တစ္ဆေမ

 ❝ တစ္ဆေမ ❞

ဘဦးသည် မိမိ၏ ဇနီးသည်ဖြစ်သူ မလှစိန်နှင့် ကွဲ၍လာပြီးတည်းက အကြီးအကျယ် မကျန်းမမာဖြစ်ရာ သုံးလကျော်ကျော် ကြာခဲ့လေ၏ ။ များစွာသော ဆရာတို့ လက်လျှော့သဖြင့် ရန်ကုန်ဆေးရုံကြီးကိုတက်၍ ကုသခြင်းခံခဲ့ပြီးမှ ဆရာဝန် ၊ ဆရာမတို့၏ ကျေးဇူးကြောင့် ကျန်းမာချမ်းသာ၍ ၊ ဆေးရုံမှ ဆင်းခဲ့သည်မှာ တနင်္ဂနွေ တစ်ပတ်မျှ ကြာခဲ့လေ၏ ။ ဇနီးဖြစ်သူအပေါ်၌ အထင်လွဲ၍ ကွဲခဲ့ခြင်းဖြစ်ရာ ၎င်း၏ထံမှ လည်းကောင်း ၊ ၎င်းမိဘများထံမှ လည်းကောင်း စာတစ်စောင်မှ မရ ၊ စိတ်နာ၍ မပေးဘဲနေကြတာပဲဟု ဘဦး ၏စိတ်၌ အယူရှိလေ၏ ။ စွန့်ခွာ၍ မလာမီကလည်း အထင်လွဲခြင်းကြောင့် မယားသည်လှစိန်ကို အနာတရ ရိုက်နှက်ခဲ့လေ၏ ။ သို့ခွဲ၍လာပြီး တနင်္ဂနွေ တစ်ပတ်မျှ ကြာသောအခါ ကြို့ပင်ကောက် မြို့ ရောက်လာသော မိမိ၏ အသိများက စိတ်ချယုံကြည်လောက်အောင် ပြောကြသဖြင့် လှစိန်မှာ လုံးလုံးကြီး အပြစ်မရှိ ။ မိမိက မူးယစ်မိုက် မှားပြီး မတရား တလွဲထင်၍ နှိပ်စက်ရိုက်နှက် ထွက်လာခဲ့မိသည့် အကြောင်းကို သိရလေ၏ ။

သို့ဖြစ်လေရာ မိမိ၏အပြစ်ကြောင့် လှစိန်ထံသို့ မပြန်ရဲ ။ လှစိန်၏ မိဘများကလည်း မိမိအပေါ်၌ စိတ်နှာမှာပဲဟုအောက် မေ့ကာ မပြန်ဘဲနေခိုက် မှာ မယားစိတ်နှင့် ရတက်ဖြာ၍ နေရာတွင် မကျန်းမမာ ဖြစ်ခဲ့လေ၏  ။ ယခုမှာကား မိုးရိပ်မိုးရောင်ကလေးများ မှိုင်းညိုကာသမ်း ၊ တိမ်ရက်ပန်းကြွသော လရာသီ ဖြစ်သဖြင့် တစ်ကြောင်း ၊ နာလန်ထခါစ ဖြစ်သဖြင့် တစ်ကြောင်း ၊ ကွဲကွာနေသည်မှာ အတော်ကြာသောကြောင့် လည်းကောင်း ၊ မိုးတိမ်တို့ကို ရှုမျှော်ရင်း လှစိန်၏ မျက်နှာကလေးကို အခါတစ်ပါးနှင့်မတူ တိုး၍ ထင်မြင်လေ၏ ။ ငါမှားလေခြင်း ၊ ငါ့မယားမှာ အပြစ်မရှိဘဲလျက် ငါနှိပ်စက် ထွက်၍ လာမိလေခြင်းဟု စဉ်းစားဆင်ခြင် အသည်းတွင် မနည်းနာ၍ နေလေ၏ ။

မိုးသံလေသံတွေ ဖြိုးလျှံ၍ လာလေလေ ၊ အဆွေးလုံးကြီးတွေ ရင်ကို ဆို့ကာ ဆို့ကာ တက်၍လာလေလေ ၊ အသည်းထဲမှာ နာလေလေ ဖြစ်လေ၏ ။သို့ဖြစ်သောကြောင့် ဟိုကျန်းမာစဉ်အခါက မသွားရဲ ၊ မပြန်ရဲသော်လည်း ယခုမှာကား မနေနိုင်အောင် ဖြစ်လှသဖြင့် ပြန်ရတော့မှာပဲဟု စိတ်ထဲ၌ ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်ရလေတော့သတည်း ။ သို့ဖြစ်သောကြောင့် ကြို့ပင်ကောက် မြို့ ရှေ့စွန်းနား ထန်းတောနှင့် မနီးမဝေး မဒရပ် အိမ်မြင့်ကလေးအောက်သို့ ရောက်၍ သွားလေ၏ ။

အသက် ( ၁၄ ) နှစ် အရွယ်ခန့်ရှိသော မိန်းမပျိုကလေး တစ်ယောက်သည် ဘဦး ဝင်ရောက်လာသောအခါ ကြောင်တောင်‌ေငးလျက် ကြည့်၍နေလေ၏ ။ ဘဦး ရှိစဉ်က ၎င်းသူငယ်မကလေး မရှိသဖြင့် မည်သူမည်ဝါဟု မသိသောကြောင့် အိမ်မှားဝင်လာလေသလား ၊ မှားဖို့ လည်း မရှိပါဘူးလေဟု အောက်မေ့ကာ “ ဒါ မလှစိန်တို့အိမ် မဟုတ်လား ” ဟု မေးလေ၏ ။

“ ဟုတ်ပါတယ်ရှင် ၊ မလှစိန်ယောက်ျား မဟုတ်လား ၊ ကျွန်မ ဓာတ်ပုံကို မြင်လို့မေးတာပါ ၊ ကျွန်မ သူ့ရဲ့ညီမဝမ်းကွဲ မန္တလေးမြို့ကပါ ၊ ရှင်တို့ လင်မယား ကွဲနေတယ်လို့ ကြားပါကလား ၊ အခုအိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး ၊ မလှစိန် အဖေတော့ အလှူကိုသွားတယ် ၊ အမေတော့ စိတ်မကောင်းလို့ အိပ်နေတယ် ၊ အိပ်ပျော်နေတယ် ထင်ပါရဲ့  ၊ မနိုးသေးဘူး ” ဟု ငြိမ်သက်သော ရုပ်အသွင်နှင့် မလိုက်အောင် စကားကို စဉ်တိုက်ဆက်ကာ ငေးရင်း ၊ တွေးရင်း လိုလို ၊ တစ်ခါတစ်ခါ အဝေးထန်းတောကြီးကို မျှော်ရင်း မျှော်ရင်း ပြောလေ၏ ။

“ လှစိန်ကော ” ဟု ဘဦးက မေး၏ ။

“ နားထောင်ပါ ။ ကျွန်မ ပြောပါ့မယ် ၊ အမယ်လေး လှစိန်လေ .. ကျွန်မ ပြောတောင်မပြောချင်ဘူး ၊ အဲ ... ခုလို အချိန်လောက်ပဲ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ် ၊ ရှင် ထွက်သွားပြီး တစ်လလောက်အကြာမှာ ဟောဟို ထန်းတောနားကိုသွားပြီး သရက်ပင်တစ်ပင် အကိုင်းမှာ ကြိုးဆွဲချသေတယ် ၊ ဒါကြောင့် အရီး စိတ် မကောင်းတာပေါ့ ” ဟု ပြောလေ၏ ။

ဘဦးသည် ဇက်ကိုဝါးရင်းတုတ်နှင့် အနှက်ခံရသလို ဖြစ်၍သွားလေ၏ ။ သို့သော်လည်း နဂိုက အတော်စိတ်ခိုင်မာသူဖြစ်သဖြင့် စိတ်ကို ချုပ်ကာ အံကြိတ်လျက် အကြောင်သားနေလေ၏ ။ မျက်ရည်များကိုကား ချုပ်၍မရချေ ။ ရင်ဘတ်မှာ လှိုင်းကြီးတွေထလျက် ရှိုက်ကာရှိုက်ကာ တက်တော့မလို ဖြစ်လေ၏ ။ နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ပြီး နှာရည်များကို လက်ကိုင်ပဝါနှင့် သုတ်၏ ။ ငါ့အတွက်ပါပဲ ၊ ငါရိုက်လို့ ငါ့မယား ငါ့စိတ်နဲ့ သေရရှာတော့တာပါပဲဟု ယူကျုံးမရ အပူလုံးကြီး ကြွ၍နေလေ၏ ။

သူငယ်မ ကလေးသည်ကား ၎င်းကို မကြည့်ဘဲ ထန်းတောဘက်သို့ မျှော်ပြန်လေ၏ ။ ထို့နောက် စကားဆက်ကာ “ အခါတိုင်း ဒီအချိန်မှာ သူ ရေခပ်သွားတာပဲ ။ ရေခပ်ပြီးရင် ဟောဟိုခြံစည်းရိုးအကြားက ရေအိုးကို ရွက်ပြီး ဖြတ်ဖြတ်ဝင်လာတာပဲ ။ အဲဒီနေ့မှာတော့ ပြန်မလာဘူး ။ အရီးမှာတော့ကာ အဲဒီကတည်းက စပြီး စိတ်နောက်သွားတာပဲ ၊ အခုထက်ထိ ဒီခြံစည်းရိုးလမ်းကြား တံခါးကို ဖွင့်ထားတာပဲ ။ အမယ်လေး ဒီခြံစည်းရိုးအကြားက ရေအိုးရွက်ပြီး ပြန်လာလိမ့်မယ်လို့ သူ့စိတ်ထဲမှာ စွဲနေရှာတာကိုးရှင့် ၊ တော်တော်ကြာ အိပ်ရာကနိုးရင် မျှော်ပါလိမ့်မယ် ၊ အရီးတော့ ဘာပြောစရာရှိမလဲ ။ ကျွန်မတောင် တစ်ခါတစ်ခါ ထင်မြင်နေတာပဲ "

ဘဦးသည် မိမိ၏ကြီးလေသော မိုက်မှားခြင်းအတွက် မိမိကိုယ်ကို ဒေါသ ဖြစ်ကာနေ၏ ။ မေးမြန်းပြောဆို ငိုယိုပြီးတွားသော်လည်း အလဟဿအကျိုးမဲ့ ဖြစ်တော့မှာပဲဟု အောက် မေ့ကာ ကြောင်တောင်‌ေငးလျက် ဆိတ်ငြိမ်စွာ နားထောင်၍သာ နေလေ၏ ။ ဦးခေါင်းကိုငုံ့ကာ မိမိ၏ဆံပင်များကို လက်နှင့် ဖြတ်တော့မလို ဆုပ်ကိုင်လှုပ်ရှားကာသာ နေလေ၏ ။

ထိုအခိုက်တွင် ယောက္ခမကြီး ဆင်း၍လာလေ၏ ။

“ မင်း မမာလို့ ဆေးရုံတက်နေတယ် ကြားပါတယ်  ၊ ငါတို့တော့ သတင်း နားထောင်လျက်ပါပဲ ” ဟု ဘဦး၏ ညှိုနွမ်းပူပင်သော မျက်နှာကိုကြည့်ကာ ပြောလေ၏ ။ ထို့နောက် စကားဆက်ကာ လှစိန်ကတော့ မင်းတစ်နေ့ ပြန်လာလိမ့်မယ်လို့ စိတ်ချနေတာပဲ ၊ အခု လာပါလိမ့်မယ် ဟိုထန်းတောဘက်ကို ရေခပ်သွားတယ်ဟု ပြောလေ၏ ။

သူငယ်မကလေးက ဘဦးကို မျက်စပစ်ကာကြည့်၏ ။ ဘဦးက ယောက္ခမကြီးကို သနားသဖြင့် အပူမီးကို ထပ်၍မွှေးသလို နေမှာစိုးသောကြောင့် ၊ မိမိ၌ ဖြစ်ပွားသော သောကအရိပ်အယောင်ကို ပပျောက်အောင် ကြိုးစားလျက် ၊ စိတ်နောက်၍နေသော ယောက္ခမကြီးကို ကြင်နာသနားပြီး မေးမြန်းခြင်းကို မပြုဘဲနေလေ၏ ။

ဪ .. ငါ့အတွက် သေသူကသေ ၊ ရူးသူကရူး ဖြစ်နေရှာပါကလားနော် ၊ သနားစရာ ကောင်းလိုက်ပါဘိတော့တယ် ၊ ငါတော့ ဒီဝဋ်ကို ခံရမှာ ဆဲဆဲပါကလားဟု စဉ်းစားကာ အရူးသွေးကို ပို၍နောက် မှာစိုးသဖြင့် အခြားအကြောင်းကို ပြောမည်ပြုပြီးမှ ၊ အဲလေ သူ့သမီး ရှိသေးတယ်လို့ ထင်မှတ်နေရင်လည်း သက်သာခြင်းတစ်ခုပါပဲ ၊ ဒီလိုမှ စိတ်ဖောက်ပြန်ပြီး ဒီလို ထင်မနေရင် ရင်ထဲမှာ မီးတောက်ပြီး သေဖို့တောင် ရှိပါကလားလေ ၊ ထင်တာကိုပဲ ပြောနေပါစေတော့ဟု အောက် မေ့ကာ နားထောင်၍သာ နေရှာလေ၏  ။ အမယ်ကြီးကို သနားသဖြင့် မိမိ၏သောကမှာ အနည်းငယ် သက်သာသလို ဖြစ်လေ၏ ။ ထို့နောက် မိန်းမကြီးက စကားဆက်ကာ ပါးစပ်ကတော့ ဘယ်တော့မှ တေးဆို မပြတ်ဘူးကွဲ ၊ စိတ်ကလည်းမကောင်း ၊ အရူးလို ဖြစ်နေတယ် ထင်ပါရဲ့  ၊ မင်းကြောင့် ဖြစ်တာပဲ ၊ ငါတို့တော့ မင်းကို စိတ်မဆိုးပါဘူး ၊ မတော်တဆ အထင်မှားတာကိုးဘွဲ့ဟု ပြောပြီး ၊ သူငယ်မကလေးကိုကြည့်ကာ “ ဟဲ့ သူဆိုတဲ့ တေးဟာဘာလဲ ၊ တစ်ကျွန်းစီနေ တစ်ပြည်စီခြားတဲ့ ဘာဆိုလဲဟယ် ၊ အဲဒီတေးကို အမြဲဆိုဆိုပြီး ၊ ရေအိုးကို ရွက်ရွက်လာတာပဲ ၊ မကြာမီ ကြားရပါလိမ့်မယ် ၊ အဝေးကြီးက ဆိုလာတာပဲ ” ဟု ပြောလေ၏ ။

သူငယ်မကလေးသည် ဘဦးကို တစ်ဖန် မျက်စပစ်ပြန်လေ၏ ။ ဘဦးသည်ကား .. ဒုက္ခ .. ဒုက္ခဟုတွေးပြီး ကြင်နာသော အမူအရာနှင့် အမယ်ကြီး၏ မျက်နှာကိုကြည့်ပြီး ခေါင်းငုံ့ကာ နားထောင်လေ၏ ။

ထိုအခါ နေမင်းကြီးသည် အနောက်ဘက်၌ စက်ဝိုင်းကြီးဖြစ်၍ နေလေ၏ ။ လေသည် သုတ်နှင်၍လာလေ၏ ။ ထန်းပင်များ၏ အရွက် များသည် ဆတ်ဆတ်တုန်လှုပ်ကြလေ၏ ။ အမယ်ကြီးသည် ထန်းတောဘက်သို့ ပြုံးရွှင်သော မျက်နှာနှင့် မျှော်လေ၏ ။ “ ဟော ... လာပါပကော ၊ ဟောဟိုတောစပ်မှာ ရေအိုးရွက်လို့ ” ဟု ပြောလေ၏ ။ သူငယ်မကလေးက တစ်ဖန်ပြုံး၍ မျက်စပစ်ပြန်၏ ။

ဘဦးသည် ထန်းတောဘက်ကို လှမ်းမျှော်ကာ ကြည့်လေ၏ ။ နေမင်းတို့ တိမ်ကွယ်သဖြင့် မှေးမှောင်သော တောစပ်၌ ရေအိုးကို ရွက်လျက် လာ၍နေသော သဏ္ဌာန်တစ်ခုကို မထင်မရှား မြင်ရလေ၏ ။ ထိတ်လန့်အံ့ဩမိန်းမောတွေဝေကာ မျက် မှောင်ကုတ်လျက် စူးစိုက်ကာကြည့်၏ ။ အင်း ... လှစိန် သွားပုံလာပုံပါပဲ ၊ အမျှ အမျှ လှစိန် အမျှကွဲ့ ဟု စိတ်၌ အောက် မေ့ရင်း မျက်ရည်လည်၍ လာ၏ ။ ငါလာတာ သိလို့ ပြတာပါပဲဟု ဣန္ဒြေ မဆည်နိုင်အောင် ဖြစ်ရရှာလေသတည်း ။

နေသည် တိမ်အောက် မှ လွတ်ပြန်၏ ။ သဏ္ဌာန်သည် ပိုမိုထင်ရှား၍လာ၏ ။ ဘဦးသည် ထိုင်ရာမှထ၍ မျှော်၏ ။ “ အမယ်လေး ကျုပ်မယား လှစိန်ပါပဲကွဲ့  ၊ အမိုက် မကြီးရဲ့ " ဟု တိုးတိုးပြောကာ မျက်ရည်ကို သုတ်လေ၏ ။ ဘဦးသည် ခြံစည်းရိုးအပြင်သို့ ရောက်၍ သွားလေ၏ ။ စိုက်ကာ ကြည့်၍ နေပြန်လေ၏ ။ လှစိန်ထံသို့လည်း စွန့်၍ မသွားရဲချေ ။ ညီအစ်ကို မသိတသိ အချိန်ဟာ ခြောက်တတ်တဲ့အချိန်ပဲဟု အယူ ရှိလေ၏ ။ ကြက်သီးများ တဖြန်းဖြန်း ထလေ၏ ။

သို့ ကြည့်၍နေခိုက်တွင် သာလွန်အံ့ဩဖွယ် ဖြစ်၍လာပြန်သည်ကား “ တစ်ကျွန်းစီနေ တစ်ပြည်စီခြားတဲ့ မောင်ရယ် " ဟူသော တေးသံကို ကြားရခြင်း ဖြစ်လေ၏ ။ အမယ်လေး လှစိန်ရဲ့  ၊ အခုအထိ မင်း အပူသည်ဖြစ်၍နေရတဲ့ ဒုက္ခကို ခံနေရပါကလား ၊ အမျှ လှစိန် အမျှ ကောင်းရာကိုသာ သွားပေတော့ ၊ ငါကြာကြာ မနေဘူး လှစိန်ငါလိုက်ခဲ့မယ်ဟု ပြောလေ၏ ။ ထိုအခိုက်တွင် အသံရော ၊ သဏ္ဌာန်ရော နီးလာလေ၏ ။နေဝန်းကြီး ဝင်းခနဲ လင်းပြန်၏ ။ လှစိန်၏သဏ္ဌာန်သည် မျက်တောင်မခတ် ပြူးကျယ်သော မျက်လုံးများ  နှင့် စူးစိုက်ကာကြည့်လေ၏ ။ ခြေလှမ်းများ မြန်၍လာ၏ ။ ရေအိုးသည် ခေါင်းပေါ်မှ ကျ၍ ကွဲလေ၏ ။ဘဦး ရှိရာသို့ သုတ်ခြေနှင်၍လာ၏ ။

ထိုအခိုက် နေဝန်းပျောက်ကွယ်၍ သွားလေ၏ ။ အဆွေး ၊ အလွမ်းကို အကြောက်က လွှမ်း၍လာလေ၏ ။ ဘဦးသည် ထွက်၍ ပြေးလေ၏ ။ လှစိန်၏ ရူပါရုံသည် မြန်စွာလိုက်လေ၏ ။ ထို့နောက် ဘဦး ဝေး၍ သွား၏ ။ သဏ္ဍာန်သည် ခြံစည်းရိုး၌ ရပ်၏ ။

“ အမေ ၊ အမေ ဘယ့်နှယ်လဲ ဘယ်သူလဲ ၊ ဘာဖြစ်လို့ ပြေးတာလဲ ” ဟု မေး၏ ။

“ စိတ်နောက်တဲ့ လူကြီး အစ်မလေးရဲ့ " ဟု သူငယ်မကလေးက ပြောလေ၏ ။ ထိုအခိုက် ဘဦး မရဲတရဲ ဝင်ရောက်၍လာလေရာ ၊ " ရှင်ဘာဖြစ်တာလဲ ရူးသလား ။ ကျုပ်ကို ဘာထင်လို့ အခုလိုကြည့်တာလဲ ” ဟု လက်ညှိုး ငေါက် ငေါက် ထိုးကာ မေးလေ၏ ။

“ နို့ နင် ဆွဲကြိုးချ သေပြီဆို ”

“ ရှင့်ကို ဘယ်သူပြောသလဲ ”

“ ‌ေဟာ သူပဲ ပြောတာပဲ ”

လှစိန်သည် ရယ်မောလျက် ၊  “ ဒီကောင်မ အရူးရှင့် အရူး ၊ ဟိုတိရစ္ဆာန်မ နင် ဘယ့်နှယ့်တွေ ပြောနေသလဲ အရူးမ ၊ နင့်ကြောင့် အင်မတန် ခက်တာပဲ ၊ နိမိတ်မရှိ နမာမရှိ သွား ၊ နင် အ , မင်္ဂလာမ ” ဟုပြောကာ ကျောကို အုတ်အုတ်မြည်အောင် ထုလေရာ ၊ အရူးမကလေး အိမ်ပေါ်ကို တက်၍ပြေးလေ၏  ။

◾ ပီမိုးနင်း

📖  ဗန္ဓုလဂျာနယ်

koaungnaingoo.blogspot.com

.

ဂျာလင်း တစ္ဆေ

 

❝ ဂျာလင်း တစ္ဆေ ❞

၁ ။

အဲဒီတုန်းက ရွာထဲမှာ ခုလို ဆိုင်ကယ်တွေ မပေါသေးဘူး ။

ဟုတ်တယ် ၊ သေချာတယ် ။ ကံကြီးစုဘက် မှာ တစ်စီးစ နှစ်စီးစ ၊ ကြီးကန်ဘက် မှာ နှစ်စီးစ သုံးစီးစ ၊ အဲသလောက်ပဲရယ် ။

ဒါပဲ ။ ဖိုးချွေတို့ရွာဘက် မှာ အဲဒီအချိန်က ဆိုင်ကယ်ဆိုတာ ပေတစ်ရာထွက် မှ မြင်ရတာ စက်ဘီးတွေကတော့ တစ်အိမ် တစ်စီးကနေ သုံးလေးစီးထိ ရှိနေပြီ ။

°°°°°  °°°°°°  °°°°°°°

၂ ။

ရွာမှာ ဆိုင်ကယ် ဆိုတာကို ကနဦးဆုံး ရင်းနှီးခွင့်ရတာက တိမွေးကု ဆရာဝန် စီးစီးလာတဲ့ ဘီအက်စ်အေ ဆိုတာကြီး ။ နွား နေမကောင်း ၊ ဝက် မကျန်းမာမှ ရောက်ရောက်လာတာ ။ ဘုရားစူးရစေ့ ဆိုင်ကယ်ပေါ့ ။ လာပဟေ့ဆိုရင် တစ်တိုင်သာသာ အဝေးကတည်းက ဆိုင်ကယ် မရောက်ခင် အသံက ရွာထဲ အရင်ရောက်လာ တာ ။ အသံထက် မြန်တဲ့ ဆိုင်ကယ်ပေါ့ ။ ရွာထဲ ဝင်လာရင်တော့ အလိပ်လိုက် မီးခိုးဟာ အတော်ဆိုးတယ် ။ ကြည့်နေရတာပဲ ။ ဘာတတ်နိုင်မတုံး ၊ ဖုံးဖုံးအုံးအုံးပဲ ။

နွားကု ၊ ဝက်ကုပြီးပဟေ့ဆိုရင်တော့ တွန်းပေရော့ တစ်ယောက် တစ်လှည့် ။ လူ ၄ ၊ ၅ ယောက် တစ်မောစီတွန်းမှ ဖုတ်လှိုက် ဖုတ်လှိုက် အမောဆို့မှ နွားဆရာ ၊ ကျွဲဆရာ ၊ ဝက်ဆရာ ဆိုင်ကယ်က ဖွတ်တွတ်ဖွတ်တွတ်ကနေ ဘောင်းလောင်းဘုန်း‌ေဘာင်း နိုးတာ ။ တစ်ခါတလေ ရှ ရှလွတ် ချက်ချက်ဆို သန်းဝေပြီးမှ ပြန်အိပ်ချင်အိပ်တယ် တွန်းဟ တွန်းကြပေါ့ ။ စိတ်ကောင်းဝင်ရင်လည်း နှစ်ယောက် တွန်းလောက်နဲ့ ဘုန်းဒိုင်းဆို သေနတ်ပြောင်းက ကျည်ဆန်လို ဝှီ ခေါ်အောင် ပြေးတတ်သေးတာ ။

ဘကြီးမိုးကတော့ အစိုးမရတဲ့အထဲမှာ မိုးနဲ့ နွားသိုးအပြင် ထပ်ဖြည့်ချင်တာက နွားဆရာဝန်ဆိုင်ကယ် ၊ ရွာထိပ်ကုန်း ကမူပေါ် ရပ်နေတဲ့ စက် မှုလယ်ယာက ကြွက်နီဇွဲထွန်စက် ၊ မြို့မရဲစခန်းက ကိုဆောင်း ရိုင်ဖယ်သေနတ် တဲ့ ။ ရွာသမိုင်းမှတ်တမ်းမှာ စံချိန်တင် စိုးရိမ်ရေမှတ်တွေပေါ့  ။

ကိုဆောင်း ရိုင်ဖယ်သေနတ်ကလည်း ရာဇဝင်နဲ့ ။

ရွာဦး ဘုန်းကြီးဦးသောမ ပျံတော်မူတော့ ၅ ချက်ဖောက်တာ တစ်ချက် မှ အသံမထွက်ဘူး ။ ဘာတတ်နိုင်မတုံး ။ သူ့ခေတ် သူ့အခါ ကြည့်လို့သာနေကြရတယ်ပေါ့  ။ ရွာက ကလေးတွေက ရဲတွေလာပြီဆို ခြောက်လို့ကို မရတော့ဘူး ။ အဲသည်ကတည်းက မကြောက်ကြတော့တာ ။

စိတ်တိုနေတဲ့ သူကြီးက ' ပေးစမ်း ငဆောင်းရာ သလောက်ရှိဒါ ' ဆိုပြီး စိတ် တိုတိုနဲ့ ဒင် မန်ကျည်းပင် ဖင်နဲ့ ဆောင့်မှ ဖွတ်ရှူးဆို တစ်ချက် မြည်သံထွက် ဆိုပဲ ။ ကိုကြွက် ထွန်စက်ကတော့ ဘယ် ယာတောက ပြန်လာလာ ရွာထိပ်ပြာကုန်းပေါ် တက်ရပ်ရတာ ။ နှိုးခါနီးရင် “ ကလေးတွေ လာဟေ့ ” ဆို အချက်ပြလိုက်တာနဲ့ ဝိုင်းတွန်းချလိုက်တာပဲ ။ ဂလုံး ဂလုံး ဒုံးဒုံးဆို ထွန်စက်က အသံဆိုးကြီးနဲ့ နိုးတာ ။

တွန်းတဲ့ကောင်တွေတက် ဆိုပြီး ရွာတစ်ပတ် ပတ်ရော ။ ကားတွန်းခပေါ့ ။ တွန်းသူက ပေါသလားမမေးနဲ့ ။ သူ့ရက်နဲ့သူ အလှည့်ချကို ယူရတယ် ။ ဘယ်ခုနှစ် ၊ ဘယ်ရက် ၊ ဘယ်ကာလတုန်းလို့တော့ ရွာသွားမမေးနဲ့ ။ သတ်သတ်မှတ်မှတ် ဖြေမတတ်ဘူး ။ ဟိုးရှေးရှေးတုန်းက ၊ ဘယ်သူကြီး လက်ထက်ကနဲ့ နီးရာ တွဲမှတ်တတ်တယ် ။ ကျောင်းဖွင့်လို့ ကျောင်းအုပ်ဆရာမကြီးက ကျောင်းသားအသက် မေးရင် ခုနှစ် လောက်ပဲ မှန်မယ် ။ လ ၊ ရက်ကတော့ ကိုစိန်မောင်ကြီး ဆုံးသွားတဲ့လတို့ ၊ ကိုသာခင်နွား စာဥကြီး အိမ်သာကျင်းထဲ ကျတဲ့ လတို့ ၊ အုံးခင်လင်မယား ရန်ဖြစ်လို့ စဉ့်အိုးကြီးကွဲတဲ့နေ့တို့ ။ ဆရာမကြီးကလည်း အထာသိပြီးသား ။ “ ပြန်မေးချေ ၊ ဒီအိမ်တွေကို ” ဆို လွှတ်လိုက်တာ ။

အဆင်ပြေတယ် ။ အဲဒီ အိမ်တွေက ထူးခြားဖြစ်စဉ်ဆို အိမ်ခါးပန်းထုပ်တန်းမှာ မီးသွေးခဲနဲ့ ရေးထားတာ ။ ဒါ ရွာ ပြက္ခဒိန်ပဲ ။ ဆိုတော့ကာ သလောက် မှတ်ဉာဏ်နည်းကြတာ သညာကို မရှိဘူး အပြစ်မတင်လေနဲ့ ။ သူ့နည်းသူ့ဟန် တန်းလို့ ။ ဘုန်းကြီး ဦးသောမ ပျံတော်မူတဲ့ နှစ် ၊ သူကြီးအိမ်က ရာဝင်အိုးကြီးကွဲတဲ့ နှစ် ၊ ထန်းညီနောင် မိုးကြိုးပစ်တဲ့ နှစ် ၊ ရေတွင်းကြီး ရေတွေခန်းတဲ့ နှစ် ၊ လေနီကြမ်းလို့ မပု မန်ကျည်းပင်ကြီး လဲတဲ့ နှစ် ရွာပြက္ခဒိန်တွေ နည်းတာ မဟုတ်ဘူး ။

အတော်စုံတယ် ။

အဲသည်လိုပြောရင် ရွာလူချင်း အထာပေါက်တယ် ။

ဪ ... အေး ၊ အင်း ၊ ဟုတ်ပါ့ ကွာ ဖြစ်ကုန်ရော ။

အဲဒီ ထူးခြားဖြစ်စဉ်တွေရဲ့ နောက် မှာ လူပုဂ္ဂိုလ်တွေ တွဲပါနေတတ်တာ ။ ဆိုတော့ ဂျာလင်းတစ္ဆေ ဆိုတာ အဲဒီထဲက အဖြစ်တစ်ခုပေါ့ ။

°°°°°°  °°°°°°  °°°°°°

၃ ။

ဆိုတော့ ရွာထဲကနေ ကားလမ်းထိ လမ်းဖောက်ခဲ့တဲ့နှစ်မှာ သူကြီး ကိုဘိုစိန် ‌ေသတယ် ။ အဲဒီလမ်းမှာ မှတ်တမ်းမှတ်ရာ ဘယ်နှစ် ၊ ဘယ်လ ၊ ဘယ်သူ ဖောက်တယ် ဘာမှ မရှိဘူး ။ လမ်းဘယ်နှခုနှစ်က ဖောက်တာတုံး မေးကြည့် ဘိုစိန် သေတဲ့နှစ် ။ ဒါပဲ ။ ဘယ်နှစ်သေတာတုံး သိချင် ကျန်တဲ့ မိသားစုသွားမေး ။ ရက် ၊ လ ၊ နေ့နဲ့အတိအကျပြောနိုင်တယ် ။ အဖြေက အဲဒီမှာ ။

ဘုန်းကြီးကျောင်းထဲ ဇာတ်ခုံကြီး ဆောက်တဲ့နှစ်က ဂေါပကလူကြီး ကိုမြိုင်ကြီး သေတယ် ။ ဇာတ်ခုံဆောက်တာ ဘယ်ခုနှစ် ၊ မြိုင်ကြီး သေတဲ့နှစ်ပဲ ။ အတိအကျသိချင် ကျန်ရစ်သူမိသားစုမေး ။ အဖြေက အဲဒီမှာ ။

စုပေါင်းမှတ်တမ်း မှတ်ရာကတော့ သူကြီးအဆက်ဆက် ဘာအမွေမှ မလွှဲဘူး ၊ မအပ်ဘူး ။ တစ်ရွာလုံးလည်း မှတ်ရကောင်း စေ့ မအောက် မေ့ဘူး ။ ကိုယ့်တစ်ကိုယ်စာ စာရင်းပဲ ခပ်ရှင်းရှင်းမှတ်တယ် ။ ဆိုတော့ ... ဖိုးချွေတို့ ဆိတ်မြ ကန်ရွာမှာ ကနဦး ဆိုင်ကယ် စ , စီးတာ တိုးမောင် ။ ဒီလိုပဲ ဘယ်နေ့ ၊ ဘယ်ရက် ၊ဘယ်လက တိုးမောင် ဆိုင်ကယ် ဝယ်တုံး မေးရင်တော့ ထုံးစံအတိုင်း ... ။

ရွှေချောင်း ချောင်းကြီး ရေတွေကြီး ၊ လူတွေသေတဲ့နှစ် ။ ဒါမှမဟုတ် တံတားကြီး ကျိုးတဲ့နှစ် ၊ တစ်ခုမဟုတ် တစ်ခုပေါ့ ။ ဆိတ်မြကန်မှာ ကနဦး ဆိုင်ကယ်ဝယ်တာက တိုးမောင်  ။ ဒါတော့ သေချာတယ် ။ နှစ် က တံတားကြီးကျိုးတဲ့ နှစ် ။ ဆိုင်ကယ် ဆိုတဲ့ စက်နဲ့အကောင်ကို ရွာမှာ တိုးမောင် စ , ဝယ်တာ ။

ဒါ ရွာသမိုင်းမှာ မှတ်တမ်းဝင် ကိစ္စ ။

°°°°°°  °°°°°°  °°°°°°
၄ ။

ရှေးပဝေသဏီ အဆက်ဆက်ကတည်းက ဖိုးချွေတို့ ဆိတ်မြကန်ရွာမှာ ရွာရန်ပုံငွေဆိုတာ ရှိတယ် ။ ဘုန်းကြီးကျောင်းက ကျောက်စီအရုပ်တွေနဲ့ ကန့်လန့်ကာရှေးဟောင်းပစ္စည်းကြီးကို ရောင်းတာ ငွေ ၃ဝဝဝ ရတယ် ။ ငွေသုံးထောင်ဆို မရယ်‌ေလနဲ့ ။ ရွာလေသံနဲ့ ဘယ်ခေတ်ကတုံး မေးရင် ရွှေတစ်ကျပ်သား ၃ဝဝ ခေတ်က ။ ငွေ ၁ဝဝ ၊ ငါးမူးတိုးနဲ့ ရွာကို ပြန်ချေး ၊ အတိုးက အရင်းဖြစ် ၊ ပြန်ချေး အတိုးက အရင်းဖြစ်နဲ့ မ.ဆ.လ ခေတ်နှောင်းမှာ ဘုန်းကြီးကျောင်း အသစ်ရွာမှာ အဖတ်တင်ကျန်ရစ်တယ် ။

တိုးမောင်က ဦးသိန်းစိန် အရပ်သား အစိုးရမှ သူကြီးဖြစ်တာ ။ ရွာမွေး ရွာကြီး ရွာသားစစ်စစ်တော့မဟုတ်ဘူး ။ ဘေးရွာက  ။ ဆိတ်မြကန်သူနဲ့ အကြောင်းဆက် ပေါင်းဖက် ရွာတက်နေတာ ။ အထက်အညာကို ကုန်ရောင်း ကုန်ဝယ်သွားရင်း မယားငယ်ရှာ ၊ အိမ်ထောင် ဆက်ပြီး ဆိတ်မြကန်က ဆယ့်လေးငါးမိုးလောက် လွင့်ပြီး ပျောက်သွားသေးတာ ။ တော်တော်ကြာမှ မယားငယ်လက်ဆွဲ ရွာပြန်ကပ်တယ် ။

နှစ်ယောက်ပေါင်းတာ ။

ဝက် မွေး ၊ ကြက် မွေး ၊ ဝက်စာစု ၊ စက်ဘီးအစုတ်ကလေးနဲ့ တောအရက်တစ်ပိုင်း ၊ မဝ , ရင် ကပ်သောက် တောင်းသောက်နဲ့ ယောင်ချာချာ ဂေါပကအဖွဲ့မှာ ပါရတယ် ။ မိုက်ကလေးကိုင် ၊ အဟောအပြာလေးကကောင်းနဲ့ ဂေါပကအသင်းမှာ ၂ နှစ် အတွင်း ဥက္ကဋ္ဌနေရာကို ပြိုင်ဘက်ကင်းကင်း ရတာ ။ ဘုရားကြီးက ရတဲ့ငွေဟာ တိုးမောင်တို့ သဒ္ဓါမှ ရွာက မြင်ရတယ် ။ ဒါနဲ့ မရပ်သေးဘူး ။ တိုးမောင်က သူ ကြီးရာထူးအထိ တက်လှမ်းပြီး ရွာကို အပိုင် ခွစီးထားတာ ။

စပါးကြီးမြွေလို တစ်ရစ်ချင်း မျိုတယ် ။

ဓမ္မာရုံ ၊ စာသင်ကျောင်း ၊ကျန်းမာရေး ဖွံ့ဖြိုးရေးခေါင်းစဉ်နဲ့ ငွေတစ်ရာ ၅ ကျပ် အတိုးသတ်မှတ်ပြီး ဖွံ့ဖြိုးရေးဆို ချေးဟယ် ငှားဟယ် လုပ်တယ် ။ မ,တည် ရန်ပုံငွေကို ကော်မတီအဖွဲ့က ဝိုင်းထည့် ။ ရွာကို တစ်ကျပ် ၊ ငွေထည့်သူက ၄ ကျပ် မဆီမလျော် အတိုးသတ်မှတ်ပြီး ၃ နှစ်ခရီးကို တိုးမောင် စပြီး ခြေလှမ်းလိုက်တာ ... ။

အဲဒီလို ဇာတ်လမ်းက စ , တယ် ။

တိုးမောင် ဆိုင်ကယ် စ , ဝယ်တဲ့နှစ်က ရွှေချောင်းတံတားကြီး ကျိုးတဲ့နှစ် ။

တိုးမောင် သူကြီးဖြစ်တဲ့နှစ် ဘယ်နှစ် ၊ ဦးသိန်းစိန် အစိုးရတက်တဲ့နှစ် ၊ ရွာရပ်ပြက္ခဒိန်မှာ မှတ်တမ်းမှတ်ရာတွေက အဲသလို ဂေဇက်ဝင်သွားတယ် ။

°°°°°°°  °°°°  °°°°°°°

၅ ။

ဆိုတော့ကာ စပါးကြီးမြွေလို တဖြည်းဖြည်း မျိုလာရင်း ရွာလူတွေ ဖွတ်ကျောပြာစုတော့မှ အမျိုးမရှောင် တိုးမောင်ရန်ကို ခုခံတွန်းလှန်ရကောင်းမှန်း သိလာတယ် ။ ရွာပြက္ခဒိန်မှာမှတ်တမ်းတစ်ခု ထပ်တိုးတယ် ။ တိုးမောင် သူကြီးပြုတ်တဲ့နှစ် - ဦးထင်ကျော် အစိုးရတက်တဲ့နှစ် ။

ဒါပဲ ။ နောက် တစ်ဆယ် ၊ ဆယ့်ငါးနှစ်ကြာရင် မေးကြည့် ။

ရွာလူတွေက အဲလိုပဲ ဖြေကြည့်လိမ့်မယ် ။

နောက်တက်တဲ့ အဖွဲ့က တိုးမောင်ကို ခုံဖွဲ့ စစ်တယ် ။ ဘာအသုံးစရိတ် မှတ်တမ်းမှတ်ရာ ၊ ဘာ ဘောက်ချာမှ မရှိဘူး ။ စာရွက် တစ်ရွက် မှာ ရေကန်ပြင် ဘယ်ရွေ့ ၊ မီးကင်းတဲ ဆောက် ဘယ်မျှ ၊ လမ်းဖောက် ဘယ်လောက် ၊ မီးသတ်စက်ဝယ် ဘယ်နှသိန်းနဲ့ ၃ နှစ် ၊ ၃ မိုးစာ ရန်ပုံငွေလုပ်ငန်းဟာ ငွေ ၁ဝ ၊ ၉ သိန်းလောက် ကျန်ကောင်းသမို့ ကျန်တယ် ။ မကျေမနပ် ၊ မြို့ မ.ရ.က ရုံးတက် ၊ အမတ်တွေတိုင် ၊ အလုပ်တွေ လှိုင်နေပေမဲ့ ... ။

°°°°°°  °°°°°°  °°°°°°

၆ ။

တိုးမောင် ကတော့ မျက်နှာပြောင်နေတုန်းပဲ ။

၃ နှစ်အတွင်း အပင်းလျှိုခဲ့သမျှ ငုံ့ဝင်ရတဲ့ တဲကနေ တိုက်ဖြစ်တယ် ။ တိုးမောင် စာရင်းရှင်းတမ်း ကျန်ငွေက သူတို့အဖွဲ့ သောက်တဲ့ တစ်နှစ်စာ ဘီယာဖိုးတောင် မရှိဘူးလို့ သောက်နေကျ ၊ ဝိုင်းဖွဲ့နေကျဆိုင်က အတွင်း သတင်းပေးလာတော့ တစ်ရွာလုံး ဆွေ့ဆွေ့ခုန် ကရော ။ တိုင်တယ် ၊ တောတယ် ၊ စောင့်တယ် ၊ ကြည့်တယ် ။

တစ်လ ၊ နှစ်လ ၊ သုံးလ မျှော်လာတယ် ။ မျှော်တယ် ။

ရွာက ၊ ရွာက ဆိုင်ရာကို ... ။ ဒီလိုနဲ့ ... ။

°°°°°°  °°°°°°  °°°°°°

၇ ။

ရွာရပ် ပြက္ခဒိန်မှာ နေ့စွဲတွေ တော်တော်တိုးလာတယ် ။ တိုးမောင် သူကြီးဖြစ်တဲ့နှစ် ၊ ဦးသိန်းစိန် အစိုးရတက်တဲ့နှစ် ။ ရွာဘုရားထီးတင်တဲ့နှစ် ၊ တိုးမောင် ဂေါပကလူကြီး မယား ၂ ယောက် နဲ့ ဘုရားလှည့်တဲ့နှစ် ။ တိုးမောင် သူကြီးပြုတ်တဲ့နှစ် ၊ ဦးထင်ကျော် အစိုးရ ဖြစ်တဲ့နှစ် ။ တိုးမောင် ရန်ပုံငွေတွေ ဖြောင်တဲ့နှစ် ၊ ရွာဘုရားပွဲ ချောက် ဇာတ်ထည့်တဲ့နှစ် ။

တိုးမောင် ရွာကို ငွေ ၁၀ သိန်းနဲ့ ဆိုင်ကယ်အစုတ်အပ်တဲ့နှစ် ၊ ဘေးရွာကို VIP လာတဲ့နှစ် ။ ဖွတ် ကိုလည်း သိတယ် ၊ တောင်ပို့လည်း မြင်တယ် ၊ ဖွတ်က ပြန်ဝင်ဖို့ ချောင်းလို့ကောင်းတုန်း ။

ရွှေ ချောင်းတံတား ကျိုးတဲ့နှစ် ၊ တိုးမောင် ဂျာလင်းဆိုင်ကယ်ဝယ်တဲ့နှစ် ။ တိုးမောင် ဆိုင်ကယ်အစုတ် အပ်တဲ့နှစ် ၊ ပုဂံဘုရားတွေ ပြိုတဲ့နှစ် .. ။

၅ သိန်း အဖိုးဖြတ် ရွာပြန်အပ်တဲ့ ဂျာလင်းဆိုင်ကယ်ဟာ ရွာသမိုင်း ပြက္ခဒိန်မှာ အထင်အရှားရှိဆဲ ။ ရွာလူတွေ က ဂျာလင်းတစ္ဆေ ခြောက်တဲ့ဒဏ် တော်တော်ကြီး ခံနေရတာတောင် တိုးမောင်ကတော့ …… ။

၂၀၂၀ သူကြီးရွေးပွဲကို အိပ်မ က် မ က် လို့ ကောင်းတုန်း ။ ကြိတ်မနိုင် ခဲမရ ပြောသံကြားရတာက “ နည်းနည်းစောလို့ ၊ မဟုတ်ရင် ကားစီးရတာပေါ့ကွာ ” တဲ့ ။

◾ အောင်ဖြိုးကျော် ( ပခုက္ကူ )

📖 ရွှေအမြုတေ မဂ္ဂဇင်း
      အမှတ် ၃၅၂  ၊ မတ် ၂၀၁၉

koaungnaingoo.blogspot.com

.

ဆန်ပြုတ် ပွဲတော် ( နုနုရီ - အင်းဝ )

 

❝ ဆန်ပြုတ် ပွဲတော် ❞

ညနေ သုံးနာရီမှ ထိုးမယ်မကြံသေးဘူး .... ၊ ဖိုးတရုပ်တို့ မောင်နှမနှစ်ယောက် ဂဏာမငြိမ် ဖြစ်စပြုပြီ ။

အိမ်ရှေ့ထွက်လိုက် ၊ နောက်ဖေးဝင်လိုက် ၊ အိမ်အထက်ဆင့်ခါးပန်းကို ခေါင်းအုံးငေးမော နေတဲ့ အမေ့ကို လှမ်းကြည့်လိုက်လုပ်ရင်း ၊ ဖိုးတရုပ် မျက်လုံးတွေက ပန်းကန်စင်ပေါ် မှောက် ထားတဲ့ ကြွေရည်သုပ်ဇလုံလေး ဆီ ခဏ ခဏ ဝဲနေတယ် ။ သူ့ထက် ပိုပြီးအကင်းပါးတဲ့ မိငယ်ကလဲ ဖိုးတရုပ် အိမ်ရှေ့ထွက် ... ထွက်ချင်း ၊ နောက်ဖေးဝင် .... ဝင်ချင်း ။ ပြီးတော့ ဖိုးတရုပ် တရစ်ဝဲဝဲကြည့်နေတဲ့ ပန်းကန်စင်ပေါ်က ကြွေရည်သုတ် ဇလုံလေးကို သူလဲဘဲ မျက်ခြည်မပြတ် ။ တခါတခါ ဖိုးတရုပ် လှမ်းကြည့်ရင်း မျက်စောင်းခဲပြီး သတိပေးလိုက်သေး တယ် ။

" အဲဒါငါ့ ဇလုံနော် .... ဒါဘဲ ..." လို့ ။

ဖိုးတရုပ် အိမ်ရှေ့တခေါက် ထွက်ပြန်တယ် ။ လမ်းထိပ်က ထွက်လာနေတဲ့ မီးခိုးငွေ့ငွေ့ လေးတွေကို လှမ်းမျှော်ကြည့်ရင်း နှာခေါင်းလေးကို ရှုံ့ပြီး အနံ့ခံ ကြည့်မိတယ် ။ တရုပ်နံနံပင် အနံ့ ၊ ကြက်သွန်မိတ်နံ့ ၊ ငံပြာရည်နံ့ သင်းပျံ့တဲ့ ဆံပြုတ်မွှေးမွှေးရဲ့ အနံ့အသက်တွေများ ပါလာလေမလား ။ ဖိုးတရုပ် ဗိုက်ဆာလှပြီ ။ မနက်ထဲက မုံ့ပျားသလက်ငါးမူးတန် အဖြူအနီ နှစ်ယှက်ပဲရှိတဲ့ ဖိုးတရုပ်ဗိုက်ထဲမှာ မီးရထားတွဲကြီးတွေ တဂျုတ်ဂျုတ် အော်ဟစ်ခုတ် မောင်းနေကြပြီ ။

အိမ်နောက်ဖေး နောက်တခေါက် ပြန်ဝင်လာတဲ့ ဖိုးတရုပ်ကို သူ့အမေက မျက်စိနောက် လာသလို လှမ်းကြည့် လိုက်တုန်းမှာပဲ ...

" ဖိုးတရုပ်ရေ ... မိငယ်ရေ ...သွားစို့ဟေ့ ... "

အိမ်ရှေ့က အော်ခေါ်သံတွေ ၊ ဇလုံတီးသံ ၊ ဂျိုင့်ခေါက်သံတွေကို ကြားလိုက်တာနဲ့ ဖိုးတရုပ်က လေကဲ့သို့ လျင်မြန်ခြင်းမျိုးနဲ့ ပန်းကန်စင်ပေါ်က ကြွေဇလုံကို ပြေးယူတယ် ။ ဘယ်ရမလဲ ။ မိငယ်ကလဲ အားကျမခံ ကြွေဇလုံကို ဇွတ်ဆွဲလုတယ် ။

" ပေး ... မယူရဘူး ... ၊ ဒီဇလုံ .... ငါယူမှာ"

" ပေးဘူး .... ဒါ .... ငါ့ဇလုံ "

"ဟုတ်ဘူး .... ၊ ဟိုမှာ .... ကိုတရုပ် ဇလုံက ဒန်ဇလုံ "

မိငယ်က ကြွေဇလုံကို မလွှတ်ဘဲ ဆွဲထားရင်း ပန်းကန်စင်ပေါ်ကို မေးငေါ့ပြတယ် ။ စင်ပေါ်မှာ ဒန်ဇလုံရယ် ၊ ချိုင့်တခုရယ် ကျန်နေသေးတယ် ။ စင်တခုလုံးမှာ ဇလုံနှစ်လုံးရယ် ၊ ချိုင့် တခုရယ် ၊ ဇွန်းသုံးချောင်းရယ်ပဲ ရှိတယ် ။ ( တခြား ထမင်းပန်းကန်ပြားတွေနဲ့ ဟင်းပန်းကန်တွေ ကို ထမင်းချက် မစားနိုင်တဲ့နေ့ကစပြီး အမေသိမ်းလိုက်ပြီ ။ ) ဆန်ပြုတ် သောက်ဖို့ထားတာ ။ သုံး ယောက်တွက် ။ အဖေ့အတွက်တော့မပါဘူး ။ အဖေအိမ်ပြန် မလာတာရှစ်ရက် ၊ ဆယ်ရက် လောက်တောင် ရှိနေပြီ ။ ဟင်း မိငယ်ဆိုတဲ့ ကောင်မစုတ်က အလည်လေး ။ လာသေး တယ် ။ ဒန်ဇလုံက ဆန်ပြုတ်ထည့် ကိုင်ရင် တအားကြီးပူတာကို ။ ဘာလို့ ယူရမှာလဲ ။ ကြွေ ဇလုံကမှ မပူတာ ။

" ဖိုးတရုပ် ... ဟေ့ .... ၊ သွားမယ်ဟေး "

အိမ်ရှေ့ကကောင်တွေကို “ လာပြီဟေး ” လို့ပြန်အော်ရင်း ဖိုးတရုပ် မိငယ်လက်ထဲက ကြွေဇလုံကို ဆောင့်ဆွဲယူပစ်လိုက်ပြီး အိမ်ရှေ့ တအားပြေးထွက်ခဲ့တယ် ။ မိငယ် အာခေါင်ခြစ်ပြီး အော်ငိုတဲ့အသံက ဗြဲကနဲထွက်လာတယ် ။

" ဟဲ့ .... ဟဲ့ကောင်လေး .... လာခဲ့စမ်း ၊ နင်တော့ ၊ ဖိုးတရုပ် .... နေအုံး ၊ ညီမလေးကိုပေးလိုက်စမ်း ... ဇလုံကို .... ၊ ဟဲ့ ...ဖိုးတရုပ် ..."

အမေခေါ်တဲ့ အသံက ဖိုးတရုပ်တို့ ဇလုံတီးသံ ၊ ဂျိုင့်ခေါက်သံတွေကြားမှာ ပျောက်သွား တယ် ။ ဖိုးတရုပ်တို့ ၊ ဇလုံတွေ ၊ ချိုင့်တွေတီးရင်း ၊ ခေါက်ရင်း လမ်းထိပ်ကို တအားပြေးကြတယ် ။ ပြေးရင်းလွှားရင်း ဖိုးတရုပ်သူငယ်ချင်း သူ့လိုပဲ နှစ်တန်းကျောင်းသား အမွှေးအမှင်လေးတွေ ရှည်ရှည်နဲ့ မျက်နှာက ဝက်ဝံလေးနဲ့တူလို့ “ ဘဲယား ” လို့ခေါ်တဲ့ ကျော်မင်းဦးက သူ့ဇလုံကို တဒေါင်ဒေါင်တီးပြီး

" ဆန်ပြုတ် ... ဆန်ပြုတ် ၊ ဆုတ်ပြန် .... ဆုတ်ပြန် " လို့အော်တယ် ။ ဖိုးတရုပ်တို့ ကျန်တဲ့ အကောင်တွေက

" ဆုတ်ပြန် ၊ ဆုတ်ပြန် .... ဆန်ပြုတ် ၊ ဆန် ပြုတ် " လို့ပြန်အော်တယ် ။

" ဆန်ပြုတ် ဆန်ပြုတ် ၊ သောက်လို့ ကောင်းတယ် " လို့ အော်တဲ့ကောင်က အော် တယ် ။

ဘာတွေမှန်းလဲ မသိဘူး ။ အော်ရတာ ပျော်တာပဲ သိတယ် ။ ထမင်းမစားရတဲ့ ဖိုးတရုပ် တို့တတွေ ဆန်ပြုတ်သောက်ရတော့မယ်လေ ။ ဆန်ပြုတ်ပွဲတော်ကြီး နဲ့ တွေ့ရတော့မယ် ။

ဒီပွဲတော်ကြီးကို ဘယ်လူကြီးတွေ စလိုက် တယ်တော့မသိဘူး ။ စ, လိုက်တဲ့ လူကြီးတွေ အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ ။ ဒီဆန်ပြုတ်ပွဲတော်ကြီး ပေါ်လာတာ ဖိုးတရုပ်တို့မောင်နှမ အဖေ နဲ့အမေရင်ခွင်ထဲကိုကြောက်လန့်တကြား တိုးဝင်နားပိတ်ပြီး အိပ်ရတဲ့ညပြီးတဲ့ နောက်လေးငါး ရက်အကြာမှာပဲ ။ ဖိုးတရုပ်တို့အဖေ အိမ်ကထွက် သွားတာ ဟောဒီဆန်ပြုတ်ပွဲ တော်ကြီးနဲ့ အမျှပဲ ။ ဒါပေမယ့် အဖေ့ကို တခါတလေပဲ သတိရတယ် ။ ပျော်နေရတာကိုး ။ ဖိုးတရုပ်တို့ ကျောင်းပိတ်က တည်းက ဘာပွဲလမ်းမှမရှိတော့ ဒီလို ခလေးတွေ တစုတဝေးစုပြီး မပျော်ရတာ ကြာပြီ ။

" ဟေ့ရောင်တွေ .... ဒီနေ့ ဆန်ပြုတ်နေရာ သုံးခုတောင် ရှိတယ်ကွ"

" ဟေး ... ပျော်တယ်ဟေ့ ...."

ဖိုးတရုပ်တို့ထဲက အလည်ဆုံး ၊ အကြီးဆုံး ကောင် ... " ဘဲယားကျော်မင်းဦး ” သတင်းပေးသံ ကြောင့် အားလုံး ခုန်ပေါက်အော်ဟစ်ကြတယ် ။ ပျော်စရာကြီး ..... ။ တဖြေးဖြေးနဲ့ ဆန်ပြုတ် တိုက်ပွဲတွေများလာပြီ ။ ဟိုလမ်းထောင့် ၊ သည်လမ်း ထောင့် ၊ ဟိုအိမ် ၊ သည်အိမ် ။ သူဌေးတွေ နေ့တိုင်း ၊ နေ့တိုင်း တိုက်နိုင်ပါစေ ။ သည့်ထက်ပို ဌေးပါစေဗျာ ..... ။

" ဟေ့ ..... မြန်မြန်နေရာဦးဟေ့ ၊ လူတွေ အများကြီးကွ "

ဟာ ဟုတ်သားဘဲ ။ ဆန်ပြုတ်တိုက်တဲ့ ဆေးလိပ်ခုံအိမ်ရှေ့မှာ ခွက်တွေ ၊ ပလုံးတွေနဲ့ ခလေးတွေရော ၊ လူကြီးတွေရော အများကြီး ရောက်နေကြတယ် ။ ဆန်ပြုတ်အိုး ..... ၊ မိုးဗြဲဒယ် ကြီးတွေကအငွေ့တလူလူ ၊ အနံ့တွေ တမွှေး မွှေးနဲ့ ။ လူကြီးတွေက မွှေကြ ၊ မြည်းကြတုန်း ။ ဆန်ပြုတ်ကဖြင့် မဝေသေးဘူး ။ လူတွေကတော့ အပြင်မှာကြိတ်ကြိတ်တိုးနေပြီ ။ မိန်းမယောက်ျား တချို့က ဒန်အိုးအလွတ်နဲ့ ၊ ချိုင့်ပလုံး အကြီးကြီးတွေနဲ့ သိပ်လောဘကြီးတာပဲ ။ ဖိုးတရုပ်တို့ ကလေးတွေကတော့ သံဇလုံ ၊ ကြွေဇလုံ ၊ ဒန်ဇလုံလေးတွေကိုယ်စီနဲ့ ။ ချိုင့်ပလုံး အသေးလေးတွေကိုယ်စီနဲ့ ။

သူတို့လူကြီးတွေက လောဘသာကြီးတာ ၊ ရှက်တော့ ရှက်တတ် တယ် ။ ကုပ်ကုပ် ... ကုပ်ကုပ်နဲ့ ၊ သစ်ပင်ကွယ် ၊ ဓါတ်တိုင်ကွယ်လေးတွေနားမှာ မယောင်မလည် ရပ်နေကြတာ ။ ကောင်းတယ် ၊ ဒါမှ တန်းစီခိုင်းရင် ဖိုးတရုပ်တို့ ခလေးတွေ ရှေ့ကအရင်ရောက်မှာ ။

" ဟေ့ ... ဘဲယား ၊ နောက်တခုက ဘယ်နေရာမှာလဲကွ .... ဝေးလား "

" ဝေးဘူးကွ ၊ ဟို အထက်တက်လိုက်ရုံဘဲ ။ ဓမ္မာရုံကွ ။ မနှစ်က ငါတို့ ဘုရားပွဲသွားတဲ့ ဆီ လေကွာ "

"ဒီနှစ်ကျ .... ဘုရားပွဲလဲမဖြစ်ဘူး "

" ဘယ်ဖြစ်မလဲကွ .... "

ဘဲယားနဲ့ ဖိုးတရုပ် စကားပြောနေတုန်း ဆေးလိပ်ခုံထဲက လူကြီးတယောက် ဇွန်း အကြီးကြီးနဲ့ ထွက်လာပြီး

" ကဲ .... ကဲ ..... တန်းစီကြဗျို့ .... တန်းစီကြ ၊ ချိုင့်လေးတွေ ၊ ဇလုံလေးတွေ အဆင်သင့် ပြင်ထားမယ် "

ဆေးလိပ်ခုံရှေ့က ဆန်ပြုတ်စောင့်သူများ လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဝရုန်းသုန်းကားနဲ့ ၊ အလုအ ယက် တန်းဝင်စီကြတယ် ။ ဖိုးတရုပ်တို့ ခလေးတွေက အကဲဆုံးပေါ့ ။ ရှေ့ရောက်ဖို့ အတင်းတိုး ရတာပျော်စရာကောင်းတယ် ။ တအားတိုးတာတောင် ဖိုးတရုပ်တို့အုပ်စု ရှေ့မရောက်ဘူး ။ အလယ်နားပဲ ရတယ် ။ အရေးထဲ ရှေ့က ကောင်မလေးတယောက်က အားကြီးအဆဲကြမ်းတာ ပဲ ။ လက်ထဲမှာ ဇလုံနှစ်လုံးနဲ့ ။ သူ့ကို နောက်က တွန်းရင် ဇလုံနဲ့ ခုတ်မယ်တဲ့ ။

" ဖိုးတရုပ် .... ဟိုမှာ .... ၊ မင်းအမေနဲ့ မိငယ် လာပြီကွ ၊ ခေါ်လိုက် "

ဘဲယားက ဖိုးတရုပ်ကို လှမ်းပြတယ် ။ မိငယ်က နှုတ်ခမ်းစူစူနဲ့ .... ။ ဒန်ဇလုံလေးကိုင် လို့ ။ အမေကတော့ ချိုင့်ဆင့် တဆင့်နဲ့ ၊ ရှက်ရွံရွံ့ပုံ ။

"အမေ ... အမေ ... ဒီကို .... လာ "

ဒါပေမယ့် အမေနဲ့မိငယ် ... ဖိုးတရုပ်တို့ ကြားထဲဝင်တော့ ဓါတ်ရှင်ရုံကျနေတာပဲ ၊ နောက်က ဝိုင်းအော်ကြတယ် ။

" ဟေ့ ... ဟေ့ ... ကြားဖြတ်မဝင်နဲ့ကွ နောက် မှာသွားတန်းဟေ့ "

ဖိုးတရုပ်တို့ အုပ်စု နောက်ကိုလှည့်ပြီး လက်သီးဆုပ်ပြ ၊ အံကြိတ်ပြကြတယ် ။ အမေက တော့ ရှက်ရွံရွံ့နဲ့ အပြင်ဘက်ထွက်ရပ်ပြီး သူ့လို ရပ်နေတဲ့ မိန်းမတယောက်ကို

" ဆန်တပြည် နှစ်ဆယ်နဲ့ ဘယ်လိုမှ မတတ်နိုင်လွန်းလို့သာ ... ၊ ရှက်စရာကြီး ရှင် ... ခလေးတွေကြားထဲမှာ " တဲ့ ။ ဟိုမိန်းမကြီးက ခေါင်းခပ်ငုံ့ငုံ့နဲ့လက်ထဲကတော့ ချိုင့်ကိုပွတ်သပ်နေရင်း တိုးတိုးလေး " သူတောင်းစားတွေ ကျနေတာပဲ " တဲ့ ။

" ဖြည်းဖြည်းဗျို့... ဖြည်းဖြည်း ....  ၊ အားလုံး ရမယ် ။ မပူနဲ .... ဟောဒီမှာ အများကြီးရှိသေးတယ် ....  ။ ကဲ ... လာပြီ နောက်တဇွန်း ...."

ဆန်ပြုတ်ထည့်ပေးတဲ့ လူကြီးရဲ့မျက်နှာမှာ ချွေးတွေကို သီးနေတာပဲ ။ ဒါပေမယ့် သူက တဟားဟားနဲ့ ပျော်နေတယ် ။ ဆေးလိပ်ခုံဘေး တိုက်ပေါ်ကနေကြည့်နေတဲ့ ဆန်ပြုတ်ပိုင်ရှင် အဒေါ်ကြီးတွေရဲ့ မျက်နှာကလဲ ပြုံးပြုံး ၊ ပြုံးပြုံးနဲ့ ။ ဖိုးတရုပ် ငေးကြည့်နေမိတယ် ။ သူတို့ရော ဒီဆန်ပြုတ်တွေ သောက်သလားမသိဘူးနော် ။

" ဟေ့ကောင် ဖိုးတရုပ် ငေးမနေနဲ့ ၊ မြန် မြန်ခံ "

ဖိုးတရုပ်နောက်က ဘိုဖြူဆိုတဲ့ကောင်က ဇလုံနဲ့တွန်းထိုးပြီး သတိပေးတယ် ။ ဟုတ်သားပဲ .....  ။ ဖိုးတရုပ်ရှေ့ကဘဲယား ။ ဘဲယားပြီးတော့ ဖိုးတရုပ် ။

ဖိုးတရုပ်တို့ အငွေ့တထောင်းထောင်းထနေတဲ့ ဆန်ပြုတ် ဇလုံလေးတွေကိုယ်စီနဲ့ ပလက်ဖောင်းဘေး မန်းကျည်းပင်ရိပ်အောက်မှာ တဖူးဖူးမှုတ်ပြီး ဇလုံစောင်း မော့သောက် လိုက်ကျတယ် ။ လျှာပူပူ အာပူပူနဲ့ ဆန်ပြုတ်ကလဲ ချိုမှ ချိုပဲ ။

" မြန်မြန်သောက်ဟေ့  ၊ တော်ကြာ ဓမ္မာရုံ မမီပဲနေမယ် "

" အေးဟေ့ .... သောက်ကြဟေ့ "

တယောက်နဲ့တယောက် လောဆော်ပြီး သောက်ပြီးတာနဲ့ ဓမ္မာရုံဆီ ဇလုံလေးတွေကိုင်ပြီး ပြေးကြတယ် ။ အိုး ဓမ္မာရုံမှာလဲ နည်းတဲ့ လူတွေမှုတ်ဘူး ။ ဓမ္မာရုံက ရပ်ကွက်လူကြီးတွေ ပိုက်ဆံစုပြီး တိုက်တာတဲ့ ။ ဘောကြီးမှာ အလှူရှင်စာရင်းတွေ ရေးထားတယ် ။ တန်းစီ ရွေ့ရှားရာနောက် တဖြေးဖြေးလိုက်ရင်း စာဖတ်တတ်ခါ စ ဖိုးတရုပ် .... ဘောကြီးပေါ်ကစာတွေကို ဖတ်တယ် ။ ဦးအောင်ခင် - ဒေါ်မြမြ .... ငါးကျပ် ။ ဒေါ်ခင်ခင်တင့် သုံးကျပ် ။ ဖိုးတရုပ်လိုပဲ နှစ်တန်းကျောင်းသားတွေဖြစ်တဲ့ ဘဲယားတို့ ၊ ဘိုဖြူတို့ လဲ လိုက်ဖတ်ကြတယ် ။

" ဟေ့ရောင် ... ဟိုအောက်က စာလုံးကြီး နဲ့ရေးထားတာ ဖတ်ရအောင် ... ဘာတဲ့ကွ "

" သုံးရက်နှင့် အပြတ်ထိုင်မည် "

" ဟားဟားဟား ၊ စာလဲမဖတ်တတ်ပဲ နဲ့ဟေ့ "

ဘဲယားဖတ်တာမှားတော့ ဖိုးတရုပ်တို့ ၊ ဘိုဖြူတို့နဲ့ တခြားကောင်တွေက ဝိုင်းပြောင်ကြတယ် ။ ဘဲယားက မျက် မှောင်ကြုတ်ပြီး

" ဘာမှားလို့လဲကွ .... ကဲ "

" မှားတာပေါ့ကွ ၊ မင်းက ကျောင်းမ လိုက်ရတာနဲ့ စာတွေ မေ့သွားပလား "

" ငါဖတ်ပြမယ် ... ကြည့် ၊ သုံးရက်နှင့် အပြတ်တိုက်မည် ၊ ပြစ်ရဲရင် ပြစ် ကြည့် ၊ ရေရော ပစ်လိုက်မည် ၊ ပုံ ဆန်ပြုတ် တဲ့ "

" ဟားဟားဟား ၊ ရီရတယ်ဟေ့ " ဖိုးတရုပ်တို့အုပ်စု စာဖတ်ပြီးတအားသဘောကျ ဝိုင်းရီကြတယ် ။

“ ဘဲယား ... နောက်တနေရာ သွားဦးမှာ လားကွ .... ဘယ်နားမှာလဲ ”

ဓမ္မာရုံက ဆန်ပြုတ်တဇလုံစီကို မော့ သောက်ကြပြီး ... ရှေ့ဆက်ဖို့ တာစူကြတော့ ၊ ဘဲယားက လက်ဟန်ခြေဟန်နဲ့

" နီးနီးလေးပဲ ။ လာ ငါသိတယ် ၊ နေ့လည်က ငါ့လေးလေးနဲ့ လိုက်သွားရင်း အိုးကြီးတွေတည်နေတာ ငါမြင်ခဲ့တယ် "

ဘဲယားခေါင်းဆောင်တဲ့နောက်ကို ဖိုးတရုပ်တို့အုပ်စု ပြေးရူးပြေးရူးနဲ့ လိုက်ကြတယ် ။ ဗိုက်ချောင်အောင်ဆိုပြီး ခုန်ပေါက်ကြရင်း ဇလုံတွေ ၊ ဂျိုင့်တွေကို တီးလိုက်ကြသေးတယ် ။ ဆန်ပြုတ်က ဗိုက်ပြည့်လွယ်သလို ၊ ချောင်လွယ် သလားလဲမမေးနဲ့ ။ ခဏလေးဆို ပြန်ပြန်ဆာ တယ် ။ ညနေမှာဘယ်လောက် သောက်သွား သွား ၊ ညကျရင် ဗိုက်က ပြန်ဆာလာတာပဲ ။ ထမင်းလိုလဲ မဟုတ်ဖူး ။

" ဟေ့ ဟိုတိုက်ကြီးမှာ မြင်လား ၊ မကုန်သေးဘူး ...  ။ လာ တန်းဝင်စီမယ် "

ဖိုးတရုပ်တို့တတွေ ချွေးသံတရွှဲရွှဲနဲ့ အမောတကော တန်းဝင်စီလိုက်ကြတယ် ။ ဟာ အိုးကြီးတွေကတော့ အများကြီးပဲ ။ တော်တော် ဌေးတဲ့အိမ်နဲ့ တူတယ် ။ အသားဖတ်တွေလဲ ဆန်ပြုတ်ထဲမှာ အများကြီးမြင်ရတယ် ။ ဒီဇလုံကိုတော့ အိမ်ထိ သယ်သွားပြီး ည ဆာမှသောက် ရင်ကောင်းမယ် ။
ဆန်ပြုတ်အိုးကြီးတွေထဲကို ဖိုးတရုပ် အာသာငန်းငန်းနဲ့ ကြည့်နေတုန်း ဘိုဖြူက လက်လာတို့တယ် ။

" ဖိုးတရုပ် . ဟိုမယ် ငါတို့အတန်းထဲက ကောင်မလေး "

ဖိုးတရုပ်နဲ့ဘဲယား ကြည့်လိုက်တော့ သူ တို့အတန်းထဲမှာ မကြာခဏ ရန်ဖြစ်ကြတဲ့ ကောင်မလေးက ဆန်ပြုတ်တန်းစီတိုးသူများရဲ့ ဆန်ပြုတ်ပွဲတော်ကြီးကို ဘေးကနေလာရောက် ကြည့်တဲ့ ပွဲတော်ကြည့်ပရိသတ်ထဲမှာ ။ သူ့ အဖေလား ။ လေးလေးလားရဲ့ ဆိုင်ကယ်နောက်မှာ အိုက်စကရင် တပျပ်ပျပ်စားရင်းထိုင်လို့ ။ ဖိုးတရုပ်တို့ကို မချိုမချဉ်ကြည့်လို့ ။ ဒါ တင်မကသေးဘူး သူက လက်ညှိုးလေးကို ကွေး လို့ ကရော်ကရော်လုပ်ရင်း ဖိုးတရုပ်ဆီကို

" ဟေ့ ဟေ့ ရှက်ပါတယ် ၊ သူတောင်းစား တွေကျနေတာပဲ ရှက်ပါတယ် "

အောင်မာ ဘုတ်အီးမကကွာ ဟင်း ။ ဖိုးတရုပ်တို့ ရှက်သွားတယ် ။ ရှက်ဒေါသ ဖြစ်ဖြစ် နဲ့ လူကြီးမမြင်အောင် ဘုတ်အီးမကို ဘဲယားက လက်သီးဆုပ်ပြရင်း ရှေ့ကို တရွေ့ရွေ့တိုးနေရတုန်း အမေ့ဘေးက ဟိုမိန်းမပြောတဲ့ သူတောင်းစားတွေကျနေတာပဲ စကားကို သတိရတဲ့ ဖိုးတရုပ်က စိတ်တင်းသံလေးနဲ့ သူငယ်ချင်းတွေကို မလုံမလဲ

" ငါတို့မှ ဆုတောင်းစားတွေမှ မဟုတ်တာ နော့ကွာ "

" အေးလေ ငါတို့မှ မဟုတ်တာ . . အလကား "

ဘဲယားက ရှေ့ကိုဖိတိုးတယ် ။ ဖိုးတရုပ်တို့လည်း နောက်ကလိုက်တိုးတယ် ။ ဟော အလှည့်ရောက်ပြီ ။ ဖိုးတရုပ်တို့ ဇလုံလေးတွေ ထိုးခံ လိုက်ကြတယ် ။ ကရော် ကရော် ရှက်ပါတယ် ဟေ့ ။ ဘုတ်အီးမဘက်ကို ဘယ်သူမှ လှည့်မ ကြည့်ကြဘူး ။ ဟေ ဟေ့ ရှက်ပါတယ် ။ ဖိုးတရုပ် တို့ရှေ့မှာ ဆန်ပြုတ်အိုးကြီးက အနံ့တွေ တထောင်းထောင်း  ။

◾ နုနုရည် ( အင်းဝ )

📖 သာရမဂ္ဂဇင်း ။ ၁၉၈၈ ဒီဇင်ဘာ

၁၉၈၈ ခုနှစ် ၊ စက်တင်ဘာ အာဏာသိမ်းပြီးခါစ ... ဗမာတပြည်လုံး မြို့ရွာအနှံ့မှာ မြင်နိုင်တဲ့ မြင်ကွင်း လေးတခုကို ခံစားရေးဖွဲ့ပါတယ် ။

koaungnaingoo.blogspot.com

.

ကိုဆေးရိုးတို့အဖေ သက်တော်ရှည်

 

❝ ကိုဆေးရိုးတို့အဖေ သက်တော်ရှည် ❞

လေထန်ကုန်းဆိုတာက ဂုရုကွေးမသွားလို့ မရတဲ့နေရာ ။ ဖြစ်နိုင်ပါက ( ပိတ်ရက်တနင်္ဂနွေမှ လွဲ၍ ) နေ့စဉ် ရောက်နေတတ်သော နေရာ ...

ဘာကြောင့်ဆို ထိုနေရာမှာ စာရေးဆရာစုံသည် ။ ကဗျာဆရာစုံသည် ။ ကာတွန်းဆရာ စုံသည် ။ အယ်ဒီတာ စုံသည် ။ ဖလင်သမားစုံသည် ။ ဘိုင်းနင်းသမားများပင် တစ်ခါတစ်ရံ လာတတ်သည် ။

အလေးအနက်ပြောပါက လေထန်ကုန်းသည် စာပေနယ်တစ်ခုလုံး၏

အသည်းနှလုံး ဖြစ်သည် ။ ရန်ကုန်စာပေသမားတွေသာမက နယ်စာပေသမားတွေပါ လေထန်ကုန်းမှာ ဆုံကြသည် ။ နယ်သတင်းတွေ ဘယ်သူဘာလုပ်နေတယ် ။ ဘယ်သူ နေမကောင်းလို့ စသည်ဖြင့် ကြားရတတ်သည် ။ လေထန်ကုန်းမှာ လူစုံသည် ။ သတင်းစုံသည် ။ အဲ မဟုတ်က ဟုတ်က သတင်းတွေလည်း စုံသည် ။

" ကွေးကြီး လာ လာ ထိုင် ... သောက်ပြီးပလား ... ”

တစ်နေ့ နေ့လည် လေထန်ကုန်းသို့ ရောက်အသွား လူကြီးဝိုင်းတစ်ဝိုင်းမှ ခေါ်သံကြားရသည် ။ လေထန်ကုန်းမှာ လူငယ်ဝိုင်းတွေ များသည် ။ လူကြီးဝိုင်း အလွန်နည်းသည် ။ တစ်ခါတစ်ရံမှ တွေ့ရတတ်သည့် လူကြီးဝိုင်းမှာ အသက်ခြောက်ဆယ်နှင့် ခြောက်ဆယ်အထက် ခေါင်းတွေ ဖွေးဖွေးလှုပ်နေသော အဘိုးကြီးဝိုင်း ဖြစ်သည် ။

“ သောက်ပြီးပါပြီ ... ဒါပေမဲ့ ခင်ဗျားတို့နဲ့ တွေ့ဖို့က မလွယ်ဘူး ... တစ်ပတ်တစ်ခါတောင် တွေ့ချင်မှ တွေ့ရတာ ”

ဂုရုကွေးကို လှမ်းခေါ်သူမှာ တစ်ပတ်လျှင် အင်္ဂါတစ်ရက်သာ မြို့ထဲ ထွက်တော့သော ဆရာ ဆင်ဖြူကျွန်းအောင်သိန်း ဖြစ်သည် ။ သူသည် ခေါင်းဖြူရုံမက မျက်ခုံးမွေးတွေပါ ဖြူနေပြီ ။ နှစ်ပေါင်းလေးဆယ်နီးပါး ရင်းရင်းနှီးနှီး ပေါင်းသင်းလာခဲ့သော စာပေမိတ်ဆွေများ ဖြစ်သည် ။

“ ဆင်ကြီး ... ခုဘယ်လောက် ရှိသွားပလဲ ... ”

“ အဲဒါသိတော့ ခင်ဗျားဘာဖြစ်မှာလဲ ... သိန်းသုံးရာဆု ပေါက် မှာလား  ... ”

“ ပေါက်ပေါက် မပေါက်ပေါက်လေ ... သိချင်လို့ မေးတာပါ ဟောင်း အိုး အာ ယူ ... ခင်ဗျား အသက်ဘယ်လောက် ရှိသွားပလဲ ”

ဆင်ကြီးက ပြုံး ကျဲကျဲ မျက်နှာဖြင့် ရေနွေးပန်းကန်ကို လှမ်းကိုင်သည် ။ ရေနွေးကြမ်းဖြင့် ပက် မည့် ဟန်ပြုသည် ။ တကယ် မပက်ပါ ။ လူခင်လူရင်းချင်း နောက်ပြောင်ခြင်း ဖြစ်သည် ။

“ ခုနစ်ဆယ့်ငါးကျော်သွားပြီ ... ဘယ်လောက်ကျော်လဲဆိုတာ အတိ

အကျမသိချင်နဲ့ သေမင်းကြားသွားရင် မလွယ်ဘူးဗျ ... ”

သူ့ဟာသူပြောပြီး သူ့ဟာသူ ရယ်သည့် ဂုရုကွေးနှင့်တကွ တစ်ဝိုင်းထဲ ထိုင်နေကြသော စာရေးဆရာ ရဲဘော် ကျော်ဆန်းနှင့် သုတေသီ မြင့်ထွန်းတို့ပါ ရယ်မိကြသည် ။

“ ကျုပ်တို့လည်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အသက်တွေကြီးလာကြပြီ ... ချမ်းလည်း မချမ်းသာ ငတ်လည်း မငတ် ထမင်းလေး နပ်မှန်ရုံနဲ့ စာပေနယ်ထဲ ကျင်လည်လာ ခဲ့ကြတာ ”

ဂုရုကွေးက သံဝေဂသံဖြင့် ပြောတော့ ဆင်ဖြူကျွန်းအောင်သိန်း က

“ ဘာအခုမှ ကြောက်ပါပြီလဲ ... အစကတည်းက ခင်ဗျားကို ကျုပ် ပြောခဲ့သားပဲ ... ဒီနယ်ထဲ ခြေစုံပစ်မဝင်နဲ့ ဒုက္ခရောက်လိမ့်မယ်လို့ လွန်ခဲ့

တဲ့ နှစ်လေးဆယ်က ...  "

မှန်ပါသည် ။ ဆင်ကြီးခမျာ စာပေမိတ်ဆွေကောင်းတို့၏ ဝတ္တရားအတိုင်း ဂုရုကွေးကို သတိပေးခဲ့ပါသည် ။ လူက လေထန်ကုန်း လူကြီးဝိုင်းမှာ ထိုင်နေသည် ။ စိတ်က နှစ်လေးဆယ်ဆီသို့ နောက်ကြောင်းပြန်သွားသည် ။

ဆင်ကြီးကို ဂုရုကွေး စတွေ့ဖူးတာ အမှတ် ( ၂၉ ) ဘရုတ်ကင်းလမ်း ( ယခု ဘိုကလေးဈေးလမ်း ) ရှိ စုံထောက်ဝတ္ထု / မဂ္ဂဇင်းတိုက်တွင် ဖြစ်သည် ။ ဂုရုကွေးက အသက်နှစ်ဆယ်ပင် မပြည့်တတ်သေး ခေါင်းတုံးဆံတောက်နှင့် ပင်နီတိုက်ပုံနှင့် လွယ်အိတ်လွယ်ကာ ခုံဖိနပ်စီးထားသည် ။ ဖဲထီးကောက်တစ်လက် လက် မောင်း ချိတ်ထားသည် ။ ပါးစပ်တွင် ဆေးပြင်းလိပ်တို ခဲထားသည် ။ ကဗျာ ဆရာပေါက်စဘဝ ကဗျာဆရာမှန်းသိအောင် တမင်ဖန်တီးထားသော ဒီဇိုင်းနှင့် ။

“ အဲဒါ ဓနုဖြူကျော်ထွန်းတဲ့ ... ဒါကတော့ ဆင်ဖြူကျွန်းအောင်သိန်း .. "

နေသွေးနီ ကလား ၊ ကိုစောလင်း ကလား ၊ ကိုရွှေလှကလား မမှတ်မိတော့ ကျွန်တော်နှင့် ရင်းနှီးပြီးသား စုံထောက် ဝိုင်းတော်သားတစ်ယောက်က မိတ်ဆက်ပေးသည် ။ ထိုစဉ်က စုံထောက် မဂ္ဂဇင်းသို့ ကိုနတ်နွယ် မရောက်သေး ။ အလွန်စောသေးသော ကာလ ။

ဤမှ စ၍ ဂုရုကွေးနှင့် ဆင်ကြီးတို့ ရင်းနှီးလာခဲ့ကြတာ ယနေ့ဆိုလျှင် နှစ်လေးဆယ် ကျော်နေပြီ ။ ထိုစဉ်က လင်းယုန်သစ်လွင် ၊ တင့်ဆန်း ၊ ဆင်ဖြူကျွန်း အောင်သိန်းတို့မှာ စာပေ တြိဂံဖွား ဖြစ်သည် ။ အတူတူ ကျော်ကြားခဲ့ကြသော ခေတ်ပြိုင်များဖြစ်သည့် နောက်ခေတ်တွင်မှ မင်းကျော် ၊ နတ်နွယ် ၊ မောင်နေဝင်း ဟု စာပေ တြိဂံ တစ်ခုထပ်ပေါ်လာသည် ။ သူတို့လည်း အတူတူ ကျော်ကြားခဲ့ကြသော ခေတ်ပြိုင်များ ဖြစ်သည် ။

သည်တုန်းက ဂုရုကွေးက ဓနုဖြူမှာ အနေများသည် ။ ဟိုမှာက စာပေဝါသနာရှင်များအသင်း ၊ ကဗျာဆရာအသင်းတွေ ဖွင့်ထားသဖြင့် မနေလို့မရ ။ အသင်းတွင် စာကြည့်တိုက်ပါ တွဲဖွင့်ထားသဖြင့် ပို၍တာဝန်ကြီးသည် ။ ရန်ကုန် နှင့် ဓနုဖြူက ရေလမ်းခရီးဖြင့် မိုင်တစ်ရာကျော်သာ ဝေးသည် ။ ဟင်္သာတ ရန်ကုန်ပြေးဆွဲနေသော ကြားသင်္ဘောတွေ တစ်နေ့နှစ်စီး ရှိသည့် အစိုးရ ဧရာဝတီသင်္ဘောလည်း ရှိသည် ။ ကြားသင်္ဘောစီးလျှင် ၄ိ /  ၊ ဧရာဝတီစီးလျှင် ၆ ိ/၁၅ ပြား ။

ဓနုဖြူမှာ နေသော်လည်း ရန်ကုန်သို့ တရွှတ်ရွှတ်လာနိုင်သော ကာလ ။ ကဗျာတွေ ပို့စရာရှိလျှင် ပိုက်ဆံမရှိသည့်အခါ စာတိုက် မှ ပို့သည် ။ အိမ်က ပိုက်ဆံတောင်းရသည့်အခါ သင်္ဘောခကို အကုန်ခံ၍ ရန်ကုန်ဆင်းသည် ။ မဂ္ဂဇင်းတိုက်ပေါင်းစုံ ခြေစကြာဖြန့်သည် ။ ရန်ကုန်ပေတစ်ရာလမ်းပေါ်တွင် ခုံဖိနပ် တဂွပ်ဂွပ်ဖြင့် ဟိုတိုက်ဝင်ဒီတိုက်ထွက် ကိုယ့်ဟာကိုယ် လှပြီးသား ထင်ထားသော်လည်း ဘေးအမြင်က ငပေါတွေဟု ထင်ချင်စရာ ။

ဂုရုကွေးနှင့် စသိစဉ်က ဆင်ကြီးက ဂွတ္တလစ် ဈေးဟောင်းလမ်းမှာ နေသည် ။ ရန်ကုန်ရောက်တိုင်း သူ့ အိမ် အမြဲရောက်သည် ။ သူလိပ်စာပေးထား၍ ပထမဆုံးတစ်ကြိမ်ကလား အိမ်ရှာမတွေ့၍ လမ်းထဲမှာ ကစားနေသော ကလေးတစ်ယောက်ကို မေးမိသည် ။

“ ဟဲ့ကလေး ဒီလမ်းထဲမှာ စာရေးဆရာကြီး ဆင်ဖြူကျွန်းအောင်သိန်းနေတယ်မဟုတ်လား .. အစ်ကိုတို့ အိမ်ရှာတာ မတွေ့လို့ ”

“ သံမဏိတို့ အဖေကို ပြောတာလား .…. ”

ရှုပ်ကုန်ပြီ ရှာတာက ဆင်ဖြူကျွန်းအောင်သိန်း ၊ ကလေးက သံမဏိတို့ အဖေလားတဲ့ ။ အတူပါလာသော ဓနုဖြူစာပေဝါသနာများအသင်း၏ ဒုတိယမြောက်အတွင်းရေးမှူး ကျော်မြလေးဘက်သို့ လှည့်၍

“ ကျော်မြရေ တို့တော့ ဒုက္ခပဲ ... ဆင်ကြီးနဲ့ မတွေ့ပဲ ဘယ်ကလာမှန်းမသိတဲ့ သံမဏိနဲ့ တွေ့ရတော့မယ် ထင်တယ် ... ”

ကျော်မြလေးက အသာနေ ဒီကိစ္စ ကျွန်တော်ရှင်းမယ်ဟု ဂုရုကွေးကို

ပြောပြီး ကလေးဘက် လှည့်၍

“ အဲဒီသံမဏိတို့ အဖေအိမ်လဲ တို့ကိုပို့ပေးပါ ... ရော့မင်းအတွက် မုန့်ဘိုး ... ”

မူးစေ့တစ်စေ့ပေးလိုက်တော့ ကလေးက ရွှေထုပ်ကောက်ရသည့်အလား မူးစေ့ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ပြီး ဈေးဟောင်းလမ်းထဲ ဝင်ပြေးသည် ။ ဂုရုတို့ မနည်းလိုက်ရသည် ။ ကလေးသည် ဈေးဟောင်းလမ်းအတွင်းပိုင်းမှ အိမ်တစ်အိမ်ရှေ့တွင် ရပ်ပြီး ဂုရုကွေးတို့ကို စောင့်နေသည် ။

“ အဲဒါ သံမဏိတို့ အိမ်ပဲ ... ”

ကျော်မြလေးက ဗျို့ ဦးသံမဏိ ဦးသံမဏိ ဟု အိမ်ရှေ့မှ အသံပြုလိုက်သောအခါ ဘဒူဒေလဲ ဘဒူနဲ့ တွေ့ချင်လို့လဲ ဟု ဖြေသံနှင့်အတူ ကလေးတစ် ယောက် ထွက်လာသည် ။

“ လူကြီးမင်းက ဦးသံမဏိလား ... ”

“ ဟုတ်တယ် ... အနော်ပဲ အနော်နဲ့ တွေ့ချင်တာ ဘာလဲ ... မုန့်ဘိုးပေးမလို့လား .…. ”

ဂုရုကွေးက ကြားဝင်၍

“ မုန့်ဘိုးခဏထားပြီး ကျွန်တော်မေးတာ အရင်ဖြေပါ ... ဦးသံမဏိရဲ့ အဖေက စာရေးဆရာလား ”

“ ဟုတ်တယ် ... ချာရေးချရာ .…. ”

“ သူ့နာမည် ... ”

“ ချင်ဖြူကျွန်းအောင်တိန်း ”

“ အေး ... အဲဒါကြီး အိမ်ထဲမှာ ရှိလား ... ”

“ ရှိတယ် .. ”

“ ဘာလုပ်နေလဲ ... ”

“ ခင်ဗျားတို့လို အရုပ်မရှိလို့ လျှောက်သွားနေတာ မဟုတ်ဘူး ရုပ်ရုပ် နေတယ်... ချင်ဖြူကျွန်းအောင်သိန်း စာရေးနေတယ် ... ”

" အသံပြုလိုက်စမ်းပါ ... ဓနုဖြူက မိတ်ဆွေတွေ လာတယ်လို့ ... ”

ဦးသံမဏိက အိမ်အတွင်းဘက်သို့ လှမ်းအော်သည် ။

“ အဖေ အဖေ ဒီမှာ ခင်ဗျား တငယ်ချင်းတွေတဲ့ ... ဓနုဖြူကတဲ့ ... "

မျှော်တုန်းမျှော်ဆဲ ပျိုလည်းထွက်လာ အငြိမ့်သီချင်းကဲ့သို့ ဂုရုကွေးတို့

အမျှော်လင့်ကြီး လာခဲ့ရသော စာရေးဆရာ ဆင်ဖြူကျွန်းအောင်သိန်း အတွင်းခန်းမှ ထွက်လာသည့် စာရေးရင်းတန်းလန်းမှ ထလာခဲ့ရသဖြင့် လက်ထဲတွင် ဖောင်တိန်ကြီး ကိုင်လျက်သား

“ ဟာ ရဲဘော်ကျော်ထွန်းနဲ့ ရဲဘော်ကျော်မြလေးတို့ ပါလား လာလာ တက်ထိုင်ကြ ... ”

ဈေးဟောင်းလမ်းထဲက သူ့ အိမ်ခန်းကလေးပေါ်သို့ ဖိတ်ခေါ်သည် ။

ဤတွင် ကိုသံမဏိက

" အဖေ အနော် သွားကစားလိုက်ဦးမယ် ” ဟုပြောပြီး ဈေးဟောင်းလမ်းထိပ် ထွက်သွားသည် ။ ဆင်ကြီးအိမ် ဂုရုကွေးရှာခဲ့စဉ်က တွေ့ကြုံခဲ့ရသော ဖြစ်စဉ်ကလေးကို ယနေ့တိုင် မမေ့နိုင်သေး ။ ပြန်ရေးတာနှင့် ပြန်သတိရပြီး ပြန်ပြုံး ရသည် ။

ဂုရု‌ေကွးတို့မှာ ရန်ကုန်စာပေလောကတွင် အကြောင်းကိစ္စရှိပါက ဆင်ကြီးကိုပဲ အားပြုရသည် ။ ဆင်ကြီးက ဂုရုကွေးတို့ကို လူငယ်တွေ ၊ ချာတိတ်တွေဟု ခွဲခြား ခွဲခြားမလုပ် ၊ သူ လင်းယုန်သစ်လွင် ၊ တင့်ဆန်းတို့ အရွယ်လို သဘောထားပြီး ရင်းရင်းနှီးနှီးပေါင်းသည် ။ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ကူညီသည် ။ ထက်ထက်သန်သန် စောင့်ရှောက်သည် ။

ဓနုဖြူစာပေ ဝါသနာရှင်များ အသင်းအပေါ် အထူးစေတနာထားသည် ။ ၁၉၅၉ ခုနှစ်က ရန်ကုန်မြို့မှလွဲပြီး နယ်မြို့များတွင် စာပေ ဟောပြောပွဲ မလုပ်ကြသေး ။ လုပ်သည့်မြို့အလွန် နည်းသည် ။ တစ်ပြည်လုံး အတိုင်းအတာနှင့် တွက်ကြည့်လျှင် စာပေဟောပြောပွဲလုပ်သည့် မြို့ကို လက်ချိုးရေတွက်လို့ရသည် ။ လက်တစ်ဘက် မပြည့်ချင် ။

၁၉၅၉ ခုနှစ် ဓနုဖြူစာပေ ဟောပြောပွဲကို ခမ်းနားသိုက် မြိုက်စွာ ကျင်းပမည်ဆိုတော့ ဆင်ကြီးကို အကူအညီတောင်းရသည် ။ သူက တင့်ဆန်းကို ခေါ်ပြီး လာဟောပေးမည်ဟု ကတိပေးသည် ။ ကိုတင့်ဆန်းမှာ ထိုနှစ်စာဆိုတော် အချိန်က ရန်ကုန်တွင် ဟောနေရ၍ မအား ။ တင့်ဆန်းအစား ရွှေဓားကိုခေါ်ပြီး သူလာဟောပေးသည် ။

၁၉၅၉ ခုနှစ် ၊ ဓနုဖြူ စာဆိုတော်နေ့ စာပေဟောပြောပွဲကို မင်္ဂလာသီရိ ရုပ်ရှင်ရုံဟောင်းတွင် ကျင်းပသည် ။ ရန်ကုန်မြို့မှ စာရေးဆရာကြီးနှစ်ဦး နှင့် ဂုရုကွေး၏ ငယ်သူငယ်ချင်းအဆိုတော် ဓနုဖြူစိုးသိန်းပါ လာဟောပေးသည် ။ တပ်ရင်း ( ၄ ) မှ ဗိုလ်ကြီးဟန်ညွှန့် ( ရှ င်စိုးမိုး ) လည်း ပါဝင်ဟောပြောသည် ။ ဖြစ်ချင်တော့ စာပေဟောပြောပွဲသို့ မြို့ထဲက လူကြီးများတစ်ယောက် မှ မလာ ။ အသင်းဝင်လူငယ်များနှင့်အတူ လူမလာ၍ ဟောင်းလောင်း ဖြစ်နေသော ရုံထဲတွင် ဂုရုကွေး ပျာယာခတ်နေသည် ။

လူလာလိုလာငြား စောင့်စားရင်း သီချင်းတွေပဲ နင်းကန်ဖွင့်နေရေသည် ။ သီချင်းတစ်ပုဒ်ပြီးသွားသည် ။ လူမလာ ။ တစ်ပုဒ်ပြီးတစ်ပုဒ် အဆက် မပြတ် ဖွင့်သည် ။ လူတစ်ယောက် မှ မလာ ။

“ ရဲဘော် ခင်ဗျားပွဲက ဘယ်လိုလဲ ဖြစ်ဦးမလား ... ”

လူမရှိသော ရုံထဲတွင် မျက် မှောင်ကြုတ်ပြီး ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် လမ်းလျှောက်နေသော ဆင်ကြီးက ဂုရုကွေးကို မေးသည် ။ ဂုရုကွေး တော်တော်စိတ်ညစ်သွားသည် ။

“ လာပါလိမ့်မယ် လာမှာပါ .... ”

ပြောလို့သာ ပြောရသည် ။ အားက မရှိ ။ အသံက တိုးလွန်းနေသည် ။ မတတ်သာလွန်းမက မတတ်သာသောအခါ ရုံနှင့်လမ်းသာခြားသော အထက်တန်းကျောင်းသို့ ပြေးရသည် ။ ကျောင်းအုပ်ဆရာကြီးဦးဘိုကို အကူအညီတောင်းရသည် ။ ရန်ကုန်က စာရေးဆရာတွေ ပင့်လာပြီး ဟောပြောပွဲလုပ်တာ လူမလာလို့ ကယ်ပါယူပါ ဘာညာ စသည်ဖြင့် ဖြစ်ရပ်မှန်ကို ပြောပြတော့ ဆရာကြီး ဦးဘိုက ကျောင်းသားတွေကို အတန်းလိုက် လွှတ်ပေးလိုက်သည် ။ ကျောင်းသား ပရိသတ်ဖြင့် ရုံပြည့်သွားသည် ။

ရှင်စိုးမိုး ဟောသည် ။ ဓနုဖြူစိုးသိန်းဟောသည် ။ ဂုရုကွေးဟောသည် ။ အရွယ်စုံ ကျောင်းသားပရိသတ် မငြိမ်ပါ ။ ငြိမ်အောင် မထိန်းနိုင်ကြပါ ။ ဆင်ကြီး အလှည့်တွင် ကျောင်းသားငလောင်အချို့က ခွက်တွေ ခေါက်တော့ ဆင်ကြီး စိတ်ဆိုးသည် ။ စိတ်ဆိုးပင် ဆိုးလင့်ကစား စာပေအကြောင်းများကို တစ်နာရီနီးပါး ဟောပြောပေးသည် ။ ထိုပွဲကို ရွှေဓား တစ်ယောက်ပဲ ထိန်းနိုင်သည် ။ နောက်ဆုံးလူ ရွှေဓားသာ မထိန်းနိုင်လျှင် ဟောပြောပွဲတစ်ခုလုံး ပုံပျက်ပန်းပျက်နှင့် ပြီးဆုံးရတော့မည် ။

ဂုရုကွေးတို့ အသင်းမှာ ငမွဲအသင်းဖြစ်၍ ဆင်ကြီးနှင့် ရွှေဓားကို ဖြာသေးသေးလေးနှစ်ချပ်သာ လက်ဆောင်ပေးလိုက်နိုင်ပါသည် ။ ဆင်ကြီးကို ထိုတစ်ကြိမ် နှိပ်စက်ပြီး နောက်ထပ် နှိပ်စက်စရာတွေ ပေါ်လာပြန်သည် ။

ထိုစဉ်က ၅၉ - ၆၀ က ဗမာ့ရုပ်ရှင်အမည်ရှိ တစ်ကျပ်တန် ရုပ်ရှင်စာစောင်လေးတွင် ဆင်ကြီးက နာမည်မခံဘဲ အယ်ဒီတာလုပ်ပေးနေသည် ။  ဗမာ့ရုပ်ရှင်တွင် ရုပ်ရှင်မင်းသမီးတစ်ဦးစီ တစ်ဦးစီ၏ ဓာတ်ပုံနှင့် တွဲ၍ အလှဘွဲ့ ကဗျာတစ်ပုဒ် ရှေ့ဆုံးစာမျက်နှာမှ လစဉ်ဖော်ပြသည် ။

ဂုရုကွေးတို့က ကဗျာဆရာပေါက်စ အင်မတန်မှ လက်သွေးကြွနေချိန် ၊

အလှဘွဲ့တွေ ရေးကာ ဆင်ကြီးဆီ ပို့ကြသည် ။ ဆင်ကြီးက ဂုရုကွေးအပါအဝင် စာပေဝါသနာရှင်များအသင်းမှ ကဗျာဆရာပေါက်စတို့၏ ကဗျာများကို ဗမာ့ ရုပ်ရှင်တွင် လစဉ်ဖော်ပြပေးခဲ့သည် ။ သူ့ကျေးဇူးတွေ များလှပါသည် ။

သည်တုန်းက စာပေဝါသနာရှင်များအသင်းကို တိုးချဲ့ကာ ကဗျာဆရာအသင်း ထပ်ဖွဲ့ရန် အားယူနေကြသည့် ကဗျာဆရာ အင်အားလိုသည် ။ ထို့အတွက် ဆင်ကြီးက ဗမာ့ရုပ်ရှင်တွင် ဓနုဖြူမှ ကဗျာများကို လစဉ် ထည့်ပေးသည် ။ ကဗျာရေးသူအချင်းချင်းက ဗမာ့ရုပ်ရှင် စာစောင်ကို ဓနုဖြူစာစောင်ဟု ဝေဖန်ကြသည် ။ ဤအထိ ဆင်ကြီး ကူညီခဲ့ပါသည် ။

သူ့ကျေးဇူးဖြင့် ကဗျာဆရာအင်အား တိုးလာသည် ။ ကဗျာဆရာအသင်း ဖွဲ့နိုင်သည် ။ သည်စဉ်က မြန်မာတစ်ပြည်လုံးတွင် အင်အားကြီးမားသော ကဗျာဆရာအသင်း သုံးသင်းရှိခဲ့သည် ။ တောင်ငူ ကဗျာဆရာအသင်း ၊ ပျဉ်းမနား ကဗျာဆရာအသင်း ၊ ဓနုဖြူ ကဗျာဆရာအသင်း ၊ ပျဉ်းမနားက ကဗျာဆရာအင်အား အများဆုံး ၊ တောင်ငူက ဒုတိယ ၊ ဓနုဖြူက တတိယ ၊ ဂုရုကွေးမှာ စာပေဝါသနာရှင်များအသင်းတွင် ဥက္ကဌ ၊ နှစ်သင်းခွဲပြီး တာဝန်ယူသည် ။ ဘယ်သူကမှ ပေးသည့်တာဝန်မဟုတ် ။ ကိုယ့်ဟာကိုယ် စာပေဝါသနာအရ ယူထားသည့် တာဝန် ။

“ တို့ စာစောင်လေးတစ်ခု လောက် ထုတ်ကြရင်ကောင်းမယ် ”

စာပေဝါသနာရှင်များ အသင်းအနေဖြင့် စာစောင်ထုတ်ရန် တိုင်ပင်ကြသည် ။ အားလုံးက ဖိုးရေးချင် မယ်ရေးချင်တွေ ဖြစ်နေ၍ ထိုအဆိုကို ကန့်ကွက်သူ မရှိ ။ အတည်ပြုလိုက်ကြသည် ။ ရန်ကုန် ဂွတ္တလစ် ဟောင်းလမ်းမှာ ဆင်ဖြူကျွန်းအောင်သိန်း ရှိနေသည် ။ဓနုဖြူအသင်း နှစ်သင်းလုံး၏ အားကိုးရာ ၊ လဲလျောင်းရာ ညောင်ညိုပင်ကြီးကို အကူအညီ တောင်းရမည် ။

ဂုရုကွေးတို့ ငမွဲအသင်းသည် အသံ ချဲ့စက်ငှားကာ မြို့ပေါ်တွင် အလှူခံကြသည် ။ ဂုရု‌ေကွးက လမ်းပေါ်မှာ မိုက် ဖြင့်ပြော ၊ အသင်းသားတွေက ငွေဖလား ကိုယ်စီဖြင့် လမ်းဟိုဘက် မှာ ဒီဘက် မှာ အိမ်တွေပေါ်တက် အလှူခံ ။ ဤသို့ပင်ပန်းတကြီး ခွက်ထိုး အလှူခံရလာ သော ရံပုံငွေလေး မဖြစ်ညစ်ကျယ်ဖြင့် စာစောင်ထုတ်ကြသည် ။

“ ဆင်ကြီး ဟောဒီမှာ ကျွန်တော်တို့ ရှာလာတဲ့ ရံပုံငွေ ဒါနဲ့ စာစောင်ထုတ်မယ် .. ဖြစ်အောင် လုပ်ပေးပါ ... ”

စာစောင်နာမည်ကလည်း ကြည့်ဦး ။ သူများတွေ ယုဇနတို့ ၊ ပန်းတော်ဝင်တို့ ၊ ကေသီပန်တို့ နာမည်လှလှလေးတွေ သုံးနေချိန်မှာ ဂုရုကွေးတို့ စာစောင်နာမည်က ( မုန်တိုင်း ) ။ စာစောင်၏ ကြွေးကြော်သံကလည်း ကြောက်ခမန်းလိလိ ။ ( စာပေ အလေှးအမှိုက် များကို တိုက်ထုတ်ပစ်မည့် မုန်တိုင်း ) တဲ့ ။

ဆင်ကြီးက ဂုရုကွေးနှင့် ရဲဘော် မောင်မင်းယာ တို့ရှာလာသော ရံပုံငွေဖြင့် မုန်တိုင်းစာစောင်လေးကို ဖြစ်အောင် စီစဉ်ပေးသည် ။ သူ၏ စာမူသာမက မာန်အောင်ပီယ၏ စာမူကိုပါ တောင်းယူပေးသည် ။ မုန်တိုင်း ( ၁ ) ထွက်ပြီးတော့ မုန်တိုင်း ( ၂ ) ဆက်ထုတ်သည် ။ ကန်တော်လေးထဲက ရွှေဟင်္သာပုံနှိပ်တိုက် မှ ကိုကျော်ညွှန့် ( စာရေးဆရာ အောင်ကျော်စည် ) ထံ ဆင်ကြီးပဲ တာဝန်ယူ အပ်နှံပေးသည် ။

“ ရဲဘော် ခင်ဗျားက တကယ့် ခွစာပဲနော် ... ”

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆင်ကြီး ”

“ သူများ စာစောင်တွေ မိန်းကလေးပုံလှလှလေးတွေနဲ့ ထုတ်နေချိန်မှာ ခင်ဗျားက သရဲပုံမျက်နှာဖုံးလုပ်ပြီး ထုတ်တယ် .. ”

“ ဒီသရဲပုံရဖို့ ကျွန်တော် ဘယ်လောက်အထိ ကြိုးစားရတယ် မှတ်သလဲ .. ”

ထိုစဉ်က ရန်ကုန်သင်္ကြန်တွင် သင်္ကြန်သံချပ်ကားတွေများစွာ ထွက်သည် ။ မင်္ဂလာတောင်ညွန့်မှ ကိုမြင့်နော်တို့အဖွဲ့ သံချပ်စာအုပ်အဖုံးမှာ အားလုံးထဲတွင် တမူထူးခြားသည် ။ နယ်ချဲ့သမားသရဲကြီးသည် ပါးစပ်တွင် သွေးများစီးကျနေသည် ။ လက်ထဲတွင် အနုမြူဗုံး ကိုင်ထားသည် ။ ထိုသရဲကြီးကို လက်ဝါးတစ်ဘက်က ဟန့်တားထားသည် ။ လက်ဝါးပေါ်တွင် ( နယ်ချဲ့စနစ်ကို ဟန့်တားလော့ ) ဟု ရေးထားသည် ။ ပန်းချီဆရာကြီး ဦးစန်းလွင်၏ လက်ရာဖြစ်သည် ။

“ ဒီသရဲပုံကို ကျွန်တော်ကြိုက်လို့ ကိုမြင့်နောင်ဆီက မူရင်းပန်းချီပုံ သွားတောင်း ... ဆရာဦးစန်းလွင်ဆီပို့ သင်္ကြန်အဖွဲ့နာမည်ကို ဖျက် ... မုန်တိုင်း နာမည်ပြင် အောက်ကစာပေဝါသနာရှင်များအသင်း ဓနုဖြူ စာတန်းထည့် ... ဆရာဦးစန်းလွင်က မေတ္တာနဲ့ကူညီလိုက်တဲ့ သရဲကြီးဗျ ... ပေါ့သေးသေး မထင်နဲ့ ”

ဆင်ကြီးက နယ်ချဲ့သရဲပုံကြီးကို ကြည့်ကာ တဟားဟားရယ်သည် ။

“ ခင်ဗျားတို့ သဘောကျတဲ့ သရဲကြီးပဲ အဖုံးလုပ်လိုက်ပေါ့ဗျာ ... ရဲဘော်ကတော့ တကယ့် ပြောစမှတ်ပါပဲ..."

မုန်တိုင်း ( ၂ ) မှာ ဓနုဖြူ တစ်မြို့လုံးတွင်လည်း တကယ်ပင် ပြောစမှတ်ဖြစ်ခဲ့သည် ။ ဂုရုကွေးတို့က စာစောင်ကို ပြားခြောက်ဆယ် ရောင်းသည် ။ အိမ်တွေ တက်ရောင်းတော့ အိမ်အချို့က စာစောင်ဖုံးကြည့်ပြီး မျက်လုံးပြူး ကာ

“ ဟေ့ကောင်လေး ... မောင်ကျော်ထွန်း ... မင်းသရဲကြီးပြန်ယူသွားပါကွာ ... အိမ်မှာထားရတာ ကျက်သရေ ယုတ်တယ် ... ပြားခြောက်ဆယ်ကို တစ်ကျပ်လှူမယ် .. ပြားလေးဆယ် ပြန်မအမ်းနဲ့တော့ .. ရော့ ရော့ …. မင်းသရဲကြီး ... ”

ဆင်ကြီး နိမိတ်ဖတ်တာ မှန်သွားသည် ။ ဂုရုကွေးလည်း ဓနုဖြူတွင်

နာမည်ကြီးသွားသည် ။ ဒီကောင်လေးကို သွားမစမ်းနဲ့ သူမှန်တယ်ထင်ရာကို ဇွတ်တရွတ်လုပ်တဲ့ ကောင်တဲ့ ။ ၁၉၆၁ တွင် ထုတ်ခဲ့သော သရဲပုံ မျက်နှာဖုံးနှင့် မုန်တိုင်း ( ၂ ) ကို ဓနုဖြူမှ အိမ်အတော်များများတွင် ယနေ့တိုင်တွေ့နိုင်ပါသေးသည် ။

“ ဓနုဖြူမှာ စာပေသွားဟောတော့ ခင်ဗျားလုပ်ခဲ့တဲ့ သရဲကြီးနဲ့ မုန်တိုင်းကော မုန်တိုင်း ( ၁ ) ကော ယူသွားပြီး ပရိသတ်ကို ထောင်ပြခဲ့ရတယ် ... ”

ဓနုဖြူ စာပေဟောပြောပွဲများကား စည်ကားလှပါသည် ။ ဂုရုကွေးတို့

ဖောက်ခဲ့သောလမ်းမှာ ယခုအခါ ဖြောင့်ဖြူးနေပါပြီ ။ ဆင်ကြီးသည် ဂုရုကွေး နှင့် ပတ်သက်ပြီး ဓနုဖြူအပေါ် သံယောဇဉ်ကြီးသည် ။ သူသွားဟောစဉ်က မုန်တိုင်း ( ၁ ) နှင့် မုန်တိုင်း ( ၂ ) ကို ယူသွားပြီး ဂုရုကွေးအကြောင်းကို ထည့်ဟောခဲ့သည် ။

အတွေးစ သည် ( ၃၃ ) လမ်းမှ လေထန်ကုန်း လက်ဖက်ရည်ဆိုင်သို့ ပြန်ရောက်လာသည် ။ ၅၉ တုန်းက ဆင်ကြီး ၆၀ တုန်းကဆင်ကြီးနှင့် ယခုဆင်ကြီး မတူတော့ပေ ။ ယခုဆင်ကြီးက ခေါင်းတွေဖြူ ၊ မျက်ခုံးတွေပါဖြူ နေသည် ။ သို့သော် အလွန်သန်မာသေးသည် ။ ကြံ့ခိုင်သေးသည် ။ လမ်းသွားလျှင် ယခင်ကအတိုင်း သွက်လက်ဆဲ ။ ဂုရုကွေးအပေါ် အလွန်စေတနာထားခဲ့သော ၊ ထက်ထက်သန်သန် ကူညီခဲ့သော ကိုဆေးတို့အဖေ သက်တော်ရှည်ကြီးကို သည့်ထက်သည် အသက်ရှည်ပါစေဟု ဆုတောင်းလိုက်ပါသည် ။

°°°°  °°°°°°° °°°°°°

ဆင်ကြီးနှင့် ဂုရုကွေးတို့ ၁၉၅၉ ခုနှစ် ၊ ဓနုဖြူစာပေ ဟောပြောပွဲတွင် ဆုံကြပြီး နောက်ထပ် မဆုံဖြစ်ကြတော့ ။ သူက တခြားစာရေးဆရာများနှင့် တွဲကာ လျှောက်ဟောနေသည် ။ ဂုရုကွေးနှင့် ပြန်မတွဲဖြစ်သေး ။

၁၉၆၃ ခုနှစ်တွင် ဂုရုကွေး နေထိုင်ရာ ဓနုဖြူမှ အပြီးအပိုင် ထွက်လာပြီး ၊ ယခု လက်ရှိနေထိုင်ရာ တောင်ဥက္ကလာ ၊ မင်္ဂလာလမ်းမှ အိမ်ပုကလေးတွင် နေသည် ။ ရန်ကုန်တွင် အမြဲတစေ ၊ နေပြီဆိုတော့ ဆင်ကြီး နှင့် မကြာခဏ တွေ့ဆုံဖြစ်သည် ။

အထူးသဖြင့် ထိုစဉ်က ထုတ်ဝေနေသော နဝဒေးမဂ္ဂဇင်းတိုက်တွင် ဆုံလေ့ရှိသည် ။ ( မှတ်ချက်  ။  ထိုနဝဒေးမှာ ယခုထုတ်နေသော နဝဒေးမဟုတ် ၊ ယခင့် ယခင်ကာလ များက တစ်ကျပ်တန် နဝဒေးဂျာနယ်မှ တစ်ဆင့် နှစ်ကျပ်တန် နဝဒေး မဂ္ဂဇင်း အဖြစ် ပြောင်းလဲ ထုတ်ဝေခဲ့သော မူလ နဝဒေး ဖြစ်သည် ။ )

သည်တုန်းက ပုဇွန်တောင် ၊ ရေကျော်ဘက်တွင် မဂ္ဂဇင်းတိုက် အတော်များများရှိခဲ့သည် ။ ရေကျော်ဝတ်ကျောင်းလမ်းတွင် ကေသီပန်မဂ္ဂဇင်း ( တစ်ကျပ်တန် ) ၊ ရေကျော် ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းလမ်းမကြီးပေါ်တွင် ပန်တော်ဝင်မဂ္ဂဇင်း ( တစ်ကျပ်တန် ) ၊ ၄၈လမ်း အထက်ဘလောက်တွင် သွေးသောက် မဂ္ဂဇင်း ( နှစ်ကျပ်တန် ) ၊ မဟာသုခလမ်းထဲတွင် ကဗျာသစ်မဂ္ဂဇင်း ( တစ်ကျပ်တန် ) ။

လမ်း - ၅ဝ အထက်ဘလောက်တွင် ကာနယ်ဇင်း ( စထုတ်စဉ်က တစ်ကျပ်တန် ၊ နောက် နှစ်ကျပ်တန် ) ။ လမ်း - ၅ဝ အောက်ဆုံးဘလောက်တွင် နဝဒေးမဂ္ဂဇင်း ၊ နဝဒေး အယ်ဒီတာအဖွဲ့က အင်အားကောင်းသည် ။ တက္ကသိုလ် နန္ဒမိတ် ၊ လေးမြင့် ငွေလင်း ၊ ထွန်းသစ် ၊ နောက်ပိုင်းတွင် ပန်းတနော် ဝင်းသိန်းပါ အယ်ဒီတာ အဖွဲ့ထဲ ပါလာသည် ။

နဝဒေးမဂ္ဂဇင်းတိုက် မှာ နေရာထိုင်ခင်း ကျယ်ဝန်းသည် ။ ပိုင်ရှင်ဦးထွန်းအောင်က ဆက်ဆံရေးကောင်းသည် ။ စာရေးဆရာများ၏ သည်းညည်းကို ခံရသည် ။ သည်တော့ သည်မဂ္ဂဇင်းတိုက် မှာ စာရေးဆရာတွေ ပျော်ကြသည် ။ တစ်နေ့ နေ့လယ်ခင်း ဂုရုကွေး ရောက်အသွား ဆင်ကြီးနှင့် ဆုံသည် ။

ဦးငွေလင်း မရောက်သေး၍ ဦးငွေလင်းစားပွဲတွင် ထိုင်ကာ ဓာတ်ပုံတစ်ပုံ၏ နောက်ကျောတွင် တစ်စုံတစ်ခု ရေးနေတာ မြင်ရသည် ။ ဟေ့ လူကြီး .. ဘာတွေ ရေးနေတာလဲ မေးတော့ အသာနေ အသာနေ မကြာခင် သိရမယ်ဟု ပြောသည် ။

“ ဟာ ကိုအောင်သိန်းတို့ ဆရာကွေးတို့ ရောက်နေကြမှကိုး ”

လက်ဆွဲအိတ်ကြီး တကားကားဆွဲကာ မြောင်းမြသခင်တင်ကြီး ဝင်လာသည် ။ မြောင်းမြသခင်တင်က နဝဒေးမဂ္ဂဇင်းတွင် ဟာသကဗျာများ ကဏ္ဍကို လစဉ်ပင်တိုင်ရေးသည် ။ အရပ်ကြီး ကလန်ကလား ၊ လမ်းလျှောက်လျှင်မားမား မားမား အလွန် သဘောကောင်းသည် ။

“ မဂ္ဂဇင်းထဲ ထည့်ဖို့ ကျွန်တော်တို့ ဓာတ်ပုံတွေ ရပြီလား မသိဘူး ”

ဆင်ကြီးက မပြောတတ်ဘူး ။ စားပွဲပေါ်မှာ ရှာကြည့်ဟုပြောပြီး ဂုရုကွေးကို မျက်စိမှိတ်ပြသည် ။ သခင်တင်ကြီးသည် ကိုင်းကိုင်း ကိုင်းကိုင်းဖြင့် ဓာတ်ပုံများကို ရွေးသည် ။ သူ့ပုံကိုတွေ့သွားသည် ။ ဓာတ်ပုံက အင်္ကျီကော်လံ လည်ကတုံးဖြင့် တိုက်ပုံဝတ်လျက် စတိုင်တွေ မလိုင်တွေ အပြည့် ။

“ ကိုကျော်ထွန်း ကျွန်တော့်ပုံ မဆိုးဘူးနော် ”

သခင်တင်က ဂုရုကွေးကို ဆရာကွေးခေါ်တဲ့အခါခေါ် ၊ နာမည်ရင်းဖြစ်သော ကိုကျော်ထွန်း ခေါ်တဲ့ အခါခေါ် ၊ သူ့ပါးစပ်ထဲ အလျဉ်းသင့်သလို ခေါ်တတ်သည် ။ ဓာတ်ပုံကို ရှေ့ကကြည့်ပြီး နောက်ကျောဘက် လှည့်ကြည့်သောအခါ သခင်တင် မျက်နှာရှံု့သွားသည် ။

“ တော်တော်ဆိုးတဲ့လူတွေ ဒါဘယ်သူရေးတာလဲ ”

ဂုရုကွေးက ဓာတ်ပုံကိုယူပြီး ကြည့်မိသည် ။ ရေးထားတဲ့စာက ( မသေမီ နောက်ဆုံး ရိုက်ထားသောပုံ ) တဲ့ ။ ဘယ်လိုမှ အောင့်ထားလို့မရသဖြင့် ဂုရုကွေး အော်ကြီးဟစ်ကြီး ရယ်မိသည် ။ ရယ်သံကြောင့် နဝဒေးရိုက်သော သန်းထိုက် ၊ ရတနာပုံနှိပ်တိုက် မှ အလုပ်သမားတွေ ထွက်လာသည် ။ ဓာတ်ပုံကို ဝိုင်းကြည့်ပြီး တအုံးအုံး ရယ်ကြသည် ။ ဘယ်သူတွေ ဘယ်လောက်ရယ်ရယ် ဆင်ကြီးကတော့ ခပ်တည်တည် ။

မြောင်းမြသခင်တင်ကြီးမှာ လူ့ပြည်တွင် နှစ်ပေါင်းများစွာ နေပြီးမှ သေသွားသည် ။ ထိုစဉ်ကတော့ လောလောလတ်လတ် သေမလားဆိုပြီး လန့်သွားတာ အမှန် ။

ကာနယ်ဇင်းမဂ္ဂဇင်းတွင် တာဝန်ခံအယ်ဒီတာ စစ်သူမြလေး ( ခေါ် )

အောင်လျှပ်စက် ကွယ်လွန်သွားသဖြင့် တာဝန်ခံအယ်ဒီတာအဖြစ် ဆင်ကြီး ဝင်လုပ်သည် ။ လက်ထောက်အယ်ဒီတာက ကွယ်လွန်သူ မောင်မြတ်ခေါင် ။

“ ဟေ့လူ .. ခင်ဗျား .…. အားလား ”

တစ်နေ့ ကာနယ်ဇင်းတိုက် ရောက်အသွား ဆင်ကြီးကမေးသဖြင့်

“ စာရေးတာကလွဲပြီး ဘာမှမလုပ်တဲ့ကောင် ။ အမြဲအားတယ် ။ ဘာဖြစ်လို့လဲ ”

“ ကျောက်တံခါးမြို့က စာပေဟောပြောပွဲ ဖိတ်ထားတယ် ။ ခင်ဗျားလိုက် မလား ”

“ ဘယ်သူတွေ ပါမှာလဲ ”

“ ကျွန်တော်ရယ် ၊ ငဖြူသီးရယ် ၊ သိန်းတန်ရယ် ခင်ဗျားတို့ တောင်ဥက္ကလာက လင်းယုန်သစ်လွင် တပည့် ဗဟိုပွင့်ဦးရယ် ၊ ခင်ဗျား လိုက် မယ်ဆို ငါးယောက်ပေါ့ ”

“ ဟာ ... လိုက် မယ် ... လိုက် မယ် ”

ငဖြူသီးဆိုတာ စုံထောက် မဂ္ဂဇင်းတွင် ကပ္ပိယစုံထောက် ဦးဖြူသီး ဝတ္ထုတွေရေးသော တင့်ဆန်းကို ဆင်ကြီးက နောက်ခေါ်တာပါ ။ သိန်းတန် ဆိုတာက တွံတေးသိန်းတန် မဟုတ် ။ ဂျာနယ်ကျော်မမလေးသား စာရေးဆရာ ရုပ်ရှင်မင်းသား မောင်သိန်းတန် ၊ ထိုစဉ်က ဒါရိုက်တာခင်မောင်ရင်၏ နှမလက်လျှော့ နေလေတော့ ရုပ်ရှင်ကားတွင် မင်းသားအဖြစ် သရုပ်ဆောင်ထား၏ ။ နာမည်ရစ ဗဟိုပွင့်ဦးမှာ နောင်အခါဇာတ်ညွှန်းရေးဆရာလှိုင်ဦး ဖြစ်လာသူ ၊ ယခုတော့ သူလည်း ကွယ်လွန်ပြီ ။

ကျောက်တံခါးပွဲကား တကယ့်ပွဲဖြစ်သည် ။ စာဆိုတော်ကာလ မဟုတ်သော ကြားရက်တွင် ကျင်းပသည် ။ စာပေနှင့် ဘာမှမဆိုင်သော အား/ကာ ရန်ပုံငွေ လက် မှတ်ရောင်းထားသည် ။ ပိုဆိုးတာက စာပေဟောပြောပွဲပြီးလျှင် မာသီတို့၏ ခေတ်ပေါ် တီးဝိုင်းဖြင့် ဖျော်ဖြေမည်တဲ့ ။

ကျင်းပတာက ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှာ ပွဲက နေ့ပွဲ ။ လာရောက်နားထောင်သော ပရိသတ်က စာပေပရိသတ်မဟုတ် ။ ဂီတပရိသတ်များသည်သာ ။ ဘာပြော ကောင်းမလဲ ။ မောင်သိန်းတန်တစ်ယောက်သာ ရုပ်ရှင်မင်းသားဆိုသော ဟိတ်ကြောင့် ပရိသတ်လက်ခံသည် ။ အဖွဲ့ခေါင်းဆောင် ငဖြူသီးမှ စပြီး ဗဟိုပွင့်ဦး အဆုံး ဂုရုကွေးတို့ အကုန်လုံး ကွဲသည် ။

“ တော်ပါတော့ ... သီချင်းနားထောင်ဖို့ လာတာ ။ ဘာတွေပြောနေတာလဲ ”

ငမူးငလောင်များက ထထအော်သဖြင့် ဘယ်သူမှ ကြာကြာမဟောလိုက်ရ ။ သိန်းတန်တစ်ယောက်ပဲ နာရီဝက်ခန့် ဟောရသည် ။ ဂုရုကွေးတို့မှာ တစ်ယောက်လျှင် ဆယ်မိနစ် ဆယ့်ငါးမိနစ်ဖြင့် စတိလောက် ဟောပြောပြီး ဆင်းပေးရသည် ။

“ ကျွန်တော့်ကို ငါးမိနစ်လောက် အချိန်ပေးပါ ။ ငမိုးရိပ်မှ ငမိုးရိပ်သို့ အကြောင်းလေး ပြောခဲ့ချင်လို့ ”

ငရဲပွက်သလို ဆူပွက်နေသော ပရိသတ်ကို နောက်ဆုံးဟောသော တင့်ဆန်းက ဈေးသွားဆစ်နေသဖြင့် ဆင်ကြီး ကိုယ်တိုင် ထအော်သည် ။

“ ငဖြူသီး တော်တော့ ... တော်တော့ ”

အခြေအနေမကောင်းသဖြင့် ဂုရုကွေးပါ ဝင်အော်သည် ။

“ ကိုတင့်ဆန်း ... ဆင်း ... ဆင်း ... ပွဲကြမ်းနေတယ် ။ ခဲတက်လာလိမ့်မယ် ”

ခဲဖြင့်ပေါက် မည်စိုး၍ အတင်းဆင်းခိုင်းရသည် ။ ကိုတင့်ဆန်း ပရိသတ်ကို ပေကန်း ပေကန်းကြည့်ပြီး ဆင်းလာသည် ။ ကံဆိုးမသွားလေရာ ၊ မိုး လိုက်လို့ရွာ ဆိုသလို ဂုရုကွေးတို့မှာ ခံရမည့်ဝဋ်ကြွေး မကုန်သေးပေ ။ ကျောက်တံခါးပွဲတွင် စုတ်ပြတ်သတ်ပြီး အသားနီလန်အောင် ခံခဲ့ရပြီးနောက် ရန်ကုန် အပြန်ခရီးတွင် ရေကြီးသည်နှင့် တိုးရသည် ။

ရထားသံလမ်း ရေကျော်သဖြင့် ပဲခူးတွင် သောင်တင်ကြရသည် ။ ဇလပ်‌ေထာ်တံတား ကျိုးသဖြင့် ကားလမ်းတွေလည်း ရေကျော်ကုန်သည် ။ ဘယ်လိုမှ ပြန်လို့မရတော့ ။ ပဲခူးတစ်မြို့လုံး ရေတွေ ဖွေးနေသည် ။ ပိုက်ဆံလည်း မပါ ။ လဲစရာ အဝတ်အစားလည်း မပါ ။ ပေရေညစ်ပတ်နေသည် ။ စာရေးဆရာရုပ် မပေါက်ဘဲ ပျံကျအလုပ်ကြမ်းသမားရုပ် ပေါက်နေသည် ။

“ ကျွန်တော့်မှာ သူများစာမူခပေးဖို့ ပိုက်ဆံ နည်းနည်းပါတယ် ”

ဆင်ကြီးက ပြောသဖြင့် အားလုံးဝမ်းသာသွားကြသည် ။ မောင်သိန်းတန်မှာ ထိုဒုက္ခကို မခံရ ကျောက်တံခါးတွင် နေခဲ့သဖြင့် ကံကောင်းသွားသည် ။

“ တစ်ယောက်စွပ်ကျယ် တစ်ထည်စီတော့ ဝယ်လို့ရမယ် ။ ဒီပိုက်ဆံ ရန်ကုန်ကျမှ ပြန်ရှင်းကြတာပေါ့ ”

အင်္ကျီတွေက နံစော်နေပြီး သူ့အနံ့ ကိုယ်မခံနိုင် ၊ ကိုယ့်အနံ့  သူမခံနိုင် ၊ ကမ္ဘာ့အနံ့ကြီးတွေ ဖြစ်ကုန်ပြီ ။

“ လာ .. လာ .. ဈေးထဲ သွားဝယ်ကြရအောင် ”

ရေလွှမ်းထားသော ပဲခူးမြို့လယ်တွင်ခါးတောင်းတွေ အမြှောင်သား ကျိုက်ပြီး စွပ်ကျယ်ဝယ်ထွက်ကြသည် ။ ရေတွေက ဝါးလုံးထိုး စီးနေသည် ။ လူတွေက လှေတွေနှင့် သွားနေကြသည် ။ ရေထဲတွင် တဘွမ်းဘွမ်း လျှောက်နေသူဟူ၍ ဂုရုကွေးတို့ လူစုသာ ရှိသည် ။

“ ရေပေါ်မှာ ဖိနပ်စီးတော့ နှပ်ချေးက ငန်တန်တန် ”

" ပတ် ... ဗိန် နောင် ဗျောင် ... ”

“ စဘတ်ဘီး တလန်လန်ငယ် မျက် မှန်နဲ့အကန်း ”

“ အို ဘာတဲ့တုန်း ၊ ဆင်ကြီးတဲ့ ။ ကျိတ်လိုက်စမ်း ။ မဆလာတွေ .. ”

ဆင်ကြီးက ဘုံထောက်သံဆို ဂုရုကွေးတို့က ပါးစပ်ဆိုင်းတီးပေးစဉ် တိုက်ကြားမှ ထွက်လာသော လှေတစ်စီးက ဆင်ကြီးကို ဝင်တိုက်သည် ။ ကံကောင်းလို့ ၊ ရေထဲလဲမလို့ ဂုရုကွေးတို့ လှေဦးကို ဝိုင်းတွန်းပြီး ဖယ်ရှားလိုက် မှ ထိုလှေမှာ အဟုန်ပြင်းစွာဖြင့် အခြားဘက် ရောက်သွားသည် ။

လေထန်ကုန်းမှာ ဆုံစဉ် ထိုအကြောင်းကို စကားစပ်မိတိုင်း ...

“ ဘယ်လိုလဲ ဆင်ကြီး ၊ ပဲခူးမြို့လယ်ခေါင်က လမ်းမကြီးမှာ လှေ

တိုက်ခံရတာ မှတ်မိသေးလား ” ဟု မေးလျှင် ဆင်ဖြူကျွန်းအောင်သိန်းက “ တော်စမ်းပါ ရဲဘော်ရာ ။ စိတ်ကုန်လွန်းလို့ ” ဟု တုံ့ပြန်ပြီး ပြုံးပြုံးကြီး လုပ်နေတတ်သည် ။ ဆင်ကြီး အသက်ရာကျော် ရှည်ပါစေ ။

◾ အီကြာကွေး

📖  သောကြာစာစောင်

အမှတ် ( ၄၄၄ ) ဩဂုတ်လ ၊ ၂၀၀၀ ပြည့်နှစ်

အမှတ် ( ၄၄၅ ) စက်တင်ဘာလ ၊ ၂၀၀၀ ပြည့်နှစ်

အမှတ် ( ၄၄၆ ) အောက်တိုဘာလ ၊ ၂၀၀၀ ပြည့်နှစ်