အျဖဴေရာင္ ေဂါ့ဖားမ်ား

🏒    အျဖဴေရာင္ ေဂါ့ဖားမ်ား

ဒီဇင္ဘာႏွင္းမႈန္ၾကားမွ အားကစားကို လုိက္စားၾကကုန္ေသာ အင္းစိန္တုိက္ေဒသရွိ သံတိုင္ၾကားမွ အျဖဴဝတ္လူသား တို႔သည္ အဆင့္အတန္းျမင့္လာေသာ အေနာက္တိုင္းအလိုအရ ေဂါ့ (Golf) ဟုေခၚေသာ ေဂါက္သီးအားကစား နည္းပညာကို ေကာင္းစြာလိုက္စားတတ္ေျမာက္ၾကကုန္သည္။
ထုိေခတ္ကာလ လူကံုထံမ်ားသာ တတ္ကၽြမ္းနားလည္သည့္ ေဂါက္သီး႐ိုက္ျခင္း နည္းစနစ္ႏွင့္ အတတ္ပညာဥပေဒသတို႔ကို လူပံုစံမ်ားဟု ေခၚတြင္ႏိုင္သည့္ ပံုစံႏွင့္ထုိင္...၊ ပံုစံႏွင့္ရပ္...၊ ပံုစံႏွင့္စား...၊ ပံုစံႏွင့္ အိပ္သည့္သူမ်ားကို ပံုစံတက် နည္းပညာေပး သင္ၾကားေသာ သူသည္ကား
"ဦးရဲထြန္း" ျဖစ္သည္။
ငယ္စဥ္က ာလမွပင္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္ ပညာသင္ၾကားကာ ဘြဲ႔အတတ္မ်ားရယူၿပီး
အဂၤလန္ႏိုင္ငံတြင္ထပ္ဆင့္ ပညာအတတ္ကို တတ္ေျမာက္ကၽြမ္းက်င္လာေသာ ဥပေဒပညာရွင္ႀကီး ဦးရဲထြန္းသည္ အစဥ္အလာႀကီးမားလွ၍ ႂကြယ္ဝေသာမိသားစုမွ ေပါက္ဖြားလာသူျဖစ္သည္။
ၾကက္ေသြးေရာင္ေဘာင္းဘီကို စြပ္က်ယ္လက္ျပတ္ႏွင့္ ကြမ္းကို တၿမံဳ႕ၿမံဳ႕ဝါး၍ မိလႅာခြက္ကို ကိုင္ကာ (Good morning) ဟူ၍ အလြန္ပီသေသာ အေနာက္တိုင္းမွ ဘိုဆန္လွေသာ
ေလသံကိုျပဳကာ ႏႈတ္ဆက္ျခင္းျဖင့္ သူ၏ တစ္ေန႔တာကို စတင္ၿမဲျဖစ္သည္။
"ဇာဏီ မေန႔က သင္ေပးထားတာကို မွတ္မိလား"
ဟု ဦးရဲထြန္း၏ အေမးကို ဆံပင္ဘုတ္သိုက္၊ နံ႐ိုးအၿပိဳင္းၿပိဳင္းႏွင့္ အေပါက္အျပဲတုိ႔ကို သားေရကြင္းႏွင့္ ထံုးေႏွာင္၍ဝတ္ကာ ဒိုက္ထိုးေနေသာ စံ-ဇာဏီဘိုက မေျဖခင္ ဘိုးေတာ္ခင္ဝင္းက ၾကားဝင္၍-
"မွတ္မိတယ္ ဦးရဲ... အယ္စတုန္ဆိုၿပီးေတာ့ အဆင့္ဆင့္ ကိုယ္ကိုေစာင္းၿပီး အလံုးကို တုတ္နဲ႔႐ိုက္ရမွာ"
ဘိုးေတာ္၏အေျဖကို ၾကားေလေသာ္ ဦးရဲထြန္းမ်က္ႏွာ ႐ႈံ႕မဲ့သြားၿပီး-
"ဘယ့္ႏွယ္ အယ္စတုန္ရမွာလဲ ဘိုးေတာ္ရာ၊ အမ္ စတာ ဒမ္ ဆိုၿပီးေတာ့ ေဂါက္႐ိုက္ဖို႔ တိုင္ပင္ယူတာပါ"
ဟု ေျပာေလေသာ္-
"ဦးရဲကလည္း အယ္စတုန္ျဖစ္ျဖစ္၊ အမ္ စတာ ဒမ္ ျဖစ္ျဖစ္ အသံထြက္အတူတူဘဲဟာ၊ ျမန္မာမႈ ျပဳလိုက္ၿပီးေရာ"
အျပင္သို႔ေရာက္ေနေသာ မင္းသားႀကီး ဦးေအာင္လြင္က တံျမတ္စည္းတစ္ေခ်ာင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ကိုင္၍ ေျခစံုကားကား "အမ္" ဟု ေခၚကာ ခါးကိုကိုင္းကာ တံျမတ္စည္းကို မိမိ၏ေရွ႕တြင္ တည့္မတ္စြာထား၏။ "စတာ" ဟု အသံထြက္ကာ ခႏၶာကိုယ္ကို ဘယ္မွညာသုိ႔ အနည္းငယ္ ေစာင္း၍ စံုကိုင္ထားေသာ တံျမတ္စည္းကို နာရီလက္တံ ဆန္႔က်င္ဘက္အတိုင္း
ခပ္ဝုိက္ဝုိက္ေျမႇာက္၍ ဘယ္ေျခဖ်ားကိုေထာက္၊ လက္တုိ႔ကိုေကြး၍ "ဒမ္" ဟုေခၚကာနာရီလက္တံအတုိင္း ေျခေထာက္ေရွ႕တြင္ထားေသာ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္အလံုးႀကီးအား " အ ုန္းခနဲ" ျမည္ေအာင္႐ိုက္၏။ အဲဒါကိုၾကည့္၍ "Very Good... Very Good" ဟု အာလုတ္သံႀကီးျဖင့္
ဦးရဲထြန္းက ဦးေအာင္လြင္အား ခ်ီးေျမႇာက္၏။
ထိုေခတ္ကာလ အလြန္နာမည္ႀကီးလွေသာ ေဂါက္သီးသမားႀကီး (ဦးျမေအး)၏ ဟန္အတိုင္း မ်က္ႏွာကို ဘယ္ဘက္သို႔ ခပ္ေစာင္းေစာင္းထား၍ လြင့္သြားေသာ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္အလံုးကို ၾကည့္၊
ေျခေထာက္ကို ခပ္ႀကဲႀကဲထား၊ ဘယ္ေျခေထာက္ကို ေျခဖ်ားေထာက္၍ တံျမတ္စည္းကို ပုခံုးတြင္တင္ထားေသာ မင္းသားႀကီးဦးေအာင္လြင္၏ပံုသည္ မဂၢဇင္းမ်က္ႏွာဖံုးပံုတြင္ ေဖာ္ျပရန္ပင္ ေကာင္းေလသည္။
"ဟာ... ဘႀကီးေအာင္ တယ္စတုိင္က်ပါလား"
ဟု ဘိုးေတာ္က လွမ္းေအာ္သည္။
"အိုက္တင္က တယ္မိပါလား..."
ဝိုင္းၾကည့္ေနေသာ လူငယ္မ်ားကလည္း-
"မုိက္တယ္ကြာ"
ဟု လွမ္းေအာ္ၾက၏။
"ဒီအိုက္တင္ကို ဘယ္လုိရေအာင္လုပ္ထားလဲ"
အလြန္မ်က္စိစူး၍ အတုခိုးေကာင္းလွေသာ ရန္မ်ဳိးသိန္းက ေမးေလေသာ္ "ေဂါက္သီး႐ိုက္တဲ့ အိုက္တင္က လူ (၄)ေယာက္ဆီက ပံုစံယူထားတာ၊ တစ္ေယာက္ဆို ေတာ္ေသးတယ္၊ အခုေတာ့ မ်ားလွခ်ည္လား"
ဟု စံ-ဇာဏီဘိုက ေမးေလေသာ္-
"ကိုဇာႀကီး ဒါက ဒီလိုရွိတယ္"
ရန္မ်ဳိးသန္းသည္ စကားတစ္ခုကို ရွင္းလိုလွ်င္ ဒီလိုရွိတယ္ဟု အစခ်ီေလေသာ္...
"ဒီလိုရွိတယ္ႀကီးကို ရွင္းပါဦး"
"ေျခေထာက္ကို ခပ္ကားကားရပ္ရင္ ဆရာခလိုရပ္ရမွာ... ဆရာႀကီး (ဦး) မင္းသိခၤသည္ ဟာနီယာဟု အေနာက္အတိုင္းအေခၚအေဝၚအရအူက်သည့္ေရာဂါရွိေပရာ ရပ္လွ်င္ ခပ္ကားကားရပ္ရတယ္... ဘႀကီးမိုးလို ခပ္ကုန္းကုန္းေနရတယ္"
စာေရးဆရာ ႐ုပ္ရွင္ဒါ႐ိုက္တာ ေမာင္မိုးသူကို ဘႀကီးမိုးဟူ၍ အားလံုးက ေခၚသည္။ အရပ္ရွည္ရွည္ ခါးကိုင္းကိုင္းႏွင့္ ပံုသ႑ာန္ကို လူတိုင္းက မ်က္စိထဲျမင္၏။
"ဆရာခလို ေျခကားရယ္၊ ဘႀကီးမိုးလို ခါးကုန္းထား၊ ခါးေစာင္းတဲ့အခါ ဦးေသာ္ကႀကီးလို ခါးေစာင္းရမွာ..."
စာေရးဆရာ ေရတပ္မွ ဗိုလ္မွဴးဘေသာ္သည္ စာေရးဆရာေမာင္ေသာ္ကဟု ေခၚသည္။
ခါးတြင္ဒဏ္ရာရထားသျဖင့္ ခပ္ေစာင္းေစာင္းျဖစ္ေနရာ အားလံုး၏ မ်က္လံုးထဲတြင္
ထင္းခနဲျဖစ္သည္။
"ေဂါက္သီး႐ိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာကို ခပ္ေမာ့ေမာ့ထားၿပီး ၿပံဳးေနတဲ့ပံုက အဘခ်မ္းပံုေလ"
စာေရးဆရာႀကီး ေမာင္စူးစမ္းအား အားလံုးက ခ်စ္စႏိုးျဖင့္ အဘခ်မ္းဟူ၍ ေခၚၾကသည္။
"ကဲ ေဂါက္သီး႐ိုက္တယ္ဆိုတာ ဆရာခလို ေျခကားကား၊ ဘႀကီးမိုးလို ခါးကုန္းကုန္း၊ ဦးေသာ္ကလို
ခါးေစာင္း ေစာင္း၊ ေဂါက္သီး႐ိုက္ၿပီးတာနဲ႔ အဘခ်မ္းလို ၿပံဳး"
"ဟာ... ဒါဆိုရင္ အမ္ စတာ ဒမ္ လို႔ မေအာ္ေတာ့ဘူး၊ ခ မိုး ေသာ္ ခ်မ္းလို႔ေအာ္ၿပီး ေဂါက္႐ိုက္မယ္"
ဟု ေက်ာင္းသားလူငယ္ မင္းေဇယ်ာမွ  ဝင္ေျပာေလေသာ္ အားလံုး  သေဘာက်သြားေလေတာ့သည္။
ေဂါက္႐ိုက္တံျမတ္စည္း
ေဂါက္သီးအျဖစ္ သံုးစြဲေသာ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္သည္ အခက္အခဲမရွိ ရၾကသည္။
ထုိႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ကား ေဂါက္သီးအျဖစ္႐ုိက္ရန္ ေဂါက္႐ိုက္တံျမတ္စည္းသည္ ျပင္ပေလာက ေဂါက္႐ိုက္တံ (Golf Stick) ထက္ပင္ ရွားပါးေပလိမ့္မည္။
တံျမတ္စည္း တစ္ခုအား သံုးစြဲေလေသာအခါ တံျမတ္စည္းစတို႔သည္ တေျဖးေျဖးတိုဝင္၏။
ထုိ႔ေနာက္ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးကဲ့သို႔ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ ခပ္ေကာ့ေကာ့သာ ရွိၾက၏။ သို႔ေသာ္ ေဂါက္႐ိုက္သည့္ တံျမတ္စည္းသည္ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးတစ္ဖက္သာ ရွိရမည္။ ဤသို႔ေသာ တံျမတ္စည္းမ်ဳိးရရန္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေစာင့္မွသာ ရရွိမည္။ ၎တံျမတ္စည္း႐ိုးကာ Hocky Stick
အျဖစ္လည္းေကာင္း၊ Golf Stick အျဖစ္လည္းေကာင္း ထည္လဲသံုးလို႔ရသည္။ (၃)တိုက္တြင္ တံျမတ္စည္း (၂)ႏွစ္ေခ်ာင္းရွိ၏။ တစ္ေခ်ာင္းသည္ ဘျကီးေအာင္(ဦးေအာင္လြင္) မွ ပိုင္ဆိုင္သည္။
က်န္တစ္ေခ်ာင္းသည္ ႀကိဳးသမား ေခြးတူ ဝက္တူ လွသိန္းထံမွ ႏြား (မက်င္လွ)အလိပ္ (၂၀)ႏွင့္ ဝယ္ယူထားျခင္းျဖစ္သည္။ စံ-ဇာဏီဘိုမွ ပိုင္ဆိုင္၏။ ဤေဂါက္သီး႐ိုက္သည့္ တဖက္ေကာ့ ျမက္တံပ်က္စည္းကို ငွားရမ္းျခင္းျဖင့္ အေတာ္စီးပြားျဖစ္ေန၏။ ေထာင္တြင္းေဗဒင္ ေဟာျခင္းထက္ပင္ ပို၍စီးပြားျဖစ္သည္။ ဟန္က်ေန၏။ ထုိေဒသတြင္ စံ-ဇာဏီဘိုတြင္ ေဗဒင္ေမးက
မက်င္လွ (ႏြားေဆးလိပ္) ေပးရ၏။
ေဂါက္သီး႐ုိက္တံ ငွားရမ္းသည္ကား တစ္ေမာင္းဆိုက ၁-လိပ္၊ ၂-ေမာင္း ဆိုက ၂-လိပ္၊ ၃-ေမာင္းဆိုက ၃-လိပ္၊ ေလးေမာင္းဆိုက ၄-လိပ္ရ၏။ အင္းစိန္ေဒသတြင္ ၁၅-မိနစ္တြင္ တစ္ေမာင္းတီး၏။ မိနစ္ ၃၀-တြင္ နာရီတစ္ခ်က္ထိုးေသာ္ ၂-ေမာင္းဟူ၍ သတ္မွတ္၏။ သံေခ်ာင္း ၃-ခ်က္ေခါက္ေသာ္ ၃-ေမာင္းဆုိသည့္ ၄၅-မိနစ္ၾကာသည္။ သံေခ်ာင္း ၄-ခ်က္တီးေသာအခါ မိနစ္
၆၀ ၾကာ၏။ ၁-နာရီ ျဖစ္၏။ ဤသို႔ တစ္နာရီၾကာက ႏြား (မက်င္လွ) ေဆးလိပ္ ၄-
လိပ္ဝင္ျခင္းေၾကာင့္ ရက္ပိုင္းအတြင္း ေဂါက္႐ိုက္ေသာ တံျမတ္စည္းတုတ္၏ အရင္းေၾကကာ အျမတ္မ်ားထြက္၍ ထပ္မံ၍မွာၾကားရန္ပင္ အေျခအေန ျပည့္ျပည့္စံုစံုရွိ၏။ စံ-ဇာဏီဘို ငွားရမ္းခမေတာင္းရဲေသာသူ တစ္ဦးသာရွိ၏။ သူ၏ဆရာ မင္းသိခၤမွ ယူငင္သံုးစြဲေလေသာ္ တံျမတ္စည္း ေဂါက္႐ိုက္တုတ္ကို ေပး႐ံုသာမက ေဆးလိပ္ကိုပါ ေပး၏။
ဆရာခသည္ ေဂါက္သီး႐ိုက္ျခင္းအေပၚ လြန္စြာစဲြမက္ေန၏။
"ဒီမွာ ကိုယ့္လူ I Say ေမာင္ရဲ ေဂါက္သီး႐ိုက္တာကို အေတာ္ႀကိဳက္သြားၿပီ၊ အျပင္
ျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္ကို ေဂါက္သီး႐ိုက္ခိုင္းမယ္... စာေရးရင္ တစ္ေန႔သ၌ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္သည္ ႏွင္းေတာင္စီးကရက္ကိုခဲ၍ မ်က္လံုးကို ခပ္ေမွးေမွးထားကာ ေဂါက္သီးကို ၾကည့္လ်က္ စနစ္တက် ေဂါက္႐ိုက္တံကိုကိုင္ကာ အစခ်ီၿပီး ေရးပစ္မွာ"
ဟုေျပာရင္း ေအာက္တြင္ရွိေသာ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ကို လွမ္း႐ိုက္၏။ ေဂါက္တံသည္
ေလထဲကိုဝဲေျမႇာက္တတ္သြားသည္။ ေဂါက္သီးကိုမထိ။ ထုိသို႔ ဆရာခ လြဲေခ်ာ္သြားသည္ကုိ ၾကည့္၍ ဆရာဦးရဲက တဟားဟားရယ္ကာ-
"ေမာင္ခ ဒီလို႐ိုက္လို႔မရဘူးေလ၊ ေမာင္ရင့္ဗိုက္ပူႀကီးက ေရွ႕ခံေနေတာ့ ေဘာလံုးကိုငံု႔ၾကည့္လို႔ ဘယ္ျမင္ရမလဲ"
ဦးရဲထြန္းႏွင့္ ဆရာႀကီး မင္းသိခၤတုိ႔သည္ အျပန္အလွန္ ရင္းႏွီးၾက၍ ေမာင္ခ၊ ေမာင္ရဲဟုပင္ က်ီစယ္ေနာက္ေျပာင္ေခၚေဝၚၾက၏။
"ခက္တာမွတ္လို႔... ဗိုက္ခံေနလည္း ေဘာလံုးေရွ႕တိုး႐ိုက္႐ံုေပါ့"
ေရွ႕သို႔တိုးကာ ေဂါက္သီးကို ႐ိုက္၏။ ကုန္း၍မရသျဖင့္ လဲြျပန္၏။
"ေမာင္ခ မင္း ဒီဗိုက္ႀကီးကို ဝိတ္ေလ်ာ့ရမယ္"
ဟု ဦးရဲထြန္းက ေဝဖန္၏။
"ဒီမွာေမာင္ရဲ ဒီလိုဗိုက္မ်ဳိးက ကိုယ္နဲ႔ ေကာသလဘုရင္ႀကီး ဒီႏွစ္ေယာက္မွာသာ ရွိတာ"
ဟု ေျပာကာ ရယ္ေမာကုန္၏။
"အဆိုရွိတယ္ ေမာင္ရဲရ"
"ဘယ္လိုအဆိုလဲ ေျပာပါဦး ေမာင္ခရာ"
"မိန္းမဆို ပန္းပန္၊ ေယာက်္ားဆို ဝမ္းခံဆိုတာ မၾကားဖူးဘူးလား... မိန္းကေလးေတြက ပန္းပန္ရင္ သိပ္လွတာ... နဂိုအလွထက္ပိုၿပီး လွက်က္သေရတိုးတာ... ေယာက်္ားေတြက ဗိုက္က ခပ္ရႊဲရႊဲနဲ႔မွ
ခန္႔ညားတာ၊ စတိုင္လ္က်တာ"
ဟု ဆရာခ စကားၾကားရ၏။
"ဟိုေကာင္ ဇာဏီကို ၾကည့္၊ နံပိန္ပိန္ ဗိုက္ကပ္ကပ္နဲ႔ ယွဥ္လိုက္စမ္းပါ"
ဟူ၍ စံ-ဇာဏီဘိုအား ဆြဲယူကာ သူႏွင့္ ယွဥ္ျပသည္။ အမွန္ပင္ ဆရာမင္းသိခၤသည္
ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးႏွင့္ လြန္စြာခန္႔ညားသည္။ စံ-ဇာဏီဘိုသည္ကား ညႇင္းသိုးသိုး ပိန္ကပ္ကပ္ႏွင့္ ဗိုက္က အတြင္းသို႔ခ်ဳိင့္ဝင္ေန၏။ ဧကရာဇ္ႏွင့္ သူဖုန္းစားပမာ ကြာျခားလွ၏။
"ဟာ ဆရာခကလည္း မဟုတ္ေသးဘူးေလ... ဒီလိုရွိတယ္"
ရန္ႀကီးက ထံုးစံအတုိင္း အထြန္႔တက္၍-
"ပိန္ရင္ အလုပ္မရွိရင္ အျပင္မွာ ရွာစားလို႔ရတယ္။ ကိုဇာႀကီးက အျပင္ထြက္လို႔
ေဗဒင္မေဟာရရင္ေတာင္ ေရွာက္သီးေဆးျပား ေရာင္းလို႔ရတယ္၊ ဗိုက္ျပားျပားေလးဆိုေတာ့ ပိုေကာင္းသြားတာေပါ့။ တင္ပါးမွာ တင္တုထည့္၊ ရင္သားမွာ ရင္တုတည့္၊ ေရျမႇပ္နဲ႔ ေဘာ္လီဝတ္၊ မိန္းမလိုဝတ္လိုက္ရင္ ေဂၚရင္ဂ်ီကုလားမေလာက္ေတာ့ ႐ုပ္ထြက္တယ္။ ဗိုက္ပူတဲ့ ဆရာခက အဲဒီအတုေတြနဲ႔ ဝတ္လို႔ဘယ္ရမလဲ"
ကပ္သီးကပ္သတ္ေျပာေသာ ရန္ႀကီးစကားအား ဆရာခၾကားေလေသာ္ တဟီးဟီးရယ္ေမာ၏။
"ငါက ေဇာ္ဂ်ီလိုဝတ္ၿပီး လွ်က္ဆားေရာင္းရင္ အေတာ္စီးပြားျဖစ္မွာ"
ဟု ရယ္ေမာကာ ေျပာ၏။ ထုိစဥ္ ဝါဒါခင္ေမာင္ေအး ေရာက္ရွိလာ၍ ျဖဴေဖြးလွပေသာ
ေဂါက္သီးေဘာလံုးအား ဦးရဲထြန္းအား ျပ၏။

ေထာင္ဝါဒါ အေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ခင္ေမာင္ေအးသည္ အျခားဝါဒါမ်ားႏွင့္မတူ အလြန္
ေသြးႀကီးေသာသူ ျဖစ္သည္။ ေဆးေပါ့လိပ္မေသာက္၊ စီးကရက္ကိုမွ ဖြာသည္။ ထိုေခတ္ကာလ ေပၚေပါက္ေသာ ဇင္းဇင္းစီးကရက္ကိုပင္ မဖြာ။
ငါးသံုးလံုး စီးကရက္ကိုမွ ေသာက္သည္။ ေၾကာ့ေနေအာင္ေနသည္။ လူကုံထံ သူေဌးတုိ႔၏ အမူအက်င့္ကို အတုယူ၍ ေနထုိင္ေျပာဆုိသူျဖစ္သည္။ ဦးရဲထြန္း၏ ေဂက္သီး႐ိုက္ျခင္း သင္တန္းတြင္ အလြန္တက္ႂကြစြာ အက်ဥ္းသားမဟုတ္ဘဲ တက္ေရာက္ခြင့္ရွိေသာ ဝါဒါျဖစ္သည္။
စင္ကနယ္၊ 92၊ 45 အစရွိေသာ ကုလားေဆးေမႊးတုိ႔ထည့္၍ ယာထားေသာ ကြမ္းယာကို ေထာင္တြင္းသို႔ သြင္းယူကာ ဦးရဲထြန္းအား တံစိုးလက္ေဆာင္ေပး၍ ေဂါက္႐ိုက္ပညာကို သင္ၾကားသူ ျဖစ္သည္။
"ဖက္တီး... မင္း ဒီေဂါက္သီးကို ဘယ္ကရတာလဲ"
ဝါဒါခင္ေမာင္ေအးသည္ အနည္းငယ္ ဝဝဖိုင့္ဖုိင့္ရွိေပရာ ဖက္တီး ခင္ေမာင္ေအးဟူ၍လည္းေကာင္း အမ်ားက ေခၚၾက၏။
"ဒညင္းကုန္းေဂါက္ကြင္း ခ်ဳံၾကားက ေကာက္လာတာ"
ဦးရဲထံမွ ေဂါက္သီးကို ဟိုလူက ယူၾကည့္၊ ဒီလူက ယူၾကည့္ႏွင့္ အလြန္သေဘာက်လွသည္။
ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္အလံုးအား ေဂါက္သီးသဖြယ္ ႐ုိက္ျခင္းေခတ္ကာလကား ကုန္ဆံုးၿပီ။
ေဂါက္သီးအစစ္ႏွင့္ ႐ုိက္ျခင္းျဖင့္ ပိုမိုထည္ဝါမႈ ရွိလာၿပီဟူ၍ အားလံုးက ယူဆၾကကာ ေဂါက္သီးကိုတည္၍ တံျမတ္စည္းႏွင့္ ႐ိုက္သည္။ ခပ္ေလးေလးရွိသည့္ ေဂါက္သီးသည္ တစ္စက္မွမေရြ႕။ ေဂါက္သီးကို တံျမတ္စည္းႏွင့္ လွည္းသည့္ အလားရွိသည္။ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ တံျမတ္စည္းၾကားတြင္ ေဂါက္သီးသည္ အိေႁႏၵရွိလွ၏။ ဟိုလူ႐ိုက္ၾကည့္၊ ဒီလူ႐ိုက္ၾကည့္ႏွင့္ ေနာက္ဆံုး ေဂါက္သီးလံုးအစစ္ကုိ ဖယ္ကာ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္အလံုးကိုသာ ျပန္႐ိုက္ၾကရျပန္သည္။
ေဂါက္သီးစစ္စစ္သည္ အင္းစိန္တုိက္သား ေဂါက္သမားမ်ားအတြက္ စိုးစဥ္းမ်ွ အသံုးဝင္ျခင္းမရွိေပ။

🏒   ဂြင္ေပ်ာက္ေသာ တံျမတ္စည္း

"ေခြး႐ူးေကာင္းစား တမြန္းတည့္"
ဟူေသာ စကားသည္ကား မွန္လွသည္။ တံျမတ္စည္းေဂါက္႐ိုက္တံကား ငွားရမ္း၍ ႏြား (မက်င္လွ)
ေဆးလိပ္အေပၚ၌ ဖင္ခုထိုင္ေနေသာ စံ-ဇာဏီဘို၏ ဘဝမွာ သမုဒၵရာထက္ ေရပြတ္ပမာ ခဏတာတည္း။ တံျမတ္စည္း ေဂါက္႐ိုက္တံ ငွားရမ္းရသည္မွာ လြန္စြာတြက္ေခ်ကိုက္ေပရာ တစ္ေခ်ာင္းမကရွိက ပို၍ တြက္ေျခကိုက္မည္ဟုထင္၍ အ႐ိုးမာဟု အေမႊးအလြတ္ တဖက္ေကာက္
ႏႈတ္ခမ္းေမႊးပါးပါး ျမတ္တံျမတ္စည္းအား ၁-တိုက္၊ ၂-တုိက္၊ ၄-တို၊ ၄-ရွည္၊ ၅-တုိက္၊ ၆-တုိက္ တုိ႔သို႔ အဝယ္ေတာ္လႊတ္ကာ တံျမတ္စည္းတစ္လက္အား ေဆးေပါ့လိပ္ ၂၀-ႏွင့္ ဝယ္ယူေလေသာ္ တံျမတ္စည္း ၆-လက္ရ၏။
မူလရွိရင္းစြဲႏွင့္ ေပါင္းေလေသာ္ တံျမတ္စည္းသည္ ၇-လက္ျဖစ္လာ၏။ အခါအတိုင္း ၁၅-မိနစ္ တစ္ေမာင္းလွ်င္ ေဆးေပါ့လိပ္ ၁-လိပ္ဝင္ေငြရွိ၍ ယခု ၁၅-မိနစ္ တစ္ေမာင္းတြင္ ေဆးေပါ့လိပ္ ၇-
လိပ္ဝင္ကာ လြန္စြာဟန္က်ေန၏။ ေဂါက္သီးလံုးအစစ္ တိုက္တြင္းသို႔ ေရာက္ရွိလာသည့္ အခ်ိန္၌
တံျမတ္စည္းႏွင့္ ထိုေဂါက္သီးအား ရိုက္၍မရေသာေၾကာင့္ နဂိုအတုိင္းပင္ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ႏွင့္ တံျမတ္စည္း ႏွစ္ပါးသြားၾကသည္။ ၁၅-မိနစ္လွ်င္ ေဆးေပါ့လိပ္တစ္တုိင္ မေပးႏိုင္ေသာ ဘိုင္ေကာင္မ်ားျဖစ္သည့္ ရင္ေထြး၊ တင့္ဆန္း၊ ရန္ႀကီးစသည့္လူငယ္တို႔သည္ ေဂါက္သီးလံုးကိုယူ၍
ေဂၚလီ႐ိုက္တမ္းကစား၏။ ၃-ႂကြင္းစိမ္တမ္း ကစား၏။ ေဆးလိပ္တိုကို ေထာင္၍ ပစ္ၾကကုန္၏။
"ေတာက္... ႏိုင္ငံျခားကလာတဲ့ ေဂါက္သီး အင္းစိန္တိုက္ထဲေရာက္မွ ေပသီးျဖစ္ေတာ့တယ္"
ဟု ဦးေအာင္လြင္က ဆို၏။
အရာရာအေပၚ စနစ္တက် တီထြင္တတ္ေသာ ဦးေအာင္လြင္သည္ ၃-တုိက္ႏွင့္ ၂-တုိက္အၾကားရွိ သရက္ပင္ႀကီးမွ ကိုင္းတစ္ကိုင္းကို အၿမဲဆင္းေထာင္က် ေမ်ာက္ဖိုးစိန္အား တတ္ေရာက္ခ်ဳိးေစသည္။ ေဖာက္ထြင္းခိုးမႈျဖင့္ ေထာင္က်လာေသာ ဖိုးစိန္သည္ ေမ်ာက္ႏွင့္ ႐ုပ္ဆင္သည္။ ေျခလက္တုိ႔သည္လည္း ဆင္သည္။ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္အလား ဟိုဟိုဒီဒီ တြယ္ကပ္၍ ဆင္းႏိုင္သည္။ ေဆးေပါ့လိပ္ ၅-လိပ္ေပး၍ သရက္ကိုင္း ခပ္စိုစို ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္တစ္ေခ်ာင္းအား သြားေရာက္ခ်ဳိးေစ၏။ ထုိ႔ေနာက္ ေခါင္မိုးသြပ္ျပားမွ ခ်ဳိးယူထားေသာ ဓားႏွင့္ အခ်ိန္ယူကပ္ကပ္၍ ေဂါက္သီး႐ိုက္တံပုံစံအားလီွး၍ တစ္ဖံုျခစ္၍
တစ္မ်ဳိးထြင္း၍ တလီ အခ်ိန္ယူ၍ တီထြင္ေလ၏။
"ဘႀကီးေအာင္ သြားၾကားထိုးတံလုပ္ေနတာလား" ဟု လူငယ္မ်ားက ေနာက္၏။ "ဝီ" ဟု၍လည္း ေအာ္ၾကကုန္၏။ ျမန္မာ႐ိုးရာ ဟာသပံုျပင္ထဲ၌ ေလွာ္တက္ကိုလုပ္ရင္း ဟင္းေမႊေယာင္းမ, ျဖစ္၊ ထုိမွတစ္ဖန္ တုတ္တုိျဖစ္၍ လႊင့္ပစ္ေသာအခါ
"ဝီခနဲ" အသံမည္ ပံုျပင္ျဖစ္စဥ္ကို ကိုးကား၍ ေနာက္ေျပာင္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
"အဲဒီ ဝီ တုတ္ႀကီးဘဲ မင္းတို႔ကစားဖို႔ လုပ္ေပးမွာ"
ဟုေျပာကာ သရက္ကိုင္းအား သင္းသပ္ထြင္းထု၍ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ႀကိဳး ထိုးထားသည္ႏွင့္ ခ်ည္ေႏွာင္၍ အလြန္လွပသပ္ရပ္ေသာ ေဂါက္တံျဖစ္လာ၏။ ေဂါက္သီးလံုးကိုယူ၍ သစ္သားႏွင့္ ခြက္သ႑ာန္ျပဳလုပ္ထားသည့္ အေပၚတင္ကာ ေဂါက္႐ိုက္ သစ္သားထုတ္ႏွင့္ ႐ိုက္ေလေသာ္
"ေဒါက္... ဝွီး"။ ေဂါက္သီးႏွင့္ တုတ္တံ တည့္သြားၿပီျဖစ္သည္။ အားလံုးက ဝုိင္းဝန္း၍
လက္ခုပ္တီးၾကသည္။
ေဂါက္သီး ၂-လံုး ေဂါက္တံတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ဝ႐ုန္းသုန္းကား ျဖစ္ေနၾကသည္။ ကြပ္ႂကြပ္အိတ္ႏွင့္ လုပ္ထားေသာ ေဂါက္သီးသည္လည္းေကာင္း၊ တံျမတ္စည္းႏွင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ေဂါက္႐ိုက္တုတ္အားလည္းေကာင္း မည္သူကမွ် မ်က္ေစာင္းပင္ ထိုး၍မၾကည့္။ မည္သူကမွ် တံျမတ္စည္း တုတ္ စံ-ဇာဏီဘိုဆီ လာမငွားေတာ့။ တံျမတ္စည္းတုတ္ ငွားရမ္းေသာဂြင္ ပ်က္ရေလေတာ့သည္။
"ေဟ့ေကာင္ ဇာဏီ မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲ"
ဟု ဆရာခက တံျမတ္စည္း ၇-ေခ်ာင္းႏွင့္ ေယာင္စင္းစင္းႀကီးျဖစ္ေနေသာ ဇာဏီဘိုအား လွမ္းေအာ္ေမးသည္။
"ဆရာစဥ္းစားၾကည့္၊ တံျမတ္စည္းတစ္ေခ်ာင္းကို ႏြားေဆးလိပ္ အလိပ္ ၂၀၊ ၇-ေခ်ာင္းဆိုေတာ့ ေဆးလိပ္ ၁၄၀။ ကဲ ဘယ္ေလာက္ႏွေျမာဖို႔ေကာင္းလဲ။ ဒီေန႔ ဖိုႀကီးေပါက္ေဈး ၾကက္ဥတစ္လံုး ႏြား ၂-လိပ္ဆိုေတာ့ ပံုစံေစာင္တစ္ထည္ ႏြား ၂၀၊ ႀကိဳးပုတီး ၁-ခု ႏြား ၁၀-လိပ္၊ ဘယ္ေလာက္
႐ံႈးထားလဲ"
"မင္း တစ္ေမာင္းကို ၁-လိပ္နဲ႔ငွားစားတဲ့ ေဆးေပါ့လိပ္ေတြေရာ..."
"ကုန္ၿပီေလ ဆရာရဲ႕... တံျမတ္စည္းတုတ္ရဖို႔ ရင္းတာကတစ္မ်ဳိး၊ ဟိုလူ႔တုိက္ ဒီလူ႔တုိက္နဲ႔ အခုေတာင္ ဒီတစ္တိုဘဲ က်န္ေတာ့တာ..."
ဟု အစီခံနားကပ္ေနေသာ ေဆးလိပ္တိုကိုျပၿပီး ညည္းေလေသာ္-
"ေဟ့ေကာင္ရာ ဒါမ်ား ညည္းမေနပါနဲ႔ေတာ့"
ဟု ဆုိကာ တံျမတ္စည္းအစည္းကို ေျမသို႔ခ်၊ ညာေျခႏွင့္နင္း၍ မ်က္စိမွိတ္ကာ "အုမ္"ဟူ၍ ၃-ႀကိမ္ ရြတ္၏။ ဆရာ မင္းသိခၤ၏ "အုမ္" ရြတ္ပံုသည္ အသံထြက္ႏွင့္လည္း ညီ၏။ ရင္ေခါင္းသံလည္းပါ၏။

"အုမ္ကို တစ္ညလံုးရြတ္မွာ။ ဒီဇင္ဘာ ၂၅-ရက္မွစၿပီး ညလံုးေပါက္ရြတ္မွာ"
ဟုဆိုကာ တံျမတ္စည္းတုိ႔ကို ေဆာင့္ကန္ထြက္သြားသည္။ ေဆးလိပ္လည္းကုန္၊
ထပ္မံဝယ္စရာလည္းမရွိ၍ အိပ္ငိုက္ စိတ္ညစ္ေနဆဲ။
"ကိုဇာႀကီး၊ ကိုဇာႀကီး"
ဟု ေခၚသံၾကား၍ လွည့္ၾကည့္ေသာ္ ၄-တုိက္မွ အၿမဲဆင္း ကရင္ေလးကို ေတြ႔ရ၏။
"၄-တုိက္မွာ အဘေတာ္ဘုရားေလး ဦးအ႐ိုင္းတုိ႔ကို အန္ကယ္ဂၽြန္က ေဂါက္သီး႐ုိက္တာ သင္ေပးမလို႔၊ အဲ့ဒါ ေဂါက္သီး႐ိုက္တဲ့ တံျမတ္စည္းေရာင္းဖို႔ ကိုဇာႀကီးမွာ ရွိတယ္ ဆုိလို႔"
"မင္းတုိ႔ အန္ကယ္ဂၽြန္က ေလယာဥ္ပဲေမာင္းတတ္တာ၊ ေဂါက္သီး႐ိုက္တတ္လို႔လား"
တံျမတ္စည္းတုတ္မ်ား ေရာင္းရမည္ကို ရင္ထဲမွ ဝမ္းသာေနတာကို ဖံုးကာေျပာရ၏။
"အန္ကယ္ဂၽြန္က ဦးရဲထက္ေတာင္ ေတာ္ေသး"
"မင္း ဦးရဲၾကားသြားလို႔ ေသဦးအုန္းမယ္။ ကဲ မင္းဘယ္ေလာက္ေပးမလဲ"
"တစ္ေခ်ာင္းကို ႏြား အလိပ္ (၂၀)နဲ႔ ဝယ္ထားမွန္းသိတယ္။ ရွားပါးပစၥည္းမို႔ (၂၅)လိပ္နဲ႔ ဝယ္မယ္"
ဟုေျပာ၏။
စံ-ဇာဏီဘို ရင္တလွပ္လွပ္ျဖစ္သြားသည္။ အရင္းပါျပန္ရမည့္အျပင္ (၅)လိပ္ပင္ ျမတ္ေသး၏။
"ဘယ္ႏွစ္ေခ်ာင္းယူမွာလည္း"
"အကုန္ယူမွာ"
"ဟုတ္လုိ႔လား သြားေမးလိုက္ဦး"
ကရင္ေလး ျပန္သြားသည္။ ျပန္မွလာပါ့မလားဟု ရင္တလွပ္လွပ္ျဖစ္ေနေသာ စံ-ဇာဏီဘိုသည္
ခရာခ ရြတ္သည့္ အတုိင္း "အုမ္" ကို ရြတ္ေလေသာ္ သူ႔အသံသည္ တစ္ခုခုျဖစ္ေနသည္။
"ကိုဇာႀကီး ေရာ့ေဆးလိပ္ တံျမတ္စည္းေပး"
ဟူ၍ အသံၾကား၍ မ်က္လံုးကို ဖြင့္ၾကည့္ေလေသာ္ ေဆးလိပ္မ်ားကို ေတြ႔ရ၏။ ေဆးလိပ္(၅၀)စီးက
(၃)စီး၊ (၂၅)လိပ္စီးက တစ္စီးေတြ႔ရ၏။ ေဆးလိပ္စည္းေပၚမွ ႏြား (မက်င္လွ) တံဆိပ္က ေၾကာ့သား။
"ေရာ့ ေဂါက္တံ တံျမတ္စည္း (၇)ေခ်ာင္းယူသြား။ ဒီႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ ေဂါက္သီးလံုးေတြပါ အဆစ္ယူသြားလိုက္"
ဆရာခ၏ "အုမ္" သည္ အလြန္စြမ္းလွေပသည္။
ံ-ဇာဏီဘိုသည္ ေဆးေပါ့လိပ္အထုတ္တုိ႔ကို မ၍ တုိက္-၃၊ အခန္း-၁၃တြင္ရွိေသာ ဆရာခဆီသို႔သြားေလေသာ္ အေရွ႕ဘက္နံရံသို႔ မ်က္ႏွာမူ၍ တပလႅင္ေခြထုိင္၍
မ်က္လံုးမ်ားမွိတ္ကာ "အုမ္" ဟူ၍ ရြတ္ဆိုေနေသာ အသံကိုၾကားေနရသတည္း။

ခ်မ္းေျမ့ေမတၱာတံု႔ျပန္ပါသည္။
                                    စံ-ဇာဏီဘို