တောင်းမလို့ မဟုတ်လား ”
ဗိုလ်ချုပ်၏ လေသံက တင်းမာနေသဖြင့် ကျွန်တော်လည်း ဆက် မလျှောက်တော့ဘဲ ဗိုလ်ချုပ်ရှိရာသို့ ပြန်လှည့်လာခဲ့ပါသည် ။
“ ဟုတ်ကဲ့ ဒါမှ ကျွန်တော်တို့ ရုံးကိုမြန်မြန်သွားနိုင်မှာမဟုတ်လား ”
ကျွန်တော်က အမှန်အတိုင်းပြန်ပြောလိုက်ရာ ဗိုလ်ချုပ်သည် ပို၍ လေသံပြင်းစွာဖြင့် ကျွန်တော့်အား အပြစ်တင်ပါေလတော့သည် ။
“ မင်းဟာ တော်တော်ညံ့သေးတာပဲ ၊ တယ်လီဖုန်းဆက်ပြီး မော်တော်ကား တောင်းဖို့ တစ်ခုတည်းပဲ မင်းတွေးမိတာကိုး ။ မင်းတို့ငါတို့အနေနဲ့ အခုနေအခါ မော်တော်ကား လှမ်းတောင်းလိုက်ရင် တစ်စီးမဟုတ်ဘူး ဆယ်စီးလည်းရနိုင်တယ် ။ အဲဒါ ဆက်စပ်ပြီးစဉ်းစားကြည့်ပေါ့ ။ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်တွေဟာ ငါတို့ဆီက မတရားအခွင့်အရေးတွေ တောင်းလာမှာကိုတော့ မင်းမတွေးမိဘူး မဟုတ်လား ။ မင်းကို ငါအစောကြီးကတည်းက ကြိုပြောခဲ့တယ် မဟုတ်လား ။ မင်းတို့ ငါတို့ အနေနဲ့ ဘယ်သူ့ဆီကမှ ဘာအကူအညီမှ မယူဘူး ။ အခုမင်း မော်တော်ကား လှမ်းတောင်းတာဟာလည်းအခွင့်အရေး ယူတာပဲ ။ ဒါကြောင့် မင်းစောစောက စိတ်ကူးသလို တယ်လီဖုန်းဆက်ပြီးမော်တော်ကား
မထောင်းရဘူး ”
မထောင်းရဘူး ”
“ ဒါဖြင့် ကျွန်တော်တို့ ဘာလုပ်ရမလဲဗိုလ်ချုပ် ”
“ ဘာမှလုပ်မနေနဲ့ ငါတို့ကားပျက်နေတယ်မဟုတ်လား ။ ဒီတော့ မင်းနဲ့ ရုံးကိုလမ်းလျှောက်သွားကြမယ် ။ ရုံးရောက်တော့မှ သယ်ယူပို့ဆောင်ရေးဌာနကို ဖုန်းဆက်ပြီး ငါတို့ကားကို စက်ပြင်သမားတွေလာဆွဲယူသွားပြီး ပြင်ပေးဖို့ပြောပေါ့ ။ ကဲ.... ပြောနေတာကြာတယ်ကွာ သွားကြစို့ ”
ပြောပြောဆိုဆို ဗိုလ်ချုပ်သည် စိတ်မြန်သူပီပီ သူကိုင်နေကျ မိုးကာအင်္ကျီကို လက် မောင်းတွင် ခေါက်တင်လျက် အိမ်ရှေ့လှေကားမှ ဆင်းလျှောက်သွားပါတော့သည် ။ ကျွန်တော်လည်း မည်သို့မျှ မတတ်နိုင်ဘဲ သူ၏ နောက် မှ ခပ်သုတ်သုတ် ပြေးလိုက်သွားရပါသည် ။
သူအစိုးရအဖွဲ့ အာဏာရယူသည့်နေ့ကပြောခဲ့သော " ဘယ်သူ့ဆီကမှ အကူအညီမယူရဘူး ။ အခွင့်အရေးမယူရဘူး ” ဟူသော စကားအတိုင်း ဗိုလ်ချုပ်သည် အယူသည်းစွာ ကိုယ်တိုင်လိုက်နာကျင့်သုံးနေပါသည်တကားဟုသာ စိတ်ထဲမှ ဆင်ခြင်သုံးသပ်မိပါသည် ။
သို့နှင့်ပင် ကျွန်တော်နှင့် ဗိုလ်ချုပ်တို့ ဆရာတပည့်နှစ်ဦးသည် တာဝါလိန်းလမ်းမှ ထွက်၍ နတ်မောက်လမ်း ၊ ဗဟန်းလမ်းအတိုင်းလျှောက်ပြီး ဗဟန်းအဝိုင်းကို ဖြတ်ကျော်ကာ တိရစ္ဆာန်ရုံဘေးရှိ ပလက်ဖောင်းသို့ပင် ရောက်လာကြပါသည် ။
ဗိုလ်ချုပ်က ရှေ့က ခြေလှမ်းသွက်စွာနှင့်လျှောက်ပြီး ကျွန်တော်က နောက် မှ လိုက်သွားရာ အော်စတင်အမျိုးအစားမော်တော်ကားငယ်တစ်စီး ကျွန်တော့်အနီးတွင် ထိုးဆိုက်လာသဖြင့် ကျွန်တော်လည်း အံအားသင့်စွာ လှမ်းကြည့်မိပါသည် ။
ထိုကားကလေးကို မောင်းလာသူက မြန်မာ့ရုပ်ရှင် စတင်တီထွင်သူ “ ရုပ်ရှင်ဖခင်ကြီး ” လန်ဒန်အတ် ဦးအုန်းမောင် ဖြစ်နေပါသည် ။ ထိုအချိန်က သူသည် ဗဟန်း ဝင်္ကပါလမ်းတွင် ခေတ္တနေထိုင်ပြီး ဆူးလေဘုရားလမ်းနဲ့ သူ၏ လန်ဒန်အတ် ဓာတ်ပုံတိုက်နှင့် ရုပ်ရှင်ကုမ္ပဏီရှိရာသို့ ကိုယ်တိုင်ကားမောင်းသွားခြင်း ဖြစ်ဟန်တူပါသည် ။ ကျွန်တော်သည် ကျောင်းသားဘဝက ရုပ်ရှင်ဝါသနာပါသဖြင့် ရုပ်ရှင်စတူဒီယိုများသို့ ရံဖန်ရံခါသွားရောက်လေ့လာရင်း ဦးအုန်းမောင် နှင့် သိကျွမ်းနေပါသည် ။
“ ဟေ့မောင်ရင် ... ခဏလာပါဦးကွဲ့ "
ဦးအုန်းမောင်က ကားရပ်ပြီး လှမ်းခေါ်သဖြင့် ကျွန်တော်လည်း သူခေါ်ရာသို့ ချဉ်းကပ်သွားပါသည် ။ ဗိုလ်ချုပ်က လုံးဝလှည့်မကြည့် ဆက်လျှောက်သွားနေသည် ။
“ နေစမ်းပါဦး …. မောင်တို့ဆရာတပည့် ဘယ်လိုဖြစ်လာတာလဲ ။ လမ်းမပေါ် ခြေကျင်လျှောက်ရသလား မော်တော်ကားရောကွဲ့ "
ဦးအုန်းမောင်က မေးသဖြင့် ကျွန်တော်လည်း •••
“ ဖြစ်မှဖြစ်ရလေ မောင်ရင်ရယ် ကားပျက်ရင်လည်း တစ်ယောက်ယောက်ဆီက ကာတစ်စီး ခဏ တောင်းပြီး စီးသွားရောပေါ့ ။ မောင်ရင့်ဆရာ ဗိုလ်ချုပ်လိုပုဂ္ဂိုလ်က လမ်းဘေးပလက်ဖောင်းမှာ ခြေကျင် လျှောက်နေ ရတာ မသင့်ပါဘူး ”
“ ကျွန်တော်လည်း ဦးလေး ပြောသလိုပဲ မော်တော်ကားတစ်စီး ဖုန်းဆက်တောင်းမလို့ပါ ။ ဒါပေမဲ့ ဗိုလ်ချုပ်က မတောင်းရဘူးတဲ့ ။ ဗိုလ်ချုပ်စီးဖို့ မော်တော်ကား ကူညီရတာကို အကြောင်းပြုပြီး နောက်ပိုင်းကျရင် မတရားအခွင့်အရေးတွေ တောင်းလာလိမ့်မယ် ။ စီးပွားရေး သမားတွေဟာ အဲဒီလို လုပ်တတ် တယ်လို့ဆိုပြီးအတွင်းဝန်ရုံး ရောက်အောင် ခြေကျင် လျှောက်ကြမယ်လို့ ပြောပါတယ် "
ကျွန်တော် ရှင်းပြသည်ကို လန်ဒန်အတ်ဦးအုန်းမောင်သည် နားလည်သဘောပေါက် ဟန်ဖြင့် ပြုံး ပြီးခေါင်းညိတ်လိုက်ပါသည် ။
“ အေးပါ ... ဗိုလ်ချုပ်ပြောတာ ဦးသဘောပေါက်ပါတယ် ။ ကိုင်း မောင်ရင်ဆရာ့ဆီ ခပ်မြန်မြန်ပြေးလိုက်ပြီးပြောစမ်းပါ...လန်ဒန်အတ် ဦးအုန်းမောင်က မြို့ထဲကအလုပ်တိုက်သွားရင်း လမ်းကြုံလို့ ဗိုလ်ချုပ်ကို အတွင်းဝန်ရုံး ပို့ပေးပါရစေလို့ ၊ ကျုပ်က ရုပ်ရှင်သမားမို့ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်တွေည၊ ကုန်သည်တွေလို ဘာအခွင့်အရေးမှ မတောင်းပါဘူး ။ ဗိုလ်ချုပ်လို နိုင်ငံ့ခေါင်းဆောင်တစ်ဦးက
လမ်းမပေါ် ခြေကျင်လျှောက်နေတာလည်း ကြည့်မကောင်းပါဘူး ။ ဒါကြောင့် ကျပ်ကားကလေးနဲ့ ဗိုလ်ချုပ်ကို ရုံးအရောက်ပို့ပေးပါရစေလို့ သွားပြောစမ်းပါကွယ် ”
လမ်းမပေါ် ခြေကျင်လျှောက်နေတာလည်း ကြည့်မကောင်းပါဘူး ။ ဒါကြောင့် ကျပ်ကားကလေးနဲ့ ဗိုလ်ချုပ်ကို ရုံးအရောက်ပို့ပေးပါရစေလို့ သွားပြောစမ်းပါကွယ် ”
ဦးအုန်းမောင်၏ စကားအဆုံးတွင် ကျွန်တော်လည်း ကပျာကယာဗိုလ်ချုပ်ဆီသို့ ပြေးလိုက်ပြီး သူ၏ လက် မောင်းတစ်ဖက်ကို အသာဆွဲလိုက်ပါသည် ။
“ ဟေ့ကောင်ဘာလုပ်တာလဲကွ "
ဗိုလ်ချုပ်က စိတ်တိုဟန်ဖြင့် ေငါ က်သဖြင့် ကျွန်တော်က ဦးအုန်းမောင်၏ မော်တော်ကားရပ်ထားရာကို ညွှန်ပြရင်း ရှင်းပြလိုက်ရပါသည် ။
“ ဗိုလ်ချုပ် ... ဟိုကားပေါ်က ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးကို သိတယ်မဟုတ်လား ။ ဆရာ ဒီးဒုတ်ဦးဘချိုရဲ့ မိတ်ဆွေကြီး လန်ဒန်အတ်ဦးအုန်းမောင်းပါ... သူက ဆူးလေ
ဘုရားလမ်းက သူ့ရဲ့အလုပ်တိုက်ကိုသွားရင်း လမ်းကြုံလို့ ဗိုလ်ချုပ်ကို အတွင်းဝန်ရုံးရောက်အောင် ပို့ ပေးပါရစေလို့ ပြောပါတယ် ။ ပြီးတော့ သူဟာရုပ်ရှင်သမား ၊စီးပွားရေးသမားကုန်သည်ကြီးတွေလို ဘာအခွင့်အရေးမှ မတောင်းပါဘူးလို့လည်း ပြောပါတယ် ။ နောက်တစ်ခုက စစ်ကြိုခေတ်က ဗိုလ်ချုပ်တို့ရဲ့ တို့ဗမာအစည်းအရုံးကို လျှို့ဝှက်ကူညီထောက်ပံ့ခဲ့တဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးလည်းဖြစ်ပါတယ် ။ သူက ကားရပ်ပြီး ခေါ်တာကို ငြင်းရင် အားနာစရာ ကောင်းပါတယ်ဗိုလ်ချုပ် ”
ဘုရားလမ်းက သူ့ရဲ့အလုပ်တိုက်ကိုသွားရင်း လမ်းကြုံလို့ ဗိုလ်ချုပ်ကို အတွင်းဝန်ရုံးရောက်အောင် ပို့ ပေးပါရစေလို့ ပြောပါတယ် ။ ပြီးတော့ သူဟာရုပ်ရှင်သမား ၊စီးပွားရေးသမားကုန်သည်ကြီးတွေလို ဘာအခွင့်အရေးမှ မတောင်းပါဘူးလို့လည်း ပြောပါတယ် ။ နောက်တစ်ခုက စစ်ကြိုခေတ်က ဗိုလ်ချုပ်တို့ရဲ့ တို့ဗမာအစည်းအရုံးကို လျှို့ဝှက်ကူညီထောက်ပံ့ခဲ့တဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးလည်းဖြစ်ပါတယ် ။ သူက ကားရပ်ပြီး ခေါ်တာကို ငြင်းရင် အားနာစရာ ကောင်းပါတယ်ဗိုလ်ချုပ် ”
ကျွန်တော်၏ စကားသံအဆုံးတွင် ဗိုလ်ချုပ်သည် လန်ဒန်အတ် ဦးအုန်းမောင်ဘက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်ပါသည် ။
ဦးအုန်းမောင်သည် ဆရာဦးဘချိုနှင့် ခင်မင်ရင်းနှီးနေသော မိတ်ဆွေဖြစ်သည့်အပြင် ဦးဘချိုကဲ့သို့ပင် ဆံပင်ရှည် လျှောင်ထုံးနှင့် တဘက်ခေါင်းပေါင်း ပေါင်းထားသဖြင့် မြန်မာလူကြီးတစ်ဦး ပီသစွာ ခန့်ညားကာ ဥပဓိရုပ်အလွန်ကောင်းသူလည်း ဖြစ်ပါသည် ။
ဗိုလ်ချုပ်သည် ဦးအုန်းမောင်ကိုကြည့်ပြီး အားနာသွားဟန်ဖြင့် ကြိမ်းမောင်းဆူပူခြင်းမပြုဘဲ အော်စတင်ကားလေးရပ်ထားရာသို့ လျှောက်သွားကာ ဦးအုန်းမောင်းအား ပြုံး၍ နှုတ်ဆက်ပါသည် ။ သို့နှင့်ပင် ကျွန်တော်တို့ဆရာတပည့်နှစ်ဦးသည် လန်ဒန်အတ် ဦးအုန်း မောင်၏ ကားကြုံစီး၍ အတွင်းဝန်ရုံးသို့ လိုက်ပါသွားခဲ့ပါသည် ။
ဗိုလ်ချုပ်သည် ဦးအုန်းမောင်အား မျိုးချစ်ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးတစ်ဦးအဖြစ် လေးစား၍ တစ်ကြောင်း ၊ ဝိသမလောဘသား စီးပွားရေးသမားမဟုတ်သဖြင့် အခွင့်အရေးမတောင်းပါဟု ဆိုခြင်းကို ယုံကြည်၍တစ်ကြောင်း ကားကြုံလိုက်စီး ခဲ့ခြင်းပင်ဖြစ်ပါသတည်း။
◾ တက္ကသိုလ်နေဝင်း
ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်း၏ အပါးတော်မြဲ
.
No comments:
Post a Comment