🔘 ဟယ္ တယ္မလြြယ္ပါလား
“ဦးေလး ကၽြန္မေရႊဝယ္ခ်င္လို႔ လိုက္ခဲ့ပါဦး”
ကၽြန္ေတာ့္တူမ တင္တင္ရီသည္ ေတာမွ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အေမာတေကာ အပူကပ္ေလ၏။
“ပိုက္ဆံေပး ငေအးေတးဆိုလို႔ဟာ ေငြရွိ ဝယ္လိုက္ေပါ့ဟယ္၊ ရွင္းေနတာပဲ”
“ေငြန႔ဲဝယ္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေရႊ ေရႊခ်င္းလဲမွာ၊ ရြာက မဂၤလာေဆာင္မွာ ဆြဲဖို႔”
သည္လိုနဲ႔ ေစ်းသို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကေလ၏။ ေအာက္တိုဘာ ၁၆ ရက္ေန႔က။
ပထမ ေဖာင္းေဖာင္းတို႔ေရႊဆိုင္။
“ဒါေလးက ဘယ္ေလာက္သားလဲဟင္”
“သံုးက်ပ္သံုးေရြး မမ”
“ဘယ္ေလာက္က်လဲ တြက္ၾကည့္ပါဦး”
ေဖာင္းေဖာင္းက သြယ္ေပ်ာင္းေနေသာ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားနဲ႔ တြက္စက္ကို ႏိွပ္၊ က်သင့္တန္ဖိုးေျဟ၊ အေလ်ာ့တြက္နဲ႔လက္ခပါ ထည့္တြက္။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ့္တူမက သူ႔အထုပ္ကိုေျဖ၊ ေရႊဆြဲႀကိဳးတစ္ကံုး၊ အေခါက္ေမာင္းကြင္း လက္စြပ္တစ္ကြင္း၊
ေက်ာက္နီလက္စြပ္ တစ္ကြင္း၊ ငါးမူးသား ေရႊဒဂၤါးျဟးတစ္ခုထြက္လာ။
“ဒါေတြနဲ႔လဲမယ္ ခ်ိန္ၾကည့္ဟယ္”
“ဟင္… အစ္မ၊ကၽြန္မတို႔က ျပင္ပေရႊမဝယ္ဘူး၊ ဒီလိုလုပ္ပါလား၊ အစ္မတို႔ေရႊကို
ေဘးမွာသြားေရာင္း၊ ရတဲ့ပိုက္ဆံနဲ ဒီဆြဲႀကိဳးကိုဝယ္”
“ေအး… ေကာင္းသားပဲ၊ လာငါ့တူမ”
ကၽြန္ေတာ့္အသိ ေရႊဆိုင္ေရာက္။
“ႀကိဳးက ၁၄ ပဲရည္၊ ဒဂၤါးက အနာေလးပါတယ္၊ ဒီေမာင္းကြင္းက အင္း… အဲ… နည္းနည္းဖန္တယ္ဗ်ာ”
သူက ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ရင္းေျဟ။
“ေပးစမ္းဗ်ာ”
ကၽြန္ေတာ္သူ႔လက္မွ ေရေႏြးၾကမ္းကိုယူေမာ့။
“ဘယ္မွာ ဖန္လို႔လဲဗ်ာ၊ အေနေတာ္ပါပဲဗ်ာ”
“ဟာ… ဦးခ်မ္းသာကလည္း၊ ေရေႏြးၾကမ္းကိုေျဟတာမဟုတ္ဘူး၊ ဒီအေခါက္က
နည္းနည္းဖန္တယ္လို႔ ေျဟတာဗ်ာ”
“အို… မသိပါဘူးဗ်ာ၊ ကဲ… ဖန္တာ ငန္တာအသာထား၊ အားလံုးတြက္စမ္းဗ်ာ၊ ဘယ္ေလာက္ရႏုိင္မလဲ”
တစ္ခုၿပီးတစ္ခုခ်ိန္ၾကည့္၊ ေစ်းျဖတ္၊ စုုစုေပါင္း ေရႊသားအေလးခ်ိန္ သံုးက်ပ္ တစ္မူးသား။ အားလံုး တန္ဖိုးသင့္။ ရမည့္ေငြပမာဏေျဟ။ (အေလ်ာ့တြက္လက္ခမပါ။)
“ငါ့တူမေရ… သူေပးတဲ့ေစ်းနဲ႔ဆို တို႔က ၉၀၀၀၀ ေတာင္လိုက္ရဦးမွာေဟ့”
“ကိုးေသာင္းဆို ဦးေလး ႏွမ္းကိုးတင္း ထုတ္ေရာင္း ရေတာ့မွာေပါ” (ႏွမ္းတစ္တင္း တစ္ေသာင္း)
“လာ… လာ… ငါ့တူမ အျခားဆိုင္သြားၾကဦးစို႔၊ နင္ဝယ္တဲ့ဆိုင္ကို သြားမယ္၊ ေစ်းခ်င္းတူရင္ ခင္ဗ်ားဆီ ျပန္လာခဲ့မယ္ဗ်ိဳ႕”
ဆိုင္ရွင္ကို ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခဲ့။
“ကၽြန္မ ဒီဆိုင္ကဝယ္တာ၊ ဒါေတြအားလံုး”
“ေအး… ေကာင္းတယ္၊ သူ႔ဆိုင္ျပန္ေရာင္းမယ္၊ ဟင္… ဆိုင္ကခုထိ မဖြင့္ေသးပါလားဟ”
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ ဒန္အိုးသည္မက ထြက္လာ။
“ဖီးဖီးတို႔ ဒီေန႔ဆိုင္မထြက္ဘူး ဦးေလး၊ ဘုရားဖူးသြားၾကတယ္”
အဲဒါမွ ဂြပဲ။ သည္ဆိုင္ကလုပ္တ့ဲ ၁၅ ပဲရည္ ဟိုဆိုင္က ၁၄ ပဲတဲ့။ အေခါက္က နည္းနည္းဖန္သတဲ့။ ခက္ဘူးလား။ မခက္ပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္အသိ ေရႊဆိုင္ေတြမွ ျပည့္လို႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဦးသာဝဆိုင္ေရာက္ ေတြ႔ပါၿပီ၊ ႏို႔အံုႀကီးႏွစ္လံုးက ေက်ာက္ဖရံုသီး အလယ္က ပိုင္းၿပီးကပ္ထားသလိုပဲ။ ဗိုက္ႀကီးက အခ်ိန္ႏွစ္ဆယ္ဝင္ စဥ့္အိုးေလာက္ရိွတယ္ဗ်ာ့။
“ဘာကိစၥလဲ ဦးခ်မ္းသာ၊ ေငြေခ်းခ်င္လို႔လား (သူ႔ဆီက ေငြအျမဲေခ်းေနက်)
မ်က္ႏွာက ျပံဳး၊ မ်က္လံုးက အေရာင္တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္၊ ဗိုက္ႀကီးလက္ဝါးနဲ႔ပြတ္ ရင္းေျဟ။
“ေငြေခ်းရေအာင္လာတာ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ့၊ ေရႊေရာင္းခ်င္လို႔”
အမွတ္မထင္ ေခြးေခ်းတံုး ဝါးစားမိသကဲ့သို႔ မ်က္ႏွာေတြသြား။
“ေရႊမဝယ္ခ်င္ဘူးဗ်ာ၊ ေရာင္းပဲေရာင္းခ်င္တယ္”
ေလသံေပ်ာ့ကေလးနဲ႔ေျဟ။
“ဘာေၾကာင့္လဲဗ်ာ”
“ေရႊေစ်းက ေနာက္ကထိုးက်ေနတယ္ဗ်ာ”
မဟန္ေသး။ ကၽြန္ေတာ့္တူမ လက္ကုပ္၊ ခပ္သုတ္သုတ္ထြက္ခဲ့။
“ညည္းတို႔ဆီက ဝယ္တုန္းက ၁၅ ပဲရည္ေျဟၿပီး ေရာင္းလိုက္ၾကတယ္၊ ခုတို႔ တစ္ေစ်းလံုးက ေရႊဆိုင္ေတြ လိုက္ျပၿပီးၿပီ၊ ၁၃ ပဲလို႔ေျဟေနၾကပါလား”
ေတာသူမ သံုးေယာက္က ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ေျဟေနၾကေလ၏။ ခ်ိဳေခ်ာင္ ဝါးနဲ႔ေတာ့ သူမ မစြာက်ယ္တို႔ေတြ႔ၾကေလၿပီ။ ေခ်ာင္ေခ်ာင္တို႔ဖြင့္ထားေသာ “ဝါးရီး” အမည္ရွိဆိုင္ေရ႕မွာ။
“အစ္မႀကီးတိုးတိုးေျဟပါ”
“ေဟ့… တို႔ေတာသူမေတြက က်ယ္က်ယ္ပဲေျဟတက္တယ္၊ မဟုတ္ဘြင္းဘြင္း ဟုတ္ ဘြင္းဘြင္းပဲေအ့၊ ညည္းတို႔ကေတာသားနာေပါက္ဆိုၿပီး ေဆာ္တာေပါ့ေလ၊ ဘယ္ႏွယ္ ၁၃ ပဲရည္က ၁၅ ပဲရည္တဲ့ေတာ့”
ေခ်ာင္ေခ်ာင္ေယာက်္ား ဝါးဝါးဆိုသူ ပ်ာပ်ာသလဲထြက္လာ။
“အစ္မေရ… မွားေရာင္းလိုက္မိတာပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ေရႊျပန္ေပး၊ အစ္မတို႔ပိုက္ဆံ ျပန္ယူပါ၊ ေက်ပါေနာ္”
ဝါးဝါးက ဖံုးဖံုးဖိဖိေျဟ၊ သူ႔ေရႊယူ၊ ေငြျပန္ေပး။
“လာေဟ့… ငါ့တူမ၊ တို႔ၾကားညပ္ေနပါဦးမယ္၊ တစ္မ်ိဳးၾကံၾကေသးတာေပါဟယ္”
ကၽြန္ေတာ္တို႔ တူအရီးႏွစ္ေယာက္ အိမ္သို႔ျပန္ေရာက္၊ ေရအိုးစင္မွ ေရေအးေအး တစ္ခြက္ခပ္ေသာက္။
“ေပးစမ္း နင့္ေရႊေတြ”
ဆြဲႀကိဳးက ဂ်ိတ္ကိုေျဖ၊ ေရႊဒဂၤါးထိပ္က ကြင္းကေလးထဲ ဆြဲႀကိဳးအစကိုထည့္၊ လက္စြပ္က ကြင္းေတြကိုထည့္၊ ဂ်ိတ္ကိုျပန္ပိတ္။
“ေရာ့ ဆြဲၾကည့္စမ္း၊ ဟုိဆြဲႀကိဳးက သံုးက်ပ္သံုးေရြး၊ အခု နင့္ဆြဲႀကိဳးက သံုးက်ပ္တစ္မူးသားေတာင္ ရိွပါတယ္ဟာ”
“ဝက္သားတြဲႀကီးလိုပဲ၊ မလွဘူး”
(ေတာရြာမ်ားတြင္ ဝက္သားကိုႏွီးနဲ႔တြဲၿပီးေရာင္းၾကသည္)
“ဝက္သားတြဲမကလို႔ အမဲသားတြဲပဲျဖစ္ျဖစ္ဟယ္၊ နင္ရိွတဲ့ေရႊနင္ဝတ္တာ ဘယ္သူ႔ဘာမွဳရမလဲဟယ္၊ ဟုတ္ဘူးလား”
“အင္း… ဟုတ္”
ဘယ္ႏွယ္ဗ်ာ၊ သံုးက်ပ္သားခ်င္းအတူတူ ကိုးေသာင္းေတာင္ ထပ္လိုက္ရဦးမယ္ဆိုေတာ့။
ဟင္… တယ္မလြယ္ေသးပါလား။
ေမာင္ခ်မ္းသာ
