⛰️ ေရႊေတာင္ႀကီး ၿပိဳလဲဲဲက်သြြားႏုိင္
" ေကာင္ေရ ျဖဳတ္စားတာ မဝလို႔ လုပ္စားေနျပန္ၿပီေလ”
၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လက ဇာတိခ်က္ေႂကြ ဆက္ဆူဝသို႔အသြား သမ႓ဴလေစ်းတန္း န႔ဲ ဆက္ဆူဝအၾကား ယာခင္းထဲတြင္ ႏွမ္းေပါင္းထိုးေနေသာ ဦးနားေဝးႏွင့္ ေတ႔ြရေလ၏။ လမ္းေဘး သူ႔ယာခင္းထဲ ဝင္လိုက္ေသာအခါ အထက္ပါစကားျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ေလ၏။
ေတာင္ေစာင္းကေလး၊ ၿပီးေတာ့ ေၾကာျပင္၊ ေၾကာျပင္ေပၚက ယာတဲကေလး၊ တဲကေလးမွာ ခဏနား၊ ေရတစ္ခြက္ေသာက္ အေမာေျဖ၊ မေတ႔ြရတာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ စကားေျဟ၊ ငယ္ဘဝေရာက္၊ ႀကီးဘဝေရာက္။
“ငါျဖဳတ္ျဖဳတ္စားလာတာ မင္းအသိ”
ဟုတ္ပါ၏။ ဦးနားေဝးသည္ ငယ္စဥ္က အလြန္ခ်မ္းသာ၏။ ေမာင္ႏွမ
ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိ။ သူတို႔မိဘမ်ားမွာ လယ္ေတြလုပ္မကုန္၊ လူငွားႏွင့္ လုပ္ရ၏။ တန္ေဆာင္မုန္း၊ နတ္ေတာ္ ေကာက္လိႈင္းတိုက္ၿပီဆို အားခ် တစ္ရြာလုံး ဝိုင္းတိုက္၊ေကာက္လိႈင္းတိုက္သူမ်ားကို မနက္အေစာႀကီး ေကာက္ညႇင္းေပါင္း အဝေကၽြး၊ မနက္ ၁၀နာရီ ၁၁ နာရီ ဆြမ္းခံဝင္ခ်ိန္ ေကာက္လိႈင္းတိုက္ လွည္းေတြ ျပန္လာၿပီ၊ ရြာေျမာက္ဘက္က လယ္ကြင္းတလင္းထဲမွာ ေကာက္ဆိုင္ပံုေတြပံု၊ ေကာက္လိႈင္းတိုက္သူမ်ားကို ၾကက္သားနဲ႔
ေက်ာက္ဖ႐ံုသီး ေရာခ်က္ထားတဲဟင္းန႔ဲ ေန႔လည္စာေကၽြး၊ ျပန္ေခ်ဦး ညေနတစ္ေခါက္။ ရြာလယ္ေခါင္မွ ဦးနားေဝးတို႔အိမ္ႀကီးမွာ ဟီးလို႔ပါဗ်ာ။ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ ႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္ႀကီး၊ အေဝးကပင္ ျမင္ႏိုင္ပါ့။
“ငါ ဘာလုပ္စရာလိုလဲကြာ၊ တို႔အေမ အေဖမွာ ပစၥည္းေတြရိွပါ့၊ တို႔တစ္သက္ စားမကုန္ဘူး ေဟ့ေကာင္”
ငယ္စဥ္ လူပ်ိဳဘဝက ဦးနားေဝးေျဟေသာစကား ကၽြန္ေတာ့္နားထဲခုအထိ
ၾကားေယာင္ေနဆဲ။ သူေဌး ပေဂးရဲ႕သား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာအလြန္ပြင့္၊
အပ်ိဳေခ်ာကေလးမ်ားက စတင္မ်က္စပစ္ရသည္ထိ။ ဦးနားေဝးမဂၤလာေဆာင္ေတာ့ အျခား တစ္ရြာမွ အပ်ိဳေခ်ာကေလးကို သြားေတာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္က လွည္းေၾကာ့ကေလး တစ္စီးေမာင္းလိုက္။ မဂၤလာလွည္းမ်ား သူ႔ထက္ငါ အတင္းေက်ာ္တက္၊ မဂၤလာအုပ္ လြင့္က်မွာစိုးလို႔ အတင္းဖက္ထားရ၊ လူ႔ငယ္ဘာဝ ေပ်ာ္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ သူ႔မိန္းမ လွမွလွ၊ အသားျဖဴ၊ ဥစၥာေပါ၊ ႐ုပ္ေခ်ာ၊ ေနနဲ႔လ ေရႊနဲ႔ျမ။ တစ္ရြာသူေလး ဆက္ဆူဝပါလာ၊ ဦးနားေဝး ႂကြားလို႔မဆံုး။ သည္လိုန႔ဲ သူက အိမ္ေထာင္က်၊ ကေလးေတြရ၊
ကၽြန္ေတာ္က ရန္ကုန္ေရာက္သြား။ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၂၀၊ ၁၈၉၂ ခုႏွစ္က ရန္ကုန္မွ
ဆက္ဆူဝသို႔ ေခတၱျပန္လာေတာ့ လြမ္းလြမ္းနဲ႔ ဦးနားေဝးအိမ္ ကၽြန္ေတာ္ေျပးၾကည့္။
အိမ္ႀကီးေပၚမွာ သူမရိွေတာ့။
“ရြာထိပ္က နတ္စင္ကုန္းေပၚေရာက္ေနၿပီ”
ကၽြန္ေတာ့္တူကေလးမ်ားေျဟျပ၍ သိရ။ အိမ္ႀကီးကို ေရာင္းပစ္လိုက္ၿပီ။ လယ္ေတြလည္း ေရာင္းပစ္လိုက္ၿပီ။ သူတို႔လင္မယားအတြက္ တစ္ကြက္ႏွစ္ကြက္ပဲ က်န္ခဲ့။ ဦးနားေဝး သြားေတြ႔ သံုးပင္ သက္ကယ္မိုးအိမ္ကေလးမွာ ႏွီးျဖာေနတုန္းေရာက္သြား၊ သူ႔မယားလည္း အနားမွာရွိ၊ ထမင္အိုးတည္ထားေသာ မီးဖိုက မီးေျဟင္းနဲ႔ကုန္းမႈတ္၊
ျဖဴစျပဳေနၿပီျဖစ္ေသာ ဆံပင္မ်ားေပၚသို႔ ျဟေတြက်။ ငယ္စဥ္က အျပံဳးကေလး မပ်က္ေသး၊ သြားတစ္ေခ်ာင္းက်ိဳး အရြယ္နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ ႐ုပ္ကက်ေနၿပီ။
“ဟဲခ်မ္းသာ၊ ထမင္းစားသြား၊ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္”
သူတို႔ခ်ေကၽြးေသာ ငါးပိရည္က်ိဳန႔ဲ ပဲသီးျပဳတ္၊ ၾကက္ဟင္းခါးသီးျပဳတ္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္း စားလို႔ေကာင္းလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း၊ ထမင္းသံုးခါ ထပ္ထည့္ရ။
“ဟေကာင္… မင္း ငါတို႔ထမင္းဟင္းေတြ စားႏုိင္ပါ့မလား ေအာက္ေမ့ေနတာ အတြယ္သားပါလားကြ”
သူ႔ထမင္း ၿမိဳန္ေရရွက္ေရစားေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္အား ဦးနားေဝး ပီတိျပံဳးႀကီးနဲ႔ေျဟ။
“ေကာင္ေရ ေျဟမေျဟခ်င္ေတာ့ဘူးကြာ၊ ကုသိုလ္ကံမ်ား”
“မေျဟပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ”
စိတ္မေကာင္းစရာမ်ား မေျဟၾက၊ ငယ္ငယ္က ထန္းရည္ ေသာက္ၾကတ့ဲ
အေၾကာင္း၊ ေကာင္မေလးမ်ားကို ပိုးၾကတဲ့အေၾကာင္း ေပ်ာ္စရာေလးမ်ား ေရႏူးၾက။
ေဟာ… အခုတစ္ေခါက္ျပန္ေတာ့ ဦးနားေဝးတို႔လင္မယား နတ္စင္ကုန္းက
သံုးပင္အိမ္ေပၚမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ယာခင္းထဲက တဲကေလးေပၚမွာ။
“ ေတာထဲဝင္ေနတာ ေလးငါးႏွစ္ရိွၿပီကြ၊ သာေရးနာေရး အေၾကာင္းႀကီးငယ္ရိွမွပဲ ရြာကို ျပန္ျဖစ္ေတာ့တယ္”
ဦးနားေဝးက သူ႔ဘဝ တစ္စြန္းတစ္စကို ေဖာက္သည္ခ်။ ဦးနားေဝးတဲမွာ ဝေအာင္ သူစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ေနခဲ့ၿပီးေနာက္ ရြာဘက္သို႔ခရီးဆက္ခ့ဲ။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အသက္သံုးေလးႏွစ္ပဲ ပိုႀကီးသည္။ ညီအစ္ကို သူငယ္ခ်င္းလိုခ်စ္ခဲ့ၾက။ လမ္း တစ္ေလွ်ာက္လံုး သူ႔အေၾကာင္း ေခါင္းထဲကပ္ပါလာ။
“ ျဖဳတ္စားလို႔မဝဘူးေကာင္ေရ” မခ်ိတင္ကဲေျဟလိုက္ေသာ သူ႔စကားနားထဲမွမထြက္။ “ ေက်လဲက် ကင္စြမ္ပန္”
ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ အသက္ ၈၀ ရိွၿပီျဖစ္ေသာ တ႐ုတ္ႀကီး ဦးေပါင္ေပါင္ ခဏခဏေျဟေလ့ရွိသည့္စကား ကၽြန္ေတာ္သြားသတိရ။
“ ေက်လဲက် ကင္စြမ္ပန္”
ျပည္ႀကီးေပါက္တ႐ုတ္ႀကီး မပီကလာပီကလာေျဟ။
“ဗမာလို ဘယ္လိုျပန္ရမလဲဗ်ာ”
ဦးေပါင္ေပါင္က ျမန္မာျပန္ေပးတဲ့စကား။
“ထိုင္စားေနမယ္ဆို ေရႊေတာင္ႀကီးေတာင္ ၿပိဳက်သြားႏုိင္တယ္ကြ”
