🍄 ေဖာက္ထြြက္
" ေမာင္ေရ… မိႈေတြ ထြက္ေနၿပီ”
ဝါဆိုလ၏ တစ္ခုေသာ နံနက္ခင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမသည္ ရႊင္လန္း ဝမ္းေျမာက္စြာ သတင္းလာပို႔ေလ၏။
“မိႈေတြေပါက္ေနၿပီ လို႔ေျဟစမ္းပါကြာ၊ မင္းဟာ… ”
“ဟင္… ေမာင္ကလည္း မိႈကေပါက္လာတာမွ မဟုတ္တာ၊ ေျမႀကီးထဲက ထြက္လာတာႀကီးကို၊ မယံု လာၾကည့္”
“ ေဟာဗ်ာ… ေဝါဟာရထြင္တ့ဲ ပညာရိွမနဲ႔ေတြ႔ေနၿပီ၊ မွန္းစမ္း ဘယ္မွာလံဲ”
သူေခၚရာလိုက္ခဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေနာက္က ျခေတာင္ပို႔မွာ၊ ႏွစ္စဥ္
ဝါဆိုလတိုင္း ေပါက္ေနက် ေတာင္ပို႔မိႈိက်င္းႀကီးခင္ဗ်ာ။ ေတြ႔ပါၿပီ၊ မႈိေတြေဖြးလို႔။ သူေျဟတဲ့အတိုင္းပဲဗ်ာ၊ မိႈိေတြေျမႀကီးထဲက တိုးထြက္လာတာ။ ျမင္ဖူးၾကမွာေပါ့။ မႈိေပါက္တာ။ မိႈဆိုတာ ဒံုးပ်ံထိပ္ဖူးလို အဖ်ားက ခပ္ခၽြန္ခၽြန္၊ ေျမႀကီးထဲက အတင္းတိုးထြက္၊ အျပင္ေရာက္မွ အပြင့္က ကားလာ၊ ေဟာ… ထီးႀကီးဖြင့္လိုက္သလိုပဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မႈိက်င္းက မိႈေတြ တစ္ခါေပါက္ ၁၀၀-၁၅၀ ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမ မွဳိရတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ဟိုအိမ္ပို႔ သည္အိမ္ပို႔ ေဝငွခ်က္စား၊ အဲသည္ေန႔မ်ားဆို သူ႔မ်က္ႏွာခ်ိဳလို႔ရႊင္လို႔ဗ်ာ။
ေျမႀကီးထဲက မိႈေတြ တိုးထြက္လာတာန႔ဲ ဥထဲက ၾကက္ေလးေဖာက္ထြက္လာတာ သဘာဝခ်င္းတူတယ္ဗ်ာ့၊ ၾကက္ကေလးေတြေပါက္တာကို ကၽြန္ေတာ္ အႀကိမ္မ်ားစြာျမင္ဖူးတယ္။ ဥထဲက ဝါဝါအႏွစ္ကေလးက ၾကက္ကေလးျဖစ္လာ၊ အေတာင္ပံေလးေတြနဲ႔ အေမြးေလးေတြေပါက္လာ၊ ေဟာ… သူ႔ရက္ေစ့ေတာ့ ၾကက္ကေလးက ၾကက္ဥ အခြံ ကိုသူ႔ႏႈတ္သီးခၽြန္ခၽြန္ကေလးန႔ဲ ထိုးေဖာက္ေတာ့တာပဲဗ်ိဳ႕၊ ပထမ အရာကေလးျဖစ္၊ေနာက္အက္လာ၊ မၾကာဘူးဗ်ိဳ႕ ၾကက္ဥအခြံက ထက္ပိုင္းကြဲၿပီး ၾကက္ကေလး အျပင္ေရာက္လာေတာ့တာပဲဗ်ာ၊ အျပင္ေရာက္စၾကက္ကေလးမ်ား အပ္ဂလီးခ်က္ကင္ (ugly chicken) အရမ္းအ႐ုပ္ဆိုးတာဗ်ာ၊ ေပစုတ္ေနတာပဲ။ ျပင္ပေလန႔ဲ ေတြ႔ထိ၊ အေမြးႏုေလးေတြ ဖြာလာ၊ နာရီပိုင္းအတြင္း လွလွကေလး ျဖစ္လာေတာ့တာပဲ။ ၾကက္ကေလးယူ နမ္းၾကည့္၊ ညႇပ္ညႇပ္န႔ဲ တကယ့္ခ်စ္စရာေလးဗ်ာ။
“ဒီမႈိနဲ႔ ၾကက္ဟာ လူဘဝ ေတာ္တာ္အတုယူဖို႔ ေကာင္းတယ္ကြ”
“လာၿပီဖ်က္ျမင္း၊ ကဲ… ဉာဏ္ႀကီးရွင္ ဦးနားေဝး လုပ္စမ္းပါဦး၊ ဘယ္လိုအတုယူဖို႔
ေကာင္းတာလဲဗ်ာ”
ကပ္တီးမူးလဲ ဦးနားေဝသည္ ေရေႏြးၾကမ္း ဖန္ဖန္ကေလးကို အားရပါးရ က်ိဳတ္ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ (ဦးနားေဝးက အလကားရ အကုန္တြယ္တ့ဲ လူစားဗ်ာ့၊ ဒါေပမယ့္ ဦးေႏွာက္ကေတာ့ မဆိုးဘူး)
“ငါ အဲဒါစဥ္းစားမိေနတာ ၾကာၿပီကြ”
“စဥ္းစား႐ံုပဲလားဗ်ာ။ အေကာင္အထည္မေဖာ္ဘူးလား”
“မင္းလည္းငါ့အေၾကာင္း သိသားနဲ႔”
“မွန္တယ္၊ သူဘယ္ေတာ့မွ လက္ေၾကာမတင္းဘူး၊ ေျခေၾကာလည္းမတင္းဘူး၊
ပ်င္းဖို႔ပဲတတ္တယ္။”
“ပ်င္းတာမဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ မလုပ္ျဖစ္တာပါ”
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေလေၾကာ ရွည္ၾကေလ၏။ တယ္လီဖုန္းထဲမွာ ဆိုရင္ေတာ့ မီတာေတာ္ေတာ္တက္မွာ၊ ကြန္ပ်ဳတာကို လွည့္စားလို႔မရဘူး။
“လူေတြဟာ ေမြးလာၾကတုန္းက အတူတူပဲကြ၊ ဘယ္သူမွအပိုပါမလာဘူး”
“အပိုပါမလာလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့ဗ်ာ၊ အပိုပါလာရင္ ဒုကၡမ်ားကုန္ေတာ့မွာေပါ့၊ ဥပမာဗ်ာ ပါးစပ္တစ္ေပါက္ အပိုပါလာၿပီဆိုပါေတာ့ အရမ္းစား အရမ္းစား…”
“ ေဟ့ေကာင္… မင္းပါးစပ္ပိတ္ထားစမ္း”
ဦးနားေဝးက ေငါက္၍ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ကို ဘရိတ္အုပ္လိုက္ေလ၏။ ဒက္စေတာ့။ “ဒီမွာ စကားအေကာင္းေျဟေနတယ္။ နားေထာင္”
“ဟုတ္ကဲ့”
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာပိုးသတ္လိုက္ရ၏။ ဆရာ့ေရ႕ွေရာက္ ေက်ာင္းသားကေလး ကဲ့သို႔။
“အေမေမြးတုန္းက ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း၊ လက္ႏွစ္ဖက္၊ ဦးေခါင္းတစ္လံုးကြ၊ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕လူေတြက ႀကီးလာေတာ့ လူလားေျမာက္လာေတာ့ လက္ေတြ ေျခေတြ ပြားလာတယ္”
“ဟာဗ်ာ… မဟုတ္ကဟုတ္က”
“ဥပမာ တင္စားတာကြ၊ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ပြားထြက္လာမလဲဟာ”
“အင္း… ဆိုပါဦး”
“ဒီလိုကြာ… ခပ္ထူထူလူေတြထဲက ခပ္ခၽြန္ခၽြန္လူေတြက အတင္း
ကုန္း႐ုန္းေဖာက္ထြက္၊ ဉာဏ္ရွိသလို ေလွာ္ခတ္ၾကေတာ့၊ လုပ္ငန္းေတြက တစ္ခု ႏွစ္ခုျဖစ္၊တစ္ေနရာက ႏွစ္ေနရာျဖစ္၊ တခ်ိဳ႕မ်ားကြာ မိမိဇာတိၿမိဳ႕ရြာမွာလည္း လုပ္ငန္းေတြနဲ႔ျပည့္၊ ရန္ကုန္၊ မႏၲေလး၊ ေမာ္လၿမိဳင္လို ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာလည္း လုပ္ငန္းခြဲေတြေထာင္”
“သေဘာေပါက္ၿပီ ဦးနားေဝး”
သည္တစ္ခါေတာ့ ဦးနားေဝးစကား မွန္သဗ်ာ၊ ဟုတ္တာေပါ့ဗ်ာ၊ သည္ဟိုတယ္ လုပ္ငန္းကိုပဲ၊ သည္စားေသာက္ဆိုင္ လုပ္ငန္းကိုပဲ၊ သည္ေမာ္ေတာ္ကား လုပ္ငန္းကိုပဲ ကိုယ့္ျပည္ကိုယ္ရြာမွာသာမကာ အေမရိကန္မွာ၊ ဂ်ပန္မွာ၊ ေတာင္ကိုရီးယားမွာ၊ စကၤာပူမွာ စသည္အားျဖင့္ လုပ္ငန္းခြဲ ထူေထာင္ၾကတာဗ်ာ့၊ သူတို႔ အတိုင္းအတာန႔ဲ သူတို႔ေပါ့ေနာ္။ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူလို ငါလိုမေနဘဲ အတင္းေဖာက္ထြက္ၾကလို႔ေပါ့ဗ်ာ။
“ဟား… ဟား… ဒါေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕မ်ားလက္ေတြ ေျခေထာက္ေတြ ပြားလာတယ္လို႔ေျဟတာကြ”
“ ေတာ္ပါေတာ့ ဦးနာေဝးရယ္”
ေမာင္ခ်မ္းသာ
No comments:
Post a Comment