ကောင်းတာကြီးတွေကို
မြင်တတ်အောင် ကြည့်ရမတဲ့
🅺 🅾 🅰 🆄 🅽 🅶 🅽 🅰 🅸 🅽 🅶 🅾 🅾
“ ဟင် ဦး ဝယ်လာတဲ့ သရက်သီးကလဲ အနာကြီးနဲ့ ”
“ ဟုတ်ပါ့ မောင့်သရက်သီးကြီးကလဲ အနာကြီးနဲ့ ”
၂၀၀၅ ခုနှစ် မေလ ၁၅ ရက်နေ့ မနက် ။
ကျွန်တော် မောင်ချမ်းသာ ဈေးကလေးက သရက်သီး သုံးလုံးဝယ်လာတဲ့ အထဲမှာ အကြီးဆုံး လှလှကြီး တစ်လုံးမှာ ငရုတ်ကောင်းစေ့လောက် အနာကလေး ပါလာသဗျာ့ ။
အဲဒါလေးကို ကြည့်ပြိး တပည့်မလေး နှင့် ကျွန်တော့် ဇနီးတို့က အပြစ်ပြောကြတာ ခင်ဗျာ့ ။
မဖြစ်စလောက်ကလေးပါဗျာ ။ လှီးထုတ်ပစ်လိုက်ရင် အသားနည်းနည်းကလေး ပဲ့ပါသွားမှာ လေးပါဗျာ ။
***** ***** *****
“ အဲဒါ လူ့သဘောပေါ့ ကောင်ရ ”
သည်အကြောင်းကို ကျွန်တော်က တရုတ်ကြီး ဦးဟုတ်လျန် ( အသက် ၈ဝ ကျော် ) ကို ပြန်ပြောပြတော့ .... ဦးဟုတ်လန်ရဲ့ ကောက်ချက် ခင်ဗျာ့ ။
“ ဟေ့ကောင် ငချမ်း မင်း မချမ်းသာချင်ဘူးလား ၊ သူဌေး မဖြစ်ချင်ဘူးလား ”
“ အမယ်လေး ဘယ်လို ပြောလိုက်ပါလိမ့် ဟုတ်ကြီးရယ် ၊ ချမ်းသာချင်လွန်းလို့ နာမည်ကိုတောင် မောင်ချမ်းသာလို့ မှည့်ထားတာပါဗျာ ”
“ အေး အဲသလိုဆို အညံ့ဘက် နင်းကန် အာရုံစိုက် မကြည့်ဘဲ အကောင်းဘက်ကို ဦးစားပေးပြီး ကြည့်ကွ ”
“ ကျွန်တော် နားမရှင်းသေးဘူးဗျာ ”
“ ဟာကွာ မင်းကလဲ လည်တော့မလိုလိုနဲ့ ညံ့လိုက်တာ ”
“ ဥပမာကွာ မင်း မြေပဲဆားလှော်မှာ သုံးဖို့ မြေပဲဆန်ဝယ်တယ် ဆိုပါစို့ ”
“ အဲဒီ ပဲဆန်တွေဟာ တစ်ညီထဲ ရနိုင်ရဲ့လား ”
“ မရဘူး ဟုတ်ကြီး စက်နဲ့ ပုံသွင်းထားတာမှ မဟုတ်တာ ”
“ ပဲဆန်တွေမှာ အညှပ်ဆန်ကလေးတွေ မှဲ့ပြောက်စွန်းနေတာကလေးတွေ စမ်းစေ့ကလေးတွေ မပါဘူးလား ”
“ ပါတာပေါ့ ဟုတ်ကြီး ၊ တစ်ခါတလေ ပဲဆန်အဟောင်း နီကြောင်ကြောင်တွေတောင် ပါလာတတ်သေး ”
“ မင်း အဲဒါတွေ ရှောင်နေမယ် ဆိုရင် ပဲဆန်ဝယ်လို့ ရပါဦးမလား ”
“ မရနိုင်ဘူး ၊ မလွှဲသာ မရှောင်သာ ယူသင့်တဲ့အခါ ယူလိုက်ရတာပဲ ”
“ ဒါပဲပေါ့ကွ ၊ အမှန်ကတော့ကွာ ဒါလေးတွေက မဖြစ်စလောက်ကလေးပါ ၊ ရွေးထုတ်လိုက်ရင် ဘယ်လောက်မှ ထွက်မလာပါဘူး ”
“ ဒါပေမယ့် များစွာသော လူတို့က အပြစ်ကို အရင်ကြည့် အနာကိုအရင် ရှာတတ်ကြတယ်ကွ ၊ လူ့ဓမ္မတာ ”
“ တချို့က အဲဒါလေးတွေကို ဇောင်းပေး မှန်ဘီလူးနဲ့ အတင်းဖြဲကြည့်ပြီး ပုံကြီးချဲ့တတ်ကြတယ်ကွ ”
“ မှန်လိုက်လေ ဟုတ်ကြီးရယ် ”
“ အေး အဲဒါပဲ ”
“ စီးပွါးရှာတဲ့အခါ လုပ်ငန်းတစ်ခုခု လုပ်တဲ့အခါ လူတွေနဲ့ ဆက်ဆံတဲ့အခါ အပြစ်အနာကို ဘေးချိတ်ပြီး အကောင်းဘက်ကို အဓိက အာရုံစိုက်မယ် ဆိုရင် မင်းလုပ်ငန်း အောင်မြင်ပြီး မင်းသူဌေးဖြစ်ပြီသာ မှတ်ပေတော့ ”
ဟုတ်ကြီး ဟုတ်ကြီး ၊ ဒါကြောင့်လည်း သူဌေးကြီး ဖြစ်နေတာပဲ ။
ကျွန်တော့်လုပ်ငန်းပြန်ကြည့်လိုက်တော့ ... ။
ကျွန်တော့်လုပ်ငန်း နောက်ကြောင်း ပြန်ကြည့်လိုက်တော့ ... ။
မြေပဲဆန်ထဲမှာ အအောက်စေ့ကလေးတွေ ပါလည်း ယူရတာပဲ ခင်ဗျာ့ ။
ပေါက်ပြဲနေတဲ့ ဆားအိတ်တွေ ရောပါလာလည်း ယူရတာပဲ ခင်ဗျာ့ ။
( ဝယ်သူက တမင် ညစ်ပြီး ) ကျပ်တန်တွေ ထိုးပေးလည်း ယူရတာပဲ ခင်ဗျာ ။ ငွေစက္ကူ အနွမ်းအစုတ်တွေ ညှပ်ထည့်ပေးလည်း ယူရတာပဲ ခင်ဗျာ့ ။
ငါးဆယ်ကျပ်တန် မြေပဲဆားလှော်ကလေး တစ်ထုပ် ဝယ်ပြီး တ်စထောင်တန် ပိုက်ဆံ အပြဲကြီး ထိုးပေးလည်း ယူရတာပဲ ခင်ဗျာ့ ။
အဲဒါကလေးတွေကိုသာ ဇာချဲ့ပြီး အကြောက်အကန် ငြင်းဆန်နေမယ်ဆိုရင်တော့ ဘာမျှ လုပ်စားလို့ ရမှာ မဟုတ်တော့ပါ ။
ကျွန်တော့် မြေပဲ ဆားလှော်ကလေးဟာ ၁၆ နှစ် ကျော်လို့ ၁၇ နှစ်ထဲ ရောက်လာပါပြီ ။ လူသာဆို လူပျိုပေါက်ကလေးပေါ့ ။
၁၇ နှစ် သားလေးဟာ ကြွကြွရွရွ တောက်တောက်ပပ ကလေး ဖြစ်နေပါပြီ ။
အဲဒါဟာ အပြစ်အနာကို ခေါင်းထဲ သိပ်မထည့်ပဲ ကောင်းကွက်ကြီးတွေ ကောင်းတာကြီးတွေကို အာရုံစိုက်မိလို့ ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ ရလဒ်ပါ ခင်ဗျာ ။
တရုတ်အဘိုးကြီး ဟုတ်ကြီးရဲ့ စကားတွေ မှန်လိုက်လေဗျာ ။
ဟုတ်ကြီးက ချုပ်ပြီးပြောတယ် ။
“ ကောင်းတာကြီးတွေကို မြင်တတ်အောင် ကြည့်ဟ ကောင်ရ ” တဲ့ ။
မောင်ချမ်းသာ
ကုမုဒြာ ဂျာနယ် ၊ ၁ ဇူလိုင်လ ၂၀၀၅
https://koaungnaingoo.blogspot.com
