ဖခင်ကို စစ်ပြုရလို၏

 

❝ ဖခင်ကို စစ်ပြုရလို၏ ❞

" ငါ သည် ဘဝမှ စုတေလျှင် တပြည်ထောင်သောမင်း၏သားဖြစ်၍ အဖကို ငါ စစ်ပြုရလို၏ ”

ရွှေမော်ဓောရင်ပြင်သည် တိတ်ဆိတ်နေသည် ။ ခါတိုင်းကြားနေကျ ငှက်သံတို့ပင် တိတ်ဆိတ်အံ့ ထင်သည် ။ ရင်ပြင်တစ်ခုလံုး အပ်ကျသံမျှကြားနေရသည် ။

ဗောလောကျန်းဒေါသည် ကိုယ်၌ ဝတ်ဆင်အပ်သော လက်ကောက် ၊ လက်စွပ်တို့ကို ချွတ်၍ ရွှေမော်ဓောဘုရားတွင် ပူဇော်လိုက်သည် ။ ဘုရားရှင်ထံ ဆုပန်ရင်း ဦးသုံးကြိမ် ချလိုက်သည် ။ ဗောလောကျန်းဒေါ၏ မျက်နှာထားတို့ တင်းမာနေသည် ။ တစ်စုံတစ်ဦးကို အမျက်သိုနေဟန် တူသည် ။

အံကို တင်းတင်းကြိတ်၍ အထက်ပါ ဆုတောင်းကို မော်ဓောဘုရားရှင်ထံ ဆုပန်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည် ။

လောကသည် ရှုပ်ထွေးသည် ။အကြောင်းမသိလျှင် ဆက်ရက်ကို ချိုးထင်တတ်ကြသည် ။ သမ က် ကို သူခိုး ထင်တတ်ကြသည် ။ ယခုလည်း သည်နှယ်ပင် ။

ဗောလောကျန်းဒေါသည် မင်းပျိုမင်းလွင် ဖြစ်လာသည် ။ မင်းညီမင်းသားတို့ တတ်အပ်သည့် အဌာရသ တစ်ဆယ့်ရှစ်ရပ်ကို ဆည်းပူးလေ့ကျင့်ခဲ့သည် ။ ဆင်ရေး ၊ မြင်းရေးအတတ်များ ကျွမ်းကျင်စွာတတ်မြောက်လာသည် ။

သုရှင်ရာဇာဓိရာဇ်စိုးရိမ်ပူပန်စ ပြုလာသည် ။ မိမိ၏ဘဝနှင့် ယှဉ်လျက် သုံးသပ်သည် ။ မိမိ၏ ငယ်ဘဝလည်း ဤနည်းနှင်နှင် ဖခင် ဗညားဦးကို ပုန်ကန်စဉ် ကာလသည် ဗောလောကျန်းဒေါ အရွယ်မျှပင် ဖြစ်သည် ။ ယခုလည်း ဗောလောကျန်းဒေါ မိမိကိုပုန်ကန်သော် မခက်ပြီလော ။

“ ဝဋ်ဟူသည် နှစ်ဘဝမကူး ”

ဆိုစကားကို ရာဇာဓိရာဇ် သတိတရ ရှိလှသည် ။ မိမိကိုယ်တိုင် ဖခင်ကို ပုန်ကန်ဖူးသည် ။ ယခုလည်း မိမိကို သားဖြစ်သူ ဗောလောကျန်းဒေါ မပုန်ကန်ဟု အတတ်မပြောသာ ။

ရာဇာဓိရာဇ်၏ ရင်ဝယ် ပူလောင်လာသည် ။ မိမိကဲ့သို့ အဖြစ်မခံနိုင် ။ “ ကိုယ့်မချိ အမိသော်လည်း သားတော်ခဲ ” ၊ ဗောလောကျန်းဒေါကို အချိန်မီ တားဆီးရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။

အဲဂေါင်ပိန်ကို ခေါ်လိုက်သည် ။နှစ်ကိုယ်ကြား အမှာစကား ပါးလိုက်သည် ။

“ ရှေ့ကငါ ဒဂုံတွင် ခြားနားသောအခါ ငါ့အသက် ကိုယ်နှင့် အရှိသာ မဟုတ်လော ၊ ခြားနား ထောင်ထားချေသော် အရေးမဖြစ်ချေလား နင်ကိစ္စပြီးခဲ့စေ ”

အဲဂေါင်ပိန် စိတ်မချမ်းမြေ့ ဖြစ်ရသည် ။ ရာဇာဓိရာဇ်ကား ရွှေနန်းရှင် ။ ဗောလောကျန်းဒေါ ကား သားတော် ၊ မိမိမူကား စေသည့်ကျွန် ၊ ထွန်သည့်နွား ။

အမိန့်တော်မြတ်ကို ဦးထိပ်ပန်ရသည်က ငယ်ကျွန်တို့၏ ဘ၀ ၊ နှလုံးသားက လက် မခံငြားတာဝန် နှင့် ဝတ္တရားကိုကား မျက်ကွယ်ပြုရန် ခက်သည် ။ အဲဂေါင်ပိန်၏ စိတ်တို့ ရှုပ်ထွေးနေခဲ့သည် ။ အမိန့်တစ်ဖက် ၊ စိတ်ဆန္ဒတစ်ဖက် လွန်ဆွဲ၍သာ နေတော့သည် ။

အဲဂေါင်ပိန် မတတ်သာ ။ အမိန့်တော်မြတ်ကို နာခံရင်း ပဲခူးသို့ ထွက်ခဲ့သည် ။ ရွှေမော်ဓောရင်ပြင်ပေါ်၌ ဗောလောကျန်းဒေါကို တွေ့ရသည် ။ အေးမြသည့်ဘုရားရိပ်ဝယ် အဲဂေါင်မိန်၏စိတ်တို့ ပူလောင်စွတကား ။

ဗောလောကျန်းဒေါကား ငယ်ရွယ်သူ တစ်ယောက်ပင် ဖြစ်သည် ။ မင်းပျိုမင်းလွင်ဘဝနှင့် နိုင်ငံ၏ အတောက်ပဆုံး ကြယ်တစ်ပွင့်ဖြစ်သည် ။ နောင်တစ်ချိန် ဟံသာဝတီ နေပြည်တော်ကြီး၏ အားထားရမည့် မင်းသားတစ်ပါးလည်း ဖြစ်သည် ။ ဖခင်၏အရိုက်အရာကို အမွေခံမည့် သူလည်း ဖြစ်သည် ။

ဟံသာဝတီ မင်းနေပြည်တော်၏ အားထားရမည့် မျိုးဆက်သစ်တစ်ဦးအဖြစ် ဗောလောကျန်းဒေါ ကို မြင်နေမိသည် ။ သို့တိုင် ရာဇာဓိရာဇ်အမိန့်ဖြင့် ဤသူငယ်ကို ကွပ်မျက်ရပေတော့မည် ။ သူ့ရှင်၏ အတ္တလွန်ကဲမှုကြောင့် ဟံသာဝတီ၏ သွေးသစ်တို့ မြေ ခ ရပေတော့မည် ။

အဲဂေါင်ပိန်သည် ဗောလောကျန်းဒေါ ကို ကြည့်၍ စိတ်မကောင်းဖြစ်မိသည် ။ ခမျာဘုရားရှင်၏ အရိပ်အာဝါသအောက်ဝယ် အေးချမ်းမှုကို ခံစားနေရှာသည် ။ ရွှေမော်ဓောဘုရား၏ ထီးတော်မှ ခေါင်းလောင်းသံလွင်လွင်တို့သည် သာယာစွာ လှုပ်ခတ်နေကြသည် ။ ငှက် မြက်နားပေါ်ဝယ် နားခိုနေသော ခိုဖြူ ၊ ခိုပြာတို့ပင် ဗောလောကျန်းဒေါ ၏ အနာဂတ်ကို မသိ၍ထင့် တီတီတာတာ ခွန်းချိုဖွဲ့နေကြရှာသည် ။

အဲဂေါင်ပိန်သည် ဗောလောကျန်းဒေါ ၏ နောက်ပါးဝယ် ပျပ်ဝပ်စွာ ဒူးတုပ် ခစားလိုက်သည် ။ မင်းသားငယ်၏ အာရုံကိုအနှောင့်အယှက် မပေးလို ။ ငြိမ်းချမ်းနေသော စိတ်အလျဉ်ကို မထိခိုက်စေချင် ။ သို့ကြောင့် မင်းသားငယ်၏ ကိစ္စကြီးငယ် မပြီးသေးသမျှ ဒူးတုပ်၍သာ ခစားနေမိသည် ။

ဗောလောကျန်းဒေါ သည် မော်ဓောဘုရားရှင်အား မော့ကြည့်နေသည် ။ ကြည်ညိုသပ္ပါယ်လှသော စေတီတော်မြတ်ကား ရှုကြည့်၍ မဝ ။ ဖူးမြော်၍ မဆုံး ပီတိတွေ ဖုံးနေသည် ။ မင်းသားငယ်၏ မျက်နှာဝယ် ကြည်နူးမှု ၊ ငြိမ်းအေးမှု ၊ နှစ်သက် မှု ၊ အားလုံးယှက်နွယ်နေတော့သည် ။

ခဏအကြာဗောလောကျန်းဒေါ ထိုင်ရာမှ ထရပ်လိုက်သည် ။ ပြန်ရန်အလှည့် အဲဂေါင်ပိန် ကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ မျက်နှာတော်တင်းမာသွားသည် ။ အကြောင်းထူးပြီဟု သိလိုက်သည် ။ အမေးတော်ရှိသည်တွင်-

အဲဂေါင်ပိန်လျှောက်ထားဝံ့သည် ။ သုရှင် ရာဇာဓိရာဇ်၏ အမိန့်တော်စကားကို လျှောက်ထားလိုက်သည် ။ နှလုံးသားမှ လာသော စကားမဟုတ်သဖြင့်အနည်းငယ် ခက်ထန်နေဟန် တူသည် ။

ဗောလောကျန်းဒေါ နားလည်လိုက်ပြီ ။ အဲဂေါင်ပိန်သိရန် အလို့ငှာ ပြောလိုက်သည် ။  “ ငါသည် မင်းညီမင်းသားတို့ တတ်အပ်သောအဋ္ဌာရသအတတ်ကိုသာ သင်ယူခြင်းဖြစ်သည် ။ ခမည်းတော်အပေါ် မကောင်းစိတ်ဖြင့် မကြံပြီ ။ ခမည်းတော်ကသာ ငါ၏ အမိကို ပစ်ပယ်သည် ။ ခမည်းတော်ကြောင့် မိခင် စိတ်သောက ကြီးစွာဖြင့် နတ်ရွာစံခဲ့ရသည် ။ ငါမူကား ခမည်းတော်အပေါ် မကောင်းသော အကြံ ၊ မမှန်သော သစ္စာကို မပြုခဲ့ ။ သို့တိုင် ခမည်းတော် ငါ့အား အလိုမရှိမှု ခေတ္တခဏမျှသာစောင့် "

ဗောလောကျန်းဒေါသည် ဖခင်ရာဇာဓိရာဇ်၏အမိန့်ကို နာခံရန် အသင့် ဖြစ်နေသည် ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သေလူအဖြစ် သတ်မှတ်လိုက်သည် ။ ထိုသည့်နောက် အထက်၌ ဖော်ပြခဲ့သော တောင်းဆုကို ပန်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပေတော့သည် ။

ရာဇာဓိရာဇ်၏ စိတ်တို့ ယောက်ယက်ခတ်နေသည် ။ အိမ်တော်ထက်သို့ တက်လာနေသည့် အဲဂေါင်ပိန်ကို အမောတကော မေးလိုက်သည် ။ “ ကိစ္စပြီးခဲ့၏လော "

အဲဂေါင်ပိန်လည်း သူ့ရှင် ရာဇာဓိရာဇ်ကို ဦးညွတ်ခစားရင်း “ မှန်လှပါ ။ ကိစ္စပြီးမြောက်ခဲ့ကြောင်းပါ အရှင် ” ဟု လျှောက်တင်လိုက်သည် ။ သို့တိုင် ရာဇာဓိရာဇ်၏ စိတ်ဝယ်ကျေနပ်မှုအရိပ်အယောင်ကို မတွေ့။

“ သင်းက ဘာများ မိန့်သေးသနည်း ” ဟု အမေးတော်ရှိလာသည် ။

အဲဂေါင်ပိန်လည်း မင်းသားငယ် ဗောလောကျန်းဒေါ ပြောသမျှ ပြန်လည် လျှောက်တင်လိုက်သည် ။ အရှင့်သားသည် မင်းသားတို့တတ်အပ်သော ၊ အဋ္ဌာရသ တစ်ဆယ့်ရှစ်ရပ်ကိုသာ တစ်ဖက်ကမ်းခတ် တတ်မြောက်အောင် လေ့ကျင့်နေခြင်းသာ ဖြစ်ပါကြောင်း ၊ အရှင့်အပေါ်၌ စိတ်အားဖြင့် လည်းကောင်း ၊ ကိုယ်အားဖြင့် လည်းကောင်း ၊ ပြစ်မှားရန် အကြံမရှိ ၊ အရှင်မင်းကြီးကသာ ယင်းတို့ သားအမိအပေါ် အထင်မှားခြင်းဖြစ်ကြောင်း ၊ မိခင်ကို လျစ်လျူရှုခဲ့သဖြင့် သောကဖြင့် နတ်ရွာစံသွားရကြောင်း အမှာစကားပါးလိုက်ပါသည် ။

“ နောက်ထပ် ဘာများ မိန့်သွားသေးသလဲ အဲဂေါင် ”

“ မှန်လှပါ ၊ အရှင်၏ အမိန့်တော်ကို ကြားဘိသကာလ ၎င်း၏ကိုယ်၌ ဝတ်ဆင်အပ်သောလက်ကောက် ၊ လက်စွပ် ၊ လက်ကြပ် တို့ကို ချွတ်၍ ရွှေမော်ဓောဘုရားတွင် လှူဒါန်းခဲ့ပါသည် ။ “ ဤဘဝ စုတေလျှင် တပြည်ထောင်မင်း၏ သားအဖြစ်နှင့် အရှင့်ကို စစ်ပြုရပါလို၏ ” ဟု နောက်ဆုံးစကား မြွတ်ကြားသွားပါသည် အရှင်ဘုရား ”

“ ဒီသူငယ် အတော်ပင် အငြိုးကြီးပေသည် ။ ငါ့စိတ်နှင့် တူစွ ။ ဤသို့ဆိုလျှင်ငါလည်း သင်းနည်းတူ သစ္စာပြုရပေတော့မည် ”

ရာဇာဓိရာဇ်၏ မျက်နှာဝယ် ခက်ထန်ခြင်း၊ လက်စားချေလိုခြင်း၊ မုန်းတီးခြင်း၊ ရွံ့ရှာခြင်းတို့ စီးမျောနေသည် ။ ဘုန်းလက်ရုန်း နှင့် ပြည့်စုံသော မင်းဧကရာဇ်အပေါ်၌ ဤသူငယ်၏ လက်စားချေချင်သည့်ဆုတောင်းသည် “ ငြေှာင့်” တစ်ခုနှင့်သာ တူတော့သည် ။ အဆိုပါ ဆူးငြေှာင့်ကို နုတ်ပစ်မှ ဖြစ်မည် ။ သို့ကြောင့် ရာဇာဓိရာဇ်လည်း ထပ်တူဆုတောင်းလိုက်သည် ။

“ ဗောလောကျန်းဒေါ တစ်ပြည်ထောင်မင်း၏ သားဖြစ်၍ ငါ့ကို စစ်ပြုလတ်သော် ငါက ဆင်နှင့်တိုက်၍ နိုင်စေသော် ”

ရာဇာဓိရာဇ်၏ လက်စားချေ ဆုတောင်းသံသည် ဟံသာဝတီ နေပြည်တော် တစ်ဝန်း၌ ပဲ့တင်ထပ်၍ သွားလေတော့သည် ။

ကျွန်ုပ်သည် ရာဇာဓိရာဇ် အရေးတော်ပုံကျမ်းကြီးကို ဖတ်၍ သက်ပြင်း အခါခါချလိုက် မိသည် ။ လူတို့သည် မိမိဘဝ ရပ်တည်ရေး ၊ မိမိအာဏာတည်မြဲရေးတို့အတွက် သားအဖပင် ဖြစ်လင့်ကစား အမျက်ပွားတတ်ကြပေသည် ။ ဤဘဝနှင့် အမျက် မပြေ ၊ နောင်ဘဝသို့တိုင် အမုန်းတရားများကို ယူဆောင်သွားတတ်ကုန်၏ ။

လာဘ ၊ ဒေါသ ၊ မောဟ ၊ မာန်မာနတရားများ ကြီးစိုးခြယ်လှယ်နေသရွေ့ လူ့ဘောင်လောကသည် မည်သည့်အခါမျှ ငြိမ်းချမ်းသာယာရှိလိမ့်မည်မဟုတ်ပါတကား ။ ။

( ဆောင်းပါးရှင် သိန်းမြင့် ညို ( ချောက် ) သည် မျက် မှောက်ရေးရာနှင့် နိုင်ငံရေးဆောင်းပါးများ ရေးသားသူ ဖြစ်သည် )

◾ သိန်းမြင့် ညို ( ချောက် )

📖 7 Day news ဂျာနယ်

September 18 , 2019

koaungnaingoo.blogspot.com

.