⚫ နင့္ကို ငါႀကိဳက္တယ္၊ ငါ့ကို နင္ႀကိဳက္မလား
၂၀၀၂ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၃၁ ရက္ေန႔ သရက္ၿမိဳ႕ အိုေက ေျမပဲဆားေလွာ္ ကိုယ္စားလွယ္ ေဒၚၾကည္ေလးထံမွ ျပန္အလာ ပဲ့ေထာင္လိုင္းေပၚမွာ လူငယ္အတဲြေလးကို ေတြ႔ရတယ္ခင္ဗ်ာ့။ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ တည့္တည့္က ခံုေပၚမွာလာထိုင္ၾကတာ။
ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးရဲ႕ မရမ္းေစ့ေရာင္ လက္သည္းကေလးမ်ားကို တယုတယ ရြရြေလးပြတ္သပ္။ ေကာင္မေလးက ေကာင္ေလးရဲ႕ ရွပ္အကၤ်ီၾကယ္သီးမ်ားကို ထိေတြ႔။ ကယုကယ ခ်စ္တံု႔ကင္စကားေလးေတြ ဖလွယ္လို႔။ လူငယ္ဘာဝ။ အင္း ေမာင္ခ်မ္းသာတို႔ က်င္လည္က်က္စားေနရသည့္ ဘဝႏွင့္ ကြာဘိျခင္း။
ေမာင္ခ်မ္းသာတို႔ဘဝက-
“ဦးခ်မ္းသာေရ လုပ္ၾကည့္ေနတုန္းပဲဗ်ိဳ႕၊ အဆင္ေျပမယ္လို႔ခန္႔မွန္းရတာပဲ”
ေျမပဲလံုးဆန္ ေစ်းႏႈန္း ႏွစ္ဆ သံုးဆျဖစ္သြားေတာ့ ေျမပဲဆားေလွာ္ ငါးက်ပ္တန္ထုပ္မျဖစ္၊ ၁၀ က်ပ္တန္လုပ္မရ။ ဆုိင္ရွင္ ေဒၚၾကည္ေလးသား ကိုဦးန႔ဲ စည္းဝါး႐ိုက္၊ ၂၅၄ က်ပ္တန္ေအာက္ခံထုပ္ဖို႔ညိႇ။ အေခါက္ေခါက္ အခါခါလာ ။ အဖန္ဖန္အထပ္ထပ္ညိႇ၊ သရက္ကို အရာက္ပို႔ရမယ့္ေစ်း၊ ကိုဦးတို႔က ျပန္ျဖန္႔မည့္ေစ်း၊ တဆင့္ခံက ျပန္လႊတ္ရမည့္ေစ်း၊ လက္လီဆိုင္က ျပန္ေရာင္းရမည့္ေစ်း စသည္အားျဖင့္။
ေလွာ္လိုက္ၿပီ။ ထုပ္လိုက္ၿပီ၊ ေရာင္းၾကည့္ေနၿပီ။ ေရာင္းေနၿပီ။ အဝယ္လိုက္ရဲ႕လား၊ ဝယ္စားသူရဲ႕ အျမင္ကဘယ္လိုလဲ။ ေတြးၾကည့္မေနႏုိင္ဘူးခင္ဗ်ာ့၊ ေျပးၾကည့္ရတယ္။
ေျပးၾကည့္ ေျပးၾကည့္၊ ျမင္ၿပီ ျမင္ၿပီ၊ အကဲခပ္လို႔ရၿပီ။
သည္လိုမ်ိဳးခင္ဗ်ာ့။
အတြဲကေလးမ်ားကဲသို႔ ႏုရြမေနႏုိင္ဘူးဗ်ိဳ႕။ ေရတံခြန္ေဇာက္ထိုးက် အတင္းခုန္ခ်၊ တံုးတိုက္တိုက္ က်ားကိုက္ကိုက္ ဒုန္းတရၾကမ္း ေလွာ္ခတ္ၾကရတာဗ်ိဳ႕။
“ဘယ္လိုသေဘာရလဲကိုခ်မ္းသာ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ လႊတ္ခ်င္ၿပီ”
ၾသဂုတ္လ လကုန္ပိုင္း၊ ေျမပဲေတာင့္အသစ္ေပၚေတာ့မည္၊ ေငြက ခဏအားေနသျဖင့္ ထည့္ထားေသာ ပဲတီစိမ္းကေလးမ်ား ျပန္လႊတ္ရေတာ့မည္။ မေအာင့္ႏုိင္ဘူးဗ်ိဳ႕၊ ေငြအတြက္ဗိုက္ကနာေနၿပီ။
“လႊတ္လိုက္ေတာ့ ကိုစံအုန္းေရ”
မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ ေနာင္ခါလာေနာင္ခါေစ်း၊ ေရွ႕လုပ္ငန္းက ရိွေသး။ ၂၇ ရက္ေန႔က
၆၉၀၀ နဲ႔လႊတ္လိုက္တယ္။ ၂၈ ရက္ေန႔ ၇၀၀၀- ၇၂၀၀ ျဖစ္သြားတယ္။ ၂၉ ရက္ေန႔ ၇၅၀၀၊ ၃၀ ရက္ေန႔ ၇၆၀၀။ အင္း… မထိုက္ေတာ့လည္း မရေပဘူးေပါ့။
“ဘယ္လိုလဲကိုခ်မ္းသာ ယူမွာလား၊ ခင္ဗ်ားမယူဘူးဆို ကိုေမာင္ေမာင္ကို လွမ္းေခၚလိုက္ေတာ့မယ္”
ပြဲစားကိုခ်စ္ပိန္သည္ သူ႔ပြဲ႐ံုေရာက္လာေသာ ေျမပဲေတာင့္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ့္ကို ေရွးဦးေခၚျပ၏။ ဦးစားေပးသည့္သေဘာ။ ေျမပဲအိတ္ကို ပုတ္ၾကည့္၊ ေျမပဲေတာင့္ အနည္းငယ္ ထြင္ၾကည့္၊ ရက္ေစ့အသက္ျပည့္ပဲလား။ စားရမယ့္ ပဲလား။ အိတ္ထဲက ပါသြားမည့္ပဲလား။
“ဒီဘက္က ၁၀ လံုးကိုေတာ့ ႀကိဳက္တယ္၊ ပဲသားျပည့္တယ္၊ ဟိုဘက္က ၁၅ လံုးပံုကိုေတာ မႀကိဳက္ဘူးဗ်ာ၊ ၁၀ ရက္ေလာက္ေစာၿပီး ႏုတ္လာတဲ့ပဲ၊ အဆန္ထြက္ ညံ့မယ္ဗ်ာ၊ ပဲသားလည္းႏုမယ္ဗ်ာ”
ထိုအခ်ိန္တြင္ ပဲအဝယ္သမား ေမာင္စိန္ေသာင္းကလည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ပဲမ်ားကို ထြင္ၾကည့္ေနၿပီ။ ဆ,ၾကည့္ေနၿပီ၊ ဝယ္သင့္ မဝယ္သင့္။ သို႔ေသာ္ သူသည္ အလိုက္သိပါ၏။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ဆိုင္ထားေသာေၾကာင့္ ဘာမွ်မေျဟ၊ ခဏ ေဘးေရွာင္ထြက္သြားေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မတည့္လွ်င္ေတာ့ သုတ္မည္ဆိုသည့္သေဘာ။
“ ေနဦး ပြဲစားေရ စဥ္းစားဦးမယ္ဗ်ာ”
ေရႊမိုးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဘက္သို႔ ထြက္ခ့ဲ၏။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ကိုထူး၊ ကိုဝင္းတို႔နဲ႔ဆံု။ ေစ်းအေနအထားကိုစဥ္းစား၊ ပဲအေနအထားကိုစဥ္းစား။ မိုးရြာမွာလား၊ေနပူမွာလား၊ မိုးရြာလွ်င္ ပဲလွန္းလို႔မရ၊ ေနပူမွ ပဲလွန္းလို႔ရမည္။ ႏွမ္းေစ်းကေတာ့ ဘယ္လိုလဲ၊ ၄၈၀၀၀ မွ ျပဳတ္က်လာခဲ့ေသာႏွမ္းသည္ ေစ်း ၃၀၀၀၀ ေအာက္သို႔ တစ္ရက္ဆင္းသြား၊ ၃၃၀၀၀ ျပန္ျဖစ္ ၊ စားအုန္းဆီကေကာ ဘယ္လိုလဲ၊ ေငြေစ်းကေကာ၊ ယေန႔လက္ရိွေပါက္ေစ်း၊ နက္ျဖန္ျဖစ္ႏုိင္မည့္ အလားအလာ ေနာက္တစ္ပတ္ၾကာ
ျဖစ္လာႏုိင္မည့္ အေျခအေန။ ပဲနဲ႔ေစ်းကေတာ့ မဆိုးပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ပဲသားက ႏုလွသဗ်ာ “ကဲပါဗ်ာ၊ ဆြဲလိုက္ၾကတာေပါ့၊ ေနာက္မွ ၾကည့္ရွင္း”
ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးေနာက္ ကိုခ်စ္ပိန္ပြဲ႐ံုဘက္ျပန္လွည့္၊ ဗာဒံပင္ေအာက္တန္းလ်ားေလးမွာ ထိုင္၊ အဖန္ကေလး တစ္က်ိဳက္ေသာက္။
“ဘယ္လိုလဲ ပြဲစားေစ်းမျပင္ေတာ့ဘူးလား”
“ကိုခ်မ္းသာေရ အဝယ္ေတာ္ ေမာင္ရွဴးရွားန႔ဲ တည့္သြားတယ္ဗ်ိဳ႕၊ ဆိုတဲ့ေစ်းပဲ”
အဝယ္ေတာ္ ေမာင္ရွဴးရွားဆိုတာ ရွဴးရွဴးရွားရွား ဝူးဝူးဝါးဝါးနဲ႔ေဒါသ
အလြန္ႀကီးတတ္လြန္းလို႔ သူ႔ကို ေမာင္ရွဴးရွားလို႔ေခၚေနၾကတာ။
“သူက မ်ိဳးအတြက္ ဝယ္တာတဲဗ်ိဳ႕၊ ေစ်းေတာင္မဆစ္ဘူးဗ်ာ”
ကဲ ေကာင္းေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ခ်ိန္ဆ စဥ္းစားေနတုန္းရိွေသး၊ သူက သုတ္သြားၿပီ။ သည္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေရာင္းအဝယ္ေလာကမွာ ေရွ႕ေနာက္ စဥ္းစားခ်ိန္မရ၊ အိမ္ျပန္ မိန္းမနဲ႔တိုင္ပင္ခ်ိန္မရ။ ေငြေစ်း ေရႊေစ်း စနည္းနာေနခ်ိန္မရ။ ဟန္ေဆာင္မေနန႔ဲ မူမေနနဲ႔။ ေၾကာင္ကေလးကဲ့သို႔ ေညႇာင္ေညႇာင္ လုပ္မေနနဲ႔၊ေရာင္းခ်င္တယ္ေနာ္ ဝယ္သူကို မလြတ္တမ္းဖမ္း၊ ကမန္းကတမ္းေရာင္းခ် ေရာင္းၿပီးမွ တက္သြားလည္း ခံေပေရာ့။ ဝယ္ခ်င္တယ္ေနာ္၊ ေတြ႔ေနၿပီ၊ ေအာက္တန္းႀကိဳက္တာေတြ မႀကိဳက္တာေတြ အသာေဘးခ်ိတ္၊ သိမ္းက်ံဳးဝယ္ပစ္လိုက္။ ဝယ္ၿပီးမွ ေစ်းထိုးက်သြား။ မွားသြားၿပီ၊ သိတယ္၊ ျပန္ျပင္လို႔မရ။ အခ်ိန္မရဘူးဗ်ာ့၊ အခ်ိန္၊ အေျခအေန လုလုပ္ၾကရတာ။ က်ားမ်ား၊ ျခေသၤ့မ်ားေတြရာသားေကာင္ မလြတ္တမ္း ဖမ္းအုပ္ၾကရသလို ပါပဲဗ်ာ။ လုဝယ္၊ လုေရာင္း၊ ဟန္တာလည္းရ၊ မဟန္တာလည္းရ၊ ဒါသည္ေန႔
ေမာင္ခ်မ္းသာတို႔ က်င္လည္ေနၾကရသည့္ လက္ေတြ႔ဘဝ။ နင့္ကိုငါႀကိဳက္တယ္၊
ငါ့ကိုနင္ႀကိဳက္မလား ဟား… ဟား….
ေအာင့္ႏုိင္ဘူး
ေစာင့္ႏုိင္ဘူး
ဟူး… ဟူး… ေမာပါ့။
လူ႔ဘဝ
ဆံုလည္သည့္ႏြား မရပ္နား။
ေမာင္ခ်မ္းသာ
