“ ေပာ့ေကာင္ခ်မ္းသာ ပဲႀကီးေလွာ္ ယူဦးကြာ၊ ထန္းရည္နဲ႔အေတာ္ပဲ”
“ပာာ ငါ့မွာ ႏွစ္ပိႆာေလာက္ကို ရိွေနေသးတာကြ၊ ထန္းရည္န႔ဲ ျမည္းဖို႔၀ယ္ထားတာ”
“ယူပါဦးသူငယ္ခ်င္းရာ၊ အရမ္း႐ံႈးေနလို႔ပါ”
“ကဲ… ကဲ… နမူနာေပး”
သူကနမူနာျပတယ္ခင္ဗ်ာ့။
“ဟင္… မင္းကလည္း အတူးအျခစ္ေတြေကာ၊ ကိုက္ဖဲ့ေတြေရာ၊ ဆန္ခါနဲ႔ခ်ၿပီး သန္႔ပစ္မွ ေရာင္းပန္းလွေတာ့မွာေပါ့ကြ”
“ဟာကြာ… အလိုလိုမွ ႐ံႈးရတဲ့အထဲ”
“ေပာ့ေကာင္… ႐ံႈးကာမွ႐ံႈးေရာ၊ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ လွလွပပေလးမွ ေစ်းကြက္၀င္မွာ ေမာင္”
ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ေပ႐ႈးသည္ ပဲႀကီး ၀ယ္ေလွာင္ထားရာမွ မတရား ေစ်းက်သျဖင့္ ပဲႀကီးေလွာ္ေလွာ္ၿပီး ေငြေပၚေရာင္းေနေလ၏။
“ဦးရီးတို႔မ်ား လွည့္ၾကည့္ေဖာ္ေတာင္မရဘူး”
“လွည့္ၾကည့္ပါတယ္ပာယ္၊ ပာင္ နင့္မွာ ငါးေတြအမ်ားႀကီး က်န္ပါေသးလား၊ ကဲ… ငါးခူသံုးေကာင္ အရိွခ်ိန္လိုက္၊ ေၾကာ္စားမွာ အိုး၀င္လုပ္ေပးလိုက္ေနာ္”
ငါးသည္မသည္ ကၽြန္ေတာ္ေရြးေပးေသာ ငါးခူႀကီးသံုးေကာင္ကို အညီွဆီထုတ္၊
၀မ္းဗိုက္ကိုခြဲ၊ ေၾကာ္လို႔ျဖစ္္ေအာင္ မႊန္းေပးေလ၏။ သူတို႔ အေရာင္းပါးၿပီဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔
၀ယ္လို႔ေကာင္းတယ္ခင္ဗ်ာ့၊ မ်က္ႏွာက ျပံဳး၊ အသံကခ်ိဳ၊ လက္ကသြက္၊ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ပုံစံ
စိတ္တိုင္းက်ခင္ဗ်ာ့။ အဲ… ပာဲ… ပာင္း… ပာင္း… သူတို႔ေစ်းေရာင္းေကာင္းေန
၀ယ္သူေတြ ၀ိုင္းအံုေနလို႔ကေတာ့ အနားမကပ္နဲ႔ေတာ့ဗ်ိဳ႕၊ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ေခၚဖို႔ေ၀းစြ၊
လွည့္ေတာင္မၾကည့္ မေတာ္တဆ ျမင္သြားရင္ေတာင္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတယ္ဗ်ာ့၊
မစားေကာင္းတဲ့အသီး ပဒိုင္းသီးႀကီးမ်ားမွတ္ေနလားမသိ။
“ပာင္… အတက္ေတြအားႀကီးပါလား၊ အလုပ္မရိွအလုပ္ရွာလို႔ဟယ္”
“ထမင္းဆိုင္ေတြကမွာလို႔”
“ေပာ”
င႐ုတ္သီး၊ ၾကက္သြန္နီ၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ အဓိကထားေရာင္းေသာ ေစ်းသည္မ မဲတူဆိုင္မွာ တပည့္မကေလးတစ္ေယာက္က ၾကက္သြန္ျဖဴ အေကာင္းႀကီးေတြ အတက္ဖဲ့ေနတယ္ဗ်ာ့၊ ဗန္းႀကီးတစ္ခ်ပ္၊ အေမာက္အၿဖိဳးရေနပါၿပီ။ ေစ်းထဲက ကုန္ေျခာက္ဆိုင္ေတြမွာ ၾကက္သြန္ျဖဴအတက္ပဲ့မ်ား အပံုလိုက္ အပံုလိုက္ ေတြ႔ရေလ့ရိွေသာ္လည္း အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့သာ ေနခဲ့မိေလ၏။ ခ်ိန္ရင္းတြယ္ရင္း သယ္ယူေရႊ႕ေျပာင္းရင္း ပဲ့က်သြားသည့္ အတက္ပဲ့မ်ားကိုစုထားသည္ပာု ထင္ခဲ့မိသည္။ ညံ့လိုက္ေလျခင္းေမာင္ခ်မ္းသာ ပာား… ပာား… ဒါနဲ႔မ်ား လူတတ္ႀကီးလုပ္ၿပီး စီးပြားေရး
ေဆာင္းပါးေတြေရးေနပါသတဲ့၊ ပာဲ… ပာဲ။ အခုမွသိရပါသဗ်ာ။ ထမင္းဆိုင္ေတြကိုသြင္းဖို႔ တမင္ အတက္ဖဲ့ထားၾကတာပါတဲ့ဗ်ာ။ အခြံသင္ေပးမွ ယူမယ္ဆိုရင္လည္း သင္ေပးမွာပါပဲ။
ကိုယ္ကေရာင္းခ်င္သကိုး။
“ဦးခ်မ္းသာေရ ေရသန္႔ဘူးခြံအၾကည္ေလးေတြရရင္ စုထားေပးပါဗ်ာ”
“အမေလး ေပါပါ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္တို႔အေအးဆိုင္မွာ”
ျပည္ၿမိဳ႕တြင္ဖြင့္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ့္သားရဲ႕ အေအးဆိုင္မွာ တစ္ခါေသာက္
ေရသန္႔ဘူးခြံ အၾကည္ေတြ အားႀကီးပါ။
“ဘာလုပ္ဖို႔လဲ ဆရာသမားရဲ႕”
“ဆီထည့္ေရာင္းဖုိ႔ေလဗ်ာ့၊ဗ ဘူးၾကည္တစ္ဘူး ဆီငါးဆယ္သားအကိုက္ပဲ၊ ဘူးၾကည္ဆိုေတာ့ အေရာင္ကိုျမင္သာတယ္ဗ်ာ့၊ လူေတြကဆီလာ၀ယ္ရင္ အခြံပါမလာခဲ့ဘူး ဗ်ာ့၊ အဆင့္သင့္ ငါးဆယ္သား၀င္ဘူးေတြ ထည့္ထားလုိက္ေတာ့ အကိုက္ပဲေလ”
ဆီစက္သမားဆိုတာကလည္ိး ႏွမ္းကေလး၀ယ္၊ ဆီကေလးႀကိတ္၊ စားအုန္းဆီက
ေလးနဲ႔ေရာ၊ တင္ကလိန္ခ်ိတ္၊ အိပ္ေနလို႔မရဘူးေလဗ်ာ။ ၀ယ္သူ မ၀ယ္ခ်င္၀ယ္ခ်င္ေအာင္
ဖန္တီးၾကရတာကိုးဗ်ာ့။ ၾကည့္ပါလား၊ ပုဆိုးဆိုခ်ဳပ္ၿပီးသား၊ တံဆိပ္ခြာၿပီး တန္းေကာက္
၀တ္လိုက္႐ံုပဲ။ ဘယ္ေလာက္ လြယ္ကူလိုက္သလဲဗ်ာ။ ဆန္ဆိုလည္း ေရြးၿပီးသား ျပာၿပီး
တီးၿပီး၊ လံုးစင္းအိုး၀င္ဗ်ာ။ ငရုတ္မႈန္႔၊ မဆလာ၊ နႏြင္းအားလံုး အဆင္သင့္ခ်ည္းပဲ။
ေပာာ္တယ္ႀကီးေတြကိုၾကည့္ဦးမလား တယ္လီဖုန္းအဆင္သင့္၊ တီဗီအဆင့္သင့္၊ စေလာင္း အဆင္သင့္၊ အိပ္ရာဆိုခင္းၿ႔ပီးသား၊ သန္႔လို႔ျပန္႔လို႔၊ ေရခဲေသတၱာမွာ ဘီယာအသင့္၊ အခ်ိဳရည္အသင့္၊ ေရသန္႔ဘူးအသင့္ဗ်ာ။ ေရပူခ်ိဳးမလား၊ ေရေအးခ်ိဳးမလား၊ အပူအေအးစပ္ခ်ိဳးမလား၊ သြားတိုက္ေဆး၊ သြားတိုက္တံ၊ ဆပ္ျပာ၊ တစ္႐ႈးေပပါ အဆင့္သင့္ပါဗ်ာ။ ေမြးကာစ အူ၀ဲနီေလးကို အမိအဖမ်ားက လိုေလေသးမရွိ
ေစာင့္ေရွာက္တ့ဲ အတိုင္းပါပဲ။ ငါးေျခာက္ဆို ဖုတ္ၿပီး၊ ထုၿပီး၊ ၾကက္သြန္လွီးၿပီး ဆီဆမ္းၿပီး၊
အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ေလ့ရိွတ့ဲ အိမ္ရွင္မ ေကာင္းလိုပါပဲခင္ဗ်ာ။ ခုေခတ္ႀကီးထဲမွာ ဘာမဆိုလိုေလေသးမရိွပါတဲ့ခင္ဗ်ာ။ ၀ယ္သူရဲ႕ အလိုက္ လုိက္ၾကရတာ။
ေမာင္ခ်မ္းသာ
No comments:
Post a Comment