ေစာင့္ မ ေန နဲဲဲဲ႔
ⓛı Ⓓⓞⓝ'ⓣ ⓦⓐⓘⓣ. ıⓛ
“ဟလို…. ေမာင္ေမာင္လားေဟ့”
“ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ာ၊ ဘယ္သူပါလိမ့္”
“ခ်မ္းသာပါကြ”
“ ေျဟ… ဦးေလး”
“ဒီလိုကြာ…. မင္းတို႔ ၾသဂုတ္လ ၁၃ ရက္ေန႔ (အဂၤါေန႔) က လႊဲတဲ့ေငြ ခုထိေရာက္မလာလို႔”
“ဟင္… ဘယ္လိုျဖစ္ပါလိမ့္၊ အရင္က ေန႔ခ်င္းလႊဲ ေန႔ခ်င္းေရာက္ပါတယ္၊ ေစာင့္ရေနာက္ေန႔ပဲ”
“ ေအး… တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုပဲ၊ ဒီေန႔ ၁၅ ရက္ေန႔ (ၾကာသပေတး) အခု ဆယ့္ႏွစ္နာရီခြဲေနၿပီ၊ ဘဏ္ကဖုန္း ခုထိဝင္မလာလို႔”
ေအာင္လံ ႐ိုးမဘဏ္ကို ဆက္ၾကည့္ၿပီးၿပီလား”
“ဆက္ၾကည့္ၿပီးၿပီ၊ အဂၤါေန႔က ပဲခူးကလႊဲတဲ့ေငြ ခုထိေရာက္မလာတဲ့အေၾကာင္းေျဟၿပီးၿပီ၊ မင္းလည္း ပဲခူးဘဏ္ကိုေမးၾကည့္ဦး၊ ဖုန္းခ်ထားလိုက္မယ္”
ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းခ်ထားၿပီး စာေရးရင္းေစာင့္ေနလိုက္၏။ ဆယ္မိနစ္ခန္႔ၾကာေသာ္- “ကရင္… ကရင္… ကရင္”
“ ေမာင္ေမာင္လား”
“ဟုတ္ကဲ့ဦေလး၊ ပဲခူးအာရွဓနဘဏ္က ဖက္ဇ္အမွတ္ ၃၂၀၄ န႔ဲ ၁၃ ရက္ေန႔က
လႊဲလိုက္ၿပီလို႔ဆိုတယ္”
“ ေအး… ေကာင္းၿပီ”
ပဲခူးနဲ႔ဖုန္းျဖတ္၊ ေအာင္လံ ႐ိုးမဘဏ္သို႔ဆက္၊ အက်ိဳးအေၾကာင္းေကာင္းစြာမသိရ။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၃း၁၅ နာရီ။ ေစာင့္ေနလို႔မျဖစ္ဘူး၊ သူ႔ဖုန္း၊ ဘယ္ေတာ့လာမွန္းမသိ။ သူတို႔အလုပ္နဲ႔ သူတို႔႐ႈပ္ေနၾကတာ (ဘဏ္မ်ား အလြန္ အလုပ္မ်ားတယ္။ သြားၾကည့္၊ ေတြ႔မွာပါ။) ကိုယ္တိုင္လိုက္သြားတာပဲ ေကာင္းတယ္။ စက္ဘီးေပၚတက္၊ ေဂ်ာက္ဂ်က္ ေဂ်ာက္ဂ်က္ နင္း၊ ဘဏ္သို႔ေရာက္။
“ဖက္ဇ္နံပါတ္ ၃၂၀၄ နဲ႔ပဲခူး အာရွဓနဘဏ္က ၁၃ ရက္ေန႔က ပို႔တယ္လို႔ေျဟတယ္”
တယ္လီဖုန္းတစ္လံုးန႔ဲ အလုပ္႐ႈပ္ေနေသာ စာေရးမကိုေျဟ။ ထိုုစကားကို မန္ေနဂ်ာက ၾကားသြား၊ သူ႔စားပြဲမွ ထလာ။
“လာပါဦး၊ ထိုင္ပါဦး”
ဘဏ္မန္ေနဂ်ာ အမ်ိဳးသမီး ခပ္ေခ်ာေခ်ာက သူ႔စားပြဲေရွ႔႕မွာ ထိုင္ခိုင္း အေၾကာင္းစံုကိုေမး။ ကၽြန္ေတာ္က ႐ွင္းျပ။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ သံုးနာရီခြဲေနၿပီ။ အခ်ိန္သိပ္မရိွေတာ့ပါ။
“ရန္ကုန္ကို တင္ေပးစမ္း၊ ရန္ကုန္ကို တင္ေပးစမ္း၊ ခဏေလးေနာ္ဦးေလး”
“ဒီလိုလုပ္ပါလား၊ ဒီေန အခ်ိန္မရွိ၊ နက္ျဖန္မွ ကၽြန္ေတာ္…”
“ဟာ… မျပန္ပါနဲ႔ဦးေလး၊ ကၽြန္မ ႀကိဳးစားၾကည့္ဦးမယ္”
“ရန္ကုန္ရၿပီ”
စာေရးမတစ္ေယာက္က ေအာ္။ မန္ေနဂ်ာ သူ႔စားပြဲမွထ။ ရန္ကုန္မွ သက္ဆိုင္ရာတာဝန္ရွိသူန႔ဲ အျပန္အလွန္ေျဟ။ အိမ္ျပန္ရန္ဟန္ျပင္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ လွမ္းလက္ကာျပ။ မျပန္နဲ႔ဦးဆိုတဲ့သေဘာ။
“ရမယ္ဦေလး၊ ခဏေစာင့္ၿပီးထုပ္ယူသြားပါ၊ မေန႔က တစ္ေန႔လံုး ရန္ကုန္မွာ မုန္တိုင္းရိွလို႔ အြန္လိုင္း (on line)က အလုပ္လုပ္မရဘူး၊ အခု သမား႐ိုးက်နည္း ဖက္ဇ္န႔ဲ ပို႔လိုက္ၿပီ”
“ရၿပီ ဦးေလး”
ဘဏ္မန္ေနဂ်ာက ရန္ကုန္မွပို႔လိုက္ေသာ ဖက္ဇ္စာရြက္ကို ကိုင္ေျမာက္လို႔လာ၊
ျပံဳးရႊင္ေသာမ်က္ႏွာနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕သို႔ေရာက္ ဆိုင္ရာစာေရးမလက္ထဲ ဖက္ဇ္ကိုအပ္။ ကၽြန္ေတာ္္က သူတို႔ထိုးခိုင္းတဲ့ ေနရာလက္မွတ္ထိုး၊ ရၿပီ ေငြက်ပ္ ၂၀၀၀၀၀ (ႏွစ္သိန္း)။
၁၄ ရက္ေန႔က ဘဏ္က ဖုန္းဝင္လာမလား၊ တစ္ေနကုန္ေစာင့္၊ ဖုန္းမလာပါ။
စိတ္မရွည္ေတာ့သျဖင့္ ၁၅ ရက္ေန႔ ၁၂း၃၀ နာရီ ပဲခူးကိုဖုန္းဆက္၊ ေအာင္လံ ႐ိုးမဘဏ္ဆက္။ ခုလိုဆိုေတာ့လည္း ျမန္လိုက္တာ၊ ခ်က္ခ်င္းႀကီးဗ်ာ။ ဘဏ္မန္ေနဂ်ာ မိန္းမေခ်ာေလးနဲ႔တကြ ဘဏ္ဝန္းထမ္းမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္၊ ဘဏ္ထဲမွ ထြက္ခဲ့။ ထိုင္ေစာင့္မေနေတာ့ဘဲ ကိုယ္တိုင္သြားလိုက္တ့ဲ အက်ိဳး လက္ငင္းခံစားရ။
ေမာင္ေမာင္ ဖုန္းနားမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနလိ္မ့္္မည္။
“ ေမာင္ေမာင္ေရ… ရၿပီေဟ့၊ မေန႔က မုန္တိုင္းရိွေနလို႔ အြန္လိုင္းက ဆက္မရလို႔တဲ့ကြာ”
ေမာင္ေမာင္ထံ ခ်က္ခ်င္းဖုန္းနဲ႔ သတင္းပို႔။ သူလည္းဟင္းခနဲ ပင့္သက္ျပင္းခ်။ ကၽြန္ေတာ္လည္းသက္္ျပင္းခ်။
“ ေစာင့္မေနနဲ႔၊ ေစာင့္မေနန႔ဲ”
ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ကတည္းက ႐ိုက္ထဲ့ထားခဲ့သည့္ စကားလံုးမ်ား။
“ ေစာင့္မေနနဲ႔”
ကၽြန္ေတာ္ ေငးေငးငိုင္ငုိင္ ငူတူတူျဖစ္ေနလွ်င္ အပါးက ကၽြန္ေတာ့္ဖင္ သံခၽြန္နဲ႔ထိုးေလ၏။ (တရုတ္ႀကီး ဦးေခြးေလးကို ကၽြန္ေတာ္က ခ်စ္စႏိုး “အပါး” ဟုေခၚပါ၏။)
“ငါ့မွာ ေမြးထားတ့ဲ သားသမီး ၁၀ ေယာက္ရိွတယ္၊ ထိုင္ေစာင့္ေန ဒီပါးစပ္ေပါက္ေတြ ဘာနဲ႔ ေကၽြးမလဲကြ၊ ငါ့မွာ အျမဲ အလုပ္လုပ္ေနရတယ္”
အပါးသည္ ေဆးရြက္ႀကီးမ်ားကို ဂုန္နီအိတ္ႏွင့္ လွိမ့္၍ အလိပ္ႀကီးလုပ္ေနရင္းမွ
ေအာ္ေျဟေလ၏။ သူ႔ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ ၉၀ နား ကပ္ေနၿပီ။ သြားက်ိဳး၊ ပါးက်ိဳးန႔ဲ
လုပ္ေနတုန္းဗ်ာ။ ဘာကိုမွ ေစာင့္မေနပါ။ မေသမခ်င္းလုပ္မယ့္လူႀကီး။
ေမာင္ခ်မ္းသာ
No comments:
Post a Comment