မေလွ်ာ့နဲဲဲဲ႔
ေခါင္းခန္းထဲမွာ ေနရာရေသးလားေဟ့”
ေဝါင္လံကို၊ ေဝါင္လံကို…”
ကားစပယ္ယာကေလးသည္ သူေအာ္ လက္စ ေဝါင္လံကို အသာရပ္၍ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေျပးလာေလ၏။
“ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ လိုက္မွာလဲခင္ဗ်ာ” “တစ္ေယာက္တည္းပါကြာ”
“ရေသးတယ္ခင္ဗ်ာ”
ေရွ႔႕ခန္းတံခါးဖြင့္ေပးၿပီးေနာက္ ကားစပယ္ယာသည္ ဆက္ေအာ္ေလ၏။
ေဝါင္လံကို ေဝါင္လံကို”
ကားစပယ္ယာမ်ားသည္ လည္ေခ်ာင္းပံုေတာင္းလိုက္ေအာင္ ခရီးသည္ကို ေအာ္ေခၚေနၾက ရေလရာ ေအာင္လံသည္ ေဝါင္လံျဖစ္သြားေလေတာ့သည္။
“ဟင္… ဘယ္သူေတြမ်ားမွတ္တယ္၊ ဖူးဖူးတို႔ပါလား၊ ညည္းတို႔ဘာလုပ္ၾက…” ေဆးခန္းလာျပတာ”
“ဟယ္… ဘယ္သူ႕ကို”
ေဖေဖ့ကို လာျပတာေလ”
ထိုအခါက်မွ သူ႔အေဖ ဝႀကီးေမာင္ကို ျမင္မိ။ မ်က္စိမ်ား အခက္သား၊ အေခ်ာအလွကို ေရွးဦးျမင္မိတက္တယ္။
“ကို ဝႀကီးေမာင္ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲဗ်ာ”
“အေအးမိၿပီးေခ်ာင္းဆိုးခ်င္သလို ျဖစ္ေနလို႔ပါဗ်ာ”
“ကို… ကိုဝႀကီးေမာင္ႏွယ္၊ ႏွာေစး ေခ်ာင္းဆိုးမ်ား ေရာဂါလုပ္လို႔ဗ်ာ၊ မနက္မိုးလင္း ေရႏွစ္ပုလင္းေသာက္၊ ေဆးလိပ္ျဖတ္၊ အရက္ျဖတ္၊ ကြမ္းျဖတ္၊ အသီးအရြက္မ်ားမ်ားစား ေပ်ာက္ေရာေပါ့ဗ်ာ၊ ႏွာေစေခ်ာင္းဆိုး”
ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြ႔နည္းကို ေျဟျပ။ ကိုဝႀကီးေမာင္ မ်က္ႏွာ အနည္းငယ္ ရႊင္လာ။ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၂၄ ရက္ စေနေန႔က ကၽြန္ေတာ့္ သားဖြင့္ထားေသာ ျပည္ၿမိဳ႕ ရိုမီယို အေအးဆိုင္မွ ေအာင္လံသို႔ ျပန္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါ၏။ ေအာင္လံမွာ ပင္မလုပ္ငန္း၊
အိုေကေျမပဲဆားေလွာ္။
ကားေခါင္းခန္းထဲေနရာယူၿပီးေနာက္ ကိုဝႀကီးေမာင္၊ သူ႔သမီး ဖူးဖူးတို႔န႔ဲ
စကားစျမည္ေျဟ။ စကားအရိွန္ေသေတာ့ ကိုဝႀကီးေမာင္အေၾကာင္း ေတြးမိ။
ကိုဝႀကီးေမာင္၊ ကိုဝႀကီးေမာင္။
တစ္ခ်ိန္က တကယ့္ပေဂးႀကီးပါ။ သစ္စက္ႀကီး တဝီးဝီး လည္ခဲ့ဖူးသည္။ ေနာက္တိုက္ေပါင္ ေငြေခ်းလုပ္ငန္းေပၚလာေတာ့ ကန္ထ႐ိုက္တိုက္ေတြ တစ္လံုးၿပီးတစ္လံုး ေဆာက္ဖူးသည္။ တိုက္နဲ႔ ကားန႔ဲ မယား အေခ်ာအလွေလးေတြ တျပံဳးျပံဳးနဲ႔ပါခင္ဗ်ာ။
တစ္ခ်ိန္က ကိုဝႀကီးေမာင္သည္ ယခု ကိုပိန္ႀကီးေမာင္ ျဖစ္ေနပါ၏။ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ခ်ံဳးက်။ အရိုးေခ်ာင္းႀကီး ေထာင္ထားသလို။ ယခုအခါတြင္ သစ္စက္လုပ္ငန္းကလည္း ဟန္မက်။ တိုက္ေပါင္ေငြေခ်းကလည္း တာမစား။ ထိုအခါ ကိုဝႀကီးေမာင္ ေမာ္ေတာ္ကား အိမ္သာထဲက်၊ ခရမ္းသီးပိန္ ဓားတံုး၊ ကားမရိွေတာ့၍ လိုင္းကားေခါင္းခန္းမွာ အပင္ပန္းခံ စီးနင္းလိုက္ပါလာျခင္းျဖစ္ပါ၏။ စင္စစ္အားျဖင့္ ကိုဝႀကီးေမာင္ကိုယ္ ခႏၶာအတြင္းတြင္ ဘာေရာဂါမွ ရိွပံုမေပၚပါ။ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာ၍ ေရာဂါထူေနျခင္းျဖစ္ပံုရပါသည္။ ပါရဂူဆရာမ်ားအား သက္သက္မ့ဲ သြားေရာက္ ဒုကၡေပးေနျခင္းျဖစ္ပံုရပါ၏။ ေရာဂါမည္မည္ရရ ရွိဟန္မတူ။ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္း က်၍ စိတ္က်ျခင္းျဖစ္ပံုရပါ၏။
“ပို႔ဆြမ္းကေလးပဲ အားျပဳေနရေတာ့တယ္ကြာ”
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ ဘိုးဝမ္းဆီ ေရာက္သြားေလ၏။ ဆရာဘိုးဝမ္းသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၁၀ တန္းေက်ာင္းသားဘဝ ၁၉၆၂-၁၉၆၃ ပညာသင္ႏွစ္မ်ားေလာက္က ေအာင္လံမွာ ဘိုးဝမ္းမွ ဘိုးဝမ္းခင္ဗ်ာ့။ အသင္အျပကလည္းေကာင္း၊ ၾသဇာကလည္းရွိ။ က်န္းမာေရးလိုက္စား တင္းနစ္ကစားထားေတာ့ ကိုယ္ခႏၵာကလည္း ေတာင့္မွေတာင့္၊ ယေန႔အသက္ ၇၀ ဘုိးဝမ္းႏွင့္မ်ား ကြာပါဘိျခင္း။ ပို႔ဆြမ္းကေလး။ မွန္ပါသည္။ ပင္စင္နာ၊ ဆရာဘိုးဝမ္း၊ ပင္စင္ကေလး အားကိုးျပဳရ၊ သူ႔သား သူ႔သမီးမ်ား ကူညီ ပံ့ပိုးမႈကေလးျဖင့္ ရပ္တည္ေနရ။
“ငါေတာ့ စိတ္ကို ေလွ်ာ့လိုက္ၿပီကြာ”
ဆရာသည္ ေပ်ာ့လ်က္ရွိ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၁၀ တန္းတုန္းက သင္ျပခဲ့ေသာ ေလမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့။ မာန္မ်ားဌာန္မ်ား တစ္ခုမွ်မက်န္ေတာ့။ ထိုအခါ ဘဘဦးသန္းျမင့္ကုိ ျမင္ေယာင္ မိျပန္ေလ၏။ ပူပူေႏြးေႏြး ၾသဂုတ္လ ၂၀ ရက္ေန႔က ဦးသန္းျမင့္ ဆန္ပြဲ႐ံုတည္ရွိရာ ေအာင္လံၿမိဳ႕ ကမ္းနားလမ္းသို႔ေရာက္ေလ၏။
“ဟယ္… နင္တို႔ ဘယ္လိုလုပ္ၾကတာလဲ၊ ငါ့အေဖကို အလုပ္ လုပ္ခိုင္းေနၾကတုန္းပဲလားဟ”
ကၽြန္ေတာ္ ပြဲ႐ံုထဲသို႔ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း တံုတံုနဲ႔ ပံုပံုကို ႀကိမ္းေမာင္းေလေတာ့သည္။
“ဟင္… အကို၊ ကၽြန္မတို႔ခိုင္းတာမဟုတ္ဘူး၊ သူ႔ဘာသာဝင္လုပ္တာ၊ တားလို႔ကို မရဘူး၊ ၾကည့္ေျဟဦး”
ဘဘဦးသန္းျမင့္သည္ အသက္ ၈၇ ႏွစ္ရိွပါၿပီ။ မာတုန္းသန္တုန္းဗ်ာ။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို သားလိုခ်စ္သည္။ သားလိုသေဘာထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္းသူ႔ကို အေဖလိုသေဘာထား၏။ သူ႔သားသမီးမ်ားေခၚသလို အေဖဟုေခၚတတ္၏။ ကၽြန္ေတာ္
ေရာက္သြားေသာေန႔က ဘဘသည္ ပြဲ႐ံုထဲမွ ကားေပၚသို႔ ဆန္အိတ္ထမ္းတင္ေနေသာ အလုပ္သမားမ်ား ထံမွ ဂ႐ို႕တံမ်ားကို သိမ္း၍ ေတာင္းတစ္လံုးထဲ ထည့္ေနေလ၏။ တာလီစာေရးလုပ္ေသာအလုပ္ ဝင္လုပ္ေနျခင္းျဖစ္ပါ၏။ သူ႔ဆန္ပြဲ႐ံုလုပ္ငန္း
ေအာင္ျမင္ေနတာပဲဗ်ာ။ အသာ ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူ ေဘးထြက္ ထိုင္ေနရသားနဲ႔ဟာကို။ အဘိုးႀကီးက တခါတေလ ေအာက္ဖိတ္က်ေနေသာ ဆန္မ်ားကို ဆန္ေကာတစ္ခ်ပ္ႏွင့္ လိုက္က်ံဳးေနတက္၏။ ေအာက္က်ံဳးဆန္မ်ားကို အိတ္တစ္လံုးန႔ဲ
ထည့္သိမ္းေနတတ္၏။ အလုပ္ေတြ ကုန္း႐ုန္းလုပ္ေနတုန္း။
“သက္ေသာင့္ သက္သာေနစမ္းပါ အေဖရာ၊ ကေလးေတြလုပ္ပါလိမ့္မယ္”
“ေဟ့ေကာင္ခ်မ္းသာ၊ မင္းကေျဟေတာ့ လြယ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အလုပ္လုပ္ခ်င္ေနတဲ့ ငါ႔စိတ္ကို ေဖ်ာက္လို႔မရဘူးကြ”
“ဗ်ာ… အေဖ”
ကၽြန္ေတာ္ လက္ေျမႇာက္လိုက္ပါ၏။ သည္အဘိုးႀကီးသည္ ေသသည္အထိ အလုပ္ လုပ္သြားေတာ႔မည့္ အဘုိးႀကီးၿဖစ္ပါ၏။ ယေန႔ သူ႔အသက္ ၈၇၊ ၉၀ နားကပ္ေနပါၿပီ။ သတင္းစာဖတ္တုန္း၊ ဆြမ္းေလာင္းတုန္း၊ သန္တုန္း ျမန္တုန္း အလုပ္လုပ္ေနတုန္းဗ်ာ၊ ေၾကာက္ ေၾကာက္စရာ၊ အလုပ္နဲ႔လက္န႔ဲ ျပတ္တယ္မရွိ။ ငါေသမွေလွ်ာ့မယ္၊ ဇြဲ။ သူ႔စိတ္ထဲကေျဟေနတဲ့စကား။ ကၽြန္ေတာ္ၾကားေနရ။ အာဂလူစား။
ေမာင္ခ်မ္းသာ
